کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 174
صبح سه‌شنبه در معبد
صبح سه‌شنبه در معبد
Paper 174
Tuesday Morning in the Temple
Tuesday Morning in the Temple
حدود ساعت هفت در این بامداد سه‌شنبه عیسی با حواریون، گروه زنان، و حدود بیست و چهار شاگرد برجستة دیگر در خانة شمعون دیدار کرد. در این دیدار او با ایلعازر خداحافظی کرد، و به او رهنمودی داد که موجب شد او خیلی زود به فیلادلفیه در پریا بگریزد، جایی که او بعدها با جنبش بشارتی که مقرش در آن شهر بود ارتباط برقرار کرد. عیسی همچنین با شمعونِ کهنسال خداحافظی کرد، و اندرز وداعِ خود را به گروه زنان داد، زیرا دیگر هرگز رسماً آنها را مورد خطاب قرار نداد.
174:0.1 (1897.1)
ABOUT seven o’clock on this Tuesday morning Jesus met the apostles, the women’s corps, and some two dozen other prominent disciples at the home of Simon. At this meeting he said farewell to Lazarus, giving him that instruction which led him so soon to flee to Philadelphia in Perea, where he later became connected with the missionary movement having its headquarters in that city. Jesus also said good-bye to the aged Simon, and gave his parting advice to the women’s corps, as he never again formally addressed them.
در این بامداد او با یک ادای احترام شخصی با هر یک از دوازده تن احوالپرسی کرد. او به آندریاس گفت: ”از وقایعِ قریب‌الوقوعِ پیش رو ناامید نشو. به گونه‌ای پایدار مراقب برادرانت باش و مواظب باش که تو را سرخورده نبینند.“ او به پطرس گفت: ”به بازوی جسمانی یا به سلاحهای فولادی اعتماد مکن. خود را بر بنیادهای معنویِ صخره‌های جاودان مستقر کن.“ او به یعقوب گفت: ”به خاطر ظواهر بیرونی تزلزل نداشته باش. در ایمانت پایدار باش، و به زودی از واقعیتِ آنچه به آن ایمان داری آگاه خواهی شد.“ او به یوحنا گفت: ”مهربان باش؛ حتی دشمنانت را دوست داشته باش؛ بردبار باش. و به یاد داشته باش که بسیاری از کارها را به تو سپرده‌ام.“ او به نَتَنائیل گفت: ”از روی ظواهر قضاوت مکن؛ هنگامی که به نظر می‌رسد همه چیز در حال از بین رفتن است، در ایمان خود استوار باش؛ به مأموریت خود به عنوان یک سفیر پادشاهی وفادار باش.“ او به فیلیپ گفت: ”از رویدادهایی که اکنون در آستانة وقوع است متأثر نباش. تزلزل‌ناپذیر باقی بمان، حتی هنگامی که نمی‌توانی راه را ببینی. به سوگند تقدیس خود وفادار باش.“ او به متی گفت: ”رحمتی را که تو را به داخل پادشاهی پذیرفت فراموش مکن. اجازه نده کسی تو را در دریافت پاداش جاودانه‌ات فریب دهد. همانطور که در برابر تمایلات سرشت انسانی مقاومت کردی، حاضر باش که ثابت قدم باشی.“ او خطاب به توما گفت: ”هر چقدر هم که دشوار باشد، اکنون باید از طریق ایمان گام برداری، و نه از طریق دیدن. شک نکن که قادرم کاری را که آغاز کرده‌ام به پایان برسانم، و سرانجام همة سفیران وفادارم را در پادشاهیِ آن سو خواهم دید.“ او به دوقلوهای حَلفی گفت: ”اجازه ندهید چیزهایی را که نمی‌توانید بفهمید، شما را خرد کند. به عواطف قلبی خود وفادار باشید و به انسانهای بزرگ و یا به نگرش تغییر یابندة مردم اعتماد نکنید. از برادرانتان پشتیبانی کنید.“ و به شمعون غیور گفت: ”شمعون، ممکن است به خاطر ناامیدی خرد شوی، اما روحت برفراز هر چیزی خواهد رفت که ممکن است برایت رخ دهد. آنچه را که نتوانستی از من بیاموزی، روح من به تو خواهد آموخت. واقعیتهای راستینِ روح را جستجو کن و دیگر جذب سایه‌های غیرواقعی و مادی نشو.“ و به یهودای اسخریوطی گفت: ”یهودا، من تو را دوست داشته‌ام و دعا کرده‌ام که برادرانت را دوست بداری. در انجام کارهای نیک خسته نباش؛ و به تو هشدار می‌دهم که مراقب راههای لغزندة چاپلوسی و تیرهای سمی تمسخر باشی.“
174:0.2 (1897.2)
This morning he greeted each of the twelve with a personal salutation. To Andrew he said: “Be not dismayed by the events just ahead. Keep a firm hold on your brethren and see that they do not find you downcast.” To Peter he said: “Put not your trust in the arm of flesh nor in weapons of steel. Establish yourself on the spiritual foundations of the eternal rocks.” To James he said: “Falter not because of outward appearances. Remain firm in your faith, and you shall soon know of the reality of that which you believe.” To John he said: “Be gentle; love even your enemies; be tolerant. And remember that I have trusted you with many things.” To Nathaniel he said: “Judge not by appearances; remain firm in your faith when all appears to vanish; be true to your commission as an ambassador of the kingdom.” To Philip he said: “Be unmoved by the events now impending. Remain unshaken, even when you cannot see the way. Be loyal to your oath of consecration.” To Matthew he said: “Forget not the mercy that received you into the kingdom. Let no man cheat you of your eternal reward. As you have withstood the inclinations of the mortal nature, be willing to be steadfast.” To Thomas he said: “No matter how difficult it may be, just now you must walk by faith and not by sight. Doubt not that I am able to finish the work I have begun, and that I shall eventually see all of my faithful ambassadors in the kingdom beyond.” To the Alpheus twins he said: “Do not allow the things which you cannot understand to crush you. Be true to the affections of your hearts and put not your trust in either great men or the changing attitude of the people. Stand by your brethren.” And to Simon Zelotes he said: “Simon, you may be crushed by disappointment, but your spirit shall rise above all that may come upon you. What you have failed to learn from me, my spirit will teach you. Seek the true realities of the spirit and cease to be attracted by unreal and material shadows.” And to Judas Iscariot he said: “Judas, I have loved you and have prayed that you would love your brethren. Be not weary in well doing; and I would warn you to beware the slippery paths of flattery and the poison darts of ridicule.”
