کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 179
شام آخر
شام آخر
در طول بعد از ظهر این پنجشنبه، وقتی فیلیپ نزدیک شدن عید فصح را به استاد یادآوری کرد و در مورد برنامه‌های او برای برگزاری جشن آن جویا شد، در نظر داشت که شام عید فصح که موعدش فرا رسیده بود در عصر روز بعد، جمعه، خورده شود. رسم بر این بود که مقدمات جشن عید فصح را دیرتر از ظهرِ روزِ قبلِ از آن آغاز نکنند. و از آنجایی که یهودیان شروع روز را وقت غروب آفتاب محسوب می‌کردند، این بدین معنا بود که شام شنبة عید فصح در جمعه شب، مدتی قبل از وقت نیمه‌شب خورده می‌شد.
179:0.1 (1936.1)
DURING the afternoon of this Thursday, when Philip reminded the Master about the approaching Passover and inquired concerning his plans for its celebration, he had in mind the Passover supper which was due to be eaten on the evening of the next day, Friday. It was the custom to begin the preparations for the celebration of the Passover not later than noon of the preceding day. And since the Jews reckoned the day as beginning at sunset, this meant that Saturday’s Passover supper would be eaten on Friday night, sometime before the midnight hour.
از این رو، حواریون از درک این اعلام استاد که آنها یک روز زودتر عید فصح را جشن خواهند گرفت، کاملاً سردرگم بودند. آنها فکر می‌کردند، حداقل برخی از آنها اینطور فکر می‌کردند، که او می‌دانست که قبل از وقت شامِ عید فصح در جمعه شب دستگیر خواهد شد و از این رو می‌خواست آنها را برای یک شام ویژه در این عصر پنجشنبه گرد هم فرا بخواند. برخی دیگر فکر می‌کردند که این صرفاً یک مناسبت خاص است که باید قبل از جشن معمول عید فصح برگزار شود.
179:0.2 (1936.2)
The apostles were, therefore, entirely at a loss to understand the Master’s announcement that they would celebrate the Passover one day early. They thought, at least some of them did, that he knew he would be placed under arrest before the time of the Passover supper on Friday night and was therefore calling them together for a special supper on this Thursday evening. Others thought that this was merely a special occasion which was to precede the regular Passover celebration.
حواریون می‌دانستند که عیسی سایر عیدهای فصح را بدون بره جشن گرفته بود؛ آنها می‌دانستند که او شخصاً در هیچ مراسم قربانیِ سیستمِ یهودی شرکت نکرد. او بارها به عنوان یک میهمان از برة عید فصح خورده بود، اما همیشه وقتی که میزبان بود هیچ بره‌ای سرو نشد. برای حواریون زیاد تعجب برانگیز نبود که ببینند حتی در شب عید فصح بره حذف شود، و از آنجایی که این شام یک روز قبل از آن داده شد، آنها به فقدانِ آن اهمیت ندادند.
179:0.3 (1936.3)
The apostles knew that Jesus had celebrated other Passovers without the lamb; they knew that he did not personally participate in any sacrificial service of the Jewish system. He had many times partaken of the paschal lamb as a guest, but always, when he was the host, no lamb was served. It would not have been a great surprise to the apostles to have seen the lamb omitted even on Passover night, and since this supper was given one day earlier, they thought nothing of its absence.
هنگامی که یوحنای مرقس طبقة بالا را به حواریون نشان داد، آنها یک اتاق بزرگ و جادار را دیدند که کاملاً برای شام تجهیز شده بود، و مشاهده کردند که نان، شراب، آب، و ادویه‌جات همه در یک انتهای میز آماده هستند. به جز انتهایی که نان و شراب روی آن قرار داشت، این میز طویل با سیزده نیمکتِ نرمِ تکیه‌دار احاطه شده بود، درست به همان صورت که برای جشن عید فصح در یک خانوادة مرفه یهودی فراهم می‌شد.
179:1.1 (1936.6)
When the apostles had been shown upstairs by John Mark, they beheld a large and commodious chamber, which was completely furnished for the supper, and observed that the bread, wine, water, and herbs were all in readiness on one end of the table. Except for the end on which rested the bread and wine, this long table was surrounded by thirteen reclining couches, just such as would be provided for the celebration of the Passover in a well-to-do Jewish household.
هنگامی که آن دوازده تن وارد این اتاق بالا شدند، درست در سمت داخل در، متوجه پارچ‌های آب، لگن‌ها، و حوله‌هایی برای شستن پاهای گرد و خاک آلودشان شدند؛ و از آنجایی که هیچ خدمتکاری برای انجام این خدمت فراهم نشده بود، به محض این که یوحنای مرقس آنها را ترک کرد، حواریون شروع به نگاه کردن به یکدیگر کردند، و هر یک در درون خود شروع به این فکر کرد که چه کسی پاهای ما را خواهد شست؟ و هر یک به همین ترتیب فکر می‌کرد که این فرد آن کس نیست که به نظر می‌رسد به عنوان خدمتکار دیگران عمل می‌کند.
179:1.2 (1936.7)
As the twelve entered this upper chamber, they noticed, just inside the door, the pitchers of water, the basins, and towels for laving their dusty feet; and since no servant had been provided to render this service, the apostles began to look at one another as soon as John Mark had left them, and each began to think within himself, Who shall wash our feet? And each likewise thought that it would not be he who would thus seem to act as the servant of the others.
آنها انتظار داشتند که استاد هر لحظه از راه برسد، اما در این که آیا باید خودشان بنشینند یا منتظر آمدن او شوند و برای تعیین جایشان به او متکی باشند، دچار تردید بودند. در حالی که آنها درنگ کردند، یهودا به سمت جایگاه افتخار در سمت چپ میزبان رفت و اشاره کرد که قصد دارد به عنوان میهمان برتر در آنجا بنشیند. این عمل یهودا بلافاصله یک مباحثة شدید را در میان سایر حواریون برانگیخت. پس از این که یهودا جایگاه افتخار را تصاحب کرد، فوراً یوحنای زبدی جایگاه برتر بعدی، صندلی سمت راست میزبان را از آن خود نمود. شمعون پطرس از این تصرفِ بهترین جایگاهها توسط یهودا و یوحنا به قدری خشمگین شد که همینطور که سایر حواریون خشمگین نگاه می‌کردند، به طور آشکار دور تا دور میز قدم زد و جای خود را روی پایین‌ترین نیمکت، انتهای ترتیبِ نشستن و درست روبروی آن که توسط یوحنای زبدی انتخاب شد گرفت. از آنجایی که دیگران صندلیهای اصلی را تصاحب کرده بودند، پطرس به این فکر افتاد که پایین‌ترین را انتخاب کند، و او این کار را نه صرفاً در اعتراض به غرور ناشایست برادرانش، بلکه به این امید انجام داد که وقتی عیسی آمد و او را در پایین‌ترین مکان افتخار دید، او را به مکانی بالاتر فرا می‌خواند، و بدین ترتیب جای او با جای کسی عوض می‌شد که به خود اجازه داده بود خود را مورد تجلیل قرار دهد.
