کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 161
بحثهای بیشتر با رُودَن
بحثهای بیشتر با رُودَن
Paper 161
Further Discussions with Rodan
Further Discussions with Rodan
در روز یکشنبه، 25 سپتامبر، سال 29 بعد از میلاد مسیح، حواریون و بشارتگران در مجدل گرد آمدند. عیسی پس از یک گفتگوی طولانی در آن شب با یارانش، با اعلام این که سحرگاه روز بعد، او و دوازده حواری برای شرکت در جشن خیمه‌ها عازم اورشلیم خواهند شد، همه را شگفت‌زده کرد. او رهنمود داد که بشارتگران از ایمانداران در جلیل دیدن کنند، و این که گروه زنان برای مدتی به بیت‌صیدا بازگردند.
161:0.1 (1783.1)
ON SUNDAY, September 25, a.d. 29, the apostles and the evangelists assembled at Magadan. After a long conference that evening with his associates, Jesus surprised all by announcing that early the next day he and the twelve apostles would start for Jerusalem to attend the feast of tabernacles. He directed that the evangelists visit the believers in Galilee, and that the women’s corps return for a while to Bethsaida.
هنگامی که ساعت عزیمت به اورشلیم فرا رسید، نَتَنائیل و توما هنوز در جریان بحثهای خود با رودَن اسکندریه بودند و آنها از استاد اجازه گرفتند که برای چند روز در مجدل بمانند. و به این ترتیب، در حالی که عیسی و آن ده تن در راه رفتن به اورشلیم بودند، نَتَنائیل و توما درگیر مناظرۀ جدی با رودَن شدند. هفتۀ قبل، که طی آن رودَن فلسفۀ خود را تشریح کرده بود، توما و نَتَنائیل به نوبۀ خود، انجیلِ پادشاهی را به فیلسوف یونانی ارائه کرده بودند. رودَن دریافت که توسط یکی از حواریون سابق یحیی تعمید دهنده که در اسکندریه آموزگار او بود، پیرامون آموزشهای عیسی به خوبی آموزش دیده بود.
161:0.2 (1783.2)
When the hour came to leave for Jerusalem, Nathaniel and Thomas were still in the midst of their discussions with Rodan of Alexandria, and they secured the Master’s permission to remain at Magadan for a few days. And so, while Jesus and the ten were on their way to Jerusalem, Nathaniel and Thomas were engaged in earnest debate with Rodan. The week prior, in which Rodan had expounded his philosophy, Thomas and Nathaniel had alternated in presenting the gospel of the kingdom to the Greek philosopher. Rodan discovered that he had been well instructed in Jesus’ teachings by one of the former apostles of John the Baptist who had been his teacher at Alexandria.
یک موضوع وجود داشت که رودَن و آن دو حواری نظری یکسان دربارۀ آن نداشتند، و آن شخصیت خداوند بود. رودَن همۀ آنچه را که در مورد ویژگیهای خداوند به او ارائه شد فوراً پذیرفت، اما او معتقد بود که پدر آسمانی بدان گونه که انسان شخصیت را تصور می‌کند، یک شخص نیست و نمی‌تواند باشد. در حالی که حواریون در تلاش برای اثبات این امر که خداوند یک شخص است خود را در دشواری می‌دیدند، باز رودَن این را دشوارتر می‌یافت که ثابت کند او یک شخص نیست.
161:1.1 (1783.3)
There was one matter on which Rodan and the two apostles did not see alike, and that was the personality of God. Rodan readily accepted all that was presented to him regarding the attributes of God, but he contended that the Father in heaven is not, cannot be, a person as man conceives personality. While the apostles found themselves in difficulty trying to prove that God is a person, Rodan found it still more difficult to prove he is not a person.
