کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 166
آخرین دیدار از شمال پِریا
آخرین دیدار از شمال پِریا
Paper 166
Last Visit to Northern Perea
Last Visit to Northern Perea
از 11 تا 20 فوریه، عیسی و دوازده تن در تمام شهرها و روستاهای شمال پِریا، جایی که یاران اَبنیر و اعضای گروه زنان در آنجا کار می‌کردند، گشت زدند. آنها دریافتند که این پیام‌رسانان انجیل در کارشان به موفقیت دست یافته‌اند، و عیسی بارها توجه حواریونش را به این واقعیت جلب نمود که انجیل پادشاهی می‌تواند بدون همراهی معجزات و کارهای شگفت‌آور انتشار یابد.
166:0.1 (1825.1)
FROM February 11 to 20, Jesus and the twelve made a tour of all the cities and villages of northern Perea where the associates of Abner and the members of the women’s corps were working. They found these messengers of the gospel meeting with success, and Jesus repeatedly called the attention of his apostles to the fact that the gospel of the kingdom could spread without the accompaniment of miracles and wonders.
تمام این مأموریت سه ماهه در پریا با کمک اندکی از دوازده حواری با موفقیت انجام شد، و انجیل از این زمان به بعد، نه چندان شخصیت عیسی، بلکه آموزشهای او را منعکس می‌کرد. اما پیروان او مدت چندان زیادی رهنمودهای او را دنبال نکردند، زیرا به زودی پس از مرگ و رستاخیز عیسی، از آموزشهای او دور شدند و شروع به ساختن کلیسای اولیه حول مفاهیم معجزه‌آسا و خاطرات جلال یافتۀ شخصیت الهی- انسانی او کردند.
166:0.2 (1825.2)
This entire mission of three months in Perea was successfully carried on with little help from the twelve apostles, and the gospel from this time on reflected, not so much Jesus’ personality, as his teachings. But his followers did not long follow his instructions, for soon after Jesus’ death and resurrection they departed from his teachings and began to build the early church around the miraculous concepts and the glorified memories of his divine-human personality.
در روز سبت، 18 فوریه، عیسی در راگابا بود، جایی که فریسی ثروتمندی به نام نَتَنائیل در آنجا زندگی می‌کرد؛ و چون تعداد زیادی از فریسیانِ همیارِ او، عیسی و دوازده تن را در اطراف و اکناف کشور دنبال می‌کردند، او در این بامداد روز سبت برای همۀ آنها که تعدادشان در حدود بیست نفر بود صبحانه درست کرد و عیسی را به عنوان مهمان افتخاری دعوت کرد.
166:1.1 (1825.3)
On Sabbath, February 18, Jesus was at Ragaba, where there lived a wealthy Pharisee named Nathaniel; and since quite a number of his fellow Pharisees were following Jesus and the twelve around the country, he made a breakfast on this Sabbath morning for all of them, about twenty in number, and invited Jesus as the guest of honor.
تا وقتِ رسیدنِ عیسی به این میز صبحانه، اکثر فریسیان، با دو یا سه فقیه از پیش آنجا بودند و پشت میز نشسته بودند. استاد بدون این که برای شستن دستانش به حوضچه‌های آب برود فوراً در سمت چپ نَتَنائیل نشست. بسیاری از فریسیان، به ویژه آنهایی که موافق آموزشهای عیسی بودند، می‌دانستند که او دستهای خود را فقط به منظور پاکیزگی می‌شوید، و از این کارهای صرفاً تشریفاتی بیزار است؛ از این رو آنها از این که او مستقیماً به سر میز آمد، بدون این که دو بار دستانش را شسته باشد، شگفت‌زده نشدند. اما نَتَنائیل از این امتناع استاد در پیروی از الزامات اکیدِ رسمِ فریسیایی شوکه شد. عیسی همچنین همانند فریسیان پس از هر وعدۀ غذایی و یا در پایان غذا دستان خود را نمی‌شست.
166:1.2 (1825.4)
By the time Jesus arrived at this breakfast, most of the Pharisees, with two or three lawyers, were already there and seated at the table. The Master immediately took his seat at the left of Nathaniel without going to the water basins to wash his hands. Many of the Pharisees, especially those favorable to Jesus’ teachings, knew that he washed his hands only for purposes of cleanliness, that he abhorred these purely ceremonial performances; so they were not surprised at his coming directly to the table without having twice washed his hands. But Nathaniel was shocked by this failure of the Master to comply with the strict requirements of Pharisaic practice. Neither did Jesus wash his hands, as did the Pharisees, after each course of food nor at the end of the meal.
پس از نجواهای فراوان میان نَتَنائیل و یک فریسیِ غیردوستانه در سمت راست او و پس از بالا بردنِ زیادِ ابروها و تاب دادنِ تمسخرآمیز لبها توسط کسانی که روبروی استاد نشسته بودند، عیسی سرانجام گفت: ”من فکر می‌کردم که مرا به این خانه دعوت کردی تا با شما نان پاره کنم و شاید در مورد اعلام انجیل نوین پادشاهیِ خداوند از من پرس و جو کنی؛ اما می‌بینم که مرا به اینجا آورده‌ای تا شاهد یک نمایش وقف تشریفاتی به خود-پارساییِ خودتان باشم. تو اکنون این خدمت را به من کردی؛ بعد از این در این مناسبت با چه مرا به عنوان مهمان خود ارج خواهی نهاد؟“
166:1.3 (1825.5)
After considerable whispering between Nathaniel and an unfriendly Pharisee on his right and after much lifting of eyebrows and sneering curling of lips by those who sat opposite the Master, Jesus finally said: “I had thought that you invited me to this house to break bread with you and perchance to inquire of me concerning the proclamation of the new gospel of the kingdom of God; but I perceive that you have brought me here to witness an exhibition of ceremonial devotion to your own self-righteousness. That service you have now done me; what next will you honor me with as your guest on this occasion?”
