کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 163
انتصاب هفتاد تن در مجدل
انتصاب هفتاد تن در مجدل
Paper 163
Ordination of the Seventy at Magadan
Ordination of the Seventy at Magadan
چند روز پس از بازگشت عیسی و دوازده تن از اورشلیم به مجدل، اَبنیر و گروهی متشکل از حدود پنجاه شاگرد از بیت‌لحم رسیدند. در این هنگام همچنین گروه بشارتگران، گروه زنان، و حدود یکصد و پنجاه شاگرد راستین و آزمایش شدۀ دیگر از تمام نقاط فلسطین در اردوگاه مجدل گرد آمدند. پس از اختصاص چند روز به بازدید و سازماندهی مجدد اردوگاه، عیسی و دوازده تن یک دورۀ آموزشی فشرده را برای این گروه ویژه از ایمانداران آغاز کردند، و استاد متعاقباً از میان این مجموعه شاگردانِ کاملاً آموزش دیده و مجرب، هفتاد آموزگار را برگزید و آنها را برای اعلام بشارت پادشاهی اعزام نمود. این آموزش منظم در روز جمعه، 4 نوامبر، آغاز شد و تا روز سبت، 19 نوامبر، ادامه یافت.
163:0.1 (1800.1)
A FEW days after the return of Jesus and the twelve to Magadan from Jerusalem, Abner and a group of some fifty disciples arrived from Bethlehem. At this time there were also assembled at Magadan Camp the evangelistic corps, the women’s corps, and about one hundred and fifty other true and tried disciples from all parts of Palestine. After devoting a few days to visiting and the reorganization of the camp, Jesus and the twelve began a course of intensive training for this special group of believers, and from this well-trained and experienced aggregation of disciples the Master subsequently chose the seventy teachers and sent them forth to proclaim the gospel of the kingdom. This regular instruction began on Friday, November 4, and continued until Sabbath, November 19.
عیسی هر بامداد برای این گروه صحبت می‌کرد. پطرس روشهای موعظۀ عمومی را آموزش می‌داد؛ نَتَنائیل به آنها در هنرِ آموزش دادن رهنمود می‌داد؛ توما نحوۀ پاسخ دادن به سؤالات را توضیح می‌داد؛ در حالی که متی سازمان امور مالی گروه آنها را هدایت می‌کرد. سایر حواریون نیز مطابق تجربۀ ویژه و استعدادهای ذاتی خود در این آموزش شرکت می‌کردند.
163:0.2 (1800.2)
Jesus gave a talk to this company each morning. Peter taught methods of public preaching; Nathaniel instructed them in the art of teaching; Thomas explained how to answer questions; while Matthew directed the organization of their group finances. The other apostles also participated in this training in accordance with their special experience and natural talents.
در بعد از ظهر روز سبت، 19 نوامبر، در اردوگاه مجدل، هفتاد نفر توسط عیسی منصوب شدند و اَبنیر در رأس این موعظه‌گران و آموزگاران انجیل قرار گرفت. این گروه هفتاد نفره متشکل از اَبنیر و ده تن از حواریون سابق یحیی، پنجاه و یک تن از بشارتگران پیشین، و هشت شاگرد دیگر بود که خود را در خدمت به پادشاهی متمایز کرده بودند.
163:1.1 (1800.3)
The seventy were ordained by Jesus on Sabbath afternoon, November 19, at the Magadan Camp, and Abner was placed at the head of these gospel preachers and teachers. This corps of seventy consisted of Abner and ten of the former apostles of John, fifty-one of the earlier evangelists, and eight other disciples who had distinguished themselves in the service of the kingdom.
163:1.2 (1800.4)
About two o’clock on this Sabbath afternoon, between showers of rain, a company of believers, augmented by the arrival of David and the majority of his messenger corps and numbering over four hundred, assembled on the shore of the lake of Galilee to witness the ordination of the seventy.
پیش از این که عیسی دست خود را بر سر آن هفتاد تن بگذارد تا آنها را به عنوان پیام‌آوران انجیل متمایز سازد، خطاب به آنها گفت: ”محصول در واقع فراوان است، اما کارگران اندک هستند؛ از این رو من همۀ شما را تشویق می‌کنم که دعا کنید خدای محصول، کارگران دیگری را نیز برای برداشت محصولِ خود بفرستد. من در آستانۀ متمایز ساختن شما به عنوان پیام‌آوران پادشاهی هستم؛ من در آستانۀ فرستادن شما نزد یهودی و غیریهودی به عنوان بره‌ها در میان گرگها هستم. همینطور که دو به دو به راه خود می‌روید، به شما رهنمود می‌دهم که نه کیف پول حمل کنید و نه لباس اضافی، زیرا فقط برای مدتی کوتاه به این اولین مأموریت می‌روید. اتفاقاً به هیچ کس سلام نکنید، فقط به کار خود توجه کنید. هر گاه برای اقامت به خانه‌ای رفتید، اول بگویید: درود بر ساکنان این خانه. اگر کسانی که صلح و صفا را دوست دارند در آنجا زندگی می‌کنند، در آنجا بمانید؛ اگر نه، آنجا را ترک کنید. و پس از انتخاب این خانه، در طول اقامت خود در آن شهر در آنجا بمانید، و هر چه پیش روی شما گذاشته شود بخورید و بیاشامید. و شما به این دلیل این کار را می‌کنید که کارگر شایستۀ رزق و روزی خود است. به این دلیل که ممکن است مسکنی بهتر ارائه شود، از خانه‌ای به خانۀ دیگر حرکت نکنید. به یاد داشته باشید، همانطور که برای اعلام صلح در زمین و نیت خیر در میان انسانها پیش می‌روید، باید نحوۀ برخورد با دشمنان سرسخت و خود-فریفته را دریابید؛ از این رو مانند مارها عاقل باشید در حالی که شما نیز مانند کبوتران بی‌آزار هستید.
163:1.3 (1800.5)
Before Jesus laid his hands upon the heads of the seventy to set them apart as gospel messengers, addressing them, he said: “The harvest is indeed plenteous, but the laborers are few; therefore I exhort all of you to pray that the Lord of the harvest will send still other laborers into his harvest. I am about to set you apart as messengers of the kingdom; I am about to send you to Jew and gentile as lambs among wolves. As you go your ways, two and two, I instruct you to carry neither purse nor extra clothing, for you go forth on this first mission for only a short season. Salute no man by the way, attend only to your work. Whenever you go to stay at a home, first say: Peace be to this household. If those who love peace live therein, you shall abide there; if not, then shall you depart. And having selected this home, remain there for your stay in that city, eating and drinking whatever is set before you. And you do this because the laborer is worthy of his sustenance. Move not from house to house because a better lodging may be offered. Remember, as you go forth proclaiming peace on earth and good will among men, you must contend with bitter and self-deceived enemies; therefore be as wise as serpents while you are also as harmless as doves.
