کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 173
دوشنبه در اورشلیم
دوشنبه در اورشلیم
Paper 173
Monday in Jerusalem
Monday in Jerusalem
در سحرگاه این صبح دوشنبه، عیسی و حواریون با هماهنگی قبلی، در خانة شمعون در بیت‌عنیا جمع شدند، و پس از یک گفتگوی کوتاه عازم اورشلیم شدند. آن دوازده تن در حالی که به سمت معبد حرکت می‌کردند به طرز عجیبی ساکت بودند؛ آنها از تجربة روز قبل بهبود نیافته بودند. آنها منتظر و ترسان بودند، و عمیقاً تحت تأثیر یک حس خاص سردرگمی بودند که ناشی از تغییر ناگهانی تاکتیکهای استاد، همراه با این رهنمود او بود که آنها در طول این هفتة عید فصح درگیر هیچ آموزش عمومی نشوند.
173:0.1 (1888.1)
EARLY on this Monday morning, by prearrangement, Jesus and the apostles assembled at the home of Simon in Bethany, and after a brief conference they set out for Jerusalem. The twelve were strangely silent as they journeyed on toward the temple; they had not recovered from the experience of the preceding day. They were expectant, fearful, and profoundly affected by a certain feeling of detachment growing out of the Master’s sudden change of tactics, coupled with his instruction that they were to engage in no public teaching throughout this Passover week.
در حالی که این گروه از کوه زیتون پایین می‌رفتند، عیسی پیشاپیش آنها حرکت می‌کرد، و حواریون در سکوتی ژرف اندیشانه در فاصله‌ای نزدیک از پشت سر او را دنبال می‌کردند. بیش از هر چیز در ذهن همه به جز یهودای اسخریوطی فقط یک فکر وجود داشت و آن این بود: استاد امروز چه خواهد کرد؟ یک فکر مجذوب کنندة یهودا این بود: چه کنم؟ آیا با عیسی و یارانم ادامه دهم یا کناره‌گیری کنم؟ و اگر بخواهم کنار بکشم، چگونه جدا شوم؟
173:0.2 (1888.2)
As this group journeyed down Mount Olivet, Jesus led the way, the apostles following closely behind in meditative silence. There was just one thought uppermost in the minds of all save Judas Iscariot, and that was: What will the Master do today? The one absorbing thought of Judas was: What shall I do? Shall I go on with Jesus and my associates, or shall I withdraw? And if I am going to quit, how shall I break off?
حدود ساعت نه در این بامداد زیبا بود که این مردان به معبد رسیدند. آنها بلافاصله به صحن بزرگی رفتند که عیسی اغلب در آنجا تدریس می‌کرد، و عیسی پس از احوالپرسی با ایماندارانی که در انتظار او بودند، روی یکی از سکوهای آموزش قرار گرفت و شروع به سخنرانی برای جمعیت گرد آمده نمود. حواریون به فاصلة کوتاهی کنار رفتند و منتظر پیشامدها شدند.
173:0.3 (1888.3)
It was about nine o’clock on this beautiful morning when these men arrived at the temple. They went at once to the large court where Jesus so often taught, and after greeting the believers who were awaiting him, Jesus mounted one of the teaching platforms and began to address the gathering crowd. The apostles withdrew for a short distance and awaited developments.
رفت و آمد تجاری عظیمی در رابطه با خدمات و مراسم پرستشی معبد ایجاد شده بود. کار تهیة حیوانات مناسب برای قربانیهای گوناگون وجود داشت. اگر چه برای یک پرستشگر مجاز بود که قربانی خود را فراهم سازد، اما این واقعیت به قوة خود باقی بود که این حیوان باید عاری از هرگونه ”عیب“ به معنی قانون لاویان و آن گونه که بازرسان رسمی معبد تفسیر می‌کردند، می‌بود. بسیاری از پرستشگران این تحقیر را تجربه کرده بودند که حیوان ظاهراً بی‌عیب آنها توسط بازرسان معبد رد شده بود. از این رو، خرید حیوانات قربانی در معبد معمول‌تر شد، و گر چه مراکز متعددی در کوه زیتون که نزدیک به آنجا بود وجود داشت و می‌شد در آنجا آنها را خریداری نمود، خرید مستقیم این حیوانات از آغلهای معبد مرسوم شده بود. به تدریج این رسم فروش انواع حیوانات قربانی در صحنهای معبد رواج یافته بود. به این ترتیب یک تجارت گسترده که در آن سود هنگفتی به دست می‌آمد، به وجود آمده بود. بخشی از این سودها برای خزانة معبد محفوظ مانده بود، اما بخش بزرگتر به طور غیرمستقیم به دست خانواده‌های کاهنانِ ارشدِ حاکم می‌رفت.
173:1.1 (1888.4)
A huge commercial traffic had grown up in association with the services and ceremonies of the temple worship. There was the business of providing suitable animals for the various sacrifices. Though it was permissible for a worshiper to provide his own sacrifice, the fact remained that this animal must be free from all “blemish” in the meaning of the Levitical law and as interpreted by official inspectors of the temple. Many a worshiper had experienced the humiliation of having his supposedly perfect animal rejected by the temple examiners. It therefore became the more general practice to purchase sacrificial animals at the temple, and although there were several stations on near-by Olivet where they could be bought, it had become the vogue to buy these animals directly from the temple pens. Gradually there had grown up this custom of selling all kinds of sacrificial animals in the temple courts. An extensive business, in which enormous profits were made, had thus been brought into existence. Part of these gains was reserved for the temple treasury, but the larger part went indirectly into the hands of the ruling high-priestly families.
این فروش حیوانات در معبد به این علت رونق یافت که وقتی پرستشگر چنین حیوانی را خریداری می‌کرد، اگر چه ممکن بود قیمت آن تا حدودی بالا باشد، نیازی به پرداخت هزینة بیشتر نبود، و او می‌توانست مطمئن باشد که قربانی مورد نظر به دلیلِ داشتنِ ایرادات واقعی یا فنی رد نخواهد شد. در زمانهای مختلف، سیستمهای هزینه‌های گزاف بر مردم عادی، به ویژه در طول جشنهای بزرگ ملی اِعمال می‌شد. زمانی کاهنان طمعکار تا آنجا پیش رفتند که برای یک جفت کبوتر که باید به بهای چند سکه به فقرا فروخته می‌شد، معادل ارزش یک هفته کار را طلب می‌کردند. "پسران حنّا" از پیش شروع به ایجاد بازارهای خود در محوطة معبد کرده بودند، همان مراکز تجاری که تا زمان واژگونی نهایی آنها توسط تودة مردم سه سال پیش از ویرانی خودِ معبد پابرجا بودند.
173:1.2 (1888.5)
This sale of animals in the temple prospered because, when the worshiper purchased such an animal, although the price might be somewhat high, no more fees had to be paid, and he could be sure the intended sacrifice would not be rejected on the ground of possessing real or technical blemishes. At one time or another systems of exorbitant overcharge were practiced upon the common people, especially during the great national feasts. At one time the greedy priests went so far as to demand the equivalent of the value of a week’s labor for a pair of doves which should have been sold to the poor for a few pennies. The “sons of Annas” had already begun to establish their bazaars in the temple precincts, those very merchandise marts which persisted to the time of their final overthrow by a mob three years before the destruction of the temple itself.
