کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 172
ورود به اورشلیم
ورود به اورشلیم
Paper 172
Going into Jerusalem
Going into Jerusalem
عیسی و حواریون اندکی بعد از ساعت چهار بعد از ظهر جمعه 31 مارس، سال 30 بعد از میلاد مسیح به بیت‌عنیا رسیدند. ایلعازر، خواهرانش، و دوستانشان منتظر آنها بودند؛ و چون افراد زیادی هر روز می‌آمدند تا با ایلعازر در مورد زنده شدنش صحبت کنند، به عیسی اطلاع داده شد که ترتیباتی فراهم شده که او نزد یک همسایة ایماندار، شخصی به نام شمعون، که از هنگام مرگ پدر ایلعازر شهروند برجستة آن دهکدة کوچک بود بماند.
172:0.1 (1878.1)
JESUS and the apostles arrived at Bethany shortly after four o’clock on Friday afternoon, March 31, a.d. 30. Lazarus, his sisters, and their friends were expecting them; and since so many people came every day to talk with Lazarus about his resurrection, Jesus was informed that arrangements had been made for him to stay with a neighboring believer, one Simon, the leading citizen of the little village since the death of Lazarus’s father.
عصر آن روز، عیسی بازدیدکنندگان بسیاری را به حضور پذیرفت، و مردم عادی بیت‌عنیا و بیت‌فاجی تمام تلاش خود را به عمل آوردند تا او احساس کند مورد خوشامد واقع شده است. اگر چه بسیاری فکر می‌کردند که عیسی در سرپیچی کامل از فرمان مرگ شورای عالی یهود اکنون به اورشلیم می‌رود، تا خود را پادشاه یهودیان اعلام کند، آن خانوادة اهل بیت‌عنیا — ایلعازر، مارتا، و مریم — بیشتر به طور کامل درک می‌کردند که استاد آن نوع پادشاه نیست؛ آنها در حدی خفیف حس می‌کردند که ممکن است این آخرین دیدار او از اورشلیم و بیت‌عنیا باشد.
172:0.2 (1878.2)
That evening, Jesus received many visitors, and the common folks of Bethany and Bethpage did their best to make him feel welcome. Although many thought Jesus was now going into Jerusalem, in utter defiance of the Sanhedrin’s decree of death, to proclaim himself king of the Jews, the Bethany family—Lazarus, Martha, and Mary—more fully realized that the Master was not that kind of a king; they dimly felt that this might be his last visit to Jerusalem and Bethany.
سران کاهنان اطلاع یافته بودند که عیسی در بیت‌عنیا اقامت کرده است، اما آنها فکر کردند که بهتر است سعی نکنند او را در میان دوستانش دستگیر کنند؛ آنها تصمیم گرفتند که منتظر آمدنِ او به اورشلیم شوند. عیسی همه چیز را دربارة این موضوع می‌دانست، اما به طرز باشکوهی آرام بود؛ دوستانش هرگز او را آرام‌تر و صمیمی‌تر ندیده بودند؛ حتي حواريون از بی‌تفاوتی کامل او متحیر شده بودند، و این در حالی بود که شورای عالی یهود از همة يهوديان خواسته بود که او را به دستان آنها تسليم كنند. در حالی که استاد در آن شب خواب بود، حواریون دو به دو مراقب او بودند و بسیاری از آنها شمشیر بسته بودند. در سحرگاه صبح روز بعد، آنها توسط صدها زائر که از اورشلیم آمده بودند بیدار شدند. آنها برای دیدن عیسی و ایلعازر که او از مردگان زنده کرده بود حتی در روز سبت آمده بودند.
172:0.3 (1878.3)
The chief priests were informed that Jesus lodged at Bethany, but they thought best not to attempt to seize him among his friends; they decided to await his coming on into Jerusalem. Jesus knew about all this, but he was majestically calm; his friends had never seen him more composed and congenial; even the apostles were astounded that he should be so unconcerned when the Sanhedrin had called upon all Jewry to deliver him into their hands. While the Master slept that night, the apostles watched over him by twos, and many of them were girded with swords. Early the next morning they were awakened by hundreds of pilgrims who came out from Jerusalem, even on the Sabbath day, to see Jesus and Lazarus, whom he had raised from the dead.
زائرانِ خارج از یهودیه، و نیز مقامات یهودی، همگی می‌پرسیدند: ”نظر شما چیست؟ آیا عیسی به جشن خواهد آمد؟“ از این رو هنگامی که مردم شنیدند که عیسی در بیت‌عنیا است، خوشحال شدند، اما سران کاهنان و فریسیان تا حدودی متحیر شدند. آنها خوشحال بودند که او را تحت قلمرو اختیارات خود داشته باشند، اما از جسارت او کمی ناخشنود بودند؛ آنها به یاد آوردند که در دیدار قبلیِ او از بیت‌عنیا، ایلعازر از مردگان برخاسته بود، و ایلعازر داشت برای دشمنان عیسی به مشکل بزرگی تبدیل می‌شد.
172:1.1 (1878.4)
Pilgrims from outside of Judea, as well as the Jewish authorities, had all been asking: “What do you think? will Jesus come up to the feast?” Therefore, when the people heard that Jesus was at Bethany, they were glad, but the chief priests and Pharisees were somewhat perplexed. They were pleased to have him under their jurisdiction, but they were a trifle disconcerted by his boldness; they remembered that on his previous visit to Bethany, Lazarus had been raised from the dead, and Lazarus was becoming a big problem to the enemies of Jesus.
شش روز قبل از عید فصح، در غروب بعد از سبت، همة اهالی بیت‌عنیا و بیت‌فاجی با یک ضیافت عمومی در خانة شمعون، ورود عیسی را جشن گرفتند. این شام به افتخار عیسی و ایلعازر هر دو بود، و در مقابله با شورای عالی یهود برگزار شد. مارتا سرو غذا را مدیریت کرد؛ خواهرش مریم در میان زنانِ ناظر بود، زیرا این خلاف رسم یهودیان بود که یک زن در یک ضیافت عمومی بنشیند. مأموران شورای عالی یهود در آنجا حضور داشتند، اما آنها از دستگیری عیسی در میان دوستانش می‌ترسیدند.
172:1.2 (1878.5)
Six days before the Passover, on the evening after the Sabbath, all Bethany and Bethpage joined in celebrating the arrival of Jesus by a public banquet at the home of Simon. This supper was in honor of both Jesus and Lazarus; it was tendered in defiance of the Sanhedrin. Martha directed the serving of the food; her sister Mary was among the women onlookers as it was against the custom of the Jews for a woman to sit at a public banquet. The agents of the Sanhedrin were present, but they feared to apprehend Jesus in the midst of his friends.
عیسی دربارة یوشعِ روزگاران قدیم که با او همنام بود با شمعون صحبت کرد، و در مورد این که چگونه یوشع و قوم اسرائیل از طریق اریحا به اورشلیم آمده بودند توضیح داد. عیسی در شرح روایت فرو ریختنِ دیوارهای اریحا گفت: ”چنین دیوارهای آجری و سنگی مورد توجه من نیستند؛ اما من می‌خواهم دیوارهای تعصب، پارسانمایی، و نفرت در برابر این موعظه پیرامون مهر پدر به همة انسانها فرو بریزد.“
172:1.3 (1879.1)
Jesus talked with Simon about Joshua of old, whose namesake he was, and recited how Joshua and the Israelites had come up to Jerusalem through Jericho. In commenting on the legend of the walls of Jericho falling down, Jesus said: “I am not concerned with such walls of brick and stone; but I would cause the walls of prejudice, self-righteousness, and hate to crumble before this preaching of the Father’s love for all men.”
هیچ چیز غیرعادی اتفاق نیفتاد تا این که نزدیک به پایان جشن، مریم خواهر ایلعازر از میان گروه زنان ناظر جلو آمد و به سمت جایی که عیسی به عنوان مهمان افتخاری تکیه داده بود، رفت، و یک کوزة بزرگ مرمر از عطر بسیار کمیاب و گرانبها را باز کرد؛ و پس از مسح کردن سر استاد، شروع به ریختن آن بر روی پاهای او کرد، و در حالی که موهای خود را پایین می‌آورد پاهای او را با آن خشک کرد. تمام خانه از بوی عطر پر شد، و همة حاضران از کاری که مریم کرده بود شگفت زده شدند. ایلعازر چیزی نگفت، اما وقتی عده‌ای از مردم زمزمه کردند و خشم خود را از این که عطری بسیار گرانبها بدین گونه باید استفاده شود نشان دادند، یهودای اسخریوطی به جایی که آندریاس تکیه داده بود رفت و گفت: ”چرا این عطر فروخته نشد و پول آن برای غذا دادن به فقرا اهدا نشد؟ شما باید با استاد صحبت کنید که انجام این گونه اتلاف را نکوهش کند.“
172:1.5 (1879.3)
Nothing out of the ordinary happened until near the close of the feasting when Mary the sister of Lazarus stepped forward from among the group of women onlookers and, going up to where Jesus reclined as the guest of honor, proceeded to open a large alabaster cruse of very rare and costly ointment; and after anointing the Master’s head, she began to pour it upon his feet as she took down her hair and wiped them with it. The whole house became filled with the odor of the ointment, and everybody present was amazed at what Mary had done. Lazarus said nothing, but when some of the people murmured, showing indignation that so costly an ointment should be thus used, Judas Iscariot stepped over to where Andrew reclined and said: “Why was this ointment not sold and the money bestowed to feed the poor? You should speak to the Master that he rebuke such waste.”
