کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 167
دیدار از فیلادلفیه
دیدار از فیلادلفیه
در طول این دوره از کار خدماتی در پریا، هنگامی که از دیدار عیسی و حواریون از مناطق مختلف یاد می‌شود، یعنی جایی که هفتاد تن مشغول به کار بودند، باید به خاطر آورد که به عنوان یک قاعده، تنها ده نفر با او بودند، زیرا روال کار بدین گونه بود که حداقل دو نفر از حواریون در پلا بمانند تا به تودۀ مردم آموزش دهند. در حالی که عیسی برای رفتن به فیلادلفیه آماده می‌شد، شمعون پطرس و برادرش آندریاس، به اردوگاه پلا بازگشتند تا به جمعیتی که آنجا گرد آمده بودند آموزش دهند. هنگامی که استاد اردوگاه پلا را برای دیدار از پریا ترک نمود، غیرمعمول نبود که از سیصد تا پانصد تن از اردونشینان او را دنبال کنند. هنگامی که او به فیلادلفیه رسید، بیش از ششصد پیرو او را همراهی می‌کردند.
167:0.1 (1833.1)
THROUGHOUT this period of the Perean ministry, when mention is made of Jesus and the apostles visiting the various localities where the seventy were at work, it should be recalled that, as a rule, only ten were with him since it was the practice to leave at least two of the apostles at Pella to instruct the multitude. As Jesus prepared to go on to Philadelphia, Simon Peter and his brother, Andrew, returned to the Pella encampment to teach the crowds there assembled. When the Master left the camp at Pella to visit about Perea, it was not uncommon for from three to five hundred of the campers to follow him. When he arrived at Philadelphia, he was accompanied by over six hundred followers.
167:0.2 (1833.2)
No miracles had attended the recent preaching tour through the Decapolis, and, excepting the cleansing of the ten lepers, thus far there had been no miracles on this Perean mission. This was a period when the gospel was proclaimed with power, without miracles, and most of the time without the personal presence of Jesus or even of his apostles.
عیسی و ده حواری در روز چهارشنبه، 22 فوریه به فیلادلفیه رسیدند، و پنجشنبه و جمعه را به استراحت از سفرها و کارهای اخیر خود سپری کردند. آن جمعه شب، یعقوب در کنیسه سخنرانی کرد، و یک جلسۀ مشورتیِ همگانی برای عصر روز بعد اعلام شد. آنها از پیشرفت انجیل در فیلادلفیه و در میان روستاهای مجاور بسیار شادمان بودند. پیام‌رسانان داوود همچنین از پیشرفت بیشتر پادشاهی در سراسر فلسطین، و نیز از خبرهای خوش از اسکندریه و دمشق خبر دادند.
167:0.3 (1833.3)
Jesus and the ten apostles arrived at Philadelphia on Wednesday, February 22, and spent Thursday and Friday resting from their recent travels and labors. That Friday night James spoke in the synagogue, and a general council was called for the following evening. They were much rejoiced over the progress of the gospel at Philadelphia and among the near-by villages. The messengers of David also brought word of the further advancement of the kingdom throughout Palestine, as well as good news from Alexandria and Damascus.
فریسی بسیار ثروتمند و با نفوذی در فیلادلفیه زندگی می‌کرد که تعالیم اَبنیر را پذیرفته بود، و او عیسی را صبح روز سبت برای صبحانه به خانۀ خود دعوت کرد. آشکار شده بود که در این زمان در فیلادلفیه مردم چشم انتظار ورود عیسی هستند؛ از این رو تعداد زیادی از دیدارگران، و در میان آنها بسیاری از فریسیان، از اورشلیم و از جاهای دیگر آمده بودند. بر این اساس، حدود چهل نفر از این افراد برجسته و چند فقیه به این صبحانه که به افتخار استاد ترتیب داده شده بود، دعوت شده بودند.
167:1.1 (1833.4)
There lived in Philadelphia a very wealthy and influential Pharisee who had accepted the teachings of Abner, and who invited Jesus to his house Sabbath morning for breakfast. It was known that Jesus was expected in Philadelphia at this time; so a large number of visitors, among them many Pharisees, had come over from Jerusalem and from elsewhere. Accordingly, about forty of these leading men and a few lawyers were bidden to this breakfast, which had been arranged in honor of the Master.
در حالی که عیسی در کنار در ایستاده بود و با اَبنیر صحبت می‌کرد، و بعد از این که میزبان نشست، یکی از فریسیان برجستۀ اورشلیم که یکی از اعضای شورای عالی یهود بود، وارد اتاق شد و طبق عادتش مستقیماً به سمت جایگاه افتخاری در سمت چپ میزبان رفت. اما از آنجایی که این مکان برای استاد و سمت راست آن برای اَبنیر در نظر گرفته شده بود، میزبان به فریسی اورشلیم اشاره کرد که چهار صندلی آن طرف‌تر به سمت چپ بنشیند، و این شخص عالیرتبه بسیار آزرده خاطر شد زیرا صندلی افتخاری را دریافت نکرد.
167:1.2 (1833.5)
As Jesus lingered by the door, speaking with Abner, and after the host had seated himself, there came into the room one of the leading Pharisees of Jerusalem, a member of the Sanhedrin, and as was his habit, he made straight for the seat of honor at the left of the host. But since this place had been reserved for the Master and that on the right for Abner, the host beckoned the Jerusalem Pharisee to sit four seats to the left, and this dignitary was much offended because he did not receive the seat of honor.
به زودی همۀ آنها نشستند و در حال لذت بردن از دیدار در میان خود شدند، زیرا اکثریت حاضران شاگردان عیسی بودند و یا نسبت به انجیل رویۀ دوستانه داشتند. فقط دشمنانش متوجه این واقعیت شدند که او قبل از این که برای صرف غذا بنشیند، شستنِ آیینیِ دستانش را مراعات نکرد. اَبنیر در ابتدای صرف غذا دستانش را شست، اما نه در حین سرو غذا.
167:1.3 (1834.1)
Soon they were all seated and enjoying the visiting among themselves since the majority of those present were disciples of Jesus or else were friendly to the gospel. Only his enemies took notice of the fact that he did not observe the ceremonial washing of his hands before he sat down to eat. Abner washed his hands at the beginning of the meal but not during the serving.
نزدیک پایان غذا، مردی از خیابان وارد شد که مدتها به یک بیماری مزمن مبتلا بود و اکنون در یک وضعیت تورم با آب بدن قرار داشت. این مرد یک ایماندار بود و اخیراً توسط یاران اَبنیر تعمید داده شده بود. او از عیسی هیچ درخواستی برای شفا نکرد، اما استاد کاملاً به خوبی می‌دانست که این مردِ رنجور با این امید به این سفرۀ صبحانه آمده که به این وسیله از جمعیتی که دور او جمع شده بودند بگریزد و بدین طریق بتواند بیشتر توجه او را جلب کند. این مرد می‌دانست که در آن هنگام معجزات اندکی انجام می‌شدند؛ با این حال، او در قلبش چنین استدلال کرده بود که ممکن است وضعیت اسف‌بار او موجب دلسوزی استاد شود. و او در اشتباه نبود، زیرا هنگامی که او وارد اتاق شد، عیسی و فریسیِ پارسانمای اورشلیمی هر دو متوجه او شدند. فریسی در ابراز خشم خود از این که چرا چنین شخصی باید اجازۀ ورود به اتاق را داشته باشد، تعلل نکرد. اما عیسی به مرد بیمار نگاه کرد و چنان با مهربانی لبخند زد که او نزدیک شد و روی زمین نشست. وقتی غذا در حال تمام شدن بود، استاد نگاهی به میهمانان دیگر انداخت و سپس، پس از نگاهی پرمعنی به مرد مبتلا به تورم گفت: ”دوستانِ من، آموزگارانِ اسرائیل و فقیهانِ دانش آموخته، می‌خواهم از شما سؤالی بپرسم: آیا شفای بیماران و رنجوران در روز سبت جایز است یا نه؟“ اما کسانی که در آنجا حضور داشتند، عیسی را به خوبی می‌شناختند؛ آنها خاموش ماندند؛ آنها به سؤال او پاسخ ندادند.
