کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 196
ایمان عیسی
ایمان عیسی
Paper 196
The Faith of Jesus
The Faith of Jesus
عیسی از ایمانی متعالی و تمام و کمال به خدا برخوردار بود. او فراز و نشیبهای معمول وجود فانی را تجربه کرد، اما هرگز از نظر مذهبی به قطعیتِ مراقبت و هدایت خداوند شک نکرد. ایمان او حاصل بینشی بود که ناشی از فعالیت حضور الهی، تنظیم کنندة ساکن در او، بود. ایمان او نه سنتی بود و نه صرفاً عقلانی، بلکه کاملاً شخصی و تماماً معنوی بود.
196:0.1 (2087.1)
JESUS enjoyed a sublime and wholehearted faith in God. He experienced the ordinary ups and downs of mortal existence, but he never religiously doubted the certainty of God’s watchcare and guidance. His faith was the outgrowth of the insight born of the activity of the divine presence, his indwelling Adjuster. His faith was neither traditional nor merely intellectual; it was wholly personal and purely spiritual.
عیسیِ انسان، خدا را مقدس، عادل، و بزرگ، و نیز حقیقی، زیبا، و نیکو می‌دید. او تمام این ویژگیهای ربانیت را به عنوان ”خواست پدر در آسمان“ در ذهن خود متمرکز کرد. خدای عیسی در یک زمان و همان حال ”قدوس اسرائیل“ و ”پدر زنده و مهربان در آسمان“ بود. مفهوم خداوند به عنوان یک پدر در رابطه با عیسی آغازین نبود، اما او از طریق دستیابی به مکاشفه‌ای نوین از خداوند و با اعلام این که هر مخلوق فانی یک فرزند این پدر بامحبت، یک فرزند خداوند است، این ایده را به تجربه‌ای والا تعالی بخشید و ارتقا داد.
196:0.2 (2087.2)
The human Jesus saw God as being holy, just, and great, as well as being true, beautiful, and good. All these attributes of divinity he focused in his mind as the “will of the Father in heaven.” Jesus’ God was at one and the same time “The Holy One of Israel” and “The living and loving Father in heaven.” The concept of God as a Father was not original with Jesus, but he exalted and elevated the idea into a sublime experience by achieving a new revelation of God and by proclaiming that every mortal creature is a child of this Father of love, a son of God.
عیسی مثل یک انسانِ در حال تقلای در جنگ با جهان و در چنگال مرگِ دنیایی متخاصم و گناهکار به ایمان به خدا نچسبید؛ او در میان دشواریها یا به عنوان آرامشی در شرایط تهدید دلسردی صرفاً به عنوان یک تسلی به ایمان متوسل نشد؛ ایمان فقط یک پاداش خیالی برای واقعیتهای ناخوشایند و غمهای زندگی نبود. با وجود تمام مشکلات طبیعی و تضادهای گذرای وجود فانی، او آرامشِ اعتماد کامل و بی‌چون و چرا به خدا را تجربه کرد و شور و شعف عظیم زندگی را، از طریق ایمان، در عین حضور پدر آسمانی احساس کرد. و این ایمانِ پیروزمند یک تجربة زنده از دستیابی واقعی روحی بود. کمک بزرگ عیسی به ارزشهای تجربة بشری این نبود که او بسیاری از ایده‌های جدید را دربارة پدر آسمانی آشکار کرد، بلکه این بود که او به شکلی بسیار باشکوه و انسانی نوع جدید و بالاتری از ایمان زنده به خداوند را نشان داد. هرگز در تمام کرات این جهان، در زندگی هیچ انسان فانی، همچون در تجربة انسانیِ عیسی ناصری، خداوند تا آن هنگام به چنین واقعیت زنده تبدیل نشد.
196:0.3 (2087.3)
Jesus did not cling to faith in God as would a struggling soul at war with the universe and at death grips with a hostile and sinful world; he did not resort to faith merely as a consolation in the midst of difficulties or as a comfort in threatened despair; faith was not just an illusory compensation for the unpleasant realities and the sorrows of living. In the very face of all the natural difficulties and the temporal contradictions of mortal existence, he experienced the tranquillity of supreme and unquestioned trust in God and felt the tremendous thrill of living, by faith, in the very presence of the heavenly Father. And this triumphant faith was a living experience of actual spirit attainment. Jesus’ great contribution to the values of human experience was not that he revealed so many new ideas about the Father in heaven, but rather that he so magnificently and humanly demonstrated a new and higher type of living faith in God. Never on all the worlds of this universe, in the life of any one mortal, did God ever become such a living reality as in the human experience of Jesus of Nazareth.
196:0.4 (2087.4)
In the Master’s life on Urantia, this and all other worlds of the local creation discover a new and higher type of religion, religion based on personal spiritual relations with the Universal Father and wholly validated by the supreme authority of genuine personal experience. This living faith of Jesus was more than an intellectual reflection, and it was not a mystic meditation.
الهیات ممکن است ایمان را استوار، تدوین، تعریف، و جزمی کند، اما در زندگیِ بشریِ عیسی، ایمان، شخصی، زنده، آغازین، خودانگیخته، و کاملاً معنوی بود. این ایمان نه تقدیسِ سنت و نه یک اعتقاد عقلانیِ صرف بود که او آن را به عنوان یک عقیدة مقدس دارا باشد، بلکه یک تجربة متعالی و یک اعتقاد ژرف بود که او را با قطعیت پایدار حفظ نمود. ایمان او چنان واقعی و فراگیر بود که هرگونه شک معنوی را به طور مطلق از بین می‌برد و هر خواستة متضادی را به طور مؤثر نابود می‌کرد. هیچ چیز نتوانست او را از لنگرگاه معنویِ این ایمان پرشور، متعالی، و بدون هراس جدا کند. او حتی با وجود شکست ظاهری یا در گیر و دار ناامیدی و تهدید دلسردی، بدون ترس و با آگاهی کامل از شکست ناپذیریِ معنوی با متانت در پیشگاه الهی ایستاد. عیسی از اطمینان نیرو بخشِ برخورداری از ایمان تزلزل ناپذیر بهره‌مند بود، و در هر یک از موقعیتهای دشوار زندگی به طور راسخ وفاداری بی‌چون و چرا به خواست پدر را نشان داد. و این ایمان شکوهمند حتی با وجود تهدید ظالمانه و کوبندة یک مرگ خفت‌بار بی‌پروا بود.
196:0.5 (2087.5)
Theology may fix, formulate, define, and dogmatize faith, but in the human life of Jesus faith was personal, living, original, spontaneous, and purely spiritual. This faith was not reverence for tradition nor a mere intellectual belief which he held as a sacred creed, but rather a sublime experience and a profound conviction which securely held him. His faith was so real and all-encompassing that it absolutely swept away any spiritual doubts and effectively destroyed every conflicting desire. Nothing was able to tear him away from the spiritual anchorage of this fervent, sublime, and undaunted faith. Even in the face of apparent defeat or in the throes of disappointment and threatening despair, he calmly stood in the divine presence free from fear and fully conscious of spiritual invincibility. Jesus enjoyed the invigorating assurance of the possession of unflinching faith, and in each of life’s trying situations he unfailingly exhibited an unquestioning loyalty to the Father’s will. And this superb faith was undaunted even by the cruel and crushing threat of an ignominious death.
در شخصی با نبوغ سرشار مذهبی، ایمان قوی معنوی بارها مستقیماً به تعصب فاجعه‌آمیز، به تشدید غرور مذهبی منجر می‌شود، اما در مورد عیسی چنین نبود. او در زندگی عملی خویش به گونه‌ای نامطلوب تحت تأثیر ایمان خارق‌العاده و فضیلت روحی خویش قرار نگرفت، زیرا این تعالی معنوی یک ابراز روحی کاملاً ناخودآگاه و خودانگیخته از تجربة شخصی او با خدا بود.
196:0.6 (2088.1)
In a religious genius, strong spiritual faith so many times leads directly to disastrous fanaticism, to exaggeration of the religious ego, but it was not so with Jesus. He was not unfavorably affected in his practical life by his extraordinary faith and spirit attainment because this spiritual exaltation was a wholly unconscious and spontaneous soul expression of his personal experience with God.
ایمان تمام عیار و راسخ معنوی عیسی هرگز تعصب‌آمیز نشد، زیرا هرگز در صدد برنیامد که با قضاوتهای کاملاً متوازنِ عقلانیِ او در رابطه با ارزشهای متناسبِ موقعیتهای عملی و معمولی اجتماعی، اقتصادی، و اخلاقیِ زندگی بگریزد. پسر انسان یک شخصیت یگانة ستایش‌انگیز انسانی بود؛ او یک موجود برخوردار از عطیة کامل الهی بود؛ او همچنین به عنوان یک موجود ترکیبیِ بشری و الهی که به عنوان یک شخصیت واحد در زمین عمل می‌کرد، به طرز باشکوهی هماهنگ شده بود. استاد همیشه ایمان روان را با ارزیابیهای خردمندانة تجربة کامل شده هماهنگ می‌کرد. ایمان شخصی، امید معنوی، و وقف اخلاقی همیشه در یک وحدت مذهبی بی‌نظیر از ارتباط هماهنگ با درک مشتاقانة واقعیت و تقدسِ همة وفاداریهای بشری — حرمت شخصی، محبت خانوادگی، تعهدات مذهبی، وظیفة اجتماعی، و نیاز اقتصادی — همبستگی داشتند.
