کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 185
محاکمه در حضور پیلاطوس
محاکمه در حضور پیلاطوس
اندکی پس از ساعت شش در این صبح جمعه، 7 آوریل، سال ۳۰ بعد از میلاد مسیح، عیسی را نزد پیلاطوس، فرماندار رومی که تحت نظارت بلافصلِ افسر عالی‌رتبة ارتش روم در سوریه، بر یهودیه، سامره، و اَدومیه حکومت می‌کرد، آوردند. استاد در حالی که در بند بود توسط نگهبانان معبد به حضور فرماندار رومی برده شد، و حدود پنجاه تن از متهم کنندگان او، از جمله اعضای دادگاه شورای عالی یهود (عمدتاً صدوقیان)، یهودای اسخریوطی، و کاهن اعظم، قیافا، و یوحنای رسول او را همراهی می‌کردند. حَنّا در برابر پیلاطوس ظاهر نشد.
185:0.1 (1987.1)
SHORTLY after six o’clock on this Friday morning, April 7, a.d. 30, Jesus was brought before Pilate, the Roman procurator who governed Judea, Samaria, and Idumea under the immediate supervision of the legatus of Syria. The Master was taken into the presence of the Roman governor by the temple guards, bound, and was accompanied by about fifty of his accusers, including the Sanhedrist court (principally Sadduceans), Judas Iscariot, and the high priest, Caiaphas, and by the Apostle John. Annas did not appear before Pilate.
پیلاطوس بیدار شده بود و آمادة پذیرش این گروه از ملاقات کنندگانِ صبح زود بود. او از سوی کسانی که عصر روز قبل رضایتش را به دست آورده بودند که سربازان رومی را در دستگیری پسر انسان به کار گیرند، مطلع شده بود که عیسی زود هنگام نزد او آورده می‌شود. این محاکمه قرار بود جلوی کاخ سلطنتی، یک مکان الحاقی به قلعة آنتونیا، جایی که پیلاطوس و همسرش هنگام توقف در اورشلیم، مقر اصلی خود را برقرار می‌کردند، برگزار شود.
185:0.2 (1987.2)
Pilate was up and ready to receive this group of early morning callers, having been informed by those who had secured his consent, the previous evening, to employ the Roman soldiers in arresting the Son of Man, that Jesus would be early brought before him. This trial was arranged to take place in front of the praetorium, an addition to the fortress of Antonia, where Pilate and his wife made their headquarters when stopping in Jerusalem.
اگر چه پیلاطوس بخش عمدة بازبینی عیسی را در داخل تالارهای کاخ سلطنتی انجام داد، محاکمة علنی در بیرون روی پله‌های منتهی به ورودی اصلی برگزار شد. این امتیازی بود برای یهودیان، که از ورود به هر ساختمان غیریهودی که در آن ممکن بود در این روز آماده‌سازی برای عید فصح از خمیر مایه استفاده شود امتناع می‌کردند. چنین رفتاری نه تنها آنها را از نظر تشریفاتی ناپاک می‌ساخت و در نتیجه آنها را از شرکت در عیدِ شکرگزاریِ بعد از ظهر محروم می‌نمود، بلکه همچنین ایجاب می‌کرد که قبل از این که واجد شرایط شرکت در شام عید فصح شوند، پس از غروب آفتاب، در معرض مراسم تطهیر قرار گیرند.
185:0.3 (1987.3)
Though Pilate conducted much of Jesus’ examination within the praetorium halls, the public trial was held outside on the steps leading up to the main entrance. This was a concession to the Jews, who refused to enter any gentile building where leaven might be used on this day of preparation for the Passover. Such conduct would not only render them ceremonially unclean and thereby debar them from partaking of the afternoon feast of thanksgiving but would also necessitate their subjection to purification ceremonies after sundown, before they would be eligible to partake of the Passover supper.
اگر چه این یهودیان در وجدان خویش اصلاً اذیت نمی‌شدند که با دسیسه‌چینی موجب قتل قضایی عیسی شوند، با این وجود در رابطه با همة این مواردِ مربوط به پاکیزگیِ تشریفاتی و نظم و قاعدة سنتی دقت زیادی داشتند. و این یهودیان تنها کسانی نبوده‌اند که در شناخت الزامات والا و مقدسی که سرشت الهی دارند ناکام بمانند و در عین حال به چیزهایی که برای سعادت انسان در زمان و ابدیت، هر دو، اهمیت ناچیز دارند، توجه دقیق داشته باشند.
185:0.4 (1987.4)
Although these Jews were not at all bothered in conscience as they intrigued to effect the judicial murder of Jesus, they were nonetheless scrupulous regarding all these matters of ceremonial cleanness and traditional regularity. And these Jews have not been the only ones to fail in the recognition of high and holy obligations of a divine nature while giving meticulous attention to things of trifling importance to human welfare in both time and eternity.
اگر پونتیوس پیلاطوس فرماندارِ نسبتاً خوبی در استانهای کوچک نبود، تیبریوس به سختی اجازه می‌داد که او به مدت ده سال به عنوان فرماندار یهودیه باقی بماند. اگر چه او یک مدیر نسبتاً خوبی بود، اما یک بزدل اخلاقی بود. او مردی آنچنان بزرگ نبود که ماهیت وظیفة خود را به عنوان فرماندار یهودیان درک کند. او نتوانست این واقعیت را درک کند که این عبرانیان یک مذهب واقعی داشتند، مذهبی که حاضر بودند برای آن بمیرند، و این که میلیونها میلیون نفر از آنها، که اینجا و آنجا در سرتاسر امپراتوری پراکنده بودند، به اورشلیم به عنوان مکان مقدس مذهب خود می‌نگریستند و به شورای عالی یهود به عنوان بالاترین دادگاه روی زمین احترام می‌گذاشتند.
185:1.1 (1987.5)
If Pontius Pilate had not been a reasonably good governor of the minor provinces, Tiberius would hardly have suffered him to remain as procurator of Judea for ten years. Although he was a fairly good administrator, he was a moral coward. He was not a big enough man to comprehend the nature of his task as governor of the Jews. He failed to grasp the fact that these Hebrews had a real religion, a faith for which they were willing to die, and that millions upon millions of them, scattered here and there throughout the empire, looked to Jerusalem as the shrine of their faith and held the Sanhedrin in respect as the highest tribunal on earth.
پیلاطوس یهودیان را دوست نداشت، و این نفرت عمیق زود شروع به نشان دادن خود کرد. از میان تمامی استانهای روم، هیچیک برای حکومت کردن دشوارتر از یهودیه نبود. پیلاطوس واقعاً هیچگاه مشکلات مربوط به مدیریت یهودیان را درک نکرد، و از این رو، در اوایل تجربة خود به عنوان فرماندار، یک سری اشتباهات تقریباً مهلک و تقریباً انتحاری انجام داد. و همین اشتباهات بود که به یهودیان چنین قدرتی بر او داد. هنگامی که آنها می‌خواستند بر تصمیمات او تأثیر بگذارند، تنها کاری که باید می‌کردند این بود که تهدید به یک قیام کنند، و پیلاطوس به سرعت تسلیم می‌شد. و این تزلزل ظاهری، یا فقدان شجاعت اخلاقی فرماندار، عمدتاً به دلیل خاطرة تعدادی از مناقشاتی بود که او با یهودیان داشت و به این دلیل که آنها در هر مورد او را بدتر کرده بودند. یهودیان می‌دانستند که پیلاطوس از آنها می‌ترسد، و این که او نگران موقعیت خود در برابر تیبریوس است، و آنها اطلاع از این امر را در مواقع بیشمار به ضرر بزرگ فرماندار به کار گرفتند.
185:1.2 (1988.1)
Pilate did not love the Jews, and this deep-seated hatred early began to manifest itself. Of all the Roman provinces, none was more difficult to govern than Judea. Pilate never really understood the problems involved in the management of the Jews and, therefore, very early in his experience as governor, made a series of almost fatal and well-nigh suicidal blunders. And it was these blunders that gave the Jews such power over him. When they wanted to influence his decisions, all they had to do was to threaten an uprising, and Pilate would speedily capitulate. And this apparent vacillation, or lack of moral courage, of the procurator was chiefly due to the memory of a number of controversies he had had with the Jews and because in each instance they had worsted him. The Jews knew that Pilate was afraid of them, that he feared for his position before Tiberius, and they employed this knowledge to the great disadvantage of the governor on numerous occasions.
