کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 192
ظهورها در جلیل
ظهورها در جلیل
Paper 192
Appearances in Galilee
Appearances in Galilee
تا پیش از آن که حواریون اورشلیم را به مقصد جلیل ترک کنند، رهبران یهودی به میزان قابل توجهی آرام شده بودند. از آنجایی که عیسی فقط به خانوادۀ خود از باورمندان پادشاهی ظاهر شده بود، و از آنجایی که حواریون مخفی بودند و موعظة علنی انجام نمی‌دادند، حاکمان یهودیان به این نتیجه رسیدند که جنبش بشارتی در نهایت عملاً سرکوب شده است. البته آنها به واسطۀ گسترش فزایندۀ شایعات مبنی بر این که عیسی از مرگ برخاسته است مشوش شده بودند، اما آنها به نگهبانانی که رشوه گرفته بودند متکی بودند تا از طریق بازگوییِ این داستانشان که گروهی از پیروانِ او بدن را برده‌اند تمام این گزارشات را به طور مؤثر خنثی کنند.
192:0.1 (2045.1)
BY THE time the apostles left Jerusalem for Galilee, the Jewish leaders had quieted down considerably. Since Jesus appeared only to his family of kingdom believers, and since the apostles were in hiding and did no public preaching, the rulers of the Jews concluded that the gospel movement was, after all, effectually crushed. They were, of course, disconcerted by the increasing spread of rumors that Jesus had risen from the dead, but they depended upon the bribed guards effectively to counteract all such reports by their reiteration of the story that a band of his followers had removed the body.
از این زمان به بعد، تا هنگامی که حواریون از طریق موج بالا روندۀ اذیت و آزار پراکنده شدند، پطرس رهبر عموماً شناخته شدۀ گروه حواریون بود. عیسی هرگز چنین اختیاری را به او نداد، و حواریون همیار او هرگز به طور رسمی او را به چنین موضع مسئولیت انتخاب نکردند؛ او به طور طبیعی آن را بر عهده گرفت و با رضایت همه آن را حفظ نمود، و همچنین به این دلیل که واعظ اصلی آنها بود. از این پس کار اصلی حواریون موعظۀ عمومی شد. بعد از بازگشت آنها از جلیل، مَتیاس که آنها او را به عنوان جایگزین یهودا انتخاب کردند خزانه‍دار آنها شد.
192:0.2 (2045.2)
From this time on, until the apostles were dispersed by the rising tide of persecution, Peter was the generally recognized head of the apostolic corps. Jesus never gave him any such authority, and his fellow apostles never formally elected him to such a position of responsibility; he naturally assumed it and held it by common consent and also because he was their chief preacher. From now on public preaching became the main business of the apostles. After their return from Galilee, Matthias, whom they chose to take the place of Judas, became their treasurer.
بعد از این که حواریون بعد از ظهر و اوایل عصر پنجشنبه را در خانة زِبِدیها در انتظار سپری کردند، شمعون پطرس پیشنهاد کرد که آنها به ماهیگیری بروند. هنگامی که پطرس رفتن به ماهیگیری را پیشنهاد کرد، همة حواریون تصمیم گرفتند با او همراه شوند. آنها در سراسر شب با تورها تلاش کردند ولی هیچ ماهی نگرفتند. آنها ناکامی در ماهی گرفتن را زیاد مهم نپنداشتند، زیرا تجارب جالب بسیاری داشتند که پیرامون آن صحبت کنند، چیزهایی که به تازگی در اورشلیم برای آنها اتفاق افتاده بود. اما هنگامی که سپیده‌دم فرا رسید، تصمیم گرفتند به بیت‌صیدا بازگردند. همینطور که آنها به ساحل نزدیک میشدند، کسی را در ساحل در مکان پهلو گرفتنِ قایق دیدند که در کنار یک آتش ایستاده بود. آنها در ابتدا تصور کردند او یوحنای مَرقُس است که آمده به آنها که از ماهیگیری بازمی‌گشتند خوشامد بگوید، اما وقتی به ساحل نزدیکتر شدند، متوجه شدند اشتباه کردند — این مرد بسیار بلند قامت‍تر از یوحنا بود. به ذهن هیچیک از آنها خطور نکرد که شخصی که در ساحل است استاد است. آنها در مجموع نفهمیدند که چرا عیسی می‍خواست در بحبوحۀ صحنه‍های ارتباطات پیشینشان و در فضای باز در تماس با طبیعت، به دور از محیط بستة اورشلیم که تداعی کنندۀ سوگبار ترس، خیانت، و مرگ بود با آنها ملاقات کند. او به آنها گفته بود که اگر به جلیل بروند، در آنجا با آنان دیدار خواهد کرد، و او در آستانۀ انجام آن وعده بود.
192:1.2 (2045.7)
After the apostles had spent the afternoon and early evening of Thursday in waiting at the Zebedee home, Simon Peter suggested that they go fishing. When Peter proposed the fishing trip, all of the apostles decided to go along. All night they toiled with the nets but caught no fish. They did not much mind the failure to make a catch, for they had many interesting experiences to talk over, things which had so recently happened to them at Jerusalem. But when daylight came, they decided to return to Bethsaida. As they neared the shore, they saw someone on the beach, near the boat landing, standing by a fire. At first they thought it was John Mark, who had come down to welcome them back with their catch, but as they drew nearer the shore, they saw they were mistaken—the man was too tall for John. It had occurred to none of them that the person on the shore was the Master. They did not altogether understand why Jesus wanted to meet with them amidst the scenes of their earlier associations and out in the open in contact with nature, far away from the shut-in environment of Jerusalem with its tragic associations of fear, betrayal, and death. He had told them that, if they would go into Galilee, he would meet them there, and he was about to fulfill that promise.