”و هر جا که می‌روید، موعظه کنید، و بگویید: ’پادشاهی آسمان نزدیک است‘ و به همۀ کسانی که ممکن است از نظر ذهنی یا جسمی بیمار باشند خدمت کنید. شما از چیزهای خوب پادشاهی به رایگان دریافت کرده‌اید؛ به رایگان هم بدهید؛ اگر مردم هر شهری شما را بپذیرند، ورودی فراوانی به پادشاهیِ پدر خواهند یافت؛ اما اگر مردم هر شهری از دریافت این انجیل امتناع ورزند، همینطور که از نزد آن جماعت بی‌ایمان خارج می‌شوید، همچنان پیام خود را اعلام کنید، و حتی در حین خروج، به کسانی که تعلیم شما را رد می‌کنند، بگویید: ’با وجود این که حقیقت را رد می‌کنید، این حقیقت باقی می‌ماند که پادشاهی خدا نزد شما آمده است.‘ هر که شما را می‌شنود مرا می‌شنود. و هر که مرا می‌شنود، او که مرا فرستاد را می‌شنود. کسی که پیام انجیل شما را رد می‌کند، مرا نیز رد می‌کند. و کسی که مرا رد کند، او که مرا فرستاد را نیز رد می‌کند.“
163:1.4 (1801.1)
“And everywhere you go, preach, saying, ‘The kingdom of heaven is at hand,’ and minister to all who may be sick in either mind or body. Freely you have received of the good things of the kingdom; freely give. If the people of any city receive you, they shall find an abundant entrance into the Father’s kingdom; but if the people of any city refuse to receive this gospel, still shall you proclaim your message as you depart from that unbelieving community, saying, even as you leave, to those who reject your teaching: ‘Notwithstanding you reject the truth, it remains that the kingdom of God has come near you.’ He who hears you hears me. And he who hears me hears Him who sent me. He who rejects your gospel message rejects me. And he who rejects me rejects Him who sent me.”
بیش از پنجاه شاگرد که به دنبال انتصاب و گمارش برای عضویت در گروه هفتاد نفره بودند توسط کمیته‌ای که عیسی برای انتخاب این نامزدها تعیین کرده بود رد شدند. این کمیته متشکل از آندریاس، اَبنیر، و رئیس موقت گروه بشارتگران بود. در تمام مواردی که این کمیتۀ سه نفره به اتفاق آرا نظر موافق نداشت، نامزد را نزد عیسی می‌آوردند، و در حالی که استاد هرگز حتی یک نفر را که مشتاق انتصاب به عنوان یک پیام‌آور انجیل بود، رد نکرد، بیش از دوازده نفر بودند که پس از گفتگو با عیسی، دیگر تمایلی به این که پیام‌آور انجیل شوند نداشتند.
163:2.1 (1801.4)
Over fifty disciples who sought ordination and appointment to membership in the seventy were rejected by the committee appointed by Jesus to select these candidates. This committee consisted of Andrew, Abner, and the acting head of the evangelistic corps. In all cases where this committee of three were not unanimous in agreement, they brought the candidate to Jesus, and while the Master never rejected a single person who craved ordination as a gospel messenger, there were more than a dozen who, when they had talked with Jesus, no more desired to become gospel messengers.
یک شاگرد جدی نزد عیسی آمد و گفت: ”استاد، من می‌خواهم یکی از حواریون جدید شما باشم، اما پدر من بسیار پیر و نزدیک به مرگ است؛ آیا می‌توانم اجازه داشته باشم برای دفن او به خانه بازگردم؟“ عیسی به این مرد گفت: ”پسرم، روباهان سوراخ دارند و پرندگان آسمان آشیانه دارند، اما پسر انسان جایی ندارد که سرش را بگذارد. تو یک شاگرد وفادار هستی و می‌توانی در حالی که برای خدمت به عزیزان خود به خانه باز می‌گردی، بدین گونه بمانی، اما در رابطه با پیام‌آورانِ بشارتِ من چنین نیست. آنها همه را رها کرده‌اند تا مرا دنبال کنند و پادشاهی را اعلام کنند. اگر می‌خواهی یک آموزگار منصوب شده باشی، در حالی که برای پخشِ خبرهای خوش به پیش می‌روی، باید بگذاری که دیگران مردگان را دفن کنند.“ و این مرد با ناامیدی شدید رفت.
163:2.2 (1801.5)
One earnest disciple came to Jesus, saying: “Master, I would be one of your new apostles, but my father is very old and near death; could I be permitted to return home to bury him?” To this man Jesus said: “My son, the foxes have holes, and the birds of heaven have nests, but the Son of Man has nowhere to lay his head. You are a faithful disciple, and you can remain such while you return home to minister to your loved ones, but not so with my gospel messengers. They have forsaken all to follow me and proclaim the kingdom. If you would be an ordained teacher, you must let others bury the dead while you go forth to publish the good news.” And this man went away in great disappointment.
شاگرد دیگری نزد استاد آمد و گفت: ”من مایلم یک پیام‌رسان منصوب شده باشم، اما دوست دارم مدت کوتاهی به خانه‌ام بروم تا خانواده‌ام را تسکین دهم.“ و عیسی پاسخ داد: ”اگر می‌خواهی منصوب شوی، باید مایل باشی که همه را رها کنی. پیام‌رسانان انجیل نمی‌توانند تمایلات تقسیم شده داشته باشند. کسی که دست به گاوآهن گذاشته است، اگر به عقب بازگردد، شایستۀ این نیست که پیام‌رسانِ پادشاهی شود.“
163:2.3 (1801.6)
Another disciple came to the Master and said: “I would become an ordained messenger, but I would like to go to my home for a short while to comfort my family.” And Jesus replied: “If you would be ordained, you must be willing to forsake all. The gospel messengers cannot have divided affections. No man, having put his hand to the plough, if he turns back, is worthy to become a messenger of the kingdom.”
آنگاه آندریاس مرد جوان ثروتمندی را که ایمانداری پارسا بود و می‌خواست منصوب شود، نزد عیسی آورد. این مرد جوان، ماتادورموس، عضوی از شورای عالی یهود اورشلیم بود؛ او تعلیم عیسی را شنیده بود و متعاقباً توسط پطرس و سایر حواریون در مورد بشارت پادشاهی آموزش دیده بود. عیسی در مورد الزامات انتصاب با ماتادورموس صحبت کرد و از او خواست که تصمیم‌گیری را تا بعد از این که به طور کاملتر در مورد این موضوع فکر کرده باشد به تعویق بیندازد. در سحرگاه بامداد روز بعد، در حالی که عیسی در حال رفتن به پیاده‌روی بود، این مرد جوان به او نزدیک شد و گفت: ”استاد، می‌خواهم تضمینهای حیات جاودان را از شما بیاموزم. نظر به این که از هنگام جوانیم به همۀ فرامین عمل کرده‌ام، می‌خواهم بدانم برای نیل به حیات جاودان چه کارهای دیگری باید انجام دهم؟“ عیسی در پاسخ به این سؤال گفت: ”اگر همۀ فرامین را مراعات کنی — زنا مکن، قتل مکن، دزدی مکن، شهادت دروغ مده، فریبکاری مکن، پدر و مادر خود را گرامی دار — خوب عمل می‌کنی، اما نجات پاداش ایمان است، نه صرفاً اعمال. آیا به این انجیل پادشاهی ایمان داری؟“ و ماتادورموس پاسخ داد: ”آری استاد، من به هر آنچه تو و حواریونت به من آموخته‌اید ایمان دارم.“ و عیسی گفت: ”پس تو به راستی شاگرد من و یک فرزند پادشاهی هستی.“
163:2.4 (1801.7)
Then Andrew brought to Jesus a certain rich young man who was a devout believer, and who desired to receive ordination. This young man, Matadormus, was a member of the Jerusalem Sanhedrin; he had heard Jesus teach and had been subsequently instructed in the gospel of the kingdom by Peter and the other apostles. Jesus talked with Matadormus concerning the requirements of ordination and requested that he defer decision until after he had thought more fully about the matter. Early the next morning, as Jesus was going for a walk, this young man accosted him and said: “Master, I would know from you the assurances of eternal life. Seeing that I have observed all the commandments from my youth, I would like to know what more I must do to gain eternal life?” In answer to this question Jesus said: “If you keep all the commandments—do not commit adultery, do not kill, do not steal, do not bear false witness, do not defraud, honor your parents—you do well, but salvation is the reward of faith, not merely of works. Do you believe this gospel of the kingdom?” And Matadormus answered: “Yes, Master, I do believe everything you and your apostles have taught me.” And Jesus said, “Then are you indeed my disciple and a child of the kingdom.”