رودَن اینطور استدلال می‌کرد که واقعیتِ شخصیت عبارت است از واقعیتِ همزیستیِ ارتباطِ کامل و متقابل میان موجوداتِ برابر، موجوداتی که قادر به درک همدلانه هستند. رودَن گفت: ”خداوند برای این که یک شخص باشد، باید نمادهایی از ارتباط روحی داشته باشد که او را قادر سازد توسط کسانی که با او ارتباط برقرار می‌کنند کاملاً درک شود. اما از آنجایی که خداوند بیکران و ابدی است، و آفرینندۀ کلیۀ موجودات دیگر است، پس در رابطه با موجودات برابر، خداوند در جهان تنهاست. هیچ کس با او برابر نیست؛ هیچ کس نیست که او بتواند به عنوان یک برابر با او ارتباط برقرار کند. به راستی خداوند ممکن است منشأ همۀ شخصیتها باشد، اما به این ترتیب او فراسوی شخصیت است، حتی بدان گونه که آفریننده مافوق و فراتر از مخلوق می‌باشد.“
161:1.2 (1783.4)
Rodan contended that the fact of personality consists in the coexistent fact of full and mutual communication between beings of equality, beings who are capable of sympathetic understanding. Said Rodan: “In order to be a person, God must have symbols of spirit communication which would enable him to become fully understood by those who make contact with him. But since God is infinite and eternal, the Creator of all other beings, it follows that, as regards beings of equality, God is alone in the universe. There are none equal to him; there are none with whom he can communicate as an equal. God indeed may be the source of all personality, but as such he is transcendent to personality, even as the Creator is above and beyond the creature.”
161:1.3 (1783.5)
This contention greatly troubled Thomas and Nathaniel, and they had asked Jesus to come to their rescue, but the Master refused to enter into their discussions. He did say to Thomas: “It matters little what idea of the Father you may entertain as long as you are spiritually acquainted with the ideal of his infinite and eternal nature.”
توما اینطور استدلال می‌کرد که خدا با انسان ارتباط برقرار می‌کند، و از این رو، پدر یک شخص است، حتی در حیطۀ تعریف رودَن. این استدلال را آن یونانی به این دلیل رد کرد که خدا خودش را شخصاً آشکار نمی‌کند، و این که او هنوز یک راز است. سپس نَتَنائیل به تجربۀ شخصی خودش در رابطه با خدا اشاره کرد، و این را رودَن اجازه داد، و تأیید کرد که اخیراً تجربیات مشابهی داشته است، اما اینطور استدلال کرد که این تجربیات فقط واقعیت خدا را ثابت می‌کند، نه شخصیت او را.
161:1.4 (1784.1)
Thomas contended that God does communicate with man, and therefore that the Father is a person, even within the definition of Rodan. This the Greek rejected on the ground that God does not reveal himself personally; that he is still a mystery. Then Nathaniel appealed to his own personal experience with God, and that Rodan allowed, affirming that he had recently had similar experiences, but these experiences, he contended, proved only the reality of God, not his personality.
1- پدر آسمانی از برابریِ ارتباط با حداقل دو موجود دیگر که کاملاً با او برابر و کاملاً شبیه او هستند، برخوردار است: پسر جاودان و روح بیکران. نظر به دکترینِ تثلیث، فرد یونانی مجبور شد که امکانِ شخصیت داشتنِ پدر جهانی را بپذیرد. (بررسی بعدیِ این بحثها بود که منجر به درک گسترده‌ای از تثلیث در ذهن دوازده حواری شد. البته این اعتقاد عمومی بود که عیسی پسر جاودان است.)
161:1.6 (1784.3)
1. The Father in Paradise does enjoy equality of communication with at least two other beings who are fully equal to himself and wholly like himself—the Eternal Son and the Infinite Spirit. In view of the doctrine of the Trinity, the Greek was compelled to concede the personality possibility of the Universal Father. (It was the later consideration of these discussions which led to the enlarged conception of the Trinity in the minds of the twelve apostles. Of course, it was the general belief that Jesus was the Eternal Son.)
2- از آنجایی که عیسی با پدر برابر بود، و از آنجایی که این پسر به تجلی شخصیت به فرزندان زمینی خود دست یافته بود، چنین پدیده‌ای در بر گیرندۀ اثبات این واقعیت و اثبات امکانِ برخورداریِ شخصیت توسط هر سه عضو الوهیت بود و برای همیشه مسئلۀ توانایی خداوند برای برقراریِ ارتباط با انسان و امکان ارتباط انسان با خداوند را حل می‌کرد.
