کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 152
وقایعی که به بحران کفرناحوم منجر شد
وقایعی که به بحران کفرناحوم منجر شد
Paper 152
Events Leading up to the Capernaum Crisis
Events Leading up to the Capernaum Crisis
داستان شفای عاموس، دیوانۀ خِرِسا، از پیش به بیت‌صیدا و کفرناحوم رسیده بود، به طوری که وقتی قایق عیسی در آن سه‌شنبه پیش از ظهر به خشکی رسید جمعیت زیادی در انتظار او بود. در میان این جمعیت، ناظران جدیدی از شورای عالی یهود اورشلیم حضور داشتند که به منظور یافتن علتی برای دستگیری و محکومیت استاد به کفرناحوم آمده بودند. همینطور که عیسی با کسانی که برای خوشامدگویی به او گرد آمده بودند صحبت می‌کرد، یایروس، یکی از رؤسای کنیسه از میان جمعیت عبور کرد و به پای او افتاد، دست او را گرفت و به او التماس کرد که شتابان با او برود. او گفت: ”استاد، دختر کوچک من، تنها فرزندم، که در آستانۀ مرگ قرار دارد در خانه‌ام خوابیده است. من استدعا می‌کنم که بیایی و او را شفا دهی.“ هنگامی که عیسی درخواست این پدر را شنید، گفت: ”من با تو خواهم رفت.“
152:0.1 (1698.1)
THE story of the cure of Amos, the Kheresa lunatic, had already reached Bethsaida and Capernaum, so that a great crowd was waiting for Jesus when his boat landed that Tuesday forenoon. Among this throng were the new observers from the Jerusalem Sanhedrin who had come down to Capernaum to find cause for the Master’s apprehension and conviction. As Jesus spoke with those who had assembled to greet him, Jairus, one of the rulers of the synagogue, made his way through the crowd and, falling down at his feet, took him by the hand and besought that he would hasten away with him, saying: “Master, my little daughter, an only child, lies in my home at the point of death. I pray that you will come and heal her.” When Jesus heard the request of this father, he said: “I will go with you.”
همینطور که عیسی همراه با یایروس می‌رفت، جمعیت عظیمی که درخواست پدر را شنیده بودند به دنبال آنها راه افتادند تا ببینند چه رخ می‌دهد. مدت کوتاهی پیش از آن که آنها به منزل رئیس برسند، همینطور که آنها شتابان از میان یک خیابان باریک عبور می‌کردند و همینطور که جمعیت او را هل می‌دادند، عیسی به ناگاه ایستاد، و ندا در داد: ”کسی مرا لمس کرد.“ و وقتی کسانی که نزدیک او بودند انکار کردند که او را لمس کرده‌اند، پطرس لب به سخن گشود: ”استاد، شما می‌توانی ببینی که این جمعیت به شما فشار می‌آورند، و تهدید می‌کنند که ما را له کنند، و با این وجود شما می‌گویی ’کسی مرا لمس کرده است.‘ منظور شما چیست؟“ سپس عیسی گفت: ”من پرسیدم چه کسی مرا لمس کرد، زیرا دریافتم که انرژی زنده از من خارج شد.“ همینطور که عیسی اطراف خود را نگاه می‌کرد، چشمانش به زنی که نزدیک به او بود افتاد. این زن جلو آمد، در برابر پاهای او زانو زد و گفت: ”من سالها به یک خونریزی شدید مبتلا بودم. من از دست بسیاری از پزشکان رنج زیادی کشیده‌ام؛ من تمام دارایی خود را خرج کرده‌ام، اما هیچکس نتوانسته مرا درمان کند. سپس دربارۀ شما شنیدم، و پیش خود فکر کردم که اگر بتوانم فقط لبۀ لباس او را لمس کنم یقیناً شفا خواهم یافت. و از این رو با جمعیت در حالی که پیش می‌رفت جلو رفتم، تا این که در نزدیکی شما ایستادم. استاد، من حاشیۀ لباس شما را لمس کردم و شفا یافتم؛ من می‌دانم که از ابتلای خود شفا یافته‌ام.“
152:0.2 (1698.2)
As Jesus went along with Jairus, the large crowd which had heard the father’s request followed on to see what would happen. Shortly before they reached the ruler’s house, as they hastened through a narrow street and as the throng jostled him, Jesus suddenly stopped, exclaiming, “Someone touched me.” And when those who were near him denied that they had touched him, Peter spoke up: “Master, you can see that this crowd presses you, threatening to crush us, and yet you say ‘someone has touched me.’ What do you mean?” Then Jesus said: “I asked who touched me, for I perceived that living energy had gone forth from me.” As Jesus looked about him, his eyes fell upon a near-by woman, who, coming forward, knelt at his feet and said: “For years I have been afflicted with a scourging hemorrhage. I have suffered many things from many physicians; I have spent all my substance, but none could cure me. Then I heard of you, and I thought if I may but touch the hem of his garment, I shall certainly be made whole. And so I pressed forward with the crowd as it moved along until, standing near you, Master, I touched the border of your garment, and I was made whole; I know that I have been healed of my affliction.”
وقتی عیسی این را شنید، دست زن را گرفت، او را از جای خود بلند کرد و گفت: ”ای دختر، ایمانت تو را شفا داده است. به سلامت برو.“ این ایمان او بود که او را شفا داد، و نه لمس او. و این مورد، تصویر خوبی از بسیاری از درمانهای ظاهراً معجزه‌آسایی است که در دوران کار زمینیِ عیسی وجود داشت، اما او به هیچ وجه به طور آگاهانه آن را اراده نکرد. گذشت زمان نشان داد که این زن به راستی از بیماری خود شفا یافت. ایمان او به گونه‌ای بود که روی قدرت خلاقِ ساکن در شخص استاد به طور مستقیم تأثیر داشت. با ایمانی که او داشت، فقط کافی بود به شخص استاد نزدیک شود. لمس کردنِ لباس او به هیچ وجه ضروری نبود؛ این فقط بخش خرافی اعتقاد او بود. عیسی این زن را که وِرونیکا نام داشت و اهل قیصریه فیلیپی بود نزد خود فرا خواند تا دو اشتباه را که ممکن بود در ذهن او باقی بماند و یا در اذهان کسانی که این شفا را نظاره کردند تداوم یابد تصحیح کند: او نمی‌خواست که وِرونیکا با این فکر برود که ترس او در تلاش برای ربودنِ درمانش محترم شمرده شده است، و یا این که خرافات او در مربوط ساختن لمس لباس عیسی به شفای او مؤثر بوده است. او می‌خواست همه بدانند که ایمان خالص و زندۀ او بود که موجب درمانش شده بود.
