کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 195
بعد از پنطیکاست
بعد از پنطیکاست
Paper 195
After Pentecost
After Pentecost
195:0.1 (2069.1)
THE results of Peter’s preaching on the day of Pentecost were such as to decide the future policies, and to determine the plans, of the majority of the apostles in their efforts to proclaim the gospel of the kingdom. Peter was the real founder of the Christian church; Paul carried the Christian message to the gentiles, and the Greek believers carried it to the whole Roman Empire.
اگر چه عبرانیانِ وابسته به سنت و تحت سلطة کاهنان، به عنوان یک قوم، از پذیرش بشارت عیسی دربارة پدر بودن خداوند و برادری انسانها و یا اعلام پطرس و پولس مبنی بر رستاخیز و معراج مسیح (مسیحیتِ متعاقب) خودداری کردند، بقیة امپراتوری روم از آموزشهای در حال تکامل مسیحی استقبال کردند. تمدن غرب در این زمان روشنفکر، خسته از جنگ، و نسبت به همة مذاهب موجود و فلسفه‌های جهان کاملاً مردد بود. مردمان دنیای غرب، ذینفعان فرهنگ یونانی، سنت قابل احترامی از یک گذشتة بزرگ داشتند. آنها می‌توانستند به میراث دستاوردهای بزرگ در فلسفه، هنر، ادبیات، و پیشرفت سیاسی فکر کنند. اما با همة این دستاوردها، آنها هیچ مذهب ارضا کنندة روان نداشتند. آرزوهای معنوی آنها ارضا نشده باقی ماندند.
195:0.2 (2069.2)
Although the tradition-bound and priest-ridden Hebrews, as a people, refused to accept either Jesus’ gospel of the fatherhood of God and the brotherhood of man or Peter’s and Paul’s proclamation of the resurrection and ascension of Christ (subsequent Christianity), the rest of the Roman Empire was found to be receptive to the evolving Christian teachings. Western civilization was at this time intellectual, war weary, and thoroughly skeptical of all existing religions and universe philosophies. The peoples of the Western world, the beneficiaries of Greek culture, had a revered tradition of a great past. They could contemplate the inheritance of great accomplishments in philosophy, art, literature, and political progress. But with all these achievements they had no soul-satisfying religion. Their spiritual longings remained unsatisfied.
در چنین مرحله‌ای از جامعة بشری، آموزشهای عیسی، که در پیام مسیحی گنجانده شده بود، ناگهان گسترش یافت. بدین ترتیب نظم جدیدی از زندگی به قلبهای مشتاق این مردمانِ غربی ارائه شد. این وضعیت به معنای تضاد فوری میان رسوم قدیمی مذهبی و نسخة جدید مسیحی شدة پیام عیسی به دنیا بود. چنین تضادی باید به پیروزی قطعی برای رسوم جدید یا قدیمی و یا درجاتی از سازش منجر شود. تاریخ نشان می‌دهد که این درگیری با سازش به پایان رسید. مسیحیت به خود اجازه داد که بیش از آن حد که هر قومی در یک یا دو نسل بتواند جذب کند را پذیرا شود. این یک جذابیت سادة معنوی، مانند آنچه عیسی به روان انسانها ارائه کرده بود، نبود؛ این در اوایل نگرش قاطعانه‌ای در مورد آیین مذهبی، آموزش، جادو، پزشکی، هنر، ادبیات، قانون، حکومت، اخلاقیات، مقررات جنسی، چند همسری، و تا میزان محدود، حتی برده‌داری ایجاد کرد. مسیحیت نه تنها به عنوان یک مذهب جدید — چیزی که تمام امپراتوری روم و تمام مشرق زمین منتظر آن بودند — بلکه به عنوان یک نظم نوین جامعة بشری آمد. و به عنوان چنین ادعایی، به سرعت برخورد اجتماعی-اخلاقی اعصار را تسریع کرد. آرمانهای عیسی، به آن گونه که توسط فلسفة یونانی بازتفسیر شد و در مسیحیت اجتماعی شد، اکنون سنتهای نژاد بشر را که در اخلاقیات، نیک کرداری، و مذاهبِ تمدن غرب تجسم یافته بود، جسورانه به چالش کشید.
195:0.3 (2069.3)
Upon such a stage of human society the teachings of Jesus, embraced in the Christian message, were suddenly thrust. A new order of living was thus presented to the hungry hearts of these Western peoples. This situation meant immediate conflict between the older religious practices and the new Christianized version of Jesus’ message to the world. Such a conflict must result in either decided victory for the new or for the old or in some degree of compromise. History shows that the struggle ended in compromise. Christianity presumed to embrace too much for any one people to assimilate in one or two generations. It was not a simple spiritual appeal, such as Jesus had presented to the souls of men; it early struck a decided attitude on religious rituals, education, magic, medicine, art, literature, law, government, morals, sex regulation, polygamy, and, in limited degree, even slavery. Christianity came not merely as a new religion—something all the Roman Empire and all the Orient were waiting for—but as a new order of human society. And as such a pretension it quickly precipitated the social-moral clash of the ages. The ideals of Jesus, as they were reinterpreted by Greek philosophy and socialized in Christianity, now boldly challenged the traditions of the human race embodied in the ethics, morality, and religions of Western civilization.
195:0.4 (2069.4)
At first, Christianity won as converts only the lower social and economic strata. But by the beginning of the second century the very best of Greco-Roman culture was increasingly turning to this new order of Christian belief, this new concept of the purpose of living and the goal of existence.
اما مسیحیان معامله‌ای زیرکانه با پاگانها کردند، بدین صورت که زرق و برق چشمگیرِ آیینیِ پاگانها را پذیرفتند، در حالی که پاگانها را وادار به پذیرش نسخة هلنیزه شدة مسیحیتِ پولسی کردند. آنها با پاگانها معاملة بهتری نسبت به فرقة میتراگرایی کردند، اما حتی در آن سازش قبلی، بیش از فاتح به مقصود رسیدند، زیرا موفق شدند فساد اخلاقی فاحش و همچنین بسیاری از رسوم شرم‌آور فرقة سری ایرانی را از بین ببرند.
195:0.11 (2070.7)
But the Christians made a shrewd bargain with the pagans in that they adopted the ritualistic pageantry of the pagan while compelling the pagan to accept the Hellenized version of Pauline Christianity. They made a better bargain with the pagans than they did with the Mithraic cult, but even in that earlier compromise they came off more than conquerors in that they succeeded in eliminating the gross immoralities and also numerous other reprehensible practices of the Persian mystery.
خردمندانه یا نابخردانه، این رهبران اولیة مسیحیت آرمانهای عیسی را عمداً مورد سازش قرار دادند تا بتوانند بسیاری از ایده‌های او را نجات دهند و پیش ببرند. و آنها کاملاً موفق بودند. اما اشتباه نکنید! این آرمانهای مورد سازش قرار گرفتة استاد هنوز در بشارت او نهفته‌اند، و در نهایت قدرت کامل خود را به دنیا نشان خواهند داد.
195:0.12 (2070.8)
Wisely or unwisely, these early leaders of Christianity deliberately compromised the ideals of Jesus in an effort to save and further many of his ideas. And they were eminently successful. But mistake not! these compromised ideals of the Master are still latent in his gospel, and they will eventually assert their full power upon the world.
بسیاری از حقایق بزرگی که توسط عیسی آموزش داده شد تقریباً در این سازشهای اولیه از دست رفتند، اما آنها هنوز در این مذهبِ مسیحیتِ پاگانیزه شده‌ای خفته‌اند، که به نوبة خود نسخة پولسیِ زندگی و آموزشهای پسر انسان بود. و مسیحیت، حتی قبل از این که پاگانیزه شود، ابتدا به طور کامل هلنیزه شد. مسیحیت بسیار، بسیار زیاد مدیون یونانیان است. این یک یونانی مصری بود که چنان شجاعانه در نیسا برخاست و چنان بی‌باکانه این گردهمایی را به چالش کشید که آنها جرأت نکردند مفهوم سرشت عیسی را طوری مبهم کنند که حقیقت واقعیِ اعطای او در دنیا در خطر نابودی قرار گیرد. نام این یونانی آتاناسیوس بود، و اگر به خاطر شیوایی و منطق این ایماندار نبود، عقاید آریوس پیروز می‌شد.
195:0.18 (2070.14)
Many of the great truths taught by Jesus were almost lost in these early compromises, but they yet slumber in this religion of paganized Christianity, which was in turn the Pauline version of the life and teachings of the Son of Man. And Christianity, even before it was paganized, was first thoroughly Hellenized. Christianity owes much, very much, to the Greeks. It was a Greek, from Egypt, who so bravely stood up at Nicaea and so fearlessly challenged this assembly that it dared not so obscure the concept of the nature of Jesus that the real truth of his bestowal might have been in danger of being lost to the world. This Greek’s name was Athanasius, and but for the eloquence and the logic of this believer, the persuasions of Arius would have triumphed.
هلنیزه شدنِ مسیحیت در آن روز پر حادثه اینطور به طور جدی آغاز شد که پولس رسول در برابر شورای آرئوپاگوس در آتن ایستاد و به آتنی‌ها دربارة ”خدای ناشناخته“ گفت. در آنجا، زیر سایة آکروپولیس، این شهروند رومی نسخة خود را از مذهب جدیدی که در سرزمین یهودیِ جلیل سرچشمه گرفته بود، به این یونانیان اعلام کرد. و در فلسفة یونان و بسیاری از آموزشهای عیسی چیزی به گونه‌ای عجیب شبیه به هم وجود داشت. آنها یک هدف مشترک داشتند — هر دو ظهور فرد را هدف گرفته بودند. یونانیان ظهور اجتماعی و سیاسی؛ عیسی ظهور اخلاقی و معنوی. یونانیان لیبرالیسم روشنفکرانه را که به آزادی سیاسی منجر می‌شد آموزش می‌دادند؛ عیسی لیبرالیسم معنوی را آموزش داد که به آزادی مذهبی منجر می‌شد. این دو ایده در کنار هم منشور جدید و قدرتمندی را برای آزادی بشر تشکیل می‌دادند؛ آنها آزادی اجتماعی، سیاسی، و معنوی انسان را پیش‌بینی می‌کردند.
195:1.1 (2071.1)
The Hellenization of Christianity started in earnest on that eventful day when the Apostle Paul stood before the council of the Areopagus in Athens and told the Athenians about “the Unknown God.” There, under the shadow of the Acropolis, this Roman citizen proclaimed to these Greeks his version of the new religion which had taken origin in the Jewish land of Galilee. And there was something strangely alike in Greek philosophy and many of the teachings of Jesus. They had a common goal—both aimed at the emergence of the individual. The Greek, at social and political emergence; Jesus, at moral and spiritual emergence. The Greek taught intellectual liberalism leading to political freedom; Jesus taught spiritual liberalism leading to religious liberty. These two ideas put together constituted a new and mighty charter for human freedom; they presaged man’s social, political, and spiritual liberty.
در زمانی که پولس در آتن برخاست و ”مسیح و او که مصلوب شد“ را موعظه کرد، یونانیان از نظر معنوی گرسنه بودند؛ آنها در حال پرس و جو، علاقمند، و در واقع به دنبال حقیقت معنوی بودند. هرگز فراموش نکنید که در ابتدا رومیان با مسیحیت جنگیدند، در حالی که یونانیان آن را پذیرفتند، و این که یونانیان بودند که به معنای واقعی کلمه رومیان را متعاقباً مجبور کردند که این مذهب جدید را به شکلی که در آن هنگام اصلاح شد، به عنوان بخشی از فرهنگ یونانی بپذیرند.
195:1.5 (2071.5)
At the time Paul stood up in Athens preaching “Christ and Him Crucified,” the Greeks were spiritually hungry; they were inquiring, interested, and actually looking for spiritual truth. Never forget that at first the Romans fought Christianity, while the Greeks embraced it, and that it was the Greeks who literally forced the Romans subsequently to accept this new religion, as then modified, as a part of Greek culture.
یونانیان به زیبایی، و یهودیان به تقدس احترام می‌گذاشتند، اما هر دو مردم حقیقت را دوست داشتند. برای قرنها یونانیان دربارة همة مشکلات بشری — اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، و فلسفی — به جز مذهب، به طور جدی فکر کرده و با جدیت بحث کرده بودند. تعداد کمی از یونانیان به مذهب توجه زیادی کرده بودند؛ آنها حتی مذهب خودشان را خیلی جدی نمی‌گرفتند. برای قرنها یهودیان در حالی که ذهن خود را وقف مذهب کرده بودند، از سایر این زمینه‌های فکری غافل بودند. آنها مذهب خود را بسیار جدی می‌گرفتند، بیش از حد جدی. همانطور که با محتوای پیام عیسی روشن می‌شود، محصول متحد قرنها اندیشة این دو قوم اکنون به نیروی محرکة یک نظم نوینِ جامعة بشری و تا حدی، نظم نوینی از اعتقادات و رسوم مذهبی بشر تبدیل شده است.
