کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 182
در باغ جتسیمانی
در باغ جتسیمانی
Paper 182
In Gethsemane
In Gethsemane
حدود ساعت ده این پنجشنبه شب بود که عیسی یازده حواری را از خانة ایلیا و مریم مرقس در راه بازگشتِ آنها به اردوگاه جتسیمانی هدایت کرد. از آن روز در تپه‌ها، یوحنا مرقس این را وظیفة خود پنداشته بود که مراقب عیسی باشد. یوحنا که نیاز به خواب داشت، در حالی که استاد با حواریونش در اتاق بالا بود، چندین ساعت استراحت کرده بود، اما با شنیدنِ صدای پایین آمدنِ آنها به طبقة پایین، برخاست و در حالی که به سرعت یک کت کتانی را به دور خود می‌انداخت، آنها را با عبور از روی نهر قِدرون، به داخل شهر و به اردوگاه خصوصی آنها در مجاورت باغ جتسیمانی دنبال نمود. و یوحنا مرقس در تمام این شب و روز بعد چنان نزدیک استاد ماند که شاهد همه چیز بود و از این زمان به بعد تا ساعت مصلوب شدن عیسی بسیاری از آنچه را که استاد گفت شنید.
182:0.1 (1963.1)
IT WAS about ten o’clock this Thursday night when Jesus led the eleven apostles from the home of Elijah and Mary Mark on their way back to the Gethsemane camp. Ever since that day in the hills, John Mark had made it his business to keep a watchful eye on Jesus. John, being in need of sleep, had obtained several hours of rest while the Master had been with his apostles in the upper room, but on hearing them coming downstairs, he arose and, quickly throwing a linen coat about himself, followed them through the city, over the brook Kidron, and on to their private encampment adjacent to Gethsemane Park. And John Mark remained so near the Master throughout this night and the next day that he witnessed everything and overheard much of what the Master said from this time on to the hour of the crucifixion.
هنگامی که عیسی و یازده تن به اردوگاه بازگشتند، حواریون در مورد معنای غیبت طولانی یهودا شروع به کنجکاوی نمودند، و آنها در مورد این پیشگویی استاد که یکی از آنها به او خیانت خواهد کرد با یکدیگر صحبت کردند، و برای اولین بار مشکوک شدند که همه چیز در رابطه با یهودای اسخریوطی خوب نیست. اما آنها دربارة یهودا اظهار نظر آشکاری نکردند تا این که به اردوگاه رسیدند و دیدند که او آنجا نبود که منتظر استقبال از آنها باشد. هنگامی که همه به دور آندریاس جمع شدند تا بدانند چه بر سر یهودا آمده است، رئیس آنها فقط گفت: ”من نمی‌دانم یهودا کجاست، اما می‌ترسم که ما را ترک کرده باشد.“
182:0.2 (1963.2)
As Jesus and the eleven made their way back to camp, the apostles began to wonder about the meaning of Judas’s prolonged absence, and they spoke to one another concerning the Master’s prediction that one of them would betray him, and for the first time they suspected that all was not well with Judas Iscariot. But they did not engage in open comment about Judas until they reached the camp and observed that he was not there, waiting to receive them. When they all besieged Andrew to know what had become of Judas, their chief remarked only, “I do not know where Judas is, but I fear he has deserted us.”
182:1.1 (1963.3)
A few moments after arriving at camp, Jesus said to them: “My friends and brethren, my time with you is now very short, and I desire that we draw apart by ourselves while we pray to our Father in heaven for strength to sustain us in this hour and henceforth in all the work we must do in his name.”
هنگامی که عیسی بدین گونه سخن گفت، مسیر را با فاصلة کوتاهی به سمت بالای کوه زیتون هدایت نمود، و در حالی که اورشلیم به طور کامل در برابر دید آنها قرار داشت از آنها خواست که روی یک صخرة بزرگ مسطح به صورت دایره‌وار دورتادور او زانو بزنند، همانطور که آنها در روز انتصاب خود چنین کرده بودند؛ و سپس در حالی که او در میان آنها ایستاده بود و زیر نور ملایم ماه جلال یافته بود، چشمان خود را به سوی آسمان بلند کرد و اینطور دعا کرد:
182:1.2 (1963.4)
When Jesus had thus spoken, he led the way a short distance up on Olivet, and in full view of Jerusalem he bade them kneel on a large flat rock in a circle about him as they had done on the day of their ordination; and then, as he stood there in the midst of them glorified in the mellow moonlight, he lifted up his eyes toward heaven and prayed:
”پدر، ساعت من فرا رسیده است؛ اکنون پسر خود را جلال بده تا باشد که پسر نیز تو را جلال دهد. من می‌دانم که تو اقتدار کامل بر تمام موجودات زنده را در قلمرو من به من عطا نموده‌ای، و من به همة کسانی که فرزندان ایماندار خدا خواهند شد حیات جاودان عطا خواهم کرد. و به واسطة این حیات جاودان است که مخلوقات من باید تو را تنها خدای راستین و پدر همه بدانند، و به او که تو به دنیا فرستادی باید ایمان بیاورند. پدر، من تو را در زمین ستوده‌ام و کاری را که برای انجام دادن به من دادی به انجام رسانده‌ام. من اعطاي خود به فرزندانِ آفرینش خودمان را تقریباً به پایان رسانده‌ام؛ برای من تنها این کار باقی مانده که جان خود را در جسم بدهم. و اکنون، ای پدرم، مرا با جلالی که پیش از بودنِ این دنیا با تو داشتم جلال بده و بار دیگر مرا در دست راست خود بپذیر.
182:1.3 (1963.5)
“Father, my hour has come; now glorify your Son that the Son may glorify you. I know that you have given me full authority over all living creatures in my realm, and I will give eternal life to all who will become faith sons of God. And this is eternal life, that my creatures should know you as the only true God and Father of all, and that they should believe in him whom you sent into the world. Father, I have exalted you on earth and have accomplished the work which you gave me to do. I have almost finished my bestowal upon the children of our own creation; there remains only for me to lay down my life in the flesh. And now, O my Father, glorify me with the glory which I had with you before this world was and receive me once more at your right hand.
