کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 158
کوه دگرگونیِ سیمای عیسی
کوه دگرگونیِ سیمای عیسی
Paper 158
The Mount of Transfiguration
The Mount of Transfiguration
نزدیک غروب آفتاب در بعد از ظهر جمعه، 12 اوت، سال 29 بعد از میلاد مسیح بود که عیسی و یارانش به پای کوه حِرمون رسیدند. اینجا نزدیک به همان مکانی بود که پسر جوان، تغلت، یک بار منتظر ماند، در حالی که استاد از کوه به تنهایی بالا رفت تا سرنوشت معنوی یورنشیا را حل و فصل نماید و از نظر تکنیکی به شورش لوسیفر خاتمه دهد. و آنها در آمادگی معنوی برای رخدادهایی که به زودی به دنبال می‌آمد به مدت دو روز در اینجا اقامت کردند.
158:0.1 (1752.1)
IT WAS near sundown on Friday afternoon, August 12, a.d. 29, when Jesus and his associates reached the foot of Mount Hermon, near the very place where the lad Tiglath once waited while the Master ascended the mountain alone to settle the spiritual destinies of Urantia and technically to terminate the Lucifer rebellion. And here they sojourned for two days in spiritual preparation for the events so soon to follow.
به طور کلی، عیسی از پیش می‌دانست که بنا بود در کوه چه رخ دهد، و بسیار مایل بود که همۀ حواریونش بتوانند در این تجربه سهیم شوند. به منظور آماده نمودن آنها برای این مکاشفۀ خودش به آنها بود که او در پایۀ کوه با آنها ماند. اما آنها نمی‌توانستند به آن سطوح معنوی دست یابند که قرار گرفتن آنها در معرض تجربۀ کاملِ دیدار موجودات آسمانی را که به زودی در زمین ظاهر می‌شدند توجیه نماید. و از آنجایی که او نمی‌توانست همۀ یارانش را با خود ببرد، تصمیم گرفت فقط سه تن را که عادت داشتند در چنین شبهای ویژه‌ای او را همراهی کنند ببرد. از این رو، فقط پطرس، یعقوب، و یوحنا تنها در بخشی از این تجربۀ بی‌همتا با استاد شریک شدند.
158:0.2 (1752.2)
In a general way, Jesus knew beforehand what was to transpire on the mountain, and he much desired that all his apostles might share this experience. It was to fit them for this revelation of himself that he tarried with them at the foot of the mountain. But they could not attain those spiritual levels which would justify their exposure to the full experience of the visitation of the celestial beings so soon to appear on earth. And since he could not take all of his associates with him, he decided to take only the three who were in the habit of accompanying him on such special vigils. Accordingly, only Peter, James, and John shared even a part of this unique experience with the Master.
عیسی برای انجام امور مهمی که به پیشرفت اعطای او در جسم مربوط بود فرا خوانده شده بود تا به تنهایی به بالای کوه برود، زیرا این تجربه به جهانِ آفریدۀ خودش مربوط بود. قابل توجه است که زمانِ این رویداد خارق‌العاده به گونه‌ای تنظیم شده بود که عیسی و حواریون در سرزمینهای غیریهودیان باشند، و در واقع این رخداد روی یک کوه غیریهودیان اتفاق افتاد.
158:1.2 (1752.4)
Jesus had been summoned to go up on the mountain, apart by himself, for the transaction of important matters having to do with the progress of his bestowal in the flesh as this experience was related to the universe of his own creation. It is significant that this extraordinary event was timed to occur while Jesus and the apostles were in the lands of the gentiles, and that it actually transpired on a mountain of the gentiles.
158:1.3 (1752.5)
They reached their destination, about halfway up the mountain, shortly before noon, and while eating lunch, Jesus told the three apostles something of his experience in the hills to the east of Jordan shortly after his baptism and also some more of his experience on Mount Hermon in connection with his former visit to this lonely retreat.
هنگامی که عیسی یک پسر بچه بود عادت داشت که از تپۀ نزدیک به خانه‌اش بالا برود، و نبردهایی را که توسط ارتشهای امپراتوریها در دشت یزرعیل جنگیده شده بودند در خیال ببیند؛ اکنون او از کوه حِرمون بالا رفت تا عطیه‌ای را دریافت کند که بنا بود او را برای پایین رفتن به دشتهای رود اردن آماده سازد تا صحنه‌های پایانیِ ماجرای اعطای خود به یورنشیا را اجرا کند. استاد می‌توانست در این روز در کوه حِرمون از تقلا دست بکشد و به فرمانروایی خود بر قلمروهای جهان بازگردد، اما او نه تنها برگزیدکه الزامات رستۀ فرزندی الهیِ خود را که در بر گیرندۀ فرمان پسر جاودان در بهشت بود برآورده سازد، بلکه همچنین برگزید که حد آخر و کاملِ خواست کنونیِ پدر بهشتی خود را برآورده سازد. در این روز در ماه اوت سه تن از حواریونِ او دیدند که او از این که از اتوریتۀ کامل جهانی برخوردار شود خودداری کرد. آنها با حیرت دیدند که پیام‌آوران آسمانی رفتند و او را تنها گذاشتند تا زندگی زمینی خود را به عنوان پسر انسان و پسر خدا به پایان برساند.
158:1.4 (1752.6)
When a boy, Jesus used to ascend the hill near his home and dream of the battles which had been fought by the armies of empires on the plain of Esdraelon; now he ascended Mount Hermon to receive the endowment which was to prepare him to descend upon the plains of the Jordan to enact the closing scenes of the drama of his bestowal on Urantia. The Master could have relinquished the struggle this day on Mount Hermon and returned to his rule of the universe domains, but he not only chose to meet the requirements of his order of divine sonship embraced in the mandate of the Eternal Son on Paradise, but he also elected to meet the last and full measure of the present will of his Paradise Father. On this day in August three of his apostles saw him decline to be invested with full universe authority. They looked on in amazement as the celestial messengers departed, leaving him alone to finish out his earth life as the Son of Man and the Son of God.
158:1.5 (1753.1)
The faith of the apostles was at a high point at the time of the feeding of the five thousand, and then it rapidly fell almost to zero. Now, as a result of the Master’s admission of his divinity, the lagging faith of the twelve arose in the next few weeks to its highest pitch, only to undergo a progressive decline. The third revival of their faith did not occur until after the Master’s resurrection.
حدود ساعت سه در این بعد از ظهر زیبا بود که عیسی از سه حواری رخصت خواست و گفت: ”من برای مدتی به تنهایی می‌روم تا با پدر و پیام‌آورانش ارتباط برقرار کنم؛ از شما می‌خواهم که اینجا بمانید، و در حالی که منتظر بازگشت من هستید، دعا کنید که در تمام تجربیات شما در رابطه با مأموریت فراترِ اعطاییِ پسر انسان خواست پدر انجام شود.“ و عیسی بعد از گفتن این سخنان به آنها برای یک گفتگوی طولانی با جبرئیل و پدرْ ملک صادق آنجا را ترک کرد، و تا حدود ساعت شش بازنگشت. هنگامی که عیسی اضطراب آنها را به خاطر غیبت طولانی خود دید، گفت: ”چرا ترسیدید؟ شما خوب می‌دانید که من باید به کار پدرم بپردازم؛ پس چرا وقتی که با شما نیستم شک می‌کنید؟ من اکنون اعلام می‌کنم که پسر انسان برگزیده است که در میان شما و به عنوان یکی از شما زندگی کامل خود را تجربه کند. شاد باشید؛ تا کارم تمام نشود شما را ترک نخواهم کرد.“
158:1.6 (1753.2)
It was about three o’clock on this beautiful afternoon that Jesus took leave of the three apostles, saying: “I go apart by myself for a season to commune with the Father and his messengers; I bid you tarry here and, while awaiting my return, pray that the Father’s will may be done in all your experience in connection with the further bestowal mission of the Son of Man.” And after saying this to them, Jesus withdrew for a long conference with Gabriel and the Father Melchizedek, not returning until about six o’clock. When Jesus saw their anxiety over his prolonged absence, he said: “Why were you afraid? You well know I must be about my Father’s business; wherefore do you doubt when I am not with you? I now declare that the Son of Man has chosen to go through his full life in your midst and as one of you. Be of good cheer; I will not leave you until my work is finished.”
