کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 170
پادشاهی آسمان
پادشاهی آسمان
بعد از ظهر شنبه، 11 مارس، عیسی آخرین خطبۀ خود را در پلا موعظه کرد. این خطبه از جمله خطابه‌های چشمگیر خدمت عمومی او بود، که شامل یک بحث سرشار و کامل در مورد پادشاهی آسمان بود. او از این سردرگمی که در ذهن حواریون و شاگردانش در رابطه با معنی و اهمیت عبارات ”پادشاهی آسمان “و ”پادشاهی خداوند “وجود داشت، آگاه بود، و او از آنها به عنوان نامهای متناوب برای مأموریت اعطایی خود استفاده می‌کرد. اگر چه خود اصطلاح پادشاهی آسمان باید برای تفکیک آنچه را که نشانۀ آن بود از هر گونه ارتباط با پادشاهیهای زمینی و حکومتهای موقت کافی می‌بود، اما چنین نبود. ایدۀ یک پادشاه دنیوی آنقدر در ذهن یهودیان ریشه دوانده بود، که نمی‌شد آن را فقط در یک نسل از بین برد. از این رو عیسی در ابتدا با این مفهوم دیرینۀ پادشاهی آشکارا مخالفت نکرد.
170:0.1 (1858.1)
SATURDAY afternoon, March 11, Jesus preached his last sermon at Pella. This was among the notable addresses of his public ministry, embracing a full and complete discussion of the kingdom of heaven. He was aware of the confusion which existed in the minds of his apostles and disciples regarding the meaning and significance of the terms “kingdom of heaven” and “kingdom of God,” which he used as interchangeable designations of his bestowal mission. Although the very term kingdom of heaven should have been enough to separate what it stood for from all connection with earthly kingdoms and temporal governments, it was not. The idea of a temporal king was too deep-rooted in the Jewish mind thus to be dislodged in a single generation. Therefore Jesus did not at first openly oppose this long-nourished concept of the kingdom.
در این بعد از ظهر سبت، استاد به دنبال روشن ساختنِ آموزش در مورد پادشاهی آسمان بود؛ او این موضوع را از هر دیدگاهی مورد بحث قرار داد و تلاش کرد تا بسیاری مفاهیم مختلف را که این واژه در آنها به کار رفته بود، روشن سازد. ما در این روایت، با افزودن اظهارات متعددی که عیسی در مناسبتهای پیش از آن بیان کرد و با گنجاندن برخی از سخنانی که در طول بحثهای عصر همین روز فقط به حواریون گفته شد، گفته‌های او را شرح و بسط خواهیم داد. ما همچنین نظرات مشخصی در رابطه با فرآیند بعدی ایدۀ پادشاهی را که به کلیسای آتی مسیحی مربوط است، ارائه خواهیم کرد.
170:0.2 (1858.2)
This Sabbath afternoon the Master sought to clarify the teaching about the kingdom of heaven; he discussed the subject from every viewpoint and endeavored to make clear the many different senses in which the term had been used. In this narrative we will amplify the address by adding numerous statements made by Jesus on previous occasions and by including some remarks made only to the apostles during the evening discussions of this same day. We will also make certain comments dealing with the subsequent outworking of the kingdom idea as it is related to the later Christian church.
درست پیش از ظهور عیسی در زمین، یهودیان همۀ این ایده‌های پادشاهی را با برداشت آخرالزمانی خود از آمدن مسیح ترکیب نموده و به گونه‌ای خطاآمیز به هم مربوط ساختند تا عصر پیروزی یهود را تثبیت کنند، عصر ابدی حکومت متعالی خدا در زمین، دنیایی جدید، دورانی که در آن همۀ نوع بشر یهوه را پرستش خواهند کرد. عیسی در انتخابِ به کار گرفتنِ این مفهوم پادشاهی آسمان، ترجیح داد که حیاتی‌ترین و بالاترین میراث هر دو مذهب یهودی و پارسی را برگزیند.
170:1.7 (1858.9)
Just before the advent of Jesus on earth, the Jews combined and confused all of these ideas of the kingdom into their apocalyptic concept of the Messiah’s coming to establish the age of the Jewish triumph, the eternal age of God’s supreme rule on earth, the new world, the era in which all mankind would worship Yahweh. In choosing to utilize this concept of the kingdom of heaven, Jesus elected to appropriate the most vital and culminating heritage of both the Jewish and Persian religions.
به نظر می‌رسد که در زمانهای مختلف و در شرایط متفاوت ممکن است عیسی برداشتهای متعددی از ”پادشاهی“ را در آموزشهای عمومی خود ارائه کرده باشد، اما او به حواریونش همیشه این پادشاهی را به عنوان چیزی که در بر گیرندۀ تجربۀ شخصی انسان در رابطه با همنوعانش در زمین و با پدر آسمانی می‌باشد آموزش داد. در رابطه با پادشاهی، آخرین حرف او همیشه این بود: ”پادشاهی در درون شماست. “
170:1.13 (1859.6)
At different times and in varying circumstances it appears that Jesus may have presented numerous concepts of the “kingdom” in his public teachings, but to his apostles he always taught the kingdom as embracing man’s personal experience in relation to his fellows on earth and to the Father in heaven. Concerning the kingdom, his last word always was, “The kingdom is within you.”
