کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 160
رُودَنِ اسکندریه
رُودَنِ اسکندریه
Paper 160
Rodan of Alexandria
Rodan of Alexandria
در صبح روز یکشنبه، 18 سپتامبر، آندریاس اعلام کرد که هیچ کاری برای هفتۀ پیش رو برنامه‌ریزی نخواهد شد. همۀ حواریون، به جز نَتَنائیل و توما به خانه رفتند تا با خانواده‌هایشان دیدار کنند یا نزد دوستانشان موقتاً اقامت کنند. در این هفته، عیسی از یک دورۀ استراحت تقریباً کامل برخوردار گشت، اما نَتَنائیل و توما با یک فیلسوف خاص یونانی از اسکندریه به نام رُودَن بسیار مشغول گفتگو بودند. این یونانی اخیراً از طریق آموزش یکی از یاران اَبنیر که در اسکندریه یک کار بشارتی انجام داده بود یک شاگرد عیسی شده بود. رُودَن اکنون به طور جدی مشغول کار هماهنگ کردنِ فلسفه‌اش پیرامون زندگی با آموزشهای جدید مذهبی عیسی شده بود، و او با این امید که استاد در رابطه با این مسائل با او صحبت کند به مجدل آمده بود. او همچنین شدیداً مایل بود که نسخه‌ای دست اول و معتبر از انجیل را از عیسی و یا یکی از حواریونش به دست آورد. اگر چه استاد از وارد شدن به چنین گفتگویی با رُودَن خودداری کرد، اما او را با مهربانی پذیرفت و فوراً رهنمود داد که نَتَنائیل و توما باید به تمام آنچه او برای گفتن داشت گوش دهند و متقابلاً دربارۀ انجیل به او بگویند.
160:0.1 (1772.1)
ON SUNDAY morning, September 18, Andrew announced that no work would be planned for the coming week. All of the apostles, except Nathaniel and Thomas, went home to visit their families or to sojourn with friends. This week Jesus enjoyed a period of almost complete rest, but Nathaniel and Thomas were very busy with their discussions with a certain Greek philosopher from Alexandria named Rodan. This Greek had recently become a disciple of Jesus through the teaching of one of Abner’s associates who had conducted a mission at Alexandria. Rodan was now earnestly engaged in the task of harmonizing his philosophy of life with Jesus’ new religious teachings, and he had come to Magadan hoping that the Master would talk these problems over with him. He also desired to secure a firsthand and authoritative version of the gospel from either Jesus or one of his apostles. Though the Master declined to enter into such a conference with Rodan, he did receive him graciously and immediately directed that Nathaniel and Thomas should listen to all he had to say and tell him about the gospel in return.
زندگی انسان شامل سه انگیزۀ بزرگ است: امیال، آرزوها، و جذابیت‌ها. کاراکتر قوی، شخصیت آمرانه، تنها با تبدیل نمودنِ میل طبیعیِ زندگی به هنر اجتماعیِ زندگی کردن و با تبدیل امیال کنونی به آن آرزوهای والاتری که قادر به دستیابی پایدار هستند به دست می‌آید، در حالی که جذابیت‌های عادیِ وجود باید از ایده‌های متعارف و تثبیت شدۀ فرد به قلمروهای بالاترِ ایده‌های کاوش نشده و آرمانهای کشف نشده انتقال یابد.
160:1.2 (1772.3)
Human life consists in three great drives—urges, desires, and lures. Strong character, commanding personality, is only acquired by converting the natural urge of life into the social art of living, by transforming present desires into those higher longings which are capable of lasting attainment, while the commonplace lure of existence must be transferred from one’s conventional and established ideas to the higher realms of unexplored ideas and undiscovered ideals.
هر چه تمدن پیچیده‌تر شود، هنر زندگی دشوارتر خواهد شد. هر چه تغییرات در رسوم اجتماعی سریعتر باشد، کار رشد کاراکتر پیچیده‌تر خواهد شد. در هر ده نسل، نوع بشر برای ادامۀ پیشرفت باید هنر زندگی را از نو بیاموزد. و اگر انسان چنان مبتکر شود که با سرعت بیشتری بر پیچیدگیهای جامعه بیفزاید، شاید در هر نسل هنر زندگی در زمان کمتری نیاز به مهارت مجدد خواهد داشت. اگر تکامل هنر زندگی نتواند با تکنیک وجود همگام شود، بشریت به سرعت به میل سادۀ زندگی — دستیابی به ارضای خواسته‌های کنونی — باز خواهد گشت. بدین ترتیب بشریت نابالغ باقی خواهد ماند؛ جامعه در رشد به بلوغِ کامل شکست خواهد خورد.
160:1.3 (1772.4)
The more complex civilization becomes, the more difficult will become the art of living. The more rapid the changes in social usage, the more complicated will become the task of character development. Every ten generations mankind must learn anew the art of living if progress is to continue. And if man becomes so ingenious that he more rapidly adds to the complexities of society, the art of living will need to be remastered in less time, perhaps every single generation. If the evolution of the art of living fails to keep pace with the technique of existence, humanity will quickly revert to the simple urge of living—the attainment of the satisfaction of present desires. Thus will humanity remain immature; society will fail in growing up to full maturity.
بلوغ اجتماعی برابر با درجه‌ای است که انسان مایل به رها نمودنِ ارضای امیالِ صرفاً گذرا و موجود در ازای در ذهن پروراندنِ آن آرزوهای برتر است که تلاش برای دستیابی به آن موجب خشنودیهای فراوان‌ترِ پیشرفت تدریجی به سوی اهداف دائم می‌شود. اما نشان راستینِ بلوغ اجتماعی، تمایل مردم به رها نمودنِ حق زندگیِ مسالمت‌آمیز و رضایت‌مندانه تحت استانداردهای ترویج دهندۀ آسایش‌طلبانۀ جذابیتِ اعتقادات تثبیت شده و ایده‌های متعارف، و به جای آن، دنبال نمودنِ اغوای مشوش کننده و نیازمند انرژیِ تعقیبِ احتمالاتِ کاوش نشدۀ دستیابی به اهداف کشف نشدۀ واقعیتهای آرمانگرایانۀ معنوی است.
160:1.4 (1773.1)
Social maturity is equivalent to the degree to which man is willing to surrender the gratification of mere transient and present desires for the entertainment of those superior longings the striving for whose attainment affords the more abundant satisfactions of progressive advancement toward permanent goals. But the true badge of social maturity is the willingness of a people to surrender the right to live peaceably and contentedly under the ease-promoting standards of the lure of established beliefs and conventional ideas for the disquieting and energy-requiring lure of the pursuit of the unexplored possibilities of the attainment of undiscovered goals of idealistic spiritual realities.
حیوانات نسبت به اشتیاق به زندگی به طور عالی واکنش نشان می‌دهند، اما فقط انسان می‌تواند به هنر زندگی دست یابد، گر چه اکثریت نوع بشر فقط اشتیاقی حیوانی نسبت به زندگی کردن را تجربه می‌کند. حیوانات فقط این میل کور و غریزی را می‌دانند؛ انسان قادر است از این میل به عملکرد طبیعی فراتر رود. انسان ممکن است انتخاب کند که در سطح عالیِ هنرِ هوشمند، و حتی شادی آسمانی و وجد معنوی، زندگی کند. حیوانات در مورد اهداف زندگی هیچ پرس و جویی نمی‌کنند؛ از این رو هیچگاه نگران نمی‌شوند، و خودکشی هم نمی‌کنند. خودکشی در میان انسانها گواه این امر است که چنین موجوداتی از مرحلۀ صرفاً حیوانیِ وجود بیرون آمده‌اند، و نیز گویای این واقعیتِ فراتر است که تلاشهای اکتشافیِ چنین موجودات بشری نتوانسته است به سطوح هنرمندانۀ تجربۀ انسانی دست یابد. حیوانات معنای زندگی را نمی‌دانند؛ انسان نه تنها از ظرفیت شناخت ارزشها و درک معانی برخورد است، بلکه از معنی معانی نیز آگاه است — او نسبت به بینش خود آگاه است.
160:1.5 (1773.2)
Animals respond nobly to the urge of life, but only man can attain the art of living, albeit the majority of mankind only experience the animal urge to live. Animals know only this blind and instinctive urge; man is capable of transcending this urge to natural function. Man may elect to live upon the high plane of intelligent art, even that of celestial joy and spiritual ecstasy. Animals make no inquiry into the purposes of life; therefore they never worry, neither do they commit suicide. Suicide among men testifies that such beings have emerged from the purely animal stage of existence, and to the further fact that the exploratory efforts of such human beings have failed to attain the artistic levels of mortal experience. Animals know not the meaning of life; man not only possesses capacity for the recognition of values and the comprehension of meanings, but he also is conscious of the meaning of meanings—he is self-conscious of insight.
هنگامی که انسانها جرأت می‌کنند که یک زندگی سرشار از اشتیاق طبیعی را به نفع یک زندگیِ همراه با هنرِ ماجراجویانه و منطق نامطمئن کنار بگذارند، باید انتظار داشته باشند که حداقل تا زمان دستیابی آنها به درجه‌ای از بلوغ عقلانی و عاطفی، متحمل مخاطرات ناشی از خسارات عاطفی — تضادها، ناراحتی، و عدم اطمینان — شوند. دلسردی، نگرانی، و تن‌آسایی شواهد قطعی عدم بلوغ اخلاقی هستند. جامعۀ بشری با دو مشکل روبرو است: دستیابی به بلوغ فرد و دستیابی به بلوغ مردم. موجود بشری بالغ به زودی شروع می‌کند به همۀ انسانهای دیگر با احساسات مهرآمیز و با حس بردباری نگاه کند. انسانهای بالغ به افراد نابالغ با عشق و ملاحظه‌ای که والدین به فرزندانشان دارند نگاه می‌کنند.