آنگاه مرد جوان گفت: ”اما استاد، من راضی نیستم که شاگرد شما باشم؛ من یکی از پیام‌رسانان جدید شما خواهم بود.“ وقتی عیسی این را شنید، با محبت فراوان به او نگاه کرد و گفت: ”اگر مایلی بهای آن را بپردازی، اگر یگانه چیزی را که کم داری تأمین خواهی کرد، از تو می‌خواهم که یکی از پیام‌رسانان من باشی.“ ماتادورموس پاسخ داد: ”استاد، اگر اجازه داشته باشم که شما را دنبال کنم، هر کاری را خواهم کرد.“ عیسی در حالی که پیشانی جوان زانو زده را بوسید، گفت: ”اگر می‌خواهی پیام‌رسان من باشی، برو و همۀ آنچه را که داری بفروش، و هنگامی که درآمد حاصل از فروش را به تنگدستان یا برادرانت دادی، بیا و مرا دنبال کن، و تو در پادشاهی آسمان گنج خواهی داشت.“
163:2.5 (1802.1)
Then said the young man: “But, Master, I am not content to be your disciple; I would be one of your new messengers.” When Jesus heard this, he looked down upon him with a great love and said: “I will have you to be one of my messengers if you are willing to pay the price, if you will supply the one thing which you lack.” Matadormus replied: “Master, I will do anything if I may be allowed to follow you.” Jesus, kissing the kneeling young man on the forehead, said: “If you would be my messenger, go and sell all that you have and, when you have bestowed the proceeds upon the poor or upon your brethren, come and follow me, and you shall have treasure in the kingdom of heaven.”
وقتی ماتادورموس این را شنید، چهره‌اش محزون شد. او برخاست و اندوهگین از آنجا رفت، زیرا ثروت بسیار داشت. این فریسی ثروتمند جوان با این باور بزرگ شده بود که ثروت نشانۀ لطف خداست. عیسی می‌دانست که او از عشق به خودش و ثروتش رها نیست. استاد می‌خواست او را از عشق به ثروت رهایی بخشد، نه لزوماً از ثروت. در حالی که شاگردان عیسی از همۀ اموال دنیوی خود جدا نشدند، حواریون و هفتاد نفر این کار را کردند. ماتادورموس مایل بود یکی از هفتاد پیام‌آوران جدید باشد، و این دلیلی بود که عیسی از او خواسته بود که از تمام داراییهای دنیوی خود جدا شود.
163:2.6 (1802.2)
When Matadormus heard this, his countenance fell. He arose and went away sorrowful, for he had great possessions. This wealthy young Pharisee had been raised to believe that wealth was the token of God’s favor. Jesus knew that he was not free from the love of himself and his riches. The Master wanted to deliver him from the love of wealth, not necessarily from the wealth. While the disciples of Jesus did not part with all their worldly goods, the apostles and the seventy did. Matadormus desired to be one of the seventy new messengers, and that was the reason for Jesus’ requiring him to part with all of his temporal possessions.
تقریباً هر موجود بشری چیز زیانباری دارد که برای او عزیز شمرده می‌شود و ورود به پادشاهی آسمان مستلزم صرف نظر کردن از آن به عنوان بخشی از بهای ورود است. اگر ماتادورموس از ثروت خود جدا می‌شد، احتمالاً مدیریتِ آن، فوراً به دستان خود او در منصب خزانه‌دار آن هفتاد تن بازگردانده می‌شد. چنان که بعداً، پس از تأسیس کلیسا در اورشلیم، او دستور استاد را اطاعت کرد، اگر چه در آن هنگام برای برخورداری از عضویت در گروه هفتاد نفره بسیار دیر شده بود، و او خزانه‌دار کلیسای اورشلیم شد، که یعقوب، برادرِ خداوند در جسم، سرپرست آن بود.
163:2.7 (1802.3)
Almost every human being has some one thing which is held on to as a pet evil, and which the entrance into the kingdom of heaven requires as a part of the price of admission. If Matadormus had parted with his wealth, it probably would have been put right back into his hands for administration as treasurer of the seventy. For later on, after the establishment of the church at Jerusalem, he did obey the Master’s injunction, although it was then too late to enjoy membership in the seventy, and he became the treasurer of the Jerusalem church, of which James the Lord’s brother in the flesh was the head.
عیسی پیش‌بینی کرد که ماتادورموس، با ثروت خود، احتمالاً نمی‌توانست همکار منصوب شدۀ انسانهایی شود که همه چیز را برای انجیل ترک کرده بودند؛ در همان حال، عیسی می‌دید که او بدون ثروت خود، رهبر نهایی همۀ آنها خواهد شد. اما، مانند برادران خودِ عیسی، او هرگز شخصی بزرگ در پادشاهی نشد، زیرا خود را از آن معاشرت صمیمانه و شخصی با استاد محروم کرد. و اگر او در این زمان برای انجام همان کاری که عیسی خواسته بود اشتیاق نشان می‌داد، این می‌توانست تجربه‌اش باشد. و چندین سال پس از آن، او در واقع این کار را انجام داد.
163:2.9 (1802.5)
Jesus foresaw that Matadormus, with his riches, could not possibly become an ordained associate of men who had forsaken all for the gospel; at the same time, he saw that, without his riches, he would become the ultimate leader of all of them. But, like Jesus’ own brethren, he never became great in the kingdom because he deprived himself of that intimate and personal association with the Master which might have been his experience had he been willing to do at this time the very thing which Jesus asked, and which, several years subsequently, he actually did.
163:2.10 (1803.1)
Riches have nothing directly to do with entrance into the kingdom of heaven, but the love of wealth does. The spiritual loyalties of the kingdom are incompatible with servility to materialistic mammon. Man may not share his supreme loyalty to a spiritual ideal with a material devotion.
عیسی هرگز آموزش نداد که داشتن ثروت اشتباه است. او فقط از آن دوازده تن و هفتاد تن خواسته بود که تمام داراییهای دنیوی خود را وقف آرمان مشترک کنند. او حتی در آن هنگام نیز همچون موردِ متیِ حواری، نقدینه سازیِ سودآور اموال آنها را تدارک دید. عیسی بارها به شاگردان مرفه خود مشاوره داد، همانطور که به مرد ثروتمند روم آموزش داد. استاد سرمایه‌گذاری خردمندانۀ درآمدهای مازاد را نوعی بیمۀ مشروع در برابر ناملایمات اجتناب ناپذیر آینده تلقی می‌کرد. هنگامی که خزانۀ حواریون پر می‌شد، یهودا وجوهی را به صورت سپرده ذخیره می‌کرد تا متعاقباً زمانی که ممکن بود از کاهش درآمد به شدت آسیب ببینند، استفاده شود. یهودا این کار را پس از مشورت با آندریاس انجام می‌داد. عیسی به جز در پرداخت خیرات، هرگز شخصاً با امور مالی حواریون کاری نداشت. اما یک سوء استفادۀ اقتصادی وجود داشت که او بارها آن را محکوم کرد، و آن استثمار ناعادلانۀ افراد ضعیف، ناآموخته، و کم اقبالترِ انسانها توسط همنوعان قوی، زیرک، و باهوش‌تر آنها بود. عیسی اعلام کرد که چنین رفتار غیرانسانی با مردان، زنان، و کودکان با آرمانهای برادرانۀ پادشاهی آسمان ناسازگار است.