152:0.3 (1698.3)
When Jesus heard this, he took the woman by the hand and, lifting her up, said: “Daughter, your faith has made you whole; go in peace.” It was her faith and not her touch that made her whole. And this case is a good illustration of many apparently miraculous cures which attended upon Jesus’ earth career, but which he in no sense consciously willed. The passing of time demonstrated that this woman was really cured of her malady. Her faith was of the sort that laid direct hold upon the creative power resident in the Master’s person. With the faith she had, it was only necessary to approach the Master’s person. It was not at all necessary to touch his garment; that was merely the superstitious part of her belief. Jesus called this woman, Veronica of Caesarea-Philippi, into his presence to correct two errors which might have lingered in her mind, or which might have persisted in the minds of those who witnessed this healing: He did not want Veronica to go away thinking that her fear in attempting to steal her cure had been honored, or that her superstition in associating the touch of his garment with her healing had been effective. He desired all to know that it was her pure and living faith that had wrought the cure.
البته یایروس از این تأخیر در رسیدن به خانه‌اش بسیار بی‌تاب بود؛ لذا آنها اکنون گامهای خود را تندتر کردند. حتی پیش از این که آنها وارد حیات رئیس شوند، یکی از خدمتکاران او بیرون آمد و گفت: ”استاد را زحمت ندهید؛ دختر شما مرده است.“ اما به نظر می‌رسید که عیسی به سخنان آن خدمتکار توجهی نکرد، زیرا در حالی که پطرس، یعقوب، و یوحنا را با خود می‌برد برگشت و به پدر اندوهگین گفت: ”نترس؛ فقط ایمان داشته باش.“ هنگامی که او وارد خانه شد، نوازندگان فلوت را که اکنون با عزاداران بودند و غوغایی ناخوشایند ایجاد کرده بودند در آنجا یافت؛ بستگان همان وقت در حال گریه و زاری بودند. و هنگامی که او تمام عزاداران را از اتاق خارج ساخت، با پدر و مادر و سه حواریونش وارد شد. او به عزاداران گفته بود که دختر نمرده بود، اما آنها او را به تمسخر گرفتند. عیسی اکنون رو به مادر کرد و گفت: ”دخترت نمرده است؛ او فقط خواب است.“ و هنگامی که خانه ساکت شد، عیسی به جایی که کودک قرار داشت رفت، دست او را گرفت و گفت: ”ای دختر، به تو می‌گویم بیدار شو و برخیز!“ و هنگامی که دختر این سخنان را شنید، فوراً برخاست و به آن سوی اتاق رفت. و اکنون بعد از این که او از گیجی خود بهبود یافت، عیسی فرمان داد که چیزی به او بدهند تا بخورد، زیرا او مدت زیادی بدون غذا بود.
152:1.1 (1699.1)
Jairus was, of course, terribly impatient of this delay in reaching his home; so they now hastened on at quickened pace. Even before they entered the ruler’s yard, one of his servants came out, saying: “Trouble not the Master; your daughter is dead.” But Jesus seemed not to heed the servant’s words, for, taking with him Peter, James, and John, he turned and said to the grief-stricken father: “Fear not; only believe.” When he entered the house, he found the flute-players already there with the mourners, who were making an unseemly tumult; already were the relatives engaged in weeping and wailing. And when he had put all the mourners out of the room, he went in with the father and mother and his three apostles. He had told the mourners that the damsel was not dead, but they laughed him to scorn. Jesus now turned to the mother, saying: “Your daughter is not dead; she is only asleep.” And when the house had quieted down, Jesus, going up to where the child lay, took her by the hand and said, “Daughter, I say to you, awake and arise!” And when the girl heard these words, she immediately rose up and walked across the room. And presently, after she had recovered from her daze, Jesus directed that they should give her something to eat, for she had been a long time without food.
از آنجا که در کفرناحوم بر ضد عیسی آشوب زیادی وجود داشت، او خانواده را دور هم جمع کرد و توضیح داد که این دختر بچه بعد از یک تب طولانی در یک حالت کما بوده است، و این که او فقط وی را بیدار کرده بود، و این که او را از مردگان زنده نکرده بود. او به همین ترتیب همۀ اینها را به حواریونش توضیح داد، اما بیهوده بود؛ آنها همگی باور داشتند که او دختر کوچک را از مردگان زنده کرده بود. آنچه که عیسی در توضیح بسیاری از این معجزات ظاهری بیان کرد تأثیر اندکی روی پیروانش داشت. ذهن آنها به دنبال معجزه بود و آنها هیچ فرصتی را برای نسبت دادن شگفتی دیگری به عیسی از دست نمی‌دادند. بعد از این که عیسی به طور مشخص به همۀ حواریون فرمان داد نباید به هیچکس چیزی بگویند، او و حواریون به بیت‌صیدا بازگشتند.
152:1.2 (1699.2)
Since there was much agitation in Capernaum against Jesus, he called the family together and explained that the maiden had been in a state of coma following a long fever, and that he had merely aroused her, that he had not raised her from the dead. He likewise explained all this to his apostles, but it was futile; they all believed he had raised the little girl from the dead. What Jesus said in explanation of many of these apparent miracles had little effect on his followers. They were miracle-minded and lost no opportunity to ascribe another wonder to Jesus. Jesus and the apostles returned to Bethsaida after he had specifically charged all of them that they should tell no man.
وقتی که او از خانۀ یایروس بیرون آمد، دو مرد نابینا که توسط یک پسر لال هدایت می‌شدند او را دنبال کردند و با صدای بلند تقاضای شفا کردند. حدوداً در این هنگام شهرت عیسی به عنوان یک شفا دهنده در اوج خود بود. هر جا که او می‌رفت بیماران و مبتلایان منتظر او بودند. استاد اکنون بسیار خسته به نظر می‌رسید، و همۀ دوستانش نگران بودند که مبادا او به کار آموزش و شفای خود تا حد فروپاشی واقعی ادامه دهد.
152:1.3 (1699.3)
When he came out of Jairus’s house, two blind men led by a dumb boy followed him and cried out for healing. About this time Jesus’ reputation as a healer was at its very height. Everywhere he went the sick and the afflicted were waiting for him. The Master now looked much worn, and all of his friends were becoming concerned lest he continue his work of teaching and healing to the point of actual collapse.
