کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 186
اندکی پیش از مصلوب شدن عیسی
اندکی پیش از مصلوب شدن عیسی
Paper 186
Just Before the Crucifixion
Just Before the Crucifixion
همینطور که عیسی و متهم کنندگانش برای دیدن هیرودیس شروع به حرکت کردند، استاد به یوحنای رسول رو کرد و گفت: ”یوحنا، تو بیش از این نمی‌توانی برای من کاری انجام دهی. نزد مادرم برو و پیش از این که بمیرم او را بیاور تا مرا ببیند.“ هنگامی که یوحنا درخواست استادش را شنید، اگر چه تمایلی نداشت که او را در میان دشمنانش تنها بگذارد، شتابان به بیت‌عنیا رفت، جایی که تمام خانوادة عیسی در خانة مارتا و مریم گرد آمده و منتظر بودند. مارتا و مریم خواهران ایلعازر بودند که عیسی از مردگان زنده کرد.
186:0.1 (1997.1)
AS JESUS and his accusers started off to see Herod, the Master turned to the Apostle John and said: “John, you can do no more for me. Go to my mother and bring her to see me ere I die.” When John heard his Master’s request, although reluctant to leave him alone among his enemies, he hastened off to Bethany, where the entire family of Jesus was assembled in waiting at the home of Martha and Mary, the sisters of Lazarus whom Jesus raised from the dead.
چندین بار در طول صبح، قاصدان اخباری در مورد پیشرفت محاکمة عیسی برای مارتا و مریم آورده بودند. اما خانوادة عیسی تنها چند دقیقه قبل از ورود یوحنا که خبر درخواست عیسی برای دیدن مادرش قبل از مرگ او را آورد به بیت‌عنیا رسیدند. پس از آن که یوحنا زبدی تمام آنچه را که از هنگام دستگیری عیسی در نیمه شب رخ داده بود به آنها گفت، مادرش مریم به همراه یوحنا فوراً عازم شد تا پسر بزرگش را ببیند. تا پیش از وقتی که مریم و یوحنا به شهر رسیدند، عیسی به همراه سربازان رومی که قرار بود او را مصلوب کنند، به جلجتا رسیده بود.
186:0.2 (1997.2)
Several times during the morning, messengers had brought news to Martha and Mary concerning the progress of Jesus’ trial. But the family of Jesus did not reach Bethany until just a few minutes before John arrived bearing the request of Jesus to see his mother before he was put to death. After John Zebedee had told them all that had happened since the midnight arrest of Jesus, Mary his mother went at once in the company of John to see her eldest son. By the time Mary and John reached the city, Jesus, accompanied by the Roman soldiers who were to crucify him, had already arrived at Golgotha.
هنگامی که مریم مادر عیسی با یوحنا شروع به حرکت کرد تا نزد پسرش برود، خواهرش روت حاضر نشد با سایر افراد خانواده پشت سر باقی بماند. از آنجایی که او مصمم بود مادرش را همراهی کند، برادرش یهودا با او رفت. سایر اعضای خانوادة استاد تحت سرپرستی یعقوب در بیت‌عنیا ماندند، و تقریباً هر ساعت پیام‌آورانِ داوود زبدی گزارشهایی دربارة پیشرفت آن کارِ وحشتناکِ کشتن برادر بزرگشان، عیسی ناصری، را برایشان می‌آوردند.
186:0.3 (1997.3)
When Mary the mother of Jesus started out with John to go to her son, his sister Ruth refused to remain behind with the rest of the family. Since she was determined to accompany her mother, her brother Jude went with her. The rest of the Master’s family remained in Bethany under the direction of James, and almost every hour the messengers of David Zebedee brought them reports concerning the progress of that terrible business of putting to death their eldest brother, Jesus of Nazareth.
حدود ساعت هشت و نیم این صبح جمعه بود که جلسة دادرسی عیسی در برابر پیلاطوس به پایان رسید و استاد در بازداشت سربازان رومی قرار گرفت که قرار بود او را مصلوب کنند. به محض این که رومیان عیسی را در اختیار گرفتند، فرماندة نگهبانان یهودی با افرادش به مقر مرکزی خود در معبد بازگشت. کاهن اعظم و یارانش در شورای عالی یهود از فاصلة نزدیک در پشت سر نگهبانان آنها را دنبال می‌کردند، و مستقیماً به مکان معمول دیدارشان در تالار ساخته شده از سنگ در معبد رفتند. در اینجا آنها بسیاری دیگر از اعضای شورای عالی یهود را در حال انتظار یافتند که بدانند بر عیسی چه آمده است. هنگامی که قیافا درگیر ارائة گزارش خود به شورای عالی یهود در مورد محاکمه و محکومیت عیسی بود، یهودا در برابر آنها حاضر شد تا پاداش خود را به خاطر نقشی که در دستگیری و حکم اعدام استادش ایفا کرده بود بگیرد.
186:1.1 (1997.4)
It was about half past eight o’clock this Friday morning when the hearing of Jesus before Pilate was ended and the Master was placed in the custody of the Roman soldiers who were to crucify him. As soon as the Romans took possession of Jesus, the captain of the Jewish guards marched with his men back to their temple headquarters. The chief priest and his Sanhedrist associates followed close behind the guards, going directly to their usual meeting place in the hall of hewn stone in the temple. Here they found many other members of the Sanhedrin waiting to learn what had been done with Jesus. As Caiaphas was engaged in making his report to the Sanhedrin regarding the trial and condemnation of Jesus, Judas appeared before them to claim his reward for the part he had played in his Master’s arrest and sentence of death.