عیسی با دانستن آنچه آنها فکر می‌کردند و شنیدن آنچه آنها می‌گفتند، در حالی که مریم در کنار او زانو زده بود، دستش را روی سر او گذاشت و با حالتی مهربان بر چهرة خویش گفت: ”هر یک از شما، او را به حال خود بگذارید. شما که می‌بینید او در دل خود کاری نیکو انجام داده است، چرا به خاطر این کار او را می‌رنجانید؟ به شمایی که زمزمه می‌کنید و می‌گویید که این عطر باید فروخته می‌شد و پول آن به فقرا داده می‌شد، بگذارید بگویم که فقیران را همیشه با خود دارید تا هر وقت که به نظرتان خوب بود به آنها خدمت کنید؛ اما من همیشه با شما نخواهم بود؛ به زودی من نزد پدرم می‌روم. این زن مدتهاست که این عطر را برای بدن من برای وقت دفن آن ذخیره کرده است و اکنون که به نظرش خوب بوده که این مسح را در پیش‌بینیِ مرگ من انجام دهد، چنین رضایتی از او دریغ نخواهد شد. با انجام این کار، مریم همة شما را نکوهش کرده است، زیرا با این عمل به آنچه من در مورد مرگ و عروج خود به سوی پدر آسمانیِ خود گفته‌ام ایمانش را نشان داده است. این زن به خاطر کاری که در این شب انجام داده است ملامت نخواهد شد؛ بلکه به شما می‌گویم که در اعصار آینده، هر کجا که این انجیل در سراسر دنیا موعظه شود، آنچه او انجام داده است به یاد او گفته خواهد شد.“
172:1.6 (1879.4)
Jesus, knowing what they thought and hearing what they said, put his hand upon Mary’s head as she knelt by his side and, with a kindly expression upon his face, said: “Let her alone, every one of you. Why do you trouble her about this, seeing that she has done a good thing in her heart? To you who murmur and say that this ointment should have been sold and the money given to the poor, let me say that you have the poor always with you so that you may minister to them at any time it seems good to you; but I shall not always be with you; I go soon to my Father. This woman has long saved this ointment for my body at its burial, and now that it has seemed good to her to make this anointing in anticipation of my death, she shall not be denied such satisfaction. In the doing of this, Mary has reproved all of you in that by this act she evinces faith in what I have said about my death and ascension to my Father in heaven. This woman shall not be reproved for that which she has this night done; rather do I say to you that in the ages to come, wherever this gospel shall be preached throughout the whole world, what she has done will be spoken of in memory of her.”
به دلیل این نکوهش بود که یهودای اسخریوطی آن را به عنوان یک سرزنش شخصی تلقی کرد، و سرانجام تصمیمش را گرفت که به خاطر احساسات جریحه‌دار شده‌اش به دنبال انتقام گرفتن باشد. او بارها به طور ناخودآگاه چنین افکاری را در ذهنش پرورانده بود، اما اکنون جرأت کرده بود که در ذهنِ آشکار و خودآگاهش به چنین افکار شیطانی بیندیشد. و بسیاری دیگر او را به این رفتار تشویق کردند، زیرا قیمت این عطر مبلغی معادل درآمد یک سالِ یک مرد بود، و این برای تأمین نان پنج هزار نفر کافی بود. اما مریم عیسی را دوست داشت؛ او این عطر گرانبها را برای تدهین کردن بدنش در هنگام مرگ فراهم کرده بود، زیرا زمانی که عیسی به آنها هشدار داد که باید بمیرد، به سخنان او ایمان آورد، و اگر او تصمیمش را تغییر داد و تصمیم گرفت این هدایا را در هنگام زنده بودنِ استاد به او تقدیم کند، این از او دریغ نمی‌شد.
172:1.7 (1879.5)
It was because of this rebuke, which he took as a personal reproof, that Judas Iscariot finally made up his mind to seek revenge for his hurt feelings. Many times had he entertained such ideas subconsciously, but now he dared to think such wicked thoughts in his open and conscious mind. And many others encouraged him in this attitude since the cost of this ointment was a sum equal to the earnings of one man for one year—enough to provide bread for five thousand persons. But Mary loved Jesus; she had provided this precious ointment with which to embalm his body in death, for she believed his words when he forewarned them that he must die, and it was not to be denied her if she changed her mind and chose to bestow this offering upon the Master while he yet lived.
هنگامی که سران کاهنان راجع به این شام در بیت‌عنیا برای عیسی و ایلعازر مطلع شدند، شروع به مشورت با یکدیگر کردند که با ایلعازر چه باید کرد. و آنها فوراً به این نتیجه رسیدند که ایلعازر نیز باید بمیرد. آنها به درستی استنتاج کردند که اگر اجازه دهند ایلعازر که عیسی او را از مردگان زنده نمود زنده بماند، کشتن عیسی بی‌فایده خواهد بود.
172:1.9 (1880.1)
When the chief priests heard of this dinner in Bethany for Jesus and Lazarus, they began to take counsel among themselves as to what should be done with Lazarus. And presently they decided that Lazarus must also die. They rightly concluded that it would be useless to put Jesus to death if they permitted Lazarus, whom he had raised from the dead, to live.
در این بامداد یکشنبه، در باغ زیبای شمعون، استاد دوازده حواری خود را گرد خود فراخواند و در آماده‌سازی برای ورود به اورشلیم رهنمودهای نهایی آنها را به آنان داد. او به آنها گفت که قبل از بازگشت نزد پدر، احتمالاً سخنرانیهای زیادی خواهد کرد و درسهای زیادی را آموزش خواهد داد، اما به حواریون توصیه کرد که در طول این اقامت عید فصح در اورشلیم، از انجام هرگونه کار علنی خودداری کنند. او به آنها رهنمود داد که در نزدیکی او بمانند و ”مراقب باشند و دعا کنند“. عیسی می‌دانست که بسیاری از حواریون و پیروان نزدیک او حتی در آن زمان شمشیرهایی را که روی بدنشان پنهان شده بود حمل می‌کردند، اما او هیچ اشاره‌ای به این واقعیت نکرد.
172:2.1 (1880.2)
On this Sunday morning, in Simon’s beautiful garden, the Master called his twelve apostles around him and gave them their final instructions preparatory to entering Jerusalem. He told them that he would probably deliver many addresses and teach many lessons before returning to the Father but advised the apostles to refrain from doing any public work during this Passover sojourn in Jerusalem. He instructed them to remain near him and to “watch and pray.” Jesus knew that many of his apostles and immediate followers even then carried swords concealed on their persons, but he made no reference to this fact.
172:2.3 (1880.4)
Early that morning David Zebedee had turned over to Judas the funds realized from the sale of the equipment of the Pella encampment, and Judas, in turn, had placed the greater part of this money in the hands of Simon, their host, for safekeeping in anticipation of the exigencies of their entry into Jerusalem.
172:2.4 (1880.5)
After the conference with the apostles Jesus held converse with Lazarus and instructed him to avoid the sacrifice of his life to the vengefulness of the Sanhedrin. It was in obedience to this admonition that Lazarus, a few days later, fled to Philadelphia when the officers of the Sanhedrin sent men to arrest him.
بیت‌عنیا حدود دو مایل از معبد فاصله داشت، و ساعت یک و نیم بعد از ظهر آن یکشنبه بود که عیسی برای حرکت به سوی اورشلیم آماده شد. او احساساتی آکنده از مهری عمیق برای بیت‌عنیا و مردم سادة آن داشت. ناصره، کفرناحوم، و اورشلیم دست رد بر سینة او زده بودند، اما بیت‌عنیا او را پذیرفته بود و به او ایمان آورده بود. و در این دهکدة کوچک، که تقریباً هر مرد، زن، و کودکی ایماندار بود، او برگزید بزرگترین کار اعطای زمینی خود، زنده کردنِ ایلعازر، را انجام دهد. او ایلعازر را زنده نکرد تا شاید روستاییان ایمان بیاورند، بلکه به این دلیل که آنها از پیش ایمان آورده بودند.