167:1.4 (1834.2)
Near the end of the meal there came in from the street a man long afflicted with a chronic disease and now in a dropsical condition. This man was a believer, having recently been baptized by Abner’s associates. He made no request of Jesus for healing, but the Master knew full well that this afflicted man came to this breakfast hoping thereby to escape the crowds which thronged him and thus be more likely to engage his attention. This man knew that few miracles were then being performed; however, he had reasoned in his heart that his sorry plight might possibly appeal to the Master’s compassion. And he was not mistaken, for, when he entered the room, both Jesus and the self-righteous Pharisee from Jerusalem took notice of him. The Pharisee was not slow to voice his resentment that such a one should be permitted to enter the room. But Jesus looked upon the sick man and smiled so benignly that he drew near and sat down upon the floor. As the meal was ending, the Master looked over his fellow guests and then, after glancing significantly at the man with dropsy, said: “My friends, teachers in Israel and learned lawyers, I would like to ask you a question: Is it lawful to heal the sick and afflicted on the Sabbath day, or not?” But those who were there present knew Jesus too well; they held their peace; they answered not his question.
سپس عیسی به جایی که مرد بیمار نشسته بود رفت، و دست او را گرفت و گفت: ”برخیز و به راهت برو. تو درخواست شفا نکرده‌ای، اما من آرزوی قلبت و ایمان روانت را می‌دانم. “قبل از این که آن مرد از اتاق خارج شود، عیسی به جای خود بازگشت و خطاب به کسانی که پشت میز بودند، گفت: ”پدر من به این علت چنین کارهایی را انجام نمی‌دهد که شما را برای ورود به پادشاهی وسوسه کند، بلکه خود را به کسانی که از پیش در پادشاهی هستند آشکار سازد. شما می‌توانید درک کنید که این مانند رویۀ پدر است که درست چنین کارهایی را انجام دهد، زیرا کدام یک از شما با داشتن حیوان مورد علاقه‌ای که در روز سبت در چاه افتاده است، بیرون نمی‌رود و او را بالا نمی‌کشد؟“ و از آنجا که هیچ کس جواب او را نداد، و چون میزبانش ظاهراً آنچه را که رخ داد تأیید نمود، عیسی برخاست و به همۀ حاضران گفت: ”برادران من، هنگامی که شما را به یک جشن عروسی دعوت می‌کنند، در جایگاه اصلی ننشینید. مبادا بر حسب اتفاق مردی ارجمندتر از شما دعوت شده باشد و میزبان باید نزد شما بیاید و درخواست کند که جای خود را به این میهمان ارجمند دیگر بدهید. در این رویداد، شما با شرمساری ملزم خواهید شد که در یک مکان پایین‌تر پشت میز بنشینید. هنگامی که به ضیافتی دعوت می‌شوید، پس از رسیدن به میز ضیافت، حکمت در این است که به دنبال پایین‌ترین مکان بگردید و در آنجا بنشینید، تا وقتی میزبان به میهمانان نگاه کرد، ممکن است به شما بگوید: ’دوست من، چرا در پایین‌ترین جایگاه می‌نشینی؟ بالاتر بیا‘؛ و به این ترتیب چنین کسی در حضور میهمانان دیگر سرافراز خواهد شد. فراموش نکنید، هر که خود را بزرگ سازد، خوار خواهد شد، در حالی که کسی که واقعاً خود را فروتن سازد، سرافراز خواهد شد. پس وقتی میهمانی شام برگزار می‌کنید یا شام می‌دهید، همیشه دوستان، برادران، خویشاوندان، یا همسایه‌های ثروتمند خویش را دعوت نکنید تا در عوض شما را به میهمانیهای خود دعوت کنند و بدین سان پاداش یابید. وقتی میهمانی می‌دهید، گاهی اوقات فقیران، معلولان، و نابینایان را دعوت کنید. بدین ترتیب در دل خود برکت خواهید یافت، زیرا به خوبی می‌دانید که لنگان و معلولان نمی‌توانند خدمت محبت‌آمیز شما را جبران کنند. “
167:1.5 (1834.3)
Then went Jesus over to where the sick man sat and, taking him by the hand, said: “Arise and go your way. You have not asked to be healed, but I know the desire of your heart and the faith of your soul.” Before the man left the room, Jesus returned to his seat and, addressing those at the table, said: “Such works my Father does, not to tempt you into the kingdom, but to reveal himself to those who are already in the kingdom. You can perceive that it would be like the Father to do just such things because which one of you, having a favorite animal that fell in the well on the Sabbath day, would not go right out and draw him up?” And since no one would answer him, and inasmuch as his host evidently approved of what was going on, Jesus stood up and spoke to all present: “My brethren, when you are bidden to a marriage feast, sit not down in the chief seat, lest, perchance, a more honored man than you has been invited, and the host will have to come to you and request that you give your place to this other and honored guest. In this event, with shame you will be required to take a lower place at the table. When you are bidden to a feast, it would be the part of wisdom, on arriving at the festive table, to seek for the lowest place and take your seat therein, so that, when the host looks over the guests, he may say to you: ‘My friend, why sit in the seat of the least? come up higher’; and thus will such a one have glory in the presence of his fellow guests. Forget not, every one who exalts himself shall be humbled, while he who truly humbles himself shall be exalted. Therefore, when you entertain at dinner or give a supper, invite not always your friends, your brethren, your kinsmen, or your rich neighbors that they in return may bid you to their feasts, and thus will you be recompensed. When you give a banquet, sometimes bid the poor, the maimed, and the blind. In this way you shall be blessed in your heart, for you well know that the lame and the halt cannot repay you for your loving ministry.”
