کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 189
برخاستن عیسی از مرگ
برخاستن عیسی از مرگ
مدت کوتاهی بعد از تدفین عیسی در بعد از ظهر جمعه، رئیس فرشتگان اعظم نِبادان که در آن هنگام در یورنشیا حضور داشت، شورای خود را در رابطه با رستاخیز مخلوقات خفتة دارای اراده فرا خواند و به بررسی یک تکنیک محتمل برای ترمیم عیسی پرداخت. این فرزندان گردهم آمدۀ جهان محلی، مخلوقات میکائیل، این کار را با مسئولیت خودشان انجام دادند؛ جبرئیل آنها را گردهم نیاورده بود. آنها تا نیمه شب به این نتیجه رسیده بودند که آفریده نمی‌تواند کاری انجام دهد که زنده شدن آفریننده را تسهیل سازد. آنها مایل بودند این اندرز جبرئیل را بپذیرند که به آنان رهنمود داده بود که از آنجایی که میکائیل ”جان خود را با خواست آزاد خودش داده است، از این قدرت نیز برخوردار است که مطابق ارادۀ خودش آن را باز پس گیرد.“ مدت کوتاهی بعد از پایان دیدار این شورای فرشتگان اعظم، حاملین حیات، و همکاران گوناگون آنها در کار بازسازی مخلوق و آفرینش مورانشیا، تنظیم کنندۀ شخصیت یافتة عیسی که فرماندهی شخصی گروههای آسمانیِ در آن هنگام گرد آمده در یورنشیا را به عهده داشت، این سخنان را به نظاره‌گران منتظرِ مضطرب گفت:
189:0.1 (2020.1)
SOON after the burial of Jesus on Friday afternoon, the chief of the archangels of Nebadon, then present on Urantia, summoned his council of the resurrection of sleeping will creatures and entered upon the consideration of a possible technique for the restoration of Jesus. These assembled sons of the local universe, the creatures of Michael, did this on their own responsibility; Gabriel had not assembled them. By midnight they had arrived at the conclusion that the creature could do nothing to facilitate the resurrection of the Creator. They were disposed to accept the advice of Gabriel, who instructed them that, since Michael had “laid down his life of his own free will, he also had power to take it up again in accordance with his own determination.” Shortly after the adjournment of this council of the archangels, the Life Carriers, and their various associates in the work of creature rehabilitation and morontia creation, the Personalized Adjuster of Jesus, being in personal command of the assembled celestial hosts then on Urantia, spoke these words to the anxious waiting watchers:
”حتی یک تن از شما نیز به هیچ وجه نمی‌تواند پدر آفریننده‌تان را در بازگشت به زندگی یاری دهد. او به عنوان یک انسان عالم مرگ انسانی را تجربه کرده است؛ به عنوان فرمانروای یک جهان او هنوز زنده است. آنچه را که شما مشاهده می‌کنید گذار انسانی عیسی ناصری از حیات در جسم به حیات در مورانشیا است. گذار روحیِ این عیسی در هنگامی که من خود را از شخصیت او جدا ساختم و سرپرست موقت شما شدم تکمیل گردید. پدر آفرینندۀ شما برگزیده است که از میان تمام تجربۀ مخلوقات انسانیش عبور کند، از تولد در کرات مادی، تا مرگ طبیعی و رستاخیز مورانشیا، و تا وضعیت وجود راستین روحی. شما به زودی یک فاز مشخص از این تجربه را مشاهده خواهید کرد، اما نمی‌توانید در آن شرکت کنید. آن چیزهایی را که شما معمولاً برای مخلوق انجام می‌دهید، نمی‌توانید برای آفریننده انجام دهید. یک پسر آفریننده در درون خود از این قدرت برخوردار است که خود را به شکل هر یک از فرزندان آفریده‌اش اعطا نماید؛ او در درون خود از این قدرت برخوردار است که جان قابل مشاهده‌اش را بدهد و دوباره آن را باز پس گیرد؛ و او به دلیل فرمان مستقیم پدر بهشتی از این قدرت برخوردار است، و من می‌دانم از کجا سخن می‌گویم.“
189:0.2 (2020.2)
“Not one of you can do aught to assist your Creator-father in the return to life. As a mortal of the realm he has experienced mortal death; as the Sovereign of a universe he still lives. That which you observe is the mortal transit of Jesus of Nazareth from life in the flesh to life in the morontia. The spirit transit of this Jesus was completed at the time I separated myself from his personality and became your temporary director. Your Creator-father has elected to pass through the whole of the experience of his mortal creatures, from birth on the material worlds, on through natural death and the resurrection of the morontia, into the status of true spirit existence. A certain phase of this experience you are about to observe, but you may not participate in it. Those things which you ordinarily do for the creature, you may not do for the Creator. A Creator Son has within himself the power to bestow himself in the likeness of any of his created sons; he has within himself the power to lay down his observable life and to take it up again; and he has this power because of the direct command of the Paradise Father, and I know whereof I speak.”
وقتی آنها شنیدند که تنظیم کنندۀ شخصیت یافته چنین سخن گفت، همگی از جبرئیل تا دون پایه‌ترین فرشتۀ کروب، رویکرد انتظار اضطراب‌آمیز را در پیش گرفتند. آنها بدن انسانی عیسی را در مقبره دیدند؛ آنها شواهد فعالیت جهانی فرمانروای محبوب خود را کشف کردند؛ و چون این پدیده‌ها را نمی‌فهمیدند، صبورانه منتظر رخدادها شدند.
189:0.3 (2020.3)
When they heard the Personalized Adjuster so speak, they all assumed the attitude of anxious expectancy, from Gabriel down to the most humble cherubim. They saw the mortal body of Jesus in the tomb; they detected evidences of the universe activity of their beloved Sovereign; and not understanding such phenomena, they waited patiently for developments.
در ساعت 2 و 45 دقیقه صبح یکشنبه، کمیسیونِ بهشتیِ ظهور در جسم، متشکل از هفت شخصیت ناشناختۀ بهشت، وارد صحنه شدند و فوراً خود را در حول و حوش مقبره مستقر ساختند. در ساعت ده دقیقه قبل از سه، لرزشهای شدید فعالیتهای در هم آمیختۀ مادی و مورانشیایی از مقبرۀ جدید یوسف شروع به پدیداری نمود، و در ساعت سه و دو دقیقه، در این بامداد یکشنبه، ۹ آوریل، سال 30 پس از میلاد مسیح، شکل و شخصیتِ از مرگ برخاستۀ مورانشیاییِ عیسی ناصری از قبر بیرون آمد.
189:1.1 (2020.4)
At two forty-five Sunday morning, the Paradise incarnation commission, consisting of seven unidentified Paradise personalities, arrived on the scene and immediately deployed themselves about the tomb. At ten minutes before three, intense vibrations of commingled material and morontia activities began to issue from Joseph’s new tomb, and at two minutes past three o’clock, this Sunday morning, April 9, a.d. 30, the resurrected morontia form and personality of Jesus of Nazareth came forth from the tomb.