”من تو را به مردانی که از میان دنیا انتخاب کردی و به من دادی، آشکار کرده‌ام. آنها متعلق به تو هستند، همانطور که تمام زندگی در دستان توست. تو آنها را به من دادی، و من در میان آنها زندگی کرده‌ام، و شیوة زندگی را به آنها آموخته‌ام، و آنها ایمان آورده‌اند. این مردان در حال این یادگیری هستند که تمام آنچه را که من دارم از تو می‌آید، و این که حیاتی را که من در جسم زندگی می‌کنم این است که پدرم را به کرات بشناسانم. حقیقتی را که تو به من داده‌ای، من برای آنها آشکار کرده‌ام. این دوستان و سفیران من صادقانه خواسته‌اند که کلام تو را دریافت کنند. من به آنها گفته‌ام که من از جانب تو آمدم، و این که تو مرا به این دنیا فرستادی، و این که من در آستانة بازگشت به سوی تو هستم. پدر، من برای این مردان برگزیده دعا می‌کنم. و من برای آنها دعا می‌کنم، نه آنطور که برای دنیا دعا می‌کنم، بلکه بدین گونه که برای کسانی که از میان دنیا انتخاب کرده‌ام تا بعد از بازگشتِ من به کار تو، مرا در دنیا نمایندگی کنند، حتی بدان گونه که من در طول اقامتم در جسم تو را در این دنیا نمایندگی کرده‌ام. این مردان متعلق به من هستند؛ تو آنها را به من دادی؛ اما همة چیزهایی که متعلق به من هستند همیشه متعلق به تو هستند، و تمام آنچه را که متعلق به تو بود اکنون موجب شده‌ای که متعلق به من باشد. تو در من مورد ستایش قرار گرفته‌ای، و من اکنون دعا می‌کنم که ممکن شود در این مردان مورد تقدیر قرار بگیرم. من دیگر نمی‌توانم در این کره باشم؛ من در آستانة بازگشت به کاری هستم که به من داده‌ای تا انجام دهم. من باید این مردان را پشت سر باقی بگذارم تا ما و پادشاهی ما را در میان انسانها نمایندگی کنند. پدر، در حالی که من آماده می‌شوم تا زندگی خود را در جسم تسلیم کنم، این مردان را وفادار نگه دار. به اینها که دوستانم هستند کمک کن که در روح یگانه باشند، حتی بدان گونه که ما یگانه هستیم. تا وقتی که می‌توانستم با آنها باشم، می‌توانستم مراقب آنها باشم و آنها را راهنمایی کنم، اما اکنون در آستانة رفتن هستم. پدر به آنها نزدیک باش تا این که بتوانیم آموزگار جدید را برای تسلی و تقویت آنها بفرستیم.
182:1.4 (1964.1)
“I have manifested you to the men whom you chose from the world and gave to me. They are yours—as all life is in your hands—you gave them to me, and I have lived among them, teaching them the way of life, and they have believed. These men are learning that all I have comes from you, and that the life I live in the flesh is to make known my Father to the worlds. The truth which you have given to me I have revealed to them. These, my friends and ambassadors, have sincerely willed to receive your word. I have told them that I came forth from you, that you sent me into this world, and that I am about to return to you. Father, I do pray for these chosen men. And I pray for them not as I would pray for the world, but as for those whom I have chosen out of the world to represent me to the world after I have returned to your work, even as I have represented you in this world during my sojourn in the flesh. These men are mine; you gave them to me; but all things which are mine are ever yours, and all that which was yours you have now caused to be mine. You have been exalted in me, and I now pray that I may be honored in these men. I can no longer be in this world; I am about to return to the work you have given me to do. I must leave these men behind to represent us and our kingdom among men. Father, keep these men faithful as I prepare to yield up my life in the flesh. Help these, my friends, to be one in spirit, even as we are one. As long as I could be with them, I could watch over them and guide them, but now am I about to go away. Be near them, Father, until we can send the new teacher to comfort and strengthen them.
”تو دوازده مرد به من دادی، و من همة آنها را حفظ کرده‌ام، به جز یک نفر، پسر انتقام، که دیگر با ما همدمی نخواهد داشت. این مردان ضعیف و نحیف هستند، اما من می‌دانم که ما می‌توانیم به آنها اعتماد کنیم؛ من آنها را آزموده‌ام؛ آنها مرا دوست دارند، حتی بدان گونه که تو را تقدیس می‌کنند. در حالی که آنها باید به خاطر من بسیار رنج بکشند، من آرزو دارم که آنها نیز از شادیِ اطمینان از فرزندی در پادشاهی آسمانی پر شوند. من کلام تو را به این مردان داده‌ام و حقیقت را به آنها آموخته‌ام. ممکن است دنیا از آنها متنفر باشد، حتی بدان گونه که از من نفرت داشته است، اما من درخواست نمی‌کنم که آنها را از دنیا خارج کنی، فقط این که آنها را از شرارت در دنیا حفظ کنی. آنها را در حقیقت تطهیر کن؛ سخن تو حقیقت است. و همانطور که تو مرا به این دنیا فرستادی، من نیز در آستانة فرستادنِ این مردان به دنیا هستم. من به خاطر آنها در میان مردم زندگی کرده‌ام و زندگی خود را وقف خدمت به تو کرده‌ام تا بتوانم الهام‌بخشِ آنها باشم تا آنها از طریق حقیقتی که به آنها آموخته‌ام و مهری که به آنها آشکار کرده‌ام، پاک شوند. پدرم، من خوب می‌دانم که نیازی نیست از تو بخواهم که بعد از رفتنم مراقب این برادران باشی؛ من می‌دانم که تو آنها را حتی مانند من دوست داری، اما من این کار را انجام می‌دهم تا آنها بهتر بفهمند که پدر انسانهای فانی را دوست دارد، حتی آنطور که پسر دوست دارد.
