کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 162
در جشن خیمه‌ها
در جشن خیمه‌ها
Paper 162
At the Feast of Tabernacles
At the Feast of Tabernacles
Sections
- Introduction
- § 1. The Dangers of the Visit to Jerusalem
- § 2. The First Temple Talk
- § 3. The Woman Taken in Adultery
- § 4. The Feast of Tabernacles
- § 5. Sermon on the Light of the World
- § 6. Discourse on the Water of Life
- § 7. The Discourse on Spiritual Freedom
- § 8. The Visit with Martha and Mary
- § 9. At Bethlehem with Abner
هنگامی که عیسی حرکت به سوی اورشلیم را با ده حواری آغاز نمود، قصد داشت از سامره عبور کند، زیرا این مسیر کوتاهتر بود. از این رو، آنها از ساحل شرقی دریاچه عبور کردند، و از راه اسکیتوپولیس وارد مرزهای سامره شدند. نزدیک شب، عیسی فیلیپ و متی را به دهکده‌ای در دامنه‌های شرقی کوه جلبوع فرستاد تا محل اقامتی برای گروه فراهم کنند. بر حسب اتفاق این روستاییان به شدت نسبت به یهودیان تعصب داشتند، حتی بیش از سامریهای معمولی، و این احساسات در این زمان خاص تشدید شد، زیرا بسیاری از آنها در راه رفتن به جشن خیمه‌ها بودند. این مردم اطلاعات بسیار کمی در مورد عیسی داشتند، و از جا دادن به او امتناع کردند، زیرا او و یارانش یهودی بودند. هنگامی که متی و فیلیپ خشم خود را نشان دادند و به این سامریان اطلاع دادند که آنها از پذیرایی از شخص مقدس اسرائیل خودداری می‌کنند، روستاییان خشمگین آنها را با ترکه‌های چوب و سنگ از آن شهر کوچک بیرون کردند.
162:0.1 (1788.1)
WHEN Jesus started up to Jerusalem with the ten apostles, he planned to go through Samaria, that being the shorter route. Accordingly, they passed down the eastern shore of the lake and, by way of Scythopolis, entered the borders of Samaria. Near nightfall Jesus sent Philip and Matthew over to a village on the eastern slopes of Mount Gilboa to secure lodging for the company. It so happened that these villagers were greatly prejudiced against the Jews, even more so than the average Samaritans, and these feelings were heightened at this particular time as so many were on their way to the feast of tabernacles. These people knew very little about Jesus, and they refused him lodging because he and his associates were Jews. When Matthew and Philip manifested indignation and informed these Samaritans that they were declining to entertain the Holy One of Israel, the infuriated villagers chased them out of the little town with sticks and stones.
پس از این که فیلیپ و متی نزد یاران خود بازگشتند و گزارش دادند که چگونه از دهکده بیرون رانده شدند، یعقوب و یوحنا نزد عیسی رفتند و گفتند: ”استاد، از تو می‌خواهیم که به ما اجازه دهی درخواست کنیم از آسمان آتش ببارد و این سامریان گستاخ و توبه ناپذیر را نابود سازد.“ اما وقتی عیسی این سخنان انتقام جویانه را شنید، به پسران زِبِدی رو کرد و به شدت آنها را بدین گونه نکوهش نمود: ”شما نمی‌دانید که چه رفتاری از خود نشان می‌دهید. انتقام گویای چشم‌انداز پادشاهی آسمان نیست. به جای نزاع، بگذارید به روستای کوچک در کنار رود اردن سفر کنیم.“ بدین ترتیب، به دلیل تعصب فرقه‌گرایانه، این سامریان افتخار نشان دادنِ مهمان نوازی از پسر آفرینندۀ یک جهان را از خود سلب کردند.
162:0.2 (1788.2)
After Philip and Matthew had returned to their fellows and reported how they had been driven out of the village, James and John stepped up to Jesus and said: “Master, we pray you to give us permission to bid fire come down from heaven to devour these insolent and impenitent Samaritans.” But when Jesus heard these words of vengeance, he turned upon the sons of Zebedee and severely rebuked them: “You know not what manner of attitude you manifest. Vengeance savors not of the outlook of the kingdom of heaven. Rather than dispute, let us journey over to the little village by the Jordan ford.” Thus because of sectarian prejudice these Samaritans denied themselves the honor of showing hospitality to the Creator Son of a universe.
عیسی و آن ده تن در دهکده‌ای نزدیک به قسمت کم عمق رود اردن برای شب توقف کردند. آنها در سحرگاه روز بعد از رودخانه عبور کردند و از مسیر بزرگراه شرق رود اردن حرکت خود را به سمت اورشلیم ادامه دادند، و اواخر عصر چهارشنبه به بِیت‌عَنْیا رسیدند. توما و نَتَنائیل روز جمعه رسیدند، زیرا به دلیل گفتگوهایشان با رودَن تأخیر داشتند.
162:0.3 (1788.3)
Jesus and the ten stopped for the night at the village near the Jordan ford. Early the next day they crossed the river and continued on to Jerusalem by way of the east Jordan highway, arriving at Bethany late Wednesday evening. Thomas and Nathaniel arrived on Friday, having been delayed by their conferences with Rodan.
162:0.4 (1788.4)
Jesus and the twelve remained in the vicinity of Jerusalem until the end of the following month (October), about four and one-half weeks. Jesus himself went into the city only a few times, and these brief visits were made during the days of the feast of tabernacles. He spent a considerable portion of October with Abner and his associates at Bethlehem.
پیروان عیسی مدتها قبل از فرار از جلیل، از او درخواست کرده بودند که به اورشلیم برود تا پیام الهی پادشاهی را اعلام کند و پیام او بتواند این اعتبار را داشته باشد که در مرکز فرهنگ و دانش یهودی موعظه شود؛ اما اکنون که او در واقع برای تدریس به اورشلیم آمده بود، برای جان او می‌ترسیدند. حواریون با آگاهی از این که شورای عالی یهود به دنبال آوردن عیسی به اورشلیم برای محاکمه بودند، و با به خاطر آوردنِ اظهارات اخیر استاد مبنی بر این که او باید در معرض مرگ قرار گیرد، عملاً از تصمیم ناگهانی او برای شرکت در جشن خیمه‌ها متحیر شده بودند. او در جوابِ تمام التماسهای قبلی‌شان که به اورشلیم برود پاسخ داده بود: ”آن ساعت هنوز فرا نرسیده است.“ اکنون به اعتراضات ناشی از ترس آنها فقط پاسخ داد: ”اما ساعت فرا رسیده است.“
162:1.1 (1788.5)
Long before they fled from Galilee, the followers of Jesus had implored him to go to Jerusalem to proclaim the gospel of the kingdom in order that his message might have the prestige of having been preached at the center of Jewish culture and learning; but now that he had actually come to Jerusalem to teach, they were afraid for his life. Knowing that the Sanhedrin had sought to bring Jesus to Jerusalem for trial and recalling the Master’s recently reiterated declarations that he must be subject to death, the apostles had been literally stunned by his sudden decision to attend the feast of tabernacles. To all their previous entreaties that he go to Jerusalem he had replied, “The hour has not yet come.” Now, to their protests of fear he answered only, “But the hour has come.”
در طول جشن خیمه‌ها، عیسی در چندین مناسبت با شجاعت به اورشلیم رفت و به طور علنی در معبد آموزش داد. او این کار را به رغم تلاشهای حواریونش برای منصرف کردن او انجام داد. اگر چه آنها مدتها از او خواسته بودند که پیام خود را در اورشلیم اعلام کند، اما اکنون می‌ترسیدند ببینند که او در این زمان وارد شهر شود، زیرا به خوبی می‌دانستند که کاتبان و فریسیان مصمم هستند که موجب مرگ او شوند.
162:1.2 (1788.6)
During the feast of tabernacles Jesus went boldly into Jerusalem on several occasions and publicly taught in the temple. This he did in spite of the efforts of his apostles to dissuade him. Though they had long urged him to proclaim his message in Jerusalem, they now feared to see him enter the city at this time, knowing full well that the scribes and Pharisees were bent on bringing about his death.
ظهور جسورانۀ عیسی در اورشلیم بیش از هر زمان دیگری پیروانش را سردرگم نمود. بسیاری از شاگردان او، و حتی یهودای اسخریوطیِ حواری، جرأت کرده بودند تصور کنند که عیسی به این دلیل با عجله به فینیقیه گریخته بود، که از رهبران یهود و هیرودیس آنتیپاس می‌ترسید. آنها نتوانستند اهمیت حرکات استاد را درک کنند. حضور او در اورشلیم در جشن خیمه‌ها، حتی در مخالفت با توصیۀ پیروانش، برای پایان دادن به همۀ زمزمه‌های ترس و بزدلی برای همیشه کافی بود.
162:1.3 (1788.7)
Jesus’ bold appearance in Jerusalem more than ever confused his followers. Many of his disciples, and even Judas Iscariot, the apostle, had dared to think that Jesus had fled in haste into Phoenicia because he feared the Jewish leaders and Herod Antipas. They failed to comprehend the significance of the Master’s movements. His presence in Jerusalem at the feast of tabernacles, even in opposition to the advice of his followers, sufficed forever to put an end to all whisperings about fear and cowardice.
دلایل زیادی وجود داشت که چرا در طول روزهای جشن عیسی توانست در صحنهای معبد به طور علنی موعظه کند، و مهمترین آنها مستولی شدن ترس بر مأموران شورای عالی یهود در نتیجۀ اختلاف نظرِ پنهانی در میان صفوف خودشان بود. این یک واقعیت بود که بسیاری از اعضای شورای عالی یهود یا مخفیانه به عیسی ایمان داشتند و یا به طور آشکار مخالف دستگیری او در طول جشن بودند. و این در شرایطی بود که تعداد زیادی از مردم در اورشلیم حضور داشتند، و بسیاری از آنها یا به او ایمان داشتند، و یا حداقل نسبت به جنبش معنوی که او برپا کرده بود رویکرد دوستانه داشتند.