وقتی استاد چنین گفت، آنها نگاه خود را به میز انداختند و خاموش ماندند. و چون کسی صحبت نکرد، عیسی ادامه داد: ”بسیاری از شما فریسیان به عنوان دوستان اینجا با من هستید، برخی حتی شاگردان من هستید، اما اکثر فریسیان به امتناع خود از دیدن نور و تصدیقِ حقیقت پافشاری می‌کنند، حتی هنگامی که کار انجیل با قدرت زیاد در برابر آنها قرار داده می‌شود. چقدر با دقت بیرون فنجانها و بشقابها را تمیز می‌کنید در حالی که ظروف خوراک معنوی کثیف و آلوده هستند! شما اطمینان حاصل می‌کنید که ظاهری پارسامنشانه و مقدس را به مردم ارائه کنید، اما باطن شما مملو از پارسانمایی، طمع، اخاذی، و همه گونه شرارت معنوی است. رهبران شما حتی جرأت می‌کنند برای قتل پسر انسان نقشه بکشند و برنامه‌ریزی کنند. آیا شما مردان نادان نمی‌دانید که خدای بهشت به انگیزه‌های درونی فرد و نیز وانمودهای ظاهری و اعترافات پارسامنشانۀ شما می‌نگرد؟ مپندارید که صدقه دادن و ده یک دادن، شما را از ناپارسایی پاک خواهد کرد و شما را قادر خواهد ساخت که در حضورِ قاضیِ همۀ انسانها پاک بایستید. وای بر شما فریسیان که به رد نور حیات اصرار ورزیده‌اید! شما در ده یک دادن دقیق هستید و در صدقه دادن خودنمایی می‌کنید، اما دیدار خدا را آگاهانه رد می‌کنید و تجلی محبت او را نمی‌پذیرید. اگر چه کاملاً درست است که به این وظایف جزئی توجه کنید، اما نباید این الزامات سنگین‌تر را ناتمام رها می‌کردید. وای بر همۀ کسانی که از عدالت دوری می‌جویند، رحمت را نادیده می‌گیرند، و حقیقت را رد می‌کنند! وای بر همۀ کسانی که از مکاشفۀ پدر نفرت دارند، در حالی که در کنیسه به دنبال جایگاههای اصلی هستند و در بازارها مشتاق سلام‌های چاپلوسانه‌اند! “
166:1.4 (1826.1)
When the Master had thus spoken, they cast their eyes upon the table and remained silent. And since no one spoke, Jesus continued: “Many of you Pharisees are here with me as friends, some are even my disciples, but the majority of the Pharisees are persistent in their refusal to see the light and acknowledge the truth, even when the work of the gospel is brought before them in great power. How carefully you cleanse the outside of the cups and the platters while the spiritual-food vessels are filthy and polluted! You make sure to present a pious and holy appearance to the people, but your inner souls are filled with self-righteousness, covetousness, extortion, and all manner of spiritual wickedness. Your leaders even dare to plot and plan the murder of the Son of Man. Do not you foolish men understand that the God of heaven looks at the inner motives of the soul as well as on your outer pretenses and your pious professions? Think not that the giving of alms and the paying of tithes will cleanse you from unrighteousness and enable you to stand clean in the presence of the Judge of all men. Woe upon you Pharisees who have persisted in rejecting the light of life! You are meticulous in tithing and ostentatious in almsgiving, but you knowingly spurn the visitation of God and reject the revelation of his love. Though it is all right for you to give attention to these minor duties, you should not have left these weightier requirements undone. Woe upon all who shun justice, spurn mercy, and reject truth! Woe upon all those who despise the revelation of the Father while they seek the chief seats in the synagogue and crave flattering salutations in the market places!”
وقتی عیسی می‌خواست از جا برخیزد و برود، یکی از فقهایی که کنار میز بود خطاب به او گفت: ”اما استاد، شما در برخی از سخنان خود ما را نیز ملامت می‌کنید. آیا در کاتبان، فریسیان، یا فقها هیچ چیز خوبی نیست؟“ و عیسی ایستاده به فقیه پاسخ داد: ”شما، مانند فریسیان، در اولین مکانها در جشنها و در پوشیدنِ جامه‌های بلند شادی می‌کنید، در حالی که بارهای گران را که حملش طاقت‌فرسا است بر دوش مردم می‌نهید. و وقتی روان انسانها زیر این بارهای سنگین تلو تلو می‌خورد، حاضر نیستید حتی با یکی از انگشتان خود آن را بلند کنید. وای بر شما که از ساختن مقبره‌ها برای پیامبرانی که پدرانتان کشته‌اند، بیشترین شادمانی را می‌کنید! و خشنودی شما از کاری که پدرانتان انجام دادند، بدین گونه آشکار می‌شود که اکنون قصد کشتن کسانی را دارید که در این روز آمده‌اند همان کاری را انجام دهند که پیامبران در روزگار خود انجام می‌دادند — اعلام عدالت خداوند و آشکار ساختن رحمت پدر آسمانی. اما از میان تمام نسلهای گذشته، خون پیامبران و رسولان از این نسل منحرف و پارسانما طلب خواهد شد. وای بر همۀ شما فقهایی که کلید دانش را از عوام گرفته‌اید! شما خودتان از ورود به راه حقیقت امتناع می‌ورزید، و در عین حال مانع همۀ کسانی می‌شوید که در صدد ورود به آن هستند. اما شما نمی‌توانید به این ترتیب درهای پادشاهی آسمان را ببندید؛ ما این درها را به روی همۀ کسانی که برای ورود به آن ایمان دارند باز کرده‌ایم، و این دروازه‌های رحمت با تعصب و غرور آموزگاران دروغین و شبانانِ غیرواقعی بسته نخواهد شد. آنها مانند مقبره‌های سفیدی هستند که در ظاهر زیبا به نظر می‌رسند، اما در باطن پر از استخوانهای مردگان و هر گونه ناپاکی معنوی می‌باشند.‟
166:1.5 (1826.2)
When Jesus would have risen to depart, one of the lawyers who was at the table, addressing him, said: “But, Master, in some of your statements you reproach us also. Is there nothing good in the scribes, the Pharisees, or the lawyers?” And Jesus, standing, replied to the lawyer: “You, like the Pharisees, delight in the first places at the feasts and in wearing long robes while you put heavy burdens, grievous to be borne, on men’s shoulders. And when the souls of men stagger under these heavy burdens, you will not so much as lift with one of your fingers. Woe upon you who take your greatest delight in building tombs for the prophets your fathers killed! And that you consent to what your fathers did is made manifest when you now plan to kill those who come in this day doing what the prophets did in their day—proclaiming the righteousness of God and revealing the mercy of the heavenly Father. But of all the generations that are past, the blood of the prophets and the apostles shall be required of this perverse and self-righteous generation. Woe upon all of you lawyers who have taken away the key of knowledge from the common people! You yourselves refuse to enter into the way of truth, and at the same time you would hinder all others who seek to enter therein. But you cannot thus shut up the doors of the kingdom of heaven; these we have opened to all who have the faith to enter, and these portals of mercy shall not be closed by the prejudice and arrogance of false teachers and untrue shepherds who are like whited sepulchres which, while outwardly they appear beautiful, are inwardly full of dead men’s bones and all manner of spiritual uncleanness.”