اما حمل و نقل حیوانات قربانی و کالاهای مختلف تنها شیوه‌ای نبود که به واسطة آن صحنهای معبد بی‌حرمت می‌شدند. در این زمان سیستم گسترده‌ای از مبادلات بانکی و تجاری رواج یافت که درست در داخل محوطة معبد انجام می‌شد. و همة اینها به این صورت اتفاق افتاد: در زمان سلسلة حَشمونی، یهودیان پول نقرة خود را می‌ساختند، و این رسم شده بود که نیم شِکِل وجوه معبد و همة هزینه‌های دیگر معبد را با این سکة یهودی پرداخت کنند. این مقررات ایجاب می‌کرد که صرافان مجوزِ مبادلة انواع ارزهای رایج در سراسر فلسطین و سایر استانهای امپراتوری روم را برای این شِکِل معمولِ سکه سازیِ یهودی داشته باشند. مالیات نفرِ معبد که همه به جز زنان، بردگان، و خردسالان پرداخت می‌کردند، نیم شِکِل بود، سکه‌ای به اندازة یک قطعة ده سِنتی اما دو برابر ضخامت آن. در زمان عیسی، کاهنان نیز از پرداخت وجوه معبد معاف شده بودند. از این رو، از پانزدهم تا بیست و پنجم ماه قبل از عید فصح، صرافان معتبر غرفه‌های خود را در شهرهای اصلی فلسطین برپا کردند تا برای مردم یهود پس از رسیدن آنها به اورشلیم، پول مناسبی برای پرداخت وجوه معبد فراهم شود. پس از این مدت ده روزه، این صرافان به اورشلیم رفتند و میزهای مبادلة خود را در صحنهای معبد برپا کردند. آنها مجاز بودند برای مبادلة سکه‌ای به ارزش حدود ده سنت معادل سه تا چهار سنت کارمزد دریافت کنند، و در صورتی که سکه‌ای با ارزش بیشتر برای مبادله عرضه می‌شد، اجازة دریافت دو برابر را داشتند. به همین ترتیب، این بانکداران معبد از مبادلة تمام پولی که برای خرید حیوانات قربانی و برای پرداخت نذورات و تقدیم هدایا در نظر گرفته شده بود، سود می‌بردند.
173:1.3 (1889.1)
But traffic in sacrificial animals and sundry merchandise was not the only way in which the courts of the temple were profaned. At this time there was fostered an extensive system of banking and commercial exchange which was carried on right within the temple precincts. And this all came about in the following manner: During the Asmonean dynasty the Jews coined their own silver money, and it had become the practice to require the temple dues of one-half shekel and all other temple fees to be paid with this Jewish coin. This regulation necessitated that money-changers be licensed to exchange the many sorts of currency in circulation throughout Palestine and other provinces of the Roman Empire for this orthodox shekel of Jewish coining. The temple head tax, payable by all except women, slaves, and minors, was one-half shekel, a coin about the size of a ten-cent piece but twice as thick. By the times of Jesus the priests had also been exempted from the payment of temple dues. Accordingly, from the 15th to the 25th of the month preceding the Passover, accredited money-changers erected their booths in the principal cities of Palestine for the purpose of providing the Jewish people with proper money to meet the temple dues after they had reached Jerusalem. After this ten-day period these money-changers moved on to Jerusalem and proceeded to set up their exchange tables in the courts of the temple. They were permitted to charge the equivalent of from three to four cents commission for the exchange of a coin valued at about ten cents, and in case a coin of larger value was offered for exchange, they were allowed to collect double. Likewise did these temple bankers profit from the exchange of all money intended for the purchase of sacrificial animals and for the payment of vows and the making of offerings.
این صرافان معبد نه تنها یک تجارت منظم بانکی را برای سود در مبادلة بیش از بیست نوع پول که زائران بازدیدکننده مرتباً به اورشلیم می‌آوردند، انجام می‌دادند، بلکه آنها به انواع دیگر معاملات مربوط به تجارت بانکی نیز مشغول بودند. خزانه‌داری معبد و حاکمان معبد، هر دو، از این فعالیتهای تجاری سود زیادی می‌بردند. غیرعادی نبود که خزانه‌داریِ معبد بیش از ده میلیون دلار نگهداری کند در حالی که مردم عادی در فقر به سر می‌بردند و به پرداخت این مالیاتهای ناعادلانه ادامه می‌دادند.
173:1.4 (1889.2)
These temple money-changers not only conducted a regular banking business for profit in the exchange of more than twenty sorts of money which the visiting pilgrims would periodically bring to Jerusalem, but they also engaged in all other kinds of transactions pertaining to the banking business. Both the temple treasury and the temple rulers profited tremendously from these commercial activities. It was not uncommon for the temple treasury to hold upwards of ten million dollars while the common people languished in poverty and continued to pay these unjust levies.
در میان این تجمع پر سر و صدا از صرافان، بازرگانان، و گاو فروشان، عیسی در این بامداد دوشنبه تلاش کرد انجیل پادشاهی آسمانی را آموزش دهد. او در انزجار از این بی‌حرمتیِ معبد تنها نبود؛ مردم عادی، به ویژه بازدیدکنندگان یهودی از استانهای خارجی نیز از این هتک حرمت سودجویانه به پرستشگاه ملی خود به شدت ناراحت بودند. در این زمان خود شورای عالی یهود جلسات منظم خود را در اتاقی برگزار می‌کرد که با این همه غوغا و آشفتگی تجارت و داد و ستد احاطه شده بود.
173:1.5 (1889.3)
In the midst of this noisy aggregation of money-changers, merchandisers, and cattle sellers, Jesus, on this Monday morning, attempted to teach the gospel of the heavenly kingdom. He was not alone in resenting this profanation of the temple; the common people, especially the Jewish visitors from foreign provinces, also heartily resented this profiteering desecration of their national house of worship. At this time the Sanhedrin itself held its regular meetings in a chamber surrounded by all this babble and confusion of trade and barter.
هنگامی که عیسی می‌خواست سخنرانی خود را آغاز کند، دو چیز اتفاق افتاد که توجه او را جلب کرد. سر میزِ پولِ یکی از صرافانِ نزدیک، یک مشاجرة شدید و خشم‌آمیز به خاطر بهای به اصطلاح اجحاف‌آمیزِ یک یهودیِ اهل اسکندریه به وجود آمده بود، در حالی که در همان لحظه صدای بلندِ یک گله از یکصد گاو نر که از یک بخش از آغل حیوانات به بخش دیگر رانده می‌شدند در هوا طنین افکند. همینطور که عیسی مکث نمود، و ساکت اما اندیشمندانه به این صحنة تجارت و سردرگمی فکر می‌کرد، در آن نزدیکی یک جلیلی ساده دل را دید، مردی که زمانی در یرون با او صحبت کرده بود، و او داشت توسط اهالی متکبر و بالقوه برترِ یهودیه مورد تمسخر و هماوردی قرار می‌گرفت؛ و همة اینها روی هم جمع شدند تا یکی از آن عصیانهای عجیب و دوره‌ای از احساسات خشمگینانه را در روان عیسی ایجاد کنند.
173:1.6 (1890.1)
As Jesus was about to begin his address, two things happened to arrest his attention. At the money table of a near-by exchanger a violent and heated argument had arisen over the alleged overcharging of a Jew from Alexandria, while at the same moment the air was rent by the bellowing of a drove of some one hundred bullocks which was being driven from one section of the animal pens to another. As Jesus paused, silently but thoughtfully contemplating this scene of commerce and confusion, close by he beheld a simple-minded Galilean, a man he had once talked with in Iron, being ridiculed and jostled about by supercilious and would-be superior Judeans; and all of this combined to produce one of those strange and periodic uprisings of indignant emotion in the soul of Jesus.