163:2.11 (1803.2)
Jesus never taught that it was wrong to have wealth. He required only the twelve and the seventy to dedicate all of their worldly possessions to the common cause. Even then, he provided for the profitable liquidation of their property, as in the case of the Apostle Matthew. Jesus many times advised his well-to-do disciples as he taught the rich man of Rome. The Master regarded the wise investment of excess earnings as a legitimate form of insurance against future and unavoidable adversity. When the apostolic treasury was overflowing, Judas put funds on deposit to be used subsequently when they might suffer greatly from a diminution of income. This Judas did after consultation with Andrew. Jesus never personally had anything to do with the apostolic finances except in the disbursement of alms. But there was one economic abuse which he many times condemned, and that was the unfair exploitation of the weak, unlearned, and less fortunate of men by their strong, keen, and more intelligent fellows. Jesus declared that such inhuman treatment of men, women, and children was incompatible with the ideals of the brotherhood of the kingdom of heaven.
تا پیش از پایان گفتگوی عیسی با ماتادورموس، پطرس و تعدادی از حواریون به دور او جمع شده بودند، و در حالی که مردِ جوانِ ثروتمند در حال رفتن بود، عیسی چرخید تا با حواریون روبرو شود و گفت: ”می‌بینید برای کسانی که ثروت دارند چه دشوار است که به طور کامل وارد پادشاهی خداوند شوند! پرستش معنوی را نمی‌توان با دلبستگیهای مادی قسمت کرد؛ هیچ کس نمی‌تواند به دو ارباب خدمت کند. شما ضرب‌المثلی دارید که می‌گوید: ’رفتن شتر از سوراخ یک سوزن آسانتر از به ارث بردنِ حیاتِ جاودان توسط کافران است.‘ و من اعلام می‌کنم که عبور این شتر از میان سوراخ سوزن همانقدر آسان است که ورود این ثروتمندانِ از خود راضی به پادشاهیِ آسمان آسان است.“
163:3.1 (1803.3)
By the time Jesus had finished talking with Matadormus, Peter and a number of the apostles had gathered about him, and as the rich young man was departing, Jesus turned around to face the apostles and said: “You see how difficult it is for those who have riches to enter fully into the kingdom of God! Spiritual worship cannot be shared with material devotions; no man can serve two masters. You have a saying that it is ‘easier for a camel to go through the eye of a needle than for the heathen to inherit eternal life.’ And I declare that it is as easy for this camel to go through the needle’s eye as for these self-satisfied rich ones to enter the kingdom of heaven.”
وقتی پطرس و حواریون این سخنان را شنیدند، بسیار شگفت‌زده شدند، چنان زیاد که پطرس گفت: ”پس سرورم، چه کسی می‌تواند نجات یابد؟ آیا همۀ کسانی که ثروت دارند خارج از پادشاهی نگاه داشته خواهند شد؟“ و عیسی پاسخ داد: ”نه، پطرس، اما همۀ کسانی که اعتمادشان را روی ثروت بنا می‌کنند به سختی وارد زندگی معنوی خواهند شد که به پیشرفت ابدی منجر می‌شود. اما حتی در آن صورت، بسیاری از چیزهایی که برای انسان غیرممکن است، خارج از دسترس پدر آسمانی نیست؛ در عوض ما باید بدانیم که با خدا همه چیز ممکن است.“
163:3.2 (1803.4)
When Peter and the apostles heard these words, they were astonished exceedingly, so much so that Peter said: “Who then, Lord, can be saved? Shall all who have riches be kept out of the kingdom?” And Jesus replied: “No, Peter, but all who put their trust in riches shall hardly enter into the spiritual life that leads to eternal progress. But even then, much which is impossible to man is not beyond the reach of the Father in heaven; rather should we recognize that with God all things are possible.”
همینطور که آنها به تنهایی می‌رفتند، عیسی از این که ماتادورموس با آنها نماند، ناراحت شد، زیرا او را بسیار دوست داشت. و پس از این که آنها در کنار دریاچه قدم زدند، آنجا کنار آب نشستند، و پطرس برای دوازده تن (که تا این هنگام همگی حضور داشتند) صحبت کرد. او گفت: ”ما از حرفهای تو به آن مرد جوان ثروتمند ناراحتیم. آیا از کسانی که از تو پیروی می‌کنند باید بخواهیم که از تمام اموال دنیوی خود دست بکشند؟“ و عیسی گفت: ”نه، پطرس، فقط آنهایی که می‌خواهند حواری شوند و مایلند مانند تو و همچون یک خانواده با من زندگی کنند. اما پدر می‌خواهد که محبت فرزندانش خالص و کامل باشد. هر چیزی یا شخصی که بین شما و عشق به حقایقِ پادشاهی قرار گیرد، باید رها شود. اگر ثروت انسان به حریم روان هجوم نبرد، در زندگی معنوی کسانی که وارد پادشاهی می‌شوند، هیچ تأثیری ندارد.“
163:3.3 (1803.5)
As they went off by themselves, Jesus was grieved that Matadormus did not remain with them, for he greatly loved him. And when they had walked down by the lake, they sat there beside the water, and Peter, speaking for the twelve (who were all present by this time), said: “We are troubled by your words to the rich young man. Shall we require those who would follow you to give up all their worldly goods?” And Jesus said: “No, Peter, only those who would become apostles, and who desire to live with me as you do and as one family. But the Father requires that the affections of his children be pure and undivided. Whatever thing or person comes between you and the love of the truths of the kingdom, must be surrendered. If one’s wealth does not invade the precincts of the soul, it is of no consequence in the spiritual life of those who would enter the kingdom.”
و سپس پطرس گفت: ”اما استاد، ما همه چیز را ترک کرده‌ایم تا از تو پیروی کنیم، پس ما چه خواهیم داشت؟“ و عیسی با همۀ دوازده تن سخن گفت: ”به راستی، هر آینه به شما می‌گویم، کسی نیست که ثروت، خانه، همسر، برادر، پدر و مادر، یا فرزندان را به خاطر من و به خاطر پادشاهی آسمان ترک کرده باشد، و در این دنیا، شاید با برخی آزار و اذیتها، چندین برابر بیشتر و در دنیای آینده، حیات جاودان دریافت نکند. اما بسیاری از کسانی که اولین هستند، آخرین خواهند بود، در حالی که آخرینها اغلب اولین خواهند بود. پدر با مخلوقاتش مطابق با نیازهای آنها و در اطاعت از قوانین عادلانۀ خود که با توجه مهربانانه و محبت آمیز برای رفاه یک جهان توأم است رفتار می‌کند.
163:3.4 (1804.1)
And then said Peter, “But, Master, we have left everything to follow you, what then shall we have?” And Jesus spoke to all of the twelve: “Verily, verily, I say to you, there is no man who has left wealth, home, wife, brethren, parents, or children for my sake and for the sake of the kingdom of heaven who shall not receive manifold more in this world, perhaps with some persecutions, and in the world to come eternal life. But many who are first shall be last, while the last shall often be first. The Father deals with his creatures in accordance with their needs and in obedience to his just laws of merciful and loving consideration for the welfare of a universe.