172:3.1 (1880.7)
Bethany was about two miles from the temple, and it was half past one that Sunday afternoon when Jesus made ready to start for Jerusalem. He had feelings of profound affection for Bethany and its simple people. Nazareth, Capernaum, and Jerusalem had rejected him, but Bethany had accepted him, had believed in him. And it was in this small village, where almost every man, woman, and child were believers, that he chose to perform the mightiest work of his earth bestowal, the resurrection of Lazarus. He did not raise Lazarus that the villagers might believe, but rather because they already believed.
عیسی تمام طول صبح دربارة ورود خود به اورشلیم فکر کرده بود. پیش از این، او همیشه تلاش کرده بود که همة ستایشهای همگانی از او به عنوان مسیح را منع کند، اما اکنون متفاوت بود؛ او در حال نزدیک شدن به پایان دوران زندگی خود در جسم بود. حکم مرگ او توسط شورای عالی یهود صادر شده بود، و از این که او به شاگردانش اجازه دهد احساسات خود را آزادانه بیان کنند هیچ آسیبی نمی‌توانست حاصل شود، درست همانطور که ممکن بود در صورت انتخاب او برای یک ورود رسمی و علنی به داخل شهر رخ دهد.
172:3.2 (1880.8)
All morning Jesus had thought about his entry into Jerusalem. Heretofore he had always endeavored to suppress all public acclaim of him as the Messiah, but it was different now; he was nearing the end of his career in the flesh, his death had been decreed by the Sanhedrin, and no harm could come from allowing his disciples to give free expression to their feelings, just as might occur if he elected to make a formal and public entry into the city.
عیسی تصمیم نگرفت که این ورود علنی به اورشلیم را به عنوان آخرین تلاش برای جلب نظر عموم و یا کسب نهاییِ قدرت انجام دهد. او در مجموع این کار را برای برآوردنِ آرزوهای انسانیِ شاگردان و حواریونش نیز انجام نداد. عیسی هیچیک از توهمات یک رویاپردازِ خیالباف را در سر نداشت؛ او به خوبی می‌دانست که نتیجة این دیدار چه می‌بود.
172:3.3 (1881.1)
Jesus did not decide to make this public entrance into Jerusalem as a last bid for popular favor nor as a final grasp for power. Neither did he do it altogether to satisfy the human longings of his disciples and apostles. Jesus entertained none of the illusions of a fantastic dreamer; he well knew what was to be the outcome of this visit.
استاد پس از تصمیم به انجام ورود علنی به اورشلیم، با ضرورت انتخاب یک روش صحیح برای اجرای چنین تصمیمی مواجه شد. عیسی به تمام بسیاری از پیشگوییهای کمابیش متناقضِ به اصطلاح مسیحایی فکر کرد، اما به نظر می‌رسید که تنها یکی وجود داشت که دنبال کردن آن کاملاً برایش مناسب بود. بیشترِ این سخنان پیشگویانه یک پادشاه، پسر و جانشین داوود را به تصویر می‌کشیدند، یک نجات دهندة دنیویِ جسور و پرتکاپوی تمام اسرائیل از یوغ سلطة بیگانه. اما یک متن مقدس وجود داشت که گاهی اوقات توسط کسانی که بیشتر به مفهوم روحانیِ رسالت مسیح پایبند بودند به او مرتبط می‌شد، و عیسی فکر می‌کرد که ممکن است این متن به گونه‌ای سازگار به عنوان راهنمای ورود پیش‌بینی شدة او به اورشلیم در نظر گرفته شود. این متن مقدس در زکریا یافت می‌شد و می‌گفت: ”ای دختر صهیون، بسیار شادی کن؛ ای دختر اورشلیم فریاد بزن. اینک پادشاه تو نزد تو می‌آید. او عادل است و نجات می‌آورد. او با فروتنی می‌آید، و بر یک الاغ، بر یک کره، بر کره الاغی سوار است.“
172:3.4 (1881.2)
Having decided upon making a public entrance into Jerusalem, the Master was confronted with the necessity of choosing a proper method of executing such a resolve. Jesus thought over all of the many more or less contradictory so-called Messianic prophecies, but there seemed to be only one which was at all appropriate for him to follow. Most of these prophetic utterances depicted a king, the son and successor of David, a bold and aggressive temporal deliverer of all Israel from the yoke of foreign domination. But there was one Scripture that had sometimes been associated with the Messiah by those who held more to the spiritual concept of his mission, which Jesus thought might consistently be taken as a guide for his projected entry into Jerusalem. This Scripture was found in Zechariah, and it said: “Rejoice greatly, O daughter of Zion; shout, O daughter of Jerusalem. Behold, your king comes to you. He is just and he brings salvation. He comes as the lowly one, riding upon an ass, upon a colt, the foal of an ass.”
عیسی مدتها از طریق آموزش مستقیم سعی کرده بود که به حواریون و شاگردانش این ایده را القا کند که پادشاهی او متعلق به این دنیا نیست، بلکه یک موضوع کاملاً روحانی است؛ اما او در این تلاش موفق نشده بود. اکنون، آنچه را که او نتوانسته بود از طریق آموزش صریح و شخصی انجام دهد، سعی کرد با جذابیتی نمادین به انجام برساند. از این رو، عیسی درست بعد از ناهار ظهر، پطرس و یوحنا را صدا کرد، و پس از این که به آنها فرمان داد که به بیت‌فاجی، یک روستای همسایه، کمی دورتر از جادة اصلی و در فاصلة کوتاهی در شمال غربیِ بیت‌عنیا، بروند، ادامه داد: ”به بیت‌فاجی بروید، و هنگامی که به تلاقی جاده‌ها رسیدید، کُره الاغی را می‌یابید که در آنجا بسته شده است. کُره را باز کنید و با خود بیاورید. اگر کسی از شما بپرسد که چرا این کار را می‌کنید، فقط بگویید: ’استاد به او نیاز دارد.‘“ و هنگامی که دو حواری مطابق فرمان استاد به بیت‌فاجی رفتند، آن کره را یافتند که در نزدیکی مادرش در خیابانِ باز و نزدیک به خانه‌ای در گوشه بسته شده بود. هنگامی که پطرس شروع به باز کردن کره کرد، صاحبش نزد آنها آمد و پرسید که چرا این کار را کردند، و وقتی پطرس مطابق رهنمود عیسی به او پاسخ داد، مرد گفت: ”اگر استاد شما عیسی اهل جلیل است، بگذارید کره را داشته باشد.“ و به این ترتیب آنها بازگشتند و کره را با خود آوردند.
172:3.6 (1881.4)
Jesus had long tried by direct teaching to impress upon his apostles and his disciples that his kingdom was not of this world, that it was a purely spiritual matter; but he had not succeeded in this effort. Now, what he had failed to do by plain and personal teaching, he would attempt to accomplish by a symbolic appeal. Accordingly, right after the noon lunch, Jesus called Peter and John, and after directing them to go over to Bethpage, a neighboring village a little off the main road and a short distance northwest of Bethany, he further said: “Go to Bethpage, and when you come to the junction of the roads, you will find the colt of an ass tied there. Loose the colt and bring it back with you. If anyone asks you why you do this, merely say, ‘The Master has need of him.’” And when the two apostles had gone into Bethpage as the Master had directed, they found the colt tied near his mother in the open street and close to a house on the corner. As Peter began to untie the colt, the owner came over and asked why they did this, and when Peter answered him as Jesus had directed, the man said: “If your Master is Jesus from Galilee, let him have the colt.” And so they returned bringing the colt with them.
تا این هنگام چند صد زائر به دور عیسی و حواریونش جمع شده بودند. از اواسط ظهر، بازدیدکنندگانی که در مسیر رفتن به عید فصح از آنجا عبور می‌کردند، معطل مانده بودند. در همین حال، داوود زبدی و برخی از یاران پیام‌رسان سابقش این کار را بر عهده گرفتند که با عجله به اورشلیم بروند، جایی که آنها این گزارش را در میان انبوه زائران بازدیدکننده در حول و حوش معبد به طور مؤثر منتشر کردند که عیسی ناصری در حال ورود پیروزمندانه به داخل شهر است. از این رو، چندین هزار نفر از این بازدیدکنندگان برای خوشامدگویی به این پیامبر پرآوازه و معجزه‌گر که برخی معتقد بودند مسیح است، هجوم آوردند. این جماعت که از اورشلیم بیرون می‌آمدند، درست پس از این که از نوک کوه زیتون عبور کردند و شروع به پایین آمدن به داخل شهر کردند، با عیسی و جمعیتی روبرو شدند که به داخل شهر می‌رفتند.