همینطور که آنها لنگر انداختند و برای رفتن به ساحل آمادۀ ورود به قایق کوچک شدند، مردی که در ساحل بود به آنها ندا در داد: ”مردان، آیا چیزی گرفته‌اید؟“، و هنگامی که آنها پاسخ دادند، ”نه“، او دوباره سخن گفت: ”تور را در سمت راست قایق بیفکنید، و ماهی خواهید یافت.“ در حالی که آنها نمی‌دانستند این عیسی بود که آنها را راهنمایی کرده بود، به آن گونه که به آنها رهنمود داده شده بود، با هم تور را انداختند، و تور فوراً پر شد، به طوری که آنها به سختی توانستند آن را بالا بکشند. حال یوحنا زبدی درکی سریع داشت، و هنگامی که تورِ سنگین‌بار را دید پی برد که این استاد بود که با آنها صحبت کرده بود. هنگامی که این فکر به ذهنش خطور کرد، خم شد و در گوش پطرس زمزمه کرد: ”او استاد است.“ پطرس همواره مردی با عمل بی‌فکرانه و جانفشانی شتابزده بود؛ لذا هنگامی که یوحنا این را در گوشش زمزمه کرد، به سرعت برخاست و خود را به داخل آب افکند تا سریعتر نزد استاد برسد. برادران او با فاصلۀ نزدیک به دنبالش روانه شدند و با قایق کوچک به ساحل رسیدند، و تور ماهیان را به دنبال خود کشیدند.
192:1.3 (2046.1)
As they dropped anchor and prepared to enter the small boat for going ashore, the man on the beach called to them, “Lads, have you caught anything?” And when they answered, “No,” he spoke again. “Cast the net on the right side of the boat, and you will find fish.” While they did not know it was Jesus who had directed them, with one accord they cast in the net as they had been instructed, and immediately it was filled, so much so that they were hardly able to draw it up. Now, John Zebedee was quick of perception, and when he saw the heavy-laden net, he perceived that it was the Master who had spoken to them. When this thought came into his mind, he leaned over and whispered to Peter, “It is the Master.” Peter was ever a man of thoughtless action and impetuous devotion; so when John whispered this in his ear, he quickly arose and cast himself into the water that he might the sooner reach the Master’s side. His brethren came up close behind him, having come ashore in the small boat, hauling the net of fishes after them.
تا این هنگام یوحنای مَرقُس بیدار شده بود و پس از این که آمدن حواریون به ساحل با تور سنگین‌بار را مشاهده کرد در امتداد ساحل دوید تا به آنها خوشامد بگوید؛ و هنگامی که به جای ده مرد یازده مرد دید، حدس زد که فرد ناشناخته عیسیِ از مرگ برخاسته است، و همینطور که ده فردِ بهت زده در سکوت در کنار ایستاده بودند، فرد جوان به سوی استاد شتافت، و در برابر پاهای او زانو زد و گفت: ”خدای من و سرور من.“ و سپس عیسی سخن گفت، نه به آن گونه که در اورشلیم با ”درود بر شما“ به آنان خوشامد گفت، بلکه با لحنی معمولی خطاب به یوحنای مَرقُس گفت: ”خوب یوحنا، خوشحالم دوباره تو را می‌بینم و در جلیلِ بی‍دغدغه، جایی که می‌توانیم دیدار خوبی داشته باشیم. یوحنا با ما بمان و صبحانه بخور.“
192:1.4 (2046.2)
By this time John Mark was up and, seeing the apostles coming ashore with the heavy-laden net, ran down the beach to greet them; and when he saw eleven men instead of ten, he surmised that the unrecognized one was the risen Jesus, and as the astonished ten stood by in silence, the youth rushed up to the Master and, kneeling at his feet, said, “My Lord and my Master.” And then Jesus spoke, not as he had in Jerusalem, when he greeted them with “Peace be upon you,” but in commonplace tones he addressed John Mark: “Well, John, I am glad to see you again and in carefree Galilee, where we can have a good visit. Stay with us, John, and have breakfast.”
در حالی که یوحنای مَرقُس به استاد ادای احترام کرده بود، پطرس برای یک لحظه از منظرۀ زغال آتش که در ساحل برافروخته شده بود در شوکه بود؛ این صحنه به طور آشکار او را به یاد آتش زغالِ نیمه شب در حیاط خانة حنا انداخت. او در آنجا استاد را انکار کرده بود، اما او خود را تکان داد، و با زانو زدن در برابر پاهای استاد فریاد برآورد: ”خدای من و سرور من!“
192:1.6 (2046.4)
While John Mark had paid homage to the Master, Peter had for a moment been shocked at the sight of the coals of fire glowing there on the beach; the scene reminded him so vividly of the midnight fire of charcoal in the courtyard of Annas, where he had disowned the Master, but he shook himself and, kneeling at the Master’s feet, exclaimed, “My Lord and my Master!”
سپس در حالی که یاران پطرس تور را به داخل می‍کشیدند او به آنها پیوست. هنگامی که آنها صید خود را به خشکی آوردند ماهیان را شمردند، و 153 ماهی بزرگ در آنجا بودند. و باز این به خطا یک ماهیگیری معجزه‍آسای دیگر نامیده شد. در رابطه با این رخداد هیچ معجزه‍ای صورت نگرفت. این صرفاً یک به کارگیریِ پیش آگاهی استاد بود. او می‍دانست که ماهیان آنجا هستند و بر این اساس به حواریون رهنمود داد تور را آنجا بیندازند.
192:1.7 (2046.5)
Peter then joined his comrades as they hauled in the net. When they had landed their catch, they counted the fish, and there were 153 large ones. And again was the mistake made of calling this another miraculous catch of fish. There was no miracle connected with this episode. It was merely an exercise of the Master’s preknowledge. He knew the fish were there and accordingly directed the apostles where to cast the net.