پس از این که عیسیِ از مرگ برخاسته از مقبرۀدفن خویش بیرون آمد، بدن جسمانی که او برای تقریباً سی و شش سال در زمین در آن زندگی و کار کرده بود هنوز به گونه‌ای دست نخورده و پیچیده در پارچۀ کتانی روی تاقچة مقبرۀ سنگی قرار داشت، درست به همان گونه که توسط یوسف و دستیاران او در بعد از ظهر جمعه در آنجا قرار داده شده بود. سنگ جلوی ورودی مقبره نیز به هیچ وجه از جای خود تکان داده نشده بود؛ مهر پیلاطوس هنوز شکسته نشده بود؛ سربازان هنوز نگهبانی می‌دادند. نگهبانان معبد به طور مداوم در حال انجام وظیفه بودند؛ نگهبان رومی در نیمه شب عوض شده بود. هیچیک از این مراقبان گمان نبردند که فرد مورد نگهبانی شبانۀ آنها به یک شکل جدید و والاتر وجود برخاسته است، و بدنی که آنها از آن مراقبت می‌کردند اکنون یک پوشش بیرونیِ دور ریخته شده بود که هیچ ارتباط دیگری با شخصیت مورانشیاییِ رهایی یافته و از مرگ برخاستۀ عیسی نداشت.
189:1.2 (2021.1)
After the resurrected Jesus emerged from his burial tomb, the body of flesh in which he had lived and wrought on earth for almost thirty-six years was still lying there in the sepulchre niche, undisturbed and wrapped in the linen sheet, just as it had been laid to rest by Joseph and his associates on Friday afternoon. Neither was the stone before the entrance of the tomb in any way disturbed; the seal of Pilate was still unbroken; the soldiers were still on guard. The temple guards had been on continuous duty; the Roman guard had been changed at midnight. None of these watchers suspected that the object of their vigil had risen to a new and higher form of existence, and that the body which they were guarding was now a discarded outer covering which had no further connection with the delivered and resurrected morontia personality of Jesus.
189:1.3 (2021.2)
Mankind is slow to perceive that, in all that is personal, matter is the skeleton of morontia, and that both are the reflected shadow of enduring spirit reality. How long before you will regard time as the moving image of eternity and space as the fleeting shadow of Paradise realities?
تا آنجایی که ما می‌توانیم قضاوت کنیم، هیچ مخلوقی از این جهان یا هیچ شخصیتی از جهان دیگر هیچ ارتباطی با این رستاخیز مورانشیاییِ عیسی ناصری نداشت. در روز جمعه او جان خود را به عنوان یک انسان فانی عالم داد؛ در صبح یکشنبه او به عنوان یک موجود مورانشیا از سیستم سِتانیا در نُرلاشیادِک آن را باز پس گرفت. در رابطه با زنده شدن عیسی چیزهای زیادی وجود دارد که ما نمی‌فهمیم. اما ما می‌دانیم که این امر به آن گونه که بیان کردیم و حدوداً در هنگامی که به آن اشاره کردیم رخ داد. ما همچنین می‌توانیم ثبت کنیم که کلیۀ پدیده‌های شناخته شده‌ای که به این گذار انسانی یا رستاخیز مورانشیایی مربوط است درست همان جا در مقبرۀ جدید یوسف رخ داد، یعنی جایی که بقایای فانی مادی عیسی در پارچه‌های تدفینی پیچیده شده بود.
189:1.4 (2021.3)
As far as we can judge, no creature of this universe nor any personality from another universe had anything to do with this morontia resurrection of Jesus of Nazareth. On Friday he laid down his life as a mortal of the realm; on Sunday morning he took it up again as a morontia being of the system of Satania in Norlatiadek. There is much about the resurrection of Jesus which we do not understand. But we know that it occurred as we have stated and at about the time indicated. We can also record that all known phenomena associated with this mortal transit, or morontia resurrection, occurred right there in Joseph’s new tomb, where the mortal material remains of Jesus lay wrapped in burial cloths.
ما می‌دانیم که هیچ مخلوقی از جهان محلی در این بیدارسازی مورانشیا شرکت نکرد. ما مشاهده نمودیم که هفت شخصیت از بهشت مقبره را احاطه کردند، اما ندیدیم که در رابطه با بیدار کردن استاد کاری انجام دهند. درست به محض این که عیسی در کنار جبرئیل، درست برفراز مقبره ظاهر شد، هفت شخصیت از بهشت قصد خود را برای عزیمت فوری به مقصد یووِرسا اعلام نمودند.
189:1.5 (2021.4)
We know that no creature of the local universe participated in this morontia awakening. We perceived the seven personalities of Paradise surround the tomb, but we did not see them do anything in connection with the Master’s awakening. Just as soon as Jesus appeared beside Gabriel, just above the tomb, the seven personalities from Paradise signalized their intention of immediate departure for Uversa.
189:1.7 (2021.6)
1. His material or physical body was not a part of the resurrected personality. When Jesus came forth from the tomb, his body of flesh remained undisturbed in the sepulchre. He emerged from the burial tomb without moving the stones before the entrance and without disturbing the seals of Pilate.
3- او عیناً شبیه شخصیتهای مورانشیاییِ آنهایی که به عنوان موجودات زنده شدۀ مورانشیاییِ فراز یابنده از تالارهای رستاخیز اولین کرۀ قصرِ این سیستمِ محلیِ سِتانیا بیرون می‌آیند از این مقبرۀ یوسف بیرون آمد. و وجود بنای یادبود میکائیل در مرکز محوطۀ عظیم تالارهای رستاخیز منسونیای شمارۀ یک ما را به این گمان رهنمون می‌شود که رستاخیز استاد در یورنشیا به طریقی در این اولین کره از کراتِ قصرِ سیستم برنامه‌ریزی شد.
189:1.9 (2021.8)
3. He did come forth from this tomb of Joseph in the very likeness of the morontia personalities of those who, as resurrected morontia ascendant beings, emerge from the resurrection halls of the first mansion world of this local system of Satania. And the presence of the Michael memorial in the center of the vast court of the resurrection halls of mansonia number one leads us to conjecture that the Master’s resurrection on Urantia was in some way fostered on this, the first of the system mansion worlds.