هنگامی که آنها شام ناچیز خود را صرف می‌کردند، پطرس از استاد پرسید: ”تا کی در این کوه به دور از برادرانمان بمانیم؟“ و عیسی پاسخ داد: ”تا وقتی که جلال پسر انسان را ببینید و آگاه شوید که هر چه به شما اعلام کرده‌ام حقیقت دارد.“ و در حالی که آنها به دور اخگر تابندۀ آتش خود نشسته بودند در مورد امور شورش لوسیفر صحبت کردند، تا این که تاریکی فرا رسید و چشمان حواریون سنگین شد، زیرا آنها سفر خود را در سحرگاه آن بامداد آغاز کرده بودند.
158:1.7 (1753.3)
As they partook of their meager evening meal, Peter asked the Master, “How long do we remain on this mountain away from our brethren?” And Jesus answered: “Until you shall see the glory of the Son of Man and know that whatsoever I have declared to you is true.” And they talked over the affairs of the Lucifer rebellion while seated about the glowing embers of their fire until darkness drew on and the apostles’ eyes grew heavy, for they had begun their journey very early that morning.
هنگامی که آن سه تن به مدت حدوداً نیم ساعت به خوابی عمیق فرو رفته بودند، ناگهان با یک صدای تق تق در نزدیکی آنجا از خواب بیدار شدند، و پس از نگاه کردن به اطراف خود، با شگفتی و حیرتِ فراوان، عیسی را در حال یک گفتگوی صمیمانه با دو موجود تابناکِ ملبس به نور دنیای آسمانی دیدند. و صورت و پیکر عیسی با درخشندگیِ یک نور آسمانی می‌درخشید. این سه تن به یک زبان عجیب صحبت می‌کردند، اما از روی برخی چیزها که گفته شد، پطرس به اشتباه حدس زد که موجوداتِ همراه عیسی، موسی و ایلیا هستند؛ در واقع آنها جبرئیل و پدرْ ملک صادق بودند. کنترلگران فیزیکی به دلیل درخواست عیسی ترتیبی داده بودند که حواریون شاهد این صحنه باشند.
158:1.8 (1753.4)
When the three had been fast asleep for about half an hour, they were suddenly awakened by a near-by crackling sound, and much to their amazement and consternation, on looking about them, they beheld Jesus in intimate converse with two brilliant beings clothed in the habiliments of the light of the celestial world. And Jesus’ face and form shone with the luminosity of a heavenly light. These three conversed in a strange language, but from certain things said, Peter erroneously conjectured that the beings with Jesus were Moses and Elijah; in reality, they were Gabriel and the Father Melchizedek. The physical controllers had arranged for the apostles to witness this scene because of Jesus’ request.
سه حواری آنقدر ترسیده بودند که در جمع کردن حواس خود کند بودند، اما پطرس که اولین نفر در جمع و جور کردن خود بود، همینطور که رویای خیره کننده از جلوی آنها محو شد و آنها عیسی را دیدند که تنها ایستاده است، گفت: ”عیسی، استاد، بودن ما در اینجا نیکوست. ما از دیدن این شکوه خوشحالیم. ما میلی به بازگشت به دنیای بی‌شکوه نداریم. اگر می‌خواهی، بگذار اینجا بمانیم، و ما سه خیمه برپا خواهیم کرد، یکی برای تو، یکی برای موسی، و دیگری برای ایلیا.“ و پطرس این را به دلیل سردرگمی خود گفت، و زیرا درست در آن لحظه هیچ چیز دیگری به ذهنش خطور نکرد.
158:1.9 (1753.5)
The three apostles were so badly frightened that they were slow in collecting their wits, but Peter, who was first to recover himself, said, as the dazzling vision faded from before them and they observed Jesus standing alone: “Jesus, Master, it is good to have been here. We rejoice to see this glory. We are loath to go back down to the inglorious world. If you are willing, let us abide here, and we will erect three tents, one for you, one for Moses, and one for Elijah.” And Peter said this because of his confusion, and because nothing else came into his mind at just that moment.
در حالی که پطرس هنوز در حال صحبت کردن بود، ابری نقره‌ای رنگ نزدیک شد و بر آن چهار تن سایه افکند. حواریون اکنون به شدت ترسیدند، و همینطور که بر روی صورت خود بر زمین افتادند تا پرستش کنند، صدایی را شنیدند، همان صدایی که به مناسبت تعمید عیسی سخن گفته بود، که گفت: ”این است پسر محبوبم؛ به او گوش فرا دهید.“ و هنگامی که ابر ناپدید شد، باز عیسی با آن سه تن تنها شد، و او به پایین دست دراز کرده و آنها را لمس کرد و گفت: ”برخیزید و نترسید؛ چیزهایی بزرگتر از این را خواهید دید.“ اما حواریون به راستی ترسیده بودند؛ اندکی پیش از نیمه‌شب، همینطور که این سه تن آماده می‌شدند که از کوه پایین بیایند، ساکت و اندیشمند بودند.
158:1.10 (1753.6)
While Peter was yet speaking, a silvery cloud drew near and overshadowed the four of them. The apostles now became greatly frightened, and as they fell down on their faces to worship, they heard a voice, the same that had spoken on the occasion of Jesus’ baptism, say: “This is my beloved Son; give heed to him.” And when the cloud vanished, again was Jesus alone with the three, and he reached down and touched them, saying: “Arise and be not afraid; you shall see greater things than this.” But the apostles were truly afraid; they were a silent and thoughtful trio as they made ready to descend the mountain shortly before midnight.
تا حدود نیمۀ راه تا پایین کوه، حتی یک کلمه صحبت نشد. سپس عیسی با بیان این سخنان گفتگو را آغاز کرد: ”مطمئن شوید که آنچه را در این کوه دیده‌اید و شنیده‌اید به هیچکس، حتی به برادرانتان نگویید، تا پسر انسان از مردگان برخیزد.“ سه حواری از این سخنان استاد که ”تا وقتی پسر انسان از مردگان برخیزد“ شوکه و سردرگم شدند. آنها به تازگی بر ایمان خود به او به عنوان نجات دهنده، پسر خدا، از نو تأکید کرده بودند، و هم اکنون دیدند که درست در برابر چشمانشان چهرۀ او در شکوه دگرگون شد، و حال او شروع به صحبت دربارۀ ”برخاستن از مرگ“ می‌کند!
158:2.1 (1754.1)
For about half the distance down the mountain not a word was spoken. Jesus then began the conversation by remarking: “Make certain that you tell no man, not even your brethren, what you have seen and heard on this mountain until the Son of Man has risen from the dead.” The three apostles were shocked and bewildered by the Master’s words, “until the Son of Man has risen from the dead.” They had so recently reaffirmed their faith in him as the Deliverer, the Son of God, and they had just beheld him transfigured in glory before their very eyes, and now he began to talk about “rising from the dead”!
پطرس از فکر مردن استاد لرزید — این ایده‌ای بسیار ناخوشایند بود که نمی‌شد آن را در ذهن پروراند — و از ترس این که ممکن است یعقوب یا یوحنا پرسشی در رابطه با این گفته بپرسند، فکر کرد که بهترین کار این است که یک گفتگوی منحرف کننده را آغاز کند، و چون نمی‌دانست در مورد چه چیز دیگری صحبت کند، اولین فکری را که به ذهنش خطور کرد بیان کرد، که این بود: ”استاد، چرا کاتبان می‌گویند پیش از آن که نجات دهنده ظهور کند اول باید ایلیا بیاید؟“ و عیسی که می‌دانست پطرس می‌خواهد از اشاره به مرگ و رستاخیز او اجتناب کند، پاسخ داد: ”در واقع ایلیا ابتدا می‌آید تا راه را برای پسر انسان آماده کند، و او باید رنجهای زیادی را متحمل شود و سرانجام طرد شود. اما من به شما می‌گویم که ایلیا از پیش آمده است، و او را نپذیرفتند، بلکه هر چه خواستند با او کردند.“ و سپس سه حواری دریافتند که او به یحیی تعمید دهنده به عنوان ایلیا اشاره دارد. عیسی می‌دانست که اگر آنها اصرار داشتند که او را نجات دهنده بدانند، پس یحیی باید ایلیای پیشگویی شده باشد.