عیسی در شگفتیِ حواریونش که در نزدیکی ایستاده بودند، و از شرکت در آنچه به زودی رخ داد خودداری کردند، از سکوی تعلیم پایین آمد و به سمت پسری رفت که گاوها را در صحن معبد می‌راند. او تازیانة ریسمانیِ وی را از او گرفت و حیوانات را به سرعت از معبد بیرون کرد. اما این همة ماجرا نبود؛ او در برابر نگاه شگفت‌زدة هزاران نفری که در صحن معبد گرد آمده بودند، به طرز شاهانه به سمت دورترین آغل گاو رفت و دروازه‌های هر اصطبل را باز کرد و حیواناتِ زندانی را بیرون کرد. تا این زمان زائرانِ گرد آمده مات و مبهوت شده بودند و با فریادهای پر سر و صدا به سمت بازارها حرکت کردند و شروع به واژگونی میزهای صرافان نمودند. در کمتر از پنج دقیقه تمام تجارت از معبد بیرون افکنده شد. تا وقتی که نگهبانان رومیِ نزدیک به آنجا در صحنه ظاهر شدند، همه چیز ساکت شده بود و جمعیت سر به راه شده بودند؛ عیسی پس از بازگشت به جایگاه سخنران، به جمعیت گفت: ”شما امروز شاهد چیزی بودید که در کتاب مقدس نوشته شده است: ’خانة من یک خانة دعا برای همة ملتها خوانده خواهد شد، اما شما آن را لانة دزدان کرده‌اید.‘“
173:1.7 (1890.2)
To the amazement of his apostles, standing near at hand, who refrained from participation in what so soon followed, Jesus stepped down from the teaching platform and, going over to the lad who was driving the cattle through the court, took from him his whip of cords and swiftly drove the animals from the temple. But that was not all; he strode majestically before the wondering gaze of the thousands assembled in the temple court to the farthest cattle pen and proceeded to open the gates of every stall and to drive out the imprisoned animals. By this time the assembled pilgrims were electrified, and with uproarious shouting they moved toward the bazaars and began to overturn the tables of the money-changers. In less than five minutes all commerce had been swept from the temple. By the time the near-by Roman guards had appeared on the scene, all was quiet, and the crowds had become orderly; Jesus, returning to the speaker’s stand, spoke to the multitude: “You have this day witnessed that which is written in the Scriptures: ‘My house shall be called a house of prayer for all nations, but you have made it a den of robbers.’”
اما قبل از این که او بتواند سخنان دیگری بگوید، مجلس بزرگ با هوشیعانای نیایش آغاز شد، و بلافاصله انبوهی از جوانان از میان جمعیت بیرون آمدند تا سرودهای سپاسگزاری را برای قدردانی از بیرون رانده شدن تاجران بی‌حرمت و سودجو از معبد مقدس بخوانند. تا این هنگام برخی از کاهنان وارد صحنه شده بودند و یکی از آنها به عیسی گفت: ”آیا نمی‌شنوی که فرزندان لاویان چه می‌گویند؟“ و استاد پاسخ داد: ”آیا هرگز نخوانده‌ای که ’از دهان کودکان و شیرخواران ستایش کامل شده است‘؟“ و در بقیة آن روز، در حالی که عیسی تعلیم می‌داد، نگهبانانی که از طرف مردم تعیین شده بودند، در کنار هر دروازة طاقدار به نگهبانی پرداختند، و به کسی اجازه نمی‌دادند که حتی یک ظرف خالی را از یک سو به سوی دیگر صحنهای معبد حمل کند.
173:1.8 (1890.3)
But before he could utter other words, the great assembly broke out in hosannas of praise, and presently a throng of youths stepped out from the crowd to sing grateful hymns of appreciation that the profane and profiteering merchandisers had been ejected from the sacred temple. By this time certain of the priests had arrived on the scene, and one of them said to Jesus, “Do you not hear what the children of the Levites say?” And the Master replied, “Have you never read, ‘Out of the mouths of babes and sucklings has praise been perfected’?” And all the rest of that day while Jesus taught, guards set by the people stood watch at every archway, and they would not permit anyone to carry even an empty vessel across the temple courts.
وقتی رئیسان کاهنان و کاتبان دربارة این اتفاقات شنیدند، مات و مبهوت شدند. آنها هر چه بیشتر از استاد می‌ترسیدند، بیشتر مصمم می‌شدند که او را بکشند. اما آنها بی‌تصمیم بودند. آنها نمی‌دانستند چگونه مرگ او را به انجام برسانند، زیرا از جمعیتی که اکنون صریحاً براندازیِ سودجویان بی‌حرمت توسط او را تأیید می‌کردند، بسیار می‌ترسیدند. و در تمام این روز، یک روز آرامش و صلح در صحنهای معبد، مردم تعالیم عیسی را شنیدند و عملاً به سخنان او کاملاً توجه کردند.
173:1.9 (1890.4)
When the chief priests and the scribes heard about these happenings, they were dumfounded. All the more they feared the Master, and all the more they determined to destroy him. But they were nonplused. They did not know how to accomplish his death, for they greatly feared the multitudes, who were now so outspoken in their approval of his overthrow of the profane profiteers. And all this day, a day of quiet and peace in the temple courts, the people heard Jesus’ teaching and literally hung on his words.
این عمل شگفت‌آورِ عیسی فراتر از درک حواریونش بود. آنها از این حرکت ناگهانی و غیرمنتظرة استادشان چنان متحیر شدند که در طول تمام رخداد نزدیک به جایگاه سخنران دور هم حلقه زدند؛ آنها هرگز دستی برای پیشبرد این پاکسازی معبد بلند نکردند. اگر این رویداد دیدنی در روز قبل رخ داده بود، یعنی در هنگام ورود پیروزمندانة عیسی به معبد در پایان راهپیمایی پرهیاهوی او از میان دروازه‌های شهر ، در حالی که او با صدای بلند توسط جمعیت تحسین می‌شد، آنها برای آن آماده می‌بودند، اما به آن گونه‌ای که انجام شد، آنها برای شرکت در آن کاملاً آماده نبودند.
173:1.10 (1890.5)
This surprising act of Jesus was beyond the comprehension of his apostles. They were so taken aback by this sudden and unexpected move of their Master that they remained throughout the whole episode huddled together near the speaker’s stand; they never lifted a hand to further this cleansing of the temple. If this spectacular event had occurred the day before, at the time of Jesus’ triumphal arrival at the temple at the termination of his tumultuous procession through the gates of the city, all the while loudly acclaimed by the multitude, they would have been ready for it, but coming as it did, they were wholly unprepared to participate.
این پاکسازی معبد، نگرش استاد را نسبت به تجاری سازیِ کنشهای دینی و نیز تنفر او از همة اشکال بی‌عدالتی و سودجویی به بهای نابسامانیِ فقرا و ناآگاهان آشکار می‌کند. این رخداد همچنین نشان می‌دهد که عیسی به امتناع ورزیدن از به کارگیری زور برای محافظت از اکثریت هر گروه مشخص بشری در برابر کنشهای ناعادلانه و برده‌سازِ اقلیتهای ظالم که ممکن است بتوانند خود را در پشت قدرت سیاسی، مالی، یا کلیسایی مستقر کنند، با نظر موافق نگاه نمی‌کرد. به انسانهای نابکار، شرور، و حیله‌گر نباید اجازه داده شود که خود را برای استثمار و سرکوب کسانی که به دلیل آرمان‌گرایی خود، تمایلی به توسل به زور برای محافظت از خود یا برای پیشبرد پروژه‌های ستودنیِ زندگی خود ندارند، سازماندهی کنند.