و هنگامی که او این تهنیتها را به پایان رساند، با آندریاس، پطرس، یعقوب، و یوحنا عازم اورشلیم شد، در حالی که سایر حواریون برای استقرار اردوگاه جتسیمانی راه افتادند، جایی که می‌بایست در آن شب به آنجا می‌رفتند، و جایی که برای باقیماندة زندگی استاد در جسم مقر خود را در آنجا برقرار می‌کردند. تقریباً در نیمة راه، پایین شیب کوه زیتون، عیسی توقف کرد و بیش از یک ساعت با چهار حواری دیدار کرد.
174:0.3 (1897.3)
And when he had concluded these greetings, he departed for Jerusalem with Andrew, Peter, James, and John as the other apostles set about the establishment of the Gethsemane camp, where they were to go that night, and where they made their headquarters for the remainder of the Master’s life in the flesh. About halfway down the slope of Olivet Jesus paused and visited more than an hour with the four apostles.
برای چندین روز پطرس و یعقوب مشغول بحث در مورد اختلاف نظرشان راجع به آموزش استاد در رابطه با بخشش گناه بودند. آنها هر دو توافق کرده بودند که موضوع را نزد عیسی ببرند، و پطرس این موقعیت را به عنوان فرصتی مناسب برای کسب رهنمود استاد پذیرفت. بر این اساس، شمعون پطرس با این پرسش وارد گفتگوی مربوط به تفاوتهای میان نیایش و پرستش شد: ”استاد، یعقوب و من در مورد آموزشهای شما که مربوط به بخشش گناه است، توافق نداریم. یعقوب ادعا می‌کند که شما می‌آموزید که پدر حتی قبل از این که ما از او بخواهیم ما را می‌بخشد، و من معتقدم که توبه و اعتراف به گناه باید مقدم بر بخشش باشد. حق با کدام یک از ماست؟ شما چه می‌گویید؟“
174:1.1 (1898.1)
For several days Peter and James had been engaged in discussing their differences of opinion about the Master’s teaching regarding the forgiveness of sin. They had both agreed to lay the matter before Jesus, and Peter embraced this occasion as a fitting opportunity for securing the Master’s counsel. Accordingly, Simon Peter broke in on the conversation dealing with the differences between praise and worship, by asking: “Master, James and I are not in accord regarding your teachings having to do with the forgiveness of sin. James claims you teach that the Father forgives us even before we ask him, and I maintain that repentance and confession must precede the forgiveness. Which of us is right? what do you say?”
پس از یک سکوت کوتاه، عیسی به طور قابل توجهی به هر چهار نفر نگاه کرد و پاسخ داد: ”برادران من، شما در نظرات خود اشتباه می‌کنید زیرا ماهیت آن روابط صمیمی و مهرآمیز میان مخلوق و خالق، میان انسان و خداوند را درک نمی‌کنید. شما نمی‌توانید آن دلسوزی فهیمانه‌ای را که پدر و مادر خردمند نسبت به فرزند نابالغ و گاهی خطاکار خود دارند، درک کنید. واقعاً جای تردید است که از والدین باهوش و مهربان خواسته شده باشد که یک کودک معمولی و نرمال را ببخشند. روابط فهیمانه‌ای که با رویکردهای مهرآمیز توأم باشد از کلیة آن کدورتهایی که بعداً تنظیم مجدد توبه توسط کودک با بخشش توسط پدر و مادر را ضروری می‌سازد به طور مؤثر جلوگیری می‌کند.
174:1.2 (1898.2)
After a short silence Jesus looked significantly at all four and answered: “My brethren, you err in your opinions because you do not comprehend the nature of those intimate and loving relations between the creature and the Creator, between man and God. You fail to grasp that understanding sympathy which the wise parent entertains for his immature and sometimes erring child. It is indeed doubtful whether intelligent and affectionate parents are ever called upon to forgive an average and normal child. Understanding relationships associated with attitudes of love effectively prevent all those estrangements which later necessitate the readjustment of repentance by the child with forgiveness by the parent.
”بخشی از هر پدری در فرزند زندگی می‌کند. پدر در همة امور مربوط به رابطة فرزند - والد از اولویت و برتری تفاهم برخوردار است. والدین می‌توانند نابالغی کودک را در پرتو بلوغ پیشرفته‌تر والدین، تجربة کامل‌تر شریکِ مسن‌تر، ببینند. با فرزند زمینی و پدر آسمانی، والد الهی از بیکرانی و ربانیتِ دلسوزی و ظرفیت برای درک مهرآمیز برخوردار است. بخشش الهی اجتناب ناپذیر است؛ آن در درک بیکران خداوند، در آگاهی کامل او از همة چیزهایی که مربوط به قضاوت اشتباه و انتخاب نادرست کودک است، ذاتی و سلب نشدنی است. عدل الهی چنان برای ابد منصفانه است که به گونه‌ای استوار دلسوزیِ فهیمانه را در بر می‌گیرد.
174:1.3 (1898.3)
“A part of every father lives in the child. The father enjoys priority and superiority of understanding in all matters connected with the child-parent relationship. The parent is able to view the immaturity of the child in the light of the more advanced parental maturity, the riper experience of the older partner. With the earthly child and the heavenly Father, the divine parent possesses infinity and divinity of sympathy and capacity for loving understanding. Divine forgiveness is inevitable; it is inherent and inalienable in God’s infinite understanding, in his perfect knowledge of all that concerns the mistaken judgment and erroneous choosing of the child. Divine justice is so eternally fair that it unfailingly embodies understanding mercy.
”وقتی یک مرد عاقل انگیزه‌های درونی همنوعان خود را درک کند، آنها را دوست خواهد داشت. و وقتی برادرت را دوست بداری، از پیش او را بخشیده‌ای. این ظرفیت برای درک سرشت انسان و بخشیدنِ خطای ظاهری او خداگونه است. اگر شما والدینی خردمند هستید، این شیوه‌ای است که فرزندانتان را دوست خواهید داشت و آنها را درک خواهید کرد، و حتی هنگامی که سوءتفاهم گذرا شما را ظاهراً از هم جدا کرده است، آنها را خواهید بخشید. از آنجا که کودک نابالغ است، و درک کاملتری از عمق رابطة فرزند و پدر ندارد، باید اغلب احساس گناه کند که از تایید کامل پدر جدا است، اما پدر راستین هرگز از چنین جدایی آگاه نیست. گناه یک تجربة آگاهی مخلوق است؛ آن بخشی از آگاهی خداوند نیست.
174:1.4 (1898.4)
“When a wise man understands the inner impulses of his fellows, he will love them. And when you love your brother, you have already forgiven him. This capacity to understand man’s nature and forgive his apparent wrongdoing is Godlike. If you are wise parents, this is the way you will love and understand your children, even forgive them when transient misunderstanding has apparently separated you. The child, being immature and lacking in the fuller understanding of the depth of the child-father relationship, must frequently feel a sense of guilty separation from a father’s full approval, but the true father is never conscious of any such separation. Sin is an experience of creature consciousness; it is not a part of God’s consciousness.