195:1.6 (2071.6)
The Greek revered beauty, the Jew holiness, but both peoples loved truth. For centuries the Greek had seriously thought and earnestly debated about all human problems—social, economic, political, and philosophic—except religion. Few Greeks had paid much attention to religion; they did not take even their own religion very seriously. For centuries the Jews had neglected these other fields of thought while they devoted their minds to religion. They took their religion very seriously, too seriously. As illuminated by the content of Jesus’ message, the united product of the centuries of the thought of these two peoples now became the driving power of a new order of human society and, to a certain extent, of a new order of human religious belief and practice.
زمانی که اسکندر تمدن هِلِنیستی را در دنیای خاورِ نزدیک گسترش داد، تأثیر فرهنگ یونانی در سرزمینهای مدیترانة غربی رخنه کرده بود. یونانیان تا زمانی که در شهر-کشورهای کوچک زندگی می‌کردند با مذهب و سیاست خود بسیار خوب عمل می‌کردند، اما هنگامی که پادشاه مقدونی جرأت کرد یونان را به یک امپراتوری گسترش دهد، که از دریای آدریاتیک تا رود سند امتداد می‌یافت، مشکلات شروع شدند. هنر و فلسفة یونان با کار گسترش امپراتوری به طور کامل برابری می‌کرد، اما در مورد حکومت سیاسی یا مذهب یونان چنین نبود. پس از این که شهر-کشورهای یونان به امپراتوری بسط یافتند، خدایانِ نسبتاً محلی آنها کمی عجیب به نظر می‌رسیدند. هنگامی که نسخة مسیحی شدة مذهب قدیمی یهودی به یونانیان رسید، آنها واقعاً در جستجوی خدایی واحد بودند، خدایی بزرگتر و بهتر.
195:1.7 (2071.7)
The influence of Greek culture had already penetrated the lands of the western Mediterranean when Alexander spread Hellenistic civilization over the near-Eastern world. The Greeks did very well with their religion and their politics as long as they lived in small city-states, but when the Macedonian king dared to expand Greece into an empire, stretching from the Adriatic to the Indus, trouble began. The art and philosophy of Greece were fully equal to the task of imperial expansion, but not so with Greek political administration or religion. After the city-states of Greece had expanded into empire, their rather parochial gods seemed a little queer. The Greeks were really searching for one God, a greater and better God, when the Christianized version of the older Jewish religion came to them.
195:1.9 (2072.2)
In the first century after Christ, Hellenistic culture had already attained its highest levels; its retrogression had begun; learning was advancing but genius was declining. It was at this very time that the ideas and ideals of Jesus, which were partially embodied in Christianity, became a part of the salvage of Greek culture and learning.
بیشتر آزار و اذیتهای اولیة مسیحیان در روم صرفاً به دلیل استفادة ناخوشایند آنها از اصطلاح ”پادشاهی“ در موعظة آنها بود. رومیان با هر دین و کلیة ادیان مدارا می‌کردند، اما از هر چیزی که حاکی از رقابت سیاسی بود، بسیار ناخشنود بودند. و از این رو، هنگامی که این آزار و اذیتهای اولیه، عمدتاً به دلیل سوء تفاهم، از بین رفت، زمینه برای تبلیغات مذهبی کاملاً باز شد. یک رومی به دستگاه سیاسی حکومت علاقمند بود؛ او به هنر یا مذهب اهمیت چندانی نمی‌داد، اما به طور غیرعادی نسبت به هر دو مدارا بود.
195:2.2 (2072.6)
Much of the early persecution of Christians in Rome was due solely to their unfortunate use of the term “kingdom” in their preaching. The Romans were tolerant of any and all religions but very resentful of anything that savored of political rivalry. And so, when these early persecutions, due so largely to misunderstanding, died out, the field for religious propaganda was wide open. The Roman was interested in political administration; he cared little for either art or religion, but he was unusually tolerant of both.
قانون شرقی سختگیرانه و مستبدانه بود؛ قانون یونانی موزون و هنری بود؛ قانون روم والامنش و قابل احترام بود. تعلیم و تربیت رومی باعث ایجاد وفاداری بی‌سابقه و تأثرناپذیر می‌شد. رومیان اولیه از نظر سیاسی افرادی صدیق و بی‌اندازه فداکار بودند. آنها صادق، غیور، و به آرمانهای خود پایبند بودند، اما مذهبی در خور نام نداشتند. جای تعجب نیست که آموزگاران یونانیِ آنها توانستند آنها را متقاعد کنند که مسیحیت پولس را بپذیرند.
195:2.3 (2072.7)
Oriental law was stern and arbitrary; Greek law was fluid and artistic; Roman law was dignified and respect-breeding. Roman education bred an unheard-of and stolid loyalty. The early Romans were politically devoted and sublimely consecrated individuals. They were honest, zealous, and dedicated to their ideals, but without a religion worthy of the name. Small wonder that their Greek teachers were able to persuade them to accept Paul’s Christianity.
برای این یونانی-رومیان آسان بود که به همان اندازه که از نظر سیاسی وقف دولت بودند، وقف یک کلیسای نهادین باشند. رومیان تنها هنگامی با کلیسا می‌جنگیدند که از آن به عنوان یک رقیب دولت می‌ترسیدند. روم که فلسفة ملی یا فرهنگ بومی اندکی داشت، فرهنگ یونانی را به خود اختصاص داد و با شجاعت مسیح را به عنوان فلسفة اخلاقی خود پذیرفت. مسیحیت به فرهنگ اخلاقی روم تبدیل شد، اما به سختی به مذهب آن، به معنای تجربة فردی در رشد معنوی کسانی که این مذهب جدید را به گونه‌ای کلی پذیرفته باشند. درست است، در واقع، بسیاری از افراد به زیرِ سطح تمام این مذهبِ دولتی نفوذ کردند و برای تغذیة روان خود ارزشهای واقعیِ معانی پنهان را یافتند که در حقایق نهفتة مسیحیتِ هلنیزه شده و پاگانیزه شده وجود دارد.
195:2.5 (2072.9)
It was easy for these Greco-Romans to become just as spiritually devoted to an institutional church as they were politically devoted to the state. The Romans fought the church only when they feared it as a competitor of the state. Rome, having little national philosophy or native culture, took over Greek culture for its own and boldly adopted Christ as its moral philosophy. Christianity became the moral culture of Rome but hardly its religion in the sense of being the individual experience in spiritual growth of those who embraced the new religion in such a wholesale manner. True, indeed, many individuals did penetrate beneath the surface of all this state religion and found for the nourishment of their souls the real values of the hidden meanings held within the latent truths of Hellenized and paganized Christianity.
رواقی و توسل محکم او به ”طبیعت و وجدان“ فقط تمام روم را برای پذیرش مسیح، حداقل از لحاظ عقلانی، بهتر آماده کرده بود. رومی به واسطة سرشت و آموزش خود یک قانون‌دان بود؛ او حتی به قوانین طبیعت احترام می‌گذاشت. و اکنون در مسیحیت، او قوانین خدا را در قوانین طبیعت تشخیص می‌داد. مردمی که می‌توانستند سیسِرو و وِرجیل را به وجود بیاورند برای مسیحیت هلنیزه شدة پولس آماده بودند.
195:2.6 (2073.1)
The Stoic and his sturdy appeal to “nature and conscience” had only the better prepared all Rome to receive Christ, at least in an intellectual sense. The Roman was by nature and training a lawyer; he revered even the laws of nature. And now, in Christianity, he discerned in the laws of nature the laws of God. A people that could produce Cicero and Vergil were ripe for Paul’s Hellenized Christianity.
و همینطور این یونانیانِ رومی شده، یهودیان و مسیحیان، هر دو را وادار کردند که مذهب خود را فلسفی کنند، ایده‌های آن را هماهنگ سازند و آرمانهای آن را نظام‌مند کنند، و رسوم مذهبی را با جریان موجود زندگی تطبیق دهند. و همة اینها از طریق ترجمة متون مقدس عبرانی به یونانی و نگارش بعدی عهد جدید به زبان یونانی به اندازة بسیار زیاد مورد کمک واقع شد.
195:2.7 (2073.2)
And so did these Romanized Greeks force both Jews and Christians to philosophize their religion, to co-ordinate its ideas and systematize its ideals, to adapt religious practices to the existing current of life. And all this was enormously helped by translation of the Hebrew scriptures into Greek and by the later recording of the New Testament in the Greek tongue.
تسلسلی از پیروزیهای یونانی-فرهنگی و رومی-سیاسی سرزمینهای مدیترانه را در یک امپراتوری، با یک زبان و یک فرهنگ، درآمیخته بود، و دنیای غرب را برای خدای واحد آماده کرده بود. یهودیت این خدا را فراهم کرد، اما یهودیت به عنوان یک مذهب برای این یونانیانِ رومی شده قابل قبول نبود. فیلون به برخی کمک کرد تا اعتراضات خود را کاهش دهند، اما مسیحیت حتی مفهوم بهتری از خدای واحد را برای آنها آشکار نمود، و آنها به راحتی آن را پذیرفتند.
195:2.9 (2073.4)
A succession of Greek-cultural and Roman-political victories had consolidated the Mediterranean lands into one empire, with one language and one culture, and had made the Western world ready for one God. Judaism provided this God, but Judaism was not acceptable as a religion to these Romanized Greeks. Philo helped some to mitigate their objections, but Christianity revealed to them an even better concept of one God, and they embraced it readily.
پس از تحکیم حکومت سیاسی روم و پس از اشاعة مسیحیت، مسیحیان خود را دارای خدایی واحد یافتند، یک مفهوم بزرگ مذهبی، اما بدون امپراتوری. یونانی-رومیان خود را دارای یک امپراتوری بزرگ اما بدون یک خدا یافتند تا به عنوان مفهوم مناسب مذهبی برای پرستش امپراتوری و وحدت معنوی عمل کند. مسیحیان امپراتوری را پذیرفتند؛ امپراتوری مسیحیت را پذیرفت. رومیان یک وحدت حاکمیت سیاسی را فراهم کردند؛ یونانیان، یک وحدت فرهنگی و دانش؛ مسیحیت، یک وحدت اندیشه و رسوم مذهبی.
195:3.1 (2073.5)
After the consolidation of Roman political rule and after the dissemination of Christianity, the Christians found themselves with one God, a great religious concept, but without empire. The Greco-Romans found themselves with a great empire but without a God to serve as the suitable religious concept for empire worship and spiritual unification. The Christians accepted the empire; the empire adopted Christianity. The Roman provided a unity of political rule; the Greek, a unity of culture and learning; Christianity, a unity of religious thought and practice.
195:3.3 (2073.7)
Christianity came into favor in Rome at a time when there was great contention between the vigorous teachings of the Stoics and the salvation promises of the mystery cults. Christianity came with refreshing comfort and liberating power to a spiritually hungry people whose language had no word for “unselfishness.”
قرن دوم پس از میلاد مسیح بهترین زمان در تمام تاریخ دنیا برای پیشرفت یک مذهب خوب در دنیای غرب بود. در طول قرن اول مسیحیت خود را از طریق تقلا و سازش آماده کرده بود تا ریشه دوانده و به سرعت گسترش یابد. مسیحیت امپراتور را پذیرفت؛ بعدها او مسیحیت را پذیرفت. این یک عصر بزرگ برای گسترش یک مذهب جدید بود. آزادی مذهبی وجود داشت؛ سفر همگانی بود و اندیشه بدون محدودیت بود.
195:3.7 (2074.2)
The second century after Christ was the best time in all the world’s history for a good religion to make progress in the Western world. During the first century Christianity had prepared itself, by struggle and compromise, to take root and rapidly spread. Christianity adopted the emperor; later, he adopted Christianity. This was a great age for the spread of a new religion. There was religious liberty; travel was universal and thought was untrammeled.
انگیزة معنویِ پذیرشِ ظاهریِ مسیحیتِ هلنیزه شده برای جلوگیری از زوال اخلاقی که به خوبی آغاز شده بود یا برای جبران زوال نژادی که از پیش به خوبی تثبیت شده بود و فزاینده بود، خیلی دیر به روم آمد. این مذهب جدید یک ضرورت فرهنگی برای رومِ مقتدر بود، و بسیار مایة تاسف است که از یک نظر بزرگتر به وسیله‌ای برای نجات معنوی تبدیل نشد.
