کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 156
اقامت موقت در صور و صیدون
اقامت موقت در صور و صیدون
Paper 156
The Sojourn at Tyre and Sidon
The Sojourn at Tyre and Sidon
بعد از ظهر روز جمعه، 10 ژوئن، عیسی و یارانش به حومۀ صیدون رسیدند. آنها در آنجا در خانۀ زنی ثروتمند توقف کردند. در ایامی که عیسی در اوج محبوبیت مردمی خویش بود، این زن در بیمارستان بیت‌صیدا یک مریض بود. بشارتگران و حواریون نزد دوستان او در همسایگیِ نزدیک اسکان داده شدند، و در روز سبت در میان این محیط طراوت بخش استراحت کردند. آنها پیش از آن که برای دیدار از شهرهای ساحلیِ شمال آماده شوند تقریباً دو هفته و نیم را در صیدون و حومۀ آن گذراندند.
156:0.1 (1734.1)
ON FRIDAY afternoon, June 10, Jesus and his associates arrived in the environs of Sidon, where they stopped at the home of a well-to-do woman who had been a patient in the Bethsaida hospital during the times when Jesus was at the height of his popular favor. The evangelists and the apostles were lodged with her friends in the immediate neighborhood, and they rested over the Sabbath day amid these refreshing surroundings. They spent almost two and one-half weeks in Sidon and vicinity before they prepared to visit the coast cities to the north.
این روز سبتِ ژوئن یکی از روزهای بسیار آرام بود. بشارتگران و حواریون همگی غرق در ژرف اندیشی خود در رابطه با بحثهای استاد پیرامون مذهب بودند که در مسیر رفتن به صیدون به آن گوش داده بودند. همۀ آنها توانستند تا اندازه‌ای از آنچه که او به آنها گفته بود قدردانی کنند، اما هیچیک از آنها اهمیت آموزش او را به طور کامل درک نکرد.
156:0.2 (1734.2)
This June Sabbath day was one of great quiet. The evangelists and apostles were altogether absorbed in their meditations regarding the discourses of the Master on religion to which they had listened en route to Sidon. They were all able to appreciate something of what he had told them, but none of them fully grasped the import of his teaching.
در نزدیکی خانۀ کاروسکا، جایی که استاد اقامت گزید، زنی سوری زندگی می‌کرد که دربارۀ عیسی به عنوان یک شفا دهنده و آموزگار بزرگ بسیار شنیده بود، و در این بعد از ظهر سبت، او به آنجا آمد، و دختر کوچکش را نیز آورد. این کودک که در حدود دوازده سال سن داشت، به یک اختلال ناگوار عصبی مبتلا بود که با تشنج‌ها و سایر نشانه‌های عذاب‌آور تعیین ویژگی می‌شد.
156:1.1 (1734.3)
There lived near the home of Karuska, where the Master lodged, a Syrian woman who had heard much of Jesus as a great healer and teacher, and on this Sabbath afternoon she came over, bringing her little daughter. The child, about twelve years old, was afflicted with a grievous nervous disorder characterized by convulsions and other distressing manifestations.
عیسی از یاران خود خواسته بود که در رابطه با حضورش در منزل کاروسکا به هیچکس چیزی نگویند، و توضیح داد که مایل است استراحت کند. در حالی که آنها از دستورات استاد خود اطاعت کرده بودند، خدمتکار کاروسکا به خانۀ این زن سوری به نام نُرانا رفته بود تا به او اطلاع دهد که عیسی در خانۀ اربابش اقامت نموده و از این مادر مضطرب خواسته بود که دختر رنجدیدۀ خود را برای شفا یافتن بیاورد. البته این مادر معتقد بود که فرزندش توسط یک دیو، یک روح ناپاک، تسخیر شده است.
156:1.2 (1734.4)
Jesus had charged his associates to tell no one of his presence at the home of Karuska, explaining that he desired to have a rest. While they had obeyed their Master’s instructions, the servant of Karuska had gone over to the house of this Syrian woman, Norana, to inform her that Jesus lodged at the home of her mistress and had urged this anxious mother to bring her afflicted daughter for healing. This mother, of course, believed that her child was possessed by a demon, an unclean spirit.
هنگامی که نُرانا با دخترش رسید، دوقلوهای حَلفی از طریق یک مترجم توضیح دادند که استاد در حال استراحت است و نمی‌توان مزاحم او شد؛ پس از آن نُرانا پاسخ داد که او و کودک تا زمانی که استاد استراحت خود را به پایان نرسانده در همانجا خواهند ماند. پطرس نیز تلاش کرد برای او استدلال کند و او را متقاعد سازد که به خانه برود. او توضیح داد که عیسی به واسطۀ آموزش و شفا دادنِ زیاد خسته است، و او برای مدتی آرامش و استراحت به فینیقیه آمده است. اما بیهوده بود؛ نُرانا آنجا را ترک نمی‌کرد. او به التماسهای پطرس تنها پاسخ داد: ”تا وقتی که استادِ شما را نبینم نخواهم رفت. من می‌دانم که او می‌تواند دیو را از کودک من بیرون افکند، و تا وقتی که شفا دهنده دخترم را نبیند نخواهم رفت.“
156:1.3 (1734.5)
When Norana arrived with her daughter, the Alpheus twins explained through an interpreter that the Master was resting and could not be disturbed; whereupon Norana replied that she and the child would remain right there until the Master had finished his rest. Peter also endeavored to reason with her and to persuade her to go home. He explained that Jesus was weary with much teaching and healing, and that he had come to Phoenicia for a period of quiet and rest. But it was futile; Norana would not leave. To Peter’s entreaties she replied only: “I will not depart until I have seen your Master. I know he can cast the demon out of my child, and I will not go until the healer has looked upon my daughter.”
سپس توما تلاش کرد که زن را بیرون بفرستد اما فقط با شکست مواجه شد. او به توما گفت: ”من ایمان دارم که استاد تو می‌تواند این دیو را که کودکم را عذاب می‌دهد بیرون افکند. من راجع به کارهای عظیم او در جلیل شنیده‌ام، و به او ایمان دارم. چه بر سر شما شاگردان او آمده است که کسانی را که برای کمک گرفتن از استاد شما می‌آیند بیرون می‌فرستید؟“ و وقتی که او بدین گونه سخن گفت، توما کنار رفت.
156:1.4 (1734.6)
Then Thomas sought to send the woman away but met only with failure. To him she said: “I have faith that your Master can cast out this demon which torments my child. I have heard of his mighty works in Galilee, and I believe in him. What has happened to you, his disciples, that you would send away those who come seeking your Master’s help?” And when she had thus spoken, Thomas withdrew.