هنگامی که عیسی صحبت خود را بر سر میز صبحانۀ فریسی تمام کرد، یکی از فقیهانِ حاضر که می‌خواست سکوت را فرو نشاند، بدون فکر کردن گفت: ”خوشا به حال کسی که در پادشاهی خدا نان خواهد خورد. “این یک گفتۀ رایج آن روزها بود. و سپس عیسی مَثَلی را بیان کرد که حتی میزبان صمیمی او نیز مجبور شد آن را به دل بگیرد. او گفت:
167:2.1 (1835.1)
As Jesus finished speaking at the breakfast table of the Pharisee, one of the lawyers present, desiring to relieve the silence, thoughtlessly said: “Blessed is he who shall eat bread in the kingdom of God”—that being a common saying of those days. And then Jesus spoke a parable, which even his friendly host was compelled to take to heart. He said:
”فرمانروایی ضیافتی بزرگ برگزار کرد، و پس از این که میهمانان بسیاری را دعوت کرد، خادمان خود را در وقت شام فرستاد تا به دعوت شدگان بگوید: ’بیایید، زیرا اکنون همه چیز آماده است. ‘و آنها جملگی شروع به بهانه تراشی کردند. اولی گفت: ’من تازه مزرعه‌ای خریده‌ام و مجبورم بروم تا آن را ارزیابی کنم؛ تمنا دارم مرا معذور بداری. ‘دیگری گفت: ’من پنج جفت گاو خریده‌ام، و باید برای دریافت آنها بروم؛ استدعا می‌کنم مرا معذور بداری. ‘و دیگری گفت: ’من به تازگی با همسری ازدواج کرده‌ام و از این رو نمی‌توانم بیایم. ‘پس خادمان برگشتند و این را به سرور خود گزارش دادند. وقتی سرور خانه این را شنید، بسیار خشمگین شد و به خادمان خود رو کرد و گفت: ’من این جشن عروسی را آماده کرده‌ام؛ پروارها ذبح شده‌اند، و همه چیز برای مهیمانان من آماده است، اما آنها دعوت مرا رد کرده‌اند؛ آنها هر یک به دنبال زمین و تجارت خود رفته‌اند و حتی به خادمان من که از آنها خواستند به میهمانی من بیایند بی‌احترامی می‌کنند. پس به سرعت به خیابانها و کوچه‌های شهر بروید، به بزرگراهها و معابر بروید و فقیران و طرد شدگان، نابینایان و لنگان را به اینجا بیاورید تا جشن عروسی میهمان داشته باشد. ‘و خادمان همانطور که اربابشان دستور داده بود عمل کردند، و حتی در آن زمان نیز جا برای میهمانان بیشتری وجود داشت. آنگاه ارباب به خادمان خود گفت: ’اکنون به جاده‌ها و حومۀ شهر بروید و کسانی را که در آنجا هستند ملزم کنید که داخل شوند تا خانۀ من پر شود. من اعلام می‌کنم که هیچیک از کسانی که ابتدا دعوت شدند، شام مرا نخواهند چشید. ‘و خادمان همانطور که اربابشان دستور داده بود، عمل کردند و خانه پر شد. “
167:2.2 (1835.2)
“A certain ruler gave a great supper, and having bidden many guests, he dispatched his servants at suppertime to say to those who were invited, ‘Come, for everything is now ready.’ And they all with one accord began to make excuses. The first said, ‘I have just bought a farm, and I must needs go to prove it; I pray you have me excused.’ Another said, ‘I have bought five yoke of oxen, and I must go to receive them; I pray you have me excused.’ And another said, ‘I have just married a wife, and therefore I cannot come.’ So the servants went back and reported this to their master. When the master of the house heard this, he was very angry, and turning to his servants, he said: ‘I have made ready this marriage feast; the fatlings are killed, and all is in readiness for my guests, but they have spurned my invitation; they have gone every man after his lands and his merchandise, and they even show disrespect to my servants who bid them come to my feast. Go out quickly, therefore, into the streets and lanes of the city, out into the highways and the byways, and bring hither the poor and the outcast, the blind and the lame, that the marriage feast may have guests.’ And the servants did as their lord commanded, and even then there was room for more guests. Then said the lord to his servants: ‘Go now out into the roads and the countryside and constrain those who are there to come in that my house may be filled. I declare that none of those who were first bidden shall taste of my supper.’ And the servants did as their master commanded, and the house was filled.”
167:2.3 (1835.3)
And when they heard these words, they departed; every man went to his own place. At least one of the sneering Pharisees present that morning comprehended the meaning of this parable, for he was baptized that day and made public confession of his faith in the gospel of the kingdom. Abner preached on this parable that night at the general council of believers.
167:2.4 (1835.4)
The next day all of the apostles engaged in the philosophic exercise of endeavoring to interpret the meaning of this parable of the great supper. Though Jesus listened with interest to all of these differing interpretations, he steadfastly refused to offer them further help in understanding the parable. He would only say, “Let every man find out the meaning for himself and in his own soul.”
اَبنیر ترتیبی داده بود که استاد در این روز سبت در کنیسه تدریس کند. این اولین باری بود که عیسی در یک کنیسه ظاهر شده بود، زیرا همۀ کنیسه‌ها به دستور شورای عالی یهود به روی تعالیم او بسته شده بودند. در پایان سرویس، عیسی در حضور خود به پیرزنی رو به پایین نظر افکند که چهره‌ای محزون داشت و شکلش بسیار خمیده بود. مدتها بود که این زن وحشت‌زده بود، و هر گونه شادی از زندگیش خارج شده بود. هنگامی که عیسی از منبر پایین آمد، به سوی او رفت، و در حالی که شانه‌های شکل خمیدۀ او را لمس می‌کرد، گفت: ”ای زن، اگر فقط باور کنی، می‌توانی از روحیۀ رنجوری خود به کلی رها شوی. “و این زن که بیش از هجده سال به دلیل افسردگیهای ناشی از ترس سر خم کرده و در بند آن بود، سخنان استاد را باور کرد و از طریق ایمان بی‌درنگ قامت خود را راست کرد. وقتی این زن دید که راست شده است، صدای خود را بلند کرد و خدا را ستایش کرد.
167:3.1 (1835.5)
Abner had arranged for the Master to teach in the synagogue on this Sabbath day, the first time Jesus had appeared in a synagogue since they had all been closed to his teachings by order of the Sanhedrin. At the conclusion of the service Jesus looked down before him upon an elderly woman who wore a downcast expression, and who was much bent in form. This woman had long been fear-ridden, and all joy had passed out of her life. As Jesus stepped down from the pulpit, he went over to her and, touching her bowed-over form on the shoulder, said: “Woman, if you would only believe, you could be wholly loosed from your spirit of infirmity.” And this woman, who had been bowed down and bound up by the depressions of fear for more than eighteen years, believed the words of the Master and by faith straightened up immediately. When this woman saw that she had been made straight, she lifted up her voice and glorified God.
با وجود این که ابتلای این زن کاملاً ذهنی بود، و حالت خمیدۀ او نتیجۀ ذهن افسردۀ او بود، مردم فکر می‌کردند که عیسی یک اختلال واقعیِ فیزیکی را شفا داده است. اگر چه جماعت کنیسه در فیلادلفیه نسبت به تعالیم عیسی برخورد دوستانه داشتند، اما رئیس ارشد کنیسه یک فریسی نامهربان بود. و چون نظر او مثل جماعت این بود که عیسی یک اختلال فیزیکی را شفا داده است، و نیز از این که عیسی به خود جرأت داده بود که چنین کاری را در روز سبت انجام دهد، خشمگین بود. لذا او در برابر جماعت برخاست و گفت: ”آیا آدمها برای انجام دادن تمام کارهایشان شش روز ندارند؟ پس در این روزهای کاری بیایید و شفا یابید، اما نه در روز سبت. “
167:3.2 (1836.1)
Notwithstanding that this woman’s affliction was wholly mental, her bowed-over form being the result of her depressed mind, the people thought that Jesus had healed a real physical disorder. Although the congregation of the synagogue at Philadelphia was friendly toward the teachings of Jesus, the chief ruler of the synagogue was an unfriendly Pharisee. And as he shared the opinion of the congregation that Jesus had healed a physical disorder, and being indignant because Jesus had presumed to do such a thing on the Sabbath, he stood up before the congregation and said: “Are there not six days in which men should do all their work? In these working days come, therefore, and be healed, but not on the Sabbath day.”
هنگامی که رئیس نامهربان کنیسه چنین صحبت کرد، عیسی به جایگاه سخنران بازگشت و گفت: ”چرا نقش ریاکاران را بازی می‌کنید؟ آیا هر یک از شما در روز سبت گاو خود را از طویله باز نمی‌کند و او را برای آب دادن بیرون نمی‌برد؟ اگر چنین خدمتی در روز سبت مجاز است، آیا نباید این زن که یک دختر ابراهیم است و در این هجده سال در اسارت شیطان بوده است، از این بند رها شود و به سوی سهم بردن از آبهای آزادی و زندگی هدایت شود، حتی در این روز سبت؟“ و همینطور که زن به ستایش خدا ادامه می‌داد، منتقد او شرمسار شد و از این که او شفا یافته است جمعیت با او شادمان شدند.