استاد روشن کرد که پادشاهی آسمان باید با مفهوم دوگانۀ حقیقتِ پدر بودن خداوند و واقعیتِ مرتبط به برادری انسان آغاز شود و در آن متمرکز گردد. عیسی اعلام کرد که پذیرش چنین آموزشی انسان را از اسارت دیرینۀ ترس حیوانی رها می‌سازد و در عین حال زندگی انسان را با موهبتهای زندگی نوینِ آزادی معنوی زیرین غنی می‌کند:
170:2.1 (1859.11)
The Master made it clear that the kingdom of heaven must begin with, and be centered in, the dual concept of the truth of the fatherhood of God and the correlated fact of the brotherhood of man. The acceptance of such a teaching, Jesus declared, would liberate man from the age-long bondage of animal fear and at the same time enrich human living with the following endowments of the new life of spiritual liberty:
حواریون قادر به درک معنی واقعی سخنان استاد در مورد پادشاهی نبودند. تحریف بعدی آموزشهای عیسی، بدان گونه که در عهد جدید ثبت شده است، به این دلیل است که برداشت نویسندگان انجیل تحت تأثیر این باور قرار داشت که عیسی در آن زمان تنها برای مدت کوتاهی از دنیا غایب بود؛ این که او به زودی باز خواهد گشت تا پادشاهی را در قدرت و شکوه برقرار کند — درست مانند ایده‌ای که وقتی او در جسم با آنان بود آنها داشتند. اما عیسی استقرار پادشاهی را با ایدۀ بازگشت خود به این دنیا مرتبط نکرد. این که بدون هیچ نشانه‌ای از پدیداریِ ”عصر جدید“ قرنها سپری شده است، به هیچ وجه با تعالیم عیسی ناهماهنگ نیست.
170:2.10 (1860.5)
The apostles were unable to grasp the real meaning of the Master’s utterances regarding the kingdom. The subsequent distortion of Jesus’ teachings, as they are recorded in the New Testament, is because the concept of the gospel writers was colored by the belief that Jesus was then absent from the world for only a short time; that he would soon return to establish the kingdom in power and glory—just such an idea as they held while he was with them in the flesh. But Jesus did not connect the establishment of the kingdom with the idea of his return to this world. That centuries have passed with no signs of the appearance of the “New Age” is in no way out of harmony with Jesus’ teaching.
کوشش بزرگی که در این موعظه گنجانده شده بود، تلاش برای تبدیل مفهوم پادشاهی آسمان به آرمانِ پنداشتِ انجام خواست خداوند بود. استاد مدتها به پیروانش یاد داده بود که این گونه دعا کنند: ”پادشاهی تو بیاید؛ خواست تو انجام شود“؛ و در این زمان او با جدیت تلاش کرد تا آنها را وادار کند که استفاده از واژۀ پادشاهی خداوند را به نفع معادل عملی‌ترِ خواست خداوند، کنار بگذارند. اما او موفق نشد.
170:2.11 (1860.6)
The great effort embodied in this sermon was the attempt to translate the concept of the kingdom of heaven into the ideal of the idea of doing the will of God. Long had the Master taught his followers to pray: “Your kingdom come; your will be done”; and at this time he earnestly sought to induce them to abandon the use of the term kingdom of God in favor of the more practical equivalent, the will of God. But he did not succeed.
170:2.12 (1860.7)
Jesus desired to substitute for the idea of the kingdom, king, and subjects, the concept of the heavenly family, the heavenly Father, and the liberated sons of God engaged in joyful and voluntary service for their fellow men and in the sublime and intelligent worship of God the Father.
آنها به آمدن پادشاهی در قلب انسانها به عنوان یک پیشرفت تدریجی نگاه می‌کردند، مانند خمیرمایه در خمیر یا مانند روییدن دانۀ خردل. آنها معتقد بودند که آمدن پادشاهی به معنای قومی یا جهانی، هم ناگهانی و هم تماشایی خواهد بود. عیسی از این که به آنها بگوید که پادشاهیِ آسمان تجربۀ شخصی آنها از درک کیفیتهای بالاترِ زندگی معنوی است، هرگز خسته نشد؛ این که این واقعیتهای تجربۀ روحی به تدریج به سطوح جدید و بالاتری از اطمینان الهی و شکوه جاودان تبدیل خواهند شد.
170:2.16 (1860.11)
They looked upon the coming of the kingdom in the hearts of men as a gradual development, like the leaven in the dough or like the growing of the mustard seed. They believed that the coming of the kingdom in the racial or world sense would be both sudden and spectacular. Jesus never tired of telling them that the kingdom of heaven was their personal experience of realizing the higher qualities of spiritual living; that these realities of the spirit experience are progressively translated to new and higher levels of divine certainty and eternal grandeur.
170:2.21 (1861.3)
1. Faith, sincerity. To come as a little child, to receive the bestowal of sonship as a gift; to submit to the doing of the Father’s will without questioning and in the full confidence and genuine trustfulness of the Father’s wisdom; to come into the kingdom free from prejudice and preconception; to be open-minded and teachable like an unspoiled child.