”ناتوانی یا عدم تمایل شما برای بخشیدن همنوعانتان معیار عدم بلوغ شما، شکست شما در دستیابی به دلسوزی، درک، و مهر بزرگسالانه است. شما به نسبت مستقیم با ناآگاهی خود از سرشت درونی و آرزوهای راستینِ فرزندانتان و همنوعانتان کینه به دل راه می‌دهید و انتقام در سر می‌پرورانید. عشق فرآیند اشتیاق الهی و درونی به زندگی است. این مبتنی بر فهم است، با خدمت فداکارانه پرورش می‌یابد، و در خرد کامل می‌شود.“
174:1.5 (1898.5)
“Your inability or unwillingness to forgive your fellows is the measure of your immaturity, your failure to attain adult sympathy, understanding, and love. You hold grudges and nurse vengefulness in direct proportion to your ignorance of the inner nature and true longings of your children and your fellow beings. Love is the outworking of the divine and inner urge of life. It is founded on understanding, nurtured by unselfish service, and perfected in wisdom.”
عصر روز دوشنبه یک جلسة مشورتی بین شورای عالی یهود و حدود پنجاه رهبر دیگر که از میان کاتبان، فریسیان، و صدوقیان انتخاب شده بودند، تشکیل شده بود. در این جلسه اتفاق نظر این بود که دستگیری عیسی در ملاءِ عام به دلیل برخورداری او از مهر و عطوفت مردمِ عادی خطرناک است. همچنین نظر اکثریت این بود که قبل از دستگیری و محاکمة او، باید تلاش قاطعانه‌ای برای بی‌اعتبار کردن او در چشم تودة مردم انجام شود. بر این اساس، چند گروه از مردان دانش آموخته تعیین شدند که صبح روز بعد در معبد حضور یابند تا او را با سؤالات دشوار به دام بیندازند و سوا از آن تلاش کنند او را در برابر مردم خجلت‌زده کنند. سرانجام، فریسیان، صدوقیان، و حتی هیرودیان همگی در این تلاش متحد شدند تا عیسی را در چشم جماعتِ عید فصح بی‌اعتبار کنند.
174:2.1 (1899.1)
On Monday evening there had been held a council between the Sanhedrin and some fifty additional leaders selected from among the scribes, Pharisees, and the Sadducees. It was the consensus of this meeting that it would be dangerous to arrest Jesus in public because of his hold upon the affections of the common people. It was also the opinion of the majority that a determined effort should be made to discredit him in the eyes of the multitude before he should be arrested and brought to trial. Accordingly, several groups of learned men were designated to be on hand the next morning in the temple to undertake to entrap him with difficult questions and otherwise to seek to embarrass him before the people. At last, the Pharisees, Sadducees, and even the Herodians were all united in this effort to discredit Jesus in the eyes of the Passover multitudes.
صبح روز سه‌شنبه، هنگامی که عیسی به صحن معبد رسید و شروع به تدریس کرد، فقط سخنان کمی بر زبان آورده بود که گروهی از دانشجویانِ جوان‌تر از آکادمیها که برای این منظور تمرین داده شده بودند، جلو آمدند و توسط سخنگوی خود به عیسی گفتند: ”استاد، می‌دانیم که شما آموزگاری درستکار هستید، و می‌دانیم که راههای حقیقت را اعلام می‌کنید، و این که فقط به خدا خدمت می‌کنید، زیرا از هیچکس باکی ندارید، و برای اشخاص امتیاز ویژه‌ای قائل نیستید. ما فقط دانشجو هستیم، و مایلیم حقیقت را در مورد موضوعی که ما را آزار می‌دهد بدانیم؛ مشکل ما این است: آیا خراج دادن به قیصر برای ما مجاز است؟ آیا بدهیم یا ندهیم؟“ عیسی که به ریاکاری و نیرنگ آنها پی برد، به آنها گفت: ”چرا بدین گونه می‌آیید که مرا مورد آزمون قرار دهید؟ پول خراج را به من نشان بدهید، و جواب شما را خواهم داد.“ و وقتی دیناری به او دادند، او به آن نگاه کرد و گفت: ”تصویر و نوشتة چه کسی روی این سکه نقش بسته است؟“ و وقتی آنها به او پاسخ دادند: ”تصویر قیصر“، عیسی گفت: ”آنچه را که مال قیصر است به قیصر بدهید و آنچه را که از آن خداست به خدا بدهید.“
174:2.2 (1899.2)
Tuesday morning, when Jesus arrived in the temple court and began to teach, he had uttered but few words when a group of the younger students from the academies, who had been rehearsed for this purpose, came forward and by their spokesman addressed Jesus: “Master, we know you are a righteous teacher, and we know that you proclaim the ways of truth, and that you serve only God, for you fear no man, and that you are no respecter of persons. We are only students, and we would know the truth about a matter which troubles us; our difficulty is this: Is it lawful for us to give tribute to Caesar? Shall we give or shall we not give?” Jesus, perceiving their hypocrisy and craftiness, said to them: “Why do you thus come to tempt me? Show me the tribute money, and I will answer you.” And when they handed him a denarius, he looked at it and said, “Whose image and superscription does this coin bear?” And when they answered him, “Caesar’s,” Jesus said, “Render to Caesar the things that are Caesar’s and render to God the things that are God’s.”
174:2.3 (1899.3)
When he had thus answered these young scribes and their Herodian accomplices, they withdrew from his presence, and the people, even the Sadducees, enjoyed their discomfiture. Even the youths who had endeavored to entrap him marveled greatly at the unexpected sagacity of the Master’s answer.
روز قبل، حکمرانان در پی آن بودند که او را در برابر تودة مردم در مورد مسائل مربوط به مرجعیت مذهبی دچار لغزش کنند، و چون با شکست مواجه شدند، اکنون در صدد برآمدند که او را درگیر یک بحث آسیب زننده پیرامون مرجعیت مدنی کنند. در این زمان پیلاطوس و هیرودیس هر دو در اورشلیم بودند، و دشمنان عیسی حدس زدند که اگر او جرأت کند که بر علیه پرداخت خراج به قیصر توصیه کند، آنها می‌توانند بلافاصله نزد مقامات روم بروند و او را متهم به فتنه کنند. از سوی دیگر، اگر او با کلماتِ بسیار توصیه به پرداخت خراج کند، آنها به درستی محاسبه کردند که چنین اظهاراتی غرور ملی شنوندگان یهودی او را بسیار جریحه‌دار می‌کند، و در نتیجه حسن نیت و محبت جماعت را از بین می‌برد.