167:3.3 (1836.2)
When the unfriendly ruler had thus spoken, Jesus returned to the speaker’s platform and said: “Why play the part of hypocrites? Does not every one of you, on the Sabbath, loose his ox from the stall and lead him forth for watering? If such a service is permissible on the Sabbath day, should not this woman, a daughter of Abraham who has been bound down by evil these eighteen years, be loosed from this bondage and led forth to partake of the waters of liberty and life, even on this Sabbath day?” And as the woman continued to glorify God, his critic was put to shame, and the congregation rejoiced with her that she had been healed.
عیسی دوباره در روز یکشنبه در کنیسه تعلیم داد، و بسیاری در ظهر آن روز در رودخانه‌ای که در جنوب شهر جاری بود توسط اَبنیر تعمید گرفتند. فردای آن روز، عیسی و ده حواری می‌خواستند به اردوگاه پلا بازگردند، اما به دلیل رسیدن یکی از پیام‌رسانانِ داوود، که پیامی فوری برای عیسی از جانب دوستانش در بِیت‌عَنْیا، نزدیک اورشلیم آورد عزیمت آنها دچار وقفه شد.
167:3.6 (1836.5)
Jesus taught again in the synagogue on Sunday, and many were baptized by Abner at noon on that day in the river which flowed south of the city. On the morrow Jesus and the ten apostles would have started back to the Pella encampment but for the arrival of one of David’s messengers, who brought an urgent message to Jesus from his friends at Bethany, near Jerusalem.
بسیار دیر هنگام، یکشنبه شب، 26 فوریه، دونده‌ای از بیت‌عنیا به فیلادلفیه رسید و پیامی از مارتا و مریم آورد که گفت: ”سرورم، کسی که دوستش داری بسیار بیمار است. “این پیام در پایان گفتگوی عصرانه و درست زمانی که عیسی در آن شب در حال ترک حواریون بود به او رسید. ابتدا عیسی هیچ پاسخی نداد. در این اثنا یکی از آن میان پرده‌های عجیب رخ داد، زمانی که به نظر می‌رسید او با چیزی خارج و در ماورای خودش در ارتباط است. و سپس در حالی که به بالا نگاه می‌کرد، در شنود حواریون خطاب به پیام‌رسان گفت: ”در واقع این بیماری به مرگ راه نمی‌برد. شک نکنید که ممکن است از آن برای جلال دادن خدا و ستایش پسر استفاده شود. “
167:4.1 (1836.6)
Very late on Sunday night, February 26, a runner from Bethany arrived at Philadelphia, bringing a message from Martha and Mary which said, “Lord, he whom you love is very sick.” This message reached Jesus at the close of the evening conference and just as he was taking leave of the apostles for the night. At first Jesus made no reply. There occurred one of those strange interludes, a time when he appeared to be in communication with something outside of, and beyond, himself. And then, looking up, he addressed the messenger in the hearing of the apostles, saying: “This sickness is really not to the death. Doubt not that it may be used to glorify God and exalt the Son.”
عیسی به مارتا، مریم، و برادرشان ایلعازر بسیار علاقه داشت؛ او آنها را با عاطفه‌ای گرم دوست داشت. اولین فکر انسانی او این بود که فوراً به کمک آنها برود، اما ایدۀ دیگری به ذهنِ ترکیبیِ او خطور کرد. او تقریباً امیدش را از دست داده بود که رهبران یهودی در اورشلیم پادشاهی را بپذیرند، اما او هنوز به مردم خود عشق می‌ورزید، و اکنون نقشه‌ای به ذهنش خطور کرد که به موجب آن کاتبان و فریسیان اورشلیم بتوانند یک فرصت دیگر برای پذیرش تعالیم او داشته باشند؛ و او تصمیم گرفت که اگر پدرش مایل باشد، این آخرین درخواست از اورشلیم را به عمیق‌ترین و شگفت‌انگیزترین کار آشکار در تمام دوران زندگیش در زمین تبدیل سازد. یهودیان به ایدۀ یک نجات دهندۀ شگفتی‌آفرین باور داشتند. و گر چه او از سر فرود آوردن در برابر اجرای کارهای شگفت‌انگیز مادی یا اجرای نمایشهای موقتِ قدرت سیاسی امتناع می‌ورزید، اکنون برای آشکار ساختنِ قدرتش بر زندگی و مرگ که تا آن زمان به نمایش گذاشته نشده بود از پدر اجازه خواست.
167:4.2 (1837.1)
Jesus was very fond of Martha, Mary, and their brother, Lazarus; he loved them with a fervent affection. His first and human thought was to go to their assistance at once, but another idea came into his combined mind. He had almost given up hope that the Jewish leaders at Jerusalem would ever accept the kingdom, but he still loved his people, and there now occurred to him a plan whereby the scribes and Pharisees of Jerusalem might have one more chance to accept his teachings; and he decided, his Father willing, to make this last appeal to Jerusalem the most profound and stupendous outward working of his entire earth career. The Jews clung to the idea of a wonder-working deliverer. And though he refused to stoop to the performance of material wonders or to the enactment of temporal exhibitions of political power, he did now ask the Father’s consent for the manifestation of his hitherto unexhibited power over life and death.
یهودیان عادت داشتند مردگان خود را در روز مرگشان دفن کنند؛ این یک شیوۀ ضروری در چنین آب و هوایی گرم بود. اغلب اتفاق می‌افتاد که شخصی را که فقط در اغما بود در قبر می‌گذاشتند، به طوری که در روز دوم یا حتی سوم، چنین شخصی از قبر بیرون می‌آمد. اما یهودیان بر این باور بودند که در حالی که ممکن بود روح یا روان برای دو یا سه روز در نزدیکی جسد بماند، هرگز پس از روز سوم در آنجا نمی‌ماند، و این که تا روز چهارم، متلاشی شدنِ جسد به خوبی پیش رفته بود، و هیچ کس پس از گذشت چنین مدتی هرگز از مقبره برنگشت. و به همین دلایل بود که عیسی دو روز کامل در فیلادلفیه ماند تا این که برای عزیمت به بِیت‌عَنْیا آماده شود.
167:4.3 (1837.2)
The Jews were in the habit of burying their dead on the day of their demise; this was a necessary practice in such a warm climate. It often happened that they put in the tomb one who was merely comatose, so that on the second or even the third day, such a one would come forth from the tomb. But it was the belief of the Jews that, while the spirit or soul might linger near the body for two or three days, it never tarried after the third day; that decay was well advanced by the fourth day, and that no one ever returned from the tomb after the lapse of such a period. And it was for these reasons that Jesus tarried yet two full days in Philadelphia before he made ready to start for Bethany.
از این رو، او در سحرگاه صبح چهارشنبه به حواریونش گفت: ”بیایید فوراً آماده شویم تا دوباره به یهودیه برویم. “و وقتی حواریون شنیدند که استادشان این را گفت، برای مدتی به تنهایی کنار رفتند تا با یکدیگر مشورت کنند. یعقوب هدایت گفتگو را برعهده گرفت، و همۀ آنها توافق کردند که این بسیار نابخردانه است که اجازه داده شود عیسی دوباره به یهودیه برود، و آنها همچون یک تن بازگشتند و بدین سان به او اطلاع دادند. یعقوب گفت: ”استاد، شما چند هفته پیش در اورشلیم بودید و رهبران به دنبال مرگ شما بودند، در حالی که مردم قصد داشتند شما را سنگسار کنند. در آن زمان به این مردان فرصت دادید که از حقیقت مطلع شوند، و ما به شما اجازه نخواهیم داد که دوباره به یهودیه بروید. “
167:4.4 (1837.3)
Accordingly, early on Wednesday morning he said to his apostles: “Let us prepare at once to go into Judea again.” And when the apostles heard their Master say this, they drew off by themselves for a time to take counsel of one another. James assumed the direction of the conference, and they all agreed that it was only folly to allow Jesus to go again into Judea, and they came back as one man and so informed him. Said James: “Master, you were in Jerusalem a few weeks back, and the leaders sought your death, while the people were minded to stone you. At that time you gave these men their chance to receive the truth, and we will not permit you to go again into Judea.”