عیسی تعلیم داد که گناه زادۀ یک طبیعت معیوب نیست، بلکه زادۀ یک ذهن آگاه است که تحت سلطۀ یک خواستِ تسلیم‌ناپذیر قرار دارد. او در رابطه با گناه تعلیم داد که خدا قطعاً بخشیده است؛ این که ما از طریق عملِ بخشیدنِ همنوعان خود شخصاً چنین بخششی را فراهم می‌سازیم. هنگامی که شما برادر جسمانی خود را می‌بخشید، بدین وسیله در روان خودتان ظرفیت پذیرشِ واقعیتِ بخشش اعمال ناشایست خود توسط خداوند را ایجاد می‌کنید.
170:2.23 (1861.5)
Jesus taught that sin is not the child of a defective nature but rather the offspring of a knowing mind dominated by an unsubmissive will. Regarding sin, he taught that God has forgiven; that we make such forgiveness personally available by the act of forgiving our fellows. When you forgive your brother in the flesh, you thereby create the capacity in your own soul for the reception of the reality of God’s forgiveness of your own misdeeds.
تا هنگامی که یوحنای رسول شروع به نوشتن داستان زندگی و آموزشهای عیسی کرد، مسیحیان اولیه با ایدۀ پادشاهی خداوند به عنوان یک پرورش دهندۀ اذیت و آزار چنان سختیهای زیادی را تجربه کرده بودند که تا حد زیادی استفاده از این اصطلاح را کنار گذاشته بودند. یوحنا در مورد ”زندگی جاودان“ بسیار صحبت می‌کند. عیسی اغلب از آن به عنوان ”پادشاهی زندگی“ یاد می‌کرد. او همچنین مکرراً به ”پادشاهی خداوند در درون شما“ اشاره می‌کرد. او یک بار از چنین تجربه‌ای به عنوان ”همدمی خانوادگی با خدای پدر“ صحبت کرد. عیسی به دنبال این بود که واژه‌های زیادی را جایگزین پادشاهی کند، اما همیشه بدون موفقیت. در زمرۀ واژه‌های دیگر، او اینها را به کار برد: خانوادۀ خدا، خواست پدر، دوستان خدا، همدمی باورمندان، برادری انسان، طایفۀ پدر، فرزندان خدا، همدمی ایمانداران، خدمت به پدر، و فرزندان رهایی یافتۀ خداوند.
170:2.24 (1861.6)
By the time the Apostle John began to write the story of Jesus’ life and teachings, the early Christians had experienced so much trouble with the kingdom-of-God idea as a breeder of persecution that they had largely abandoned the use of the term. John talks much about the “eternal life.” Jesus often spoke of it as the “kingdom of life.” He also frequently referred to “the kingdom of God within you.” He once spoke of such an experience as “family fellowship with God the Father.” Jesus sought to substitute many terms for the kingdom but always without success. Among others, he used: the family of God, the Father’s will, the friends of God, the fellowship of believers, the brotherhood of man, the Father’s fold, the children of God, the fellowship of the faithful, the Father’s service, and the liberated sons of God.
170:2.25 (1861.7)
But he could not escape the use of the kingdom idea. It was more than fifty years later, not until after the destruction of Jerusalem by the Roman armies, that this concept of the kingdom began to change into the cult of eternal life as its social and institutional aspects were taken over by the rapidly expanding and crystallizing Christian church.
170:3.2 (1861.9)
Though Jesus taught that faith, simple childlike belief, is the key to the door of the kingdom, he also taught that, having entered the door, there are the progressive steps of righteousness which every believing child must ascend in order to grow up to the full stature of the robust sons of God.
با توجه به تکنیک دریافت بخشش خداوند است که دستیابی به عدالت پادشاهی آشکار می‌شود. ایمان بهایی است که برای ورود به خانوادۀ خداوند می‌پردازید؛ اما بخشش عمل خداوند است که ایمان شما را به عنوان بهای ورود می‌پذیرد. و دریافت بخششِ خداوند توسط یک ایماندارِ به پادشاهی مستلزم یک تجربۀ قطعی و واقعی است و شامل چهار مرحلۀ زیر، مراحل پادشاهی برای درستکاریِ باطنی، می‌باشد:
170:3.3 (1861.10)
It is in the consideration of the technique of receiving God’s forgiveness that the attainment of the righteousness of the kingdom is revealed. Faith is the price you pay for entrance into the family of God; but forgiveness is the act of God which accepts your faith as the price of admission. And the reception of the forgiveness of God by a kingdom believer involves a definite and actual experience and consists in the following four steps, the kingdom steps of inner righteousness:
از این رو بدیهی است که مذهب راستین و باطنیِ پادشاهی به طور پایدار و فزاینده تمایل دارد خود را در راههای عملیِ خدمت اجتماعی آشکار سازد. عیسی مذهب زنده‌ای را آموزش داد که باورمندانش را به پرداختن به کار خدمت مهرآمیز سوق می‌داد. اما عیسی اخلاقیات را به جای مذهب قرار نداد. او مذهب را به عنوان یک آرمان و اخلاقیات را به عنوان ثمره آموزش می‌داد.
170:3.8 (1862.5)
It therefore is evident that the true and inner religion of the kingdom unfailingly and increasingly tends to manifest itself in practical avenues of social service. Jesus taught a living religion that impelled its believers to engage in the doing of loving service. But Jesus did not put ethics in the place of religion. He taught religion as a cause and ethics as a result.