نه تنها مردم عادی، بلکه حواریون عیسی نیز نمی‌توانستند سرشت و ویژگیهای این خدا – انسان را درک کنند. هیچ نسل بعدی نیز نتوانسته است آنچه را که در شخص عیسی ناصری در زمین رخ داد ارزیابی کند. و هرگز فرصتی برای دانش یا مذهب نمی‌تواند پیش آید که این رخدادهای استثنایی را بررسی کند، به این دلیل ساده که چنین وضعیت خارق‌العاده‌ای، چه در این کره یا در هر کرۀ دیگری در نبادان، دیگر هرگز نمی‌تواند رخ دهد. دیگر هرگز در هر کره‌ای در سرتاسر این جهان موجودی در شکل جسم انسانی ظاهر نخواهد شد که در آنِ واحد در بر گیرندۀ تمام ویژگیهای انرژی خلاق همراه با عطایای روحی که از زمان و بیشترِ محدودیتهای مادیِ دیگر فراتر رود باشد.
152:1.4 (1699.4)
Jesus’ apostles, let alone the common people, could not understand the nature and attributes of this God-man. Neither has any subsequent generation been able to evaluate what took place on earth in the person of Jesus of Nazareth. And there can never occur an opportunity for either science or religion to check up on these remarkable events for the simple reason that such an extraordinary situation can never again occur, either on this world or on any other world in Nebadon. Never again, on any world in this entire universe, will a being appear in the likeness of mortal flesh, at the same time embodying all the attributes of creative energy combined with spiritual endowments which transcend time and most other material limitations.
پیش از زمانی که عیسی در زمین بود، و نیز از آن هنگام تاکنون، هرگز امکان پذیر نبوده است که نتایج ناشی از ایمان قوی و زندۀ مردان و زنان فانی به گونه‌ای چنان مستقیم و عینی به دست آید. برای تکرار این پدیده‌ها باید به حضور بلافصل میکائیلِ آفریننده برویم و او را بدان گونه که او در آن روزگاران بود، یعنی به صورت فرزند انسان، بیابیم. به همین منوال، امروز، در حالی که غیبت او مانع چنین تجلی‌های مادی می‌شود، شما باید از قرار دادن هر گونه محدودیت در نمایش محتمل قدرت معنوی او خودداری کنید. اگر چه استاد به عنوان یک موجود مادی غایب است، او به عنوان یک تأثیر معنوی در قلب انسانها حضور دارد. عیسی از طریق رفتن از دنیا، این را برای روحش ممکن ساخت که در کنار روح پدرش که در اذهان تمامی نوع بشر ساکن است، زندگی کند.
152:1.5 (1700.1)
Never before Jesus was on earth, nor since, has it been possible so directly and graphically to secure the results attendant upon the strong and living faith of mortal men and women. To repeat these phenomena, we would have to go into the immediate presence of Michael, the Creator, and find him as he was in those days—the Son of Man. Likewise, today, while his absence prevents such material manifestations, you should refrain from placing any sort of limitation on the possible exhibition of his spiritual power. Though the Master is absent as a material being, he is present as a spiritual influence in the hearts of men. By going away from the world, Jesus made it possible for his spirit to live alongside that of his Father which indwells the minds of all mankind.
عیسی به آموزش دادن مردم در طول روز ادامه داد، در حالی که شبها به حواریون و بشارتگران آموزش می‌داد. روز جمعه او یک مرخصی یک هفته‌ای را اعلام کرد تا همۀ پیروانش بتوانند پیش از آمادگی برای رفتن به اورشلیم برای عید فصح برای چند روز به خانه یا نزد دوستانشان بروند. اما بیش از نیمی از شاگردانش از ترک وی امتناع ورزیدند، و بر تعداد جمعیت به طور روزانه افزوده می‌شد، چنان زیاد که داوود زبدی می‌خواست یک اردوگاه جدید برپا سازد، اما عیسی رضایت نداد. استاد در طول سبت چنان استراحت اندکی داشت که در یکشنبه صبح، 27 مارس، خواستار این شد که از مردم دور شود. برخی از بشارتگران ماندند تا با جمعیت صحبت کنند، در حالی که عیسی و دوازده تن برنامه‌ریزی کردند که بدون جلب توجه به ساحل مقابل دریاچه بگریزند، جایی که در نظر داشتند در یک پارک زیبا در جنوب بیت‌صیدا - جولیاس استراحت بسیار لازم را به دست آورند. این ناحیه یک مکان تفریحی مطلوب برای مردم کفرناحوم بود؛ همۀ آنها با این پارکها در ساحل شرقی آشنا بودند.
152:2.1 (1700.2)
Jesus continued to teach the people by day while he instructed the apostles and evangelists at night. On Friday he declared a furlough of one week that all his followers might go home or to their friends for a few days before preparing to go up to Jerusalem for the Passover. But more than one half of his disciples refused to leave him, and the multitude was daily increasing in size, so much so that David Zebedee desired to establish a new encampment, but Jesus refused consent. The Master had so little rest over the Sabbath that on Sunday morning, March 27, he sought to get away from the people. Some of the evangelists were left to talk to the multitude while Jesus and the twelve planned to escape, unnoticed, to the opposite shore of the lake, where they proposed to obtain much needed rest in a beautiful park south of Bethsaida-Julias. This region was a favorite resorting place for Capernaum folks; they were all familiar with these parks on the eastern shore.
تا اواخر بعد از ظهر بیش از یک هزار نفر مکان استاد را در یکی از پارکها پیدا کرده بودند، و او به طور کوتاه با آنها حرف زد، و پطرس به دنبال او صحبت کرد. بسیاری از این مردم با خود غذا آورده بودند، و بعد از خوردن غذای عصرانه، در گروههای کوچک دور هم جمع شدند، ضمن این که حواریون و شاگردان عیسی به آنها آموزش می‌دادند.
152:2.3 (1700.4)
By late afternoon more than a thousand persons had located the Master in one of the parks, and he spoke to them briefly, being followed by Peter. Many of these people had brought food with them, and after eating the evening meal, they gathered about in small groups while Jesus’ apostles and disciples taught them.
بعد از ظهر دوشنبه تعداد جمعیت به بیش از سه هزار تن افزایش یافته بود. و باز تا پاسی از عصر، انبوه مردم همچنان به آمدن ادامه دادند. آنها انواع و اقسام مردم بیمار را با خود می‌آوردند. صدها نفر از افراد علاقمند برای خود برنامه‌ریزی کرده بودند که در مسیر رفتنشان به عید فصح در کفرناحوم توقف کنند تا عیسی را ببینند و به سخنان او گوش دهند، و آنها به سادگی از این که ناامید شوند امتناع می‌کردند. تا چهارشنبه ظهر در حدود پنج هزار مرد، زن، و کودک اینجا در این پارک در جنوب بیت‌صیدا – جولیاس جمع شده بودند. آب و هوا مطبوع بود، زیرا نزدیک پایان فصل بارندگی در این منطقه بود.