سپس عیسی گفت: ”اما آیا نمی‌فهمید که دوازده ساعت از روز هست که می‌توان با خیال راحت کار را انجام داد؟ اگر کسی در روز راه برود از آنجا که نور دارد لغزش نمی‌کند. اگر کسی در شب راه برود، ممکن است لغزش کند، زیرا فاقد نور است. تا زمانی که روز من دوام دارد، بیم دارم وارد یهودیه نشوم. من یک کار بزرگ دیگر برای این یهودیان انجام خواهم داد؛ من به آنها یک فرصت دیگر می‌دهم تا ایمان بیاورند، حتی با شرایط خودشان — شرایط جلالِ نمایان و تجلیِ آشکار قدرت پدر و مهر پسر. علاوه بر این، آیا متوجه نشدی که دوست ما ایلعازر به خواب رفته است، و من می روم تا او را از این خواب بیدار کنم! “
167:4.5 (1837.4)
Then said Jesus: “But do you not understand that there are twelve hours of the day in which work may safely be done? If a man walks in the day, he does not stumble inasmuch as he has light. If a man walks in the night, he is liable to stumble since he is without light. As long as my day lasts, I fear not to enter Judea. I would do one more mighty work for these Jews; I would give them one more chance to believe, even on their own terms—conditions of outward glory and the visible manifestation of the power of the Father and the love of the Son. Besides, do you not realize that our friend Lazarus has fallen asleep, and I would go to awake him out of this sleep!”
سپس یکی از حواریون گفت: ”استاد، اگر ایلعازر به خواب رفته باشد، مطمئناً بهبود خواهد یافت. “در آن زمان رسم یهودیان این بود که از مرگ به عنوان نوعی خواب صحبت می‌کردند، اما از آنجا که حواریون نمی‌فهمیدند که منظور عیسی این است که ایلعازر از این دنیا رفته است، اکنون او به صراحت گفت: ”ایلعازر مرده است. و من برای شما خوشحالم که آنجا نبودم، زیرا حتی اگر دیگران از این طریق نجات نیابند، اکنون دلیل تازه‌ای برای ایمان آوردن به من خواهید داشت؛ و از طریق آنچه شاهد آن خواهید بود، در آمادگی برای آن روزی که شما را ترک خواهم کرد و نزد پدر خواهم رفت، همگی قوی خواهید شد. “
167:4.6 (1837.5)
Then said one of the apostles: “Master, if Lazarus has fallen asleep, then will he the more surely recover.” It was the custom of the Jews at that time to speak of death as a form of sleep, but as the apostles did not understand that Jesus meant that Lazarus had departed from this world, he now said plainly: “Lazarus is dead. And I am glad for your sakes, even if the others are not thereby saved, that I was not there, to the end that you shall now have new cause to believe in me; and by that which you will witness, you should all be strengthened in preparation for that day when I shall take leave of you and go to the Father.”
وقتی آنها نتوانستند او را متقاعد کنند که از رفتن به یهودیه خودداری کند، و هنگامی که برخی از حواریون حتی نسبت به همراهی با او بی‌میل بودند، توما خطاب به همیاران خود گفت: ”ما ترس خود را به استاد گفته‌ایم، اما او مصمم است به بِیت‌عَنْیا برود. من قانع شده‌ام که این به معنی پایان است؛ قطعاً او را خواهند کشت، اما اگر این انتخاب استاد است، پس بگذارید مانند مردان شجاع رفتار کنیم. بگذارید ما نیز برویم تا با او بمیریم. “و همیشه بدین گونه بود؛ در مسائلی که نیاز به شجاعت ژرفنگرانه و مستمر داشت، توما همیشه تکیه‌گاه دوازده حواری بود.
167:4.7 (1838.1)
When they could not persuade him to refrain from going into Judea, and when some of the apostles were loath even to accompany him, Thomas addressed his fellows, saying: “We have told the Master our fears, but he is determined to go to Bethany. I am satisfied it means the end; they will surely kill him, but if that is the Master’s choice, then let us acquit ourselves like men of courage; let us go also that we may die with him.” And it was ever so; in matters requiring deliberate and sustained courage, Thomas was always the mainstay of the twelve apostles.
در راه یهودیه، عیسی توسط گروهی متشکل از تقریباً پنجاه تن از دوستان و دشمنانش تعقیب شد. در ظهر روز چهارشنبه وقت ناهارِ آنها، او با حواریونش و این گروه از پیروانش دربارۀ ”شرایط نجات“ صحبت کرد و در پایان این درس، مَثَل فریسی و خراجگیر (یک مالیات جمع‌کن) را گفت. عیسی گفت: ”پس می‌بینید که پدر به فرزندان انسانها نجات ارزانی می‌دارد، و این نجات هدیه‌ای رایگان برای همۀ کسانی است که ایمان دارند فرزندی در خانوادۀ الهی را دریافت می‌کنند. هیچ کاری نیست که انسان بتواند برای به دست آوردن این نجات انجام دهد. کارهای پارسانمایانه نمی‌توانند موجب به دست آوردن لطف خداوند شوند، و دعای زیاد در ملاء عام کفارۀ فقدان ایمان زنده در قلب را نخواهد داد. شما ممکن است بتوانید با خدمت ظاهریِ خود انسانها را فریب دهید، اما خدا به طینت شما نگاه می‌کند. آنچه من به شما می‌گویم از طریق دو مردی که برای دعا کردن به معبد رفتند، به خوبی نشان داده می‌شود، یکی یک فریسی و دیگری یک خراجگیر. فریسی ایستاد و با خود دعا کرد: ’خدایا، تو را شکر می‌کنم که مانند بقیۀ مردم، باجگیر، ناآموخته، ظالم، زناکار، یا حتی مانند این خراجگیر نیستم. هفته‌ای دو بار روزه می‌گیرم؛ از هر چه کسب می‌کنم ده یک می‌دهم. ‘اما خراجگیر که دور ایستاده بود، حتی نمی‌خواست چشمانش را به سوی آسمان بلند کند، بلکه بر سینه‌اش می‌کوبید و می‌گفت: ’خدایا به منِ گناهکار رحم کن. ‘به شما می‌گویم که خراجگیر به جای فریسی، با تأیید خدا به خانه رفت، زیرا هر که خود را برافرازد، پست خواهد شد، اما هر که خود را فروتن سازد، سرافراز خواهد شد. “
167:5.1 (1838.2)
On the way to Judea Jesus was followed by a company of almost fifty of his friends and enemies. At their noon lunchtime, on Wednesday, he talked to his apostles and this group of followers on the “Terms of Salvation,” and at the end of this lesson told the parable of the Pharisee and the publican (a tax collector). Said Jesus: “You see, then, that the Father gives salvation to the children of men, and this salvation is a free gift to all who have the faith to receive sonship in the divine family. There is nothing man can do to earn this salvation. Works of self-righteousness cannot buy the favor of God, and much praying in public will not atone for lack of living faith in the heart. Men you may deceive by your outward service, but God looks into your souls. What I am telling you is well illustrated by two men who went into the temple to pray, the one a Pharisee and the other a publican. The Pharisee stood and prayed to himself: ‘O God, I thank you that I am not like the rest of men, extortioners, unlearned, unjust, adulterers, or even like this publican. I fast twice a week; I give tithes of all that I get.’ But the publican, standing afar off, would not so much as lift his eyes to heaven but smote his breast, saying, ‘God be merciful to me a sinner.’ I tell you that the publican went home with God’s approval rather than the Pharisee, for every one who exalts himself shall be humbled, but he who humbles himself shall be exalted.”