172:3.7 (1881.5)
By this time several hundred pilgrims had gathered around Jesus and his apostles. Since midforenoon the visitors passing by on their way to the Passover had tarried. Meanwhile, David Zebedee and some of his former messenger associates took it upon themselves to hasten on down to Jerusalem, where they effectively spread the report among the throngs of visiting pilgrims about the temple that Jesus of Nazareth was making a triumphal entry into the city. Accordingly, several thousand of these visitors flocked forth to greet this much-talked-of prophet and wonder-worker, whom some believed to be the Messiah. This multitude, coming out from Jerusalem, met Jesus and the crowd going into the city just after they had passed over the brow of Olivet and had begun the descent into the city.
هنگامی که راهپیمایی از بیت‌عنیا شروع شد، شور و شوق زیادی در میان جمعیتِ شادِ شاگردان، ایمانداران، و زائران بازدیدکننده که بسیاری از جلیل و پریا آمده بودند، وجود داشت. درست پیش از شروع حرکتِ آنها، دوازده زن از گروه آغازینِ زنان که با برخی از همیاران خود همراهی می‌شدند به صحنه وارد شدند و در حالی که این صف بی‌نظیر مردم با شادی به سمت شهر حرکت می‌کرد به آن پیوستند.
172:3.8 (1882.1)
As the procession started out from Bethany, there was great enthusiasm among the festive crowd of disciples, believers, and visiting pilgrims, many hailing from Galilee and Perea. Just before they started, the twelve women of the original women’s corps, accompanied by some of their associates, arrived on the scene and joined this unique procession as it moved on joyously toward the city.
پیش از این که آنها حرکت خود را آغاز کنند، دوقلوهای حَلفی ردای خود را روی الاغ انداختند و او را نگه داشتند تا استاد سوار آن شود. همینطور که صف مردم به سمت قلة کوه زیتون حرکت می‌کرد، جمعیت شاد لباسهای خود را بر زمین انداختند و شاخه‌هایی از درختان مجاور آوردند تا برای الاغی که حامل پسرِ شاهانه، مسیح موعود بود، فرشی افتخارآمیز بسازند. در حالی که جمعیتِ شاد به سمت اورشلیم حرکت می‌کردند، شروع به خواندن این مزمور کردند، یا بهتر است بگوییم یکصدا فریاد برآوردند: ”هوشیعانا به پسر داوود؛ مبارک باد کسی که به نام خداوند می‌آید. هوشیعانا در عرش برین. خجسته باد ملکوتی که از آسمان نازل می‌شود.“
172:3.9 (1882.2)
Before they started, the Alpheus twins put their cloaks on the donkey and held him while the Master got on. As the procession moved toward the summit of Olivet, the festive crowd threw their garments on the ground and brought branches from the near-by trees in order to make a carpet of honor for the donkey bearing the royal Son, the promised Messiah. As the merry crowd moved on toward Jerusalem, they began to sing, or rather to shout in unison, the Psalm, “Hosanna to the son of David; blessed is he who comes in the name of the Lord. Hosanna in the highest. Blessed be the kingdom that comes down from heaven.”
در حالی که آنها حرکت می‌کردند، عیسی خوش دل و شاد بود تا این که او به نوک کوه زیتون رسید، جایی که شهر و برجهای معبد کاملاً نمایان شد؛ در آنجا استاد راهپیمایی را متوقف کرد، و سکوتی عظیم بر همه حاکم شد، زیرا آنها او را در حال گریستن دیدند. استاد با نگاهی به جمعیت عظیمی که از شهر برای استقبال از او می‌آمدند، با احساس زیاد و با صدای گریان گفت: ”ای اورشلیم، اقلاً کاش تو نیز این چیزهایی را که متعلق به آرامش توست و تو می‌توانستی کاملاً آزادانه داشته باشی در این روزِ خود تشخیص می‌دادی! اما اکنون این افتخارات در آستانة پنهان شدن از چشمان توست. تو در آستانة طرد پسر صلح هستی و به انجیل نجات دهنده پشت خواهی کرد. به زودی روزهایی برای تو فرا خواهد رسید که در آن دشمنانت گرداگرد تو سنگر خواهند ساخت و از هر سو تو را محاصره خواهند کرد؛ آنها تو را کاملاً نابود خواهند کرد، به طوری که سنگی بر سنگ دیگر باقی نخواهد ماند. و همة اینها برایت اتفاق خواهد افتاد، زیرا زمان دیدار الهی خود را تشخیص ندادی. تو در آستانة رد هدیة خداوند هستی، و همة انسانها تو را طرد خواهند کرد.“
172:3.10 (1882.3)
Jesus was lighthearted and cheerful as they moved along until he came to the brow of Olivet, where the city and the temple towers came into full view; there the Master stopped the procession, and a great silence came upon all as they beheld him weeping. Looking down upon the vast multitude coming forth from the city to greet him, the Master, with much emotion and with tearful voice, said: “O Jerusalem, if you had only known, even you, at least in this your day, the things which belong to your peace, and which you could so freely have had! But now are these glories about to be hid from your eyes. You are about to reject the Son of Peace and turn your backs upon the gospel of salvation. The days will soon come upon you wherein your enemies will cast a trench around about you and lay siege to you on every side; they shall utterly destroy you, insomuch that not one stone shall be left upon another. And all this shall befall you because you knew not the time of your divine visitation. You are about to reject the gift of God, and all men will reject you.”
هنگامی که سخنان او تمام شد، آنها شروع به پایین آمدن از کوه زیتون کردند و فوراً انبوه دیدارگرانی که از اورشلیم آمده بودند به آنها پیوستند. آنها شاخه‌های خرما را تکان می‌دادند، و فریادِ هوشیعانا برمی‌آوردند و سوا از آن ابراز شادمانی می‌کردند و همدمی نیکو داشتند. استاد برنامه‌ریزی نکرده بود که این جمعیت از اورشلیم بیرون بیایند تا با آنها ملاقات کنند؛ این کارِ دیگران بود. او هرگز چیزی را که دراماتیک بود از پیش طراحی نکرد.
172:3.11 (1882.4)
When he had finished speaking, they began the descent of Olivet and presently were joined by the multitude of visitors who had come from Jerusalem waving palm branches, shouting hosannas, and otherwise expressing gleefulness and good fellowship. The Master had not planned that these crowds should come out from Jerusalem to meet them; that was the work of others. He never premeditated anything which was dramatic.
همراه با جمعیتی که برای استقبال از استاد بیرون ریخته بودند، بسیاری از فریسیان و دیگر دشمنان او نیز آمدند. آنها آنقدر از این فوران ناگهانی و غیرمنتظرة استقبال مردمی آشفته شده بودند که می‌ترسیدند او را دستگیر کنند، مبادا چنین اقدامی موجب شورش آشکار مردم شود. آنها از برخورد انبوه دیدارگرانی که بسیار راجع به عیسی شنیده بودند و خیلی از آنها به او ایمان داشتند، بسیار می‌ترسیدند.
172:3.12 (1882.5)
Along with the multitude which poured out to welcome the Master, there came also many of the Pharisees and his other enemies. They were so much perturbed by this sudden and unexpected outburst of popular acclaim that they feared to arrest him lest such action precipitate an open revolt of the populace. They greatly feared the attitude of the large numbers of visitors, who had heard much of Jesus, and who, many of them, believed in him.
همینطور که آنها به اورشلیم نزدیک می‌شدند، جمعیت احساسات بیشتری نشان دادند، به طوری که برخی از فریسیان در کنار عیسی راه افتادند و گفتند: ”استاد، تو باید شاگردان خود را نکوهش کنی و به آنها توصیه کنی که زیبنده‌تر رفتار کنند.“ عیسی پاسخ داد: ”بجاست که این فرزندان از پسر صلح که سران کاهنان او را رد کرده‌اند، استقبال کنند. متوقف کردن آنها بی‌فایده است، مبادا به جای آنها این سنگهای کنار جاده فریاد برآورند.“
172:3.13 (1882.6)
As they neared Jerusalem, the crowd became more demonstrative, so much so that some of the Pharisees made their way up alongside Jesus and said: “Teacher, you should rebuke your disciples and exhort them to behave more seemly.” Jesus answered: “It is only fitting that these children should welcome the Son of Peace, whom the chief priests have rejected. It would be useless to stop them lest in their stead these stones by the roadside cry out.”