عیسی با آنها سخن گفت. او گفت: ”اکنون همگی شما برای صرف صبحانه بیایید. حتی ضمن این که من با شما دیدار می‌کنم دوقلوها باید بنشینند؛ یوحنای مَرقُس ماهیان را آماده خواهد کرد.“ یوحنای مَرقُس هفت ماهی بزرگ آورد و استاد آنها را روی آتش گذاشت، و وقتی آنها پخته شدند، آن مرد جوان آنها را برای ده تن سرو کرد. سپس عیسی نان را چند تکه کرد و به یوحنا داد، و او نیز به نوبۀ خود آن را به حواریون گرسنه داد. پس از این که آنها همگی مورد پذیرایی واقع شدند، عیسی از یوحنای مَرقُس خواست که بنشیند، ضمن این که او خودش ماهی و نان را به آن مرد جوان داد. و همینطور که آنها می‌خوردند، عیسی به سراغ آنها رفت و تجارب فراوان آنان را که در جلیل و در کنار همین دریاچه داشتند بازگو نمود.
192:1.8 (2047.1)
Jesus spoke to them, saying: “Come now, all of you, to breakfast. Even the twins should sit down while I visit with you; John Mark will dress the fish.” John Mark brought seven good-sized fish, which the Master put on the fire, and when they were cooked, the lad served them to the ten. Then Jesus broke the bread and handed it to John, who in turn served it to the hungry apostles. When they had all been served, Jesus bade John Mark sit down while he himself served the fish and the bread to the lad. And as they ate, Jesus visited with them and recounted their many experiences in Galilee and by this very lake.
این سومین باری بود که عیسی به حواریون به عنوان یک گروه خود را نشان داد. هنگامی که عیسی در ابتدا آنها را خطاب قرار داد، و از آنها پرسید که آیا هیچ ماهی دارند، آنها حدس نزدند که او کیست، زیرا این یک تجربۀ معمول برای این ماهیگیران در دریای جلیل بود که وقتی به ساحل می‌آمدند، بدین گونه توسط تاجران ماهی در تَریکیا مورد مواجهه قرار گیرند. این تاجران معمولاً در آنجا حضور داشتند تا برای دکانهای خشک‌سازی صید تازه بخرند.
192:1.9 (2047.2)
This was the third time Jesus had manifested himself to the apostles as a group. When Jesus first addressed them, asking if they had any fish, they did not suspect who he was because it was a common experience for these fishermen on the Sea of Galilee, when they came ashore, to be thus accosted by the fish merchants of Tarichea, who were usually on hand to buy the fresh catches for the drying establishments.
عیسی بیش از یک ساعت با ده حواری و یوحنای مَرقُس دیدار کرد، و سپس در ساحل بالا و پایین رفت و دو به دو با آنها گفتگو کرد — اما نه با آن دو نفری که در ابتدا برای آموزش با هم اعزام کرده بود. کلیۀ یازده حواری با هم از اورشلیم آمده بودند، اما همینطور که آنها به جلیل نزدیک میشدند، شمعون غیور بیشتر و بیشتر افسرده می‌شد، طوری که وقتی به بیت‌صیدا رسیدند، او برادرانش را ترک کرد و به خانه‌اش بازگشت.
192:1.10 (2047.3)
Jesus visited with the ten apostles and John Mark for more than an hour, and then he walked up and down the beach, talking with them two and two—but not the same couples he had at first sent out together to teach. All eleven of the apostles had come down from Jerusalem together, but Simon Zelotes grew more and more despondent as they drew near Galilee, so that, when they reached Bethsaida, he forsook his brethren and returned to his home.
پس از این که آنها صبحانه را تمام کردند، و در حالی که دیگران در کنار آتش نشسته بودند، عیسی به پطرس و به یوحنا اشاره کرد که آنها باید برای قدم زدن در ساحل با او بیایند. در حالی که آنها راه می‌رفتند، عیسی به یوحنا گفت: ”یوحنا، آیا مرا دوست داری؟“ و یوحنا پاسخ داد: ”بله استاد، با تمام قلبم.“ استاد گفت: ”پس یوحنا، از نابردباری خود دست بکش و یاد بگیر انسانها را دوست داشته باشی، به همان گونه که من تو را دوست داشته‌ام. زندگی خود را وقف اثبات این امر کن که عشق بزرگترین چیز در دنیا است. این مهر خداوند است که انسانها را وا می‌دارد که به دنبال نجات باشند. مهرورزی نیای همة نیکی‌های معنوی و جوهر حقیقت و زیبایی است.“
192:2.1 (2047.5)
When they had finished breakfast, and while the others sat by the fire, Jesus beckoned to Peter and to John that they should come with him for a stroll on the beach. As they walked along, Jesus said to John, “John, do you love me?” And when John answered, “Yes, Master, with all my heart,” the Master said: “Then, John, give up your intolerance and learn to love men as I have loved you. Devote your life to proving that love is the greatest thing in the world. It is the love of God that impels men to seek salvation. Love is the ancestor of all spiritual goodness, the essence of the true and the beautiful.”
سپس عیسی به پطرس رو کرد و پرسید: ”پطرس، آیا مرا دوست داری؟“ پطرس پاسخ داد: ”خداوندا، تو می‌دانی که با تمام وجودم تو را دوست دارم.“ سپس عیسی گفت: ”پطرس، اگر مرا دوست داری، بره‌های مرا خوراک بده. از خدمت کردن به ضعیفان، فقیران، و جوانان فروگذار نکن. بشارت را بدون ترس یا استثنا قائل شدن موعظه کن؛ همیشه به خاطر داشته باش که خداوند از کسی جانبداری نمی‌کند. درست همانطور که من به تو خدمت کرده‌ام به همنوعان خود خدمت کن؛ درست همانطور که من تو را بخشیده‌ام انسانهای همنوع خود را ببخش. بگذار تجربه ارزشِ ژرف اندیشی و قدرتِ تفکرِ هوشمند را به تو بیاموزد.“
192:2.2 (2047.6)
Jesus then turned toward Peter and asked, “Peter, do you love me?” Peter answered, “Lord, you know I love you with all my soul.” Then said Jesus: “If you love me, Peter, feed my lambs. Do not neglect to minister to the weak, the poor, and the young. Preach the gospel without fear or favor; remember always that God is no respecter of persons. Serve your fellow men even as I have served you; forgive your fellow mortals even as I have forgiven you. Let experience teach you the value of meditation and the power of intelligent reflection.”