آن شب، در اِریحا، فریسیانِ نامهربان سعی کردند با واداشتنِ استاد به بحث در مورد ازدواج و طلاق، بدان گونه که یکبار هم‌کیشانشان در جلیل چنین کردند، او را به دام بیاندازند، اما عیسی از تلاشهای آنها برای وارد کردن او به داخل درگیری با قوانینشان در رابطه با طلاق به گونه‌ای ماهرانه اجتناب کرد. آنطور که خراجگیر و فریسی مذهب خوب و بد را تفسیر می‌کردند، رسوم طلاق آنها تفاوت قوانین بهترِ ازدواج در قوانین یهودی را با بی‌بند و باریِ شرم‌آورِ تفاسیرِ فریسیایی از این قوانین طلاق موسی نشان می‌داد. فریسی خود را با پایین‌ترین شاخص قضاوت کرد؛ خراجگیر خود را با بالاترین آرمان ارزیابی نمود. برای فریسی، پارسامنشی وسیله‌ای بود برای ایجاد بی‌تحرکیِ پارسانمایانه و تضمین امنیت معنوی کاذب؛ برای خراجگیر، پارسامنشی وسیله‌ای بود برای برانگیختن روانش برای درک نیاز به توبه، اعتراف به گناه، و از طریق ایمان، پذیرش بخشش مهرآمیز. فریسی به دنبال عدالت بود؛ خراجگیر به دنبال بخشش بود. قانون جهان این است: درخواست کنید و دریافت خواهید کرد؛ بجویید و خواهید یافت.
167:5.2 (1838.3)
That night, in Jericho, the unfriendly Pharisees sought to entrap the Master by inducing him to discuss marriage and divorce, as did their fellows one time in Galilee, but Jesus artfully avoided their efforts to bring him into conflict with their laws concerning divorce. As the publican and the Pharisee illustrated good and bad religion, their divorce practices served to contrast the better marriage laws of the Jewish code with the disgraceful laxity of the Pharisaic interpretations of these Mosaic divorce statutes. The Pharisee judged himself by the lowest standard; the publican squared himself by the highest ideal. Devotion, to the Pharisee, was a means of inducing self-righteous inactivity and the assurance of false spiritual security; devotion, to the publican, was a means of stirring up his soul to the realization of the need for repentance, confession, and the acceptance, by faith, of merciful forgiveness. The Pharisee sought justice; the publican sought mercy. The law of the universe is: Ask and you shall receive; seek and you shall find.
اگر چه عیسی از کشیده شدن به جر و بحث با فریسیان در مورد طلاق خودداری می‌کرد، او قطعاً آموزشِ مثبتِ والاترین آرمانها در مورد ازدواج را اعلام کرد. او ازدواج را به عنوان ایده‌آل‌ترین و والاترین روابط انسانی ستایش نمود. به همین ترتیب، او با شیوه‌های آسان‌گیرانه و غیرعادلانۀ طلاقِ یهودیانِ اورشلیم به شدت مخالفت نمود، زیرا در آن زمان به مرد اجازه می‌داد که همسرش را به خاطر ناچیزین دلایل طلاق دهد، مانند یک آشپز بد و یک خانه‌دار عیب‌دار بودن، یا نداشتن دلیلی بهتر از این که او دلباختۀ زنی زیباتر شده بود.
167:5.3 (1838.4)
Though Jesus refused to be drawn into a controversy with the Pharisees concerning divorce, he did proclaim a positive teaching of the highest ideals regarding marriage. He exalted marriage as the most ideal and highest of all human relationships. Likewise, he intimated strong disapproval of the lax and unfair divorce practices of the Jerusalem Jews, who at that time permitted a man to divorce his wife for the most trifling of reasons, such as being a poor cook, a faulty housekeeper, or for no better reason than that he had become enamored of a better-looking woman.
فریسیان حتی تا آنجا پیش رفته بودند که تعلیم می‌دادند که طلاق از این نوعِ آسان، یک حکم ویژۀ الهی است که به قوم یهود، به ویژه فریسیان اعطا شده است. و به این ترتیب، در حالی که عیسی از اظهار نظر در مورد ازدواج و طلاق امتناع می‌کرد، این نادیده گرفتنِ شرم آورِ رابطۀ زناشویی را به شدیدترین نحو محکوم کرد و به ناعادلانه بودنِ آنها نسبت به زنان و کودکان اشاره نمود. او هرگز هر رسم طلاق را که به مرد هر گونه مزیتی بر زن می‌داد، تایید نکرد؛ استاد فقط آن آموزشهایی را تأیید می‌کرد که زنان را با مردان برابر می‌دانست.
167:5.4 (1839.1)
The Pharisees had even gone so far as to teach that divorce of this easy variety was a special dispensation granted the Jewish people, particularly the Pharisees. And so, while Jesus refused to make pronouncements dealing with marriage and divorce, he did most bitterly denounce these shameful floutings of the marriage relationship and pointed out their injustice to women and children. He never sanctioned any divorce practice which gave man any advantage over woman; the Master countenanced only those teachings which accorded women equality with men.
اگر چه عیسی فرامین جدیدی در مورد ازدواج و طلاق ارائه نکرد، ولی با اصرار از یهودیان خواست که مطابق قوانین و آموزشهای بالاتر خودشان زندگی کنند. او در تلاش خود برای بهبود رسوم آنها در راستای این خطوط اجتماعی، پیوسته به کتاب مقدس متوسل می‌شد. در حالی که عیسی بدین ترتیب از مفاهیم والا و ایده‌آل ازدواج حمایت می‌کرد، از درگیری با پرسشگرانش دربارۀ رسوم اجتماعی که در قوانینِ نگاشته شدۀ آنها یا امتیازات بسیار گرامی داشته شدۀ طلاق آنها تجسم یافته بود به طرز ماهرانه‌ای اجتناب کرد.
167:5.5 (1839.2)
Although Jesus did not offer new mandates governing marriage and divorce, he did urge the Jews to live up to their own laws and higher teachings. He constantly appealed to the written Scriptures in his effort to improve their practices along these social lines. While thus upholding the high and ideal concepts of marriage, Jesus skillfully avoided clashing with his questioners about the social practices represented by either their written laws or their much-cherished divorce privileges.
167:5.6 (1839.3)
It was very difficult for the apostles to understand the Master’s reluctance to make positive pronouncements relative to scientific, social, economic, and political problems. They did not fully realize that his earth mission was exclusively concerned with revelations of spiritual and religious truths.