ناخشنودیِ یهودیان از پیلاطوس در نتیجة تعدادی از برخوردهای ناگوار رخ داد. اول، او نتوانست تعصب عمیق آنها را نسبت به تمام تصاویر به عنوان نمادهای بت پرستی جدی بگیرد. از این رو او به سربازان خود اجازه داد تا بدون حذف تصاویر قیصر از روی پرچمهای خود وارد اورشلیم شوند، همانطور که سربازان رومی در زمان سلف او چنین کرده بودند. هیئت بزرگی از یهودیان به مدت پنج روز در انتظار پیلاطوس بودند و به او التماس می‌کردند که این تصاویر را از روی پرچمهای نظامی حذف کند. او از اجابت درخواست آنها قاطعانه امتناع کرد و آنها را به مرگ فوری تهدید کرد. پیلاطوس که خود یک شک‌گرا بود، نمی‌فهمید که انسانهایی که دارای احساسات قوی مذهبی هستند در مردن برای اعتقادات مذهبی خود درنگ نمی‌کنند؛ و از این رو هنگامی که این یهودیان با سرکشی در مقابل کاخ او جمع شدند، و صورتشان را به سوی زمین خم کردند، و خبر دادند که آمادة مرگ هستند، او بیمناک شد. سپس پیلاطوس متوجه شد که تهدیدی را انجام داده است که حاضر به عملی ساختنِ آن نیست. او تسلیم شد، دستور داد تصاویر از پرچمهای سربازانش در اورشلیم حذف شود، و از آن روز به بعد تا حد زیادی خود را تابع هوا و هوس رهبران یهودی یافت، که از این طریق ضعف او را در انجام تهدیدهایی که از اجرای آن می‌ترسید کشف کرده بودند.
185:1.3 (1988.2)
Pilate’s disfavor with the Jews came about as a result of a number of unfortunate encounters. First, he failed to take seriously their deep-seated prejudice against all images as symbols of idol worship. Therefore he permitted his soldiers to enter Jerusalem without removing the images of Caesar from their banners, as had been the practice of the Roman soldiers under his predecessor. A large deputation of Jews waited upon Pilate for five days, imploring him to have these images removed from the military standards. He flatly refused to grant their petition and threatened them with instant death. Pilate, himself being a skeptic, did not understand that men of strong religious feelings will not hesitate to die for their religious convictions; and therefore was he dismayed when these Jews drew themselves up defiantly before his palace, bowed their faces to the ground, and sent word that they were ready to die. Pilate then realized that he had made a threat which he was unwilling to carry out. He surrendered, ordered the images removed from the standards of his soldiers in Jerusalem, and found himself from that day on to a large extent subject to the whims of the Jewish leaders, who had in this way discovered his weakness in making threats which he feared to execute.
پیلاطوس متعاقباً مصمم شد تا این اعتبار از دست رفته را بازیابد و بر این اساس سپرهای امپراتور را که معمولاً در پرستش قیصر استفاده می‌شدند، بر روی دیوارهای کاخ هیرودیس در اورشلیم نصب کرد. وقتی یهودیان اعتراض کردند، او تسلیم نشد. هنگامی که او از گوش دادن به اعتراضات آنها امتناع کرد، آنها فوراً به روم متوسل شدند، و امپراتور نیز سریعاً دستور داد که سپرهای ناخشنود کننده برداشته شوند. و آنگاه پیلاطوس حتی کمتر از قبل مورد احترام قرار گرفت.
185:1.4 (1988.3)
Pilate subsequently determined to regain this lost prestige and accordingly had the shields of the emperor, such as were commonly used in Caesar worship, put up on the walls of Herod’s palace in Jerusalem. When the Jews protested, he was adamant. When he refused to listen to their protests, they promptly appealed to Rome, and the emperor as promptly ordered the offending shields removed. And then was Pilate held in even lower esteem than before.
کار دیگری که او را با نارضایتی شدید یهودیان مواجه کرد این بود که او جرأت کرد از خزانة معبد پول برداشت کند تا هزینة ساخت یک قنات جدید را بپردازد تا تامین آب بیشتر برای میلیونها بازدید کننده از اورشلیم در ایام اعیاد بزرگ مذهبی را فراهم کند. یهودیان معتقد بودند که فقط شورای عالی یهود می‌تواند وجوه معبد را خرج کند، و آنها هرگز از نکوهش پیلاطوس به خاطر این حکم گستاخانه دست برنداشتند. از این تصمیم حداقل بیست شورش و خونریزی زیاد حاصل شد. آخرین مورد از این شورشهای خطیر مربوط به قتل عام یک گروه بزرگ از جلیلیها بود، حتی در حالی که آنها در قربانگاه نیایش می‌کردند.
185:1.5 (1988.4)
Another thing which brought him into great disfavor with the Jews was that he dared to take money from the temple treasury to pay for the construction of a new aqueduct to provide increased water supply for the millions of visitors to Jerusalem at the times of the great religious feasts. The Jews held that only the Sanhedrin could disburse the temple funds, and they never ceased to inveigh against Pilate for this presumptuous ruling. No less than a score of riots and much bloodshed resulted from this decision. The last of these serious outbreaks had to do with the slaughter of a large company of Galileans even as they worshiped at the altar.
قابل توجه است که، در حالی که این فرمانروای متزلزل رومی، عیسی را به خاطر ترسش از یهودیان و حفظ موقعیت شخصی خود قربانی کرد، در نهایت در نتیجة کشتار غیرضروری سامریها در ارتباط با ادعاهای یک مسیح دروغین که سربازان را به کوه جِرِزیم هدایت کرده بود، و ادعا کرده بود که ظروف معبد آنجا دفن شده‌اند، عزل شد؛ زیرا هنگامی که آن مسیح دروغین نتوانست مخفیگاه ظروف مقدس را مطابق وعده‌ای که داده بود نشان دهد، شورشهای شدیدی در گرفت. در نتیجة این رخداد، افسر عالی‌رتبۀ ارتش روم در سوریه به پیلاطوس دستور داد به روم برود. و در حالی که پیلاطوس در راه روم بود تیبریوس درگذشت، و او به عنوان فرماندار یهودیه مجدداً منصوب نشد. او از این نکوهشِ تأسف‌بار که به مصلوب شدن عیسی رضایت داد هیچگاه به طور کامل رهایی نیافت. او پس از این که هیچ نظر لطفی در چشمان امپراتور جدید پیدا نکرد، به استان لوزان رفت و در آنجا متعاقباً خودکشی کرد.
185:1.6 (1988.5)
It is significant that, while this vacillating Roman ruler sacrificed Jesus to his fear of the Jews and to safeguard his personal position, he finally was deposed as a result of the needless slaughter of Samaritans in connection with the pretensions of a false Messiah who led troops to Mount Gerizim, where he claimed the temple vessels were buried; and fierce riots broke out when he failed to reveal the hiding place of the sacred vessels, as he had promised. As a result of this episode, the legatus of Syria ordered Pilate to Rome. Tiberius died while Pilate was on the way to Rome, and he was not reappointed as procurator of Judea. He never fully recovered from the regretful condemnation of having consented to the crucifixion of Jesus. Finding no favor in the eyes of the new emperor, he retired to the province of Lausanne, where he subsequently committed suicide.
و همة اینها چیزهای زیادی را روشن می‌سازد که در این پیش از ظهر غم‌انگیز جمعه به وقوع پیوست. به راحتی می‌توان فهمید که چرا یهودیان به خود اجازه دادند که به پیلاطوس خواست خود را دیکته کنند — او را ساعت شش بیدار کنند که عیسی را محاکمه کند — و نیز چرا آنها درنگ نکردند که تهدید کنند که اگر او جرأت کند که مطالبات آنها برای مرگ عیسی را نپذیرد او را نزد امپراتور به خیانت متهم خواهند کرد.
185:1.8 (1989.2)
And all this explains much that transpired on this tragic Friday forenoon. It is easy to understand why the Jews presumed to dictate to Pilate—to get him up at six o’clock to try Jesus—and also why they did not hesitate to threaten to charge him with treason before the emperor if he dared to refuse their demands for Jesus’ death.