سپس شمعون غیور جلو آمد تا نُرانا را نکوهش کند. شمعون گفت: ”ای زن، تو یک غیریهودیِ یونانی زبان هستی. این درست نیست که توقع داشته باشی که استاد نانی را که برای بچه‌های خانۀ ارجح در نظر گرفته شده بردارد و آن را به سوی سگها پرتاب کند.“ اما نُرانا حاضر نشد از حملۀ شمعون مورد توهین واقع شود. او فقط پاسخ داد: ”آری آموزگار، من سخنان شما را می‌فهمم. من فقط در چشمان یهودیان یک سگ هستم، اما تا جایی که به استاد شما مربوط می‌شود، من یک سگ ایماندار هستم. من مصمم هستم که او دخترم را ببیند، زیرا متقاعد شده‌ام که اگر فقط او به وی نگاه کند، او را شفا خواهد داد. و حتی تو، مرد نیک من، جرأت نمی‌کنی که سگها را از امتیازِ به دست آوردنِ خرده‌های نان که بر حسب اتفاق از سفرۀ میز کودکان می‌افتد محروم کنی.“
156:1.5 (1735.1)
Then came forward Simon Zelotes to remonstrate with Norana. Said Simon: “Woman, you are a Greek-speaking gentile. It is not right that you should expect the Master to take the bread intended for the children of the favored household and cast it to the dogs.” But Norana refused to take offense at Simon’s thrust. She replied only: “Yes, teacher, I understand your words. I am only a dog in the eyes of the Jews, but as concerns your Master, I am a believing dog. I am determined that he shall see my daughter, for I am persuaded that, if he shall but look upon her, he will heal her. And even you, my good man, would not dare to deprive the dogs of the privilege of obtaining the crumbs which chance to fall from the children’s table.”
درست در این هنگام دختر کوچک در برابر همۀ آنها دچار یک تشنج شدید شد و مادر فریاد زد: ”آنجا، می‌توانی ببینی که کودک من توسط یک روح شیطانی تسخیر شده است. اگر نیاز ما شما را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، برای استاد شما گیرایی خواهد داشت. به من گفته شده که او همۀ انسانها را دوست دارد و حتی جرأت می‌کند که غیریهودیان را هنگامی که ایمان می‌آورند، شفا دهد. شما لایق شاگردی او نیستید. تا زمانی که فرزندم درمان نشود من نخواهم رفت.“
156:1.6 (1735.2)
At just this time the little girl was seized with a violent convulsion before them all, and the mother cried out: “There, you can see that my child is possessed by an evil spirit. If our need does not impress you, it would appeal to your Master, who I have been told loves all men and dares even to heal the gentiles when they believe. You are not worthy to be his disciples. I will not go until my child has been cured.”
عیسی که تمام این گفتگوها را از میان یک پنجرۀ باز شنیده بود، اکنون در کمال تعجبِ آنها بیرون آمد، و گفت: ”ای زن، ایمان تو بزرگ است، آنقدر بزرگ که من نمی‌توانم آنچه را که آرزویش را داری از تو دریغ کنم؛ با آرامش به راهت برو. دختر تو از پیش سالم شده است.“ و دختر کوچک از آن ساعت خوب شد. همینطور که نُرانا و کودک آنجا را ترک می‌کردند، عیسی از آنها خواست که این رخداد را به کسی نگویند؛ و در حالی که یاران او از این درخواست اطاعت کردند، مادر و کودک از اعلام واقعیت شفای دختر کوچک در سرتاسر حومۀ شهر و حتی در صیدون دست نکشیدند، به طوری که عیسی صلاح دید ظرف چند روز اقامتگاهش را تغییر دهد.
156:1.7 (1735.3)
Jesus, who had heard all of this conversation through an open window, now came outside, much to their surprise, and said: “O woman, great is your faith, so great that I cannot withhold that which you desire; go your way in peace. Your daughter already has been made whole.” And the little girl was well from that hour. As Norana and the child took leave, Jesus entreated them to tell no one of this occurrence; and while his associates did comply with this request, the mother and the child ceased not to proclaim the fact of the little girl’s healing throughout all the countryside and even in Sidon, so much so that Jesus found it advisable to change his lodgings within a few days.
روز بعد، همینطور که عیسی به حواریونش آموزش می‌داد، در رابطه با شفای دخترِ زن سوری توضیح داد. او گفت: ”و در تمام طول مسیر همینطور بوده است؛ شما خودتان می‌بینید که چگونه غیریهودیان می‌توانند ایمان نجات دهنده را در آموزشهای پیام الهی پادشاهی آسمان به کار گیرند. هر آینه، به درستی، به شما می‌گویم که اگر فرزندان ابراهیم قصد نداشته باشند برای ورود به پادشاهیِ پدر ایمان کافی نشان دهند، این پادشاهی توسط غیریهودیان تصاحب خواهد شد.“
156:1.8 (1735.4)
The next day, as Jesus taught his apostles, commenting on the cure of the daughter of the Syrian woman, he said: “And so it has been all the way along; you see for yourselves how the gentiles are able to exercise saving faith in the teachings of the gospel of the kingdom of heaven. Verily, verily, I tell you that the Father’s kingdom shall be taken by the gentiles if the children of Abraham are not minded to show faith enough to enter therein.”
156:2.1 (1735.5)
In entering Sidon, Jesus and his associates passed over a bridge, the first one many of them had ever seen. As they walked over this bridge, Jesus, among other things, said: “This world is only a bridge; you may pass over it, but you should not think to build a dwelling place upon it.”
156:2.2 (1735.6)
As the twenty-four began their labors in Sidon, Jesus went to stay in a home just north of the city, the house of Justa and her mother, Bernice. Jesus taught the twenty-four each morning at the home of Justa, and they went abroad in Sidon to teach and preach during the afternoons and evenings.
حواریون و بشارتگران به خاطر این که غیریهودیانِ صیدون پیام آنها را پذیرفتند بسیار خشنود شدند؛ در طول اقامت کوتاه آنها تعداد زیادی به پادشاهی اضافه شدند. این دورۀ حدوداً شش هفته‌ای در فینیقیه وقتی بسیار پربار در کار جذب افراد بود، اما نویسندگان یهودیِ آتیِ انجیل‌ها عادت داشتند که دقیقاً در این هنگام، وقتی که چنین تعداد زیادی از مردمِ عیسی بر علیه او به طور خصمانه صف‌آرایی کرده بودند، ثبت این استقبال گرم از آموزشهای او را توسط این غیریهودیان قدری نادیده انگارند.
156:2.3 (1735.7)
The apostles and the evangelists were greatly cheered by the manner in which the gentiles of Sidon received their message; during their short sojourn many were added to the kingdom. This period of about six weeks in Phoenicia was a very fruitful time in the work of winning souls, but the later Jewish writers of the Gospels were wont lightly to pass over the record of this warm reception of Jesus’ teachings by these gentiles at this very time when such a large number of his own people were in hostile array against him.