بعد از این که آنها کمی دورتر راه رفتند، استاد به پطرس رو کرد و پرسید: ”پطرس، آیا به راستی مرا دوست داری؟“ و سپس شمعون گفت: ”آری خداوند، تو می‌دانی که تو را دوست دارم.“ و باز عیسی گفت: ”پس از گوسفندان من به خوبی مراقبت کن. برای گله یک شبان نیک و راستین باش. به اعتماد آنها به تو خیانت نکن. به دست دشمن غافلگیر نشو. در تمام لحظات آماده و هوشیار باش — مراقب باش و دعا کن.“
192:2.3 (2047.7)
After they had walked along a little farther, the Master turned to Peter and asked, “Peter, do you really love me?” And then said Simon, “Yes, Lord, you know that I love you.” And again said Jesus: “Then take good care of my sheep. Be a good and a true shepherd to the flock. Betray not their confidence in you. Be not taken by surprise at the enemy’s hand. Be on guard at all times—watch and pray.”
وقتی آنها چند گام جلوتر رفتند، عیسی به پطرس رو کرد، و برای سومین بار پرسید: ”پطرس، آیا به راستی مرا دوست داری؟“ و سپس پطرس که به خاطر بی‌اعتمادی ظاهری استاد نسبت به خود اندکی محزون شده بود، با احساس فراوان گفت: ”خداوندا، تو از همه چیز آگاهی، و لذا می‌دانی که من واقعاً و به راستی تو را دوست دارم.“ سپس عیسی گفت: ”به گوسفندان من خوراک بده. گله را رها نکن. برای همة شبانانِ همتای خود یک نمونه و یک الهام باش. همانطور که من تو را دوست داشته‌ام گله را دوست بدار و خود را وقف بهروزی آنها کن، درست همانطور که من زندگیم را وقف بهروزی تو کرده‌ام. و حتی تا آخر مرا دنبال کن.“
192:2.4 (2047.8)
When they had gone a few steps farther, Jesus turned to Peter and, for the third time, asked, “Peter, do you truly love me?” And then Peter, being slightly grieved at the Master’s seeming distrust of him, said with considerable feeling, “Lord, you know all things, and therefore do you know that I really and truly love you.” Then said Jesus: “Feed my sheep. Do not forsake the flock. Be an example and an inspiration to all your fellow shepherds. Love the flock as I have loved you and devote yourself to their welfare even as I have devoted my life to your welfare. And follow after me even to the end.”
پطرس این آخرین گفته را که باید به دنباله‌روی از او ادامه دهد، عینی تلقی کرد، و به عیسی رو کرد و با اشاره به یوحنا پرسید: ”اگر من از تو دنباله‌روی کنم، این مرد چه باید کند؟“ و سپس عیسی با مشاهدۀ این که پطرس گفته‌های او را نفهمیده بود گفت: ”پطرس نگران این نباش که برادرانت چه باید کنند. اگر من بخواهم که یوحنا تا بعد از رفتن تو بماند، حتی تا آن هنگام که بازگردم، این چه ربطی به تو دارد؟ فقط مطمئن باش که از من دنبال‌روی می‌کنی.“
192:2.5 (2048.1)
Peter took this last statement literally—that he should continue to follow after him—and turning to Jesus, he pointed to John, asking, “If I follow on after you, what shall this man do?” And then, perceiving that Peter had misunderstood his words, Jesus said: “Peter, be not concerned about what your brethren shall do. If I will that John should tarry after you are gone, even until I come back, what is that to you? Only make sure that you follow me.”
این گفته در میان برادران پخش شد و به عنوان یک گفتۀ عیسی نگریسته شد، بدین معنی که یوحنا تا پیش از بازگشت استاد نخواهد مرد. بسیاری فکر می‌کردند و امید داشتند که او بازمی‌گردد تا با قدرت و جلال پادشاهی را برقرار سازد. این تعبیر از سخنان عیسی بود که در بازگرداندن شمعون غیور به خدمت و در نگه داشتن او در کار بسیار تأثیر داشت.
192:2.6 (2048.2)
This remark spread among the brethren and was received as a statement by Jesus to the effect that John would not die before the Master returned, as many thought and hoped, to establish the kingdom in power and glory. It was this interpretation of what Jesus said that had much to do with getting Simon Zelotes back into service, and keeping him at work.