179:1.4 (1937.2)
They expected the Master to arrive any moment, but they were in a quandary as to whether they should seat themselves or await his coming and depend on him to assign them their places. While they hesitated, Judas stepped over to the seat of honor, at the left of the host, and signified that he intended there to recline as the preferred guest. This act of Judas immediately stirred up a heated dispute among the other apostles. Judas had no sooner seized the seat of honor than John Zebedee laid claim to the next preferred seat, the one on the right of the host. Simon Peter was so enraged at this assumption of choice positions by Judas and John that, as the other angry apostles looked on, he marched clear around the table and took his place on the lowest couch, the end of the seating order and just opposite to that chosen by John Zebedee. Since others had seized the high seats, Peter thought to choose the lowest, and he did this, not merely in protest against the unseemly pride of his brethren, but with the hope that Jesus, when he should come and see him in the place of least honor, would call him up to a higher one, thus displacing one who had presumed to honor himself.
بدین ترتیب با اشغال شدنِ بالاترین و پایین‌ترین جاها، سایر حواریون مکانهایی را انتخاب کردند که برخی نزدیک به یهودا و برخی نزدیک به پطرس بودند، تا این که جای همة آنها تعیین شد. آنها دور تا دور میز که به شکل U بود روی این نیمکتهای تکیه‌دار به ترتیب زیر نشسته بودند: یوحنا در سمت راست استاد؛ در سمت چپ، یهودا، شمعون غیور، متی، یعقوب زبدی، آندریاس، دوقلوهای حَلفی، فیلیپ، نَتَنائیل، توما، و شمعون پطرس.
179:1.5 (1937.3)
With the highest and the lowest positions thus occupied, the rest of the apostles chose places, some near Judas and some near Peter, until all were located. They were seated about the U-shaped table on these reclining divans in the following order: on the right of the Master, John; on the left, Judas, Simon Zelotes, Matthew, James Zebedee, Andrew, the Alpheus twins, Philip, Nathaniel, Thomas, and Simon Peter.
آنها دور هم جمع شده‌اند تا حداقل از نظر روحی، سنتی را جشن بگیرند که حتی پیش از موسی بود و به روزگارانی اشاره داشت که پدرانشان در مصر بَرده بودند. این شام، آخرین دیدار آنها با عیسی است، و حتی در چنین موقعیت رسمی، تحت رهبری یهودا، حواریون بار دیگر به این کار کشیده می‌شوند که به تمایل قدیمی خود برای افتخار، برتری‌جویی، و تجلیلِ شخصی راه بدهند.
179:1.6 (1937.4)
They are gathered together to celebrate, at least in spirit, an institution which antedated even Moses and referred to the times when their fathers were slaves in Egypt. This supper is their last rendezvous with Jesus, and even in such a solemn setting, under the leadership of Judas the apostles are led once more to give way to their old predilection for honor, preference, and personal exaltation.
آنها اکنون آماده بودند که شام را شروع کنند، به جز این که پاهایشان هنوز شسته نشده بود، و آنها در هر چهارچوب ذهنی بودند، جز یک روحیة دلپذیر. وقتی استاد وارد شد، آنها هنوز درگیر اظهار نظر ناخوشایند در مورد یکدیگر بودند، و در مورد برخی دیگر نیز کافی است گفته شود، آنقدر از کنترل عاطفی برخوردار بودند که بتوانند از ابراز علنی احساساتشان خودداری کنند.
179:1.8 (1937.6)
They were now ready to begin the supper, except that their feet were still unwashed, and they were in anything but a pleasant frame of mind. When the Master arrived, they were still engaged in making uncomplimentary remarks about one another, to say nothing of the thoughts of some who had sufficient emotional control to refrain from publicly expressing their feelings.
برای چند لحظه پس از این که استاد به جایگاهش رفت، حتی یک کلمه هم گفته نشد. عیسی به همة آنها نگاه کرد و در حالی که تنِش را با لبخندی فرو نشاند، گفت: ”من بسیار مایل بوده‌ام که در این عید فصح با شما غذا بخورم. من می‌خواستم قبل از این که متحمل رنج شوم یک بار دیگر با شما غذا بخورم، و با درک این امر که ساعت من فرا رسیده است، ترتیبی دادم که امشب این شام را با شما بخورم، زیرا تا جایی که به فردا مربوط می‌شود، همة ما در دستان پدری هستیم که من آمده‌ام خواستش را اجرا کنم. من دیگر با شما غذا نخواهم خورد تا این که در ملکوتی که پدرم به من خواهد داد با من بنشینید. در آن هنگام کاری را که برای انجامش مرا به این دنیا فرستاد به پایان رسانده‌ام.“
179:2.1 (1937.7)
For a few moments after the Master had gone to his place, not a word was spoken. Jesus looked them all over and, relieving the tension with a smile, said: “I have greatly desired to eat this Passover with you. I wanted to eat with you once more before I suffered, and realizing that my hour has come, I arranged to have this supper with you tonight, for, as concerns the morrow, we are all in the hands of the Father, whose will I have come to execute. I shall not again eat with you until you sit down with me in the kingdom which my Father will give me when I have finished that for which he sent me into this world.”