درستی هر عملی باید با انگیزۀ آن سنجیده شود؛ از این رو بالاترین اَشکال نیکی ناخودآگاه هستند. عیسی هرگز به اخلاقیات یا نیک‌کرداری بدین گونه توجه نمی‌کرد. او کاملاً به آن همدمی باطنی و روحانی با خدای پدر علاقمند بود که به طور یقین و مستقیم خود را به صورت خدمت آشکار و مهرآمیز برای انسان نشان می‌دهد. او آموزش داد که مذهبِ پادشاهی یک تجربۀ راستینِ شخصی است که هیچ انسانی نمی‌تواند آن را در درون خود نگهدارد؛ این که آگاهی از عضو یک خانوادۀ ایماندار بودن، به طور اجتناب‌ناپذیر به عمل نمودن به اصول رفتار خانواده، خدمت به برادران و خواهرانِ فرد در تلاش برای تقویت و گسترش برادری می‌انجامد.
170:3.9 (1862.6)
The righteousness of any act must be measured by the motive; the highest forms of good are therefore unconscious. Jesus was never concerned with morals or ethics as such. He was wholly concerned with that inward and spiritual fellowship with God the Father which so certainly and directly manifests itself as outward and loving service for man. He taught that the religion of the kingdom is a genuine personal experience which no man can contain within himself; that the consciousness of being a member of the family of believers leads inevitably to the practice of the precepts of the family conduct, the service of one’s brothers and sisters in the effort to enhance and enlarge the brotherhood.
مذهبِ پادشاهی، شخصی و فردی است؛ ثمرات و نتایج آن، خانوادگی و اجتماعی هستند. عیسی هرگز در تجلیل از تقدس فرد در مقایسه با جامعه کوتاهی نکرد. اما او همچنین تشخیص داد که انسان شخصیت خود را از طریق خدمتِ عاری از خودخواهی رشد می‌دهد؛ و این که او طبیعت اخلاقی خود را در روابط مهرآمیز با همنوعانش آشکار می‌سازد.
170:3.10 (1862.7)
The religion of the kingdom is personal, individual; the fruits, the results, are familial, social. Jesus never failed to exalt the sacredness of the individual as contrasted with the community. But he also recognized that man develops his character by unselfish service; that he unfolds his moral nature in loving relations with his fellows.
عیسی با این آموزش که پادشاهی در درون است، با ستودنِ فرد، ضربه‌ای مرگبار به جامعۀ قدیم وارد کرد، زیرا او عصر نوینِ نیکوکاریِ راستینِ اجتماعی را به وجود آورد. دنیا این نظم جدید جامعه را به میزان کمی شناخته است، زیرا از اجرای اصول انجیل پادشاهی آسمان امتناع ورزیده است. و هنگامی که این پادشاهیِ برتریِ معنوی در زمین استقرار یابد، صرفاً در شرایط اجتماعی و مادیِ بهبود یافته تجلی نخواهد یافت، بلکه در شکوهِ آن ارزشهای معنویِ تقویت شده و غنی شده‌ای جلوه‌گر خواهد شد که مشخصۀ نزدیک شدن به عصر روابط انسانیِ بهبود یافته و دستاوردهای معنویِ در حال پیشرفت می‌باشند.
170:3.11 (1862.8)
By teaching that the kingdom is within, by exalting the individual, Jesus struck the deathblow of the old society in that he ushered in the new dispensation of true social righteousness. This new order of society the world has little known because it has refused to practice the principles of the gospel of the kingdom of heaven. And when this kingdom of spiritual pre-eminence does come upon the earth, it will not be manifested in mere improved social and material conditions, but rather in the glories of those enhanced and enriched spiritual values which are characteristic of the approaching age of improved human relations and advancing spiritual attainments.
عیسی هرگز تعریف دقیقی از پادشاهی ارائه نکرد. او در یک زمان در مورد یک مرحله از پادشاهی صحبت می‌کرد، و در یک زمان دیگر جنبۀ متفاوتی از روابط برادرانه در پادشاهیِ خداوند در قلب انسانها را مورد بحث قرار می‌داد. در جریان موعظۀ بعد از ظهر این روز سبت، عیسی به پنج مرحله یا دورۀ پادشاهی اشاره کرد، و آنها عبارت بودند از:
170:4.1 (1862.9)
Jesus never gave a precise definition of the kingdom. At one time he would discourse on one phase of the kingdom, and at another time he would discuss a different aspect of the brotherhood of God’s reign in the hearts of men. In the course of this Sabbath afternoon’s sermon Jesus noted no less than five phases, or epochs, of the kingdom, and they were:
بنابراین ما همیشه باید آموزشهای استاد را بررسی کنیم تا مشخص کنیم که او در هنگام استفاده از واژۀ پادشاهی آسمان به کدام یک از این پنج مرحله ممکن است اشاره داشته باشد. با این روندِ تغییرِ تدریجیِ خواستِ انسان و در نتیجه تأثیرگذاری بر تصمیمات انسان، میکائیل و یارانش نیز به طور تدریجی، اما به طور قطعی سرتاسرِ مسیر تکامل انسان، اجتماعی و غیره را تغییر می‌دهند.