195:3.8 (2074.3)
The spiritual impetus of nominally accepting Hellenized Christianity came to Rome too late to prevent the well-started moral decline or to compensate for the already well-established and increasing racial deterioration. This new religion was a cultural necessity for imperial Rome, and it is exceedingly unfortunate that it did not become a means of spiritual salvation in a larger sense.
حتی یک مذهب خوب نیز نمی‌تواند یک امپراتوری بزرگ را از نتایج قطعیِ عدم مشارکت فردی در امور حکومت نجات دهد، از پدرسالاریِ بیش از حد گرفته، تا مالیاتهای بیش از اندازه و سوء استفاده‌های فاحشِ وصول، تجارت نامتعادل با خاورِ نزدیک که باعث تهی ساختن طلا شد، و جنون سرگرمی، استانداردسازی رومی، انحطاط زن، برده‌داری و انحطاط نژادی، بلایای فیزیکی، و یک کلیسای دولتی که تقریباً تا نقطة نازاییِ معنوی نهادینه شد.
195:3.9 (2074.4)
Even a good religion could not save a great empire from the sure results of lack of individual participation in the affairs of government, from overmuch paternalism, overtaxation and gross collection abuses, unbalanced trade with the Levant which drained away the gold, amusement madness, Roman standardization, the degradation of woman, slavery and race decadence, physical plagues, and a state church which became institutionalized nearly to the point of spiritual barrenness.
با این همه، شرایط در اسکندریه چندان بد نبود. مدارس اولیه بسیاری از آموزشهای عیسی را بدون سازشکاری همچنان حفظ کردند. پانتائِنوس به کلِمِنت تعلیم داد و سپس در اعلام مسیح در هند به دنبال نَتَنائیل رفت. در حالی که برخی از آرمانهای عیسی در ساختن مسیحیت قربانی شدند، انصافاً باید نگاشته شود که تا پایان قرن دوم، عملاً تمام اذهان بزرگ دنیای یونانی-رومی مسیحی شده بودند. پیروزی نزدیک به تکمیل شدن بود.
195:3.10 (2074.5)
Conditions, however, were not so bad at Alexandria. The early schools continued to hold much of Jesus’ teachings free from compromise. Pantaenus taught Clement and then went on to follow Nathaniel in proclaiming Christ in India. While some of the ideals of Jesus were sacrificed in the building of Christianity, it should in all fairness be recorded that, by the end of the second century, practically all the great minds of the Greco-Roman world had become Christian. The triumph was approaching completion.
195:3.11 (2074.6)
And this Roman Empire lasted sufficiently long to insure the survival of Christianity even after the empire collapsed. But we have often conjectured what would have happened in Rome and in the world if it had been the gospel of the kingdom which had been accepted in the place of Greek Christianity.
کلیسا، به عنوان یک بخش الحاقیِ جامعه و متحد سیاست، محکوم به سهیم شدن در انحطاط فکری و معنویِ به اصطلاح ”اعصار تاریک“ اروپا بود. در طول این مدت مذهب بیشتر و بیشتر دچار رهبانیت، زهد، و قانون‌گرایی شد. از نظر معنوی، مسیحیت در خواب زمستانی فرو رفته بود. در سرتاسر این دوره، در کنار این مذهبِ خفته و سکولاریزه شده، جریانی مداوم از عرفان، یک تجربة معنوی خارق‌العاده در مرز غیرواقعی بودن و از نظر فلسفی مشابه پانتئیسم وجود داشت.
195:4.1 (2074.7)
The church, being an adjunct to society and the ally of politics, was doomed to share in the intellectual and spiritual decline of the so-called European “dark ages.” During this time, religion became more and more monasticized, asceticized, and legalized. In a spiritual sense, Christianity was hibernating. Throughout this period there existed, alongside this slumbering and secularized religion, a continuous stream of mysticism, a fantastic spiritual experience bordering on unreality and philosophically akin to pantheism.
در طول این قرون تاریک و ناامیدکننده، مذهب عملاً دوباره دست دوم شد. فرد در برابر مرجعیتِ تحت‌الشعاع قرار دهنده، سنت، و فرامین کلیسا تقریباً گم شده بود. یک تهدید روحانی جدید در ایجاد کهکشانی از ”آدمهای مقدس“ پدیدار شد که تصور می‌شد در دادگاههای الهی نفوذ ویژه‌ای دارند، و از این رو، در صورت توسلِ مؤثر به آنها، می‌توانند به نفع انسان در برابر خدایان وساطت کنند.
195:4.2 (2074.8)
During these dark and despairing centuries, religion became virtually secondhanded again. The individual was almost lost before the overshadowing authority, tradition, and dictation of the church. A new spiritual menace arose in the creation of a galaxy of “saints” who were assumed to have special influence at the divine courts, and who, therefore, if effectively appealed to, would be able to intercede in man’s behalf before the Gods.
اما مسیحیت آنقدر اجتماعی و پاگانیزه شده بود که، در حالی که برای متوقف نمودنِ اعصار تاریک آتی ناتوان بود، برای بقا یافتن در این دورة طولانی تاریکی اخلاقی و رکود معنوی بهتر آماده بود. و در طولِ شبِ طولانیِ تمدنِ غرب پابرجا باقی ماند و در هنگام طلوع رنسانس به عنوان یک تأثیر اخلاقی در دنیا هنوز عمل می‌کرد. احیای مسیحیت، به دنبال گذشت اعصار تاریک، منجر به پیدایش فرقه‌های متعددی از آموزشهای مسیحی شد، عقایدی که برای انواع خاص فکری، عاطفی، و معنویِ شخصیت انسان مناسب بودند. و بسیاری از این گروههای خاص مسیحی، یا خانواده‌های مذهبی، هنوز در زمان ارائة این مطلب پابرجا هستند.
195:4.3 (2075.1)
But Christianity was sufficiently socialized and paganized that, while it was impotent to stay the oncoming dark ages, it was the better prepared to survive this long period of moral darkness and spiritual stagnation. And it did persist on through the long night of Western civilization and was still functioning as a moral influence in the world when the renaissance dawned. The rehabilitation of Christianity, following the passing of the dark ages, resulted in bringing into existence numerous sects of the Christian teachings, beliefs suited to special intellectual, emotional, and spiritual types of human personality. And many of these special Christian groups, or religious families, still persist at the time of the making of this presentation.
مسیحیت تاریخچه‌ای را نشان می‌دهد که از تبدیل ناخواستة مذهب عیسی به مذهبی دربارة عیسی سرچشمه گرفته است. آن همچنین تاریخِ تجربه نمودنِ هلنیزه شدن، پاگانیزه شدن، سکولاریزه شدن، نهادینه شدن، زوال فکری، انحطاط معنوی، خواب زمستانی اخلاقی، خطر انقراض، باز توانمندیِ بعدی، تکه تکه شدن، و بازسازی نسبی دوران اخیر را ارائه می‌دهد. چنین شجره‌ای نشان دهندة سرزندگی ذاتی و برخورداری از منابع وسیع بهبودی است. و همین مسیحیت اکنون در دنیای متمدن مردمان غرب حضور دارد و به طور رو در رو با تقلایی برای وجود ایستادگی می‌کند که حتی از آن بحرانهای پرحادثه‌ای که مشخصة نبردهای گذشته‌اش برای استیلا بوده، تهدید‌آمیزتر است.
195:4.4 (2075.2)
Christianity exhibits a history of having originated out of the unintended transformation of the religion of Jesus into a religion about Jesus. It further presents the history of having experienced Hellenization, paganization, secularization, institutionalization, intellectual deterioration, spiritual decadence, moral hibernation, threatened extinction, later rejuvenation, fragmentation, and more recent relative rehabilitation. Such a pedigree is indicative of inherent vitality and the possession of vast recuperative resources. And this same Christianity is now present in the civilized world of Occidental peoples and stands face to face with a struggle for existence which is even more ominous than those eventful crises which have characterized its past battles for dominance.
195:5.1 (2075.4)
The twentieth century has brought new problems for Christianity and all other religions to solve. The higher a civilization climbs, the more necessitous becomes the duty to “seek first the realities of heaven” in all of man’s efforts to stabilize society and facilitate the solution of its material problems.
حقیقت اغلب وقتی گیج کننده و حتی گمراه کننده می‌شود که تکه پاره شود، مجزا شود، جداسازی شود، و بیش از حد تجزیه و تحلیل شود. حقیقتِ زنده تنها زمانی به جویندة حقیقت به درستی می‌آموزد که به طور کامل و به عنوان یک واقعیت زندة معنوی پذیرفته شود، نه به عنوان یک واقعیت علم مادی یا یک الهام از هنرِ مداخله کننده.
195:5.2 (2075.5)
Truth often becomes confusing and even misleading when it is dismembered, segregated, isolated, and too much analyzed. Living truth teaches the truth seeker aright only when it is embraced in wholeness and as a living spiritual reality, not as a fact of material science or an inspiration of intervening art.
195:5.8 (2075.11)
Religion is designed to find those values in the universe which call forth faith, trust, and assurance; religion culminates in worship. Religion discovers for the soul those supreme values which are in contrast with the relative values discovered by the mind. Such superhuman insight can be had only through genuine religious experience.
سعی نکنید در یک زندگی کوتاه در جسم حس کنجکاوی را ارضا کنید یا تمام ماجراجوییهای نهفته‌ای را که در وجود شما موج می‌زند برآورده کنید. صبور باشید! وسوسه نشوید که با یک شیرجة قانون‌شکنانه به داخل یک ماجراجویی مبتذل و رقت‌بار زیاده‌روی کنید. انرژیهای خود را مهار کنید و احساسات خود را کنترل کنید؛ در حالی که منتظر آشکار شدنِ شکوهمندانة یک دوران زندگی بی‌پایان از ماجراجویی پیشرونده و اکتشاف هیجان‌انگیز هستید، آرام باشید.
195:5.10 (2076.1)
Do not try to satisfy the curiosity or gratify all the latent adventure surging within the soul in one short life in the flesh. Be patient! be not tempted to indulge in a lawless plunge into cheap and sordid adventure. Harness your energies and bridle your passions; be calm while you await the majestic unfolding of an endless career of progressive adventure and thrilling discovery.
در مذهب، عیسی از روشِ تجربه جانبداری می‌کرد و آن را دنبال می‌کرد، حتی به آن گونه که دانش امروزی تکنیک آزمایش را دنبال می‌کند. ما خدا را از طریق سرنخ‌های بینش معنوی می‌یابیم، اما از طریق عشق به زیبایی، جستجوی حقیقت، وفاداری به وظیفه، و پرستش نیکیِ الهی به این بینش روان نزدیک می‌شویم. اما از میان همة این ارزشها، عشق راهنمای واقعی برای بینش واقعی است.
195:5.14 (2076.5)
In religion, Jesus advocated and followed the method of experience, even as modern science pursues the technique of experiment. We find God through the leadings of spiritual insight, but we approach this insight of the soul through the love of the beautiful, the pursuit of truth, loyalty to duty, and the worship of divine goodness. But of all these values, love is the true guide to real insight.
دانشمندان به طور ناخواسته بشریت را به یک دلهرة ماتریالیستی فرو افکنده‌اند؛ آنها یک حرکت بی‌فکرانه را در بانک اخلاقی اعصار آغاز کرده‌اند، اما این بانکِ تجربة انسانی منابع معنوی عظیمی دارد؛ آن می‌تواند در برابر مطالباتی که از آن می‌شود ایستادگی کند. فقط انسانهای بی‌فکر نسبت به داراییهای معنوی نژاد بشر سراسیمه می‌شوند. وقتی دلهرة ماتریالیستی-سکولار به پایان رسید، مذهب عیسی ورشکسته یافت نخواهد شد. بانک معنویِ پادشاهیِ آسمان ایمان، امید، و امنیت اخلاقی را به همة کسانی که ”به نام او“ از آن برداشت می‌کنند، پرداخت خواهد کرد.
195:6.1 (2076.6)
Scientists have unintentionally precipitated mankind into a materialistic panic; they have started an unthinking run on the moral bank of the ages, but this bank of human experience has vast spiritual resources; it can stand the demands being made upon it. Only unthinking men become panicky about the spiritual assets of the human race. When the materialistic-secular panic is over, the religion of Jesus will not be found bankrupt. The spiritual bank of the kingdom of heaven will be paying out faith, hope, and moral security to all who draw upon it “in His name.”
صرف نظر از این که تضاد ظاهری بین ماتریالیسم و آموزشهای عیسی چه باشد، می‌توانید مطمئن باشید که در اعصار آینده، آموزشهای استاد به طور کامل پیروز خواهند شد. در واقع، مذهب راستین نمي‌تواند در هيچ مجادله‌اي با علم وارد شود؛ آن به هیچ وجه درگیر چیزهای مادی نیست؛ مذهب نسبت به علم کاملاً بی‌تفاوت است، اما نسبت به آن همساز است، ضمن این که به دانشمند بسیار زیاد توجه نشان می‌دهد.
