کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 169
آخرین آموزش در پلا
آخرین آموزش در پلا
Paper 169
Last Teaching at Pella
Last Teaching at Pella
اواخر عصر روز دوشنبه، 6 مارس، عیسی و ده حواری به اردوگاه پلا رسیدند. این آخرین هفتۀ اقامت عیسی در آنجا بود، و او در تعلیم تودۀ مردم و آموزش حواریون بسیار فعال بود. او هر روز بعد از ظهر برای جمعیت موعظه می‌کرد و هر شب به سؤالات حواریون و برخی از شاگردان پیشرفته‌تری که در اردوگاه زندگی می‌کردند پاسخ می‌داد.
169:0.1 (1850.1)
LATE on Monday evening, March 6, Jesus and the ten apostles arrived at the Pella camp. This was the last week of Jesus’ sojourn there, and he was very active in teaching the multitude and instructing the apostles. He preached every afternoon to the crowds and each night answered questions for the apostles and certain of the more advanced disciples residing at the camp.
دو روز قبل از ورود استاد، خبرِ از مرگ برخاستنِ ایلعازر به اردوگاه رسیده بود، و تمام مجلس بی‌قرار بود. از زمان غذا دادن به پنج هزار تن، چنین چیزی که اینطور قوۀ تخیل مردم را برانگیزد، رخ نداده بود. و از این رو دقیقاً در اوج مرحلۀ دومِ خدمت عمومی پادشاهی بود که عیسی تصمیم گرفت که در این یک هفتۀ کوتاه در پلا آموزش دهد و سپس سفر به جنوب پریا را آغاز کند، سفری که فوراً به تجارب نهایی و سوگ‌بار هفتۀ آخر در اورشلیم منتهی شد.
169:0.2 (1850.2)
Word regarding the resurrection of Lazarus had reached the encampment two days before the Master’s arrival, and the entire assembly was agog. Not since the feeding of the five thousand had anything occurred which so aroused the imagination of the people. And thus it was at the very height of the second phase of the public ministry of the kingdom that Jesus planned to teach this one short week at Pella and then to begin the tour of southern Perea which led right up to the final and tragic experiences of the last week in Jerusalem.
”پیامبران از سموئیل تا یحیی به شما اندرز داده‌اند که باید خدا را بجویید — در جستجوی حقیقت باشید. آنها همیشه گفته‌اند: ’خداوند را بجویید تا او پیدا شود. ‘و همۀ این آموزشها را باید در دل داشت. اما من آمده‌ام تا به شما نشان دهم که در حالی که شما به دنبال یافتن خداوند هستید، خداوند نیز به همین ترتیب به دنبال یافتن شماست. من بارها داستان شبان نیکو را برای شما تعریف کرده‌ام که نود و نه گوسفند را در گله رها کرد تا به جستجوی آن یکی که گمشده بود برود، و این که چگونه وقتی گوسفندِ گمشده را یافت، او را روی شانه‌های خود گذاشت و به گونه‌ای مهرآمیز او را به آغل حمل کرد. و هنگامی که گوسفندِ گمشده به گله بازگردانده شد، به خاطر می‌آورید که شبان نیکو دوستان خود را فراخواند و از آنها خواست که به خاطر یافتن گوسفندی که گم شده بود با او شادی کنند. باز هم می‌گویم که به خاطر یک گناهکار که توبه می‌کند در بهشت بیشتر شادی می‌شود تا برای نود و نه فرد درستکار که نیازی به توبه ندارند. این واقعیت که آدمها از دست می‌روند فقط علاقۀ پدر آسمانی را افزایش می‌دهد. من به این دنیا آمده‌ام تا خواست پدرم را انجام دهم و به راستی در مورد پسر انسان گفته شده است که او دوست خراجگیران و گناهکاران است.
169:1.2 (1850.9)
“You have been admonished by the prophets from Samuel to John that you should seek for God—search for truth. Always have they said, ‘Seek the Lord while he may be found.’ And all such teaching should be taken to heart. But I have come to show you that, while you are seeking to find God, God is likewise seeking to find you. Many times have I told you the story of the good shepherd who left the ninety and nine sheep in the fold while he went forth searching for the one that was lost, and how, when he had found the straying sheep, he laid it over his shoulder and tenderly carried it back to the fold. And when the lost sheep had been restored to the fold, you remember that the good shepherd called in his friends and bade them rejoice with him over the finding of the sheep that had been lost. Again I say there is more joy in heaven over one sinner who repents than over the ninety and nine just persons who need no repentance. The fact that souls are lost only increases the interest of the heavenly Father. I have come to this world to do my Father’s bidding, and it has truly been said of the Son of Man that he is a friend of publicans and sinners.
”به شما آموزش داده شده است که پذیرش الهی پس از ندامت شما و در نتیجۀ همۀ کارهای قربانی و توبۀ شما حاصل می‌شود، اما من به شما اطمینان می‌دهم که حتی قبل از این که توبه کنید پدر شما را می‌پذیرد و پسر و یارانش را می‌فرستد تا شما را بیابند و شما را با شادی به گله، پادشاهیِ فرزندی و پیشرفت معنوی بازگردانند. شما همگی مانند گوسفندانی هستید که گمراه شده‌اند، و من آمده‌ام تا کسانی را که گمراه شده‌اند بجویم و آنها را نجات دهم.
169:1.3 (1851.1)
“You have been taught that divine acceptance comes after your repentance and as a result of all your works of sacrifice and penitence, but I assure you that the Father accepts you even before you have repented and sends the Son and his associates to find you and bring you, with rejoicing, back to the fold, the kingdom of sonship and spiritual progress. You are all like sheep which have gone astray, and I have come to seek and to save those who are lost.