196:0.7 (2088.2)
The all-consuming and indomitable spiritual faith of Jesus never became fanatical, for it never attempted to run away with his well-balanced intellectual judgments concerning the proportional values of practical and commonplace social, economic, and moral life situations. The Son of Man was a splendidly unified human personality; he was a perfectly endowed divine being; he was also magnificently co-ordinated as a combined human and divine being functioning on earth as a single personality. Always did the Master co-ordinate the faith of the soul with the wisdom-appraisals of seasoned experience. Personal faith, spiritual hope, and moral devotion were always correlated in a matchless religious unity of harmonious association with the keen realization of the reality and sacredness of all human loyalties—personal honor, family love, religious obligation, social duty, and economic necessity.
ایمان عیسی تمام ارزشهای روحی را بدین گونه تجسم می‌کرد که در پادشاهی خداوند یافت می‌شوند؛ از این رو او گفت: ”ابتدا پادشاهی آسمان را بجویید.“ عیسی در مشارکت پیشرفته و ایده‌آلِ پادشاهی، دستیابی و تحقق ”خواست خدا“ را می‌دید. درست قلب دعایی که او به شاگردانش آموخت این بود: ”پادشاهی تو بیاید؛ خواست تو انجام شود.“ از آنجا که او پادشاهی را مشتمل بر خواست خدا می‌دانست، با از خودگذشتگی شگفت‌انگیز و اشتیاق بی‌حد و حصر خود را وقف آرمانِ تحقق آن کرد. اما در تمام مأموریت پرتنش او و در طول زندگی خارق‌العاده‌اش هرگز خشم فرد متعصب و یا یاوه‌گویی‌های سطحیِ فرد خودخواه مذهبی ظاهر نشد.
196:0.8 (2088.3)
The faith of Jesus visualized all spirit values as being found in the kingdom of God; therefore he said, “Seek first the kingdom of heaven.” Jesus saw in the advanced and ideal fellowship of the kingdom the achievement and fulfillment of the “will of God.” The very heart of the prayer which he taught his disciples was, “Your kingdom come; your will be done.” Having thus conceived of the kingdom as comprising the will of God, he devoted himself to the cause of its realization with amazing self-forgetfulness and unbounded enthusiasm. But in all his intense mission and throughout his extraordinary life there never appeared the fury of the fanatic nor the superficial frothiness of the religious egotist.
سرتاسر زندگی استاد به طور مداوم مشروط به این ایمان زنده، این تجربة متعالی مذهبی بود. این نگرش معنوی بر اندیشه و احساس او، ایمان و دعای او، آموزش و موعظة او کاملاً حاکم بود. این ایمان شخصیِ یک فرزند به قطعیت و اطمینان از هدایت و حمایت پدر آسمانی به زندگی منحصر به فرد او یک عطیة عمیق از واقعیت معنوی بخشید. و با این حال، علیرغم این آگاهی بسیار عمیق از رابطة نزدیک با ربانیت، این جلیلی، جلیلیِ خدا، هنگامی که به عنوان آموزگار نیکو خطاب شد، فوراً پاسخ داد: ”چرا مرا نیکو می‌خوانی؟“ هنگامی که با چنین از خودگذشتگیِ باشکوهی روبرو می‌شویم، شروع به درک این امر می‌کنیم که چگونه پدر جهانی این را ممکن یافت که خود را به طور کامل به او آشکار سازد و خود را از طریق او به انسانهای فانی سرزمینها نشان دهد.
196:0.9 (2088.4)
The Master’s entire life was consistently conditioned by this living faith, this sublime religious experience. This spiritual attitude wholly dominated his thinking and feeling, his believing and praying, his teaching and preaching. This personal faith of a son in the certainty and security of the guidance and protection of the heavenly Father imparted to his unique life a profound endowment of spiritual reality. And yet, despite this very deep consciousness of close relationship with divinity, this Galilean, God’s Galilean, when addressed as Good Teacher, instantly replied, “Why do you call me good?” When we stand confronted by such splendid self-forgetfulness, we begin to understand how the Universal Father found it possible so fully to manifest himself to him and reveal himself through him to the mortals of the realms.
عیسی، به عنوان یک انسان عالم، بزرگترین هدیه را برای خدا آورد: تقدیس و وقف خواست خودش به خدمت باشکوهِ انجام خواست الهی. عیسی همیشه و پیوسته مذهب را کاملاً از دیدگاه خواست پدر تفسیر می‌کرد. وقتی دوران زندگی استاد را در رابطه با دعا یا هر ویژگی دیگری از زندگی مذهبی مطالعه می‌کنید، زیاد به دنبال آنچه که او آموزش می‌داد نباشید، بلکه به دنبال آنچه که انجام می‌داد باشید. عیسی هرگز به عنوان یک وظیفة مذهبی دعا نکرد. دعا برای او یک بیان صادقانة نگرش معنوی، یک اعلام وفاداری روان، یک بازگوییِ نیایشِ شخصی، یک ابراز شکرگزاری، یک پرهیز از تنش عاطفی، یک پیشگیری از تعارض، یک تعالی اندیشه، یک متعالی ساختنِ آرزو، یک توجیه تصمیم اخلاقی، یک غنی‌سازی اندیشه، یک تقویت تمایلات بالاتر، یک تقدیسِ انگیزه، یک روشن ساختنِ دیدگاه، یک اعلام ایمان، یک تسلیم تعالی‌گرایانة خواست، یک اظهار والای اعتماد، یک آشکار ساختنِ شجاعت، اعلام اکتشاف، یک اعتراف به جانفشانی عالی، تأیید تقدیس، یک تکنیک برای تنظیم مشکلات، و بسیج قدرتمند نیروهای ترکیبی روان برای مقاومت در برابر همة گرایشات بشری به سمت خودخواهی، شرارت، و گناه بود. او دقیقاً چنین زندگیِ وقف نیایش‌آمیز به انجام خواست پدرش را زیست و درست با چنین دعایی به زندگی خود پیروزمندانه پایان داد. راز زندگیِ بی‌همتای مذهبی او همین آگاهی از حضور خداوند بود؛ و او با دعای هوشمندانه و پرستش خالصانه — همدمیِ بی‌وقفة معنوی با خدا — و نه با پیشوایی، صداها، رؤیاها، یا اعمال خارق‌العادة مذهبی، به آن دست یافت.
196:0.10 (2088.5)
Jesus brought to God, as a man of the realm, the greatest of all offerings: the consecration and dedication of his own will to the majestic service of doing the divine will. Jesus always and consistently interpreted religion wholly in terms of the Father’s will. When you study the career of the Master, as concerns prayer or any other feature of the religious life, look not so much for what he taught as for what he did. Jesus never prayed as a religious duty. To him prayer was a sincere expression of spiritual attitude, a declaration of soul loyalty, a recital of personal devotion, an expression of thanksgiving, an avoidance of emotional tension, a prevention of conflict, an exaltation of intellection, an ennoblement of desire, a vindication of moral decision, an enrichment of thought, an invigoration of higher inclinations, a consecration of impulse, a clarification of viewpoint, a declaration of faith, a transcendental surrender of will, a sublime assertion of confidence, a revelation of courage, the proclamation of discovery, a confession of supreme devotion, the validation of consecration, a technique for the adjustment of difficulties, and the mighty mobilization of the combined soul powers to withstand all human tendencies toward selfishness, evil, and sin. He lived just such a life of prayerful consecration to the doing of his Father’s will and ended his life triumphantly with just such a prayer. The secret of his unparalleled religious life was this consciousness of the presence of God; and he attained it by intelligent prayer and sincere worship—unbroken communion with God—and not by leadings, voices, visions, or extraordinary religious practices.