158:2.2 (1754.2)
Peter shuddered at the thought of the Master’s dying—it was too disagreeable an idea to entertain—and fearing that James or John might ask some question relative to this statement, he thought best to start up a diverting conversation and, not knowing what else to talk about, gave expression to the first thought coming into his mind, which was: “Master, why is it that the scribes say that Elijah must first come before the Messiah shall appear?” And Jesus, knowing that Peter sought to avoid reference to his death and resurrection, answered: “Elijah indeed comes first to prepare the way for the Son of Man, who must suffer many things and finally be rejected. But I tell you that Elijah has already come, and they received him not but did to him whatsoever they willed.” And then did the three apostles perceive that he referred to John the Baptist as Elijah. Jesus knew that, if they insisted on regarding him as the Messiah, then must John be the Elijah of the prophecy.
عیسی دربارۀ مشاهدۀ پیش مزۀ جلالِ بعد از رستاخیز خود توسط آنها دستور به سکوت داد، زیرا نمی‌خواست این تصور را به وجود بیاورد که اکنون که به عنوان نجات دهنده پذیرفته شده است، برداشتهای خطاآمیز آنها را پیرامون یک نجات دهندۀ شگفتی‌آفرین به هر درجه‌ای تحقق می‌بخشد. اگر چه پطرس، یعقوب، و یوحنا پیرامون تمام اینها در ذهن خود تعمق کردند، تا بعد از رستاخیز استاد با هیچکس دربارۀ آن صحبت نکردند.
158:2.3 (1754.3)
Jesus enjoined silence about their observation of the foretaste of his postresurrection glory because he did not want to foster the notion that, being now received as the Messiah, he would in any degree fulfill their erroneous concepts of a wonder-working deliverer. Although Peter, James, and John pondered all this in their minds, they spoke not of it to any man until after the Master’s resurrection.
همینطور که آنها به پایین رفتن از کوه ادامه می‌دادند، عیسی به آنها گفت: ”شما مرا به عنوان پسر انسان نمی‌پذیرید؛ از این رو من رضایت داده‌ام که مطابق تصمیم قطعی شما پذیرفته شوم، اما اشتباه نکنید، خواست پدرم باید حاکم گردد. از این رو اگر شما این را انتخاب کنید که از تمایلات خود پیروی کنید، باید آماده شوید که ناامیدیهای زیادی را متحمل شوید و سختیهای زیادی را تجربه کنید، اما آموزشهایی را که به شما داده‌ام باید کافی باشد که شما را از میان حتی این غم و اندوههای انتخابیِ خودتان پیروزمندانه عبور دهد.“
158:2.4 (1754.4)
As they continued to descend the mountain, Jesus said to them: “You would not receive me as the Son of Man; therefore have I consented to be received in accordance with your settled determination, but, mistake not, the will of my Father must prevail. If you thus choose to follow the inclination of your own wills, you must prepare to suffer many disappointments and experience many trials, but the training which I have given you should suffice to bring you triumphantly through even these sorrows of your own choosing.”
دلیل این که عیسی پطرس، یعقوب، و یوحنا را به بالای کوه دگرگونیِ سیما با خود برد این نبود که آنها از هر جهت نسبت به سایر حواریون برای دیدن آنچه که رخ داد آمادگی بیشتری داشتند، یا برای برخوردار شدن از چنین امتیاز نادری از نظر معنوی شایستگی بیشتری داشتند. به هیچ وجه. او به خوبی می‌دانست که هیچیک از آن دوازده تن برای این تجربه از نظر معنوی شایستگی ندارند؛ از این رو او فقط آن سه حواری را با خود برد که در آن مواقعی که می‌خواست تنها باشد تا از همدمی انفرادی برخوردار باشد، همراه او باشند.
158:2.5 (1754.5)
Jesus did not take Peter, James, and John with him up to the mount of the transfiguration because they were in any sense better prepared than the other apostles to witness what happened, or because they were spiritually more fit to enjoy such a rare privilege. Not at all. He well knew that none of the twelve were spiritually qualified for this experience; therefore did he take with him only the three apostles who were assigned to accompany him at those times when he desired to be alone to enjoy solitary communion.
158:3.2 (1755.2)
1. The acceptance of the fullness of the bestowal of the incarnated life of Michael on Urantia by the Eternal Mother-Son of Paradise. As far as concerned the requirements of the Eternal Son, Jesus had now received assurance of their fulfillment. And Gabriel brought Jesus that assurance.
158:3.3 (1755.3)
2. The testimony of the satisfaction of the Infinite Spirit as to the fullness of the Urantia bestowal in the likeness of mortal flesh. The universe representative of the Infinite Spirit, the immediate associate of Michael on Salvington and his ever-present coworker, on this occasion spoke through the Father Melchizedek.
عیسی از این شهادت در رابطه با موفقیت مأموریت زمینی خود که توسط پیام‌رسانانِ پسر جاودان و روح بیکران ارائه شد استقبال کرد، اما یادآوری کرد که پدرش نشان نداد که اعطای یورنشیا به پایان رسیده است؛ فقط حضور نادیدنیِ پدر از طریق تنظیم کنندۀ شخصیت یافتۀ عیسی گواهی داد، و گفت: ”این پسر محبوب من است؛ به او گوش فرا دهید.“ و این با کلمات گفته شد تا توسط آن سه حواری نیز شنیده شود.
158:3.4 (1755.4)
Jesus welcomed this testimony regarding the success of his earth mission presented by the messengers of the Eternal Son and the Infinite Spirit, but he noted that his Father did not indicate that the Urantia bestowal was finished; only did the unseen presence of the Father bear witness through Jesus’ Personalized Adjuster, saying, “This is my beloved Son; give heed to him.” And this was spoken in words to be heard also by the three apostles.
158:3.5 (1755.5)
After this celestial visitation Jesus sought to know his Father’s will and decided to pursue the mortal bestowal to its natural end. This was the significance of the transfiguration to Jesus. To the three apostles it was an event marking the entrance of the Master upon the final phase of his earth career as the Son of God and the Son of Man.
مدت کوتاهی پیش از وقت صبحانه در این سه‌شنبه صبح بود که عیسی و همیاران او به اردوگاه حواریون رسیدند. همینطور که آنها نزدیک می‌شدند، دیدند که جمعیت قابل توجهی به دور حواریون جمع شده‌اند و به زودی شروع به شنیدن سخنان پر سر و صدای استدلال و بحثِ این گروه حدوداً پنجاه نفری نمودند که نُه حواری را احاطه کرده بودند، و گردهمایی میان کاتبان اورشلیم و شاگردان ایمانداری که عیسی و یارانش را در سفرشان از مجدل دنبال کرده بودند به طور مساوی تقسیم شده بود.
158:4.1 (1755.7)
It was shortly before breakfast time on this Tuesday morning when Jesus and his companions arrived at the apostolic camp. As they drew near, they discerned a considerable crowd gathered around the apostles and soon began to hear the loud words of argument and disputation of this group of about fifty persons, embracing the nine apostles and a gathering equally divided between Jerusalem scribes and believing disciples who had tracked Jesus and his associates in their journey from Magadan.
اگر چه جمعیت درگیر بحثهای متعددی شد، بحث اصلی دربارۀ یک شهروند خاص از طبریه بود که روز قبل برای جستجوی عیسی آمده بود. این مرد، یعقوب اهل صَفَت، پسری حدوداً چهارده ساله داشت که تنها فرزند او بود و به شدت به بیماری صرع مبتلا بود. علاوه بر این بیماری عصبی، این پسر توسط یکی از آن بینابینیهای سرگردان، شرور، و یاغی که در آن هنگام در زمین حضور داشتند و کنترل نشده بودند تسخیر شده بود، به طوری که آن جوان هم صرعی بود و هم توسط دیو تسخیر شده بود.
158:4.2 (1755.8)
Although the crowd engaged in numerous arguments, the chief controversy was about a certain citizen of Tiberias who had arrived the preceding day in quest of Jesus. This man, James of Safed, had a son about fourteen years old, an only child, who was severely afflicted with epilepsy. In addition to this nervous malady this lad had become possessed by one of those wandering, mischievous, and rebellious midwayers who were then present on earth and uncontrolled, so that the youth was both epileptic and demon-possessed.
158:4.3 (1755.9)
For almost two weeks this anxious father, a minor official of Herod Antipas, had wandered about through the western borders of Philip’s domains, seeking Jesus that he might entreat him to cure this afflicted son. And he did not catch up with the apostolic party until about noon of this day when Jesus was up on the mountain with the three apostles.