پس از این که شراب و آب مخلوط شدند، جام را نزد عیسی آوردند، و او وقتی آن را از دست تَدّی گرفت، آن را در حالی که شکر می‌کرد، نگه داشت. و وقتی شکرگزاری را تمام کرد، گفت: ”این جام را بگیرید و در میان خود تقسیم کنید و وقتی از آن می‌نوشید، بدانید که دیگر با شما از میوة تاک نخواهم نوشید، زیرا این آخرین شام ما است. وقتی دوباره به این ترتیب بنشینیم، در پادشاهی آینده خواهد بود.“
179:2.2 (1938.1)
After the wine and the water had been mixed, they brought the cup to Jesus, who, when he had received it from the hand of Thaddeus, held it while he offered thanks. And when he had finished offering thanks, he said: “Take this cup and divide it among yourselves and, when you partake of it, realize that I shall not again drink with you the fruit of the vine since this is our last supper. When we sit down again in this manner, it will be in the kingdom to come.”
عیسی به این ترتیب شروع به صحبت با حواریون خود کرد زیرا می‌دانست که ساعت او فرا رسیده است. او می‌فهمید که زمان بازگشت او به نزد پدر فرا رسیده است، و این که کار او در زمین تقریباً به پایان رسیده است. استاد می‌دانست که مهر پدر را در زمین آشکار کرده است و رحمت او را به بشریت نشان داده است، و آنچه را که به خاطر آن به دنیا آمده بود، حتی برای دریافت تمام قدرت و اقتدار در آسمان و در زمین، تکمیل کرده است. به همین ترتیب، او می‌دانست که یهودای اسخریوطی کاملاً تصمیم خود را گرفته است که او را در آن شب به دست دشمنانش بسپارد. او کاملاً درک می‌کرد که این خیانت خائنانه کار یهودا بود، اما این کار همچنین لوسیفر، شیطان، و کَلیگسشیا شاهزادة تاریکی را خشنود می‌کرد. اما او نه از کسانی که به دنبال اضمحلال روحی او بودند می‌ترسید، و نه از کسانی که به دنبال مرگ جسمانی او بودند. استاد فقط یک نگرانی داشت، و آن برای امنیت و نجات پیروان برگزیده‌اش بود. و از این رو، استاد اکنون با آگاهی کامل از این که پدر همه چیز را تحت اختیار او قرار داده بود، آماده شد تا مَثَل مهر برادرانه را اجرا کند.
179:2.3 (1938.2)
Jesus began thus to talk to his apostles because he knew that his hour had come. He understood that the time had come when he was to return to the Father, and that his work on earth was almost finished. The Master knew he had revealed the Father’s love on earth and had shown forth his mercy to mankind, and that he had completed that for which he came into the world, even to the receiving of all power and authority in heaven and on earth. Likewise, he knew Judas Iscariot had fully made up his mind to deliver him that night into the hands of his enemies. He fully realized that this traitorous betrayal was the work of Judas, but that it also pleased Lucifer, Satan, and Caligastia the prince of darkness. But he feared none of those who sought his spiritual overthrow any more than he feared those who sought to accomplish his physical death. The Master had but one anxiety, and that was for the safety and salvation of his chosen followers. And so, with the full knowledge that the Father had put all things under his authority, the Master now prepared to enact the parable of brotherly love.
پس از نوشیدن اولین جام عید فصح، رسم یهودیان این بود که میزبان از سر میز برخاسته و دستان خود را بشوید. بعد از صرف غذا و بعد از فنجان دوم، همة میهمانان به همین منوال برمی‌خاستند و دستان خود را می‌شستند. از آنجایی که حواریون می‌دانستند که استادشان هرگز این رسوم شستنِ آیینیِ دست را مراعات نمی‌کند، بسیار کنجکاو بودند که بدانند او قصد انجام چه کاری را دارد، که در این هنگام پس از این که آنها این اولین جام را نوشیدند، او از سر میز برخاست و بی سر و صدا به نزدیکی در رفت، یعنی جایی که پارچ‌های آب، لگن‌ها و حوله‌ها قرار داده شده بودند. و کنجکاوی آنها به شگفتی تبدیل شد، زیرا دیدند استاد جامة بیرونی خود را درآورد، حوله‌ای به کمر خود بست و شروع به ریختن آب در یکی از لگن‌های پا کرد. شگفتیِ این دوازده مرد را که اخیراً از شستن پاهای یکدیگر امتناع کرده بودند، و در مورد جایگاههای افتخارآمیز در کنار میز درگیر چنین مشاجرات ناشایستی شده بودند تصور کنید، آنگاه که دیدند او به دور انتهای اشغال نشدة میز، به پایین‌ترین جایگاه جشن، جایی که شمعون پطرس تکیه داده بود رفت، و به حالت یک خدمتکار زانو زد و آمادة شستن پاهای شمعون شد. همینطور که استاد زانو زد، تمام دوازده تن همچون یک مرد روی پاهای خود برخاستند؛ حتی یهودای خیانتکار چنان برای یک لحظه رسواییِ خود را فراموش کرد که در این ابراز تعجب، احترام، و شگفتی محض، همراه با حواریونِ همتای خود برخاست.
179:3.1 (1938.3)
After drinking the first cup of the Passover, it was the Jewish custom for the host to arise from the table and wash his hands. Later on in the meal and after the second cup, all of the guests likewise rose up and washed their hands. Since the apostles knew that their Master never observed these rites of ceremonial hand washing, they were very curious to know what he intended to do when, after they had partaken of this first cup, he arose from the table and silently made his way over to near the door, where the water pitchers, basins, and towels had been placed. And their curiosity grew into astonishment as they saw the Master remove his outer garment, gird himself with a towel, and begin to pour water into one of the foot basins. Imagine the amazement of these twelve men, who had so recently refused to wash one another’s feet, and who had engaged in such unseemly disputes about positions of honor at the table, when they saw him make his way around the unoccupied end of the table to the lowest seat of the feast, where Simon Peter reclined, and, kneeling down in the attitude of a servant, make ready to wash Simon’s feet. As the Master knelt, all twelve arose as one man to their feet; even the traitorous Judas so far forgot his infamy for a moment as to arise with his fellow apostles in this expression of surprise, respect, and utter amazement.