همة این یهودیان از یهودا متنفر بودند؛ آنها فقط با احساس تحقیر محض به آن خیانتکار نگاه می‌کردند. در طول محاکمة عیسی در برابر قیافا و در حین حضور او در برابر پیلاطوس، یهودا به خاطر رویکرد خیانتکارانة خود وجدانش در عذاب بود. و او همچنین در مورد پاداشی که قرار بود به عنوان دستمزد خدمات خود به عنوان خیانت به عیسی دریافت کند، داشت تا اندازه‌ای ناامید و دلسرد می‌شد. او خونسردی و بی‌اعتناییِ مقامات یهودی را دوست نداشت؛ با این حال، او انتظار داشت که برای عملکرد بزدلانة خود با سخاوتمندی پاداش دریافت کند. او پیش‌بینی می‌کرد که در پیشگاه جلسة کامل شورای عالی یهود فراخوانده شود و در آنجا صدای تمجید از خود را بشنود، و در همان حال آنها به نشانة خدمت بزرگی که به تصور خودستایانة او برای ملت خویش انجام داده، به گونه‌ای شایسته از او تجلیل کنند. از این رو، شگفتی زیاد این خائن خودخواه را تصور کنید، آنگاه که یک خدمتکار کاهن اعظم، در حالی که بر شانة او می‌زد، او را درست به بیرون تالار هدایت کرد و گفت: ”یهودا، من انتخاب شده‌ام که به خاطر خیانت تو به عیسی پولی به تو بدهم. پاداش تو اینجاست.“ و پس از گفتن این حرف، خدمتکار قیافا کیسه‌ای را به یهودا داد که حاوی سی قطعه نقره بود — بهای جاریِ یک بردة خوب و سالم.
186:1.2 (1997.5)
All of these Jews loathed Judas; they looked upon the betrayer with only feelings of utter contempt. Throughout the trial of Jesus before Caiaphas and during his appearance before Pilate, Judas was pricked in his conscience about his traitorous conduct. And he was also beginning to become somewhat disillusioned regarding the reward he was to receive as payment for his services as Jesus’ betrayer. He did not like the coolness and aloofness of the Jewish authorities; nevertheless, he expected to be liberally rewarded for his cowardly conduct. He anticipated being called before the full meeting of the Sanhedrin and there hearing himself eulogized while they conferred upon him suitable honors in token of the great service which he flattered himself he had rendered his nation. Imagine, therefore, the great surprise of this egotistic traitor when a servant of the high priest, tapping him on the shoulder, called him just outside the hall and said: “Judas, I have been appointed to pay you for the betrayal of Jesus. Here is your reward.” And thus speaking, the servant of Caiaphas handed Judas a bag containing thirty pieces of silver—the current price of a good, healthy slave.
یهودا حیرت زده و مات و مبهوت شد. او با عجله برگشت تا وارد تالار شود اما دربان مانع شد. او می‌خواست از شورای عالی یهود درخواست استیناف کند، اما آنها او را نمی‌پذیرفتند. یهودا نمی‌توانست باور کند که این حاکمان یهود به او اجازه دهند که به دوستان و استادش خیانت کند، و سپس سی قطعه نقره به عنوان پاداش به او عرضه کنند. او تحقیر شد، سرخورده شد، و کاملاً خرد شد. او در حالت سرگشتگی از معبد دور شد. او به طور غیرارادی کیسة پول را در جیب عمیق خود انداخت، همان جیبی که مدتها کیف حاوی وجوه حواریون را در آن حمل کرده بود. و او در شهر به گونه‌ای سرگردان به دنبال جمعیتی که برای تماشای مصلوب کردن عیسی و دیگران در راه بودند، راه افتاد.
186:1.3 (1998.1)
Judas was stunned, dumfounded. He rushed back to enter the hall but was debarred by the doorkeeper. He wanted to appeal to the Sanhedrin, but they would not admit him. Judas could not believe that these rulers of the Jews would allow him to betray his friends and his Master and then offer him as a reward thirty pieces of silver. He was humiliated, disillusioned, and utterly crushed. He walked away from the temple, as it were, in a trance. He automatically dropped the money bag in his deep pocket, that same pocket wherein he had so long carried the bag containing the apostolic funds. And he wandered out through the city after the crowds who were on their way to witness the crucifixions.
یهودا از دور دید که آنها قطعة صلیب را در حالی که عیسی روی آن میخکوب شده بود بالا می‌برند، و با مشاهدة این صحنه شتابان به معبد بازگشت و به زور از کنار دربان عبور کرد و خود را ایستاده در حضور شورای عالی یهود یافت، که هنوز در جلسه بود. آن خیانتکار تقریباً نفسش بند آمده بود و به شدت آشفته بود، اما توانست این کلمات را به زبان بیاورد: ”من گناه کرده‌ام، به این خاطر که به خون بی‌گناه خیانت کرده‌ام. شما به من توهین کرده‌اید. شما به عنوان پاداش خدمتم، پولی را که بهای یک برده است به من عرضه کرده‌اید. من از انجام این کار پشیمانم؛ پول شما اینجاست. ”من می‌خواهم از گناه این کار رهایی یابم.“
186:1.4 (1998.2)
From a distance Judas saw them raise the cross piece with Jesus nailed thereon, and upon sight of this he rushed back to the temple and, forcing his way past the doorkeeper, found himself standing in the presence of the Sanhedrin, which was still in session. The betrayer was well-nigh breathless and highly distraught, but he managed to stammer out these words: “I have sinned in that I have betrayed innocent blood. You have insulted me. You have offered me as a reward for my service, money—the price of a slave. I repent that I have done this; here is your money. I want to escape the guilt of this deed.”