162:1.5 (1789.2)
There were many reasons why Jesus was able publicly to preach in the temple courts throughout the days of the feast, and chief of these was the fear that had come over the officers of the Sanhedrin as a result of the secret division of sentiment in their own ranks. It was a fact that many of the members of the Sanhedrin either secretly believed in Jesus or else were decidedly averse to arresting him during the feast, when such large numbers of people were present in Jerusalem, many of whom either believed in him or were at least friendly to the spiritual movement which he sponsored.
تلاشهای اَبنیر و یارانش در سرتاسر یهودیه نیز برای تحکیم احساسات مطلوب نسبت به پادشاهی بسیار مؤثر بود، به طوری که دشمنان عیسی جرأت نداشتند در مخالفت خود خیلی صریح باشند. این یکی از دلایلی بود که عیسی توانست به طور علنی از اورشلیم دیدن کند و زنده از آنجا خارج شود. یک یا دو ماه پیش از این قطعاً او را به قتل می‌رساندند.
162:1.6 (1789.3)
The efforts of Abner and his associates throughout Judea had also done much to consolidate sentiment favorable to the kingdom, so much so that the enemies of Jesus dared not be too outspoken in their opposition. This was one of the reasons why Jesus could publicly visit Jerusalem and live to go away. One or two months before this he would certainly have been put to death.
اما بی‌پرواییِ جسورانۀ عیسی در ظاهر شدن علنی در اورشلیم، دشمنان او را به وحشت انداخت؛ آنها برای چنین چالش جسورانه‌ای آماده نبودند. در طول این ماه، شورای عالی یهود چندین بار تلاشهای ضعیفی برای دستگیری استاد انجام داد، اما از این تلاشها نتیجه‌ای حاصل نشد. دشمنان عیسی از حضور غیرمنتظرۀ علنی او در اورشلیم به قدری متحیر شدند که حدس زدند مقامات رومی باید به او قول محافظت داده باشند. اعضای شورای عالی یهود با دانستن این که فیلیپ (برادر هیرودیس آنتیپاس) تقریباً از پیروان عیسی بود، گمان کردند که فیلیپ برای عیسی قول محافظت در برابر دشمنانش را کسب کرده است. قبل از این که آنها به این واقعیت پی ببرند که در این باور که ظهور ناگهانی و جسورانۀ او در اورشلیم به دلیل توافق پنهانی با مقامات رومی بوده اشتباه کرده‌اند، عیسی از قلمرو اختیارات آنها خارج شده بود.
162:1.7 (1789.4)
But the audacious boldness of Jesus in publicly appearing in Jerusalem overawed his enemies; they were not prepared for such a daring challenge. Several times during this month the Sanhedrin made feeble attempts to place the Master under arrest, but nothing came of these efforts. His enemies were so taken aback by Jesus’ unexpected public appearance in Jerusalem that they conjectured he must have been promised protection by the Roman authorities. Knowing that Philip (Herod Antipas’s brother) was almost a follower of Jesus, the members of the Sanhedrin speculated that Philip had secured for Jesus promises of protection against his enemies. Jesus had departed from their jurisdiction before they awakened to the realization that they had been mistaken in the belief that his sudden and bold appearance in Jerusalem had been due to a secret understanding with the Roman officials.
هنگامی که آنها از مجدل عزیمت کردند، فقط دوازده حواری می‌دانستند که عیسی قصد دارد در جشن خیمه‌ها شرکت کند. هنگامی که استاد در صحنهای معبد ظاهر شد و به طور علنی شروع به تدریس نمود، سایر پیروان او بسیار حیرت‌زده شدند، و وقتی گزارش شد که او در حال تدریس در معبد است، مقامات یهود فراتر از توصیف شگفت‌زده شدند.
162:1.8 (1789.5)
Only the twelve apostles had known that Jesus intended to attend the feast of tabernacles when they had departed from Magadan. The other followers of the Master were greatly astonished when he appeared in the temple courts and began publicly to teach, and the Jewish authorities were surprised beyond expression when it was reported that he was teaching in the temple.
اگر چه شاگردان عیسی انتظار نداشتند که او در جشن شرکت کند، اکثریت عظیم زائران از راه دور که راجع به او شنیده بودند، امیدوار بودند بتوانند او را در اورشلیم ببینند. و آنها ناامید نشدند، زیرا او در چندین مورد در ایوان سلیمان و جاهای دیگر در صحنهای معبد تدریس کرد. این آموزشها در واقع اعلام رسمی یا جدی الوهیت عیسی به قوم یهود و به کل دنیا بود.
162:1.9 (1790.1)
Although his disciples had not expected Jesus to attend the feast, the vast majority of the pilgrims from afar who had heard of him entertained the hope that they might see him at Jerusalem. And they were not disappointed, for on several occasions he taught in Solomon’s Porch and elsewhere in the temple courts. These teachings were really the official or formal announcement of the divinity of Jesus to the Jewish people and to the whole world.
انبوه مردم که به آموزشهای استاد گوش می‌دادند، در دیدگاههای خود اختلاف نظر داشتند. برخی می‌گفتند که او مرد خوبی است؛ برخی می‌گفتند او یک پیامبر است؛ برخی می‌گفتند که او واقعاً مسیح است؛ دیگران می‌گفتند که او مداخله‌گر شروری است که با دکترین عجیب خود مردم را گمراه می‌کند. دشمنان او به خاطر ترس از ایماندارانِ دوستانه‌اش از محکوم کردن او به طور علنی درنگ می‌کردند، در حالی که دوستانش به دلیل ترس از رهبران یهود می‌ترسیدند که به طور آشکار او را به رسمیت بشناسند، زیرا می‌دانستند که شورای عالی یهود مصمم است او را به قتل برساند. اما حتی دشمنان او از آموزشهای او شگفت‌زده می‌شدند، زیرا می‌دانستند که او در مدارس آموزگاران شرعیات یهود آموزش ندیده است.
162:1.10 (1790.2)
The multitudes who listened to the Master’s teachings were divided in their opinions. Some said he was a good man; some a prophet; some that he was truly the Messiah; others said he was a mischievous meddler, that he was leading the people astray with his strange doctrines. His enemies hesitated to denounce him openly for fear of his friendly believers, while his friends feared to acknowledge him openly for fear of the Jewish leaders, knowing that the Sanhedrin was determined to put him to death. But even his enemies marveled at his teaching, knowing that he had not been instructed in the schools of the rabbis.
هر بار که عیسی به اورشلیم می‌رفت، حواریونش پر از وحشت می‌شدند. آنها هر چه روز به روز به اظهاراتِ به طور فزاینده جسورانۀ او در مورد ماهیت مأموریتش در زمین گوش می‌دادند، بیشتر می‌ترسیدند. آنها عادت نداشتند که بشنوند عیسی چنین ادعاهای قطعی و چنین اظهارات شگفت‌انگیزی را حتی هنگامی که در میان دوستانش موعظه می‌کرد انجام دهد.
162:1.11 (1790.3)
Every time Jesus went to Jerusalem, his apostles were filled with terror. They were the more afraid as, from day to day, they listened to his increasingly bold pronouncements regarding the nature of his mission on earth. They were unaccustomed to hearing Jesus make such positive claims and such amazing assertions even when preaching among his friends.
اولین بعد از ظهری که عیسی در معبد آموزش داد، گروه قابل توجهی نشستند و به سخنان او گوش دادند. این سخنان، آزادیِ بشارت نوین و شادی کسانی را که به این مژده ایمان دارند به تصویر می‌کشید. در این هنگام یک شنوندۀ کنجکاو سخنان او را قطع کرد و پرسید: ”آموزگار، چگونه است که شما می‌توانید از کتاب مقدس نقل قول کنید و به گونه‌ای بسیار شیوا به مردم بیاموزید، در حالی که به من می‌گویند شما در دانشِ آموزگاران شرعیات یهود آموزش نیافته‌اید؟“ عیسی پاسخ داد: ”هیچ کس حقایقی را که به شما اعلام می‌کنم به من نیاموخته است. و این آموزش متعلق به من نیست، بلکه به آن کسی تعلق دارد که مرا فرستاد. اگر کسی واقعاً بخواهد خواست پدر من را انجام دهد، قطعاً دربارۀ آموزش من آگاه خواهد شد، خواه این تعلیماتِ خدا باشد یا من از طرف خودم صحبت کنم. کسی که از جانب خود سخن می‌گوید، جلال خود را می‌جوید، اما وقتی من سخنان پدر را اعلام می‌کنم، از این طریق جلال او را که مرا فرستاد می‌جویم. اما پیش از این که تلاش کنید وارد نور جدید شوید، آیا نباید ترجیح دهید که از نوری که از پیش دارید پیروی کنید؟ موسی شریعت را به شما داد، اما چند نفر از شما صادقانه به دنبال انجام دادنِ مطالبات آن هستید؟ موسی در این شریعت به شما فرمان می‌دهد و می‌گوید: ’قتل نکنید؛‘ با وجود این فرمان، برخی از شما به دنبال کشتن پسر انسان هستید.“
162:2.1 (1790.4)
The first afternoon that Jesus taught in the temple, a considerable company sat listening to his words depicting the liberty of the new gospel and the joy of those who believe the good news, when a curious listener interrupted him to ask: “Teacher, how is it you can quote the Scriptures and teach the people so fluently when I am told that you are untaught in the learning of the rabbis?” Jesus replied: “No man has taught me the truths which I declare to you. And this teaching is not mine but His who sent me. If any man really desires to do my Father’s will, he shall certainly know about my teaching, whether it be God’s or whether I speak for myself. He who speaks for himself seeks his own glory, but when I declare the words of the Father, I thereby seek the glory of him who sent me. But before you try to enter into the new light, should you not rather follow the light you already have? Moses gave you the law, yet how many of you honestly seek to fulfill its demands? Moses in this law enjoins you, saying, ‘You shall not kill’; notwithstanding this command some of you seek to kill the Son of Man.”
