کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 164
در جشن وقف
در جشن وقف
Paper 164
At the Feast of Dedication
At the Feast of Dedication
در حالی که اردوگاه در پلا در حال برپایی بود، عیسی با همراهیِ نَتَنائیل و توما مخفیانه به اورشلیم رفت تا در جشن وقف شرکت کند. تا هنگام عبور آنها از رود اردن در پایابِ بِیت‌عَنْیا، دو حواری متوجه نشدند که استادشان در حال رفتن به اورشلیم است. وقتی که آنها متوجه شدند که او واقعاً قصد دارد در جشن وقف حاضر شود، با جدیت او را نکوهش کردند و با استفاده از هر استدلالی سعی کردند او را منصرف کنند. اما تلاش آنها بی‌فایده بود؛ عیسی مصمم بود از اورشلیم دیدن کند. او به تمام التماسها و همۀ هشدارهایشان که بر نابخردی و خطر قرار دادن او در دستان شورای عالی یهود تأکید می‌کرد، تنها پاسخ می‌داد: ”پیش از این که ساعت من فرا رسد، به این آموزگاران در اسرائیل فرصت دیگری می‌دهم تا نور را ببینند.“
164:0.1 (1809.1)
AS THE camp at Pella was being established, Jesus, taking with him Nathaniel and Thomas, secretly went up to Jerusalem to attend the feast of the dedication. Not until they passed over the Jordan at the Bethany ford, did the two apostles become aware that their Master was going on to Jerusalem. When they perceived that he really intended to be present at the feast of dedication, they remonstrated with him most earnestly, and using every sort of argument, they sought to dissuade him. But their efforts were of no avail; Jesus was determined to visit Jerusalem. To all their entreaties and to all their warnings emphasizing the folly and danger of placing himself in the hands of the Sanhedrin, he would reply only, “I would give these teachers in Israel another opportunity to see the light, before my hour comes.”
آن شب، گروهی قابل توجه دور تا دور عیسی و دو حواری گرد آمدند تا سؤالاتی بپرسند، و حواریون به بسیاری از آنها پاسخ دادند، در حالی که استاد پیرامون پرسشهای دیگر بحث کرد. در طول شب، یک فقیه خاص، که می‌خواست عیسی را در یک بحث مخاطره‌آمیز درگیر کند، گفت: ”آموزگار، مایلم از شما بپرسم که برای به ارث بردن حیات جاودان دقیقاً چه باید بکنم؟“ عیسی پاسخ داد: ”آنچه در شریعت و پیامبران نوشته شده است؛ چگونه کتاب مقدس را می‌خوانی؟“ فقیه که آموزشهای عیسی و فریسیان، هر دو را می‌دانست، پاسخ داد: ”پروردگار، خداوند را با تمام قلب، جان، ذهن، و قدرت خود، و همسایه‌ات را همچون خودت دوست بدار. “سپس عیسی گفت: ”درست پاسخ دادی؛ اگر واقعاً این کار را انجام بدهی، این به زندگی ابدی منجر خواهد شد. “
164:1.1 (1809.3)
That evening a considerable company gathered about Jesus and the two apostles to ask questions, many of which the apostles answered, while others the Master discussed. In the course of the evening a certain lawyer, seeking to entangle Jesus in a compromising disputation, said: “Teacher, I would like to ask you just what I should do to inherit eternal life?” Jesus answered, “What is written in the law and the prophets; how do you read the Scriptures?” The lawyer, knowing the teachings of both Jesus and the Pharisees, answered: “To love the Lord God with all your heart, soul, mind, and strength, and your neighbor as yourself.” Then said Jesus: “You have answered right; this, if you really do, will lead to life everlasting.”
اما فقیه در پرسیدن این سؤال کاملاً صادق نبود، و چون می‌خواست خود را توجیه کند و در حالی که همچنین امیدوار بود که عیسی را خجلت‌زده کند، جرأت کرد که باز سؤال دیگری بپرسد. پس از این که او به استاد کمی نزدیکتر شد، گفت: ”اما آموزگار، دوست دارم به من بگویی همسایۀ من دقیقاً کیست؟“ فقیه با این امید این سؤال را پرسید که عیسی سخنی بگوید که با شریعت یهود که همسایۀ فرد را ”فرزندان قوم فرد“ تعریف می‌کرد، در تضاد باشد، و بدین طریق او را به دام اندازد. یهودیان به کلیۀ انسانهای دیگر به عنوان ”سگهای غیریهودی“ نگاه می‌کردند. این فقیه تا اندازه‌ای با آموزشهای عیسی آشنا بود و از این رو به خوبی می‌دانست که استاد به گونه‌ای متفاوت می‌اندیشد؛ لذا او امیدوار بود که او را به گفتن چیزی سوق دهد که می‌توانست به عنوان حمله به شریعت مقدس تعبیر شود.
164:1.2 (1809.4)
But the lawyer was not wholly sincere in asking this question, and desiring to justify himself while also hoping to embarrass Jesus, he ventured to ask still another question. Drawing a little closer to the Master, he said, “But, Teacher, I should like you to tell me just who is my neighbor?” The lawyer asked this question hoping to entrap Jesus into making some statement that would contravene the Jewish law which defined one’s neighbor as “the children of one’s people.” The Jews looked upon all others as “gentile dogs.” This lawyer was somewhat familiar with Jesus’ teachings and therefore well knew that the Master thought differently; thus he hoped to lead him into saying something which could be construed as an attack upon the sacred law.