173:1.11 (1891.1)
This cleansing of the temple discloses the Master’s attitude toward commercializing the practices of religion as well as his detestation of all forms of unfairness and profiteering at the expense of the poor and the unlearned. This episode also demonstrates that Jesus did not look with approval upon the refusal to employ force to protect the majority of any given human group against the unfair and enslaving practices of unjust minorities who may be able to entrench themselves behind political, financial, or ecclesiastical power. Shrewd, wicked, and designing men are not to be permitted to organize themselves for the exploitation and oppression of those who, because of their idealism, are not disposed to resort to force for self-protection or for the furtherance of their laudable life projects.
روز یکشنبه، ورود پیروزمندانه به اورشلیم، رهبران یهودی را چنان مرعوب نمود که از دستگیری عیسی خودداری کردند. در این روز علاوه بر آن، این پاکسازی تماشاییِ معبد عملاً دستگیری استاد را به تعویق انداخت. حاکمانِ یهودیان روز به روز بیشتر و بیشتر مصمم می‌شدند که او را بکشند، اما آنها به واسطة دو ترس سراسیمه شدند، و اینها دست به دست هم داد و موجب شد که آنها ساعت حمله را به تأخیر اندازند. رؤسای کاهنان و کاتبان حاضر به دستگیری عیسی در ملأ عام نبودند، زیرا از این ترس داشتند که جماعت با خشمی ناشی از رنجش به آنها حمله کنند؛ آنها همچنین از احتمال فراخوانده شدن نگهبانان رومی برای سرکوب یک قیام مردمی می‌ترسیدند.
173:2.1 (1891.2)
On Sunday the triumphal entry into Jerusalem so overawed the Jewish leaders that they refrained from placing Jesus under arrest. Today, this spectacular cleansing of the temple likewise effectively postponed the Master’s apprehension. Day by day the rulers of the Jews were becoming more and more determined to destroy him, but they were distraught by two fears, which conspired to delay the hour of striking. The chief priests and the scribes were unwilling to arrest Jesus in public for fear the multitude might turn upon them in a fury of resentment; they also dreaded the possibility of the Roman guards being called upon to quell a popular uprising.
در جلسة ظهرِ شورای عالی یهود به اتفاق آرا موافقت شد که عیسی باید به سرعت کشته شود، زیرا هیچیک از دوستان استاد در این جلسه حضور نداشتند. اما آنها نتوانستند دربارة زمان و نحوة دستگیری او به توافق برسند. سرانجام آنها توافق کردند که پنج گروه را تعیین کنند که به میان مردم بروند و تلاش کنند که او را در تعلیمش گرفتار سازند یا به گونه‌ای دیگر او را در نظر کسانی که به آموزشهای او گوش می‌دهند بی‌اعتبار کنند. از این رو، حدود ساعت دو، هنگامی که عیسی تازه سخنان خود را دربارة ”آزادی فرزند بودن“ آغاز کرده بود، گروهی از این بزرگان اسرائیل به نزدیکی عیسی رفتند و به شیوة معمول سخنان او را قطع کردند، و این سؤال را پرسیدند: ”با چه اختیاری این کارها را انجام می‌دهی؟ چه کسی این اختیار را به تو داده است؟“
173:2.2 (1891.3)
At the noon session of the Sanhedrin it was unanimously agreed that Jesus must be speedily destroyed, inasmuch as no friend of the Master attended this meeting. But they could not agree as to when and how he should be taken into custody. Finally they agreed upon appointing five groups to go out among the people and seek to entangle him in his teaching or otherwise to discredit him in the sight of those who listened to his instruction. Accordingly, about two o’clock, when Jesus had just begun his discourse on “The Liberty of Sonship,” a group of these elders of Israel made their way up near Jesus and, interrupting him in the customary manner, asked this question: “By what authority do you do these things? Who gave you this authority?”
کاملاً صحیح بود که حکمرانانِ معبد و مأموران شورای عالی یهود از هر کسی که به خود اجازه می‌داد به شیوة فوق‌العاده‌ای که ویژگی عیسی بود آموزش دهد و عمل کند این سؤال را بپرسند، به ویژه بدان گونه که به رفتار اخیر او در پاکسازی معبد از هرگونه تجارت مربوط بود. این تاجران و صرافان همه با مجوز مستقیم از بالاترین حاکمان کار می‌کردند و قرار بود درصدی از سود آنها مستقیماً به خزانة معبد برود. فراموش نکنید که اختیار واژة کلیدی همة یهودیان بود. پیامبران همیشه دردسر ایجاد می‌کردند، زیرا آنها با جسارت زیاد به خود اجازه می‌دادند که بدون داشتن اختیار آموزش دهند، بدون این که در آکادمیهای آموزگارانِ شرعیات طبق مقررات آموزش دیده باشند و متعاقباً به روال معمول توسط شورای عالی یهود منصوب شده باشند. فقدان این اختیار در آموزشهای متظاهرانة عمومی به عنوان نشان دهندة جسارت جاهلانه یا عصیان آشکار تلقی می‌شد. در این زمان فقط شورای عالی یهود می‌توانست یک مافوق یا آموزگار را منصوب کند و چنین مراسمی باید در حضور حداقل سه نفر که قبلاً بدین گونه منصوب شده بودند، برگزار می‌شد. چنین انتصابی لقب ”رابی“ را به آموزگار اعطا می‌کرد و همچنین او را واجد شرایط می‌ساخت که به عنوان یک قاضی عمل کند و ”چنین مواردی را که ممکن بود برای قضاوت نزد او بیاورند الزام‌آور و اختیاری سازد“.
173:2.3 (1891.4)
It was altogether proper that the temple rulers and the officers of the Jewish Sanhedrin should ask this question of anyone who presumed to teach and perform in the extraordinary manner which had been characteristic of Jesus, especially as concerned his recent conduct in clearing the temple of all commerce. These traders and money-changers all operated by direct license from the highest rulers, and a percentage of their gains was supposed to go directly into the temple treasury. Do not forget that authority was the watchword of all Jewry. The prophets were always stirring up trouble because they so boldly presumed to teach without authority, without having been duly instructed in the rabbinic academies and subsequently regularly ordained by the Sanhedrin. Lack of this authority in pretentious public teaching was looked upon as indicating either ignorant presumption or open rebellion. At this time only the Sanhedrin could ordain an elder or teacher, and such a ceremony had to take place in the presence of at least three persons who had previously been so ordained. Such an ordination conferred the title of “rabbi” upon the teacher and also qualified him to act as a judge, “binding and loosing such matters as might be brought to him for adjudication.”
حاکمان معبد در این ساعت بعد از ظهر به حضور عیسی آمدند و نه تنها آموزشهای او بلکه کنشهای او را به چالش کشیدند. عیسی به خوبی می‌دانست که همین مردان مدتها به طور علنی تعلیم داده بودند که اقتدار او برای تعلیم شیطانی است، و این که تمام کارهای قدرتمند او با نیروی شاهزادة اهریمنان انجام شده است. از این رو استاد پاسخ خود را به سؤال آنها با پرسیدن یک سؤال متقابل از آنها آغاز کرد. عیسی گفت: ”من نیز می‌خواهم از شما سؤالی بپرسم که اگر به من پاسخ دهید، من نیز به شما خواهم گفت که با چه اختیاری این کارها را انجام می‌دهم. تعمید یحیی از کجا بود؟ آیا یحیی اختیار خود را از آسمان گرفت یا از انسانها؟“
173:2.4 (1892.1)
The rulers of the temple came before Jesus at this afternoon hour challenging not only his teaching but his acts. Jesus well knew that these very men had long publicly taught that his authority for teaching was Satanic, and that all his mighty works had been wrought by the power of the prince of devils. Therefore did the Master begin his answer to their question by asking them a counter-question. Said Jesus: “I would also like to ask you one question which, if you will answer me, I likewise will tell you by what authority I do these works. The baptism of John, whence was it? Did John get his authority from heaven or from men?”