وقتی جمعیت این سخنان را شنیدند، در میان خود به مشاجره افتادند. برخی گفتند او دیوانه است؛ برخی گفتند که او شیطان دارد. دیگران گفتند که به راستی این پیامبر جلیل است که کاتبان و فریسیان مدتهاست در پی کشتن او هستند. برخی گفتند که مقامات مذهبی از آزار دادنِ او می‌ترسند؛ دیگران فکر می‌کردند که دلیل این که آنها به او دست نزدند این بود که به او ایمان آورده بودند. پس از بحثهای فراوان، یکی از میان جمعیت جلو آمد و از عیسی پرسید: ”چرا حاکمان به دنبال کشتن تو هستند؟“ و او پاسخ داد: ”حاکمان به دنبال کشتن من هستند، زیرا از تعلیم من در مورد مژدۀ پادشاهی نفرت دارند، بشارتی که انسانها را از سنتهای گرانبارِ یک آیین رسمی تشریفاتی که این مدرسان به هر قیمتی مصمم به حفظ آن هستند رها می‌کند. آنها مطابق شریعت در روز سبت ختنه می‌کنند، اما می‌خواهند مرا بکشند، زیرا من یک بار در روز سبت مردی را که مبتلا به بیماری بود آزاد کردم. آنها در روز سبت مرا دنبال می‌کنند تا از من جاسوسی کنند، اما می‌خواهند مرا بکشند، زیرا در موقعیتی دیگر تصمیم گرفتم مردی را که به شدت بیمار بود، در روز سبت کاملاً سالم کنم. آنها به دنبال کشتن من هستند زیرا خوب می‌دانند که اگر شما صادقانه به آموزشهای من ایمان داشته باشید و جرأت کنید آنها را بپذیرید، سیستم مذهب سنتی آنها واژگون و برای همیشه نابود خواهد شد. بدین ترتیب، از آنها نسبت به آنچه که زندگی خود را وقف آن کرده‌اند، سلب قدرت خواهد شد، زیرا آنها از پذیرش این بشارت جدید و باشکوه‌ترِ پادشاهی خداوند قاطعانه امتناع می‌کنند. و من اکنون از هر یک از شما این درخواست را دارم: بر اساس ظواهر ظاهری قضاوت نکنید، بلکه بر اساس روح راستینِ این آموزشها قضاوت کنید؛ عادلانه قضاوت کنید.“
162:2.2 (1790.5)
When the crowd heard these words, they fell to wrangling among themselves. Some said he was mad; some that he had a devil. Others said this was indeed the prophet of Galilee whom the scribes and Pharisees had long sought to kill. Some said the religious authorities were afraid to molest him; others thought that they laid not hands upon him because they had become believers in him. After considerable debate one of the crowd stepped forward and asked Jesus, “Why do the rulers seek to kill you?” And he replied: “The rulers seek to kill me because they resent my teaching about the good news of the kingdom, a gospel that sets men free from the burdensome traditions of a formal religion of ceremonies which these teachers are determined to uphold at any cost. They circumcise in accordance with the law on the Sabbath day, but they would kill me because I once on the Sabbath day set free a man held in the bondage of affliction. They follow after me on the Sabbath to spy on me but would kill me because on another occasion I chose to make a grievously stricken man completely whole on the Sabbath day. They seek to kill me because they well know that, if you honestly believe and dare to accept my teaching, their system of traditional religion will be overthrown, forever destroyed. Thus will they be deprived of authority over that to which they have devoted their lives since they steadfastly refuse to accept this new and more glorious gospel of the kingdom of God. And now do I appeal to every one of you: Judge not according to outward appearances but rather judge by the true spirit of these teachings; judge righteously.”
سپس پرسشگر دیگری گفت: ”آری آموزگار، ما به دنبال مسیح می‌گردیم، اما وقتی او بیاید، می‌دانیم که ظاهر او اسرارآمیز خواهد بود. ما می‌دانیم شما از کجا هستید. شما از ابتدا در میان برادران خود بوده‌اید. نجات دهنده برای بازگرداندن تاج و تخت پادشاهی داوود با قدرت خواهد آمد. آیا واقعاً شما ادعا می‌کنید که مسیح هستید؟“ و عیسی پاسخ داد: ”شما ادعا می‌کنید که مرا می‌شناسید و می‌دانید از کجا هستم. ای کاش ادعاهای شما درست بود، زیرا در آن صورت با دانستن آن حیات وافری می‌یافتید. اما من اعلام می‌کنم که برای خودم نزد شما نیامده‌ام؛ من توسط پدر فرستاده شده‌ام، و او که مرا فرستاد حقیقی و وفادار است. شما با امتناع از شنیدن من، از پذیرفتن او که مرا می‌فرستد خودداری می‌کنید. اگر شما این انجیل را بپذیرید، او را که مرا فرستاده است خواهید شناخت. من پدر را می‌شناسم، زیرا از جانب پدر آمده‌ام تا او را به شما اعلام و آشکار سازم.“
162:2.3 (1791.1)
Then said another inquirer: “Yes, Teacher, we do look for the Messiah, but when he comes, we know that his appearance will be in mystery. We know whence you are. You have been among your brethren from the beginning. The deliverer will come in power to restore the throne of David’s kingdom. Do you really claim to be the Messiah?” And Jesus replied: “You claim to know me and to know whence I am. I wish your claims were true, for indeed then would you find abundant life in that knowledge. But I declare that I have not come to you for myself; I have been sent by the Father, and he who sent me is true and faithful. By refusing to hear me, you are refusing to receive Him who sends me. You, if you will receive this gospel, shall come to know Him who sent me. I know the Father, for I have come from the Father to declare and reveal him to you.”
مأمورانِ کاتبان می‌خواستند بر او دست دراز کنند، اما از جمعیت ترسیدند، زیرا بسیاری به او ایمان داشتند. کار عیسی از زمان تعمید او برای همۀ یهودیان کاملاً شناخته شده بود، و بسیاری از این مردم این مطالب را بازگو کردند. آنها در میان خود گفتند: ”اگر چه این آموزگار اهل جلیل است، و با وجود این که همۀ انتظارات ما را در رابطه با مسیح برآورده نمی‌کند، ما کنجکاویم بدانیم که آیا وقتی نجات دهنده بیاید، واقعاً کاری شگفت‌انگیزتر از آنچه این عیسی ناصری قبلاً انجام داده است، انجام خواهد داد.“
162:2.4 (1791.2)
The agents of the scribes wanted to lay hands upon him, but they feared the multitude, for many believed in him. Jesus’ work since his baptism had become well known to all Jewry, and as many of these people recounted these things, they said among themselves: “Even though this teacher is from Galilee, and even though he does not meet all of our expectations of the Messiah, we wonder if the deliverer, when he does come, will really do anything more wonderful than this Jesus of Nazareth has already done.”
هنگامی که فریسیان و مأمورانِ آنها شنیدند که مردم این گونه صحبت می‌کنند، با رهبران خود مشورت کردند و به این نتیجه رسیدند که باید فوراً کاری انجام شود تا جلوی این ظاهر شدنهای علنی عیسی در صحنهای معبد گرفته شود. رهبران یهودیان، به طور کلی، تمایل داشتند از درگیری با عیسی اجتناب کنند، زیرا معتقد بودند که مقامات رومی به او وعدۀ مصونیت داده‌اند. غیر از این، آنها نمی‌توانستند دلیل جسارت او در آمدن به اورشلیم در این زمان را توجیه کنند؛ اما مأموران شورای عالی یهود این شایعه را کاملاً باور نکردند. آنها استدلال می‌کردند که حاکمان رومی چنین کاری را مخفیانه و بدون اطلاع بالاترین هیئت حاکم بر ملت یهود انجام نمی‌دهند.
162:2.5 (1791.3)
When the Pharisees and their agents heard the people talking this way, they took counsel with their leaders and decided that something should be done forthwith to put a stop to these public appearances of Jesus in the temple courts. The leaders of the Jews, in general, were disposed to avoid a clash with Jesus, believing that the Roman authorities had promised him immunity. They could not otherwise account for his boldness in coming at this time to Jerusalem; but the officers of the Sanhedrin did not wholly believe this rumor. They reasoned that the Roman rulers would not do such a thing secretly and without the knowledge of the highest governing body of the Jewish nation.
از این رو، عابِر، مأمور مناسب شورای عالی یهود، با دو دستیار برای دستگیری عیسی اعزام شدند. هنگامی که عابِر به سمت عیسی می‌رفت، استاد گفت: ”از نزدیک شدن به من نترسید. در حالی که به آموزش من گوش می‌دهید نزدیک شوید. می‌دانم که برای دستگیری من فرستاده شده‌اید، اما باید بدانید که هیچ چیز برای پسر انسان رخ نخواهد داد تا این که ساعت او فرا رسد. شما علیه من صف‌آرایی نکرده‌اید؛ شما فقط برای انجام دستور اربابان خود می‌آیید، و حتی این حاکمان یهود در حالی که مخفیانه به دنبال نابودی من هستند، به راستی فکر می‌کنند که در حال خدمت به خدا هستند.
162:2.6 (1791.4)
Accordingly, Eber, the proper officer of the Sanhedrin, with two assistants was dispatched to arrest Jesus. As Eber made his way toward Jesus, the Master said: “Fear not to approach me. Draw near while you listen to my teaching. I know you have been sent to apprehend me, but you should understand that nothing will befall the Son of Man until his hour comes. You are not arrayed against me; you come only to do the bidding of your masters, and even these rulers of the Jews verily think they are doing God’s service when they secretly seek my destruction.
