کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 154
آخرین روزها در کفرناحوم
آخرین روزها در کفرناحوم
در شنبه شبِ پرحادثۀ 30 آوریل، در حالی که عیسی در حال گفتن کلمات تسلی‌بخش و شجاعانه به شاگردان محزون و سرگشتۀ خود بود، در طبریه جلسه‌ای میان هیرودیس آنتیپاس و گروهی از مأموران ویژه که شورای عالی یهود اورشلیم را نمایندگی می‌کردند در حال برگزاری بود. این کاتبان و فریسیان مصرانه از هیرودیس خواستند که عیسی را دستگیر کند؛ آنها تمام تلاش خود را کردند تا او را متقاعد کنند که عیسی در حال برانگیختن مردم به مناقشه و حتی شورش است. اما هیرودیس از اقدام بر علیه او به عنوان یک مجرم سیاسی امتناع ورزید. مشاوران هیرودیس رخداد آن سوی دریاچه را به درستی گزارش کرده بودند، این که در آن هنگام مردم تلاش کردند عیسی را پادشاه اعلام کنند و چگونه او این پیشنهاد را رد کرد.
154:0.1 (1717.1)
ON THE eventful Saturday night of April 30, as Jesus was speaking words of comfort and courage to his downcast and bewildered disciples, at Tiberias a council was being held between Herod Antipas and a group of special commissioners representing the Jerusalem Sanhedrin. These scribes and Pharisees urged Herod to arrest Jesus; they did their best to convince him that Jesus was stirring up the populace to dissension and even to rebellion. But Herod refused to take action against him as a political offender. Herod’s advisers had correctly reported the episode across the lake when the people sought to proclaim Jesus king and how he rejected the proposal.
خوزا، یکی از اعضای رسمی خانوادۀ هیرودیس، که همسرش به گروه زنانِ خادم تعلق داشت، به او اطلاع داده بود که عیسی پیشنهاد نکرد که در امور حکومت زمینی مداخله کند؛ و این که او تنها به برقراری برادری معنویِ باورمندانش می‌اندیشید، آن برادری که او پادشاهی آسمان می‌نامید. هیرودیس به گزارشات خوزا اعتماد داشت، چنان زیاد که از دخالت کردن در فعالیتهای عیسی امتناع می‌ورزید. هیرودیس در این زمان، در نگرش خود نسبت به عیسی، همچنین تحت تأثیر ترس خرافی خود از یحیی تعمید دهنده قرار داشت. هیرودیس یکی از آن یهودیان مرتد بود که در حالی که به هیچ چیزی اعتقاد نداشت، از همه چیز می‌ترسید. او به خاطر کشتن یحیی احساس گناه می‌کرد، و نمی‌خواست در این دسیسه‌ها بر ضد عیسی درگیر شود. او از موارد بسیاری از بیماریها که ظاهراً توسط عیسی درمان شده بود آگاهی داشت، و او وی را به عنوان یک پیامبر و یا یک متعصب مذهبی نسبتاً بی‌خطر تلقی می‌کرد.
154:0.2 (1717.2)
One of Herod’s official family, Chuza, whose wife belonged to the women’s ministering corps, had informed him that Jesus did not propose to meddle with the affairs of earthly rule; that he was only concerned with the establishment of the spiritual brotherhood of his believers, which brotherhood he called the kingdom of heaven. Herod had confidence in Chuza’s reports, so much so that he refused to interfere with Jesus’ activities. Herod was also influenced at this time, in his attitude toward Jesus, by his superstitious fear of John the Baptist. Herod was one of those apostate Jews who, while he believed nothing, feared everything. He had a bad conscience for having put John to death, and he did not want to become entangled in these intrigues against Jesus. He knew of many cases of sickness which had been apparently healed by Jesus, and he regarded him as either a prophet or a relatively harmless religious fanatic.
از 1 مه تا 7 مه عیسی با پیروان خویش در منزل زِبِدی مشورتی محرمانه برگزار نمود. فقط شاگردان مورد آزمون واقع شده و مورد اعتماد به این همایشها پذیرفته شدند. در این هنگام فقط در حدود یکصد شاگرد وجود داشتند که از شهامت اخلاقیِ ایستادگی در برابر فریسیان و اعلام آشکار پایبندی خویش به عیسی برخوردار بودند. او جلساتی در بامداد، بعد از ظهر، و عصر با این گروه برگزار می‌نمود. گروههای کوچکی از پرس و جو کنندگان هر روز بعد از ظهر در کنار دریا جمع می‌شدند، و در آنجا برخی از بشارتگران یا حواریون با آنها گفتگو می‌کردند. تعداد این گروهها به ندرت بیش از پنجاه تن بود.
154:1.1 (1717.4)
From May 1 to May 7 Jesus held intimate counsel with his followers at the Zebedee house. Only the tried and trusted disciples were admitted to these conferences. At this time there were only about one hundred disciples who had the moral courage to brave the opposition of the Pharisees and openly declare their adherence to Jesus. With this group he held sessions morning, afternoon, and evening. Small companies of inquirers assembled each afternoon by the seaside, where some of the evangelists or apostles discoursed to them. These groups seldom numbered more than fifty.
154:1.2 (1717.5)
On Friday of this week official action was taken by the rulers of the Capernaum synagogue closing the house of God to Jesus and all his followers. This action was taken at the instigation of the Jerusalem Pharisees. Jairus resigned as chief ruler and openly aligned himself with Jesus.
آخرین جلسۀ ساحلی در بعد از ظهر سبت، 7 مه برگزار شد. عیسی با کمتر از یکصد و پنجاه نفری که در آن وقت جمع شده بودند صحبت کرد. این شنبه شب نشانگر زمانِ پایین‌ترین نقطۀ افت در موج توجه عمومی به عیسی و آموزشهای او بود. از آن هنگام به بعد یک رشد مداوم و کند، اما سالم‌تر و قابل اطمینان‌تر در احساسات مطلوب وجود داشت؛ یک هواداری نوین ایجاد شد که به گونه‌ای بهتر در ایمان معنوی و تجربۀ راستینِ مذهبی استوار بود. مرحلۀ گذارِ کم و بیش ترکیبی و سازشکارانه میان برداشتهای مادی از پادشاهی که توسط پیروان استاد حفظ شده بود و آن برداشتهای آرمانگرایانه‌تر و معنوی که توسط عیسی آموزش داده می‌شد، اکنون به طور قطع پایان یافته بود. از این به بعد، یک اعلام آشکارتر از بشارت پادشاهی در دامنۀ وسیع‌تر آن و در پیامدهای گستردۀ معنوی آن وجود داشت.