و هنگامی که پرسش کنندگانِ او این را شنیدند، به کناری رفتند تا با یکدیگر مشورت کنند که چه پاسخی می‌توانند بدهند. آنها در نظر داشتند که عیسی را در حضور جمعیت خجلت‌زده کنند، اما اکنون در برابر همة کسانی که در آن زمان در صحن معبد جمع شده بودند، بسیار سردرگم شدند. و هنگامی که نزد عیسی بازگشتند، ناراحتی آنها آشکارتر شد؛ آنها گفتند: ”در رابطه با تعمید یحیی، ما نمی‌توانیم پاسخ دهیم؛ ما نمی‌دانیم.“ و آنها بدین گونه به استاد پاسخ دادند زیرا بین خود چنین استدلال کرده بودند: اگر بگوییم از آسمان، پس او خواهد گفت: چرا به او ایمان نیاوردید و احتمالاً اضافه خواهد کرد که او اختیار خود را از یحیی دریافت کرده است؛ و اگر بگوییم از انسانها، آنگاه ممکن است جمعیت به ما حمله کنند، زیرا اکثر آنها معتقدند که یحیی یک پیامبر بود؛ و از این رو آنها مجبور شدند به حضور عیسی و مردم بیایند و اعتراف کنند که آنها، آموزگاران مذهبی و رهبران اسرائیل، نمی‌توانند (یا نمی‌خواهند) نظری در مورد مأموریت یحیی بیان کنند. و پس از این که آنها سخن گفتند، عیسی در حالی که به پایین به آنها نگاه می‌کرد، گفت: ”من نیز به شما نخواهم گفت که با چه اختیاری این کارها را انجام می‌دهم.“
173:2.5 (1892.2)
And when his questioners heard this, they withdrew to one side to take counsel among themselves as to what answer they might give. They had thought to embarrass Jesus before the multitude, but now they found themselves much confused before all who were assembled at that time in the temple court. And their discomfiture was all the more apparent when they returned to Jesus, saying: “Concerning the baptism of John, we cannot answer; we do not know.” And they so answered the Master because they had reasoned among themselves: If we shall say from heaven, then will he say, Why did you not believe him, and perchance will add that he received his authority from John; and if we shall say from men, then might the multitude turn upon us, for most of them hold that John was a prophet; and so they were compelled to come before Jesus and the people confessing that they, the religious teachers and leaders of Israel, could not (or would not) express an opinion about John’s mission. And when they had spoken, Jesus, looking down upon them, said, “Neither will I tell you by what authority I do these things.”
عیسی در به کارگیری این روش برای برخورد با دشمنانش، قصد طفره رفتن از سؤال را نداشت. در ابتدا ممکن است به نظر برسد که او به طور استادانه مرتکب طفره رفتن شده است، اما اینطور نبود. عیسی هرگز تمایلی نداشت که حتی از دشمنانش سوء استفادة ناعادلانه کند. در این طفره رفتنِ ظاهری، او پاسخ سؤال فریسیان در رابطه با اقتدارِ پشت مأموریتش را واقعاً به تمام شنوندگانش داد. آنها ادعا کرده بودند که او با اقتدار شاهزادة اهریمنان عمل کرده است. عیسی بارها تأکید کرده بود که همة آموزشها و کارهای او به واسطة قدرت و اقتدار پدر آسمانیش بوده است. رهبران یهودی از پذیرش این امر خودداری کردند و به دنبال این بودند که او را در تنگنا قرار دهند تا او اعتراف کند که آموزگاری خلاف قاعده است زیرا هرگز توسط شورای عالی یهود تأیید نشده بود. او در پاسخ به آنها، به آن گونه که پاسخ داد، در حالی که ادعای داشتن اقتدار از جانب یحیی را نداشت، مردم را به این استنباط راضی کرد که تلاش دشمنانش برای به دام انداختن او عملاً بر ضد خودشان برگردانده شد و آنها در دیدگان همة حاضران بسیار بی‌اعتبار شدند.
173:2.7 (1892.4)
In employing this method of dealing with his adversaries, Jesus did not mean to dodge the question. At first it may seem that he was guilty of a masterly evasion, but it was not so. Jesus was never disposed to take unfair advantage of even his enemies. In this apparent evasion he really supplied all his hearers with the answer to the Pharisees’ question as to the authority behind his mission. They had asserted that he performed by authority of the prince of devils. Jesus had repeatedly asserted that all his teaching and works were by the power and authority of his Father in heaven. This the Jewish leaders refused to accept and were seeking to corner him into admitting that he was an irregular teacher since he had never been sanctioned by the Sanhedrin. In answering them as he did, while not claiming authority from John, he so satisfied the people with the inference that the effort of his enemies to ensnare him was effectively turned upon themselves and was much to their discredit in the eyes of all present.
و همین نبوغ استاد در برخورد با دشمنانش بود که آنها را بسیار از او ترساند. آنها در آن روز دیگر هیچ سؤالی نکردند؛ آنها کنار کشیدند تا با یکدیگر بیشتر مشورت کنند. اما مردم در تشخیص نادرستی و عدم صداقت در این پرسشها که از سوی حاکمان یهودی پرسیده شده بود کند نبودند. حتی عوام نیز نتوانستند در تمایز میان عظمت اخلاقی استاد و ریاکاری حیله‌گرانة دشمنانش ناکام بمانند. اما پاکسازی معبد، صدوقیان را در کنار فریسیان قرار داده بود تا نقشة کشتن عیسی را تکمیل کنند. و صدوقیان اکنون اکثریت شورای عالی یهود را نمایندگی می‌کردند.
173:2.8 (1892.5)
And it was this genius of the Master for dealing with his adversaries that made them so afraid of him. They attempted no more questions that day; they retired to take further counsel among themselves. But the people were not slow to discern the dishonesty and insincerity in these questions asked by the Jewish rulers. Even the common folk could not fail to distinguish between the moral majesty of the Master and the designing hypocrisy of his enemies. But the cleansing of the temple had brought the Sadducees over to the side of the Pharisees in perfecting the plan to destroy Jesus. And the Sadducees now represented a majority of the Sanhedrin.
در حالی که فریسیانِ خرده‌گیر در سکوت در برابر عیسی ایستاده بودند، او رو به پایین به آنها نگاه کرد و گفت: ”از آنجایی که شما در مورد مأموریت یحیی تردید دارید و بر علیه آموزشها و کارهای پسر انسان با دشمنی صف‌آرایی کرده‌اید، گوش کنید تا مَثَلی را به شما بگویم: یک زمین‌دار بزرگ و محترم دو پسر داشت، و چون در ادارة املاک بزرگ خود از پسرانش کمک می‌خواست، نزد یکی از آنها آمد و گفت: ’پسرم، امروز برو در تاکستانِ من کار کن.‘ و این پسر بی‌فکر به پدرش پاسخ داد؛ او گفت: ’من نخواهم رفت‘؛ اما بعد توبه کرد و رفت. وقتی او پسر بزرگتر خود را یافت، به همین ترتیب به او گفت: ’پسرم برو در تاکستان من کار کن.‘ و این پسر ریاکار و خیانتکار پاسخ داد: ’آری، پدرم، من خواهم رفت.‘ اما وقتی پدرش از آنجا رفت، او نرفت. بگذارید از شما بپرسم، کدامیک از این پسران واقعاً خواست پدرش را انجام دادند؟“
173:3.1 (1893.1)
As the caviling Pharisees stood there in silence before Jesus, he looked down on them and said: “Since you are in doubt about John’s mission and arrayed in enmity against the teaching and the works of the Son of Man, give ear while I tell you a parable: A certain great and respected landholder had two sons, and desiring the help of his sons in the management of his large estates, he came to one of them, saying, ‘Son, go work today in my vineyard.’ And this unthinking son answered his father, saying, ‘I will not go’; but afterward he repented and went. When he had found his older son, likewise he said to him, ‘Son, go work in my vineyard.’ And this hypocritical and unfaithful son answered, ‘Yes, my father, I will go.’ But when his father had departed, he went not. Let me ask you, which of these sons really did his father’s will?”