فریسیان پیشاپیشِ صفوف راهپیمایی کنندگان با شتاب حرکت کردند که به شورای عالی یهود، که در آن هنگام در معبد جلسه داشتند، بپیوندند، و آنها اینطور به همکاران خود گزارش دادند: ”اینک، هر کاری که ما انجام می‌دهیم فایده‌ای ندارد؛ ما از دست این جلیلی مبهوت شده‌ایم. این مردم شور و شوق زیاد از حدی برای او نشان می‌دهند؛ اگر ما جلوی این آدمهای نادان را نگیریم، همة دنیا او را دنبال خواهند کرد.“
172:3.14 (1882.7)
The Pharisees hastened on ahead of the procession to rejoin the Sanhedrin, which was then in session at the temple, and they reported to their associates: “Behold, all that we do is of no avail; we are confounded by this Galilean. The people have gone mad over him; if we do not stop these ignorant ones, all the world will go after him.”
واقعاً هیچ اهمیت عمیقی برای این فورانِ سطحی و خودانگیختة اشتیاق مردمی وجود نداشت. این استقبال، اگر چه شادی‌آور و صادقانه بود، اما حاکی از هیچ اعتقاد واقعی یا عمیقی در قلب این جمعیتِ شادمان نبود. همین جماعت وقتی که شورای عالی یهود به یکباره یک موضع قاطعانه و مصمم علیه او گرفت، و زمانی که آنها از توهم بیرون آمدند، یعنی وقتی متوجه شدند که عیسی قرار نیست پادشاهی را مطابق انتظارات دیرینة آنها برقرار کند، به همان اندازه مایل بودند که عیسی را در اواخر این هفته به سرعت طرد کنند.
172:3.15 (1883.1)
There really was no deep significance to be attached to this superficial and spontaneous outburst of popular enthusiasm. This welcome, although it was joyous and sincere, did not betoken any real or deep-seated conviction in the hearts of this festive multitude. These same crowds were equally as willing quickly to reject Jesus later on this week when the Sanhedrin once took a firm and decided stand against him, and when they became disillusioned—when they realized that Jesus was not going to establish the kingdom in accordance with their long-cherished expectations.
در حالی که دوقلوهای حَلفی الاغ را به صاحبش بازگرداندند، عیسی و ده حواری خود را از همیاران نزدیک خود جدا کردند و در اطراف معبد قدم زدند، و آماده‌سازی برای عید فصح را تماشا کردند. هیچ تلاشی برای آزار و اذیت عیسی صورت نگرفت، زیرا شورای عالی یهود به شدت از مردم می‌ترسید، و روی هم رفته این یکی از دلایلی بود که عیسی به جمعیت اجازه داد که از او بدین گونه استقبال کنند. حواریون نمی‌توانستند درک کنند که این تنها شیوة انسانی بود که می‌توانست در جلوگیری از دستگیری فوری عیسی پس از ورود به شهر مؤثر باشد. استاد مایل بود که به ساکنان اورشلیم، بالا و پایین، و همچنین دهها هزار بازدیدکنندة عید فصح، این فرصت دیگر و آخرین فرصت را بدهد تا انجیل را بشنوند و در صورت تمایل، پسر صلح را بپذیرند.
172:4.1 (1883.3)
While the Alpheus twins returned the donkey to its owner, Jesus and the ten apostles detached themselves from their immediate associates and strolled about the temple, viewing the preparations for the Passover. No attempt was made to molest Jesus as the Sanhedrin greatly feared the people, and that was, after all, one of the reasons Jesus had for allowing the multitude thus to acclaim him. The apostles little understood that this was the only human procedure which could have been effective in preventing Jesus’ immediate arrest upon entering the city. The Master desired to give the inhabitants of Jerusalem, high and low, as well as the tens of thousands of Passover visitors, this one more and last chance to hear the gospel and receive, if they would, the Son of Peace.
و اکنون، هنگامی که غروب نزدیک شد و جمعیت به جستجوی غذا پرداخت، عیسی و پیروان نزدیک او تنها ماندند. چه روز عجیبی بود! حواریون در فکر فرو رفته بودند، اما ساکت بودند. آنها در سالهای معاشرتشان با عیسی هرگز چنین روزی را ندیده بودند. آنها برای لحظه‌ای در کنار خزانه نشستند و مردم را تماشا کردند که کمکهایشان را اهدا می‌کردند: ثروتمندان مقادیر زیادی در صندوقِ دریافت می‌گذاشتند و همه مبلغی مطابق با میزان دارایی‌شان می‌دادند. سرانجام بیوه زنی فقیر که لباسی اندک بر تن داشت آمد، و آنها دیدند که او دو سکة ناچیز (مس کوچک) در شیپور انداخت. و سپس عیسی توجه حواریون را به بیوه زن جلب کرد و گفت: ”به آنچه هم اکنون دیدید خوب توجه کنید. این بیوه زن فقیر از همة دیگران بیشتر انداخت، زیرا همة این آدمهای دیگر، از فزونیِ داراییِ خویش، مبلغ ناچیزی به عنوان هدیه انداختند، اما این زن فقیر، با این که در تنگناست، هر چه داشت، حتی روزیِ خویش را داد.“
172:4.2 (1883.4)
And now, as the evening drew on and the crowds went in quest of nourishment, Jesus and his immediate followers were left alone. What a strange day it had been! The apostles were thoughtful, but speechless. Never, in their years of association with Jesus, had they seen such a day. For a moment they sat down by the treasury, watching the people drop in their contributions: the rich putting much in the receiving box and all giving something in accordance with the extent of their possessions. At last there came along a poor widow, scantily attired, and they observed as she cast two mites (small coppers) into the trumpet. And then said Jesus, calling the attention of the apostles to the widow: “Heed well what you have just seen. This poor widow cast in more than all the others, for all these others, from their superfluity, cast in some trifle as a gift, but this poor woman, even though she is in want, gave all that she had, even her living.”
با نزدیک شدن به غروب، آنها در سکوت در صحنهای معبد قدم زدند، و پس از این که عیسی یک بار دیگر این صحنه‌های آشنا را بررسی کرد، و احساسات خود را در ارتباط با دیدارهای قبلی به یاد آورد، و دیدارهای پیشتر از آن را مستثنی نکرد، گفت: ”بیایید برای استراحتِ خود به بیت‌عنیا برویم.“ عیسی با پطرس و یوحنا به خانة شمعون رفت، در حالی که حواریونِ دیگر در بین دوستانشان در بیت‌عنیا و بیت‌فاجی اقامت گزیدند.
172:4.3 (1883.5)
As the evening drew on, they walked about the temple courts in silence, and after Jesus had surveyed these familiar scenes once more, recalling his emotions in connection with previous visits, not excepting the earlier ones, he said, “Let us go up to Bethany for our rest.” Jesus, with Peter and John, went to the home of Simon, while the other apostles lodged among their friends in Bethany and Bethpage.
عصر این یکشنبه در حالی که آنها به بیت‌عنیا بازمی‌گشتند، عیسی پیشاپیش حواریون راه می‌رفت. حتی یک کلمه صحبت نشد، تا این که آنها بعد از رسیدن به خانة شمعون از هم جدا شدند. هیچ دوازده انسانی هرگز چنین احساسات متنوع و غیرقابل توضیحی را بدان گونه که آنگاه در ذهن و روان این سفیران پادشاهی موج می‌زد تجربه نکرده است. این جلیلی‌های سرسخت گیج و مضطرب بودند؛ آنها نمی‌دانستند که در مرحلة بعد انتظار چه چیزی را باید داشته باشند؛ آنها بیش از آن شگفت‌زده بودند که بتوانند زیاد بترسند. آنها از برنامه‌های استاد برای روز بعد چیزی نمی‌دانستند، و هیچ سؤالی نپرسیدند. آنها به اقامتگاه خود رفتند، گر چه زیاد نخوابیدند، به جز دوقلوها. اما آنها در خانة شمعون به طور مسلحانه مراقب عیسی نبودند.
172:5.1 (1883.6)
This Sunday evening as they returned to Bethany, Jesus walked in front of the apostles. Not a word was spoken until they separated after arriving at Simon’s house. No twelve human beings ever experienced such diverse and inexplicable emotions as now surged through the minds and souls of these ambassadors of the kingdom. These sturdy Galileans were confused and disconcerted; they did not know what to expect next; they were too surprised to be much afraid. They knew nothing of the Master’s plans for the next day, and they asked no questions. They went to their lodgings, though they did not sleep much, save the twins. But they did not keep armed watch over Jesus at Simon’s house.