”پادشاهی آسمان مانند صاحبخانه‌ای است که یک کارفرمای بزرگ مردم بود، و او صبح زود بیرون می‌رفت تا کارگرانی را برای کار در تاکستان خود اجیر کند. وقتی او با کارگران به توافق رسید که روزی یک دینار به آنها بپردازد، آنها را به تاکستان فرستاد. سپس حدود ساعت نه بیرون رفت و وقتی دیگران را دید که در بازار بیکار ایستاده‌اند، به آنها گفت: ’شما هم بروید و در تاکستان من کار کنید، و هر چه درست است به شما پرداخت خواهم کرد.‘ و آنها فوراً رفتند تا کار کنند. او دوباره حدود ساعت دوازده و حدود ساعت سه بیرون آمد و همین کار را کرد. و وقتی حدود ساعت پنج بعد از ظهر به بازار رفت، باز دیگران را دید که بیکار ایستاده بودند، و از آنها پرسید: ’چرا تمام روز اینجا بیکار می‌ایستید؟‘ و مردان پاسخ دادند: ’چون کسی ما را استخدام نکرده است.‘ سپس صاحبخانه گفت: ’شما هم بروید تا در تاکستان من کار کنید و هر چه درست است به شما پرداخت خواهم کرد.‘
163:3.5 (1804.2)
“The kingdom of heaven is like a householder who was a large employer of men, and who went out early in the morning to hire laborers to work in his vineyard. When he had agreed with the laborers to pay them a denarius a day, he sent them into the vineyard. Then he went out about nine o’clock, and seeing others standing in the market place idle, he said to them: ‘Go you also to work in my vineyard, and whatsoever is right I will pay you.’ And they went at once to work. Again he went out about twelve and about three and did likewise. And going to the market place about five in the afternoon, he found still others standing idle, and he inquired of them, ‘Why do you stand here idle all the day?’ And the men answered, ‘Because nobody has hired us.’ Then said the householder: ‘Go you also to work in my vineyard, and whatever is right I will pay you.’
”وقتی غروب شد، این صاحب تاکستان به مباشر خود گفت: ’کارگران را صدا کن و مزدشان را پرداخت کن، از آخرین اجیر شده شروع کن و با اولین تمام کن.‘ وقتی کسانی که در حدود ساعت پنج اجیر شده بودند آمدند، هر کدام یک دینار دریافت کردند، و برای هر یک از کارگران دیگر نیز اینطور بود. وقتی مردانی که در ابتدای روز استخدام شدند دیدند که چگونه افرادی که بعداً وارد شدند دستمزد دریافت کردند، انتظار داشتند بیش از مبلغ توافق شده دریافت کنند. اما هر مرد مانند دیگران فقط یک دینار دریافت کرد. و هنگامی که هر کدام مزد خود را دریافت کردند، به صاحبخانه شکایت کردند، و گفتند: ’این مردانی که آخر اجیر شدند، فقط یک ساعت کار کردند، اما با این وجود تو به همان اندازۀ ما که بار روز را زیر آفتاب سوزان به دوش کشیده‌ایم، به آنها حقوق دادی.‘
163:3.6 (1804.3)
“When evening came, this owner of the vineyard said to his steward: ‘Call the laborers and pay them their wages, beginning with the last hired and ending with the first.’ When those who were hired about five o’clock came, they received a denarius each, and so it was with each of the other laborers. When the men who were hired at the beginning of the day saw how the later comers were paid, they expected to receive more than the amount agreed upon. But like the others every man received only a denarius. And when each had received his pay, they complained to the householder, saying: ‘These men who were hired last worked only one hour, and yet you have paid them the same as us who have borne the burden of the day in the scorching sun.’
”سپس صاحبخانه پاسخ داد: ’دوستان من، من خطایی در حق شما به عمل نمی‌آورم. آیا هر یک از شما قبول نکردید که برای روزی یک دینار کار کنید؟ اکنون آنچه را که مال شماست بگیرید و به راه خود بروید، زیرا خواست من این است که به همان اندازه که به شما داده‌ام به کسانی که آخر آمدند بدهم. آیا برای من مجاز نیست آنچه را که می‌خواهم با دارایی خودم انجام دهم؟ یا این که سخاوت مرا نمی‌پسندید زیرا می‌خواهم نیکو باشم و رحمت نشان دهم؟‘“
163:3.7 (1804.4)
“Then answered the householder: ‘My friends, I do you no wrong. Did not each of you agree to work for a denarius a day? Take now that which is yours and go your way, for it is my desire to give to those who came last as much as I have given to you. Is it not lawful for me to do what I will with my own? or do you begrudge my generosity because I desire to be good and to show mercy?’”
هنگامی که عیسی در حضور همۀ حواریون و شاگردان با هفتاد تن چنین صحبت کرد، شمعون پطرس آنها را به تنهایی بیرون آورد و موعظۀ انتصاب آنها را برای آنها موعظه کرد، که شرحی بود از فرمان استاد که در زمانی که او دستان خود را بر آنها گذاشت و آنها را به عنوان پیام‌رسانانِ پادشاهی متمایز ساخت ارائه شده بود. پطرس به هفتاد نفر توصیه کرد که در تجربۀ خود فضیلتهای زیر را گرامی بدارند:
163:4.9 (1805.6)
When Jesus had talked thus to the seventy in the presence of all the apostles and disciples, Simon Peter took them off by themselves and preached to them their ordination sermon, which was an elaboration of the Master’s charge given at the time he laid his hands upon them and set them apart as messengers of the kingdom. Peter exhorted the seventy to cherish in their experience the following virtues:
4- غیرت و ابتکار. آنها باید از غیرت و اشتیاق هوشمندانه برخوردار باشند؛ آنها باید اکیداً به کار استاد خود بپردازند. سلام و تعارف شرقی مراسمی طولانی و مفصل بود؛ از این رو به آنها رهنمود داده شده بود که ”در طول مسیر به هیچ کس سلام نکنند“، که روشی متداول برای تشویق به انجام کار خود بدون اتلاف وقت بود. این امر ربطی به احوالپرسی دوستانه نداشت.
163:4.13 (1805.10)
4. Zeal and initiative. They must be possessed with zeal and intelligent enthusiasm; they must attend strictly to their Master’s business. Oriental salutation was a lengthy and elaborate ceremony; therefore had they been instructed to “salute no man by the way,” which was a common method of exhorting one to go about his business without the waste of time. It had nothing to do with the matter of friendly greeting.
5- مهربانی و ادب. استاد به آنها رهنمود داده بود که از اتلاف وقت غیرضروری در مراسم اجتماعی خودداری کنند، اما به آنها سفارش کرد که نسبت به همۀ کسانی که باید با آنها در تماس باشند، مؤدب باشند. آنها موظف بودند که نسبت به کسانی که ممکن بود در خانه‌هایشان از آنها پذیرایی کنند، هر گونه مهربانی را نشان دهند. به آنها اکیداً هشدار داده شد که خانه‌ای ساده را ترک نکنند تا در خانه‌ای راحت‌تر یا پرنفوذتر پذیرایی شوند.