در زندگی زمینی عیسی، مذهب یک تجربة زیستن بود، یک حرکت مستقیم و شخصی از گرامیداشتِ معنوی به سمت درستکاریِ عملی. ایمان عیسی ثمرات متعالی روح الهی را به بار آورد. ایمان او مانند ایمان یک کودک نابالغ و ساده لوح نبود، اما از بسیاری جهات به اعتماد عاری از شکِ ذهن کودک شباهت داشت. عیسی کمابیش همانطور که کودک به پدر و مادر اعتماد دارد به خدا اعتماد داشت. او به جهان اعتماد عمیقی داشت — درست مانند اعتمادی که کودک به محیط والدینش دارد. ایمان قلبی عیسی به نیکیِ بنیادینِ جهان بسیار شبیه اعتماد کودک به امنیت محیط زمینی‌اش بود. او همانطور که یک کودک به پدر و مادر زمینی خود اتکا دارد به پدر آسمانی متکی بود، و ایمان پرشور او حتی برای یک لحظه هم به قطعیتِ مراقبت فراگیرِ پدر آسمانی تردید نکرد. او به دلیل ترسها، تردیدها، و شک‌گرایی به طور جدی آشفته نشد. بی‌ایمانی مانع بیان آزاد و آغازین زندگی او نشد. او شجاعت استوار و هوشمندانة یک انسانِ کامل را با خوش‌بینیِ صادقانه و معتمدانة یک کودک باورمند ترکیب کرد. ایمان او به چنان بلندایی از اعتماد افزایش یافت که فاقد ترس بود.
196:0.11 (2089.1)
In the earthly life of Jesus, religion was a living experience, a direct and personal movement from spiritual reverence to practical righteousness. The faith of Jesus bore the transcendent fruits of the divine spirit. His faith was not immature and credulous like that of a child, but in many ways it did resemble the unsuspecting trust of the child mind. Jesus trusted God much as the child trusts a parent. He had a profound confidence in the universe—just such a trust as the child has in its parental environment. Jesus’ wholehearted faith in the fundamental goodness of the universe very much resembled the child’s trust in the security of its earthly surroundings. He depended on the heavenly Father as a child leans upon its earthly parent, and his fervent faith never for one moment doubted the certainty of the heavenly Father’s overcare. He was not disturbed seriously by fears, doubts, and skepticism. Unbelief did not inhibit the free and original expression of his life. He combined the stalwart and intelligent courage of a full-grown man with the sincere and trusting optimism of a believing child. His faith grew to such heights of trust that it was devoid of fear.
ایمان عیسی به خلوص اعتماد یک کودک دست یافت. ایمان او به قدری مطلق و تردید ناپذیر بود که به جذابیت تماس همنوعان و شگفتیهای جهان پاسخگو بود. احساس وابستگی او به وجود الهی چنان کامل و چنان مطمئن بود که مسرت و اطمینان از امنیت مطلق شخصی را به همراه داشت. در تجربة مذهبی او هیچ درنگ در تظاهر وجود نداشت. در این خردِ عظیمِ انسانِ کامل، ایمان کودک در همة امور مربوط به آگاهیِ مذهبی حاکم بود. عجیب نیست که او یک بار گفت: ”تا همچون کودکی کوچک نشوید، وارد پادشاهی نخواهید شد.“ گرچه ایمان عیسی مثل ایمان یک کودک بود، به هیچ وجه کودکانه نبود.
196:0.12 (2089.2)
The faith of Jesus attained the purity of a child’s trust. His faith was so absolute and undoubting that it responded to the charm of the contact of fellow beings and to the wonders of the universe. His sense of dependence on the divine was so complete and so confident that it yielded the joy and the assurance of absolute personal security. There was no hesitating pretense in his religious experience. In this giant intellect of the full-grown man the faith of the child reigned supreme in all matters relating to the religious consciousness. It is not strange that he once said, “Except you become as a little child, you shall not enter the kingdom.” Notwithstanding that Jesus’ faith was childlike, it was in no sense childish.
عیسی از شاگردانش نمی‌خواهد که به او ایمان بیاورند، بلکه ترجیحاً با او ایمان بیاورند، به واقعیت مهر خداوند ایمان داشته باشند و با اعتماد کامل، امنیتِ اطمینان از فرزندیِ پدر آسمانی را بپذیرند. استاد مایل است که همة پیروانش در ایمان متعالی او به طور کامل سهیم باشند. عیسی به متأثر کننده‌ترین نحوی پیروانش را به چالش کشید که نه فقط به آنچه که او اعتقاد داشت ایمان بیاورند، بلکه همچنین به همان گونه که او اعتقاد داشت ایمان بیاورند. این اهمیت کاملِ یگانه الزامِ عالیِ او مبنی بر ”مرا دنبال کنید“ می‌باشد.
196:0.13 (2089.3)
Jesus does not require his disciples to believe in him but rather to believe with him, believe in the reality of the love of God and in full confidence accept the security of the assurance of sonship with the heavenly Father. The Master desires that all his followers should fully share his transcendent faith. Jesus most touchingly challenged his followers, not only to believe what he believed, but also to believe as he believed. This is the full significance of his one supreme requirement, “Follow me.”
زندگی زمینی عیسی وقف یک هدف بزرگ بود — انجام خواست پدر، زیستنِ حیات بشری از روی خلوص نیت و با ایمان. ایمان عیسی معتمدانه بود، همچون اعتماد یک کودک، اما کاملاً عاری از گمان پردازی بود. او تصمیمات محکم و مردانه گرفت، شجاعانه با ناامیدیهای گوناگون روبرو شد، با عزمی راسخ بر دشواریهای فوق‌العاده فائق آمد، و سرسختانه با الزامات سختِ وظیفه روبرو شد. ایمان آوردن به آنچه که عیسی به آن باور داشت و به آن گونه که او باور داشت نیاز به یک ارادة قوی و یک اعتماد به نفس شکست ناپذیر داشت.
196:0.14 (2090.1)
Jesus’ earthly life was devoted to one great purpose—doing the Father’s will, living the human life religiously and by faith. The faith of Jesus was trusting, like that of a child, but it was wholly free from presumption. He made robust and manly decisions, courageously faced manifold disappointments, resolutely surmounted extraordinary difficulties, and unflinchingly confronted the stern requirements of duty. It required a strong will and an unfailing confidence to believe what Jesus believed and as he believed.
وقف عیسی به خواست پدر و خدمت به انسان حتی فراتر از تصمیم انسانی و عزم بشری بود؛ این یک وقف قلبی خودش به چنین اعطای بدون قید و شرطِ عاشقانه بود. صرف نظر از این که واقعیتِ حاکمیت میکائیل چقدر بزرگ است، شما نباید عیسیِ انسان را از انسانها دور کنید. استاد به عنوان یک انسان و نیز خدا به عالم بالا فراز یافته است؛ او به انسانها تعلق دارد؛ انسانها به او تعلق دارند. چقدر مایة تاسف است که خود مذهب باید آنقدر نادرست تفسیر شود که عیسیِ انسان را از انسانهای در حال تقلا دور کند! اجازه ندهید که بحثهای مربوط به انسانیت یا ربانیت مسیح این حقیقت نجات دهنده را مبهم سازد که عیسی ناصری انسانی مذهبی بود که از طریق ایمان به شناخت و انجام خواست خدا دست یافت؛ او به راستی مذهبی‌ترین مردی بود که تا به حال در یورنشیا زندگی کرده است.
196:1.1 (2090.2)
Jesus’ devotion to the Father’s will and the service of man was even more than mortal decision and human determination; it was a wholehearted consecration of himself to such an unreserved bestowal of love. No matter how great the fact of the sovereignty of Michael, you must not take the human Jesus away from men. The Master has ascended on high as a man, as well as God; he belongs to men; men belong to him. How unfortunate that religion itself should be so misinterpreted as to take the human Jesus away from struggling mortals! Let not the discussions of the humanity or the divinity of the Christ obscure the saving truth that Jesus of Nazareth was a religious man who, by faith, achieved the knowing and the doing of the will of God; he was the most truly religious man who has ever lived on Urantia.
زمان آن فرا رسیده است که شاهد برخاستنِ تمثیلیِ عیسیِ انسان از مقبرة دفن او در بحبوحة سنتهای تئولوژیک و عقاید مذهبی نوزده قرن باشیم. عیسی ناصری دیگر نباید حتی برای مفهوم باشکوه مسیحِ جلال یافته قربانی شود. چه خدمتی متعالی اگر، از طریق این مکاشفه، پسر انسان از مقبرة الهیاتِ سنتی بازیابی شود و به عنوان عیسیِ زنده به کلیسایی که نام او را بر خود دارد، و به همة مذاهب دیگر عرضه شود! مطمئناً مشارکت مسیحی ایمانداران تردید نخواهد کرد که چنان تنظیماتی در ایمان و شیوه‌های زندگی ایجاد کند که در نشان دادن زندگی واقعی او دربارة وقف مذهبی به انجام خواست پدرش و وقف خدمت غیرخودخواهانه به انسان ”دنبال نمودن“ استاد را میسر سازد. آیا مسیحیانِ مدعی از افشای یک مشارکت خودکفا و وقف نشدة احترام اجتماعی و ناسازگاری خودخواهانة اقتصادی هراس دارند؟ آیا مسیحیتِ نهادین از خطر احتمالی، یا حتی واژگونیِ اقتدار سنتیِ کلیسایی در صورت بازگرداندن عیسیِ جلیل به عنوان کمال مطلوب زندگیِ شخصیِ مذهبی در ذهن و روان انسانهای فانی می‌ترسد؟ در واقع، اگر مذهب زندة عیسی به طور ناگهانی جایگزین مذهب تئولوژیک دربارة عیسی شود، بازتنظیماتِ اجتماعی، دگرگونیهای اقتصادی، بازتوانمندیهایِ اخلاقی، و بازنگریهای مذهبیِ تمدن مسیحی شدید و انقلابی خواهد بود.