161:1.7 (1784.4)
2. Since Jesus was equal with the Father, and since this Son had achieved the manifestation of personality to his earth children, such a phenomenon constituted proof of the fact, and demonstration of the possibility, of the possession of personality by all three of the Godheads and forever settled the question regarding the ability of God to communicate with man and the possibility of man’s communicating with God.
3- این که عیسی در مناسباتِ معاشرت متقابل و ارتباط کامل با انسان بود؛ این که عیسی پسر خدا بود. این که رابطۀ پسر و پدر مستلزمِ برابریِ ارتباط و متقابل بودنِ درکِ همدلانه است؛ این که عیسی و پدر یکی بودند. این که عیسی به طور همزمان ارتباط فهیمانه با خدا و انسان، هر دو را حفظ کرد، و این که چون خدا و انسان، هر دو، معنی نمادهای ارتباط عیسی را درک کردند، تا آنجا که به الزاماتِ توانایی ارتباط دوجانبه مربوط می‌شود، خدا و انسان، هر دو دارای ویژگیهای شخصیتی بودند. این که شخصیت عیسی شخصیت خدا را نشان می‌داد، در حالی که به طور قطع حضور خدا را در انسان ثابت می‌کرد. این که وقتی دو چیز به یک چیز مربوط می‌شوند، به یکدیگر ربط دارند.
161:1.8 (1784.5)
3. That Jesus was on terms of mutual association and perfect communication with man; that Jesus was the Son of God. That the relation of Son and Father presupposes equality of communication and mutuality of sympathetic understanding; that Jesus and the Father were one. That Jesus maintained at one and the same time understanding communication with both God and man, and that, since both God and man comprehended the meaning of the symbols of Jesus’ communication, both God and man possessed the attributes of personality in so far as the requirements of the ability of intercommunication were concerned. That the personality of Jesus demonstrated the personality of God, while it proved conclusively the presence of God in man. That two things which are related to the same thing are related to each other.
4- این که شخصیت نشان دهندۀ بالاترین برداشت انسان از واقعیت انسانی و ارزشهای الهی است؛ این که خداوند نیز نمایانگر بالاترین برداشت انسان از واقعیت الهی و ارزشهای بیکران است؛ از این رو، خداوند باید یک شخصیت الهی و بیکران باشد، شخصیتی در واقعیت، اگر چه بی‌نهایت و برای ابد فراتر از برداشت و تعریف انسان از شخصیت، اما با این حال همیشه و به طور کلی یک شخصیت.
161:1.9 (1784.6)
4. That personality represents man’s highest concept of human reality and divine values; that God also represents man’s highest concept of divine reality and infinite values; therefore, that God must be a divine and infinite personality, a personality in reality although infinitely and eternally transcending man’s concept and definition of personality, but nevertheless always and universally a personality.
هنگامی که رودَن این استدلال‌ها را شنید، گفت: ”من متقاعد شدم. اگر به من اجازه دهید که اعتراف خود به چنین اعتقادی را با وصل نمودنِ گروهی از ارزشهای بزرگ، مانند مافوق بشری، برین، متعال، بیکران، جاودان، نهایی، و جهانی به معنیِ شخصیت بیان کنم، به خداوند به عنوان یک شخص اذعان خواهم کرد. من اکنون متقاعد شده‌ام که در حالی که خدا باید بی‌نهایت بیشتر از یک شخصیت باشد، نمی‌تواند چیزی کمتر از آن باشد. من راضی هستم که به بحث پایان دهم و عیسی را به عنوان مکاشفۀ شخصی پدر و برآورده شدنِ همۀ عوامل برآورده نشده در منطق، استدلال، و فلسفه بپذیرم.“
161:1.11 (1784.8)
When Rodan heard these arguments, he said: “I am convinced. I will confess God as a person if you will permit me to qualify my confession of such a belief by attaching to the meaning of personality a group of extended values, such as superhuman, transcendent, supreme, infinite, eternal, final, and universal. I am now convinced that, while God must be infinitely more than a personality, he cannot be anything less. I am satisfied to end the argument and to accept Jesus as the personal revelation of the Father and the satisfaction of all unsatisfied factors in logic, reason, and philosophy.”