163:4.14 (1805.11)
5. Kindness and courtesy. The Master had instructed them to avoid unnecessary waste of time in social ceremonies, but he enjoined courtesy toward all with whom they should come in contact. They were to show every kindness to those who might entertain them in their homes. They were strictly warned against leaving a modest home to be entertained in a more comfortable or influential one.
اگر چه یهودیان برای عدد هفتاد احترام خاصی قائل بودند، و گاهی تعداد ملتهای بت پرست را هفتاد عدد می‌دانستند، و گرچه این هفتاد پیام‌آور قرار بود با انجیل نزد همۀ مردمان بروند، اما تا آنجا که ما می‌توانیم تشخیص دهیم، این فقط یک امر تصادفی بود که تعداد این گروه بر حسب اتفاق فقط هفتاد نفر بود. مسلماً عیسی می‌توانست بیش از نیم دوجین دیگر را بپذیرد، اما آنها حاضر به پرداخت بهای ترک ثروت و خانواده نبودند.
163:4.17 (1806.1)
Although the Jews had a peculiar regard for the number seventy, sometimes considering the nations of heathendom as being seventy in number, and although these seventy messengers were to go with the gospel to all peoples, still as far as we can discern, it was only coincidental that this group happened to number just seventy. Certain it was that Jesus would have accepted no less than half a dozen others, but they were unwilling to pay the price of forsaking wealth and families.
عیسی و دوازده تن اکنون آماده شدند تا آخرین مقر خویش را در پریا، نزدیک پلا، جایی که استاد در رود اردن تعمید یافته بود، برقرار کنند. ده روز آخر نوامبر در مجدل در مشاوره سپری شد، و در روز سه‌شنبه، 6 دسامبر، تمام گروه تقریباً سیصد نفره در هنگام سپیده‌دم با تمام اسباب خود راه افتادند تا آن شب در نزدیکی پلا در کنار رودخانه مستقر شوند. این همان مکان در کنار چشمه‌ای بود که یحیی تعمید دهنده چندین سال پیش از آن با اردوگاه خود آن را اشغال کرده بود.
163:5.1 (1806.2)
Jesus and the twelve now prepared to establish their last headquarters in Perea, near Pella, where the Master was baptized in the Jordan. The last ten days of November were spent in council at Magadan, and on Tuesday, December 6, the entire company of almost three hundred started out at daybreak with all their effects to lodge that night near Pella by the river. This was the same site, by the spring, that John the Baptist had occupied with his camp several years before.
پس از فروپاشی اردوگاه مجدل، داوود زبدی به بیت‌صیدا بازگشت و بلافاصله شروع به محدود کردن سرویس پیام‌رسانی کرد. در پادشاهی مرحلۀ جدیدی در حال شکل گرفتن بود. هر روز، زائران از تمام نقاط فلسطین و حتی از مناطق دور افتادۀ امپراتوری روم وارد می‌شدند. ایمانداران گهگاه از بین‌النهرین و از سرزمینهای شرق رود دجله می‌آمدند. بر این اساس، داوود روز یکشنبه 18 دسامبر، با کمک گروه پیام‌رسان خود، تجهیزات اردوگاه را بر روی حیوانات باربر گذاشت و سپس آنها را در خانۀ پدر خود که قبلاً اردوگاه بیت‌صیدا را در کنار دریاچه با آنها اداره می‌کرد، انبار کرد. او در این هنگام پس از خداحافظی با بیت‌صیدا، از ساحل دریاچه و در امتداد رود اردن به سمت نقطه‌ای در حدود نیم مایلی شمال اردوگاه حواریون رفت؛ و در کمتر از یک هفته آمادۀ پذیرایی از تقریباً هزار و پانصد دیدار کنندۀ زائر شد. اردوگاه حواریون می‌توانست حدود پانصد نفر را در خود جای دهد. این فصل بارانی در فلسطین بود، و این اقامتگاهها برای مراقبت از تعداد دائماً فزاینده‌ای از جویندگان که عمدتاً جدی بودند، و برای دیدن عیسی و شنیدن آموزشهای او به پریا آمده بودند لازم بودند.
163:5.2 (1806.3)
After the breaking up of the Magadan Camp, David Zebedee returned to Bethsaida and began immediately to curtail the messenger service. The kingdom was taking on a new phase. Daily, pilgrims arrived from all parts of Palestine and even from remote regions of the Roman Empire. Believers occasionally came from Mesopotamia and from the lands east of the Tigris. Accordingly, on Sunday, December 18, David, with the help of his messenger corps, loaded on to the pack animals the camp equipage, then stored in his father’s house, with which he had formerly conducted the camp of Bethsaida by the lake. Bidding farewell to Bethsaida for the time being, he proceeded down the lake shore and along the Jordan to a point about one-half mile north of the apostolic camp; and in less than a week he was prepared to offer hospitality to almost fifteen hundred pilgrim visitors. The apostolic camp could accommodate about five hundred. This was the rainy season in Palestine, and these accommodations were required to take care of the ever-increasing number of inquirers, mostly earnest, who came into Perea to see Jesus and to hear his teaching.
داوود همۀ این کارها را به ابتکار خود انجام داد، گر چه با فیلیپ و متی در مجدل مشورت کرده بود. او بخش بزرگترِ گروه پیام‌رسان سابق خود را به عنوان یاران خود در ادارۀ این اردوگاه به کار گرفت؛ او اکنون از کمتر از بیست نفر در وظیفۀ عادیِ پیام‌رسانی استفاده می‌کرد. نزدیک پایان دسامبر و پیش از بازگشت هفتاد تن، تقریباً هشتصد بازدیدکننده حول استاد جمع شدند، و آنها در اردوگاه داوود اقامت گزیدند.
163:5.3 (1806.4)
David did all this on his own initiative, though he had taken counsel with Philip and Matthew at Magadan. He employed the larger part of his former messenger corps as his helpers in conducting this camp; he now used less than twenty men on regular messenger duty. Near the end of December and before the return of the seventy, almost eight hundred visitors were gathered about the Master, and they found lodging in David’s camp.
روز جمعه، 30 دسامبر، در حالی که عیسی به همراه پطرس، یعقوب، و یوحنا به تپه‌های مجاور رفته بود، هفتاد پیام‌رسان که با ایمانداران بیشمار همراهی می‌شدند، دو به دو در حال رسیدن به مقر پلا بودند. وقتی عیسی به اردوگاه بازگشت، کلیۀ هفتاد نفر در حدود ساعت پنج در محل آموزش جمع شده بودند. در حالی که این مشتاقانِ انجیلِ پادشاهی تجربیات خود را بیان می‌کردند شام بیش از یک ساعت به تأخیر افتاد. پیام‌رسانانِ داوود بخش عمدۀ این اخبار را در طول هفته‌های گذشته برای حواریون آورده بودند، اما شنیدن این امر به راستی الهام‌بخش بود که این آموزگارانِ جدیداً منصوب شدۀ انجیل شخصاً بگویند چگونه پیامشان توسط یهودیان و غیریهودیان مشتاق دریافت شد. سرانجام عیسی توانست ببیند که انسانها بدون حضور شخصی او برای پخش خبر خوش بیرون می‌رفتند. استاد اکنون می‌دانست که می‌تواند این دنیا را ترک کند بدون این که مانع پیشرفت پادشاهی شود.