این ایمانداران غیریهودی از بسیاری جهات نسبت به یهودیان از آموزشهای عیسی قدردانی کاملاً بیشتری می‌کردند. بسیاری از این یونانی زبانان فینیقیۀ سوریه به این شناخت رسیدند که نه فقط عیسی شبیه به خداست بلکه خدا نیز شبیه به عیسی است. این به اصطلاح ناباوران به درک خوبی از آموزشهای استاد دربارۀ یکنواختیِ قوانین این دنیا و سرتاسر جهان دست یافتند. آنها این آموزش را درک کردند که خداوند میان اشخاص، نژادها، یا ملتها فرقی قائل نمی‌شود؛ این که در رابطه با پدر جهانی هیچ جانبداری وجود ندارد؛ این که جهان به طور کامل و همیشه مطیع قانون و به طور پایدار قابل اعتماد است. این غیریهودیان از عیسی نمی‌ترسیدند؛ آنها جرأت کردند که پیام او را بپذیرند. طی اعصار انسانها قادر به درک عیسی نبوده‌اند. آنها از این کار می‌ترسیدند.
156:2.4 (1736.1)
In many ways these gentile believers appreciated Jesus’ teachings more fully than the Jews. Many of these Greek-speaking Syrophoenicians came to know not only that Jesus was like God but also that God was like Jesus. These so-called heathen achieved a good understanding of the Master’s teachings about the uniformity of the laws of this world and the entire universe. They grasped the teaching that God is no respecter of persons, races, or nations; that there is no favoritism with the Universal Father; that the universe is wholly and ever law-abiding and unfailingly dependable. These gentiles were not afraid of Jesus; they dared to accept his message. All down through the ages men have not been unable to comprehend Jesus; they have been afraid to.
عیسی برای آن بیست و چهار تن روشن ساخت که به این دلیل از جلیل فرار نکرد که شجاعت روبرویی با دشمنانش را نداشت. آنها فهمیدند که او برای یک برخورد آشکار با مذهب تثبیت شده هنوز آماده نیست، و این که به دنبال شهید شدن نیست. در طول یکی از این گفتگوها در خانۀ جاستا بود که استاد برای اولین بار به شاگردانش گفت که ”گر چه آسمان و زمین زایل خواهد شد، اما سخنان راستین من زوال نخواهد یافت.“
156:2.5 (1736.2)
Jesus made it clear to the twenty-four that he had not fled from Galilee because he lacked courage to confront his enemies. They comprehended that he was not yet ready for an open clash with established religion, and that he did not seek to become a martyr. It was during one of these conferences at the home of Justa that the Master first told his disciples that “even though heaven and earth shall pass away, my words of truth shall not.”
موضوع آموزشهای عیسی در طول اقامت موقت در صیدون پیشرفت معنوی بود. او به آنها گفت که نمی‌توانند ساکن باشند؛ آنها یا باید در درستکاری پیش بروند و یا به شرارت و گناه پسروی کنند. او به آنها توصیه نمود که ”ضمن آن که برای پذیرش واقعیتهای بزرگتر پادشاهی پیش می‌روند، این چیزهایی را که مربوط به گذشته است فراموش کنند.“ او از آنها خواست که به دوران کودکی خود در پیام الهی بسنده نکنند، بلکه برای دستیابی به رتبۀ کامل فرزندی الهی در همدمی با روح و در همیاری روحانی با ایمانداران تلاش کنند.
156:2.6 (1736.3)
The theme of Jesus’ instructions during the sojourn at Sidon was spiritual progression. He told them they could not stand still; they must go forward in righteousness or retrogress into evil and sin. He admonished them to “forget those things which are in the past while you push forward to embrace the greater realities of the kingdom.” He besought them not to be content with their childhood in the gospel but to strive for the attainment of the full stature of divine sonship in the communion of the spirit and in the fellowship of believers.
156:2.7 (1736.4)
Said Jesus: “My disciples must not only cease to do evil but learn to do well; you must not only be cleansed from all conscious sin, but you must refuse to harbor even the feelings of guilt. If you confess your sins, they are forgiven; therefore must you maintain a conscience void of offense.”
عیسی از حس شدید شوخ طبعی که این غیریهودیان نشان می‌دادند بسیار لذت می‌برد. این حس شوخ طبعیِ نمایش داده شده توسط نُرانا، زن سوری، و نیز ایمان بزرگ و پایدار او بود که قلب استاد را بسیار تحت تأثیر قرار داد و برای ترحم او گیرایی داشت. عیسی بسیار متأسف بود که قوم او — یهودیان — آن چنان از شوخ طبعی برخوردار نبودند. او یکبار به توما گفت: ”مردم من خودشان را خیلی جدی می‌گیرند؛ آنها تقریباً فاقد قدردانی از مزاح هستند. مذهب گرانبار فریسیان هرگز نمی‌توانست در میان مردمی با یک حس شوخ طبعی منشأ داشته باشد. آنها همچنین فاقد ثبات هستند؛ آنها پشه را از صافی رد می‌کنند، و شتر را فرومی‌بلعند.“
156:2.8 (1736.5)
Jesus greatly enjoyed the keen sense of humor which these gentiles exhibited. It was the sense of humor displayed by Norana, the Syrian woman, as well as her great and persistent faith, that so touched the Master’s heart and appealed to his mercy. Jesus greatly regretted that his people—the Jews—were so lacking in humor. He once said to Thomas: “My people take themselves too seriously; they are just about devoid of an appreciation of humor. The burdensome religion of the Pharisees could never have had origin among a people with a sense of humor. They also lack consistency; they strain at gnats and swallow camels.”
سه‌شنبه، 28 ژوئن، استاد و یارانش صیدون را ترک کردند، و به سوی بالای ساحل به پورفیرِئون و هِلدوآ رفتند. آنها توسط غیریهودیان به خوبی مورد استقبال واقع شدند، و در طول این هفتۀ آموزش و موعظه تعداد بسیاری به پادشاهی افزوده شد. حواریون در پورفیرِئون موعظه کردند و بشارتگران در هلدوآ آموزش دادند. در حالی که آن بیست و چهار تن بدین گونه مشغول به کارشان شدند، عیسی برای مدت سه یا چهار روز آنها را ترک کرد و به شهر ساحلی بیروت رفت، و در آنجا از یک سوری به نام مالاک که یک ایماندار بود، و سال قبل در بیت‌صیدا بود دیدن نمود.
156:3.1 (1736.6)
On Tuesday, June 28, the Master and his associates left Sidon, going up the coast to Porphyreon and Heldua. They were well received by the gentiles, and many were added to the kingdom during this week of teaching and preaching. The apostles preached in Porphyreon and the evangelists taught in Heldua. While the twenty-four were thus engaged in their work, Jesus left them for a period of three or four days, paying a visit to the coast city of Beirut, where he visited with a Syrian named Malach, who was a believer, and who had been at Bethsaida the year before.