152:2.4 (1700.5)
Monday afternoon the multitude had increased to more than three thousand. And still—way into the evening—the people continued to flock in, bringing all manner of sick folks with them. Hundreds of interested persons had made their plans to stop over at Capernaum to see and hear Jesus on their way to the Passover, and they simply refused to be disappointed. By Wednesday noon about five thousand men, women, and children were assembled here in this park to the south of Bethsaida-Julias. The weather was pleasant, it being near the end of the rainy season in this locality.
فیلیپ یک ذخیرۀ غذایی سه روزه برای عیسی و دوازده تن فراهم کرده بود، که تحت سرپرستی پسرشان، مرقس نوجوان که مسئولیت کارهای روزمره را به عهده داشت بود. تا بعد از ظهر این روز، سومین روز برای تقریباً نیمی از این جمعیت، خوراکی را که مردم با خود آورده بودند تقریباً تمام شده بود. داوود زبدی در اینجا هیچ شهر چادری برای تغذیه و جا دادن جمعیت نداشت، و فیلیپ نیز برای چنین جمعیتی غذا تدارک ندیده بود. اما مردم، با این که گرسنه بودند، از آنجا نمی‌رفتند. بی‌سر و صدا زمزمه می‌شد که عیسی که مایل بود از هر گونه مشکل با هیرودیس و رهبران اورشلیم هر دو اجتناب کند، این مکان ساکت را خارج از حوزۀ اختیارات همۀ دشمنانش به عنوان مکانی مناسب برای تاجگذاری به عنوان پادشاه انتخاب کرده است. شور و هیجان مردم هر ساعت افزایش می‌یافت. هیچ حرفی به عیسی گفته نشد، گر چه البته او از همۀ آنچه که جریان داشت باخبر بود. حتی دوازده حواری، و به ویژه بشارتگران جوانتر، هنوز به چنین تصوراتی آلوده بودند. حواریونی که از این تلاش برای اعلام پادشاهی عیسی حمایت می‌کردند، پطرس، یوحنا، شمعون غیور، و یهودای اسخریوطی بودند. آنهایی که با این طرح مخالفت می‌کردند آندریاس، یعقوب، نَتَنائیل، و توما بودند. متی، فیلیپ، و دوقلوهای حَلفی موضعی نداشتند. سردمدار این توطئه برای پادشاه ساختن او، یکی از بشارتگران جوان به نام یوآب بود.
152:2.5 (1700.6)
Philip had provided a three days’ supply of food for Jesus and the twelve, which was in the custody of the Mark lad, their boy of all chores. By afternoon of this, the third day for almost half of this multitude, the food the people had brought with them was nearly exhausted. David Zebedee had no tented city here to feed and accommodate the crowds. Neither had Philip made food provision for such a multitude. But the people, even though they were hungry, would not go away. It was being quietly whispered about that Jesus, desiring to avoid trouble with both Herod and the Jerusalem leaders, had chosen this quiet spot outside the jurisdiction of all his enemies as the proper place to be crowned king. The enthusiasm of the people was rising every hour. Not a word was said to Jesus, though, of course, he knew all that was going on. Even the twelve apostles were still tainted with such notions, and especially the younger evangelists. The apostles who favored this attempt to proclaim Jesus king were Peter, John, Simon Zelotes, and Judas Iscariot. Those opposing the plan were Andrew, James, Nathaniel, and Thomas. Matthew, Philip, and the Alpheus twins were noncommittal. The ringleader of this plot to make him king was Joab, one of the young evangelists.
این صحنۀ حدود ساعت پنج بعد از ظهر چهارشنبه بود که عیسی از یعقوب حَلفی خواست که آندریاس و فیلیپ را احضار کند. عیسی گفت: ”با این جمعیت چه کنیم؟ اکنون سه روز است که آنها با ما هستند، و بسیاری از آنها گرسنه‌اند. آنها غذا ندارند.“ فیلیپ و آندریاس نگاههای خود را رد و بدل کردند، و سپس فیلیپ پاسخ داد: ”استاد، شما باید این مردم را بفرستی تا بتوانند به روستاهای اطراف بروند و برای خود غذا بخرند.“ و آندریاس از ترس عملی شدنِ نقشۀ پادشاهی، به سرعت به فیلیپ ملحق شد و گفت: ”آری استاد، من فکر می‌کنم بهترین کار این است که شما جمعیت را مرخص کنی تا بتوانند به راه خود بروند و غذا بخرند، ضمن این که شما هم برای مدتی به استراحت بپردازی.“ تا این هنگام افراد دیگر از میان دوازده نفر به گفتگو ملحق شده بودند. سپس عیسی گفت: ”اما من نمی‌خواهم آنها را گرسنه راهی کنم؛ آیا نمی‌توانید به آنها غذا بدهید؟“ این برای فیلیپ بسیار زیاد بود، و او فوراً لب به سخن گشود: ”استاد، در این مکان روستایی از کجا می‌توانیم برای این جمعیت نان بخریم؟ مبلغ دویست دینار برای ناهار کافی نیست.“
152:2.6 (1701.1)
This was the stage setting about five o’clock on Wednesday afternoon, when Jesus asked James Alpheus to summon Andrew and Philip. Said Jesus: “What shall we do with the multitude? They have been with us now three days, and many of them are hungry. They have no food.” Philip and Andrew exchanged glances, and then Philip answered: “Master, you should send these people away so that they may go to the villages around about and buy themselves food.” And Andrew, fearing the materialization of the king plot, quickly joined with Philip, saying: “Yes, Master, I think it best that you dismiss the multitude so that they may go their way and buy food while you secure rest for a season.” By this time others of the twelve had joined the conference. Then said Jesus: “But I do not desire to send them away hungry; can you not feed them?” This was too much for Philip, and he spoke right up: “Master, in this country place where can we buy bread for this multitude? Two hundred denarii worth would not be enough for lunch.”
پیش از آن که حواریون فرصت کنند نظر خود را ابراز کنند، عیسی به آندریاس و فیلیپ رو کرد و گفت: ”من نمی‌خواهم این مردم را به بیرون بفرستم. آنها در اینجا مثل گوسفندانی بدون یک چوپان هستند. من مایلم به آنها غذا بدهم. ما چه غذایی با خود داریم؟“ در حالی که فیلیپ با متی و یهودا داشت گفتگو می‌کرد، آندریاس به دنبال مرقسِ نوجوان بود تا مشخص شود از ذخیرۀ غذایی آنها چه مقدار باقی مانده است. او نزد عیسی بازگشت و گفت: ”آن پسر فقط پنج قرص نان جو و دو ماهی خشک شده باقی دارد“، و پطرس فوراً اضافه کرد: ”ما امروز عصر هنوز غذا نخورده‌ایم.“
152:2.7 (1701.2)
Before the apostles had an opportunity to express themselves, Jesus turned to Andrew and Philip, saying: “I do not want to send these people away. Here they are, like sheep without a shepherd. I would like to feed them. What food have we with us?” While Philip was conversing with Matthew and Judas, Andrew sought out the Mark lad to ascertain how much was left of their store of provisions. He returned to Jesus, saying: “The lad has left only five barley loaves and two dried fishes”—and Peter promptly added, “We have yet to eat this evening.”