182:1.5 (1964.2)
“You gave me twelve men, and I have kept them all save one, the son of revenge, who would not have further fellowship with us. These men are weak and frail, but I know we can trust them; I have proved them; they love me, even as they reverence you. While they must suffer much for my sake, I desire that they should also be filled with the joy of the assurance of sonship in the heavenly kingdom. I have given these men your word and have taught them the truth. The world may hate them, even as it has hated me, but I do not ask that you take them out of the world, only that you keep them from the evil in the world. Sanctify them in the truth; your word is truth. And as you sent me into this world, even so am I about to send these men into the world. For their sakes I have lived among men and have consecrated my life to your service that I might inspire them to be purified through the truth I have taught them and the love I have revealed to them. I well know, my Father, that there is no need for me to ask you to watch over these brethren after I have gone; I know you love them even as I, but I do this that they may the better realize the Father loves mortal men even as does the Son.
”و اکنون، پدرم، من نه تنها برای این یازده مرد، بلکه همچنین برای همة کسان دیگری که از طریق کلامِ خدمتِ آیندة آنها به بشارت پادشاهی اکنون ایمان دارند، یا ممکن است بعداً ایمان بیاورند، دعا می‌کنم. من می‌خواهم همة آنها یگانه باشند، حتی بدان گونه که من و تو یگانه هستیم. تو در من هستی و من در تو هستم، و من آرزو دارم که این ایمانداران نیز در ما باشند؛ و این که روح هر دوی ما در آنها ساکن باشد. اگر فرزندان من بدان گونه که ما یگانه هستیم یگانه باشند، و اگر همانطور که من آنها را دوست داشته‌ام یکدیگر را دوست داشته باشند، آنگاه همة مردم باور خواهند کرد که من از سوی تو آمدم و مایل به دریافت مکاشفة حقیقت و جلالی خواهند بود که من انجام داده‌ام. جلالی را که تو به من دادی من به این ایمانداران آشکار کرده‌ام. همانطور که تو در روح با من زندگی کرده‌ای، من نیز در جسم با آنها زندگی کرده‌ام. همانطور که تو با من یگانه بوده‌ای، من نیز با آنها یگانه بوده‌ام، و آموزگار جدید نیز همیشه با آنها و در آنها یگانه خواهد بود. و من همة اینها را انجام داده‌ام تا برادران من در جسم بتوانند بدانند که پدر آنها را دوست دارد، حتی بدان گونه که پسر آنها را دوست دارد، و این که تو نیز آنها را دوست داری، حتی بدان گونه که مرا دوست داری. پدر، برای نجات این ایمانداران با من همکاری کن تا در این هنگام بتوانند در جلال با من باشند و سپس پیش بروند تا در آغوش بهشت به تو بپیوندند. من کسانی را که با فروتنی با من خدمت می‌کنند، در جلال با خود خواهم داشت تا بتوانند همة آنچه را که به عنوان برداشتِ ابدیِ بذرِ کاشتِ زمان در شکل جسم انسانی به دستان من داده‌ای ببینند. من مشتاقم جلالی را که قبل از برپاییِ این دنیا با تو داشتم به برادران زمینی خود نشان دهم. ای پدر پارسامنش، این دنیا قدر بسیار اندکی دربارة تو می‌داند، اما من تو را می‌شناسم، و تو را به این ایمانداران شناسانده‌ام، و آنها نام تو را به نسلهای دیگر خواهند شناساند. و اکنون به آنها قول می‌دهم که در دنیا با آنها خواهی بود، حتی آنطور که با من بوده‌ای — حتی بدین گونه.“
182:1.6 (1964.3)
“And now, my Father, I would pray not only for these eleven men but also for all others who now believe, or who may hereafter believe the gospel of the kingdom through the word of their future ministry. I want them all to be one, even as you and I are one. You are in me and I am in you, and I desire that these believers likewise be in us; that both of our spirits indwell them. If my children are one as we are one, and if they love one another as I have loved them, all men will then believe that I came forth from you and be willing to receive the revelation of truth and glory which I have made. The glory which you gave me I have revealed to these believers. As you have lived with me in spirit, so have I lived with them in the flesh. As you have been one with me, so have I been one with them, and so will the new teacher ever be one with them and in them. And all this have I done that my brethren in the flesh may know that the Father loves them even as does the Son, and that you love them even as you love me. Father, work with me to save these believers that they may presently come to be with me in glory and then go on to join you in the Paradise embrace. Those who serve with me in humiliation, I would have with me in glory so that they may see all you have given into my hands as the eternal harvest of the seed sowing of time in the likeness of mortal flesh. I long to show my earthly brethren the glory I had with you before the founding of this world. This world knows very little of you, righteous Father, but I know you, and I have made you known to these believers, and they will make known your name to other generations. And now I promise them that you will be with them in the world even as you have been with me—even so.”
عیسی برای اتحاد میان پیروانش دعا کرد، اما او یکنواختی را نمی‌خواست. گناه یک سطح مرده از بی‌تحرکیِ زیانبار ایجاد می‌کند، اما درستکاری روح خلاق تجربة فردی را در واقعیتهای زندة حقیقت جاودان و در ارتباط پیشروندة ارواح الهیِ پدر و پسر پرورش می‌دهد. در همدمیِ معنویِ فرزندِ ایماندار با پدر الهی هرگز نمی‌تواند دکترینِ نهایی و برتریِ فرقه‌ایِ آگاهی گروهی وجود داشته باشد.
182:1.8 (1965.2)
Jesus prayed for unity among his followers, but he did not desire uniformity. Sin creates a dead level of evil inertia, but righteousness nourishes the creative spirit of individual experience in the living realities of eternal truth and in the progressive communion of the divine spirits of the Father and the Son. In the spiritual fellowship of the believer-son with the divine Father there can never be doctrinal finality and sectarian superiority of group consciousness.