و هنگامی که عیسی سخنانش را بر سر سفرۀ نتنائیل به پایان رسانید، بدون خوردن غذا از منزل بیرون رفت. و از میان فریسیانی که این سخنان را شنیدند، برخی به آموزش او ایمان آوردند و به پادشاهی وارد شدند، اما اکثریت به راه تاریکی ادامه دادند، و بیش از پیش مصمم شدند که در کمین او بنشینند تا بتوانند برخی از سخنان او را که می‌شد برای محاکمه و قضاوت او در پیشگاه شورای عالی یهود در اورشلیم مورد استفاده قرار گیرد بگیرند.
166:1.6 (1826.3)
And when Jesus had finished speaking at Nathaniel’s table, he went out of the house without partaking of food. And of the Pharisees who heard these words, some became believers in his teaching and entered into the kingdom, but the larger number persisted in the way of darkness, becoming all the more determined to lie in wait for him that they might catch some of his words which could be used to bring him to trial and judgment before the Sanhedrin at Jerusalem.
166:1.11 (1827.5)
At this time Jesus sought to expose the spiritual barrenness of the first two practices, while he reserved his remarks designed to rebuke the Pharisees’ refusal to engage in social intercourse with non-Pharisees for another and subsequent occasion when he would again be dining with many of these same men.
روز بعد عیسی به همراه دوازده تن به آماتوس، در نزدیکی مرز سامره رفت، و همینطور که آنها به شهر نزدیک می‌شدند، با گروهی از ده جذامی مواجه شدند که در نزدیکی این مکان اقامت داشتند. نه نفر از این گروه یهودی و یکی سامری بود. معمولاً این یهودیان از هرگونه معاشرت یا تماس با این سامری خودداری می‌کردند، اما ابتلای مشترک آنها برای غلبه بر کلیۀ تعصبات مذهبی بیش از اندازه کافی بود. آنها راجع به عیسی و معجزات پیشین شفا دهندۀ او بسیار شنیده بودند، و از آنجایی که هفتاد تن عادت داشتند که زمان ورود مورد انتظار عیسی را هنگامی که استاد به همراه دوازده تن در این سفرها بیرون آمده بود، اعلام کنند، ده جذامی مطلع شده بودند که انتظار می‌رفت که او تقریباً در این زمان در این نزدیکی ظاهر شود؛ و از این رو، آنها اینجا در حومۀ شهر مستقر شده بودند، جایی که امیدوار بودند توجه او را جلب کنند و درخواست شفا نمایند. هنگامی که جذامیان عیسی را دیدند که به آنها نزدیک می‌شود، چون جرأت نزدیک شدن به او را نداشتند، دور ایستادند و رو به او فریاد زدند: ”استاد، به ما رحم کن؛ ما را از ابتلایمان پاک گردان. همانطور که دیگران را شفا دادی ما را هم شفا ده. “
166:2.1 (1827.6)
The next day Jesus went with the twelve over to Amathus, near the border of Samaria, and as they approached the city, they encountered a group of ten lepers who sojourned near this place. Nine of this group were Jews, one a Samaritan. Ordinarily these Jews would have refrained from all association or contact with this Samaritan, but their common affliction was more than enough to overcome all religious prejudice. They had heard much of Jesus and his earlier miracles of healing, and since the seventy made a practice of announcing the time of Jesus’ expected arrival when the Master was out with the twelve on these tours, the ten lepers had been made aware that he was expected to appear in this vicinity at about this time; and they were, accordingly, posted here on the outskirts of the city where they hoped to attract his attention and ask for healing. When the lepers saw Jesus drawing near them, not daring to approach him, they stood afar off and cried to him: “Master, have mercy on us; cleanse us from our affliction. Heal us as you have healed others.”
عیسی تازه به آن دوازده تن توضیح داده بود که چرا غیریهودیانِ پریا، همراه با یهودیانِ کمتر ارتدکس، نسبت به یهودیانِ بیشتر ارتدکس و سنت‌گرای یهودیه، بیشتر مایل بودند به انجیل که توسط آن هفتاد تن موعظه می‌شد ایمان بیاورند. او توجه آنها را به این واقعیت جلب کرده بود که مردم جلیل و حتی سامریها نیز پیامشان را با میل بیشتری پذیرفتند. اما دوازده حواری هنوز به سختی مایل بودند برای سامریان که مدتها مورد نفرت بودند احساسات محبت‌آمیز داشته باشند.
166:2.2 (1827.7)
Jesus had just been explaining to the twelve why the gentiles of Perea, together with the less orthodox Jews, were more willing to believe the gospel preached by the seventy than were the more orthodox and tradition-bound Jews of Judea. He had called their attention to the fact that their message had likewise been more readily received by the Galileans, and even by the Samaritans. But the twelve apostles were hardly yet willing to entertain kind feelings for the long-despised Samaritans.