هنگامی که آنها نزد دیگران بازگشتند، عیسی برای قدم زدن و صحبت کردن با آندریاس و یعقوب رفت. پس از این که آنها مسافت کوتاهی را طی کردند، عیسی به آندریاس گفت: ”آندریاس آیا به من اعتماد داری؟“ و هنگامی که رئیس پیشین حواریون شنید عیسی چنین پرسشی کرد، بی‌حرکت ایستاد و پاسخ داد: ”آری استاد، من قطعاً به تو اعتماد دارم، و تو می‌دانی که دارم.“ سپس عیسی گفت: ”آندریاس، اگر به من اعتماد داری، به برادرانت بیشتر اعتماد داشته باش — حتی به پطرس. من روزی به تو برای رهبری برادرانت اعتماد کردم. اکنون همینطور که تو را برای رفتن نزد پدر ترک می‌کنم باید به دیگران اعتماد داشته باشی. هنگامی که برادران تو به دلیل اذیت و آزار شدید شروع به پراکندگی در خارج می‌کنند، برای یعقوب برادرم در جسم یک مشاور باملاحظه و خردمند باش. آنها بارهای سنگینی بر دوش او خواهند گذاشت که او از نظر تجربه آمادة تحمل آن نیست. و سپس به اعتماد ورزیدن ادامه بده، زیرا من از پشتیبانی تو دست نخواهم کشید. پس از این که کار تو در زمین به پایان رسید، نزد من خواهی آمد.“
192:2.7 (2048.3)
When they returned to the others, Jesus went for a walk and talk with Andrew and James. When they had gone a short distance, Jesus said to Andrew, “Andrew, do you trust me?” And when the former chief of the apostles heard Jesus ask such a question, he stood still and answered, “Yes, Master, of a certainty I trust you, and you know that I do.” Then said Jesus: “Andrew, if you trust me, trust your brethren more—even Peter. I once trusted you with the leadership of your brethren. Now must you trust others as I leave you to go to the Father. When your brethren begin to scatter abroad because of bitter persecutions, be a considerate and wise counselor to James my brother in the flesh when they put heavy burdens upon him which he is not qualified by experience to bear. And then go on trusting, for I will not fail you. When you are through on earth, you shall come to me.”
سپس عیسی به یعقوب رو کرد و پرسید: ”یعقوب، آیا به من اعتماد داری؟“ و البته یعقوب پاسخ داد: ”آری استاد، من با تمام قلبم به تو اعتماد دارم.“ سپس عیسی گفت: ”یعقوب، اگر به من بیشتر اعتماد کنی، نسبت به برادرانت کمتر ناشکیبا خواهی بود. اگر به من اعتماد کنی، این به تو کمک خواهد کرد که به برادریِ ایمانداران مهربان باشی. یاد بگیر که پیامدهای گفتار و کردارت را بسنجی. به یاد داشته باش که برداشت کردن مطابق کاشتن است. برای آرامش روح دعا کن و شکیبایی را در خود پرورش ده. هنگامی که لحظۀ نوشیدن جامِ جانبازی فرا رسید، این الطاف الهی به همراه ایمان زنده تو را قوت قلب خواهد داد. اما هرگز ناامید نشو؛ پس از این که کار تو در زمین به پایان رسید، تو نیز خواهی آمد تا با من باشی.“
192:2.8 (2048.4)
Then Jesus turned to James, asking, “James, do you trust me?” And of course James replied, “Yes, Master, I trust you with all my heart.” Then said Jesus: “James, if you trust me more, you will be less impatient with your brethren. If you will trust me, it will help you to be kind to the brotherhood of believers. Learn to weigh the consequences of your sayings and your doings. Remember that the reaping is in accordance with the sowing. Pray for tranquillity of spirit and cultivate patience. These graces, with living faith, shall sustain you when the hour comes to drink the cup of sacrifice. But never be dismayed; when you are through on earth, you shall also come to be with me.”
بعد عیسی با توما و نَتَنائیل صحبت کرد. او به توما گفت: ”توما، آیا به من خدمت می‌کنی؟“ توما پاسخ داد: ”آری خداوند، من اکنون و همیشه به تو خدمت می‌کنم.“ سپس عیسی گفت: ”اگر به من خدمت می‌کنی، به برادرانم در جسم نیز خدمت کن، درست همانطور که من به تو خدمت کرده‌ام. و در این کار نیک خسته نشو، بلکه به عنوان کسی که توسط خداوند برای این خدمت مهرآمیز منصوب شده است ایستادگی کن. آنگاه که تو به همراه من خدمت خود را در زمین به پایان رساندی، در جلال با من خدمت خواهی کرد. توما، تو باید از شک کردن دست بکشی؛ باید در ایمان و شناخت حقیقت رشد کنی. مثل یک کودک به خدا ایمان داشته باش اما اینقدر کودکانه رفتار نکن. شهامت داشته باش؛ در ایمان قوی باش و در پادشاهی خداوند قدرتمند باش.“
192:2.9 (2048.5)
Jesus next talked with Thomas and Nathaniel. Said he to Thomas, “Thomas, do you serve me?” Thomas replied, “Yes, Lord, I serve you now and always.” Then said Jesus: “If you would serve me, serve my brethren in the flesh even as I have served you. And be not weary in this well-doing but persevere as one who has been ordained by God for this service of love. When you have finished your service with me on earth, you shall serve with me in glory. Thomas, you must cease doubting; you must grow in faith and the knowledge of truth. Believe in God like a child but cease to act so childishly. Have courage; be strong in faith and mighty in the kingdom of God.”
سپس استاد به نَتَنائیل گفت: ”نَتَنائیل، آیا به من خدمت می‌کنی؟“ و حواری پاسخ داد: ”آری استاد، و با یک عطوفت کامل.“ سپس عیسی گفت: ”پس اگر با تمام وجود به من خدمت می‌کنی، مطمئن شو که با عطوفت خستگی‌ناپذیر وقف بهروزی برادرانم در زمین باشی. دوستی را با رهنمود خود درآمیز و به فلسفۀ خود محبت اضافه کن. به همنوعان خود خدمت کن، درست همانطور که من به تو خدمت کرده‌ام. همانطور که من مراقب تو بوده‌ام به انسانها وفادار باش. کمتر انتقاد کن؛ از برخی انسانها کمتر انتظار داشته باش و بدین ترتیب میزان ناامیدی خود را کاهش ده. و هنگامی که کار اینجا به پایان رسید، در عالم بالا به همراه من خدمت خواهی کرد.“
192:2.10 (2049.1)
Then said the Master to Nathaniel, “Nathaniel, do you serve me?” And the apostle answered, “Yes, Master, and with an undivided affection.” Then said Jesus: “If, therefore, you serve me with a whole heart, make sure that you are devoted to the welfare of my brethren on earth with tireless affection. Admix friendship with your counsel and add love to your philosophy. Serve your fellow men even as I have served you. Be faithful to men as I have watched over you. Be less critical; expect less of some men and thereby lessen the extent of your disappointment. And when the work down here is over, you shall serve with me on high.”