پس از این که عیسی دربارۀ ازدواج و طلاق صحبت کرد، در اواخر عصر آن روز حواریونش سؤالات بسیار بیشتری به طور خصوصی پرسیدند، و پاسخهای او به این پرسشها ذهن آنها را از بسیاری تصورات نادرست رها ساخت. در خاتمۀ این گفتگو، عیسی گفت: ”ازدواج شرافتمندانه است و باید آرزوی همۀ انسانها باشد. این واقعیت که پسر انسان رسالت خود را در زمین به تنهایی دنبال می‌کند به هیچ وجه خرده‌گیری از مطلوب بودنِ ازدواج نیست. این خواست پدر است که من باید بدین گونه کار کنم، اما همین پدر، آفرینش مرد و زن را هدایت کرده است، و این خواست الهی است که مردان و زنان بالاترین خدمتشان و شادی ناشی از آن را در ایجاد خانه‌هایی برای پذیرش و آموزش فرزندانی بیابند که این والدین در آفرینش آنها با سازندگان آسمان و زمین شریک می‌شوند. و به همین دلیل، یک مرد پدر و مادرش را ترک خواهد کرد و به همسرش خواهد پیوست، و هر دو یگانه خواهند شد. “
167:5.7 (1839.4)
After Jesus had talked about marriage and divorce, later on that evening his apostles privately asked many additional questions, and his answers to these inquiries relieved their minds of many misconceptions. At the conclusion of this conference Jesus said: “Marriage is honorable and is to be desired by all men. The fact that the Son of Man pursues his earth mission alone is in no way a reflection on the desirability of marriage. That I should so work is the Father’s will, but this same Father has directed the creation of male and female, and it is the divine will that men and women should find their highest service and consequent joy in the establishment of homes for the reception and training of children, in the creation of whom these parents become copartners with the Makers of heaven and earth. And for this cause shall a man leave his father and mother and shall cleave to his wife, and they two shall become as one.”
عصر آن روز پیام عیسی در مورد ازدواج و برکتِ فرزندان در سراسر اِریحا پخش شد، به طوری که صبح روز بعد، مدتها قبل از این که عیسی و حواریون آمادۀ رفتن شوند، حتی قبل از وقت صبحانه، تعداد زیادی از مادران به جایی که عیسی اقامت داشت آمدند، و فرزندانشان را که بغل کرده بودند نزد او آوردند و دستانشان را گرفته و آنها را به سوی او هدایت کردند و از او خواستند که کودکان را برکت دهد. هنگامی که حواریون برای دیدن این دسته از مادران و فرزندان آنها بیرون رفتند، سعی کردند آنها را بیرون کنند، اما این زنان از رفتن امتناع کردند تا این که استاد دستانش را بر فرزندان آنها گذاشت و آنها را برکت داد. و هنگامی که حواریون با صدای بلند این مادران را سرزنش کردند، عیسی با شنیدن صدای هیاهو بیرون آمد و با خشم آنها را نکوهش کرد و گفت: ”بگذارید که بچه‌های کوچک نزد من آیند؛ آنان را باز مدارید، زیرا پادشاهی آسمان از آن اینها است. هر آینه، به راستی، به شما می‌گویم، هر کس پادشاهی خداوند را همچون کودکی نپذیرد، هیچگاه به آن راه نخواهد یافت تا در حد رتبۀ کاملِ معنوی انسانی رشد کند. “
167:6.1 (1839.6)
That evening Jesus’ message regarding marriage and the blessedness of children spread all over Jericho, so that the next morning, long before Jesus and the apostles prepared to leave, even before breakfast time, scores of mothers came to where Jesus lodged, bringing their children in their arms and leading them by their hands, and desired that he bless the little ones. When the apostles went out to view this assemblage of mothers with their children, they endeavored to send them away, but these women refused to depart until the Master laid his hands on their children and blessed them. And when the apostles loudly rebuked these mothers, Jesus, hearing the tumult, came out and indignantly reproved them, saying: “Suffer little children to come to me; forbid them not, for of such is the kingdom of heaven. Verily, verily, I say to you, whosoever receives not the kingdom of God as a little child shall hardly enter therein to grow up to the full stature of spiritual manhood.”
عیسی اغلب در مورد قصرهای آسمانی با حواریونش صحبت می‌کرد و تعلیم می‌داد که فرزندانِ در حال پیشرفتِ خداوند باید در آنجا از نظر معنوی رشد کنند، همانطور که کودکان به طور فیزیکی در این دنیا رشد می‌کنند. و بدین ترتیب اغلب اوقات به نظر می‌رسد که فرد مقدس یک فرد معمولی است، همانطور که در این روز این کودکان و مادرانشان متوجه نشدند که موجوداتِ هوشمندِ نظاره‌گرِ نبادان کودکان اِریحا را در حال بازی با آفرینندۀ یک جهان مشاهده می‌کردند.
167:6.3 (1839.8)
Jesus often talked to his apostles about the celestial mansions and taught that the advancing children of God must there grow up spiritually as children grow up physically on this world. And so does the sacred oftentimes appear to be the common, as on this day these children and their mothers little realized that the onlooking intelligences of Nebadon beheld the children of Jericho playing with the Creator of a universe.
همچنین در اِریحا، در رابطه با بحث پیرامون آموزش آغازین مذهبی کودکان در عادات پرستش الهی بود که عیسی ارزش عظیم زیبایی را به عنوان تأثیری که منجر به اشتیاق به پرستش می‌شود، به خصوص در رابطه با کودکان، به حواریونش القا کرد. استاد از طریق پند و مثال ارزش پرستش آفریننده را در میان محیط طبیعی آفرینش آموزش داد. او ترجیح می‌داد که در میان درختان و در بین موجودات دون پایۀ دنیای طبیعی با پدر آسمانی راز و نیاز کند. او از تعمق پیرامون پدر از طریق منظرۀ الهام بخش قلمروهای پرستارۀ پسران آفرینشگر شادی می‌کرد.
167:6.5 (1839.10)
It was also at Jericho, in connection with the discussion of the early religious training of children in habits of divine worship, that Jesus impressed upon his apostles the great value of beauty as an influence leading to the urge to worship, especially with children. The Master by precept and example taught the value of worshiping the Creator in the midst of the natural surroundings of creation. He preferred to commune with the heavenly Father amidst the trees and among the lowly creatures of the natural world. He rejoiced to contemplate the Father through the inspiring spectacle of the starry realms of the Creator Sons.
هنگامی که پرستش خداوند در پرستشگاههای طبیعت امکان‌پذیر نیست، انسانها باید تمام تلاش خود را به کار گیرند تا منزلگاههایی از زیبایی، پناهگاههایی با سادگی جذاب و تزیینات هنرمندانه فراهم کنند، تا بالاترین عواطف انسانی در ارتباط با رویکرد عقلانی نسبت به همدمی معنوی با خداوند برانگیخته شود. حقیقت، زیبایی، و تقدس کمکهای قدرتمند و مؤثری برای پرستش راستین هستند. اما همدمی روحی از طریق تزیینات عظیم محض و زینت دادن بیش از حد با هنر پر نقش و نگار و خودنمایانۀ انسان رواج نمی‌یابد. زیبایی هنگامی بسیار مذهبی است که بسیار ساده و طبیعی باشد. چقدر مایۀ تاسف است که بچه‌های کوچک باید اولین آشنایی خود را با مفاهیم پرستش همگانی در اتاقهای سرد و خالی داشته باشند، بسیار خالی از جذابیتِ زیبایی و بسیار تهی از هر نشانۀ شادی نیکو و تقدس الهام‌بخش! کودک باید در فضای باز طبیعت با پرستش آشنا شود و بعداً در ساختمانهای عمومیِ گردهماییهای مذهبی والدین خود را همراهی کند. این ساختمانها حداقل باید به اندازۀ خانه‌ای که او به طور روزانه در آن زندگی می‌کند، از نظر مادی جذابیت داشته باشند و از نظر هنری زیبا باشند.
167:6.6 (1839.11)
When it is not possible to worship God in the tabernacles of nature, men should do their best to provide houses of beauty, sanctuaries of appealing simplicity and artistic embellishment, so that the highest of human emotions may be aroused in association with the intellectual approach to spiritual communion with God. Truth, beauty, and holiness are powerful and effective aids to true worship. But spirit communion is not promoted by mere massive ornateness and overmuch embellishment with man’s elaborate and ostentatious art. Beauty is most religious when it is most simple and naturelike. How unfortunate that little children should have their first introduction to concepts of public worship in cold and barren rooms so devoid of the beauty appeal and so empty of all suggestion of good cheer and inspiring holiness! The child should be introduced to worship in nature’s outdoors and later accompany his parents to public houses of religious assembly which are at least as materially attractive and artistically beautiful as the home in which he is daily domiciled.