برای یک لحظه عیسی در سکوت ایستاد. یک نگاه دور و دراز در چشمانش بود. حواریون چیزی نگفتند. ناگهان عیسی به آندریاس رو کرد و گفت: ”نانها و ماهیان را برایم بیاور.“ و هنگامی که آندریاس سبد را نزد عیسی آورد، استاد گفت: ”مردم را راهنمایی کنید تا در دسته‌های صد نفره روی چمن بنشینند و برای هر گروه یک سرگروه منصوب کنید، ضمن این که همۀ بشارتگران را اینجا نزد ما می‌آورید.“
152:2.8 (1701.3)
For a moment Jesus stood in silence. There was a faraway look in his eyes. The apostles said nothing. Jesus turned suddenly to Andrew and said, “Bring me the loaves and fishes.” And when Andrew had brought the basket to Jesus, the Master said: “Direct the people to sit down on the grass in companies of one hundred and appoint a leader over each group while you bring all of the evangelists here with us.”
عیسی نانها را در دستانش گرفت و پس از سپاسگزاری، نان را پاره کرد و به حواریونش داد. آنها نیز آن را به دستیاران خود دادند، و دستیاران به نوبۀ خود آن را به جمعیت دادند. عیسی به همین منوال ماهیان را پاره کرده و تقسیم نمود. و این جمعیت غذا را خوردند و سیر شدند. و هنگامی که آنها خوردن را تمام کردند، عیسی به شاگردان گفت: ”تکه‌های پاره شده را که باقی مانده جمع کنید تا چیزی هدر نرود.“ و هنگامی که آنها جمع کردن تکه‌ها را تمام کردند، دوازده سبد پر داشتند. تعداد کسانی که در این ضیافت خارق‌العاده خوردند در حدود پنج هزار مرد، زن، و کودک بود.
152:2.9 (1701.4)
Jesus took up the loaves in his hands, and after he had given thanks, he broke the bread and gave to his apostles, who passed it on to their associates, who in turn carried it to the multitude. Jesus in like manner broke and distributed the fishes. And this multitude did eat and were filled. And when they had finished eating, Jesus said to the disciples: “Gather up the broken pieces that remain over so that nothing will be lost.” And when they had finished gathering up the fragments, they had twelve basketfuls. They who ate of this extraordinary feast numbered about five thousand men, women, and children.
و این نخستین و تنها معجزۀ طبیعت بود که عیسی در نتیجۀ برنامه‌ریزیِ قبلیِ آگاهانۀ خویش انجام داد. درست است که شاگردان او تمایل داشتند که بسیاری از رخدادها را معجزه بنامند که چنین نبود، اما این یک کار فوق‌طبیعیِ راستین بود. در این مورد، به ما آموزش داده شده که میکائیل مانند همیشه عناصر غذا را، به جز حذف عامل زمان و کانال قابل مشاهدۀ حیات، تکثیر نمود.
152:2.10 (1702.1)
And this is the first and only nature miracle which Jesus performed as a result of his conscious preplanning. It is true that his disciples were disposed to call many things miracles which were not, but this was a genuine supernatural ministration. In this case, so we were taught, Michael multiplied food elements as he always does except for the elimination of the time factor and the visible life channel.
غذا دادن پنج هزار تن از طریق انرژی فوق‌طبیعی یکی دیگر از آن مواردی بود که در آن دلسوزی انسانی به علاوۀ نیروی خلاق با آنچه که رخ داد برابر بود. اکنون که جمعیت کاملاً سیر شده بود، و از آنجا که شهرت عیسی در آن هنگام و در آنجا از طریق این کار حیرت‌آور افزایش یافته بود، پروژۀ گرفتن استاد و اعلام او به عنوان پادشاه به هیچ هدایت شخصی دیگری نیاز نداشت. به نظر می‌رسید که این ایده مثل یک بیماری مسری در میان جمعیت در حال گسترش است. واکنش جمعیت نسبت به این تأمین ناگهانی و خارق‌العادۀ نیازهای فیزیکی آنها عمیق و شدید بود. مدتها به یهودیان آموزش داده شده بود که وقتی نجات دهنده، پسر داوود، بیاید، دوباره موجب می‌شود که شیر و عسل در سرزمین جاری شود، و این که نان حیات به همان گونه که بر نیاکان آنها در بیابان فرو ریخت، به عنوان مائدۀ آسمانی به آنها عطا خواهد شد. و آیا اکنون تمام این انتظارات درست در برابر چشمان آنها برآورده نشده بود؟ پس از این که این جمعیت گرسنه و کم خوراک خورده، با ولع این غذای شگفت‌انگیز را خوردند و کارشان تمام شد، فقط یک واکنش یکپارچه وجود داشت. ”پادشاه ما اینجاست.“ نجات دهندۀ شگفت‌انگیز اسرائیل آمده است. در چشمان این مردم ساده ذهن، قدرت غذا دادن، حق حکومت کردن را نیز به همراه داشت. پس تعجبی ندارد که جمعیت پس از اتمام جشن، به صورت متحد برخاست و فریاد کشید: ”او را پادشاه کنید!“
152:3.1 (1702.2)
The feeding of the five thousand by supernatural energy was another of those cases where human pity plus creative power equaled that which happened. Now that the multitude had been fed to the full, and since Jesus’ fame was then and there augmented by this stupendous wonder, the project to seize the Master and proclaim him king required no further personal direction. The idea seemed to spread through the crowd like a contagion. The reaction of the multitude to this sudden and spectacular supplying of their physical needs was profound and overwhelming. For a long time the Jews had been taught that the Messiah, the son of David, when he should come, would cause the land again to flow with milk and honey, and that the bread of life would be bestowed upon them as manna from heaven was supposed to have fallen upon their forefathers in the wilderness. And was not all of this expectation now fulfilled right before their eyes? When this hungry, undernourished multitude had finished gorging itself with the wonder-food, there was but one unanimous reaction: “Here is our king.” The wonder-working deliverer of Israel had come. In the eyes of these simple-minded people the power to feed carried with it the right to rule. No wonder, then, that the multitude, when it had finished feasting, rose as one man and shouted, “Make him king!”
