کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 177
چهارشنبه، روز استراحت
چهارشنبه، روز استراحت
Paper 177
Wednesday, the Rest Day
Wednesday, the Rest Day
هنگامی که کار آموزش دادن به مردم به آنها فشار نمی‌آورد، عادت عیسی و حواریونش این بود که هر چهارشنبه از کارهایشان دست کشیده و استراحت کنند. در این چهارشنبة خاص، آنها کمی دیرتر از همیشه صبحانه خوردند و سکوتی بدشگون کمپ را فرا گرفت؛ در طول نیمة اول این وقت صبحانه حرف اندکی گفته شد. سرانجام عیسی گفت: ”من می‌خواهم که شما امروز استراحت کنید. وقتی را به فکر کردن در مورد تمام اتفاقاتی که از موقع آمدن ما به اورشلیم افتاده است اختصاص دهید و در مورد آنچه که پیش رو داریم، و من پیرامون آن به صراحت به شما گفته‌ام، تعمق کنید. اطمینان حاصل کنید که حقیقت در زندگی شما باقی می‌ماند، و این که هر روز در زیبندگی رشد می‌کنید.“
177:0.1 (1920.1)
WHEN the work of teaching the people did not press them, it was the custom of Jesus and his apostles to rest from their labors each Wednesday. On this particular Wednesday they ate breakfast somewhat later than usual, and the camp was pervaded by an ominous silence; little was said during the first half of this morning meal. At last Jesus spoke: “I desire that you rest today. Take time to think over all that has happened since we came to Jerusalem and meditate on what is just ahead, of which I have plainly told you. Make sure that the truth abides in your lives, and that you daily grow in grace.”
وقتی عیسی آماده شد که به تنهایی به سوی تپه‌ها برود، داوود زبدی به او نزدیک شد و گفت: ”استاد، تو به خوبی می‌دانی که فریسیان و حاکمان به دنبال نابودی تو هستند، و با این حال تو آماده می‌شوی که به تنهایی به سوی تپه‌ها بروی. انجام این کار حماقت است؛ از این رو من سه مرد کاملاً آماده را همراه تو می‌فرستم تا مراقب باشند که هیچ آسیبی به تو نرسد.“ عیسی به سه جلیلی که کاملاً مسلح و تنومند بودند نگریست و به داوود گفت: ”نیت تو خوب است، اما در اشتباهی، زیرا نمی‌توانی بفهمی که پسر انسان نیاز ندارد که کسی از او دفاع کند. هیچ کس تا آن ساعتی که من حاضر باشم جانم را مطابق خواست پدرم فدا کنم، دست بر من نخواهد گذاشت. این مردها نباید مرا همراهی کنند. من مایلم تنها بروم تا بتوانم با پدر راز و نیاز کنم.“
177:0.3 (1920.3)
When Jesus made ready to go into the hills alone, David Zebedee accosted him, saying: “You well know, Master, that the Pharisees and rulers seek to destroy you, and yet you make ready to go alone into the hills. To do this is folly; I will therefore send three men with you well prepared to see that no harm befalls you.” Jesus looked over the three well-armed and stalwart Galileans and said to David: “You mean well, but you err in that you fail to understand that the Son of Man needs no one to defend him. No man will lay hands on me until that hour when I am ready to lay down my life in conformity to my Father’s will. These men may not accompany me. I desire to go alone, that I may commune with the Father.”
177:0.4 (1920.4)
Upon hearing these words, David and his armed guards withdrew; but as Jesus started off alone, John Mark came forward with a small basket containing food and water and suggested that, if he intended to be away all day, he might find himself hungry. The Master smiled on John and reached down to take the basket.
در حالی که عیسی در آستانة گرفتنِ سبد ناهار از دست یوحنا بود، مرد جوان جرأت کرد و گفت: ”اما استاد، شما می‌توانید سبد را زمین بگذارید، و در حالی که برای دعا کردن کنار می‌روید، بدون آن ادامه دهید. علاوه بر این، اگر من برای حمل ناهار همراه شما بروم، شما برای پرستش آزادتر خواهید بود، و من قطعاً ساکت خواهم بود. من هیچ سؤالی نمی‌پرسم و وقتی به تنهایی می‌روید تا دعا کنید، من کنار سبد می‌مانم.“
177:1.1 (1920.5)
As Jesus was about to take the lunch basket from John’s hand, the young man ventured to say: “But, Master, you may set the basket down while you turn aside to pray and go on without it. Besides, if I should go along to carry the lunch, you would be more free to worship, and I will surely be silent. I will ask no questions and will stay by the basket when you go apart by yourself to pray.”
یوحنا در حین گفتنِ این سخنان، که بی‌پرواییِ آن برخی از شنوندگان مجاور را متحیر نمود، جسارت کرده بود که سبد را نگه دارد. یوحنا و عیسی آنجا ایستادند، و هر دو سبد را در دست گرفتند. استاد فوراً سبد را رها کرد، و در حالی که رو به پایین به پسر جوان نگاه می‌کرد گفت: ”از آنجایی که با تمام وجودت می‌خواهی با من بروی، این از تو دریغ نخواهد شد. ما به تنهایی می‌رویم و دیدار خوبی خواهیم داشت. تو می‌توانی هر پرسشی را که در قلبت به وجود آید از من بپرسی، و ما همدیگر را تسلی و دلداری خواهیم داد. تو می‌توانی حمل ناهار را شروع کنی، و هنگامی که خسته شدی، من به تو کمک خواهم کرد. همراه من بیا.“
177:1.2 (1920.6)
While making this speech, the temerity of which astonished some of the near-by listeners, John had made bold to hold on to the basket. There they stood, both John and Jesus holding the basket. Presently the Master let go and, looking down on the lad, said: “Since with all your heart you crave to go with me, it shall not be denied you. We will go off by ourselves and have a good visit. You may ask me any question that arises in your heart, and we will comfort and console each other. You may start out carrying the lunch, and when you grow weary, I will help you. Follow on with me.”
عیسی در عصر آن روز تا بعد از غروب آفتاب به اردوگاه بازنگشت. استاد این آخرین روز آرامش در زمین را به دیدار با این جوان تشنة حقیقت و گفتگو با پدر بهشتی خود گذراند. این رخداد در عالم بالا به عنوان ”روزی که مرد جوانی با خدا در تپه‌ها گذراند“ شناخته شده است. این رویداد تا ابد نشان دهندة تمایل خالق به همدمی با مخلوق است. حتی یک جوان، اگر واقعاً میل قلبی او بالا باشد، می‌تواند توجه خدای یک جهان را جلب کند و از همنشینی مهرآمیز او بهره‌مند گردد، و در واقع شعف فراموش نشدنیِ خلوت کردن با خدا در تپه‌ها، و برای یک روز کامل را تجربه کند. و تجربة بی‌نظیر یوحنای مرقس در این چهارشنبه در تپه‌های یهودیه چنین بود.
177:1.3 (1921.1)
Jesus did not return to the camp that evening until after sunset. The Master spent this last day of quiet on earth visiting with this truth-hungry youth and talking with his Paradise Father. This event has become known on high as “the day which a young man spent with God in the hills.” Forever this occasion exemplifies the willingness of the Creator to fellowship the creature. Even a youth, if the desire of the heart is really supreme, can command the attention and enjoy the loving companionship of the God of a universe, actually experience the unforgettable ecstasy of being alone with God in the hills, and for a whole day. And such was the unique experience of John Mark on this Wednesday in the hills of Judea.