195:6.2 (2076.7)
No matter what the apparent conflict between materialism and the teachings of Jesus may be, you can rest assured that, in the ages to come, the teachings of the Master will fully triumph. In reality, true religion cannot become involved in any controversy with science; it is in no way concerned with material things. Religion is simply indifferent to, but sympathetic with, science, while it supremely concerns itself with the scientist.
در زمان نگارش این مقاله، بدترینهای عصر ماتریالیستی به پایان رسیده است؛ روزگار یک فهم بهتر هم اکنون در حال طلوع کردن است. اذهان والاترِ دنیای علمی دیگر در فلسفة خود کاملاً ماتریالیستی نیستند، اما مردم عادی در نتیجة آموزشهای پیشین همچنان به آن سمت متمایل هستند. اما این عصر رئالیسمِ فیزیکی فقط یک دورة گذرا از زندگی انسان در زمین است. دانش امروزی، مذهب راستین را — تعالیم عیسی را که به آن گونه که در زندگی باورمندانش نشان داده شده است — دست نخورده باقی گذاشته است. تمام کاری را که علم انجام داده این است که توهمات کودکانة تعابیر نادرست از زندگی را از بین ببرد.
195:6.4 (2076.9)
At the time of this writing the worst of the materialistic age is over; the day of a better understanding is already beginning to dawn. The higher minds of the scientific world are no longer wholly materialistic in their philosophy, but the rank and file of the people still lean in that direction as a result of former teachings. But this age of physical realism is only a passing episode in man’s life on earth. Modern science has left true religion—the teachings of Jesus as translated in the lives of his believers—untouched. All science has done is to destroy the childlike illusions of the misinterpretations of life.
تا آنجا که به زندگی انسان در زمین مربوط می‌شود، علم یک تجربة کمّی و مذهب یک تجربة کیفی است. علم با پدیده‌ها سر و کار دارد؛ مذهب، با سرآغازها، ارزشها و اهداف. تعیین علتها به عنوان تبیین پدیده‌های فیزیکی به معنای اعتراف به ناآگاهی از غایتها است و در پایان فقط دانشمند را مستقیماً به اولین علت بزرگ — پدر جهانیِ بهشت — هدایت می‌کند.
195:6.5 (2077.1)
Science is a quantitative experience, religion a qualitative experience, as regards man’s life on earth. Science deals with phenomena; religion, with origins, values, and goals. To assign causes as an explanation of physical phenomena is to confess ignorance of ultimates and in the end only leads the scientist straight back to the first great cause—the Universal Father of Paradise.
نوسان شدید از یک عصر معجزات به یک عصر ماشینها در مجموع نشان داده که برای انسان ناراحت کننده است. زیرکی و مهارت فلسفه‌های نادرستِ مکانیسم، مجادلات بسیار مکانیستیِ آنها را رد می‌کند. تردستیِ سرنوشت گرایانة ذهنِ یک ماتریالیست برای همیشه ادعاهای او را مبنی بر این که جهان یک پدیدة انرژی کور و بی‌هدف است رد می‌کند.
195:6.6 (2077.2)
The violent swing from an age of miracles to an age of machines has proved altogether upsetting to man. The cleverness and dexterity of the false philosophies of mechanism belie their very mechanistic contentions. The fatalistic agility of the mind of a materialist forever disproves his assertions that the universe is a blind and purposeless energy phenomenon.
طبیعت‌گراییِ مکانیستیِ برخی از انسانهای به ظاهر تحصیل کرده و سکولاریسمِ بی‌فکرانة آن شخص در خیابان، هر دو منحصراً درگیر چیزها هستند؛ آنها عاری از همة ارزشهای واقعی، پذیرشها، و خشنودیهایی هستند که یک سرشت معنوی دارند، و نیز از ایمان، امید، و اطمینانهای ابدی تهی می‌باشند. یکی از مشکلات بزرگ زندگی امروزی این است که انسان فکر می‌کند بیش از آن مشغول است که بتواند وقتی برای مراقبة معنوی و نیایش مذهبی پیدا کند.
195:6.7 (2077.3)
The mechanistic naturalism of some supposedly educated men and the thoughtless secularism of the man in the street are both exclusively concerned with things; they are barren of all real values, sanctions, and satisfactions of a spiritual nature, as well as being devoid of faith, hope, and eternal assurances. One of the great troubles with modern life is that man thinks he is too busy to find time for spiritual meditation and religious devotion.
ماتریالیسم انسان را به یک آدم ماشینیِ بی‌روح تقلیل می‌دهد و او را صرفاً یک نماد حسابی می‌سازد که در فرمول ریاضیِ یک جهان غیررمانتیک و مکانیستی جایگاهی درمانده پیدا کرده است. اما تمام این جهان پهناور ریاضیات بدون یک ریاضیدان استاد از کجا آمده است؟ علم ممکن است در مورد حفظ ماده به تفصیل به بحث بپردازد، اما مذهب حفظ روان انسانها را اثبات می‌کند — این به تجربة آنها در رابطه با واقعیتهای معنوی و ارزشهای ابدی توجه می‌کند.
195:6.8 (2077.4)
Materialism reduces man to a soulless automaton and constitutes him merely an arithmetical symbol finding a helpless place in the mathematical formula of an unromantic and mechanistic universe. But whence comes all this vast universe of mathematics without a Master Mathematician? Science may expatiate on the conservation of matter, but religion validates the conservation of men’s souls—it concerns their experience with spiritual realities and eternal values.
جامعه‌شناس ماتریالیست امروزی جامعه‌ای را بررسی می‌کند، گزارشی از آن تهیه می‌کند، و مردم را همانطور که آنها را یافته است رها می‌کند. هزار و نهصد سال پیش، جلیلی‌های ناآموخته عیسی را بررسی کردند که جان خود را به عنوان کمکی معنوی به تجربة درونی انسان فدا کرد و سپس بیرون رفتند و کل امپراتوری روم را زیر و رو کردند.
195:6.9 (2077.5)
The materialistic sociologist of today surveys a community, makes a report thereon, and leaves the people as he found them. Nineteen hundred years ago, unlearned Galileans surveyed Jesus giving his life as a spiritual contribution to man’s inner experience and then went out and turned the whole Roman Empire upside down.
اما رهبران مذهبی وقتی که تلاش می‌کنند انسان مدرن را با صداهای شیپور قرون وسطی به نبرد روحانی دعوت کنند، مرتکب اشتباه بزرگی می‌شوند. مذهب باید شعارهای جدید و به روز برای خود فراهم کند. نه دموکراسی و نه هیچ نوش‌داروی سیاسی دیگری جای پیشرفت معنوی را نخواهد گرفت. مذاهب دروغین ممکن است یک گریز از واقعیت را عرضه کنند، اما عیسی در بشارت خود انسان فانی را به همان ورودیِ واقعیتِ ابدیِ پیشرفتِ معنوی آشنا نمود.
195:6.10 (2077.6)
But religious leaders are making a great mistake when they try to call modern man to spiritual battle with the trumpet blasts of the Middle Ages. Religion must provide itself with new and up-to-date slogans. Neither democracy nor any other political panacea will take the place of spiritual progress. False religions may represent an evasion of reality, but Jesus in his gospel introduced mortal man to the very entrance upon an eternal reality of spiritual progression.
گفتنِ این که ذهن از ماده ”برآمده است“ چیزی را توضیح نمی‌دهد. اگر جهان صرفاً یک مکانیسم بود و ذهن از ماده جدا نبود، هرگز دو تفسیر متفاوت از هر پدیدة مشاهده شده‌ای نداشتیم. مفاهیمِ حقیقت، زیبایی، و نیکی نه در فیزیک یا در شیمی ذاتی نیستند. یک ماشین نمی‌تواند بشناسد، چه رسد به این که حقیقت را بشناسد، گرسنة عدالت باشد، و نیکی را گرامی بدارد.
195:6.11 (2077.7)
To say that mind “emerged” from matter explains nothing. If the universe were merely a mechanism and mind were unapart from matter, we would never have two differing interpretations of any observed phenomenon. The concepts of truth, beauty, and goodness are not inherent in either physics or chemistry. A machine cannot know, much less know truth, hunger for righteousness, and cherish goodness.
علم ممکن است فیزیکی باشد، اما ذهن دانشمندی که حقیقت را تشخیص می‌دهد، در عین حال مافوق مادی است. ماده حقیقت را نمی‌شناسد، نه می‌تواند ترحم را دوست داشته باشد و نه از واقعیتهای معنوی لذت ببرد. اعتقادات اخلاقی که مبتنی بر روشنگری معنوی هستند و ریشه در تجربة بشری دارند درست به اندازة استنتاجات ریاضی که مبتنی بر مشاهدات فیزیکی می‌باشند واقعی و قطعی هستند، اما در سطحی دیگر و بالاتر.
195:6.12 (2077.8)
Science may be physical, but the mind of the truth-discerning scientist is at once supermaterial. Matter knows not truth, neither can it love mercy nor delight in spiritual realities. Moral convictions based on spiritual enlightenment and rooted in human experience are just as real and certain as mathematical deductions based on physical observations, but on another and higher level.
195:6.14 (2077.10)
The fact of the absolute mechanism of Paradise at the center of the universe of universes, in the presence of the unqualified volition of the Second Source and Center, makes forever certain that determiners are not the exclusive law of the cosmos. Materialism is there, but it is not exclusive; mechanism is there, but it is not unqualified; determinism is there, but it is not alone.
195:6.16 (2078.2)
Freedom or initiative in any realm of existence is directly proportional to the degree of spiritual influence and cosmic-mind control; that is, in human experience, the degree of the actuality of doing “the Father’s will.” And so, when you once start out to find God, that is the conclusive proof that God has already found you.
195:6.17 (2078.3)
The sincere pursuit of goodness, beauty, and truth leads to God. And every scientific discovery demonstrates the existence of both freedom and uniformity in the universe. The discoverer was free to make the discovery. The thing discovered is real and apparently uniform, or else it could not have become known as a thing.
چقدر نابخردانه است که انسانِ مادی‌نگر اجازه دهد این تئوریهای آسیب‌پذیر همچون نظریات یک جهان مکانیستی او را از منابع عظیم معنویِ تجربة شخصیِ مذهب راستین محروم سازد. واقعیتها هرگز با ایمانِ واقعیِ معنوی ستیز ندارند؛ تئوریها ممکن است داشته باشند. بهتر است علم به جای تلاش برای واژگون ساختنِ ایمان مذهبی — اعتقاد انسانی به واقعیتهای معنوی و ارزشهای الهی — وقف نابودی خرافات شود.
195:7.1 (2078.4)
How foolish it is for material-minded man to allow such vulnerable theories as those of a mechanistic universe to deprive him of the vast spiritual resources of the personal experience of true religion. Facts never quarrel with real spiritual faith; theories may. Better that science should be devoted to the destruction of superstition rather than attempting the overthrow of religious faith—human belief in spiritual realities and divine values.
علم باید از نظر مادی برای انسان همان کاری را انجام دهد که مذهب از نظر معنوی برای او انجام می‌دهد: افق زندگی را گسترش دهد و شخصیت او را رشد دهد. علم راستین نمی‌تواند با مذهب راستین منازعه‌ای پایدار داشته باشد. ”روش علمی“ صرفاً معیاری فکری است که با آن می‌توان ماجراهای مادی و دستاوردهای فیزیکی را اندازه گرفت. اما از آنجایی که مادی و تماماً فکری است، در ارزیابی واقعیتهای معنوی و تجربیات مذهبی کاملاً بی‌فایده است.
195:7.2 (2078.5)
Science should do for man materially what religion does for him spiritually: extend the horizon of life and enlarge his personality. True science can have no lasting quarrel with true religion. The “scientific method” is merely an intellectual yardstick wherewith to measure material adventures and physical achievements. But being material and wholly intellectual, it is utterly useless in the evaluation of spiritual realities and religious experiences.
ناسازگاریِ مکانیستِ امروزی این است: اگر این فقط یک جهان مادی و انسان فقط یک ماشین بود، چنین انسانی کاملاً نمی‌توانست خود را به عنوان یک چنین ماشینی بشناسد، و به همین ترتیب چنین انسانِ ماشینی نسبت به واقعیتِ وجودِ چنین جهان مادی کاملاً ناآگاه می‌بود. بیم و ناامیدی ماتریالیستیِ یک علم مکانیستی نتوانسته است واقعیتِ ذهنِ روح-سکنی گزیدة دانشمندی را که دقیقاً بینش فوق مادیِ او این مفاهیم اشتباه و خود-متناقض از یک جهان ماتریالیستی را فرموله می‌کند، تشخیص دهد.