بعد از این استاد با متی و فیلیپ صحبت کرد. او به فیلیپ گفت: ”فیلیپ، آیا از من اطاعت می‌کنی؟“ فیلیپ پاسخ داد: ”آری خداوند، من حتی با جانم از تو اطاعت خواهم کرد.“ سپس عیسی گفت: ”اگر از من اطاعت می‌کنی، پس برو به سرزمینهای غیریهودیان و این بشارت را اعلام کن. پیامبران به تو گفته‌اند اطاعت کردن بهتر از قربانی کردن است. تو از طریق ایمان یک فرزند خداشناس پادشاهی شده‌ای. تنها یک قانون وجود دارد که باید از آن اطاعت کرد، و آن این فرمان است که پیش بروی و بشارت پادشاهی را اعلام کنی. از ترسیدن از انسانها دست بکش؛ از موعظۀ مژدۀ زندگی ابدی به همنوعانت که در تاریکی پژمرده شده‌اند و مشتاق نور حقیقت هستند نترس. فیلیپ، دیگر هیچگاه خود را با پول و مال مشغول نکن. تو اکنون آزادی که درست مثل برادرانت خبر خوش را موعظه کنی. و من پیش از تو خواهم رفت و حتی تا آخر با تو خواهم بود.“
192:2.11 (2049.2)
After this the Master talked with Matthew and Philip. To Philip he said, “Philip, do you obey me?” Philip answered, “Yes, Lord, I will obey you even with my life.” Then said Jesus: “If you would obey me, go then into the lands of the gentiles and proclaim this gospel. The prophets have told you that to obey is better than to sacrifice. By faith have you become a God-knowing kingdom son. There is but one law to obey—that is the command to go forth proclaiming the gospel of the kingdom. Cease to fear men; be unafraid to preach the good news of eternal life to your fellows who languish in darkness and hunger for the light of truth. No more, Philip, shall you busy yourself with money and goods. You now are free to preach the glad tidings just as are your brethren. And I will go before you and be with you even to the end.”
و سپس استاد در گفتگو با متی پرسید: ”متی، آیا در قلبت هست که از من اطاعت کنی؟“ متی پاسخ داد: ”آری خداوند، من کاملاً وقف انجام خواست تو هستم.“ سپس استاد گفت: ”متی، اگر می‌خواهی از من اطاعت کنی، بیرون برو تا این بشارت پادشاهی را به همة مردمان آموزش دهی. تو دیگر چیزهای مادی زندگی را به برادرانت نخواهی داد؛ از این پس نیز باید مژدۀ نجات معنوی را اعلام کنی. از حالا به بعد تنها به اطاعت از مأموریت خود برای موعظۀ این بشارت پادشاهی پدر چشم بدوز. همانطور که من خواست پدر را در زمین به انجام رسانده‌ام، تو نیز باید مأموریت الهی را اجرا کنی. به یاد داشته باش که یهودی و غیریهودی هر دو برادران تو هستند. هنگامی که حقایق نجات دهندۀ بشارت پادشاهی آسمان را اعلام می‌کنی از هیچ انسانی نترس. و جایی که من بروم، تو به زودی خواهی آمد.“
192:2.12 (2049.3)
And then, speaking to Matthew, the Master asked, “Matthew, do you have it in your heart to obey me?” Matthew answered, “Yes, Lord, I am fully dedicated to doing your will.” Then said the Master: “Matthew, if you would obey me, go forth to teach all peoples this gospel of the kingdom. No longer will you serve your brethren the material things of life; henceforth you are also to proclaim the good news of spiritual salvation. From now on have an eye single only to obeying your commission to preach this gospel of the Father’s kingdom. As I have done the Father’s will on earth, so shall you fulfill the divine commission. Remember, both Jew and gentile are your brethren. Fear no man when you proclaim the saving truths of the gospel of the kingdom of heaven. And where I go, you shall presently come.”
سپس او با دوقلوهای حَلفی، یعقوب و یهودا، قدم زد و صحبت کرد، و در صحبت با هر دو آنها پرسید: ”یعقوب و یهودا، آیا به من ایمان دارید؟“ و هنگامی که آنها هر دو پاسخ دادند، ”آری استاد، ما یقیناً ایمان داریم“، او گفت: ”من به زودی شما را ترک خواهم کرد. شما می‌بینید که من از پیش در جسم شما را ترک کرده‌ام. پیش از آن که نزد پدرم بروم فقط مدتی کوتاه در این شکل می‌مانم. شما به من ایمان دارید — شما حواریون من هستید، و همیشه خواهید بود. بعد از رفتن من، و بعد از این که از قضا به کاری که پیش از زندگی کردن با من انجام می‌دادید بازگشتید، به باورمندی به من و یاد آوردنِ همنشینی با من ادامه دهید. هرگز اجازه ندهید تغییری در کار ظاهریتان بر پیمان شما تأثیر بگذارد. تا پایان روزهایتان در زمین به خداوند ایمان داشته باشید. هرگز فراموش نکنید که هنگامی که یک فرزند با ایمان خداوند هستید تمام کارهای نیک منشانۀ سرزمینها مقدس هستند. هیچ کاری را که یک فرزند خداوند انجام می‌دهد نمی‌تواند عادی باشد. از این رو، از این لحظه به بعد کارتان را به گونه‌ای انجام دهید که گویا برای خدا انجام می‌دهید. و هنگامی که کارتان در این کره به پایان رسید، من کرات دیگر و بهتری دارم که به همین گونه برای من در آنجا کار خواهید کرد. و من در تمام این کارها، در این کره و در کرات دیگر، با شما کار خواهم کرد، و روح من در شما سکنی خواهد گزید.“
192:2.13 (2049.4)
Then he walked and talked with the Alpheus twins, James and Judas, and speaking to both of them, he asked, “James and Judas, do you believe in me?” And when they both answered, “Yes, Master, we do believe,” he said: “I will soon leave you. You see that I have already left you in the flesh. I tarry only a short time in this form before I go to my Father. You believe in me—you are my apostles, and you always will be. Go on believing and remembering your association with me, when I am gone, and after you have, perchance, returned to the work you used to do before you came to live with me. Never allow a change in your outward work to influence your allegiance. Have faith in God to the end of your days on earth. Never forget that, when you are a faith son of God, all upright work of the realm is sacred. Nothing which a son of God does can be common. Do your work, therefore, from this time on, as for God. And when you are through on this world, I have other and better worlds where you shall likewise work for me. And in all of this work, on this world and on other worlds, I will work with you, and my spirit shall dwell within you.”