160:1.6 (1773.3)
When men dare to forsake a life of natural craving for one of adventurous art and uncertain logic, they must expect to suffer the consequent hazards of emotional casualties—conflicts, unhappiness, and uncertainties—at least until the time of their attainment of some degree of intellectual and emotional maturity. Discouragement, worry, and indolence are positive evidence of moral immaturity. Human society is confronted with two problems: attainment of the maturity of the individual and attainment of the maturity of the race. The mature human being soon begins to look upon all other mortals with feelings of tenderness and with emotions of tolerance. Mature men view immature folks with the love and consideration that parents bear their children.
زندگی موفقیت‌آمیز چیزی بیشتر یا کمتر از هنر تسلط بر تکنیکهای قابل اطمینان برای حل مشکلات روزمره نیست. اولین قدم در حل هر مشکلی این است که دشواری معیّن شود، مشکل جدا شود، و سرشت و وخامت آن صادقانه شناخته شود. اشتباه بزرگ این است که وقتی مشکلات زندگی ترسهای عمیق ما را برمی‌انگیزد، ما از پذیرفتن آنها امتناع کنیم. به همین ترتیب، هنگامی که تصدیق دشواریهای ما مستلزم کاهش غرورِ گرامی داشته شدۀ دیرینۀ ما، اعتراف به حسادت، یا کنار گذاشتنِ تعصبات عمیق است، یک فرد معمولی ترجیح می‌دهد که به توهمات قدیمیِ امنیت و به احساسات کاذب امنیت که مدتها گرامی داشته شده‌اند بچسبد. فقط یک انسان شجاع مایل است آنچه را که یک ذهن صادق و منطقی کشف می‌کند صادقانه بپذیرد، و با بی‌پروایی با آن روبرو شود.
160:1.7 (1773.4)
Successful living is nothing more or less than the art of the mastery of dependable techniques for solving common problems. The first step in the solution of any problem is to locate the difficulty, to isolate the problem, and frankly to recognize its nature and gravity. The great mistake is that, when life problems excite our profound fears, we refuse to recognize them. Likewise, when the acknowledgment of our difficulties entails the reduction of our long-cherished conceit, the admission of envy, or the abandonment of deep-seated prejudices, the average person prefers to cling to the old illusions of safety and to the long-cherished false feelings of security. Only a brave person is willing honestly to admit, and fearlessly to face, what a sincere and logical mind discovers.
راه حل عاقلانه و مؤثر پیرامون هر مشکلی ایجاب می‌کند که ذهن از تعصب، احساسات شدید، و کلیۀ تعصبات صرفاً شخصی دیگر رها باشد، زیرا ممکن است آنها مانع بررسی منصفانۀ عوامل واقعیِ مشکلی گردند که برای یافتن راه حل خود را عرضه نموده‌اند. حل مشکلات زندگی مستلزم شجاعت و صداقت است. فقط افراد صادق و با شهامت قادرند از میان پیچ و خم مبهوت کننده و گیج کنندۀ زندگی شجاعانه به جایی بروند که منطقِ یک ذهن بی‌باک ممکن است به آنجا راهبری کند. و این رهایی ذهن و روان هرگز نمی‌تواند بدون نیروی محرکۀ یک شور و شوق هوشمندانه که در مرز غیرت مذهبی است تحقق یابد. برای سوق دادن انسان به تعقیب هدفی که با مشکلات دشوار مادی و مخاطرات متعدد عقلانی همراه است، به جذابیت یک آرمان بزرگ نیاز است.
160:1.8 (1773.5)
The wise and effective solution of any problem demands that the mind shall be free from bias, passion, and all other purely personal prejudices which might interfere with the disinterested survey of the actual factors that go to make up the problem presenting itself for solution. The solution of life problems requires courage and sincerity. Only honest and brave individuals are able to follow valiantly through the perplexing and confusing maze of living to where the logic of a fearless mind may lead. And this emancipation of the mind and soul can never be effected without the driving power of an intelligent enthusiasm which borders on religious zeal. It requires the lure of a great ideal to drive man on in the pursuit of a goal which is beset with difficult material problems and manifold intellectual hazards.
حتی اگر شما برای روبرویی با وضعیتهای دشوار زندگی به طور مؤثر مجهز باشید، به سختی می‌توانید انتظار موفقیت داشته باشید، مگر این که با آن خردِ ذهن و جاذبۀ شخصیت تجهیز شوید که شما را قادر سازد حمایت و همکاری صمیمانۀ همنوعان خود را به دست آورید. شما نمی‌توانید در کار سکولار یا مذهبی به میزان زیادی از موفقیت امید داشته باشید، مگر این که بتوانید یاد بگیرید چگونه همتایان خود را متقاعد سازید، چگونه انسانها را قانع کنید. شما صرفاً باید درایت و شکیبایی داشته باشید.
160:1.9 (1774.1)
Even though you are effectively armed to meet the difficult situations of life, you can hardly expect success unless you are equipped with that wisdom of mind and charm of personality which enable you to win the hearty support and co-operation of your fellows. You cannot hope for a large measure of success in either secular or religious work unless you can learn how to persuade your fellows, to prevail with men. You simply must have tact and tolerance.
اما بهترین روش حل مسئله را از عیسی، استاد شما، آموخته‌ام. من به آن چیزی اشاره دارم که او به طور مداوم انجام می‌دهد، و کاملاً صادقانه به شما آموزش داده است: مراقبۀ پرستشگرانه در خلوت. در این عادت عیسی که مکرراً تنها می‌رود تا با پدر آسمانی راز و نیاز کند، این تکنیک یافت می‌شود که نه فقط از قدرت و خردِ انباشته شونده برای تضادهای معمول زندگی برخوردار است، بلکه همچنین برای حل مشکلات بالاتر که سرشتی اخلاقی و معنوی دارند انرژی تخصیص می‌دهد. اما حتی روشهای صحیح حل مشکلات، نقایص ذاتیِ شخصیت را جبران نخواهد کرد، یا فقدان گرسنگی و تشنگی برای درستکاری واقعی را جبران نخواهد کرد.
160:1.10 (1774.2)
But the greatest of all methods of problem solving I have learned from Jesus, your Master. I refer to that which he so consistently practices, and which he has so faithfully taught you, the isolation of worshipful meditation. In this habit of Jesus’ going off so frequently by himself to commune with the Father in heaven is to be found the technique, not only of gathering strength and wisdom for the ordinary conflicts of living, but also of appropriating the energy for the solution of the higher problems of a moral and spiritual nature. But even correct methods of solving problems will not compensate for inherent defects of personality or atone for the absence of the hunger and thirst for true righteousness.
من عمیقاً تحت تأثیر این عادت عیسی هستم که به تنهایی می‌رود تا در این مواقعِ بررسیِ انفرادیِ مشکلات زندگی شرکت کند؛ برای مواجهه با مطالبات چندگانۀ خدمت اجتماعی، به دنبال اندوخته‌های نوین خرد و انرژی باشد؛ هدف عالی زندگی را در واقع از طریق قرار دادنِ کل شخصیت تحت تابعیتِ خودآگاهیِ تماس با ربانیت، برانگیزد و تعمیق کند؛ برخوردار شدن از روشهای نوین و بهتر برای تطبیقِ خود با وضعیتهای پیوسته در حال تغییرِ وجود زنده را درک کند؛ آن بازسازیها و تنظیمات حیاتیِ رویکردهای شخصیِ فرد را که برای بینشِ افزایش یافته نسبت به هر چیزِ ارزشمند و واقعی بسیار ضروری هستند به اجرا در آورد؛ و همۀ این کارها را با چشمی که تنها روی جلال خداوند متمرکز است انجام دهد، یعنی مطابق این دعای مورد علاقۀ استادتان صادقانه زندگی کند: ”نه خواست من، بلکه خواست تو انجام شود.“
160:1.11 (1774.3)
I am deeply impressed with the custom of Jesus in going apart by himself to engage in these seasons of solitary survey of the problems of living; to seek for new stores of wisdom and energy for meeting the manifold demands of social service; to quicken and deepen the supreme purpose of living by actually subjecting the total personality to the consciousness of contacting with divinity; to grasp for possession of new and better methods of adjusting oneself to the ever-changing situations of living existence; to effect those vital reconstructions and readjustments of one’s personal attitudes which are so essential to enhanced insight into everything worth while and real; and to do all of this with an eye single to the glory of God—to breathe in sincerity your Master’s favorite prayer, “Not my will, but yours, be done.”
این شیوۀ پرستشگرانۀ استاد شما آن آرامشی را به ارمغان می‌آورد که ذهن را احیا می‌کند؛ آن روشنگری که روان را الهام می‌بخشد؛ آن شهامتی که فرد را قادر می‌سازد که شجاعانه با مشکلات خود روبرو شود؛ آن خود فهمی که ترسِ تضعیف کننده را از بین می‌برد؛ و آن آگاهی از یگانگی با ربانیت که انسان را با اطمینانی تجهیز می‌کند که او را قادر می‌سازد جرأت کند خداگونه باشد. آرامشِ پرستش، یا ارتباط معنوی بدان گونه که توسط استاد انجام شد، تنش را فرو می‌نشاند، تضادها را از بین می‌برد، و مجموع منابع شخصیت را به شدت افزایش می‌دهد. و تمام این فلسفه، به علاوۀ پیام الهیِ پادشاهی، مذهب جدیدی را بدان گونه که من آن را می‌فهمم تشکیل می‌دهد.