آندریاس کاملاً حیرت‌زده بود و تقریباً گیج شده بود. او تنها رسولی بود که به طور جدی به ارزیابی فوران استقبال مردمی نپرداخت. او به قدری درگیر فکر مسئولیت خود به عنوان رئیس گروه حواریون بود که نمی‌توانست به معنی یا اهمیت صدای بلند هوشیعانا توسط جمعیت توجه جدی کند. آندریاس مشغول تماشای برخی از همکارانش بود که می‌ترسید ممکن است احساساتشان آنها را در جریان هیجان به بیراهه بکشاند، به ویژه پطرس، یعقوب، یوحنا، و شمعون غیور. در سرتاسر این روز و روزهایی که بلافاصله پس از آن به دنبال آمد، آندریاس دچار تردیدهای جدی شده بود، اما او هرگز هیچیک از این تردیدها را به یاران حواری خود ابراز نکرد. او نگران رفتار برخی از دوازده نفری بود که می‌دانست مسلح به شمشیر هستند؛ اما او نمی‌دانست که برادر خودش، پطرس، چنین سلاحی را حمل می‌کند. و بدین ترتیب، حرکت جمعیت به سوی اورشلیم تأثیری نسبتاً سطحی روی آندریاس گذاشت؛ او به اندازه‌ای مشغول مسئولیتهای کارش بود که تحت تأثیر قرار نگرفت.
172:5.2 (1884.1)
Andrew was thoroughly bewildered, well-nigh confused. He was the one apostle who did not seriously undertake to evaluate the popular outburst of acclaim. He was too preoccupied with the thought of his responsibility as chief of the apostolic corps to give serious consideration to the meaning or significance of the loud hosannas of the multitude. Andrew was busy watching some of his associates who he feared might be led away by their emotions during the excitement, particularly Peter, James, John, and Simon Zelotes. Throughout this day and those which immediately followed, Andrew was troubled with serious doubts, but he never expressed any of these misgivings to his apostolic associates. He was concerned about the attitude of some of the twelve who he knew were armed with swords; but he did not know that his own brother, Peter, was carrying such a weapon. And so the procession into Jerusalem made a comparatively superficial impression upon Andrew; he was too busy with the responsibilities of his office to be otherwise affected.
شمعون پطرس در ابتدا تقریباً با این تجلیِ مردمیِ شور و شوق یکه خورد؛ اما تا وقت بازگشت آنها در آن شب به بیت‌عنیا، بسیار آرام شده بود. به بیان ساده، پطرس نمی‌توانست بفهمد استاد به دنبال چیست. او از این موضوع به شدت ناامید شده بود که عیسی این موج حمایت عمومی را با نوعی بیانیه دنبال نکرد. پطرس نمی‌توانست بفهمد که چرا وقتی آنها به معبد رسیدند عیسی با جمعیت صحبت نکرد، یا حداقل به یکی از حواریون اجازه نداد که برای جمعیت سخنرانی کند. پطرس موعظه‌گر بزرگی بود، و دوست نداشت ببیند که چنین شنوندگانِ زیاد، پذیرا، و مشتاقی از دست بروند. او بسیار دوست داشت که انجیل پادشاهی را برای آن جماعت درست همانجا در معبد موعظه کند؛ اما استاد به طور خاص به آنها تکلیف کرده بود که در این هفتة عید فصح در اورشلیم هیچ تعلیم یا موعظه‌ای انجام ندهند. واکنش نسبت به راهپیماییِ تماشایی به داخل شهر برای شمعون پطرس فاجعه‌آمیز بود؛ تا فرا رسیدن شب او آرام و به گونه‌ای غیرقابل توصیف غمگین شده بود.
172:5.3 (1884.2)
Simon Peter was at first almost swept off his feet by this popular manifestation of enthusiasm; but he was considerably sobered by the time they returned to Bethany that night. Peter simply could not figure out what the Master was about. He was terribly disappointed that Jesus did not follow up this wave of popular favor with some kind of a pronouncement. Peter could not understand why Jesus did not speak to the multitude when they arrived at the temple, or at least permit one of the apostles to address the crowd. Peter was a great preacher, and he disliked to see such a large, receptive, and enthusiastic audience go to waste. He would so much have liked to preach the gospel of the kingdom to that throng right there in the temple; but the Master had specifically charged them that they were to do no teaching or preaching while in Jerusalem this Passover week. The reaction from the spectacular procession into the city was disastrous to Simon Peter; by night he was sobered and inexpressibly saddened.
برای یعقوب زبدی، این یکشنبه یک روز حیرت‌انگیز و سردرگمی عمیق بود؛ او نمی‌توانست مفهوم آنچه را که در حال وقوع بود درک کند؛ او نمی‌توانست مقصود استاد از اجازه دادن به انجامِ این استقبال پرهیاهو و سپس امتناع از گفتنِ حتی یک کلمه به مردم هنگام رسیدن آنها به معبد را درک کند. هنگامی که صف مردم از کوه زیتون پایین آمده و به سمت اورشلیم حرکت می‌کرد، به ویژه هنگامی که آنها با هزاران زائری که به استقبال استاد آمده بودند، روبرو شدند، یعقوب با احساسات متضادِ شور و شعف و خشنودی خود از آنچه که دید و احساس عمیق ترس‌آلود خود از این که با رسیدن به معبد چه اتفاقی خواهد افتاد به گونه‌ای رنج‌آور آشفته بود. و سپس زمانی که عیسی از الاغ پایین آمد و با آسودگی شروع به قدم زدن در محوطة معبد نمود، محزون و ناامید شد. یعقوب نتوانست دلیل دور انداختن چنین فرصت باشکوهی برای اعلام پادشاهی را درک کند. تا شب، ذهن او در چنگال یک عدم اطمینان ناراحت کننده و وحشتناک به طور محکم نگاه داشته شده بود.
172:5.4 (1884.3)
To James Zebedee, this Sunday was a day of perplexity and profound confusion; he could not grasp the purport of what was going on; he could not comprehend the Master’s purpose in permitting this wild acclaim and then in refusing to say a word to the people when they arrived at the temple. As the procession moved down Olivet toward Jerusalem, more especially when they were met by the thousands of pilgrims who poured forth to welcome the Master, James was cruelly torn by his conflicting emotions of elation and gratification at what he saw and by his profound feeling of fear as to what would happen when they reached the temple. And then was he downcast and overcome by disappointment when Jesus climbed off the donkey and proceeded to walk leisurely about the temple courts. James could not understand the reason for throwing away such a magnificent opportunity to proclaim the kingdom. By night, his mind was held firmly in the grip of a distressing and dreadful uncertainty.
یوحنا زبدی تا حدی به فهم این امر نزدیک شد که چرا عیسی این کار را کرد؛ حداقل او تا حدودی اهمیت معنوی این ورود به اصطلاح پیروزمندانه به اورشلیم را درک کرد. همینطور که جمعیت به سمت معبد حرکت می‌کردند، و همینطور که یوحنا استاد خود را دید که آنجا سوار بر کره الاغ نشسته بود، به یاد آورد که یک بار شنید عیسی این متن از کتاب مقدس، سخن زکریا را نقل قول کرد، که آمدن مسیح را به عنوان یک مرد صلح توصیف می‌کرد، و او سوار بر یک الاغ وارد اورشلیم شد. همینطور که یوحنا این متن از کتاب مقدس را در ذهن خود مرور می‌کرد، شروع به درک اهمیت نمادینِ این نمایش چشمگیر بعد از ظهر یکشنبه نمود. حداقل، او آنقدر معنی این متن از کتاب مقدس را درک کرد که بتواند تا اندازه‌ای از این رخداد لذت ببرد و مانع از آن شود که به خاطر این پایانِ ظاهراً بی‌هدفِ راهپیماییِ پیروزمندانه، بیش از حد افسرده شود. یوحنا یک نوع ذهنی داشت که به طور طبیعی تمایل داشت که در نمادها فکر و احساس کند.
172:5.5 (1884.4)
John Zebedee came somewhere near understanding why Jesus did this; at least he grasped in part the spiritual significance of this so-called triumphal entry into Jerusalem. As the multitude moved on toward the temple, and as John beheld his Master sitting there astride the colt, he recalled hearing Jesus onetime quote the passage of Scripture, the utterance of Zechariah, which described the coming of the Messiah as a man of peace and riding into Jerusalem on an ass. As John turned this Scripture over in his mind, he began to comprehend the symbolic significance of this Sunday-afternoon pageant. At least, he grasped enough of the meaning of this Scripture to enable him somewhat to enjoy the episode and to prevent his becoming overmuch depressed by the apparent purposeless ending of the triumphal procession. John had a type of mind which naturally tended to think and feel in symbols.