یک فرماندار شایستة رومی که به گونه‌ای زیان‌آور با حاکمان یهودیان درگیر نشده بود هرگز به این متعصبان مذهبیِ تشنه به خون اجازه نمی‌داد موجب مرگ مردی شود که خودش اعلام کرده بود از اتهامات دروغینشان بی‌گناه و بی‌تقصیر است. روم وقتی پیلاطوسِ درجه دو را برای حکومت بر فلسطین فرستاد، اشتباه بزرگی را مرتکب شد، یک اشتباه بسیار بزرگ در امور زمینی. بهتر بود که تیبریوس بهترین مدیر استانی امپراتوری را نزد یهودیان می‌فرستاد.
185:1.9 (1989.3)
A worthy Roman governor who had not become disadvantageously involved with the rulers of the Jews would never have permitted these bloodthirsty religious fanatics to bring about the death of a man whom he himself had declared to be innocent of their false charges and without fault. Rome made a great blunder, a far-reaching error in earthly affairs, when she sent the second-rate Pilate to govern Palestine. Tiberius had better have sent to the Jews the best provincial administrator in the empire.
هنگامی که عیسی و متهم کنندگانش در مقابل تالار داوری پیلاطوس جمع شده بودند، فرماندار رومی بیرون آمد و با مخاطب قرار دادنِ گروهی که جمع شده بودند، پرسید: ”شما چه اتهامی علیه این شخص دارید؟“ صدوقیان و اعضای شورایی که کنار زدن عیسی را از سر راه به عهده داشتند، مصمم شده بودند که به حضور پیلاطوس بروند و بدون این که هیچ اتهامی قطعی ارائه دهند، تأیید حکم اعدام عیسی را درخواست کنند. از این رو سخنگوی دادگاه شورای عالی یهود به پیلاطوس پاسخ داد: ”اگر این مرد یک شرارتکار نبود، او را به تو تسلیم نمی‌کردیم.“
185:2.1 (1989.4)
When Jesus and his accusers had gathered in front of Pilate’s judgment hall, the Roman governor came out and, addressing the company assembled, asked, “What accusation do you bring against this fellow?” The Sadducees and councilors who had taken it upon themselves to put Jesus out of the way had determined to go before Pilate and ask for confirmation of the death sentence pronounced upon Jesus, without volunteering any definite charge. Therefore did the spokesman for the Sanhedrist court answer Pilate: “If this man were not an evildoer, we should not have delivered him up to you.”
185:2.2 (1989.5)
When Pilate observed that they were reluctant to state their charges against Jesus, although he knew they had been all night engaged in deliberations regarding his guilt, he answered them: “Since you have not agreed on any definite charges, why do you not take this man and pass judgment on him in accordance with your own laws?”
حضور در برابر فرماندار رومی با این تلاش برای شانه خالی کردن، نشان دهندة بدخواهی و بدخُلقیِ اعضای شورای عالی یهود نسبت به عیسی و نیز عدم احترام آنها به انصاف، شرافت، و حرمتِ پیلاطوس را آشکار می‌سازد. چه وقاحتی برای این شهروندانِ تابع که در برابر فرماندارِ استانیِ خود حاضر شوند و تقاضای حکم اعدام مردی را کنند پیش از آن که به او یک محاکمة عادلانه بدهند و حتی بدون این که اتهام جناییِ مشخصی بر علیه او مطرح کنند!
185:2.4 (1989.7)
To come before the Roman governor with this attempt at evasion discloses both the ill-will and the ill-humor of the Sanhedrists toward Jesus as well as their lack of respect for the fairness, honor, and dignity of Pilate. What effrontery for these subject citizens to appear before their provincial governor asking for a decree of execution against a man before affording him a fair trial and without even preferring definite criminal charges against him!
پیلاطوس چیزی از کار عیسی در میان یهودیان می‌دانست، و او حدس زد که اتهاماتی که ممکن است علیه او مطرح شود مربوط به نقض قوانین کلیسایی یهودی است؛ از این رو او به دنبال ارجاع پرونده به دادگاه خودشان بود. باز، پیلاطوس خوشحال شد که آنها را به اعتراف علنی وا داشت که قادر به صدور و اجرای حکم اعدامِ حتی یکی از مردم خودشان که با نفرتی شدید و حسادت‌آمیز از او متنفر بودند، نبودند.
185:2.5 (1989.8)
Pilate knew something of Jesus’ work among the Jews, and he surmised that the charges which might be brought against him had to do with infringements of the Jewish ecclesiastical laws; therefore he sought to refer the case back to their own tribunal. Again, Pilate took delight in making them publicly confess that they were powerless to pronounce and execute the death sentence upon even one of their own race whom they had come to despise with a bitter and envious hatred.
چند ساعت قبل از آن، اندکی پیش از نیمه شب و پس از آن که او اجازة استفاده از سربازان رومی را در انجامِ دستگیریِ مخفیانة عیسی داد، پیلاطوس در مورد عیسی و تعالیم او از همسرش کلودیا قدری بیشتر شنیده بود. کلودیا یک تغییر کیش دادة ناکامل به یهودیت بود، و بعدها به یک باورمند تمام عیار به بشارت عیسی تبدیل گشت.
185:2.6 (1990.1)
It was a few hours previously, shortly before midnight and after he had granted permission to use Roman soldiers in effecting the secret arrest of Jesus, that Pilate had heard further concerning Jesus and his teaching from his wife, Claudia, who was a partial convert to Judaism, and who later on became a full-fledged believer in Jesus’ gospel.
185:2.7 (1990.2)
Pilate would have liked to postpone this hearing, but he saw the Jewish leaders were determined to proceed with the case. He knew that this was not only the forenoon of preparation for the Passover, but that this day, being Friday, was also the preparation day for the Jewish Sabbath of rest and worship.
پیلاطوس، که نسبت به شیوة بی‌احترامانة برخورد این یهودیان به شدت حساس بود، حاضر به اجابت مطالبات آنها که عیسی باید بدون یک محاکمه به مرگ محکوم شود نبود. از این رو وقتی چند لحظه منتظر شد تا آنها اتهامات خود را علیه زندانی مطرح کنند، رو به آنها کرد و گفت: ”این مرد را بدون یک محاکمه به مرگ محکوم نمی‌کنم؛ و تا وقتی که اتهامات خود را کتباً علیه او مطرح نکنید، حاضر به بازبینی او نیز نمی‌شوم.“
185:2.8 (1990.3)
Pilate, being keenly sensitive to the disrespectful manner of the approach of these Jews, was not willing to comply with their demands that Jesus be sentenced to death without a trial. When, therefore, he had waited a few moments for them to present their charges against the prisoner, he turned to them and said: “I will not sentence this man to death without a trial; neither will I consent to examine him until you have presented your charges against him in writing.”
185:2.14 (1990.9)
Jesus had not been regularly tried nor legally convicted on any of these charges. He did not even hear these charges when first stated, but Pilate had him brought from the praetorium, where he was in the keeping of the guards, and he insisted that these charges be repeated in Jesus’ hearing.
هنگامی که عیسی این اتهامات را شنید، به خوبی می‌دانست که در دادگاه یهودی دربارة این موضوعات مورد دادرسی واقع نشده بود، و برای یوحنا زبدی و متهم کنندگانش نیز همینطور بود، اما او هیچ پاسخی به اتهامات دروغین آنها نداد. حتی وقتی پیلاطوس از او خواست که به متهم کنندگانش پاسخ دهد، او دهان خود را باز نکرد. پیلاطوس از ناعادلانه بودن کل شکایت به دادگاه چنان متحیر شد و چنان تحت تأثیر رفتار ساکت و استادانة عیسی قرار گرفت که تصمیم گرفت زندانی را به داخل تالار ببرد و به طور خصوصی او را بازبینی کند.
185:2.15 (1990.10)
When Jesus heard these accusations, he well knew that he had not been heard on these matters before the Jewish court, and so did John Zebedee and his accusers, but he made no reply to their false charges. Even when Pilate bade him answer his accusers, he opened not his mouth. Pilate was so astonished at the unfairness of the whole proceeding and so impressed by Jesus’ silent and masterly bearing that he decided to take the prisoner inside the hall and examine him privately.
185:2.16 (1990.11)
Pilate was confused in mind, fearful of the Jews in his heart, and mightily stirred in his spirit by the spectacle of Jesus’ standing there in majesty before his bloodthirsty accusers and gazing down on them, not in silent contempt, but with an expression of genuine pity and sorrowful affection.