154:1.3 (1718.1)
The last of the seaside meetings was held on Sabbath afternoon, May 7. Jesus talked to less than one hundred and fifty who had assembled at that time. This Saturday night marked the time of the lowest ebb in the tide of popular regard for Jesus and his teachings. From then on there was a steady, slow, but more healthful and dependable growth in favorable sentiment; a new following was built up which was better grounded in spiritual faith and true religious experience. The more or less composite and compromising transition stage between the materialistic concepts of the kingdom held by the Master’s followers and those more idealistic and spiritual concepts taught by Jesus, had now definitely ended. From now on there was a more open proclamation of the gospel of the kingdom in its larger scope and in its far-flung spiritual implications.
یکشنبه، 8 مه، سال 29 بعد از میلاد مسیح، شورای عالی یهود در اورشلیم فتوا داد که تمامی کنیسه‌های فلسطین به روی عیسی و پیروان او بسته شوند. این یک غصب جدید و بی‌سابقۀ مرجعیت توسط شورای عالی یهودِ اورشلیم بود. تا آن هنگام هر کنیسه به صورت یک جماعت مستقل از پرستشگران وجود داشت و عمل می‌کرد و تحت فرمان و هدایت هیئت حاکمۀ خود بود. فقط کنیسه‌های اورشلیم تحت اتوریتۀ شورای عالی یهود بودند. این عمل عجولانۀ شورای عالی یهود با استعفای پنج تن از اعضای آن دنبال شد. یکصد پیام‌رسان فوراً اعزام شدند تا این حکم را ابلاغ و اجرا نمایند. در فاصلۀ کوتاه دو هفته هر کنیسه در فلسطین به جز کنیسۀ حبرون به این بیانیۀ شورای عالی یهود سر تعظیم فرود آورد. رؤسای کنیسۀ حبرون از به رسمیت شناختن حق شورای عالی یهود برای اعمال چنین اختیاری بر مجمع خود امتناع کردند. این امتناع از تن در دادن به حکم اورشلیم، بیشتر بر اساس استدلال آنها مبنی بر استقلال کنیسۀ آنها بود تا همدردی با آرمان عیسی. مدت کوتاهی پس از آن، کنیسۀ حبرون در اثر آتش‌سوزی نابود شد.
154:2.1 (1718.2)
Sunday, May 8, a.d. 29, at Jerusalem, the Sanhedrin passed a decree closing all the synagogues of Palestine to Jesus and his followers. This was a new and unprecedented usurpation of authority by the Jerusalem Sanhedrin. Theretofore each synagogue had existed and functioned as an independent congregation of worshipers and was under the rule and direction of its own board of governors. Only the synagogues of Jerusalem had been subject to the authority of the Sanhedrin. This summary action of the Sanhedrin was followed by the resignation of five of its members. One hundred messengers were immediately dispatched to convey and enforce this decree. Within the short space of two weeks every synagogue in Palestine had bowed to this manifesto of the Sanhedrin except the synagogue at Hebron. The rulers of the Hebron synagogue refused to acknowledge the right of the Sanhedrin to exercise such jurisdiction over their assembly. This refusal to accede to the Jerusalem decree was based on their contention of congregational autonomy rather than on sympathy with Jesus’ cause. Shortly thereafter the Hebron synagogue was destroyed by fire.
154:2.2 (1718.3)
This same Sunday morning, Jesus declared a week’s holiday, urging all of his disciples to return to their homes or friends to rest their troubled souls and speak words of encouragement to their loved ones. He said: “Go to your several places to play or fish while you pray for the extension of the kingdom.”
این هفتۀ استراحت عیسی را قادر ساخت تا از بسیاری خانواده‌ها و گروهها در کنار دریا دیدن کند. او همچنین در چندین فرصت با داوود زبدی به ماهیگیری رفت، و در حالی که بیشتر اوقات به تنهایی می‌رفت، همیشه دو یا سه تن از قابل اعتمادترین پیام‌رسانان داوود به طور پنهانی نزدیک آنها بودند، که هیچ دستور نامشخصی در رابطه با حفاظت از عیسی از رئیس خود نداشتند. در طول این هفتۀ استراحت هیچ گونه آموزش همگانی انجام نشد.
154:2.3 (1718.4)
This week of rest enabled Jesus to visit many families and groups about the seaside. He also went fishing with David Zebedee on several occasions, and while he went about alone much of the time, there always lurked near by two or three of David’s most trusted messengers, who had no uncertain orders from their chief respecting the safeguarding of Jesus. There was no public teaching of any sort during this week of rest.
این هفته‌ای بود که نَتَنائیل و یعقوب زبدی از بیش از یک بیماری خفیف رنج بردند. آنها به مدت سه شبانه روز به شدت به یک اختلال گوارشی دردناک مبتلا شدند. در شب سوم عیسی، سالومه، مادر یعقوب را به استراحت فرستاد، در حالی که او به حواریون رنجدیدۀ خود خدمت می‌کرد. البته عیسی می‌توانست فوراً این دو مرد را شفا دهد، اما این روش پسر یا پدر در برخورد با این مشکلات و مصائب معمول فرزندان انسانها در کرات تکاملی زمان و فضا نیست. عیسی در سرتاسر زندگی پر حادثۀ خود در جسم، هرگز یک بار نیز درگیر هیچ گونه خدمت فوق طبیعی به هر یک از اعضای خانوادۀ زمینی خود یا به نفع هر یک از پیروان نزدیک خود نشد.
154:2.4 (1718.5)
This was the week that Nathaniel and James Zebedee suffered from more than a slight illness. For three days and nights they were acutely afflicted with a painful digestive disturbance. On the third night Jesus sent Salome, James’s mother, to her rest, while he ministered to his suffering apostles. Of course Jesus could have instantly healed these two men, but that is not the method of either the Son or the Father in dealing with these commonplace difficulties and afflictions of the children of men on the evolutionary worlds of time and space. Never once, throughout all of his eventful life in the flesh, did Jesus engage in any sort of supernatural ministration to any member of his earth family or in behalf of any one of his immediate followers.