195:7.3 (2078.6)
The inconsistency of the modern mechanist is: If this were merely a material universe and man only a machine, such a man would be wholly unable to recognize himself as such a machine, and likewise would such a machine-man be wholly unconscious of the fact of the existence of such a material universe. The materialistic dismay and despair of a mechanistic science has failed to recognize the fact of the spirit-indwelt mind of the scientist whose very supermaterial insight formulates these mistaken and self-contradictory concepts of a materialistic universe.
واقعیتها و ارزشهای پیشرفت معنوی، یک ”طرح روان شناسانه“ — یک رویاپردازی صرفاً تجلیل شدة ذهن مادی — نیستند. چنین چیزهایی پیش‌بینیهای روحیِ تنظیم کنندة ساکن، روح خدا که در ذهن انسان زندگی می‌کند، می‌باشند. و اجازه ندهید که تفحص سطحی شما با یافته‌های دید ضعیف از ”نسبیت“، برداشتهای شما را از ابدیت و بیکرانیِ خداوند مختل کند. و در تمام درخواستهای خود در مورد لزوم ابراز خود، این اشتباه را مرتکب نشوید که نتوانید تجلی خودِ واقعی و بهتر خود را برای ابراز تنظیم کننده تدارک ببینید.
195:7.5 (2078.8)
The realities and values of spiritual progress are not a “psychologic projection”—a mere glorified daydream of the material mind. Such things are the spiritual forecasts of the indwelling Adjuster, the spirit of God living in the mind of man. And let not your dabblings with the faintly glimpsed findings of “relativity” disturb your concepts of the eternity and infinity of God. And in all your solicitation concerning the necessity for self-expression do not make the mistake of failing to provide for Adjuster-expression, the manifestation of your real and better self.
اگر این فقط یک جهان مادی بود، انسان مادی هرگز نمی‌توانست به مفهومِ ویژگیِ مکانیستیِ چنین وجود منحصراً مادی دست یابد. این مفهومِ بسیار مکانیستی از جهان به خودی خود یک پدیدة غیر مادیِ ذهن است، و ذهن تماماً منشأ غیر مادی دارد، صرف نظر از این که چقدر کاملاً ممکن است به نظر رسد که از نظر مادی مشروط شود و از نظر مکانیستی کنترل گردد.
195:7.6 (2079.1)
If this were only a material universe, material man would never be able to arrive at the concept of the mechanistic character of such an exclusively material existence. This very mechanistic concept of the universe is in itself a nonmaterial phenomenon of mind, and all mind is of nonmaterial origin, no matter how thoroughly it may appear to be materially conditioned and mechanistically controlled.
خودِ بدبینیِ بدبین‌ترین ماتریالیست، به خودی خود، دلیل کافی برای این است که جهانِ فردِ بدبین کاملاً مادی نیست. خوش‌بینی و بدبینی هر دو واکنشهای مفهومی در یک ذهن آگاه از ارزشها و نیز واقعیتها هستند. اگر جهان واقعاً همان چیزی بود که ماتریالیستها می‌پندارند، آنگاه انسان به عنوان یک ماشین انسانی فاقد هرگونه شناخت آگاهانه از همان واقعیت بود. بدون آگاهی از مفهوم ارزشها در ذهنِ از روح زاده شده، واقعیتِ ماتریالیسمِ جهان و پدیده‌های مکانیستیِ کارکرد جهان به طور کامل توسط انسان ناشناخته می‌بود. یک ماشین نمی‌تواند از ماهیت یا ارزش ماشین دیگر آگاه باشد.
195:7.8 (2079.3)
The very pessimism of the most pessimistic materialist is, in and of itself, sufficient proof that the universe of the pessimist is not wholly material. Both optimism and pessimism are concept reactions in a mind conscious of values as well as of facts. If the universe were truly what the materialist regards it to be, man as a human machine would then be devoid of all conscious recognition of that very fact. Without the consciousness of the concept of values within the spirit-born mind, the fact of universe materialism and the mechanistic phenomena of universe operation would be wholly unrecognized by man. One machine cannot be conscious of the nature or value of another machine.
یک فلسفة مکانیستی نسبت به زندگی و جهان نمی‌تواند علمی باشد، زیرا علم فقط مواد و واقعیتها را می‌شناسد و با آنها سروکار دارد. فلسفه به طور ناگزیر فوق علمی است. انسان یک واقعیت مادی طبیعت است، اما زندگی او پدیده‌ای است که از سطوح مادی طبیعت فراتر می‌رود، زیرا ویژگیهای کنترل ذهن و کیفیتهای خلاق روح را به نمایش می‌گذارد.
195:7.9 (2079.4)
A mechanistic philosophy of life and the universe cannot be scientific because science recognizes and deals only with materials and facts. Philosophy is inevitably superscientific. Man is a material fact of nature, but his life is a phenomenon which transcends the material levels of nature in that it exhibits the control attributes of mind and the creative qualities of spirit.
195:7.11 (2079.6)
If the universe were only material and man only a machine, there would be no science to embolden the scientist to postulate this mechanization of the universe. Machines cannot measure, classify, nor evaluate themselves. Such a scientific piece of work could be executed only by some entity of supermachine status.
اگر انسان فقط یک ماشین است، این انسان با چه تکنیکی به این باور می‌رسد یا ادعا می‌کند بداند که او فقط یک ماشین است؟ تجربة ارزیابی خودآگاهِ یک فرد از خود هرگز یک ویژگی یک ماشین صرف نیست. یک مکانیستِ خودآگاه و اذعان کرده بهترین پاسخ ممکن به مکانیسم است. اگر ماتریالیسم یک واقعیت بود، هیچ مکانیستِ خودآگاهی وجود نداشت. این نیز درست است که قبل از انجام اعمال غیراخلاقی، ابتدا فرد باید شخصی اخلاقی باشد.
195:7.13 (2079.8)
If man is only a machine, by what technique does this man come to believe or claim to know that he is only a machine? The experience of self-conscious evaluation of one’s self is never an attribute of a mere machine. A self-conscious and avowed mechanist is the best possible answer to mechanism. If materialism were a fact, there could be no self-conscious mechanist. It is also true that one must first be a moral person before one can perform immoral acts.
خودِ ادعای ماتریالیسم مستلزم یک آگاهی فوق مادی از ذهن است که به خود اجازه می‌دهد چنین اصول جزمی را اعلام کند. یک مکانیسم ممکن است خراب شود، اما هرگز نمی‌تواند پیشرفت کند. ماشینها فکر نمی‌کنند، خلق نمی‌کنند، رویاپردازی نمی‌کنند، آرزو نمی‌کنند، آرمان‌گرایی نمی‌کنند، مشتاق حقیقت نیستند، یا تشنة عدالت نیستند. آنها با شور و اشتیاقِ خدمت به ماشینهای دیگر و انتخاب وظیفة متعالیِ یافتن خداوند و تلاش برای شبیه او شدن به عنوان هدف پیشرفت ابدی خود، زندگی خویش را الهام نمی‌بخشند. ماشینها هرگز روشنفکر، عاطفی، دارای حس زیباشناختی، نیک‌کردارانه، اخلاقی، یا معنوی نیستند.
195:7.14 (2079.9)
The very claim of materialism implies a supermaterial consciousness of the mind which presumes to assert such dogmas. A mechanism might deteriorate, but it could never progress. Machines do not think, create, dream, aspire, idealize, hunger for truth, or thirst for righteousness. They do not motivate their lives with the passion to serve other machines and to choose as their goal of eternal progression the sublime task of finding God and striving to be like him. Machines are never intellectual, emotional, aesthetic, ethical, moral, or spiritual.
در یک تمدن عالی، هنر علم را انسانی می‌کند، در حالی که به نوبة خود توسط مذهب راستین — بینش ارزشهای معنوی و ابدی — معنوی می‌شود. هنر معرف ارزیابیِ بشری و زمانی-مکانیِ واقعیت است. مذهب، قطعاً آغوش الهیِ ارزشهای کیهانی است و حاکی از پیشرفت ابدی در عروج و گسترش معنوی است. هنرِ زمان تنها وقتی خطرناک است که نسبت به معیارهای روحیِ الگوهای الهی که ابدیت به عنوان سایه‌های واقعیتِ زمان منعکس می‌کند کور شود. هنرِ راستین دستکاری مؤثر در مادیات زندگی است؛ مذهب، دگرگونیِ متعالی کنندة واقعیتهای مادی زندگی است، و در ارزیابی معنوی خود از هنر هرگز متوقف نمی‌شود.
195:7.16 (2080.1)
In a high civilization, art humanizes science, while in turn it is spiritualized by true religion—insight into spiritual and eternal values. Art represents the human and time-space evaluation of reality. Religion is the divine embrace of cosmic values and connotes eternal progression in spiritual ascension and expansion. The art of time is dangerous only when it becomes blind to the spirit standards of the divine patterns which eternity reflects as the reality shadows of time. True art is the effective manipulation of the material things of life; religion is the ennobling transformation of the material facts of life, and it never ceases in its spiritual evaluation of art.
هر گونه تفسیر علمی از جهان مادی بی‌ارزش است مگر این که قدردانی لازم را از دانشمند فراهم کند. هیچ قدردانی از هنر معتبر نیست مگر این که از هنرمند قدردانی به عمل آورد. هیچ ارزیابی از اخلاقیات ارزشی ندارد مگر این که شامل آموزگار اخلاقیات شود. هیچ قدردانی از فلسفه که فیلسوف را نادیده بگیرد آموزنده نیست، و مذهب نمی‌تواند بدون تجربة واقعیِ مذهب‌گرا که از درون همین تجربه و از طریق آن در پی یافتن خداوند و شناخت اوست وجود داشته باشد. به همین ترتیب جهانِ جهانها جدا از من هستم، یعنی خدای بیکرانی که آن را ساخته و به طور بی‌وقفه آن را اداره می‌کند، بی‌اهمیت است.
195:7.18 (2080.3)
Any scientific interpretation of the material universe is valueless unless it provides due recognition for the scientist. No appreciation of art is genuine unless it accords recognition to the artist. No evaluation of morals is worth while unless it includes the moralist. No recognition of philosophy is edifying if it ignores the philosopher, and religion cannot exist without the real experience of the religionist who, in and through this very experience, is seeking to find God and to know him. Likewise is the universe of universes without significance apart from the I AM, the infinite God who made it and unceasingly manages it.
195:7.20 (2080.5)
Science lives by the mathematics of the mind; music expresses the tempo of the emotions. Religion is the spiritual rhythm of the soul in time-space harmony with the higher and eternal melody measurements of Infinity. Religious experience is something in human life which is truly supermathematical.
در زبان، یک الفبا مکانیسمِ ماتریالیسم را نشان می‌دهد، در حالی که کلماتی که بیانگر معنای هزار اندیشه، ایده‌های بزرگ، و آرمانهای عالیِ عشق و نفرت، بزدلی و شجاعت هستند، نشان دهندة کارکردهای ذهن هستند که در محدودة قانونِ مادی و روحی، هر دو، تعریف می‌شوند، توسط ابراز خواستِ شخصیت هدایت می‌شوند، و توسط عطیة ذاتیِ موقعیتی محدود می‌شوند.
195:7.21 (2080.6)
In language, an alphabet represents the mechanism of materialism, while the words expressive of the meaning of a thousand thoughts, grand ideas, and noble ideals—of love and hate, of cowardice and courage—represent the performances of mind within the scope defined by both material and spiritual law, directed by the assertion of the will of personality, and limited by the inherent situational endowment.
جهان مانند قوانین، مکانیسمها، و همسانی‌هایی نیست که دانشمند کشف می‌کند، و به این می‌رسد که آنها را علم بداند، بلکه مانند دانشمندِ کنجکاو، اندیشمند، انتخاب کننده، خلاق، ترکیب کننده، و تشخیص دهنده‌ای است که بدین ترتیب پدیده‌های جهان را مشاهده می‌کند و حقایق ریاضی که ذاتیِ مراحل مکانیستیِ جنبة مادیِ آفرینش هستند را طبقه‌بندی می‌کند. جهان نیز مانند هنرِ هنرمند نیست، بلکه شبیه هنرمندِ تلاشگر، رویاپرداز، آرزومند، و پیشرو است که در تلاش برای رسیدن به یک هدف معنوی می‌خواهد از دنیای چیزهای مادی فراتر رود.