وقتی که این مرد به همراه تقریباً چهل فرد دیگر که در جستجوی عیسی بودند ناگهان به آن نُه حواری رسیدند، آنها بسیار شگفت‌زده و به اندازۀ زیاد آشفته شدند. در هنگام ورود این گروه، نه حواری، حداقل اکثریت آنها، تسلیم وسوسۀ قدیمی خود شده بودند، یعنی وسوسۀ این بحث که در پادشاهی آتی چه کسی باید از همه بزرگتر باشد؛ آنها مشغول بحث و جدل در مورد مناصب احتمالی بودند که به تک تک حواریون اختصاص داده می‌شد. آنها به سادگی نمی‌توانستند خود را از ایدۀ گرامی داشته شدۀ دیرینۀ مأموریت مادی مسیح کاملاً رها کنند. و اکنون که خودِ عیسی اعتراف آنها را پذیرفته بود که به راستی نجات دهنده است — حداقل او به واقعیتِ الوهیت خویش اعتراف کرده بود — چه چیزی طبیعی‌تر از این بود که در طول این دورۀ جدایی از استاد، دربارۀ آن امیدها و بلند پروازیهایی که در قلب آنها از همه بالاتر بود به گفتگو بپردازند. و آنها درگیر این بحثها بودند که یعقوب اهل صَفَت و همقطاران جستجوگر او بعد از عیسی با آنها برخورد کردند.
158:4.4 (1756.1)
The nine apostles were much surprised and considerably perturbed when this man, accompanied by almost forty other persons who were looking for Jesus, suddenly came upon them. At the time of the arrival of this group the nine apostles, at least the majority of them, had succumbed to their old temptation—that of discussing who should be greatest in the coming kingdom; they were busily arguing about the probable positions which would be assigned the individual apostles. They simply could not free themselves entirely from the long-cherished idea of the material mission of the Messiah. And now that Jesus himself had accepted their confession that he was indeed the Deliverer—at least he had admitted the fact of his divinity—what was more natural than that, during this period of separation from the Master, they should fall to talking about those hopes and ambitions which were uppermost in their hearts. And they were engaged in these discussions when James of Safed and his fellow seekers after Jesus came upon them.
آندریاس جلو آمد تا از این پدر و پسرش استقبال کند. او گفت: ”به دنبال چه کسی می‌گردید؟“ یعقوب گفت: ”ای مرد نیکِ من، من در جستجوی استاد شما هستم. من در پی شفا برای پسر رنجورم هستم. من می‌خواهم که عیسی این دیوی را که فرزندم را تسخیر کرده است بیرون افکند.“ و سپس پدر برای حواریون بازگو کرد که چگونه پسرش چنان مبتلا شده بود که در اثر این تشنجات مهلک تقریباً بارها جانش را از دست داده بود.
158:4.5 (1756.2)
Andrew stepped up to greet this father and his son, saying, “Whom do you seek?” Said James: “My good man, I search for your Master. I seek healing for my afflicted son. I would have Jesus cast out this devil that possesses my child.” And then the father proceeded to relate to the apostles how his son was so afflicted that he had many times almost lost his life as a result of these malignant seizures.
همینطور که حواریون گوش می‌دادند، شمعون غیور و یهودای اسخریوطی به حضور پدر رسیدند و گفتند: ”ما می‌توانیم او را شفا دهیم؛ لازم نیست که منتظر بازگشت استاد بمانید. ما سفیران پادشاهی هستیم؛ ما دیگر این چیزها را مخفی نگاه نمی‌داریم. عیسی نجات دهنده است، و کلیدهای پادشاهی به ما تحویل داده شده است.“ آندریاس و توما تا این زمان در یک طرف در حال مشورت بودند. نتنائیل و دیگران با تعجب به آنها نگاه می‌کردند. همۀ آنها از بی‌پرواییِ ناگهانیِ شمعون و یهودا، اگر نگوییم جسارت آنها، مبهوت شده بودند. سپس پدر گفت: ”اگر انجام این کارها به شما سپرده شده است، استدعا می‌کنم که آن سخنانی را به زبان آورید که فرزندم را از این اسارت رها خواهد ساخت.“ سپس شمعون جلو آمد، و دستش را روی سر کودک گذاشت، مستقیماً در چشمان او نگاه کرد و فرمان داد: ”ای روح ناپاک از او بیرون بیا؛ به نام عیسی از من اطاعت کن.“ اما پسر جوان فقط یک تشنج شدیدتر داشت، در حالی که کاتبان حواریون را با تحقیر مورد استهزا قرار دادند، و ایماندارانِ ناامید دستخوشِ طعنه‌های این معاندان غیردوستانه شدند.
158:4.6 (1756.3)
As the apostles listened, Simon Zelotes and Judas Iscariot stepped into the presence of the father, saying: “We can heal him; you need not wait for the Master’s return. We are ambassadors of the kingdom; no longer do we hold these things in secret. Jesus is the Deliverer, and the keys of the kingdom have been delivered to us.” By this time Andrew and Thomas were in consultation at one side. Nathaniel and the others looked on in amazement; they were all aghast at the sudden boldness, if not presumption, of Simon and Judas. Then said the father: “If it has been given you to do these works, I pray that you will speak those words which will deliver my child from this bondage.” Then Simon stepped forward and, placing his hand on the head of the child, looked directly into his eyes and commanded: “Come out of him, you unclean spirit; in the name of Jesus obey me.” But the lad had only a more violent fit, while the scribes mocked the apostles in derision, and the disappointed believers suffered the taunts of these unfriendly critics.
آندریاس از این تلاش نابخردانه و شکست ناگوار آن عمیقاً سرافکنده شد. او حواریون را برای گفتگو و دعا به کناری فرا خواند. بعد از این زمانِ مراقبه، آندریاس که نیش شکست آنها را شدیداً حس کرده بود و احساس حقارتی را که بر همۀ آنها سایه افکند حس نموده بود، در تلاشی دوم در صدد برآمد دیو را بیرون افکند، اما تلاشهای او فقط با شکست مواجه شد. آندریاس صادقانه به شکست اعتراف نمود و از پدر درخواست کرد که در طول شب یا تا زمان بازگشت عیسی نزد آنها بماند و گفت: ”شاید این نوع جز به فرمان شخصی استاد بیرون نمی‌رود.“
158:4.7 (1756.4)
Andrew was deeply chagrined at this ill-advised effort and its dismal failure. He called the apostles aside for conference and prayer. After this season of meditation, feeling keenly the sting of their defeat and sensing the humiliation resting upon all of them, Andrew sought, in a second attempt, to cast out the demon, but only failure crowned his efforts. Andrew frankly confessed defeat and requested the father to remain with them overnight or until Jesus’ return, saying: “Perhaps this sort goes not out except by the Master’s personal command.”
و بدین ترتیب، در حالی که عیسی به همراه پطرس، یعقوب، و یوحنا که پرشور و سرمست بودند، از کوه پایین می‌آمد، نُه برادر آنها نیز در سردرگمی و تحقیرِ غمگینانۀ خود بی‌خواب بودند. آنها یک گروه محزون و سرزنش شده بودند. اما یعقوب اهل صَفَت تسلیم نمی‌شد. اگر چه آنها نمی‌توانستند دربارۀ زمان بازگشت عیسی به او اطلاعی بدهند، او تصمیم گرفت تا وقت بازگشت استاد در آنجا بماند.
158:4.8 (1756.5)
And so, while Jesus was descending the mountain with the exuberant and ecstatic Peter, James, and John, their nine brethren likewise were sleepless in their confusion and downcast humiliation. They were a dejected and chastened group. But James of Safed would not give up. Although they could give him no idea as to when Jesus might return, he decided to stay on until the Master came back.