عیسی با یوحنا بسیار اختلاط کرد، و در مورد امور این دنیا و دنیای بعد آزادانه گفتگو نمود. یوحنا به عیسی گفت که چقدر متأسف است که سن او آنقدر زیاد نبوده که جزو یکی از حواریون باشد، و او از این که اجازه یافته است از هنگام نخستین موعظة آنها در پایاب رود اردن نزدیک به اریحا، به جز در سفر به فینیقیه، همراه آنها باشد قدردانی زیاد خود را ابراز نمود. عیسی به پسر جوان هشدار داد که از رویدادهای قریب‌الوقوع ناامید نشود و به او اطمینان داد که زنده خواهد ماند تا به یک پیام‌آور توانمند پادشاهی تبدیل شود.
177:1.4 (1920.8)
Jesus visited much with John, talking freely about the affairs of this world and the next. John told Jesus how much he regretted that he had not been old enough to be one of the apostles and expressed his great appreciation that he had been permitted to follow on with them since their first preaching at the Jordan ford near Jericho, except for the trip to Phoenicia. Jesus warned the lad not to become discouraged by impending events and assured him he would live to become a mighty messenger of the kingdom.
یوحنای مرقس از خاطرة این روز با عیسی در تپه‌ها به وجد آمد، اما هرگز پند آخر استاد را که درست در هنگام بازگشت آنها به اردوگاه جتسیمانی گفته شد، فراموش نکرد، آنگاه که او گفت: ”خوب، یوحنا، ما دیدار خوبی داشتیم، یک روزِ استراحتِ واقعی، اما مراقب باش آنچه را که به تو گفتم به کسی نگویی.“ و یوحنای مرقس هیچیک از رخدادهای این روزی را که با عیسی در تپه‌ها گذراند، هرگز فاش نکرد.
177:1.5 (1920.9)
John Mark was thrilled by the memory of this day with Jesus in the hills, but he never forgot the Master’s final admonition, spoken just as they were about to return to the Gethsemane camp, when he said: “Well, John, we have had a good visit, a real day of rest, but see to it that you tell no man the things which I told you.” And John Mark never did reveal anything that transpired on this day which he spent with Jesus in the hills.
در جریان دیدار این روز با یوحنای مرقس، عیسی زمان قابل توجهی را صرف مقایسة تجارب اولیة کودکی و نوجوانی بعدی آنها نمود. اگر چه والدین یوحنا در مقایسه با والدین عیسی از مقدار بیشتری از دارایی این دنیا برخوردار بودند، اما تجارب زیادی در دوران کودکی آنها وجود داشت که بسیار مشابه بود. عیسی چیزهای زیادی گفت که به یوحنا کمک کرد تا پدر و مادر و سایر اعضای خانوادة خود را بهتر درک کند. هنگامی که پسر نوجوان از استاد پرسید که چگونه می‌تواند بداند که به یک ”پیام‌آور توانمند پادشاهی“ تبدیل خواهد شد، عیسی گفت:
177:2.1 (1921.5)
In the course of this day’s visiting with John Mark, Jesus spent considerable time comparing their early childhood and later boyhood experiences. Although John’s parents possessed more of this world’s goods than had Jesus’ parents, there was much experience in their boyhood which was very similar. Jesus said many things which helped John better to understand his parents and other members of his family. When the lad asked the Master how he could know that he would turn out to be a “mighty messenger of the kingdom,” Jesus said:
”من می‌دانم که تو به بشارت پادشاهی وفادار خواهی بود، و من می‌توانم به ایمان و مهر کنونیِ تو تکیه کنم، زیرا این کیفیت‌ها مبتنی بر آموزش اولیه‌ای هستند که تو به سهم خود در خانه دریافت کرده‌ای. تو محصول خانه‌ای هستی که در آن والدین محبتی صمیمانه به یکدیگر دارند، و از این رو تو چنان بیش از حد مورد مهر ورزی قرار نگرفته‌ای که به طرز زیان‌آوری ایدة خود بزرگ‌بینی را در تو تشدید کند. شخصیت تو نیز در نتیجة ترفندهای عاری از مهر پدر و مادرت برای کسب اعتماد و وفاداری تو، هنگامی که یکی از آنها بر علیه دیگری باشد، دچار کژدیسی نشده است. تو از آن مهر والدین برخوردار بوده‌ای که اعتماد به نفسی ستودنی را تضمین می‌کند و احساسات نرمالِ امنیت را به بار می‌آورد. اما همچنین تو خوش شانس بوده‌ای زیرا والدین تو از خرد و نیز از محبت برخوردار بودند؛ و این حکمت بود که موجب شد آنها اکثر اَشکال زیاده‌روی و بسیاری از تجملات را که می‌توان با ثروت خریداری کرد از تو دریغ کنند، در حالی که تو را همراه با همبازیهای محله‌تان به مدرسة کنیسه فرستادند، و همچنین با اجازه دادن به تو برای داشتنِ یک تجربة اصیل، تو را تشویق کردند بیاموزی که چگونه در این دنیا زندگی کنی. تو با دوست جوانت عاموس به رود اردن آمدی، جایی که ما موعظه می‌کردیم و شاگردان یحیی تعمید می‌دادند. هر دوی شما مایل بودید با ما همراه شوید. وقتی به اورشلیم برگشتی، والدین تو رضایت دادند، اما والدین عاموس نپذیرفتند؛ آنها پسر خود را آنقدر دوست داشتند که تجربة پربرکتی را که شما داشته‌اید از او دریغ کردند، حتی مانند آنچه را که امروز از آن لذت می‌برید. عاموس می‌توانست با فرار از خانه به ما ملحق شود، اما با انجام این کار به عشق آسیب می‌زد و وفاداری را قربانی می‌کرد. حتی اگر چنین مسیری عاقلانه بود، بهای گزافی برای تجربه، استقلال، و آزادی می‌بایست پرداخت می‌شد. والدین خردمند، مثل والدین تو، مراقب هستند که وقتی فرزندانشان به سن تو رسیدند مجبور نشوند برای کسب استقلال و بهره‌مند شدن از آزادیِ نیرو بخش به عشق آسیب برسانند یا وفاداری را سرکوب کنند.
177:2.2 (1921.6)
“I know you will prove loyal to the gospel of the kingdom because I can depend upon your present faith and love when these qualities are grounded upon such an early training as has been your portion at home. You are the product of a home where the parents bear each other a sincere affection, and therefore you have not been overloved so as injuriously to exalt your concept of self-importance. Neither has your personality suffered distortion in consequence of your parents’ loveless maneuvering for your confidence and loyalty, the one against the other. You have enjoyed that parental love which insures laudable self-confidence and which fosters normal feelings of security. But you have also been fortunate in that your parents possessed wisdom as well as love; and it was wisdom which led them to withhold most forms of indulgence and many luxuries which wealth can buy while they sent you to the synagogue school along with your neighborhood playfellows, and they also encouraged you to learn how to live in this world by permitting you to have original experience. You came over to the Jordan, where we preached and John’s disciples baptized, with your young friend Amos. Both of you desired to go with us. When you returned to Jerusalem, your parents consented; Amos’s parents refused; they loved their son so much that they denied him the blessed experience which you have had, even such as you this day enjoy. By running away from home, Amos could have joined us, but in so doing he would have wounded love and sacrificed loyalty. Even if such a course had been wise, it would have been a terrible price to pay for experience, independence, and liberty. Wise parents, such as yours, see to it that their children do not have to wound love or stifle loyalty in order to develop independence and enjoy invigorating liberty when they have grown up to your age.