163:6.1 (1806.5)
On Friday, December 30, while Jesus was away in the near-by hills with Peter, James, and John, the seventy messengers were arriving by couples, accompanied by numerous believers, at the Pella headquarters. All seventy were assembled at the teaching site about five o’clock when Jesus returned to the camp. The evening meal was delayed for more than an hour while these enthusiasts for the gospel of the kingdom related their experiences. David’s messengers had brought much of this news to the apostles during previous weeks, but it was truly inspiring to hear these newly ordained teachers of the gospel personally tell how their message had been received by hungry Jews and gentiles. At last Jesus was able to see men going out to spread the good news without his personal presence. The Master now knew that he could leave this world without seriously hindering the progress of the kingdom.
هنگامی که هفتاد تن گفتند که چگونه ”حتی اهریمنان نیز مطیع آنها بودند“، آنها به درمانهای شگفت‌انگیزی که در مورد قربانیان اختلالات عصبی انجام داده بودند اشاره داشتند. با این وجود، چند مورد از تسخیر واقعیِ روح وجود داشت که توسط این خادمان فرو نشانده شد، و عیسی با اشاره به اینها گفت: ”عجیب نیست که این ارواح کوچک نافرمان باید مطیع شما شوند، زیرا دیدم که شیطان همچون آذرخش از آسمان بر زمین افتاد. اما از این بابت زیاد خوشحال نباشید، زیرا به شما اعلام می‌کنم که به محض بازگشت نزد پدرم، ما روح خود را به خودِ ذهن انسانها خواهیم فرستاد تا دیگر این چند روح سردرگم نتوانند به ذهن انسانهای فانیِ نگون‌بخت وارد شوند. من با شما شادمانی می‌کنم که در رابطه با انسانها قدرت دارید، اما به خاطر این تجربه شادی نکنید، بلکه به این دلیل شادی کنید که نامتان بر روی طومارهای بهشت نوشته شده است، و به این ترتیب شما باید در یک مسیرِ بی‌پایانِ پیروزی معنوی پیش بروید.“
163:6.2 (1807.1)
When the seventy related how “even the devils were subject” to them, they referred to the wonderful cures they had wrought in the cases of victims of nervous disorders. Nevertheless, there had been a few cases of real spirit possession relieved by these ministers, and referring to these, Jesus said: “It is not strange that these disobedient minor spirits should be subject to you, seeing that I beheld Satan falling as lightning from heaven. But rejoice not so much over this, for I declare to you that, as soon as I return to my Father, we will send forth our spirits into the very minds of men so that no more can these few lost spirits enter the minds of unfortunate mortals. I rejoice with you that you have power with men, but be not lifted up because of this experience but the rather rejoice that your names are written on the rolls of heaven, and that you are thus to go forward in an endless career of spiritual conquest.”
و در این هنگام درست قبل از صرف شام بود که عیسی یکی از آن لحظات نادر شور و شعف عاطفی را که پیروانش گهگاه شاهد آن بودند تجربه کرد. او گفت: ”پدرم، پروردگار آسمان و زمین، از تو سپاسگزارم که در حالی که این انجیل شگفت‌انگیز از خردمندان و پارسانمایان پنهان بود، روح، این شکوه‌های معنوی را برای این فرزندان پادشاهی آشکار کرده است. آری، پدرم، حتماً انجام این کار در نظر تو خوشایند بوده است، و من خوشحالم که بدانم خبرهای خوش در سرتاسر دنیا پخش خواهد شد، حتی پس از بازگشت من نزد تو و انجام کاری که به من داده‌ای تا انجام دهم. من به شدت برانگیخته شده‌ام زیرا درک می‌کنم که تو در آستانۀ تحویل دادن تمام قدرت به دستان من هستی، و این که به راستی فقط تو می‌دانی که من کیستم، و این که به راستی فقط من، تو و کسانی که تو را به آنها آشکار کرده‌ام می‌شناسم. و هنگامی که این مکاشفه را به برادران جسمانی خود به پایان رساندم، مکاشفه را به مخلوقات تو در عالم بالا ادامه خواهم داد.“
163:6.3 (1807.2)
And it was at this time, just before partaking of the evening meal, that Jesus experienced one of those rare moments of emotional ecstasy which his followers had occasionally witnessed. He said: “I thank you, my Father, Lord of heaven and earth, that, while this wonderful gospel was hidden from the wise and self-righteous, the spirit has revealed these spiritual glories to these children of the kingdom. Yes, my Father, it must have been pleasing in your sight to do this, and I rejoice to know that the good news will spread to all the world even after I shall have returned to you and the work which you have given me to perform. I am mightily moved as I realize you are about to deliver all authority into my hands, that only you really know who I am, and that only I really know you, and those to whom I have revealed you. And when I have finished this revelation to my brethren in the flesh, I will continue the revelation to your creatures on high.”
پس از این که عیسی بدین گونه با پدر صحبت کرد، به کناری رفت تا با حواریون و خادمان خود صحبت کند: ”خوشا به حال چشمانی که این چیزها را می‌بینند و گوشهایی که می‌شنوند. بگذارید به شما بگویم که بسیاری از پیامبران و بسیاری از انسانهای بزرگ اعصار گذشته آرزو داشتند آنچه را که اکنون می‌بینید ببینند، اما خواست آنها مستجاب نشد. و بسیاری از نسلهای فرزندان نور که در آینده خواهند آمد، هنگامی که این چیزها را بشنوند، به شما که آنها را شنیده و دیده‌اید حسادت خواهند ورزید.“
163:6.4 (1807.3)
When Jesus had thus spoken to the Father, he turned aside to speak to his apostles and ministers: “Blessed are the eyes which see and the ears which hear these things. Let me say to you that many prophets and many of the great men of the past ages have desired to behold what you now see, but it was not granted them. And many generations of the children of light yet to come will, when they hear of these things, envy you who have heard and seen them.”
سپس در حالی که او با همۀ شاگردان صحبت می‌کرد، گفت: ”شنیده‌اید که چند شهر و روستا مژدۀ پادشاهی را دریافت کرده‌اند، و این که چگونه خادمان و آموزگاران من مورد استقبال یهودیان و غیریهودیان هر دو قرار گرفته‌اند. و به راستی خوشا به حال این جوامعی که برگزیده‌اند انجیل پادشاهی را باور کنند. اما وای بر ساکنان خورَزین، بیت‌صیدا – جولیاس، و کفرناحوم که نور را رد می‌کنند، اینها شهرهایی هستند که از این پیام‌آوران به خوبی استقبال نکردند. من اعلام می‌کنم که اگر کارهای بزرگی که در این مکانها انجام شد در صور و صیدون انجام می‌شد، مردم این شهرهای به اصطلاح بی‌ایمان مدت‌ها بود که در پلاس و خاکستر توبه کرده بودند. این قطعاً در روز قضاوت برای صور و صیدون بیشتر قابل تحمل خواهد بود.“
163:6.5 (1807.4)
Then, speaking to all the disciples, he said: “You have heard how many cities and villages have received the good news of the kingdom, and how my ministers and teachers have been received by both the Jew and the gentile. And blessed indeed are these communities which have elected to believe the gospel of the kingdom. But woe upon the light-rejecting inhabitants of Chorazin, Bethsaida-Julias, and Capernaum, the cities which did not well receive these messengers. I declare that, if the mighty works done in these places had been done in Tyre and Sidon, the people of these so-called heathen cities would have long since repented in sackcloth and ashes. It shall indeed be more tolerable for Tyre and Sidon in the day of judgment.”