همینطور که عیسی نزدیک می‌شد، نه حواری بسیار آرامش یافتند و به او خوشامد گفتند. آنها از دیدن شادی زیاد و شور و شوق غیرمعمول که در چهرۀ پطرس، یعقوب، و یوحنا نمایان بود بسیار تشویق شدند. همۀ آنها برای استقبال از عیسی و سه برادرشان به جلو شتافتند. همینطور که آنها با هم سلام و احوالپرسی می‌کردند، جمعیت جلو آمد، و عیسی پرسید: ”وقتی که ما نزدیک می‌شدیم در مورد چه بحث می‌کردید؟“ اما پیش از آن که حواریونِ خجلت زده و تحقیر شده بتوانند به سؤال استاد پاسخ دهند، پدر مضطربِ پسر مبتلا جلو آمد و در حالی که جلوی پاهای عیسی زانو زده بود، گفت: ”استاد من یک پسر دارم، تک فرزندی که توسط یک روح شرور تسخیر شده است. نه فقط او از وحشت فریاد می‌زند، دهانش کف می‌کند، و در هنگام تشنج مثل یک شخص مرده بر زمین می‌افتد، بلکه اغلب اوقات این روح شرور که او را تسخیر کرده او را دچار تشنج می‌کند و گاهی او را به داخل آب و حتی به داخل آتش می‌اندازد. با دندان قروچۀ زیاد و در نتیجۀ کبودیهای زیاد، فرزندم از بین می‌رود. زندگی او از مرگ بدتر است؛ من و مادرش دلی غمگین و روحی شکسته داریم. حوالی ظهر دیروز، در جستجوی تو، به شاگردانت رسیدم، و در حالی که منتظر بودیم، حواریونت در صدد برآمدند این دیو را بیرون افکنند، اما نتوانستند این کار را انجام دهند. و اکنون، استاد، آیا این کار را برای ما انجام خواهی داد؟ آیا پسرم را شفا خواهی داد؟“
158:5.1 (1757.1)
As Jesus drew near, the nine apostles were more than relieved to welcome him, and they were greatly encouraged to behold the good cheer and unusual enthusiasm which marked the countenances of Peter, James, and John. They all rushed forward to greet Jesus and their three brethren. As they exchanged greetings, the crowd came up, and Jesus asked, “What were you disputing about as we drew near?” But before the disconcerted and humiliated apostles could reply to the Master’s question, the anxious father of the afflicted lad stepped forward and, kneeling at Jesus’ feet, said: “Master, I have a son, an only child, who is possessed by an evil spirit. Not only does he cry out in terror, foam at the mouth, and fall like a dead person at the time of seizure, but oftentimes this evil spirit which possesses him rends him in convulsions and sometimes has cast him into the water and even into the fire. With much grinding of teeth and as a result of many bruises, my child wastes away. His life is worse than death; his mother and I are of a sad heart and a broken spirit. About noon yesterday, seeking for you, I caught up with your disciples, and while we were waiting, your apostles sought to cast out this demon, but they could not do it. And now, Master, will you do this for us, will you heal my son?”
هنگامی که عیسی به این بازگویی گوش داد، پدر را که زانو زده بود لمس کرد و از او خواست برخیزد، در حالی که به حواریونی که نزدیک بودند نگاهی جستجوگرانه کرد. سپس عیسی به همۀ کسانی که در برابر او ایستاده بودند گفت: ”ای نسل بی‌ایمان و گمراه، تا کی شما را تحمل کنم؟ تا کی با شما باشم؟ کی یاد خواهید گرفت که کارهای ایمان با خواست ناباورانه و با شک‌ورزی پیش نمی‌رود؟“ و سپس عیسی، با اشاره به پدرِ سرگشته گفت: ”پسرت را به اینجا بیاور.“ و هنگامی که یعقوب پسر را به حضور عیسی آورد، او پرسید: ”چه مدت است که پسر بدین گونه مبتلا شده است؟“ پدر پاسخ داد: ”از وقتی که کودکی بسیار خردسال بود.“ و همینطور که آنها صحبت می‌کردند، پسر جوان دچار یک حملۀ شدید شد و در وسط آنها بر زمین افتاد. او دندانهایش را به هم می‌سایید و کف به دهان آورده بود. او بعد از تشنجهای شدید متوالی مثل یک شخص مرده آنجا در مقابل آنها دراز کشید. حال بار دیگر پدر در برابر پاهای عیسی زانو زد، و در حالی که به استاد التماس می‌کرد گفت: ”اگر می‌توانی او را شفا دهی، از تو استدعا می‌کنم که به ما رحم کنی و ما را از این ابتلا رها سازی.“ و هنگامی که عیسی این سخنان را شنید، به چهرۀ مضطرب پدر نگاه کرد و گفت: ”قدرت مهر پدر مرا مورد سؤال قرار مده، بلکه فقط صداقت و ژرفای ایمانت را. برای کسی که به راستی ایمان دارد همه چیز ممکن است.“ و سپس یعقوب اهل صَفَت این کلمات به یاد ماندنی را که با ایمان و شک در آمیخته بود بر زبان آورد: ”سرورم، من ایمان دارم. استدعا می‌کنم که به بی‌ایمانی من کمک کنی.“
158:5.2 (1757.2)
When Jesus had listened to this recital, he touched the kneeling father and bade him rise while he gave the near-by apostles a searching survey. Then said Jesus to all those who stood before him: “O faithless and perverse generation, how long shall I bear with you? How long shall I be with you? How long ere you learn that the works of faith come not forth at the bidding of doubting unbelief?” And then, pointing to the bewildered father, Jesus said, “Bring hither your son.” And when James had brought the lad before Jesus, he asked, “How long has the boy been afflicted in this way?” The father answered, “Since he was a very young child.” And as they talked, the youth was seized with a violent attack and fell in their midst, gnashing his teeth and foaming at the mouth. After a succession of violent convulsions he lay there before them as one dead. Now did the father again kneel at Jesus’ feet while he implored the Master, saying: “If you can cure him, I beseech you to have compassion on us and deliver us from this affliction.” And when Jesus heard these words, he looked down into the father’s anxious face, saying: “Question not my Father’s power of love, only the sincerity and reach of your faith. All things are possible to him who really believes.” And then James of Safed spoke those long-to-be-remembered words of commingled faith and doubt, “Lord, I believe. I pray you help my unbelief.”
هنگامی که عیسی این سخنان را شنید، جلو آمد و در حالی که دست پسر بچه را گرفته بود گفت: ”این کار را مطابق خواست پدرم و به افتخار ایمان زنده انجام می‌دهم. پسرم برخیز! ای روح نافرمان از او بیرون بیا و به درون او باز نگرد.“ و عیسی دست پسر بچه را در دست پدر گذاشت و گفت: ”به راهت برو. پدر خواستۀ روان تو را برآورده کرده است.“ و همۀ کسانی که حاضر بودند، حتی دشمنان عیسی، از آنچه که دیدند شگفت‌زده شدند.
158:5.3 (1757.3)
When Jesus heard these words, he stepped forward and, taking the lad by the hand, said: “I will do this in accordance with my Father’s will and in honor of living faith. My son, arise! Come out of him, disobedient spirit, and go not back into him.” And placing the hand of the lad in the hand of the father, Jesus said: “Go your way. The Father has granted the desire of your soul.” And all who were present, even the enemies of Jesus, were astonished at what they saw.
این برای آن سه حواری که به تازگی از وجد معنویِ صحنه‌ها و تجارب دگرگونی سیمای عیسی بهره‌مند شده بودند به راستی یک توهم‌زدایی بود، که به زودی به این صحنۀ شکست و شرمندگیِ حواریون همتای خود بازگردند. اما برای این دوازده سفیر پادشاهی همیشه بدین گونه بود. آنها در تجارب زندگی خویش هرگز نتوانستند میان تعالی و تحقیرِ متناوب جا عوض نکنند.
158:5.4 (1757.4)
It was indeed a disillusionment for the three apostles who had so recently enjoyed the spiritual ecstasy of the scenes and experiences of the transfiguration, so soon to return to this scene of the defeat and discomfiture of their fellow apostles. But it was ever so with these twelve ambassadors of the kingdom. They never failed to alternate between exaltation and humiliation in their life experiences.
این یک شفای راستین از یک ابتلای دوگانه بود، یک بیماری فیزیکی و یک اختلال روحی. و پسر بچه از همان ساعت برای همیشه شفا یافت. هنگامی که یعقوب با پسر درمان شده‌اش آنجا را ترک نمود، عیسی گفت: ”اکنون به قیصریۀ فیلیپ می‌رویم؛ فوراً آماده شوید.“ و همینطور که آنها به سمت جنوب می‌رفتند، آنها گروهی ساکت بودند، در حالی که جمعیت از پشت آنها را دنبال می‌کردند.
158:5.5 (1758.1)
This was a true healing of a double affliction, a physical ailment and a spirit malady. And the lad was permanently cured from that hour. When James had departed with his restored son, Jesus said: “We go now to Caesarea-Philippi; make ready at once.” And they were a quiet group as they journeyed southward while the crowd followed on behind.