از آنجایی که نَتَنائیل و توما نظرات رودَن را در مورد پیام الهی پادشاهی کاملاً تأیید کرده بودند، فقط یک نکتۀ دیگر برای بررسی باقی مانده بود، آموزشهایی که به سرشت الهی عیسی می‌پرداخت، دکترینی که فقط اخیراً به طور عمومی اعلام شد. نَتَنائیل و توما به طور مشترک دیدگاههای خود را در مورد سرشت الهی استاد ارائه کردند، و روایت زیر ارائه‌ای فشرده، نوآرایی شده، و بازگویی شده از آموزش آنها است:
161:2.1 (1785.1)
Since Nathaniel and Thomas had so fully approved Rodan’s views of the gospel of the kingdom, there remained only one more point to consider, the teaching dealing with the divine nature of Jesus, a doctrine only so recently publicly announced. Nathaniel and Thomas jointly presented their views of the divine nature of the Master, and the following narrative is a condensed, rearranged, and restated presentation of their teaching:
2- پیوند زندگی او با ما الگویی از دوستی ایده‌آل انسانی است؛ فقط یک موجود الهی می‌تواند بدین گونه یک دوست انسان باشد. او به راستی متواضع‌ترین فردی است که تاکنون شناخته‌ایم. او حتی دوست گناهکاران است؛ او جرأت می‌کند که دشمنان خود را دوست داشته باشد. او به ما بسیار وفادار است. اگر چه او در نکوهش ما درنگ نمی‌کند، اما برای همه آشکار است که او واقعاً ما را دوست دارد. هر چه بهتر او را بشناسید، بیشتر دوستش خواهید داشت. شما مجذوب وفاداری بی‌دریغ او خواهید شد. در تمام این سالها که ما در درک رسالت او ناکام ماندیم، او یک دوست وفادار بوده است. در حالی که او از چاپلوسی استفاده نمی‌کند، با همۀ ما با مهربانی یکسان رفتار می‌کند؛ او همیشه مهربان و دلسوز است. او زندگیِ خود و هر چیز دیگری را با ما در میان گذاشته است. ما یک اجتماع شاد هستیم؛ ما همه چیز را به اشتراک می‌گذاریم. ما معتقد نیستیم که یک انسانِ صرف بتواند تحت چنین شرایط دشواری چنین زندگی بی‌عیب و نقصی داشته باشد.
161:2.3 (1785.3)
2. His life association with us exemplifies the ideal of human friendship; only a divine being could possibly be such a human friend. He is the most truly unselfish person we have ever known. He is the friend even of sinners; he dares to love his enemies. He is very loyal to us. While he does not hesitate to reprove us, it is plain to all that he truly loves us. The better you know him, the more you will love him. You will be charmed by his unswerving devotion. Through all these years of our failure to comprehend his mission, he has been a faithful friend. While he makes no use of flattery, he does treat us all with equal kindness; he is invariably tender and compassionate. He has shared his life and everything else with us. We are a happy community; we share all things in common. We do not believe that a mere human could live such a blameless life under such trying circumstances.
3- ما تصور می‌کنیم که عیسی الهی است، زیرا او هرگز خطا نمی‌کند؛ او هیچ اشتباهی مرتکب نمی‌شود. خرد او فوق‌العاده است، و تقوای او عالی است. او هر روز در انطباق کامل با خواست پدر زندگی می‌کند. او هرگز از کارهای ناشایسته توبه نمی‌کند، زیرا از هیچ یک از قوانین پدر تخطی نمی‌کند. او برای ما و با ما دعا می‌کند، اما هرگز از ما نمی‌خواهد که برای او دعا کنیم. ما معتقدیم که او به طور مداوم عاری از گناه است. ما فکر نمی‌کنیم که کسی که فقط انسان است، تاکنون ادعا کرده باشد که چنین زندگی می‌کند. او ادعا می‌کند که زندگی کاملی دارد، و ما اذعان داریم که او دارد. تقوای ما از توبه سرچشمه می‌گیرد، اما تقوای او از درستکاری سرچشمه می‌یابد. او حتی ادعا می‌کند که گناهان را می‌بخشد و بیماریها را شفا می‌دهد. هیچ انسانِ صرفی در سلامت عقلانی ادعای بخشش گناه را نمی‌کند؛ این یک امتیاز الهی است. و بدین ترتیب، از ایام اولین تماس ما با او، به نظر می‌رسید که او در درستکاریِ خود کامل است. ما در نیکی و شناختِ حقیقت رشد می‌کنیم، اما استاد ما از آغاز، کمالِ درستکاری را نشان می‌دهد. همۀ انسانها، چه خوب و چه بد، این عناصر نیکی را در عیسی تشخیص می‌دهند. و با این حال هرگز تقوای او خودنمایی یا تظاهر نیست. او هم فروتن است و هم نترس. به نظر می‌رسد که او اعتقاد ما به الوهیتش را تایید می‌کند. او یا همان چیزی است که خود ادعا می‌کند، یا این که بزرگترین ریاکار و شیادی است که دنیا تاکنون شناخته است. ما متقاعد شده‌ایم که او همان چیزی است که ادعا می‌کند هست.