”یوحنا، عشق، هنگامی که توسط موجودات کاملاً خردمند عطا شود، عالی‌ترین واقعیت جهان است، اما بدان گونه که در تجربة والدین فانی تجلی می‌یابد یک ویژگیِ خطرناک و اغلب نیمه خودخواهانه است. هنگامی که ازدواج کردی و پرورش فرزندان خودت را به عهده گرفتی، اطمینان حاصل کن که مهر تو با خرد توأم می‌شود و با هوشمندی هدایت می‌شود.
177:2.3 (1922.1)
“Love, John, is the supreme reality of the universe when bestowed by all-wise beings, but it is a dangerous and oftentimes semiselfish trait as it is manifested in the experience of mortal parents. When you get married and have children of your own to rear, make sure that your love is admonished by wisdom and guided by intelligence.
”دوست جوان تو عاموس درست به اندازة تو به این بشارت پادشاهی اعتقاد دارد، اما من نمی‌توانم کاملاً به او تکیه کنم؛ من مطمئن نیستم که او در سالهای آینده چه خواهد کرد. زندگی اولیة او در خانه به گونه‌ای نبود که بتواند یک فرد کاملاً قابل اعتماد به وجود آوَرَد. عاموس بسیار شبیه به یکی از حواریون است که نتوانست از یک آموزش نرمال، مهرآمیز، و خردمندانه در خانه بهره‌مند گردد. کل مراحل آتی زندگیِ تو شادتر و قابل اعتمادتر خواهد بود زیرا تو هشت سال اول زندگی خود را در یک خانة نرمال و کاملاً سامان یافته سپری کردی. تو دارای شخصیتی قوی و محکم هستی زیرا در خانه‌ای بزرگ شدی که در آن عشق غالب بود و خرد حکمفرما بود. چنین تربیتِ دوران کودکی نوعی وفاداری ایجاد می‌کند که به من اطمینان می‌دهد که مسیری را که آغاز کرده‌ای با موفقیت طی خواهی کرد.“
177:2.4 (1922.2)
“Your young friend Amos believes this gospel of the kingdom just as much as you, but I cannot fully depend upon him; I am not certain about what he will do in the years to come. His early home life was not such as would produce a wholly dependable person. Amos is too much like one of the apostles who failed to enjoy a normal, loving, and wise home training. Your whole afterlife will be more happy and dependable because you spent your first eight years in a normal and well-regulated home. You possess a strong and well-knit character because you grew up in a home where love prevailed and wisdom reigned. Such a childhood training produces a type of loyalty which assures me that you will go through with the course you have begun.”
عیسی و یوحنا بیش از یک ساعت این بحثِ زندگیِ خانگی را ادامه دادند. استاد در ادامه به یوحنا توضیح داد که چگونه یک کودک برای تمام برداشتهای اولیة خود پیرامون هر چیزی که عقلانی، اجتماعی، اخلاقی، و حتی معنوی است، کاملاً به والدینش و زندگیِ خانگیِ مربوط به آن وابسته است، زیرا برای کودک خردسال خانواده تجسم تمام آن چیزی است که در ابتدا می‌تواند از روابط انسانی یا الهی تشخیص دهد. کودک باید نخستین برداشتهای خود از جهان را از مراقبت مادر به دست آورد؛ او برای اولین ایده‌هایش از پدر آسمانی کاملاً به پدر زمینی وابسته است. زندگی بعدی کودک مطابق با زندگی ذهنی و عاطفی اولیة او، که مشروط به این روابط اجتماعی و معنوی خانه است، شاد یا ناشاد، آسان یا دشوار می‌شود. تمامی مراحل آتی زندگی یک موجود بشری به شدت تحت تأثیر اتفاقاتی است که در چند سال اولِ وجود رخ می‌دهد.
177:2.5 (1922.3)
For more than an hour Jesus and John continued this discussion of home life. The Master went on to explain to John how a child is wholly dependent on his parents and the associated home life for all his early concepts of everything intellectual, social, moral, and even spiritual since the family represents to the young child all that he can first know of either human or divine relationships. The child must derive his first impressions of the universe from the mother’s care; he is wholly dependent on the earthly father for his first ideas of the heavenly Father. The child’s subsequent life is made happy or unhappy, easy or difficult, in accordance with his early mental and emotional life, conditioned by these social and spiritual relationships of the home. A human being’s entire afterlife is enormously influenced by what happens during the first few years of existence.
اعتقاد صادقانة ما این است که بشارت آموزش عیسی، که روی رابطة پدر و فرزندی بنیاد نهاده شده است، به سختی می‌تواند از مقبولیت جهانی برخوردار شود تا این که وقت آن رسد که زندگیِ خانگیِ مردمان متمدن امروزی قدر بیشتری از مهر ورزی و قدر بیشتری از خرد را در بر گیرد. با وجود این که والدین قرن بیستم از دانش زیاد و حقیقت فزاینده‌ای برای بهبود خانه و متعالی ساختنِ زندگی خانگی برخوردارند، این یک واقعیت باقی می‌ماند که تعداد بسیار اندکی از خانه‌های امروزی مکانهای خوبی برای پرورش پسران و دختران مانند خانة عیسی در جلیل و خانة یوحنای مرقس در یهودیه هستند، با این همه، پذیرش بشارت عیسی به بهبود فوری زندگی خانگی منجر خواهد شد. زندگی پرمهر یک خانة خردمند و وقف وفادارانة مذهب راستین تأثیر متقابل عمیقی بر یکدیگر اعمال می‌کنند. چنین زندگی خانگی مذهب را تقویت می‌کند، و مذهب راستین همیشه خانه را جلال می‌بخشد.
177:2.6 (1922.4)
It is our sincere belief that the gospel of Jesus’ teaching, founded as it is on the father-child relationship, can hardly enjoy a world-wide acceptance until such a time as the home life of the modern civilized peoples embraces more of love and more of wisdom. Notwithstanding that parents of the twentieth century possess great knowledge and increased truth for improving the home and ennobling the home life, it remains a fact that very few modern homes are such good places in which to nurture boys and girls as Jesus’ home in Galilee and John Mark’s home in Judea, albeit the acceptance of Jesus’ gospel will result in the immediate improvement of home life. The love life of a wise home and the loyal devotion of true religion exert a profound reciprocal influence upon each other. Such a home life enhances religion, and genuine religion always glorifies the home.
درست است که بسیاری از تأثیرات ناخوشایندِ باز دارندة رشد و دیگر ویژگیهای محدود کنندة این خانه‌های قدیمی یهودی از بسیاری از خانه‌های امروزیِ سامان یافته‌تر عملاً حذف شده‌اند. در واقع، آزادیِ بی‌شائبه‌تر و آزادی شخصیِ به مراتب بیشتری وجود دارد، اما این آزادی نه با عشق مهار می‌شود، نه با وفاداری انگیزه می‌یابد، و نه توسط انضباطِ هوشمندانة خرد هدایت می‌شود. تا وقتی که به کودک یاد می‌دهیم که دعا کند: ”پدر ما که در آسمانی“، مسئولیت عظیمی بر دوش همة پدران زمینی قرار داده می‌شود که به گونه‌ای زندگی کنند و به خانه‌هایشان نظم دهند که کلمة پدر به طور شایسته در ذهن و قلب همة کودکانِ در حال رشد گنجانده شود.