استاد، در جریان این دعای نهایی با حواریونش، به این واقعیت اشاره کرد که نام پدر را برای دنیا آشکار کرده است. و این به راستی همان کاری است که او با آشکار ساختنِ خدا از طریق زندگی کامل خود در جسم انجام داد. پدر آسمانی در پی این بود که خود را به موسی آشکار کند، اما نتوانست بیش از این پیش برود که موجب شود گفته شود: ”من هستم.“ و هنگامی که برای آشکار شدنِ بیشترِ خود تحت فشار قرار گرفت، فقط فاش شد: ”من هستم که هستم.“ اما هنگامی که عیسی زندگی زمینی خود را به پایان رساند، این نام پدر چنان آشکار شده بود که استاد، که پدرِ در جسم ظهور یافته بود، به راستی می‌توانست بگوید:
182:1.9 (1965.3)
The Master, during the course of this final prayer with his apostles, alluded to the fact that he had manifested the Father’s name to the world. And that is truly what he did by the revelation of God through his perfected life in the flesh. The Father in heaven had sought to reveal himself to Moses, but he could proceed no further than to cause it to be said, “I AM.” And when pressed for further revelation of himself, it was only disclosed, “I AM that I AM.” But when Jesus had finished his earth life, this name of the Father had been so revealed that the Master, who was the Father incarnate, could truly say:
وقتی حواریون به اردوگاه خود بازگشتند و یهودا را غایب دیدند بسیار شوکه شدند. در حالی که آن یازده تن درگیر بحث شدیدی در رابطه با حواریِ خیانتکار همکار خود بودند، داوود زبدی و یوحنا مرقس عیسی را به یک سمت بردند و فاش کردند که یهودا را برای چند روز تحت نظر داشته‌اند، و این که آنها می‌دانند که او قصد دارد وی را به دست دشمنانش تسلیم کند. عیسی به آنها گوش داد، اما فقط گفت: ”دوستان من، برای پسر انسان هیچ اتفاقی نمی‌تواند بیفتد، مگر این که پدر آسمانی چنین بخواهد. دل شما مضطرب نشود؛ همه چیز برای جلال خدا و نجات انسانها با هم کار خواهد کرد.“
182:2.1 (1966.1)
The apostles were greatly shocked when they returned to their camp and found Judas absent. While the eleven were engaged in a heated discussion of their traitorous fellow apostle, David Zebedee and John Mark took Jesus to one side and revealed that they had kept Judas under observation for several days, and that they knew he intended to betray him into the hands of his enemies. Jesus listened to them but only said: “My friends, nothing can happen to the Son of Man unless the Father in heaven so wills. Let not your hearts be troubled; all things will work together for the glory of God and the salvation of men.”
رویکرد شاد عیسی در حال افول بود. همینطور که ساعت گذشت، او بیشتر و بیشتر جدی و حتی غمگین شد. حواریون که بسیار آشفته بودند، حتی هنگامی که خود استاد از آنها درخواست کرد، مایل به بازگشت به چادرهای خود نبودند. او پس از بازگشت از گفتگوی خود با داوود و یوحنا، آخرین سخنان خود را خطاب به یازده تن بدین گونه بیان نمود: ”دوستان من، به استراحت خود بروید. خودتان را برای کار فردا آماده کنید. به یاد داشته باشید که همة ما باید خود را تسلیم خواست پدر آسمانی کنیم. ”آرامش خود را برای شما به جا می‌گذارم.“ او پس از این که بدین گونه سخن گفت، به آنها اشاره کرد که به چادرهای خود بروند، اما همینطور که آنها رفتند، پطرس، یعقوب، و یوحنا را صدا زد، و گفت: ”مایلم که مدتی کوتاه نزد من بمانید.“
182:2.2 (1966.2)
The cheerful attitude of Jesus was waning. As the hour passed, he grew more and more serious, even sorrowful. The apostles, being much agitated, were loath to return to their tents even when requested to do so by the Master himself. Returning from his talk with David and John, he addressed his last words to all eleven, saying: “My friends, go to your rest. Prepare yourselves for the work of tomorrow. Remember, we should all submit ourselves to the will of the Father in heaven. My peace I leave with you.” And having thus spoken, he motioned them to their tents, but as they went, he called to Peter, James, and John, saying, “I desire that you remain with me for a little while.”
حواریون فقط به این دلیل به خواب رفتند که به معنای واقعی کلمه خسته شده بودند؛ آنها از زمان ورودشان به اورشلیم دچار کمبود خواب بودند. قبل از این که آنها به اتاق خواب جداگانة خود بروند، شمعون غیور همة آنها را به سمت چادر خود هدایت کرد، جایی که شمشیرها و سایر سلاحها در آنجا انبار شده بود و هر یک از آنها را با این تجهیزات جنگی تجهیز کرد. همة آنها به جز نَتَنائیل این سلاحها را گرفتند و آنها را به خود بستند. نَتَنائیل در حالی که از مسلح کردن خود امتناع کرد، گفت: ”برادران من، استاد بارها به ما گفته است که پادشاهی او متعلق به این دنیا نیست، و شاگردانش نباید برای برقراری آن با شمشیر بجنگند. من این را باور دارم؛ من فکر نمی‌کنم که استاد نیازی به این داشته باشد که ما در دفاع از او از شمشیر استفاده کنیم. همة ما قدرت عظیم او را دیده‌ایم و می‌دانیم که اگر بخواهد می‌تواند در برابر دشمنانش از خود دفاع کند. اگر او در برابر دشمنانش مقاومت نمی‌کند، باید اینطور باشد که چنین مسیری نشان دهندة تلاش او برای تحقق بخشیدنِ خواست پدرش است. من دعا خواهم کرد، اما شمشیر به دست نخواهم گرفت.“ وقتی آندریاس سخنان نَتَنائیل را شنید، شمشیر خود را به شمعون غیور پس داد. و به این ترتیب نه نفر از آنها در حالی که برای شب از هم جدا شدند مسلح شدند.
182:2.3 (1966.3)
The apostles fell asleep only because they were literally exhausted; they had been running short on sleep ever since their arrival in Jerusalem. Before they went to their separate sleeping quarters, Simon Zelotes led them all over to his tent, where were stored the swords and other arms, and supplied each of them with this fighting equipment. All of them received these arms and girded themselves therewith except Nathaniel. Nathaniel, in refusing to arm himself, said: “My brethren, the Master has repeatedly told us that his kingdom is not of this world, and that his disciples should not fight with the sword to bring about its establishment. I believe this; I do not think the Master needs to have us employ the sword in his defense. We have all seen his mighty power and know that he could defend himself against his enemies if he so desired. If he will not resist his enemies, it must be that such a course represents his attempt to fulfill his Father’s will. I will pray, but I will not wield the sword.” When Andrew heard Nathaniel’s speech, he handed his sword back to Simon Zelotes. And so nine of them were armed as they separated for the night.