به عنوان بخشی از تجربۀ آموزشی که برای رشد و تکامل، و کمال تدریجیِ روانِ در حال تکامل مخلوقات انسانی فراهم می‌شود، باید با مشکلات جهان مواجه شد و با موانع سیاره‌ای روبرو گردید. معنویت یافتنِ روان انسان مستلزم تجربۀ نزدیک در حل آموزشیِ یک رشتۀ گسترده از مشکلات واقعی جهان است. طبیعت حیوانی و اشکال پایین‌تر مخلوقات دارای اراده در سهولت محیطی به گونه‌ای مطلوب رشد نمی‌کنند. موقعیتهای مشکل‌ساز، همراه با محرکهای تلاش دست به دست هم می‌دهند تا آن فعالیتهای ذهن، روان، و روح را ایجاد کنند که به دستیابی به اهداف ارزشمندِ پیشرفت انسانی و نیل به سطوح بالاترِ سرنوشت روحی به گونه‌ای قدرتمند کمک می‌کنند.
154:2.5 (1719.1)
Universe difficulties must be met and planetary obstacles must be encountered as a part of the experience training provided for the growth and development, the progressive perfection, of the evolving souls of mortal creatures. The spiritualization of the human soul requires intimate experience with the educational solving of a wide range of real universe problems. The animal nature and the lower forms of will creatures do not progress favorably in environmental ease. Problematic situations, coupled with exertion stimuli, conspire to produce those activities of mind, soul, and spirit which contribute mightily to the achievement of worthy goals of mortal progression and to the attainment of higher levels of spirit destiny.
در 16 مه، دومین کنفرانس میان مقامات اورشلیم و هیرودیس آنتیپاس در طبریه تشکیل شد. رهبران مذهبی و سیاسی اورشلیم، هر دو، در این گفتگو حضور داشتند. رهبران یهودی توانستند به هیرودیس گزارش کنند که تمام کنیسه‌ها در جلیل و یهودیه هر دو عملاً به روی آموزشهای عیسی بسته هستند. تلاش جدیدی انجام شد تا از هیرودیس بخواهند عیسی را دستگیر کند، اما او از انجام خواست آنها امتناع کرد. با این وجود، در 18 مه، هیرودیس با این طرح که اجازه دهد مقامات شورای عالی یهود عیسی را دستگیر نموده و به اورشلیم ببرند تا به اتهامات مذهبی محاکمه شود موافقت کرد، مشروط بر این که فرمانروای رومیِ یهودیه با چنین ترتیبی موافقت کند. در همین حال، دشمنان عیسی با پشتکار در حال پخش کردن این شایعه در سرتاسر جلیل بودند که هیرودیس نسبت به عیسی خصمانه شده است، و او قصد دارد همۀ کسانی را که به تعالیم او ایمان دارند نابود کند.
154:3.1 (1719.2)
On May 16 the second conference at Tiberias between the authorities at Jerusalem and Herod Antipas was convened. Both the religious and the political leaders from Jerusalem were in attendance. The Jewish leaders were able to report to Herod that practically all the synagogues in both Galilee and Judea were closed to Jesus’ teachings. A new effort was made to have Herod place Jesus under arrest, but he refused to do their bidding. On May 18, however, Herod did agree to the plan of permitting the Sanhedrin authorities to seize Jesus and carry him to Jerusalem to be tried on religious charges, provided the Roman ruler of Judea concurred in such an arrangement. Meanwhile, Jesus’ enemies were industriously spreading the rumor throughout Galilee that Herod had become hostile to Jesus, and that he meant to exterminate all who believed in his teachings.
شنبه شب، 21 مه، به طبریه خبر رسید که مقامات مدنی اورشلیم به توافقِ میان هیرودیس و فریسیان که عیسی دستگیر شود و به اتهام زیر پا گذاشتن قوانین مقدس قوم یهود برای محاکمه در برابر شورای عالی یهود به اورشلیم برده شود هیچ اعتراضی نداشتند. از این رو، درست پیش از نیمه شب این روز، هیرودیس حکمی را امضا کرد که به مأموران شورای عالی یهود اجازه می‌داد عیسی را در قلمرو هیرودیس دستگیر نموده و او را برای محاکمه به زور به اورشلیم ببرند. پیش از این که هیرودیس به دادن این اجازه رضایت دهد، از چندین سو فشار شدیدی بر او وارد شد، و او به خوبی می‌دانست که عیسی نمی‌توانست انتظار یک محاکمۀ عادلانه را در برابر دشمنان سرسخت خود در اورشلیم داشته باشد.
154:3.2 (1719.3)
On Saturday night, May 21, word reached Tiberias that the civil authorities at Jerusalem had no objection to the agreement between Herod and the Pharisees that Jesus be seized and carried to Jerusalem for trial before the Sanhedrin on charges of flouting the sacred laws of the Jewish nation. Accordingly, just before midnight of this day, Herod signed the decree which authorized the officers of the Sanhedrin to seize Jesus within Herod’s domains and forcibly to carry him to Jerusalem for trial. Strong pressure from many sides was brought to bear upon Herod before he consented to grant this permission, and he well knew that Jesus could not expect a fair trial before his bitter enemies at Jerusalem.