آنها در طول شب نزد سِلسوس ماندند، و آن شب در باغ، پس از صرف غذا و استراحت، آن دوازده تن به دور عیسی جمع شدند و توما گفت: ”استاد، در حالی که ما که پشت سر ماندیم هنوز از آنچه در بالای کوه رخ داد بی‌خبر باقی مانده‌ایم، و در حالی که این رخداد برادران ما را که با تو بودند بسیار شادمان نمود، ما مشتاقیم که تو در رابطه با شکستِ ما با ما صحبت کنی و پیرامون این امور به ما آموزش بدهی. ما متوجه هستیم که آن چیزهایی که در کوه رخ داد در حال حاضر قابل فاش شدن نیست.“
158:6.1 (1758.2)
They remained overnight with Celsus, and that evening in the garden, after they had eaten and rested, the twelve gathered about Jesus, and Thomas said: “Master, while we who tarried behind still remain ignorant of what transpired up on the mountain, and which so greatly cheered our brethren who were with you, we crave to have you talk with us concerning our defeat and instruct us in these matters, seeing that those things which happened on the mountain cannot be disclosed at this time.”
و عیسی به توما پاسخ داد. او گفت: ”هر آنچه برادرانتان در کوه شنیدند در زمان مناسب برای شما آشکار خواهد شد. اما اکنون من علت شکست شما را در کاری که بسیار نابخردانه به انجام آن مبادرت کردید به شما نشان خواهم داد. در حالی که استادِ شما و همراهانش، برادران شما، دیروز از کوه آن سو بالا رفتند تا از خواست پدر شناخت بیشتری کسب کنند و عطیۀ غنی‌تری از خرد برای انجام مؤثر آن خواست الهی را تقاضا کنند، شما که با رهنمودهایی به منظور تلاش برای به دست آوردن ذهنی با بینش معنوی و دعا کردن با ما برای مکاشفۀ کامل‌تری از خواست پدر اینجا بیدار ماندید نتوانستید ایمانی را که از آن برخوردار بودید به کار گیرید. در عوض، تسلیم وسوسه شدید و به تمایلات شرورانۀ قدیمی خود برای کسب مکانهای مرجح در پادشاهی آسمان برای خودتان — پادشاهی مادی و گذرا که مداوماً در نظر دارید — افتادید. و به رغم اعلام مکرر مبنی بر این که پادشاهی من متعلق به این دنیا نیست، شما به این برداشتهای اشتباه چسبیده‌اید.
158:6.2 (1758.3)
And Jesus answered Thomas, saying: “Everything which your brethren heard on the mountain shall be revealed to you in due season. But I will now show you the cause of your defeat in that which you so unwisely attempted. While your Master and his companions, your brethren, ascended yonder mountain yesterday to seek for a larger knowledge of the Father’s will and to ask for a richer endowment of wisdom effectively to do that divine will, you who remained on watch here with instructions to strive to acquire the mind of spiritual insight and to pray with us for a fuller revelation of the Father’s will, failed to exercise the faith at your command but, instead, yielded to the temptation and fell into your old evil tendencies to seek for yourselves preferred places in the kingdom of heaven—the material and temporal kingdom which you persist in contemplating. And you cling to these erroneous concepts in spite of the reiterated declaration that my kingdom is not of this world.
”به محض این که ایمان شما هویت پسر انسان را درک می‌کند، تمایل خودخواهانۀ شما برای مقام دنیوی دوباره به سراغ شما می‌آید، و در میان خود به بحث می‌‌افتید که در پادشاهی آسمان چه کسی باید از همه بزرگتر باشد، پادشاهی، که بدان گونه که شما به پنداشتنِ آن اصرار دارید، وجود ندارد، و هرگز وجود نخواهد داشت. آیا به شما نگفته‌ام آن که در پادشاهیِ برادریِ معنویِ پدرم از همه بزرگتر است باید در دیدگان خودش کوچک شود و بدین ترتیب خادم برادرانش شود؟ بزرگیِ معنوی شامل مهری فهیمانه است که خداگونه است و نه برخورداری از اِعمال قدرت مادی برای تعالیِ نفس. در تلاشی که کاملاً در آن شکست خوردید، هدف شما خالص نبود. انگیزۀ شما الهی نبود. ایده‌آلِ شما معنوی نبود. جاه‌طلبی شما نوع دوستانه نبود. رویۀ شما بر اساس عشق نبود، و هدف دستیابیِ شما خواست پدر آسمانی نبود.
158:6.3 (1758.4)
“No sooner does your faith grasp the identity of the Son of Man than your selfish desire for worldly preferment creeps back upon you, and you fall to discussing among yourselves as to who should be greatest in the kingdom of heaven, a kingdom which, as you persist in conceiving it, does not exist, nor ever shall. Have not I told you that he who would be greatest in the kingdom of my Father’s spiritual brotherhood must become little in his own eyes and thus become the server of his brethren? Spiritual greatness consists in an understanding love that is Godlike and not in an enjoyment of the exercise of material power for the exaltation of self. In what you attempted, in which you so completely failed, your purpose was not pure. Your motive was not divine. Your ideal was not spiritual. Your ambition was not altruistic. Your procedure was not based on love, and your goal of attainment was not the will of the Father in heaven.
”چه مدت طول خواهد کشید تا یاد بگیرید که نمی‌توانید مسیر پدیده‌های تثبیت شدۀ طبیعی را از نظر زمانی کوتاه کنید؟ مگر این که چنین چیزهایی مطابق خواست پدر باشند. و همچنین شما نمی‌توانید در غیاب قدرت معنوی کار معنوی انجام دهید. و شما نمی‌توانید بدون وجود آن عامل سوم و اساسیِ انسانی، تجربۀ شخصیِ داشتنِ ایمان زنده، هیچیک از اینها را انجام دهید، حتی هنگامی که پتانسیل آنها وجود داشته باشد. آیا همیشه باید تجلی‌های مادی را به عنوان جاذبه‌ای برای واقعیتهای معنوی پادشاهی داشته باشید؟ آیا نمی‌توانید اهمیت روحیِ مأموریت من را بدون نمایش دیدنیِ کارهای غیرمعمول درک کنید؟ چه زمانی می‌توانید برای پایبندی به واقعیتهای بالاتر و معنویِ پادشاهی صرف نظر از مظاهر بیرونیِ همۀ جلوه‌های مادی قابل اتکا باشید؟“
158:6.4 (1758.5)
“How long will it take you to learn that you cannot time-shorten the course of established natural phenomena except when such things are in accordance with the Father’s will? nor can you do spiritual work in the absence of spiritual power. And you can do neither of these, even when their potential is present, without the existence of that third and essential human factor, the personal experience of the possession of living faith. Must you always have material manifestations as an attraction for the spiritual realities of the kingdom? Can you not grasp the spirit significance of my mission without the visible exhibition of unusual works? When can you be depended upon to adhere to the higher and spiritual realities of the kingdom regardless of the outward appearance of all material manifestations?”
پس از این که عیسی با آن دوازده تن چنین صحبت کرد، افزود: ”و اکنون به استراحت خود بپردازید، زیرا فردا به مجدل باز می‌گردیم و در آنجا در رابطه با مأموریت خود در شهرها و روستاهای دکاپولیس مشورت می‌کنیم. و در پایان تجربۀ امروز، بگذارید به هر یک از شما اعلام کنم که من با برادرانتان در کوه صحبت کردم، و بگذارید این کلمات در قلب شما جایی عمیق پیدا کند: پسر انسان اکنون وارد آخرین مرحله از اعطا می‌شود. ما در آستانۀ آغاز آن کارهایی هستیم که فوراً به آزمایش بزرگ و نهایی ایمان و جانفشانی شما منجر خواهد شد. در آن هنگام من به دست مردانی که به دنبال نابودی من هستند تحویل داده خواهم شد. و آنچه را که به شما می‌گویم به خاطر داشته باشید: پسر انسان کشته خواهد شد، اما دوباره برخواهد خاست.“
158:6.5 (1759.1)
When Jesus had thus spoken to the twelve, he added: “And now go to your rest, for on the morrow we return to Magadan and there take counsel concerning our mission to the cities and villages of the Decapolis. And in the conclusion of this day’s experience, let me declare to each of you that which I spoke to your brethren on the mountain, and let these words find a deep lodgment in your hearts: The Son of Man now enters upon the last phase of the bestowal. We are about to begin those labors which shall presently lead to the great and final testing of your faith and devotion when I shall be delivered into the hands of the men who seek my destruction. And remember what I am saying to you: The Son of Man will be put to death, but he shall rise again.”