161:2.4 (1785.4)
3. We think Jesus is divine because he never does wrong; he makes no mistakes. His wisdom is extraordinary; his piety superb. He lives day by day in perfect accord with the Father’s will. He never repents of misdeeds because he transgresses none of the Father’s laws. He prays for us and with us, but he never asks us to pray for him. We believe that he is consistently sinless. We do not think that one who is only human ever professed to live such a life. He claims to live a perfect life, and we acknowledge that he does. Our piety springs from repentance, but his piety springs from righteousness. He even professes to forgive sins and does heal diseases. No mere man would sanely profess to forgive sin; that is a divine prerogative. And he has seemed to be thus perfect in his righteousness from the times of our first contact with him. We grow in grace and in the knowledge of the truth, but our Master exhibits maturity of righteousness to start with. All men, good and evil, recognize these elements of goodness in Jesus. And yet never is his piety obtrusive or ostentatious. He is both meek and fearless. He seems to approve of our belief in his divinity. He is either what he professes to be, or else he is the greatest hypocrite and fraud the world has ever known. We are persuaded that he is just what he claims to be.
4- منحصر به فرد بودنِ شخصیتِ او و کامل بودنِ کنترلِ عاطفیِ او، ما را متقاعد می‌کند که او ترکیبی از انسانیت و الوهیت است. او به گونه‌ای استوار به چشم‌اندازِ نیاز بشری پاسخ می‌دهد؛ درد و رنج همیشه توجه او را جلب می‌کند. دلسوزیِ او به طور یکسان تحت تأثیر رنج جسمانی، اضطراب ذهنی، یا اندوه روحی قرار می‌گیرد. او وجود ایمان یا هر فیض دیگری را در همنوعان خود به سرعت تشخیص می‌دهد و به طور سخاوتمندانه تصدیق می‌کند. او بسیار عادل و منصف و در عین حال بسیار مهربان و باملاحظه است. او از لجاجت معنوی مردم غمگین می‌شود و هنگامی که آنها رضایت می‌دهند که نور حقیقت را ببینند، شادی می‌کند.
161:2.5 (1785.5)
4. The uniqueness of his character and the perfection of his emotional control convince us that he is a combination of humanity and divinity. He unfailingly responds to the spectacle of human need; suffering never fails to appeal to him. His compassion is moved alike by physical suffering, mental anguish, or spiritual sorrow. He is quick to recognize and generous to acknowledge the presence of faith or any other grace in his fellow men. He is so just and fair and at the same time so merciful and considerate. He grieves over the spiritual obstinacy of the people and rejoices when they consent to see the light of truth.
5- به نظر می‌رسد که او افکار ذهن انسانها را می‌داند و آرزوهای قلبی آنها را درک می‌کند. و او همیشه با روحیۀ پریشان ما همدردی می‌کند. به نظر می‌رسد که او همۀ احساسات انسانی ما را دارا می‌باشد، اما آنها به طرز باشکوهی تجلیل شده‌اند. او به شدت نیکی را دوست دارد و به همان اندازه از گناه متنفّر است. او از یک آگاهی مافوق بشری از حضور الوهیت برخوردار است. او مانند یک انسان دعا می‌کند اما مانند یک خدا عمل می‌کند. به نظر می‌رسد که او چیزها را از قبل می‌داند؛ او حتی اکنون جرأت دارد دربارۀ مرگ خود صحبت کند، اشاره‌ای غیبی به جلال آیندۀ او. او در عین مهربانی، شجاع و متهوّر است. او هرگز در انجام وظیفۀ خود کوتاهی نمی‌کند.