”و همچنین باید داستان زنی را به خاطر بیاورید که گردنبندی زینتی داشت که از ده قطعه نقره ساخته شده بود. او یک قطعۀ آن را گم کرد ولی چراغ روشن کرد و با جدیت خانه‌اش را جارو کرد و آنقدر به جستجو ادامه داد تا این که تکه نقرۀ گمشده را پیدا کرد. و به محض این که سکۀ گم شده را پیدا کرد، دوستان و همسایگانش را صدا کرد و گفت: ’با من شادی کنید، زیرا من قطعۀ گم شده را یافته‌ام. ‘پس باز می‌گویم که همیشه در حضور فرشتگان آسمان به خاطر یک گناهکار که توبه می‌کند و به آغوش پدر باز می‌گردد شادی می‌شود. و من این داستان را به شما می‌گویم تا این را به شما القا کنم که پدر و پسرش به جستجوی گمشده‌ها می‌روند، و در این جستجو، ما از همۀ تأثیراتی که در تلاشهای مستمر ما برای یافتن گمشده‌ها و نیازمندانِ نجات قادر به کمک هستند استفاده می‌کنیم. و از این رو، در حالی که پسر انسان به بیابان می‌رود تا گوسفند گم شده را بیابد، همچنین به جستجوی سکه‌ای می‌پردازد که در خانه گم شده است. گوسفند به طور ناخواسته سرگردان می‌شود؛ سکه توسط غبار زمان پوشانده می‌شود و از طریق انباشته شدن متعلقات آدمیان پنهان می‌گردد.
169:1.4 (1851.2)
“And you should also remember the story of the woman who, having had ten pieces of silver made into a necklace of adornment, lost one piece, and how she lit the lamp and diligently swept the house and kept up the search until she found the lost piece of silver. And as soon as she found the coin that was lost, she called together her friends and neighbors, saying, ‘Rejoice with me, for I have found the piece that was lost.’ So again I say, there is always joy in the presence of the angels of heaven over one sinner who repents and returns to the Father’s fold. And I tell you this story to impress upon you that the Father and his Son go forth to search for those who are lost, and in this search we employ all influences capable of rendering assistance in our diligent efforts to find those who are lost, those who stand in need of salvation. And so, while the Son of Man goes out in the wilderness to seek for the sheep gone astray, he also searches for the coin which is lost in the house. The sheep wanders away, unintentionally; the coin is covered by the dust of time and obscured by the accumulation of the things of men.
169:1.5 (1851.3)
“And now I would like to tell you the story of a thoughtless son of a well-to-do farmer who deliberately left his father’s house and went off into a foreign land, where he fell into much tribulation. You recall that the sheep strayed away without intention, but this youth left his home with premeditation. It was like this:
”مردی دو پسر داشت؛ پسر جوانتر، سرخوش و بی‌خیال بود. او همیشه به دنبال خوشگذرانی بود و از زیر بار مسئولیت شانه خالی می‌کرد، در حالی که برادر بزرگترش جدی، هوشیار، سخت‌کوش، و مایل به پذیرش مسئولیت بود. حال این دو برادر با هم خوب نبودند؛ آنها همیشه دعوا و جر و بحث می‌کردند. پسر جوانتر شاد و سرزنده بود، اما تن‌آسا و غیرقابل اعتماد بود؛ پسر بزرگتر، ثابت قدم و سخت‌کوش، و در عین حال خود محور، تندخو، و متکبر بود. پسر کوچکتر از بازی لذت می‌برد اما از کار اجتناب می‌کرد؛ پسر بزرگتر خود را وقف کار می‌کرد اما به ندرت بازی می‌کرد. این معاشرت به حدی ناپسند شد که پسر جوانتر نزد پدرش آمد و گفت: ’پدر، سومین سهم از داراییهای خود را به من بده که به من می‌رسد و به من اجازه می‌دهد برای جستجوی ثروت خود به دنیا بروم. ‘و هنگامی که پدر این درخواست را شنید، چون می‌دانست که چقدر مرد جوان در خانه ناخشنود و از برادر بزرگترش ناراضی است، اموالش را تقسیم کرد، و به مرد جوان سهمش را داد.
169:1.6 (1851.4)
“A certain man had two sons; one, the younger, was lighthearted and carefree, always seeking for a good time and shirking responsibility, while his older brother was serious, sober, hard-working, and willing to bear responsibility. Now these two brothers did not get along well together; they were always quarreling and bickering. The younger lad was cheerful and vivacious, but indolent and unreliable; the older son was steady and industrious, at the same time self-centered, surly, and conceited. The younger son enjoyed play but shunned work; the older devoted himself to work but seldom played. This association became so disagreeable that the younger son came to his father and said: ‘Father, give me the third portion of your possessions which would fall to me and allow me to go out into the world to seek my own fortune.’ And when the father heard this request, knowing how unhappy the young man was at home and with his older brother, he divided his property, giving the youth his share.
”در عرض چند هفته، مرد جوان تمام سرمایه‌اش را جمع کرد و به سفری به یک دیار دور رفت، و چون هیچ کاری سودمند که انجام دادن آن برایش لذت‌بخش نیز باشد نیافت، به زودی تمام ارث خود را در زندگی بی‌بند و بار هدر داد. و پس از این که همۀ دارایی خود را خرج کرد، یک قحطی طولانی در آن کشور رخ داد، و او خود را در تنگدستی یافت. و بدین ترتیب، هنگامی که او دچار گرسنگی شد و درماندگی او زیاد شد، نزد یکی از اهالی آن دیار کار یافت، و او وی را برای غذا دادن به خوکها به مزارع فرستاد. و مرد جوان شکم خود را از پوسته‌هایی که خوکها می‌خوردند با خرسندی پر می‌کرد، اما هیچ کس به او چیزی نمی‌داد.
169:1.7 (1851.5)
“Within a few weeks the young man gathered together all his funds and set out upon a journey to a far country, and finding nothing profitable to do which was also pleasurable, he soon wasted all his inheritance in riotous living. And when he had spent all, there arose a prolonged famine in that country, and he found himself in want. And so, when he suffered hunger and his distress was great, he found employment with one of the citizens of that country, who sent him into the fields to feed swine. And the young man would fain have filled himself with the husks which the swine ate, but no one would give him anything.
”یک روز، وقتی که او بسیار گرسنه بود، به خود آمد و گفت: ’چه تعداد از خدمتکاران پدرم نان کافی و اضافه دارند، در حالی که من دارم از فرط گرسنگی هلاک می‌شوم، و در اینجا در یک دیار بیگانه در حال غذا دادن به خوکها هستم! من برخواهم خاست و نزد پدرم خواهم رفت، و به او خواهم گفت: پدر، من بر ضد آسمان و بر ضد تو گناه کرده‌ام. من دیگر شایسته نیستم پسرت خوانده شوم؛ فقط مایل باش که مرا یکی از خدمتکاران خود کنی. ‘و وقتی مرد جوان به این تصمیم رسید، برخاست و راهی خانۀ پدرش شد.