از این رو، هنگامی که شمعون غیور آن سامری را در میان جذامیان مشاهده کرد، سعی کرد استاد را وادار کند که بدون این که حتی در تبادل سلام با آنها درنگ کند، به داخل شهر برود. عیسی به شمعون گفت: ”اما اگر سامری خدا را مانند یهودیان دوست داشته باشد چه؟ آیا باید در مورد همنوعان خود بر مسند قضاوت بنشینیم؟ چه کسی می‌تواند بگوید؟ اگر این ده مرد را شفا دهیم، شاید آن سامری حتی از یهودیان سپاسگزارتر باشد. آیا نسبت به نظرات خود مطمئنی، شمعون؟“ و شعمون به سرعت پاسخ داد: ”اگر آنها را پاک کنی، به زودی خواهی فهمید. “و عیسی در پاسخ گفت: ”پس چنین خواهد بود شمعون، و به زودی حقیقت را در مورد قدردانی مردم و رحمت محبت‌آمیز خداوند خواهی دانست. “
166:2.3 (1827.8)
Accordingly, when Simon Zelotes observed the Samaritan among the lepers, he sought to induce the Master to pass on into the city without even hesitating to exchange greetings with them. Said Jesus to Simon: “But what if the Samaritan loves God as well as the Jews? Should we sit in judgment on our fellow men? Who can tell? if we make these ten men whole, perhaps the Samaritan will prove more grateful even than the Jews. Do you feel certain about your opinions, Simon?” And Simon quickly replied, “If you cleanse them, you will soon find out.” And Jesus replied: “So shall it be, Simon, and you will soon know the truth regarding the gratitude of men and the loving mercy of God.”
عیسی نزدیک جذامیان رفت و گفت: ”اگر می‌خواهید شفا یابید، فوراً بروید و آنطور که طبق شریعت موسی لازم است خود را به کاهنان نشان دهید. “و همینطور که آنها می‌رفتند، سالم شدند. اما وقتی سامری دید که در حال شفا یافتن است، برگشت و در حالی که به دنبال عیسی می‌گشت، با صدای بلند شروع به ستایش خدا نمود. و هنگامی که استاد را پیدا کرد، مقابل پاهای او زانو زد و به خاطر پاک شدنِ خود سپاسگزاری کرد. نه نفر دیگر، یعنی یهودیان نیز شفای خود را کشف کرده بودند، و در حالی که آنها نیز به خاطر پاک شدنِ خود سپاسگزار بود، به راه خود ادامه دادند تا خود را به کاهنان نشان دهند.
166:2.4 (1827.9)
Jesus, going near the lepers, said: “If you would be made whole, go forthwith and show yourselves to the priests as required by the law of Moses.” And as they went, they were made whole. But when the Samaritan saw that he was being healed, he turned back and, going in quest of Jesus, began to glorify God with a loud voice. And when he had found the Master, he fell on his knees at his feet and gave thanks for his cleansing. The nine others, the Jews, had also discovered their healing, and while they also were grateful for their cleansing, they continued on their way to show themselves to the priests.
166:2.5 (1828.1)
As the Samaritan remained kneeling at Jesus’ feet, the Master, looking about at the twelve, especially at Simon Zelotes, said: “Were not ten cleansed? Where, then, are the other nine, the Jews? Only one, this alien, has returned to give glory to God.” And then he said to the Samaritan, “Arise and go your way; your faith has made you whole.”
عیسی به آن دوازده تن فرمان داد که در مورد پاک کردنِ جذامیان چیزی نگویند، و همینطور که آنها به آماتوس می‌رفتند، او گفت: ”شما می‌بینید که چگونه است که بچه‌های خانه، حتی زمانی که نسبت به خواست پدرشان نافرمان هستند، برکات خود را مسلم می‌پندارند. آنها فکر می‌کنند که وقتی پدر به آنها شفا ارزانی می‌دارد، قصور کردن در سپاسگزاری مسئلۀ کم اهمیتی است، اما وقتی غریبه‌ها از سرپرست خانه هدایایی دریافت می‌کنند، سرشار از شگفتی می‌شوند و مجبور می‌شوند در قدردانی از چیزهای نیکی که به آنها ارزانی شده سپاس گویند. “و باز حواریون در پاسخ به سخنان استاد چیزی نگفتند.
166:2.8 (1828.4)
Jesus enjoined the twelve to say nothing about the cleansing of the lepers, and as they went on into Amathus, he remarked: “You see how it is that the children of the house, even when they are insubordinate to their Father’s will, take their blessings for granted. They think it a small matter if they neglect to give thanks when the Father bestows healing upon them, but the strangers, when they receive gifts from the head of the house, are filled with wonder and are constrained to give thanks in recognition of the good things bestowed upon them.” And still the apostles said nothing in reply to the Master’s words.
”به شما تعلیم داده شده که فقط فرزندان ابراهیم نجات خواهند یافت؛ و این که فقط غیریهودیانِ پذیرشی می‌توانند به نجات امیدوار باشند. برخی از شما استدلال کرده‌اید که چون در کتاب مقدس نگاشته شده که از میان تمام لشکرهایی که از مصر خارج شدند فقط کالیب و یوشع برای ورود به سرزمین موعود زنده ماندند، تنها تعداد نسبتاً کمی از کسانی که در جستجوی پادشاهی آسمان هستند، به آنجا راه خواهند یافت.
166:3.2 (1828.6)
“You have been taught that only the children of Abraham will be saved; that only the gentiles of adoption can hope for salvation. Some of you have reasoned that, since the Scriptures record that only Caleb and Joshua from among all the hosts that went out of Egypt lived to enter the promised land, only a comparatively few of those who seek the kingdom of heaven shall find entrance thereto.