196:1.2 (2090.3)
The time is ripe to witness the figurative resurrection of the human Jesus from his burial tomb amidst the theological traditions and the religious dogmas of nineteen centuries. Jesus of Nazareth must not be longer sacrificed to even the splendid concept of the glorified Christ. What a transcendent service if, through this revelation, the Son of Man should be recovered from the tomb of traditional theology and be presented as the living Jesus to the church that bears his name, and to all other religions! Surely the Christian fellowship of believers will not hesitate to make such adjustments of faith and of practices of living as will enable it to “follow after” the Master in the demonstration of his real life of religious devotion to the doing of his Father’s will and of consecration to the unselfish service of man. Do professed Christians fear the exposure of a self-sufficient and unconsecrated fellowship of social respectability and selfish economic maladjustment? Does institutional Christianity fear the possible jeopardy, or even the overthrow, of traditional ecclesiastical authority if the Jesus of Galilee is reinstated in the minds and souls of mortal men as the ideal of personal religious living? Indeed, the social readjustments, the economic transformations, the moral rejuvenations, and the religious revisions of Christian civilization would be drastic and revolutionary if the living religion of Jesus should suddenly supplant the theologic religion about Jesus.
”دنبال کردن عیسی“ بدین معنی است که شخصاً در ایمان مذهبی او شریک شویم و به روح زندگی استاد در زمینة خدمت فداکارانه به انسان وارد شویم. یکی از مهمترین چیزها در زندگی بشر این است که بدانیم عیسی به چه چیزی اعتقاد داشت، آرمانهای او را کشف کنیم، و برای رسیدن به هدف متعالی زندگی او تلاش کنیم. از میان تمام دانستنیهای بشری، آنچه که بیشترین ارزش را دارد، این است که زندگی مذهبی عیسی را بشناسیم و این که چگونه او مطابق آن زندگی کرد.
196:1.3 (2090.4)
To “follow Jesus” means to personally share his religious faith and to enter into the spirit of the Master’s life of unselfish service for man. One of the most important things in human living is to find out what Jesus believed, to discover his ideals, and to strive for the achievement of his exalted life purpose. Of all human knowledge, that which is of greatest value is to know the religious life of Jesus and how he lived it.
مردم عادی با خوشحالی به سخنان عیسی گوش می‌دادند، و اگر دوباره چنین حقایقی به دنیا اعلام شود، به عرضة زندگیِ صادقانة بشری او که دارای انگیزة وقف شدة مذهبی بود دوباره پاسخ خواهند داد. مردم با خوشحالی به سخنان او گوش می‌دادند، زیرا او یکی از آنها بود، یک مرد غیرروحانیِ فروتن؛ بزرگترین آموزگار مذهبی دنیا در واقع یک مرد غیرروحانی بود.
196:1.4 (2090.5)
The common people heard Jesus gladly, and they will again respond to the presentation of his sincere human life of consecrated religious motivation if such truths shall again be proclaimed to the world. The people heard him gladly because he was one of them, an unpretentious layman; the world’s greatest religious teacher was indeed a layman.
هدف باورمندانِ پادشاهی نباید به معنی واقعی کلمه تقلید از زندگی ظاهری عیسی در جسم باشد، بلکه باید سهیم شدن در ایمان او باشد؛ اعتماد کردن به خدا همانطور که او به خدا اعتماد کرد و ایمان داشتن به انسانها همانطور که او به انسانها ایمان داشت. عیسی هرگز در مورد پدر بودن خدا یا برادری انسانها جر و بحث نکرد؛ او تصویری زنده از یکی و نمایشی عمیق از دیگری بود.
196:1.5 (2091.1)
It should not be the aim of kingdom believers literally to imitate the outward life of Jesus in the flesh but rather to share his faith; to trust God as he trusted God and to believe in men as he believed in men. Jesus never argued about either the fatherhood of God or the brotherhood of men; he was a living illustration of the one and a profound demonstration of the other.
درست همانطور که انسانها باید از آگاهی بشری به تحقق یافتنِ الهی پیشرفت کنند، عیسی نیز از سرشت انسان به آگاهی از سرشت خدا صعود کرد. و استاد این صعود عظیم از بشری به الهی را از طریق دستاورد توامِ ایمانِ خردِ انسانی خود و اَعمال تنظیم کنندة ساکن در خود انجام داد. تحقق یافتنِ واقعیتِ دستیابی به کلیتِ ربانیت (در ضمن آگاه بودنِ کامل از واقعیت بشریت) با هفت مرحلة آگاهی مؤمنانه از الوهیت یافتنِ تدریجی همراه بود. این مراحل خودشکوفاییِ تدریجی با رویدادهای خارق‌العادة زیر در تجربة اعطای استاد مشخص شد:
196:1.6 (2091.2)
Just as men must progress from the consciousness of the human to the realization of the divine, so did Jesus ascend from the nature of man to the consciousness of the nature of God. And the Master made this great ascent from the human to the divine by the conjoint achievement of the faith of his mortal intellect and the acts of his indwelling Adjuster. The fact-realization of the attainment of totality of divinity (all the while fully conscious of the reality of humanity) was attended by seven stages of faith consciousness of progressive divinization. These stages of progressive self-realization were marked off by the following extraordinary events in the Master’s bestowal experience:
روزی ممکن است در کلیسای مسیحی اصلاحاتی چنان عمیق رخ دهد که به آموزشهای دست نخوردة مذهبیِ عیسی، نویسنده و کامل کنندة ایمان ما، بازگردیم. شما ممکن است مذهبی دربارة عیسی را موعظه کنید، اما، اجباراً، باید مطابق مذهب عیسی زندگی کنید. در شور و شوق پنطیکاست، پطرس به طور غیرعمدی مذهب جدیدی را افتتاح کرد، مذهبِ مسیحِ از مرگ برخاسته و جلال یافته. پولس رسول بعداً این بشارت جدید را به مسیحیت تبدیل کرد، مذهبی که مظهر دیدگاههای تئولوژیک خود اوست و تجربة شخصیِ خود او را در رابطه با عیسیِ جادة دمشق به تصویر می‌کشد. بشارت پادشاهی روی تجربة شخصیِ مذهبیِ عیسیِ جلیل بنا شده است؛ مسیحیت تقریباً منحصراً روی تجربة شخصیِ مذهبیِ پولس رسول بنا شده است. تقریباً کل عهد جدید نه به نمایش زندگی مهم و الهام‌بخشِ مذهبیِ عیسی، بلکه به بحثی دربارة تجربة مذهبیِ پولس و به تصویر کشیدن اعتقادات شخصیِ مذهبی او اختصاص یافته است. تنها استثناهای قابل توجه این گفته، به غیر از بخشهای مشخصی از متی، مرقس، و لوقا، کتاب عبرانیان و رسالة یعقوب است. حتی پطرس در نوشتة خود فقط یک بار به زندگیِ شخصیِ مذهبیِ استادش رجعت نمود. عهد جدید یک سند عالی مسیحی است، اما فقط به قدر کمی عیسوی می‌باشد.
196:2.1 (2091.10)
Some day a reformation in the Christian church may strike deep enough to get back to the unadulterated religious teachings of Jesus, the author and finisher of our faith. You may preach a religion about Jesus, but, perforce, you must live the religion of Jesus. In the enthusiasm of Pentecost, Peter unintentionally inaugurated a new religion, the religion of the risen and glorified Christ. The Apostle Paul later on transformed this new gospel into Christianity, a religion embodying his own theologic views and portraying his own personal experience with the Jesus of the Damascus road. The gospel of the kingdom is founded on the personal religious experience of the Jesus of Galilee; Christianity is founded almost exclusively on the personal religious experience of the Apostle Paul. Almost the whole of the New Testament is devoted, not to the portrayal of the significant and inspiring religious life of Jesus, but to a discussion of Paul’s religious experience and to a portrayal of his personal religious convictions. The only notable exceptions to this statement, aside from certain parts of Matthew, Mark, and Luke, are the Book of Hebrews and the Epistle of James. Even Peter, in his writing, only once reverted to the personal religious life of his Master. The New Testament is a superb Christian document, but it is only meagerly Jesusonian.