170:4.7 (1863.5)
Wherefore must we always examine the Master’s teaching to ascertain which of these five phases he may have reference to when he makes use of the term kingdom of heaven. By this process of gradually changing man’s will and thus affecting human decisions, Michael and his associates are likewise gradually but certainly changing the entire course of human evolution, social and otherwise.
این دنیا هرگز به طور جدی یا پاکدلانه یا صادقانه این ایده‌های پویا و آرمانهای الهیِ دکترینِ عیسی دربارۀ پادشاهی آسمان را امتحان نکرده است. اما شما نباید از پیشرفت ظاهراً کند ایدۀ پادشاهی در یورنشیا دلسرد شوید. به خاطر داشته باشید که نظامِ تکاملِ تدریجی در معرض تغییرات ناگهانی و غیرمنتظرۀ دوره‌ای در هر دو دنیای مادی و روحی است. اعطای عیسی به عنوان یک پسرِ در جسم پدیدار شده، رخدادی عجیب و غیرمنتظره در زندگیِ معنویِ دنیا بود. همچنین در جستجوی تجلی عصر پادشاهی، این اشتباه مهلک را مرتکب نشوید که در برقرار ساختنِ آن در روان خود ناکام بمانید.
170:4.14 (1863.12)
This world has never seriously or sincerely or honestly tried out these dynamic ideas and divine ideals of Jesus’ doctrine of the kingdom of heaven. But you should not become discouraged by the apparently slow progress of the kingdom idea on Urantia. Remember that the order of progressive evolution is subjected to sudden and unexpected periodical changes in both the material and the spiritual worlds. The bestowal of Jesus as an incarnated Son was just such a strange and unexpected event in the spiritual life of the world. Neither make the fatal mistake, in looking for the age manifestation of the kingdom, of failing to effect its establishment within your own souls.
اگر چه عیسی یک مرحله از پادشاهی را به آینده ارجاع داد، و در موارد متعدد به این امر اشاره کرد که چنین رویدادی ممکن است به عنوان بخشی از یک بحران جهانی ظاهر شود؛ و گر چه او علاوه بر این به طور قطع، در چندین مورد، قطعاً قول داد که زمانی به یورنشیا باز خواهد گشت، باید نگاشته شود که او هرگز این دو ایده را صریحاً به هم مرتبط نکرد. او مکاشفۀ جدیدی از پادشاهی در زمین و در یک زمان آینده را وعده داد؛ او همچنین قول داد که شخصاً به این کره باز خواهد گشت؛ اما او نگفت که این دو رویداد به طور همزمان رخ خواهند داد. با توجه به آنچه که ما می‌دانیم این وعده‌ها ممکن است به همان رویداد اشاره داشته باشند و یا نداشته باشند.
170:4.15 (1863.13)
Although Jesus referred one phase of the kingdom to the future and did, on numerous occasions, intimate that such an event might appear as a part of a world crisis; and though he did likewise most certainly, on several occasions, definitely promise sometime to return to Urantia, it should be recorded that he never positively linked these two ideas together. He promised a new revelation of the kingdom on earth and at some future time; he also promised sometime to come back to this world in person; but he did not say that these two events were synonymous. From all we know these promises may, or may not, refer to the same event.
حواریون و شاگردان او قطعاً این دو آموزش را به هم مرتبط کردند. وقتی پادشاهی آنطور که آنها انتظار داشتند تحقق نیافت، با به یاد آوردنِ آموزشهای استاد در مورد یک پادشاهی آینده و به خاطر آوردن وعدۀ او برای آمدنِ دوباره، به سرعت به این نتیجه رسیدند که این وعده‌ها به رویدادی یکسان اشاره دارد؛ و از این رو آنها با این امید زندگی کردند که او فوراً برای دومین بار خواهد آمد تا پادشاهی را در حد کاملِ آن و با قدرت و جلال برقرار سازد. و از این رو نسلهای متوالیِ ایماندار در زمین زندگی کرده‌اند و همان امید الهام‌بخش اما مأیوس کننده را در سر پرورانده‌اند.
170:4.16 (1863.14)
His apostles and disciples most certainly linked these two teachings together. When the kingdom failed to materialize as they had expected, recalling the Master’s teaching concerning a future kingdom and remembering his promise to come again, they jumped to the conclusion that these promises referred to an identical event; and therefore they lived in hope of his immediate second coming to establish the kingdom in its fullness and with power and glory. And so have successive believing generations lived on earth entertaining the same inspiring but disappointing hope.
اما گام بزرگی که نشان دهندۀ انتقال آموزشهای عیسی از یک سرزمین یهودی به یک سرزمین غیریهودی بود، زمانی برداشته شد که مسیحِ پادشاهی، نجات دهندۀ کلیسا شد. کلیسا یک سازمان مذهبی و اجتماعی بود که با فعالیتهای پولس و جانشینانش رشد کرده بود، بر پایۀ آموزشهای عیسی بنا شده بود، و ایده‌های فیلون و آموزشهای نیک و بد ایرانی به آن ضمیمه شده بود.
170:5.3 (1864.3)
But the great step which marked the transplantation of the teachings of Jesus from a Jewish to a gentile soil was taken when the Messiah of the kingdom became the Redeemer of the church, a religious and social organization growing out of the activities of Paul and his successors and based on the teachings of Jesus as they were supplemented by the ideas of Philo and the Persian doctrines of good and evil.