”شما نیز در بین خود گفتۀ دیگری دارید که حاوی حقیقت عمده‌ای است: راهی که به حیات جاودان منتهی می‌شود راست و باریک است، و دری که به آن منتهی می‌شود نیز به همین ترتیب باریک است. از این رو از میان کسانی که به دنبال نجات هستند، تعداد اندکی می‌توانند از این در وارد شوند. شما همچنین آموزشی دارید که می‌گوید: راهی که به نابودی منتهی می‌شود عریض است، و بسیاری هستند که رفتن از این راه را انتخاب می‌کنند. و این ضرب‌المثل بی‌معنی نیست. اما من اعلام می‌کنم که نجات ابتدا به انتخاب شخصی شما بستگی دارد. حتی اگر درِ ورود به راه حیات باریک باشد، به اندازه‌ای فراخ است که همۀ کسانی را که صادقانه می‌خواهند وارد شوند، بپذیرد، زیرا من آن در هستم. و پسر از ورود هیچ فرزند جهان که به واسطۀ ایمان به دنبال یافتن پدر از طریق پسر است، هرگز امتناع نخواهد کرد.
166:3.3 (1828.7)
“You also have another saying among you, and one that contains much truth: That the way which leads to eternal life is straight and narrow, that the door which leads thereto is likewise narrow so that, of those who seek salvation, few can find entrance through this door. You also have a teaching that the way which leads to destruction is broad, that the entrance thereto is wide, and that there are many who choose to go this way. And this proverb is not without its meaning. But I declare that salvation is first a matter of your personal choosing. Even if the door to the way of life is narrow, it is wide enough to admit all who sincerely seek to enter, for I am that door. And the Son will never refuse entrance to any child of the universe who, by faith, seeks to find the Father through the Son.
”اما این خطر برای همۀ کسانی است که ورود خود را به پادشاهی به تعویق می‌اندازند، در حالی که بدین گونه به دنبال نمودنِ لذتهای عاری از کمال ادامه می‌دهند و در ارضای خودخواهی افراط می‌کنند: آنها پس از امتناع از ورود به پادشاهی به عنوان یک تجربۀ معنوی، ممکن است متعاقباً هنگامی به دنبال ورود به آن باشند که شکوهِ راهِ بهتر در عصر آینده آشکار شود. و از این رو، هنگامی که من به شکل انسانی آمدم، وقتی کسانی که پادشاهی را نفی کردند، در صدد یافتن ورود به آن برآیند که به صورت ربانیت آشکار می‌شود، آنگاه به همۀ این خودخواهان خواهم گفت: نمی‌دانم که شما از کجا هستید. شما این شانس را داشتید که خود را برای این شهروندی آسمانی آماده کنید، اما همۀ این پیشنهادات رحمت را رد کردید؛ در حالی که در گشوده بود، همۀ دعوتها را برای آمدن رد کردید. اکنون، به روی شما که نجات را رد کرده‌اید، در بسته است. این در به روی کسانی که برای جلال خودخواهانه وارد پادشاهی می‌شوند باز نیست. نجات برای کسانی نیست که مایل به پرداخت بهای جانفشانیِ از صمیم قلب برای انجام خواست پدرم نیستند. هنگامی که در روح و روان به پادشاهیِ پدر پشت کرده‌اید، در ذهن و جسم بی‌فایده است که در مقابل این در بایستید و در را بکوبید و بگویید: ’ای خداوند، در را به روی ما باز کن؛ ما نیز می‌توانیم در پادشاهی بزرگ باشیم. ‘آنگاه من اعلام خواهم کرد که شما جزو طایفۀ من نیستید. من شما را نمی‌پذیرم تا در زمرۀ کسانی باشید که در نبرد نیک ایمان جنگیده‌اند و پاداش خدمت فداکارانه را در پادشاهی در زمین به دست آورده‌اند. و هنگامی که می‌گویید: ’آیا ما با تو نخوردیم و ننوشیدیم، و آیا در خیابانهای ما تعلیم ندادی؟‘ آنگاه باز اعلام خواهم کرد که شما غریبه‌های معنوی هستید؛ که ما در خدمت دلسوزانۀ پدر در زمین خادمانِ همکار نبودیم؛ که من شما را نمی‌شناسم؛ و آنگاه قاضی تمام زمین به شما خواهد گفت: ’از ما دور شوید، ای همۀ کسانی که از کارهای شرارتکارانه لذت برده‌اید. ‘
166:3.4 (1829.1)
“But herein is the danger to all who would postpone their entrance into the kingdom while they continue to pursue the pleasures of immaturity and indulge the satisfactions of selfishness: Having refused to enter the kingdom as a spiritual experience, they may subsequently seek entrance thereto when the glory of the better way becomes revealed in the age to come. And when, therefore, those who spurned the kingdom when I came in the likeness of humanity seek to find an entrance when it is revealed in the likeness of divinity, then will I say to all such selfish ones: I know not whence you are. You had your chance to prepare for this heavenly citizenship, but you refused all such proffers of mercy; you rejected all invitations to come while the door was open. Now, to you who have refused salvation, the door is shut. This door is not open to those who would enter the kingdom for selfish glory. Salvation is not for those who are unwilling to pay the price of wholehearted dedication to doing my Father’s will. When in spirit and soul you have turned your backs upon the Father’s kingdom, it is useless in mind and body to stand before this door and knock, saying, ‘Lord, open to us; we would also be great in the kingdom.’ Then will I declare that you are not of my fold. I will not receive you to be among those who have fought the good fight of faith and won the reward of unselfish service in the kingdom on earth. And when you say, ‘Did we not eat and drink with you, and did you not teach in our streets?’ then shall I again declare that you are spiritual strangers; that we were not fellow servants in the Father’s ministry of mercy on earth; that I do not know you; and then shall the Judge of all the earth say to you: ‘Depart from us, all you who have taken delight in the works of iniquity.’