زندگی عیسی در جسم یک رشد متعالی مذهبی را از ایده‌های اولیة ترس بدوی و احترام بشری تا سالها همدمیِ شخصیِ معنوی به تصویر می‌کشد تا این که او سرانجام به آن مرتبت پیشرفته و متعالی آگاهی از یگانگی خود با پدر رسید. و بدین ترتیب، در یک زندگی کوتاه، عیسی آن تجربة پیشرفت مذهبی معنوی را که انسان در زمین آغاز می‌کند و معمولاً فقط در پایان اقامت طولانی خود در مدارس آموزش روح در سطوح متوالی دوران زندگی پیش بهشتی به دست می‌آورد، طی کرد. عیسی از یک آگاهی صرفاً بشری از قطعیتهای مؤمنانة تجربة شخصیِ مذهبی به بلندیهای متعالیِ معنویِ تحققِ قطعیِ سرشت الهی خود و به آگاهی از ارتباط نزدیک خود با پدر جهانی در مدیریت یک جهان پیش رفت. او از آن مرتبت فروتنانة وابستگی انسانی پیش رفت که باعث شد به کسی که او را آموزگار نیکو نامید بی‌درنگ بگوید: ”چرا مرا نیکو می‌خوانی؟ هیچ کس جز خدا نیکو نیست“، و نیز به آن آگاهی متعالی از ربانیتِ دست یافته رسید که موجب شد فریاد زند: ”کدامیک از شما مرا به گناه محکوم می‌کند؟“ و این صعودِ در حال پیشرفت از بشری به الهی یک دستاورد منحصراً انسانی بود. و هنگامی که او بدین ترتیب به ربانیت دست یافت، هنوز همان عیسیِ انسان، پسر انسان و نیز پسر خدا بود.
196:2.2 (2091.11)
Jesus’ life in the flesh portrays a transcendent religious growth from the early ideas of primitive awe and human reverence up through years of personal spiritual communion until he finally arrived at that advanced and exalted status of the consciousness of his oneness with the Father. And thus, in one short life, did Jesus traverse that experience of religious spiritual progression which man begins on earth and ordinarily achieves only at the conclusion of his long sojourn in the spirit training schools of the successive levels of the pre-Paradise career. Jesus progressed from a purely human consciousness of the faith certainties of personal religious experience to the sublime spiritual heights of the positive realization of his divine nature and to the consciousness of his close association with the Universal Father in the management of a universe. He progressed from the humble status of mortal dependence which prompted him spontaneously to say to the one who called him Good Teacher, “Why do you call me good? None is good but God,” to that sublime consciousness of achieved divinity which led him to exclaim, “Which one of you convicts me of sin?” And this progressing ascent from the human to the divine was an exclusively mortal achievement. And when he had thus attained divinity, he was still the same human Jesus, the Son of Man as well as the Son of God.
مرقس، متی، و لوقا چیزی از تصویر عیسیِ بشر را در حالی که او درگیر تقلای عالی برای محقق کردنِ خواست الهی و انجام آن خواست بود، حفظ می‌کنند. یوحنا تصویری از عیسیِ پیروزمند ارائه می‌دهد که با آگاهی کامل از ربانیت در زمین راه می‌رفت. اشتباه بزرگِ انجام شده توسط کسانی که زندگی استاد را مطالعه کرده‌اند این است که برخی او را کاملاً انسانی پنداشته‌اند، در حالی که برخی دیگر او را فقط الهی دانسته‌اند. او در طول تمام تجربه‌اش، واقعاً هم انسانی و هم الهی بود، حتی همانطور که هنوز هست.
196:2.3 (2092.1)
Mark, Matthew, and Luke retain something of the picture of the human Jesus as he engaged in the superb struggle to ascertain the divine will and to do that will. John presents a picture of the triumphant Jesus as he walked on earth in the full consciousness of divinity. The great mistake that has been made by those who have studied the Master’s life is that some have conceived of him as entirely human, while others have thought of him as only divine. Throughout his entire experience he was truly both human and divine, even as he yet is.
اما بزرگترین اشتباهی که انجام شد این بود که در حالی که تصدیق شد که عیسیِ انسان دارای یک مذهب است، عیسیِ الهی (مسیح) تقریباً یک شبه تبدیل به یک مذهب شد. مسیحیت پولس از پرستش مسیح الهی اطمینان حاصل کرد، اما تقریباً از دیدنِ عیسیِ انسانیِ مبارز و شجاعِ جلیل به طور کامل غافل شد، یعنی او که با شجاعتِ ایمانِ شخصیِ مذهبیِ خود و قهرمانیِ تنظیم کنندة ساکن در خود، از سطوح دون پایة بشریت بالا رفت تا با ربانیت یگانه شود، و بدین طریق راه جدید و زنده‌ای شد که از طریق آن همة انسانها بتوانند از انسانیت به ربانیت صعود کنند. انسانهای فانی در تمام مراحل معنویت و در همة کرات ممکن است در زندگی شخصی عیسی آن چیزی را بیابند که همینطور که از پایین‌ترین سطوح روحی به بالاترین ارزشهای الهی، از آغاز تا پایان تمام تجارب شخصیِ مذهبی پیش می‌روند، آنها را تقویت خواهد کرد و الهام خواهد بخشید.
196:2.4 (2092.2)
But the greatest mistake was made in that, while the human Jesus was recognized as having a religion, the divine Jesus (Christ) almost overnight became a religion. Paul’s Christianity made sure of the adoration of the divine Christ, but it almost wholly lost sight of the struggling and valiant human Jesus of Galilee, who, by the valor of his personal religious faith and the heroism of his indwelling Adjuster, ascended from the lowly levels of humanity to become one with divinity, thus becoming the new and living way whereby all mortals may so ascend from humanity to divinity. Mortals in all stages of spirituality and on all worlds may find in the personal life of Jesus that which will strengthen and inspire them as they progress from the lowest spirit levels up to the highest divine values, from the beginning to the end of all personal religious experience.
در زمان نگارش عهد جدید، نویسندگان نه تنها به عمیق‌ترین نحو به ربانیتِ مسیحِ از مرگ برخاسته اعتقاد داشتند، بلکه به طور فداکارانه و صادقانه به بازگشت فوری او به زمین برای به انجام رساندن پادشاهی آسمانی نیز باور داشتند. این ایمان قوی به بازگشت فوری خداوند با تمایل به حذف آن منابع از نگارشات که تجربیات و ویژگیهای صرفاً انسانیِ استاد را به تصویر می‌کشیدند، ارتباط زیادی داشت. کل جنبش مسیحی به دور شدن از تصویر انسانیِ عیسی ناصری و نزدیک شدن به سمت ستایشِ مسیحِ از مرگ برخاسته، خداوند، عیسی مسیحِ جلال یافته و به زودی در حال بازگشت گرایش داشت.
196:2.5 (2092.3)
At the time of the writing of the New Testament, the authors not only most profoundly believed in the divinity of the risen Christ, but they also devotedly and sincerely believed in his immediate return to earth to consummate the heavenly kingdom. This strong faith in the Lord’s immediate return had much to do with the tendency to omit from the record those references which portrayed the purely human experiences and attributes of the Master. The whole Christian movement tended away from the human picture of Jesus of Nazareth toward the exaltation of the risen Christ, the glorified and soon-returning Lord Jesus Christ.
عیسی مذهبِ تجربة شخصی را در انجام خواست خداوند و خدمت به برادری بشری بنیانگذاری کرد؛ پولس مذهبی را بنیانگذاری کرد که در آن عیسیِ جلال یافته مورد پرستش قرار گرفت و برادری در بر گیرندة همیارانی بود که به مسیح الهی ایمان داشتند. در اعطای عیسی این دو مفهوم در زندگی الهی-بشری او بالقوه بود، و واقعاً مایة تاسف است که پیروان او نتوانستند مذهب واحدی ایجاد کنند که بتواند هم سرشت بشری و هم سرشت الهی استاد را که به طور جدایی ناپذیر در زندگی زمینی او پیوند خوردند و چنان باشکوه در بشارت اولیة پادشاهی بیان شدند به طور شایسته به رسمیت بشناسد.
196:2.6 (2092.4)
Jesus founded the religion of personal experience in doing the will of God and serving the human brotherhood; Paul founded a religion in which the glorified Jesus became the object of worship and the brotherhood consisted of fellow believers in the divine Christ. In the bestowal of Jesus these two concepts were potential in his divine-human life, and it is indeed a pity that his followers failed to create a unified religion which might have given proper recognition to both the human and the divine natures of the Master as they were inseparably bound up in his earth life and so gloriously set forth in the original gospel of the kingdom.