اولین اقدام عیسی به دنبال برخاستن از مقبره، درود گفتن به جبرئیل و دادن این رهنمود به وی بود که تحت سرپرستی عمانوئیل به مسئولیت اجرایی امور جهان ادامه دهد، و سپس به رئیس ملک صادقها فرمان داد که درودهای برادرانه‌اش را به عمانوئیل برساند. او سپس از والامرتبه‌های ایدنشیا گواهی قدمای ایامها را در رابطه با گذار انسانی خویش درخواست نمود؛ و سپس عیسی به گروههای گرد آمدۀ هفت کرات قصر مورانشیا که در اینجا گرد آمده بودند تا به آفرینندۀ خویش به عنوان یک مخلوق همنوعشان خوشامد بگویند و از او استقبال کنند رو کرد و اولین کلامهای دوران زندگیِ پس انسانی خود را اظهار داشت. عیسیِ مورانشیا گفت: ”حال که من زندگیم را در جسم به پایان رسانده‌ام، برای یک مدت کوتاه در شکل موقت در اینجا می‌مانم، تا به طور کامل‌تری از زندگی مخلوقات فراز یابنده‌ام آگاهی یابم و خواست پدرم در بهشت را بیشتر آشکار سازم.“
189:1.10 (2022.1)
The first act of Jesus on arising from the tomb was to greet Gabriel and instruct him to continue in executive charge of universe affairs under Immanuel, and then he directed the chief of the Melchizedeks to convey his brotherly greetings to Immanuel. He thereupon asked the Most High of Edentia for the certification of the Ancients of Days as to his mortal transit; and turning to the assembled morontia groups of the seven mansion worlds, here gathered together to greet and welcome their Creator as a creature of their order, Jesus spoke the first words of the postmortal career. Said the morontia Jesus: “Having finished my life in the flesh, I would tarry here for a short time in transition form that I may more fully know the life of my ascendant creatures and further reveal the will of my Father in Paradise.”
پس از این که عیسی به عنوان یک مخلوق با الزامات زندگی آشنا گردید، و برگزید که مطابق با آن برای مدتی کوتاه در یورنشیا زندگی کند، اکنون تماسهای سطح مورانشیا را آغاز نمود. این حرکت به داخل دنیای مورانشیا نیازمند بیش از یک ساعت به وقت کرۀ زمین بود، و به واسطۀ تمایل او برای ارتباط با معاشران پیشین وی در جسم دو بار مختل شد، زیرا آنها شگفت زده از اورشلیم آمده بودند تا قبر خالی را بگردند و شواهد آنچه را که رستاخیز او می‌پنداشتند کشف کنند.
189:1.12 (2022.3)
Jesus now began the contacts of the morontia level, being introduced, as a creature, to the requirements of the life he had chosen to live for a short time on Urantia. This initiation into the morontia world required more than an hour of earth time and was twice interrupted by his desire to communicate with his former associates in the flesh as they came out from Jerusalem wonderingly to peer into the empty tomb to discover what they considered evidence of his resurrection.
اکنون گذار فانی عیسی — رستاخیز مورانشیایی پسر انسان — تکمیل شده است. تجربۀ گذرای استاد به عنوان یک شخصیت در نیمة راه میان مادی و روحی آغاز شده است. و او همة اینها را از طریق نیرویی که به طور ذاتی در درونش نهفته بود به انجام رسانده است؛ هیچ شخصیتی به او کمکی نکرده است. او اکنون به عنوان عیسیِ مورانشیا زندگی می‌کند، و همینطور که این زندگی مورانشیا را آغاز می‌کند، بدن مادیِ جسمانی او به گونه‌ای دست نخورده در مقبره قرار دارد. سربازان هنوز در حال نگهبانی هستند، و مهر فرماندار روی سنگها هنوز شکسته نشده است.
189:1.13 (2022.4)
Now is the mortal transit of Jesus—the morontia resurrection of the Son of Man—completed. The transitory experience of the Master as a personality midway between the material and the spiritual has begun. And he has done all this through power inherent within himself; no personality has rendered him any assistance. He now lives as Jesus of morontia, and as he begins this morontia life, the material body of his flesh lies there undisturbed in the tomb. The soldiers are still on guard, and the seal of the governor about the rocks has not yet been broken.
در ساعت سه و ده دقیقه، همینطور که عیسیِ زنده شده با شخصیتهای گرد آمدۀ مورانشیا از هفت کرات قصر سِتانیا مشغول به گفتگوی برادرانه بود، رئیس فرشتگان اعظم — فرشتگان رستاخیز — به جبرئیل نزدیک شد و بدن فانی عیسی را از او تقاضا نمود. رئیس فرشتگان اعظم گفت: ”ما نمی‌توانیم در رستاخیز مورانشیاییِ تجربۀ اعطاییِ فرمانروایمان میکائیل شرکت کنیم، اما به منظور نابودی فوری بقایای انسانی او، می‌خواهیم آن را در اختیار بگیریم. ما پیشنهاد نمی‌کنیم که از تکنیک غیرمادی سازیِ خود استفاده کنیم؛ ما فقط می‌خواهیم فرآیندِ زمانِ شتاب داده شده را به کار بندیم. مشاهدۀ زندگی و مرگ فرمانروا در یورنشیا برای ما کافی است. گروههای آسمانی از خاطرۀ تحملِ دیدنِ زوال کند شکل بشریِ آفریننده و نگاهدارندۀ یک جهان مستثنی خواهند شد. به نام موجودات هوشمند آسمانیِ سرتاسر نبادان، من درخواست می‌کنم که فرمان تحویل بدن انسانی عیسی ناصری را به من صادر کنی و به ما اجازه دهی دست به نابودی فوری آن بزنیم.“
189:2.1 (2022.5)
At ten minutes past three o’clock, as the resurrected Jesus fraternized with the assembled morontia personalities from the seven mansion worlds of Satania, the chief of archangels—the angels of the resurrection—approached Gabriel and asked for the mortal body of Jesus. Said the chief of the archangels: “We may not participate in the morontia resurrection of the bestowal experience of Michael our sovereign, but we would have his mortal remains put in our custody for immediate dissolution. We do not propose to employ our technique of dematerialization; we merely wish to invoke the process of accelerated time. It is enough that we have seen the Sovereign live and die on Urantia; the hosts of heaven would be spared the memory of enduring the sight of the slow decay of the human form of the Creator and Upholder of a universe. In the name of the celestial intelligences of all Nebadon, I ask for a mandate giving me the custody of the mortal body of Jesus of Nazareth and empowering us to proceed with its immediate dissolution.”
پس از این که این درخواست رئیس فرشتگان اعظم پذیرفته شد، او بسیاری از همکارانش و نیز گروه کثیری از نمایندگان کلیۀ رسته‌های شخصیتهای آسمانی را به یاری خویش فرا خواند، و سپس با کمک بینابینیهای یورنشیا، اقدام به تصاحب بدن فیزیکی عیسی نمود. این بدن مرده یک آفرینش صرفاً مادی بود؛ فیزیکی و واقعی بود؛ نمی‌شد آنطور که شکل مورانشیاییِ زنده شدۀ عیسی توانسته بود از مقبرۀ مهر و موم شده بگریزد از مقبره بیرون برده شود. شکل مورانشیا با کمک برخی از شخصیتهای کمکی مورانشیا می‌تواند در یک وقت به صورت روحی درآورده شود، طوری که نسبت به مادۀ معمولی بی‌تفاوت شود، در حالی که در زمان دیگر می‌تواند همچون انسانهای عالم برای موجودات مادی قابل تشخیص و قابل تماس گرفتن شود.