160:1.12 (1774.4)
This worshipful practice of your Master brings that relaxation which renews the mind; that illumination which inspires the soul; that courage which enables one bravely to face one’s problems; that self-understanding which obliterates debilitating fear; and that consciousness of union with divinity which equips man with the assurance that enables him to dare to be Godlike. The relaxation of worship, or spiritual communion as practiced by the Master, relieves tension, removes conflicts, and mightily augments the total resources of the personality. And all this philosophy, plus the gospel of the kingdom, constitutes the new religion as I understand it.
تعصب روان را نسبت به شناخت حقیقت کور می‌کند، و تعصب را فقط می‌توان از طریق وقف صادقانۀ روان به عشقِ احترام‌آمیزِ یک آرمان که نسبت به همنوعان فرد همه‌شمول و فراگیر است از بین بُرد. تعصب با خودخواهی پیوند جدایی ناپذیر دارد. تعصب را تنها می‌توان با کنار گذاشتن خودخواهی و با جایگزین کردن آن با جستجوی ارضای خدمت به آرمانی که نه تنها از خود بزرگتر است، بلکه حتی از همۀ بشریت بزرگتر است، یعنی جستجو برای خدا و دستیابی به ربانیت، از میان برد. شواهد بلوغ شخصیت شامل دگرگونی آرزوی انسان می‌باشد، به گونه‌ای که دائماً به دنبال تحقق آن ارزشهایی است که از همه بالاتر و به الهی‌ترین گونه واقعی است.
160:1.13 (1774.5)
Prejudice blinds the soul to the recognition of truth, and prejudice can be removed only by the sincere devotion of the soul to the adoration of a cause that is all-embracing and all-inclusive of one’s fellow men. Prejudice is inseparably linked to selfishness. Prejudice can be eliminated only by the abandonment of self-seeking and by substituting therefor the quest of the satisfaction of the service of a cause that is not only greater than self, but one that is even greater than all humanity—the search for God, the attainment of divinity. The evidence of maturity of personality consists in the transformation of human desire so that it constantly seeks for the realization of those values which are highest and most divinely real.
در یک دنیای پیوسته در حال تغییر، در بحبوحۀ یک نظم اجتماعیِ در حال تکامل، حفظ اهداف تثبیت شده و تعیین شدۀ سرنوشت غیرممکن است. ثبات شخصیت را فقط کسانی می‌توانند تجربه کنند که خدای زنده را به عنوان هدف جاودانِ دستیابیِ بیکران کشف نموده و پذیرفته باشند. و از این رو، انتقال هدف فرد از زمان به ابدیت، از زمین به بهشت، از انسانی به الهی، مستلزم این است که انسان حیات نو یابد، تغییر کیش دهد، تولدی نو یابد؛ که او فرزندِ از نو آفریده شدۀ روح الهی شود؛ که او به برادریِ پادشاهیِ آسمان وارد شود. همۀ فلسفه‌ها و مذاهب که به حد مطلوب این آرمانها نمی‌رسند ناکامل هستند. فلسفه‌ای که من آموزش می‌دهم، در پیوند با انجیلی که شما موعظه می‌کنید، نمایانگر مذهب نوینِ کمال، آرمان همۀ نسلهای آینده است. و این حقیقت دارد، زیرا آرمان ما، نهایی، خطاناپذیر، جاودان، جهانی، مطلق، و بیکران است.
160:1.14 (1774.6)
In a continually changing world, in the midst of an evolving social order, it is impossible to maintain settled and established goals of destiny. Stability of personality can be experienced only by those who have discovered and embraced the living God as the eternal goal of infinite attainment. And thus to transfer one’s goal from time to eternity, from earth to Paradise, from the human to the divine, requires that man shall become regenerated, converted, be born again; that he shall become the re-created child of the divine spirit; that he shall gain entrance into the brotherhood of the kingdom of heaven. All philosophies and religions which fall short of these ideals are immature. The philosophy which I teach, linked with the gospel which you preach, represents the new religion of maturity, the ideal of all future generations. And this is true because our ideal is final, infallible, eternal, universal, absolute, and infinite.
فلسفۀ من این انگیزه را به من داد که واقعیتهای فضیلت راستین، هدف کمال را جستجو کنم. اما اشتیاق من بی‌فایده بود؛ جستجوی من فاقد نیروی محرکه بود؛ جستجوی من دچار عدم اطمینان از جهت‌گیری بود. و این کمبودها توسط این بشارت نوین عیسی، با تقویت بینشها، ارتقاء آرمانها، و ثبات اهداف آن، به وفور جبران شده است. بدون تردید و نگرانی، اکنون می‌توانم با تمام قلبم به این کار مخاطره‌آمیز ابدی وارد شوم.
160:1.15 (1775.1)
My philosophy gave me the urge to search for the realities of true attainment, the goal of maturity. But my urge was impotent; my search lacked driving power; my quest suffered from the absence of certainty of directionization. And these deficiencies have been abundantly supplied by this new gospel of Jesus, with its enhancement of insights, elevation of ideals, and settledness of goals. Without doubts and misgivings I can now wholeheartedly enter upon the eternal venture.
فقط دو راه وجود دارد که انسانها بتوانند به واسطۀ آن با هم زندگی کنند: راه مادی یا حیوانی و راه معنوی یا بشری. حیوانات با استفاده از علامتها و صداها می‌توانند به صورت محدود با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. اما این اَشکال ارتباطی، معانی، ارزشها، یا ایده‌ها را منتقل نمی‌کنند. تنها تمایز میان انسان و حیوان این است که انسان می‌تواند از طریق سمبلها که یقیناً معانی، ارزشها، ایده‌ها، و حتی آرمانها را تعیین و مشخص می‌کند با همنوعان خود ارتباط برقرار کند.
160:2.1 (1775.2)
There are just two ways in which mortals may live together: the material or animal way and the spiritual or human way. By the use of signals and sounds animals are able to communicate with each other in a limited way. But such forms of communication do not convey meanings, values, or ideas. The one distinction between man and the animal is that man can communicate with his fellows by means of symbols which most certainly designate and identify meanings, values, ideas, and even ideals.
این توانایی در برقراری ارتباط و اشتراک معانی است که فرهنگ بشری را به وجود می‌آورد و انسان را قادر می‌سازد که از طریق ارتباطات اجتماعی، تمدنها را بسازد. دانش و خرد به دلیل توانایی انسان در انتقال این داراییها به نسلهای بعد انباشته می‌شود. و بدین طریق این فعالیتهای فرهنگیِ مردمان پدیدار می‌شود: هنر، دانش، مذهب، و فلسفه.
160:2.3 (1775.4)
It is this ability to communicate and share meanings that constitutes human culture and enables man, through social associations, to build civilizations. Knowledge and wisdom become cumulative because of man’s ability to communicate these possessions to succeeding generations. And thereby arise the cultural activities of the race: art, science, religion, and philosophy.
ارتباط نمادین میان موجودات بشری به وجود آمدن گروههای اجتماعی را از پیش تعیین می‌کند. مؤثرترین گروه از میان کلیۀ گروههای اجتماعی، خانواده، و بیشتر به ویژه دو والدین است. محبتِ شخصی پیوندی معنوی است که این ارتباطات مادی را نگه می‌دارد. چنین رابطۀ مؤثری میان دو شخصِ همجنس نیز ممکن است، همانطور که در دلبستگیهای دوستیهای راستین به وفور نشان داده می‌شود.
160:2.4 (1775.5)
Symbolic communication between human beings predetermines the bringing into existence of social groups. The most effective of all social groups is the family, more particularly the two parents. Personal affection is the spiritual bond which holds together these material associations. Such an effective relationship is also possible between two persons of the same sex, as is so abundantly illustrated in the devotions of genuine friendships.
1- ابراز خود و درک خودِ متقابل. بسیاری از انگیزه‌های متعالی بشری می‌میرند زیرا کسی نیست که بیان آنها را بشنود. به راستی تنها بودن برای انسان خوب نیست. درجاتی از شناخت و مقدار معینی از قدردانی برای رشد کاراکتر انسان ضروری است. بدون عشقِ راستینِ کانون خانواده، هیچ کودکی نمی‌تواند به رشدِ کاملِ کاراکترِ نرمال دست یابد. کاراکتر چیزی بیش از ذهن و اخلاقیات صرف است. از میان تمام روابط اجتماعی که برای رشد کاراکتر محاسبه می‌شود، مؤثرترین و ایده‌آل‌ترینِ آنها، دوستیِ مهرآمیز و فهم مرد و زن در پذیرش متقابل ازدواج هوشمندانه است. ازدواج، با روابط چندگانه‌اش، به بهترین وجه طراحی شده تا آن امیال ارزشمند و آن انگیزه‌های والاتری را که برای رشد یک کاراکتر قوی ضروری هستند به وجود آورد. از این رو من برای تجلیل از زندگی خانوادگی مکث نمی‌کنم، زیرا استاد شما رابطۀ پدری - فرزندی را دقیقاً به عنوان سنگ بنای این بشارت نوین پادشاهی به گونه‌ای خردمندانه انتخاب کرده است. و چنین اجتماع بی‌همتایی از رابطه، زن و مردی که مشتاقانه پذیرای والاترین آرمانهای زمان هستند، چنان تجربۀ ارزشمند و خشنود کننده‌ای است که ارزش هر بها و هر فداکاری را به عنوان لازمۀ داشتن آن داراست.
160:2.6 (1775.7)
1. Mutual self-expression and self-understanding. Many noble human impulses die because there is no one to hear their expression. Truly, it is not good for man to be alone. Some degree of recognition and a certain amount of appreciation are essential to the development of human character. Without the genuine love of a home, no child can achieve the full development of normal character. Character is something more than mere mind and morals. Of all social relations calculated to develop character, the most effective and ideal is the affectionate and understanding friendship of man and woman in the mutual embrace of intelligent wedlock. Marriage, with its manifold relations, is best designed to draw forth those precious impulses and those higher motives which are indispensable to the development of a strong character. I do not hesitate thus to glorify family life, for your Master has wisely chosen the father-child relationship as the very cornerstone of this new gospel of the kingdom. And such a matchless community of relationship, man and woman in the fond embrace of the highest ideals of time, is so valuable and satisfying an experience that it is worth any price, any sacrifice, requisite for its possession.