شمعون پطرس ایستاد و به صورت استادش که رو به بالا چرخیده بود به پایین نگاه کرد. عیسی چیزی نگفت؛ لزومی نداشت که او صحبت کند. حالت او به وضوح نشان می‌داد که او قصد شستن پاهای شمعون پطرس را دارد. پطرس به رغم ضعفهای جسمانیِ خود استاد را دوست داشت. این ماهیگیر جلیلی اولین انسانی بود که از صمیم قلب به الوهیت عیسی ایمان آورد و به طور کامل و علنی به این باور اعتراف نمود. و پطرس از آن هنگام واقعاً هرگز به ماهیت الهی استاد شک نکرده بود. از آنجایی که پطرس در قلبش عیسی را بسیار مورد احترام و تکریم قرار می‌داد، عجیب نبود که روانش از فکر زانو زدنِ عیسی در آنجا در مقابل او به حالت یک خدمتکار دون مرتبه و پیشنهادِ شستن پاهای او مانند یک برده رنجیده شد. هنگامی که پطرس زود عقلش را به اندازه کافی جمع کرد تا بتواند استاد را مورد خطاب قرار دهد، احساسات قلبی همة حواریونِ همیارش را بیان کرد.
179:3.2 (1938.4)
There stood Simon Peter, looking down into the upturned face of his Master. Jesus said nothing; it was not necessary that he should speak. His attitude plainly revealed that he was minded to wash Simon Peter’s feet. Notwithstanding his frailties of the flesh, Peter loved the Master. This Galilean fisherman was the first human being wholeheartedly to believe in the divinity of Jesus and to make full and public confession of that belief. And Peter had never since really doubted the divine nature of the Master. Since Peter so revered and honored Jesus in his heart, it was not strange that his soul resented the thought of Jesus’ kneeling there before him in the attitude of a menial servant and proposing to wash his feet as would a slave. When Peter presently collected his wits sufficiently to address the Master, he spoke the heart feelings of all his fellow apostles.
پس از چند لحظه از این شرمندگی بزرگ، پطرس گفت: ”استاد، آیا واقعاً می‌خواهی پاهای مرا بشویی؟“ و سپس عیسی به صورت پطرس رو به بالا نگاه کرد و گفت: ”شاید تو به طور کامل نفهمی که من در شرف انجام چه کاری هستم، اما از این پس معنی همة این کارها را خواهی دانست.“ سپس شمعون پطرس در حالی که نفس بلندی می‌کشید، گفت: ”استاد، پاهای من را هرگز نخواهی شست!“ و هر یک از حواریون اعلام قاطعانة پطرس را مبنی بر امتناع از اجازه دادن به عیسی که خود را در برابر آنها حقیر سازد با تکان دادن سرشان تأیید کردند.
179:3.3 (1939.1)
After a few moments of this great embarrassment, Peter said, “Master, do you really mean to wash my feet?” And then, looking up into Peter’s face, Jesus said: “You may not fully understand what I am about to do, but hereafter you will know the meaning of all these things.” Then Simon Peter, drawing a long breath, said, “Master, you shall never wash my feet!” And each of the apostles nodded their approval of Peter’s firm declaration of refusal to allow Jesus thus to humble himself before them.
جذابیتِ دراماتیکِ این صحنة غیرعادی در ابتدا حتی قلب یهودای اسخریوطی را متأثر ساخت؛ اما هنگامی که خرد مغرورانة او در مورد این صحنه قضاوت کرد، به این نتیجه رسید که این ژستِ تواضع فقط یک رخداد دیگر بود که به طور قطع ثابت می‌کرد که عیسی به عنوان نجات دهندة اسرائیل هرگز واجد شرایط نخواهد بود، و این که او در تصمیم خود برای دست کشیدن از آرمان استاد هیچ اشتباهی نکرده بود.
179:3.4 (1939.2)
The dramatic appeal of this unusual scene at first touched the heart of even Judas Iscariot; but when his vainglorious intellect passed judgment upon the spectacle, he concluded that this gesture of humility was just one more episode which conclusively proved that Jesus would never qualify as Israel’s deliverer, and that he had made no mistake in the decision to desert the Master’s cause.
در حالی که همگی با شگفتیِ نفس‌گیر آنجا ایستاده بودند، عیسی گفت: ”پطرس، من اعلام می‌کنم که اگر پاهای تو را نشویم، در کاری که در شرف انجام آن هستم، سهمی با من نخواهی داشت.“ وقتی پطرس این اعلام را شنید، همراه با این واقعیت که عیسی همچنان آنجا جلوی پاهای او زانو زده بود، با رضایتی کورکورانه یکی از آن تصمیماتی را که در اطاعت از خواست کسی که به او احترام می‌گذاشت و دوستش داشت، گرفت. همینطور که شمعون پطرس شروع به فهم این امر کرد که به این عملِ پیشنهاد خدمت، مفهوم خاصی وصل شده که ارتباط آیندة فرد با کار استاد را تعیین می‌کند، او نه تنها این فکر را پذیرفت که به عیسی اجازه دهد پاهایش را بشوید ، بلکه با شیوة خاصِ عجولانه و نسنجیدة خود گفت: ”پس استاد، نه تنها پاهایم، بلکه دستها و سرم را نیز بشوی.“
179:3.5 (1939.3)
As they all stood there in breathless amazement, Jesus said: “Peter, I declare that, if I do not wash your feet, you will have no part with me in that which I am about to perform.” When Peter heard this declaration, coupled with the fact that Jesus continued kneeling there at his feet, he made one of those decisions of blind acquiescence in compliance with the wish of one whom he respected and loved. As it began to dawn on Simon Peter that there was attached to this proposed enactment of service some signification that determined one’s future connection with the Master’s work, he not only became reconciled to the thought of allowing Jesus to wash his feet but, in his characteristic and impetuous manner, said: “Then, Master, wash not my feet only but also my hands and my head.”
هنگامی که استاد آماده شد تا شروع به شستن پاهای پطرس کند، گفت: ”کسی که از قبل پاک است، فقط نیاز به شستن پاهایش دارد. شما که امشب با من می نشینید پاک هستید — اما نه همه. اما قبل از این که با من بر سر شام بنشینید باید گرد و غبار پاهایتان شسته می‌شد. و علاوه بر آن، من این خدمت را به عنوان تمثیلی برای شما انجام خواهم داد تا معنای فرمان جدیدی را که اکنون به شما خواهم داد، توضیح دهم.“
179:3.6 (1939.4)
As the Master made ready to begin washing Peter’s feet, he said: “He who is already clean needs only to have his feet washed. You who sit with me tonight are clean—but not all. But the dust of your feet should have been washed away before you sat down at meat with me. And besides, I would perform this service for you as a parable to illustrate the meaning of a new commandment which I will presently give you.”