”من هیچ خواست بدی برای هیچیک از شما ندارم. پدر شما را دوست دارد، و از این رو من آرزوی رهایی شما از اسارت تعصب و تاریکی سنت را دارم. من به شما آزادی زندگی و شادی نجات را ارزانی می‌دارم. من راه جدید و زنده، رهایی از شرارت و شکستنِ اسارت گناه را اعلام می‌کنم. من آمده‌ام تا شما بتوانید از حیات برخوردار شوید، و آن را برای ابد داشته باشید. شما به دنبال این هستید که از دست من و آموزشهای ناآرام کننده‌ام خلاص شوید. ای کاش فقط می‌توانستید درک کنید که من فقط برای مدت کوتاهی با شما خواهم بود! درست در مدتی کوتاه من نزد کسی می‌روم که مرا به این دنیا فرستاد. و آنگاه بسیاری از شما با جدیت به دنبال من خواهید گشت، اما حضور مرا نخواهید یافت، زیرا شما نمی‌توانید به جایی که در آستانۀ رفتن به آن هستم بیایید. اما همۀ کسانی که واقعاً به دنبال یافتن من هستند، زمانی به حیاتی دست خواهند یافت که به حضور پدر من منتهی می‌شود.“
162:2.7 (1792.1)
“I bear none of you ill will. The Father loves you, and therefore do I long for your deliverance from the bondage of prejudice and the darkness of tradition. I offer you the liberty of life and the joy of salvation. I proclaim the new and living way, the deliverance from evil and the breaking of the bondage of sin. I have come that you might have life, and have it eternally. You seek to be rid of me and my disquieting teachings. If you could only realize that I am to be with you only a little while! In just a short time I go to Him who sent me into this world. And then will many of you diligently seek me, but you shall not discover my presence, for where I am about to go you cannot come. But all who truly seek to find me shall sometime attain the life that leads to my Father’s presence.”
عابر و دستیارانش از دستگیری عیسی امتناع کردند؛ آنها بدون او به محل ملاقات خود بازگشتند. در نتیجه هنگامی که سران کاهنان و فریسیان عابر و دستیارانش را به این دلیل که عیسی را با خود نیاورده بودند سرزنش کردند، عابر تنها پاسخ داد: ”ما از دستگیری او در میان جمعیت می‌ترسیدیم زیرا بسیاری به او ایمان دارند. علاوه بر این، ما هرگز نشنیده‌ایم که مردی مانند این مرد صحبت کند. چیزی غیرعادی در مورد این آموزگار وجود دارد. بهتر است همۀ شما برای شنیدن او به آنجا بروید.“ و هنگامی که حکمرانان ارشد این سخنان را شنیدند، متحیر شدند و با تمسخر به عابر گفتند: ”آیا تو نیز گمراه شده‌ای؟ آیا داری به این فریبکار ایمان می‌آوری؟ آیا شنیده‌ای که یکی از علمای ما یا یکی از حاکمان به او ایمان آورده باشد؟ آیا هیچیک از کاتبان یا فریسیان فریب آموزشهای زیرکانۀ او را خورده‌اند؟ چگونه است که تحت تأثیر رفتار این جمعیت نادان که نه شریعت و نه انبیا را می‌شناسند، قرار می‌گیری؟ آیا نمی‌دانی که چنین افراد تعلیم نیافته‌ای نفرین شده هستند؟“ و سپس عابر پاسخ داد: ”با این حال، سروران من، این مرد با کلمات رحمت و امید با توده‌ها صحبت می‌کند. او دل شکستگان را شاد می‌کند و سخنان او حتی برای روان ما آرامش بخش بود. چه اشکالی می‌تواند در این آموزشها وجود داشته باشد، حتی اگر او مسیحِ کتاب مقدس نباشد؟ و حتی در این صورت آیا شریعت ما مستلزم انصاف نیست؟ آیا پیش از این که سخنان مردی را بشنویم او را محکوم می‌کنیم؟“ و رئیس شورای عالی یهود بر عابر خشمگین شد و رو به او کرد و گفت: ”آیا دیوانه شده‌ای؟ آیا تو نیز بر حسب اتفاق اهل جلیل هستی؟ کتاب مقدس را جستجو کن، و خواهی دید که از جلیل هیچ پیامبری برنمی‌خیزد، تا چه رسد به مسیح.“
162:2.9 (1792.3)
Eber and his assistants refused to arrest Jesus; they returned to their meeting place without him. When, therefore, the chief priests and the Pharisees upbraided Eber and his assistants because they had not brought Jesus with them, Eber only replied: “We feared to arrest him in the midst of the multitude because many believe in him. Besides, we never heard a man speak like this man. There is something out of the ordinary about this teacher. You would all do well to go over to hear him.” And when the chief rulers heard these words, they were astonished and spoke tauntingly to Eber: “Are you also led astray? Are you about to believe in this deceiver? Have you heard that any of our learned men or any of the rulers have believed in him? Have any of the scribes or the Pharisees been deceived by his clever teachings? How does it come that you are influenced by the behavior of this ignorant multitude who know not the law or the prophets? Do you not know that such untaught people are accursed?” And then answered Eber: “Even so, my masters, but this man speaks to the multitude words of mercy and hope. He cheers the downhearted, and his words were comforting even to our souls. What can there be wrong in these teachings even though he may not be the Messiah of the Scriptures? And even then does not our law require fairness? Do we condemn a man before we hear him?” And the chief of the Sanhedrin was wroth with Eber and, turning upon him, said: “Have you gone mad? Are you by any chance also from Galilee? Search the Scriptures, and you will discover that out of Galilee arises no prophet, much less the Messiah.”
در طول این دیدار از اورشلیم بود که عیسی با زن بدنام خاصی برخورد کرد که توسط متهم کنندگانش و دشمنان عیسی به حضور او آورده شد. نگارش تحریف شده‌ای که شما از این رخداد دارید نشان می‌دهد که این زن توسط کاتبان و فریسیان به حضور عیسی آورده شده بود، و این که عیسی به گونه‌ای با آنها برخورد کرد که نشان دهد این رهبران مذهبی یهودیان ممکن است خود مرتکب لغزش اخلاقی شده باشند. عیسی به خوبی می‌دانست که در حالی که این کاتبان و فریسیان به دلیل وفاداری خود به سنت از نظر معنوی تاریک اندیش بودند و از نظر فکری تعصب داشتند، باید در زمرۀ مردان کاملاً اخلاقی آن روزگار و نسل به شمار می‌آمدند.
162:3.1 (1792.5)
It was during this visit to Jerusalem that Jesus dealt with a certain woman of evil repute who was brought into his presence by her accusers and his enemies. The distorted record you have of this episode would suggest that this woman had been brought before Jesus by the scribes and Pharisees, and that Jesus so dealt with them as to indicate that these religious leaders of the Jews might themselves have been guilty of immorality. Jesus well knew that, while these scribes and Pharisees were spiritually blind and intellectually prejudiced by their loyalty to tradition, they were to be numbered among the most thoroughly moral men of that day and generation.
آنچه که واقعاً اتفاق افتاد این بود: در سحرگاه سومین روز جشن، در حالی که عیسی به معبد نزدیک می‌شد، با گروهی از مأموران اجیر شدۀ شورای عالی یهود روبرو شد که زنی را با خود می‌کشیدند. هنگامی که آنها نزدیک شدند، سخنگوی آنها گفت: ”استاد، این زن عیناً در حال عمل زنا دستگیر شد. حال، شریعت موسی فرمان می‌دهد که چنین زنی را باید سنگسار کنیم. شما می‌گویید با او چه باید کرد؟“
162:3.2 (1793.1)
What really happened was this: Early the third morning of the feast, as Jesus approached the temple, he was met by a group of the hired agents of the Sanhedrin who were dragging a woman along with them. As they came near, the spokesman said: “Master, this woman was taken in adultery—in the very act. Now, the law of Moses commands that we should stone such a woman. What do you say should be done with her?”
نقشۀ دشمنان عیسی این بود: اگر او از این شریعت موسی حمایت می‌کرد که سنگسار کردنِ متخلّفی را که به جرم خود اعتراف کرده بود ملزوم می‌داشت، او را با حاکمان رومی که حق اِعمالِ مجازات اعدام بدون تأیید یک دادگاه روم را از یهودیان سلب کرده بود دچار مشکل می‌کرد. اگر او سنگسار کردن زن را ممنوع می‌کرد، در پیشگاه شورای عالی یهود او را متهم می‌کردند که خود را بالاتر از موسی و شریعت یهود قرار داده است. اگر او سکوت می‌کرد، او را به بزدلی متهم می‌کردند. اما استاد به گونه‌ای اوضاع را مدیریت کرد که کل توطئه روی بار مزورانۀ خود واژگون و متلاشی شد.
162:3.3 (1793.2)
It was the plan of Jesus’ enemies, if he upheld the law of Moses requiring that the self-confessed transgressor be stoned, to involve him in difficulty with the Roman rulers, who had denied the Jews the right to inflict the death penalty without the approval of a Roman tribunal. If he forbade stoning the woman, they would accuse him before the Sanhedrin of setting himself up above Moses and the Jewish law. If he remained silent, they would accuse him of cowardice. But the Master so managed the situation that the whole plot fell to pieces of its own sordid weight.
این زن، که زمانی زیبا بود، همسر یک شهروند دون پایۀ ناصره بود، مردی که در تمام روزهای جوانیِ عیسی برای او مسئله آفرین بود. این مرد که با این زن ازدواج کرده بود، با شرم‌آورترین شکل، او را مجبور کرد تا از طریق خودفروشی، زندگی آنها را تأمین کند. او به جشن اورشلیم آمده بود تا بدین ترتیب همسرش جذابیت‌های جسمانی خود را برای منافع مالی در فحشا به کار گیرد. او با مزدوران حاکمان یهود وارد یک معامله شده بود تا به همسر خودش در شرارتِ تجاری شدۀ او خیانت کند. و به این ترتیب آنها به قصد به دام انداختن عیسی از طریق بیان اظهاراتی که در صورت دستگیریِ او می توانست علیه او استفاده شود، با زن و همراهش با تخطی آمدند.