2- پیوند روانها — تجهیز خرد. هر موجود بشری دیر یا زود برداشت مشخصی از این دنیا و بینش معینی از دنیای بعد را به دست می‌آورد. اکنون می‌توان از طریق ارتباط شخصیت، این دیدگاههای وجود موقت و چشم‌اندازهای جاودان را متحد نمود. بدین ترتیب، ذهنِ یک فرد ارزشهای معنوی خود را با به دست آوردنِ بخش عمدۀ بینش دیگری افزایش می‌دهد. انسانها به همین ترتیب از طریق ادغام داراییهای مربوطۀ معنوی خویش روان را غنی می‌سازند. علاوه بر این، انسان به همین شیوه قادر است از آن تمایلِ همیشگی به قربانیِ تحریفِ بینش شدن، تعصب در دیدگاه، و تنگ نظری اجتناب کند. تنها از طریق تماس صمیمانه با اذهان دیگر می‌توان از ترس، حسادت، و غرور پیشگیری نمود. توجه شما را به این واقعیت جلب می‌کنم که استاد هرگز شما را به تنهایی بیرون نمی‌فرستد تا برای گسترش پادشاهی کار کنید؛ او همیشه شما را دو به دو می‌فرستد. و از آنجایی که خرد، اَبَر دانش است، نتیجه این می‌شود که در پیوند خرد، گروه اجتماعی، کوچک یا بزرگ، متقابلاً همۀ دانش را به اشتراک می‌گذارد.
160:2.7 (1776.1)
2. Union of souls—the mobilization of wisdom. Every human being sooner or later acquires a certain concept of this world and a certain vision of the next. Now it is possible, through personality association, to unite these views of temporal existence and eternal prospects. Thus does the mind of one augment its spiritual values by gaining much of the insight of the other. In this way men enrich the soul by pooling their respective spiritual possessions. Likewise, in this same way, man is enabled to avoid that ever-present tendency to fall victim to distortion of vision, prejudice of viewpoint, and narrowness of judgment. Fear, envy, and conceit can be prevented only by intimate contact with other minds. I call your attention to the fact that the Master never sends you out alone to labor for the extension of the kingdom; he always sends you out two and two. And since wisdom is superknowledge, it follows that, in the union of wisdom, the social group, small or large, mutually shares all knowledge.
3- اشتیاق برای زندگی. انزوا به این تمایل دارد که بار انرژیِ روان را تهی سازد. معاشرت با همنوعان فرد برای بازسازیِ اشتیاق برای زندگی لازم است و برای حفظ شجاعت برای جنگیدن در آن نبردهایی که به دنبال صعود به سطوح بالاتر زندگی بشری رخ می‌دهند ضروری است. دوستی شادیها را افزایش می‌دهد و پیروزیهای زندگی را جلال می‌دهد. معاشرتهای مهرآمیز و صمیمانۀ بشری به این تمایل دارند که غم و اندوه را از رنجِ آن و سختی را از بیشترِ تلخی آن بربایند. حضور یک دوست همۀ زیباییها را افزایش می‌دهد و هر نیکی را تعالی می‌بخشد. انسان از طریق نمادهای هوشمندانه قادر است ظرفیتهای قدردانی دوستانش را برانگیزد و گسترش دهد. یکی از برجسته‌ترین افتخارات دوستی انسان، این قدرت و امکانِ برانگیختنِ متقابلِ تخیل است. قدرت بزرگ معنوی، در آگاهی از وقف قلبی به یک آرمان مشترک، و وفاداری متقابل به یک الوهیت کیهانی است.
160:2.8 (1776.2)
3. The enthusiasm for living. Isolation tends to exhaust the energy charge of the soul. Association with one’s fellows is essential to the renewal of the zest for life and is indispensable to the maintenance of the courage to fight those battles consequent upon the ascent to the higher levels of human living. Friendship enhances the joys and glorifies the triumphs of life. Loving and intimate human associations tend to rob suffering of its sorrow and hardship of much of its bitterness. The presence of a friend enhances all beauty and exalts every goodness. By intelligent symbols man is able to quicken and enlarge the appreciative capacities of his friends. One of the crowning glories of human friendship is this power and possibility of the mutual stimulation of the imagination. Great spiritual power is inherent in the consciousness of wholehearted devotion to a common cause, mutual loyalty to a cosmic Deity.
4- دفاعِ تقویت شده در برابر همۀ شرارتها. معاشرتِ شخصیتی و محبتِ متقابل بیمه‌ای کارآمد در برابر شرارت است. دشواریها، اندوه، ناامیدی، و شکست، وقتی که به تنهایی تحمل شوند، دردناک‌تر و مأیوس کننده‌تر هستند. معاشرت شرارت را به درستکاری تبدیل نمی‌کند، اما قطعاً کمک می‌کند که درد و عذاب به اندازۀ زیاد کاهش یابد. استاد شما گفت: ”خوشا به حال ماتم‌زدگان“ — اگر یک دوست برای تسلی دادن در دسترس باشد. در آگاهی از این که شما برای بهروزیِ دیگران زندگی می‌کنید، و این که همین دیگران نیز برای رفاه و پیشرفت شما زندگی می‌کنند، نیرویی قطعی وجود دارد. انسان در انزوا پژمرده می‌شود. موجودات بشری وقتی که فقط به رخدادهای گذرای زمان نگاه می‌کنند، همیشه دلسرد می‌شوند. حال، وقتی که از گذشته و آینده جدا می‌شود، شدیداً ناچیز می‌شود. فقط یک نگاه اجمالی به دایرۀ ابدیت می‌تواند انسان را الهام بخشد که حداکثر تلاش خود را به خرج دهد، و می‌تواند بهترین را در او به چالش بکشد تا نهایت کوشش خود را انجام دهد. و هنگامی که انسان بدین ترتیب در بهترین حالت خود قرار می‌گیرد، کاملاً عاری از خودخواهی به نفع دیگران، یعنی همسفران موقتش در زمان و ابدیت، زندگی می‌کند.
160:2.9 (1776.3)
4. The enhanced defense against all evil. Personality association and mutual affection is an efficient insurance against evil. Difficulties, sorrow, disappointment, and defeat are more painful and disheartening when borne alone. Association does not transmute evil into righteousness, but it does aid in greatly lessening the sting. Said your Master, “Happy are they who mourn”—if a friend is at hand to comfort. There is positive strength in the knowledge that you live for the welfare of others, and that these others likewise live for your welfare and advancement. Man languishes in isolation. Human beings unfailingly become discouraged when they view only the transitory transactions of time. The present, when divorced from the past and the future, becomes exasperatingly trivial. Only a glimpse of the circle of eternity can inspire man to do his best and can challenge the best in him to do its utmost. And when man is thus at his best, he lives most unselfishly for the good of others, his fellow sojourners in time and eternity.
تکرار می‌کنم، چنین معاشرت الهام‌بخش و متعالی کننده‌ای، امکانات ایده‌آل خود را در رابطۀ زناشوییِ انسانی می‌یابد. درست است، به سبب ازدواج بسیاری چیزها به دست می‌آید، و بسیاری، بسیاری از ازدواجها در به وجود آوردنِ این ثمرات اخلاقی و معنوی کاملاً ناکام می‌مانند. بسیاری از اوقات کسانی وارد ازدواج می‌شوند که به دنبال ارزشهای دیگری هستند که از این ضمیمه‌های برتر کمال انسانی پایین‌ترند. ازدواج ایده‌آل باید مبتنی بر چیزی باثبات‌تر از نوسانات احساسی و بی‌ثباتیِ جاذبۀ جنسیِ صرف باشد؛ این باید بر اساس فداکاری راستین و متقابلِ شخصی باشد. و از این رو، اگر بتوانید چنین واحدهای کوچک قابل اعتماد و مؤثری از انجمنهای انسانی بسازید، هنگامی که این واحدها در مجموعه‌ای جمع شوند، دنیا یک ساختار عظیم و جلال یافتۀ اجتماعی، تمدنِ کمال انسانی را مشاهده خواهد کرد. چنین مردمی ممکن است شروع به درک چیزی از آرمان استاد شما ”صلح در زمین و خواست نیک در میان انسانها“ کنند. در حالی که چنین جامعه‌ای بی‌نقص یا کاملاً عاری از شرارت نخواهد بود، حداقل به تثبیت کمال نزدیک می‌شود.
160:2.10 (1777.1)
I repeat, such inspiring and ennobling association finds its ideal possibilities in the human marriage relation. True, much is attained out of marriage, and many, many marriages utterly fail to produce these moral and spiritual fruits. Too many times marriage is entered by those who seek other values which are lower than these superior accompaniments of human maturity. Ideal marriage must be founded on something more stable than the fluctuations of sentiment and the fickleness of mere sex attraction; it must be based on genuine and mutual personal devotion. And thus, if you can build up such trustworthy and effective small units of human association, when these are assembled in the aggregate, the world will behold a great and glorified social structure, the civilization of mortal maturity. Such a race might begin to realize something of your Master’s ideal of “peace on earth and good will among men.” While such a society would not be perfect or entirely free from evil, it would at least approach the stabilization of maturity.