179:3.7 (1939.5)
In like manner the Master went around the table, in silence, washing the feet of his twelve apostles, not even passing by Judas. When Jesus had finished washing the feet of the twelve, he donned his cloak, returned to his place as host, and after looking over his bewildered apostles, said:
”آیا واقعاً می‌فهمید که من با شما چه کرده‌ام؟ شما مرا استاد صدا می‌زنید، و درست می‌گویید، زیرا من چنین هستم. پس اگر استاد پاهای شما را شسته است، چرا حاضر به شستن پاهای یکدیگر نبودید؟ چه درسی باید از این مَثَل بیاموزید که در آن استاد با کمال میل آن خدمتی را انجام می‌دهد که برادرانش تمایلی به انجام آن برای یکدیگر نداشتند؟ هر آینه، به راستی به شما می‌گویم: یک خادم از سرورش بزرگتر نیست؛ و یک فرستاده نیز از کسی که او را می‌فرستد بزرگتر نیست. شما راه خدمت را در زندگی من در میان خود دیده‌اید، و خوشا به حال شما که شهامتِ زیبندة این گونه خدمت کردن را خواهید داشت. اما چرا اینقدر در این یادگیری کند هستید که راز عظمت در پادشاهیِ معنوی مانند شیوه‌های قدرت در دنیای مادی نیست؟
179:3.8 (1939.6)
“Do you really understand what I have done to you? You call me Master, and you say well, for so I am. If, then, the Master has washed your feet, why was it that you were unwilling to wash one another’s feet? What lesson should you learn from this parable in which the Master so willingly does that service which his brethren were unwilling to do for one another? Verily, verily, I say to you: A servant is not greater than his master; neither is one who is sent greater than he who sends him. You have seen the way of service in my life among you, and blessed are you who will have the gracious courage so to serve. But why are you so slow to learn that the secret of greatness in the spiritual kingdom is not like the methods of power in the material world?
”وقتی امشب وارد این اتاق شدم، شما نه تنها به طور مغرورانه راضی به شستن پاهای یکدیگر نبودید، بلکه در میان خود بحث می‌کردید که چه کسی باید مکانهای افتخارآمیز را بر سر سفرة من داشته باشد. فریسیان و فرزندان این دنیا به دنبال چنین افتخاراتی هستند، اما در میان سفیران پادشاهی آسمانی نباید چنین باشد. آیا نمی‌دانید که در سفرة من مکان برتر نمی‌تواند وجود داشته باشد؟ آیا نمی‌فهمید که همانطور که دیگران را دوست دارم هر یک از شما را دوست دارم؟ آیا نمی‌دانید که نزدیکترین مکان به من، بدان گونه که مردم چنین افتخاراتی را می‌پندارند، هیچ معنایی در رابطه با جایگاه شما در پادشاهی آسمان نمی‌تواند داشته باشد؟ شما می‌دانید که پادشاهان غیریهودیان بر رعایای خود سروری می‌کنند، در حالی که کسانی که این اقتدار را اعمال می‌کنند، گاهی اوقات خیرخواه نامیده می‌شوند. اما در پادشاهی آسمان چنین نخواهد بود. هر که در میان شما بزرگ باشد، بگذارید همچون کوچکترها باشد؛ در حالی که کسی که می‌خواهد رئیس باشد، بگذارید مانند کسی باشد که خدمت می‌کند. چه کسی بزرگتر است، آن که بر سر سفرة غذا می‌نشیند، یا کسی که خدمت می‌کند؟ آیا معمولاً اینطور پنداشته نمی‌شود که کسی که بر سر سفرة غذا می‌نشیند بزرگتر است؟ اما شما مشاهده خواهید کرد که من در میان شما همچون یک خدمتگزار هستم. اگر مایلید در انجام خواست پدر با من همکار شوید، در پادشاهی آینده با من بر مسند قدرت خواهید نشست، و همچنان خواست پدر را در جلالِ آینده انجام خواهید داد.“
179:3.9 (1940.1)
“When I came into this chamber tonight, you were not content proudly to refuse to wash one another’s feet, but you must also fall to disputing among yourselves as to who should have the places of honor at my table. Such honors the Pharisees and the children of this world seek, but it should not be so among the ambassadors of the heavenly kingdom. Do you not know that there can be no place of preferment at my table? Do you not understand that I love each of you as I do the others? Do you not know that the place nearest me, as men regard such honors, can mean nothing concerning your standing in the kingdom of heaven? You know that the kings of the gentiles have lordship over their subjects, while those who exercise this authority are sometimes called benefactors. But it shall not be so in the kingdom of heaven. He who would be great among you, let him become as the younger; while he who would be chief, let him become as one who serves. Who is the greater, he who sits at meat, or he who serves? Is it not commonly regarded that he who sits at meat is the greater? But you will observe that I am among you as one who serves. If you are willing to become fellow servants with me in doing the Father’s will, in the kingdom to come you shall sit with me in power, still doing the Father’s will in future glory.”
حواریون برای چند دقیقه در سکوت غذا خوردند، اما تحت تأثیر رفتار شاد استاد، آنها به زودی به گفتگو کشیده شدند، و بعد از مدتی نه چندان زیاد شام به گونه‌ای پیش رفت که گویی هیچ چیز غیرعادی رخ نداده بود که شادی نیکو و همدلیِ اجتماعیِ این مناسبت فوق‌العاده را مختل سازد. پس از گذشت مدتی، تقریباً در اواسط این دومین پرس غذا، عیسی در حالی که به آنها نگاه می‌کرد، گفت: ”به شما گفته‌ام که چقدر می‌خواستم این شام را با شما بخورم و چون می‌دانستم که چگونه نیروهای اهریمنیِ تاریکی برای مرگ پسر انسان توطئه کرده‌اند، تصمیم گرفتم که این شام را با شما در این اتاقِ پنهان و یک روز قبل از عید فصح بخورم، زیرا فردا شب در این ساعت با شما نخواهم بود. من بارها به شما گفته‌ام که باید نزد پدر بازگردم. اکنون ساعت من فرا رسیده است، اما لازم نبود که یکی از شما به من خیانت کرده و مرا به دستان دشمنانم تسلیم کند.“
179:4.1 (1940.3)
For some minutes the apostles ate in silence, but under the influence of the Master’s cheerful demeanor they were soon drawn into conversation, and ere long the meal was proceeding as if nothing out of the ordinary had occurred to interfere with the good cheer and social accord of this extraordinary occasion. After some time had elapsed, in about the middle of this second course of the meal, Jesus, looking them over, said: “I have told you how much I desired to have this supper with you, and knowing how the evil forces of darkness have conspired to bring about the death of the Son of Man, I determined to eat this supper with you in this secret chamber and a day in advance of the Passover since I will not be with you by this time tomorrow night. I have repeatedly told you that I must return to the Father. Now has my hour come, but it was not required that one of you should betray me into the hands of my enemies.”