161:2.6 (1786.1)
5. He seems to know the thoughts of men’s minds and to understand the longings of their hearts. And he is always sympathetic with our troubled spirits. He seems to possess all our human emotions, but they are magnificently glorified. He strongly loves goodness and equally hates sin. He possesses a superhuman consciousness of the presence of Deity. He prays like a man but performs like a God. He seems to foreknow things; he even now dares to speak about his death, some mystic reference to his future glorification. While he is kind, he is also brave and courageous. He never falters in doing his duty.
6- ما دائماً تحت تأثیر پدیدۀ دانش فوق بشری او هستیم. به سختی یک روز می‌گذرد اما اتفاقی می‌افتد و آشکار می‌شود که استاد می‌داند به دور از حضور بلافصل او چه می‌گذرد. همچنین به نظر می‌رسد که او از افکار دستیاران خود آگاه است. او بدون شک با شخصیتهای آسمانی ارتباط دارد؛ او بدون چون و چرا در یک سطح معنوی بسیار بالاتر از بقیۀ ما زندگی می‌کند. به نظر می‌رسد که همه چیز برای درک بی‌همتای او آشکار است. او از ما سؤال می‌کند تا توجه ما را جلب کند، نه این که اطلاعات به دست آورد.
161:2.7 (1786.2)
6. We are constantly impressed by the phenomenon of his superhuman knowledge. Hardly does a day pass but something transpires to disclose that the Master knows what is going on away from his immediate presence. He also seems to know about the thoughts of his associates. He undoubtedly has communion with celestial personalities; he unquestionably lives on a spiritual plane far above the rest of us. Everything seems to be open to his unique understanding. He asks us questions to draw us out, not to gain information.
7- اخیراً استاد در تأکید بر اَبَرانسانیت خود درنگ نمی‌کند. از روز منصوب شدن ما به عنوان حواری تا ایام اخیر، او هرگز انکار نکرده است که از سوی پدر در عالم بالا آمده است. او با اقتدار یک آموزگار الهی صحبت می‌کند. استاد درنگ نمی‌کند که آموزشهای مذهبیِ امروز و اعلام بشارت نوین را با اقتداری قاطعانه رد کند. او جسور، قاطع، و مقتدر است. حتی یحیی تعمید دهنده، وقتی سخنان عیسی را شنید، اعلام کرد که او پسر خداست. به نظر می‌رسد که او در حیطۀ خود بسیار شایسته است. او حمایت توده‌ها را نمی‌طلبد؛ او نسبت به عقاید انسانها بی‌تفاوت است. او شجاع است و در عین حال بسیار عاری از غرور است.
161:2.8 (1786.3)
7. Recently the Master does not hesitate to assert his superhumanity. From the day of our ordination as apostles right on down to recent times, he has never denied that he came from the Father above. He speaks with the authority of a divine teacher. The Master does not hesitate to refute the religious teachings of today and to declare the new gospel with positive authority. He is assertive, positive, and authoritative. Even John the Baptist, when he heard Jesus speak, declared that he was the Son of God. He seems to be so sufficient within himself. He craves not the support of the multitude; he is indifferent to the opinions of men. He is brave and yet so free from pride.
8- او دائماً دربارۀ خدا به عنوان یک همدم همیشه حاضر در همۀ کارهایی که انجام می‌دهد صحبت می‌کند. او به انجام کارهای نیک می‌پردازد، زیرا به نظر می‌رسد خدا در اوست. او حیرت‌آورترین اظهارات را دربارۀ خود و مأموریتش در زمین می‌کند، اظهاراتی که اگر او الهی نبود، پوچ بود. او یک بار اعلام کرد: ”پیش از آن که ابراهیم باشد، من هستم.“ او قطعاً ادعای الوهیت کرده است؛ او ادعا می‌کند که با خدا در شراکت است. او در تکرار ادعاهای خود مبنی بر همدمی صمیمانه با پدر آسمانی، تقریباً امکانات زبان را به انتها می‌رساند. او حتی جرأت می‌کند که ادعا کند او و پدر یکی هستند. او می‌گوید هر که او را دیده باشد، پدر را دیده است. و او همۀ این کارهای فوق‌العاده را با چنین حالتِ طبیعیِ کودکانه می‌گوید و انجام می‌دهد. او به همان شیوه‌ای که به رابطۀ خود با ما اشاره می‌کند، به رابطۀ خود با پدر اشاره می‌کند. به نظر می‌رسد که او به خدا بسیار مطمئن است و از این روابط به گونه‌ای واقعی صحبت می‌کند.