پس از این که هشت حواری سرانجام به چادرهای خود رفتند، و در حالی که پطرس، یعقوب و یوحنا برای دریافت دستورات استاد منتظر ایستاده بودند، عیسی خطاب به داوود زبدی گفت: ”سریع‌ترین و قابل اعتمادترین پیام‌رسان خود را نزد من بفرست.“ هنگامی که داوود فردی به نام یعقوب را نزد استاد آورد، که زمانی در سرویسِ پیام‌رسانی شبانه بین اورشلیم و بیت‌صیدا یک دونده بود، عیسی خطاب به او گفت: ”با عجله، نزد اَبنیر در فیلادلفیه برو و بگو: ’استاد درودهای صلح‌آمیز به تو می‌فرستد و می‌گوید که ساعت آن فرا رسیده که او به دست دشمنانش تسلیم شود، و آنها او را خواهند کشت، اما او از مردگان برخواهد خاست و در مدتی کوتاه قبل از رفتن نزد پدر به تو ظاهر خواهد شد، و آنگاه تا وقتی که آموزگار جدید بیاید و در قلب شما زندگی کند، او شما را راهنمایی خواهد کرد.‘“ و هنگامی که یعقوب این پیام را تا حد رضایت استاد تکرار کرد، عیسی او را به راه خود فرستاد و گفت: ”یعقوب، از این که کسی بتواند بلایی سر تو بیاورد از چیزی نترس، زیرا امشب یک پیام‌رسان نامرئی در کنار تو خواهد دوید.“
182:2.5 (1966.5)
After the eight apostles had finally gone to their tents, and while Peter, James, and John were standing by to receive the Master’s orders, Jesus called to David Zebedee, “Send to me your most fleet and trustworthy messenger.” When David brought to the Master one Jacob, once a runner on the overnight messenger service between Jerusalem and Bethsaida, Jesus, addressing him, said: “In all haste, go to Abner at Philadelphia and say: ‘The Master sends greetings of peace to you and says that the hour has come when he will be delivered into the hands of his enemies, who will put him to death, but that he will rise from the dead and appear to you shortly, before he goes to the Father, and that he will then give you guidance to the time when the new teacher shall come to live in your hearts.’” And when Jacob had rehearsed this message to the Master’s satisfaction, Jesus sent him on his way, saying: “Fear not what any man may do to you, Jacob, for this night an unseen messenger will run by your side.”
سپس عیسی به رئیس یونانیان دیدارگری که با آنها اردو زده بودند رو کرد و گفت: ”ای برادرم، از آنچه در شرف وقوع است مضطرب مباش زیرا من از پیش به تو هشدار داده‌ام. پسر انسان به تحریک دشمنانش، سران کاهنان و حاکمان یهودیان کشته خواهد شد، اما من مدت کوتاهی پیش از رفتن نزد پدر، از مرگ برخواهم خاست تا با شما باشم. و هنگامی که شما تحقق همة این رخدادها را دیدید، خدا را ستایش کنید و برادرانتان را تقویت کنید.“
182:2.6 (1967.1)
Then Jesus turned to the chief of the visiting Greeks who were encamped with them, and said: “My brother, be not disturbed by what is about to take place since I have already forewarned you. The Son of Man will be put to death at the instigation of his enemies, the chief priests and the rulers of the Jews, but I will rise to be with you a short time before I go to the Father. And when you have seen all this come to pass, glorify God and strengthen your brethren.”
182:2.7 (1967.2)
In ordinary circumstances the apostles would have bidden the Master a personal good night, but this evening they were so preoccupied with the sudden realization of Judas’s desertion and so overcome by the unusual nature of the Master’s farewell prayer that they listened to his good-bye salutation and went away in silence.
هیچیک از حواریون انتظار نداشتند که در آن شب رویدادی غیرعادی رخ دهد، زیرا تا آن هنگام بسیار دیر شده بود. آنها درصدد برآمدند بخوابند تا بتوانند صبح زود بیدار شوند و برای بدترین اتفاقات آماده شوند. آنها فکر می‌کردند که کاهنان اعظم به دنبال دستگیری استادشان در صبح زود هستند، زیرا تا آن هنگام هیچ کار غیرمذهبی در بعد از ظهر روز آماده‌سازیِ عید فصح انجام نشده بود. فقط داوود زبدی و یوحنا مرقس فهمیدند که دشمنان عیسی در همان شب با یهودا می‌آیند.
182:2.9 (1967.4)
None of the apostles expected anything out of the ordinary to happen that night since it was already so late. They sought sleep that they might rise up early in the morning and be prepared for the worst. They thought that the chief priests would seek to apprehend their Master early in the morning as no secular work was ever done after noon on the preparation day for the Passover. Only David Zebedee and John Mark understood that the enemies of Jesus were coming with Judas that very night.
داوود ترتیبی داده بود که در آن شب در مسیر بالایی که به جادة بیت‌عنیا - اورشلیم منتهی می‌شد به نگهبانی بایستد، در حالی که یوحنا مرقس باید امتداد جاده‌ای را که از کنار قِدرون به جتسیمانی می‌رسید، تحت نظر می‌گرفت. قبل از این که داوود به کار دیده‌بانی که خود به گردن گرفته بود برود، با عیسی خداحافظی کرد و گفت: ”استاد، من در خدمتم با شما شادیِ زیادی داشته‌ام. برادران من حواریون شما هستند، اما من از انجام کارهای کوچکتر که باید انجام شوند خوشحال بوده‌ام، و وقتی تو رفتی با تمام وجودم دلم برایت تنگ خواهد شد.“ و سپس عیسی به داوود گفت: ”داوود، پسرم، دیگران آنچه را که به آنها فرمان داده شده بود انجام دادند، اما تو این خدمت را از قلبِ خود انجام دادی، و من از فداکاری تو غافل نبوده‌ام. تو نیز روزی با من در پادشاهی جاودان خدمت خواهی کرد.“
182:2.10 (1967.5)
David had arranged to stand guard that night on the upper trail which led to the Bethany-Jerusalem road, while John Mark was to watch along the road coming up by the Kidron to Gethsemane. Before David went to his self-imposed task of outpost duty, he bade farewell to Jesus, saying: “Master, I have had great joy in my service with you. My brothers are your apostles, but I have delighted to do the lesser things as they should be done, and I shall miss you with all my heart when you are gone.” And then said Jesus to David: “David, my son, others have done that which they were directed to do, but this service have you done of your own heart, and I have not been unmindful of your devotion. You, too, shall some day serve with me in the eternal kingdom.”