170:5.6 (1864.6)
2. The gentile Christians began very early to accept the doctrines of Paul, which led increasingly to the general belief that Jesus was the Redeemer of the children of the church, the new and institutional successor of the earlier concept of the purely spiritual brotherhood of the kingdom.
170:5.7 (1864.7)
The church, as a social outgrowth of the kingdom, would have been wholly natural and even desirable. The evil of the church was not its existence, but rather that it almost completely supplanted the Jesus concept of the kingdom. Paul’s institutionalized church became a virtual substitute for the kingdom of heaven which Jesus had proclaimed.
پادشاهیِ مورد اشاره در آموزشهای عیسی، آرمان معنوی درستکاریِ فردی و مفهوم همدمیِ الهیِ انسان با خدا، به تدریج در پنداشتِ عرفانی از شخص عیسی به عنوان نجات دهنده-آفریننده و سرپرست معنویِ یک جامعۀ اجتماعی شدۀ مذهبی غوطه‌ور شد. بدین ترتیب یک کلیسای رسمی و نهادین جایگزین برادریِ فرداً با روح هدایت شدۀ پادشاهی گردید.
170:5.9 (1864.9)
The kingdom of Jesus’ teaching, the spiritual ideal of individual righteousness and the concept of man’s divine fellowship with God, became gradually submerged into the mystic conception of the person of Jesus as the Redeemer-Creator and spiritual head of a socialized religious community. In this way a formal and institutional church became the substitute for the individually spirit-led brotherhood of the kingdom.
پادشاهی، برای یهودیان، جامعۀ قوم اسرائیل بود؛ این برای غیریهودیان به کلیسای مسیحی تبدیل شد. از نظر عیسی، پادشاهی جمع آن افرادی بود که ایمان خود را به پدر بودن خداوند اذعان کرده بودند، و بدین وسیله وقف قلبی خود را به انجام خواست خدا اعلام کرده بودند، و بدین ترتیب به اعضای برادری معنویِ انسانها تبدیل شده بودند.
170:5.11 (1865.1)
The kingdom, to the Jews, was the Israelite community; to the gentiles it became the Christian church. To Jesus the kingdom was the sum of those individuals who had confessed their faith in the fatherhood of God, thereby declaring their wholehearted dedication to the doing of the will of God, thus becoming members of the spiritual brotherhood of man.
استاد کاملاً درک می‌کرد که در نتیجۀ گسترش انجیل پادشاهی نتایج قطعی اجتماعی در دنیا پدیدار خواهد شد؛ اما او در نظر داشت که همۀ این تجلیهای مطلوب اجتماعی باید به عنوان برآیندهای ناخودآگاه و اجتناب‌ناپذیر، یا ثمره‌های طبیعی این تجربۀ شخصی درونی تک تک ایمانداران، این همدمی و پیوند خالص معنوی با روح الهی که در همۀ این ایمانداران ساکن و فعال است، پدیدار شوند.
170:5.12 (1865.2)
The Master fully realized that certain social results would appear in the world as a consequence of the spread of the gospel of the kingdom; but he intended that all such desirable social manifestations should appear as unconscious and inevitable outgrowths, or natural fruits, of this inner personal experience of individual believers, this purely spiritual fellowship and communion with the divine spirit which indwells and activates all such believers.
عیسی پیش‌بینی کرد که یک سازمان اجتماعی، یا کلیسا، پیشرفت پادشاهی راستینِ معنوی را دنبال خواهد کرد، و به همین دلیل است که او هرگز با انجام مراسم تعمید یحیی توسط حواریون مخالفت نکرد. او تعلیم داد که روانِ حقیقت دوست، کسی که گرسنه و تشنۀ درستکاری برای خداست، با ایمان به پادشاهیِ معنوی وارد می‌شود؛ در همان زمان، حواریون تعلیم می‌دادند که چنین فرد ایمانداری از طریق آیینِ آشکارِ تعمید به سازمان اجتماعی شاگردان پذیرفته می‌شود.
170:5.13 (1865.3)
Jesus foresaw that a social organization, or church, would follow the progress of the true spiritual kingdom, and that is why he never opposed the apostles’ practicing the rite of John’s baptism. He taught that the truth-loving soul, the one who hungers and thirsts for righteousness, for God, is admitted by faith to the spiritual kingdom; at the same time the apostles taught that such a believer is admitted to the social organization of disciples by the outward rite of baptism.
هنگامی که پیروان نزدیک عیسی شکست جزئی خود را در تحقق آرمان او برای استقرار پادشاهی در قلب انسانها از طریق استیلای روح و هدایت فرد ایماندار دریافتند، به دنبال حفظ آموزشهای او برآمدند تا این آموزشها کاملاً از دست نروند، ولی این کار را از طریق ایجاد تدریجیِ یک سازمان اجتماعی قابل مشاهده، یعنی کلیسای مسیحی، و جایگزین ساختن آن با آرمان پادشاهیِ استاد انجام دادند. و هنگامی که آنها این برنامۀ جایگزینی را به انجام رساندند، به منظور حفظ انسجام و به رسمیت شناختن آموزشهای استاد در مورد واقعیت پادشاهی، اقدام به موکول ساختن پادشاهی به آینده کردند. کلیسا، درست به محض این که به خوبی تثبیت شد، شروع به دادن این آموزش کرد که پادشاهی در واقع در اوج عصر مسیحیت، در هنگامِ آمدنِ دومِ مسیح پدیدار می‌شود.