اما عیسی به انگیزۀ فقیه پی برد، و به جای این که در دام بیفتد، به گفتنِ داستانی برای شنوندگانش پرداخت، داستانی که می‌توانست به طور کامل مورد قدردانی تمامی حضار اریحا قرار گیرد. عیسی گفت: ”مردی از اورشلیم به سمت پایین، به اریحا می‌رفت، و او به دست راهزنان ظالمی افتاد که اموال او را سرقت کردند، او را لخت کردند و کتک زدند، و نیمه جان او را رها کردند و رفتند. خیلی زود، تصادفاً یک کاهن از آن مسیر می‌رفت، و وقتی به مرد مجروح برخورد کرد، با دیدن وضعیت اسفناک او، از سمت دیگر جاده از آنجا گذشت. و به همین ترتیب یک لاوی نیز وقتی آمد و آن مرد را دید، از سمت دیگر عبور کرد. حال، حدوداً در این هنگام، یک فرد سامری که به اریحا می‌رفت، به این مرد مجروح برخورد کرد؛ و وقتی دید که چگونه اموال او را دزدیده و او را کتک زدند، حس دلسوزی به او دست داد، و نزد او رفت و زخمهایش را بست، و روی آن روغن و شراب ریخت، و آن مرد را بر حیوان خود سوار کرد و او را به اینجا به مسافرخانه آورد و از او مراقبت کرد. و فردای آن روز مقداری پول بیرون آورد و به میزبان داد و گفت: ’خوب مواظب دوستم باش و اگر خرجش بیشتر شد وقتی دوباره برگشتم به تو پرداخت خواهم کرد. ‘حال بگذار از تو بپرسم: کدام یک از این سه نفر معلوم شد آن همسایۀ او بود که در میان سارقان افتاد؟“ و هنگامی که فقیه متوجه شد که در دام خود گرفتار شده است، پاسخ داد: ”آن که به او رحم نشان داد. “و عیسی گفت: ”برو و همینطور عمل کن. “
164:1.3 (1810.1)
But Jesus discerned the lawyer’s motive, and instead of falling into the trap, he proceeded to tell his hearers a story, a story which would be fully appreciated by any Jericho audience. Said Jesus: “A certain man was going down from Jerusalem to Jericho, and he fell into the hands of cruel brigands, who robbed him, stripped him and beat him, and departing, left him half dead. Very soon, by chance, a certain priest was going down that way, and when he came upon the wounded man, seeing his sorry plight, he passed by on the other side of the road. And in like manner a Levite also, when he came along and saw the man, passed by on the other side. Now, about this time, a certain Samaritan, as he journeyed down to Jericho, came across this wounded man; and when he saw how he had been robbed and beaten, he was moved with compassion, and going over to him, he bound up his wounds, pouring on oil and wine, and setting the man upon his own beast, brought him here to the inn and took care of him. And on the morrow he took out some money and, giving it to the host, said: ‘Take good care of my friend, and if the expense is more, when I come back again, I will repay you.’ Now let me ask you: Which of these three turned out to be the neighbor of him who fell among the robbers?” And when the lawyer perceived that he had fallen into his own snare, he answered, “He who showed mercy on him.” And Jesus said, “Go and do likewise.”
فقیه پاسخ داد: ”او که رحم نشان داد“ تا حتی از گفتن آن کلمۀ نفرت انگیز، سامری، خودداری کند. فقیه مجبور شد به این پرسش که ”همسایۀ من کیست؟“ پاسخی دقیق دهد. عیسی می‌خواست این پاسخ داده شود، و اگر عیسی چنین بیان می‌کرد، مستقیماً او را در اتهام ارتداد قرار می‌داد. عیسی نه تنها فقیه ناصادق را حیرت‌زده کرد، بلکه به شنوندگانش داستانی گفت که در عین حال پندی زیبا برای همۀ پیروانش و یک سرزنش مدهوش کننده برای همۀ یهودیان در مورد نگرش آنها نسبت به سامریان بود. و این داستان به ترویج مهرورزیِ برادرانه در میان همۀ کسانی که متعاقباً به انجیل عیسی ایمان آورده‌اند، ادامه داده است.
164:1.4 (1810.2)
The lawyer answered, “He who showed mercy,” that he might refrain from even speaking that odious word, Samaritan. The lawyer was forced to give the very answer to the question, “Who is my neighbor?” which Jesus wished given, and which, if Jesus had so stated, would have directly involved him in the charge of heresy. Jesus not only confounded the dishonest lawyer, but he told his hearers a story which was at the same time a beautiful admonition to all his followers and a stunning rebuke to all Jews regarding their attitude toward the Samaritans. And this story has continued to promote brotherly love among all who have subsequently believed the gospel of Jesus.
عیسی در جشن خیمه‌ها شرکت کرده بود تا بتواند انجیل را به زائران از تمام نقاط امپراتوری اعلام کند؛ او اکنون فقط برای یک هدف به جشن وقف رفت: به شورای عالی یهود و رهبران یهودی فرصتی دیگر برای دیدن نور بدهد. رویداد اصلی این چند روز در اورشلیم در جمعه شب در خانۀ نیقودیموس رخ داد. در اینجا حدود بیست و پنج تن از رهبران یهودی که به آموزشهای عیسی ایمان داشتند دور هم جمع شده بودند. در میان این گروه چهارده مرد بودند که در آن هنگام یا اخیراً جزو اعضای شورای عالی یهود بودند. در این جلسه عابر، ماتادورموس، و یوسف اهل رامه حضور داشتند.
164:2.1 (1810.3)
Jesus had attended the feast of tabernacles that he might proclaim the gospel to the pilgrims from all parts of the empire; he now went up to the feast of the dedication for just one purpose: to give the Sanhedrin and the Jewish leaders another chance to see the light. The principal event of these few days in Jerusalem occurred on Friday night at the home of Nicodemus. Here were gathered together some twenty-five Jewish leaders who believed Jesus’ teaching. Among this group were fourteen men who were then, or had recently been, members of the Sanhedrin. This meeting was attended by Eber, Matadormus, and Joseph of Arimathea.
در این مناسبت شنوندگان عیسی همگی مردانی دانش آموخته بودند، و آنها و دو حواری او، هر دو، از وسعت و عمق سخنانی که استاد به این گروه برجسته بیان کرد شگفت‌زده شدند. از ایامی که او در اسکندریه، روم، و در جزایر مدیترانه تدریس کرده بود، از امور انسانها، اعم از سکولار و مذهبی، چنین دانشی به نمایش نگذاشته بود و چنین فهمی نشان نداده بود.
164:2.2 (1810.4)
On this occasion Jesus’ hearers were all learned men, and both they and his two apostles were amazed at the breadth and depth of the remarks which the Master made to this distinguished group. Not since the times when he had taught in Alexandria, Rome, and in the islands of the Mediterranean, had he exhibited such learning and shown such a grasp of the affairs of men, both secular and religious.
هنگامی که این جلسۀ کوچک به پایان رسید، همه با حیرت‌زدگی از شخصیت استاد، مجذوب شده از رفتار مهربان او، و عاشق آن مرد، آنجا را ترک کردند. آنها به دنبال این بودند که در مورد تمایل عیسی به جلب اعضای باقیماندۀ شورای عالی یهود به او نظر دهند. استاد با دقت، اما در سکوت، به همۀ پیشنهادات آنها گوش داد. او به خوبی می‌دانست که هیچ یک از طرحهای آنها کار نخواهد کرد. او حدس زد که اکثریت رهبران یهودی هرگز انجیل پادشاهی را نخواهند پذیرفت؛ با این حال، او به همۀ آنها یک فرصت دیگر برای انتخاب داد. اما هنگامی که در آن شب به همراه نَتَنائیل و توما برای اقامت در کوه زیتون پیش رفت، هنوز تصمیم نگرفته بود که چگونه کار خود را یک بار دیگر تحت توجه شورای عالی یهود قرار دهد.
164:2.3 (1810.5)
When this little meeting broke up, all went away mystified by the Master’s personality, charmed by his gracious manner, and in love with the man. They had sought to advise Jesus concerning his desire to win the remaining members of the Sanhedrin. The Master listened attentively, but silently, to all their proposals. He well knew none of their plans would work. He surmised that the majority of the Jewish leaders never would accept the gospel of the kingdom; nevertheless, he gave them all this one more chance to choose. But when he went forth that night, with Nathaniel and Thomas, to lodge on the Mount of Olives, he had not yet decided upon the method he would pursue in bringing his work once more to the notice of the Sanhedrin.