و مردم به اتفاق سخن گفتند؛ آنها گفتند: ”پسر اول.“ و سپس عیسی گفت: ”با این حال؛ و اکنون اعلام می‌کنم که خراجگیران و روسپیان، گر چه به نظر می‌رسد که دعوت به توبه را رد می‌کنند، خطای راه خود را خواهند دید و در حضور شما به پادشاهی خدا خواهند رفت، شما که بسیار مدعی خدمت به پدر آسمانی هستید، در حالی که از انجام کارهای پدر امتناع می‌ورزید. این شما فریسیان و کاتبان نبودید که به یحیی ایمان آوردید، بلکه باجگیران و گناهکاران؛ شما به آموزشهای من هم باور ندارید، بلکه مردم عادی که سخنان مرا با خرسندی می‌شنوند.“
173:3.2 (1893.2)
And the people spoke with one accord, saying, “The first son.” And then said Jesus: “Even so; and now do I declare that the publicans and harlots, even though they appear to refuse the call to repentance, shall see the error of their way and go on into the kingdom of God before you, who make great pretensions of serving the Father in heaven while you refuse to do the works of the Father. It was not you, the Pharisees and scribes, who believed John, but rather the publicans and sinners; neither do you believe my teaching, but the common people hear my words gladly.”
173:3.3 (1893.3)
Jesus did not despise the Pharisees and Sadducees personally. It was their systems of teaching and practice which he sought to discredit. He was hostile to no man, but here was occurring the inevitable clash between a new and living religion of the spirit and the older religion of ceremony, tradition, and authority.
در تمام این مدت دوازده حواری در نزدیکی استاد ایستادند، اما آنها به هیچ وجه در این کنشها شرکت نکردند. هر یک از دوازده تن به شیوة خاص خود نسبت به وقایع این روزهای پایانیِ خدمت عیسی در جسم واکنش نشان می‌دادند، و هر یک به همین ترتیب نسبت به فرمان استاد برای خودداری از هرگونه آموزش و موعظة عمومی در طول این هفتة عید فصح مطیع باقی ماندند.
173:3.4 (1893.4)
All this time the twelve apostles stood near the Master, but they did not in any manner participate in these transactions. Each one of the twelve was reacting in his own peculiar way to the events of these closing days of Jesus’ ministry in the flesh, and each one likewise remained obedient to the Master’s injunction to refrain from all public teaching and preaching during this Passover week.
”مرد نیکی بود که یک صاحبخانه بود، و او یک تاکستان کاشت. او دور تا دور آن یک پرچین کشید، گودالی برای خمرة شراب حفر کرد، و برج مراقبتی برای نگهبانان ساخت. سپس در حالی که به سفری طولانی به کشوری دیگر می‌رفت، این تاکستان را در اختیار باغبانان قرار داد. و هنگامی که فصل میوه‌ها نزدیک شد، خادمان را نزد باغبانان فرستاد تا کرایة او را دریافت کنند. اما آنها با یکدیگر مشورت کردند و از دادن میوه‌ها به این خادمان که به سرورشان بدهکار بودند خودداری کردند؛ در عوض به خادمان او حمله کردند، و یکی را زدند، دیگری را سنگسار کردند، و بقیه را دست خالی فرستادند. و وقتی صاحبخانه راجع به همة اینها شنید، خادمان دیگر و مورد اعتمادتر را برای برخورد با این باغبانان شرور فرستاد، و آنان اینها را زخمی کردند و همچنین با آنها به گونه‌ای اهانت‌آمیز رفتار کردند. و سپس صاحبخانه خدمتکار مورد علاقة خود، یعنی مباشر خود را فرستاد و آنها او را کشتند. و او همچنان با صبر و بردباری، بسیاری خادمان دیگر را اعزام کرد، اما آنها هیچکدام را نپذیرفتند. برخی را کتک زدند، برخی را کشتند، و وقتی با صاحبخانه چنین برخوردی شد، او تصمیم گرفت پسرش را برای برخورد با این باغبانان ناسپاس بفرستد، و پیش خود گفت: ’ممکن است آنها با خدمتکاران من بدرفتاری کنند، اما مطمئناً به پسر عزیزم احترام خواهند گذاشت.‘ اما وقتی این باغبانانِ غیرنادم و شریر پسر را دیدند، در میان خود اینطور استدلال کردند: ’این وارث است؛ بیایید او را بکشیم و آنگاه میراث از آن ما خواهد شد.‘ پس او را گرفتند، و پس از بیرون افکندن او از تاکستان، او را کشتند. هنگامی که صاحب آن تاکستان بشنود که چگونه پسرش را رد کرده و کشته‌اند، با آن باغبانانِ ناسپاس و شریر چه خواهد کرد؟“
173:4.2 (1893.6)
“There was a good man who was a householder, and he planted a vineyard. He set a hedge about it, dug a pit for the wine press, and built a watchtower for the guards. Then he let this vineyard out to tenants while he went on a long journey into another country. And when the season of the fruits drew near, he sent servants to the tenants to receive his rental. But they took counsel among themselves and refused to give these servants the fruits due their master; instead, they fell upon his servants, beating one, stoning another, and sending the others away empty-handed. And when the householder heard about all this, he sent other and more trusted servants to deal with these wicked tenants, and these they wounded and also treated shamefully. And then the householder sent his favorite servant, his steward, and him they killed. And still, in patience and with forbearance, he dispatched many other servants, but none would they receive. Some they beat, others they killed, and when the householder had been so dealt with, he decided to send his son to deal with these ungrateful tenants, saying to himself, ‘They may mistreat my servants, but they will surely show respect for my beloved son.’ But when these unrepentant and wicked tenants saw the son, they reasoned among themselves: ‘This is the heir; come, let us kill him and then the inheritance will be ours.’ So they laid hold on him, and after casting him out of the vineyard, they killed him. When the lord of that vineyard shall hear how they have rejected and killed his son, what will he do to those ungrateful and wicked tenants?”
و هنگامی که مردم این مَثَل و سؤالی را که عیسی پرسید، شنیدند، پاسخ دادند: ”او آن مردان بدبخت را هلاک خواهد کرد و تاکستان خود را در اختیار کشاورزان دیگر و درستکار قرار خواهد داد که در فصل خود میوه‌ها را به او بدهند.“ و وقتی برخی از آنان که شنیدند متوجه شدند که این مَثَل به قوم یهود و رفتار آنها با پیامبران و رد قریب‌الوقوعِ عیسی و انجیل پادشاهی اشاره دارد، با اندوه گفتند: ”خدا نکند که ما چنین کارهایی انجام دهیم.“
173:4.3 (1894.1)
And when the people heard this parable and the question Jesus asked, they answered, “He will destroy those miserable men and let out his vineyard to other and honest farmers who will render to him the fruits in their season.” And when some of them who heard perceived that this parable referred to the Jewish nation and its treatment of the prophets and to the impending rejection of Jesus and the gospel of the kingdom, they said in sorrow, “God forbid that we should go on doing these things.”