169:1.8 (1852.1)
“One day, when he was very hungry, he came to himself and said: ‘How many hired servants of my father have bread enough and to spare while I perish with hunger, feeding swine off here in a foreign country! I will arise and go to my father, and I will say to him: Father, I have sinned against heaven and against you. I am no more worthy to be called your son; only be willing to make me one of your hired servants.’ And when the young man had reached this decision, he arose and started out for his father’s house.
”اکنون این پدر برای پسرش بسیار اندوهگین شده بود؛ او دلش برای این پسرِ شاد و گر چه بی‌فکر تنگ شده بود. این پدر این پسر را دوست داشت و همیشه در انتظار بازگشت او بود، به طوری که در روزی که به خانه‌اش نزدیک شد، حتی در حالی که هنوز دور بود، پدر او را دید، و در حالی که آکنده از دلسوزی محبت‌آمیز شده بود برای استقبال از او بیرون دوید، و با سلامی پرمهر او را در آغوش گرفت و بوسید. و پس از این که آنها بدین گونه یکدیگر را دیدند، پسر به چهرۀ اشک‌آلود پدرش نگاه کرد و گفت: ’ای پدر، من بر ضد آسمان و در برابر دیدگانت گناه کرده‌ام؛ من دیگر شایسته نیستم که یک پسر خوانده شوم‘ — اما پسر فرصتی برای تکمیل اعترافاتش پیدا نکرد، زیرا پدرِ بسیار مسرور به خدمتکارانی که تا این لحظه دوان دوان آمده بودند گفت: ’سریعاً بهترین لباس او را بیاورید، همانی که من حفظ کرده‌ام، و آن را بر تن او کنید و انگشتر پسر را به دستش کنید و برای پاهایش صندل بیاورید‘.
169:1.9 (1852.2)
“Now this father had grieved much for his son; he had missed the cheerful, though thoughtless, lad. This father loved this son and was always on the lookout for his return, so that on the day he approached his home, even while he was yet afar off, the father saw him and, being moved with loving compassion, ran out to meet him, and with affectionate greeting he embraced and kissed him. And after they had thus met, the son looked up into his father’s tearful face and said: ‘Father, I have sinned against heaven and in your sight; I am no more worthy to be called a son’—but the lad did not find opportunity to complete his confession because the overjoyed father said to the servants who had by this time come running up: ‘Bring quickly his best robe, the one I have saved, and put it on him and put the son’s ring on his hand and fetch sandals for his feet.’
”و سپس، پس از آن که پدرِ شاد، پسر پاخسته و وامانده را به داخل خانه هدایت کرد، خطاب به خدمتکارانش گفت: ’گوسالۀ فربه را بیاورید و بکشید، و بگذارید بخوریم و شادی کنیم، زیرا این پسر من مرده بود و دوباره زنده شد؛ او گم شده بود و پیدا شد. ‘و همۀ آنها دور پدر جمع شدند تا به خاطر بازگشت پسرش با او شادی کنند.
169:1.10 (1852.3)
“And then, after the happy father had led the footsore and weary lad into the house, he called to his servants: ‘Bring on the fatted calf and kill it, and let us eat and make merry, for this my son was dead and is alive again; he was lost and is found.’ And they all gathered about the father to rejoice with him over the restoration of his son.
”تقریباً در این هنگام، در حالی که آنها جشن می‌گرفتند، پسر بزرگتر پس از کار روزانۀ خود در مزرعه به خانه وارد شد و همینطور که به خانه نزدیک می‌شد، صدای موسیقی و رقص شنید. و هنگامی که به درِ پشتی رسید، یکی از خادمان را صدا زد و معنی این همه جشن و سرور را جویا شد. و سپس خادم گفت: ’برادرت که مدتی طولانی گم شده بود به خانه آمده است، و پدرت گوسالۀ فربه را کشت تا به خاطر بازگشت امن پسرش شادی کند. داخل شو تا تو نیز به پیشواز برادرت بروی و به خاطر بازگشت او به خانۀ پدرت به او خوشامد بگویی. ‘
169:1.11 (1852.4)
“About this time, while they were celebrating, the elder son came in from his day’s work in the field, and as he drew near the house, he heard the music and the dancing. And when he came up to the back door, he called out one of the servants and inquired as to the meaning of all this festivity. And then said the servant: ‘Your long-lost brother has come home, and your father has killed the fatted calf to rejoice over his son’s safe return. Come in that you also may greet your brother and receive him back into your father’s house.’
”اما وقتی برادر بزرگتر این را شنید، چنان احساساتش جریحه‌دار شد و خشمگین شد که نخواست به خانه برود. وقتی پدرش از ناخشنودی او برای استقبال از برادر کوچکترش شنید، بیرون آمد تا به او التماس کند. اما پسر بزرگتر تسلیم متقاعدسازیِ پدرش نشد. او در جواب پدرش گفت: ’اینجا سالها به تو خدمت کرده‌ام و از کمترین فرامینت سرپیچی نکرده‌ام، و با این حال حتی یک بزغاله هم به من ندادی تا با دوستانم ضیافتی برپا کنم. من در تمام این سالها در اینجا ماندم تا از تو مراقبت کنم، و تو هرگز از خدمت صادقانۀ من خوشحال نشدی، اما وقتی این پسرت برمی‌گردد، در حالی که اموالت را با روسپی‌ها هدر داده، در کشتن گوسالۀ پروار و شادی با او شتاب به خرج می‌دهی.‘
169:1.12 (1852.5)
“But when the older brother heard this, he was so hurt and angry he would not go into the house. When his father heard of his resentment of the welcome of his younger brother, he went out to entreat him. But the older son would not yield to his father’s persuasion. He answered his father, saying: ‘Here these many years have I served you, never transgressing the least of your commands, and yet you never gave me even a kid that I might make merry with my friends. I have remained here to care for you all these years, and you never made rejoicing over my faithful service, but when this your son returns, having squandered your substance with harlots, you make haste to kill the fatted calf and make merry over him.’
”از آنجایی که این پدر واقعاً هر دو پسرش را دوست داشت، سعی کرد با این پسر بزرگتر به استدلال بپردازد: ’اما پسرم، تو تمام مدت با من بودی، و تمام آنچه را که من دارم متعلق به توست. هر وقت دوستانی به دست می‌آوردی تا شادی خود را با آنها قسمت کنی، می‌توانستی بزغاله‌ای داشته باشی. اما تنها شایسته است که اکنون به خاطر بازگشت برادرت برای شادی و سرور به من محلق شوی. به این فکر کن پسرم، برادرت گم شده بود و پیدا شد؛ او زنده نزد ما بازگشته است!“‘
169:1.13 (1852.6)
“Since this father truly loved both of his sons, he tried to reason with this older one: ‘But, my son, you have all the while been with me, and all this which I have is yours. You could have had a kid at any time you had made friends to share your merriment. But it is only proper that you should now join with me in being glad and merry because of your brother’s return. Think of it, my son, your brother was lost and is found; he has returned alive to us!’”