چهارشنبه، 6 ژوئیه، همۀ آنها به صیدون بازگشتند و تا بامداد یکشنبه در منزل جاستا ماندند، و در این هنگام با حرکت به سوی جنوب در امتداد ساحل از راه صَرْفَه به صور عزیمت کردند، و دوشنبه 11 ژوئیه به صور رسیدند. تا این هنگام حواریون و بشارتگران به کار کردن در میان این به اصطلاح غیریهودیان که در واقع عمدتاً از قبایل پیشینِ کنعانی و باز با منشأ قدیمی‌تر سامی سرچشمه گرفته بودند عادت کرده بودند. همۀ این مردمان به زبان یونانی صحبت می‌کردند. برای حواریون و بشارتگران، مشاهدۀ اشتیاق این غیریهودیان به شنیدن بشارت الهی و توجه به آن آمادگی که به واسطۀ آن بسیاری از آنها ایمان آورده بودند، یک شگفتی بزرگ بود.
156:3.2 (1737.1)
On Wednesday, July 6, they all returned to Sidon and tarried at the home of Justa until Sunday morning, when they departed for Tyre, going south along the coast by way of Sarepta, arriving at Tyre on Monday, July 11. By this time the apostles and the evangelists were becoming accustomed to working among these so-called gentiles, who were in reality mainly descended from the earlier Canaanite tribes of still earlier Semitic origin. All of these peoples spoke the Greek language. It was a great surprise to the apostles and evangelists to observe the eagerness of these gentiles to hear the gospel and to note the readiness with which many of them believed.
آنها از 11 ژوئیه تا 24 ژوئیه در صور آموزش دادند. هر یک از حواریون یکی از بشارتگران را با خود برد، و بدین ترتیب آنها در تمام قسمتهای صور و حومۀ آن دو به دو به آموزش و موعظه پرداختند. جمعیت چند زبانیِ این بندر شلوغ دریایی با خشنودی به آنها گوش دادند، و بسیاری از آنها با ورود به همیاری ظاهریِ پادشاهی تعمید گرفتند. عیسی مقر مرکزی خود را در منزل یک یهودی به نام یوسف که یک ایماندار بود و در سه یا چهار مایلی جنوب صور زندگی می‌کرد برقرار نمود. منزل او از مقبرۀ هیرام که در روزگاران داوود و سلیمان، پادشاهِ شهر - ایالت صور بود دور نبود.
156:4.1 (1737.2)
From July 11 to July 24 they taught in Tyre. Each of the apostles took with him one of the evangelists, and thus two and two they taught and preached in all parts of Tyre and its environs. The polyglot population of this busy seaport heard them gladly, and many were baptized into the outward fellowship of the kingdom. Jesus maintained his headquarters at the home of a Jew named Joseph, a believer, who lived three or four miles south of Tyre, not far from the tomb of Hiram who had been king of the city-state of Tyre during the times of David and Solomon.
روزانه، در این مدت دو هفته، حواریون و بشارتگران از راه بندرگاه اسکندر وارد صور می‌شدند تا جلسات کوچکی را برگزار کنند، و هر شب بیشتر آنها به اردوگاه در خانۀ یوسف در جنوب شهر باز می‌گشتند. هر روز ایمانداران از شهر بیرون می‌آمدند تا با عیسی در مکانِ استراحت او صحبت کنند. استاد در بعد از ظهر 20 ژوئیه، هنگامی که در رابطه با مهر پدر برای همۀ نوع بشر و دربارۀ مأموریت پسر برای آشکار ساختن پدر به همۀ نژادهای انسانها به ایمانداران آموزش می‌داد فقط یک بار در صور صحبت کرد. در میان این غیریهودیان چنان علاقه‌ای به پیام الهی پادشاهی وجود داشت، که در این فرصت درهای معبد مِلکارت به روی او گشوده شد، و جالب است نگاشته شود که در سالهای بعد یک کلیسای مسیحی در همین مکانِ این معبد باستانی ساخته شد.
156:4.2 (1737.3)
Daily, for this period of two weeks, the apostles and evangelists entered Tyre by way of Alexander’s mole to conduct small meetings, and each night most of them would return to the encampment at Joseph’s house south of the city. Every day believers came out from the city to talk with Jesus at his resting place. The Master spoke in Tyre only once, on the afternoon of July 20, when he taught the believers concerning the Father’s love for all mankind and about the mission of the Son to reveal the Father to all races of men. There was such an interest in the gospel of the kingdom among these gentiles that, on this occasion, the doors of the Melkarth temple were opened to him, and it is interesting to record that in subsequent years a Christian church was built on the very site of this ancient temple.
بسیاری از رهبران در ساختن رنگ ارغوانی صوری، رنگی که صور و صیدون را در سرتاسر دنیا مشهور کرد و به تجارت جهانی و غنی‌سازیِ متعاقب آنها بسیار کمک کرد، به پادشاهی ایمان داشتند. وقتی که اندکی بعد از آن، ذخیرۀ حیوانات دریایی که منبع این رنگ بودند شروع به کاهش یافت، این رنگ‌سازان به جستجوی زیستگاههای جدید این صدفها پرداختند. و بدین ترتیب آنها با مهاجرت به اقصی نقاط زمین پیام پدر بودن خداوند و برادری انسانها — پیام الهی پادشاهی — را با خود حمل کردند.
156:4.3 (1737.4)
Many of the leaders in the manufacture of Tyrian purple, the dye that made Tyre and Sidon famous the world over, and which contributed so much to their world-wide commerce and consequent enrichment, believed in the kingdom. When, shortly thereafter, the supply of the sea animals which were the source of this dye began to diminish, these dye makers went forth in search of new habitats of these shellfish. And thus migrating to the ends of the earth, they carried with them the message of the fatherhood of God and the brotherhood of man—the gospel of the kingdom.
در این بعد از ظهر چهارشنبه، عیسی در جریان سخنرانی خود، ابتدا داستان زنبق سفید را به پیروانش گفت که سر پاک و برفی خود را به سوی آفتاب برافراشته نگاه می‌دارد، در حالی که در زیر، ریشه‌هایش در خاکِ تیره شدۀ لجن و منجلاب استوار است. او گفت: ”به همین ترتیب، انسان فانی، در حالی که ریشه‌های منشأ و وجود خود را در خاک حیوانیِ طبیعت بشری دارد، می‌تواند از طریق ایمان، سرشت معنوی خود را به سوی آفتابِ حقیقتِ آسمانی ارتقا دهد و در واقع ثمرات متعالی روحی را به بار آورد.“
156:5.1 (1737.5)
On this Wednesday afternoon, in the course of his address, Jesus first told his followers the story of the white lily which rears its pure and snowy head high into the sunshine while its roots are grounded in the slime and muck of the darkened soil beneath. “Likewise,” said he, “mortal man, while he has his roots of origin and being in the animal soil of human nature, can by faith raise his spiritual nature up into the sunlight of heavenly truth and actually bear the noble fruits of the spirit.”