اگر فقط به یاد داشته باشید که عیسی کامل‌ترین و فداکارترین مذهب‌گرای دنیا بود، از برخی از اظهارات محکم او نه شوکه می‌شوید و نه آشفته می‌شوید. او یک انسان فانی کاملاً تقدیس شده بود که بدون قید و شرط وقف انجام خواست پدرش بود. بسیاری از سخنان ظاهراً سخت او بیشتر یک اعتراف شخصی به ایمان و تعهدی به فداکاری بود تا فرامینی به پیروانش. و همین یگانگیِ هدف و فداکاریِ عاری از خودخواهی بود که او را قادر ساخت تا در یک زندگی کوتاه چنین پیشرفت خارق‌العاده‌ای را در استیلا بر ذهن بشری انجام دهد. بسیاری از اظهارات او را باید به عنوان اعتراف به آنچه از خود مطالبه می‌کرد تلقی کرد، نه آنچه از همة پیروانش می‌خواست. عیسی در ارادت خود به آرمان پادشاهی، تمام پلهای پشت سر خود را سوزاند؛ او تمام موانع را برای انجام خواست پدرش قربانی کرد.
196:2.7 (2093.1)
You would be neither shocked nor disturbed by some of Jesus’ strong pronouncements if you would only remember that he was the world’s most wholehearted and devoted religionist. He was a wholly consecrated mortal, unreservedly dedicated to doing his Father’s will. Many of his apparently hard sayings were more of a personal confession of faith and a pledge of devotion than commands to his followers. And it was this very singleness of purpose and unselfish devotion that enabled him to effect such extraordinary progress in the conquest of the human mind in one short life. Many of his declarations should be considered as a confession of what he demanded of himself rather than what he required of all his followers. In his devotion to the cause of the kingdom, Jesus burned all bridges behind him; he sacrificed all hindrances to the doing of his Father’s will.
عیسی انسانها را طوری هدایت کرد که در دنیا احساس کنند در خانه هستند؛ او آنها را از بردگیِ تابو نجات داد و به آنها آموخت که دنیا اساساً شریر نیست. او آرزوی گریز از زندگی زمینی خود را نداشت؛ او در تکنیک انجامِ قابل قبولِ خواستِ پدر در حالی که در جسم بود مهارت یافت. او در میان یک دنیای واقع‌بین به یک زندگی آرمان‌گرایانة مذهبی دست یافت. عیسی با دیدگاه بدبینانة پولس دربارة نوع بشر موافق نبود. استاد به انسانها به عنوان فرزندان خدا نگاه می‌کرد و برای کسانی که بقا را انتخاب می‌کردند آینده‌ای شکوهمند و جاودان پیش‌بینی می‌کرد. او یک شک‌گرای اخلاقی نبود؛ او به انسان با دیدی مثبت می‌نگریست، نه منفی. او بیشترِ انسانها را ضعیف می‌دید نه شریر، بیشتر پریشان خاطر، نه منحرف. اما صرف نظر از این که مرتبت آنها چه بود، همة آنها فرزندان خدا و برادران او بودند.
196:2.9 (2093.3)
Jesus led men to feel at home in the world; he delivered them from the slavery of taboo and taught them that the world was not fundamentally evil. He did not long to escape from his earthly life; he mastered a technique of acceptably doing the Father’s will while in the flesh. He attained an idealistic religious life in the very midst of a realistic world. Jesus did not share Paul’s pessimistic view of humankind. The Master looked upon men as the sons of God and foresaw a magnificent and eternal future for those who chose survival. He was not a moral skeptic; he viewed man positively, not negatively. He saw most men as weak rather than wicked, more distraught than depraved. But no matter what their status, they were all God’s children and his brethren.
او به انسانها آموخت که در زمان و در ابدیت برای خود ارزشی بالا قائل شوند. به دلیل این برداشت بالایی که عیسی نسبت به انسانها داشت، مایل بود که خود را صرف خدمت بی‌وقفه به نوع بشر کند. و همین ارزش نامتناهی نسبت به موجود متناهی بود که قانون طلایی را به عاملی حیاتی در مذهب او تبدیل کرد. کدام انسان فانی نمی‌تواند با ایمان فوق‌العاده‌ای که عیسی به او دارد، ارتقا یابد؟
196:2.10 (2093.4)
He taught men to place a high value upon themselves in time and in eternity. Because of this high estimate which Jesus placed upon men, he was willing to spend himself in the unremitting service of humankind. And it was this infinite worth of the finite that made the golden rule a vital factor in his religion. What mortal can fail to be uplifted by the extraordinary faith Jesus has in him?
عیسی هیچ قانونی برای پیشرفت اجتماعی ارائه نکرد؛ رسالت او یک رسالت مذهبی بود، و مذهب یک تجربة منحصراً فردی است. جامعه هرگز نمی‌تواند امیدوار باشد که هدف غائیِ پیشرفته‌ترین دستاورد آن از نگرش عیسی دربارة برادری انسانها بر اساس به رسمیت شناختنِ پدر بودن خداوند فراتر رود. آرمانِ همة دستاوردهای اجتماعی فقط می‌تواند در آمدن این پادشاهیِ الهی محقق شود.
196:2.11 (2093.5)
Jesus offered no rules for social advancement; his was a religious mission, and religion is an exclusively individual experience. The ultimate goal of society’s most advanced achievement can never hope to transcend Jesus’ brotherhood of men based on the recognition of the fatherhood of God. The ideal of all social attainment can be realized only in the coming of this divine kingdom.
تجربة معنویِ مذهبیِ شخصی یک چارة کارآمد برای اکثر مشکلات انسانهای فانی است؛ این یک دسته‌بندی کننده، ارزیابی کننده، و تنظیم کنندة مؤثر تمام مشکلات بشری است. مذهب مشکلات انسان را رفع نمی‌کند یا از بین نمی‌برد، بلکه آنها را حل می‌کند، جذب می‌کند، روشن می‌کند، و از آن فراتر می‌رود. مذهب راستین شخصیت را برای تنظیم مؤثر نسبت به همة الزامات انسانی یگانه می‌سازد. ایمان مذهبی — هدایت قطعیِ حضور ساکن الهی — انسان خداشناس را به گونه‌ای پایدار قادر می‌سازد تا فاصلة آن شکاف موجود را بین منطق عقلانی که علت اول جهانی را به عنوان او می‌شناسد و آن اذعانهای قطعیِ روان که تاکید می‌کند این علت اول او می‌باشد، یعنی پدر آسمانیِ بشارت عیسی، خدای شخصیِ نجات بشر را، پر کند.
196:3.1 (2093.6)
Personal, spiritual religious experience is an efficient solvent for most mortal difficulties; it is an effective sorter, evaluator, and adjuster of all human problems. Religion does not remove or destroy human troubles, but it does dissolve, absorb, illuminate, and transcend them. True religion unifies the personality for effective adjustment to all mortal requirements. Religious faith—the positive leading of the indwelling divine presence—unfailingly enables the God-knowing man to bridge that gulf existing between the intellectual logic which recognizes the Universal First Cause as It and those positive affirmations of the soul which aver this First Cause is He, the heavenly Father of Jesus’ gospel, the personal God of human salvation.
فقط سه عنصر در واقعیت جهانی وجود دارد: واقعیت، ایده، و رابطه. خودآگاهیِ مذهبی این واقعیتها را به عنوان علم، فلسفه، و حقیقت می‌شناسد. فلسفه تمایل دارد که این فعالیتها را به عنوان تدبیر، خرد، و ایمان — واقعیت فیزیکی، واقعیت عقلانی، و واقعیت معنوی — ببیند. ما عادت داریم که این واقعیتها را به عنوان چیز، معنی، و ارزش تعیین کنیم.
196:3.2 (2094.1)
There are just three elements in universal reality: fact, idea, and relation. The religious consciousness identifies these realities as science, philosophy, and truth. Philosophy would be inclined to view these activities as reason, wisdom, and faith—physical reality, intellectual reality, and spiritual reality. We are in the habit of designating these realities as thing, meaning, and value.
196:3.3 (2094.2)
The progressive comprehension of reality is the equivalent of approaching God. The finding of God, the consciousness of identity with reality, is the equivalent of the experiencing of self-completion—self-entirety, self-totality. The experiencing of total reality is the full realization of God, the finality of the God-knowing experience.
196:3.6 (2094.5)
The mind of man can attain high levels of spiritual insight and corresponding spheres of divinity of values because it is not wholly material. There is a spirit nucleus in the mind of man—the Adjuster of the divine presence. There are three separate evidences of this spirit indwelling of the human mind:
انسان نمی‌توانست بدون خودخواهی و به طور معنوی عشق بورزد مگر این که یک معشوق الهی در او زندگی می‌کرد. انسان واقعاً نمی‌توانست وحدت جهان را دریابد مگر این که یک مفسر در ذهن زندگی می‌کرد. انسان به هیچ وجه نمی‌توانست ارزشهای اخلاقی را ارزیابی کند و معانی معنوی را تشخیص دهد مگر این که یک ارزیابی کننده با او زندگی می‌کرد. و این عاشق از همان سرچشمة عشق بیکران می‌آید؛ این مفسر بخشی از وحدت جهانی است؛ این ارزیابی کننده فرزند مرکز و منبع همة ارزشهای مطلقِ واقعیتِ الهی و ابدی است.