170:5.14 (1865.4)
When Jesus’ immediate followers recognized their partial failure to realize his ideal of the establishment of the kingdom in the hearts of men by the spirit’s domination and guidance of the individual believer, they set about to save his teaching from being wholly lost by substituting for the Master’s ideal of the kingdom the gradual creation of a visible social organization, the Christian church. And when they had accomplished this program of substitution, in order to maintain consistency and to provide for the recognition of the Master’s teaching regarding the fact of the kingdom, they proceeded to set the kingdom off into the future. The church, just as soon as it was well established, began to teach that the kingdom was in reality to appear at the culmination of the Christian age, at the second coming of Christ.
بدین ترتیب پادشاهی، مفهوم یک عصر، ایدۀ یک دیدار آینده و آرمانِ رستگاریِ نهاییِ قدیسانِ خدای والامرتبه گردید. مسیحیان اولیه (و بسیاری از مسیحیان دوران بعد) عموماً ایدۀ پدری و فرزندی را که در آموزشهای عیسی دربارۀ پادشاهی تجسم یافته بود از دست دادند، در حالی که آنها مشارکت کاملاً سازمان یافتۀ اجتماعی کلیسا را جایگزین آن کردند. از این رو کلیسا در اصل تبدیل به یک برادری اجتماعی شد که عملاً جایگزین برداشت و آرمان عیسی از یک برادری معنوی گردید.
170:5.15 (1865.5)
In this manner the kingdom became the concept of an age, the idea of a future visitation, and the ideal of the final redemption of the saints of the Most High. The early Christians (and all too many of the later ones) generally lost sight of the Father-and-son idea embodied in Jesus’ teaching of the kingdom, while they substituted therefor the well-organized social fellowship of the church. The church thus became in the main a social brotherhood which effectively displaced Jesus’ concept and ideal of a spiritual brotherhood.
170:5.16 (1865.6)
Jesus’ ideal concept largely failed, but upon the foundation of the Master’s personal life and teachings, supplemented by the Greek and Persian concepts of eternal life and augmented by Philo’s doctrine of the temporal contrasted with the spiritual, Paul went forth to build up one of the most progressive human societies which has ever existed on Urantia.
برداشت عیسی هنوز در مذاهب پیشرفتۀ دنیا زنده است. کلیسای مسیحی پولس، سایۀ اجتماعی شده و انسانی شدۀ آن چیزی است که عیسی قصد داشت پادشاهی آسمان باشد — و چیزی که قطعاً در آینده خواهد شد. پولس و جانشینان او تا حدودی مسائل مربوط به زندگی جاودان را از فرد به کلیسا منتقل کردند. بدین ترتیب مسیح به جای برادر بزرگتر هر فرد ایماندار در خانوادۀ پادشاهی پدر، سالار کلیسا شد. پولس و اشخاص هم عصر او همۀ مفاهیم معنوی عیسی را در مورد خودش و فرد ایماندار به کلیسا به عنوان گروهی از ایمانداران اطلاق کردند؛ و با انجام این کار، ضربه مهلکی به مفهوم پادشاهیِ الهی عیسی در قلب فرد ایماندار وارد کردند.
170:5.17 (1865.7)
The concept of Jesus is still alive in the advanced religions of the world. Paul’s Christian church is the socialized and humanized shadow of what Jesus intended the kingdom of heaven to be—and what it most certainly will yet become. Paul and his successors partly transferred the issues of eternal life from the individual to the church. Christ thus became the head of the church rather than the elder brother of each individual believer in the Father’s family of the kingdom. Paul and his contemporaries applied all of Jesus’ spiritual implications regarding himself and the individual believer to the church as a group of believers; and in doing this, they struck a deathblow to Jesus’ concept of the divine kingdom in the heart of the individual believer.
و بدین ترتیب، برای قرنها، کلیسای مسیحی تحت شرمندگی زیاد کار کرده است، زیرا جرأت یافت که ادعا کند دارای آن قدرتها و امتیازات اسرارآمیز پادشاهی است، قدرتها و امتیازاتی که فقط بین عیسی و برادران ایماندار روحانی او می‌تواند اِعمال و تجربه شود. و بدین ترتیب آشکار می‌شود که عضویت در کلیسا لزوماً به معنای مشارکت در پادشاهی نیست؛ یکی روحانی است، دیگری عمدتاً اجتماعی.
170:5.18 (1866.1)
And so, for centuries, the Christian church has labored under great embarrassment because it dared to lay claim to those mysterious powers and privileges of the kingdom, powers and privileges which can be exercised and experienced only between Jesus and his spiritual believer brothers. And thus it becomes apparent that membership in the church does not necessarily mean fellowship in the kingdom; one is spiritual, the other mainly social.