”اما نترسید؛ هر کس که صادقانه بخواهد از طریق ورود به پادشاهیِ خداوند حیات جاودان بیابد، قطعاً چنین نجات ابدی را خواهد یافت. اما شما که این نجات را نمی‌پذیرید، روزی پیامبران نسل ابراهیم را خواهید دید که با ایمانداران ملل غیریهودی در این پادشاهیِ جلال یافته می‌نشینند تا از نان حیات بخورند و خود را با آب آن طراوت بخشند. و کسانی که بدین ترتیب پادشاهی را با قدرت معنوی و با تهاجمات مداوم ایمان زنده به دست خواهند آورد، از شمال و جنوب و از شرق و غرب خواهند آمد. و بنگرید، بسیاری که اول هستند آخر خواهند بود، و آنهایی که آخر هستند چندین بار اول خواهند شد. “
166:3.5 (1829.2)
“But fear not; every one who sincerely desires to find eternal life by entrance into the kingdom of God shall certainly find such everlasting salvation. But you who refuse this salvation will some day see the prophets of the seed of Abraham sit down with the believers of the gentile nations in this glorified kingdom to partake of the bread of life and to refresh themselves with the water thereof. And they who shall thus take the kingdom in spiritual power and by the persistent assaults of living faith will come from the north and the south and from the east and the west. And, behold, many who are first will be last, and those who are last will many times be first.”
حواریون و بسیاری از شاگردان به کندی در حال یادگیریِ این معنی بیانیۀ اولیۀ عیسی بودند: ”تا زمانی که متولد نشده باشید، تولد یافته از روح، نمی‌توانید به پادشاهی خداوند وارد شوید. “با این وجود، برای همۀ کسانی که قلباً پاکدل و در ایمان صادق هستند، این تا ابد حقیقت دارد: ”اینک، من در مقابل در قلب انسانها ایستاده‌ام و در می‌زنم، و اگر کسی در را به روی من بگشاید، داخل خواهم شد و با او شام خواهم خورد. و با نان حیات به او غذا خواهم داد؛ ما در روح و هدف یگانه خواهیم بود، و از این رو در خدمت طولانی و پربارِ جستجو برای پدر بهشتی همیشه برادر خواهیم بود. “بنابراین، این که آیا تعداد کمی یا بسیاری نجات می‌یابند، تماماً به این بستگی دارد که آیا عدۀ کمی یا بسیاری به این دعوت توجه خواهند کرد: ”من در هستم، من راه نو و زنده هستم، و هر که بخواهد می‌تواند وارد شود تا به جستجوی بی‌پایان حقیقت برای حیات جاودان بپردازد. “
166:3.7 (1829.4)
Slowly the apostles and many of the disciples were learning the meaning of Jesus’ early declaration: “Unless you are born again, born of the spirit, you cannot enter the kingdom of God.” Nevertheless, to all who are honest of heart and sincere in faith, it remains eternally true: “Behold, I stand at the doors of men’s hearts and knock, and if any man will open to me, I will come in and sup with him and will feed him with the bread of life; we shall be one in spirit and purpose, and so shall we ever be brethren in the long and fruitful service of the search for the Paradise Father.” And so, whether few or many are to be saved altogether depends on whether few or many will heed the invitation: “I am the door, I am the new and living way, and whosoever wills may enter to embark upon the endless truth-search for eternal life.”
166:3.8 (1829.5)
Even the apostles were unable fully to comprehend his teaching as to the necessity for using spiritual force for the purpose of breaking through all material resistance and for surmounting every earthly obstacle which might chance to stand in the way of grasping the all-important spiritual values of the new life in the spirit as the liberated sons of God.
در حالی که بیشتر فلسطینیان فقط روزی دو وعده غذا می‌خوردند، عادت عیسی و حواریون این بود که هنگام سفر، در نیمۀ روز برای استراحت و خوردن خوراکی جایی توقف کنند. و در چنین توقفگاهی در هنگام ظهر در راه فیلادلفیه بود که توما از عیسی پرسید: ”استاد، از شنیدن سخنان شما در حالی که امروز صبح در حال سفر بودیم، می‌خواهم بپرسم که آیا موجودات روحی درگیر ایجاد رخدادهای عجیب و خارق‌العاده در دنیای مادی هستند یا خیر. و علاوه بر آن، می‌خواهم بپرسم که آیا فرشتگان و سایر موجودات روحی قادر به پیشگیری از حوادث هستند یا خیر؟
166:4.1 (1830.1)
While most Palestinians ate only two meals a day, it was the custom of Jesus and the apostles, when on a journey, to pause at midday for rest and refreshment. And it was at such a noontide stop on the way to Philadelphia that Thomas asked Jesus: “Master, from hearing your remarks as we journeyed this morning, I would like to inquire whether spiritual beings are concerned in the production of strange and extraordinary events in the material world and, further, to ask whether the angels and other spirit beings are able to prevent accidents.”
عیسی در پاسخ به سؤال توما گفت: ”مگر من مدتی طولانی با شما نبوده‌ام، و با این وجود همچنان چنین سؤالاتی از من می‌پرسید؟ آیا نتوانستید مشاهده کنید که چگونه پسر انسان به طور یگانه با شما زندگی می‌کند و پیوسته از به کارگیری نیروهای آسمانی برای معاش شخصی خود امتناع می‌ورزد؟ آیا همۀ ما با همان منابعی زندگی نمی‌کنیم که همۀ انسانها زیست می‌کنند؟ آیا به جز برای مکاشفۀ پدر و گاهی شفای فرزندان رنجور او، نیروی دنیای روحی را در زندگی مادی این دنیا متجلی می‌بینید؟
166:4.2 (1830.2)
In answer to Thomas’s inquiry, Jesus said: “Have I been so long with you, and yet you continue to ask me such questions? Have you failed to observe how the Son of Man lives as one with you and consistently refuses to employ the forces of heaven for his personal sustenance? Do we not all live by the same means whereby all men exist? Do you see the power of the spiritual world manifested in the material life of this world, save for the revelation of the Father and the sometime healing of his afflicted children?