پیلاطوس عیسی و یوحنا زبدی را به اتاقی خصوصی برد، نگهبانان را بیرون در تالار گذاشت، و از زندانی درخواست کرد که بنشیند، و در کنار او نشست و چندین سؤال پرسید. پیلاطوس صحبت خود را با عیسی با دادنِ این اطمینان به او آغاز کرد که اولین مورد بر علیه او را باور نمی‌کند: این که او یک منحرف کنندة ملت و یک تحریک کننده به شورش است. سپس او پرسید: ”آیا تاکنون آموزش داده‌ای که از دادن خراج به قیصر باید امتناع کرد؟“ عیسی به یوحنا اشاره کرد و گفت: ”از او یا هر شخص دیگری که تعلیم مرا شنیده بپرس.“ سپس پیلاطوس از یوحنا در مورد این موضوعِ خراج سؤال کرد، و یوحنا در مورد تعلیم استادش شهادت داد و توضیح داد که عیسی و حواریونش به قیصر و به معبد، هر دو، مالیات پرداختند. پس از این که پیلاطوس از یوحنا سؤال کرد، گفت: ”مراقب باش به کسی نگویی که من با تو صحبت کردم.“ و یوحنا هرگز این موضوع را فاش نکرد.
185:3.1 (1991.1)
Pilate took Jesus and John Zebedee into a private chamber, leaving the guards outside in the hall, and requesting the prisoner to sit down, he sat down by his side and asked several questions. Pilate began his talk with Jesus by assuring him that he did not believe the first count against him: that he was a perverter of the nation and an inciter to rebellion. Then he asked, “Did you ever teach that tribute should be refused Caesar?” Jesus, pointing to John, said, “Ask him or any other man who has heard my teaching.” Then Pilate questioned John about this matter of tribute, and John testified concerning his Master’s teaching and explained that Jesus and his apostles paid taxes both to Caesar and to the temple. When Pilate had questioned John, he said, “See that you tell no man that I talked with you.” And John never did reveal this matter.
سپس پیلاطوس برگشت تا بیشتر عیسی را مورد پرسش قرار دهد. او گفت: ”و اکنون در مورد سومین اتهام علیه تو، آیا تو پادشاه یهودیان هستی؟“ از آنجایی که در صدای پیلاطوس یک لحن احتمالاً صمیمانة پرسش وجود داشت، عیسی به والی لبخند زد و گفت: ”پیلاطوس، این را برای خودت می‌پرسی، یا این سؤال را از این دیگران، متهم کنندگانِ من، می‌گیری؟“ در آن هنگام، فرماندار با لحنی نیمه خشمگینانه پاسخ داد: ”آیا من یک یهودی هستم؟ قوم خودت و سران کاهنان تو را تحویل دادند و از من خواستند که تو را به مرگ محکوم کنم. من صحت اتهامات آنها را زیر سؤال می‌برم، و فقط سعی می‌کنم برای خودم بفهمم تو چه کار کرده‌ای. به من بگو، آیا گفته‌ای که پادشاه یهودیان هستی، و آیا در پی تأسیس یک پادشاهی جدید بوده‌ای؟“
185:3.2 (1991.2)
Pilate then turned around to question Jesus further, saying: “And now about the third accusation against you, are you the king of the Jews?” Since there was a tone of possibly sincere inquiry in Pilate’s voice, Jesus smiled on the procurator and said: “Pilate, do you ask this for yourself, or do you take this question from these others, my accusers?” Whereupon, in a tone of partial indignation, the governor answered: “Am I a Jew? Your own people and the chief priests delivered you up and asked me to sentence you to death. I question the validity of their charges and am only trying to find out for myself what you have done. Tell me, have you said that you are the king of the Jews, and have you sought to found a new kingdom?”
سپس عیسی به پیلاطوس گفت: ”آیا نمی‌دانی که پادشاهی من متعلق به این دنیا نیست؟ اگر پادشاهی من متعلق به این دنیا بود، حتماً شاگردانم می‌جنگیدند که من به دست یهودیان تسلیم نشوم. حضور من اینجا در برابر تو در این بندها کافی است تا به همة انسانها نشان دهد که پادشاهی من یک حاکمیت روحانی است، حتی برادریِ انسانهایی که از طریق ایمان و از طریق مهر ورزیدن، فرزندان خدا شده‌اند. و این نجات برای غیریهودی و نیز برای یهودی است.“
185:3.3 (1991.3)
Then said Jesus to Pilate: “Do you not perceive that my kingdom is not of this world? If my kingdom were of this world, surely would my disciples fight that I should not be delivered into the hands of the Jews. My presence here before you in these bonds is sufficient to show all men that my kingdom is a spiritual dominion, even the brotherhood of men who, through faith and by love, have become the sons of God. And this salvation is for the gentile as well as for the Jew.”
پیلاطوس گفت: ”پس بالاخره تو یک پادشاه هستی؟“ و عیسی پاسخ داد: ”آری، من چنین پادشاهی هستم، و پادشاهی من خانوادة فرزندان ایماندار پدر آسمانی من است. من به این منظور در این دنیا زاده شدم، حتی برای این که باید پدرم را به همة انسانها نشان دهم و به حقیقت خداوند شهادت دهم. و حتی اکنون به تو اعلام می‌کنم که هر کس حقیقت را دوست دارد صدای مرا می‌شنود.“
185:3.4 (1991.4)
“Then you are a king after all?” said Pilate. And Jesus answered: “Yes, I am such a king, and my kingdom is the family of the faith sons of my Father who is in heaven. For this purpose was I born into this world, even that I should show my Father to all men and bear witness to the truth of God. And even now do I declare to you that every one who loves the truth hears my voice.”
پیلاطوس قادر به درک سخنان عیسی نبود، و قادر به درک ماهیت پادشاهی روحانی او نیز نبود، اما اکنون مطمئن بود که زندانی هیچ کاری را که شایستة مرگ باشد انجام نداده است. یک نگاه رو در رو به عیسی کافی بود تا حتی پیلاطوس را متقاعد کند که این مرد والامنش و خسته، اما شاهانه و درستکار، انقلابیِ وحشی و خطرناکی نیست که بخواهد خود را بر تاج و تخت دنیویِ اسرائیل مستقر کند. پیلاطوس فکر می‌کرد که وقتی عیسی خود را یک پادشاه خواند، چیزی از منظور عیسی را می‌فهمید، زیرا او با آموزشهای رواقیون آشنا بود که می‌گفتند ”مرد عاقل پادشاه است“. پیلاطوس کاملاً متقاعد شده بود که عیسی به جای این که یک فتنه‌گر خطرناک باشد، چیزی بیشتر یا کمتر از یک رویاپرداز بی‌آزار، و یک متعصب بی‌گناه نیست.
185:3.6 (1991.6)
Pilate was not able to fathom Jesus’ words, nor was he able to understand the nature of his spiritual kingdom, but he was now certain that the prisoner had done nothing worthy of death. One look at Jesus, face to face, was enough to convince even Pilate that this gentle and weary, but majestic and upright, man was no wild and dangerous revolutionary who aspired to establish himself on the temporal throne of Israel. Pilate thought he understood something of what Jesus meant when he called himself a king, for he was familiar with the teachings of the Stoics, who declared that “the wise man is king.” Pilate was thoroughly convinced that, instead of being a dangerous seditionmonger, Jesus was nothing more or less than a harmless visionary, an innocent fanatic.
پیلاطوس پس از بازجویی از استاد، نزد سران کاهنان و متهم کنندگانِ عیسی بازگشت و گفت: ”من این مرد را مورد بازبینی قرار داده‌ام، و هیچ تقصیری در او نمی‌یابم؛ من فکر نمی‌کنم که او در مورد اتهاماتی که شما علیه او وارد کرده‌اید، مجرم باشد؛ فکر می‌کنم که او باید آزاد شود.“ و هنگامی که یهودیان این را شنیدند، شدیداً خشمگین شدند، چنان زیاد که به تندی فریاد زدند عیسی باید بمیرد؛ و یکی از اعضای شورای عالی یهود با شجاعت به کنار پیلاطوس نزدیک شد و گفت: ”این مرد مردم را به شورش تحریک می‌کند. او از جلیل آغاز کرد و در سراسر یهودیه ادامه داد. او یک فتنه‌گر و یک شرارتکار است. اگر این مرد شرور را آزاد کنی، مدتها افسوس خواهی خورد.“
185:3.7 (1991.7)
After questioning the Master, Pilate went back to the chief priests and the accusers of Jesus and said: “I have examined this man, and I find no fault in him. I do not think he is guilty of the charges you have made against him; I think he ought to be set free.” And when the Jews heard this, they were moved with great anger, so much so that they wildly shouted that Jesus should die; and one of the Sanhedrists boldly stepped up by the side of Pilate, saying: “This man stirs up the people, beginning in Galilee and continuing throughout all Judea. He is a mischief-maker and an evildoer. You will long regret it if you let this wicked man go free.”