هنگامی که آنها از اِریحا به بِیت‌عَنْیا به سوی بالای تپه‌ها حرکت می‌کردند، نتنائیل بیشتر راه را در کنار عیسی راه رفت، و بحث آنها در مورد کودکان در رابطه با پادشاهی آسمان به طور غیرمستقیم به در نظر گرفتنِ خدمت روحانیِ فرشتگان منجر شد. نتنائیل سرانجام این سؤال را از استاد پرسید: ”از آنجا که کاهن اعظم یک صدوقی است و چون صدوقیان به فرشتگان اعتقاد ندارند، در مورد خادمین آسمانی به مردم چه بیاموزیم؟“ سپس عیسی در میان سخنان دیگر گفت:
167:7.1 (1840.6)
As they journeyed up the hills from Jericho to Bethany, Nathaniel walked most of the way by the side of Jesus, and their discussion of children in relation to the kingdom of heaven led indirectly to the consideration of the ministry of angels. Nathaniel finally asked the Master this question: “Seeing that the high priest is a Sadducee, and since the Sadducees do not believe in angels, what shall we teach the people regarding the heavenly ministers?” Then, among other things, Jesus said:
”گروههای فرشتگان یک رستۀ جداگانه از موجودات آفریده شده هستند؛ آنها از رستۀ مادی مخلوقات انسانی کاملاً متفاوتند، و به عنوان گروهی متمایز از موجودات هوشمند جهان عمل می‌کنند. فرشتگان از آن گروه از مخلوقات نیستند که در کتاب مقدس ’پسران خدا‘ نامیده می‌شود؛ آنها ارواح جلال یافتۀ انسانهای فانی نیز نیستند که در قصرهای عالم بالا پیشروی کرده باشند. فرشتگان یک آفرینش مستقیم هستند، و خود را بازتولید نمی‌کنند. گروههای فرشتگان فقط یک رابطۀ معنوی با نسل بشر دارند. همینطور که انسان در سفر به سوی پدر در بهشت پیشرفت می‌کند، در یک زمان از یک حالت وجود، شبیه به حالت فرشتگان عبور می‌کند، اما انسان فانی هرگز فرشته نمی‌شود.
167:7.2 (1841.1)
“The angelic hosts are a separate order of created beings; they are entirely different from the material order of mortal creatures, and they function as a distinct group of universe intelligences. Angels are not of that group of creatures called ‘the Sons of God’ in the Scriptures; neither are they the glorified spirits of mortal men who have gone on to progress through the mansions on high. Angels are a direct creation, and they do not reproduce themselves. The angelic hosts have only a spiritual kinship with the human race. As man progresses in the journey to the Father in Paradise, he does traverse a state of being at one time analogous to the state of the angels, but mortal man never becomes an angel.
167:7.3 (1841.2)
“The angels never die, as man does. The angels are immortal unless, perchance, they become involved in sin as did some of them with the deceptions of Lucifer. The angels are the spirit servants in heaven, and they are neither all-wise nor all-powerful. But all of the loyal angels are truly pure and holy.
”و آیا به خاطر نمی‌آوری که قبلاً یک بار به تو گفتم، که اگر چشمان معنویِ خود را مسح می‌کردی، آنگاه می‌دیدی که آسمانها گشوده شده و فرشتگان خدا را در حال صعود و فرود نظاره می‌کردی؟ به واسطۀ خدمت فرشتگان است که یک دنیا می‌تواند با دنیاهای دیگر در ارتباط قرار گیرد، زیرا آیا بارها به شما نگفته‌ام که گوسفندان دیگری دارم که متعلق به این آغل نیستند؟ و این فرشتگان جاسوسان دنیای ارواح نیستند که مراقب شما باشند و سپس بیرون بروند تا اندیشه‌های قلب شما را به پدر بگویند و از اعمال جسم گزارش دهند. پدر هیچ نیازی به چنین خدماتی ندارد، زیرا روح خود او در درون شما زندگی می‌کند. اما این ارواحِ فرشته قطعاً عمل می‌کنند تا یک بخش از آفرینش آسمانی را از اعمال سایر بخشهای دوردست جهان آگاه نگه دارند. و بسیاری از فرشتگان، در حالی که در حکومت پدر و جهانهای پسران فعالیت می‌کنند، به خدمتِ نژادهای بشری گمارده می‌شوند. وقتی به شما آموزش دادم که بسیاری از این سرافیمها ارواح خدمتگزار هستند، نه به زبان تمثیلی صحبت کردم و نه به سبک شاعرانه. و همۀ اینها صرف نظر از دشواری شما در درک چنین موضوعاتی حقیقت دارند.
167:7.4 (1841.3)
“And do you not remember that I said to you once before that, if you had your spiritual eyes anointed, you would then see the heavens opened and behold the angels of God ascending and descending? It is by the ministry of the angels that one world may be kept in touch with other worlds, for have I not repeatedly told you that I have other sheep not of this fold? And these angels are not the spies of the spirit world who watch upon you and then go forth to tell the Father the thoughts of your heart and to report on the deeds of the flesh. The Father has no need of such service inasmuch as his own spirit lives within you. But these angelic spirits do function to keep one part of the heavenly creation informed concerning the doings of other and remote parts of the universe. And many of the angels, while functioning in the government of the Father and the universes of the Sons, are assigned to the service of the human races. When I taught you that many of these seraphim are ministering spirits, I spoke not in figurative language nor in poetic strains. And all this is true, regardless of your difficulty in comprehending such matters.
”بسیاری از این فرشتگان مشغول به کار نجات انسانها هستند، زیرا آیا از شادی فرشتگان سراف به شما نگفته‌ام، آنگاه که یک انسان تصمیم می‌گیرد گناه را ترک کند و جستجو برای خدا را آغاز کند؟ من حتی از شادی در حضور فرشتگان آسمان برای یک گناهکار که توبه می‌کند به شما گفتم، و بدین ترتیب وجود رسته‌های دیگر و بالاتر موجودات آسمانی را خاطر نشان کردم که به همین ترتیب درگیر بهروزی معنوی و پیشرفت الهی انسان فانی هستند.
167:7.5 (1841.4)
“Many of these angels are engaged in the work of saving men, for have I not told you of the seraphic joy when one soul elects to forsake sin and begin the search for God? I did even tell you of the joy in the presence of the angels of heaven over one sinner who repents, thereby indicating the existence of other and higher orders of celestial beings who are likewise concerned in the spiritual welfare and with the divine progress of mortal man.
”همچنین این فرشتگان بسیار درگیر شیوه‌هایی هستند که به موجب آن روح انسان از منزلگاههای جسمانی رها می‌شود و روان او به قصرهای بهشتی بدرقه می‌شود. فرشتگان راهنمایان مطمئن و آسمانیِ روان انسان در طول آن دورۀ ناشناخته و نامشخص زمان هستند که در فواصل بین مرگ جسمانی و زندگی نوین در اقامتگاههای روحی واقع شده است. “
167:7.6 (1841.5)
“Also are these angels very much concerned with the means whereby man’s spirit is released from the tabernacles of the flesh and his soul escorted to the mansions in heaven. Angels are the sure and heavenly guides of the soul of man during that uncharted and indefinite period of time which intervenes between the death of the flesh and the new life in the spirit abodes.”
167:7.7 (1841.6)
And he would have spoken further with Nathaniel regarding the ministry of angels, but he was interrupted by the approach of Martha, who had been informed that the Master was drawing near to Bethany by friends who had observed him ascending the hills to the east. And she now hastened to greet him.