در همین شنبه شب، در کفرناحوم، گروهی متشکل از پنجاه شهروند برجسته در کنیسه گرد هم آمدند تا دربارۀ این سؤال مهم بحث کنند: ”با عیسی چه کنیم؟“ آنها تا بعد از نیمه شب گفتگو و بحث کردند، اما نتوانستند هیچ نقطۀ مشترکی برای توافق پیدا کنند. به جز چند نفر که به این باور تمایل داشتند که ممکن است عیسی نجات دهنده، حداقل یک مرد مقدس، یا شاید یک پیامبر باشد، جلسه به چهار گروه تقریباً مساوی تقسیم شد که به ترتیب دیدگاههای زیر را دربارۀ عیسی داشتند:
154:4.1 (1719.4)
On this same Saturday night, in Capernaum a group of fifty leading citizens met at the synagogue to discuss the momentous question: “What shall we do with Jesus?” They talked and debated until after midnight, but they could not find any common ground for agreement. Aside from a few persons who inclined to the belief that Jesus might be the Messiah, at least a holy man, or perhaps a prophet, the meeting was divided into four nearly equal groups who held, respectively, the following views of Jesus:
در مورد تعالیم موعظۀ عیسی صحبتهای زیادی شد که برای مردم عادی ناراحت کننده بود؛ دشمنان او معتقد بودند که آموزشهای او غیرعملی هستند، و اگر هر کسی صادقانه تلاش کند که مطابق با عقاید او زندگی کند، همه چیز از بین می‌رود. و انسانهایی از بسیاری از نسلهای بعد همین چیزها را گفته‌اند. بسیاری از انسانهای باهوش و خوش نیت، حتی در عصر روشن‌ترِ این مکاشفات، بر این باورند که تمدن امروزی نمی‌توانست بر مبنای آموزشهای عیسی بنا شود، و آنها تا حدی درست می‌گویند. اما همۀ این شک‌گرایان فراموش می‌کنند که یک تمدن بسیار بهتری می‌توانست بر مبنای آموزشهای او بنا شود، و زمانی چنین خواهد شد. به رغم این که تلاشهایی دودلانه برای دنبال نمودن دکترینهای به اصطلاح مسیحیت اغلب انجام شده است، این دنیا هرگز به طور جدی تلاش نکرده است که آموزشهای عیسی را در یک مقیاس بزرگ اجرا کند.
154:4.6 (1720.3)
There was much talk about Jesus’ preaching doctrines which were upsetting for the common people; his enemies maintained that his teachings were impractical, that everything would go to pieces if everybody made an honest effort to live in accordance with his ideas. And the men of many subsequent generations have said the same things. Many intelligent and well-meaning men, even in the more enlightened age of these revelations, maintain that modern civilization could not have been built upon the teachings of Jesus—and they are partially right. But all such doubters forget that a much better civilization could have been built upon his teachings, and sometime will be. This world has never seriously tried to carry out the teachings of Jesus on a large scale, notwithstanding that halfhearted attempts have often been made to follow the doctrines of so-called Christianity.
22 مه یک روز پرحادثه در زندگی عیسی بود. در این بامداد یکشنبه، پیش از سپیده دم، یکی از پیام رسانان داوود با عجلۀ زیاد از طبریه رسید، و خبر داد که هیرودیس مجوز دستگیری عیسی را توسط مأموران شورای عالی یهود داده است و یا این که در آستانۀ صدور این مجوز است. دریافت خبرِ این خطر قریب‌الوقوع موجب شد که داوود زبدی پیام رسانان خود را بیدار سازد و آنها را نزد کلیۀ گروههای محلیِ شاگردان بفرستد، و آنها را برای یک رایزنی اضطراری در ساعت 7 بامداد آن روز فرا خواند. هنگامی که زن برادر یهودا (برادر عیسی) این گزارش نگران کننده را شنید، شتابان به تمام افراد خانوادۀ عیسی که در آن نزدیکی زندگی می‌کردند خبر داد، و فوراً آنها را برای جمع شدن در خانۀ زبدی فرا خواند. و در پاسخ به این فراخوانی عجولانه، مریم، یعقوب، یوسف، یهودا، و روت فوراً جمع شدند.
154:5.1 (1720.4)
May 22 was an eventful day in the life of Jesus. On this Sunday morning, before daybreak, one of David’s messengers arrived in great haste from Tiberias, bringing the word that Herod had authorized, or was about to authorize, the arrest of Jesus by the officers of the Sanhedrin. The receipt of the news of this impending danger caused David Zebedee to arouse his messengers and send them out to all the local groups of disciples, summoning them for an emergency council at seven o’clock that morning. When the sister-in-law of Jude (Jesus’ brother) heard this alarming report, she hastened word to all of Jesus’ family who dwelt near by, summoning them forthwith to assemble at Zebedee’s house. And in response to this hasty call, presently there were assembled Mary, James, Joseph, Jude, and Ruth.
در این جلسۀ صبح زود، عیسی رهنمودهای خداحافظی خود را به شاگردانِ گرد آمده ابلاغ کرد؛ یعنی با آگاهی کامل از این که آنها به زودی از کفرناحوم پراکنده خواهند شد برای حال حاضر با آنها خداحافظی کرد. او به آنها رهنمود داد که همگی از خدا طلب هدایت کنند و صرف نظر از پیامدها به کار پادشاهی ادامه دهند. بشارتگران تا وقتی که ممکن بود فرا خوانده شوند باید بدان گونه که صلاح می‌دیدند کار می‌کردند. او دوازده تن از بشارتگران را انتخاب نمود تا او را همراهی کنند؛ او به دوازده حواری فرمان داد که صرف نظر از این که چه رخ دهد با او بمانند. او به دوازده زن رهنمود داد که تا وقتی که او به آنها خبر دهد در منزل زبدی و در منزل پطرس بمانند.
154:5.2 (1720.5)
At this early morning meeting Jesus imparted his farewell instructions to the assembled disciples; that is, he bade them farewell for the time being, knowing well that they would soon be dispersed from Capernaum. He directed them all to seek God for guidance and to carry on the work of the kingdom regardless of consequences. The evangelists were to labor as they saw fit until such time as they might be called. He selected twelve of the evangelists to accompany him; the twelve apostles he directed to remain with him no matter what happened. The twelve women he instructed to remain at the Zebedee house and at Peter’s house until he should send for them.
عیسی با ادامۀ سرویس پیام‌رسانیِ داوود زبدی در سراسر کشور موافقت کرد، و داوود اکنون در هنگام خداحافظی با استاد گفت: ”استاد به کار خود پیش برو، اجازه نده که متعصبان تو را دستگیر کنند، و هرگز شک نداشته باش که پیام‌رسانان به دنبال تو خواهند آمد. مردان من هرگز ارتباط خود را با تو قطع نخواهند کرد، و تو از طریق آنها پیرامون پادشاهی در سایر بخشها اطلاع خواهی یافت، و ما همگی از طریق آنها دربارۀ تو آگاهی خواهیم یافت. هر اتفاقی که ممکن است برای من بیفتد کار این سرویس را مختل نخواهد کرد، زیرا من رهبران اول و دوم و حتی سوم را منصوب کرده‌ام. من نه یک آموزگارم و نه یک موعظه‌گر، اما انجام این کار در قلب من است، و هیچکس نمی‌تواند مرا متوقف کند.“
154:5.3 (1720.6)
Jesus consented to David Zebedee’s continuing his countrywide messenger service, and in bidding the Master farewell presently, David said: “Go forth to your work, Master. Don’t let the bigots catch you, and never doubt that the messengers will follow after you. My men will never lose contact with you, and through them you shall know of the kingdom in other parts, and by them we will all know about you. Nothing that might happen to me will interfere with this service, for I have appointed first and second leaders, even a third. I am neither a teacher nor a preacher, but it is in my heart to do this, and none can stop me.”