این فریاد قدرتمند، پطرس و آن حواریونی را که هنوز امید داشتند ببینند عیسی حق فرمانروایی خود را اعمال کند به شوق آورد. اما این امیدهای کاذب برای مدتی طولانی دوام نیاوردند. طنین این فریاد قدرتمندِ جمعیت به سختی از صخره‌های مجاور متوقف شده بود که عیسی روی یک سنگ عظیم ایستاد، و با بالا بردن دست راست خود برای جلب توجه آنها گفت: ”فرزندانم، شما نیت نیکو دارید، اما کوته‌بین هستید و ذهنی مادی دارید.“ مکث کوتاهی صورت گرفت، این جلیلیِ سرسخت در درخشش مسحور کنندۀ آن سپیده‌دم شرقی به گونه‌ای شکوهمند جلوه کرده بود. او در حالی که به صحبت کردن برای این جمعیت هیجان‌زده ادامه می‌داد در هر مقیاسی یک پادشاه به نظر می‌رسید: ”شما می‌خواهید مرا پادشاه کنید، نه به این دلیل که روان شما با یک حقیقت بزرگ نورانی شده است، بلکه به این دلیل که شکم شما با نان پر شده است. چند بار به شما گفته‌ام که پادشاهی من از این دنیا نیست؟ این پادشاهی آسمان که ما اعلام می‌کنیم یک برادری معنوی است، و هیچکس که روی یک تخت پادشاهی مادی نشسته باشد بر آن حکومت نمی‌کند. پدر آسمانی من فرمانروایی کاملاً خردمند و تماماً قدرتمند بر این برادری معنویِ فرزندان خداوند در زمین است. آیا من آنقدر در آشکار ساختن پدر روح‌ها به شما ناکام بوده‌ام که شما پسرش در جسم را یک پادشاه می‌کنید! پس اکنون همۀ شما به خانه‌های خود بروید. اگر باید یک پادشاه داشته باشید، بگذارید پدر نورها به عنوان فرمانروای روحیِ همۀ چیزها در قلب هر یک از شما بر تخت سلطنت بنشیند.“
152:3.2 (1702.3)
This mighty shout enthused Peter and those of the apostles who still retained the hope of seeing Jesus assert his right to rule. But these false hopes were not to live for long. This mighty shout of the multitude had hardly ceased to reverberate from the near-by rocks when Jesus stepped upon a huge stone and, lifting up his right hand to command their attention, said: “My children, you mean well, but you are shortsighted and material-minded.” There was a brief pause; this stalwart Galilean was there majestically posed in the enchanting glow of that eastern twilight. Every inch he looked a king as he continued to speak to this breathless multitude: “You would make me king, not because your souls have been lighted with a great truth, but because your stomachs have been filled with bread. How many times have I told you that my kingdom is not of this world? This kingdom of heaven which we proclaim is a spiritual brotherhood, and no man rules over it seated upon a material throne. My Father in heaven is the all-wise and the all-powerful Ruler over this spiritual brotherhood of the sons of God on earth. Have I so failed in revealing to you the Father of spirits that you would make a king of his Son in the flesh! Now all of you go hence to your own homes. If you must have a king, let the Father of lights be enthroned in the heart of each of you as the spirit Ruler of all things.”
این سخنان عیسی جمعیت را مبهوت و مأیوس به دنبال کار خودشان فرستاد. بسیاری که به او ایمان آورده بودند برگشتند و از آن روز دیگر او را دنبال نکردند. زبان حواریون بند آمده بود؛ آنها به دور دوازده سبد از تکه‌های غذا جمع شدند و در سکوت ایستادند. فقط مرقس نوجوان، پسری که مسئولِ کارهای روزانه بود، سخن گفت: ”و او از این که پادشاه ما شود امتناع کرد.“ عیسی، پیش از این که به تپه‌ها برود تا تنها باشد، به آندریاس رو کرد و گفت: ”برادران خود را به منزل زبدی بازگردان و با آنها دعا کن، به ویژه برای برادرت شمعون پطرس.“
152:3.3 (1702.4)
These words of Jesus sent the multitude away stunned and disheartened. Many who had believed in him turned back and followed him no more from that day. The apostles were speechless; they stood in silence gathered about the twelve baskets of the fragments of food; only the chore boy, the Mark lad, spoke, “And he refused to be our king.” Jesus, before going off to be alone in the hills, turned to Andrew and said: “Take your brethren back to Zebedee’s house and pray with them, especially for your brother, Simon Peter.”
حواریون، بدون استادشان — در حالی که توسط خودشان اعزام شده بودند — وارد قایق شدند و در ساحل غربی دریاچه به سمت بیت‌صیدا در سکوت شروع به قایقرانی کردند. هیچیک از دوازده تن به اندازۀ شمعون پطرس چنان خرد و محزون نبود. حتی یک کلمه گفته نشد؛ همۀ آنها به استاد که در تپه‌ها تنها بود فکر می‌کردند. آیا او آنها را ترک کرده بود؟ او هرگز پیش از این همۀ آنها را به نقطه‌ای دور نفرستاده بود و از رفتن با آنها امتناع نکرده بود. همۀ اینها چه معنایی می‌توانست داشته باشد؟
152:4.1 (1703.1)
The apostles, without their Master—sent off by themselves—entered the boat and in silence began to row toward Bethsaida on the western shore of the lake. None of the twelve was so crushed and downcast as Simon Peter. Hardly a word was spoken; they were all thinking of the Master alone in the hills. Had he forsaken them? He had never before sent them all away and refused to go with them. What could all this mean?