پیلاطوس سخت تحت فشار بود که تشخیص دهد با عیسی چه کند؛ از این رو، هنگامی که از آنها شنید که او کار خود را در جلیل آغاز کرد، به این فکر افتاد که با فرستادن عیسی به حضور هیرودیس که در آن هنگام برای شرکت در عید فصح در شهر بود، از مسئولیت تصمیم‌گیری دربارة این موضوع، حداقل برای به دست آوردن زمان برای فکر کردن، اجتناب کند. پیلاطوس همچنین فکر می‌کرد که این حرکت به حل و فصل بخشی از احساس تلخی که به دلیل سوء تفاهماتِ متعدد در مورد مسائل مربوط به قلمرو قضایی مدتی بین خودش و هیرودیس وجود داشت، کمک می‌کند.
185:3.8 (1992.1)
Pilate was hard pressed to know what to do with Jesus; therefore, when he heard them say that he began his work in Galilee, he thought to avoid the responsibility of deciding the case, at least to gain time for thought, by sending Jesus to appear before Herod, who was then in the city attending the Passover. Pilate also thought that this gesture would help to antidote some of the bitter feeling which had existed for some time between himself and Herod, due to numerous misunderstandings over matters of jurisdiction.
هنگامی که هیرودیس آنتیپاس در اورشلیم توقف کرد، در کاخ قدیمی مکابیِ هیرودیس کبیر ساکن شد، و اکنون عیسی توسط نگهبانان معبد به این خانة پادشاه پیشین برده شد، و او توسط متهم کنندگانش و یک جمعیتِ در حال افزایش تعقیب شد. هیرودیس مدتها بود که راجع به عیسی شنیده بود، و دربارة او بسیار کنجکاو بود. هنگامی که پسر انسان در این صبح جمعه در برابر او ایستاد، این فرد شریرِ اهل اَدومیه حتی برای یک لحظه آن پسر سالهای گذشته را به یاد نیاورد که در سفوریس در برابر او ظاهر شده بود و درخواست یک تصمیم عادلانه در مورد پولی که می‌بایست به پدرش پرداخت می‌شد را نمود. پدر عیسی هنگام کار در یکی از ساختمانهای عمومی به طور تصادفی کشته شده بود. تا آنجایی که هیرودیس می‌دانست، او هرگز عیسی را ندیده بود، اگر چه هنگامی که کارش در جلیل متمرکز بود، بسیار نگران او بود. اکنون که او در بازداشت پیلاطوس و مردم یهودیه بود، هیرودیس مایل بود که او را ببیند، تا از هر گونه مشکلی که ممکن بود در آینده از جانب او پیش آید، احساس امنیت کند. هیرودیس در مورد معجزاتی که توسط عیسی انجام یافته بود چیزهای زیادی شنیده بود، و واقعاً امیدوار بود که او را در حال انجام کاری شگفت‌آور ببیند.
185:4.1 (1992.3)
When Herod Antipas stopped in Jerusalem, he dwelt in the old Maccabean palace of Herod the Great, and it was to this home of the former king that Jesus was now taken by the temple guards, and he was followed by his accusers and an increasing multitude. Herod had long heard of Jesus, and he was very curious about him. When the Son of Man stood before him, on this Friday morning, the wicked Idumean never for one moment recalled the lad of former years who had appeared before him in Sepphoris pleading for a just decision regarding the money due his father, who had been accidentally killed while at work on one of the public buildings. As far as Herod knew, he had never seen Jesus, although he had worried a great deal about him when his work had been centered in Galilee. Now that he was in custody of Pilate and the Judeans, Herod was desirous of seeing him, feeling secure against any trouble from him in the future. Herod had heard much about the miracles wrought by Jesus, and he really hoped to see him do some wonder.
185:4.2 (1992.4)
When they brought Jesus before Herod, the tetrarch was startled by his stately appearance and the calm composure of his countenance. For some fifteen minutes Herod asked Jesus questions, but the Master would not answer. Herod taunted and dared him to perform a miracle, but Jesus would not reply to his many inquiries or respond to his taunts.
سپس هیرودیس به سران کاهنان و صدوقیان رو کرد، و پس از گوش دادن به اتهامات آنها، به همه چیز و بیش از آنچه که پیلاطوس در مورد اعمال شرورانة مورد ادعا دربارة پسر انسان شنیده بود گوش داد. سرانجام، هیرودیس پس از این که متقاعد شد که عیسی نه حرف می‌زند و نه کار معجزه‌آسایی برای او انجام می‌دهد، پس از مدتی مسخره کردن او، به او یک لباس سلطنتی ارغوانی کهنه پوشاند و او را نزد پیلاطوس بازگرداند. هیرودیس می‌دانست که هیچ اختیاری بر عیسی در یهودیه ندارد. اگر چه او از این باور که بالاخره قرار است در جلیل از دست عیسی خلاص شود، خوشحال بود، اما شکرگزار بود که این پیلاطوس بود که مسئولیت کشتن او را بر عهده داشت. هیرودیس از ترسی که در نتیجة کشتنِ یحیی تعمید دهنده دچار آن شده بود، هرگز به طور کامل رهایی نیافته بود. هیرودیس حتی گاهی اوقات از این می‌ترسید که عیسی همان یحیی است که از مردگان برخاسته است. اکنون او از این ترس رها شده بود، زیرا مشاهده کرد که عیسی شخصی کاملاً متفاوت از آن پیامبر رک‌گو و آتشین مزاج است که جرأت کرد زندگی خصوصی او را افشا و نکوهش کند.
185:4.3 (1992.5)
Then Herod turned to the chief priests and the Sadducees and, giving ear to their accusations, heard all and more than Pilate had listened to regarding the alleged evil doings of the Son of Man. Finally, being convinced that Jesus would neither talk nor perform a wonder for him, Herod, after making fun of him for a time, arrayed him in an old purple royal robe and sent him back to Pilate. Herod knew he had no jurisdiction over Jesus in Judea. Though he was glad to believe that he was finally to be rid of Jesus in Galilee, he was thankful that it was Pilate who had the responsibility of putting him to death. Herod never had fully recovered from the fear that cursed him as a result of killing John the Baptist. Herod had at certain times even feared that Jesus was John risen from the dead. Now he was relieved of that fear since he observed that Jesus was a very different sort of person from the outspoken and fiery prophet who dared to expose and denounce his private life.
هنگامی که نگهبانان عیسی را نزد پیلاطوس بازگرداندند، او بر روی پله‌های جلوی کاخ سلطنتی، جایی که مسند داوری او قرار گرفته بود، بیرون رفت، و سران کاهنان و اعضای شورای عالی یهود را فراخواند و به آنها گفت: ”شما این مرد را به اتهام منحرف ساختنِ مردم، ممنوع کردنِ پرداخت مالیات، و ادعای پادشاهی یهودیان، پیش من آوردید. من او را مورد بازبینی قرار داده‌ام و نتوانستم او را به این اتهامات مجرم بیابم. در واقع من هیچ خطایی در او نمی‌بینم. سپس من او را نزد هیرودیس فرستادم، و والی نیز باید به همین نتیجه رسیده باشد، زیرا او را نزد ما بازگردانده است. یقیناً هیچ کاری که سزاوار مرگ باشد توسط این مرد انجام نشده است. اگر هنوز فکر می‌کنید که او نیاز به تنبیه دارد، من حاضرم قبل از آزاد کردنِ او، او را تنبیه کنم.“
185:5.1 (1993.1)
When the guards had brought Jesus back to Pilate, he went out on the front steps of the praetorium, where his judgment seat had been placed, and calling together the chief priests and Sanhedrists, said to them: “You brought this man before me with charges that he perverts the people, forbids the payment of taxes, and claims to be king of the Jews. I have examined him and fail to find him guilty of these charges. In fact, I find no fault in him. Then I sent him to Herod, and the tetrarch must have reached the same conclusion since he has sent him back to us. Certainly, nothing worthy of death has been done by this man. If you still think he needs to be disciplined, I am willing to chastise him before I release him.”