186:1.5 (1998.3)
When the rulers of the Jews heard Judas, they scoffed at him. One of them sitting near where Judas stood, motioned that he should leave the hall and said: “Your Master has already been put to death by the Romans, and as for your guilt, what is that to us? See you to that—and begone!”
همینطور که یهودا از اتاق شورای عالی یهود خارج می‌شد، سی تکه نقره را از کیسه بیرون آورد و آنها را روی کف معبد پرتاب و پخش کرد. هنگامی که آن خائن معبد را ترک می‌کرد، تقریباً عقلش را از دست داد. یهودا اکنون در حال گذر از تجربة درک ماهیت واقعی گناه بود. تمام فریبندگی، شیفتگی، و سرمستی ناشی از کار نادرست از بین رفته بود. اینک آن شرارتکار در برابر حکم قضاوتِ روان سرخورده و ناامیدش تنها و رو در رو ایستاد. ارتکاب گناه، مسحور کننده و ماجراجویانه بود، اما اکنون پیامدِ حقایقِ آشکار و غیررمانتیک باید مورد رو در رویی قرار می‌گرفت.
186:1.6 (1998.4)
As Judas left the Sanhedrin chamber, he removed the thirty pieces of silver from the bag and threw them broadcast over the temple floor. When the betrayer left the temple, he was almost beside himself. Judas was now passing through the experience of the realization of the true nature of sin. All the glamor, fascination, and intoxication of wrongdoing had vanished. Now the evildoer stood alone and face to face with the judgment verdict of his disillusioned and disappointed soul. Sin was bewitching and adventurous in the committing, but now must the harvest of the naked and unromantic facts be faced.
این سفیر پیشین پادشاهی آسمان در زمین اکنون، رها شده و تنها، در خیابانهای اورشلیم قدم می‌زد. ناامیدی او شدید و تقریباً مطلق بود. او در شهر و بیرونِ دیوارها به راه رفتن ادامه داد، و به سمت خلوتگاه وحشتناک درة هینوم رفت، و در آنجا از صخره‌های شیب‌دار بالا رفت و کمربند عبایش را گرفت، و یک سر آن را به درخت کوچکی بست و سر دیگر را دور گردنش بست، و خود را به پرتگاه انداخت. قبل از این که او بمیرد، گرهی که دستان عصبی‌اش بسته بودند، باز شد، و وقتی بدن آن خائن روی صخره‌های دندانه‌دار در پایین افتاد، تکه تکه شد.
186:1.7 (1998.5)
This onetime ambassador of the kingdom of heaven on earth now walked through the streets of Jerusalem, forsaken and alone. His despair was desperate and well-nigh absolute. On he journeyed through the city and outside the walls, on down into the terrible solitude of the valley of Hinnom, where he climbed up the steep rocks and, taking the girdle of his cloak, fastened one end to a small tree, tied the other about his neck, and cast himself over the precipice. Ere he was dead, the knot which his nervous hands had tied gave way, and the betrayer’s body was dashed to pieces as it fell on the jagged rocks below.
عیسی در برابر دادگاه اعضای شورای عالی یهود از دادن پاسخ به شهادت شاهدان دروغگو امتناع ورزید. فقط یک پرسش وجود داشت که همیشه پاسخی را برمی‌انگیخت، چه توسط دوست پرسیده می‌شد و چه توسط دشمن، و آن سؤال مربوط به سرشت و ربانیتِ مأموریت او در زمین بود. وقتی از او پرسیده می‌شد که آیا او پسر خداست، او به گونه‌ای راسخ پاسخ می‌داد. هنگامی که او در حضور هیرودیسِ کنجکاو و شرور بود، او با قاطعیت از صحبت کردن خودداری کرد. در برابر پیلاطوس، او فقط هنگامی صحبت می‌کرد که فکر می‌کرد پیلاطوس یا شخص صادق دیگری ممکن است با گفته‌های او به شناخت بهتری از حقیقت دست یابد. عیسی به حواریون خود بیهودگیِ افکندنِ مرواریدهایشان را در برابر خوکها آموخته بود، و او اکنون جرأت کرد که به آنچه آموزش داده بود عمل کند. رفتار او در این هنگام نمونه‌ای از تسلیم صبورانة سرشت بشری، همراه با سکوتِ باشکوه و متانتِ شکوهمندِ سرشتِ الهی بود. او کاملاً مایل بود که در مورد هر سؤالی که مربوط به اتهامات سیاسی علیه او باشد — هر سؤالی که آن را متعلق به حوزة اختیارات فرماندار می‌دید — با پیلاطوس بحث کند.