تلاش برای رسیدن به کمال مستلزم کار است، و کار نیاز به انرژی دارد. قدرت انجام همۀ اینها از کجاست؟ چیزهای فیزیکی را می‌توان بدیهی دانست، اما استاد به خوبی گفته است: ”انسان نمی‌تواند تنها با نان زندگی کند.“ با داشتنِ بدنی نرمال و سلامتیِ نسبتاً خوب، در مرحلۀ بعد باید به دنبال آن جذابیت‌هایی باشیم که به عنوان محرکی برای فراخوانیِ نیروهای معنوی خفتۀ انسان عمل خواهند کرد. عیسی به ما آموخته است که خدا در انسان زندگی می‌کند؛ پس چگونه می‌توانیم انسان را وادار کنیم که این نیروهای ربانیت و بی‌نهایت را که در روان محصور شده‌اند آزاد سازد؟ چگونه می‌توانیم انسانها را ترغیب کنیم که خدا را رها کنند تا او ضمن گذار به بیرون، برای طراوت بخشیدن به روان خودمان پیش برود، و سپس به مقصود روشنگری، اعتلا، و برکت روانهای بیشمار دیگر دست به کار شود؟ چگونه به بهترین نحو می‌توانم این نیروهای پنهان را که در روانهای شما خفته‌اند برای نیکی بیدار کنم؟ من از یک چیز مطمئن هستم: هیجانِ احساسی محرکِ ایده‌آلِ معنوی نیست. هیجان انرژی را افزایش نمی‌دهد، بلکه قدرت ذهن و بدن هر دو را به اتمام می‌رساند. پس انرژی برای انجام این کارهای بزرگ از کجا می‌آید؟ استادِ خود را مورد توجه قرار دهید. حتی اکنون او در تپه‌ها است و دارد نیرو جذب می‌کند، در حالی که ما اینجا هستیم و داریم انرژی می‌‌دهیم. راز تمام این مشکلات در ارتباط معنوی، در پرستش پیچیده شده است. از نقطه نظر بشری این مسئله ترکیبی از ژرف‌اندیشی و استراحت است. ژرف‌اندیشی موجب تماس ذهن با روح می‌شود؛ آرامش، ظرفیت پذیرش معنوی را تعیین می‌کند. و این مبادلۀ قدرت با ضعف، شهامت با ترس، خواست خداوند با ذهن فرد، در بر گیرندۀ پرستش است. حداقل، این شیوه‌ای است که فیلسوف به آن می‌نگرد.
160:3.1 (1777.2)
The effort toward maturity necessitates work, and work requires energy. Whence the power to accomplish all this? The physical things can be taken for granted, but the Master has well said, “Man cannot live by bread alone.” Granted the possession of a normal body and reasonably good health, we must next look for those lures which will act as a stimulus to call forth man’s slumbering spiritual forces. Jesus has taught us that God lives in man; then how can we induce man to release these soul-bound powers of divinity and infinity? How shall we induce men to let go of God that he may spring forth to the refreshment of our own souls while in transit outward and then to serve the purpose of enlightening, uplifting, and blessing countless other souls? How best can I awaken these latent powers for good which lie dormant in your souls? One thing I am sure of: Emotional excitement is not the ideal spiritual stimulus. Excitement does not augment energy; it rather exhausts the powers of both mind and body. Whence then comes the energy to do these great things? Look to your Master. Even now he is out in the hills taking in power while we are here giving out energy. The secret of all this problem is wrapped up in spiritual communion, in worship. From the human standpoint it is a question of combined meditation and relaxation. Meditation makes the contact of mind with spirit; relaxation determines the capacity for spiritual receptivity. And this interchange of strength for weakness, courage for fear, the will of God for the mind of self, constitutes worship. At least, that is the way the philosopher views it.
هنگامی که این تجارب مکرراً تکرار می‌شوند، به عادتها، عادتهای نیرو بخش و پرستشی متبلور می‌شوند، و چنین عاداتی در نهایت خود را به یک کاراکتر معنوی فرموله می‌کنند، و چنین کاراکتری سرانجام توسط همنوعان فرد به عنوان یک شخصیت کامل شناخته می‌شود. این کنشها در ابتدا دشوار و زمان‌بر هستند، اما هنگامی که به عادت تبدیل شوند؛ به یکباره آرامش‌بخش و زمان‌اندوز می‌شوند. هر چه جامعه پیچیده‌تر شود، و هر چه جذابیت‌های تمدن بیشتر شود، این ضرورت برای افراد خداشناس فوری‌تر خواهد شد که این کنشهای عادت‌وارِ ایمن کننده را که برای حفظ و تقویت انرژیهای معنوی آنها طراحی شده، شکل دهند.
160:3.2 (1777.3)
When these experiences are frequently repeated, they crystallize into habits, strength-giving and worshipful habits, and such habits eventually formulate themselves into a spiritual character, and such a character is finally recognized by one’s fellows as a mature personality. These practices are difficult and time-consuming at first, but when they become habitual, they are at once restful and timesaving. The more complex society becomes, and the more the lures of civilization multiply, the more urgent will become the necessity for God-knowing individuals to form such protective habitual practices designed to conserve and augment their spiritual energies.
160:3.3 (1778.1)
Another requirement for the attainment of maturity is the co-operative adjustment of social groups to an ever-changing environment. The immature individual arouses the antagonisms of his fellows; the mature man wins the hearty co-operation of his associates, thereby many times multiplying the fruits of his life efforts.
فلسفۀ من به من می‌گوید که مواقعی وجود دارد که در صورت لزوم باید برای دفاع از برداشت خود از درستکاری پیکار کنم، اما من شک ندارم که استاد با یک نوعِ کامل‌ترِ شخصیت، از طریق تکنیک برتر و جذابِ مدبّرانه و شکیبای خود به آسانی و با متانت یک پیروزی برابر به دست می‌آورد. اغلب اوقات، هنگامی که ما برای حق مبارزه می‌کنیم، معلوم می‌شود که پیروز و مغلوب، هر دو، متحمل شکست شده‌اند. همین دیروز از استاد شنیدم که گفت: ”انسان خردمند، وقتی به دنبال ورود از درِ قفل شده می‌گردد، در را خراب نمی‌کند، بلکه به دنبال کلیدی می‌گردد که با آن قفل را باز کند.“ خیلی از اوقات ما فقط برای متقاعد کردن خود به این که نمی‌ترسیم وارد دعوا می‌شویم.
160:3.4 (1778.2)
My philosophy tells me that there are times when I must fight, if need be, for the defense of my concept of righteousness, but I doubt not that the Master, with a more mature type of personality, would easily and gracefully gain an equal victory by his superior and winsome technique of tact and tolerance. All too often, when we battle for the right, it turns out that both the victor and the vanquished have sustained defeat. I heard the Master say only yesterday that the “wise man, when seeking entrance through the locked door, would not destroy the door but rather would seek for the key wherewith to unlock it.” Too often we engage in a fight merely to convince ourselves that we are not afraid.
این بشارت نوین پادشاهی خدمت بزرگی به هنر زندگی ارائه می‌کند، زیرا انگیزه‌ای جدید و غنی‌تر برای زندگی والاتر فراهم می‌سازد. این یک هدف نوین و متعالی از سرنوشت، یک مقصود عالی زندگی را عرضه می‌دارد. و این برداشتهای نوین از هدف جاودان و الهیِ وجود به خودیِ خود محرکهای متعالی هستند، و واکنش بهترین‌هایی را که در سرشت والاتر انسان ساکن هستند فرا می‌خوانند. در هر قله‌ای از اندیشۀ عقلانی، آرامشی برای ذهن، نیرویی برای روان، و ارتباطی برای روح وجود دارد. از چنین موقعیتهای زندگی والا، انسان قادر است از آزردگیهای مادیِ سطوح پایین‌تر اندیشه — نگرانی، حسادت، بدخواهی، انتقام، و غرور شخصیتِ ناکامل — فراتر رود. این روانهای فراز یابنده خود را از انبوهی از تضادهای ناسازگارِ چیزهای کم اهمیت زندگی نجات می‌دهند، و بدین ترتیب، برای دستیابی به آگاهی از جریانات بالاترِ مفهوم روحی و ارتباطات آسمانی آزاد می‌شوند. اما هدف زندگی باید از وسوسه برای دنبال نمودنِ پیشرفت آسان و زودگذر به گونه‌ای غیرتمندانه محافظت شود؛ علاوه بر این، این امر باید چنان ترویج شود که از تهدیدات فاجعه‌بار تعصب مصون بماند.
160:3.5 (1778.3)
This new gospel of the kingdom renders a great service to the art of living in that it supplies a new and richer incentive for higher living. It presents a new and exalted goal of destiny, a supreme life purpose. And these new concepts of the eternal and divine goal of existence are in themselves transcendent stimuli, calling forth the reaction of the very best that is resident in man’s higher nature. On every mountaintop of intellectual thought are to be found relaxation for the mind, strength for the soul, and communion for the spirit. From such vantage points of high living, man is able to transcend the material irritations of the lower levels of thinking—worry, jealousy, envy, revenge, and the pride of immature personality. These high-climbing souls deliver themselves from a multitude of the crosscurrent conflicts of the trifles of living, thus becoming free to attain consciousness of the higher currents of spirit concept and celestial communication. But the life purpose must be jealously guarded from the temptation to seek for easy and transient attainment; likewise must it be so fostered as to become immune to the disastrous threats of fanaticism.
در حالی که چشم شما به دستیابی به واقعیتهای ابدی دوخته شده است، باید برای تأمین ضروریات زندگی موقت نیز تدارک ببینید. در حالی که روح هدف ماست، جسم یک واقعیت است. گاهی اوقات ممکن است ملزومات زندگی به طور تصادفی به دست ما بیفتد، اما در کل، ما باید برای آنها هوشمندانه کار کنیم. دو مشکل عمدۀ زندگی عبارتند از: معیشت موقت و دستیابی به بقای ابدی. و حتی مشکل امرار معاش برای راه حل ایده‌آلِ آن نیازمند مذهب است. اینها هر دو مشکلات بسیار شخصی هستند. مذهب واقعی، در واقع جدا از فرد عمل نمی‌کند.