درست هنگامی که یهودیان می‌خواستند اعتراضات خود را علیه آزادی عیسی فریاد بزنند، جمعیت عظیمی به سمت کاخ سلطنتی آمدند تا از پیلاطوس بخواهند که برای گرامیداشت عید فصح یک زندانی را آزاد کند. برای مدتی مرسوم بود که فرمانداران رومی به مردم اجازه می‌دادند که در زمان عید فصح، یک فرد زندانی یا محکوم را برای عفو انتخاب کنند. و اکنون که این جمعیت برای آزادی یک زندانی پیش او آمده بودند، و از آنجایی که عیسی اخیراً شدیداً محبوب توده‌های مردم شده بود، به ذهن پیلاطوس رسید که ممکن است با دادن این پیشنهاد به این گروه، بتواند خود را از مخمصة خود رهایی بخشد، بدین گونه که چون عیسی اکنون در برابر مسند داوری او یک زندانی است، این مرد جلیلی را به نشانة حسن نیت به مناسبت عید فصح برای آنها آزاد کند.
185:5.2 (1993.2)
Just as the Jews were about to engage in shouting their protests against the release of Jesus, a vast crowd came marching up to the praetorium for the purpose of asking Pilate for the release of a prisoner in honor of the Passover feast. For some time it had been the custom of the Roman governors to allow the populace to choose some imprisoned or condemned man for pardon at the time of the Passover. And now that this crowd had come before him to ask for the release of a prisoner, and since Jesus had so recently been in great favor with the multitudes, it occurred to Pilate that he might possibly extricate himself from his predicament by proposing to this group that, since Jesus was now a prisoner before his judgment seat, he release to them this man of Galilee as the token of Passover good will.
هنگامی که جمعیت خروشان روی پله‌های ساختمان بالا می‌رفت، پیلاطوس شنید که آنها نام شخصی به نام باراباس را فریاد می‌کشند. باراباس یک آشوبگر شناخته شدة سیاسی و یک دزد قاتل، پسر یک کاهن بود که اخیراً در جریان دزدی و قتل در جادة اریحا دستگیر شده بود. این مرد که به مرگ محکوم شده بود، بنا بود به محض پایان جشنهای عید فصح اعدام شود.
185:5.3 (1993.3)
As the crowd surged up on the steps of the building, Pilate heard them calling out the name of one Barabbas. Barabbas was a noted political agitator and murderous robber, the son of a priest, who had recently been apprehended in the act of robbery and murder on the Jericho road. This man was under sentence to die as soon as the Passover festivities were over.
پیلاطوس برخاست و به جمعیت توضیح داد که عیسی توسط سران کاهنان که می‌خواستند او به اتهامات مشخصی اعدام شود نزد او آورده شده است، و این که به نظر او آن مرد شایستة مرگ نیست. پیلاطوس گفت: ”پس ترجیح می‌دهید کدامیک را برای شما آزاد کنم، این باراباسِ قاتل، یا این عیسیِ جلیلی؟“ و پس از این که پیلاطوس بدین گونه سخن گفت، سران کاهنان و اعضای شورای عالی یهود همگی با صدای بلند فریاد زدند: ”باراباس، باراباس!“ و هنگامی که مردم دیدند که سران کاهنان می‌خواهند عیسی کشته شود، برای جان او به سرعت به هیاهو پیوستند و با صدای بلند برای آزادی باراباس فریاد زدند.
185:5.4 (1993.4)
Pilate stood up and explained to the crowd that Jesus had been brought to him by the chief priests, who sought to have him put to death on certain charges, and that he did not think the man was worthy of death. Said Pilate: “Which, therefore, would you prefer that I release to you, this Barabbas, the murderer, or this Jesus of Galilee?” And when Pilate had thus spoken, the chief priests and the Sanhedrin councilors all shouted at the top of their voices, “Barabbas, Barabbas!” And when the people saw that the chief priests were minded to have Jesus put to death, they quickly joined in the clamor for his life while they loudly shouted for the release of Barabbas.
چند روز قبل از این، جمعیت با دیدة ترس و احترام به عیسی می‌نگریستند، اما جماعت به کسی که ادعا می‌کرد پسر خداست، و اکنون خود را در بازداشت سران کاهنان و حاکمان و در برابر پیلاطوس برای جانش در محاکمه می‌یافت، با نظر تحسین نگاه نمی‌کردند. عیسی هنگامی که صرافان و بازرگانان را از معبد بیرون می‌کرد، می‌توانست از نظر مردم یک قهرمان باشد، اما نه هنگامی که یک زندانی غیرمقاوم در دست دشمنانش بود و برای جانش در محاکمه بود.
185:5.5 (1993.5)
A few days before this the multitude had stood in awe of Jesus, but the mob did not look up to one who, having claimed to be the Son of God, now found himself in the custody of the chief priests and the rulers and on trial before Pilate for his life. Jesus could be a hero in the eyes of the populace when he was driving the money-changers and the traders out of the temple, but not when he was a nonresisting prisoner in the hands of his enemies and on trial for his life.
پیلاطوس از دیدن سران کاهنان که ضمن فریاد کشیدن برای خون عیسی برای عفو یک قاتل بدنام هیاهو می‌کردند خشمگین شد. او کینه‌توزی و نفرت آنها را دید و تعصب و بدخواهی آنها را مشاهده کرد. از این رو به آنها گفت: ”چگونه می‌توانید جان یک قاتل را بر جان این مرد ترجیح دهید که بدترین جرمش این است که خود را به طور تمثیلی پادشاه یهودیان می‌خواند؟“ اما این یک گفتة عاقلانه برای پیلاطوس نبود. یهودیان مردمی مغرور بودند که اکنون تحت یوغ سیاسی روم بودند، اما به آمدن مسیحی امیدوار بودند که با یک نمایش عظیمِ قدرت و جلال، آنها را از اسارت غیریهودیان نجات دهد. آنها بیش از آنچه پیلاطوس می‌توانست بداند، از این اظهار رسمی ناراحت بودند که این آموزگار متواضعِ دکترینِ عجیب و غریب، که اکنون دستگیر شده و متهم به جرائمی شده بود که سزاوار مرگ بود، باید به عنوان ”پادشاه یهودیان“ مورد اشاره قرار گیرد. آنها چنین سخنی را توهینی به هر چیزی تلقی می‌کردند که در وجود ملی خویش مقدس و افتخارآمیز می‌پنداشتند، و از این رو همگی برای آزادی باراباس و مرگ عیسی با صدای بلند فریاد کشیدند.
185:5.6 (1993.6)
Pilate was angered at the sight of the chief priests clamoring for the pardon of a notorious murderer while they shouted for the blood of Jesus. He saw their malice and hatred and perceived their prejudice and envy. Therefore he said to them: “How could you choose the life of a murderer in preference to this man’s whose worst crime is that he figuratively calls himself the king of the Jews?” But this was not a wise statement for Pilate to make. The Jews were a proud people, now subject to the Roman political yoke but hoping for the coming of a Messiah who would deliver them from gentile bondage with a great show of power and glory. They resented, more than Pilate could know, the intimation that this meek-mannered teacher of strange doctrines, now under arrest and charged with crimes worthy of death, should be referred to as “the king of the Jews.” They looked upon such a remark as an insult to everything which they held sacred and honorable in their national existence, and therefore did they all let loose their mighty shouts for Barabbas’s release and Jesus’ death.
پیلاطوس می‌دانست که عیسی از اتهاماتی که بر علیه او وارد شده بود بی‌گناه است، و اگر او یک قاضی عادل و شجاع بود، او را تبرئه و آزاد می‌کرد. اما او می‌ترسید که در برابر خواستة این یهودیان خشمگین ایستادگی کند، و در حالی که در انجام وظیفة خود تردید داشت، پیام‌رسانی از راه رسید و پیامی مهر و موم شده از همسرش کلودیا به او ارائه کرد.