تاریکی بر آنها فرود آمد، زیرا یک باد شدید و خلاف جهت ایجاد شده بود که پیشرفت را تقریباً غیرممکن می‌کرد. همینطور که ساعات تاریکی و قایقرانیِ سخت می‌گذشت، پطرس خسته شد و به یک خواب عمیقِ ناشی از خستگی فرو رفت. آندریاس و یعقوب او را روی صندلی تشک‌دار در عقب قایق قرار دادند تا استراحت کند. در حالی که سایر حواریون در برابر باد و امواج تقلا می‌کردند، پطرس خوابی دید؛ او خواب دید که عیسی روی دریا به سوی آنها قدم می‌زند. هنگامی که به نظر می‌رسید استاد از کنار قایق راه می‌رود، پطرس فریاد کشید: ”ما را نجات بده، استاد، ما را نجات بده.“ و کسانی که در عقب قایق بودند شنیدند که او برخی از این کلمات را گفت. همینطور که این توهم دیدار شبانه در ذهن پطرس ادامه یافت، او در رویا شنید که عیسی گفت: ”بسی شاد باشید؛ من هستم، نترسید.“ این مثل مرهمی بر روان آشفتۀ پطرس بود؛ این روح آشفتۀ او را تسکین داد، طوری که او (در خوابش) خطاب به استاد فریاد برآورد: ”سرورم، اگر واقعاً تو هستی، از من بخواه که بیایم و با تو روی آب راه بروم.“ و هنگامی که پطرس شروع به راه رفتن روی آب کرد، امواج خروشان او را ترساند، و هنگامی که او در آستانۀ غرق شدن بود، فریاد کشید: ”ای سرور، مرا نجات بده!“ و بسیاری از دوازده تن شنیدند که او بدین گونه فریاد کشید. سپس پطرس در خواب دید که عیسی برای نجات او آمد، و دستش را دراز کرد، او را گرفت و بلند کرد، و گفت: ”ای که ایمانت کم است، چرا شک کردی؟“
152:4.2 (1703.2)
Darkness descended upon them, for there had arisen a strong and contrary wind which made progress almost impossible. As the hours of darkness and hard rowing passed, Peter grew weary and fell into a deep sleep of exhaustion. Andrew and James put him to rest on the cushioned seat in the stern of the boat. While the other apostles toiled against the wind and the waves, Peter dreamed a dream; he saw a vision of Jesus coming to them walking on the sea. When the Master seemed to walk on by the boat, Peter cried out, “Save us, Master, save us.” And those who were in the rear of the boat heard him say some of these words. As this apparition of the night season continued in Peter’s mind, he dreamed that he heard Jesus say: “Be of good cheer; it is I; be not afraid.” This was like the balm of Gilead to Peter’s disturbed soul; it soothed his troubled spirit, so that (in his dream) he cried out to the Master: “Lord, if it really is you, bid me come and walk with you on the water.” And when Peter started to walk upon the water, the boisterous waves frightened him, and as he was about to sink, he cried out, “Lord, save me!” And many of the twelve heard him utter this cry. Then Peter dreamed that Jesus came to the rescue and, stretching forth his hand, took hold and lifted him up, saying: “O, you of little faith, wherefore did you doubt?”
برای پطرس این تجربه همیشه واقعی بود. او صادقانه باور داشت که در آن شب عیسی نزد آنها آمد. او فقط تا حدی یوحنا مرقس را متقاعد ساخت. و این امر روشن می‌سازد چرا مرقس قسمتی از داستان را از روایت خود کنار گذاشت. لوقای پزشک که به دقت در مورد این موضوعات تحقیق کرد به این نتیجه رسید که این رخداد یک رویای پطرس بود و از این رو در تدوین روایت خود از درج این داستان امتناع کرد.
152:4.4 (1703.4)
To Peter this experience was always real. He sincerely believed that Jesus came to them that night. He only partially convinced John Mark, which explains why Mark left a portion of the story out of his narrative. Luke, the physician, who made careful search into these matters, concluded that the episode was a vision of Peter’s and therefore refused to give place to this story in the preparation of his narrative.
بامداد پنجشنبه، پیش از سپیده دم، آنها دور از ساحل، نزدیک به منزل زبدی لنگر قایق خود را انداختند و تا نزدیک ظهر به خواب رفتند. ابتدا آندریاس بیدار شد و ضمن قدم زدن در کنار دریا عیسی را پیدا کرد که در همراهی با پسر کارشان روی سنگی در کرانۀ آب نشسته بود. به رغم این که بسیاری از توده‌های مردم و بشارتگران جوان تمام شب و بیشتر روز بعد در حول و حوش تپه‌های شرقی در جستجوی عیسی بودند، مدت کوتاهی بعد از نیمه شب او و مرقس نوجوان شروع به قدم زدن در اطراف دریاچه کردند و با عبور از رودخانه به بیت‌صیدا بازگشتند.
152:5.1 (1703.5)
Thursday morning, before daylight, they anchored their boat offshore near Zebedee’s house and sought sleep until about noontime. Andrew was first up and, going for a walk by the sea, found Jesus, in company with their chore boy, sitting on a stone by the water’s edge. Notwithstanding that many of the multitude and the young evangelists searched all night and much of the next day about the eastern hills for Jesus, shortly after midnight he and the Mark lad had started to walk around the lake and across the river, back to Bethsaida.
از پنچ هزار نفری که به طور معجزه‌آسا تغذیه شدند، و هنگامی که شکمهایشان پر و قلبهایشان خالی شد، می‌خواستند او را پادشاه کنند، فقط در حدود پانصد نفر به دنبال کردن او ادامه دادند. اما پیش از آن که اینها آگاهی یابند که او به بیت‌صیدا بازگشته است، عیسی از آندریاس خواست که دوازده حواری و یارانشان، از جمله زنان را جمع کند، و گفت: ”می‌خواهم با آنها صحبت کنم.“ و هنگامی که همه آماده شدند، عیسی گفت:
152:5.2 (1704.1)
Of the five thousand who were miraculously fed, and who, when their stomachs were full and their hearts empty, would have made him king, only about five hundred persisted in following after him. But before these received word that he was back in Bethsaida, Jesus asked Andrew to assemble the twelve apostles and their associates, including the women, saying, “I desire to speak with them.” And when all were ready, Jesus said:
”تا کی با شما مدارا کنم؟ آیا همۀ شما در درک معنوی کند و در ایمانِ زنده دچار کمبود هستید؟ تمام این ماهها حقایق پادشاهی را به شما آموزش داده‌ام، و با این وجود به جای ملاحظات معنوی، انگیزه‌های مادی بر شما استیلا دارد. آیا حتی در کتاب مقدس نخوانده‌اید که موسی به فرزندان بی‌ایمان اسرائیل اندرز داد و گفت: ’نترسید، ساکن بایستید و نجات خداوند را ببینید؟‘ خواننده گفت: ’به خداوند توکل کن.‘ ’صبور باش، منتظر خداوند بمان و شجاعت نیکو داشته باش. او دلت را تقویت خواهد کرد.‘ ’نگرانی خود را به خداوند بسپار و او تو را قوت خواهد بخشید. همواره به او توکل کن و سفرۀ دل خود را بر او بگشای، زیرا خدا پناه توست.‘ ’او که در جای اسرارآمیزِ والامرتبه سکنی می‌گزیند زیر سایۀ قادر متعال ساکن خواهد بود.‘ ’بهتر است به جای اعتماد کردن به شاهزاده‌های انسانی به خداوند توکل کنیم.‘
152:5.3 (1704.2)
“How long shall I bear with you? Are you all slow of spiritual comprehension and deficient in living faith? All these months have I taught you the truths of the kingdom, and yet are you dominated by material motives instead of spiritual considerations. Have you not even read in the Scriptures where Moses exhorted the unbelieving children of Israel, saying: ‘Fear not, stand still and see the salvation of the Lord’? Said the singer: ‘Put your trust in the Lord.’ ‘Be patient, wait upon the Lord and be of good courage. He shall strengthen your heart.’ ‘Cast your burden on the Lord, and he shall sustain you. Trust him at all times and pour out your heart to him, for God is your refuge.’ ‘He who dwells in the secret place of the Most High shall abide under the shadow of the Almighty.’ ‘It is better to trust the Lord than to put confidence in human princes.’