162:3.4 (1793.3)
This woman, once comely, was the wife of an inferior citizen of Nazareth, a man who had been a troublemaker for Jesus throughout his youthful days. The man, having married this woman, did most shamefully force her to earn their living by making commerce of her body. He had come up to the feast at Jerusalem that his wife might thus prostitute her physical charms for financial gain. He had entered into a bargain with the hirelings of the Jewish rulers thus to betray his own wife in her commercialized vice. And so they came with the woman and her companion in transgression for the purpose of ensnaring Jesus into making some statement which could be used against him in case of his arrest.
عیسی در حالی که به جمعیت نگاه می‌کرد، شوهر زن را دید که پشت سر دیگران ایستاده است. او می‌دانست که وی چه نوع آدمی است و آگاه بود که او طرفِ این معاملۀ ناپسند است. عیسی ابتدا به نزدیکی جایی که این شوهر فاسد ایستاده بود رفت و چند کلمه بر روی ماسه نوشت، و این باعث شد که او با عجله از آنجا خارج شود. سپس به حضور زن بازگشت و برای استفادۀ متهم کنندگان احتمالی او دوباره بر روی زمین نوشت؛ و هنگامی که آنان سخنان او را خواندند، آنها نیز یک به یک رفتند. و هنگامی که استاد برای بار سوم بر روی ماسه نوشت، همراه شرور زن آنجا را ترک کرد، به طوری که وقتی استاد پس از نوشتن از جا برخاست، زن را دید که به تنهایی در برابر او ایستاده است. عیسی گفت: ”ای زن، متهم کنندگان تو کجا هستند؟ مردی باقی نمانده که تو را سنگسار کند؟“ و زن به بالا نگاه کرد و پاسخ داد: ”هیچکس، سرورم.“ و سپس عیسی گفت: ”من دربارۀ تو می‌دانم؛ من نیز تو را محکوم نمی‌کنم. با آرامش به راهت برو.“ و این زن، هیلدانا، شوهر شریر خود را ترک کرد و خود را به شاگردان پادشاهی ملحق کرد.
162:3.5 (1793.4)
Jesus, looking over the crowd, saw her husband standing behind the others. He knew what sort of man he was and perceived that he was a party to the despicable transaction. Jesus first walked around to near where this degenerate husband stood and wrote upon the sand a few words which caused him to depart in haste. Then he came back before the woman and wrote again upon the ground for the benefit of her would-be accusers; and when they read his words, they, too, went away, one by one. And when the Master had written in the sand the third time, the woman’s companion in evil took his departure, so that, when the Master raised himself up from this writing, he beheld the woman standing alone before him. Jesus said: “Woman, where are your accusers? did no man remain to stone you?” And the woman, lifting up her eyes, answered, “No man, Lord.” And then said Jesus: “I know about you; neither do I condemn you. Go your way in peace.” And this woman, Hildana, forsook her wicked husband and joined herself to the disciples of the kingdom.
حضور مردم از سرتاسر دنیای شناخته شده، از اسپانیا تا هند، جشن خیمه‌ها را به مناسبتی ایده‌آل برای عیسی تبدیل کرد، تا برای اولین بار به طور علنی بشارت کامل خود را در اورشلیم اعلام کند. مردم در این جشن بیشتر در هوای آزاد، در اتاقکهای سرسبز زندگی می‌کردند. این جشن جمع‌آوری محصول بود، و بدان گونه که در هوای خنکِ ماههای پاییز رخ می‌داد، یهودیانِ دنیا عموماً بیش از عید فصح در پایان زمستان یا پنطیکاست در آغاز تابستان در آن شرکت می‌کردند. حواریون سرانجام استاد خود را دیدند که به طور جسورانه مأموریت خود را در زمین بدان گونه که بود در برابر تمام دنیا اعلام می‌کرد.
162:4.1 (1793.5)
The presence of people from all of the known world, from Spain to India, made the feast of tabernacles an ideal occasion for Jesus for the first time publicly to proclaim his full gospel in Jerusalem. At this feast the people lived much in the open air, in leafy booths. It was the feast of the harvest ingathering, and coming, as it did, in the cool of the autumn months, it was more generally attended by the Jews of the world than was the Passover at the end of the winter or Pentecost at the beginning of summer. The apostles at last beheld their Master making the bold announcement of his mission on earth before all the world, as it were.
این جشنِ جشنها بود، زیرا هر گونه قربانی که در جشنهای دیگر انجام نمی‌شد در این زمان می‌توانست انجام شود. این مناسبتِ دریافتِ هدایای معبد بود؛ این ترکیبی از لذتهای تعطیلات با مراسم رسمی عبادت مذهبی بود. در اینجا زمان شادی مردم، آمیخته با قربانیها، سرودهای لاویانی، و دمیدنِ رسمی شیپورهای نقره‌ای کاهنان بود. در شب، منظرۀ چشمگیر معبد و انبوه زائران آن با شمعدانهای بزرگ با تابندگی می‌درخشیدند، و آنها در صحن زنان و نیز با تابش خیره کنندۀ انبوه مشعلهایی که در اطراف صحنهای معبد قرار گرفته بودند به روشنی می‌سوختند. تمام شهر به زیبایی تزئین شده بود، به جز قلعۀ رومی آنتونیا که در تضادی وحشتناک با این صحنۀ جشن و سرور و پرستش به پایین می‌نگریست. و چقدر یهودیان از این یادآوری همیشگی یوغ روم متنفّر بودند!
162:4.2 (1794.1)
This was the feast of feasts, since any sacrifice not made at the other festivals could be made at this time. This was the occasion of the reception of the temple offerings; it was a combination of vacation pleasures with the solemn rites of religious worship. Here was a time of racial rejoicing, mingled with sacrifices, Levitical chants, and the solemn blasts of the silvery trumpets of the priests. At night the impressive spectacle of the temple and its pilgrim throngs was brilliantly illuminated by the great candelabras which burned brightly in the court of the women as well as by the glare of scores of torches standing about the temple courts. The entire city was gaily decorated except the Roman castle of Antonia, which looked down in grim contrast upon this festive and worshipful scene. And how the Jews did hate this ever-present reminder of the Roman yoke!
در طول جشن هفتاد گاو نر، نماد هفتاد ملت بت پرست، قربانی شدند. مراسم فوران آب نماد ریختنِ روح الهی بود. این مراسم آب به دنبال راهپیمایی طلوع خورشیدِ کاهنان و لاویان انجام می‌شد. در حالی که به طور پی در پی بر شیپورهای نقره‌ای دمیده می‌شد، پرستشگران از پله‌هایی که از صحن اسرائیل به صحن زنان راه می‌برد پایین می‌آمدند. و سپس ایمانداران به سمت دروازۀ زیبا حرکت می‌کردند، که به سوی صحن غیریهودیان باز می‌شد. در اینجا آنها رو به غرب می‌چرخیدند تا شعارهای خود را تکرار کنند، و به راهپیمایی خود برای آب نمادین ادامه می‌دادند.
162:4.3 (1794.2)
Seventy bullocks were sacrificed during the feast, the symbol of the seventy nations of heathendom. The ceremony of the outpouring of the water symbolized the outpouring of the divine spirit. This ceremony of the water followed the sunrise procession of the priests and Levites. The worshipers passed down the steps leading from the court of Israel to the court of the women while successive blasts were blown upon the silvery trumpets. And then the faithful marched on toward the Beautiful Gate, which opened upon the court of the gentiles. Here they turned about to face westward, to repeat their chants, and to continue their march for the symbolic water.
در آخرین روز جشن تقریباً چهارصد و پنجاه کاهن با تعداد مشابهی از لاویان خدمت کردند. در سپیده دم، زائران از تمام نقاط شهر گرد آمدند، و هر یک در دست راست یک شاخه میرتِل، بید، و شاخه‌های نخل داشتند، در حالی که هر کدام در دست چپ شاخه‌ای از سیب بهشتی — بالنگ یا ”میوۀ ممنوعه“ — را حمل می‌کردند. این زائران برای این مراسمِ صبح زود به سه گروه تقسیم شدند. یک گروه در معبد باقی ماندند تا در مراسم قربانیهای صبحگاهی شرکت کنند؛ گروهی دیگر به پایینِ اورشلیم نزدیک مازا رفتند تا شاخه‌های بید را برای زینتِ قربانگاه برش دهند، در حالی که گروه سوم دسته‌ای را تشکیل دادند تا از معبد، پشت سر کاهنِ آب راهپیمایی کنند. کاهنِ آب با صدای شیپورهای نقره‌ای، پارچ طلایی را که قرار بود حاوی آب نمادین باشد، از طریق عوفِل به نزدیکی سیلوآم، جایی که دروازه فواره قرار داشت، حمل می‌کرد. پس از پر شدن پارچ طلایی در حوض سیلوآم، صف مردم به معبد بازگشتند. آنها از راه دروازه آب وارد شدند و مستقیماً به صحن کاهنان رفتند. در آنجا کاهنی که برای پیشکش نوشیدنی، شراب حمل می‌کرد به کاهنی که پارچ آب را حمل می‌کرد ملحق شد. سپس این دو کاهن به قیفهای نقره‌ای که به پایۀ قربانگاه منتهی می‌شدند رفتند و محتویات پارچها را در آنها ریختند. اجرای این آیینِ ریختن شراب و آب، علامتی برای زائران گرد هم آمده بود تا به طور نوبتی با لاویان، خواندنِ مزامیر شامل 113 تا 118 را آغاز کنند. و همینطور که آنها این سطرها را تکرار می‌کردند، دسته‌های گیاهان خود را در قربانگاه نوسان می‌دادند. سپس قربانیهای آن روز به دنبال آمد که با تکرار مزمور برای آن روز، مزمور برای آخرین روزِ جشن که مزمور هشتاد و دوم بود و با آیۀ پنجم آغاز می‌شد همراه بود.