و سپس، در حالی که داوود آماده می‌شد تا در مسیر بالایی به نگهبانی برود، به عیسی گفت: ”می‌دانی استاد، من کسی را به دنبال خانواده‌ات فرستادم، و از طریق یک پیام‌رسان اطلاع یافتم که آنها امشب در اریحا هستند. آنها فردا اوایل پیش از ظهر اینجا خواهند بود، زیرا آمدن شبانه از راه خونین برایشان خطرناک است.“ و عیسی که به سمت پایین به داوود نگاه می‌کرد، فقط گفت: ”ای داوود، بگذار چنین باشد.“
182:2.11 (1967.6)
And then, as he prepared to go on watch by the upper trail, David said to Jesus: “You know, Master, I sent for your family, and I have word by a messenger that they are tonight in Jericho. They will be here early tomorrow forenoon since it would be dangerous for them to come up the bloody way by night.” And Jesus, looking down upon David, only said: “Let it be so, David.”
هنگامی که داوود از کوه زیتون بالا رفت، یوحنا مرقس در نزدیکی جاده‌ای که از کنار نهری به سمت اورشلیم می‌رفت، شب زنده‌داری خود را به عهده گرفت. و یوحنا می‌بایست در این محلِ نگهبانی باقی می‌ماند، مگر به خاطر اشتیاق فراوانش که نزدیک عیسی باشد و بداند چه خبر است. اندکی پس از این که داوود او را ترک کرد، و هنگامی که یوحنا مرقس مشاهده کرد که عیسی به همراه پطرس، یعقوب، و یوحنا به دره‌ای نزدیک به آنجا کنار کشید، چنان آمیخته‌ای از فداکاری و کنجکاوی بر او غلبه کرد که محل نگهبانی خود را ترک کرد و به دنبال آنها رفت و خود را در میان بوته‌ها پنهان نمود. او از آنجا همة آنچه را که در طول آن آخرین لحظات در باغ رخ داد و درست قبل از این که یهودا و نگهبانان مسلح برای دستگیری عیسی ظاهر شدند، دید و شنید.
182:2.12 (1967.7)
When David had gone up Olivet, John Mark took up his vigil near the road which ran by the brook down to Jerusalem. And John would have remained at this post but for his great desire to be near Jesus and to know what was going on. Shortly after David left him, and when John Mark observed Jesus withdraw, with Peter, James, and John, into a near-by ravine, he was so overcome with combined devotion and curiosity that he forsook his sentinel post and followed after them, hiding himself in the bushes, from which place he saw and overheard all that transpired during those last moments in the garden and just before Judas and the armed guards appeared to arrest Jesus.
بعد از این که همه چیز در حول و حوش اردوگاه ساکت و آرام شد، عیسی به همراه پطرس، یعقوب، و یوحنا به دره‌ای که در فاصلة کوتاهی در نزدیکی آنجا بود رفت، جایی که قبلاً اغلب برای دعا و همدمی روحانی رفته بود. سه حواری نتوانستند تشخیص دهند که او به شدت در رنج است؛ آنها پیش از آن هرگز ندیده بودند که استادشان اینقدر گرانبار و محزون باشد. هنگامی که آنها به مکان نیایش او رسیدند، او از آن سه تن خواست که بنشینند و در حالی که او به مسافت پرتاب یک سنگ برای دعا کردن می‌رفت با او بیدار باشند. و هنگامی که او روی صورتش بر زمین افتاد، اینطور دعا کرد: ”ای پدر من، من به این دنیا آمدم تا خواست تو را انجام دهم، و من این کار را کرده‌ام. می‌دانم که وقت آن رسیده است که این زندگی در جسم را رها کنم، و من از انجام این کار کوتاهی نمی‌کنم، اما مایلم بدانم که این خواست توست که این جام را بنوشم. این اطمینان را به من بده که در مرگم تو را خشنود خواهم کرد، حتی آنطور که در زندگیم بدین گونه عمل کرده‌ام.“
182:3.1 (1968.2)
After all was still and quiet about the camp, Jesus, taking Peter, James, and John, went a short way up a near-by ravine where he had often before gone to pray and commune. The three apostles could not help recognizing that he was grievously oppressed; never before had they observed their Master to be so heavy-laden and sorrowful. When they arrived at the place of his devotions, he bade the three sit down and watch with him while he went off about a stone’s throw to pray. And when he had fallen down on his face, he prayed: “My Father, I came into this world to do your will, and so have I. I know that the hour has come to lay down this life in the flesh, and I do not shrink therefrom, but I would know that it is your will that I drink this cup. Send me the assurance that I will please you in my death even as I have in my life.”
استاد برای چند لحظه در یک حالت نیایش‌آمیز باقی ماند، و سپس وقتی به سوی سه حواری رفت، آنها را در خوابی عمیق یافت، زیرا چشمان آنها سنگین بود و آنها نمی‌توانستند بیدار بمانند. هنگامی که عیسی آنان را بیدار کرد، گفت: ”عجب! آیا نمی‌توانید حتی برای یک ساعت با من بیدار باشید؟ آیا نمی‌بینید که روان من بسیار اندوهگین است، حتی تا سر حد مرگ، و من سخت به همدمی شما نیاز دارم؟“ بعد از این که آن سه تن از خوابشان بیدار شدند، استاد دوباره به تنهایی به کناری رفت و در حالی که روی زمین افتاده بود، دوباره اینطور دعا کرد: ”پدر، می‌دانم که می‌توان از این جام اجتناب کرد — همه چیز با تو ممکن است — اما من آمده‌ام که خواست تو را انجام دهم، و در حالی که این جام تلخ است، اگر خواست تو باشد، آن را می‌نوشم.“ و هنگامی که بدین گونه دعا کرد، فرشته‌ای قدرتمند در کنارش فرود آمد، با او صحبت کرد، او را لمس کرد و قوت بخشید.