161:2.9 (1786.4)
8. He constantly talks about God as an ever-present associate in all that he does. He goes about doing good, for God seems to be in him. He makes the most astounding assertions about himself and his mission on earth, statements which would be absurd if he were not divine. He once declared, “Before Abraham was, I am.” He has definitely claimed divinity; he professes to be in partnership with God. He well-nigh exhausts the possibilities of language in the reiteration of his claims of intimate association with the heavenly Father. He even dares to assert that he and the Father are one. He says that anyone who has seen him has seen the Father. And he says and does all these tremendous things with such childlike naturalness. He alludes to his association with the Father in the same manner that he refers to his association with us. He seems to be so sure about God and speaks of these relations in such a matter-of-fact way.
9- در زندگیِ نیایشیِ او به نظر می‌رسد که او مستقیماً با پدرش ارتباط برقرار می‌کند. ما تعداد کمی از دعاهای او را شنیده‌ایم، اما این تعداد اندک نشان می‌دهد که او با خدا به گونه‌ای رو در رو صحبت می‌کند. به نظر می‌رسد که او آینده و نیز گذشته را می‌داند. او به سادگی نمی‌توانست همۀ اینها باشد و همۀ این کارهای خارق‌العاده را انجام دهد، مگر این که چیزی فراتر از انسان باشد. ما می‌دانیم که او انسان است. ما از آن مطمئن هستیم، اما تقریباً به همان اندازه مطمئن هستیم که او همچنین الهی است. ما ایمان داریم که او الهی است. ما متقاعد شده‌ایم که او پسر انسان و پسر خداست.
161:2.10 (1786.5)
9. In his prayer life he appears to communicate directly with his Father. We have heard few of his prayers, but these few would indicate that he talks with God, as it were, face to face. He seems to know the future as well as the past. He simply could not be all of this and do all of these extraordinary things unless he were something more than human. We know he is human, we are sure of that, but we are almost equally sure that he is also divine. We believe that he is divine. We are convinced that he is the Son of Man and the Son of God.
هنگامی که نَتَنائیل و توما گفتگوهای خود را با رُودَن به پایان رساندند، با عجله به سمت اورشلیم رفتند تا به همتایان حواریِ خود بپیوندند. آنها در روز جمعۀ آن هفته به آنجا رسیدند. این یک تجربۀ بزرگ در زندگی همۀ این سه ایماندار بود، و سایر حواریون از بازگویی این تجربیات توسط نَتَنائیل و توما چیزهای زیادی آموختند.
161:2.11 (1787.1)
When Nathaniel and Thomas had concluded their conferences with Rodan, they hurried on toward Jerusalem to join their fellow apostles, arriving on Friday of that week. This had been a great experience in the lives of all three of these believers, and the other apostles learned much from the recounting of these experiences by Nathaniel and Thomas.
161:2.12 (1787.2)
Rodan made his way back to Alexandria, where he long taught his philosophy in the school of Meganta. He became a mighty man in the later affairs of the kingdom of heaven; he was a faithful believer to the end of his earth days, yielding up his life in Greece with others when the persecutions were at their height.