روز بعد که روز سبت بود، عیسی از هفتاد تن جدا شد و به آنها گفت: ”وقتی که شما برگشتید و مژدۀ پذیرش انجیل پادشاهی را توسط بسیاری از مردم که در سراسر جلیل، سامره، و یهودیه پراکنده شده‌اند دادید، من به راستی با شما شادی کردم. اما چرا اینقدر به طور شگفت‌انگیز به وجد آمدید؟ آیا انتظار نداشتید که پیام شما قدرتش را در ارائۀ خود نشان دهد؟ آیا با چنان ایمان اندکی به این انجیل پیش رفتید که از تأثیرگذاری آن با شگفتی برگشتید؟ و اکنون، در حالی که روحِ شادیِ شما را خاموش نمی‌کنم، شما را از ظرافتهای غرور، غرور معنوی، شدیداً برحذر می‌دارم. اگر می‌توانستید سقوط لوسیفر، آن شخص شرور را درک کنید، از کلیۀ اشکال غرور معنوی به طور جدی اجتناب می‌کردید.
163:6.6 (1807.5)
The next day being the Sabbath, Jesus went apart with the seventy and said to them: “I did indeed rejoice with you when you came back bearing the good tidings of the reception of the gospel of the kingdom by so many people scattered throughout Galilee, Samaria, and Judea. But why were you so surprisingly elated? Did you not expect that your message would manifest power in its delivery? Did you go forth with so little faith in this gospel that you come back in surprise at its effectiveness? And now, while I would not quench your spirit of rejoicing, I would sternly warn you against the subtleties of pride, spiritual pride. If you could understand the downfall of Lucifer, the iniquitous one, you would solemnly shun all forms of spiritual pride.
”شما وارد این کار بزرگ آموزش به انسان فانی شده‌اید که او یک پسر خداست. من راه را به شما نشان داده‌ام؛ برای انجام وظیفۀ خود پیش بروید و از نیکوکاری خسته نباشید. به شما و همۀ کسانی که در طول اعصار گامهای شما را دنبال خواهند کرد، اجازه دهید بگویم: من همیشه نزدیک می‌ایستم، و دعوت و فراخوانیِ من این است و همیشه خواهد بود، ای همۀ زحمتکشان و گرانباران نزد من آیید، و من به شما آرامش خواهم داد. یوغ مرا بر خود گیرید و از من بیاموزید، زیرا من راستین و وفادارم، و برای روان خود آرامش روحی خواهید یافت.“
163:6.7 (1808.1)
“You have entered upon this great work of teaching mortal man that he is a son of God. I have shown you the way; go forth to do your duty and be not weary in well doing. To you and to all who shall follow in your steps down through the ages, let me say: I always stand near, and my invitation-call is, and ever shall be, Come to me all you who labor and are heavy laden, and I will give you rest. Take my yoke upon you and learn of me, for I am true and loyal, and you shall find spiritual rest for your souls.”
چند روزِ بعد در اردوگاه پلا اوقات شلوغی بود؛ آماده‌سازیها برای مأموریت در پریا در حال تکمیل بود. عیسی و یارانش در آستانۀ ورود به آخرین مأموریت خود، سفر سه ماهه در سراسر پریا بودند، که تنها با ورود استاد به اورشلیم برای انجام آخرین کارهایش در زمین پایان یافت. در تمام این مدت مقر عیسی و دوازده حواری اینجا در اردوگاه پلا حفظ شد.
163:7.1 (1808.3)
The next few days were busy times in the Pella camp; preparations for the Perean mission were being completed. Jesus and his associates were about to enter upon their last mission, the three months’ tour of all Perea, which terminated only upon the Master’s entering Jerusalem for his final labors on earth. Throughout this period the headquarters of Jesus and the twelve apostles was maintained here at the Pella camp.
دیگر لازم نبود که عیسی برای آموزش مردم به خارج برود. آنها اکنون هر هفته به تعداد فزاینده و از تمام نقاط، نه تنها از فلسطین، بلکه از کل دنیای روم و از خاور نزدیک، نزد او می‌آمدند. اگر چه استاد در سفر پریا با آن هفتاد نفر مشارکت کرد، اما بخش عمدۀ وقت خود را در اردوگاه پلا گذراند، و به تودۀ مردم تعلیم داد و به دوازده تن آموزش داد. در طول این دورۀ سه ماهه حداقل ده نفر از حواریون نزد عیسی ماندند.
163:7.2 (1808.4)
It was no longer necessary for Jesus to go abroad to teach the people. They now came to him in increasing numbers each week and from all parts, not only from Palestine but from the whole Roman world and from the Near East. Although the Master participated with the seventy in the tour of Perea, he spent much of his time at the Pella camp, teaching the multitude and instructing the twelve. Throughout this three months’ period at least ten of the apostles remained with Jesus.
گروه زنان نیز دو به دو آمادۀ بیرون رفتن شدند، تا با آن هفتاد تن در شهرهای بزرگتر پریا دست به تلاش بزنند. این گروه اولیه از دوازده زن اخیراً یک گروه بزرگتر از پنجاه زن را در کار دیدار در منازل و در هنر خدمت به بیماران و رنجوران آموزش داده بودند. پِرپِتوآ، همسر شمعون پطرس، عضو این بخش جدید از گروه زنان شد و زیر نظر اَبنیر رهبریِ کار بسط یافتۀ زنان به او سپرده شد. پس از پنطیکاست، او نزد شوهر برجستۀ خود ماند، و او را در تمام سفرهای بشارتیِ وی همراهی کرد؛ و در روزی که پطرس در روم مصلوب شد، او را در میدان به عنوان خوراک به حیوانات وحشی دادند. این گروه جدید زنان همچنین همسران فیلیپ و متی و مادر یعقوب و یوحنا را جزو اعضای خود داشتند.
163:7.3 (1808.5)
The women’s corps also prepared to go out, two and two, with the seventy to labor in the larger cities of Perea. This original group of twelve women had recently trained a larger corps of fifty women in the work of home visitation and in the art of ministering to the sick and the afflicted. Perpetua, Simon Peter’s wife, became a member of this new division of the women’s corps and was intrusted with the leadership of the enlarged women’s work under Abner. After Pentecost she remained with her illustrious husband, accompanying him on all of his missionary tours; and on the day Peter was crucified in Rome, she was fed to the wild beasts in the arena. This new women’s corps also had as members the wives of Philip and Matthew and the mother of James and John.
کار پادشاهی اکنون آماده است تا تحت رهبری شخصی عیسی وارد مرحلۀ نهایی خود شود. و این مرحلۀ کنونی در مقایسه با انبوهی از مردم که در پی معجزه و در جستجوی کارهای اعجاب‌آور بودند، و در طول روزهای پیشینِ محبوبیت استاد در جلیل او را دنبال می‌کردند، مرحله‌ای از عمق معنوی بود. با این حال، هنوز تعدادی از پیروان او وجود داشتند که مادی اندیش بودند، و نتوانستند این حقیقت را درک کنند که پادشاهی آسمان، برادری معنوی انسان است که روی واقعیتِ ابدیِ پدر بودنِ جهانی خداوند بنیاد نهاده شده است.
163:7.4 (1808.6)
The work of the kingdom now prepared to enter upon its terminal phase under the personal leadership of Jesus. And this present phase was one of spiritual depth in contrast with the miracle-minded and wonder-seeking multitudes who followed after the Master during the former days of popularity in Galilee. However, there were still any number of his followers who were material-minded, and who failed to grasp the truth that the kingdom of heaven is the spiritual brotherhood of man founded on the eternal fact of the universal fatherhood of God.