عیسی به بیان همزمان این سه داستان بسیار علاقمند بود. او داستان گوسفند گمشده را ارائه کرد تا نشان دهد که وقتی انسانها به طور ناخواسته از مسیر زندگی دور می‌شوند، پدر به چنین افراد گم شده‌ای توجه می‌کند و به همراه پسرانش، شبانان واقعی گله، به دنبال گوسفند گمشده می‌رود. او سپس داستان سکۀ گمشده در خانه را بازگو می‌کرد تا نشان دهد که جستجوی الهی برای همۀ کسانی که به واسطۀ نگرانیها و اندوخته‌های مادیِ زندگی سردرگم، حیران، و یا سوا از آن، از نظر روحی کور شده‌اند چقدر کامل است. و سپس به بیان این مَثَل پسر گمشده، یعنی پذیرش پسر ولخرجِ بازگشته، می‌پرداخت تا نشان دهد که بازگرداندن پسر گمشده به خانه و قلب پدرش چقدر کامل است.
169:1.15 (1853.2)
Jesus was very partial to telling these three stories at the same time. He presented the story of the lost sheep to show that, when men unintentionally stray away from the path of life, the Father is mindful of such lost ones and goes out, with his Sons, the true shepherds of the flock, to seek the lost sheep. He then would recite the story of the coin lost in the house to illustrate how thorough is the divine searching for all who are confused, confounded, or otherwise spiritually blinded by the material cares and accumulations of life. And then he would launch forth into the telling of this parable of the lost son, the reception of the returning prodigal, to show how complete is the restoration of the lost son into his Father’s house and heart.
169:2.1 (1853.4)
One evening Simon Zelotes, commenting on one of Jesus’ statements, said: “Master, what did you mean when you said today that many of the children of the world are wiser in their generation than are the children of the kingdom since they are skillful in making friends with the mammon of unrighteousness?” Jesus answered:
”برخی از شما، قبل از این که وارد پادشاهی شوید، در برخورد با شرکای تجاری خود بسیار زیرک بودید. اگر شما ناعادل و اغلب بی‌انصاف بودید، با این وجود محتاط و دوراندیش بودید زیرا تجارت خود را با توجه کامل به سود کنونی و امنیت آیندۀ خود انجام دادید. به همین ترتیب، اکنون باید زندگی خود را در پادشاهی سامان دهید تا شادی کنونی خود را تأمین کنید و در عین حال از لذت بردنِ آیندۀ خود از گنجینه‌های ذخیره شده در بهشت نیز اطمینان حاصل نمایید. اگر در هنگامِ خدمت به خود در به دست آوردن منافع برای خود تا این حد کوشا بودید، چرا باید در جذب انسانها برای پادشاهی کمتر تلاش نشان دهید، زیرا اکنون خادمان برادری انسانها و مباشران خدا هستید؟
169:2.2 (1853.5)
“Some of you, before you entered the kingdom, were very shrewd in dealing with your business associates. If you were unjust and often unfair, you were nonetheless prudent and farseeing in that you transacted your business with an eye single to your present profit and future safety. Likewise should you now so order your lives in the kingdom as to provide for your present joy while you also make certain of your future enjoyment of treasures laid up in heaven. If you were so diligent in making gains for yourselves when in the service of self, why should you show less diligence in gaining souls for the kingdom since you are now servants of the brotherhood of man and stewards of God?
”همۀ شما ممکن است از داستان مرد ثروتمندی که مباشری زیرک اما ناعادل داشت، درس بگیرید. این مباشر نه تنها مشتریان ارباب خود را برای منافع خودخواهانۀ خود رنج می‌داد، بلکه مستقیماً داراییهای ارباب خود را نیز تلف کرده و هدر داده بود. سرانجام وقتی خبر همۀ اینها به گوش اربابش رسید، مباشر را به حضور خود فراخواند و معنی این شایعات را جویا شد و از او خواست که فوراً حساب سرپرستی خود را بدهد و خود را آماده کند تا امور ارباب خود را به دیگری بسپارد.
169:2.3 (1853.6)
“You may all learn a lesson from the story of a certain rich man who had a shrewd but unjust steward. This steward had not only oppressed his master’s clients for his own selfish gain, but he had also directly wasted and squandered his master’s funds. When all this finally came to the ears of his master, he called the steward before him and asked the meaning of these rumors and required that he should give immediate accounting of his stewardship and prepare to turn his master’s affairs over to another.
”اکنون این مباشر خیانتکار شروع کرد به خودش بگوید: ’چکار کنم زیرا در آستانۀ از دست دادن این سرپرستی هستم؟ من قدرت زمین کندن ندارم؛ من از گدایی کردن نیز شرمنده‌ام. من می‌دانم که چه خواهم کرد تا مطمئن شوم که وقتی از این سرپرستی خارج شدم، به خانۀ همۀ کسانی که با اربابم تجارت می‌کنند مورد خوشامدگویی واقع شوم. ‘و سپس پس از این که او هر یک از بدهکارانِ اربابِ خود را فرا خواند، به اولی گفت: ’چقدر به ارباب من بدهکاری؟‘ او پاسخ داد: ’یکصد پیمانه روغن. ‘سپس مباشر گفت: ’صورتحساب خود را بردار، سریع بنشین و آن را به پنجاه عوض کن. ‘سپس به بدهکار دیگری گفت: ’چقدر بدهکاری؟‘ و او پاسخ داد: ’یکصد پیمانه گندم.‘ سپس مباشر گفت: ’صورتحساب خود را بگیر و بنویس هشتاد. ‘و او این کار را با بسیاری از بدهکاران دیگر انجام داد. و بدین ترتیب این مباشر ناصادق پس از برکناری از مباشرت خود به دنبال یافتن دوستانی برای خود بود. حتی وقتی سرور و ارباب او نیز متعاقباً متوجه این موضوع شد، مجبور شد اعتراف کند که مباشر خیانتکار او حداقل به روشی که در پی تأمین مایحتاج روزهای تنگدستی و مشقت‌بار آینده بود، خردمندی نشان داده است.