195:7.22 (2080.7)
The universe is not like the laws, mechanisms, and the uniformities which the scientist discovers, and which he comes to regard as science, but rather like the curious, thinking, choosing, creative, combining, and discriminating scientist who thus observes universe phenomena and classifies the mathematical facts inherent in the mechanistic phases of the material side of creation. Neither is the universe like the art of the artist, but rather like the striving, dreaming, aspiring, and advancing artist who seeks to transcend the world of material things in an effort to achieve a spiritual goal.
195:7.23 (2080.8)
The scientist, not science, perceives the reality of an evolving and advancing universe of energy and matter. The artist, not art, demonstrates the existence of the transient morontia world intervening between material existence and spiritual liberty. The religionist, not religion, proves the existence of the spirit realities and divine values which are to be encountered in the progress of eternity.
سکولاریسم امروزی توسط دو تأثیر جهانی رواج یافته است. پدر سکولاریسم نگرش تنگ نظرانه و بی‌خدای قرن نوزدهم و بیستمِ به اصطلاح علم — علم آتئیستی — بود. مادر سکولاریسم امروزی کلیسای مسیحیِ تمامیت خواهِ قرون وسطی بود. سکولاریسم به عنوان اعتراضی فزاینده علیه استیلای تقریباً کامل کلیسای نهادینه شدة مسیحی بر تمدن غرب آغاز گردید.
195:8.2 (2081.2)
Modern secularism has been fostered by two world-wide influences. The father of secularism was the narrow-minded and godless attitude of nineteenth- and twentieth-century so-called science—atheistic science. The mother of modern secularism was the totalitarian medieval Christian church. Secularism had its inception as a rising protest against the almost complete domination of Western civilization by the institutionalized Christian church.
در زمان این مکاشفه، فضای فکری و فلسفیِ غالب زندگی اروپایی و آمریکایی، هر دو، کاملاً سکولار — انسانگرا — است. سیصد سال است که تفکر غربی به تدریج سکولاریزه شده است. مذهب بیش از پیش به یک تأثیر سطحی تبدیل شده است، و عمدتاً یک رسم آیینی است. اکثریت مدعیان مسیحیِ تمدن غرب به طور ناخواسته سکولاریستهای واقعی هستند.
195:8.3 (2081.3)
At the time of this revelation, the prevailing intellectual and philosophical climate of both European and American life is decidedly secular—humanistic. For three hundred years Western thinking has been progressively secularized. Religion has become more and more a nominal influence, largely a ritualistic exercise. The majority of professed Christians of Western civilization are unwittingly actual secularists.
برای رها ساختنِ اندیشه و زندگیِ مردمان غربی از چنگال پژمرده کنندة یک سلطة کلیساییِ توتالیتر به قدرتی بزرگ، و نفوذی قدرتمند نیاز بود. سکولاریسم قطعاً غل و زنجیر کنترل کلیسا را شکست، و اکنون به نوبة خود تهدیدی برای ایجاد نوعی سلطة جدید و بی‌خدا بر قلب و ذهن انسان امروزی است. دولت سیاسیِ مستبد و دیکتاتور اولادِ مستقیمِ ماتریالیسم علمی و سکولاریسم فلسفی است. به محض این که سکولاریسم انسان را از سلطة کلیسای نهادینه شده رها کند، او را به اسارت برده‌وار به دولت توتالیتر می‌فروشد. سکولاریسم انسان را از بردگی کلیسایی رهایی می‌بخشد تا فقط او را به طرزی خائنانه به ظلم بردگی سیاسی و اقتصادی تحویل دهد.
195:8.4 (2081.4)
It required a great power, a mighty influence, to free the thinking and living of the Western peoples from the withering grasp of a totalitarian ecclesiastical domination. Secularism did break the bonds of church control, and now in turn it threatens to establish a new and godless type of mastery over the hearts and minds of modern man. The tyrannical and dictatorial political state is the direct offspring of scientific materialism and philosophic secularism. Secularism no sooner frees man from the domination of the institutionalized church than it sells him into slavish bondage to the totalitarian state. Secularism frees man from ecclesiastical slavery only to betray him into the tyranny of political and economic slavery.
ماتریالیسم خدا را انکار می‌کند، سکولاریسم به سادگی او را نادیده می‌گیرد؛ حداقل این نگرش پیشین بود. اخیراً، سکولاریسم رویکرد ستیزه جویانه‌تری به خود گرفته است، با این پنداشت که جای مذهبی را بگیرد که زمانی در برابر اسارت توتالیترِ آن مقاومت می‌کرد. سکولاریسمِ قرن بیستم به این تمایل دارد که تأیید کند انسان به خدا نیاز ندارد. اما مراقب باشید! این فلسفة بی‌خدای جامعة بشری تنها به ناآرامی، دشمنی، ناراحتی، جنگ، و فاجعة جهانی منجر خواهد شد.
195:8.5 (2081.5)
Materialism denies God, secularism simply ignores him; at least that was the earlier attitude. More recently, secularism has assumed a more militant attitude, assuming to take the place of the religion whose totalitarian bondage it onetime resisted. Twentieth-century secularism tends to affirm that man does not need God. But beware! this godless philosophy of human society will lead only to unrest, animosity, unhappiness, war, and world-wide disaster.
سکولاریسم هرگز نمی‌تواند صلح را برای بشریت به ارمغان بیاورد. هیچ چیز نمی‌تواند جای خدا را در جامعة بشری بگیرد. اما خوب گوش فرا دهید! عجله نکنید که دستاوردهای سودمند شورش سکولار از توتالیتاریسم کلیسایی را تسلیم کنید. امروزه تمدن غرب در نتیجة شورش سکولار از آزادیها و رضایتهای بسیاری برخوردار است. اشتباه بزرگ سکولاریسم این بود: سکولاریستها در شورش علیه کنترلِ تقریباً کامل زندگی توسط مراجع مذهبی، و پس از نیل به رهایی از چنین استبداد کلیسایی، گاه به طور ضمنی و گاهی آشکارا علیه خود خدا دست به قیام زدند.
195:8.6 (2081.6)
Secularism can never bring peace to mankind. Nothing can take the place of God in human society. But mark you well! do not be quick to surrender the beneficent gains of the secular revolt from ecclesiastical totalitarianism. Western civilization today enjoys many liberties and satisfactions as a result of the secular revolt. The great mistake of secularism was this: In revolting against the almost total control of life by religious authority, and after attaining the liberation from such ecclesiastical tyranny, the secularists went on to institute a revolt against God himself, sometimes tacitly and sometimes openly.
195:8.7 (2081.7)
To the secularistic revolt you owe the amazing creativity of American industrialism and the unprecedented material progress of Western civilization. And because the secularistic revolt went too far and lost sight of God and true religion, there also followed the unlooked-for harvest of world wars and international unsettledness.
195:8.8 (2081.8)
It is not necessary to sacrifice faith in God in order to enjoy the blessings of the modern secularistic revolt: tolerance, social service, democratic government, and civil liberties. It was not necessary for the secularists to antagonize true religion in order to promote science and to advance education.
بدون خدا، بدون مذهب، سکولاریسمِ علمی هرگز نمی‌تواند نیروهای خود را هماهنگ کند، منافع، نژادها، و ملی‌گراییهای متفاوت و رقابت‌جویانة خود را موزون کند. این جامعة سکولاریستیِ بشری، با وجود دستاوردهای مادی بی‌نظیرش، به آرامی در حال فروپاشی است. اصلی‌ترین نیروی منسجمی که در برابر این فروپاشیِ آنتاگونیسم مقاومت می‌کند، ناسیونالیسم است. و ناسیونالیسم مانع اصلی صلح جهانی است.
195:8.10 (2082.2)
Without God, without religion, scientific secularism can never co-ordinate its forces, harmonize its divergent and rivalrous interests, races, and nationalisms. This secularistic human society, notwithstanding its unparalleled materialistic achievement, is slowly disintegrating. The chief cohesive force resisting this disintegration of antagonism is nationalism. And nationalism is the chief barrier to world peace.
195:8.13 (2082.5)
The complete secularization of science, education, industry, and society can lead only to disaster. During the first third of the twentieth century Urantians killed more human beings than were killed during the whole of the Christian dispensation up to that time. And this is only the beginning of the dire harvest of materialism and secularism; still more terrible destruction is yet to come.
ارزش میراث معنوی خود را نادیده نگیرید، یعنی آن رودخانة حقیقتی که در طول قرنها، حتی تا دوران بی‌ثمر عصر ماتریالیستی و سکولار، جاری است. در تمام تلاشهای شایستة خود برای رها ساختنِ خود از عقاید خرافی اعصار گذشته، اطمینان حاصل کنید که حقیقت ابدی را محکم نگه می‌دارید. اما صبور باشید! وقتی شورش خرافات کنونی به پایان برسد، حقایق بشارت عیسی به گونه‌ای شکوهمند باقی خواهد ماند تا راهی جدید و بهتر را آشکار کند.
195:9.1 (2082.6)
Do not overlook the value of your spiritual heritage, the river of truth running down through the centuries, even to the barren times of a materialistic and secular age. In all your worthy efforts to rid yourselves of the superstitious creeds of past ages, make sure that you hold fast the eternal truth. But be patient! when the present superstition revolt is over, the truths of Jesus’ gospel will persist gloriously to illuminate a new and better way.
اما مسیحیتِ پاگانیزه شده و اجتماعی شده به تماس جدید با تعالیم عدول نیافتة عیسی نیاز دارد؛ این به دلیل فقدان یک نگرش جدید از زندگی استاد در زمین پژمرده می‌شود. یک مکاشفة جدید و کاملتر از مذهب عیسی مقدر است که یک امپراتوریِ سکولاریسمِ ماتریالیستی را فتح کند و یک نفوذ جهانیِ طبیعت‌گراییِ مکانیستی را واژگون سازد. یورنشیا اکنون عیناً در آستانة یکی از شگفت‌انگیزترین و جذاب‌ترین ادوار بازتنظیمِ اجتماعی، احیای اخلاقی، و روشنگری معنوی خود می‌لرزد.
195:9.2 (2082.7)
But paganized and socialized Christianity stands in need of new contact with the uncompromised teachings of Jesus; it languishes for lack of a new vision of the Master’s life on earth. A new and fuller revelation of the religion of Jesus is destined to conquer an empire of materialistic secularism and to overthrow a world sway of mechanistic naturalism. Urantia is now quivering on the very brink of one of its most amazing and enthralling epochs of social readjustment, moral quickening, and spiritual enlightenment.
195:9.3 (2082.8)
The teachings of Jesus, even though greatly modified, survived the mystery cults of their birthtime, the ignorance and superstition of the dark ages, and are even now slowly triumphing over the materialism, mechanism, and secularism of the twentieth century. And such times of great testing and threatened defeat are always times of great revelation.
مذهب قطعاً به رهبران جدید، مردان و زنان روحانی نیاز دارد که جرأت داشته باشند فقط به عیسی و تعالیم غیرقابل مقایسة او تکیه کنند. اگر مسیحیت در حالی که همچنان خود را با مشکلات اجتماعی و مادی مشغول نگه می‌دارد، در غفلت از مأموریت معنوی خود پافشاری کند، رنسانس معنوی باید منتظر آمدن این آموزگاران جدید مذهب عیسی باشد که منحصراً وقف بازآفرینیِ معنوی انسانها خواهند بود. و سپس این انسانهای از روح زاده شده به سرعت رهبری و الهام لازم برای سازماندهی مجدد اجتماعی، اخلاقی، اقتصادی، و سیاسی دنیا را تأمین خواهند کرد.
195:9.4 (2082.9)
Religion does need new leaders, spiritual men and women who will dare to depend solely on Jesus and his incomparable teachings. If Christianity persists in neglecting its spiritual mission while it continues to busy itself with social and material problems, the spiritual renaissance must await the coming of these new teachers of Jesus’ religion who will be exclusively devoted to the spiritual regeneration of men. And then will these spirit-born souls quickly supply the leadership and inspiration requisite for the social, moral, economic, and political reorganization of the world.
195:9.5 (2083.1)
The modern age will refuse to accept a religion which is inconsistent with facts and out of harmony with its highest conceptions of truth, beauty, and goodness. The hour is striking for a rediscovery of the true and original foundations of present-day distorted and compromised Christianity—the real life and teachings of Jesus.