177:2.7 (1923.1)
It is true that many of the objectionable stunting influences and other cramping features of these olden Jewish homes have been virtually eliminated from many of the better-regulated modern homes. There is, indeed, more spontaneous freedom and far more personal liberty, but this liberty is not restrained by love, motivated by loyalty, nor directed by the intelligent discipline of wisdom. As long as we teach the child to pray, “Our Father who is in heaven,” a tremendous responsibility rests upon all earthly fathers so to live and order their homes that the word father becomes worthily enshrined in the minds and hearts of all growing children.
حواریون بیشتر این روز را به قدم زدن در اطراف کوه زیتون و دیدار با شاگردانی که با آنها اردو زده بودند گذراندند، اما در اوایل بعد از ظهر بسیار مشتاق دیدن بازگشت عیسی شدند. با گذشت روز، نگرانی آنها در مورد امنیت او به طور فزاینده زیاد شد؛ آنها بدون او بیش از اندازه احساس تنهایی می‌کردند. در طول روز بحثهای زیادی در مورد این که آیا باید اجازه داده می‌شد که استاد به تنهایی به تپه‌ها برود، و فقط با یک شاگرد همراهی شود، در جریان بود. اگر چه هیچ کس افکار خود را به طور آشکار بیان نکرد، به جز یهودای اسخریوطی، حتی یک تن از آنان نمی‌خواست در جای یوحنای مرقس باشد.
177:3.1 (1923.2)
The apostles spent most of this day walking about on Mount Olivet and visiting with the disciples who were encamped with them, but early in the afternoon they became very desirous of seeing Jesus return. As the day wore on, they grew increasingly anxious about his safety; they felt inexpressibly lonely without him. There was much debating throughout the day as to whether the Master should have been allowed to go off by himself in the hills, accompanied only by an errand boy. Though no man openly so expressed his thoughts, there was not one of them, save Judas Iscariot, who did not wish himself in John Mark’s place.
تقریباً اواسط بعد از ظهر بود که نَتَنائیل سخنرانی خود را در مورد ”بزرگترین آرزو“ برای حدود نیم دوجین از حواریون و همین تعداد از شاگردان ایراد کرد، و پایان آن چنین بود: ”اِشکال اکثر ما این است که ما فقط دو دل هستیم. ما نمی‌توانیم همانطور که استاد ما را دوست دارد، او را دوست بداریم. اگر همة ما به اندازة یوحنای مرقس می‌خواستیم با او برویم، مطمئناً او همة ما را می‌برد. ما در کناری ایستادیم در حالی که پسر جوان به استاد نزدیک شد و سبد را به او تعارف کرد، اما وقتی استاد آن را گرفت، پسر جوان آن را رها نمی‌کرد. و بدین ترتیب استاد ما را اینجا رها کرد در حالی که با سبد، پسر، و سایر چیزها به تپه‌ها رفت.“
177:3.2 (1923.3)
It was about midafternoon when Nathaniel made his speech on “Supreme Desire” to about half a dozen of the apostles and as many disciples, the ending of which was: “What is wrong with most of us is that we are only halfhearted. We fail to love the Master as he loves us. If we had all wanted to go with him as much as John Mark did, he would surely have taken us all. We stood by while the lad approached the Master and offered him the basket, but when the Master took hold of it, the lad would not let go. And so the Master left us here while he went off to the hills with basket, boy, and all.”
حدود ساعت چهار، دونده‌ها نزد داوود زبدی آمدند و از مادر او در بیت‌صیدا و از مادر عیسی برای او خبر آوردند. چند روز قبل از آن، داوود به این نتیجة قطعی رسیده بود که سران کاهنان و حاکمان عیسی را خواهند کشت. داوود می‌دانست که آنها مصمم به نابودی استاد هستند، و تقریباً متقاعد شده بود که عیسی نه از قدرت الهی خود برای نجات خود استفاده می‌کند و نه به پیروانش اجازه می‌دهد که برای دفاع از او به زور متوسل شوند. او پس از رسیدن به این نتایج، در فرستادن یک قاصد نزد مادرش هیچ وقتی را از دست نداد، و از او مصرانه خواست که فوراً به اورشلیم بیاید و مریم مادر عیسی و همة اعضای خانوادة او را بیاورد.
177:3.3 (1923.4)
About four o’clock, runners came to David Zebedee bringing him word from his mother at Bethsaida and from Jesus’ mother. Several days previously David had made up his mind that the chief priests and rulers were going to kill Jesus. David knew they were determined to destroy the Master, and he was about convinced that Jesus would neither exert his divine power to save himself nor permit his followers to employ force in his defense. Having reached these conclusions, he lost no time in dispatching a messenger to his mother, urging her to come at once to Jerusalem and to bring Mary the mother of Jesus and every member of his family.
مادر داوود مطابق درخواست پسرش عمل کرد، و اکنون دوندگان نزد داوود بازگشتند و خبر دادند که مادرش و تمام خانوادة عیسی در راه اورشلیم هستند و باید روز بعد دیر هنگام یا در سحرگاه صبح روزِ بعد از آن به آنجا برسند. از آنجایی که داوود این کار را به ابتکار خودش انجام داد، عاقلانه دید که موضوع را پیش خودش نگه دارد. از این رو به کسی نگفت که خانوادة عیسی در راه اورشلیم هستند.
177:3.4 (1923.5)
David’s mother did as her son requested, and now the runners came back to David bringing the word that his mother and Jesus’ entire family were on the way to Jerusalem and should arrive sometime late on the following day or very early the next morning. Since David did this on his own initiative, he thought it wise to keep the matter to himself. He told no one, therefore, that Jesus’ family was on the way to Jerusalem.
177:3.5 (1924.1)
Shortly after noon, more than twenty of the Greeks who had met with Jesus and the twelve at the home of Joseph of Arimathea arrived at the camp, and Peter and John spent several hours in conference with them. These Greeks, at least some of them, were well advanced in the knowledge of the kingdom, having been instructed by Rodan at Alexandria.
در حالی که همة این رخدادها در اردوگاه در جریان بودند، در اورشلیم، سران کاهنان و بزرگان از این که عیسی برای سخنرانی برای جمعیت برنگشت، شگفت‌زده شدند. درست است، روز قبل، وقتی که او معبد را ترک کرد، گفته بود: ”خانة شما را متروک به شما می‌سپارم.“ اما آنها نمی‌توانستند بفهمند که چرا او حاضر است از مزیت بزرگی که در رفتار دوستانة جمعیت ایجاد کرده بود چشم‌پوشی کند. در حالی که آنها می‌ترسیدند که او در میان مردم غوغایی به پا کند، آخرین سخنان استاد خطاب به جمعیت، هشداری بود که به هر نحو معقولانه با مرجعیتِ ”کسانی که بر مسند موسی می‌نشینند“ هم نوا باشند. اما روز شلوغی در شهر بود، و آنها به طور همزمان داشتند برای عید فصح آماده می‌شدند و نقشه‌های خود را برای نابودی عیسی تکمیل می‌کردند.