169:2.4 (1853.7)
“Now this unfaithful steward began to say to himself: ‘What shall I do since I am about to lose this stewardship? I have not the strength to dig; to beg I am ashamed. I know what I will do to make certain that, when I am put out of this stewardship, I will be welcomed into the houses of all who do business with my master.’ And then, calling in each of his lord’s debtors, he said to the first, ‘How much do you owe my master?’ He answered, ‘A hundred measures of oil.’ Then said the steward, ‘Take your wax board bond, sit down quickly, and change it to fifty.’ Then he said to another debtor, ‘How much do you owe?’ And he replied, ‘A hundred measures of wheat.’ Then said the steward, ‘Take your bond and write fourscore.’ And this he did with numerous other debtors. And so did this dishonest steward seek to make friends for himself after he would be discharged from his stewardship. Even his lord and master, when he subsequently found out about this, was compelled to admit that his unfaithful steward had at least shown sagacity in the manner in which he had sought to provide for future days of want and adversity.
”و بدین گونه است که فرزندان این دنیا گاهی اوقات در آماده کردن خود برای آینده حکمت بیشتری نسبت به فرزندان نور نشان می‌دهند. من به شما که ادعا می‌کنید در بهشت گنج به دست می‌آورید، می‌گویم: از کسانی که با ثروت برآمده از ناپارسایی دوستی می‌کنند، درس بگیرید، و به همین ترتیب به گونه‌ای زندگی خود را مدیریت کنید که با نیروهای پارسامنش دوستی ابدی داشته باشید، تا وقتی همۀ چیزهای زمینی شکست خوردند، با شادی به منزلگاههای ابدی پذیرفته شوید.
169:2.5 (1854.1)
“And it is in this way that the sons of this world sometimes show more wisdom in their preparation for the future than do the children of light. I say to you who profess to be acquiring treasure in heaven: Take lessons from those who make friends with the mammon of unrighteousness, and likewise so conduct your lives that you make eternal friendship with the forces of righteousness in order that, when all things earthly fail, you shall be joyfully received into the eternal habitations.
”من تصدیق می‌کنم که کسی که در اندک وفادار باشد در وفور نیز وفادار خواهد بود، در حالی که کسی که در اندک ناپارسا است در وفور نیز ناپارسا خواهد بود. اگر در امور این دنیا آینده‌نگری و درستکاری نشان نداده‌اید، چگونه می‌توانید امیدوار باشید که وقتی سرپرستیِ ثروت راستینِ پادشاهی آسمانی به شما سپرده شد وفادار و دوراندیش باشید؟ اگر شما مباشران نیک و نگاهدارندگانِ وفادار نیستید، اگر به آنچه که متعلق به دیگری است وفادار نبوده‌اید، چه کسی آنقدر نادان خواهد بود که گنج بزرگی را به نام خودتان به شما بدهد؟
169:2.6 (1854.2)
“I affirm that he who is faithful in little will also be faithful in much, while he who is unrighteous in little will also be unrighteous in much. If you have not shown foresight and integrity in the affairs of this world, how can you hope to be faithful and prudent when you are trusted with the stewardship of the true riches of the heavenly kingdom? If you are not good stewards and faithful bankers, if you have not been faithful in that which is another’s, who will be foolish enough to give you great treasure in your own name?
هنگامی که فریسیان حاضر این را شنیدند، شروع به پوزخند و تمسخر کردند، زیرا آنها به کسب ثروت خیلی متعهد بودند. این شنوندگانِ نامهربان به دنبال این بودند که عیسی را درگیر بحثهای بی‌فایده کنند، اما او از مناظره با دشمنانش امتناع کرد. هنگامی که فریسیان در میان خود به مشاجره افتادند، سخنان بلند آنها جمعیت کثیری را که در آن حوالی اردو زده بودند جلب کرد؛ و هنگامی که آنها شروع به جر و بحث با یکدیگر نمودند، عیسی کنار کشید و برای شب به چادر خود رفت.
169:2.8 (1854.4)
When the Pharisees who were present heard this, they began to sneer and scoff since they were much given to the acquirement of riches. These unfriendly hearers sought to engage Jesus in unprofitable argumentation, but he refused to debate with his enemies. When the Pharisees fell to wrangling among themselves, their loud speaking attracted large numbers of the multitude encamped thereabouts; and when they began to dispute with each other, Jesus withdrew, going to his tent for the night.
هنگامی که جلسه بسیار پر سر و صدا شد، شمعون پطرس، در حالی که برمی‌خاست، مسئولیت جلسه را بر عهده گرفت و گفت: ”مردان و برادران، درست نیست که بین خود بدین گونه به مشاجره بپردازید. استاد صحبت کرده است، و بهتر است شما در سخنان او تعمق کنید. و این دکترین جدیدی نیست که او به شما اعلام کرده است. آیا شما نیز تمثیل نذیره‌ها در مورد مرد ثروتمند و گدا را نشنیده‌اید؟ برخی از ما شنیدیم که یحیی تعمید دهنده این مَثَل هشدار به کسانی که به ثروت عشق می‌ورزند و طالب ثروت ناصادقانه هستند را غرش‌کنان بازگو کرد. و در حالی که این تمثیل قدیمی مطابق با انجیلی نیست که ما موعظه می‌کنیم، بهتر است همۀ شما تا زمانی که نور نوین پادشاهی آسمان را درک کنید به درسهای آن توجه کنید. داستان بدان گونه که یحیی آن را گفت مانند این بود:
169:3.1 (1854.5)
When the meeting became too noisy, Simon Peter, standing up, took charge, saying: “Men and brethren, it is not seemly thus to dispute among yourselves. The Master has spoken, and you do well to ponder his words. And this is no new doctrine which he proclaimed to you. Have you not also heard the allegory of the Nazarites concerning the rich man and the beggar? Some of us heard John the Baptist thunder this parable of warning to those who love riches and covet dishonest wealth. And while this olden parable is not according to the gospel we preach, you would all do well to heed its lessons until such a time as you comprehend the new light of the kingdom of heaven. The story as John told it was like this:
”مردی ثروتمند به نام دایوِس بود که لباسهای ارغوانی و کتان ظریف می‌پوشید، و هر روز در شادی و جلال زندگی می‌کرد. و گدایی به نام ایلعازر بود که در دروازۀ منزل این مرد ثروتمند دراز می‌کشید. بدن او از زخم پوشیده شده بود و او آرزو داشت از خرده‌های نان که از سفرۀ میز مرد ثروتمند فرو می‌افتاد خود را سیر کند. آری، حتی سگها نیز می‌آمدند و زخمهای او را می‌لیسیدند. باری، آن گدا درگذشت و فرشتگان او را بردند تا در آغوش ابراهیم آرام بگیرد. و سپس، در مدتی کوتاه، این مرد ثروتمند نیز درگذشت و با شکوه عظیم و جلال شاهانه به خاک سپرده شد. وقتی مرد ثروتمند از این دنیا رفت، در سرزمین مردگان بیدار شد و خود را در عذاب دید. او چشمانش را بلند کرد و از دور ابراهیم را دید، و ایلعازر در آغوش او بود. و سپس دایوِس با صدای بلند فریاد زد: ’پدر ابراهیم، به من رحم کن و ایلعازر را به این سو بفرست تا نوک انگشت خود را در آب فرو کند و زبانم را خنک سازد، زیرا من به خاطر مجازاتم در رنج و عذاب شدیدی هستم.‘ و سپس ابراهیم پاسخ داد. ’پسرم، تو باید به یاد بیاوری که در طول زندگیت از چیزهای نیکو بهره‌مند شدی، در حالی که ایلعازر نیز به همین منوال متحمل رنج شد. اما اکنون همۀ اینها تغییر کرده است، زیرا می‌بینم در حالی که تو در عذاب هستی، ایلعازر تسلی می‌یابد. و علاوه بر این، بین ما و تو شکاف بزرگی است، به طوری که نه ما می‌توانیم نزد تو برویم و نه تو می‌توانی به سوی ما بیایی. ‘سپس دایوِس به ابراهیم گفت: ’از تو خواهش می‌کنم که ایلعازر را به خانۀ پدرم برگردانی، زیرا من پنج برادر دارم. او می‌تواند شهادت دهد و برادرانم را از آمدن به این مکان عذاب باز دارد. ‘اما ابراهیم گفت: ’پسرم، آنها موسی و پیامبران را دارند؛ بگذار آنها به آنان گوش فرا دهند. ‘و سپس دایوِس پاسخ داد: ’نه، نه، پدر ابراهیم! اما اگر کسی از میان مردگان نزد آنها برود، آنها توبه خواهند کرد. ‘و سپس ابراهیم گفت: ’اگر آنها به موسی و پیامبران گوش ندهند، حتی اگر کسی از میان مردگان برخیزد، آنها متقاعد نخواهند شد. “‘
169:3.2 (1854.6)
“There was a certain rich man named Dives, who, being clothed in purple and fine linen, lived in mirth and splendor every day. And there was a certain beggar named Lazarus, who was laid at this rich man’s gate, covered with sores and desiring to be fed with the crumbs which fell from the rich man’s table; yes, even the dogs came and licked his sores. And it came to pass that the beggar died and was carried away by the angels to rest in Abraham’s bosom. And then, presently, this rich man also died and was buried with great pomp and regal splendor. When the rich man departed from this world, he waked up in Hades, and finding himself in torment, he lifted up his eyes and beheld Abraham afar off and Lazarus in his bosom. And then Dives cried aloud: ‘Father Abraham, have mercy on me and send over Lazarus that he may dip the tip of his finger in water to cool my tongue, for I am in great anguish because of my punishment.’ And then Abraham replied: ‘My son, you should remember that in your lifetime you enjoyed the good things while Lazarus in like manner suffered the evil. But now all this is changed, seeing that Lazarus is comforted while you are tormented. And besides, between us and you there is a great gulf so that we cannot go to you, neither can you come over to us.’ Then said Dives to Abraham: ‘I pray you send Lazarus back to my father’s house, inasmuch as I have five brothers, that he may so testify as to prevent my brothers from coming to this place of torment.’ But Abraham said: ‘My son, they have Moses and the prophets; let them hear them.’ And then answered Dives: ‘No, No, Father Abraham! but if one go to them from the dead, they will repent.’ And then said Abraham: ‘If they hear not Moses and the prophets, neither will they be persuaded even if one were to rise from the dead.’”
169:3.3 (1855.1)
After Peter had recited this ancient parable of the Nazarite brotherhood, and since the crowd had quieted down, Andrew arose and dismissed them for the night. Although both the apostles and his disciples frequently asked Jesus questions about the parable of Dives and Lazarus, he never consented to make comment thereon.
در حالی که حواریون برقراری پادشاهی خداوند را اعلام می‌کردند، عیسی همیشه در تلاش خود دچار مشکل می‌شد که به حواریون توضیح دهد که پدر آسمانی یک پادشاه نیست. در زمانی که عیسی بر روی زمین زندگی می‌کرد و در جسم تعلیم می‌داد، مردم یورنشیا بیشتر در مورد پادشاهان و امپراتوران در دولتهای ملتها آگاهی داشتند، و یهودیان مدتها راجع به آمدن پادشاهی خداوند تعمق کرده بودند. به این دلایل و دلایل دیگر، استاد فکر کرد که بهتر است برادری معنوی انسانها را به صورت پادشاهی آسمان و سرپرست روحی این برادری را به صورت پدر آسمانی معرفی کند. عیسی هرگز از پدرش به عنوان پادشاه یاد نکرد. او در گفتگوهای صمیمانۀ خود با حواریون همیشه خود را پسر انسان و برادر بزرگتر آنها می‌خواند. او همۀ پیروانش را به عنوان خدمتگزاران نوع بشر و پیام‌آوران انجیل پادشاهی به تصویر می‌کشید.
169:4.1 (1855.2)
Jesus always had trouble trying to explain to the apostles that, while they proclaimed the establishment of the kingdom of God, the Father in heaven was not a king. At the time Jesus lived on earth and taught in the flesh, the people of Urantia knew mostly of kings and emperors in the governments of the nations, and the Jews had long contemplated the coming of the kingdom of God. For these and other reasons, the Master thought best to designate the spiritual brotherhood of man as the kingdom of heaven and the spirit head of this brotherhood as the Father in heaven. Never did Jesus refer to his Father as a king. In his intimate talks with the apostles he always referred to himself as the Son of Man and as their elder brother. He depicted all his followers as servants of mankind and messengers of the gospel of the kingdom.