آن شب، نَتَنائیل و توما قدر اندکی خوابیدند؛ آنها از آنچه در خانۀ نیقودیموس شنیده بودند بسیار شگفت‌زده شدند. آنها در مورد آخرین اظهارات عیسی در رابطه با پیشنهاد اعضای سابق و کنونی شورای عالی یهود که با او نزد آن هفتاد تن بروند بسیار فکر کردند. استاد گفت: ”نه، برادران من، این کار بیهوده است. شما خشم و غضبی را که بر سر خودتان وارد خواهد شد چند برابر می‌کنید، اما از نفرتی که آنها نسبت به من دارند، در کمترین حد چیزی کم نمی‌کنید. هر یک از شما بروید و بدان گونه که روح شما را هدایت می‌کند به کار پدر بپردازید، و من نیز یک بار دیگر پادشاهی را به نحوی که پدرم ممکن است راهنمایی کند مورد ملاحظۀ آنها قرار می‌دهم. “
164:2.4 (1811.1)
That night Nathaniel and Thomas slept little; they were too much amazed by what they had heard at Nicodemus’s house. They thought much over the final remark of Jesus regarding the offer of the former and present members of the Sanhedrin to go with him before the seventy. The Master said: “No, my brethren, it would be to no purpose. You would multiply the wrath to be visited upon your own heads, but you would not in the least mitigate the hatred which they bear me. Go, each of you, about the Father’s business as the spirit leads you while I once more bring the kingdom to their notice in the manner which my Father may direct.”
صبح روز بعد آن سه تن برای صرف صبحانه به خانۀ مارتا در بیت‌عنیا رفتند و سپس فوراً عازم اورشلیم شدند. صبح این روز سبت، هنگامی که عیسی و دو حواریونش به معبد نزدیک می‌شدند، با گدای به خوبی شناخته شده‌ای روبرو شدند، مردی که نابینا به دنیا آمده بود، و در مکان معمول خود نشسته بود. اگر چه این صدقه‌گیران در روز سبت درخواست صدقه نمی‌کردند و یا صدقه نمی‌گرفتند، اما اجازه داشتند در مکانهای معمول خود بدین گونه بنشینند. عیسی مکث نموده و به گدا نگریست. همینطور که او به این مرد که نابینا به دنیا آمده بود خیره نگاه می‌کرد، این ایده به ذهنش خطور کرد که چگونه یک بار دیگر مأموریت خود را در زمین به اطلاع شورای عالی یهود و سایر رهبران یهودی و آموزگاران مذهبی برساند.
164:3.1 (1811.2)
The next morning the three went over to Martha’s home at Bethany for breakfast and then went immediately into Jerusalem. This Sabbath morning, as Jesus and his two apostles drew near the temple, they encountered a well-known beggar, a man who had been born blind, sitting at his usual place. Although these mendicants did not solicit or receive alms on the Sabbath day, they were permitted thus to sit in their usual places. Jesus paused and looked upon the beggar. As he gazed upon this man who had been born blind, the idea came into his mind as to how he would once more bring his mission on earth to the notice of the Sanhedrin and the other Jewish leaders and religious teachers.
آموزگاران شرعیات یهود اینطور تعلیم می‌دادند که همۀ این موارد نابینایی از بدو تولد ناشی از گناه بوده‌اند. نه تنها نطفۀ بچه‌ها در گناه بسته شده و آنها در گناه متولد شده‌اند، بلکه یک کودک می‌تواند به عنوان مجازاتی برای گناه خاصی که پدرش مرتکب شده، نابینا به دنیا بیاید. آنها حتی تعلیم می‌دادند که ممکن است خودِ کودک قبل از این که به دنیا بیاید، گناه کند. آنها همچنین تعلیم می‌دادند که چنین نقصهایی می‌تواند ناشی از یک گناه یا زیاده‌روی در کار دیگری باشد که مادر در هنگام حمل کودک انجام داده است.
164:3.3 (1811.4)
The rabbis taught that all such cases of blindness from birth were caused by sin. Not only were children conceived and born in sin, but a child could be born blind as a punishment for some specific sin committed by its father. They even taught that a child itself might sin before it was born into the world. They also taught that such defects could be caused by some sin or other indulgence of the mother while carrying the child.
در سرتاسر این نواحی، اعتقادی ماندگار به تناسخ وجود داشت. آموزگاران قدیمی‌تر یهودی، همراه با افلاطون، فیلون، و بسیاری از اِسینها، این نظریه را جایز می‌شمردند که ممکن است انسانها آنچه را که در یک وجود پیشین کاشته‌اند در یک تناسخ درو کنند؛ از این رو، اعتقاد بر این بود که آنها در یک زندگی، کفارۀ گناهانی را که در زندگیهای پیشین مرتکب شده بودند می‌پردازند. استاد این را دشوار می‌یافت که انسانها را به این باور برساند که روح آنها وجودهای پیشین نداشته است.
164:3.4 (1811.5)
There was, throughout all these regions, a lingering belief in reincarnation. The older Jewish teachers, together with Plato, Philo, and many of the Essenes, tolerated the theory that men may reap in one incarnation what they have sown in a previous existence; thus in one life they were believed to be expiating the sins committed in preceding lives. The Master found it difficult to make men believe that their souls had not had previous existences.
164:3.5 (1811.6)
However, inconsistent as it seems, while such blindness was supposed to be the result of sin, the Jews held that it was meritorious in a high degree to give alms to these blind beggars. It was the custom of these blind men constantly to chant to the passers-by, “O tenderhearted, gain merit by assisting the blind.”
عیسی در مورد این موضوع با نتنائیل و توما وارد بحث شد، نه تنها به این دلیل که او از پیش تصمیم گرفته بود که از این مرد نابینا به عنوان وسیلۀ آن روز استفاده کند تا مأموریت خود را بار دیگر به طور آشکار به اطلاع رهبران یهودی برساند، بلکه همچنین به این دلیل که او همیشه حواریون خود را تشویق می‌کرد که به دنبال علل واقعیِ همۀ پدیده‌ها، طبیعی یا روحی باشند. او اغلب به آنها هشدار داده بود که از تمایل متداول به قائل شدنِ علل روحی به رویدادهای معمولیِ فیزیکی اجتناب کنند.
164:3.6 (1811.7)
Jesus entered into the discussion of this case with Nathaniel and Thomas, not only because he had already decided to use this blind man as the means of that day bringing his mission once more prominently to the notice of the Jewish leaders, but also because he always encouraged his apostles to seek for the true causes of all phenomena, natural or spiritual. He had often warned them to avoid the common tendency to assign spiritual causes to commonplace physical events.