177:3.7 (1924.3)
While all of this was going on at the camp, in Jerusalem the chief priests and elders were amazed that Jesus did not return to address the multitudes. True, the day before, when he left the temple, he had said, “I leave your house to you desolate.” But they could not understand why he would be willing to forgo the great advantage which he had built up in the friendly attitude of the crowds. While they feared he would stir up a tumult among the people, the Master’s last words to the multitude had been an exhortation to conform in every reasonable manner with the authority of those “who sit in Moses’ seat.” But it was a busy day in the city as they simultaneously prepared for the Passover and perfected their plans for destroying Jesus.
اندکی پس از این که عیسی و یوحنای مرقس اردوگاه را ترک کردند، یهودای اسخریوطی از میان برادرانش ناپدید شد و تا اواخر بعد از ظهر برنگشت. این حواری سر در گم و ناراضی، علی‌رغم درخواست مشخص استادش مبنی بر خودداری از ورود به اورشلیم، با عجله رفت تا قرار ملاقات خود را با دشمنان عیسی در خانة قیافا کاهن اعظم حفظ کند. این یک جلسة غیررسمی شورای عالی یهود بود و برای اندکی بعد از ساعت ده بامداد آن روز تعیین شده بود. برای این جلسه به این منظور فراخوان داده شده بود که در مورد ماهیت اتهاماتی که باید علیه عیسی مطرح شود بحث شود، و در مورد روشی که باید برای آوردن او نزد مقامات رومی به کار گرفته شود تصمیم‌گیری شود تا تأیید مدنیِ لازمِ برای حکم اعدام که آنها از پیش برای او صادر کرده بودند کسب شود.
177:4.1 (1924.5)
Shortly after Jesus and John Mark left the camp, Judas Iscariot disappeared from among his brethren, not returning until late in the afternoon. This confused and discontented apostle, notwithstanding his Master’s specific request to refrain from entering Jerusalem, went in haste to keep his appointment with Jesus’ enemies at the home of Caiaphas the high priest. This was an informal meeting of the Sanhedrin and had been appointed for shortly after ten o’clock that morning. This meeting was called to discuss the nature of the charges which should be lodged against Jesus and to decide upon the procedure to be employed in bringing him before the Roman authorities for the purpose of securing the necessary civil confirmation of the death sentence which they had already passed upon him.
در روز قبل، یهودا به برخی از بستگان خود و برخی از دوستان صدوقی خانوادة پدرش فاش کرده بود که به این نتیجه رسیده بود که در حالی که عیسی یک رویاپرداز و آرمان‌گرای خوش نیت است، اما نجات دهندة مورد انتظار اسرائیل نیست. یهودا اظهار داشت که بسیار مایل است راهی برای کناره‌گیریِ موقرانه از کل جنبش بیابد. دوستان او با تملق‌گویی به او اطمینان دادند که کناره‌گیری او توسط حاکمان یهودی به عنوان یک رویداد بزرگ مورد استقبال قرار خواهد گرفت، و هیچ چیز برای او زیاد از حد نیکو نخواهد بود. آنها او را به این باور رساندند که فوراً از شورای عالی یهود احترام بالایی دریافت خواهد کرد، و این که سرانجام در موقعیتی قرار خواهد گرفت که ننگ ارتباط خوش نیت اما ”تأسف‌آور“ خود را ”با جلیلی‌های دانش نیاموخته“ پاک سازد.
177:4.2 (1924.6)
On the preceding day Judas had disclosed to some of his relatives and to certain Sadducean friends of his father’s family that he had reached the conclusion that, while Jesus was a well-meaning dreamer and idealist, he was not the expected deliverer of Israel. Judas stated that he would very much like to find some way of withdrawing gracefully from the whole movement. His friends flatteringly assured him that his withdrawal would be hailed by the Jewish rulers as a great event, and that nothing would be too good for him. They led him to believe that he would forthwith receive high honors from the Sanhedrin, and that he would at last be in a position to erase the stigma of his well-meant but “unfortunate association with untaught Galileans.”
یهودا نمی‌توانست کاملاً باور کند که کارهای عظیم استاد توسط قدرت شاهزادة اهریمنان انجام شده است، اما اکنون کاملاً متقاعد شده بود که عیسی از قدرتش برای بزرگ جلوه دادنِ خود استفاده نخواهد کرد؛ او سرانجام متقاعد شد که عیسی اجازه خواهد داد که توسط حاکمان یهود نابود شود، و نمی‌توانست فکر تحقیرآمیز شناسایی شدن با یک جنبش شکست خورده را تحمل کند. او از پذیرفتن ایدة شکستِ آشکار خودداری کرد. او شخصیت محکم استادش و تیزبینی آن ذهن باشکوه و مهربان را کاملاً درک می‌کرد، با این حال حتی از پذیرفتنِ جزئیِ این پیشنهاد یکی از بستگانش که عیسی، در حالی که یک متعصب خوش نیت است ولی احتمالاً ذهن درستی ندارد، لذت می‌برد؛ و این که او همیشه فردی عجیب و درست فهم نشده به نظر می‌رسد.
177:4.3 (1924.7)
Judas could not quite believe that the mighty works of the Master had been wrought by the power of the prince of devils, but he was now fully convinced that Jesus would not exert his power in self-aggrandizement; he was at last convinced that Jesus would allow himself to be destroyed by the Jewish rulers, and he could not endure the humiliating thought of being identified with a movement of defeat. He refused to entertain the idea of apparent failure. He thoroughly understood the sturdy character of his Master and the keenness of that majestic and merciful mind, yet he derived pleasure from even the partial entertainment of the suggestion of one of his relatives that Jesus, while he was a well-meaning fanatic, was probably not really sound of mind; that he had always appeared to be a strange and misunderstood person.
و اکنون، به گونه‌ای که هرگز پیش از آن رخ نداده بود، یهودا از این که عیسی هرگز رتبة افتخارآمیز بزرگتری برای او تعیین نکرده بود، خود را به طرز عجیبی ناخشنود یافت. در تمام این مدت او از این افتخار که یک حواریِ خزانه‌دار است قدردانی کرده بود، اما اکنون شروع کرد حس کند که از او قدردانی نمی‌شود، و این که تواناییهای او ارج نهاده نشده بود. او ناگهان از این که از پطرس، یعقوب، و یوحنا به واسطة ارتباط نزدیک با عیسی تجلیل می‌شود شدیداً خشمگین شد، و در این هنگام، وقتی که در راه رفتن به خانة کاهن اعظم بود، بیش از آن که به فکر خیانت به عیسی باشد، مصمم شد که از پطرس، یعقوب، و یوحنا انتقام بگیرد. اما فراتر و بیش از همه چیز، درست در آن زمان، یک فکر جدید و غالب شروع کرد خط مقدم ذهن خودآگاه او را اشغال نماید: او تصمیم گرفته بود که برای خود افتخاری کسب کند، و چه بهتر، اگر این امر می‌توانست به طور همزمان از طریق انتقام گرفتن از کسانی که به بزرگترین ناامیدی زندگی او کمک کردند به دست آید. فکر وحشتناک سردرگمی، غرور، ناامیدی، و عزم راسخ به طور همزمان بر او مستولی شد. و از این رو باید روشن باشد که به دلیل پول نبود که در آن هنگام یهودا برای ترتیب دادنِ خیانت به عیسی رهسپار خانة قیافا شد.