عیسی گروهی از صدوقیان و فریسیان را دید که از میان جمعیت راه خود را می‌گشودند، و او لحظه‌ای درنگ کرد تا آنها به او نزدیک شدند، و آنگاه گفت: ”شما می‌دانید که چگونه پدرانتان پیامبران را رد کردند، و شما به خوبی می‌دانید که در دل خود تصمیم گرفته‌اید که پسر انسان را رد کنید.“ و سپس عیسی با نگاهی جستجوگرانه به آن کاهنان و بزرگانی که نزدیک او ایستاده بودند نگریست، و گفت: ”آیا هرگز در کتاب مقدس دربارة سنگی که معماران رد نمودند نخوانده‌اید، سنگی که وقتی مردم آن را کشف کردند، به سنگ بنا تبدیل شده بود؟ و از این رو یک بار دیگر به شما هشدار می‌دهم که اگر به رد این انجیل ادامه دهید، پادشاهی خدا فوراً از شما گرفته خواهد شد و به قومی داده خواهد شد که مایل به دریافت خبر نیکو و به ثمر رساندن ثمرات روحی هستند. و رازی در مورد این سنگ وجود دارد، زیرا هر کس بر آن بیفتد، هر چند به وسیلة آن تکه تکه شود، نجات خواهد یافت؛ اما این سنگ بر هر کس بیفتد خاکستر خواهد شد و خاکسترش در چهار باد پراکنده خواهد شد.“
173:4.4 (1894.2)
Jesus saw a group of the Sadducees and Pharisees making their way through the crowd, and he paused for a moment until they drew near him, when he said: “You know how your fathers rejected the prophets, and you well know that you are set in your hearts to reject the Son of Man.” And then, looking with searching gaze upon those priests and elders who were standing near him, Jesus said: “Did you never read in the Scripture about the stone which the builders rejected, and which, when the people had discovered it, was made into the cornerstone? And so once more do I warn you that, if you continue to reject this gospel, presently will the kingdom of God be taken away from you and be given to a people willing to receive the good news and to bring forth the fruits of the spirit. And there is a mystery about this stone, seeing that whoso falls upon it, while he is thereby broken in pieces, shall be saved; but on whomsoever this stone falls, he will be ground to dust and his ashes scattered to the four winds.”
وقتی فریسیان این سخنان را شنیدند، فهمیدند که عیسی به خودشان و دیگر رهبران یهود اشاره کرده است. آنها به شدت می‌خواستند که در آن هنگام و در همان جا او را دستگیر کنند، اما از تودة مردم می‌ترسیدند. با این حال، آنها از سخنان استاد چنان خشمگین شدند که کنار رفتند و دربارة این که چگونه می‌توانند موجب مرگ او شوند، با یکدیگر بیشتر مشورت کردند. و در آن شب، صدوقیان و فریسیان هر دو دست به دست هم دادند تا با طرح‌ریزی او را روز بعد به دام بیندازند.
173:4.5 (1894.3)
When the Pharisees heard these words, they understood that Jesus referred to themselves and the other Jewish leaders. They greatly desired to lay hold on him then and there, but they feared the multitude. However, they were so angered by the Master’s words that they withdrew and held further counsel among themselves as to how they might bring about his death. And that night both the Sadducees and the Pharisees joined hands in the plan to entrap him the next day.
”پادشاهی آسمان را می‌توان به پادشاهی تشبیه کرد که برای پسرش یک جشن ازدواج برپا کرد و قاصدانی فرستاد تا کسانی را که از پیش به جشن دعوت شده بودند، فرا خوانند که بیایند، و گفت: ’همه چیز برای شامِ ازدواج در کاخ پادشاه آماده است.‘ حال، بسیاری از کسانی که روزی قول داده بودند شرکت کنند، در این زمان از آمدن امتناع کردند. وقتی پادشاه راجع به این ردِ دعوت خود شنید، خادمان و قاصدان دیگری را فرستاد و گفت: ’به همة دعوت شدگان بگویید بیایند، زیرا اینک شام من آماده است. گاوها و پروارهایم کشته شده و همه چیز برای جشن ازدواجِ آیندة پسرم آماده است.‘ اما بی‌فکران باز هم این ندای پادشاه خود را نادیده گرفتند و به راه خود رفتند، یکی به مزرعه، دیگری به سفالگری، و دیگران به تجارت خود. با این حال برخی دیگر به این ترتیب راضی نشدند که ندای پادشاه را نادیده بگیرند، اما در عصیان آشکار، قاصدان پادشاه را مورد ضرب و شتم قرار دادند و به گونه‌ای شرم‌آور با آنها بدرفتاری کردند، و حتی برخی از آنها را کشتند. و هنگامی که پادشاه دریافت که میهمانان انتخابیِ او، حتی کسانی که دعوت اولیة او را پذیرفته بودند و قول داده بودند که در جشن عروسی شرکت می‌کنند، سرانجام دعوت او را رد کردند و با عصیان به قاصدان انتخابیِ او حمله کردند و آنها را به قتل رساندند، به شدت خشمگین شد. و سپس این پادشاهِ مورد توهین واقع شده لشکریان خود و لشکریان متحدان خود را فرا خواند و به آنها دستور داد که این قاتلان سرکش را هلاک سازند و شهر آنها را به آتش بکشند.
173:5.2 (1894.5)
“The kingdom of heaven may be likened to a certain king who made a marriage feast for his son and dispatched messengers to call those who had previously been invited to the feast to come, saying, ‘Everything is ready for the marriage supper at the king’s palace.’ Now, many of those who had once promised to attend, at this time refused to come. When the king heard of these rejections of his invitation, he sent other servants and messengers, saying: ‘Tell all those who were bidden, to come, for, behold, my dinner is ready. My oxen and my fatlings are killed, and all is in readiness for the celebration of the forthcoming marriage of my son.’ But again did the thoughtless make light of this call of their king, and they went their ways, one to the farm, another to the pottery, and others to their merchandise. Still others were not content thus to slight the king’s call, but in open rebellion they laid hands on the king’s messengers and shamefully mistreated them, even killing some of them. And when the king perceived that his chosen guests, even those who had accepted his preliminary invitation and had promised to attend the wedding feast, had finally rejected his call and in rebellion had assaulted and slain his chosen messengers, he was exceedingly wroth. And then this insulted king ordered out his armies and the armies of his allies and instructed them to destroy these rebellious murderers and to burn down their city.