162:4.4 (1794.3)
On the last day of the feast almost four hundred and fifty priests with a corresponding number of Levites officiated. At daybreak the pilgrims assembled from all parts of the city, each carrying in the right hand a sheaf of myrtle, willow, and palm branches, while in the left hand each one carried a branch of the paradise apple—the citron, or the “forbidden fruit.” These pilgrims divided into three groups for this early morning ceremony. One band remained at the temple to attend the morning sacrifices; another group marched down below Jerusalem to near Maza to cut the willow branches for the adornment of the sacrificial altar, while the third group formed a procession to march from the temple behind the water priest, who, to the sound of the silvery trumpets, bore the golden pitcher which was to contain the symbolic water, out through Ophel to near Siloam, where was located the fountain gate. After the golden pitcher had been filled at the pool of Siloam, the procession marched back to the temple, entering by way of the water gate and going directly to the court of the priests, where the priest bearing the water pitcher was joined by the priest bearing the wine for the drink offering. These two priests then repaired to the silver funnels leading to the base of the altar and poured the contents of the pitchers therein. The execution of this rite of pouring the wine and the water was the signal for the assembled pilgrims to begin the chanting of the Psalms from 113 to 118 inclusive, in alternation with the Levites. And as they repeated these lines, they would wave their sheaves at the altar. Then followed the sacrifices for the day, associated with the repeating of the Psalm for the day, the Psalm for the last day of the feast being the eighty-second, beginning with the fifth verse.
”من نور جهان هستم. هر که از من پیروی کند در تاریکی راه نخواهد رفت، بلکه از نور حیات برخوردار خواهد بود. با فرض محاکمۀ من و فرض این که به عنوان قضات من بر مسند قضاوت بنشینید، شما اعلام می‌کنید که اگر من بر خویشتن شهادت بدهم، شهادت من نمی‌تواند درست باشد. اما مخلوق هرگز نمی‌تواند به داوری خالق بنشیند. حتی اگر من در مورد خودم شهادت بدهم، شهادت من برای ابد درست است، زیرا می‌دانم از کجا آمدم، که هستم و به کجا می‌روم. شما که می‌خواهید پسر انسان را بکشید، نمی‌دانید من از کجا آمدم، که هستم و به کجا می‌روم. شما فقط بر اساس ظواهر جسم داوری می‌کنید؛ شما واقعیتهای روح را درک نمی‌کنید. من هیچ کس را داوری نمی‌کنم، حتی دشمن اصلی خود را. اما اگر تصمیم بگیرم که داوری کنم، داوری من درست و عادلانه خواهد بود، زیرا من نه به تنهایی، بلکه در همراهی با پدرم که مرا به جهان فرستاد و منشأ همۀ داوریهای حقیقی است، داوری خواهم کرد. شما حتی اجازه می‌دهید که شهادت دو شخص قابل اعتماد پذیرفته شود — خوب، پس من به این حقایق شهادت می‌دهم؛ همینطور پدر من که در آسمان است. و وقتی دیروز این را به شما گفتم، در تاریکیِ خود از من پرسیدید: ’پدرت کجاست؟‘ به راستی که نه مرا می‌شناسید و نه پدرم را، زیرا اگر مرا می‌شناختید، پدر را نیز می‌شناختید.
162:5.2 (1795.1)
“I am the light of the world. He who follows me shall not walk in darkness but shall have the light of life. Presuming to place me on trial and assuming to sit as my judges, you declare that, if I bear witness of myself, my witness cannot be true. But never can the creature sit in judgment on the Creator. Even if I do bear witness about myself, my witness is everlastingly true, for I know whence I came, who I am, and whither I go. You who would kill the Son of Man know not whence I came, who I am, or whither I go. You only judge by the appearances of the flesh; you do not perceive the realities of the spirit. I judge no man, not even my archenemy. But if I should choose to judge, my judgment would be true and righteous, for I would judge not alone but in association with my Father, who sent me into the world, and who is the source of all true judgment. You even allow that the witness of two reliable persons may be accepted—well, then, I bear witness of these truths; so also does my Father in heaven. And when I told you this yesterday, in your darkness you asked me, ‘Where is your Father?’ Truly, you know neither me nor my Father, for if you had known me, you would also have known the Father.
”من از قبل به شما گفته‌ام که دارم می‌روم، و این که شما به دنبال من خواهید گشت و مرا نخواهید یافت، زیرا جایی که من می‌روم، نمی‌توانید بیایید. شما که این نور را رد می‌کنید از پایین هستید؛ من از بالا هستم. شما که ترجیح می‌دهید در تاریکی بنشینید از این دنیا هستید؛ من از این دنیا نیستم، و در نورِ ابدیِ پدرِ نورها زندگی می‌کنم. همۀ شما فرصت فراوانی داشته‌اید تا بدانید من کیستم، اما شواهد دیگری نیز خواهید داشت که هویت پسر انسان را تأیید می‌کند. من نور حیات هستم، و هر کس عمداً و از روی فهم، این نور نجات دهنده را رد کند در گناهان خود خواهد مرد. چیزهای زیادی باید به شما بگویم، اما شما نمی‌توانید سخنان مرا بپذیرید. با این حال، کسی که مرا فرستاد حقیقی و وفادار است؛ پدر من حتی فرزندان خطاکار خود را دوست دارد. و هر چه پدرم گفته است من نیز به دنیا اعلام می‌کنم.
162:5.3 (1795.2)
“I have already told you that I am going away, and that you will seek me and not find me, for where I am going you cannot come. You who would reject this light are from beneath; I am from above. You who prefer to sit in darkness are of this world; I am not of this world, and I live in the eternal light of the Father of lights. You all have had abundant opportunity to learn who I am, but you shall have still other evidence confirming the identity of the Son of Man. I am the light of life, and every one who deliberately and with understanding rejects this saving light shall die in his sins. Much I have to tell you, but you are unable to receive my words. However, he who sent me is true and faithful; my Father loves even his erring children. And all that my Father has spoken I also proclaim to the world.
”هنگامی که پسر انسان فراز می‌یابد، آنگاه همه خواهید دانست که من او هستم، و هیچ کاری از خود انجام نداده‌ام مگر آن گونه که پدر به من تعلیم داده است. من این سخنان را به شما و فرزندانتان می‌گویم. و کسی که مرا فرستاده است حتی اکنون با من است؛ او مرا تنها نگذاشته است، زیرا من همیشه کاری را انجام می‌دهم که در نظر او پسندیده است.“
162:5.4 (1795.3)
“When the Son of Man is lifted up, then shall you all know that I am he, and that I have done nothing of myself but only as the Father has taught me. I speak these words to you and to your children. And he who sent me is even now with me; he has not left me alone, for I do always that which is pleasing in his sight.”
در آخرین روز، روزِ بزرگِ جشن، هنگامی که جمعیت دسته دسته از حوض سیلوآم از میان صحنهای معبد عبور می‌کردند، و درست پس از ریختن آب و شراب بر قربانگاه توسط کاهنان، عیسی که در میان زائران ایستاده بود، گفت: ”اگر کسی تشنه است، نزد من بیاید و بنوشد. من آب حیات را از سوی پدر در عالم بالا به این دنیا می‌آورم. هر که به من ایمان آورد از روحی که این آب نمایانگر آن است پر خواهد شد، زیرا حتی کتاب مقدس گفته است: ’از او نهرهایی از آبهای زنده جاری خواهد شد.‘ هنگامی که پسر انسان کار خود را در زمین به پایان رساند، روح حقیقت زنده بر هر جسمی ریخته خواهد شد. کسانی که این روح را دریافت می‌کنند، هرگز تشنگی معنوی را نخواهند دید.“
162:6.1 (1795.5)
On the last day, the great day of the feast, as the procession from the pool of Siloam passed through the temple courts, and just after the water and the wine had been poured down upon the altar by the priests, Jesus, standing among the pilgrims, said: “If any man thirst, let him come to me and drink. From the Father above I bring to this world the water of life. He who believes me shall be filled with the spirit which this water represents, for even the Scriptures have said, ‘Out of him shall flow rivers of living waters.’ When the Son of Man has finished his work on earth, there shall be poured out upon all flesh the living Spirit of Truth. Those who receive this spirit shall never know spiritual thirst.”
عیسی برای گفتن این سخنان، مراسم را قطع نکرد. او بلافاصله پس از خواندن سرود نیایشی، خواندنِ پاسخ دهندۀ مزامیر که با تکان دادن شاخه‌ها در مقابل قربانگاه همراه بود، پرستشگران را مورد مخاطب قرار داد. در حالی که قربانیها آماده می‌شدند، درست اینجا یک مکث وجود داشت، و در این زمان بود که زائران صدای سحرانگیز استاد را شنیدند که اعلام کرد او به هر روان تشنۀ روح، آب زنده می‌دهد.
162:6.2 (1795.6)
Jesus did not interrupt the service to speak these words. He addressed the worshipers immediately after the chanting of the Hallel, the responsive reading of the Psalms accompanied by waving of the branches before the altar. Just here was a pause while the sacrifices were being prepared, and it was at this time that the pilgrims heard the fascinating voice of the Master declare that he was the giver of living water to every spirit-thirsting soul.