160:4.1 (1778.4)
While you have an eye single to the attainment of eternal realities, you must also make provision for the necessities of temporal living. While the spirit is our goal, the flesh is a fact. Occasionally the necessities of living may fall into our hands by accident, but in general, we must intelligently work for them. The two major problems of life are: making a temporal living and the achievement of eternal survival. And even the problem of making a living requires religion for its ideal solution. These are both highly personal problems. True religion, in fact, does not function apart from the individual.
160:4.9 (1779.1)
Even the physical problems of bodily health and efficiency are best solved when they are viewed from the religious standpoint of our Master’s teaching: That the body and mind of man are the dwelling place of the gift of the Gods, the spirit of God becoming the spirit of man. The mind of man thus becomes the mediator between material things and spiritual realities.
برای تأمین سهم خود از چیزهای مطلوب زندگی به هوش نیاز است. این کاملاً اشتباه است که فکر کنیم وفاداری در انجام کار روزانۀ فرد، پاداش ثروت را تضمین خواهد کرد. به جز کسب گاه به گاه و تصادفیِ ثروت، پاداشهای مادیِ زندگی موقت در برخی کانالهای به خوبی سازماندهی شده جریان دارند، و فقط کسانی که به این کانالها دسترسی دارند ممکن است انتظار داشته باشند برای تلاشهای موقت خود پاداش خوبی دریافت کنند. فقر همیشه باید سهم همۀ کسانی باشد که در کانالهای جداگانه و فردی به دنبال ثروت هستند. بنابراین، برنامه‌ریزی عاقلانه تنها چیزی می‌شود که برای سعادت دنیوی ضروری است. موفقیت نه تنها مستلزم وقف فرد به کار است، بلکه همچنین نیاز به این دارد که فرد به عنوان بخشی از یکی از کانالهای ثروت مادی عمل کند. اگر شما عاقل نباشید، می‌توانید زندگی فداکارانه‌ای را بدون پاداش مادی به نسل خود اهدا کنید؛ اگر به طور تصادفی از جریان ثروت بهره‌مند شده‌اید، ممکن است در تجمّلات غلت بزنید، حتی اگر هیچ کار ارزشمندی برای همنوعان خود انجام نداده باشید.
160:4.10 (1779.2)
It requires intelligence to secure one’s share of the desirable things of life. It is wholly erroneous to suppose that faithfulness in doing one’s daily work will insure the rewards of wealth. Barring the occasional and accidental acquirement of wealth, the material rewards of the temporal life are found to flow in certain well-organized channels, and only those who have access to these channels may expect to be well rewarded for their temporal efforts. Poverty must ever be the lot of all men who seek for wealth in isolated and individual channels. Wise planning, therefore, becomes the one thing essential to worldly prosperity. Success requires not only devotion to one’s work but also that one should function as a part of some one of the channels of material wealth. If you are unwise, you can bestow a devoted life upon your generation without material reward; if you are an accidental beneficiary of the flow of wealth, you may roll in luxury even though you have done nothing worth while for your fellow men.
توانایی چیزی است که به ارث می‌برید، در حالی که مهارت چیزی است که به دست می‌آورید. زندگی برای کسی که نمی‌تواند یک کار را به خوبی و با مهارت انجام دهد واقعی نیست. مهارت یکی از سرچشمه‌های واقعی رضایت از زندگی است. توانایی مستلزم موهبت آینده‌نگری، نگرش دوراندیشانه است. فریب پاداشهای وسوسه‌انگیز دستاوردهای ناصادقانه را نخورید؛ مایل باشید برای پاداشهای آتی که ذاتی تلاش صادقانه است زحمت بکشید. انسان عاقل قادر است بین وسیله و هدف تمایز قائل شود؛ در غیر این صورت، گاهی اوقات برنامه‌ریزی بیش از حد برای آینده، هدف والای خود را شکست می دهد. به عنوان یک جویندۀ لذت، هدف شما همیشه باید این باشد که یک تولید کننده و نیز یک مصرف کننده باشید.
160:4.11 (1779.3)
Ability is that which you inherit, while skill is what you acquire. Life is not real to one who cannot do some one thing well, expertly. Skill is one of the real sources of the satisfaction of living. Ability implies the gift of foresight, farseeing vision. Be not deceived by the tempting rewards of dishonest achievement; be willing to toil for the later returns inherent in honest endeavor. The wise man is able to distinguish between means and ends; otherwise, sometimes overplanning for the future defeats its own high purpose. As a pleasure seeker you should aim always to be a producer as well as a consumer.
حافظۀ خود را طوری آموزش دهید که رخدادهای نیروبخش و ارزشمند زندگی را به صورت امانتی مقدس نگه دارد، تا شما بتوانید مطابق میل خود آنها را برای لذت و تعالی فکریِ خود به یاد آورید. از این رو برای خود و در خود گالری‌هایی ذخیره از زیبایی، نیکی، و عظمت هنری بسازید. اما متعالی‌ترین خاطرات، یادآوریهای ارزشمندِ لحظات بزرگِ یک دوستی عالی هستند. و همۀ این گنجینه‌های خاطره، گرانبهاترین و متعالی‌ترین تأثیرات خود را تحت تأثیر پرستشِ معنویِ رها کننده می‌تابانند.
160:4.12 (1779.4)
Train your memory to hold in sacred trust the strength-giving and worth-while episodes of life, which you can recall at will for your pleasure and edification. Thus build up for yourself and in yourself reserve galleries of beauty, goodness, and artistic grandeur. But the noblest of all memories are the treasured recollections of the great moments of a superb friendship. And all of these memory treasures radiate their most precious and exalting influences under the releasing touch of spiritual worship.
اما زندگی به باری از وجود تبدیل خواهد شد، مگر این که یاد بگیرید چگونه با متانت شکست بخورید. در شکست، هنری وجود دارد که همیشه روانهای والامنش آن را به دست می‌آورند؛ شما باید بدانید چگونه با خوشحالی ببازید؛ شما نباید از ناامیدی بترسید. هرگز در اعتراف به شکست تردید نکنید. سعی نکنید شکست را زیر لبخندهای فریبنده و خوش‌بینی درخشان پنهان کنید. ادعای موفقیت همیشه خوب به نظر می‌رسد، اما نتایج نهایی وحشتناک هستند. چنین تکنیکی مستقیماً به ایجاد دنیایی غیرواقعی و سقوطِ اجتناب‌ناپذیرِ دلسردیِ نهایی منجر می‌شود.
160:4.13 (1779.5)
But life will become a burden of existence unless you learn how to fail gracefully. There is an art in defeat which noble souls always acquire; you must know how to lose cheerfully; you must be fearless of disappointment. Never hesitate to admit failure. Make no attempt to hide failure under deceptive smiles and beaming optimism. It sounds well always to claim success, but the end results are appalling. Such a technique leads directly to the creation of a world of unreality and to the inevitable crash of ultimate disillusionment.
موفقیت ممکن است شجاعت ایجاد کند و اعتماد به نفس را افزایش دهد، اما خرد فقط از تجارب تنظیم با نتایج ناکامیهای فرد ناشی می‌شود. انسانهایی که توهمات خوش‌بینانه را به واقعیت ترجیح می‌دهند، هرگز نمی‌توانند خردمند شوند. تنها کسانی می‌توانند به خرد دست یابند که با واقعیتها روبرو می‌شوند و آنها را با آرمانها تنظیم می‌کنند. خرد هم واقعیت و هم آرمان را در بر می‌گیرد و در نتیجه هواخواهانِ خود را از هر دو افراطِ بی‌حاصلِ فلسفه نجات می دهد — انسانی که ایده‌آلیسمِ او حقایق را حذف می‌کند و ماتریالیستی که فاقد دیدگاه معنوی است. آن روانهای ترسو که فقط با کمک توهماتِ دروغینِ مداومِ موفقیت می‌توانند مبارزۀ زندگی را ادامه دهند، محکوم به متحمل شدنِ ناکامی و تجربه نمودنِ شکست هستند، زیرا در نهایت از دنیای رویاییِ تخیلات خود بیدار می‌شوند.
160:4.14 (1779.6)
Success may generate courage and promote confidence, but wisdom comes only from the experiences of adjustment to the results of one’s failures. Men who prefer optimistic illusions to reality can never become wise. Only those who face facts and adjust them to ideals can achieve wisdom. Wisdom embraces both the fact and the ideal and therefore saves its devotees from both of those barren extremes of philosophy—the man whose idealism excludes facts and the materialist who is devoid of spiritual outlook. Those timid souls who can only keep up the struggle of life by the aid of continuous false illusions of success are doomed to suffer failure and experience defeat as they ultimately awaken from the dream world of their own imaginations.
و در این کار مواجهه با ناکامی و تنظیم با شکست است که بینش دوررسِ مذهب تأثیر عالی خود را اعمال می‌کند. ناکامی صرفاً یک رخداد آموزشی است، یک آزمایش فرهنگی در کسب خرد، در تجربۀ انسانِ خداجو که وارد ماجراجویی ابدیِ کاوش یک جهان شده است. برای چنین انسانهایی شکست فقط ابزاری جدید برای دستیابی به سطوح بالاتر واقعیت جهان است.
160:4.15 (1780.1)
And it is in this business of facing failure and adjusting to defeat that the far-reaching vision of religion exerts its supreme influence. Failure is simply an educational episode—a cultural experiment in the acquirement of wisdom—in the experience of the God-seeking man who has embarked on the eternal adventure of the exploration of a universe. To such men defeat is but a new tool for the achievement of higher levels of universe reality.