196:3.16 (2094.15)
Unless a divine lover lived in man, he could not unselfishly and spiritually love. Unless an interpreter lived in the mind, man could not truly realize the unity of the universe. Unless an evaluator dwelt with man, he could not possibly appraise moral values and recognize spiritual meanings. And this lover hails from the very source of infinite love; this interpreter is a part of Universal Unity; this evaluator is the child of the Center and Source of all absolute values of divine and eternal reality.
ارزیابی اخلاقی با یک معنی مذهبی — بصیرت معنوی — به انتخاب فرد میان نیکی و شرارت، حقیقت و خطا، مادی و معنوی، بشری و الهی، زمان و ابدیت اشاره دارد. بقای انسان تا حد زیادی به وقف خواست بشر به انتخاب آن ارزشهایی وابسته است که توسط این دسته‌بندی کنندة ارزش روحی — مفسر و متحد کنندة ساکن در فرد — انتخاب شده است. تجربة شخصیِ مذهبی شامل دو مرحله است: کشف در ذهن انسان و مکاشفه از طریق روح الهیِ ساکن در او. از طریق پیچیدگی بیش از حد یا در نتیجة رفتار غیرمذهبیِ مذهب‌گرایانِ ادعایی، یک انسان، یا حتی یک نسل از انسانها ممکن است تصمیم بگیرند که تلاشهای خود را برای کشف خدایی که در آنها ساکن است متوقف کنند؛ آنها ممکن است در پیشرفت و رسیدن به مکاشفة الهی شکست بخورند. اما چنین رویکردهای عدم پیشرفت معنوی نمی‌تواند به دلیل حضور و تأثیر تنظیم کننده‌های ساکن فکر برای مدت طولانی ادامه یابد.
196:3.17 (2095.1)
Moral evaluation with a religious meaning—spiritual insight—connotes the individual’s choice between good and evil, truth and error, material and spiritual, human and divine, time and eternity. Human survival is in great measure dependent on consecrating the human will to the choosing of those values selected by this spirit-value sorter—the indwelling interpreter and unifier. Personal religious experience consists in two phases: discovery in the human mind and revelation by the indwelling divine spirit. Through oversophistication or as a result of the irreligious conduct of professed religionists, a man, or even a generation of men, may elect to suspend their efforts to discover the God who indwells them; they may fail to progress in and attain the divine revelation. But such attitudes of spiritual nonprogression cannot long persist because of the presence and influence of the indwelling Thought Adjusters.
این تجربة عمیقِ واقعیتِ سکونت الهی برای همیشه از تکنیک خام ماتریالیستیِ علوم فیزیکی فراتر می‌رود. شما نمی‌توانید شادی معنوی را زیر یک میکروسکوپ قرار دهید؛ شما نمی‌توانید عشق را در یک ترازو وزن کنید؛ شما نمی‌توانید ارزشهای اخلاقی را اندازه‌گیری کنید؛ شما همچنین نمی‌توانید کیفیت پرستش معنوی را تخمین بزنید.
196:3.18 (2095.2)
This profound experience of the reality of the divine indwelling forever transcends the crude materialistic technique of the physical sciences. You cannot put spiritual joy under a microscope; you cannot weigh love in a balance; you cannot measure moral values; neither can you estimate the quality of spiritual worship.
196:3.19 (2095.3)
The Hebrews had a religion of moral sublimity; the Greeks evolved a religion of beauty; Paul and his conferees founded a religion of faith, hope, and charity. Jesus revealed and exemplified a religion of love: security in the Father’s love, with joy and satisfaction consequent upon sharing this love in the service of the human brotherhood.
هر بار که انسان یک انتخاب اندیشمندانة اخلاقی انجام می‌دهد، فوراً یک تهاجم جدید الهی به روان خود را تجربه می‌کند. انتخاب اخلاقی مذهب را به عنوان انگیزة پاسخ درونی به شرایط بیرونی برمی‌گزیند. اما چنین مذهب واقعی یک تجربة صرفاً ذهنی نیست. این به کل ذهنیت فرد که درگیر پاسخی پرمعنی و هوشمندانه به عینیت کامل است، یعنی جهان و سازندة آن، دلالت دارد.
196:3.20 (2095.4)
Every time man makes a reflective moral choice, he immediately experiences a new divine invasion of his soul. Moral choosing constitutes religion as the motive of inner response to outer conditions. But such a real religion is not a purely subjective experience. It signifies the whole of the subjectivity of the individual engaged in a meaningful and intelligent response to total objectivity—the universe and its Maker.
تجربة بدیع و متعالیِ دوست داشتن و دوست داشته شدن فقط یک توهم روانی نیست زیرا کاملاً ذهنی است. یگانه واقعیتِ به راستی الهی و عینی که با موجودات فانی مرتبط است، یعنی تنظیم کنندة فکر، ظاهراً به عنوان یک پدیدة منحصراً ذهنی برای مشاهدة انسان عمل می‌کند. تماس انسان با والاترین واقعیت عینی، خدا، تنها از طریق تجربة ذهنی محضِ شناخت او، پرستش او، و تحقق فرزندیِ اوست.
196:3.21 (2095.5)
The exquisite and transcendent experience of loving and being loved is not just a psychic illusion because it is so purely subjective. The one truly divine and objective reality that is associated with mortal beings, the Thought Adjuster, functions to human observation apparently as an exclusively subjective phenomenon. Man’s contact with the highest objective reality, God, is only through the purely subjective experience of knowing him, of worshiping him, of realizing sonship with him.
آرمان‌گرایی و تلاش برای خدمت به حقیقت، زیبایی، و نیکی یک جایگزین برای تجربة راستینِ مذهبی — واقعیتِ معنوی — نیست. روانشناسی و آرمان‌گرایی معادل واقعیتِ مذهبی نیستند. برون افکنی‌هایِ خرد بشری ممکن است در واقع خدایان دروغین — خدایانی به شکل انسان — را به وجود آورند، اما خدا آگاهیِ راستین چنین سرآغازی ندارد. خدا آگاهی در روح ساکن در فرد موجود است. بسیاری از سیستمهای مذهبیِ انسان از صورت بندیهای خرد بشری سرچشمه می‌گیرند، اما خدا آگاهی لزوماً بخشی از این سیستمهای پوچ و بی‌معنیِ بردگیِ مذهبی نیست.
196:3.23 (2095.7)
The idealization and attempted service of truth, beauty, and goodness is not a substitute for genuine religious experience—spiritual reality. Psychology and idealism are not the equivalent of religious reality. The projections of the human intellect may indeed originate false gods—gods in man’s image—but the true God-consciousness does not have such an origin. The God-consciousness is resident in the indwelling spirit. Many of the religious systems of man come from the formulations of the human intellect, but the God-consciousness is not necessarily a part of these grotesque systems of religious slavery.
خدا اختراع صرف ایده‌آلیسم انسان نیست؛ او خودِ منبع تمام این بینشها و ارزشهای فوق‌حیوانی است. خدا فرضیه‌ای نیست که برای یکپارچه ساختن برداشتهای انسان از حقیقت، زیبایی، و نیکی تدوین شده باشد؛ او شخصیت بامحبتی است که همة این جلوه‌های جهان از او نشأت گرفته است. حقیقت، زیبایی، و نیکیِ دنیای انسان با معنویتِ فزایندة تجربة انسانهای فانی که به سوی واقعیتهای بهشتی صعود می‌کنند، یکپارچه می‌شود. وحدتِ حقیقت، زیبایی، و نیکی تنها در تجربة معنوی شخصیت خداشناس می‌تواند تحقق یابد.
196:3.24 (2095.8)
God is not the mere invention of man’s idealism; he is the very source of all such superanimal insights and values. God is not a hypothesis formulated to unify the human concepts of truth, beauty, and goodness; he is the personality of love from whom all of these universe manifestations are derived. The truth, beauty, and goodness of man’s world are unified by the increasing spirituality of the experience of mortals ascending toward Paradise realities. The unity of truth, beauty, and goodness can only be realized in the spiritual experience of the God-knowing personality.
اخلاقیات، خاک ضروریِ از پیش موجودِ خدا آگاهیِ شخصی، درک شخصیِ حضور درونیِ تنظیم کننده است، اما چنین اخلاقیاتی منبع تجربة مذهبی و بینش معنویِ حاصلِ آن نیست. سرشت اخلاقی، فوق‌حیوانی اما زیرمعنوی است. اخلاقیات برابر با شناخت وظیفه، درکِ وجودِ حق و باطل است. ناحیة اخلاقی میان انواع حیوانی و انسانیِ ذهن وجود دارد، همانطور که مورانشیا بین گستره‌های مادی و معنویِ دستیابی به شخصیت عمل می‌کند.