انسان بدوی در اسارت خرافاتی به ترس مذهبی زندگی کرد. انسانهای مدرن و متمدن از این فکر که تحت سلطة اعتقادات قوی مذهبی قرار گیرند، هراس دارند. انسان اندیشمند همیشه از این که تحت سلطة یک مذهب باشد بیم داشته است. هنگامی که یک مذهبِ قوی و مؤثر او را به تحت سلطه قرار گرفتن تهدید می‌کند، او همواره سعی می‌کند آن را عقلانی، سنتی، و نهادینه کند، و از این طریق امیدوار است که کنترل آن را به دست بیاورد. با چنین رویه‌ای، حتی یک مذهبِ آشکار شدة الهی نیز به مذهبی ساخت بشر تبدیل می‌شود و تحت سلطة انسان در می‌آید. مردان و زنان فهیم امروزی از مذهب عیسی می‌گریزند زیرا از این که به آنها و با آنها چه خواهد کرد می‌ترسند. و همة این ترسها کاملاً به جا هستند. در واقع، مذهب عیسی بر باورمندان خود مسلط است و آنها را متحول می‌کند، و از مردم می‌خواهد که زندگی خود را وقف جستجوی شناخت خواست پدر آسمانی کنند و بخواهند که انرژیهای زندگی وقف خدمت عاری از خودخواهیِ برادری انسانها شود.
195:9.6 (2083.2)
Primitive man lived a life of superstitious bondage to religious fear. Modern, civilized men dread the thought of falling under the dominance of strong religious convictions. Thinking man has always feared to be held by a religion. When a strong and moving religion threatens to dominate him, he invariably tries to rationalize, traditionalize, and institutionalize it, thereby hoping to gain control of it. By such procedure, even a revealed religion becomes man-made and man-dominated. Modern men and women of intelligence evade the religion of Jesus because of their fears of what it will do to them—and with them. And all such fears are well founded. The religion of Jesus does, indeed, dominate and transform its believers, demanding that men dedicate their lives to seeking for a knowledge of the will of the Father in heaven and requiring that the energies of living be consecrated to the unselfish service of the brotherhood of man.
مردان و زنان خودخواه به بیان ساده حتی برای بزرگترین گنج معنویِ ارائه شده به انسان فانی چنین بهایی را نخواهند پرداخت. تنها وقتی که انسان به واسطة ناامیدیهای غم‌انگیز ناشی از جستجوهای نابخردانه و فریبندة خودخواهی، و به دنبال کشف بی‌ثمر بودنِ مذهب رسمی، به اندازة کافی ناامید شده باشد، تمایل خواهد داشت که با تمام وجود به بشارت پادشاهی، مذهب عیسی ناصری، روی آورد.
195:9.7 (2083.3)
Selfish men and women simply will not pay such a price for even the greatest spiritual treasure ever offered mortal man. Only when man has become sufficiently disillusioned by the sorrowful disappointments attendant upon the foolish and deceptive pursuits of selfishness, and subsequent to the discovery of the barrenness of formalized religion, will he be disposed to turn wholeheartedly to the gospel of the kingdom, the religion of Jesus of Nazareth.
دنیا به مذهب دست اول بیشتری نیاز دارد. حتی مسیحیت — بهترین مذهب قرن بیستم — نه تنها مذهبی دربارة عیسی است، بلکه تا حد زیادی مذهبی است که مردم آن را به صورت دست دوم تجربه می‌کنند. آنها مذهبشان را به طور کامل به آن گونه که توسط آموزگاران مذهبیِ مورد قبولشان به آنها رسیده است، می‌پذیرند. اگر دنیا فقط می‌توانست عیسی را همانطور که واقعاً روی زمین زندگی کرد ببیند و با آموزشهای حیات بخش او از نزدیک آشنا می‌شد، چه وضعیت بیدار کننده‌ای را تجربه می‌کرد! کلماتِ توصیف کننده از چیزهای زیبا نمی‌توانند مانند دیدن آنها هیجان‌انگیز باشند، و کلمات اعتقادی نیز نمی‌توانند مانند تجربة شناخت حضور خداوند روان انسانها را الهام بخشند. اما ایمانِ منتظر همیشه دریچة امید روان انسان را برای ورود به واقعیتهای ابدیِ معنویِ ارزشهای الهیِ عوالمِ ماوراء باز نگه خواهد داشت.
195:9.8 (2083.4)
The world needs more firsthand religion. Even Christianity—the best of the religions of the twentieth century—is not only a religion about Jesus, but it is so largely one which men experience secondhand. They take their religion wholly as handed down by their accepted religious teachers. What an awakening the world would experience if it could only see Jesus as he really lived on earth and know, firsthand, his life-giving teachings! Descriptive words of things beautiful cannot thrill like the sight thereof, neither can creedal words inspire men’s souls like the experience of knowing the presence of God. But expectant faith will ever keep the hope-door of man’s soul open for the entrance of the eternal spiritual realities of the divine values of the worlds beyond.
مسیحیت جرأت کرده است که آرمانهای خود را در مقابل چالش حرص و آز انسان، جنون جنگ، و شهوتِ قدرت پایین بیاورد؛ اما مذهب عیسی به عنوان فراخوانیهای پاک و متعالی معنوی پا برجا است، و به بهترین نحوی که در انسان وجود دارد او را فرا می‌خواند که بر فراز همة این میراثهای تکامل حیوانی قرار گیرد و با متانت، به اوج اخلاقی سرنوشت راستین انسان دست یابد.
195:9.9 (2083.5)
Christianity has dared to lower its ideals before the challenge of human greed, war-madness, and the lust for power; but the religion of Jesus stands as the unsullied and transcendent spiritual summons, calling to the best there is in man to rise above all these legacies of animal evolution and, by grace, attain the moral heights of true human destiny.
195:9.10 (2083.6)
Christianity is threatened by slow death from formalism, overorganization, intellectualism, and other nonspiritual trends. The modern Christian church is not such a brotherhood of dynamic believers as Jesus commissioned continuously to effect the spiritual transformation of successive generations of mankind.
به اصطلاح مسیحیت به یک جنبش اجتماعی و فرهنگی و نیز یک اعتقاد و عمل مذهبی تبدیل شده است. جویبار مسیحیت امروزی بسیاری از باتلاقهای باستانی پاگانها و بسیاری از منجلابهای بربریها را به داخل خود تخلیه می‌کند؛ بسیاری از جلگه‌های باستانیِ فرهنگی و نیز فلاتهای مرتفع جلیل که قرار است منبع انحصاری آن باشند، به این جویبار فرهنگی امروزی می‌ریزند.
195:9.11 (2083.7)
So-called Christianity has become a social and cultural movement as well as a religious belief and practice. The stream of modern Christianity drains many an ancient pagan swamp and many a barbarian morass; many olden cultural watersheds drain into this present-day cultural stream as well as the high Galilean tablelands which are supposed to be its exclusive source.
مسیحیت واقعاً خدمت بزرگی برای این کره انجام داده است، اما آنچه اکنون بیش از همه مورد نیاز است عیسی است. دنیا نیاز دارد که دوباره عیسی را در تجربة انسانهای از روح متولد شده‌ای که استاد را به طور مؤثر به همة انسانها نشان می‌دهند ببیند که دوباره در زمین زندگی می‌کند. صحبت کردن دربارة احیای مسیحیت بدوی بیهوده است؛ شما باید از جایی که خودتان را پیدا می‌کنید پیش بروید. فرهنگ امروزی باید با مکاشفة جدیدی از زندگی عیسی تعمید معنوی شود و با درک جدیدی از بشارت او دربارة نجات ابدی روشن شود. و هنگامی که عیسی بدین گونه بالا برده شود، او همة انسانها را به خود جذب خواهد کرد. شاگردان عیسی باید چیزی فراتر از فاتحان، و حتی منابع سرشار از الهام و زندگی ارتقا یافته برای همة انسانها باشند. مذهب فقط یک انسان‌گرایی متعالی است تا این که با کشف واقعیت حضور خداوند در تجربة شخصی، الهی شود.
195:10.1 (2084.1)
Christianity has indeed done a great service for this world, but what is now most needed is Jesus. The world needs to see Jesus living again on earth in the experience of spirit-born mortals who effectively reveal the Master to all men. It is futile to talk about a revival of primitive Christianity; you must go forward from where you find yourselves. Modern culture must become spiritually baptized with a new revelation of Jesus’ life and illuminated with a new understanding of his gospel of eternal salvation. And when Jesus becomes thus lifted up, he will draw all men to himself. Jesus’ disciples should be more than conquerors, even overflowing sources of inspiration and enhanced living to all men. Religion is only an exalted humanism until it is made divine by the discovery of the reality of the presence of God in personal experience.
زیبایی و تعالی، انسانیت و ربانیت، سادگی و منحصر به فرد بودنِ زندگی عیسی در زمین، چنان تصویر خیره کننده و جذابی از نجات انسان و آشکارسازی خدا را نشان می‌دهد که یزدان شناسان و فیلسوفانِ همة زمانها باید از جرأت ایجاد عقاید یا به وجود آوردنِ سیستمهای تئولوژیکِ اسارت معنوی از درونِ چنین اعطای متعالی خداوند در قالب انسان به طور مؤثری منع شوند. در عیسی، جهان یک انسان فانی را به وجود آورد که در او روح عشق بر نارسایی‌های مادی زمان پیروز شد و بر واقعیتِ منشأ فیزیکی غلبه کرد.
195:10.2 (2084.2)
The beauty and sublimity, the humanity and divinity, the simplicity and uniqueness, of Jesus’ life on earth present such a striking and appealing picture of man-saving and God-revealing that the theologians and philosophers of all time should be effectively restrained from daring to form creeds or create theological systems of spiritual bondage out of such a transcendental bestowal of God in the form of man. In Jesus the universe produced a mortal man in whom the spirit of love triumphed over the material handicaps of time and overcame the fact of physical origin.
در جلب انسانها برای استاد، اولین مایلِ اجباری، وظیفه، یا عرف نیست که انسان و دنیای او را متحول خواهد ساخت، بلکه دومین مایلِ خدمت رایگان و فداکاری آزادی خواهانه است که نشان می‌دهد فردِ دنبال کنندة عیسی به جلو گام برمی‌دارد تا برادرش را به گونه‌ای مهرآمیز درک کند و او را تحت هدایت روحانی به سوی هدف بالاتر و الهیِ وجود فانی سوق دهد. مسیحیت حتی در حال حاضر نیز مشتاقانه مایلِ اول را طی می‌کند، اما بشریت در تاریکی اخلاقی پژمرده می‌شود و لنگ لنگان پیش می‌رود، زیرا تعداد اندکی از پیمایشگران راستینِ مایل دوم وجود دارند — تعداد کمی از پیروان ادعایی عیسی که به همان گونه که او به شاگردانش آموخت که زندگی کنند، دوست بدارند و خدمت کنند، واقعاً زندگی می‌کنند و عشق می‌ورزند.
195:10.5 (2084.5)
In winning souls for the Master, it is not the first mile of compulsion, duty, or convention that will transform man and his world, but rather the second mile of free service and liberty-loving devotion that betokens the Jesusonian reaching forth to grasp his brother in love and sweep him on under spiritual guidance toward the higher and divine goal of mortal existence. Christianity even now willingly goes the first mile, but mankind languishes and stumbles along in moral darkness because there are so few genuine second-milers—so few professed followers of Jesus who really live and love as he taught his disciples to live and love and serve.
195:10.6 (2084.6)
The call to the adventure of building a new and transformed human society by means of the spiritual rebirth of Jesus’ brotherhood of the kingdom should thrill all who believe in him as men have not been stirred since the days when they walked about on earth as his companions in the flesh.
195:10.7 (2084.7)
No social system or political regime which denies the reality of God can contribute in any constructive and lasting manner to the advancement of human civilization. But Christianity, as it is subdivided and secularized today, presents the greatest single obstacle to its further advancement; especially is this true concerning the Orient.
کلیساگرایی به یکباره و برای همیشه با آن ایمان زنده، روحیة رو به رشد، و تجربة دست اول رفقای ایماندار عیسی در برادری انسان در ارتباط معنویِ پادشاهی آسمان ناسازگار است. میل ستودنی برای حفظ سنتهای دستاوردهای گذشته اغلب به دفاع از سیستمهای پرستشی کهنه شده راه می‌برد. تمایل با حسن نیت به ترویج سیستمهای فکری باستانی از حمایت کردن از ابزارها و روشهای جدید و کافی که برای ارضای آرزوهای معنویِ اذهانِ در حال توسعه و پیشرفتِ انسانهای امروزی طراحی شده‌اند به طور مؤثر جلوگیری می‌کند. به همین ترتیب، کلیساهای مسیحی قرن بیستم به عنوان موانعی بزرگ، اما کاملاً ناخودآگاه، در برابر پیشرفت فوری بشارت واقعی — تعالیم عیسی ناصری — ایستاده‌اند.