دوران زندگی یک انسان خداجو ممکن است در پرتو ابدیت موفقیت بزرگی باشد، حتی اگر تمام کار زندگی موقت ممکن است به صورت یک ناکامی کوبنده به نظر رسد، مشروط بر این که هر ناکامیِ زندگی فرهنگ خرد و پیشرفت روحی را به ارمغان آورد. این خطا را مرتکب نشوید که دانش، فرهنگ، و خرد را با هم اشتباه بگیرید. آنها در زندگی با هم مرتبط هستند، اما ارزشهای روحیِ بسیار متفاوتی را نشان می‌دهند؛ خرد همیشه بر دانش استیلا دارد و همیشه فرهنگ را جلال می‌دهد.
160:4.16 (1780.2)
The career of a God-seeking man may prove to be a great success in the light of eternity, even though the whole temporal-life enterprise may appear as an overwhelming failure, provided each life failure yielded the culture of wisdom and spirit achievement. Do not make the mistake of confusing knowledge, culture, and wisdom. They are related in life, but they represent vastly differing spirit values; wisdom ever dominates knowledge and always glorifies culture.
شما به من گفته‌اید که استاد شما مذهب راستینِ انسانی را تجربۀ فرد از واقعیتهای معنوی می‌پندارد. من مذهب را تجربۀ انسان از واکنش به چیزی پنداشته‌ام که او آن را شایستۀ تجلیل و ارادت همۀ نوع بشر می‌پندارد. از این نظر، مذهب نمادی از ارادت عالی ما به آن چیزی است که نمایانگر والاترین برداشت ما از آرمانهای واقعیت و دورترین دسترس ذهن ما به سمت امکانات ابدی دستیابی معنوی است.
160:5.1 (1780.3)
You have told me that your Master regards genuine human religion as the individual’s experience with spiritual realities. I have regarded religion as man’s experience of reacting to something which he regards as being worthy of the homage and devotion of all mankind. In this sense, religion symbolizes our supreme devotion to that which represents our highest concept of the ideals of reality and the farthest reach of our minds toward eternal possibilities of spiritual attainment.
وقتی انسانها به مذهب از نظر قبیله‌ای، ملی، یا نژادی واکنش نشان می‌دهند، به این دلیل است که به کسانی که به گروه آنها تعلق ندارند به عنوان انسان واقعی نگاه نمی‌کنند. ما همیشه مورد وفاداری مذهبی خود را شایستۀ احترام همۀ انسانها می‌دانیم. مذهب هرگز نمی‌تواند صرفاً موضوع اعتقاد عقلانی یا استدلال فلسفی باشد؛ مذهب همیشه و برای ابد شیوه‌ای برای واکنش به موقعیتهای زندگی است؛ این یک نوع رویکرد است. مذهب شامل تفکر، احساس، و رفتار محترمانه نسبت به واقعیتی است که ما آن را شایستۀ ستایش جهانی می‌دانیم.
160:5.2 (1780.4)
When men react to religion in the tribal, national, or racial sense, it is because they look upon those without their group as not being truly human. We always look upon the object of our religious loyalty as being worthy of the reverence of all men. Religion can never be a matter of mere intellectual belief or philosophic reasoning; religion is always and forever a mode of reacting to the situations of life; it is a species of conduct. Religion embraces thinking, feeling, and acting reverently toward some reality which we deem worthy of universal adoration.
اگر چیزی در تجربۀ شما تبدیل به مذهب شده است، بدیهی است که شما از پیش یک بشارتگر فعال آن مذهب شده‌اید، زیرا مفهومِ عالیِ مذهبِ خود را شایستۀ پرستش همۀ نوع بشر، تمام موجودات هوشمند جهان می‌پندارید. اگر شما یک بشارتگر مثبت و مبلغ مذهب خود نیستید، خود را گول زده‌اید، زیرا آنچه را که شما یک مذهب می‌نامید، فقط یک اعتقاد سنتی یا یک سیستم صرف از فلسفۀ عقلانی است. اگر مذهب شما یک تجربۀ معنوی است، موضوع پرستش شما باید واقعیت جهانیِ روحی و آرمان همۀ مفاهیم معنویت یافتۀ شما باشد. من همۀ ادیانی را که مبتنی بر ترس، احساسات، سنت، و فلسفه هستند، ادیان عقلانی می‌نامم، در حالی که آنهایی که مبتنی بر تجربۀ راستینِ روحی هستند را ادیان راستین می‌نامم. موضوع نیایش مذهبی ممکن است مادی یا معنوی، حقیقی یا نادرست، واقعی یا غیرواقعی، انسانی یا الهی باشد. بنابراین ادیان می‌توانند خوب یا بد باشند.
160:5.3 (1780.5)
If something has become a religion in your experience, it is self-evident that you already have become an active evangel of that religion since you deem the supreme concept of your religion as being worthy of the worship of all mankind, all universe intelligences. If you are not a positive and missionary evangel of your religion, you are self-deceived in that what you call a religion is only a traditional belief or a mere system of intellectual philosophy. If your religion is a spiritual experience, your object of worship must be the universal spirit reality and ideal of all your spiritualized concepts. All religions based on fear, emotion, tradition, and philosophy I term the intellectual religions, while those based on true spirit experience I would term the true religions. The object of religious devotion may be material or spiritual, true or false, real or unreal, human or divine. Religions can therefore be either good or evil.
اخلاقیات و مذهب لزوماً یکسان نیستند. یک سیستم اخلاقی، از طریق درک یک مورد پرستشی، ممکن است تبدیل به یک مذهب شود. یک مذهب، با از دست دادن جذابیت عمومیِ خود برای حفظ وفاداری و دلبستگیِ کامل، ممکن است به سیستمی از فلسفه یا مجموعه قوانینی از اخلاقیات تکامل یابد. این چیز، موجود، حالت، یا مرتبۀ وجود، یا امکان پیشرفت که آرمان عالیِ وفاداری مذهبی را تشکیل می‌دهد، و دریافت کنندۀ ارادت مذهبی پرستش کنندگان است، خداوند است. صرف نظر از نامی که به این ایده‌آل واقعیت روحی اطلاق می‌شود، آن خداست.
160:5.4 (1780.6)
Morality and religion are not necessarily the same. A system of morals, by grasping an object of worship, may become a religion. A religion, by losing its universal appeal to loyalty and supreme devotion, may evolve into a system of philosophy or a code of morals. This thing, being, state, or order of existence, or possibility of attainment which constitutes the supreme ideal of religious loyalty, and which is the recipient of the religious devotion of those who worship, is God. Regardless of the name applied to this ideal of spirit reality, it is God.
ویژگیهای اجتماعی یک مذهب راستین مبتنی بر این واقعیت است که همواره به دنبال تغییر دادن فرد و دگرگونی دنیا است. مذهب بر وجود آرمانهای کشف نشده‌ای دلالت دارد که بسیار فراتر از استانداردهای شناخته شدۀ اخلاقیات و نیک‌کرداری است که حتی در والاترین سنن اجتماعیِ کامل‌ترین نهادهای تمدن تجسم یافته است. مذهب به دنبال آرمانهای کشف نشده، واقعیتهای کاوش نشده، ارزشهای مافوق بشری، حکمت الهی، و نیل راستین روحی است. مذهب راستین همۀ اینها را انجام می‌دهد؛ همۀ باورهای دیگر شایستۀ این نام نیستند. شما نمی‌توانید یک مذهب راستین معنوی بدون آرمان عالی و آسمانیِ یک خدای جاودان داشته باشید. یک مذهب بدون این خدا یک اختراع انسان است، یک نهاد انسانی از اعتقادات بی‌جان فکری و مراسم بی‌معنی احساسی. یک مذهب ممکن است مدعی آرمانی بزرگ به عنوان هدف دلبستگی آن باشد. اما چنین آرمانهای غیرواقعی قابل دستیابی نیستند؛ چنین مفهومی خیال باطل است. تنها آرمانهایی که برای دستیابی بشر مستعد هستند، واقعیتهای الهیِ ارزشهای بیکران هستند که در واقعیتِ معنویِ خدای جاودان موجود می‌باشند.
160:5.5 (1781.1)
The social characteristics of a true religion consist in the fact that it invariably seeks to convert the individual and to transform the world. Religion implies the existence of undiscovered ideals which far transcend the known standards of ethics and morality embodied in even the highest social usages of the most mature institutions of civilization. Religion reaches out for undiscovered ideals, unexplored realities, superhuman values, divine wisdom, and true spirit attainment. True religion does all of this; all other beliefs are not worthy of the name. You cannot have a genuine spiritual religion without the supreme and supernal ideal of an eternal God. A religion without this God is an invention of man, a human institution of lifeless intellectual beliefs and meaningless emotional ceremonies. A religion might claim as the object of its devotion a great ideal. But such ideals of unreality are not attainable; such a concept is illusionary. The only ideals susceptible of human attainment are the divine realities of the infinite values resident in the spiritual fact of the eternal God.
کلمۀ خدا، ایدۀ خدا در مقایسه با آرمانِ خدا، می‌تواند بخشی از هر مذهبی شود، صرف نظر از این که آن مذهب بر حسب اتفاق چقدر نابخردانه یا نادرست باشد. و این ایده از خدا می‌تواند به هر چیزی تبدیل شود که کسانی که آن را در ذهن می‌پرورانند ممکن است انتخاب کنند که آن را بسازند. ادیان پایین‌تر عقاید خود را پیرامون خدا به گونه‌ای شکل می‌دهند که حالت طبیعی خواست قلبی انسان را برآورده کند. ادیان بالاتر می‌خواهند که قلب انسان برای برآورده کردن مطالبات آرمانهای مذهب راستین تغییر کند.