186:2.2 (1999.2)
Before the Sanhedrist court Jesus declined to make replies to the testimony of perjured witnesses. There was but one question which would always elicit an answer, whether asked by friend or foe, and that was the one concerning the nature and divinity of his mission on earth. When asked if he were the Son of God, he unfailingly made reply. He steadfastly refused to speak when in the presence of the curious and wicked Herod. Before Pilate he spoke only when he thought that Pilate or some other sincere person might be helped to a better knowledge of the truth by what he said. Jesus had taught his apostles the uselessness of casting their pearls before swine, and he now dared to practice what he had taught. His conduct at this time exemplified the patient submission of the human nature coupled with the majestic silence and solemn dignity of the divine nature. He was altogether willing to discuss with Pilate any question related to the political charges brought against him—any question which he recognized as belonging to the governor’s jurisdiction.
عیسی متقاعد شده بود که خواست پدر این است که او خود را به سیر طبیعی و عادی رخدادهای بشری تسلیم کند، درست همانطور که هر مخلوق فانی دیگر باید چنین کند، و از این رو او از به کارگیریِ حتی قدرتهای صرفاً بشریِ خود در سخنوریِ متقاعد کننده برای تأثیرگذاری بر نتیجة دسیسه‌های همنوعانِ انسانیِ از نظر اجتماعی نزدیک بین و از نظر معنوی نابینای خود امتناع ورزید. اگر چه عیسی در یورنشیا زندگی کرد و درگذشت، تمام دوران زندگی بشری او، از اول تا آخر، منظره‌ای بود که برای تأثیرگذاری و آموزشِ کل جهان آفرینش و نگهداریِ بی‌وقفة او طراحی شده بود.
186:2.3 (1999.3)
Jesus was convinced that it was the will of the Father that he submit himself to the natural and ordinary course of human events just as every other mortal creature must, and therefore he refused to employ even his purely human powers of persuasive eloquence to influence the outcome of the machinations of his socially nearsighted and spiritually blinded fellow mortals. Although Jesus lived and died on Urantia, his whole human career, from first to last, was a spectacle designed to influence and instruct the entire universe of his creation and unceasing upholding.
عیسی آن نوع شخصیت بشری را به دست آورده بود که می‌توانست خونسردی خود را حفظ کند و متانت خود را در برابر توهین مستمر و بی‌دلیل نشان دهد. نمی‌شد او را مرعوب کرد. هنگامی که او برای اولین بار توسط خدمتکار حَنّا مورد ضرب و شتم قرار گرفت، او فقط خواستار احضار شاهدانی شد که بتوانند طبق روال معمول علیه او شهادت دهند.
186:2.5 (1999.5)
Jesus had acquired that type of human character which could preserve its composure and assert its dignity in the face of continued and gratuitous insult. He could not be intimidated. When first assaulted by the servant of Annas, he had only suggested the propriety of calling witnesses who might duly testify against him.
استاد هرگز کمترین علاقه‌ای به تلاشهای خوش‌نیت اما دودِلانة پیلاطوس برای تحقق بخشیدنِ آزادی خود نشان نداد. او واقعاً دلش برای پیلاطوس سوخت و صادقانه تلاش کرد تا ذهن تاریک او را روشن کند. او نسبت به تمام درخواستهای فرماندار رومی از یهودیان برای پس گرفتن اتهامات جنایی آنها علیه خود کاملاً منفعل بود. طی تمام این آزمونِ سختِ غم‌انگیز، او با متانتِ ساده و اقتدارِ غیرمتظاهرانه رفتار نمود. وقتی آنها از او پرسیدند که آیا او ”پادشاه یهودیان“ است، او این پرسش را حتی به عنوان نشانی از بی‌صداقتی در قاتلان احتمالی خود ندید. او فقط با یک توضیحِ اندکِ شایسته، این عنوان را پذیرفت، زیرا می‌دانست که در حالی که آنها تصمیم گرفته بودند او را رد کنند، او آخرین کسی خواهد بود که رهبری واقعی ملی را، حتی از یک نظر معنوی، به آنها بدهد.
186:2.8 (1999.8)
The Master never displayed the least interest in Pilate’s well-meant but halfhearted efforts to effect his release. He really pitied Pilate and sincerely endeavored to enlighten his darkened mind. He was wholly passive to all the Roman governor’s appeals to the Jews to withdraw their criminal charges against him. Throughout the whole sorrowful ordeal he bore himself with simple dignity and unostentatious majesty. He would not so much as cast reflections of insincerity upon his would-be murderers when they asked if he were “king of the Jews.” With but little qualifying explanation he accepted the designation, knowing that, while they had chosen to reject him, he would be the last to afford them real national leadership, even in a spiritual sense.
عیسی در طول این محاکمات کم سخن گفت، اما به قدر کافی گفت تا به همة انسانها نشان دهد که چگونه انسان می‌تواند شخصیت بشری را در شراکت با خداوند کامل سازد و به تمام جهان نشان دهد که وقتی مخلوقی به راستی انجام دادنِ خواست پدر را انتخاب می‌کند، و بدین ترتیب یک فرزند فعال خدایِ زنده می‌شود، چگونه خداوند می‌تواند در زندگی مخلوق آشکار شود.
186:2.9 (2000.1)
Jesus said little during these trials, but he said enough to show all mortals the kind of human character man can perfect in partnership with God and to reveal to all the universe the manner in which God can become manifest in the life of the creature when such a creature truly chooses to do the will of the Father, thus becoming an active son of the living God.