177:4.4 (1925.1)
And now, as never before, Judas found himself becoming strangely resentful that Jesus had never assigned him a position of greater honor. All along he had appreciated the honor of being the apostolic treasurer, but now he began to feel that he was not appreciated; that his abilities were unrecognized. He was suddenly overcome with indignation that Peter, James, and John should have been honored with close association with Jesus, and at this time, when he was on the way to the high priest’s home, he was bent on getting even with Peter, James, and John more than he was concerned with any thought of betraying Jesus. But over and above all, just then, a new and dominating thought began to occupy the forefront of his conscious mind: He had set out to get honor for himself, and if this could be secured simultaneously with getting even with those who had contributed to the greatest disappointment of his life, all the better. He was seized with a terrible conspiracy of confusion, pride, desperation, and determination. And so it must be plain that it was not for money that Judas was then on his way to the home of Caiaphas to arrange for the betrayal of Jesus.
همینطور که یهودا به خانة قیافا نزدیک می‌شد، به این تصمیم نهایی رسید که عیسی و حواریون همیارش را ترک کند؛ و او پس از این که تصمیمش را گرفت که آرمان پادشاهی آسمان را ترک کند، مصمم شد که هر قدر از آن افتخار و جلال را که فکر می‌کرد در آینده متعلق به او خواهد بود برای خود حفظ کند، یعنی وقتی که برای اولین بار خود را با عیسی و بشارت نوین پادشاهی تعیین هویت نمود. همة حواریون زمانی در این جاه طلبی با یهودا سهیم بودند، اما با گذشت زمان آموختند که خواستار حقیقت باشند و عیسی را حداقل بیشتر از آن حد که یهودا او را دوست داشت، دوست داشته باشند.
177:4.5 (1925.2)
As Judas approached the home of Caiaphas, he arrived at the final decision to abandon Jesus and his fellow apostles; and having thus made up his mind to desert the cause of the kingdom of heaven, he was determined to secure for himself as much as possible of that honor and glory which he had thought would sometime be his when he first identified himself with Jesus and the new gospel of the kingdom. All of the apostles once shared this ambition with Judas, but as time passed they learned to admire truth and to love Jesus, at least more than did Judas.
خائن توسط پسر عمویش به قیافا و حاکمان یهود معرفی شد. او توضیح داد که یهودا با کشف این اشتباه خود که اجازه داد توسط تعالیم زیرکانة عیسی گمراه شود، به نقطه‌ای رسیده بود که مایل بود به طور علنی و رسمی از ارتباط خود با آن جلیلی انصراف دهد و در عین حال خواستار این شود که اعتماد و مشارکت با برادران یهودایی او به حالت نخست بازگردانده شود. این سخنگوی یهودا در ادامه توضیح داد که یهودا دریافته است که اگر عیسی دستگیر شود، بهترین کار برای آرامش اسرائیل خواهد بود، و این که او به عنوان دلیلی برای اندوه خود به خاطر شرکت در چنین حرکت اشتباهی و به عنوان اثبات صداقت خود که اکنون به تعالیم موسی بازگشت نموده است، آمده است تا خود را به شورای عالی یهود عرضه کند، تا به عنوان کسی که می‌تواند با افسری که دستور دستگیری عیسی را در دست دارد هماهنگی کند تا بتوانند او را بی‌سر و صدا دستگیر کنند، و بدین ترتیب از هر گونه خطر تحریک توده‌های مردم یا ضرورت به تعویق انداختن دستگیری او تا بعد از عید فصح اجتناب شود.
177:4.6 (1925.3)
The traitor was presented to Caiaphas and the Jewish rulers by his cousin, who explained that Judas, having discovered his mistake in allowing himself to be misled by the subtle teaching of Jesus, had arrived at the place where he wished to make public and formal renunciation of his association with the Galilean and at the same time to ask for reinstatement in the confidence and fellowship of his Judean brethren. This spokesman for Judas went on to explain that Judas recognized it would be best for the peace of Israel if Jesus should be taken into custody, and that, as evidence of his sorrow in having participated in such a movement of error and as proof of his sincerity in now returning to the teachings of Moses, he had come to offer himself to the Sanhedrin as one who could so arrange with the captain holding the orders for Jesus’ arrest that he could be taken into custody quietly, thus avoiding any danger of stirring up the multitudes or the necessity of postponing his arrest until after the Passover.
هنگامی که سخنان پسر عموی او تمام شد، یهودا را معرفی کرد، و او ضمن نزدیک شدن به کاهن اعظم گفت: ”هر چه پسر عمویم قول داده است، انجام خواهم داد، اما برای این خدمت چه چیزی می‌خواهی به من بدهی؟“ به نظر نمی‌رسید که یهودا توانست نگاه تحقیرآمیز و حتی انزجارآمیزی را که بر چهرة قیافای سنگدل و مغرور نمایان شد، تشخیص دهد؛ قلب او بیش از حد روی تجلیل از خود و اشتیاق وافر به ارضای خودستایی متمرکز بود.
177:4.7 (1925.4)
When his cousin had finished speaking, he presented Judas, who, stepping forward near the high priest, said: “All that my cousin has promised, I will do, but what are you willing to give me for this service?” Judas did not seem to discern the look of disdain and even disgust that came over the face of the hardhearted and vainglorious Caiaphas; his heart was too much set on self-glory and the craving for the satisfaction of self-exaltation.
و سپس در حالی که قیافا رو به پایین به خائن می‌نگریست گفت: ”یهودا، تو نزد فرماندة نگهبان برو و با آن افسر هماهنگ کن که امشب یا فردا شب استادِ تو را نزد ما بیاورند، و وقتی او توسط تو به دستان ما تحویل داده شد، پاداش خود را برای این خدمت دریافت خواهی کرد.“ وقتی یهودا این را شنید، از حضور سران کاهنان و حاکمان بیرون رفت و با فرماندة نگهبانان معبد دربارة نحوة دستگیری عیسی مشورت کرد. یهودا می‌دانست که عیسی در آن زمان در اردوگاه نیست و نمی‌دانست که او کِی در آن شب باز خواهد گشت، و به همین دلیل آنها در میان خود توافق کردند که عصر روز بعد (پنجشنبه) پس از این که مردم اورشلیم و همة زائران دیدار کننده کارشان برای آن شب تمام شد، عیسی را دستگیر کنند.
177:4.8 (1926.1)
And then Caiaphas looked down upon the betrayer while he said: “Judas, you go to the captain of the guard and arrange with that officer to bring your Master to us either tonight or tomorrow night, and when he has been delivered by you into our hands, you shall receive your reward for this service.” When Judas heard this, he went forth from the presence of the chief priests and rulers and took counsel with the captain of the temple guards as to the manner in which Jesus was to be apprehended. Judas knew that Jesus was then absent from the camp and had no idea when he would return that evening, and so they agreed among themselves to arrest Jesus the next evening (Thursday) after the people of Jerusalem and all of the visiting pilgrims had retired for the night.
یهودا سرمست از افکار عظمت و شکوه، طوری که بسیاری از روزها آن را نداشت، نزد یاران خود در اردوگاه بازگشت. او به این امید که روزی در پادشاهی نوین مردی بزرگ شود به عیسی پیوسته بود. او سرانجام دریافت که هیچ پادشاهی نوینی آنطور که او پیش‌بینی کرده بود وجود نخواهد داشت. اما او از این که آنقدر زیرک بود که ناامیدی خودش را به خاطر ناکامی در دستیابی به شکوه در یک پادشاهیِ نوینِ مورد انتظار با تحقق فوریِ افتخار و پاداش در نظم کهن معاوضه می‌کند شادمان بود. او اکنون باور داشت که این نظم کهن بقا خواهد یافت و مطمئن بود عیسی و همة چیزهایی را که او نشانگر آنها بود نابود خواهد کرد. خیانت یهودا به عیسی در آخرین انگیزه‌اش که نیتی آگاهانه بود، اقدام بزدلانة یک فراری خودخواه بود که تنها فکرش امنیت و جلال خودش بود، صرف نظر از این که پیامدهای رفتار او بر استادش و بر یاران سابقش ممکن بود چه باشد.