در طول همین موعظه بود که عیسی از اولین و تنها مَثَل خود که به تجارت خودش یعنی نجاری مربوط بود استفاده کرد. او در جریان اندرزش که ”بنیادهایی برای رشد یک کاراکتر متعالیِ برخوردار از عطایای معنوی به خوبی بسازید“، گفت: ”برای به دست آوردن ثمرات روحی، باید از روح زاده شوید. اگر بخواهید در میان همنوعان خود یک زندگی سرشار روحی داشته باشید، باید توسط روح آموزش یابید و توسط روح هدایت شوید. اما اشتباه آن نجار نادان را مرتکب نشوید که وقت گرانبها را برای صاف کردن، اندازه گرفتن، و صیقل زدنِ چوبِ کرم خورده و از درون در حال پوسیده شدنِ خود تلف می‌کند و سپس، هنگامی که تمام زحماتش را روی چوب معیوب کشید، باید آن را برای وارد کردن به پایه‌های ساختمانی که بنا بود بسازد تا در برابر تهاجمات زمان و طوفان مقاومت کند، به عنوان نامناسب رد کند. بگذارید هر انسانی اطمینان یابد که بنیادهای عقلانی و اخلاقیِ کاراکتر به گونه‌ای هستند که از روبنای سرشت توسعه یابنده و متعالی کنندۀ معنوی به قدر مکفی پشتیبانی خواهند کرد، تا بدین ترتیب ذهن انسانی دگرگون شود، و سپس در همکاری با آن ذهن بازآفرینی شده، به تکاملِ روانِ برخوردار از سرنوشت فناناپذیر دست یابد. سرشت روحی شما — روانِ مشترکاً آفریده شده — یک رشد زنده است، اما ذهن و اخلاقیات فردی خاکی است که این تجلیهای والاتر تکامل بشری و سرنوشت الهی باید از آن سرچشمه یابد. خاکِ روانِ در حال تکامل، بشری و مادی است، اما سرنوشت این مخلوق ترکیبیِ ذهن و روح، معنوی و الهی است.“
156:5.2 (1738.1)
It was during this same sermon that Jesus made use of his first and only parable having to do with his own trade—carpentry. In the course of his admonition to “Build well the foundations for the growth of a noble character of spiritual endowments,” he said: “In order to yield the fruits of the spirit, you must be born of the spirit. You must be taught by the spirit and be led by the spirit if you would live the spirit-filled life among your fellows. But do not make the mistake of the foolish carpenter who wastes valuable time squaring, measuring, and smoothing his worm-eaten and inwardly rotting timber and then, when he has thus bestowed all of his labor upon the unsound beam, must reject it as unfit to enter into the foundations of the building which he would construct to withstand the assaults of time and storm. Let every man make sure that the intellectual and moral foundations of character are such as will adequately support the superstructure of the enlarging and ennobling spiritual nature, which is thus to transform the mortal mind and then, in association with that re-created mind, is to achieve the evolvement of the soul of immortal destiny. Your spirit nature—the jointly created soul—is a living growth, but the mind and morals of the individual are the soil from which these higher manifestations of human development and divine destiny must spring. The soil of the evolving soul is human and material, but the destiny of this combined creature of mind and spirit is spiritual and divine.”
”عجیب نیست که تو چنین سؤالاتی را می‌پرسی، زیرا شروع به شناخت پدر بدان گونه که من او را می‌شناسم کرده‌ای، و نه بدان گونه که پیامبران آغازین عبرانی او را چنان مبهم می‌دیدند. تو به خوبی می‌دانی که چگونه نیاکان ما تمایل داشتند که تقریباً در هر اتفاقی که می‌افتاد خدا را ببینند. آنها در کلیۀ رویدادهای طبیعی و در هر رخداد غیرمعمولِ تجربۀ بشری به دنبال دست خدا بودند. آنها خدا را به نیکی و شرارت، هر دو، مربوط می‌کردند. آنها فکر می‌کردند که او قلب موسی را نرم و قلب فرعون را سخت کرد. هنگامی که انسان میل شدیدی برای انجام کاری، اعم از خوب یا بد داشت، عادت داشت که این احساسات غیرعادی را با این گفته‌ها توجیه کند: ’خدا با من صحبت کرد و گفت، چنین و چنان کن، یا به اینجا و آنجا برو.‘ از این رو، از آنجایی که انسانها اغلب و به شدت دچار وسوسه می‌شدند، این عادت پدران ما شد که باور کنند خدا آنها را برای آزمایش، مجازات، یا قوت بخشیدن به آنجا هدایت کرده است. اما شما در واقع اکنون بهتر می‌دانید. شما می‌دانید که انسانها اغلب با انگیزۀ خودخواهیِ خودشان و با امیال سرشت حیوانی خویش به وسوسه کشیده می‌شوند. هنگامی که بدین گونه وسوسه می‌شوید، به شما توصیه می‌کنم که در حالی که صادقانه وسوسه را تشخیص می‌دهید و خالصانه درست برای آنچه که هست، انرژیهای روح، ذهن، و بدن را که به دنبال تجلی هستند، به کانالهای بالاتر و به سوی اهداف آرمانگرایانه‌تر به گونه‌ای هوشمندانه دوباره جهت دهید. شما بدین طریق می‌توانید وسوسه‌های خود را به بالاترین انواع خدمت تعالی بخشِ انسانی دگرگون کنید، در حالی که از این تضادهای بی‌فایده و تضعیف کننده میان سرشت حیوانی و معنوی تقریباً به طور کامل اجتناب می‌کنید.
156:5.4 (1738.3)
“It is not strange that you ask such questions seeing that you are beginning to know the Father as I know him, and not as the early Hebrew prophets so dimly saw him. You well know how our forefathers were disposed to see God in almost everything that happened. They looked for the hand of God in all natural occurrences and in every unusual episode of human experience. They connected God with both good and evil. They thought he softened the heart of Moses and hardened the heart of Pharaoh. When man had a strong urge to do something, good or evil, he was in the habit of accounting for these unusual emotions by remarking: ‘The Lord spoke to me saying, do thus and so, or go here and there.’ Accordingly, since men so often and so violently ran into temptation, it became the habit of our forefathers to believe that God led them thither for testing, punishing, or strengthening. But you, indeed, now know better. You know that men are all too often led into temptation by the urge of their own selfishness and by the impulses of their animal natures. When you are in this way tempted, I admonish you that, while you recognize temptation honestly and sincerely for just what it is, you intelligently redirect the energies of spirit, mind, and body, which are seeking expression, into higher channels and toward more idealistic goals. In this way may you transform your temptations into the highest types of uplifting mortal ministry while you almost wholly avoid these wasteful and weakening conflicts between the animal and spiritual natures.