عیسی تصمیم گرفت از این گدا در طرحهای خود برای کار آن روز استفاده کند، اما قبل از انجام کاری برای این مرد نابینا که یوشیا نام داشت، به سؤال نَتَنائیل پاسخ داد. استاد گفت: ”نه این مرد گناه کرد و نه پدر و مادرش، بلکه تا کارهای خداوند در او نمایان شود. این نابینایی در جریان طبیعی رخدادها بر او وارد شده است، اما اکنون در حالی که هنوز روز است، ما باید کارهای او را که مرا فرستاد انجام دهیم، زیرا قطعاً شب خواهد آمد، و در آن هنگام انجام کاری که در آستانۀ اجرای آن هستیم غیرممکن خواهد بود. من تا زمانی که در دنیا هستم، نور دنیا هستم، اما فقط تا اندکی دیگر با شما نخواهم بود. “
164:3.7 (1812.1)
Jesus decided to use this beggar in his plans for that day’s work, but before doing anything for the blind man, Josiah by name, he proceeded to answer Nathaniel’s question. Said the Master: “Neither did this man sin nor his parents that the works of God might be manifest in him. This blindness has come upon him in the natural course of events, but we must now do the works of Him who sent me, while it is still day, for the night will certainly come when it will be impossible to do the work we are about to perform. When I am in the world, I am the light of the world, but in only a little while I will not be with you.”
هنگامی که عیسی سخنانش را به پایان رساند، به نتنائیل و توما گفت: ”بیایید بینایی این مرد نابینا را در این روز سبت پدید آوریم تا کاتبان و فریسیان بتوانند فرصت کاملی را که برای متهم نمودن پسر انسان به دنبال آن هستند داشته باشند. “سپس او خم شد، آب دهان بر زمین انداخت و گِل را با تف مخلوط کرد و همۀ این حرفها را گفت تا مرد نابینا بتواند بشنود، سپس نزد یوشیا رفت و گِل را بر چشمان نابینای او گذاشت و گفت: ”برو پسرم، این گِل را در حوض سیلوآم بشوی و فوراً بینا خواهی شد. “و وقتی یوشیا بدین ترتیب در حوض سیلوآم خود را شست، با بینایی نزد دوستان و خانوادۀ خود بازگشت.
164:3.8 (1812.2)
When Jesus had spoken, he said to Nathaniel and Thomas: “Let us create the sight of this blind man on this Sabbath day that the scribes and Pharisees may have the full occasion which they seek for accusing the Son of Man.” Then, stooping over, he spat on the ground and mixed the clay with the spittle, and speaking of all this so that the blind man could hear, he went up to Josiah and put the clay over his sightless eyes, saying: “Go, my son, wash away this clay in the pool of Siloam, and immediately you shall receive your sight.” And when Josiah had so washed in the pool of Siloam, he returned to his friends and family, seeing.
او که همیشه یک گدا بود، چیز دیگری نمی‌دانست؛ از این رو پس از این که اولين هيجانِ پدیداریِ بينايى او سپري شد، به مکان معمول صدقه‌جوییِ خود بازگشت. دوستانش، همسایگانش و همۀ کسانی که از قبل او را می‌شناختند، وقتی دیدند که او می‌تواند ببیند، همه گفتند: ”آیا این یوشیا، گدای نابینا نیست؟“ برخی گفتند اوست، در حالی که دیگران گفتند: ”نه، یکی شبیه اوست، اما این مرد می‌تواند ببیند“. اما وقتی از خود مرد پرسیدند، او پاسخ داد: ”من او هستم. “
164:3.9 (1812.3)
Having always been a beggar, he knew nothing else; so, when the first excitement of the creation of his sight had passed, he returned to his usual place of alms-seeking. His friends, neighbors, and all who had known him aforetime, when they observed that he could see, all said, “Is this not Josiah the blind beggar?” Some said it was he, while others said, “No, it is one like him, but this man can see.” But when they asked the man himself, he answered, “I am he.”
هنگامی که آنها شروع به پرس و جو از او کردند که چگونه می‌تواند ببیند، او به آنها پاسخ داد: ”مردی به نام عیسی از این راه آمد، و هنگامی که با دوستان خود در مورد من صحبت می‌کرد، با تف گِل درست کرد، چشمانم را مسح کرد، و فرمان داد که باید بروم و در حوض سیلوام خود را بشویم. من آنچه را که این مرد به من گفت انجام دادم، و بلافاصله بینایی خود را دریافت کردم. و این فقط چند ساعت پیش اتفاق افتاد. من هنوز معنای چیزهای زیادی را که می‌بینم نمی‌دانم.“ و وقتی مردمی که شروع به تجمع دور او کردند پرسیدند که مرد غریبی را که او را شفا داده است کجا می‌توانند بیابند، یوشیا فقط توانست پاسخ دهد که نمی‌داند.
164:3.10 (1812.4)
When they began to inquire of him how he was able to see, he answered them: “A man called Jesus came by this way, and when talking about me with his friends, he made clay with spittle, anointed my eyes, and directed that I should go and wash in the pool of Siloam. I did what this man told me, and immediately I received my sight. And that is only a few hours ago. I do not yet know the meaning of much that I see.” And when the people who began to gather about him asked where they could find the strange man who had healed him, Josiah could answer only that he did not know.
این یکی از عجیب‌ترین معجزات استاد است. این مرد تقاضای شفا نکرد. او نمی‌دانست که عیسی که به او فرمان داده بود در سیلوام خود را بشوید و به او وعدۀ بینایی داده بود، پیامبر جلیل است که در طول جشن خیمه‌ها در اورشلیم موعظه کرده بود. این مرد ایمان اندکی به دریافت بینایی خود داشت، اما مردمِ آن روزگار به تأثیر آب دهان یک انسان بزرگ یا مقدس ایمان زیادی داشتند؛ و از گفتگوی عیسی با نتنائیل و توما، یوشیا به این نتیجه رسیده بود که خیرخواه یاری کنندۀ او مردی بزرگ، آموزگاری فرهیخته یا پیامبری مقدس است؛ بر این اساس، همانطور که عیسی به او فرمان داد، عمل کرد.
164:3.11 (1812.5)
This is one of the strangest of all the Master’s miracles. This man did not ask for healing. He did not know that the Jesus who had directed him to wash at Siloam, and who had promised him vision, was the prophet of Galilee who had preached in Jerusalem during the feast of tabernacles. This man had little faith that he would receive his sight, but the people of that day had great faith in the efficacy of the spittle of a great or holy man; and from Jesus’ conversation with Nathaniel and Thomas, Josiah had concluded that his would-be benefactor was a great man, a learned teacher or a holy prophet; accordingly he did as Jesus directed him.
2- از آنجایی که مرد نابینا درخواست شفا نکرده بود، و چون ایمانی که داشت اندک بود، این کنشهای مادی نشانگر تشویق او بود. او به خرافاتِ کارآمدی آب دهان اعتقاد داشت، و می‌دانست حوض سیلوآم مکانی نیمه مقدس است. اما اگر شستنِ گلِ مسح او لازم نبود، او به آنجا نمی‌رفت. فقط آنقدر آداب و رسوم پیرامون این کار وجود داشت که او را وادار به عمل نمود.