در حدود ساعت 7 و 30 دقیقۀ بامداد این روز، عیسی سخنرانی خداحافظی خود را برای تقریباً یکصد ایماندار که برای شنیدن سخنان او در داخل خانه جمع شده بودند آغاز کرد. این یک مناسبت بزرگ برای همۀ حاضران بود، اما عیسی به گونه‌ای غیرمعمول شاد به نظر می‌رسید؛ او یک بار دیگر شبیه به حالت نرمال خود بود. جدیتِ هفته‌ها پشت سر گذاشته شده بود، و او با سخنان خود در زمینۀ ایمان، امید، و شهامت به همۀ آنها الهام بخشید.
154:5.4 (1720.7)
About 7:30 this morning Jesus began his parting address to almost one hundred believers who had crowded indoors to hear him. This was a solemn occasion for all present, but Jesus seemed unusually cheerful; he was once more like his normal self. The seriousness of weeks had gone, and he inspired all of them with his words of faith, hope, and courage.
در حدود ساعت هشت در این بامداد یکشنبه بود که پنج عضو از خانوادۀ زمینی عیسی در پاسخ به فراخوان اضطراری خواهر زن یهودا وارد صحنه شدند. از میان کلیۀ اعضای خانوادۀ جسمانی او، تنها یک تن، روت، با تمام قلب و به طور مداوم به ربانیت مأموریت او در زمین باور داشت. یهودا و یعقوب، و حتی یوسف، هنوز بخش عمدۀ ایمانشان را به عیسی حفظ کردند، اما آنها اجازه داده بودند که غرور در قضاوت بهتر و تمایلات واقعی معنوی آنها اختلال ایجاد کند. مریم به همین ترتیب میان عشق و ترس، میان مهر مادری و غرور خانوادگی سرگردان بود. اگر چه او با شک مستأصل شده بود، هرگز نتوانست دیدار جبرئیل پیش از تولد عیسی را کاملاً فراموش کند. فریسیان تلاش می‌کردند مریم را متقاعد کنند که عیسی عقلش را از دست داده است، و دیوانه شده است. آنها به او اصرار کردند با پسرانش برود و سعی کند او را از تلاش بیشتر برای موعظۀ علنی منصرف سازد. آنها به مریم اطمینان دادند که به زودی سلامتی عیسی به هم خواهد خورد، و این که در نتیجۀ اجازه دادن به او برای ادامۀ کار، فقط بدنامی و رسوایی بر کل خانواده وارد خواهد شد. و بدین ترتیب، هنگامی که از خواهر زن یهودا خبر رسید، هر پنج تن آنها که با هم در خانۀ مریم بودند و در آنجا در شب قبل با فریسیان دیدار کرده بودند، به یکباره به سوی خانۀ زبدی حرکت کردند. آنها در طول شب با رهبران اورشلیم تا دیر وقت گفتگو کرده بودند، و همگی کم و بیش متقاعد شده بودند که عیسی به طرز عجیبی رفتار می‌کند، و این که مدتی است که او به گونه‌ای عجیب رفتار کرده است. در حالی که روت نمی‌توانست تمام رفتار او را توضیح دهد، اصرار داشت که او همیشه با خانواده‌اش منصفانه رفتار کرده بود و از موافقت کردن با برنامۀ تلاش برای منصرف ساختن او از کار بیشتر امتناع ورزیده بود.
154:6.1 (1721.1)
It was about eight o’clock on this Sunday morning when five members of Jesus’ earth family arrived on the scene in response to the urgent summons of Jude’s sister-in-law. Of all his family in the flesh, only one, Ruth, believed wholeheartedly and continuously in the divinity of his mission on earth. Jude and James, and even Joseph, still retained much of their faith in Jesus, but they had permitted pride to interfere with their better judgment and real spiritual inclinations. Mary was likewise torn between love and fear, between mother love and family pride. Though she was harassed by doubts, she could never quite forget the visit of Gabriel ere Jesus was born. The Pharisees had been laboring to persuade Mary that Jesus was beside himself, demented. They urged her to go with her sons and seek to dissuade him from further efforts at public teaching. They assured Mary that soon Jesus’ health would break, and that only dishonor and disgrace could come upon the entire family as a result of allowing him to go on. And so, when the word came from Jude’s sister-in-law, all five of them started at once for Zebedee’s house, having been together at Mary’s home, where they had met with the Pharisees the evening before. They had talked with the Jerusalem leaders long into the night, and all were more or less convinced that Jesus was acting strangely, that he had acted strangely for some time. While Ruth could not explain all of his conduct, she insisted that he had always treated his family fairly and refused to agree to the program of trying to dissuade him from further work.
آنها در مسیر رفتن به خانۀ زبدی دربارۀ این چیزها گفتگو کردند و در میان خود توافق کردند که سعی کنند عیسی را متقاعد سازند که با آنها به خانه بیاید، زیرا مریم گفت: ”من می‌دانم که اگر پسرم فقط به خانه بیاید و به من گوش دهد می‌توانم روی او تأثیر بگذارم.“ یعقوب و یهودا شایعاتی در مورد طرح دستگیری عیسی و بردن او به اورشلیم برای محاکمه شنیده بودند. آنها همچنین نگران امنیت خودشان بودند. تا وقتی که عیسی در انظار عموم یک چهرۀ محبوب بود، خانواده‌اش اجازه می‌دادند اوضاع به شکل موجود پیش برود، اما اکنون که مردم کفرناحوم و رهبران اورشلیم به طور ناگهانی بر ضد او شده بودند، آنها شروع کردند فشار به اصطلاح خفتِ موقعیت شرم‌آور خود را شدیداً احساس کنند.