”اما بگذارید در برابر نابخردیِ غلبه بر وسوسه از طریق تلاش برای جانشین ساختنِ یک تمایل توسط تمایل دیگر و میل به اصطلاح برتر از طریق نیروی صرفِ ارادۀ بشری به شما هشدار دهم. اگر به راستی می‌خواهید بر وسوسه‌هایی که طبیعت پست‌تر و پایین‌تر دارند پیروز شوید، باید به آن مکانِ مزیت معنوی بیایید که واقعاً و به راستی یک علاقۀ واقعی و عشق به آن اشکال والاتر و ایده‌آل‌ترِ رفتار را به وجود آورده‌اید که ذهن شما مایل به جانشین ساختن برای این عادات پست‌تر و پایین‌ترِ رفتار که شما به عنوان وسوسه می‌شناسید باشد. شما بدین گونه به جای این که با سرکوب فریب‌آمیزِ تمایلات انسانی به طور فزاینده زیر فشار بیش از حد باشید، از طریق دگرگونی معنوی رهایی خواهید یافت. چیزهای کهنه و پست با عشق برای چیزهای نو و برتر فراموش خواهند شد. در قلب کلیۀ کسانی که با عشق به حقیقت روشن شده‌اند، زیبایی همیشه بر زشتی پیروز است. در انرژیِ دفعیِ یک عاطفۀ جدید و صادقانۀ معنوی نیروی قدرتمندی وجود دارد. و باز من به شما می‌گویم، مغلوب شرارت نباشید بلکه با نیکی بر شرارت غلبه کنید.“
156:5.5 (1738.4)
“But let me warn you against the folly of undertaking to surmount temptation by the effort of supplanting one desire by another and supposedly superior desire through the mere force of the human will. If you would be truly triumphant over the temptations of the lesser and lower nature, you must come to that place of spiritual advantage where you have really and truly developed an actual interest in, and love for, those higher and more idealistic forms of conduct which your mind is desirous of substituting for these lower and less idealistic habits of behavior that you recognize as temptation. You will in this way be delivered through spiritual transformation rather than be increasingly overburdened with the deceptive suppression of mortal desires. The old and the inferior will be forgotten in the love for the new and the superior. Beauty is always triumphant over ugliness in the hearts of all who are illuminated by the love of truth. There is mighty power in the expulsive energy of a new and sincere spiritual affection. And again I say to you, be not overcome by evil but rather overcome evil with good.”
156:5.7 (1739.2)
Forceful ambition, intelligent judgment, and seasoned wisdom are the essentials of material success. Leadership is dependent on natural ability, discretion, will power, and determination. Spiritual destiny is dependent on faith, love, and devotion to truth—hunger and thirst for righteousness—the wholehearted desire to find God and to be like him.
به واسطۀ این اکتشاف که شما انسان هستید دلسرد نشوید. طبیعت انسان ممکن است به سوی شرارت گرایش داشته باشد، اما ذاتاً گناهکار نیست. محزون نباشید که نمی‌توانید برخی از تجربیات تأسف‌آور خویش را به طور کامل فراموش کنید. اشتباهاتی را که نمی‌توانید در زمان فراموش کنید در ابدیت فراموش خواهند شد. بارهای روان خود را از طریق کسب سریعِ یک نگرشِ راه دور از سرنوشت خود، بسط دوران زندگی خود در گسترۀ جهان، سبک کنید.
156:5.8 (1739.3)
Do not become discouraged by the discovery that you are human. Human nature may tend toward evil, but it is not inherently sinful. Be not downcast by your failure wholly to forget some of your regrettable experiences. The mistakes which you fail to forget in time will be forgotten in eternity. Lighten your burdens of soul by speedily acquiring a long-distance view of your destiny, a universe expansion of your career.
156:5.9 (1739.4)
Make not the mistake of estimating the soul’s worth by the imperfections of the mind or by the appetites of the body. Judge not the soul nor evaluate its destiny by the standard of a single unfortunate human episode. Your spiritual destiny is conditioned only by your spiritual longings and purposes.
مذهب تجربۀ منحصراً معنویِ روان در حال تکامل فناناپذیرِ انسان خداشناس است، اما نیروی اخلاقی و انرژی معنوی نیروهای قدرتمندی هستند که در برخورد با وضعیتهای دشوار اجتماعی و در حل مشکلات پیچیدۀ اقتصادی می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند. این عطایای اخلاقی و معنوی کلیۀ سطوح زندگی انسان را غنی‌تر و پرمعنی‌تر می‌سازند.
156:5.10 (1739.5)
Religion is the exclusively spiritual experience of the evolving immortal soul of the God-knowing man, but moral power and spiritual energy are mighty forces which may be utilized in dealing with difficult social situations and in solving intricate economic problems. These moral and spiritual endowments make all levels of human living richer and more meaningful.
اگر یاد بگیرید که فقط آنهایی را که شما را دوست دارند دوست بدارید سرنوشت شما این است که زندگی تنگ نظرانه و دون مایه‌ای داشته باشید. عشق بشری در واقع ممکن است دوجانبه باشد، اما عشق الهی در تمام رضایت جویی‌اش برون‌گرا است. هر چه عشق در سرشت هر مخلوقی کمتر باشد، نیاز به عشق بیشتر است، و عشق الهی بیشتر در صدد برآوردن چنین نیازی است. عشق هرگز خودخواه نیست، و نمی‌توان آن را به خود اعطا کرد. عشق الهی را نمی‌توان در خود محصور نمود، بلکه باید آن را با فداکاری عطا کرد.
156:5.11 (1739.6)
You are destined to live a narrow and mean life if you learn to love only those who love you. Human love may indeed be reciprocal, but divine love is outgoing in all its satisfaction-seeking. The less of love in any creature’s nature, the greater the love need, and the more does divine love seek to satisfy such need. Love is never self-seeking, and it cannot be self-bestowed. Divine love cannot be self-contained; it must be unselfishly bestowed.
باورمندان به پادشاهی باید از یک ایمان بی‌چون و چرا، یک اعتقاد با جان و دل، به پیروزی قطعی درستکاری برخوردار باشند. سازندگان پادشاهی باید نسبت به حقیقتِ بشارتِ نجات ابدی فاقد شک باشند. ایمانداران باید به طور فزاینده بیاموزند که چگونه از شتاب زندگی فاصله بگیرند، و از اذیت و آزارهای وجود مادی بگریزند، ضمن این که روان را طراوت می‌بخشند، ذهن را الهام می‌دهند، و روح را از طریق همدمیِ توأم با پرستش احیا می‌کنند.
156:5.12 (1739.7)
Kingdom believers should possess an implicit faith, a whole-souled belief, in the certain triumph of righteousness. Kingdom builders must be undoubting of the truth of the gospel of eternal salvation. Believers must increasingly learn how to step aside from the rush of life—escape the harassments of material existence—while they refresh the soul, inspire the mind, and renew the spirit by worshipful communion.