164:3.14 (1813.1)
2. As the blind man had not asked for healing, and since the faith he had was slight, these material acts were suggested for the purpose of encouraging him. He did believe in the superstition of the efficacy of spittle, and he knew the pool of Siloam was a semisacred place. But he would hardly have gone there had it not been necessary to wash away the clay of his anointing. There was just enough ceremony about the transaction to induce him to act.
3- اما عیسی دلیل سومی برای متوسل شدن به این روشهای مادی در رابطه با این کار منحصر به فرد داشت: این معجزه‌ای بود که صرفاً در اطاعت از انتخاب خودش انجام شد، و بدین وسیله او می‌خواست به پیروانش در آن روزگار و در تمام اعصار بعد این را بیاموزد که از رویگردانی یا بی‌توجهی به شیوه‌های مادی در شفای بیماران خودداری کنند. او می‌خواست به آنها بیاموزد که آنها نباید معجزات را تنها روش درمان بیماریهای انسانی تلقی کنند.
164:3.15 (1813.2)
3. But Jesus had a third reason for resorting to these material means in connection with this unique transaction: This was a miracle wrought purely in obedience to his own choosing, and thereby he desired to teach his followers of that day and all subsequent ages to refrain from despising or neglecting material means in the healing of the sick. He wanted to teach them that they must cease to regard miracles as the only method of curing human diseases.
عیسی در این بامداد سبت و در اورشلیم در نزدیکی معبد، با انجام کاری معجزه‌آسا بینایی این مرد را به او اهدا کرد، تا این عمل را به چالشی آشکار برای شورای عالی یهود و همۀ آموزگاران یهودی و رهبران مذهبی تبدیل کند. این روش او برای اعلام جدایی آشکار از فریسیان بود. او همیشه در هر کاری که انجام می‌داد مثبت بود. و به منظور آوردنِ این موضوعات در برابر شورای عالی یهود بود که عیسی دو حواری خود را در اوایل بعد از ظهر این روز سبت نزد این مرد آورد و عمداً آن بحثهایی را برانگیخت که فریسیان را وادار نمود که متوجه معجزه شوند.
164:3.16 (1813.3)
Jesus gave this man his sight by miraculous working, on this Sabbath morning and in Jerusalem near the temple, for the prime purpose of making this act an open challenge to the Sanhedrin and all the Jewish teachers and religious leaders. This was his way of proclaiming an open break with the Pharisees. He was always positive in everything he did. And it was for the purpose of bringing these matters before the Sanhedrin that Jesus brought his two apostles to this man early in the afternoon of this Sabbath day and deliberately provoked those discussions which compelled the Pharisees to take notice of the miracle.
تا نیمۀ بعد از ظهر، شفای یوشیا چنان بحثی را در اطراف معبد به راه انداخت که رهبران شورای عالی یهود تصمیم گرفتند شورا را در مکان معمول گردهمایی در معبد تشکیل دهند. و آنها این کار را با نقض یک قانون ثابت انجام دادند که تشکیل جلسۀ شورای عالی یهود در روز سبت را ممنوع می‌کرد. عیسی می‌دانست که شکستن سبت یکی از اصلی‌ترین اتهاماتی است که علیه او در زمان آزمون نهایی مطرح خواهد شد، و او می‌خواست که برای رسیدگی به اتهام شفا دادن یک مرد نابینا در روز سبت به پیشگاه شورای عالی یهود آورده شود، یعنی هنگامی که همان جلسۀ دادگاه عالی یهود که بنا بود به خاطر این عمل دلسوزانه پیرامون او به قضاوت بنشیند، باید در روز سبت و در نقض مستقیم قوانین خود خواستۀ آنان، در مورد این مسائل به کنکاش می‌پرداخت.
164:4.1 (1813.4)
By midafternoon the healing of Josiah had raised such a discussion around the temple that the leaders of the Sanhedrin decided to convene the council in its usual temple meeting place. And they did this in violation of a standing rule which forbade the meeting of the Sanhedrin on the Sabbath day. Jesus knew that Sabbath breaking would be one of the chief charges to be brought against him when the final test came, and he desired to be brought before the Sanhedrin for adjudication of the charge of having healed a blind man on the Sabbath day, when the very session of the high Jewish court sitting in judgment on him for this act of mercy would be deliberating on these matters on the Sabbath day and in direct violation of their own self-imposed laws.
اما آنها عیسی را به پیشگاه خود فرا نخواندند؛ آنها می‌ترسیدند این کار را انجام دهند. در عوض، آنها فوراً کسی را به دنبال یوشیا فرستادند. پس از چند بازجویی اولیه، سخنگوی شورای عالی یهود (حدود پنجاه عضو حاضر بودند) به یوشیا دستور داد تا به آنها بگوید چه اتفاقی برای او افتاده است. یوشیا از زمان شفای خود در آن صبح، از طریق توما، نَتَنائیل و دیگران مطلع شده بود که فریسیان از شفای او در روز سبت خشمگین هستند، و این که احتمالاً برای همۀ افراد درگیر دردسر ایجاد خواهند کرد؛ اما یوشیا هنوز متوجه نشده بود که عیسی همان کسی است که نجات دهنده خوانده می‌شود. از این رو، وقتی فریسیان از او پرس و جو کردند، او گفت: ”این مرد آمد، گِلی بر چشمانم گذاشت، و به من گفت که بروم در سیلوآم خود را بشویم، و اکنون من می‌بینم. “
164:4.2 (1813.5)
But they did not call Jesus before them; they feared to. Instead, they sent forthwith for Josiah. After some preliminary questioning, the spokesman for the Sanhedrin (about fifty members being present) directed Josiah to tell them what had happened to him. Since his healing that morning Josiah had learned from Thomas, Nathaniel, and others that the Pharisees were angry about his healing on the Sabbath, and that they were likely to make trouble for all concerned; but Josiah did not yet perceive that Jesus was he who was called the Deliverer. So, when the Pharisees questioned him, he said: “This man came along, put clay upon my eyes, told me to go wash in Siloam, and I do now see.”
یکی از فریسیان مسن‌تر، پس از یک سخنرانی طولانی، گفت: ”این مرد نمی‌تواند از جانب خدا باشد، زیرا می‌توانید ببینید که او سبت را رعایت نمی‌کند. او ابتدا با ساختن گِل، و سپس با فرستادن این گدا برای شستشو در سیلوآم در روز سبت، شریعت را نقض می‌کند. چنین مردی نمی‌تواند آموزگاری باشد که از جانب خدا فرستاده شده است. “
164:4.3 (1813.6)
One of the older Pharisees, after making a lengthy speech, said: “This man cannot be from God because you can see that he does not observe the Sabbath. He violates the law, first, in making the clay, then, in sending this beggar to wash in Siloam on the Sabbath day. Such a man cannot be a teacher sent from God.”