189:2.3 (2023.2)
After the chief of archangels had been granted this request, he summoned to his assistance many of his fellows, together with a numerous host of the representatives of all orders of celestial personalities, and then, with the aid of the Urantia midwayers, proceeded to take possession of Jesus’ physical body. This body of death was a purely material creation; it was physical and literal; it could not be removed from the tomb as the morontia form of the resurrection had been able to escape the sealed sepulchre. By the aid of certain morontia auxiliary personalities, the morontia form can be made at one time as of the spirit so that it can become indifferent to ordinary matter, while at another time it can become discernible and contactable to material beings, such as the mortals of the realm.
همینطور که آنها برای خارج ساختن بدن عیسی از مقبره آماده می‌شدند، تا برای نابودی تقریباً آنیِ شایسته و احترام‌آمیز آن اقدام نمایند، برای بینابینیهای ثانویۀ یورنشیا مقرر گشت که سنگها را از ورودی مقبره به کنار بغلتانند. سنگ بزرگتر از میان این دو سنگ، یک سنگ عظیم دایره‌ای شکل بود، بسیار شبیه یک سنگ آسیاب، و در شیاری که از تخته سنگ تراشیده شده بود حرکت می‌کرد، طوری که بتوان برای باز یا بسته کردن مقبره آن را به پس و پیش بغلتاند. هنگامی که نگهبانان مراقب یهودی و سربازان رومی، در روشناییِ اندکِ بامداد دیدند که این سنگ عظیم ظاهراً به خودی خود — بدون هر وسیلۀ قابل دیدن که توجیه کنندۀ چنین حرکتی باشد — شروع به غلتیدن از ورودی مقبره نمود، دچار ترس و وحشت شدند، و با شتاب از صحنه گریختند. یهودیان به منازل خود گریختند، و بعداً بازگشتند تا این رخدادها را به فرماندة خود در معبد گزارش دهند. رومیها به قلعة آنتونیا گریختند و آنچه را که دیده بودند به افسر رومی، به محض این که سر کار بازگشت، گزارش دادند.
189:2.4 (2023.3)
As they made ready to remove the body of Jesus from the tomb preparatory to according it the dignified and reverent disposal of near-instantaneous dissolution, it was assigned the secondary Urantia midwayers to roll away the stones from the entrance of the tomb. The larger of these two stones was a huge circular affair, much like a millstone, and it moved in a groove chiseled out of the rock, so that it could be rolled back and forth to open or close the tomb. When the watching Jewish guards and the Roman soldiers, in the dim light of the morning, saw this huge stone begin to roll away from the entrance of the tomb, apparently of its own accord—without any visible means to account for such motion—they were seized with fear and panic, and they fled in haste from the scene. The Jews fled to their homes, afterward going back to report these doings to their captain at the temple. The Romans fled to the fortress of Antonia and reported what they had seen to the centurion as soon as he arrived on duty.
رهبران یهودی کار مزورانۀ به ظاهر خلاصی از عیسی را از طریق پیشنهاد رشوه به یهودای خائن آغاز نمودند، و اکنون هنگامی که با این وضعیت خجلت‌آور رو به رو شدند، به جای فکر کردن به تنبیه نگهبانانی که محل نگهبانی خود را ترک کرده بودند، به رشوه دادن به این نگهبانان و سربازان رومی متوسل شدند. آنها به هر یک از این بیست مرد مبلغی پول پرداخت کردند و به آنها رهنمود دادند که به همه بگویند: ”در حالی که ما در طول شب خوابیده بودیم، شاگردان او نزد ما آمدند و بدن را بردند.“ و رهبران یهودی به سربازان صمیمانه قول دادند که در صورتی که فرماندار از دریافت رشوه توسط آنان اطلاع یابد از آنها در برابر پیلاطوس دفاع کنند.
189:2.5 (2023.4)
The Jewish leaders began the sordid business of supposedly getting rid of Jesus by offering bribes to the traitorous Judas, and now, when confronted with this embarrassing situation, instead of thinking of punishing the guards who deserted their post, they resorted to bribing these guards and the Roman soldiers. They paid each of these twenty men a sum of money and instructed them to say to all: “While we slept during the nighttime, his disciples came upon us and took away the body.” And the Jewish leaders made solemn promises to the soldiers to defend them before Pilate in case it should ever come to the governor’s knowledge that they had accepted a bribe.
باور مسیحی به از مرگ برخاستن عیسی مبتنی بر واقعیت ”قبر خالی“ بوده است. به راستی این یک واقعیت بود که قبر خالی بود، اما حقیقتِ رستاخیز این نیست. هنگامی که اولین ایمانداران از راه رسیدند قبر به راستی خالی بود، و این واقعیت، در ارتباط با واقعیتِ زنده شدنِ بی‌تردیدِ استاد، به تدوین اعتقادی انجامید که حقیقت نداشت: این آموزش که بدن مادی و فناپذیرِ عیسی از قبر برخاست. حقیقت مربوط به واقعیتهای روحی و ارزشهای ابدی همیشه نمی‌تواند از طریق ترکیبی از واقعیتهای ظاهری ساخته شود. اگر چه واقعیتهای منفرد ممکن است به لحاظ مادی حقیقی باشند، این بدین معنی نیست که ارتباط یک گروه از واقعیتها باید لزوماً به نتایج حقیقی روحی راه برد.
189:2.6 (2023.5)
The Christian belief in the resurrection of Jesus has been based on the fact of the “empty tomb.” It was indeed a fact that the tomb was empty, but this is not the truth of the resurrection. The tomb was truly empty when the first believers arrived, and this fact, associated with that of the undoubted resurrection of the Master, led to the formulation of a belief which was not true: the teaching that the material and mortal body of Jesus was raised from the grave. Truth having to do with spiritual realities and eternal values cannot always be built up by a combination of apparent facts. Although individual facts may be materially true, it does not follow that the association of a group of facts must necessarily lead to truthful spiritual conclusions.
قبر یوسف خالی بود، نه به این دلیل که بدن عیسی ترمیم شده بود یا از مرگ برخاسته بود، بلکه به این دلیل که درخواست گروههای آسمانی برای انجام یک نابودی ویژه و منحصر به فرد اجابت شده بود، یعنی بازگشت ”خاک به خاک“، بدون مداخلۀ تأخیرات زمان و بدون کارکرد روندهای معمول و قابل رویتِ زوال انسانی و پوسیدگی مادی.
189:2.7 (2023.6)
The tomb of Joseph was empty, not because the body of Jesus had been rehabilitated or resurrected, but because the celestial hosts had been granted their request to afford it a special and unique dissolution, a return of the “dust to dust,” without the intervention of the delays of time and without the operation of the ordinary and visible processes of mortal decay and material corruption.
189:2.8 (2024.1)
The mortal remains of Jesus underwent the same natural process of elemental disintegration as characterizes all human bodies on earth except that, in point of time, this natural mode of dissolution was greatly accelerated, hastened to that point where it became well-nigh instantaneous.
189:2.9 (2024.2)
The true evidences of the resurrection of Michael are spiritual in nature, albeit this teaching is corroborated by the testimony of many mortals of the realm who met, recognized, and communed with the resurrected morontia Master. He became a part of the personal experience of almost one thousand human beings before he finally took leave of Urantia.