160:5.6 (1781.2)
The word God, the idea of God as contrasted with the ideal of God, can become a part of any religion, no matter how puerile or false that religion may chance to be. And this idea of God can become anything which those who entertain it may choose to make it. The lower religions shape their ideas of God to meet the natural state of the human heart; the higher religions demand that the human heart shall be changed to meet the demands of the ideals of true religion.
مذهب عیسی از همۀ مفاهیم پیشین ما پیرامون ایدۀ پرستش فراتر می‌رود، زیرا او نه تنها پدرش را به عنوان ایده‌آلِ واقعیت بیکران به تصویر می‌کشد، بلکه به طور قطع اعلام می‌کند که این منبعِ الهیِ ارزشها و مرکز ابدی جهان توسط هر مخلوق فانی که تصمیم می‌گیرد به پادشاهی آسمان در زمین وارد شود، و از این طریق به پذیرشِ فرزندی با خدا و برادری با انسان اذعان کند به راستی و شخصاً قابل دستیابی است. من می‌گویم که این بالاترین مفهوم مذهب است که دنیا تاکنون شناخته است، و من اعلام می‌دارم که بالاتر از این هرگز نمی‌تواند وجود داشته باشد، زیرا این انجیل شامل بیکرانیِ واقعیتها، ربانیت ارزشها، و ابدیت دستاوردهای جهانی است. چنین مفهومی در بر گیرندۀ دستیابی به تجربۀ آرمانگراییِ عالی و غایی است.
160:5.7 (1781.3)
The religion of Jesus transcends all our former concepts of the idea of worship in that he not only portrays his Father as the ideal of infinite reality but positively declares that this divine source of values and the eternal center of the universe is truly and personally attainable by every mortal creature who chooses to enter the kingdom of heaven on earth, thereby acknowledging the acceptance of sonship with God and brotherhood with man. That, I submit, is the highest concept of religion the world has ever known, and I pronounce that there can never be a higher since this gospel embraces the infinity of realities, the divinity of values, and the eternity of universal attainments. Such a concept constitutes the achievement of the experience of the idealism of the supreme and the ultimate.
من نه تنها شیفتۀ ایده‌آلهای کامل این مذهب استاد شما هستم، بلکه به شدت برانگیخته شده‌ام که اعتقادم را به اعلام او که این آرمانهای واقعیات روحی دست یافتنی هستند ابراز کنم؛ این که من و شما می‌توانیم با اطمینانِ او از حتمی بودنِ رسیدن نهاییِ خود به دروازه‌های بهشت وارد این ماجراجویی طولانی و ابدی شویم. برادران من، من یک ایماندار هستم، من دست به کار شده‌ام؛ من در این سفر ابدی با شما همراه هستم. استاد می‌گوید که از سوی پدر آمده است و این که او راه را به ما نشان خواهد داد. من کاملاً متقاعد شده‌ام که او حقیقت را می‌گوید. من سرانجام قانع شدم که هیچ ایده‌آل دست یافتنی از واقعیت یا ارزشهای کمال به غیر از پدر جاودان و جهانی وجود ندارد.
160:5.8 (1781.4)
I am not only intrigued by the consummate ideals of this religion of your Master, but I am mightily moved to profess my belief in his announcement that these ideals of spirit realities are attainable; that you and I can enter upon this long and eternal adventure with his assurance of the certainty of our ultimate arrival at the portals of Paradise. My brethren, I am a believer, I have embarked; I am on my way with you in this eternal venture. The Master says he came from the Father, and that he will show us the way. I am fully persuaded he speaks the truth. I am finally convinced that there are no attainable ideals of reality or values of perfection apart from the eternal and Universal Father.
پس من می‌آیم تا نه فقط خدای هستی‌ها، بلکه خدای امکانِ همۀ وجودهای آینده را پرستش کنم. بنابراین، ارادت شما به یک آرمان عالی، اگر آن آرمان واقعی باشد، باید ارادت به این خدای جهانهای اشیاء و موجودات گذشته، حال، و آینده باشد. و خدای دیگری وجود ندارد، زیرا ممکن نیست خدای دیگری وجود داشته باشد. همۀ خدایان دیگر ساخته و پرداختۀ تخیل، توهمات ذهن انسان فانی، تحریفات منطق کاذب، و بتهای خود فریبندۀ کسانی هستند که آنها را خلق می‌کنند. آری، شما بدون این خدا هم می‌توانید یک مذهب داشته باشید، اما این معنایی ندارد. و اگر بخواهید کلمۀ خدا را جایگزین واقعیتِ این آرمانِ خدای زنده کنید، تنها با قرار دادن یک ایده به جای یک آرمان، یک واقعیت الهی، خود را فریب داده‌اید. چنین باورهایی صرفاً ادیان خیال پردازانه هستند.
160:5.9 (1781.5)
I come, then, to worship, not merely the God of existences, but the God of the possibility of all future existences. Therefore must your devotion to a supreme ideal, if that ideal is real, be devotion to this God of past, present, and future universes of things and beings. And there is no other God, for there cannot possibly be any other God. All other gods are figments of the imagination, illusions of mortal mind, distortions of false logic, and the self-deceptive idols of those who create them. Yes, you can have a religion without this God, but it does not mean anything. And if you seek to substitute the word God for the reality of this ideal of the living God, you have only deluded yourself by putting an idea in the place of an ideal, a divine reality. Such beliefs are merely religions of wishful fancy.
من در آموزشهای عیسی، مذهب را در بهترین حالتِ آن می‌بینم. این انجیل ما را قادر می‌سازد تا خدای راستین را جستجو کرده و او را بیابیم. اما آیا ما حاضریم بهای این ورود به پادشاهی آسمان را بپردازیم؟ آیا حاضریم از نو زاده شویم؟ از نو ساخته شویم؟ آیا ما حاضریم در معرض این روند سهمناک و آزمایشیِ نابودی نفس و بازسازی روان باشیم؟ آیا استاد نگفته است: ”هر کس جان خود را نجات دهد باید آن را از دست بدهد. گمان مبرید که آمده‌ام تا صلح به ارمغان بیاورم، بلکه یک مبارزۀ با جان و دل“؟ درست است، پس از این که بهای وقف به خواست پدر را پرداختیم، آرامش بزرگی را تجربه می‌کنیم، مشروط بر این که در گام برداشتن در این مسیرهای معنویِ زندگیِ وقف شده ادامه دهیم.
160:5.10 (1782.1)
I see in the teachings of Jesus, religion at its best. This gospel enables us to seek for the true God and to find him. But are we willing to pay the price of this entrance into the kingdom of heaven? Are we willing to be born again? to be remade? Are we willing to be subject to this terrible and testing process of self-destruction and soul reconstruction? Has not the Master said: “Whoso would save his life must lose it. Think not that I have come to bring peace but rather a soul struggle”? True, after we pay the price of dedication to the Father’s will, we do experience great peace provided we continue to walk in these spiritual paths of consecrated living.
اکنون ما به راستی جذابیت‌های نظم شناخته شدۀ هستی را رها می‌کنیم، در حالی که بدون هیچ قید و شرطی جستجوی خود را به جذابیت‌های نظم ناشناخته و کاوش نشدۀ وجودِ یک زندگی ماجراجویانۀ آینده در دنیاهای روحیِ آرمانگراییِ والاترِ واقعیتِ الهی وقف می‌کنیم. و ما به دنبال آن نمادهای معنی هستیم که به کمک آنها بتوانیم این مفاهیمِ واقعیتِ آرمانگراییِ مذهب عیسی را به همنوعان خود منتقل کنیم، و ما از دعا کردن برای آن روزی که تمام نوع بشر از بینش جمعیِ این حقیقت عالی به وجد بیاید باز نخواهیم ایستاد. هم اکنون، مفهوم متمرکز ما از پدر، بدان گونه که در قلب ما وجود دارد، این است که خدا روح است؛ همانطور که به همنوعانمان گفته شده، خدا محبت است.
160:5.11 (1782.2)
Now are we truly forsaking the lures of the known order of existence while we unreservedly dedicate our quest to the lures of the unknown and unexplored order of the existence of a future life of adventure in the spirit worlds of the higher idealism of divine reality. And we seek for those symbols of meaning wherewith to convey to our fellow men these concepts of the reality of the idealism of the religion of Jesus, and we will not cease to pray for that day when all mankind shall be thrilled by the communal vision of this supreme truth. Just now, our focalized concept of the Father, as held in our hearts, is that God is spirit; as conveyed to our fellows, that God is love.
آگاهی از میلِ خداگونه شدن، مذهب راستین نیست. احساساتِ ناشی از شور پرستش خدا مذهب راستین نیستند. فهم اعتقاد به ترک خود و خدمت به خدا مذهب راستین نیست. حکمت این استدلال که این مذهب از همه بهتر است، مذهب به عنوان یک تجربۀ شخصی و معنوی نیست. مذهب راستین به سرنوشت و واقعیتِ دستیابی و نیز به واقعیت و آرمانگراییِ آنچه که از صمیم قلب با ایمان پذیرفته شده است اشاره دارد. و همۀ اینها باید با مکاشفۀ روح حقیقت برای ما شخصی شود.
160:5.13 (1782.4)
The consciousness of the impulse to be like God is not true religion. The feelings of the emotion to worship God are not true religion. The knowledge of the conviction to forsake self and serve God is not true religion. The wisdom of the reasoning that this religion is the best of all is not religion as a personal and spiritual experience. True religion has reference to destiny and reality of attainment as well as to the reality and idealism of that which is wholeheartedly faith-accepted. And all of this must be made personal to us by the revelation of the Spirit of Truth.