سپس یکی از مردان جوانتر که پنهانی به عیسی ایمان داشت، گفت: ”اگر این مرد از جانب خدا فرستاده نشده است، چگونه می‌تواند این کارها را انجام دهد؟ ما می‌دانیم که کسی که یک گناهکار عادی است نمی‌تواند چنین معجزاتی انجام دهد. همۀ ما این گدا را می‌شناسیم و این که او نابینا به دنیا آمده بود؛ اکنون او می‌بیند. آیا باز هم خواهید گفت که این پیامبر همۀ این کارهای شگفت‌آور را با قدرت شاهزادۀ شیاطین انجام می‌دهد؟“ و برای هر فریسی که جرأت می‌کرد عیسی را متهم و نکوهش کند، یکی برمی‌خواست تا سؤالاتی گرفتار کننده و خجلت‌آور بپرسد، به طوری که اختلافی جدی در میان آنها ایجاد شد. شخصی که ریاست جلسه را به عهده داشت دید که آنها به کجا می‌روند، و برای این که جر و بحث را آرام کند، آماده شد تا از خود مرد بیشتر سؤال کند. او به یوشیا رو کرد و گفت: ”دربارۀ این مرد، این عیسی که ادعا می‌کنی چشمانت را باز کرد، چه داری بگویی؟“ و یوشیا پاسخ داد: ”فکر می‌کنم او یک پیامبر است. “
164:4.4 (1813.7)
Then one of the younger men who secretly believed in Jesus, said: “If this man is not sent by God, how can he do these things? We know that one who is a common sinner cannot perform such miracles. We all know this beggar and that he was born blind; now he sees. Will you still say that this prophet does all these wonders by the power of the prince of devils?” And for every Pharisee who dared to accuse and denounce Jesus one would arise to ask entangling and embarrassing questions, so that a serious division arose among them. The presiding officer saw whither they were drifting, and in order to allay the discussion, he prepared further to question the man himself. Turning to Josiah, he said: “What do you have to say about this man, this Jesus, whom you claim opened your eyes?” And Josiah answered, “I think he is a prophet.”
در حول و حوش اورشلیم کاملاً شناخته شده بود که نه تنها عیسی از ورود به تمام کنیسه‌ها منع شده بود، بلکه همۀ کسانی که به آموزشهای او ایمان داشتند نیز به همین ترتیب از کنیسه بیرون رانده شده بودند، و از گردهماییها در اسرائیل تکفیر شده بودند؛ و این به معنای انکار کلیۀ حقوق و امتیازات از هر نوع در میان تمام یهودیان به جز حق خرید مایحتاج زندگی بود.
164:4.6 (1814.2)
It was well known about Jerusalem, not only that Jesus was denied entrance into all synagogues, but that all who believed in his teaching were likewise cast out of the synagogue, excommunicated from the congregation of Israel; and this meant denial of all rights and privileges of every sort throughout all Jewry except the right to buy the necessaries of life.
از این رو، هنگامی که والدین یوشیا، که آدمهایی فقیر و بیمناک بودند، در برابر شورای عالی قدرتمندِ یهودِ ظاهر شدند، می‌ترسیدند که آزادانه صحبت کنند. سخنگوی دادگاه گفت: ”این پسر شماست؟ و آیا ما درست می‌فهمیم که او نابینا به دنیا آمده است؟ اگر این حقیقت دارد، چگونه است که او اکنون می‌تواند ببیند؟“ و سپس پدر یوشیا که سخنانش توسط مادرش تأیید شد، پاسخ داد: ”ما می‌دانیم که این پسر ماست، و این که او نابینا به دنیا آمده است، اما این که چگونه بینا شده است، یا چه کسی چشمانش را باز کرده است، نمی‌دانیم. از او بپرسید؛ او یک بزرگسال است؛ بگذارید از جانب خودش حرف بزند. “
164:4.7 (1814.3)
When, therefore, Josiah’s parents, poor and fear-burdened souls, appeared before the august Sanhedrin, they were afraid to speak freely. Said the spokesman of the court: “Is this your son? and do we understand aright that he was born blind? If this is true, how is it that he can now see?” And then Josiah’s father, seconded by his mother, answered: “We know that this is our son, and that he was born blind, but how it is that he has come to see, or who it was that opened his eyes, we know not. Ask him; he is of age; let him speak for himself.”
اکنون آنها یوشیا را برای بار دوم به حضور خود فراخواندند. آنها با نقشۀ خود برای برگزاری یک محاکمۀ رسمی به خوبی با هم کنار نمی‌آمدند، و برخی شروع کردند از انجام این کار در روز سبت احساس عجیبی کنند؛ از این رو، هنگامی که آنها یوشیا را فراخواندند، سعی کردند او را با یک روش دیگر حمله به دام بیاندازند. مأمور دادگاه با مرد نابینای سابق صحبت کرد و گفت: ”چرا برای این کار خدا را جلال نمی‌دهی؟ چرا تمام حقیقت را در مورد آنچه اتفاق افتاد به ما نمی‌گویی؟ ما همه می‌دانیم که این مرد یک گناهکار است. چرا از تشخیص حقیقت امتناع می‌کنی؟ تو می‌دانی که تو و این مرد هر دو محکوم به شکستن سبت هستید. اگر هنوز ادعا می‌کنی که امروز چشمانت باز شده است، آیا با به رسمیت شناختن خدا به عنوان شفا دهندۀ خود، کفارۀ گناه خود را نخواهی داد؟“
164:4.8 (1814.4)
They now called Josiah up before them a second time. They were not getting along well with their scheme of holding a formal trial, and some were beginning to feel strange about doing this on the Sabbath; accordingly, when they recalled Josiah, they attempted to ensnare him by a different mode of attack. The officer of the court spoke to the former blind man, saying: “Why do you not give God the glory for this? why do you not tell us the whole truth about what happened? We all know that this man is a sinner. Why do you refuse to discern the truth? You know that both you and this man stand convicted of Sabbath breaking. Will you not atone for your sin by acknowledging God as your healer, if you still claim that your eyes have this day been opened?”
اما یوشیا نه ابله بود و نه فاقد شوخ طبعی؛ لذا او به مأمور دادگاه بدین گونه پاسخ داد: ”من نمی‌دانم که آیا این مرد گناهکار است یا خیر؛ اما قطعاً یک چیز را می‌دانم: این که قبلاً نابینا بودم، اما اکنون می‌بینم. “و چون آنها نتوانستند یوشیا را به دام بیندازند، در صدد برآمدند که از او بیشتر سؤال کنند. آنها پرسیدند: ”او دقیقاً چگونه چشمانت را باز کرد؟ او در واقع با تو چه کرد؟ او به تو چه گفت؟ آیا او از تو خواست که به او ایمان بیاوری؟“
164:4.9 (1814.5)
But Josiah was neither dumb nor lacking in humor; so he replied to the officer of the court: “Whether this man is a sinner, I know not; but one thing I do know—that, whereas I was blind, now I see.” And since they could not entrap Josiah, they sought further to question him, asking: “Just how did he open your eyes? what did he actually do to you? what did he say to you? did he ask you to believe in him?”