افراد خداشناس به واسطۀ بداقبالی دلسرد نمی‌شوند یا به دلیل ناامیدی محزون نمی‌شوند. ایمانداران نسبت به افسردگیِ ناشی از دگرگونیهای صرفاً مادی مصون هستند؛ زندگی کنندگان روحی از رخدادهای دنیای مادی آشفته نمی‌شوند. کاندیداهای زندگی جاودان تمرین کنندگانِ یک تکنیک نیرو بخش و سازنده برای رویارویی با همۀ فراز و نشیبها و آزارهای زندگی فانی هستند. هر روز که یک ایماندار واقعی زندگی می‌کند، انجام کار درست را آسان‌تر می‌یابد.
156:5.13 (1739.8)
God-knowing individuals are not discouraged by misfortune or downcast by disappointment. Believers are immune to the depression consequent upon purely material upheavals; spirit livers are not perturbed by the episodes of the material world. Candidates for eternal life are practitioners of an invigorating and constructive technique for meeting all of the vicissitudes and harassments of mortal living. Every day a true believer lives, he finds it easier to do the right thing.
156:5.14 (1740.1)
Spiritual living mightily increases true self-respect. But self-respect is not self-admiration. Self-respect is always co-ordinate with the love and service of one’s fellows. It is not possible to respect yourself more than you love your neighbor; the one is the measure of the capacity for the other.
با گذشت روزها، هر ایماندار راستین در جذب همنوعان خود به عشق ورزیدن به حقیقت جاودان ماهرتر می‌شود. آیا امروز نسبت به دیروز در آشکار ساختن نیکی به بشریت مبتکرتر هستید؟ آیا امسال نسبت به سال قبل توصیه کنندۀ بهتری برای درستکاری هستید؟ آیا در تکنیک خود در زمینۀ هدایت روانهای گرسنه به پادشاهی معنوی به طور فزاینده هنرمندانه می‌شوید؟
156:5.15 (1740.2)
As the days pass, every true believer becomes more skillful in alluring his fellows into the love of eternal truth. Are you more resourceful in revealing goodness to humanity today than you were yesterday? Are you a better righteousness recommender this year than you were last year? Are you becoming increasingly artistic in your technique of leading hungry souls into the spiritual kingdom?
آیا آرمانهای شما به اندازۀ کافی بالاست که نجات ابدی شما را تضمین نماید؟ و آیا ایده‌های شما آنقدر عملی هستند که شما را در ارتباط با همنوعان انسانی‌تان به یک شهروند مفید برای عملکرد روی زمین تبدیل سازند؟ در روح، شهروندی شما در بهشت است؛ در جسم، شما هنوز شهروندان پادشاهی‌های زمین هستید. چیزهایی را که مادی هستند به قیصر و آنهایی را که معنوی هستند به خدا بدهید.
156:5.16 (1740.3)
Are your ideals sufficiently high to insure your eternal salvation while your ideas are so practical as to render you a useful citizen to function on earth in association with your mortal fellows? In the spirit, your citizenship is in heaven; in the flesh, you are still citizens of the earth kingdoms. Render to the Caesars the things which are material and to God those which are spiritual.
معیار ظرفیت معنویِ روان در حال تکامل، ایمان شما به حقیقت و مهرورزی شما به انسان است، اما معیار قدرتِ انسانیِ کاراکترِ شما توانایی شما در مقاومت کردن در برابر کینه‌توزی و ظرفیت شما در ایستادگی در برابر انتقام‌جویی در شرایط اندوه عمیق است. شکست، آینۀ واقعی است که بتوانید صادقانه خودِ واقعی‌تان را در آن ببینید.
156:5.17 (1740.4)
The measure of the spiritual capacity of the evolving soul is your faith in truth and your love for man, but the measure of your human strength of character is your ability to resist the holding of grudges and your capacity to withstand brooding in the face of deep sorrow. Defeat is the true mirror in which you may honestly view your real self.
آیا به تدریج که کهنسالتر و در امور پادشاهی باتجربه‌تر می‌شوید، در برخورد با انسانهای دردسر آفرین با تدبیرتر و در زندگی با همکاران لجوج مداراتر می‌شوید؟ درایت نقطۀ اتکای اهرم اجتماعی است، و بردباری نشانۀ یک روان بزرگ است. اگر از این مواهب کمیاب و جذاب برخوردار باشید، در تلاشهای ارزشمندتان برای اجتناب از همۀ سوءتفاهمات غیرضروری اجتماعی، با گذشت روزها هشیارتر و کاردان‌تر خواهید شد. چنین روانهای خردمندی قادرند از بسیاری دشواریها اجتناب کنند، دشواریهایی که قطعاً قسمت همۀ کسانی هستند که از عدم سازگاریِ احساسی رنج می‌برند، کسانی که از رشد کردن امتناع می‌کنند، و کسانی که از پیر شدنِ با متانت سر باز می‌زنند.
156:5.18 (1740.5)
As you grow older in years and more experienced in the affairs of the kingdom, are you becoming more tactful in dealing with troublesome mortals and more tolerant in living with stubborn associates? Tact is the fulcrum of social leverage, and tolerance is the earmark of a great soul. If you possess these rare and charming gifts, as the days pass you will become more alert and expert in your worthy efforts to avoid all unnecessary social misunderstandings. Such wise souls are able to avoid much of the trouble which is certain to be the portion of all who suffer from lack of emotional adjustment, those who refuse to grow up, and those who refuse to grow old gracefully.
در تمام تلاشهای خود برای موعظۀ حقیقت و اعلام پیام الهی از عدم صداقت و بی‌انصافی اجتناب کنید. به دنبال قدردانیِ کسب نشده نباشید و مشتاق دلسوزی ناشایست نباشید. عشق را صرف نظر از شایستگیهای خود از منابع الهی و بشری هر دو آزادانه دریافت کنید، و متقابلاً آزادانه عشق بورزید. اما در همۀ چیزهای دیگر که به افتخار و تمجید مربوط است، فقط آنچه را که صادقانه به شما تعلق دارد بجویید.
156:5.19 (1740.6)
Avoid dishonesty and unfairness in all your efforts to preach truth and proclaim the gospel. Seek no unearned recognition and crave no undeserved sympathy. Love, freely receive from both divine and human sources regardless of your deserts, and love freely in return. But in all other things related to honor and adulation seek only that which honestly belongs to you.
یک روز قبل از این که عیسی صور را به منظور بازگشت به ناحیۀ دریای جلیل ترک کند، یارانش را گرد آورد و به دوازده بشارتگر رهنمود داد که از مسیری متفاوت از آن که او و آن دوازده حواری بنا بود بروند بازگردند. و بعد از این که بشارتگران در اینجا عیسی را ترک کردند، دیگر هیچگاه ارتباطی به این نزدیکی با او نداشتند.
156:5.23 (1740.10)
The day before Jesus left Tyre for the return to the region of the Sea of Galilee, he called his associates together and directed the twelve evangelists to go back by a route different from that which he and the twelve apostles were to take. And after the evangelists here left Jesus, they were never again so intimately associated with him.