اندکی بعد از ساعت چهار و نیم در این صبح یکشنبه، جبرئیل فرشتگان اعظم را نزد خود فرا خواند و آماده شد تا رستاخیز عمومیِ پایان عصر آدم را در یورنشیا افتتاح کند. هنگامی که گروه عظیم سرافیمها و کروبیانِ مرتبط با این رخداد بزرگ در آرایش صحیح قرار گرفتند، میکائیلِ مورانشیا در برابر جبرئیل ظاهر شد، و گفت: ”همانطور که پدر من در خودش حیات دارد، آن را به پسر نیز اعطا نموده تا در خود حیات داشته باشد. اگر چه من هنوز سرپرستی جهان را به طور کامل از سر نگرفته‌ام، این محدودیتِ خود – تحمیل شده به هیچ وجه اعطای حیات را به فرزندان خفتۀ من محدود نمی‌سازد؛ بگذارید فراخوان رستاخیز سیاره‌ای آغاز شود.“
189:3.1 (2024.3)
A little after half past four o’clock this Sunday morning, Gabriel summoned the archangels to his side and made ready to inaugurate the general resurrection of the termination of the Adamic dispensation on Urantia. When the vast host of the seraphim and the cherubim concerned in this great event had been marshaled in proper formation, the morontia Michael appeared before Gabriel, saying: “As my Father has life in himself, so has he given it to the Son to have life in himself. Although I have not yet fully resumed the exercise of universe jurisdiction, this self-imposed limitation does not in any manner restrict the bestowal of life upon my sleeping sons; let the roll call of the planetary resurrection begin.”
آنگاه مدار فرشتگان اعظم برای اولین بار از یورنشیا شروع به کار نمود. جبرئیل و گروههای عظیم فرشتگان اعظم به مکان قطبیت روحی سیاره حرکت کردند؛ و هنگامی که جبرئیل علامت داد، صدای جبرئیل به اولین کره از کرات قصرِ سیستم منعکس گردید. او گفت: ”به فرمان میکائیل، بگذارید مردگان یک دورة یورنشیا از مرگ برخیزند!“ سپس کلیۀ بقایافتگان نژادهای بشری یورنشیا که از روزگاران آدم به خواب رفته بودند، و تا آن هنگام مورد داوری واقع نشده بودند، در آمادگی برای شکل مورانشیا در تالارهای رستاخیز منسونیا ظاهر شدند. و در یک لحظه سرافیمها و همکاران آنها برای عزیمت به کرات قصر آماده شدند. معمولاً این فرشتگان نگاهبان سراف که روزگاری به سرپرستی گروهیِ این انسانهای بقا یافته تخصیص یافته بودند، در لحظۀ بیدار شدن آنها در تالارهای رستاخیز منسونیا حاضر می‌بودند، اما آنها به دلیل ضرورت حضور جبرئیل در اینجا در ارتباط با رستاخیز مورانشیاییِ عیسی در این هنگام در همین کره بودند.
189:3.2 (2024.4)
The circuit of the archangels then operated for the first time from Urantia. Gabriel and the archangel hosts moved to the place of the spiritual polarity of the planet; and when Gabriel gave the signal, there flashed to the first of the system mansion worlds the voice of Gabriel, saying: “By the mandate of Michael, let the dead of a Urantia dispensation rise!” Then all the survivors of the human races of Urantia who had fallen asleep since the days of Adam, and who had not already gone on to judgment, appeared in the resurrection halls of mansonia in readiness for morontia investiture. And in an instant of time the seraphim and their associates made ready to depart for the mansion worlds. Ordinarily these seraphic guardians, onetime assigned to the group custody of these surviving mortals, would have been present at the moment of their awaking in the resurrection halls of mansonia, but they were on this world itself at this time because of the necessity of Gabriel’s presence here in connection with the morontia resurrection of Jesus.
با وجود این که در طول اعصار متعاقب روزگاران آدم و حوا افراد بیشماری که از فرشتگان نگاهبان شخصی سراف برخوردار بودند و آنهایی که به نیل لازم پیشرفت معنوی شخصیتی دست یافته‌اند به منسونیا رفته بودند، و به رغم این که رستاخیزهای ویژه و هزاره‌ایِ بسیاری برای فرزندان یورنشیا وجود داشته است، این سومین فراخوان سیاره‌ای یا رستاخیز کامل دوره‌ای بود. اولی در زمان ورود پرنس سیاره‌ای به وقوع پیوست، دومی در روزگار آدم، و این یکی، سومی، نشانگر رستاخیز مورانشیا، انتقال انسانیِ عیسیِ ناصری بود.
189:3.3 (2024.5)
Notwithstanding that countless individuals having personal seraphic guardians and those achieving the requisite attainment of spiritual personality progress had gone on to mansonia during the ages subsequent to the times of Adam and Eve, and though there had been many special and millennial resurrections of Urantia sons, this was the third of the planetary roll calls, or complete dispensational resurrections. The first occurred at the time of the arrival of the Planetary Prince, the second during the time of Adam, and this, the third, signalized the morontia resurrection, the mortal transit, of Jesus of Nazareth.
هنگامی که علامت رستاخیز سیاره‌ای توسط رئیس فرشتگان اعظم دریافت شد، تنظیم کنندۀ شخصیت یافتة پسر انسان اتوریتۀ خود را به گروههای عظیم آسمانی که در یورنشیا گرد آمده بودند واگذار نمود، و کلیۀ این فرزندان جهان محلی را به قلمرو مسئولیت فرماندهان مربوطۀ خویش تحویل داد. و پس از انجام این کار او به مقصد سلوینگتون عزیمت نمود تا تکمیل گذار انسانی میکائیل را نزد عمانوئیل ثبت نماید. و کلیۀ گروههای آسمانی که برای انجام وظیفه در یورنشیا مورد نیاز نبودند فوراً او را دنبال نمودند. اما جبرئیل با عیسیِ مورانشیا در یورنشیا باقی ماند.
189:3.4 (2024.6)
When the signal of the planetary resurrection had been received by the chief of archangels, the Personalized Adjuster of the Son of Man relinquished his authority over the celestial hosts assembled on Urantia, turning all these sons of the local universe back to the jurisdiction of their respective commanders. And when he had done this, he departed for Salvington to register with Immanuel the completion of the mortal transit of Michael. And he was immediately followed by all the celestial host not required for duty on Urantia. But Gabriel remained on Urantia with the morontia Jesus.
همینطور که ما به زمان رستاخیز عیسی در این صبح زود یکشنبه نزدیک می‌شویم، باید به یاد آورد که ده حواری موقتاً در خانة ایلیا و مریم مرقس اقامت داشتند، و آنجا در اتاق بالا خوابیده بودند. آنها روی همان تختهایی استراحت می‌کردند که طی گردهمایی شام آخر با استادشان روی آنها دراز کشیده بودند. این یکشنبه صبح همة آنها به جز توما در آنجا گرد آمده بودند. شنبه شب دیروقت هنگامی که آنها در ابتدا دور هم جمع شدند توما برای چند دقیقه با آنها بود، اما دیدن حواریون به علاوۀ این فکر که برای عیسی چه رخ داده بود برای او بسیار سنگین بود. او به یاران خود نظر افکند و فوراً اتاق را ترک نمود، و به خانة شمعون در بیت فاجی رفت، و فکر کرد به خاطر درد و رنجش در تنهایی در آنجا سوگواری کند. حواریون همگی رنج بردند، نه آنقدر از گرفتاری و نومیدی، بلکه بیشتر به واسطۀ ترس، اندوه، و خجلت.