185:5.7 (1994.1)
Pilate knew Jesus was innocent of the charges brought against him, and had he been a just and courageous judge, he would have acquitted him and turned him loose. But he was afraid to defy these angry Jews, and while he hesitated to do his duty, a messenger came up and presented him with a sealed message from his wife, Claudia.
پیلاطوس به کسانی که در برابر او گرد آمده بودند اشاره کرد که مایل است پیش از ادامه دادن به موضوعی که در برابر او قرار دارد، پیامی را که اکنون دریافت کرده است بخواند. وقتی پیلاطوس این نامة همسرش را باز کرد، در آن خواند: ”من دعا می‌کنم که با این مرد بی‌گناه و درستکار که او را عیسی می‌خوانند کاری نداشته باشی. من امشب به خاطر او در یک رویا رنجهای زیادی کشیدم.“ این یادداشت از کلودیا نه تنها پیلاطوس را بسیار ناراحت کرد و در نتیجه رسیدگی به این موضوع را به تأخیر انداخت، بلکه متأسفانه زمان قابل توجهی را نیز فراهم کرد که طی آن حاکمان یهودی آزادانه در میان جمعیت گشت زدند و از مردم خواستند تا خواهان آزادی باراباس شوند و برای مصلوب کردن عیسی هیاهو کنند.
185:5.8 (1994.1)
Pilate indicated to those assembled before him that he wished to read the communication which he had just received before he proceeded further with the matter before him. When Pilate opened this letter from his wife, he read: “I pray you have nothing to do with this innocent and just man whom they call Jesus. I have suffered many things in a dream this night because of him.” This note from Claudia not only greatly upset Pilate and thereby delayed the adjudication of this matter, but it unfortunately also provided considerable time in which the Jewish rulers freely circulated among the crowd and urged the people to call for the release of Barabbas and to clamor for the crucifixion of Jesus.
سرانجام، پیلاطوس بار دیگر حل مشکلی را که با آن روبرو بود، مورد ملاحظه قرار داد، بدین صورت که از گردهماییِ در هم آمیختة حاکمان یهود و جمعیت عفوخواه پرسید: ”با او که پادشاه یهودیان نامیده می‌شود چه کنم؟“ و همه با هم فریاد زدند: ”مصلوبش کن! مصلوبش کن!“ یکصدا بودن این درخواست از سوی این جماعتِ در هم آمیخته، پیلاطوس، قاضی ظالم و وحشت‌زده را مبهوت و هراسان کرد.
185:5.9 (1994.2)
Finally, Pilate addressed himself once more to the solution of the problem which confronted him, by asking the mixed assembly of Jewish rulers and the pardon-seeking crowd, “What shall I do with him who is called the king of the Jews?” And they all shouted with one accord, “Crucify him! Crucify him!” The unanimity of this demand from the mixed multitude startled and alarmed Pilate, the unjust and fear-ridden judge.
در تمام آنچه در اوایل این صبح جمعه در مقابل پیلاطوس رخ می‌دهد، فقط دشمنان عیسی شرکت می‌کنند. دوستان زیاد او یا هنوز از دستگیری شبانه و محاکمة صبحگاهی او اطلاعی ندارند و یا در اختفا هستند تا مبادا آنها نیز به دلیل ایمان داشتن به تعالیم عیسی دستگیر شوند و مستحق مرگ شناخته شوند. در میان جمعیت کثیر که اکنون برای مرگ استاد فریاد می‌زنند، فقط دشمنان قسم خوردة او و کسانی که به آسانی به دنبال کشیده می‌شوند و جمعیت بی‌فکر را می‌توان یافت.
185:6.1 (1994.7)
In all that is transpiring early this Friday morning before Pilate, only the enemies of Jesus are participating. His many friends either do not yet know of his night arrest and early morning trial or are in hiding lest they also be apprehended and adjudged worthy of death because they believe Jesus’ teachings. In the multitude which now clamors for the Master’s death are to be found only his sworn enemies and the easily led and unthinking populace.
پیلاطوس برای آخرین بار به حس ترحم آنها متوسل شد. او که می‌ترسید در برابر هیاهوی این جماعتِ گمراه که برای خون عیسی فریاد می‌زدند ایستادگی کند، به نگهبانان یهودی و سربازان رومی دستور داد تا عیسی را بگیرند و او را تازیانه بزنند. این کار به خودی خود یک رویة غیرعادلانه و غیرقانونی بود، زیرا قانون روم مقرر می‌داشت که تنها کسانی که از طریق مصلوب شدن محکوم به مرگ هستند باید به این شکل در معرض تازیانه خوردن قرار گیرند. نگهبانان عیسی را برای این آزمونِ سخت به حیاط باز کاخ سلطنتی بردند. اگر چه دشمنانش شاهد این تازیانه زدن نبودند، اما پیلاطوس شاهد بود، و قبل از این که آنها این بد رفتاریِ شریرانه را به پایان برسانند، به تازیانه‌زنها دستور داد دست بکشند و اشاره کرد که عیسی را باید نزد او بیاورند. قبل از این که تازیانه‌زنها تازیانه‌های گره خوردة خود را بر عیسی بزنند، در حالی که او به تیر شلاق بسته شده بود، دوباره جامة ارغوانی را بر او پوشاندند، و تاجی از خار بافتند و آن را بر پیشانی او گذاشتند. و وقتی یک نی را به عنوان یک عصای سلطنتی مسخره در دست او نهادند، در برابر او زانو زدند و او را استهزا کردند و گفتند: ”درود بر پادشاه یهود!“ و آب دهان بر او انداختند و با دستانشان بر صورتش کوبیدند. و یکی از آنها قبل از این که او را نزد پیلاطوس برگردانند، نی را از دست او گرفت و بر سرش کوبید.
185:6.2 (1995.1)
Pilate would make one last appeal to their pity. Being afraid to defy the clamor of this misled mob who cried for the blood of Jesus, he ordered the Jewish guards and the Roman soldiers to take Jesus and scourge him. This was in itself an unjust and illegal procedure since the Roman law provided that only those condemned to die by crucifixion should be thus subjected to scourging. The guards took Jesus into the open courtyard of the praetorium for this ordeal. Though his enemies did not witness this scourging, Pilate did, and before they had finished this wicked abuse, he directed the scourgers to desist and indicated that Jesus should be brought to him. Before the scourgers laid their knotted whips upon Jesus as he was bound to the whipping post, they again put upon him the purple robe, and plaiting a crown of thorns, they placed it upon his brow. And when they had put a reed in his hand as a mock scepter, they knelt before him and mocked him, saying, “Hail, king of the Jews!” And they spit upon him and struck him in the face with their hands. And one of them, before they returned him to Pilate, took the reed from his hand and struck him upon the head.
عیسی ناصری ملبس به یک خرقة سلطنتی ارغوانی کهنه با تاجی از خار که پیشانی مهربان او را سوراخ کرده بود، آنجا ایستاده بود. صورتش خون‌آلود بود و پیکرش با رنج و اندوه خم شده بود. اما هیچ چیز نمی‌توانست برای دلهای بی‌احساس کسانی که قربانی نفرت شدید عاطفی و بردة تعصب مذهبی هستند گیرا باشد. این منظره لرزة سهمگینی را به قلمروهای یک جهان عظیم فرستاد، اما قلب کسانی را که قصد داشتند نابودی عیسی را به انجام رسانند، لمس نکرد.
185:6.4 (1995.3)
There stood Jesus of Nazareth, clothed in an old purple royal robe with a crown of thorns piercing his kindly brow. His face was bloodstained and his form bowed down with suffering and grief. But nothing can appeal to the unfeeling hearts of those who are victims of intense emotional hatred and slaves to religious prejudice. This sight sent a mighty shudder through the realms of a vast universe, but it did not touch the hearts of those who had set their minds to effect the destruction of Jesus.
آنگاه خود کاهن اعظم جلو آمد و نزد پیلاطوس رفت و با عصبانیت گفت: ”ما شریعت مقدسی داریم و طبق آن شریعت این مرد باید بمیرد زیرا خود را به عنوان پسر خدا معرفی کرده است.“ وقتی پیلاطوس این را شنید، نه تنها از یهودیان بیشتر ترسید، بلکه با به یاد آوردنِ یادداشت همسرش و اسطورة یونانیِ خدایانی که بر زمین فرود آمدند، اکنون از این فکر که عیسی احتمالاً یک شخصیت الهی است به خود لرزید. او برای جمعیت دست تکان داد تا سکوت کنند و در همان حال بازوی عیسی را گرفت و دوباره او را به داخل ساختمان برد تا بتواند او را بیشتر مورد بازبینی قرار دهد. اکنون پیلاطوس از ترس گیج شده بود، از خرافات حیران شده بود، و از رفتار سرسختانة آن جماعت مستأصل شده بود.