”و وقتی او کسانی را که دعوتش را رد کردند مجازات کرد، باز روزی دیگر را برای جشن عروسی تعیین کرد و به قاصدان خود گفت: ’آنها که ابتدا به عروسی دعوت شده بودند لیاقت نداشتند؛ پس اکنون به مکان تقسیم راهها و به بزرگراهها و حتی فراتر از مرزهای شهر بروید، و از هر تعداد که می‌یابید، حتی از این غریبه‌ها هم بخواهید که داخل شوند و در این جشن عروسی شرکت کنند.‘ و سپس این خادمان به بزرگراهها و مکانهای دور رفتند، و هر تعداد را که یافتند، نیک و بد، غنی و فقیر را دور هم جمع کردند، به طوری که سرانجام تالار عروسی از میهمانانِ مشتاق پر شد. وقتی همه چیز آماده شد، پادشاه برای دیدن میهمانانش وارد شد، و با کمال تعجب مردی را دید که لباس عروسی نداشت. پادشاه چون آزادانه برای همة میهمانان خود لباس عروسی تهیه کرده بود خطاب به این مرد گفت: ’ای دوست، چگونه است که در این مناسبت بدون یک لباس عروسی وارد تالار میهمانان من می‌شوی؟‘ و این مردِ ناآماده خاموش ماند. سپس پادشاه به خادمان خود گفت: ’این میهمان بی‌فکر را از خانة من بیرون کنید تا در اقبالِ همة کسانی که مهمان نوازی مرا نپذیرفتند و دعوت مرا رد کردند سهیم شود. من هیچکس را در اینجا نخواهم داشت، به جز کسانی که از پذیرفتن دعوت من شادی می‌کنند، و این افتخار را به من می‌دهند که آن لباسهای میهمان را که به طور رایگان برای همه فراهم شد بپوشند.‘“
173:5.3 (1895.1)
“And when he had punished those who spurned his invitation, he appointed yet another day for the wedding feast and said to his messengers: ‘They who were first bidden to the wedding were not worthy; so go now into the parting of the ways and into the highways and even beyond the borders of the city, and as many as you shall find, bid even these strangers to come in and attend this wedding feast.’ And then these servants went out into the highways and the out-of-the-way places, and they gathered together as many as they found, good and bad, rich and poor, so that at last the wedding chamber was filled with willing guests. When all was ready, the king came in to view his guests, and much to his surprise he saw there a man without a wedding garment. The king, since he had freely provided wedding garments for all his guests, addressing this man, said: ‘Friend, how is it that you come into my guest chamber on this occasion without a wedding garment?’ And this unprepared man was speechless. Then said the king to his servants: ‘Cast out this thoughtless guest from my house to share the lot of all the others who have spurned my hospitality and rejected my call. I will have none here except those who delight to accept my invitation, and who do me the honor to wear those guest garments so freely provided for all.’”
عیسی پس از بیان این مَثَل می‌خواست جمعیت را مرخص کند که یک ایماندارِ دلسوز از میان جمعیت به سوی او رفت و پرسید: ”اما استاد، ما چگونه باید از این چیزها مطلع شویم؟ چگونه برای دعوت پادشاه آماده باشیم؟ چه علامتی به ما خواهی داد تا از طریق آن بدانیم که تو پسر خدا هستی؟“ و وقتی استاد این را شنید، گفت: ”فقط یک نشانه به شما داده خواهد شد.“ و سپس به بدن خود اشاره کرد و ادامه داد: ”این معبد را ویران کنید، و من ظرف سه روز آن را برپا خواهم کرد.“ اما آنها منظور او را نفهمیدند، و همینطور که پراکنده می‌شدند، با یکدیگر به گفتگو پرداختند و گفتند: ”تقریباً پنجاه سال است که این معبد در حال ساخت است، و با این حال او می‌گوید که آن را ویران کرده و در سه روز آن را برپا خواهد کرد.“ حتی حواریون خود او نیز اهمیت این سخن را درک نکردند، اما متعاقباً، پس از زنده شدنِ او، آنچه را که او گفته بود، به یاد آوردند.
173:5.4 (1895.2)
After speaking this parable, Jesus was about to dismiss the multitude when a sympathetic believer, making his way through the crowds toward him, asked: “But, Master, how shall we know about these things? how shall we be ready for the king’s invitation? what sign will you give us whereby we shall know that you are the Son of God?” And when the Master heard this, he said, “Only one sign shall be given you.” And then, pointing to his own body, he continued, “Destroy this temple, and in three days I will raise it up.” But they did not understand him, and as they dispersed, they talked among themselves, saying, “Almost fifty years has this temple been in building, and yet he says he will destroy it and raise it up in three days.” Even his own apostles did not comprehend the significance of this utterance, but subsequently, after his resurrection, they recalled what he had said.
حدود ساعت چهار بعد از ظهر این روز عیسی به حواریون خود اشاره کرد و فهماند که مایل است معبد را ترک کند و برای صرف شامشان و یک شب استراحت به بیت‌عنیا برود. در راه بالا رفتن از کوه زیتون، عیسی به آندریاس، فیلیپ، و توما رهنمود داد که باید روز بعد اردوگاهی را در نزدیکی شهر برپا کنند و می‌توانند در باقیماندة هفتة عید فصح در آنجا باشند. مطابق با این دستورالعمل، صبح روز بعد، آنها چادرهای خود را در درة دامنة تپة مشرف به پارکِ اردوگاهِ عمومیِ جتسیمانی، در قطعه زمینی متعلق به شمعون اهل بیت‌عنیا برپا کردند.
173:5.5 (1895.3)
About four o’clock this afternoon Jesus beckoned to his apostles and indicated that he desired to leave the temple and to go to Bethany for their evening meal and a night of rest. On the way up Olivet Jesus instructed Andrew, Philip, and Thomas that, on the morrow, they should establish a camp nearer the city which they could occupy during the remainder of the Passover week. In compliance with this instruction the following morning they pitched their tents in the hillside ravine overlooking the public camping park of Gethsemane, on a plot of ground belonging to Simon of Bethany.
باز هم گروهی از یهودیانِ ساکت بودند که در این دوشنبه شب به سمت دامنة غربیِ کوه زیتون رفتند. این دوازده مرد، به گونه‌ای که هرگز قبلاً سابقه نداشت، شروع کردند حس کنند که اتفاقی غم‌انگیز در شرف وقوع است. در حالی که پاکسازی پرماجرای معبد در طول اوایل صبح برای دیدن این که استاد توانایی خود را به ثبوت برساند و قدرتهای عظیم خود را نشان دهد امید آنها را برانگیخته بود، وقایعِ تمام بعد از ظهر فقط به صورت یک ضدِ نقطة اوج عمل کرد، زیرا همه به ردِ قطعی آموزشهای عیسی توسط مقامات یهودی اشاره داشتند. حواریون گرفتار بلاتکلیفی شده بودند و در چنگال محکمِ یک عدم قطعیتِ وحشتناک نگاه داشته شده بودند. آنها متوجه شدند که بین رویدادهای روز گذشته و ضربة یک سرنوشت شومِ قریب‌الوقوع فقط چند روزِ کوتاه می‌تواند فاصله وجود داشته باشد. همة آنها احساس می‌کردند که رخدادی بزرگ در شرف وقوع است، اما نمی‌دانستند چه چیزی را باید انتظار داشته باشند. آنها برای استراحت به مکانهای مختلف خود رفتند، اما خیلی کم خوابیدند. حتی دوقلوهای حَلفی هم سرانجام متوجه شدند که وقایع زندگی استاد به سرعت به سمت اوج نهایی خود در حال حرکت است.
173:5.6 (1896.1)
Again it was a silent group of Jews who made their way up the western slope of Olivet on this Monday night. These twelve men, as never before, were beginning to sense that something tragic was about to happen. While the dramatic cleansing of the temple during the early morning had aroused their hopes of seeing the Master assert himself and manifest his mighty powers, the events of the entire afternoon only operated as an anticlimax in that they all pointed to the certain rejection of Jesus’ teaching by the Jewish authorities. The apostles were gripped by suspense and were held in the firm grasp of a terrible uncertainty. They realized that only a few short days could intervene between the events of the day just passed and the crash of an impending doom. They all felt that something tremendous was about to happen, but they knew not what to expect. They went to their various places for rest, but they slept very little. Even the Alpheus twins were at last aroused to the realization that the events of the Master’s life were moving swiftly toward their final culmination.