174:2.4 (1899.4)
The previous day the rulers had sought to trip him before the multitude on matters of ecclesiastical authority, and having failed, they now sought to involve him in a damaging discussion of civil authority. Both Pilate and Herod were in Jerusalem at this time, and Jesus’ enemies conjectured that, if he would dare to advise against the payment of tribute to Caesar, they could go at once before the Roman authorities and charge him with sedition. On the other hand, if he should advise the payment of tribute in so many words, they rightly calculated that such a pronouncement would greatly wound the national pride of his Jewish hearers, thereby alienating the good will and affection of the multitude.
در تمام این موارد، دشمنان عیسی شکست خوردند، زیرا این یک حکم معروف شورای عالی یهود بود که برای راهنماییِ یهودیانی که در میان ملل غیریهودی پراکنده شده بودند صادر شده بود، که ”حق ضرب سکه حق اخذ مالیات را به همراه دارد.“ به این ترتیب عیسی از دام آنها اجتناب کرد. پاسخ ”نه“ به پرسش آنها مساوی با تحریک به انجام شورش بود؛ پاسخ ”آری“، احساسات ریشه‌دار ملی‌گرایانة آن روزگار را شوکه می‌کرد. استاد از سؤال طفره نرفت؛ او صرفاً خردِ انجامِ یک پاسخ مضاعف را به کار گرفت. عیسی هرگز طفره‌جو نبود، اما در برخورد با کسانی که به دنبال آزار و اذیت و نابودی او بودند، همیشه عاقل بود.
174:2.5 (1899.5)
In all this the enemies of Jesus were defeated since it was a well-known ruling of the Sanhedrin, made for the guidance of the Jews dispersed among the gentile nations, that the “right of coinage carried with it the right to levy taxes.” In this manner Jesus avoided their trap. To have answered “No” to their question would have been equivalent to inciting rebellion; to have answered “Yes” would have shocked the deep-rooted nationalist sentiments of that day. The Master did not evade the question; he merely employed the wisdom of making a double reply. Jesus was never evasive, but he was always wise in his dealings with those who sought to harass and destroy him.
قبل از این که عیسی بتواند آموزش خود را آغاز کند، گروه دیگری برای پرسش کردن از او آمدند، این بار گروهی از صدوقیان دانش آموخته و حیله‌گر. سخنگوي آنها به او نزديك شد و گفت: ”استاد، موسى گفت كه اگر مرد متاهلى بميرد و فرزندى به جا نگذارد، برادرش باید آن زن را بگيرد و براى برادر متوفى نسلی بپروراند. حال موردی پیش آمد که مردی که شش برادر داشت بدون فرزند مرد؛ برادر بعدی او همسرش را گرفت اما او نیز به زودی درگذشت و فرزندی از خود به جای نگذاشت. برادر دوم نیز آن همسر را گرفت، اما او نیز مرد، و هیچ فرزندی به جا نگذاشت. و به همین ترتیب، تا وقتی که هر شش برادر او را به همسری گرفتند، و هر شش نفر از آنها بدون این که فرزندی به جا بگذارد از دنیا رفت. و سپس بعد از همة آنها، خود زن مرد. حال آنچه می‌خواهیم از شما بپرسیم این است: از آنجا که هر هفت برادر او را به همسری گرفته بودند، در قیامت او همسر که خواهد بود؟“
174:3.1 (1900.1)
Before Jesus could get started with his teaching, another group came forward to question him, this time a company of the learned and crafty Sadducees. Their spokesman, drawing near to him, said: “Master, Moses said that if a married man should die, leaving no children, his brother should take the wife and raise up seed for the deceased brother. Now there occurred a case where a certain man who had six brothers died childless; his next brother took his wife but also soon died, leaving no children. Likewise did the second brother take the wife, but he also died leaving no offspring. And so on until all six of the brothers had had her, and all six of them passed on without leaving children. And then, after them all, the woman herself died. Now, what we would like to ask you is this: In the resurrection whose wife will she be since all seven of these brothers had her?”
عیسی می‌دانست و مردم نیز می‌دانستند که این صدوقیان در پرسیدن این سؤال صادق نیستند، زیرا احتمال وقوع چنین موردی واقعاً وجود نداشت؛ و علاوه بر آن، این عملِ برادرانِ یک مرد مرده که به دنبال بچه‌دار شدن برای او بودند، عملاً در این زمان در میان یهودیان یک کار غیر رایج بود. با این وجود، عیسی رضایت داد که به سؤال شرورانة آنها پاسخ دهد. او گفت: ”همة شما در پرسیدن چنین سؤالاتی اشتباه می‌کنید، زیرا نه کتاب مقدس و نه قدرت زندة خدا را می‌شناسید. شما می‌دانید که فرزندان این دنیا می‌توانند ازدواج کنند و به ازدواج داده می‌شوند، اما به نظر می‌رسد که نمی‌فهمید که آنان که شایستگی رسیدن به دنیاهای آینده را از طریق رستاخیز نیکوکاران دارند، نه ازدواج می‌کنند و نه به ازدواج داده می‌شوند. کسانی که برخاستن از مرگ را تجربه می‌کنند بیشتر شبیه فرشتگان آسمان هستند، و هرگز نمی‌میرند. این زنده شدگان تا ابد فرزندان خدا هستند؛ آنها فرزندان نور هستند که در مسیر پیشرویِ زندگی ابدی زنده شده‌اند. و حتی پدر شما موسی این را درک کرد، زیرا در رابطه با تجربیات خود در بوتة سوزان، از پدر شنید که می‌گفت: ’من خدای ابراهیم، خدای اسحاق، و خدای یعقوب هستم.‘ و من به همین ترتیب همراه با موسی اعلام می‌کنم که پدر من خدای مردگان نیست، بلکه خدای زندگان است. همة شما در او زندگی می‌کنید، تولید مثل می‌کنید، و از وجود انسانی خود برخوردارید.“
174:3.2 (1900.2)
Jesus knew, and so did the people, that these Sadducees were not sincere in asking this question because it was not likely that such a case would really occur; and besides, this practice of the brothers of a dead man seeking to beget children for him was practically a dead letter at this time among the Jews. Nevertheless, Jesus condescended to reply to their mischievous question. He said: “You all do err in asking such questions because you know neither the Scriptures nor the living power of God. You know that the sons of this world can marry and are given in marriage, but you do not seem to understand that they who are accounted worthy to attain the worlds to come, through the resurrection of the righteous, neither marry nor are given in marriage. Those who experience the resurrection from the dead are more like the angels of heaven, and they never die. These resurrected ones are eternally the sons of God; they are the children of light resurrected into the progress of eternal life. And even your Father Moses understood this, for, in connection with his experiences at the burning bush, he heard the Father say, ‘I am the God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob.’ And so, along with Moses, do I declare that my Father is not the God of the dead but of the living. In him you all do live, reproduce, and possess your mortal existence.”