186:2.10 (2000.2)
His love for ignorant mortals is fully disclosed by his patience and great self-possession in the face of the jeers, blows, and buffetings of the coarse soldiers and the unthinking servants. He was not even angry when they blindfolded him and, derisively striking him in the face, exclaimed: “Prophesy to us who it was that struck you.”
پیلاطوس صادقانه‌تر از آنچه که می‌دانست صحبت کرد، آنگاه که پس از تازیانه خوردن عیسی، او را به جمع نشان داد و فریاد زد: ”مرد را بنگرید!“ در واقع، فرماندار وحشت‌زدة رومی خواب آن را هم نمی‌دید که دقیقاً در همان لحظه جهان به گوش ایستاد، و به این صحنة بی‌همتا که فرمانروای محبوبش بدین گونه با تحقیر در معرض طعنه‌ها و ضربات رعایای تیره دل و پست انسانی خود قرار گرفته بود خیره شد. و همینطور که پیلاطوس صحبت می‌کرد، این سخنان در سراسر نبادان طنین‌انداز شد: ”خدا و انسان را بنگرید!“ در سراسر یک جهان، از آن روز تاکنون میلیونهای بیشمار به دیدن آن انسان ادامه داده‌اند، در حالی که خدای هاوُنا، فرمانروای متعال جهان جهانها، مرد ناصری را به عنوان برآورده شدنِ آرمان مخلوقاتِ انسانیِ این جهانِ محلی زمان و فضا می‌پذیرد. او در زندگی بی‌همتای خود هرگز در آشکار ساختنِ خدا به انسان ناکام نبود. او اکنون در این رخدادهای پایانیِ زندگیِ انسانیِ خود و در مرگ متعاقب خود، مکاشفه‌ای جدید و تأثیرگذار از انسان به خدا را به انجام رساند.
186:2.11 (2000.3)
Pilate spoke more truly than he knew when, after Jesus had been scourged, he presented him before the multitude, exclaiming, “Behold the man!” Indeed, the fear-ridden Roman governor little dreamed that at just that moment the universe stood at attention, gazing upon this unique scene of its beloved Sovereign thus subjected in humiliation to the taunts and blows of his darkened and degraded mortal subjects. And as Pilate spoke, there echoed throughout all Nebadon, “Behold God and man!” Throughout a universe, untold millions have ever since that day continued to behold that man, while the God of Havona, the supreme ruler of the universe of universes, accepts the man of Nazareth as the satisfaction of the ideal of the mortal creatures of this local universe of time and space. In his matchless life he never failed to reveal God to man. Now, in these final episodes of his mortal career and in his subsequent death, he made a new and touching revelation of man to God.
مدت کوتاهی پس از تحویل عیسی به سربازان رومی در پایان جلسة دادرسی در پیشگاه پیلاطوس، گروهی از نگهبانان معبد به باغ جتسیمانی اعزام شدند تا پیروان استاد را متفرق یا دستگیر کنند. اما مدتها قبل از ورود آنها این پیروان پراکنده شده بودند. حواریون به مخفیگاههای تعیین شده رفته بودند؛ یونانیان جدا شده بودند و به خانه‌های مختلف در اورشلیم رفته بودند؛ شاگردانِ دیگر نیز ناپدید شده بودند. داوود زبدی باور داشت که دشمنان عیسی باز خواهند گشت؛ از این رو، او زودتر حدود پنج یا شش چادر را به دره‌ای نزدیک، جایی که استاد اغلب برای دعا و نیایش می‌رفت، انتقال داد. او پیشنهاد کرد که آنها در اینجا پنهان شوند و در عین حال یک مرکز یا ایستگاه هماهنگی را برای سرویس پیام‌رسانی او حفظ کنند. داوود تازه اردوگاه را ترک کرده بود که نگهبانان معبد وارد شدند. آنها چون کسی را در آنجا پیدا نکردند، به سوزاندن اردوگاه بسنده کردند و سپس شتابان به معبد بازگشتند. شورای عالی یهود پس از شنیدنِ گزارشِ آنها از این که پیروان عیسی چنان کاملاً ترسیده و مقهور شده بودند که دیگر هیچ خطری برای یک قیام یا هر گونه تلاشی برای نجات عیسی از دست جلادانش وجود نخواهد داشت خشنود بودند. آنها سرانجام توانستند یک نفس راحت بکشند، و لذا جلسه را تعطیل کردند، و هر کس به راه خود رفت تا برای عید فصح آماده شود.
186:3.1 (2000.4)
Shortly after Jesus was turned over to the Roman soldiers at the conclusion of the hearing before Pilate, a detachment of the temple guards hastened out to Gethsemane to disperse or arrest the followers of the Master. But long before their arrival these followers had scattered. The apostles had retired to designated hiding places; the Greeks had separated and gone to various homes in Jerusalem; the other disciples had likewise disappeared. David Zebedee believed that Jesus’ enemies would return; so he early removed some five or six tents up the ravine near where the Master so often retired to pray and worship. Here he proposed to hide and at the same time maintain a center, or co-ordinating station, for his messenger service. David had hardly left the camp when the temple guards arrived. Finding no one there, they contented themselves with burning the camp and then hastened back to the temple. On hearing their report, the Sanhedrin was satisfied that the followers of Jesus were so thoroughly frightened and subdued that there would be no danger of an uprising or any attempt to rescue Jesus from the hands of his executioners. They were at last able to breathe easily, and so they adjourned, every man going his way to prepare for the Passover.