در ذهن عیسی آگاهی از الوهیت تا زمان تعمیدش یک رشد تدریجی بود. پس از این که او از سرشت الهی، وجود پیش بشری، و امتیازات جهانی خود به طور کامل آگاه شد، به نظر می‌رسد که او از قدرت محدود کردن آگاهی انسانی خود از الوهیت خود به طور گوناگون برخوردار شده است. برای ما اینطور به نظر می‌رسد که از زمان تعمید او تا مصلوب شدنش، برای عیسی کاملاً اختیاری بود که آیا فقط به ذهن بشری وابسته باشد یا از آگاهی ذهن انسانی و الهی، هر دو، استفاده کند. گاهی به نظر می‌رسید که او فقط از آن اطلاعاتی خود را بهره‌مند می‌سازد که در عقل انسان وجود دارد. در مواقع دیگر به نظر می‌رسید که با چنان دانش و خرد کاملی عمل می‌کند که تنها با استفاده از محتوای مافوق بشریِ آگاهیِ الهیِ او می‌توانست به دست آید.
161:3.1 (1787.3)
Consciousness of divinity was a gradual growth in the mind of Jesus up to the occasion of his baptism. After he became fully self-conscious of his divine nature, prehuman existence, and universe prerogatives, he seems to have possessed the power of variously limiting his human consciousness of his divinity. It appears to us that from his baptism until the crucifixion it was entirely optional with Jesus whether to depend only on the human mind or to utilize the knowledge of both the human and the divine minds. At times he appeared to avail himself of only that information which was resident in the human intellect. On other occasions he appeared to act with such fullness of knowledge and wisdom as could be afforded only by the utilization of the superhuman content of his divine consciousness.
ما می‌توانیم کارکردهای منحصر به فرد او را تنها با پذیرش این نظریه درک کنیم که او می‌توانست، به میل خود، آگاهی ربانی خود را محدود سازد. ما کاملاً آگاهیم که او مکرراً پیش آگاهی خود از رویدادها را از یارانش دریغ می‌داشت، و این که او از ماهیت تفکر و برنامه‌ریزی آنها آگاه بود. ما درک می‌کنیم که او نمی‌خواست پیروانش کاملاً بدانند که او قادر است افکار آنها را تشخیص دهد و به برنامه‌های آنها پی ببرد. او مایل نبود که از مفهوم انسان بدان گونه که در ذهن حواریون و شاگردانش وجود داشت بیش از حد فراتر رود.
161:3.2 (1787.4)
We can understand his unique performances only by accepting the theory that he could, at will, self-limit his divinity consciousness. We are fully cognizant that he frequently withheld from his associates his foreknowledge of events, and that he was aware of the nature of their thinking and planning. We understand that he did not wish his followers to know too fully that he was able to discern their thoughts and to penetrate their plans. He did not desire too far to transcend the concept of the human as it was held in the minds of his apostles and disciples.
ما در متمایز نمودنِ کنش او برای محدود کردن خودآگاهی الهی او از تکنیک پنهان کردنِ پیش‌آگاهی و تشخیص فکری او از معاشران انسانی او کاملاً دچار مشکل هستیم. ما متقاعد شده‌ایم که او از هر دوی این تکنیکها استفاده کرده است، اما همیشه نمی‌توانیم، در یک نمونۀ معین، مشخص کنیم که او از کدام روش استفاده کرده است. ما مکرراً مشاهده می‌کردیم که او فقط با محتوای آگاهی انسانی عمل می‌کند؛ سپس ما او را در حال گفتگو با سرپرستان گروههای آسمانی جهان دیدیم و عملکرد بی‌چون و چرای ذهن الهی را تشخیص دادیم. و سپس در موارد تقریباً بیشماری شاهد عملکرد این شخصیتِ ترکیبیِ انسان و خدا بودیم که با پیوند کامل ظاهری ذهن انسانی و الهی فعال می‌شد. این حد شناخت ما از چنین پدیده‌هایی است؛ به راستی ما حقیقت کامل در مورد این راز را عملاً نمی‌دانیم.
161:3.3 (1787.5)
We are utterly at a loss to differentiate between his practice of self-limiting his divine consciousness and his technique of concealing his preknowledge and thought discernment from his human associates. We are convinced that he used both of these techniques, but we are not always able, in a given instance, to specify which method he may have employed. We frequently observed him acting with only the human content of consciousness; then would we behold him in conference with the directors of the celestial hosts of the universe and discern the undoubted functioning of the divine mind. And then on almost numberless occasions did we witness the working of this combined personality of man and God as it was activated by the apparent perfect union of the human and the divine minds. This is the limit of our knowledge of such phenomena; we really do not actually know the full truth about this mystery.