فیلیپ از ناگهانی بودن و خودانگیختگی این فوران کاملاً ناآرام بود. او نمی‌توانست در حالی که در راه پایین رفتن از کوه زیتون بود افکارش را آنقدر جمع و جور کند که به ایده‌ای ثابت در مورد این که همة این نمایشها برای چه بود برسد. او به نوعی از این نمایش لذت برد زیرا از استادش داشت تجلیل می‌شد. تا وقتی که آنها به معبد رسیدند، او از این فکر نگران شد که احتمالاً ممکن است عیسی از او بخواهد که به جمعیت غذا بدهد. از این رو رفتار عیسی در رویگردانی آرام از جمعیت، که اکثر حواریون را به شدت ناامید کرد، تسکین بزرگی برای فیلیپ بود. توده‌های مردم، گاهی آزمون بزرگی برای این مباشر دوازده تن بودند. فیلیپ پس از رهایی از این ترسهای شخصی در مورد نیازهای مادی جمعیت، در ابراز ناامیدی از این که کاری برای تعلیم تودة مردم انجام نشد به پطرس پیوست. آن شب فیلیپ به این تجربیات فکر کرد و وسوسه شد که در کلِ ایدة پادشاهی شک کند؛ او صادقانه در این اندیشه فرو رفت که همة این کارها چه معنایی می‌تواند داشته باشد، اما او تردید خود را به هیچ کس ابراز نکرد؛ او عیسی را بیش از حد دوست داشت. او ایمان شخصی زیادی به استاد داشت.
172:5.6 (1885.1)
Philip was entirely unsettled by the suddenness and spontaneity of the outburst. He could not collect his thoughts sufficiently while on the way down Olivet to arrive at any settled notion as to what all the demonstration was about. In a way, he enjoyed the performance because his Master was being honored. By the time they reached the temple, he was perturbed by the thought that Jesus might possibly ask him to feed the multitude, so that the conduct of Jesus in turning leisurely away from the crowds, which so sorely disappointed the majority of the apostles, was a great relief to Philip. Multitudes had sometimes been a great trial to the steward of the twelve. After he was relieved of these personal fears regarding the material needs of the crowds, Philip joined with Peter in the expression of disappointment that nothing was done to teach the multitude. That night Philip got to thinking over these experiences and was tempted to doubt the whole idea of the kingdom; he honestly wondered what all these things could mean, but he expressed his doubts to no one; he loved Jesus too much. He had great personal faith in the Master.
نَتَنائیل، جدا از جنبه‌های نمادین و پیشگویانه، به درک دلیل استاد برای جلب حمایت مردمیِ زائران عید فصح از همه بیشتر نزدیک شد. او پیش از رسیدن آنها به معبد اینطور استدلال کرد که بدون چنین ورود آشکاری به اورشلیم، درست در لحظه‌ای که عیسی جسارت می‌کرد وارد شهر شود توسط مقامات شورای عالی یهود دستگیر شده و به زندان می‌افتاد. از این رو، او از این که استاد به یکباره پس از ورود به داخل دیوارهای شهر، دیگر از جمعیت تشویق کننده استفاده نکرد و بدین ترتیب رهبران یهود را با زور چنان در تنگنا قرار داد که آنها از دستگیری فوری او خودداری کردند، اصلاً تعجب نکرد. نَتَنائیل با درک دلیل واقعی ورود استاد به شهر به این شیوه، به واسطة رفتار بعدی عیسی طبعاً با متانت بیشتر و آشفتگی و ناامیدی کمتر نسبت به سایر حواریون او را دنبال نمود. نَتَنائیل به درک عیسی از انسانها و نیز به خردمندی و زیرکی او در برآمدن از عهدة موقعیتهای دشوار اطمینان زیادی داشت.
172:5.7 (1885.2)
Nathaniel, aside from the symbolic and prophetic aspects, came the nearest to understanding the Master’s reason for enlisting the popular support of the Passover pilgrims. He reasoned it out, before they reached the temple, that without such a demonstrative entry into Jerusalem Jesus would have been arrested by the Sanhedrin officials and cast into prison the moment he presumed to enter the city. He was not, therefore, in the least surprised that the Master made no further use of the cheering crowds when he had once got inside the walls of the city and had thus so forcibly impressed the Jewish leaders that they would refrain from placing him under immediate arrest. Understanding the real reason for the Master’s entering the city in this manner, Nathaniel naturally followed along with more poise and was less perturbed and disappointed by Jesus’ subsequent conduct than were the other apostles. Nathaniel had great confidence in Jesus’ understanding of men as well as in his sagacity and cleverness in handling difficult situations.
متی در ابتدا از این نمایش شکوهمند بهت‌زده شد. او معنی آنچه را که چشمانش می‌دید درک نکرد، تا این که او نیز این متن از کتاب مقدس در زکریا را به یاد آورد که در آن این پیامبر به شادی اورشلیم اشاره کرده بود، زیرا پادشاهِ او آمده بود که نجات را بیاورد و او بر یک کره الاغ سوار بود. هنگامی که صف راهپیمایی مردم به سمت شهر حرکت می‌کرد و سپس به سمت معبد پیش رفت، متی به وجد آمد؛ او مطمئن بود که وقتی استاد در رأس این جمعیتِ در حال فریاد به معبد رسید، اتفاقی خارق‌العاده رخ خواهد داد. هنگامی که یکی از فریسیان عیسی را مسخره کرد و گفت: ”همگی نگاه کنید، ببینید چه کسی به اینجا می‌آید، پادشاه یهودیان که بر الاغی سوار است!“ متی فقط با اِعمال خویشتنداری زیاد دستانش را از او دور نگه داشت. هیچیک از آن دوازده تن در آن شب در راه بازگشت به بیت‌عنیا افسرده‌تر نبود. او در کنار شمعون پطرس و شمعون غیور، بالاترین تنش عصبی را تجربه کرد و تا رسیدن شب در یک حالت خستگی بود. اما تا فرا رسیدن صبح متی بسیار مسرور بود؛ هر چه باشد، او یک بازندة شاد بود.
172:5.8 (1885.3)
Matthew was at first nonplused by this pageant performance. He did not grasp the meaning of what his eyes were seeing until he also recalled the Scripture in Zechariah where the prophet had alluded to the rejoicing of Jerusalem because her king had come bringing salvation and riding upon the colt of an ass. As the procession moved in the direction of the city and then drew on toward the temple, Matthew became ecstatic; he was certain that something extraordinary would happen when the Master arrived at the temple at the head of this shouting multitude. When one of the Pharisees mocked Jesus, saying, “Look, everybody, see who comes here, the king of the Jews riding on an ass!” Matthew kept his hands off of him only by exercising great restraint. None of the twelve was more depressed on the way back to Bethany that evening. Next to Simon Peter and Simon Zelotes, he experienced the highest nervous tension and was in a state of exhaustion by night. But by morning Matthew was much cheered; he was, after all, a cheerful loser.
توما گیج‌ترین و متحیرترین مرد از میان همة دوازده تن بود. بیشتر اوقات او فقط در کنار آنها راه می‌رفت. او به این صحنة تماشایی خیره می‌شد و صادقانه به این فکر می‌کرد که انگیزة استاد از شرکت در چنین نمایش عجیبی چه می‌تواند باشد. او در اعماق قلبش کل نمایش را اندکی کودکانه، اگر نگوییم کاملاً احمقانه، می‌پنداشت. او هرگز ندیده بود که عیسی چنین کاری انجام دهد و از توجیه رفتار عجیب او در این بعد از ظهر یکشنبه درمانده بود. تا وقتی که آنها به معبد رسیدند، توما به این نتیجه رسیده بود که هدف از این نمایش مردمی ترساندن شورای عالی یهود است، به طوری که آنها جرأت نکنند فوراً استاد را دستگیر کنند. در راه بازگشت به بیت‌عنیا توما زیاد فکر کرد اما چیزی نگفت. تا وقت خواب، زیرکی استاد در اقدام به ورود پر هیاهو به اورشلیم، شروع به ایجاد جذابیتی نسبتاً طنزآمیز کرده بود، و او از این واکنش بسیار خوشحال بود.
172:5.9 (1886.1)
Thomas was the most bewildered and puzzled man of all the twelve. Most of the time he just followed along, gazing at the spectacle and honestly wondering what could be the Master’s motive for participating in such a peculiar demonstration. Down deep in his heart he regarded the whole performance as a little childish, if not downright foolish. He had never seen Jesus do anything like this and was at a loss to account for his strange conduct on this Sunday afternoon. By the time they reached the temple, Thomas had deduced that the purpose of this popular demonstration was so to frighten the Sanhedrin that they would not dare immediately to arrest the Master. On the way back to Bethany Thomas thought much but said nothing. By bedtime the Master’s cleverness in staging the tumultuous entry into Jerusalem had begun to make a somewhat humorous appeal, and he was much cheered up by this reaction.