دیر یا زود یحیی تعمید دهندۀ دیگر و بزرگتری برمی‌خیزد و اعلام می‌کند که ”پادشاهی خدا نزدیک است“ — یعنی بازگشت به مفهوم والای معنوی عیسی، که اعلام کرد پادشاهی خواست پدر آسمانی او است که در قلب ایماندار مسلط و فرازین است — و او همۀ این کارها را بدون اشاره به کلیسای مرئی در زمین یا به آمدنِ دومِ مورد انتظار مسیح انجام می‌دهد. آموزشهای واقعی عیسی باید احیا شود، چنان بیان مجددی که کار پیروان اولیۀ او را که در صدد ایجاد یک سیستم اجتماعی- فلسفیِ اعتقادی در مورد واقعیت اقامت موقت میکائیل در زمین بودند، خنثی کند. در مدت کوتاهی آموزش این داستان دربارۀ عیسی تقریباً جایگزین موعظۀ انجیل پادشاهیِ عیسی شد. به این ترتیب یک مذهبِ تاریخی، آن آموزشی را که در آن عیسی والاترین ایده‌های اخلاقی و آرمانهای معنوی انسان را با عالی‌ترین امید انسان به آینده — زندگی جاودان — در هم آمیخته بود، جایگزین کرد. و آن انجیل پادشاهی بود.
170:5.19 (1866.2)
Sooner or later another and greater John the Baptist is due to arise proclaiming “the kingdom of God is at hand”—meaning a return to the high spiritual concept of Jesus, who proclaimed that the kingdom is the will of his heavenly Father dominant and transcendent in the heart of the believer—and doing all this without in any way referring either to the visible church on earth or to the anticipated second coming of Christ. There must come a revival of the actual teachings of Jesus, such a restatement as will undo the work of his early followers who went about to create a sociophilosophical system of belief regarding the fact of Michael’s sojourn on earth. In a short time the teaching of this story about Jesus nearly supplanted the preaching of Jesus’ gospel of the kingdom. In this way a historical religion displaced that teaching in which Jesus had blended man’s highest moral ideas and spiritual ideals with man’s most sublime hope for the future—eternal life. And that was the gospel of the kingdom.
درست به همین دلیلِ چند جانبه بودنِ انجیل عیسی بود که در طی چند قرن دانشجویانِ نگاشته‌های آموزشهای او به فرقه‌ها و گروههای متعدد تقسیم شدند. این تقسیم رقت‌انگیز ایمانداران مسیحی ناشی از ناتوانی در تشخیص یگانگیِ الهیِ زندگیِ بی‌همتای عیسی در آموزشهای چندگانۀ او است. اما روزی ایمانداران راستین به عیسی بدین گونه از نظر معنوی در نگرش خود در برابر ناباوران دچار اختلاف نخواهند شد. همیشه ممکن است ما تنوع درک و تفسیر عقلانی، حتی درجات متفاوت اجتماعی شدن داشته باشیم، اما فقدان برادری معنوی هم غیرقابل توجیه و هم ناپسند است.
170:5.20 (1866.3)
It is just because the gospel of Jesus was so many-sided that within a few centuries students of the records of his teachings became divided up into so many cults and sects. This pitiful subdivision of Christian believers results from failure to discern in the Master’s manifold teachings the divine oneness of his matchless life. But someday the true believers in Jesus will not be thus spiritually divided in their attitude before unbelievers. Always we may have diversity of intellectual comprehension and interpretation, even varying degrees of socialization, but lack of spiritual brotherhood is both inexcusable and reprehensible.
اشتباه نکنید! در آموزشهای عیسی طبیعتی ابدی وجود دارد که به آن اجازه نمی‌دهد در قلب انسانهای اندیشمند تا ابد بی‌ثمر بماند. پادشاهی بدان گونه که عیسی آن را در ذهن پروراند تا حد زیادی در زمین شکست خورده است؛ در حال حاضر، یک کلیسای برونگرا جای آن را گرفته است؛ اما شما باید درک کنید که این کلیسا فقط مرحلۀ آغازینِ پادشاهیِ معنویِ خنثی شده است، که آن را طی این عصر مادی و به دورانی معنوی‌تر منتقل خواهد کرد، جایی که ممکن است آموزشهای استاد از فرصت کاملتری برای توسعه برخوردار شوند. از این رو کلیسای به اصطلاح مسیحی به پیله‌ای تبدیل می‌شود که مفهوم پادشاهیِ عیسی اکنون در آن در خواب غفلت فرو رفته است. پادشاهیِ برادریِ الهی هنوز زنده است و سرانجام و قطعاً از این افول طولانی بیرون خواهد آمد، درست با همان قطعیتی که پروانه در نهایت به عنوان پدیداریِ زیبای مخلوق کمتر جذابِ ناشی از توسعۀ دگردیس شدۀ آن ظاهر می‌شود.
170:5.21 (1866.4)
Mistake not! there is in the teachings of Jesus an eternal nature which will not permit them forever to remain unfruitful in the hearts of thinking men. The kingdom as Jesus conceived it has to a large extent failed on earth; for the time being, an outward church has taken its place; but you should comprehend that this church is only the larval stage of the thwarted spiritual kingdom, which will carry it through this material age and over into a more spiritual dispensation where the Master’s teachings may enjoy a fuller opportunity for development. Thus does the so-called Christian church become the cocoon in which the kingdom of Jesus’ concept now slumbers. The kingdom of the divine brotherhood is still alive and will eventually and certainly come forth from this long submergence, just as surely as the butterfly eventually emerges as the beautiful unfolding of its less attractive creature of metamorphic development.