یوشیا تا اندازه‌ای از روی بی‌صبری پاسخ داد: ”من به شما گفته‌ام که دقیقاً چگونه همه چیز اتفاق افتاد، و اگر شهادت مرا باور نکردید، چرا دوباره می‌خواهید آن را بشنوید؟ آیا شما نیز بر حسب اتفاق شاگرد او خواهید شد؟“ وقتی یوشیا بدین گونه صحبت کرد، شورای عالی یهود با سردرگمی و تقریباً خشونت از هم پاشید، زیرا رهبران به یوشیا هجوم آوردند و با عصبانیت فریاد زدند: ”تو می‌توانی در مورد این که شاگرد این مرد هستی صحبت کنی، اما ما شاگردان موسی هستیم و ما آموزگاران قوانین خداوند هستیم. ما می‌دانیم که خدا از طریق موسی صحبت کرد، اما این مرد عیسی، نمی‌دانیم که از کجاست. “
164:4.10 (1814.6)
Josiah replied, somewhat impatiently: “I have told you exactly how it all happened, and if you did not believe my testimony, why would you hear it again? Would you by any chance also become his disciples?” When Josiah had thus spoken, the Sanhedrin broke up in confusion, almost violence, for the leaders rushed upon Josiah, angrily exclaiming: “You may talk about being this man’s disciple, but we are disciples of Moses, and we are the teachers of the laws of God. We know that God spoke through Moses, but as for this man Jesus, we know not whence he is.”
آنگاه یوشیا که روی یک چهارپایه ایستاده بود، برای همۀ کسانی که می‌توانستند بشنوند با فریاد گفت: ”شما که ادعا می‌کنید آموزگاران تمامی اسرائیل هستید، بشنوید، در حالی که به شما اعلام می‌کنم که در اینجا شگفتی بزرگی رخ داده است، زیرا شما اعتراف می‌کنید که نمی‌دانید این مرد از کجا آمده است، و با این حال، به واسطۀ شهادتی که شنیده‌اید، به یقین می‌دانید که او چشمان مرا باز کرد. ما همگی می‌دانیم که خداوند چنین کارهایی را برای اشخاص خدانشناس انجام نمی‌دهد؛ و این که خدا چنین کاری را فقط به درخواست یک پرستش کنندۀ راستین انجام می‌دهد، یعنی برای کسی که مقدس و درستکار است. شما می‌دانید که از آغاز دنیا تا به حال هرگز راجع به باز شدن چشمان کسی که نابینا به دنیا آمده است نشنیده‌اید. پس همگی به من نگاه کنید، و متوجه شوید که امروز در اورشلیم چه شده است! من به شما می‌گویم که اگر این مرد از جانب خدا نبود، نمی‌توانست این کار را انجام دهد. “و در حالی که شورای عالی یهود با خشم و سردرگمی بیرون می‌رفتند، به او فریاد زدند: ”تو در مجموع در گناه به دنیا آمدی، و آیا اکنون به خود اجازه می‌دهی که به ما تعلیم دهی؟ شاید تو واقعاً نابینا به دنیا نیامدی، و حتی اگر چشمان تو در روز سبت باز شده باشد، این کار با قدرت شاهزادۀ شیاطین انجام شده است. “و آنها فوراً به کنیسه رفتند تا یوشیا را بیرون کنند.
164:4.11 (1814.7)
Then Josiah, standing upon a stool, shouted abroad to all who could hear, saying: “Hearken, you who claim to be the teachers of all Israel, while I declare to you that herein is a great marvel since you confess that you know not whence this man is, and yet you know of a certainty, from the testimony which you have heard, that he opened my eyes. We all know that God does not perform such works for the ungodly; that God would do such a thing only at the request of a true worshiper—for one who is holy and righteous. You know that not since the beginning of the world have you ever heard of the opening of the eyes of one who was born blind. Look, then, all of you, upon me and realize what has been done this day in Jerusalem! I tell you, if this man were not from God, he could not do this.” And as the Sanhedrists departed in anger and confusion, they shouted to him: “You were altogether born in sin, and do you now presume to teach us? Maybe you were not really born blind, and even if your eyes were opened on the Sabbath day, this was done by the power of the prince of devils.” And they went at once to the synagogue to cast out Josiah.
164:4.12 (1815.1)
Josiah entered this trial with meager ideas about Jesus and the nature of his healing. Most of the daring testimony which he so cleverly and courageously bore before this supreme tribunal of all Israel developed in his mind as the trial proceeded along such unfair and unjust lines.
در تمام مدتی که این جلسۀ سبت شکنِ شورای عالی یهود در یکی از اتاقهای معبد در جریان بود، عیسی در نزدیکی آن مکان راه می‌رفت و در ایوان سلیمان به مردم آموزش می‌داد، به این امید که به پیشگاه شورای عالی یهود احضار شود و در آنجا بتواند مژدۀ آزادی و شادیِ فرزندیِ الهی را در پادشاهیِ خداوند به آنها بگوید. اما آنها می‌ترسیدند کسی را به دنبال او بفرستند. آنها همیشه از این ظهور ناگهانی و علنی عیسی در اورشلیم ناراحت بودند. عیسی همان موقعیتی را که آنها سخت در جستجوی آن بودند، اکنون به آنها داد، اما آنها می‌ترسیدند که او را حتی به عنوان یک شاهد به حضور شورای عالی یهود بیاورند، و حتی بیشتر از دستگیری او می‌ترسیدند.
164:5.1 (1815.2)
All of the time this Sabbath-breaking session of the Sanhedrin was in progress in one of the temple chambers, Jesus was walking about near at hand, teaching the people in Solomon’s Porch, hoping that he would be summoned before the Sanhedrin where he could tell them the good news of the liberty and joy of divine sonship in the kingdom of God. But they were afraid to send for him. They were always disconcerted by these sudden and public appearances of Jesus in Jerusalem. The very occasion they had so ardently sought, Jesus now gave them, but they feared to bring him before the Sanhedrin even as a witness, and even more they feared to arrest him.
این نیمۀ زمستان در اورشلیم بود، و مردم به دنبال پناهگاه جزئی ایوان سلیمان بودند؛ و همینطور که عیسی در حال پرسه زدن بود، جمعیت سؤالات زیادی از او پرسیدند، و او بیش از دو ساعت به آنها آموزش داد. برخی از آموزگاران یهودی در صدد برآمدند با مطرح کردن سؤال علنی از او، وی را بدین گونه به دام بیندازند: ”تا کی ما را در بلاتکلیفی نگه می‌داری؟ اگر تو مسیح هستی، چرا به طور آشکار به ما نمی‌گویی؟“ عیسی گفت: ”من بارها دربارۀ خود و پدرم به شما گفته‌ام، اما شما مرا باور نخواهید کرد. آیا نمی‌توانید ببینید که کارهایی که به نام پدرم انجام می‌دهم برای من شهادت می‌دهند؟ اما بسیاری از شما باور ندارید زیرا به من تعلق ندارید. آموزگار حقیقت فقط کسانی را جذب می‌کند که گرسنۀ حقیقت و تشنۀ عدالت هستند. گوسفندان من صدای مرا می‌شنوند و من آنها را می‌شناسم و آنها از من پیروی می‌کنند. و من به همۀ کسانی که آموزشهای مرا دنبال می‌کنند، زندگی جاودانه می‌دهم؛ آنها هرگز هلاک نخواهند شد، و کسی آنها را از دست من نخواهد گرفت. پدر من که این فرزندان را به من داده است از همه بزرگتر است، به طوری که هیچ کس نمی‌تواند آنها را از دست پدر من درآورد. من و پدر یکی هستیم. “برخی از یهودیان ناباور به سمت جایی که هنوز در حال ساختن معبد بودند هجوم آوردند تا سنگ بردارند و به سوی عیسی پرتاب کنند، اما ایمانداران آنها را مهار کردند.