عیسی هرگز به حواریونش درس منظمی در مورد شخصیت و ویژگیهای پدر آسمانی نداد. او هرگز از انسانها نخواست که به پدرش ایمان بیاورند؛ او این را بدیهی می‌دانست که آنها ایمان می‌آورند. عیسی هرگز با ارائۀ دلایلی برای اثبات واقعیت پدر، خود را تحقیر نکرد. آموزشهای او در مورد پدر همگی در این اعلام متمرکز بود که او و پدر یکی هستند؛ این که هر کس که پسر را دیده است، پدر را نیز دیده است؛ این که پدر، مانند پسر، همه چیز را می‌داند؛ این که فقط پسر به راستی پدر را می‌شناسد، و کسی که پسر او را به وی آشکار خواهد کرد؛ این که هر کس که پسر را می‌شناسد، پدر را نیز می‌شناسد؛ و این که پدر او را به دنیا فرستاد تا سرشت ترکیبی آنها را آشکار سازد و کار مشترک آنها را نشان دهد. او هرگز در مورد پدرش اظهارات دیگری نکرد به جز به زن سامری در کنار چاه یعقوب، آنگاه که گفت: ”خدا روح است. “
169:4.2 (1855.3)
Jesus never gave his apostles a systematic lesson concerning the personality and attributes of the Father in heaven. He never asked men to believe in his Father; he took it for granted they did. Jesus never belittled himself by offering arguments in proof of the reality of the Father. His teaching regarding the Father all centered in the declaration that he and the Father are one; that he who has seen the Son has seen the Father; that the Father, like the Son, knows all things; that only the Son really knows the Father, and he to whom the Son will reveal him; that he who knows the Son knows also the Father; and that the Father sent him into the world to reveal their combined natures and to show forth their conjoint work. He never made other pronouncements about his Father except to the woman of Samaria at Jacob’s well, when he declared, “God is spirit.”
شما از طریق مشاهدۀ ربانیت زندگی عیسی از او راجع به خداوند می‌آموزید، نه از طریق اتکا به تعالیم او. هر یک از شما می‌توانید از زندگی استاد آن مفهوم خدا را که بیانگر میزان ظرفیت شما برای درک واقعیتهای معنوی و الهی، حقایق واقعی و ابدی است، کاملاً درک کنید. متناهی هرگز نمی‌تواند به درک نامتناهی امیدوار باشد، به جز هنگامی که نامتناهی در شخصیتِ زمانی- مکانیِ تجربۀ متناهیِ زندگیِ بشریِ عیسی ناصری تمرکز کانونی یافت.
169:4.3 (1856.1)
You learn about God from Jesus by observing the divinity of his life, not by depending on his teachings. From the life of the Master you may each assimilate that concept of God which represents the measure of your capacity to perceive realities spiritual and divine, truths real and eternal. The finite can never hope to comprehend the Infinite except as the Infinite was focalized in the time-space personality of the finite experience of the human life of Jesus of Nazareth.
عیسی به خوبی می‌دانست که خدا را فقط می‌توان با واقعیتهای تجربی شناخت؛ هرگز نمی‌توان او را صرفاً با آموزش ذهن درک کرد. عیسی به حواریون خود تعلیم داد که در حالی که آنها هرگز نمی‌توانند خدا را به طور کامل درک کنند، مطمئناً می‌توانند او را بشناسند، حتی بدان گونه که پسر انسان را شناختند. شما می‌توانید خدا را بشناسید، نه با فهم آنچه عیسی گفت، بلکه با دانستن این که عیسی چه بود. عیسی قطعاً یک مکاشفۀ خدا بود.
169:4.4 (1856.2)
Jesus well knew that God can be known only by the realities of experience; never can he be understood by the mere teaching of the mind. Jesus taught his apostles that, while they never could fully understand God, they could most certainly know him, even as they had known the Son of Man. You can know God, not by understanding what Jesus said, but by knowing what Jesus was. Jesus was a revelation of God.
169:4.5 (1856.3)
Except when quoting the Hebrew scriptures, Jesus referred to Deity by only two names: God and Father. And when the Master made reference to his Father as God, he usually employed the Hebrew word signifying the plural God (the Trinity) and not the word Yahweh, which stood for the progressive conception of the tribal God of the Jews.
عیسی هرگز پدر را پادشاه خطاب نکرد، و او بسیار متأسف بود که امید یهودیان برای یک پادشاهیِ احیا شده و اعلام یک پادشاهی آینده توسط یحیی باعث شد که او برادریِ معنویِ پیشنهادیِ خود را پادشاهی آسمان بنامد. با یک استثنا — اعلام این که ”خدا روح است“ — عیسی هرگز به هیچ طریق به الوهیت اشاره نکرد، به جز با عباراتی که توصیف کنندۀ رابطۀ شخصی خودش با اولین منبع و مرکز بهشت بود.
169:4.6 (1856.4)
Jesus never called the Father a king, and he very much regretted that the Jewish hope for a restored kingdom and John’s proclamation of a coming kingdom made it necessary for him to denominate his proposed spiritual brotherhood the kingdom of heaven. With the one exception—the declaration that “God is spirit”—Jesus never referred to Deity in any manner other than in terms descriptive of his own personal relationship with the First Source and Center of Paradise.
عیسی کلمۀ خدا را برای تخصیص ایدۀ الوهیت و کلمۀ پدر را برای تخصیص تجربۀ شناخت خداوند به کار برد. وقتی کلمۀ پدر به معنی خدا به کار گرفته می‌شود، باید آن را در بزرگترین معنی ممکنِ آن درک کرد. کلمۀ خدا را نمی‌توان تعریف کرد و از این رو نشانگر مفهوم بیکرانِ پدر است، در حالی که عبارت پدر، که قادر به تعریف جزئی است، ممکن است برای نشان دادن مفهوم انسانیِ پدر الهی به کار گرفته شود، زیرا او در طول دورۀ وجود انسانی با انسان در ارتباط است.
169:4.7 (1856.5)
Jesus employed the word God to designate the idea of Deity and the word Father to designate the experience of knowing God. When the word Father is employed to denote God, it should be understood in its largest possible meaning. The word God cannot be defined and therefore stands for the infinite concept of the Father, while the term Father, being capable of partial definition, may be employed to represent the human concept of the divine Father as he is associated with man during the course of mortal existence.