177:4.9 (1926.2)
Judas returned to his associates at the camp intoxicated with thoughts of grandeur and glory such as he had not had for many a day. He had enlisted with Jesus hoping some day to become a great man in the new kingdom. He at last realized that there was to be no new kingdom such as he had anticipated. But he rejoiced in being so sagacious as to trade off his disappointment in failing to achieve glory in an anticipated new kingdom for the immediate realization of honor and reward in the old order, which he now believed would survive, and which he was certain would destroy Jesus and all that he stood for. In its last motive of conscious intention, Judas’s betrayal of Jesus was the cowardly act of a selfish deserter whose only thought was his own safety and glorification, no matter what might be the results of his conduct upon his Master and upon his former associates.
اما همیشه درست همینطور بود. یهودا مدتها درگیر این ذهنیت تعمدی، مداوم، خودخواهانه، و انتقام جویانة این تمایلات نفرت‌انگیز و اهریمنیِ انتقام و بی‌وفایی بود که به تدریج در ذهنش انباشته می‌ساخت و در قلبش پرورش می‌داد. عیسی به یهودا مهر می‌ورزید و به او اعتماد داشت، حتی بدان گونه که حواریونِ دیگر را دوست داشت و به آنها اعتماد داشت، اما یهودا نتوانست اعتمادی وفادارانه در خود به وجود آوَرَد و متقابلاً مهری صمیمانه را تجربه کند. و هنگامی که جاه‌طلبی به یک باره به طور کامل با خودخواهی پیوند می‌خورد و با کینه‌توزیِ لجوجانه و سرکوب شدة دیرپا به حد زیاد انگیزه می‌یابد چقدر می‌تواند خطرناک شود! چه چیز ناگواری است ناامیدی در زندگی آن افراد نادانی که با چشم دوختن به جذابیتهای زودگذر و ناپایدار زمان، نسبت به دستاوردهای بالاتر و واقعی‌ترِ دستیابیهای ابدیِ کراتِ جاودانِ حاوی ارزشهای الهی و واقعیاتِ راستین معنوی چشم‌پوشی می‌کنند. یهودا در ذهن خویش مشتاق عزت دنیوی بود و این آرزو را با تمام قلب خود دوست داشت؛ سایر حواریون نیز در ذهن خویش مشتاق همین عزت دنیوی بودند، اما با قلب خود عیسی را دوست داشتند و تمام تلاش خود را به عمل می‌آوردند تا یاد بگیرند که حقایقی را که او به آنها آموخت، دوست داشته باشند.
177:4.10 (1926.3)
But it was ever just that way. Judas had long been engaged in this deliberate, persistent, selfish, and vengeful consciousness of progressively building up in his mind, and entertaining in his heart, these hateful and evil desires of revenge and disloyalty. Jesus loved and trusted Judas even as he loved and trusted the other apostles, but Judas failed to develop loyal trust and to experience wholehearted love in return. And how dangerous ambition can become when it is once wholly wedded to self-seeking and supremely motivated by sullen and long-suppressed vengeance! What a crushing thing is disappointment in the lives of those foolish persons who, in fastening their gaze on the shadowy and evanescent allurements of time, become blinded to the higher and more real achievements of the everlasting attainments of the eternal worlds of divine values and true spiritual realities. Judas craved worldly honor in his mind and grew to love this desire with his whole heart; the other apostles likewise craved this same worldly honor in their minds, but with their hearts they loved Jesus and were doing their best to learn to love the truths which he taught them.
یهودا در این هنگام متوجه نشد، اما از وقتی که یحیی تعمید دهنده توسط هیرودیس سر بریده شد، به طور ناخودآگاه یک منتقد عیسی بود. یهودا در اعماق قلبش همیشه از این واقعیت که عیسی یحیی را نجات نداد رنجیده بود. شما نباید فراموش کنید که یهودا قبل از این که پیرو عیسی شود، شاگرد یحیی بود. و همة این انباشتهای رنجش انسانی و ناامیدی شدیدی که یهودا در روان خود در جامه‌هایی از نفرت اندوخته بود، اکنون در ضمیر ناخودآگاه او به خوبی سازماندهی شده بود و آماده بود تا هنگامی که او به یک باره جرأت کرد خود را از تأثیرِ حمایت کنندة برادرانش جدا سازد فوران کند و او را در برگیرد، و در عین حال او را در معرض تلقینات هوشمندانه و تمسخر زیرکانة دشمنان عیسی قرار دهد. هر بار که یهودا اجازه می‌داد امیدهایش به اوج برسد و عیسی کاری انجام می‌داد یا چیزی می‌گفت که آنها را متلاشی سازد، همیشه زخمی آکنده از خشم شدید در قلب یهودا باقی می‌گذاشت؛ و با افزایش این زخمها، فوراً آن قلب، که اغلب زخمی شده بود، تمام مهر واقعی را نسبت به کسی که این تجربة ناخوشایند را به شخصیتی خوش نیت اما ترسو و خود محور تحمیل کرده بود، از دست داد. یهودا متوجه این امر نشد، اما او یک فرد بزدل بود. از این رو، او همیشه تمایل داشت که بزدلی را به عنوان انگیزة عیسی نشان دهد و این که همین انگیزه باعث می‌شد او اغلب از کسب قدرت یا جلال امتناع کند، در حالی که اینها ظاهراً به سهولت در دسترس او بودند. و هر انسان فانی به خوبی می‌داند که چگونه عشق، حتی هنگامی که به یک باره راستین باشد، می‌تواند از طریق ناامیدی، حسادت، و رنجش دیرپا، سرانجام به نفرت واقعی تبدیل شود.
177:4.11 (1926.4)
Judas did not realize it at this time, but he had been a subconscious critic of Jesus ever since John the Baptist was beheaded by Herod. Deep down in his heart Judas always resented the fact that Jesus did not save John. You should not forget that Judas had been a disciple of John before he became a follower of Jesus. And all these accumulations of human resentment and bitter disappointment which Judas had laid by in his soul in habiliments of hate were now well organized in his subconscious mind and ready to spring up to engulf him when he once dared to separate himself from the supporting influence of his brethren while at the same time exposing himself to the clever insinuations and subtle ridicule of the enemies of Jesus. Every time Judas allowed his hopes to soar high and Jesus would do or say something to dash them to pieces, there was always left in Judas’s heart a scar of bitter resentment; and as these scars multiplied, presently that heart, so often wounded, lost all real affection for the one who had inflicted this distasteful experience upon a well-intentioned but cowardly and self-centered personality. Judas did not realize it, but he was a coward. Accordingly was he always inclined to assign to Jesus cowardice as the motive which led him so often to refuse to grasp for power or glory when they were apparently within his easy reach. And every mortal man knows full well how love, even when once genuine, can, through disappointment, jealousy, and long-continued resentment, be eventually turned into actual hate.