روز سه‌شنبه آنها پتولامیس را ترک کردند، و از راه جادۀ طبریه به سمت شرق به داخل سرزمین نزدیک به جُتاپاتا رفتند. روز چهارشنبه آنها در جُتاپاتا توقف کردند و در رابطه با امور پادشاهی آموزشهای بیشتری به ایمانداران دادند. روز پنجشنبه آنها جُتاپاتا را ترک کردند، و از راه رامه، در مسیر ناصره – کوه لبنان به سمت شمال به روستای زبولون رفتند. آنها روز جمعه در رامه جلساتی برگزار کردند و در روز سبت آنجا ماندند. آنها روز یکشنبه، سی و یکم، به زبولون رسیدند، و عصر آن روز جلسه‌ای برگزار کردند و بامداد روز بعد عزیمت کردند.
156:6.2 (1741.2)
On Tuesday they left Ptolemais, going east inland to near Jotapata by way of the Tiberias road. Wednesday they stopped at Jotapata and instructed the believers further in the things of the kingdom. Thursday they left Jotapata, going north on the Nazareth-Mount Lebanon trail to the village of Zebulun, by way of Ramah. They held meetings at Ramah on Friday and remained over the Sabbath. They reached Zebulun on Sunday, the 31st, holding a meeting that evening and departing the next morning.
آنها پس از ترک زبولون، به محل اتصال جادۀ مجدل – صیدون نزدیک گیسکالا رفتند، و از آنجا به جنیسارت در سواحل غربی دریاچۀ جلیل، جنوب کفرناحوم، رفتند. اینجا جایی بود که آنها تعیین کرده بودند با داوود زبدی دیدار کنند، و جایی که قصد داشتند در رابطه با حرکت بعدی که در کار موعظۀ بشارت پادشاهی باید انجام می‌شد، مشورت کنند.
156:6.3 (1741.3)
Leaving Zebulun, they journeyed over to the junction with the Magdala-Sidon road near Gischala, and thence they made their way to Gennesaret on the western shores of the lake of Galilee, south of Capernaum, where they had appointed to meet with David Zebedee, and where they intended to take counsel as to the next move to be made in the work of preaching the gospel of the kingdom.
آنها در طول یک گفتگوی کوتاه با داوود آگاهی یافتند که در آن هنگام بسیاری از رهبران در سمت مقابل دریاچه نزدیک به خرسا جمع شده‌اند، و از این رو در غروب همان روز یک قایق آنها را به آن سو برد. آنها به مدت یک روز به طور بی سر و صدا در تپه‌ها استراحت کردند، و روز بعد به پارکی در آن نزدیکی رفتند. اینجا جایی بود که استاد یک بار به پنج هزار تن غذا داد. آنها به مدت سه روز در اینجا استراحت کردند و جلسات روزانه برگزار کردند، که در حدود پنجاه مرد و زن در آن شرکت می‌کردند. اینها بازماندگان گروه بیشماری از ایمانداران در گذشته بودند که ساکن کفرناحوم و حومۀ آن بودند.
156:6.4 (1741.4)
During a brief conference with David they learned that many leaders were then gathered together on the opposite side of the lake near Kheresa, and accordingly, that very evening a boat took them across. For one day they rested quietly in the hills, going on the next day to the park, near by, where the Master once fed the five thousand. Here they rested for three days and held daily conferences, which were attended by about fifty men and women, the remnants of the once numerous company of believers resident in Capernaum and its environs.
در حالی که عیسی از کفرناحوم و جلیل غایب بود، طی دورۀ اقامت در فینیقیه، دشمنانش تصور کردند که تمام جنبش از هم پاشیده شده است و به این نتیجه رسیدند که شتاب عیسی در عقب‌نشینی نشان می‌دهد که او چنان به شدت ترسیده است که احتمالاً هرگز باز نخواهد گشت که مزاحم آنها شود. همۀ مخالفتهای فعال با آموزشهای او تقریباً فروکش کرده بود. ایمانداران بار دیگر شروع به برگزاری جلسات عمومی کردند، و یک یکپارچگی تدریجی اما مؤثر از بازماندگانِ مورد آزمون واقع شده و راستین از غربال بزرگی که ایمانداران پیام الهی به تازگی از میان آن عبور کرده بودند در حال رخ دادن بود.
156:6.5 (1741.5)
While Jesus was absent from Capernaum and Galilee, the period of the Phoenician sojourn, his enemies reckoned that the whole movement had been broken up and concluded that Jesus’ haste in withdrawing indicated he was so thoroughly frightened that he would not likely ever return to bother them. All active opposition to his teachings had about subsided. The believers were beginning to hold public meetings once more, and there was occurring a gradual but effective consolidation of the tried and true survivors of the great sifting through which the gospel believers had just passed.
دستور بستنِ کنیسه‌های همۀ یهودیان به روی آموزشهای عیسی و کلیۀ پیروان او بر کاتبان و فریسیان تأثیر نامطلوب داشت. بلافاصله پس از این که عیسی خود را به عنوان یک موضوع مناقشه حذف کرد، واکنشی در میان تمام مردم یهودی به وقوع پیوست؛ بر علیه فریسیان و رهبران شورای عالی یهود در اورشلیم، یک ناخشنودی همگانی وجود داشت. بسیاری از حکمرانانِ کنیسه‌ها به طور پنهانی شروع به باز کردن کنیسه‌های خود به روی ابنیر و یارانش نمودند، و ادعا کردند که این آموزگاران پیروان یحیی هستند و نه شاگردان عیسی.
156:6.7 (1741.7)
The mandate to close the synagogues of all Jewry to the teachings of Jesus and all his followers had worked adversely upon the scribes and Pharisees. Immediately upon Jesus’ removing himself as an object of controversy, there occurred a reaction among the entire Jewish people; there was general resentment against the Pharisees and the Sanhedrin leaders at Jerusalem. Many of the rulers of the synagogues began surreptitiously to open their synagogues to Abner and his associates, claiming that these teachers were followers of John and not disciples of Jesus.
حتی هیرودیس آنتیپاس تغییری در قلب خود را تجربه نمود، و با آگاهی یافتن از این که عیسی در آن سوی دریاچه در قلمرو برادرش فیلیپ اقامت دارد، برای او پیام فرستاد که در حالی که او حکم دستگیری او را در جلیل امضا کرده است، اجازۀ دستگیری او را در پریا نداده است، و بدین ترتیب خاطر نشان کرده بود که اگر عیسی خارج از جلیل بماند مورد اذیت و آزار واقع نخواهد شد؛ و او همین حکم را به یهودیانِ اورشلیم ابلاغ کرد.
156:6.8 (1741.8)
Even Herod Antipas experienced a change of heart and, on learning that Jesus was sojourning across the lake in the territory of his brother Philip, sent word to him that, while he had signed warrants for his arrest in Galilee, he had not so authorized his apprehension in Perea, thus indicating that Jesus would not be molested if he remained outside of Galilee; and he communicated this same ruling to the Jews at Jerusalem.