196:3.25 (2096.1)
Morality is the essential pre-existent soil of personal God-consciousness, the personal realization of the Adjuster’s inner presence, but such morality is not the source of religious experience and the resultant spiritual insight. The moral nature is superanimal but subspiritual. Morality is equivalent to the recognition of duty, the realization of the existence of right and wrong. The moral zone intervenes between the animal and the human types of mind as morontia functions between the material and the spiritual spheres of personality attainment.
ذهن تکاملی قادر است قانون، اخلاقیات، و نیک‌کرداری را کشف کند؛ اما روحِ اعطا شده، تنظیم کنندة ساکن در فرد، قانونگذار، پدر-منبعِ تمام آنچه که درست، زیبا، و نیک است را به ذهن انسانِ در حال تکامل آشکار می‌سازد؛ و چنین انسان روشن شده دارای یک مذهب است و از نظر معنوی مجهز است تا جستجوی طولانی و پرماجرا برای خدا را آغاز کند.
196:3.26 (2096.2)
The evolutionary mind is able to discover law, morals, and ethics; but the bestowed spirit, the indwelling Adjuster, reveals to the evolving human mind the lawgiver, the Father-source of all that is true, beautiful, and good; and such an illuminated man has a religion and is spiritually equipped to begin the long and adventurous search for God.
اخلاقیات لزوماً معنوی نیست؛ ممکن است کاملاً و صرفاً بشری باشد، گرچه مذهبِ واقعی همة ارزشهای اخلاقی را تقویت می‌کند، آنها را پرمعنی‌تر می‌کند. اخلاقیات بدون مذهب نمی‌تواند نیکیِ غایی را آشکار سازد، و نیز نمی‌تواند حتی بقای ارزشهای اخلاقی خودش را فراهم کند. مذهب تقویت، تجلیل، و بقای حتمیِ هر چیزی را که اخلاقیات به رسمیت می‌شناسد و تایید می‌کند فراهم می‌سازد.
196:3.27 (2096.3)
Morality is not necessarily spiritual; it may be wholly and purely human, albeit real religion enhances all moral values, makes them more meaningful. Morality without religion fails to reveal ultimate goodness, and it also fails to provide for the survival of even its own moral values. Religion provides for the enhancement, glorification, and assured survival of everything morality recognizes and approves.
مذهب بالاتر از علم، هنر، فلسفه، اخلاقیات، و نیک‌کرداری است، اما مستقل از آنها نیست. همة آنها در تجربة بشری، شخصی و اجتماعی، به گونه‌ای پایدار به هم مرتبط هستند. مذهب تجربة عالی انسان در سرشت فانی است، اما زبان متناهی این را برای همیشه غیرممکن می‌سازد که الهیات به اندازة کافی تجربة واقعی مذهبی را به تصویر بکشد.
196:3.28 (2096.4)
Religion stands above science, art, philosophy, ethics, and morals, but not independent of them. They are all indissolubly interrelated in human experience, personal and social. Religion is man’s supreme experience in the mortal nature, but finite language makes it forever impossible for theology ever adequately to depict real religious experience.
بینش مذهبی دارای قدرت تبدیل کردن شکست به آرزوهای والاتر و تصمیمات جدید است. عشق بالاترین انگیزه‌ای است که انسان می‌تواند در صعود خود در جهان از آن استفاده کند. اما عشقی که از حقیقت، زیبایی، و نیکی بی‌بهره است، فقط یک احساس، یک تحریف فلسفی، یک توهم روانی، و یک فریب معنوی است. عشق همیشه باید در سطوح متوالی مورانشیا و پیشرفت روحی دوباره تعریف شود.
196:3.29 (2096.5)
Religious insight possesses the power of turning defeat into higher desires and new determinations. Love is the highest motivation which man may utilize in his universe ascent. But love, divested of truth, beauty, and goodness, is only a sentiment, a philosophic distortion, a psychic illusion, a spiritual deception. Love must always be redefined on successive levels of morontia and spirit progression.
هنر ناشی از تلاش انسان برای گریز از فقدان زیبایی در محیط مادی خود است؛ این یک ایما و اشاره به سوی سطح مورانشیا است. علم تلاش انسان برای حل معماهای ظاهری جهان مادی است. فلسفه تلاش انسان برای یکسان نمودنِ تجربة بشری است. مذهب، ژست عالی انسان، دستیابی باشکوه او به واقعیت نهایی، عزم او برای یافتن خدا و شبیه او شدن است.
196:3.30 (2096.6)
Art results from man’s attempt to escape from the lack of beauty in his material environment; it is a gesture toward the morontia level. Science is man’s effort to solve the apparent riddles of the material universe. Philosophy is man’s attempt at the unification of human experience. Religion is man’s supreme gesture, his magnificent reach for final reality, his determination to find God and to be like him.
زندگی برخی از انسانها بیش از آن بزرگ و شرافتمندانه است که به سطح پایینی که صرفاً موفق بودن است، افول کند. حیوان باید خود را با محیط تطبیق دهد، اما انسانِ مذهبی از محیط خود فراتر می‌رود و از این طریق با این بینش عشق الهی از محدودیتهای دنیای مادی کنونی می‌گریزد. این مفهومِ عشق آن تلاش فوق‌حیوانی را برای یافتن حقیقت، زیبایی، و نیکی در روان انسان ایجاد می‌کند؛ و هنگامی که آنها را پیدا می‌کند، در آغوش آنها جلال می‌یابد؛ او شدیداً مشتاق زندگی کردن مطابق آنها، یعنی انجام عمل درستکارانه شده است.
196:3.32 (2096.8)
Some men’s lives are too great and noble to descend to the low level of being merely successful. The animal must adapt itself to the environment, but the religious man transcends his environment and in this way escapes the limitations of the present material world through this insight of divine love. This concept of love generates in the soul of man that superanimal effort to find truth, beauty, and goodness; and when he does find them, he is glorified in their embrace; he is consumed with the desire to live them, to do righteousness.
چالش بزرگ برای انسان امروزی دستیابی به ارتباط بهتر با ناصح الهی است که در ذهن انسان ساکن است. بزرگترین ماجراجویی انسان در جسم شامل تلاش کاملاً موزون و عاقلانه برای پیشبرد مرزهای خودآگاهی از میان قلمروهای نیمه تاریکِ آگاهیِ ابتداییِ روان در تلاشی تمام عیار برای رسیدن به سرزمینِ مرزیِ آگاهیِ روحی، یعنی تماس با حضور الهی است. چنین تجربه‌ای، در بر گیرندة آگاهی از خدا، تجربه‌ای که به شدت تأیید کنندة حقیقتِ از پیش موجودِ تجربة مذهبیِ شناخت خداست. چنین آگاهی روحی معادل شناخت واقعی بودنِ فرزندی خداوند است. در غیر این صورت، اطمینان از فرزندی، تجربة ایمان است.
196:3.34 (2097.2)
The great challenge to modern man is to achieve better communication with the divine Monitor that dwells within the human mind. Man’s greatest adventure in the flesh consists in the well-balanced and sane effort to advance the borders of self-consciousness out through the dim realms of embryonic soul-consciousness in a wholehearted effort to reach the borderland of spirit-consciousness—contact with the divine presence. Such an experience constitutes God-consciousness, an experience mightily confirmative of the pre-existent truth of the religious experience of knowing God. Such spirit-consciousness is the equivalent of the knowledge of the actuality of sonship with God. Otherwise, the assurance of sonship is the experience of faith.
و خدا آگاهی معادل یگانه ساختنِ خویشتن با جهان، و در بالاترین سطوح واقعیت معنوی آن است. فقط محتوای روحیِ هر ارزشی فنا ناپذیر است. حتی آنچه حقیقی، زیبا، و نیکو است ممکن است در تجربة بشری از بین نرود. اگر انسان بقا یافتن را انتخاب نکند، در آن صورت تنظیم کنندة بازمانده آن واقعیتهایی را که ناشی از عشق هستند و در خدمت کردن پرورش یافته‌اند حفظ می‌کند. و همة این چیزها بخشی از پدر جهانی است. پدر عشق زنده است، و این زندگیِ پدر در فرزندان اوست. و روح پدر در فرزندانِ فرزندانش، یعنی انسانهای فانی است. در تحلیل نهایی، ایدة پدر هنوز بالاترین مفهوم بشری از خدا است.
196:3.35 (2097.3)
And God-consciousness is equivalent to the integration of the self with the universe, and on its highest levels of spiritual reality. Only the spirit content of any value is imperishable. Even that which is true, beautiful, and good may not perish in human experience. If man does not choose to survive, then does the surviving Adjuster conserve those realities born of love and nurtured in service. And all these things are a part of the Universal Father. The Father is living love, and this life of the Father is in his Sons. And the spirit of the Father is in his Sons’ sons—mortal men. When all is said and done, the Father idea is still the highest human concept of God.