هنگامی که دوازده تن این را شنیدند، از آنجا که از پیش با تمثیلِ شستن پاها و سخنان بعدی استاد بخش اعظمِ ابراز وجود و اعتماد به نفسشان ربوده شده بود، شروع به نگریستن به یکدیگر کردند، و با لحن پریشان با مکث پرسیدند: ”آیا او من هستم؟“ و چون همه این سؤال را کردند، عیسی گفت: ”در حالی که لازم است نزد پدر بروم، لازم نبود که برای انجام خواست پدر یکی از شما خائن شود. این به ثمر نشستن شرارت پنهان در قلب کسی است که نتوانست با تمام وجودش حقیقت را دوست بدارد. غرور روشنفکرانه که مقدم بر سقوط معنوی است چقدر فریبنده است! دوست چند ساله‌ام که هم اکنون نیز نان مرا می‌خورد حاضر خواهد بود که به من خیانت کند، حتی اگر اکنون دستش را با من در ظرف می‌کند.“
179:4.2 (1940.4)
When the twelve heard this, having already been robbed of much of their self-assertiveness and self-confidence by the parable of the feet washing and the Master’s subsequent discourse, they began to look at one another while in disconcerted tones they hesitatingly inquired, “Is it I?” And when they had all so inquired, Jesus said: “While it is necessary that I go to the Father, it was not required that one of you should become a traitor to fulfill the Father’s will. This is the coming to fruit of the concealed evil in the heart of one who failed to love the truth with his whole soul. How deceitful is the intellectual pride that precedes the spiritual downfall! My friend of many years, who even now eats my bread, will be willing to betray me, even as he now dips his hand with me in the dish.”
و هنگامی که عیسی چنین گفت، همة آنها دوباره شروع به پرسیدن این سؤال کردند: ”آیا او من هستم؟“ و همینطور که یهودا در سمت چپ استادش نشسته بود، دوباره پرسید: ”آیا او من هستم؟“ عیسی نان را در ظرف ادویه‌جات فرو برد، آن را به یهودا داد و گفت: ”تو گفتی.“ اما دیگران صحبت عیسی با یهودا را نشنیدند. یوحنا که دست راست عیسی تکیه داده بود، خم شد و از استاد پرسید: ”او کیست؟ ما باید بدانیم که او کیست که به اعتمادش بی‌وفایی نشان داده.“ عیسی پاسخ داد: ”من از پیش به شما گفته‌ام، حتی به او که لقمه را دادم.“ اما این برای میزبان به قدری طبیعی بود که لقمه‌ای به کسی که در سمت چپ کنارش نشسته بود بدهد که هیچیک از آنها متوجه این موضوع نشدند، حتی با این که استاد به طور بسیار آشکار صحبت کرده بود. اما یهودا به طرز دردناکی از معنای سخنان استاد در ارتباط با عملش آگاه بود، و ترسید که مبادا برادرانش نیز اکنون متوجه شوند که او همان خیانتکار است.
179:4.3 (1940.5)
And when Jesus had thus spoken, they all began again to ask, “Is it I?” And as Judas, sitting on the left of his Master, again asked, “Is it I?” Jesus, dipping the bread in the dish of herbs, handed it to Judas, saying, “You have said.” But the others did not hear Jesus speak to Judas. John, who reclined on Jesus’ right hand, leaned over and asked the Master: “Who is it? We should know who it is that has proved untrue to his trust.” Jesus answered: “Already have I told you, even he to whom I gave the sop.” But it was so natural for the host to give a sop to the one who sat next to him on the left that none of them took notice of this, even though the Master had so plainly spoken. But Judas was painfully conscious of the meaning of the Master’s words associated with his act, and he became fearful lest his brethren were likewise now aware that he was the betrayer.
عیسی نجواهای آنها را با گفتن این سخنان به پایان رساند: ”متأسفم که این شرارت باید رخ می‌داد و حتی تا این ساعت امیدوار بودم که قدرت حقیقت بر نیرنگهای اهریمن پیروز شود، اما چنین پیروزیهایی بدون ایمان به عشق صادقانه به حقیقت به دست نمی‌آیند. من نمی‌خواستم این چیزها را در این آخرین شام ما به شما بگویم، اما می‌خواهم شما را از این غمها آگاه کنم و بدین ترتیب شما را برای آنچه اکنون برای ما در آستانة رخ دادن است آماده کنم. من این را به شما گفتم زیرا می‌خواهم پس از رفتن من به یاد بیاورید که من از همة این نقشه‌های شیطانی خبر داشتم و شما را از خیانت به من از پیش آگاه کرده بودم. و من فقط همة این کارها را انجام می‌دهم که شما بتوانید در برابر وسوسه‌ها و آزمونهایی که درست در پیش روست تقویت شوید.“
179:4.5 (1941.2)
Jesus brought their whisperings to an end by saying: “I sorrow that this evil should have come to pass and hoped even up to this hour that the power of truth might triumph over the deceptions of evil, but such victories are not won without the faith of the sincere love of truth. I would not have told you these things at this, our last supper, but I desire to warn you of these sorrows and so prepare you for what is now upon us. I have told you of this because I desire that you should recall, after I have gone, that I knew about all these evil plottings, and that I forewarned you of my betrayal. And I do all this only that you may be strengthened for the temptations and trials which are just ahead.”