182:3.2 (1968.3)
The Master remained in a prayerful attitude for a few moments, and then, going over to the three apostles, he found them sound asleep, for their eyes were heavy and they could not remain awake. As Jesus awoke them, he said: “What! can you not watch with me even for one hour? Cannot you see that my soul is exceedingly sorrowful, even to death, and that I crave your companionship?” After the three had aroused from their slumber, the Master again went apart by himself and, falling down on the ground, again prayed: “Father, I know it is possible to avoid this cup—all things are possible with you—but I have come to do your will, and while this is a bitter cup, I would drink it if it is your will.” And when he had thus prayed, a mighty angel came down by his side and, speaking to him, touched him and strengthened him.
182:3.3 (1968.4)
When Jesus returned to speak with the three apostles, he again found them fast asleep. He awakened them, saying: “In such an hour I need that you should watch and pray with me—all the more do you need to pray that you enter not into temptation—wherefore do you fall asleep when I leave you?”
و سپس، برای سومین بار، استاد کناره گرفت و دعا کرد: ”ای پدر، حواریونِ خفتة مرا می‌بینی؛ به آنها رحم کن. روح در واقع مشتاق است، اما جسم ناتوان است. و اکنون، ای پدر، اگر امکان ندارد که این جام بگذرد، پس آن را خواهم نوشید. نه خواست من، بلکه خواست تو انجام شود.“ و چون دعایش به اتمام رسید، لحظه‌ای به سجده بر زمین افتاد. هنگامی که برخاست و نزد حواریونش بازگشت، بار دیگر آنها را خفته دید. او آنها را برانداز کرد و با حرکتی دلسوزانه با ملایمت گفت: ”اکنون بخوابید و استراحت کنید؛ زمان تصمیم گذشته است. اکنون ساعتی فرا رسیده است که در آن پسر انسان به دست دشمنانش تسلیم خواهد شد.“ در حالی که دستش را دراز کرد تا آنها را تکان دهد تا شاید بیدارشان کند، گفت: ”برخیزید، بگذارید به اردوگاه بازگردیم، زیرا اینک، کسی که به من خیانت می‌کند نزدیک است، و ساعتی فرا رسیده است که گلة من پراکنده خواهد شد. اما من از پیش در مورد این چیزها به شما گفته‌ام.“
182:3.4 (1968.5)
And then, for a third time, the Master withdrew and prayed: “Father, you see my sleeping apostles; have mercy upon them. The spirit is indeed willing, but the flesh is weak. And now, O Father, if this cup may not pass, then would I drink it. Not my will, but yours, be done.” And when he had finished praying, he lay for a moment prostrate on the ground. When he arose and went back to his apostles, once more he found them asleep. He surveyed them and, with a pitying gesture, tenderly said: “Sleep on now and take your rest; the time of decision is past. The hour is now upon us wherein the Son of Man will be betrayed into the hands of his enemies.” As he reached down to shake them that he might awaken them, he said: “Arise, let us be going back to the camp, for, behold, he who betrays me is at hand, and the hour has come when my flock shall be scattered. But I have already told you about these things.”
در طول سالهایی که عیسی در میان پیروانش زندگی می‌کرد، آنها در واقع، شواهد زیادی دال بر سرشت الهی او داشتند، اما هم اکنون آنها شاهد شواهد جدیدی از انسانیت او خواهند بود. درست پیش از بزرگترین مکاشفة الوهیت او، یعنی برخاستن او از مرگ، اکنون باید بزرگترین شواهد سرشت انسانی بودن او، تحقیر و مصلوب شدن او، ارائه شود.
182:3.5 (1968.6)
During the years that Jesus lived among his followers, they did, indeed, have much proof of his divine nature, but just now are they about to witness new evidences of his humanity. Just before the greatest of all the revelations of his divinity, his resurrection, must now come the greatest proofs of his mortal nature, his humiliation and crucifixion.
هر بار که او در باغ دعا می‌کرد، انسانیت او مهار مؤمنانة محکم‌تری را بر ربانیت او اِعمال می‌کرد؛ خواست انسانیِ او با خواست الهی پدرش به گونه‌ای کاملتر یگانه می‌شد. از جمله کلمات دیگری که فرشتة قدرتمند به او گفت، این پیام بود که پدر می‌خواهد پسرش اعطای زمینی خود را با گذار از تجربة مرگ مخلوق به پایان برساند، درست همانطور که همة مخلوقات انسانی باید زوال مادی را در گذار از وجود زمان به پیشرفت ابدیت تجربه کنند.
182:3.6 (1969.1)
Each time he prayed in the garden, his humanity laid a firmer faith-hold upon his divinity; his human will more completely became one with the divine will of his Father. Among other words spoken to him by the mighty angel was the message that the Father desired his Son to finish his earth bestowal by passing through the creature experience of death just as all mortal creatures must experience material dissolution in passing from the existence of time into the progression of eternity.
اوایل غروب نوشیدن جام چندان دشوار به نظر نمی‌رسید، اما هنگامی که عیسیِ بشری با حواریونش خداحافظی کرد و آنها را به استراحتشان فرستاد، آزمون هولناک‌تر شد. عیسی آن افول و جریان طبیعی احساس را که در تمام تجربیات بشری مشترک است تجربه کرد، و در این هنگام او از کار خسته شده بود، از ساعات طولانی کار طاقت‌فرسا و اضطراب دردناک در مورد امنیت حواریونش فرسوده شده بود. در حالی که هیچ انسان فانی نمی‌تواند به خود اجازه دهد که اندیشه‌ها و احساسات پسر در جسم ظهور یافتة خدا را در چنین زمانی درک کند، ما می‌دانیم که او رنج زیادی را تحمل کرد و غم و اندوه بی‌حد و حصری را متحمل شد، زیرا عرق از صورتش به صورت قطرات زیادی می‌غلتید. او سرانجام متقاعد شد که پدر قصد دارد اجازه دهد رخدادهای طبیعی مسیر خود را طی کنند؛ او کاملاً مصمم بود که هیچ مقدار از قدرت مطلق خود را به عنوان سرور عالی یک جهان برای نجات خود به کار نگیرد.