از آنجایی که چهارشنبه بود، عصر این روز در اردوگاه یک ساعت اجتماعی بود. استاد تلاش کرد تا حواریونِ محزونِ خود را تشویق کند، اما این تقریباً غیرممکن بود. همة آنها شروع به درک این موضوع کرده بودند که رویدادهای ناخوشایند و خرد کننده‌ای در شرف وقوع هستند. آنها نمی‌توانستند شاد باشند، حتی هنگامی که استاد سالهای همنشینیِ پرحادثه و مهرآمیزشان را بازگو کرد. عیسی با دقت در مورد خانوادة همة حواریون پرس و جو نمود، و در حالی که به داوود زبدی نگاه می‌کرد، پرسید که آیا اخیراً کسی از مادرش، جوانترین خواهرش، یا سایر اعضای خانوادة او چیزی شنیده است. داوود به پاهایش نگاه کرد؛ او می‌ترسید پاسخ بدهد.
177:5.1 (1927.2)
Since it was Wednesday, this evening at the camp was a social hour. The Master endeavored to cheer his downcast apostles, but that was well-nigh impossible. They were all beginning to realize that disconcerting and crushing events were impending. They could not be cheerful, even when the Master recounted their years of eventful and loving association. Jesus made careful inquiry about the families of all of the apostles and, looking over toward David Zebedee, asked if anyone had heard recently from his mother, his youngest sister, or other members of his family. David looked down at his feet; he was afraid to answer.
این فرصتی بود که عیسی به پیروانش هشدار داد که از حمایت تودة مردم بر حذر باشند. او تجربیات آنها را در جلیل بازگو نمود، آنگاه که بارها انبوهی از مردم با شور و شوق آنها را دنبال کردند و سپس با همان شدت به آنها پشت کردند و به شیوه‌های اعتقادی و زندگی پیشین خود بازگشتند. و سپس او گفت: ”و از این رو نباید به خود اجازه دهید که فریب انبوهی از مردمی را بخورید که سخنان ما را در معبد شنیدند و به نظر می‌رسید به تعالیم ما ایمان دارند. این توده‌های مردم حقیقت را می‌شنوند و به طور سطحی با ذهنشان آن را باور می‌کنند، اما تعداد کمی از آنها اجازه می‌دهند که کلام حقیقت با ریشه‌های زنده در قلبشان رخنه کند. در هنگام بروز مشکلات واقعی، نمی‌توان به حمایت کسانی که انجیل را فقط در ذهن می‌شناسند و آن را در قلب تجربه نکرده‌اند متکی بود. هنگامی که حاکمان یهودیان برای نابودی پسر انسان به توافق برسند، و هنگامی که آنها به طور یکپارچه ضربه بزنند، در حالی که این حاکمان دیوانه و کور، آموزگارانِ حقیقتِ بشارت را به مرگشان هدایت می‌کنند، خواهید دید که تودة مردم یا با ترس و نومیدی فرار می‌کنند و یا این که شگفت‌زده به طور خاموش کناری می‌ایستند. و سپس، هنگامی که مصیبت و آزار و اذیت بر شما فرود آید، باز دیگرانی که فکر می‌کنید حقیقت را دوست دارند پراکنده خواهند شد، و برخی از انجیل دست خواهند کشید و شما را ترک خواهند کرد. برخی که خیلی به ما نزدیک بوده‌اند، از پیش تصمیم خود را برای ترک ما گرفته‌اند. شما امروز در آمادگی برای آن ایامی که اکنون در پیش داریم، استراحت کرده‌اید. پس مراقب باشید، و دعا کنید که فردا برای روزهایی که درست در پیش رو است تقویت شوید.“
177:5.2 (1927.3)
This was the occasion of Jesus’ warning his followers to beware of the support of the multitude. He recounted their experiences in Galilee when time and again great throngs of people enthusiastically followed them around and then just as ardently turned against them and returned to their former ways of believing and living. And then he said: “And so you must not allow yourselves to be deceived by the great crowds who heard us in the temple, and who seemed to believe our teachings. These multitudes listen to the truth and believe it superficially with their minds, but few of them permit the word of truth to strike down into the heart with living roots. Those who know the gospel only in the mind, and who have not experienced it in the heart, cannot be depended upon for support when real trouble comes. When the rulers of the Jews reach an agreement to destroy the Son of Man, and when they strike with one accord, you will see the multitude either flee in dismay or else stand by in silent amazement while these maddened and blinded rulers lead the teachers of the gospel truth to their death. And then, when adversity and persecution descend upon you, still others who you think love the truth will be scattered, and some will renounce the gospel and desert you. Some who have been very close to us have already made up their minds to desert. You have rested today in preparation for those times which are now upon us. Watch, therefore, and pray that on the morrow you may be strengthened for the days that are just ahead.”
فضای اردوگاه با تنش غیرقابل توضیحی پر شده بود. پیام رسانهای خاموش آمدند و رفتند، و فقط با داوود زبدی گفت و شنود کردند. قبل از این که غروب سپری شود، برخی می‌دانستند که ایلعازر شتابزده از بیت‌عنیا گریخته است. یوحنای مرقس پس از بازگشت به اردوگاه، با وجود این که تمام روز را در همراهی استاد سپری کرده بود، به طرزی بدشگون ساکت بود. هر تلاشی برای متقاعد کردن او به حرف زدن، فقط به وضوح نشان می‌داد که عیسی به او گفته بود که صحبت نکند.
177:5.3 (1927.4)
The atmosphere of the camp was charged with an inexplicable tension. Silent messengers came and went, communicating with only David Zebedee. Before the evening had passed, certain ones knew that Lazarus had taken hasty flight from Bethany. John Mark was ominously silent after returning to camp, notwithstanding he had spent the whole day in the Master’s company. Every effort to persuade him to talk only indicated clearly that Jesus had told him not to talk.
حتی روحیة شاد استاد و خوش مشربیِ غیرمعمول او آنها را می‌ترساند. همة آنها فرا رسیدنِ انزوای وحشتناکی را که متوجه شدند با ناگهانیِ تمام و وحشتِ گریز ناپذیر در آستانة فرود آمدن است، بر خود احساس کردند. آنها آنچه را که در راه بود به طور مبهم احساس می‌کردند، و هیچ کس برای رویارویی با این آزمون احساس آمادگی نمی‌کرد. استاد تمام روز دور بود؛ آنها به شدت برای او دلتنگ شده بودند.
177:5.4 (1928.1)
Even the Master’s good cheer and his unusual sociability frightened them. They all felt the certain drawing upon them of the terrible isolation which they realized was about to descend with crashing suddenness and inescapable terror. They vaguely sensed what was coming, and none felt prepared to face the test. The Master had been away all day; they had missed him tremendously.
درست قبل از نیمه شب بود که عیسی، با آگاهی از این که این آخرین شبی است که همراه با خانوادة برگزیدة خود در زمین به خواب می‌رود، در حالی که آنها را برای آن شب متفرق می‌کرد، گفت: ”به خواب بروید، برادرانم، و در آرامش باشید، تا وقتی که روز بعد برخیزیم و یک روز دیگر خواست پدر را به انجام رسانیم و شادیِ آگاهی از این که ما فرزندان او هستیم را تجربه کنیم.“
177:5.6 (1928.3)
It was just before midnight when Jesus, knowing this would be the last night he would ever sleep through with his chosen family on earth, said, as he dispersed them for the night: “Go to your sleep, my brethren, and peace be upon you till we rise on the morrow, one more day to do the Father’s will and experience the joy of knowing that we are his sons.”