189:4.1 (2025.2)
As we approach the time of the resurrection of Jesus on this early Sunday morning, it should be recalled that the ten apostles were sojourning at the home of Elijah and Mary Mark, where they were asleep in the upper chamber, resting on the very couches whereon they reclined during the last supper with their Master. This Sunday morning they were all there assembled except Thomas. Thomas was with them for a few minutes late Saturday night when they first got together, but the sight of the apostles, coupled with the thought of what had happened to Jesus, was too much for him. He looked his associates over and immediately left the room, going to the home of Simon in Bethpage, where he thought to grieve over his troubles in solitude. The apostles all suffered, not so much from doubt and despair as from fear, grief, and shame.
در منزل نیقودیموس با داوود زبدی و یوسف اهل رامه، حدود دوازده تا پانزده تن از شاگردان برجسته‌تر عیسی از اورشلیم، دور هم جمع شده بودند. در حدود پانزده تا بیست تن از ایمانداران برجستۀ زن در منزل یوسف اهل رامه بودند. تنها این زنان در منزل یوسف اقامت داشتند، و آنها در طول ساعات روز سبت و عصر بعد از سبت در آنجا در کنار هم بودند، طوری که از حضور نگهبانان مراقبِ نظامی در مقبره بی‌اطلاع بودند؛ آنها همچنین نمی‌دانستند که یک سنگ دوم در جلوی مقبره غلتانده شده بود، و این که هر دوی این سنگها با مهر پیلاطوس مهر و موم شده بودند.
189:4.2 (2025.3)
At the home of Nicodemus there were gathered together, with David Zebedee and Joseph of Arimathea, some twelve or fifteen of the more prominent of the Jerusalem disciples of Jesus. At the home of Joseph of Arimathea there were some fifteen or twenty of the leading women believers. Only these women abode in Joseph’s house, and they had kept close within during the hours of the Sabbath day and the evening after the Sabbath, so that they were ignorant of the military guard on watch at the tomb; neither did they know that a second stone had been rolled in front of the tomb, and that both of these stones had been placed under the seal of Pilate.
اندکی قبل از ساعت سه در این صبح یکشنبه ، هنگامی که اولین علائم روز در شرق شروع به پدیداری نمود، پنج تن از زنان شروع به رفتن به سوی مقبرۀ عیسی نمودند. آنها مقدار زیادی از محلولهای ویژۀ خوشبو کننده را آماده ساخته بودند، و نوارپیچهای کتانی بسیاری را با خود حمل می‌کردند. مقصود آنها این بود که بدن عیسی را به نحو کامل‌تری تدهین کنند و با دقت بیشتری آن را با باندپیچهای جدید بپیچند.
189:4.3 (2025.4)
A little before three o’clock this Sunday morning, when the first signs of day began to appear in the east, five of the women started out for the tomb of Jesus. They had prepared an abundance of special embalming lotions, and they carried many linen bandages with them. It was their purpose more thoroughly to give the body of Jesus its death anointing and more carefully to wrap it up with the new bandages.
حدود ساعت سه و نیم بود که آن پنج زن، که روغنهای تدهینی خویش را با خود حمل می‌کردند به جلوی قبر خالی رسیدند. همینطور که آنها از دروازۀ دمشق خارج می‌شدند، با تعدادی از سربازان مواجه شدند که به گونه‌ای کم و بیش وحشت زده به داخل شهر می‌گریختند، و این موجب شد که آنها برای چند دقیقه درنگ کنند؛ اما هنگامی که هیچ چیز دیگری رخ نداد، به سفر خود ادامه دادند.
189:4.5 (2025.6)
It was about half past three o’clock when the five women, laden with their ointments, arrived before the empty tomb. As they passed out of the Damascus gate, they encountered a number of soldiers fleeing into the city more or less panic-stricken, and this caused them to pause for a few minutes; but when nothing more developed, they resumed their journey.
آنها از دیدن این که سنگ از جلوی ورودی مقبره به کنار غلتانده شده است به اندازۀ زیاد شگفت‌زده شدند، زیرا در راه رسیدن به آنجا بین خود گفته بودند: ”چه کسی به ما کمک خواهد کرد که سنگ را به کناری بغلتانیم؟“ آنها بارهای خود را بر زمین گذاشتند و با ترس و شگفتی زیاد شروع به نگریستن هم کردند. در حالی که آنها در آنجا ایستاده بودند، و از ترس می‌لرزیدند، مریم مجدلیه به دور سنگ کوچکتر گشت زد و با جرأت به داخل مقبرۀ گشوده داخل شد. این قبر یوسف در باغ او روی شیب تپه در سمت شرقی جاده واقع شده بود، و همچنین رو در روی شرق بود. تا این ساعت، روشنایی پگاه روز جدید درست در حدی بود که مریم را قادر سازد به مکانی که بدن استاد در آن قرار گرفته بود نگاه کند و تشخیص دهد که مفقود شده است. در تاقچۀ سنگی، جایی که عیسی را روی آن گذاشته بودند، مریم فقط دستمال تا شده‌ای را دید که سر او روی آن قرار داده شده بود و باندپیچهایی را که دور او پیچیده شده بودند دست نخورده در آنجا قرار داشتند، و پیش از آن که گروههای آسمانی بدن را خارج سازند آنها را به آن شکل روی سنگ قرار داده بودند. ملافۀ پوششی در پای تاقچۀ تدفین قرار داشت.
189:4.6 (2025.7)
They were greatly surprised to see the stone rolled away from the entrance to the tomb, inasmuch as they had said among themselves on the way out, “Who will help us roll away the stone?” They set down their burdens and began to look upon one another in fear and with great amazement. While they stood there, atremble with fear, Mary Magdalene ventured around the smaller stone and dared to enter the open sepulchre. This tomb of Joseph was in his garden on the hillside on the eastern side of the road, and it also faced toward the east. By this hour there was just enough of the dawn of a new day to enable Mary to look back to the place where the Master’s body had lain and to discern that it was gone. In the recess of stone where they had laid Jesus, Mary saw only the folded napkin where his head had rested and the bandages wherewith he had been wrapped lying intact and as they had rested on the stone before the celestial hosts removed the body. The covering sheet lay at the foot of the burial niche.