در پایان این مراسم صبحگاهی، عیسی به تعلیم توده‌های مردم ادامه داد. او گفت: ”آیا این را در کتاب مقدس نخوانده‌اید؟ ’اینک، همانطور که آبها بر زمینِ خشک ریخته می‌شوند و بر زمینِ تشنه جاری می‌شوند، روح قدوسیت را به شما اهدا خواهم کرد تا به عنوان برکتی بر روی فرزندان شما و حتی فرزندانِ فرزندانتان ریخته شود.‘ چرا تشنۀ خدمت روحی هستید در حالی که می‌خواهید روان خود را با سنتهای انسانها که از پارچهای شکستۀ خدمت آیینی ریخته شده سیراب کنید؟ آنچه در مورد این معبد در حال وقوع می‌بینید راهی است که به واسطۀ آن پدران شما در صدد برآمدند اعطای روح الهی به فرزندانِ ایمان را نمادین سازند، و شما در تداوم بخشیدن به این نمادها حتی تا به امروز به خوبی عمل کرده‌اید. اما اکنون مکاشفۀ پدرِ ارواح از طریق اعطای پسرش به این نسل فرا رسیده است، و همۀ اینها با اعطای روح پدر و پسر به فرزندان انسانها قطعاً دنبال خواهد شد. برای هر کسی که ایمان داشته باشد، این اعطای روح، آموزگار راستینِ راهی خواهد شد که به حیات جاودان، به آبهای واقعی زندگی در پادشاهی آسمان روی زمین و در بهشتِ پدر در آنجا منتهی می‌شود.“
162:6.3 (1796.1)
At the conclusion of this early morning service Jesus continued to teach the multitude, saying: “Have you not read in the Scripture: ‘Behold, as the waters are poured out upon the dry ground and spread over the parched soil, so will I give the spirit of holiness to be poured out upon your children for a blessing even to your children’s children’? Why will you thirst for the ministry of the spirit while you seek to water your souls with the traditions of men, poured from the broken pitchers of ceremonial service? That which you see going on about this temple is the way in which your fathers sought to symbolize the bestowal of the divine spirit upon the children of faith, and you have done well to perpetuate these symbols, even down to this day. But now has come to this generation the revelation of the Father of spirits through the bestowal of his Son, and all of this will certainly be followed by the bestowal of the spirit of the Father and the Son upon the children of men. To every one who has faith shall this bestowal of the spirit become the true teacher of the way which leads to life everlasting, to the true waters of life in the kingdom of heaven on earth and in the Father’s Paradise over there.”
و عیسی به پاسخ دادن به پرسشهای توده‌های مردم و فریسیان هر دو ادامه داد. برخی گمان کردند که او یک پیامبر است؛ برخی معتقد بودند که او مسیح است؛ دیگران گفتند که او نمی‌تواند مسیح باشد، زیرا می‌دیدند که او از جلیل آمده است، و این که مسیح باید تاج و تخت داوود را بازگرداند. با این حال آنها جرأت دستگیری او را نداشتند.
162:6.4 (1796.2)
And Jesus continued to answer the questions of both the multitude and the Pharisees. Some thought he was a prophet; some believed him to be the Messiah; others said he could not be the Christ, seeing that he came from Galilee, and that the Messiah must restore David’s throne. Still they dared not arrest him.
”اگر سخنان من در شما ماندگار بماند و در نظر داشته باشید که خواست پدر من را انجام دهید، پس به راستی شاگردان من هستید. شما حقیقت را خواهید شناخت و حقیقت شما را آزاد خواهد کرد. من می‌دانم که چگونه به من پاسخ خواهید داد: ما فرزندان ابراهیم هستیم و غلام هیچ کس نیستیم؛ پس چگونه آزاد شویم؟ با این حال، من از تبعیت ظاهری از دستور دیگری صحبت نمی‌کنم؛ من به آزادیهای روان اشاره می‌کنم. هر آینه، به درستی به شما می‌گویم، هر کس مرتکب گناه شود، غلام گناه است. و شما می‌دانید که بعید است که غلام برای همیشه در خانۀ ارباب بماند. شما همچنین می‌دانید که پسر در خانۀ پدرش باقی می‌ماند. از این رو، اگر پسر شما را آزاد کند، شما را پسران خواهد ساخت، و شما به راستی آزاد خواهید بود.
162:7.2 (1796.4)
“If my words abide in you and you are minded to do the will of my Father, then are you truly my disciples. You shall know the truth, and the truth shall make you free. I know how you will answer me: We are the children of Abraham, and we are in bondage to none; how then shall we be made free? Even so, I do not speak of outward subjection to another’s rule; I refer to the liberties of the soul. Verily, verily, I say to you, everyone who commits sin is the bond servant of sin. And you know that the bond servant is not likely to abide forever in the master’s house. You also know that the son does remain in his father’s house. If, therefore, the Son shall make you free, shall make you sons, you shall be free indeed.
”من می‌دانم که شما از نسل ابراهیم هستید، با این حال رهبران شما به دنبال کشتن من هستند، زیرا کلام من اجازه نیافته است که تأثیر دگرگون کنندۀ خود را در قلب آنها بگذارد. روان آنها توسط تعصب مُهر شده و با غرورِ انتقام کور شده است. من حقیقتی را که پدر جاودان به من نشان می‌دهد، به شما اعلام می‌کنم، در حالی که این آموزگارانِ فریب خورده به دنبال انجام کارهایی هستند که فقط از پدران دنیوی خود آموخته‌اند. و هنگامی که پاسخ می‌دهید که ابراهیم پدر شماست، پس به شما می‌گویم که اگر فرزندان ابراهیم بودید، کارهای ابراهیم را انجام می‌دادید. برخی از شما به آموزشهای من ایمان دارید، اما برخی دیگر به دنبال نابودی من هستید، زیرا من حقیقتی را که از خدا دریافت کردم به شما گفته‌ام. اما ابراهیم با حقیقتِ خدا بدین گونه رفتار نکرد. می‌بینم که برخی در میان شما عزم خود را جزم کرده‌اید که کارهای شیطان را انجام دهید. اگر خدا پدر شما بود، مرا می‌شناختید و حقیقتی را که آشکار می‌کنم دوست می‌داشتید. آیا نمی‌بینید که من از سوی پدر آمده‌ام، که از جانب خدا فرستاده شده‌ام، که این کار را از خود انجام نمی‌دهم؟ چرا سخنان مرا نمی‌فهمید؟ آیا به این دلیل است که انتخاب کرده‌اید که فرزندان شیطان شوید؟ اگر فرزندان تاریکی هستید، به سختی در نور حقیقتی که من آشکار می‌کنم، گام خواهید گذاشت. فرزندان شیطان تنها از راههای پدرشان پیروی می‌کنند، پدری که فریبکار بود و طرفدار حقیقت نبود، زیرا حقیقتی در او وجود نداشت. اما اکنون پسر انسان می‌آید که حقیقت را می‌گوید و مطابق آن زندگی می‌کند، و بسیاری از شما از ایمان آوردن امتناع می‌کنید.
162:7.3 (1796.5)
“I know that you are Abraham’s seed, yet your leaders seek to kill me because my word has not been allowed to have its transforming influence in their hearts. Their souls are sealed by prejudice and blinded by the pride of revenge. I declare to you the truth which the eternal Father shows me, while these deluded teachers seek to do the things which they have learned only from their temporal fathers. And when you reply that Abraham is your father, then do I tell you that, if you were the children of Abraham, you would do the works of Abraham. Some of you believe my teaching, but others seek to destroy me because I have told you the truth which I received from God. But Abraham did not so treat the truth of God. I perceive that some among you are determined to do the works of the evil one. If God were your Father, you would know me and love the truth which I reveal. Will you not see that I come forth from the Father, that I am sent by God, that I am not doing this work of myself? Why do you not understand my words? Is it because you have chosen to become the children of evil? If you are the children of darkness, you will hardly walk in the light of the truth which I reveal. The children of evil follow only in the ways of their father, who was a deceiver and stood not for the truth because there came to be no truth in him. But now comes the Son of Man speaking and living the truth, and many of you refuse to believe.
”کدام یک از شما مرا به گناه محکوم می‌کند؟ پس اگر من حقیقتی را که پدر به من نشان داده اعلام می‌کنم و مطابق آن زندگی می‌کنم، چرا باور نمی‌کنید؟ کسی که از خداست سخنان خدا را با خوشحالی می‌شنود؛ به همین دلیل بسیاری از شما سخنان مرا نمی‌شنوید، زیرا از خدا نیستید. آموزگاران شما حتی به خود اجازه می‌دادند بگویند که من کارهایم را از طریق قدرت شاهزادۀ شیاطین انجام می‌دهم. یکی در همین نزدیکی اخیراً گفته است که من یک دیو دارم، و این که من یک فرزند شیطان هستم. اما همۀ شما که با روان خود صادقانه برخورد می‌کنید کاملاً به خوبی می‌دانید که من یک دیو نیستم. شما می‌دانید که من پدر را گرامی می‌دارم، حتی در حالی که به من بی‌حرمتی می‌کنید. من به دنبال جلال خودم نیستم، فقط به دنبال جلال پدر بهشتی‌ام هستم. و من شما را قضاوت نمی‌کنم، زیرا یکی است که به جای من قضاوت می‌کند.
162:7.4 (1797.1)
“Which of you convicts me of sin? If I, then, proclaim and live the truth shown me by the Father, why do you not believe? He who is of God hears gladly the words of God; for this cause many of you hear not my words, because you are not of God. Your teachers have even presumed to say that I do my works by the power of the prince of devils. One near by has just said that I have a devil, that I am a child of the devil. But all of you who deal honestly with your own souls know full well that I am not a devil. You know that I honor the Father even while you would dishonor me. I seek not my own glory, only the glory of my Paradise Father. And I do not judge you, for there is one who judges for me.
”هر آینه، به درستی، به شما که به انجیل ایمان دارید می‌گویم که اگر انسانی این کلمۀ حقیقت را در قلب خود زنده نگاه دارد، هرگز طعم مرگ را نخواهد چشید. و اکنون درست در کنار من کاتبی می‌گوید این گفته ثابت می‌کند که من یک دیو دارم، زیرا دیدیم که ابراهیم مرد، و پیامبران نیز مردند. و او می‌پرسد: ’آیا تو آنقدر از ابراهیم و پیامبران بزرگتری که جرأت می‌کنی اینجا بایستی و بگوئی که اگر کسی کلام تو را نگاه دارد طعم مرگ را نخواهد چشید؟ تو ادعا می‌کنی که هستی که جرأت می‌کنی چنین سخنان کفرآمیزی را به زبان بیاوری؟‘ و من به همه می‌گویم که اگر من خود را جلال دهم، جلال من ارزشی ندارد. اما این پدر است که مرا جلال خواهد داد، حتی همان پدری که شما او را خدا می‌خوانید. اما شما نتوانسته‌اید که او را خدای خود و پدر من بدانید، و من آمده‌ام تا شما را گرد هم بیاورم، و به شما نشان دهم چگونه به راستی فرزندان خدا شوید. اگر چه شما پدر را نمی‌شناسید، من به راستی او را می‌شناسم. حتی ابراهیم از دیدنِ روزِ من شادی کرد، و از طریق ایمان آن را دید و شادمان شد.“
162:7.5 (1797.2)
“Verily, verily, I say to you who believe the gospel that, if a man will keep this word of truth alive in his heart, he shall never taste death. And now just at my side a scribe says this statement proves that I have a devil, seeing that Abraham is dead, also the prophets. And he asks: ‘Are you so much greater than Abraham and the prophets that you dare to stand here and say that whoso keeps your word shall not taste death? Who do you claim to be that you dare to utter such blasphemies?’ And I say to all such that, if I glorify myself, my glory is as nothing. But it is the Father who shall glorify me, even the same Father whom you call God. But you have failed to know this your God and my Father, and I have come to bring you together; to show you how to become truly the sons of God. Though you know not the Father, I truly know him. Even Abraham rejoiced to see my day, and by faith he saw it and was glad.”