154:6.2 (1721.2)
On the way to Zebedee’s house they talked these things over and agreed among themselves to try to persuade Jesus to come home with them, for, said Mary: “I know I could influence my son if he would only come home and listen to me.” James and Jude had heard rumors concerning the plans to arrest Jesus and take him to Jerusalem for trial. They also feared for their own safety. As long as Jesus was a popular figure in the public eye, his family allowed matters to drift along, but now that the people of Capernaum and the leaders at Jerusalem had suddenly turned against him, they began keenly to feel the pressure of the supposed disgrace of their embarrassing position.
آنها انتظار داشتند که عیسی را ملاقات کنند، او را به کناری بکشند، و از او مصرانه بخواهند که با آنها به خانه برود. آنها فکر کرده بودند که به او اطمینان دهند که غفلت او نسبت به آنها را فراموش می‌کنند — آنها می‌بخشند و فراموش می‌کنند — اگر فقط او از حماقتِ تلاش برای تبلیغ یک مذهب جدید دست بکشد، کاری که فقط می‌تواند برای خودش دردسر ایجاد کند و خانواده‌اش را بدنام سازد. روت نسبت به همۀ این چیزها فقط می‌گفت: ”من به برادرم خواهم گفت که فکر می‌کنم او یک مرد خداست، و این که امیدوارم که پیش از آن که به این فریسیان شرور اجازه دهد موعظه کردن او را متوقف سازند مایل باشد بمیرد.“ یوسف قول داد تا وقتی که دیگران با عیسی کار می‌کنند روت را ساکت نگه دارد.
154:6.3 (1721.3)
They had expected to meet Jesus, take him aside, and urge him to go home with them. They had thought to assure him that they would forget his neglect of them—they would forgive and forget—if he would only give up the foolishness of trying to preach a new religion which could bring only trouble to himself and dishonor upon his family. To all of this Ruth would say only: “I will tell my brother that I think he is a man of God, and that I hope he would be willing to die before he would allow these wicked Pharisees to stop his preaching.” Joseph promised to keep Ruth quiet while the others labored with Jesus.
هنگامی که آنها به خانۀ زبدی رسیدند، عیسی دقیقاً در وسط سخنرانی خداحافظی خود با شاگردان بود. آنها تلاش کردند وارد خانه شوند، اما خانه مملو از جمعیت بود. آنها سرانجام در ایوان پشتی مستقر شدند و شخص به شخص به عیسی خبر رساندند، به طوری که سرانجام از طریق شمعون پطرس خبر به او زمزمه شد. وی سخنان عیسی را برای این منظور قطع کرد و گفت: ”اینک مادرت و برادرانت بیرون هستند، و بسیار مشتاقند که با تو صحبت کنند.“ حال به ذهن مادرش خطور نکرده بود که چقدر دادن این پیام خداحافظی به پیروان عیسی مهم است، و او همچنین نمی‌دانست که هر لحظه ممکن بود سخنرانی عیسی با ورود دستگیر کنندگانش به پایان رسد. او به راستی فکر می‌کرد که بعد از مدتها غریبگی ظاهری، با توجه به این واقعیت که او و برادران عیسی در واقع چنین متانتی از خود نشان داده‌اند که نزد او بیایند، عیسی سخنرانی خود را قطع خواهد کرد، و در لحظۀ دریافت این خبر که آنها منتظر او هستند نزد آنها خواهد رفت.
154:6.4 (1721.4)
When they reached the Zebedee house, Jesus was in the very midst of delivering his parting address to the disciples. They sought to gain entrance to the house, but it was crowded to overflowing. Finally they established themselves on the back porch and had word passed in to Jesus, from person to person, so that it finally was whispered to him by Simon Peter, who interrupted his talking for the purpose, and who said: “Behold, your mother and your brothers are outside, and they are very anxious to speak with you.” Now it did not occur to his mother how important was the giving of this parting message to his followers, neither did she know that his address was likely to be terminated any moment by the arrival of his apprehenders. She really thought, after so long an apparent estrangement, in view of the fact that she and his brothers had shown the grace actually to come to him, that Jesus would cease speaking and come to them the moment he received word they were waiting.
این فقط یکی دیگر از آن مواردی بود که خانوادۀ زمینی او نمی‌توانستند درک کنند که او باید به کار پدرش بپردازد. و بدین ترتیب احساسات مریم و برادرانش با رفتار عیسی عمیقاً جریحه‌دار شد. به رغم این که او در هنگام صحبت کردن برای دریافت پیام مکث کرد، به جای این که با شتاب به استقبال آنها برود، آنها صدای آهنگین او را شنیدند که با صدای بلندتر بدین گونه سخن گفت: ”به مادرم و برادرانم بگویید که نباید برای من ترسی داشته باشند. پدری که مرا به دنیا فرستاد مرا ترک نخواهد کرد؛ و هیچ آسیبی نیز به خانوادۀ من نخواهد رسید. از آنها بخواهید که شجاعتی نیکو داشته باشند و به پدرِ پادشاهی اعتماد ورزند. اما بالاخره، مادر من کیست و برادرانم کیستند؟“ و او دستانش را به سوی همۀ شاگردانش که در اتاق جمع شده بودند دراز کرد و گفت: ”من مادر ندارم؛ من هیچ برادری ندارم. مادرم را ببینید و برادرانم را ببینید! زیرا هر که خواست پدر آسمانی‌ام را انجام دهد، مادر من، برادر من، و خواهر من است.“
154:6.5 (1722.1)
It was just another of those instances in which his earth family could not comprehend that he must be about his Father’s business. And so Mary and his brothers were deeply hurt when, notwithstanding that he paused in his speaking to receive the message, instead of his rushing out to greet them, they heard his musical voice speak with increased volume: “Say to my mother and my brothers that they should have no fear for me. The Father who sent me into the world will not forsake me; neither shall any harm come upon my family. Bid them be of good courage and put their trust in the Father of the kingdom. But, after all, who is my mother and who are my brothers?” And stretching forth his hands toward all of his disciples assembled in the room, he said: “I have no mother; I have no brothers. Behold my mother and behold my brethren! For whosoever does the will of my Father who is in heaven, the same is my mother, my brother, and my sister.”