وقتی عیسی این سخنان را گفت، به سمت یهودا خم شد و گفت: ”آنچه را که تصمیم گرفته‌ای انجام دهی، به سرعت انجام بده.“ و هنگامی که یهودا این سخنان را شنید، از کنار میز برخاست و با عجله اتاق را ترک کرد و شبانه بیرون رفت تا کاری را که در نظر داشت انجام دهد. وقتی سایر حواریون دیدند که یهودا بعد از صحبت عیسی با او شتابان آنجا را ترک کرد، فکر کردند که او رفته است تا چیزی اضافی برای شام تهیه کند یا کار دیگری برای استاد انجام دهد، زیرا گمان کردند او هنوز کیسه را حمل می‌کرد.
179:4.6 (1941.3)
When Jesus had thus spoken, leaning over toward Judas, he said: “What you have decided to do, do quickly.” And when Judas heard these words, he arose from the table and hastily left the room, going out into the night to do what he had set his mind to accomplish. When the other apostles saw Judas hasten off after Jesus had spoken to him, they thought he had gone to procure something additional for the supper or to do some other errand for the Master since they supposed he still carried the bag.
عیسی اکنون می‌دانست که نمی‌توان کاری کرد که یهودا را از تبدیل شدن به یک خائن باز داشت. او با دوازده نفر شروع کرد، و اکنون یازده نفر داشت. او شش تن از این حواریون را انتخاب کرد، و گر چه یهودا جزو کسانی بود که توسط اولین حواریون انتخابی خود منصوب شده بود، اما استاد او را پذیرفت، و تا همین ساعت، هر کاری که ممکن بود برای تطهیر و نجات او انجام داده بود، حتی بدان گونه که برای آرامش و رستگاری دیگران تلاش کرده بود.
179:4.7 (1941.4)
Jesus now knew that nothing could be done to keep Judas from turning traitor. He started with twelve—now he had eleven. He chose six of these apostles, and though Judas was among those nominated by his first-chosen apostles, still the Master accepted him and had, up to this very hour, done everything possible to sanctify and save him, even as he had wrought for the peace and salvation of the others.
این شام، با رخدادهای مهرآمیز و تأثیرات عاطفه برانگیزش، آخرین هشدار عیسی به یهودای فراری بود، اما فایده‌ای نداشت. هشدار، حتی هنگامی که با مدبرانه‌ترین شیوه اجرا می‌شود و با مهربانانه‌ترین روحیه منتقل می‌شود، هنگامی که عشق به یکباره واقعاً مرده است، معمولاً تنها نفرت را تشدید می‌کند و عزم شرورانه را برای انجام کامل پروژه‌های خودخواهانة فرد برمی‌انگیزد.
179:4.8 (1941.5)
This supper, with its tender episodes and softening touches, was Jesus’ last appeal to the deserting Judas, but it was of no avail. Warning, even when administered in the most tactful manner and conveyed in the most kindly spirit, as a rule, only intensifies hatred and fires the evil determination to carry out to the full one’s own selfish projects, when love is once really dead.
همینطور که آنها سومین فنجان شراب، ”جام برکت“ را برای عیسی آوردند، او از روی صندلی برخاست، و در حالی که فنجان را در دستانش گرفت، آن را برکت داد، و گفت: ”این جام را بگیرید، همگی شما، و از آن بنوشید. این جام یادبود من خواهد بود. این جامِ برکتِ یک عصر نوین از فیض و حقیقت است. این برای شما نماد اعطا و خدمت روح الهیِ حقیقت خواهد بود. و دیگر این جام را با شما نخواهم نوشید تا این که در پادشاهی جاودان پدر با شما به شکلی نو بنوشم.“
179:5.1 (1941.6)
As they brought Jesus the third cup of wine, the “cup of blessing,” he arose from the couch and, taking the cup in his hands, blessed it, saying: “Take this cup, all of you, and drink of it. This shall be the cup of my remembrance. This is the cup of the blessing of a new dispensation of grace and truth. This shall be to you the emblem of the bestowal and ministry of the divine Spirit of Truth. And I will not again drink this cup with you until I drink in new form with you in the Father’s eternal kingdom.”
حواریون همگی احساس کردند که چیزی غیرعادی در حال وقوع است، لذا از این جام برکت با احترام عمیق و در سکوت کامل نوشیدند؛ عید فصحِ قدیم یادآور خروج پدرانشان از یک وضع بردگی نژادی و ورود به آزادی فردی بود؛ اکنون استاد شام یادبود نوینی را به عنوان نمادی از دورة جدید برپا می‌کرد که در آن فردی که به بردگی گرفته شده از اسارت تشریفات و خودخواهی بیرون آمده و به شادیِ معنویِ برادری و مشارکت فرزندان ایماندارِ رهایی یافتة خدای زنده راه می‌یابد.
179:5.2 (1942.1)
The apostles all sensed that something out of the ordinary was transpiring as they drank of this cup of blessing in profound reverence and perfect silence. The old Passover commemorated the emergence of their fathers from a state of racial slavery into individual freedom; now the Master was instituting a new remembrance supper as a symbol of the new dispensation wherein the enslaved individual emerges from the bondage of ceremonialism and selfishness into the spiritual joy of the brotherhood and fellowship of the liberated faith sons of the living God.
هنگامی که آنها نوشیدنِ این جام نوین یادبود را به پایان رساندند، استاد نان را برداشت و پس از شکرگزاری، آن را چند تکه کرد و به آنها فرمان داد که آن را دست به دست کنند، و گفت: ”این نان یادبود را بگیرید و آن را بخورید. من به شما گفته‌ام که من نان حیات هستم. و این نان حیات، زندگی متحد پدر و پسر در یک هدیه است. کلام پدر، بدان گونه که در پسر آشکار شد، به راستی نان حیات است.“ هنگامی که آنها از نان یادبود، نمادِ کلامِ زندة حقیقت که به شکل جسم فانی تجسم یافته بود، خوردند، همه نشستند.
179:5.3 (1942.2)
When they had finished drinking this new cup of remembrance, the Master took up the bread and, after giving thanks, broke it in pieces and, directing them to pass it around, said: “Take this bread of remembrance and eat it. I have told you that I am the bread of life. And this bread of life is the united life of the Father and the Son in one gift. The word of the Father, as revealed in the Son, is indeed the bread of life.” When they had partaken of the bread of remembrance, the symbol of the living word of truth incarnated in the likeness of mortal flesh, they all sat down.