وقتی یهودیان بی‌ایمان و مأموران شورای عالی یهود که تا این زمان در اطراف جمع شده بودند، این سخنان را شنیدند، غوغایی به پا کردند و فریاد زدند: ”تو پنجاه ساله هم نیستی، و با این حال از دیدن ابراهیم صحبت می‌کنی؛ تو یک فرزند شیطان هستی!“ عیسی قادر به ادامۀ گفتمان نبود. او در حال خروج فقط گفت: ”هر آینه، به درستی به شما می‌گویم پیش از آن که ابراهیم باشد، من هستم.“ بسیاری از افراد بی‌ایمان به سوی سنگها شتافتند تا او را سنگسار کنند، و مأموران شورای عالی یهود درصدد برآمدند او را دستگیر کنند، اما استاد به سرعت از راهروهای معبد عبور کرد و به یک مکان مخفی ملاقات در نزدیکی بِیت‌عَنْیا، جایی که مارتا، مریم، و ایلعازر منتظر او بودند، گریخت.
162:7.6 (1797.3)
When the unbelieving Jews and the agents of the Sanhedrin who had gathered about by this time heard these words, they raised a tumult, shouting: “You are not fifty years of age, and yet you talk about seeing Abraham; you are a child of the devil!” Jesus was unable to continue the discourse. He only said as he departed, “Verily, verily, I say to you, before Abraham was, I am.” Many of the unbelievers rushed forth for stones to cast at him, and the agents of the Sanhedrin sought to place him under arrest, but the Master quickly made his way through the temple corridors and escaped to a secret meeting place near Bethany where Martha, Mary, and Lazarus awaited him.
سالها این سه تن عادت داشتند که هر گاه عیسی بر حسب اتفاق از آنها دیدار می‌کرد همه چیز را رها کنند و به آموزشهای او گوش دهند. با از دست رفتن والدین آنها، مارتا مسئولیتهای زندگی خانگی را بر عهده گرفته بود، و از این رو در این مناسبت، در حالی که ایلعازر و مریم در کنار پای عیسی نشسته بودند و به آموزشهای طراوت بخش او با اشتیاق گوش می‌دادند، مارتا آماده شد تا غذای عصرانه را سرو کند. باید توضیح داده شود که حواس مارتا به خاطر کارهای غیرلازمِ بیشمار به طور غیرضروری پرت می‌شد و بسیاری از نگرانیهای کم اهمیت او را درگیر می‌کردند؛ این طرز رفتار او بود.
162:8.2 (1797.5)
For years it had been the custom for these three to drop everything and listen to Jesus’ teaching whenever he chanced to visit them. With the loss of their parents, Martha had assumed the responsibilities of the home life, and so on this occasion, while Lazarus and Mary sat at Jesus’ feet drinking in his refreshing teaching, Martha made ready to serve the evening meal. It should be explained that Martha was unnecessarily distracted by numerous needless tasks, and that she was cumbered by many trivial cares; that was her disposition.
همینطور که مارتا خود را با تمام این وظایف فرضی مشغول می‌کرد، آشفته بود زیرا مریم هیچ کمکی نمی‌کرد. پس او نزد عیسی رفت و گفت: ”استاد، آیا اهمیت نمی‌دهی که خواهرم مرا تنها گذاشته تا همۀ کارها را انجام دهم؟ آیا از او نخواهی خواست که بیاید و به من کمک کند؟“ عیسی پاسخ داد: ”مارتا، مارتا، چرا همیشه نگران چیزهای بسیار هستی و از این همه چیزهای بی‌اهمیت ناراحتی؟ فقط یک چیز واقعاً ارزشمند است، و چون مریم این بخش خوب و ضروری را انتخاب کرده است، من آن را از او نخواهم گرفت. اما چه وقت هر دوی شما یاد خواهید گرفت که بدین گونه که من به شما آموخته‌ام زندگی کنید: هر دو با همکاری هم خدمت کنید، و هر دو به طور هماهنگ روان خود را شاداب سازید. آیا نمی‌توانی یاد بگیری که برای هر کاری وقتی وجود دارد — این که امور کوچکتر زندگی باید در برابر چیزهای بزرگترِ پادشاهی آسمانی کنار گذاشته شوند؟“
162:8.3 (1798.1)
As Martha busied herself with all these supposed duties, she was perturbed because Mary did nothing to help. Therefore she went to Jesus and said: “Master, do you not care that my sister has left me alone to do all of the serving? Will you not bid her to come and help me?” Jesus answered: “Martha, Martha, why are you always anxious about so many things and troubled by so many trifles? Only one thing is really worth while, and since Mary has chosen this good and needful part, I shall not take it away from her. But when will both of you learn to live as I have taught you: both serving in co-operation and both refreshing your souls in unison? Can you not learn that there is a time for everything—that the lesser matters of life should give way before the greater things of the heavenly kingdom?”
در سرتاسر هفته‌ای که به دنبال جشن خیمه‌ها آمد، تعداد زیادی از ایمانداران در بِیت‌عَنْیا گرد آمدند و از دوازده حواری آموزش دریافت کردند. از آنجایی که عیسی در این اجتماعات حضور نداشت، شورای عالی یهود هیچ تلاشی برای آزار آنها به عمل نیاورد؛ عیسی در تمام این مدت در حال کار کردن با ابنیر و یارانش در بیت‌لحم بود. روز بعد از پایان جشن، عیسی عازم بِیت‌عَنْیا شده بود، و در طول این دیدار از اورشلیم، دیگر در معبد تدریس نکرد.
162:9.1 (1798.2)
Throughout the week that followed the feast of tabernacles, scores of believers forgathered at Bethany and received instruction from the twelve apostles. The Sanhedrin made no effort to molest these gatherings since Jesus was not present; he was throughout this time working with Abner and his associates in Bethlehem. The day following the close of the feast, Jesus had departed for Bethany, and he did not again teach in the temple during this visit to Jerusalem.
162:9.2 (1798.3)
At this time, Abner was making his headquarters at Bethlehem, and from that center many workers had been sent to the cities of Judea and southern Samaria and even to Alexandria. Within a few days of his arrival, Jesus and Abner completed the arrangements for the consolidation of the work of the two groups of apostles.
عیسی در طول بازدید خود از جشن خیمه‌ها، وقتش را تقریباً به طور مساوی میان بِیت‌عَنْیا و بیت‌لحم تقسیم کرده بود. او در بِیت‌عَنْیا زمان زیادی را با حواریونش سپری کرد؛ او در بیت لحم به اَبنیر و دیگر حواریون پیشینِ یحیی آموزشهای زیادی داد. و همین ارتباط صمیمانه بود که سرانجام موجب شد آنها به او ایمان بیاورند. این حواریون پیشینِ یحیی تعمید دهنده تحت تأثیر شجاعتی که او در آموزش علنی خود در اورشلیم نشان داد و نیز درک دلسوزانه‌ای که آنها در آموزش خصوصی او در بیت‌لحم تجربه کردند، قرار داشتند. این تأثیرات سرانجام و به طور کامل هر یک از یاران ابنیر را به پذیرش قلبیِ پادشاهی و همۀ آنچه که چنین گامی مستلزم آن بود، جلب نمود.
162:9.3 (1798.4)
Throughout his visit to the feast of tabernacles, Jesus had divided his time about equally between Bethany and Bethlehem. At Bethany he spent considerable time with his apostles; at Bethlehem he gave much instruction to Abner and the other former apostles of John. And it was this intimate contact that finally led them to believe in him. These former apostles of John the Baptist were influenced by the courage he displayed in his public teaching in Jerusalem as well as by the sympathetic understanding they experienced in his private teaching at Bethlehem. These influences finally and fully won over each of Abner’s associates to a wholehearted acceptance of the kingdom and all that such a step implied.
162:9.4 (1798.5)
Before leaving Bethlehem for the last time, the Master made arrangements for them all to join him in the united effort which was to precede the ending of his earth career in the flesh. It was agreed that Abner and his associates were to join Jesus and the twelve in the near future at Magadan Park.
در قسمت پایانیِ ماه اکتبر، عیسی و دوازده تن از مجاورتِ نزدیک اورشلیم خارج شدند. روز یکشنبه، 30 اکتبر، عیسی و یارانش شهر افرایم را که او چند روزی را اینجا در انزوا استراحت کرده بود ترک کردند. و آنها از طریق بزرگراه غرب رود اردن مستقیماً به سوی پارک مجدل رفتند و اواخر بعد از ظهر چهارشنبه، 2 نوامبر، به آنجا رسیدند.
162:9.6 (1798.7)
In the latter part of October Jesus and the twelve withdrew from the immediate vicinity of Jerusalem. On Sunday, October 30, Jesus and his associates left the city of Ephraim, where he had been resting in seclusion for a few days, and, going by the west Jordan highway directly to Magadan Park, arrived late on the afternoon of Wednesday, November 2.