اوایل این بامدادِ چهارشنبه، عیسی و آن دوازده تن از قیصریۀ فیلیپ به مقصد پارک مجدل در نزدیکی بیت‌صیدا – جولیاس عزیمت کردند. حواریون در آن شب قدر بسیار اندکی خوابیده بودند، از این رو آنها زود بیدار شدند و آمادۀ رفتن بودند. حتی دوقلوهای حلفیِ گنگ از این صحبت دربارۀ مرگ عیسی شوکه شده بودند. همینطور که آنها به سمت جنوب حرکت می‌کردند، درست آن سوی آبهای میرُوم، به جادۀ دمشق رسیدند، و عیسی مایل بود از کاتبان و دیگران اجتناب کند، زیرا می‌دانست که آنان فوراً به دنبال آنها راه خواهند افتاد، از این رو، به آنها رهنمود داد که از طریق جادۀ دمشق که از میان جلیل عبور می‌کند به کفرناحوم بروند. و او این کار را به این علت انجام داد که می‌دانست آنهایی که او را دنبال می‌کنند از طریق جادۀ شرقی رود اردن خواهند رفت، زیرا آنها تصور می‌کردند که عیسی و حواریون از عبور از قلمرو هیرودیس آنتیپاس می‌ترسند. عیسی تلاش کرد از دست منتقدانش و جمعیتی که او را دنبال می‌کردند بگریزد، تا شاید با حواریونش در این روز تنها باشد.
158:7.1 (1759.3)
Early this Wednesday morning Jesus and the twelve departed from Caesarea-Philippi for Magadan Park near Bethsaida-Julias. The apostles had slept very little that night, so they were up early and ready to go. Even the stolid Alpheus twins had been shocked by this talk about the death of Jesus. As they journeyed south, just beyond the Waters of Merom they came to the Damascus road, and desiring to avoid the scribes and others whom Jesus knew would presently be coming along after them, he directed that they go on to Capernaum by the Damascus road which passes through Galilee. And he did this because he knew that those who followed after him would go on down over the east Jordan road since they reckoned that Jesus and the apostles would fear to pass through the territory of Herod Antipas. Jesus sought to elude his critics and the crowd which followed him that he might be alone with his apostles this day.
آنها از راه جلیل به سفر ادامه دادند، تا زمانی که کاملاً از وقت ناهارشان گذشته بود. در این هنگام آنها در سایه توقف کردند تا تجدید قوا کنند. و بعد از این که غذا خوردند، آندریاس طی گفتگو با عیسی گفت: ”استاد برادران من سخنان ژرف تو را نمی‌فهمند. ما کاملاً به این باور رسیده‌ایم که تو پسر خدا هستی، و اکنون این سخنان عجیب را دربارۀ ترک ما، دربارۀ مردن، می‌شنویم. ما آموزش تو را نمی‌فهمیم. آیا با ما به صورت تمثیل صحبت می‌کنی؟ از تو می‌خواهیم که به طور مستقیم و به شکل آشکار با ما صحبت کنی.“
158:7.2 (1759.4)
They traveled on through Galilee until well past the time for their lunch, when they stopped in the shade to refresh themselves. And after they had partaken of food, Andrew, speaking to Jesus, said: “Master, my brethren do not comprehend your deep sayings. We have come fully to believe that you are the Son of God, and now we hear these strange words about leaving us, about dying. We do not understand your teaching. Are you speaking to us in parables? We pray you to speak to us directly and in undisguised form.”
عیسی در پاسخ به آندریاس گفت: ”برادران من، از آنجا که شما اعتراف کردید که من پسر خدا هستم، مجبورم که شروع به آشکار ساختنِ حقیقت دربارۀ پایان اعطای پسر انسان در زمین برای شما کنم. شما مصرانه به این باور چسبیده‌اید که من نجات دهنده هستم، و شما از این ایده که نجات دهنده باید بر روی یک تخت سلطنت در اورشلیم بنشیند دست نخواهید کشید؛ از این رو اصرار دارم به شما بگویم که پسر انسان باید فوراً به اورشلیم برود، رنجهای زیادی را متحمل شود، توسط کاتبان، مشایخ، و کاهنان ارشد طرد شود، و پس از همۀ اینها کشته شود و از مردگان برخیزد. و من برای شما مثلی نمی‌گویم؛ من حقیقت را به شما می‌گویم تا برای این رخدادها که به طور ناگهانی سراغ ما می‌آیند آماده باشید.“ و در حالی که او هنوز صحبت می‌کرد، شمعون پطرس با عجله به سوی او شتافت، دستش را بر روی شانۀ استاد گذاشت و گفت: ”استاد، از ما دور باشد که با تو جر و بحث کنیم، اما من اعلام می‌کنم که این چیزها هرگز برای تو اتفاق نخواهد افتاد.“
158:7.3 (1759.5)
In answer to Andrew, Jesus said: “My brethren, it is because you have confessed that I am the Son of God that I am constrained to begin to unfold to you the truth about the end of the bestowal of the Son of Man on earth. You insist on clinging to the belief that I am the Messiah, and you will not abandon the idea that the Messiah must sit upon a throne in Jerusalem; wherefore do I persist in telling you that the Son of Man must presently go to Jerusalem, suffer many things, be rejected by the scribes, the elders, and the chief priests, and after all this be killed and raised from the dead. And I speak not a parable to you; I speak the truth to you that you may be prepared for these events when they suddenly come upon us.” And while he was yet speaking, Simon Peter, rushing impetuously toward him, laid his hand upon the Master’s shoulder and said: “Master, be it far from us to contend with you, but I declare that these things shall never happen to you.”
پطرس بدین گونه صحبت کرد زیرا او عیسی را دوست داشت؛ اما سرشت بشری استاد در این کلماتِ صادقانۀ مهرآمیز، این پیشنهادِ ظریفِ وسوسه را تشخیص داد که او سیاست تعقیب عطای زمینی خود را تا پایان مطابق خواست پدر بهشتی خود تغییر دهد. و از آنجا که او خطرِ اجازه دادن به پیشنهادات حتی دوستان مهربان و وفادارش را برای منصرف کردن او تشخیص داد، به پطرس و سایر حواریون رو کرد و گفت: ”از من دور شو. ای طعم روحِ دشمنِ وسوسه‌گر. وقتی که تو بدین گونه حرف می‌زنی، طرف من نیستی بلکه طرف دشمن ما هستی. تو بدین ترتیب مهرت را برای من به مانعی برای انجام خواست پدر توسط من تبدیل می‌کنی. به راههای انسانها توجه نکن، بلکه به خواست خدا توجه کن.“
158:7.4 (1760.1)
Peter spoke thus because he loved Jesus; but the Master’s human nature recognized in these words of well-meant affection the subtle suggestion of temptation that he change his policy of pursuing to the end his earth bestowal in accordance with the will of his Paradise Father. And it was because he detected the danger of permitting the suggestions of even his affectionate and loyal friends to dissuade him, that he turned upon Peter and the other apostles, saying: “Get you behind me. You savor of the spirit of the adversary, the tempter. When you talk in this manner, you are not on my side but rather on the side of our enemy. In this way do you make your love for me a stumbling block to my doing the Father’s will. Mind not the ways of men but rather the will of God.”
پس از این که آنها از اولین شوکِ سرزنشِ گزندۀ عیسی بهبود یافتند، و پیش از این که به سفر خود ادامه دهند، استاد بیشتر صحبت کرد: ”اگر کسی می‌خواهد از من پیروی کند، بگذارید خودش را نادیده بگیرد، مسئولیتهای خویش را به طور روزانه بپذیرد، و مرا دنبال کند. زیرا هر که بخواهد جان خود را به طور خودخواهانه نجات دهد، آن را از دست خواهد داد، اما هر که جان خود را به خاطر من و بشارت الهی از دست بدهد، آن را نجات خواهد داد. چه سودی برای انسان دارد که تمام دنیا را به دست آورد و جان خود را از دست بدهد؟ انسان در ازای زندگی ابدی چه می‌دهد؟ از من و سخنان من در این نسل گناهکار و ریاکار خجالت نکشید، چنانکه که وقتی من در حضور تمام گروههای آسمانی در شکوه در پیشگاه پدرم ظاهر می‌شوم، از تصدیق شما خجالت نخواهم کشید. با این وجود، بسیاری از شما که اکنون در برابر من ایستاده‌اید، تا زمانی که این پادشاهی خدا را که با قدرت خواهد آمد نبینید طعم مرگ را نخواهید چشید.“
158:7.5 (1760.2)
After they had recovered from the first shock of Jesus’ stinging rebuke, and before they resumed their journey, the Master spoke further: “If any man would come after me, let him disregard himself, take up his responsibilities daily, and follow me. For whosoever would save his life selfishly, shall lose it, but whosoever loses his life for my sake and the gospel’s, shall save it. What does it profit a man to gain the whole world and lose his own soul? What would a man give in exchange for eternal life? Be not ashamed of me and my words in this sinful and hypocritical generation, even as I will not be ashamed to acknowledge you when in glory I appear before my Father in the presence of all the celestial hosts. Nevertheless, many of you now standing before me shall not taste death till you see this kingdom of God come with power.”