185:6.7 (1995.6)
Then the high priest himself stepped forward and, going up to Pilate, angrily declared: “We have a sacred law, and by that law this man ought to die because he made himself out to be the Son of God.” When Pilate heard this, he was all the more afraid, not only of the Jews, but recalling his wife’s note and the Greek mythology of the gods coming down on earth, he now trembled at the thought of Jesus possibly being a divine personage. He waved to the crowd to hold its peace while he took Jesus by the arm and again led him inside the building that he might further examine him. Pilate was now confused by fear, bewildered by superstition, and harassed by the stubborn attitude of the mob.
اما عیسی به سختی می‌توانست به چنین سؤالاتی که توسط یک قاضی انسان - ترس، ضعیف، و متزلزل پرسیده شده بود پاسخ دهد، کسی که چنان ظالم بود که حتی وقتی که او را از همة جرائم بی‌گناه اعلام کرده بود، و پیش از آن که به طور مقتضی به مرگ محکوم شود، او را در معرض تازیانه خوردن قرار داد. عیسی مستقیماً به صورت پیلاطوس نگاه کرد، اما پاسخی به او نداد. آنگاه پیلاطوس گفت: ”آیا از صحبت کردن با من امتناع می‌ورزی؟ آیا درک نمی‌کنی که من هنوز قدرت دارم که تو را آزاد کنم یا به صلیب بکشم؟“ سپس عیسی گفت: ”تو نمی‌توانی بر من قدرتی داشته باشی مگر این که از بالا اجازه داده شده باشد. تو نمی‌توانی هیچ مرجعیتی بر پسر انسان اعمال کنی مگر این که پدر آسمانی اجازه دهد. اما تو چندان مقصر نیستی زیرا از انجیل بی‌اطلاع هستی. کسی که به من خیانت کرد و کسی که مرا به تو تحویل داد، گناهش بزرگتر است.“
185:7.2 (1996.1)
But Jesus could hardly answer such questions when asked by a man-fearing, weak, and vacillating judge who was so unjust as to subject him to flogging even when he had declared him innocent of all crime, and before he had been duly sentenced to die. Jesus looked Pilate straight in the face, but he did not answer him. Then said Pilate: “Do you refuse to speak to me? Do you not realize that I still have power to release you or to crucify you?” Then said Jesus: “You could have no power over me except it were permitted from above. You could exercise no authority over the Son of Man unless the Father in heaven allowed it. But you are not so guilty since you are ignorant of the gospel. He who betrayed me and he who delivered me to you, they have the greater sin.”
پیلاطوس تقریباً آماده بود تا عیسی را آزاد کند که قیافا، کاهن اعظم، به قاضی ترسوی رومی نزدیک شد و با تکان دادن انگشت انتقام جویانه در صورت پیلاطوس، با کلماتی خشم‌آلود که تمام جمعیت می‌توانستند بشنوند، گفت: ”اگر این مرد را آزاد کنی، دوست قیصر نیستی، و من اطمینان حاصل خواهم کرد که امپراتور از همه چیز مطلع شود.“ این تهدید علنی برای پیلاطوس خیلی گزاف بود. ترس از بخت و اقبال شخصی او اکنون همة ملاحظات دیگر را تحت‌الشعاع قرار داد و فرماندار ترسو دستور داد عیسی را جلوی مسند داوری بیرون آورند. در حالی که استاد آنجا جلوی آنها ایستاده بود، به او اشاره کرد و با تمسخر گفت: ”پادشاه خود را بنگرید.“ و یهودیان پاسخ دادند: ”او را دور کن. مصلوبش کن!“ و سپس پیلاطوس با طعنه و کنایة بسیار گفت: ”آیا پادشاه شما را مصلوب کنم؟“ و یهودیان پاسخ دادند: ”آری، او را مصلوب کن! ما پادشاهی جز قیصر نداریم.“ و سپس پیلاطوس متوجه شد که امیدی به نجات عیسی وجود ندارد زیرا او تمایلی به ایستادگی در برابر یهودیان نداشت.
185:7.5 (1996.4)
Pilate was just about ready to release Jesus when Caiaphas, the high priest, approached the cowardly Roman judge and, shaking an avenging finger in Pilate’s face, said with angry words which the entire multitude could hear: “If you release this man, you are not Caesar’s friend, and I will see that the emperor knows all.” This public threat was too much for Pilate. Fear for his personal fortunes now eclipsed all other considerations, and the cowardly governor ordered Jesus brought out before the judgment seat. As the Master stood there before them, he pointed to him and tauntingly said, “Behold your king.” And the Jews answered, “Away with him. Crucify him!” And then Pilate said, with much irony and sarcasm, “Shall I crucify your king?” And the Jews answered, “Yes, crucify him! We have no king but Caesar.” And then did Pilate realize that there was no hope of saving Jesus since he was unwilling to defy the Jews.
در اینجا پسر خدا که به صورت پسر انسان در جسم ظهور یافته بود ایستاد. او بدون کیفرخواست دستگیر شد؛ متهم شده بدون مدرک؛ قضاوت شده بدون شاهدان؛ مجازات شده بدون یک حکم؛ و اکنون قرار بود به زودی توسط قاضی ظالمی به مرگ محکوم شود که اعتراف کرد نمی‌تواند هیچ تقصیری در او بیابد. اگر پیلاطوس فکر کرده بود که با نام بردن از عیسی به عنوان ”پادشاه یهودیان“ به میهن پرستی آنها متوسل می‌شود، کاملاً شکست خورد. یهودیان انتظار چنین پادشاهی را نداشتند. این اعلان سران کاهنان و صدوقیان، که ”ما پادشاهی جز قیصر نداریم“، حتی برای مردم بی‌فکر شوکه کننده بود، اما اکنون برای نجات عیسی بسیار دیر شده بود، حتی اگر آن جماعت جرأت می‌کردند که از آرمان استاد حمایت کنند.
185:8.1 (1996.5)
Here stood the Son of God incarnate as the Son of Man. He was arrested without indictment; accused without evidence; adjudged without witnesses; punished without a verdict; and now was soon to be condemned to die by an unjust judge who confessed that he could find no fault in him. If Pilate had thought to appeal to their patriotism by referring to Jesus as the “king of the Jews,” he utterly failed. The Jews were not expecting any such a king. The declaration of the chief priests and the Sadducees, “We have no king but Caesar,” was a shock even to the unthinking populace, but it was too late now to save Jesus even had the mob dared to espouse the Master’s cause.
پیلاطوس از یک هیاهو یا یک شورش می‌ترسید. او جرأت نداشت که در ایام عید فصح در اورشلیم برای پیش آمدن چنین آشوبی ریسک کند. او اخیراً یک توبیخ از قیصر دریافت کرده بود و دیگر نمی‌خواست برای توبیخ دیگری ریسک کند. هنگامی که او دستور آزادی باراباس را صادر کرد، جمعیت به شادی پرداختند. سپس او دستور داد یک طشت و مقداری آب بیاورند، و در آنجا در برابر جمعیت دستانش را شست و گفت: ”من از خون این مرد بی‌گناهم. شما مصمم هستید که او باید بمیرد، اما من هیچ تقصیری در او نیافته‌ام. بروید تا کاری را که در سر دارید انجام دهید. سربازان او را به جلو هدایت خواهند کرد.“ و سپس جمعیت هلهله کردند و گفتند: ”خون او بر ما و بر فرزندانمان باد.“
185:8.2 (1996.6)
Pilate was afraid of a tumult or a riot. He dared not risk having such a disturbance during Passover time in Jerusalem. He had recently received a reprimand from Caesar, and he would not risk another. The mob cheered when he ordered the release of Barabbas. Then he ordered a basin and some water, and there before the multitude he washed his hands, saying: “I am innocent of the blood of this man. You are determined that he shall die, but I have found no guilt in him. See you to it. The soldiers will lead him forth.” And then the mob cheered and replied, “His blood be on us and on our children.”