به محض این که عیسی توسط پیلاطوس به سربازان رومی تسلیم شد تا به صلیب کشیده شود، قاصدی شتابان به باغ جتسیمانی فرستاده شد تا داوود را مطلع کند، و در عرض پنج دقیقه دوندگان راهی بیت‌صیدا، پِلا، فیلادلفیه، صیدون، شکیم، حبرون، دمشق، و اسکندریه شدند. و این قاصدان خبر دادند که عیسی به درخواست مصرانة حاکمان یهودیان در آستانة مصلوب شدن توسط رومیان است.
186:3.2 (2000.5)
As soon as Jesus was turned over to the Roman soldiers by Pilate for crucifixion, a messenger hastened away to Gethsemane to inform David, and within five minutes runners were on their way to Bethsaida, Pella, Philadelphia, Sidon, Shechem, Hebron, Damascus, and Alexandria. And these messengers carried the news that Jesus was about to be crucified by the Romans at the insistent behest of the rulers of the Jews.
در طول این روز غم‌انگیز، تا وقتی که سرانجام پیامی مبنی بر دفن استاد در مقبره منتشر شد، داوود تقریباً هر نیم ساعت یک بار قاصدانی را با گزارشاتی به حواریون، یونانیان، و خانوادة زمینی عیسی که در خانة ایلعازر در بیت‌عنیا جمع شده بودند می‌فرستاد. هنگامی که قاصدان با خبر دفن عیسی اعزام شدند، داوود گروه دوندگان محلی خود را برای جشن عید فصح و برای سبتِ استراحتِ آتی مرخص کرد و به آنها رهنمود داد که صبح یکشنبه در خانة نیقودیموس بی سر و صدا به او گزارش دهند. او پیشنهاد کرد که آنها به همراه آندریاس و شمعون پطرس برای چند روز آنجا پنهان شوند.
186:3.3 (2001.1)
Throughout this tragic day, until the message finally went forth that the Master had been laid in the tomb, David sent messengers about every half hour with reports to the apostles, the Greeks, and Jesus’ earthly family, assembled at the home of Lazarus in Bethany. When the messengers departed with the word that Jesus had been buried, David dismissed his corps of local runners for the Passover celebration and for the coming Sabbath of rest, instructing them to report to him quietly on Sunday morning at the home of Nicodemus, where he proposed to go in hiding for a few days with Andrew and Simon Peter.
این داوود زبدی که ذهنی منحصر به فرد داشت، یگانه فرد در میان شاگردان برجستة عیسی بود که تمایل داشت به این اظهارات استاد مبنی بر این که او خواهد مرد و ”در روز سوم برخواهد خاست“، نگرشی عینی و واقعی داشته باشد. داوود یک بار انجام این پیشگویی را از او شنیده بود، و از آنجایی که در ذهنش نسبت به همه چیز یک نگرش عینی داشت، اکنون پیشنهاد کرد که قاصدانش را در سحرگاه صبح یکشنبه در خانة نیقودیموس جمع کند تا در صورت برخاستن عیسی از مردگان، برای پخش خبر آن در دسترس باشند. داوود به زودی متوجه شد که هیچیک از پیروان عیسی به این زودی در انتظار بازگشت او از قبر نیستند؛ از این رو نه راجع به دیدگاه خود سخنی گفت و نه دربارة بسیج تمامی نیروهای پیام‌رسانش در سحرگاه یکشنبه، به جز به دوندگانی که پیش از ظهر جمعه به شهرهای دور و مراکز اعتقادی اعزام شده بودند.
186:3.4 (2001.2)
This peculiar-minded David Zebedee was the only one of the leading disciples of Jesus who was inclined to take a literal and plain matter-of-fact view of the Master’s assertion that he would die and “rise again on the third day.” David had once heard him make this prediction and, being of a literal turn of mind, now proposed to assemble his messengers early Sunday morning at the home of Nicodemus so that they would be on hand to spread the news in case Jesus rose from the dead. David soon discovered that none of Jesus’ followers were looking for him to return so soon from the grave; therefore did he say little about his belief and nothing about the mobilization of all his messenger force on early Sunday morning except to the runners who had been dispatched on Friday forenoon to distant cities and believer centers.
پس از این که پیلاطوس دستهای خود را در حضور جمعیت شست، و فقط به دلیل ترس از مقاومت در برابر هیاهوی حاکمان یهودیان بدین گونه در صدد فرار از گناهِ تحویل دادنِ مردی بی‌گناه برای مصلوب شدن برآمد، دستور داد که استاد به سربازان رومی تحویل داده شود و به فرماندة آنها خبر داد که او فوراً باید مصلوب شود. پس از تحویل گرفتنِ عیسی، سربازان او را به حیاط کاخ سلطنتی بازگرداندند، و پس از برداشتن جامه‌ای که هیرودیس بر او پوشانده بود، لباسهای خودش را به او پوشاندند. این سربازان او را مورد تمسخر و استهزا قرار دادند، اما تنبیه بدنی بیشتری انجام ندادند. عیسی اکنون با این سربازان رومی تنها بود. دوستانش مخفی شده بودند؛ دشمنانش به راه خود رفته بودند؛ حتی یوحنا زبدی دیگر در کنار او نبود.