”پدران شما از دیرباز معتقد بودند که سعادت نشانۀ تأیید الهی است؛ و این که ناملایمات دلیل بر ناخشنودی خداوند است. من اعلام می‌کنم که چنین باورهایی خرافات است. آیا مشاهده نمی‌کنید که تعداد بسیار بیشتری از فقرا با شادی انجیل را می‌پذیرند و فوراً وارد پادشاهی می‌شوند؟ اگر ثروت نشان دهندۀ لطف الهی است، چرا ثروتمندان بارها از ایمان آوردن به این مژدۀ آسمانی خودداری می‌کنند؟
166:4.3 (1830.3)
“All too long have your fathers believed that prosperity was the token of divine approval; that adversity was the proof of God’s displeasure. I declare that such beliefs are superstitions. Do you not observe that far greater numbers of the poor joyfully receive the gospel and immediately enter the kingdom? If riches evidence divine favor, why do the rich so many times refuse to believe this good news from heaven?
”پدر باران خود را بر عادل و ظالم می‌بارد؛ خورشید نیز بر پارسا و ناپارسا می‌تابد. شما در مورد آن جلیلیان که پیلاطوس خونشان را با قربانی‌ها آمیخته بود، می‌دانید، اما من به شما می‌گویم که این جلیلیان فقط به این دلیل که این اتفاق برای آنها افتاد به هیچ وجه بیش از هموطنان خود گناهکار نبودند. شما همچنین دربارۀ هجده مردی که برج سیلوآم روی آنها افتاد و آنها را کشت، می‌دانید. فکر نکنید که این مردانی که به این ترتیب نابود شدند بیش از همۀ برادرانشان در اورشلیم خطاکار بودند. این افراد صرفاً قربانیان بی‌گناه یکی از حوادث زمان بودند.
166:4.4 (1830.4)
“The Father causes his rain to fall on the just and the unjust; the sun likewise shines on the righteous and the unrighteous. You know about those Galileans whose blood Pilate mingled with the sacrifices, but I tell you these Galileans were not in any manner sinners above all their fellows just because this happened to them. You also know about the eighteen men upon whom the tower of Siloam fell, killing them. Think not that these men who were thus destroyed were offenders above all their brethren in Jerusalem. These folks were simply innocent victims of one of the accidents of time.
”مردی بود که درخت انجیری در حیاط خانۀ خود کاشت، و از آنجا که بارها در جستجوی میوه‌ای در آن بود و چیزی نیافت، تاک‌پروران را به حضور خود فراخواند و گفت: ’من در این سه فصل برای چیدن میوه از این درخت انجیر به اینجا آمده‌ام ولی چیزی نیافته‌ام. این درخت بی‌ثمر را قطع کنید؛ چرا آن باید زمین را هدر دهد؟‘ اما سرباغبان به ارباب خود پاسخ داد: ’بگذار یک سال دیگر هم بماند. من دور تا دور آن را می‌کَنم و به آن کود می‌دهم، و آنگاه سال بعد اگر میوه ندهد، قطع خواهد شد.‘ و هنگامی که آنها بدین ترتیب قوانین باروری را رعایت کردند، چون درخت زنده و خوب بود، با محصول فراوان پاداش گرفتند.
166:4.9 (1830.9)
“There was a certain man who planted a fig tree in his yard, and when he had many times sought fruit thereon and found none, he called the vinedressers before him and said: ‘Here have I come these three seasons looking for fruit on this fig tree and have found none. Cut down this barren tree; why should it encumber the ground?’ But the head gardener answered his master: ‘Let it alone for one more year so that I may dig around it and put on fertilizer, and then, next year, if it bears no fruit, it shall be cut down.’ And when they had thus complied with the laws of fruitfulness, since the tree was living and good, they were rewarded with an abundant yield.
”فرزندان بشریِ پدر از ظرفیت برابر برای دریافت برکات مادی برخوردارند؛ از این رو او چیزهای فیزیکی را بدون تبعیض به فرزندان انسانها عطا می‌کند. وقتی صحبت از اعطای هدایای معنوی به میان می‌آید، پدر به واسطۀ ظرفیت انسان برای دریافت این موهبتهای الهی محدود است. اگر چه پدر امتیاز ویژه‌ای برای افراد قائل نمی‌شود، اما در اعطای هدایای معنوی به واسطۀ ایمان انسان و به سبب تمایل مداوم او به پیروی از خواست پدر محدود است. “
166:4.11 (1831.2)
“The Father’s human children have equal capacity for the reception of material blessings; therefore does he bestow things physical upon the children of men without discrimination. When it comes to the bestowal of spiritual gifts, the Father is limited by man’s capacity for receiving these divine endowments. Although the Father is no respecter of persons, in the bestowal of spiritual gifts he is limited by man’s faith and by his willingness always to abide by the Father’s will.”
همینطور که آنها به سمت فیلادلفیه می‌رفتند، عیسی به آموزش آنها و پاسخ به سؤالات آنها در مورد حوادث، بیماریها، و معجزات ادامه داد، اما آنها قادر به درک کامل این رهنمودها نبودند. یک ساعت آموزش باورهای یک عمر را به طور کامل تغییر نمی‌دهد، و لذا عیسی لازم دید که پیامش را تکرار کند، یعنی آنچه را که می‌خواست آنها بفهمند بارها و بارها بیان کند؛ و حتی آنگاه نیز آنها تا پس از مرگ و رستاخیز او نتوانستند معنی مأموریت زمینی او را درک کنند.
166:4.12 (1831.3)
As they journeyed on toward Philadelphia, Jesus continued to teach them and to answer their questions having to do with accidents, sickness, and miracles, but they were not able fully to comprehend this instruction. One hour of teaching will not wholly change the beliefs of a lifetime, and so Jesus found it necessary to reiterate his message, to tell again and again that which he wished them to understand; and even then they failed to grasp the meaning of his earth mission until after his death and resurrection.