این یکشنبه به صورت یک روز بزرگ برای شمعون غیور آغاز شد. او در چند روزِ بعد رویاهایی از کارهای شگفت‌انگیز در اورشلیم دید، و از این نظر حق داشت، اما شمعون رویای استقرار حکومت ملی جدید یهودیان را با عیسی بر تخت سلطنت داوود دید. شمعون دید که به محض اعلام پادشاهی، ناسیونالیستها وارد عمل شدند، و خود او فرماندهی عالی نیروهای نظامی در حال گرد آمدنِ پادشاهی جدید را بر عهده داشت. او در راه پایین آمدن از کوه زیتون، حتی شورای عالی یهود و همة هواداران آنها را قبل از غروب آن روز مرده تصور کرد. او واقعاً معتقد بود که قرار است اتفاق بزرگی بیفتد. او پر سر و صداترین مرد در کل جمعیت بود. تا ساعت پنجِ آن بعد از ظهر، او یک حواری ساکت، خرد شده، و سرخورده بود. او از این افسردگی که در نتیجة شوک این روز بر او فرو نشست، حداقل تا مدتها پس از، از مرگ برخاستن استاد هرگز به طور کامل بهبود نیافت.
172:5.10 (1886.2)
This Sunday started off as a great day for Simon Zelotes. He saw visions of wonderful doings in Jerusalem the next few days, and in that he was right, but Simon dreamed of the establishment of the new national rule of the Jews, with Jesus on the throne of David. Simon saw the nationalists springing into action as soon as the kingdom was announced, and himself in supreme command of the assembling military forces of the new kingdom. On the way down Olivet he even envisaged the Sanhedrin and all of their sympathizers dead before sunset of that day. He really believed something great was going to happen. He was the noisiest man in the whole multitude. By five o’clock that afternoon he was a silent, crushed, and disillusioned apostle. He never fully recovered from the depression which settled down on him as a result of this day’s shock; at least not until long after the Master’s resurrection.
برای دوقلوهای حَلفی این یک روز عالی بود. آنها واقعاً به طور کامل از آن لذت بردند، و چون در هنگام بازدید آرام از حول و حوش معبد در آنجا حضور نداشتند، از بسیاری از نقاطِ اوجِ تحولات مردمی گریختند. آنها به هیچ وجه نمی‌توانستند رفتار محزون حواریون را وقتی که عصر همان روز آنها به بیت‌عنیا بازگشتند درک کنند. در خاطر دوقلوها این همیشه نزدیکترین روز آنها به بهشت در زمین بود. این روز اوج رضایت بخش تمام دوران کاری آنها به عنوان حواریون بود. و خاطرة شور و شعفِ این بعد از ظهر یکشنبه آنها را در تمام تراژدیِ این هفتة پر حادثه، درست تا ساعت مصلوب شدن عیسی حفظ نمود. این شایسته‌ترین ورود پادشاهی بود که دوقلوها می‌توانستند تصور کنند؛ آنها از هر لحظة تمام نمایش با شکوه لذت بردند. آنها همة چیزهایی را که دیدند کاملاً تأیید کردند و مدتها این خاطره را گرامی داشتند.
172:5.11 (1886.3)
To the Alpheus twins this was a perfect day. They really enjoyed it all the way through, and not being present during the time of quiet visitation about the temple, they escaped much of the anticlimax of the popular upheaval. They could not possibly understand the downcast behavior of the apostles when they came back to Bethany that evening. In the memory of the twins this was always their day of being nearest heaven on earth. This day was the satisfying climax of their whole career as apostles. And the memory of the elation of this Sunday afternoon carried them on through all of the tragedy of this eventful week, right up to the hour of the crucifixion. It was the most befitting entry of the king the twins could conceive; they enjoyed every moment of the whole pageant. They fully approved of all they saw and long cherished the memory.
از میان همة حواریون، یهودای اسخریوطی بیشترین تأثیر منفی را از این ورود دسته جمعی به اورشلیم گرفت. ذهن او به دلیل نکوهش استاد در روز قبل در رابطه با مسح مریم در جشنی که در خانة شمعون بود، در یک ناآرامیِ ناخوشایند بود. یهودا از تمام این نمایش منزجر بود. به نظر او، این اگر واقعاً مضحک نبود، کودکانه به نظر می‌رسید. همینطور که این حواری انتقام‌جو به کارهای این بعد از ظهر یکشنبه نگاه می‌کرد، عیسی به نظر او بیشتر شبیه یک دلقک بود تا یک پادشاه. او از تمام نمایش با تمام وجود منزجر بود. او نظرات یونانیها و رومیها را داشت که به هر کسی که راضی به سوار شدن بر یک الاغ یا کره الاغ بود، با دیدة تحقیر می‌نگریستند. تا وقتی که صفوف پیروزمندانة مردم وارد شهر شد، یهودا تقریباً تصمیم خود را گرفته بود که کل ایدة این پادشاهی را کنار بگذارد؛ او تقریباً مصمم بود که از تمام این گونه تلاشهای مضحک برای استقرار پادشاهی آسمان دست بکشد. و سپس او به زنده شدن ایلعازر و بسیاری چیزهای دیگر فکر کرد، و تصمیم گرفت حداقل یک روز دیگر با دوازده تن بماند. علاوه بر این، او کیف پول را حمل می‌کرد و با وجوه حواریون که در اختیار داشت، نمی‌خواست آنها را ترک کند. در راه بازگشت به بیت‌عنیا در آن شب، رفتار او عجیب به نظر نمی‌رسید، زیرا همة حواریون به یک اندازه محزون و ساکت بودند.
172:5.12 (1886.4)
Of all the apostles, Judas Iscariot was the most adversely affected by this processional entry into Jerusalem. His mind was in a disagreeable ferment because of the Master’s rebuke the preceding day in connection with Mary’s anointing at the feast in Simon’s house. Judas was disgusted with the whole spectacle. To him it seemed childish, if not indeed ridiculous. As this vengeful apostle looked upon the proceedings of this Sunday afternoon, Jesus seemed to him more to resemble a clown than a king. He heartily resented the whole performance. He shared the views of the Greeks and Romans, who looked down upon anyone who would consent to ride upon an ass or the colt of an ass. By the time the triumphal procession had entered the city, Judas had about made up his mind to abandon the whole idea of such a kingdom; he was almost resolved to forsake all such farcical attempts to establish the kingdom of heaven. And then he thought of the resurrection of Lazarus, and many other things, and decided to stay on with the twelve, at least for another day. Besides, he carried the bag, and he would not desert with the apostolic funds in his possession. On the way back to Bethany that night his conduct did not seem strange since all of the apostles were equally downcast and silent.
یهودا به شدت تحت تأثیر تمسخر دوستان صدوقی خود قرار گرفت. در تصمیم نهایی او برای ترک عیسی و حواریون همکارش، هیچ عامل واحد دیگری به اندازة این رخداد که درست در هنگام رسیدن عیسی به دروازة شهر به وقوع پیوست، چنین تأثیر قدرتمندی بر او نداشت: یک صدوقی برجسته (یکی از دوستان خانوادة یهودا) با روحیة تمسخرِ شاد به سمت او شتافت، و در حالی که به پشتش سیلی زد، گفت: ”چرا اینقدر چهره‌ات پریشان است، دوست خوبم؛ در حالی که ما این عیسی ناصری را که سوار بر یک الاغ از دروازه‌های اورشلیم می‌گذرد پادشاه یهودیان اعلام می‌کنیم، شاد باش و به ما بپیوند.“ یهودا هرگز از آزار و اذیت ابایی نداشت، اما نتوانست این نوع تمسخر را تحمل کند. با احساس انتقام‌جویی که او مدتها در ذهن پرورانده بود، اکنون این ترس مهلک از تمسخر، آن احساس وحشتناک و ترسناکِ خجلت‌زده شدن از استادش و یاران حواریش در هم آمیخته شده بود. این سفیر منصوب شدة پادشاهی اکنون در قلبش یک فراری بود؛ تنها برای او این باقی مانده بود که بهانه‌ای قابل قبول برای جدایی آشکار از استاد بیابد.
172:5.13 (1887.1)
Judas was tremendously influenced by the ridicule of his Sadducean friends. No other single factor exerted such a powerful influence on him, in his final determination to forsake Jesus and his fellow apostles, as a certain episode which occurred just as Jesus reached the gate of the city: A prominent Sadducee (a friend of Judas’s family) rushed up to him in a spirit of gleeful ridicule and, slapping him on the back, said: “Why so troubled of countenance, my good friend; cheer up and join us all while we acclaim this Jesus of Nazareth the king of the Jews as he rides through the gates of Jerusalem seated on an ass.” Judas had never shrunk from persecution, but he could not stand this sort of ridicule. With the long-nourished emotion of revenge there was now blended this fatal fear of ridicule, that terrible and fearful feeling of being ashamed of his Master and his fellow apostles. At heart, this ordained ambassador of the kingdom was already a deserter; it only remained for him to find some plausible excuse for an open break with the Master.