174:3.3 (1900.3)
When Jesus had finished answering these questions, the Sadducees withdrew, and some of the Pharisees so far forgot themselves as to exclaim, “True, true, Master, you have well answered these unbelieving Sadducees.” The Sadducees dared not ask him any more questions, and the common people marveled at the wisdom of his teaching.
عیسی در رویارویی خود با صدوقیان تنها به این دلیل به موسی متوسل شد که این فرقة مذهبی-سیاسی اعتبار تنها به اصطلاح پنج کتاب موسی را تصدیق می‌کرد؛ آنها اجازه نمی‌دادند که تعالیم پیامبران به عنوان مبنای اصول جزمیِ اعتقادی پذیرفته شود. استاد در پاسخ خود، اگر چه واقعیتِ بقای مخلوقات فانی را از طریق تکنیک رستاخیز به طور قطعی تأیید نمود، به هیچ وجه سخنی در تأیید اعتقاداتِ فریسایی در زنده شدنِ بدن واقعی انسان نگفت. نکته‌ای که عیسی می‌خواست بر آن تأکید کند این بود که پدر گفته بود: ”من خدای ابراهیم، اسحاق، و یعقوب هستم“ نه این که من خدای آنها بودم.
174:3.4 (1900.4)
Jesus appealed only to Moses in his encounter with the Sadducees because this religio-political sect acknowledged the validity of only the five so-called Books of Moses; they did not allow that the teachings of the prophets were admissible as a basis of doctrinal dogmas. The Master in his answer, though positively affirming the fact of the survival of mortal creatures by the technique of the resurrection, did not in any sense speak approvingly of the Pharisaic beliefs in the resurrection of the literal human body. The point Jesus wished to emphasize was: That the Father had said, “I am the God of Abraham, Isaac, and Jacob,” not I was their God.
به گروه دیگری از صدوقیان رهنمود داده شده بود که از عیسی سؤالاتی گرفتار کننده دربارة فرشتگان بپرسند، اما هنگامی که آنها سرانجامِ رفقای خود را که می‌خواستند او را با پرسشهایی در رابطه با رستاخیز به دام بیندازند، دیدند، بسیار عاقلانه تصمیم گرفتند که سکوت کنند؛ آنها بدون این که سؤالی بپرسند کنار کشیدند. برنامة از پیش تعیین شدة فریسیان، کاتبان، صدوقیان، و هیرودیانِ متحد این بود که تمام روز را با این پرسشهای گرفتار کننده پر کنند، به این امید که از این طریق عیسی را در برابر مردم بی‌اعتبار سازند و در عین حال از این که او وقتی برای بیان آموزشهای نگران کنندة خود داشته باشد به طور مؤثر جلوگیری کنند.
174:4.1 (1901.1)
Another group of Sadducees had been instructed to ask Jesus entangling questions about angels, but when they beheld the fate of their comrades who had sought to entrap him with questions concerning the resurrection, they very wisely decided to hold their peace; they retired without asking a question. It was the prearranged plan of the confederated Pharisees, scribes, Sadducees, and Herodians to fill up the entire day with these entangling questions, hoping thereby to discredit Jesus before the people and at the same time effectively to prevent his having any time for the proclamation of his disturbing teachings.
سپس یکی از گروههای فریسیان برای پرسیدن سؤالاتی آزار دهنده جلو آمد، و سخنگو با اشاره به عیسی گفت: ”استاد، من یک فقیه هستم و می‌خواهم از شما بپرسم که به نظر شما کدام فرمان از همه بزرگتر است؟“ عیسی پاسخ داد: ”فقط یک فرمان وجود دارد، و آن یکی از همه بزرگتر است، و آن فرمان این است: ’ای اسرائیل، خداوند، خدای ما را بشنو، خداوند یکتاست؛ و خداوند، خدای خود را با تمام دل و با تمام جان، و با تمام ذهن و با تمام قوت خود دوست بدار.‘ این اولین و بزرگترین فرمان است. و فرمان دوم مثل این اولی است؛ در واقع، این مستقیماً از آن سرچشمه می‌گیرد، و این است: ’همسایة خود را همچون خویشتن دوست بدار.‘ هیچ فرمان دیگری بزرگتر از اینها نیست؛ تمام شریعت و پیامبران بر این دو فرمان آویخته است.“
174:4.2 (1901.2)
Then came forward one of the groups of the Pharisees to ask harassing questions, and the spokesman, signaling to Jesus, said: “Master, I am a lawyer, and I would like to ask you which, in your opinion, is the greatest commandment?” Jesus answered: “There is but one commandment, and that one is the greatest of all, and that commandment is: ‘Hear O Israel, the Lord our God, the Lord is one; and you shall love the Lord your God with all your heart and with all your soul, with all your mind and with all your strength.’ This is the first and great commandment. And the second commandment is like this first; indeed, it springs directly therefrom, and it is: ‘You shall love your neighbor as yourself.’ There is no other commandment greater than these; on these two commandments hang all the law and the prophets.”
وقتی آن فقیه متوجه شد که عیسی نه تنها مطابق با عالی‌ترین مفهوم دین یهودی پاسخ داده بود، بلکه از دیدگاهِ جمعیّتِ گرد آمده نیز خردمندانه پاسخ داده بود، فکر کرد که نمایش بهتری از شجاعت است که به طور علنی از پاسخ استاد تمجید کند. از این رو گفت: ”استاد، در رابطه با یک حقیقت، خوب گفتی که خدا یکی است و جز او کسی نیست؛ و این نخستین و بزرگترین فرمان است که او را با تمام قلب، درک، و قوت دوست داشته باشیم، و همچنین همسایة خود را همچون خویشتن دوست داشته باشیم؛ و ما قبول داریم که این فرمان بزرگ باید بسیار بیش از همة هدایای سوختنی و قربانیها مورد توجه قرار گیرد.“ وقتی فقیه با احتیاط بدین گونه پاسخ داد، عیسی به پایین به او نگاه کرد و گفت: ”ای دوست من، می‌بینم که تو از پادشاهی خدا دور نیستی.“
174:4.3 (1901.3)
When the lawyer perceived that Jesus had answered not only in accordance with the highest concept of Jewish religion, but that he had also answered wisely in the sight of the assembled multitude, he thought it the better part of valor openly to commend the Master’s reply. Accordingly, he said: “Of a truth, Master, you have well said that God is one and there is none beside him; and that to love him with all the heart, understanding, and strength, and also to love one’s neighbor as one’s self, is the first and great commandment; and we are agreed that this great commandment is much more to be regarded than all the burnt offerings and sacrifices.” When the lawyer answered thus discreetly, Jesus looked down upon him and said, “My friend, I perceive that you are not far from the kingdom of God.”