و هنگامی که مریم این سخنان را شنید، در آغوش یهودا غش کرد. آنها او را به باغ بیرون بردند تا در حالی که عیسی کلمات پایانیِ پیام خداحافظی خود را می‌گفت او را به هوش آورند. او بعد می‌خواست بیرون برود تا با مادرش و برادرانش گفتگو کند، اما قاصدی با عجله از طبریه آمد و خبر داد که مأموران شورای عالی یهود با داشتن اجازه در راه هستند تا عیسی را دستگیر کنند و او را به اورشلیم ببرند. آندریاس این پیام را دریافت کرد و در حالی که سخنان عیسی را قطع می‌کرد این را به او گفت.
154:6.6 (1722.2)
And when Mary heard these words, she collapsed in Jude’s arms. They carried her out in the garden to revive her while Jesus spoke the concluding words of his parting message. He would then have gone out to confer with his mother and his brothers, but a messenger arrived in haste from Tiberias bringing word that the officers of the Sanhedrin were on their way with authority to arrest Jesus and carry him to Jerusalem. Andrew received this message and, interrupting Jesus, told it to him.
آندریاس به یاد نیاورد که داوود حدود بیست و پنج نگهبان را در حول و حوش خانۀ زبدی مستقر کرده بود، و هیچکس نمی‌توانست آنها را غافلگیر کند؛ لذا از عیسی پرسید که چه باید کرد. استاد ساکت آنجا ایستاد، در حالی که مادرش پس از شنیدن این کلمات که ”من مادر ندارم“ در حال بهبودی از شوک در باغ بود. درست در همین موقع بود که زنی در اتاق برخاست و فریاد زد: ”خوشا به شکمی که تو را زایید، و خوشا به پستانهایی که تو را شیر دادند.“ عیسی لحظه‌ای از گفتگوی خود با آندریاس روی گرداند تا پاسخ این زن را با این سخنان بدهد: ”نه، بلکه خوشا به کسی که کلام خداوند را می‌شنود و جرأت می‌کند که از آن اطاعت کند.“
154:6.7 (1722.3)
Andrew did not recall that David had posted some twenty-five sentinels about the Zebedee house, and that no one could take them by surprise; so he asked Jesus what should be done. The Master stood there in silence while his mother, having heard the words, “I have no mother,” was recovering from the shock in the garden. It was at just this time that a woman in the room stood up and exclaimed, “Blessed is the womb that bore you and blessed are the breasts that nursed you.” Jesus turned aside a moment from his conversation with Andrew to answer this woman by saying, “No, rather is the one blessed who hears the word of God and dares to obey it.”
مریم و برادران عیسی فکر کردند که عیسی آنها را درک نمی‌کند، و این که او علاقه‌اش را به آنها از دست داده است. آنها متوجه نبودند که این آنها بودند که نتوانستند عیسی را درک کنند. عیسی کاملاً می‌فهمید که چقدر برای انسانها دشوار است که با گذشتۀ خود خداحافظی کنند. او می‌دانست که چقدر موجودات بشری تحت تأثیر بیان شیوای موعظه‌گر قرار می‌گیرند، و چقدر ضمیر باطن به جذابیت‌های عاطفی واکنش نشان می‌دهد، همانطور که ذهن به منطق و استدلال واکنش نشان می‌دهد، اما او همچنین می‌دانست که متقاعد کردن انسانها به طرد گذشته چقدر دشوارتر است.
154:6.8 (1722.4)
Mary and Jesus’ brothers thought that Jesus did not understand them, that he had lost interest in them, little realizing that it was they who failed to understand Jesus. Jesus fully understood how difficult it is for men to break with their past. He knew how human beings are swayed by the preacher’s eloquence, and how the conscience responds to emotional appeal as the mind does to logic and reason, but he also knew how far more difficult it is to persuade men to disown the past.
این برای همیشه حقیقت دارد که همۀ کسانی که ممکن است فکر کنند مورد سوء تفاهم واقع شده‌اند یا مورد قدردانی قرار نگرفته‌اند، در عیسی یک دوست دلسوز و یک مشاور بادرایت دارند. او به حواریون خود هشدار داده بود که دشمنان یک انسان ممکن است از خانوادۀ خودش باشند، اما او به سختی متوجه شده بود که چقدر این پیشگویی به این که به تجربۀ خودش صدق کند نزدیک شد. عیسی خانوادۀ زمینی خود را برای انجام کار پدرش رها نکرد — آنها او را رها کردند. بعدها بعد از مرگ و رستاخیر استاد، هنگامی که یعقوب با جنبش آغازین مسیحی در ارتباط قرار گرفت، در نتیجۀ ناتوانی خود در بهره‌مند شدن از این ارتباط پیشین با عیسی و شاگردانش متحمل رنج بی‌اندازه‌ای شد.
154:6.9 (1722.5)
It is forever true that all who may think they are misunderstood or not appreciated have in Jesus a sympathizing friend and an understanding counselor. He had warned his apostles that a man’s foes may be they of his own household, but he had hardly realized how near this prediction would come to apply to his own experience. Jesus did not forsake his earth family to do his Father’s work—they forsook him. Later on, after the Master’s death and resurrection, when James became connected with the early Christian movement, he suffered immeasurably as a result of his failure to enjoy this earlier association with Jesus and his disciples.
در گذار از این رویدادها، عیسی برگزید که با دانشِ محدودِ ذهن بشری خودش هدایت شود. او مایل بود که تجربه با یارانش را به عنوان یک انسانِ صرف تجربه کند. و در ذهن بشری عیسی این بود که پیش از رفتن، خانواده‌اش را ببیند. او نمی‌خواست در وسط گفتارش توقف کند و بدین ترتیب اولین ملاقاتشان را بعد از یک جدایی طولانی به یک امر عمومی تبدیل سازد. او قصد داشت سخنرانی‌اش را تمام کند و سپس پیش از ترک آنجا با آنها دیداری داشته باشد، اما این طرح به واسطۀ همزمانیِ رویدادهایی که فوراً به دنبال آمد خنثی شد.
154:6.10 (1723.1)
In passing through these events, Jesus chose to be guided by the limited knowledge of his human mind. He desired to undergo the experience with his associates as a mere man. And it was in the human mind of Jesus to see his family before he left. He did not wish to stop in the midst of his discourse and thus render their first meeting after so long a separation such a public affair. He had intended to finish his address and then have a visit with them before leaving, but this plan was thwarted by the conspiracy of events which immediately followed.