استاد در برپایی این شام یادبود، طبق عادت همیشة خود به تمثیلها و نمادها متوسل شد. او از نمادها استفاده می‌کرد زیرا می‌خواست برخی از حقایق بزرگ معنوی را به گونه‌ای آموزش دهد که وصل کردنِ تفاسیر دقیق و معانی مشخص به کلماتش را برای جانشینانش دشوار کند. او بدین طریق می‌کوشید که نسلهای متوالی را از شکل دادنِ تعالیمش و بستن معانی معنویش را توسط زنجیرهای مردة سنت و عقاید تعصب‌آمیز باز دارد. عیسی در برپایی تنها مراسم یا آیین مقدسِ مرتبط با تمام مأموریت زندگیش، به جای این که خود را متعهد به تعاریف دقیق کند، تلاش زیادی کرد تا معانی خود را پیشنهاد کند. او نمی‌خواست با ایجاد یک شکل دقیق، برداشت فرد از همدمی الهی را از بین ببرد؛ او همچنین نمی‌خواست تخیل معنویِ فرد ایماندار را با محدود کردن رسمی آن پایگیر کند. او بیشتر به دنبال این بود که روانِ از نو متولد شدة انسان را بر روی بالهای شادی بخش یک آزادی نوین و زندة معنوی رهایی بخشد.
179:5.4 (1942.3)
In instituting this remembrance supper, the Master, as was always his habit, resorted to parables and symbols. He employed symbols because he wanted to teach certain great spiritual truths in such a manner as to make it difficult for his successors to attach precise interpretations and definite meanings to his words. In this way he sought to prevent successive generations from crystallizing his teaching and binding down his spiritual meanings by the dead chains of tradition and dogma. In the establishment of the only ceremony or sacrament associated with his whole life mission, Jesus took great pains to suggest his meanings rather than to commit himself to precise definitions. He did not wish to destroy the individual’s concept of divine communion by establishing a precise form; neither did he desire to limit the believer’s spiritual imagination by formally cramping it. He rather sought to set man’s reborn soul free upon the joyous wings of a new and living spiritual liberty.
علیرغم تلاش استاد برای برقراری این آیین جدید یادبود، کسانی که در قرنهای متوالی او را دنبال کردند، اطمینان حاصل کردند که خواست صریح او عملاً خنثی شود، زیرا نمادگراییِ سادة معنویِ او در آن شبِ آخر در جسم به تفاسیر دقیق تقلیل یافت و تقریباً در معرضِ دقتِ ریاضیات یک فرمولِ تدوین شده قرار گرفت. از میان تمام تعالیم عیسی، هیچیک بیشتر با سنت متعارف نشده است.
179:5.5 (1942.4)
Notwithstanding the Master’s effort thus to establish this new sacrament of the remembrance, those who followed after him in the intervening centuries saw to it that his express desire was effectively thwarted in that his simple spiritual symbolism of that last night in the flesh has been reduced to precise interpretations and subjected to the almost mathematical precision of a set formula. Of all Jesus’ teachings none have become more tradition-standardized.
این شام یادبود، وقتی توسط کسانی که به پسر ایمان دارند و خداشناس هستند، خورده می‌شود، نیازی نیست که هیچیک از تفسیرهای نادرستِ نابخردانة انسان در مورد معنای حضور الهی با نمادگراییِ آن مرتبط شود، زیرا در همة این موارد استاد واقعاً حضور دارد. شام یادبود، میعادگاه نمادینِ فرد ایماندار با میکائیل است. هنگامی که شما به این ترتیب نسبت به روح آگاه می‌شوید، پسر در واقع حاضر است، و روح او با آن قطعة پدرش که در انسان ساکن است برادری می‌کند.
179:5.6 (1942.5)
This supper of remembrance, when it is partaken of by those who are Son-believing and God-knowing, does not need to have associated with its symbolism any of man’s puerile misinterpretations regarding the meaning of the divine presence, for upon all such occasions the Master is really present. The remembrance supper is the believer’s symbolic rendezvous with Michael. When you become thus spirit-conscious, the Son is actually present, and his spirit fraternizes with the indwelling fragment of his Father.
پس از این که آنها برای چند لحظه مشغول مراقبه شدند، عیسی به صحبت ادامه داد: ”وقتی این کارها را انجام می‌دهید، حیاتی را که در میان شما در زمین زندگی کرده‌ام به یاد بیاورید و خوشحال باشید که به زندگی کردن با شما در زمین و از طریق شما به خدمت کردن ادامه خواهم داد. به عنوان افراد، در مورد این که چه کسی از همه بزرگتر خواهد بود، در میان خود جر و بحث نکنید. همه مثل برادر باشید. و هنگامی که پادشاهی آنقدر بزرگ شد که گروههای زیادی از ایمانداران را در بر گرفت، به همین ترتیب باید از مجادله برای بزرگی یا برتری طلبی در میان این گروهها خودداری کنید.“
179:5.7 (1942.6)
After they had engaged in meditation for a few moments, Jesus continued speaking: “When you do these things, recall the life I have lived on earth among you and rejoice that I am to continue to live on earth with you and to serve through you. As individuals, contend not among yourselves as to who shall be greatest. Be you all as brethren. And when the kingdom grows to embrace large groups of believers, likewise should you refrain from contending for greatness or seeking preferment between such groups.”
هنگامی که عیسی بدین ترتیب شام یادبود را بنا نهاد، به آن یازده تن گفت: ”و هر وقت این کار را کردید، آن را به یاد من انجام دهید. و هنگامی که مرا به یاد آوردید، ابتدا به زندگی من در جسم در گذشته نگاه کنید، و به یاد بیاورید که روزی با شما بودم، و سپس، از طریق ایمان، تشخیص دهید که روزی همة شما در پادشاهی جاودان پدر با من شام خواهید خورد. این عید فصح نوینی است که من برای شما باقی می‌گذارم، حتی خاطرة زندگی اعطایی من، کلام حقیقت جاودان؛ و از مهر من برای شما، ریختنِ روح حقیقت من بر همة انسانها.“
179:5.9 (1943.2)
When Jesus had thus established the supper of the remembrance, he said to the eleven: “And as often as you do this, do it in remembrance of me. And when you do remember me, first look back upon my life in the flesh, recall that I was once with you, and then, by faith, discern that you shall all sometime sup with me in the Father’s eternal kingdom. This is the new Passover which I leave with you, even the memory of my bestowal life, the word of eternal truth; and of my love for you, the outpouring of my Spirit of Truth upon all flesh.”