192:3.1 (2050.1)
At noon on Saturday, April 22, the eleven apostles assembled by appointment on the hill near Capernaum, and Jesus appeared among them. This meeting occurred on the very mount where the Master had set them apart as his apostles and as ambassadors of the Father’s kingdom on earth. And this was the Master’s fourteenth morontia manifestation.
در این هنگام یازده حواری در دایره‌ای پیرامون استاد زانو زدند و از او شنیدند که مسئولیتها را تکرار کرد و دیدند که او صحنۀ انتصاب را از نو به اجرا درآورد، حتی به همان گونه که در ابتدا برای کار ویژۀ پادشاهی تعیین شده بودند. و تمام این کار برای آنها به صورت یک خاطرۀ انتصابِ پیشین آنها برای خدمت به پدر، به جز دعای استاد، بود. هنگامی که استاد — عیسی مورانشیا — اکنون دعا میکرد، با چنان نوای شکوهمند و کلام قدرتمندی بود، که حواریون هرگز قبلاً نشنیده بودند. استاد آنها اکنون به عنوان کسی با حکمرانان جهانها صحبت میکرد که در جهان خودش تمام قدرت و اختیار به دستش سپرده شده بود. و این یازده مرد هرگز این تجربۀ وقف مجدد مورانشیایی به پیمانهای پیشین سفیر بودن را فراموش نکردند. استاد درست یک ساعت را در این کوه با سفیرانش گذراند، و پس از این که به گونه‌ای پرمهر با آنها خداحافظی کرد از دید آنها ناپدید شد.
192:3.2 (2050.2)
At this time the eleven apostles knelt in a circle about the Master and heard him repeat the charges and saw him re-enact the ordination scene even as when they were first set apart for the special work of the kingdom. And all of this was to them as a memory of their former consecration to the Father’s service, except the Master’s prayer. When the Master—the morontia Jesus—now prayed, it was in tones of majesty and with words of power such as the apostles had never before heard. Their Master now spoke with the rulers of the universes as one who, in his own universe, had had all power and authority committed to his hand. And these eleven men never forgot this experience of the morontia rededication to the former pledges of ambassadorship. The Master spent just one hour on this mount with his ambassadors, and when he had taken an affectionate farewell of them, he vanished from their sight.
و هیچکس عیسی را برای یک هفتۀ کامل ندید. حواریون به راستی هیچ تصوری از این که چه باید کنند نداشتند، و نمی‌دانستند که آیا استاد نزد پدر رفته است یا خیر. آنها در این وضعیت بلاتکلیفی موقتاً در بیت‌صیدا ماندند. آنها می‌ترسیدند که به ماهیگیری بروند، مبادا او به دیدار آنها بیاید و آنها نتوانند او را ببینند. در طول تمام این هفته عیسی با مخلوقات مورانشیا در زمین و با امور گذار مورانشیا که در این دنیا تجربه میکرد مشغول بود.
192:3.3 (2050.3)
And no one saw Jesus for a full week. The apostles really had no idea what to do, not knowing whether the Master had gone to the Father. In this state of uncertainty they tarried at Bethsaida. They were afraid to go fishing lest he come to visit them and they miss seeing him. During this entire week Jesus was occupied with the morontia creatures on earth and with the affairs of the morontia transition which he was experiencing on this world.
خبر پدیداریهای عیسی در سرتاسر جلیل در حال پخش شدن بود، و هر روز تعداد فزاینده‌ای از ایمانداران به منزل زبدیها وارد میشدند تا در رابطه با از مرگ برخاستن استاد پرس و جو کنند و حقیقت را دربارۀ این پدیداریهای گفته شده دریابند. پطرس در آغاز هفته خبر داد که در سبت بعدی در ساعت سه بعد از ظهر یک گردهمایی عمومی در کنار دریاچه برگزار می‌شود.
192:4.1 (2050.4)
Word of the appearances of Jesus was spreading throughout Galilee, and every day increasing numbers of believers arrived at the Zebedee home to inquire about the Master’s resurrection and to find out the truth about these reputed appearances. Peter, early in the week, sent out word that a public meeting would be held by the seaside the next Sabbath at three o’clock in the afternoon.
از این رو در شنبه، 29 آوریل در ساعت 3 بیش از پانصد ایماندار از حول و حوش کفرناحوم در بیت‌صیدا گرد آمدند تا نخستین موعظۀ پطرس را از هنگام از مرگ برخاستن عیسی بشنوند. حواری در بهترین وضعیت روحی خود بود، و بعد از این که سخنرانی پرجاذبۀ خود را به پایان رساند، تعداد اندکی از شنوندگان او تردید داشتند که استاد از مرگ برخاسته است.