174:4.5 (1901.5)
Two or three other groups of the scribes and Pharisees were present and had intended to ask questions, but they were either disarmed by Jesus’ answer to the lawyer, or they were deterred by the discomfiture of all who had undertaken to ensnare him. After this no man dared to ask him another question in public.
وقتی دیگر سؤالی مطرح نشد، و چون ساعت ظهر نزدیک بود، عیسی تعلیم خود را از سر نگرفت، بلکه صرفاً راضی بود که از فریسیان و همکارانشان سؤالی بپرسد. عیسی گفت: ”چون دیگر سؤالی نمی‌پرسید، می‌خواهم از شما سؤالی بپرسم. نظر شما در مورد نجات دهنده چیست؟ یعنی او پسر کیست؟“ یکی از کاتبان پس از مکثی کوتاه پاسخ داد: ”مسیح پسر داوود است.“ و از آنجایی که عیسی می‌دانست که حتی در میان شاگردان خودش بحثهای زیادی در مورد این که آیا او پسر داوود است یا نه انجام شده بود، این سؤال اضافه را مطرح کرد: ”اگر نجات دهنده واقعاً پسر داوود است، چگونه است که در مزموری که به داوود نسبت داده شده، خود او که در روح سخن گفته می‌گوید: ’خداوند به خداوندم گفت: در دست راست من بنشین تا دشمنانت را زیر پاییِ پاهای تو کنم.‘ اگر داوود او را خداوند خواند، پس چگونه او می‌تواند پسرش باشد؟“ اگر چه حاکمان، کاتبان، و رؤسای کاهنان به این سؤال پاسخی ندادند، اما به همین ترتیب در تلاش برای گرفتار ساختن او از پرسیدن سؤالات بیشتر از او خودداری کردند. آنها هرگز به این سؤالی که عیسی از آنها پرسیده بود پاسخ ندادند، اما پس از مرگ استاد سعی کردند از طریق تغییر تفسیر این مزمور از دشواری بگریزند، طوری که نشان دهند این مزمور به جای مسیح، به ابراهیم اشاره داشته است. دیگران در صدد برآمدند با نپذیرفتن این که داوود نویسندة این به اصطلاح مزمور مسیحایی است، از این تنگنا بگریزند.
174:4.6 (1901.6)
When no more questions were forthcoming, and as the noon hour was near, Jesus did not resume his teaching but was content merely to ask the Pharisees and their associates a question. Said Jesus: “Since you ask no more questions, I would like to ask you one. What do you think of the Deliverer? That is, whose son is he?” After a brief pause one of the scribes answered, “The Messiah is the son of David.” And since Jesus knew that there had been much debate, even among his own disciples, as to whether or not he was the son of David, he asked this further question: “If the Deliverer is indeed the son of David, how is it that, in the Psalm which you accredit to David, he himself, speaking in the spirit, says, ‘The Lord said to my lord, sit on my right hand until I make your enemies the footstool of your feet.’ If David calls him Lord, how then can he be his son?” Although the rulers, the scribes, and the chief priests made no reply to this question, they likewise refrained from asking him any more questions in an effort to entangle him. They never answered this question which Jesus put to them, but after the Master’s death they attempted to escape the difficulty by changing the interpretation of this Psalm so as to make it refer to Abraham instead of the Messiah. Others sought to escape the dilemma by disallowing that David was the author of this so-called Messianic Psalm.
مدت کوتاهی پیش، فریسیان از روشی که با آن صدوقیان توسط استاد ساکت شده بودند، لذت برده بودند؛ اکنون صدوقیان از شکست فریسیان خوشحال شدند؛ اما چنین رقابتی فقط لحظه‌ای بود؛ آنها اختلافات قدیمی خود را در تلاش متحد برای متوقف کردن آموزشها و کنشهای عیسی به سرعت فراموش کردند. اما در تمام این تجربیات، مردم عادی با خوشحالی به او گوش دادند.
174:4.7 (1902.1)
A short time back the Pharisees had enjoyed the manner in which the Sadducees had been silenced by the Master; now the Sadducees were delighted by the failure of the Pharisees; but such rivalry was only momentary; they speedily forgot their time-honored differences in the united effort to stop Jesus’ teachings and doings. But throughout all of these experiences the common people heard him gladly.
حدود وقت ظهر، هنگامی که فیلیپ در حال خرید آذوقه برای اردوگاه جدیدی بود که در آن روز در نزدیکی جتسیمانی در حال استقرار بود، با هیئتی از غریبه‌ها، گروهی از یونانیان ایماندار از اسکندریه، آتن، و روم مواجه شد. و سخنگوی آنها به آن حواری گفت: ”کسانی که تو را می‌شناسند تو را به ما نشان داده‌اند؛ از این رو، جناب، ما با درخواست دیدار عیسی، استاد شما، نزدتان می‌آییم.“ فیلیپ بدین ترتیب از ملاقات با این غیریهودیان برجسته و پرس و جو کنندة یونانی در بازار غافلگیر شد، و از آنجایی که عیسی به طور کاملاً صریح از همة دوازده تن خواسته بود که در طول هفتة عید فصح در هیچ تعلیم عمومی شرکت نکنند، راجع به روش صحیح رسیدگی به این موضوع کمی سردرگم بود. او همچنین دستپاچه بود زیرا این افراد غیریهودیانِ بیگانه بودند. اگر آنها یهودی یا غیریهودیانِ نزدیک و آشنا بودند، او اینقدر به طور آشکار دو دل نمی‌بود. کاری که او انجام داد این بود: او از این یونانیان خواست که همان جا که بودند بمانند. هنگامی که او با عجله دور شد، آنها گمان کردند که او به جستجوی عیسی رفته است، اما در واقع او با عجله به خانة یوسف رفت، جایی که می‌دانست آندریاس و سایر حواریون در حال صرف ناهار هستند؛ و او آندریاس را صدا زد و هدف از آمدنش را توضیح داد، و سپس به همراه آندریاس نزد یونانیان منتظر بازگشت.
174:5.1 (1902.2)
About noontime, as Philip was purchasing supplies for the new camp which was that day being established near Gethsemane, he was accosted by a delegation of strangers, a group of believing Greeks from Alexandria, Athens, and Rome, whose spokesman said to the apostle: “You have been pointed out to us by those who know you; so we come to you, Sir, with the request to see Jesus, your Master.” Philip was taken by surprise thus to meet these prominent and inquiring Greek gentiles in the market place, and, since Jesus had so explicitly charged all of the twelve not to engage in any public teaching during the Passover week, he was a bit perplexed as to the right way to handle this matter. He was also disconcerted because these men were foreign gentiles. If they had been Jews or near-by and familiar gentiles, he would not have hesitated so markedly. What he did was this: He asked these Greeks to remain right where they were. As he hastened away, they supposed that he went in search of Jesus, but in reality he hurried off to the home of Joseph, where he knew Andrew and the other apostles were at lunch; and calling Andrew out, he explained the purpose of his coming, and then, accompanied by Andrew, he returned to the waiting Greeks.