186:4.1 (2001.4)
After Pilate had washed his hands before the multitude, thus seeking to escape the guilt of delivering up an innocent man to be crucified just because he feared to resist the clamor of the rulers of the Jews, he ordered the Master turned over to the Roman soldiers and gave the word to their captain that he was to be crucified immediately. Upon taking charge of Jesus, the soldiers led him back into the courtyard of the praetorium, and after removing the robe which Herod had put on him, they dressed him in his own garments. These soldiers mocked and derided him, but they did not inflict further physical punishment. Jesus was now alone with these Roman soldiers. His friends were in hiding; his enemies had gone their way; even John Zebedee was no longer by his side.
کمی بعد از ساعت هشت بود که پیلاطوس عیسی را به سربازان تحویل داد و کمی قبل از ساعت نه بود که آنها به سمت صحنة مصلوب کردن حرکت کردند. در این مدتِ بیش از نیم ساعت، عیسی حتی یک کلمه صحبت نکرد. کار اجرایی یک جهان بزرگ عملاً متوقف شده بود. جبرئیل و فرمانروایان ارشد نبادان یا اینجا در یورنشیا جمع شده بودند، و یا در تلاش برای آگاهی یافتن از آنچه که برای پسر انسان در یورنشیا رخ می‌دهد از نزدیک به گزارشات فضایی فرشتگان اعظم توجه می‌کردند.
186:4.2 (2001.5)
It was a little after eight o’clock when Pilate turned Jesus over to the soldiers and a little before nine o’clock when they started for the scene of the crucifixion. During this period of more than half an hour Jesus never spoke a word. The executive business of a great universe was practically at a standstill. Gabriel and the chief rulers of Nebadon were either assembled here on Urantia, or else they were closely attending upon the space reports of the archangels in an effort to keep advised as to what was happening to the Son of Man on Urantia.
186:4.4 (2001.7)
Much of the delay in starting off with Jesus for the site of the crucifixion was due to the last-minute decision of the captain to take along two thieves who had been condemned to die; since Jesus was to be crucified that morning, the Roman captain thought these two might just as well die with him as wait for the end of the Passover festivities.
هیچ رابطة مستقیمی بین مرگ عیسی و عید فصح یهودیان وجود ندارد. درست است، استاد جان خود را در جسم در این روز، روز آماده‌سازی برای عید فصح یهودیان، و تقریباً در زمان قربانی کردن بره‌های عید فصح در معبد، فدا کرد. اما این اتفاقِ تصادفی به هیچ وجه نشان نمی‌دهد که مرگ پسر انسان در زمین ارتباطی با سیستم قربانی یهودیان دارد. عیسی یک یهودی بود، اما به عنوان پسر انسان، یک انسانِ فانی آن سرزمین بود. وقایعی که از پیش نقل شد و به این ساعتِ مصلوب شدن قریب‌الوقوع استاد منتهی شد، کافی است تا نشان دهد که مرگ او تقریباً در این زمان یک امر کاملاً طبیعی و مدیریت شده توسط انسان بود.
186:5.1 (2002.2)
There is no direct relation between the death of Jesus and the Jewish Passover. True, the Master did lay down his life in the flesh on this day, the day of the preparation for the Jewish Passover, and at about the time of the sacrificing of the Passover lambs in the temple. But this coincidental occurrence does not in any manner indicate that the death of the Son of Man on earth has any connection with the Jewish sacrificial system. Jesus was a Jew, but as the Son of Man he was a mortal of the realms. The events already narrated and leading up to this hour of the Master’s impending crucifixion are sufficient to indicate that his death at about this time was a purely natural and man-managed affair.
این انسان بود و نه خدا که مرگ عیسی را بر روی صلیب برنامه‌ریزی و اجرا کرد. درست است، پدر از مداخله کردن در سیر رخدادهای بشری در یورنشیا امتناع کرد، اما پدر در بهشت مرگ پسرش را آنطور که در زمین انجام شد، مقرر، مطالبه، یا الزام‌آور نکرد. این یک واقعیت است که دیر یا زود، عیسی باید به نحوی خود را از بدن فانی خود، یعنی پدیداریِ خود در جسم، رها می‌کرد، اما او می‌توانست چنین کاری را به شیوه‌های بیشمار بدون مردن روی یک صلیب بین دو دزد انجام دهد. تمام اینها کار انسان بود نه خدا.
186:5.2 (2002.3)
It was man and not God who planned and executed the death of Jesus on the cross. True, the Father refused to interfere with the march of human events on Urantia, but the Father in Paradise did not decree, demand, or require the death of his Son as it was carried out on earth. It is a fact that in some manner, sooner or later, Jesus would have had to divest himself of his mortal body, his incarnation in the flesh, but he could have executed such a task in countless ways without dying on a cross between two thieves. All of this was man’s doing, not God’s.
در هنگام تعمید استاد، او از پیش تکنیکِ تجربة لازم را در زمین و در جسم که برای تکمیل هفتمین و آخرین اعطای جهانی او لازم بود، تکمیل کرده بود. دقیقاً در این هنگام کار عیسی در زمین تمام شده بود. تمام حیاتی را که او پس از آن سپری کرد، و حتی نحوة مرگش، یک کار صرفاً شخصی از جانب او برای بهروزی و اعتلای مخلوقات فانی او در این کره و در کرات دیگر بود.