شتابِ گریزِ آنها با ورود یک گروه از پیام‌رسانان داوود در ورودی عقب خانۀ زبدی افزایش یافت. هیاهویی که توسط این مردان ایجاد شد حواریون را با این فکر ترساند که این تازه واردان ممکن است دستگیر کنندگان آنها باشند، و آنها از ترس دستگیری فوری، از ورودیِ جلو شتابان به قایق در حال انتظار رفتند. و تمامی این امر روشن می‌سازد که چرا عیسی خانواده‌اش را که در ایوان عقب منتظر بود ندید.
154:6.11 (1723.2)
The haste of their flight was augmented by the arrival of a party of David’s messengers at the rear entrance of the Zebedee home. The commotion produced by these men frightened the apostles into thinking that these new arrivals might be their apprehenders, and in fear of immediate arrest, they hastened through the front entrance to the waiting boat. And all of this explains why Jesus did not see his family waiting on the back porch.
154:6.12 (1723.3)
But he did say to David Zebedee as he entered the boat in hasty flight: “Tell my mother and my brothers that I appreciate their coming, and that I intended to see them. Admonish them to find no offense in me but rather to seek for a knowledge of the will of God and for grace and courage to do that will.”
و بدین ترتیب در این بامداد یکشنبه، بیست و دوم مه، در سال 29 بعد از میلاد مسیح بود که عیسی با دوازده حواریونش و دوازده بشارتگر، درگیر این گریز شتاب‌آمیز از دست مأموران شورای عالی یهود شد. آنها که در راه آمدن به بیت‌صیدا بودند از هیرودیس آنتیپاس اجازه داشتند که او را دستگیر کنند و به اتهام کفرگویی و تخطی‌های دیگر از قوانین مقدس یهودیان او را برای محاکمه به اورشلیم ببرند. تقریباً ساعت هشت و نیم این بامداد زیبا بود که این گروه بیست و پنج نفره پاروها را سوار کردند و به سمت ساحل شرقی دریای جلیل حرکت نمودند.
154:7.1 (1723.4)
And so it was on this Sunday morning, the twenty-second of May, in the year a.d. 29, that Jesus, with his twelve apostles and the twelve evangelists, engaged in this hasty flight from the Sanhedrin officers who were on their way to Bethsaida with authority from Herod Antipas to arrest him and take him to Jerusalem for trial on charges of blasphemy and other violations of the sacred laws of the Jews. It was almost half past eight this beautiful morning when this company of twenty-five manned the oars and pulled for the eastern shore of the Sea of Galilee.
قایقی دیگر و کوچکتر قایق استاد را دنبال می‌کرد، که حامل شش تن از پیام‌رسانان داوود بود. آنها دستور داشتند که ارتباطشان را با عیسی و یارانش حفظ کنند و اطمینان حاصل کنند که اطلاعات پیرامون مکان و امنیت آنها به خانۀ زبدی در بیت‌صیدا که مدتی به عنوان مقر مرکزی کار پادشاهی خدمت کرده بود مرتباً ارسال می‌شود. اما عیسی دیگر هرگز خانۀ زبدی را منزلگاه خود نساخت. از این به بعد، استاد در سرتاسر باقیماندۀ عمر زمینی خود واقعاً ”جایی نداشت که سرش را در آن بر زمین بگذارد.“ او دیگر حتی مکانی که شباهت به یک منزلگاه پایدار را داشته باشد نیز نداشت.
154:7.2 (1723.5)
Following the Master’s boat was another and smaller craft, containing six of David’s messengers, who had instructions to maintain contact with Jesus and his associates and to see that information of their whereabouts and safety was regularly transmitted to the home of Zebedee in Bethsaida, which had served as headquarters for the work of the kingdom for some time. But Jesus was never again to make his home at the house of Zebedee. From now on, throughout the remainder of his earth life, the Master truly “had not where to lay his head.” No more did he have even the semblance of a settled abode.
154:7.3 (1723.6)
They rowed over to near the village of Kheresa, put their boat in the custody of friends, and began the wanderings of this eventful last year of the Master’s life on earth. For a time they remained in the domains of Philip, going from Kheresa up to Caesarea-Philippi, thence making their way over to the coast of Phoenicia.
جمعیت در اطراف خانۀ زبدی پرسه می‌زدند، و این دو قایق را که از روی دریاچه به سوی ساحل شرقی می‌رفتند تماشا می‌کردند، و هنگامی که مأموران اورشلیم برای یافتن عیسی با عجله شروع به جستجو نمودند کاملاً یکه خوردند. آنها از باور کردن این امر که او از دست آنها گریخته است امتناع می‌کردند، و در حالی که عیسی و گروهش از طریق باتانیا در حال حرکت به سمت شمال بودند، فریسیان و دستیاران آنها تقریباً یک هفتۀ کامل را صرف جستجوی بیهوده برای او در حول و حوش کفرناحوم نمودند.
154:7.4 (1723.7)
The crowd lingered about the home of Zebedee watching these two boats make their way over the lake toward the eastern shore, and they were well started when the Jerusalem officers hurried up and began their search for Jesus. They refused to believe he had escaped them, and while Jesus and his party were journeying northward through Batanea, the Pharisees and their assistants spent almost a full week vainly searching for him in the neighborhood of Capernaum.
خانوادۀ عیسی به منزلشان در کفرناحوم بازگشتند و تقریباً یک هفته را صرف گفتگو، بحث، و دعا نمودند. آنها پر از سردرگمی و حیرت بودند. آنها تا بعد از ظهر پنجشنبه، هنگامی که روت از یک دیدار از خانۀ زبدی بازگشت، آرامش خاطر نداشتند. او از طریق داوود آگاهی یافته بود که پدر – برادرش امن و در سلامتی کامل است و به سمت ساحل فینیقیه در حرکت است.
154:7.5 (1724.1)
Jesus’ family returned to their home in Capernaum and spent almost a week in talking, debating, and praying. They were filled with confusion and consternation. They enjoyed no peace of mind until Thursday afternoon, when Ruth returned from a visit to the Zebedee house, where she learned from David that her father-brother was safe and in good health and making his way toward the Phoenician coast.