”پدرم مرا به این دنیا فرستاد تا محبت مهرآمیز او را به فرزندان انسانها آشکار کنم، اما کسانی که ابتدا نزدشان آمدم از پذیرش من امتناع کرده‌اند. درست است، در واقع بسیاری از شما به انجیل من برای خودتان ایمان آورده‌اید، اما فرزندان ابراهیم و رهبرانشان در آستانة رد من هستند، و آنها با انجام این کار، او که مرا فرستاد را رد خواهند کرد. من انجیل نجات را آزادانه به این قوم اعلام کرده‌ام؛ من راجع به فرزند بودن با شادی، آزادی، و زندگی سرشارتر روحی به آنها گفته‌ام. پدر من کارهای شگفت‌انگیز بسیاری در میان این فرزندان بیمناکِ انسانها انجام داده است. اما به راستی اشعیای نبی به این قوم اشاره کرد آنگاه که نوشت: ’خداوندا، چه کسی به تعالیم ما ایمان آورده است؟ و خداوند بر چه کسی آشکار شده است؟‘ به راستی که رهبران قوم من عمداً چشمان خود را کور کرده‌اند که نبینند، و دلهای خود را سخت کرده‌اند که مبادا ایمان بیاورند و نجات یابند. در تمام این سالها من به دنبال شفای آنها از بی‌ایمانی‌شان بوده‌ام تا بتوانند دریافت کنندة نجات ابدی پدر باشند. می‌دانم که همه مرا ناکام نکرده‌اند؛ برخی از شما به راستی به پیام من ایمان آورده‌اید. در این اتاق اکنون تعداد زیادی از مردانی هستند که زمانی اعضای شورای عالی یهود بودند، و یا در شوراهای قوم رتبة بالا داشتند، اگر چه حتی برخی از شما هنوز از اعتراف آشکار به حقیقت خودداری می‌کنید تا مبادا شما را از کنیسه بیرون کنند. برخی از شما وسوسه می‌شوید که جلال انسانها را بیش از جلال خدا دوست داشته باشید. اما من مجبورم که بردباری نشان دهم، زیرا نگران ایمنی و وفاداری حتی برخی از کسانی هستم که مدت زیادی در نزدیکی من بوده‌اند، و بسیار نزدیک در کنار من زندگی کرده‌اند.
174:5.3 (1902.4)
“My Father sent me to this world to reveal his loving-kindness to the children of men, but those to whom I first came have refused to receive me. True, indeed, many of you have believed my gospel for yourselves, but the children of Abraham and their leaders are about to reject me, and in so doing they will reject Him who sent me. I have freely proclaimed the gospel of salvation to this people; I have told them of sonship with joy, liberty, and life more abundant in the spirit. My Father has done many wonderful works among these fear-ridden sons of men. But truly did the Prophet Isaiah refer to this people when he wrote: ‘Lord, who has believed our teachings? And to whom has the Lord been revealed?’ Truly have the leaders of my people deliberately blinded their eyes that they see not, and hardened their hearts lest they believe and be saved. All these years have I sought to heal them of their unbelief that they might be recipients of the Father’s eternal salvation. I know that not all have failed me; some of you have indeed believed my message. In this room now are a full score of men who were once members of the Sanhedrin, or who were high in the councils of the nation, albeit even some of you still shrink from open confession of the truth lest they cast you out of the synagogue. Some of you are tempted to love the glory of men more than the glory of God. But I am constrained to show forbearance since I fear for the safety and loyalty of even some of those who have been so long near me, and who have lived so close by my side.
”کسی که به این انجیل ایمان دارد، نه فقط به من، بلکه به کسی که مرا فرستاد ایمان دارد. وقتی به من می‌نگرید، نه تنها پسر انسان را می‌بینید، بلکه او را که مرا فرستاده نیز می‌بینید. من نور جهان هستم و هر که به تعالیم من ایمان آورد دیگر در تاریکی نخواهد ماند. اگر شما غیریهودیان مرا بشنوید، کلمات حیات را دریافت خواهید کرد و فوراً به آزادیِ شادی‌آورِ حقیقتِ فرزند خدا بودن وارد خواهید شد. اگر هموطنان من، یهودیان، برگزینند که مرا رد کنند و تعالیم مرا رد کنند، بر آنها بر مسند قضاوت نخواهم نشست، زیرا من نیامدم که دنیا را قضاوت کنم، بلکه نجات به آن ارزانی دارم. با این وجود، کسانی که مرا رد می‌کنند و از دریافت تعلیم من امتناع می‌ورزند، در زمان مناسب توسط پدرم و کسانی که او برای نشستن بر مسند داوری تعیین کرده است، به خاطر رد هدیة رحمت و حقایق نجات، مورد داوری قرار خواهند گرفت. همة شما به خاطر داشته باشید که من از خودم سخن نمی‌گویم، بلکه آنچه را که پدر فرمان داده است که باید به فرزندان انسانها آشکار کنم صادقانه به شما اعلام کرده‌ام. و این سخنانی که پدر به من فرمان داد که به دنیا بگویم، سخنان حقیقت الهی، رحمت ابدی، و حیات جاودان است.
174:5.7 (1903.4)
“He who believes this gospel, believes not merely in me but in Him who sent me. When you look upon me, you see not only the Son of Man but also Him who sent me. I am the light of the world, and whosoever will believe my teaching shall no longer abide in darkness. If you gentiles will hear me, you shall receive the words of life and shall enter forthwith into the joyous liberty of the truth of sonship with God. If my fellow countrymen, the Jews, choose to reject me and to refuse my teachings, I will not sit in judgment on them, for I came not to judge the world but to offer it salvation. Nevertheless, they who reject me and refuse to receive my teaching shall be brought to judgment in due season by my Father and those whom he has appointed to sit in judgment on such as reject the gift of mercy and the truths of salvation. Remember, all of you, that I speak not of myself, but that I have faithfully declared to you that which the Father commanded I should reveal to the children of men. And these words which the Father directed me to speak to the world are words of divine truth, everlasting mercy, and eternal life.