بعد از این که مریم برای چند لحظه در درگاه مقبره توقف نمود دید که بدن عیسی مفقود شده است (وقتی او در ابتدا وارد مقبره شد به طور واضح ندید)، و به جای آن فقط این پارچه‌های قبر قرار داشتند، و او از سر اضطراب و اندوه شدید فریاد کشید. همة زنان به حد زیاد ترسان و لرزان بودند؛ آنها از وقتی که سربازانِ وحشت زده را در دروازۀ شهر دیدند بی‌تاب و بی‌قرار بودند، و هنگامی که مریم به این شکل دردناک فریاد برآورد، وحشت زده شدند و با شتاب زیاد گریختند. و آنها بدون توقف تمامی راه را تا رسیدن به دروازۀ دمشق دویدند. تا این هنگام یونا دچار این عذاب وجدان شده بود که آنها مریم را رها کرده‌اند؛ او همراهان خود را جمع و جور نمود، و آنها به سمت مقبره برگشتند.
189:4.7 (2026.1)
After Mary had tarried in the doorway of the tomb for a few moments (she did not see distinctly when she first entered the tomb), she saw that Jesus’ body was gone and in its place only these grave cloths, and she uttered a cry of alarm and anguish. All the women were exceedingly nervous; they had been on edge ever since meeting the panicky soldiers at the city gate, and when Mary uttered this scream of anguish, they were terror-stricken and fled in great haste. And they did not stop until they had run all the way to the Damascus gate. By this time Joanna was conscience-stricken that they had deserted Mary; she rallied her companions, and they started back for the tomb.
همینطور که آنها به مقبره نزدیک می‌شدند، مجدلیۀ ترسیده، که پس از خارج شدن از مقبره نتوانسته بود خواهرانش را در انتظار بیابد، حتی بیشتر وحشت‌زده شد، و اکنون به سوی آنها شتافت و با هیجان فریاد کشید: ”او آنجا نیست. آنها او را برده‌اند!“ و او آنها را به مقبره برگرداند، و آنها همگی وارد شدند و دیدند که مقبره خالی است.
189:4.8 (2026.2)
As they drew near the sepulchre, the frightened Magdalene, who was even more terrorized when she failed to find her sisters waiting when she came out of the tomb, now rushed up to them, excitedly exclaiming: “He is not there—they have taken him away!” And she led them back to the tomb, and they all entered and saw that it was empty.
سپس پنج زن همگی روی سنگ، نزدیکِ ورودی نشستند و در مورد این وضعیت صحبت کردند. این هنوز به ذهن آنها خطور نکرده بود که عیسی از مرگ برخاسته است. آنها طی سبت تنها بودند، و حدس زدند که بدن به آرامگاه دیگری منتقل شده است. اما هنگامی که برای معمای خود به چنین راه حلی می‌اندیشیدند، نتوانستند ترتیب منظم پارچه‌های قبر را توجیه کنند؛ چطور ممکن بود که بدن از جای خود حرکت داده شود، زیرا همان باندپیچهایی که در آن پیچیده شده بود در جای خود و ظاهراً دست نخورده روی تاقچۀ تدفین باقی مانده بود؟
189:4.9 (2026.3)
All five of the women then sat down on the stone near the entrance and talked over the situation. It had not yet occurred to them that Jesus had been resurrected. They had been by themselves over the Sabbath, and they conjectured that the body had been moved to another resting place. But when they pondered such a solution of their dilemma, they were at a loss to account for the orderly arrangement of the grave cloths; how could the body have been removed since the very bandages in which it was wrapped were left in position and apparently intact on the burial shelf?
در حالی که این زنان در ساعات آغازین پگاه این روز جدید در آنجا نشسته بودند، به یک سمت نگاه کردند و یک مرد غریبۀ ساکت و بی‌حرکت را مشاهده نمودند. برای یک لحظه آنها دوباره ترسیدند، اما مریم مجدلیه در حالی که به سوی او می‌شتافت و او را مخاطب قرار می‌داد، طوری که گویا تصور کرد ممکن است او مراقب باغ باشد، گفت: ”استاد را کجا برده‌اید؟ او را کجا گذاشته‌اند؟ به ما بگو تا بتوانیم برویم و او را تحویل بگیریم.“ وقتی فرد غریبه پاسخی به مریم نداد، او شروع به گریستن نمود. سپس عیسی با آنها سخن گفت. او گفت: ”به دنبال که هستید؟“ مریم گفت: ”ما در جستجوی عیسی هستیم. او در مقبرۀ یوسف قرار داده شده بود، اما ناپدید شده است. آیا می‌دانی او را کجا برده‌اند؟“ سپس عیسی گفت: ”آیا این عیسی حتی در جلیل به شما نگفت، که خواهد مرد، اما دوباره از مرگ برخواهد خاست؟“ این سخنان زنان را متحیر و هراسان ساخت، اما استاد چنان تغییر کرده بود که آنها او را که پشتش به سمت نور کم سو بود هنوز نشناختند. و در حالی که آنها به سخنان او عمیقاً فکر می‌کردند، او مجدلیه را با یک صدای آشنا مخاطب قرار دارد، و گفت: ”مریم“. و هنگامی که مریم آن کلام آشنای دلسوزانه و درود مهرآمیز را شنید، فهمید که این صدای استاد است، و به سوی او شتافت و در برابر پاهای او زانو زد و در همان حال فریاد برآورد، ”ای خدای من، و ای سرور من!“ و همة زنان دیگر متوجه شدند که این استاد است که در شکل جلال یافته در برابر آنان ایستاده است، و آنها فوراً در برابر او زانو زدند.
189:4.10 (2026.4)
As these women sat there in the early hours of the dawn of this new day, they looked to one side and observed a silent and motionless stranger. For a moment they were again frightened, but Mary Magdalene, rushing toward him and addressing him as if she thought he might be the caretaker of the garden, said, “Where have you taken the Master? Where have they laid him? Tell us that we may go and get him.” When the stranger did not answer Mary, she began to weep. Then spoke Jesus to them, saying, “Whom do you seek?” Mary said: “We seek for Jesus who was laid to rest in Joseph’s tomb, but he is gone. Do you know where they have taken him?” Then said Jesus: “Did not this Jesus tell you, even in Galilee, that he would die, but that he would rise again?” These words startled the women, but the Master was so changed that they did not yet recognize him with his back turned to the dim light. And as they pondered his words, he addressed the Magdalene with a familiar voice, saying, “Mary.” And when she heard that word of well-known sympathy and affectionate greeting, she knew it was the voice of the Master, and she rushed to kneel at his feet while she exclaimed, “My Lord, and my Master!” And all of the other women recognized that it was the Master who stood before them in glorified form, and they quickly knelt before him.
همینطور که مریم درصدد برآمد تا پاهای او را در آغوش بگیرد، عیسی گفت: ”مریم مرا لمس نکن، زیرا آن گونه که مرا در جسم می‌شناختی نیستم. پیش از آن که به سوی پدر فراز یابم برای مدت کوتاهی در این شکل نزد شما باقی خواهم ماند. اما همگی اکنون بروید و به حواریونم — و به پطرس — بگویید که من از مرگ برخاسته‌ام، و این که با من گفتگو کرده‌اید.“
189:4.12 (2027.2)
As Mary sought to embrace his feet, Jesus said: “Touch me not, Mary, for I am not as you knew me in the flesh. In this form will I tarry with you for a season before I ascend to the Father. But go, all of you, now and tell my apostles—and Peter—that I have risen, and that you have talked with me.”