192:4.2 (2050.5)
Accordingly, on Saturday, April 29, at three o’clock, more than five hundred believers from the environs of Capernaum assembled at Bethsaida to hear Peter preach his first public sermon since the resurrection. The apostle was at his best, and after he had finished his appealing discourse, few of his hearers doubted that the Master had risen from the dead.
پطرس با این سخنان موعظۀ خود را به پایان رساند: ”ما تصدیق می‌کنیم که عیسی ناصری نمرده است؛ ما اعلام می‌کنیم که او از قبر برخاسته است؛ ما اعلام می‌داریم که او را دیده‌ایم و با او صحبت کرده‌ایم.“ درست در هنگامی که او این اعلام ایمان را به پایان رساند، استاد آنجا در کنار او، در دید کامل تمام این مردم، در شکل مورانشیا ظاهر شد، و با لحن آشنا با آنها سخن گفت. او گفت: ”درود بر شما، و من آرامش خود را به شما می‌دهم.“ هنگامی که او بدین گونه ظاهر شد و با آنها چنین سخن گفت، از دید آنها ناپدید شد. این پانزدهمین تجلی مورانشیای عیسیِ از مرگ برخاسته بود.
192:4.3 (2050.6)
Peter ended his sermon, saying: “We affirm that Jesus of Nazareth is not dead; we declare that he has risen from the tomb; we proclaim that we have seen him and talked with him.” Just as he finished making this declaration of faith, there by his side, in full view of all these people, the Master appeared in morontia form and, speaking to them in familiar accents, said, “Peace be upon you, and my peace I leave with you.” When he had thus appeared and had so spoken to them, he vanished from their sight. This was the fifteenth morontia manifestation of the risen Jesus.
وقتی که یازده تن در کوه انتصاب با استاد در گفتگو بودند به دلیل برخی چیزها که به آنها گفته شد، حواریون چنین برداشت کردند که استادِ آنها در برابر یک گروه از ایمانداران جلیل فوراً یک ظهور علنی به عمل می‌آورد، و این که بعد از این که او این کار را کرد، آنها باید به اورشلیم بازگردند. از این رو، در سحرگاه روز بعد، یکشنبه 30 آوریل، یازده تن بیت‌صیدا را به مقصد اورشلیم ترک کردند. آنها در مسیر رفتن به رود اردن آموزش و موعظۀ قابل توجهی انجام دادند، طوری که نتوانستند پیش از دیر وقت چهارشنبه، سوم مه به منزل مرقسها در اورشلیم برسند.
192:4.4 (2051.1)
Because of certain things said to the eleven while they were in conference with the Master on the mount of ordination, the apostles received the impression that their Master would presently make a public appearance before a group of the Galilean believers, and that, after he had done so, they were to return to Jerusalem. Accordingly, early the next day, Sunday, April 30, the eleven left Bethsaida for Jerusalem. They did considerable teaching and preaching on the way down the Jordan, so that they did not arrive at the home of the Marks in Jerusalem until late on Wednesday, May 3.
این برای یوحنای مَرقُس یک بازگشت غمناک به خانه بود. درست چند ساعت پیش از آن که او به منزل برسد، پدرش، ایلیا مرقس، در اثر یک خون‌ریزی مغزی به طور ناگهانی درگذشت. اگر چه فکر حتمی بودنِ از مرگ برخاستن مردگان برای تسکین اندوه حواریون بسیار مؤثر بود، در همان حال آنها به خاطر از دست دادن دوست خوبشان که حتی در ایام دشواری و ناامیدی زیاد حامی استوار آنها بود به راستی سوگواری کردند. یوحنای مَرقُس برای تسکین مادرش هر کاری را که می‌توانست انجام داد، و با سخن گفتن از جانب او، از حواریون دعوت کرد تا خانة او را همچنان منزلگاه خود تلقی کنند. و آن یازده تن تا بعد از روز پنطیکاست این اتاق بالا را مقر مرکزی خود ساختند.
192:4.5 (2051.2)
This was a sad home-coming for John Mark. Just a few hours before he reached home, his father, Elijah Mark, suddenly died from a hemorrhage in the brain. Although the thought of the certainty of the resurrection of the dead did much to comfort the apostles in their grief, at the same time they truly mourned the loss of their good friend, who had been their stanch supporter even in the times of great trouble and disappointment. John Mark did all he could to comfort his mother and, speaking for her, invited the apostles to continue to make their home at her house. And the eleven made this upper chamber their headquarters until after the day of Pentecost.
پنجشنبه شب حواریون در این اتاق بالا یک گردهمایی بسیار خوب داشتند و همگی به جز توما، شمعون غیور، و دوقلوهای حَلفی پیمان بستند که به موعظۀ علنی بشارت نوینِ عیسیِ از مرگ برخاسته دست زنند. نخستین گامهای تغییر بشارت پادشاهی — فرزندی با خدا و برادری با انسان — به اعلام از مرگ برخاستن عیسی از پیش آغاز شده بود. نَتَنائیل با این تغییر در بار مسئولیتِ پیام عمومیِ آنها مخالفت می‌ورزید، اما او نمی‌توانست در برابر کلام زیبای پطرس مقاومت کند، و همچنین نمی‌توانست بر شور و شوق شاگردان به ویژه زنان ایماندار چیره شود.
192:4.7 (2051.4)
On Thursday night the apostles had a wonderful meeting in this upper chamber and all pledged themselves to go forth in the public preaching of the new gospel of the risen Lord except Thomas, Simon Zelotes, and the Alpheus twins. Already had begun the first steps of changing the gospel of the kingdom—sonship with God and brotherhood with man—into the proclamation of the resurrection of Jesus. Nathaniel opposed this shift in the burden of their public message, but he could not withstand Peter’s eloquence, neither could he overcome the enthusiasm of the disciples, especially the women believers.