”اما برای یهودی و غیریهودی هر دو اعلام می‌کنم که وقت آن فرا رسیده که پسر انسان جلال یابد. شما به خوبی می‌دانید که مگر دانه‌ای از گندم بر زمین بیفتد و بمیرد، تنها می‌ماند؛ اما اگر در خاک خوب بمیرد دوباره زنده می‌شود و میوة فراوان می‌دهد. کسی که به طور خودخواهانه زندگی خود را دوست دارد در خطر از دست دادن آن قرار دارد؛ اما کسی که مایل است جانش را به خاطر من و انجیل بدهد، از وجود فراوان‌تری در زمین و در آسمان، حیات جاودان، بهره‌مند خواهد شد. اگر واقعاً از من پیروی کنید، حتی پس از این که من نزد پدرم رفتم، آنگاه شاگردان من و خادمان صادق همنوعان خود خواهید شد.
174:5.8 (1903.5)
“But to both Jew and gentile I declare the hour has about come when the Son of Man will be glorified. You well know that, except a grain of wheat falls into the earth and dies, it abides alone; but if it dies in good soil, it springs up again to life and bears much fruit. He who selfishly loves his life stands in danger of losing it; but he who is willing to lay down his life for my sake and the gospel’s shall enjoy a more abundant existence on earth and in heaven, life eternal. If you will truly follow me, even after I have gone to my Father, then shall you become my disciples and the sincere servants of your fellow mortals.
”می‌دانم که ساعت من در حال نزدیک شدن است، و من نگران هستم. می‌بینم که مردم من مصمم هستند که پادشاهی را نپذیرند، اما من از پذیرفتن این غیریهودیانِ حقیقت‌جو که امروز به اینجا آمده‌اند که راه نور را جویا شوند خوشحالم. با این وجود، دلم برای مردمم می‌سوزد، و روانم از چیزی که درست پیش روی من است پریشان است. چه بگویم، در حالی که به جلو نگاه می‌کنم و تشخیص می‌دهم چه اتفاقی برایم در شرف وقوع است؟ آیا بگویم، پدر مرا از این ساعت وحشتناک نجات بده؟ نه! دقیقاً به همین منظور و حتی برای این ساعت به دنیا آمده‌ام. بلکه می‌گویم و دعا می‌کنم که به من بپیوندید: پدر، نام خود را جلال بده؛ خواست تو انجام شود.“
174:5.9 (1903.6)
“I know my hour is approaching, and I am troubled. I perceive that my people are determined to spurn the kingdom, but I am rejoiced to receive these truth-seeking gentiles who come here today inquiring for the way of light. Nevertheless, my heart aches for my people, and my soul is distraught by that which lies just before me. What shall I say as I look ahead and discern what is about to befall me? Shall I say, Father save me from this awful hour? No! For this very purpose have I come into the world and even to this hour. Rather will I say, and pray that you will join me: Father, glorify your name; your will be done.”
وقتی که عیسی بدین گونه صحبت کرد، تنظیم کنندة شخصیت یافته که در دوران پیش از تعمید در او ساکن بود در برابر او ظاهر شد، و در حالی که او به طور قابل توجهی مکث نمود، این روحِ اکنون قدرتمندِ نمایندة پدر با عیسی ناصری صحبت کرد و گفت: ”من نام خود را بارها در اعطاهای تو جلال داده‌ام، و من یک بار دیگر آن را جلال خواهم داد.“
174:5.10 (1904.1)
When Jesus had thus spoken, the Personalized Adjuster of his indwelling during prebaptismal times appeared before him, and as he paused noticeably, this now mighty spirit of the Father’s representation spoke to Jesus of Nazareth, saying: “I have glorified my name in your bestowals many times, and I will glorify it once more.”
سپس عیسی به صحبت ادامه داد: ”همة اینها به خاطر من رخ نداد، بلکه به خاطر شما. من مطمئناً می‌دانم که پدر مرا خواهد پذیرفت و مأموریت من را برای شما قبول خواهد کرد، اما لازم است که شما تشویق شوید و برای آزمون آتشینی که درست در پیش است آماده شوید. اجازه دهید به شما اطمینان دهم که در نتیجة تلاشهای متحد ما برای آگاهی بخشیدن به دنیا و آزاد ساختنِ نوع بشر سرانجام پیروزی حاصل خواهد شد. نظم کهن در معرض داوری قرار خواهد گرفت؛ من شاهزادة این دنیا را به زیر افکنده‌ام؛ و پس از این که به سوی پدر آسمانیم فراز یافتم، همة انسانها به وسیلة نورِ روحی که بر همة انسانها خواهم ریخت آزاد خواهند شد.
174:5.12 (1904.3)
Then Jesus continued to speak: “All this has not happened for my sake but for yours. I know of a certainty that the Father will receive me and accept my mission in your behalf, but it is needful that you be encouraged and be made ready for the fiery trial which is just ahead. Let me assure you that victory shall eventually crown our united efforts to enlighten the world and liberate mankind. The old order is bringing itself to judgment; the Prince of this world I have cast down; and all men shall become free by the light of the spirit which I will pour out upon all flesh after I have ascended to my Father in heaven.
”و اکنون به شما اعلام می‌کنم که اگر در زمین و در زندگی شما ارج نهاده شوم، همه را به سوی خود و به داخل همدمی روحانی پدرم خواهم کشاند. شما باور داشته‌اید که نجات دهنده برای ابد بر روی زمین خواهد ماند، اما من اعلام می‌کنم که پسر انسان توسط مردم طرد خواهد شد، و این که او نزد پدر باز خواهد گشت. من فقط برای مدت کوتاهی با شما خواهم بود؛ فقط اندک زمانی نور زنده در میان این نسلِ در تاریکی فرو رفته خواهد بود. تا هنگامی که این نور را دارید راه بروید تا تاریکی و سردرگمیِ نزدیک شونده بر شما چیره نشود. کسی که در تاریکی راه می‌رود نمی‌داند کجا می‌رود؛ اما اگر تصمیم بگیرید که در نور راه بروید، به راستی همة شما فرزندان رهایی یافتة خدا خواهید شد. و اکنون، همگی، با من بیایید تا به معبد بازگردیم و من با سران کاهنان، کاتبان، فریسیان، صدوقیان، هیرودیان، و حکام تاریک اندیش اسرائیل خداحافظی کنم.“
174:5.13 (1904.4)
“And now I declare to you that I, if I be lifted up on earth and in your lives, will draw all men to myself and into the fellowship of my Father. You have believed that the Deliverer would abide on earth forever, but I declare that the Son of Man will be rejected by men, and that he will go back to the Father. Only a little while will I be with you; only a little time will the living light be among this darkened generation. Walk while you have this light so that the oncoming darkness and confusion may not overtake you. He who walks in the darkness knows not where he goes; but if you will choose to walk in the light, you shall all indeed become liberated sons of God. And now, all of you, come with me while we go back to the temple and I speak farewell words to the chief priests, the scribes, the Pharisees, the Sadducees, the Herodians, and the benighted rulers of Israel.”