186:5.3 (2002.4)
At the time of the Master’s baptism he had already completed the technique of the required experience on earth and in the flesh which was necessary for the completion of his seventh and last universe bestowal. At this very time Jesus’ duty on earth was done. All the life he lived thereafter, and even the manner of his death, was a purely personal ministry on his part for the welfare and uplifting of his mortal creatures on this world and on other worlds.
تمام آنچه پسر انسان در زمین گفت یا انجام داد، تعالیم فرزندی با خدا و برادری انسانها را به شدت زینت بخشید، اما این روابط اساسیِ خدا و انسانها ذاتی واقعیتهای جهان دربارة مهر خدا به مخلوقاتش و دلسوزی ذاتی پسران الهی است. این روابط متأثر کننده و زیبای الهی میان انسان و آفریننده‌اش، در این کره و کلیة کرات دیگر در سراسر جهانِ جهانها، از ابدیت وجود داشته است؛ و آنها به هیچ وجه وابسته به این ایفای نقشِ اعطای متناوب پسران آفرینندة خدا نیستند، که بدین گونه سرشت و شکل موجودات هوشمند آفریدة خویش را به عنوان بخشی از بهایی که باید برای کسب نهایی حاکمیت نامحدود بر جهانهای محلی مربوطة خود بپردازند به خود می‌گیرند.
186:5.5 (2002.6)
All that the Son of Man said or did on earth greatly embellished the doctrines of sonship with God and of the brotherhood of men, but these essential relationships of God and men are inherent in the universe facts of God’s love for his creatures and the innate mercy of the divine Sons. These touching and divinely beautiful relations between man and his Maker, on this world and on all others throughout the universe of universes, have existed from eternity; and they are not in any sense dependent on these periodic bestowal enactments of the Creator Sons of God, who thus assume the nature and likeness of their created intelligences as a part of the price which they must pay for the final acquirement of unlimited sovereignty over their respective local universes.
پدر آسمانی انسان فانی در زمین را همانقدر قبل از زندگی و مرگ عیسی در یورنشیا دوست داشت که پس از این نمایش متعالیِ مشارکتِ انسان و خدا دوست داشت. این رخدادِ قدرتمندِ ظهور خدای نبادان به عنوان یک انسان در یورنشیا نتوانست ویژگیهای پدر جاودان، بیکران، و جهانی را افزایش دهد، اما کلیة سرپرستان و مخلوقاتِ دیگرِ جهان نبادان را غنی ساخت و روشن نمود. در حالی که پدر آسمانی به خاطر این اعطای میکائیل بیشتر به ما مهر نمی‌ورزد، کلیة موجودات آسمانیِ دیگر به ما مهر می‌ورزند. و این امر به این دلیل است که عیسی نه تنها خدا را به انسان آشکار نمود، بلکه به همین ترتیب آشکارسازیِ نوینی از انسان به خدایان و به موجودات آسمانی جهان جهانها صورت داد.
186:5.6 (2002.7)
The Father in heaven loved mortal man on earth just as much before the life and death of Jesus on Urantia as he did after this transcendent exhibition of the copartnership of man and God. This mighty transaction of the incarnation of the God of Nebadon as a man on Urantia could not augment the attributes of the eternal, infinite, and universal Father, but it did enrich and enlighten all other administrators and creatures of the universe of Nebadon. While the Father in heaven loves us no more because of this bestowal of Michael, all other celestial intelligences do. And this is because Jesus not only made a revelation of God to man, but he also likewise made a new revelation of man to the Gods and to the celestial intelligences of the universe of universes.
186:5.7 (2003.1)
Jesus is not about to die as a sacrifice for sin. He is not going to atone for the inborn moral guilt of the human race. Mankind has no such racial guilt before God. Guilt is purely a matter of personal sin and knowing, deliberate rebellion against the will of the Father and the administration of his Sons.
نجات خداوند برای انسانهای فانی یورنشیا درست به همان اندازه به طور مؤثر و دقیق قطعی می‌شد، که عیسی توسط دستان بی‌رحم انسانهای فانی نادان به قتل نمی‌رسید. اگر استاد به گونه‌ای مطلوب مورد استقبال انسانهای فانی زمین قرار می‌گرفت و با ترک داوطلبانة زندگی جسمانی خود از یورنشیا خارج می‌شد، حقیقت مهر خداوند و دلسوزی پسر — حقیقتِ فرزند خداوند بودن — به هیچ وجه تحت تأثیر قرار نمی‌گرفت. شما انسانهای فانی فرزندان خداوند هستید، و تنها یک چیز لازم است تا چنین حقیقتی در تجربة شخصی شما واقعیت یابد، و آن ایمانِ زاده از روح شماست.
186:5.9 (2003.3)
The salvation of God for the mortals of Urantia would have been just as effective and unerringly certain if Jesus had not been put to death by the cruel hands of ignorant mortals. If the Master had been favorably received by the mortals of earth and had departed from Urantia by the voluntary relinquishment of his life in the flesh, the fact of the love of God and the mercy of the Son—the fact of sonship with God—would have in no wise been affected. You mortals are the sons of God, and only one thing is required to make such a truth factual in your personal experience, and that is your spirit-born faith.