182:3.7 (1969.2)
Earlier in the evening it had not seemed so difficult to drink the cup, but as the human Jesus bade farewell to his apostles and sent them to their rest, the trial grew more appalling. Jesus experienced that natural ebb and flow of feeling which is common to all human experience, and just now he was weary from work, exhausted from the long hours of strenuous labor and painful anxiety concerning the safety of his apostles. While no mortal can presume to understand the thoughts and feelings of the incarnate Son of God at such a time as this, we know that he endured great anguish and suffered untold sorrow, for the perspiration rolled off his face in great drops. He was at last convinced that the Father intended to allow natural events to take their course; he was fully determined to employ none of his sovereign power as the supreme head of a universe to save himself.
182:3.8 (1969.3)
The assembled hosts of a vast creation are now hovered over this scene under the transient joint command of Gabriel and the Personalized Adjuster of Jesus. The division commanders of these armies of heaven have repeatedly been warned not to interfere with these transactions on earth unless Jesus himself should order them to intervene.
تجربة جدا شدن از حواریون فشار شدیدی بر قلب بشریِ عیسی بود؛ این غم و اندوهِ آکنده از عشق او را تحت فشار قرار داد و رویارویی با چنین مرگی را که به خوبی می‌دانست در انتظارش است دشوارتر کرد. او می‌دانست که حواریونش چقدر ضعیف و چقدر نادان هستند، و او می‌ترسید آنها را ترک کند. او به خوبی می‌دانست که زمان عزیمتش فرا رسیده است، اما قلب انسانیش آرزو داشت دریابد که آیا ممکن است راه مشروعی برای گریز از این مصیبتِ وحشتناکِ رنج و اندوه وجود داشته باشد. و وقتی بدین گونه در صدد فرار برآمد و شکست خورد، قلبش حاضر شد جام را بنوشد. ذهن الهی میکائیل می‌دانست که او تمام تلاش خود را برای دوازده حواری انجام داده است؛ اما قلب بشری عیسی آرزو داشت که قبل از این که آنها در دنیا تنها گذاشته شوند، کار بیشتری برای آنها انجام شود. قلب عیسی داشت خرد می‌شد؛ او واقعاً برادرانش را دوست داشت. او از خانواده‌اش در جسم منزوی شده بود؛ یکی از یاران برگزیده‌اش داشت به او خیانت می‌کرد. قوم پدرش یوسف او را طرد کرده بودند و آنها بدین طریق بر فنای خود به عنوان قومی با یک مأموریت ویژه در زمین مُهر زدند. روان او با مهرِ سده شده و بخششِ رد شده شکنجه شد. این فقط یکی از آن لحظات وحشتناک بشری بود که به نظر می‌رسد همه چیز با بی‌رحمیِ خرد کننده و عذاب وحشتناک روبرو می‌شود.
182:3.9 (1969.4)
The experience of parting with the apostles was a great strain on the human heart of Jesus; this sorrow of love bore down on him and made it more difficult to face such a death as he well knew awaited him. He realized how weak and how ignorant his apostles were, and he dreaded to leave them. He well knew that the time of his departure had come, but his human heart longed to find out whether there might not possibly be some legitimate avenue of escape from this terrible plight of suffering and sorrow. And when it had thus sought escape, and failed, it was willing to drink the cup. The divine mind of Michael knew he had done his best for the twelve apostles; but the human heart of Jesus wished that more might have been done for them before they should be left alone in the world. Jesus’ heart was being crushed; he truly loved his brethren. He was isolated from his family in the flesh; one of his chosen associates was betraying him. His father Joseph’s people had rejected him and thereby sealed their doom as a people with a special mission on earth. His soul was tortured by baffled love and rejected mercy. It was just one of those awful human moments when everything seems to bear down with crushing cruelty and terrible agony.
انسانیت عیسی نسبت به این وضعیتِ تنهاییِ خصوصی، خجلتِ علنی، و پدیداریِ شکست آرمان او عاری از احساس نبود. تمام این احساسات با سنگینی وصف ناپذیری بر او فرو ریخت. در این اندوه بزرگ، ذهن او به روزهای کودکی‌اش در ناصره و به کارهای آغازینش در جلیل بازگشت نمود. در زمان این آزمون بزرگ، بسیاری از آن صحنه‌های دلپذیرِ خدمتِ زمینیِ او به ذهنش خطور کرد. و از این خاطراتِ قدیمیِ ناصره، کفرناحوم، کوه حرمون، و طلوع و غروب خورشید در دریای موج‌دار و درخشانِ جلیل بود که او خود را آرام کرد، حین این که قلب بشری خود را قوی نمود و آمادة رویارویی با خیانتکاری شد که بنا بود به زودی به او خیانت کند.
182:3.10 (1969.5)
Jesus’ humanity was not insensible to this situation of private loneliness, public shame, and the appearance of the failure of his cause. All these sentiments bore down on him with indescribable heaviness. In this great sorrow his mind went back to the days of his childhood in Nazareth and to his early work in Galilee. At the time of this great trial there came up in his mind many of those pleasant scenes of his earthly ministry. And it was from these old memories of Nazareth, Capernaum, Mount Hermon, and of the sunrise and sunset on the shimmering Sea of Galilee, that he soothed himself as he made his human heart strong and ready to encounter the traitor who should so soon betray him.
پیش از ورودِ یهودا و سربازان، استاد حالت تعادلِ معمول خود را به طور کامل به دست آورده بود؛ روح بر جسم پیروز شده بود؛ ایمان بر تمام تمایلات بشری به ترس یا شک و تردید تسلط یافته بود. بالاترین آزمونِ تحقق کامل سرشت بشری مورد مواجهه واقع شده و به طور قابل قبولی گذرانده شده بود. یک بار دیگر پسر انسان آماده شد تا با متانت و با اطمینان کامل از شکست ناپذیری خود به عنوان یک انسان فانی که بدون قید و شرط وقف انجام خواست پدرش است، با دشمنان خود روبرو شود.
182:3.11 (1969.6)
Before Judas and the soldiers arrived, the Master had fully regained his customary poise; the spirit had triumphed over the flesh; faith had asserted itself over all human tendencies to fear or entertain doubt. The supreme test of the full realization of the human nature had been met and acceptably passed. Once more the Son of Man was prepared to face his enemies with equanimity and in the full assurance of his invincibility as a mortal man unreservedly dedicated to the doing of his Father’s will.