164:5.2 (1815.3)
This was midwinter in Jerusalem, and the people sought the partial shelter of Solomon’s Porch; and as Jesus lingered, the crowds asked him many questions, and he taught them for more than two hours. Some of the Jewish teachers sought to entrap him by publicly asking him: “How long will you hold us in suspense? If you are the Messiah, why do you not plainly tell us?” Said Jesus: “I have told you about myself and my Father many times, but you will not believe me. Can you not see that the works I do in my Father’s name bear witness for me? But many of you believe not because you belong not to my fold. The teacher of truth attracts only those who hunger for the truth and who thirst for righteousness. My sheep hear my voice and I know them and they follow me. And to all who follow my teaching I give eternal life; they shall never perish, and no one shall snatch them out of my hand. My Father, who has given me these children, is greater than all, so that no one is able to pluck them out of my Father’s hand. The Father and I are one.” Some of the unbelieving Jews rushed over to where they were still building the temple to pick up stones to cast at Jesus, but the believers restrained them.
عیسی به آموزش خود بدین گونه ادامه داد: ”از پدر کارهای محبت‌آمیز زیادی به شما نشان داده‌ام، و از این رو اکنون از شما می‌پرسم که فکر می‌کنید برای کدام یک از این کارهای نیک مرا سنگسار می‌کنید؟“ آنگاه یکی از فریسیان پاسخ داد: ”برای هیچ کار نیکی تو را سنگسار نمی‌کنیم به جز به خاطر کفرگویی، زیرا تو که یک انسان هستی، جرأت می‌کنی خود را با خدا برابر کنی. “و عیسی پاسخ داد: ”شما پسر انسان را به کفرگویی متهم می‌کنید، زیرا وقتی به شما اعلام کردم که از طرف خدا فرستاده شده‌ام، از ایمان آوردن به من امتناع ورزیدید. اگر کارهای خدا را انجام نمی‌دهم، به من ایمان نیاورید، اما اگر کارهای خدا را انجام می‌دهم، گر چه به من ایمان ندارید، گمان می‌کنم که به کارها ایمان خواهید آورد. اما برای این که از آنچه اعلام می‌کنم مطمئن شوید، اجازه دهید دوباره تصریح کنم که پدر در من است و من در پدر، و همانطور که پدر در من ساکن است، من نیز در هر کسی که به این انجیل ایمان دارد سکنی خواهم گزید. “و وقتی مردم این سخنان را شنیدند، بسیاری از آنها هجوم آوردند تا سنگ بردارند و به سوی او پرتاب کنند، اما او از محوطۀ معبد خارج شد؛ و او پس از ملاقات با نَتَنائیل و توما که در جلسۀ شورای عالی یهود شرکت کرده بودند، با آنها در نزدیکی معبد منتظر ماند تا یوشیا از اتاق شورا آمد.
164:5.3 (1815.4)
Jesus continued his teaching: “Many loving works have I shown you from the Father, so that now would I inquire for which one of these good works do you think to stone me?” And then answered one of the Pharisees: “For no good work would we stone you but for blasphemy, inasmuch as you, being a man, dare to make yourself equal with God.” And Jesus answered: “You charge the Son of Man with blasphemy because you refused to believe me when I declared to you that I was sent by God. If I do not the works of God, believe me not, but if I do the works of God, even though you believe not in me, I should think you would believe the works. But that you may be certain of what I proclaim, let me again assert that the Father is in me and I in the Father, and that, as the Father dwells in me, so will I dwell in every one who believes this gospel.” And when the people heard these words, many of them rushed out to lay hands upon the stones to cast at him, but he passed out through the temple precincts; and meeting Nathaniel and Thomas, who had been in attendance upon the session of the Sanhedrin, he waited with them near the temple until Josiah came from the council chamber.
عیسی و دو حواری برای جستجوی یوشیا به خانۀ او نرفتند تا این که شنیدند او از کنیسه بیرون رانده شده است. هنگامی که آنها به خانۀ او آمدند، توما او را در حیاط صدا کرد، و عیسی در گفتگو با او گفت: ”یوشیا، آیا به پسر خدا ایمان داری؟“ و یوشیا جواب داد: ”به من بگو او کیست تا بتوانم به او ایمان بیاورم. “و عیسی گفت: ”تو او را هم دیده و هم شنیده‌ای، و این اوست که اکنون با تو صحبت می‌کند. “و یوشیا گفت: ”سرورم، ایمان دارم. “و به زمین افتاد و پرستش کرد.
164:5.4 (1816.1)
Jesus and the two apostles did not go in search of Josiah at his home until they heard he had been cast out of the synagogue. When they came to his house, Thomas called him out in the yard, and Jesus, speaking to him, said: “Josiah, do you believe in the Son of God?” And Josiah answered, “Tell me who he is that I may believe in him.” And Jesus said: “You have both seen and heard him, and it is he who now speaks to you.” And Josiah said, “Lord, I believe,” and falling down, he worshiped.
هنگامی که یوشیا متوجه شد که از کنیسه بیرون رانده شده است، در ابتدا بسیار محزون شد، اما وقتی عیسی فرمان داد که باید فوراً آماده شود که با آنها به اردوگاه پلا برود، بسیار دلگرم شد. این مردِ ساده اندیشِ اورشلیم واقعاً از یک کنیسۀ یهودی بیرون رانده شده بود، اما آفریدگار یک جهان را نظاره کنید که او را به پیش هدایت نمود تا با انسانهای والامنشِ معنوی آن روزگار و نسل در ارتباط قرار گیرد.
164:5.5 (1816.2)
When Josiah learned that he had been cast out of the synagogue, he was at first greatly downcast, but he was much encouraged when Jesus directed that he should immediately prepare to go with them to the camp at Pella. This simple-minded man of Jerusalem had indeed been cast out of a Jewish synagogue, but behold the Creator of a universe leading him forth to become associated with the spiritual nobility of that day and generation.
164:5.6 (1816.3)
And now Jesus left Jerusalem, not again to return until near the time when he prepared to leave this world. With the two apostles and Josiah the Master went back to Pella. And Josiah proved to be one of the recipients of the Master’s miraculous ministry who turned out fruitfully, for he became a lifelong preacher of the gospel of the kingdom.