عیسی و دوازده تن در راه رفتن به دیدار از اَبنیر و یارانش که در فیلادلفیه موعظه می‌کردند و تعلیم می‌دادند، بودند. از میان تمام شهرهای پریا در فیلادلفیه، بزرگترین گروه یهودیان و غیریهودیان، غنی و فقیر، دانش‌آموخته و ناآموخته، آموزشهای آن هفتاد تن را پذیرفتند و از این طریق وارد پادشاهی آسمان شدند. کنیسۀ فیلادلفیه هرگز تحت نظارت شورای عالی یهود در اورشلیم نبود و از این رو هرگز به روی آموزشهای عیسی و یارانش بسته نبود. در همین زمان، ابنیر روزی سه بار در کنیسۀ فیلادلفیه تدریس می‌کرد.
166:5.1 (1831.4)
Jesus and the twelve were on their way to visit Abner and his associates, who were preaching and teaching in Philadelphia. Of all the cities of Perea, in Philadelphia the largest group of Jews and gentiles, rich and poor, learned and unlearned, embraced the teachings of the seventy, thereby entering into the kingdom of heaven. The synagogue of Philadelphia had never been subject to the supervision of the Sanhedrin at Jerusalem and therefore had never been closed to the teachings of Jesus and his associates. At this very time, Abner was teaching three times a day in the Philadelphia synagogue.
166:5.2 (1831.5)
This very synagogue later on became a Christian church and was the missionary headquarters for the promulgation of the gospel through the regions to the east. It was long a stronghold of the Master’s teachings and stood alone in this region as a center of Christian learning for centuries.
یهودیان اورشلیم همیشه با یهودیان فیلادلفیه مشکل داشتند. و پس از مرگ و رستاخیز عیسی، کلیسای اورشلیم، که یعقوب، برادر خداوند سرپرست آن بود، با جماعت ایمانداران فیلادلفیه دچار مشکلات جدی شد. اَبنیر سرپرست کلیسای فیلادلفیه شد، و تا زمان مرگش بدین ترتیب ادامه داد. و این بیگانگی با اورشلیم روشن می‌سازد که چرا چیزی از اَبنیر و کار او در نگارشات انجیل عهد جدید شنیده نمی‌شود. این دشمنی بین اورشلیم و فیلادلفیه در طول زندگی یعقوب و اَبنیر باقی ماند و تا مدتی پس از ویرانی اورشلیم ادامه یافت. فیلادلفیه در واقع مقر مرکزی کلیسای اولیه در جنوب و شرق بود، همانطور که انطاکیه در شمال و غرب چنین بود.
166:5.3 (1831.6)
The Jews at Jerusalem had always had trouble with the Jews of Philadelphia. And after the death and resurrection of Jesus the Jerusalem church, of which James the Lord’s brother was head, began to have serious difficulties with the Philadelphia congregation of believers. Abner became the head of the Philadelphia church, continuing as such until his death. And this estrangement with Jerusalem explains why nothing is heard of Abner and his work in the Gospel records of the New Testament. This feud between Jerusalem and Philadelphia lasted throughout the lifetimes of James and Abner and continued for some time after the destruction of Jerusalem. Philadelphia was really the headquarters of the early church in the south and east as Antioch was in the north and west.
این شوربختیِ آشکارِ اَبنیر بود که با همۀ رهبران کلیسای اولیۀ مسیحی اختلاف داشت. او با پطرس و یعقوب (برادر عیسی) بر سر مسائل اداری و صلاحیت کلیسای اورشلیم اختلاف داشت؛ او بر سر اختلافات در زمینۀ فلسفه و الهیات از پولس جدا شد. اَبنیر در فلسفۀ خود بیشتر بابلی بود تا یونانی، و او در برابر تمام تلاشهای پولس برای بازسازی آموزشهای عیسی سرسختانه مقاومت می‌کرد تا آنچه را که ابتدا برای یهودیان و سپس برای باورمندانِ یونانی- رومیِ فرقه‌های اسرارآمیز کمتر قابل اعتراض بود، ارائه دهد.
166:5.4 (1831.7)
It was the apparent misfortune of Abner to be at variance with all of the leaders of the early Christian church. He fell out with Peter and James (Jesus’ brother) over questions of administration and the jurisdiction of the Jerusalem church; he parted company with Paul over differences of philosophy and theology. Abner was more Babylonian than Hellenic in his philosophy, and he stubbornly resisted all attempts of Paul to remake the teachings of Jesus so as to present less that was objectionable, first to the Jews, then to the Greco-Roman believers in the mysteries.
بدین ترتیب اَبنیر مجبور شد یک زندگی منزوی داشته باشد. او سرپرست کلیسایی بود که در اورشلیم بی‌اعتبار بود. او جرأت کرده بود که از یعقوب، برادر خداوند، که متعاقباً توسط پطرس مورد حمایت قرار گرفت سرپیچی کند. چنین رفتاری عملاً او را از همۀ یاران سابقش جدا کرد. سپس او جرأت نمود که در برابر پولس مقاومت کند. اگر چه او در کار بشارتی پولس برای غیریهودیان کاملاً با او همدردی می‌کرد، و با وجود این که او در منازعات پولس با کلیسای اورشلیم از او حمایت می‌کرد، با آن نسخه از آموزشهای عیسی که پولس برای موعظه انتخاب کرد به شدت مخالفت نمود. اَبنیر در سالهای آخر عمرش، پولس را به عنوان ”تحریف کنندۀ زیرک تعالیم زندگی عیسی ناصری، پسر خدای زنده“ محکوم نمود.
166:5.5 (1832.1)
Thus was Abner compelled to live a life of isolation. He was head of a church which was without standing at Jerusalem. He had dared to defy James the Lord’s brother, who was subsequently supported by Peter. Such conduct effectively separated him from all his former associates. Then he dared to withstand Paul. Although he was wholly sympathetic with Paul in his mission to the gentiles, and though he supported him in his contentions with the church at Jerusalem, he bitterly opposed the version of Jesus’ teachings which Paul elected to preach. In his last years Abner denounced Paul as the “clever corrupter of the life teachings of Jesus of Nazareth, the Son of the living God.”