195:10.8 (2084.8)
Ecclesiasticism is at once and forever incompatible with that living faith, growing spirit, and firsthand experience of the faith-comrades of Jesus in the brotherhood of man in the spiritual association of the kingdom of heaven. The praiseworthy desire to preserve traditions of past achievement often leads to the defense of outgrown systems of worship. The well-meant desire to foster ancient thought systems effectually prevents the sponsoring of new and adequate means and methods designed to satisfy the spiritual longings of the expanding and advancing minds of modern men. Likewise, the Christian churches of the twentieth century stand as great, but wholly unconscious, obstacles to the immediate advance of the real gospel—the teachings of Jesus of Nazareth.
بسیاری از افراد جدی که با کمال میل به مسیحِ بشارت وفادار هستند، این را بسیار دشوار می‌یابند که مشتاقانه از کلیسایی حمایت کنند که قدر بسیار اندکی از روحِ زندگی و تعالیم او را به نمایش می‌گذارد، و این که آنها به اشتباه آموزش یافته‌اند که او این نگرش را بنیاد نهاد. عیسی کلیسای به اصطلاح مسیحی را بنیانگذاری نکرد، اما به هر شکلی که با طبیعت او سازگار است، آن را به عنوان بهترین نمونة موجود از کار زندگی خود در زمین شکوفا نمود.
195:10.9 (2085.1)
Many earnest persons who would gladly yield loyalty to the Christ of the gospel find it very difficult enthusiastically to support a church which exhibits so little of the spirit of his life and teachings, and which they have been erroneously taught he founded. Jesus did not found the so-called Christian church, but he has, in every manner consistent with his nature, fostered it as the best existent exponent of his lifework on earth.
مسیحیت به طور جدی با سرنوشت شومی مواجه است که در یکی از شعارهای خودش گنجانده شده است: ”خانه‌ای که بر ضد خود تقسیم شود، نمی‌تواند پابرجا بماند“. دنیای غیرمسیحی به سختی تسلیم یک دنیای مسیحیتِ با فرقه‌گرایی تقسیم شده خواهد شد. عیسیِ زنده تنها امیدِ یکپارچگیِ ممکنِ مسیحیت است. کلیسای راستین — برادریِ عیسی — نامرئی، روحانی است، و با وحدت و نه لزوماً همسانی متمایز می‌شود. همسانی نشانة دنیای فیزیکی با طبیعت مکانیستی است. وحدت معنوی ثمرة اتحاد مؤمنانه با عیسیِ زنده است. کلیسای مرئی باید از این که پیشرفت برادری نامرئی و معنویِ پادشاهیِ خداوند را بیشتر مختل کند، خودداری کند. و سرنوشت این برادری این است که در مقایسه با یک سازمانِ اجتماعیِ نهادینه شده به یک ارگانیسم زنده تبدیل شود. آن ممکن است به خوبی از چنین سازمانهای اجتماعی استفاده کند، اما نباید توسط آنها مورد جایگزینی واقع شود.
195:10.11 (2085.3)
Christianity is seriously confronted with the doom embodied in one of its own slogans: “A house divided against itself cannot stand.” The non-Christian world will hardly capitulate to a sect-divided Christendom. The living Jesus is the only hope of a possible unification of Christianity. The true church—the Jesus brotherhood—is invisible, spiritual, and is characterized by unity, not necessarily by uniformity. Uniformity is the earmark of the physical world of mechanistic nature. Spiritual unity is the fruit of faith union with the living Jesus. The visible church should refuse longer to handicap the progress of the invisible and spiritual brotherhood of the kingdom of God. And this brotherhood is destined to become a living organism in contrast to an institutionalized social organization. It may well utilize such social organizations, but it must not be supplanted by them.
اما از مسیحیتِ حتی قرن بیستم نباید بیزار بود. این محصولِ نبوغِ ترکیبیِ اخلاقیِ انسانهای خداشناس از نژادهای مختلف در طول اعصار مختلف است، و به راستی یکی از بزرگترین قدرتهای نیکخواه در زمین بوده است، و از این رو هیچکس نباید آن را به رغم نقصانهای ذاتی و کسب شدة آن بی‌اهمیت تلقی کند. مسیحیت هنوز در تلاش است تا روی ذهن انسانهای اندیشمند با احساساتِ قدرتمندِ اخلاقی تأثیر بگذارد.
195:10.12 (2085.4)
But the Christianity of even the twentieth century must not be despised. It is the product of the combined moral genius of the God-knowing men of many races during many ages, and it has truly been one of the greatest powers for good on earth, and therefore no man should lightly regard it, notwithstanding its inherent and acquired defects. Christianity still contrives to move the minds of reflective men with mighty moral emotions.
اما هیچ بهانه‌ای برای دخالت کلیسا در تجارت و سیاست وجود ندارد؛ چنین اتحادهای نامقدسی یک خیانت آشکار به استاد است. و عاشقان راستینِ حقیقت دیر فراموش خواهند کرد که این کلیسای قدرتمندِ نهادینه شده اغلب جرأت کرده است که ایمان تازه تولد یافته‌ها را خفه کند و حاملان حقیقت را که بر حسب اتفاق در جامة غیرمتعارف ظاهر شده‌اند مورد آزار و اذیت قرار دهد.
195:10.13 (2085.5)
But there is no excuse for the involvement of the church in commerce and politics; such unholy alliances are a flagrant betrayal of the Master. And the genuine lovers of truth will be slow to forget that this powerful institutionalized church has often dared to smother newborn faith and persecute truth bearers who chanced to appear in unorthodox raiment.
این تماماً بسیار درست است که چنین کلیسایی نمی‌توانست بقا یابد مگر این که انسانهایی در دنیا وجود می‌داشتند که چنین سبکی از پرستش را ترجیح می‌دادند. بسیاری از انسانهای از نظر معنوی سست، خواهان یک مذهب باستانی و مقتدر با سنتهای آیینی و مقدس هستند. تکامل انسان و پیشرفت معنوی به سختی کافی است که همة انسانها را قادر سازد از اقتدار مذهبی چشم‌پوشی کنند. و برادری نامرئی پادشاهی ممکن است به خوبی شامل این گروههای خانوادگی از طبقات اجتماعی و خلق و خوی مختلف باشد، اگر آنها فقط مایل باشند که واقعاً فرزندانِ با روح هدایت شدة خدا شوند. اما در این برادری عیسی هیچ جایی برای برتری خواهیِ فرقه‌ای، تلخی گروهی، و نیز ادعای برتری اخلاقی و معصومیت معنوی وجود ندارد.
195:10.14 (2085.6)
It is all too true that such a church would not have survived unless there had been men in the world who preferred such a style of worship. Many spiritually indolent souls crave an ancient and authoritative religion of ritual and sacred traditions. Human evolution and spiritual progress are hardly sufficient to enable all men to dispense with religious authority. And the invisible brotherhood of the kingdom may well include these family groups of various social and temperamental classes if they are only willing to become truly spirit-led sons of God. But in this brotherhood of Jesus there is no place for sectarian rivalry, group bitterness, nor assertions of moral superiority and spiritual infallibility.
این گروه‌بندیهای مختلف مسیحیان ممکن است در خدمتِ مساعدت به انواع بیشمار مختلفی از ایمانداران احتمالی در میان مردمان مختلف تمدن غرب باشند، اما چنین بخشی از دنیای مسیحیت هنگامی که می‌کوشد بشارت عیسی را به مردمان مشرق زمین برساند، ضعف بزرگی را نشان می‌دهد. این مردمان هنوز درک نمی‌کنند که یک مذهب عیسی مجزا و تا حدودی سوا از مسیحیت وجود دارد که بیشتر و بیشتر به مذهبی دربارة عیسی تبدیل شده است.
195:10.15 (2086.1)
These various groupings of Christians may serve to accommodate numerous different types of would-be believers among the various peoples of Western civilization, but such division of Christendom presents a grave weakness when it attempts to carry the gospel of Jesus to Oriental peoples. These races do not yet understand that there is a religion of Jesus separate, and somewhat apart, from Christianity, which has more and more become a religion about Jesus.
حتی آموزش سکولار اگر به کار آموزش جوانان در نحوة شرکت در برنامه‌ریزی زندگی و پیشرفت شخصیت توجه بیشتری داشته باشد، می‌تواند به این رنسانس بزرگ معنوی کمک کند. هدف همة آموزشها باید شکوفایی و پیشبرد هدف عالی زندگی، رشد یک شخصیت با عظمت و متوازن باشد. به جای این همه ارضاء نفس، نیاز شدیدی به آموزش انضباطاخلاقی وجود دارد. بر اساس چنین بنیادی، مذهب می‌تواند انگیزة معنوی خود را به گسترش و غنای زندگی انسان فانی، حتی به امنیت و ارتقای زندگی جاودان کمک کند.
195:10.17 (2086.3)
Even secular education could help in this great spiritual renaissance if it would pay more attention to the work of teaching youth how to engage in life planning and character progression. The purpose of all education should be to foster and further the supreme purpose of life, the development of a majestic and well-balanced personality. There is great need for the teaching of moral discipline in the place of so much self-gratification. Upon such a foundation religion may contribute its spiritual incentive to the enlargement and enrichment of mortal life, even to the security and enhancement of life eternal.
مسیحیت یک مذهب سر هم بندی شده است، و از این رو باید در دندة پایین عمل کند. اجراهای معنوی در دندة بالا باید منتظر مکاشفة جدید و پذیرش کلی‌ترِ مذهبِ واقعی عیسی باشند. اما مسیحیت یک مذهب قدرتمند است، زیرا شاگردان معمولی یک نجار مصلوب شده، آن تعالیمی را به حرکت درآوردند که دنیای روم را در عرض سیصد سال فتح کرد و سپس بر بربرهایی که روم را سرنگون کردند پیروز شد. همین مسیحیت کل جریان الهیات عبرانی و فلسفة یونانی را تسخیر کرد — جذب و تعالی بخشید. و سپس، هنگامی که این مذهب مسیحی برای بیش از یک هزار سال در نتیجة استفادة بیش از حد از فرقه‌های اسرارآمیز و پاگانیسم در اغما فرو رفت، خود را احیا کرد و عملاً تمام دنیای غرب را دوباره تسخیر کرد. مسیحیت حاوی چنان مقدار کافی از تعالیم عیسی است که بتواند آن را جاودانه سازد.
195:10.18 (2086.4)
Christianity is an extemporized religion, and therefore must it operate in low gear. High-gear spiritual performances must await the new revelation and the more general acceptance of the real religion of Jesus. But Christianity is a mighty religion, seeing that the commonplace disciples of a crucified carpenter set in motion those teachings which conquered the Roman world in three hundred years and then went on to triumph over the barbarians who overthrew Rome. This same Christianity conquered—absorbed and exalted—the whole stream of Hebrew theology and Greek philosophy. And then, when this Christian religion became comatose for more than a thousand years as a result of an overdose of mysteries and paganism, it resurrected itself and virtually reconquered the whole Western world. Christianity contains enough of Jesus’ teachings to immortalize it.
مسیحیت از یک نارساییِ بزرگ رنج می‌برد، زیرا در اذهان تمام دنیا به عنوان بخشی از نظام اجتماعی، زندگی صنعتی، و معیارهای اخلاقی تمدن غرب شناخته شده است؛ و بدین ترتیب به نظر می‌رسد که مسیحیت به طور ناخواسته از جامعه‌ای حمایت می‌کند که در زیر گناهِ تحمل علم بدون آرمان‌گرایی، سیاست بدون اصول، ثروت بدون کار، لذت بدون محدودیت، دانش بدون شخصیت، قدرت بدون وجدان، و صنعت بدون اخلاقیات به سر می‌برد.
195:10.20 (2086.6)
Christianity suffers under a great handicap because it has become identified in the minds of all the world as a part of the social system, the industrial life, and the moral standards of Western civilization; and thus has Christianity unwittingly seemed to sponsor a society which staggers under the guilt of tolerating science without idealism, politics without principles, wealth without work, pleasure without restraint, knowledge without character, power without conscience, and industry without morality.
امید مسیحیت امروزی این است که از حمایت از سیستمهای اجتماعی و سیاستهای صنعتیِ تمدن غرب دست بردارد، در حالی که به طور فروتنانه در برابر صلیبی که آنقدر شجاعانه ستایش می‌کند سر تعظیم فرود بیاورد، و در آنجا بزرگترین حقایقی را که انسان فانی همیشه می‌تواند بشنود، یعنی بشارت زندة پدر بودن خداوند و برادری انسانها را از عیسی ناصری از نو بیاموزد.
195:10.21 (2086.7)
The hope of modern Christianity is that it should cease to sponsor the social systems and industrial policies of Western civilization while it humbly bows itself before the cross it so valiantly extols, there to learn anew from Jesus of Nazareth the greatest truths mortal man can ever hear—the living gospel of the fatherhood of God and the brotherhood of man.