برای یهودیان، اِلوهیم خدای خدایان بود، در حالی که یَهوه خدای اسرائیل بود. عیسی مفهوم اِلوهیم را پذیرفت و این گروه متعالی از موجودات را خدا نامید. او به جای مفهوم یَهوه، الوهیتِ نژادی، ایدۀ پدر بودن خداوند و برادری جهانی انسان را مطرح کرد. او مفهوم یَهوه از یک پدرِ نژادیِ الهی شده را به ایدۀ یک پدر همۀ فرزندان انسانها، یک پدر الهیِ فرد ایماندار تعالی بخشید. و علاوه بر این، او آموزش داد که این خدای جهانها و این پدر همۀ انسانها همان الوهیت یگانۀ بهشت است.
169:4.8 (1856.6)
To the Jews, Elohim was the God of gods, while Yahweh was the God of Israel. Jesus accepted the concept of Elohim and called this supreme group of beings God. In the place of the concept of Yahweh, the racial deity, he introduced the idea of the fatherhood of God and the world-wide brotherhood of man. He exalted the Yahweh concept of a deified racial Father to the idea of a Father of all the children of men, a divine Father of the individual believer. And he further taught that this God of universes and this Father of all men were one and the same Paradise Deity.
عیسی هرگز ادعا نکرد که تجلیِ اِلوهیم (خدا) در جسم است. او هرگز اعلام نکرد که یک آشکارسازیِ اِلوهیم (خدا) برای کرات است. او هرگز آموزش نداد که هر کس او را دیده، اِلوهیم (خدا) را دیده است. اما او قطعاً خود را به عنوان آشکارسازیِ پدر در جسم اعلام کرد، و گفت که هر که او را دیده است، پدر را دیده است. او به عنوان پسر الهی ادعا کرد که فقط پدر را نمایندگی می‌کند.
169:4.9 (1856.7)
Jesus never claimed to be the manifestation of Elohim (God) in the flesh. He never declared that he was a revelation of Elohim (God) to the worlds. He never taught that he who had seen him had seen Elohim (God). But he did proclaim himself as the revelation of the Father in the flesh, and he did say that whoso had seen him had seen the Father. As the divine Son he claimed to represent only the Father.
او در واقع پسر حتی خدای اِلوهیم بود؛ اما در شکل جسم انسانی و برای فرزندان انسانیِ خداوند، او برگزید که آشکارسازیِ زندگی خود را به شرح سرشت پدرش محدود سازد، تا جایی که چنین مکاشفه‌ای برای انسان فانی قابل درک باشد. در مورد سرشت سایر اشخاص تثلیث بهشت، ما باید به این تعلیم بسنده کنیم که آنها در مجموع مانند پدر هستند که در زندگیِ پسرِ در جسم ظهور یافته‌اش، عیسی ناصری، به شکل شخصی آشکار شده است.
169:4.10 (1857.1)
He was, indeed, the Son of even the Elohim God; but in the likeness of mortal flesh and to the mortal sons of God, he chose to limit his life revelation to the portrayal of his Father’s character in so far as such a revelation might be comprehensible to mortal man. As regards the character of the other persons of the Paradise Trinity, we shall have to be content with the teaching that they are altogether like the Father, who has been revealed in personal portraiture in the life of his incarnated Son, Jesus of Nazareth.
اگر چه عیسی سرشت راستین پدر آسمانی را در زندگی زمینی خود آشکار نمود، قدر اندکی دربارۀ او آموزش داد. در واقع، او فقط دو چیز را آموزش داد: این که خدا فی‌نفسه روح است، و این که در همۀ امورِ رابطه با مخلوقاتش، یک پدر است. در این عصر، عیسی آخرین اظهارات خود را دربارۀ رابطه‌اش با خدا بیان کرد، آنگاه که اعلام نمود: ”من از سوی پدر آمده‌ام و به دنیا آمده‌ام؛ مجدداً، من دنیا را ترک خواهم کرد و نزد پدر خواهم رفت. “
169:4.11 (1857.2)
Although Jesus revealed the true nature of the heavenly Father in his earth life, he taught little about him. In fact, he taught only two things: that God in himself is spirit, and that, in all matters of relationship with his creatures, he is a Father. On this evening Jesus made the final pronouncement of his relationship with God when he declared: “I have come out from the Father, and I have come into the world; again, I will leave the world and go to the Father.”
اما این نکته را مورد توجه قرار دهید! عیسی هرگز نگفت: ”هر که مرا شنید، خدا را شنیده است. “اما او قطعاً گفت: ”هر که مرا دیده است، پدر را دیده است. “شنیدن تعالیم عیسی معادل شناخت خدا نیست، اما دیدن عیسی تجربه‌ای است که به خودی خود مکاشفه‌ای از سوی پدر برای روان است. خدای جهانها بر آفرینش گسترده فرمانروایی می‌کند، اما این پدر آسمانی است که روح خود را می فرستد تا در ذهن شما سکنی گزیند.
169:4.12 (1857.3)
But mark you! never did Jesus say, “Whoso has heard me has heard God.” But he did say, “He who has seen me has seen the Father.” To hear Jesus’ teaching is not equivalent to knowing God, but to see Jesus is an experience which in itself is a revelation of the Father to the soul. The God of universes rules the far-flung creation, but it is the Father in heaven who sends forth his spirit to dwell within your minds.
عیسی همان عدسی روحی به شکل بشری است که او را که نادیدنی است برای مخلوق مادی قابل دیدن می‌کند. او برادر بزرگتر شماست که در جسم، موجودی با ویژگیهای نامتناهی را به شما می‌شناساند که حتی گروههای آسمانی نمی‌توانند درک کامل او را تصور کنند. اما همۀ اینها باید شامل تجربۀ شخصی فرد ایماندار باشد. خدایی که روح است را فقط می‌توان به عنوان یک تجربۀ معنوی شناخت. خدا می‌تواند به فرزندان متناهی کرات مادی، توسط پسر الهی قلمروهای روحی، تنها به عنوان یک پدر آشکار شود. شما می‌توانید جاودانه را به عنوان یک پدر بشناسید؛ شما می‌توانید او را به عنوان خدای جهانها، آفرینندۀ بیکران سرتاسر وجودها پرستش کنید.
169:4.13 (1857.4)
Jesus is the spiritual lens in human likeness which makes visible to the material creature Him who is invisible. He is your elder brother who, in the flesh, makes known to you a Being of infinite attributes whom not even the celestial hosts can presume fully to understand. But all of this must consist in the personal experience of the individual believer. God who is spirit can be known only as a spiritual experience. God can be revealed to the finite sons of the material worlds, by the divine Son of the spiritual realms, only as a Father. You can know the Eternal as a Father; you can worship him as the God of universes, the infinite Creator of all existences.