پس از این که این زنان از شوک حیرت خود بیرون آمدند، شتابان به شهر و به خانة ایلیا مرقس بازگشتند، و در آنجا کلیۀ چیزهایی را که برای آنها اتفاق افتاده بود به ده حواری گفتند؛ اما حواریون تمایلی به باور کردن آنها نداشتند. آنها در ابتدا تصور کردند که زنان یک رویا دیده‌اند، اما هنگامی که مریم مجدلیه کلماتی را که عیسی به آنها گفته بود تکرار کرد، و هنگامی که پطرس نامش را شنید، شتابان از اتاق بالا خارج شد، و در حالی که از فاصلۀ نزدیک توسط یوحنا دنبال می‌شد، با عجلۀ زیاد به مقبره رفت تا این چیزها را با چشمان خودش ببیند.
189:4.13 (2027.3)
After these women had recovered from the shock of their amazement, they hastened back to the city and to the home of Elijah Mark, where they related to the ten apostles all that had happened to them; but the apostles were not inclined to believe them. They thought at first that the women had seen a vision, but when Mary Magdalene repeated the words which Jesus had spoken to them, and when Peter heard his name, he rushed out of the upper chamber, followed closely by John, in great haste to reach the tomb and see these things for himself.
همینطور که دو حواری برای رسیدن به جلجتا و مقبرۀ یوسف می‌دویدند، افکار پطرس میان ترس و امید به طور تناوبی تغییر می‌کرد؛ او از دیدار با استاد واهمه داشت، اما به واسطۀ این داستان که عیسی پیام ویژه‌ای برای او فرستاده بود امیدش برانگیخته شد. او نیمه متقاعد شده بود که عیسی به راستی زنده است؛ او وعدۀ برخاستن از مرگ در روز سوم را به یاد آورد. عجیب است که این وعده از هنگام مصلوب شدن عیسی تا این لحظه که او شتابان از اورشلیم به سمت شمال می‌رفت به ذهنش خطور نکرده بود. همینطور که یوحنا شتابان از شهر خارج می‌شد، یک شور و شعفِ عجیبِ شادی و امید در روانش فوران کرد. او نیمه متقاعد بود که زنان واقعاً استادِ از مرگ برخاسته را دیده‌اند.
189:5.1 (2027.5)
As the two apostles raced for Golgotha and the tomb of Joseph, Peter’s thoughts alternated between fear and hope; he feared to meet the Master, but his hope was aroused by the story that Jesus had sent special word to him. He was half persuaded that Jesus was really alive; he recalled the promise to rise on the third day. Strange to relate, this promise had not occurred to him since the crucifixion until this moment as he hurried north through Jerusalem. As John hastened out of the city, a strange ecstasy of joy and hope welled up in his soul. He was half convinced that the women really had seen the risen Master.
از آنجا که یوحنا از پطرس جوانتر بود، از او پیشی گرفت و اول به مقبره رسید. یوحنا در کنارِ در ماند، مقبره را نظاره کرد، و آن درست همانطور بود که مریم آن را توصیف کرده بود. به زودی شمعون پطرس شتابان از راه رسید، و پس از وارد شدن، همان مقبرۀ خالی را با پارچه‌های قبر که به طور چنان خاص مرتب شده بودند دید. و هنگامی که پطرس بیرون آمد، یوحنا نیز به داخل رفت و همه چیز را با چشمان خودش دید، و سپس آنها روی سنگ نشستند تا پیرامون معنی آنچه که دیده و شنیده بودند بیندیشند. و در حالی که آنجا نشسته بودند تمام آنچه را که در مورد عیسی به آنها گفته شده بود در ذهنشان مورد بررسی قرار دادند، اما نتوانستند آنچه را که اتفاق افتاده بود به طور روشن درک کنند.
189:5.2 (2027.6)
John, being younger than Peter, outran him and arrived first at the tomb. John tarried at the door, viewing the tomb, and it was just as Mary had described it. Very soon Simon Peter rushed up and, entering, saw the same empty tomb with the grave cloths so peculiarly arranged. And when Peter had come out, John also went in and saw it all for himself, and then they sat down on the stone to ponder the meaning of what they had seen and heard. And while they sat there, they turned over in their minds all that had been told them about Jesus, but they could not clearly perceive what had happened.
پطرس در ابتدا نظر داد که مقبره مورد دستبرد واقع شده است، که دشمنان بدن را دزدیده‌اند، و شاید به نگهبانان رشوه داده‌اند. اما یوحنا چنین استدلال کرد که اگر بدن ربوده شده بود قبر به سختی چنان منظم باقی گذاشته می‌شد، و او همچنین این پرسش را مطرح کرد که چطور باندپیچها پشت سر باقی گذاشته شده، و ظاهراً چنان دست نخورده مانده‌اند. و مجدداً آنها هر دو به داخل مقبره بازگشتند تا پارچه‌های قبر را با دقت بیشتری بازبینی کنند. همینطور که آنها برای بار دوم از مقبره بیرون می‌آمدند، مریم مجدلیه را یافتند که برگشته بود و در برابر ورودی گریه می‌کرد. مریم با این باور که عیسی از قبر برخاسته است نزد حواریون رفته بود، اما وقتی همة آنها از باور کردنِ گزارش او امتناع کردند محزون و ناامید شد. او مشتاق بود که به نزدیکی قبر باز گردد، یعنی جایی که فکر می‌کرد صدای آشنای عیسی را شنیده است.
189:5.3 (2027.7)
Peter at first suggested that the grave had been rifled, that enemies had stolen the body, perhaps bribed the guards. But John reasoned that the grave would hardly have been left so orderly if the body had been stolen, and he also raised the question as to how the bandages happened to be left behind, and so apparently intact. And again they both went back into the tomb more closely to examine the grave cloths. As they came out of the tomb the second time, they found Mary Magdalene returned and weeping before the entrance. Mary had gone to the apostles believing that Jesus had risen from the grave, but when they all refused to believe her report, she became downcast and despairing. She longed to go back near the tomb, where she thought she had heard the familiar voice of Jesus.
در حالی که مریم پس از رفتن پطرس و یوحنا در آنجا پرسه می‌زد، استاد بار دیگر به او ظاهر شد، و گفت: ”شک مکن؛ شهامت داشته باش تا آنچه را که دیده و شنیده‌ای باور کنی. نزد حواریون من برگرد و دوباره به آنها بگو که من از مرگ برخاسته‌ام، و این که به آنها ظاهر خواهم شد، و این که همانطور که وعده دادم پیش از آنان فوراً به جلیل خواهم رفت.“
189:5.4 (2027.8)
As Mary lingered after Peter and John had gone, the Master again appeared to her, saying: “Be not doubting; have the courage to believe what you have seen and heard. Go back to my apostles and again tell them that I have risen, that I will appear to them, and that presently I will go before them into Galilee as I promised.”