و بدین ترتیب عیسی راه دردناک و پرکشمکشی را که آن دوازده تن در صورت پیروی از او باید دنبال می‌کردند برای آنها روشن ساخت. این سخنان برای این ماهیگیران جلیلی که به دیدن رویای یک پادشاهی زمینی با رتبه‌های افتخارآمیز برای خودشان اصرار داشتند چقدر شوکه کننده بود! اما قلب وفادار آنها از این درخواست شجاعانه برانگیخته شد، و حتی یک تن از آنها نیز حاضر نشد او را ترک کند. عیسی آنها را به تنهایی به درگیری نفرستاد. او آنها را رهبری می‌کرد. او فقط خواست که آنها او را دلیرانه دنبال کنند.
158:7.6 (1760.3)
And thus did Jesus make plain to the twelve the painful and conflicting path which they must tread if they would follow him. What a shock these words were to these Galilean fishermen who persisted in dreaming of an earthly kingdom with positions of honor for themselves! But their loyal hearts were stirred by this courageous appeal, and not one of them was minded to forsake him. Jesus was not sending them alone into the conflict; he was leading them. He asked only that they bravely follow.
دوازده تن به کندی داشتند این ایده را درک می‌کردند که عیسی در مورد احتمال مرگ خود داشت چیزی به آنها می‌گفت. آنها فقط آنچه را که او در مورد مرگش گفته بود به طور مبهم می‌فهمیدند، در حالی که اظهارات او دربارۀ برخاستن از مرگ اصلاً نتوانست در ذهنشان ثبت شود. با گذشت روزها، پطرس، یعقوب، و یوحنا با به خاطر آوردن تجربۀ خویش در کوهِ دگرگونی چهرۀ عیسی به درک کامل‌تری از برخی از این مسائل رسیدند.
158:7.7 (1760.4)
Slowly the twelve were grasping the idea that Jesus was telling them something about the possibility of his dying. They only vaguely comprehended what he said about his death, while his statement about rising from the dead utterly failed to register in their minds. As the days passed, Peter, James, and John, recalling their experience upon the mount of the transfiguration, arrived at a fuller understanding of certain of these matters.
در تمام ارتباطات دوازده تن با استادشان، آنها فقط چند بارِ اندک آن چشم درخشان را دیدند و این سخنان تند سرزنش کننده را بدان گونه که به پطرس و سایر آنها در این موقعیت گفته شد شنیدند. عیسی همیشه در برابر کاستی‌های بشری آنها صبور بود، اما هنگامی که با یک تهدید قریب‌الوقوع بر علیه برنامۀ اجرای بی‌چون و چرای خواست پدرش در رابطه با باقیماندۀ دوران زندگانی زمینی خود مواجه می‌شد، چنین نبود. حواریون به معنای واقعی کلمه مات و مبهوت شدند؛ آنها شگفت‌زده و وحشت‌زده شدند. آنها کلمه‌ای برای بیان اندوه خود پیدا نمی‌کردند. آنها به آرامی شروع به درک این امر کردند که استاد باید برای چه چیزی پایداری کند، و این که آنها باید این تجارب را با او از سر بگذرانند، اما آنها تا مدتها بعد از این اشارات اولیه به تراژدی قریب‌الوقوع روزهای واپسینِ او متوجه واقعیتِ این رویدادهای پیش رو نشدند.
158:7.8 (1760.5)
In all the association of the twelve with their Master, only a few times did they see that flashing eye and hear such swift words of rebuke as were administered to Peter and the rest of them on this occasion. Jesus had always been patient with their human shortcomings, but not so when faced by an impending threat against the program of implicitly carrying out his Father’s will regarding the remainder of his earth career. The apostles were literally stunned; they were amazed and horrified. They could not find words to express their sorrow. Slowly they began to realize what the Master must endure, and that they must go through these experiences with him, but they did not awaken to the reality of these coming events until long after these early hints of the impending tragedy of his latter days.
آنها با عبور از راه گذرگاههای غیرمعمول در سپیده‌دم به کفرناحوم وارد شدند و برای صرف شام خود مستقیماً به خانۀ شمعون پطرس رفتند. در حالی که داوود زبدی آماده شد تا آنها را به آن سوی دریاچه ببرد، آنها در خانۀ شمعون درنگ کردند، و عیسی در حالی که به پطرس و سایر حواریون نگاه می‌کرد، پرسید: ”هنگامی که امروز بعدازظهر با هم راه می‌رفتید چه چیزی بود که به طور بسیار جدی دربارۀ آن بین خود صحبت می‌کردید؟“ حواریون سکوت کردند، زیرا بسیاری از آنها بحثی را که در کوه حرمون آغاز شده بود ادامه داده بودند، این که در پادشاهی آتی چه مقامهایی را خواهند داشت، چه کسی باید از همه بزرگتر باشد، و غیره. عیسی که می‌دانست در آن روز چه چیزی فکر آنها را به خود مشغول کرده بود، به یکی از کودکان پطرس اشاره کرد، و در حالی که کودک را در میان آنها نشاند گفت: ”هر آینه، به درستی به شما می‌گویم، تا وقتی که رویکرد خود را تغییر نداده‌اید و بیشتر شبیه این کودک نشده‌اید، پیشرفت اندکی در پادشاهی آسمان خواهید کرد. هر که خود را فروتن سازد و همچون این کودک شود، در پادشاهی آسمان از همه بزرگتر خواهد بود. و هر که چنین کودکی را بپذیرد، مرا پذیرفته است. و آنهایی که مرا می‌پذیرند، او را که مرا فرستاد نیز خواهند پذیرفت. اگر می‌خواهید در پادشاهی اولین باشید، سعی کنید این حقایق نیکو را به برادرانتان در جسم آموزش دهید. اما هر که موجب لغزش یکی از این کودکان شود، او را بهتر است که سنگ آسیابی به گردنش آویخته و در دریا افکنده شود. اگر کارهایی را که با دستان خود انجام می‌دهید، یا چیزهایی را که با چشمان خود می‌بینید، در پیشرفت پادشاهی موجب رنجش شود، این بتهای عزیز شمرده شده را قربانی کنید، زیرا بهتر است بدونِ بسیاری از چیزهای گرامیِ زندگی وارد پادشاهی شوید، تا این که به این بتها بچسبید و درهای پادشاهی را به روی خود مسدود شده ببینید. اما مهمتر از همه، مراقب باشید که هیچیک از این کودکان را تحقیر نکنید، زیرا فرشتگان آنها همیشه چهرۀ گروههای آسمانی را می‌بینند.“
158:8.1 (1761.2)
Entering Capernaum at twilight, they went by unfrequented thoroughfares directly to the home of Simon Peter for their evening meal. While David Zebedee made ready to take them across the lake, they lingered at Simon’s house, and Jesus, looking up at Peter and the other apostles, asked: “As you walked along together this afternoon, what was it that you talked about so earnestly among yourselves?” The apostles held their peace because many of them had continued the discussion begun at Mount Hermon as to what positions they were to have in the coming kingdom; who should be the greatest, and so on. Jesus, knowing what it was that occupied their thoughts that day, beckoned to one of Peter’s little ones and, setting the child down among them, said: “Verily, verily, I say to you, except you turn about and become more like this child, you will make little progress in the kingdom of heaven. Whosoever shall humble himself and become as this little one, the same shall become greatest in the kingdom of heaven. And whoso receives such a little one receives me. And they who receive me receive also Him who sent me. If you would be first in the kingdom, seek to minister these good truths to your brethren in the flesh. But whosoever causes one of these little ones to stumble, it would be better for him if a millstone were hanged about his neck and he were cast into the sea. If the things you do with your hands, or the things you see with your eyes give offense in the progress of the kingdom, sacrifice these cherished idols, for it is better to enter the kingdom minus many of the beloved things of life rather than to cling to these idols and find yourself shut out of the kingdom. But most of all, see that you despise not one of these little ones, for their angels do always behold the faces of the heavenly hosts.”