”و آیا اکنون همگی می‌بینید که کارکرد معجزات و انجام کارهای شگفت مادی روانها را به پادشاهی معنوی جلب نخواهد کرد؟ ما به جمعیت غذا دادیم، اما این کار آنها را به گرسنگی برای نان حیات و یا تشنگی برای آبهای درستکاری معنوی رهنمون نساخت. هنگامی که گرسنگی آنها برطرف شد، به دنبال ورود به پادشاهی آسمان نبودند بلکه در عوض در صدد برآمدند که پسر انسان را به شیوۀ پادشاهان این دنیا پادشاه اعلام کنند، تا فقط بتوانند به خوردن نان بدون زحمت کشیدن برای آن ادامه دهند. و همۀ اینها که بسیاری از شما کم و بیش در آن شرکت کردید، برای آشکار ساختن پدر آسمانی یا برای پیشبرد پادشاهی او در زمین هیچ کاری انجام نمی‌دهد. آیا ما در میان رهبران مذهبی این سرزمین دشمنان کافی نداریم؟ مبادا دست به کاری بزنیم که احتمالاً موجب رنجش رهبران مدنی نیز شود. من دعا می‌کنم که پدر چشمان شما را مسح کند تا بتوانید ببینید و گوشهایتان را بگشاید تا بتوانید بشنوید، تا سرانجام بتوانید به پیام الهی که به شما آموزش داده‌ام ایمان کامل داشته باشید.“
152:5.4 (1704.3)
“And now do you all see that the working of miracles and the performance of material wonders will not win souls for the spiritual kingdom? We fed the multitude, but it did not lead them to hunger for the bread of life neither to thirst for the waters of spiritual righteousness. When their hunger was satisfied, they sought not entrance into the kingdom of heaven but rather sought to proclaim the Son of Man king after the manner of the kings of this world, only that they might continue to eat bread without having to toil therefor. And all this, in which many of you did more or less participate, does nothing to reveal the heavenly Father or to advance his kingdom on earth. Have we not sufficient enemies among the religious leaders of the land without doing that which is likely to estrange also the civil rulers? I pray that the Father will anoint your eyes that you may see and open your ears that you may hear, to the end that you may have full faith in the gospel which I have taught you.”
سپس عیسی اعلام کرد که پیش از آن که آماده شوند برای عید فصح به اورشلیم بروند می‌خواهد برای چند روز استراحت با حواریونش کناره گیرد، و او هر یک از شاگردان یا توده‌های مردم را از دنبال نمودن خود منع کرد. از این رو آنها برای دو یا سه روز استراحت و خواب از طریق قایق به ناحیۀ جنیسارت رفتند. عیسی در حال آماده شدن برای یک بحران بزرگ زندگیش در زمین بود، و از این رو وقت زیادی را در همدمی روحانی با پدر آسمانی گذراند.
152:5.5 (1704.4)
Jesus then announced that he wished to withdraw for a few days of rest with his apostles before they made ready to go up to Jerusalem for the Passover, and he forbade any of the disciples or the multitude to follow him. Accordingly they went by boat to the region of Gennesaret for two or three days of rest and sleep. Jesus was preparing for a great crisis of his life on earth, and he therefore spent much time in communion with the Father in heaven.
اخبار غذا دادن به پنج هزار نفر و تلاش برای پادشاه کردن عیسی موجب برانگیختن کنجکاوی گسترده شد و ترس رهبران مذهبی و حاکمان مدنی، هر دو را در سرتاسر جلیل و یهودیه برانگیخت. در حالی که این معجزۀ بزرگ به پیشبرد بشارت پادشاهی در روانهای ایماندارانِ برخوردار از ذهن مادی‌گرا و دو دل هیچ کمکی نکرد، اما به هدفِ به اوج رساندنِ تمایلاتِ معجزه‌جویانه و مشتاق پادشاهِ خانوادۀ بلافصل حواریون و شاگردانِ نزدیک عیسی کمک کرد. این رخداد خاص عصر آغازینِ آموزش، تعلیم و تربیت، و شفا را به پایان رساند، و بدین وسیله راه را برای افتتاح این سالِ آخرِ اعلامِ مراحلِ عالی‌تر و معنوی‌ترِ بشارت نوین پادشاهی — فرزندی الهی، آزادی معنوی، و نجات ابدی — آماده ساخت.
152:5.6 (1704.5)
The news of the feeding of the five thousand and the attempt to make Jesus king aroused widespread curiosity and stirred up the fears of both the religious leaders and the civil rulers throughout all Galilee and Judea. While this great miracle did nothing to further the gospel of the kingdom in the souls of material-minded and halfhearted believers, it did serve the purpose of bringing to a head the miracle-seeking and king-craving proclivities of Jesus’ immediate family of apostles and close disciples. This spectacular episode brought an end to the early era of teaching, training, and healing, thereby preparing the way for the inauguration of this last year of proclaiming the higher and more spiritual phases of the new gospel of the kingdom—divine sonship, spiritual liberty, and eternal salvation.
عیسی در حالی که در منزل یک ایماندار ثروتمند در ناحیۀ جنیسارت استراحت می‌کرد، هر روز بعد از ظهر با آن دوازده تن گفتگوهای غیررسمی برگزار می‌کرد. سفیران پادشاهی یک گروه جدی، هشیار، و منزه از مردان توهم‌زدایی شده بودند. اما حتی بعد از همۀ آنچه که اتفاق افتاده بود، و بدان گونه که رخدادهای متعاقب نشان داد، این دوازده مرد هنوز از تصورات ذاتی و گرامی داشتۀ دیرین خود دربارۀ آمدن نجات دهندۀ یهودی به طور کامل رهایی نیافته بودند. رخدادهای چند هفتۀ قبل چنان سریع پیش رفته بود که این ماهیگیران حیرت زده نتوانستند اهمیت کامل آن را درک کنند. برای مردان و زنان زمان لازم است که تغییرات اساسی و گسترده را در برداشتهای بنیادین و پایه‌ای خود پیرامون رویکرد اجتماعی، نگرشهای فلسفی، و اعتقادات مذهبی ایجاد کنند.
152:6.1 (1705.1)
While resting at the home of a wealthy believer in the Gennesaret region, Jesus held informal conferences with the twelve every afternoon. The ambassadors of the kingdom were a serious, sober, and chastened group of disillusioned men. But even after all that had happened, and as subsequent events disclosed, these twelve men were not yet fully delivered from their inbred and long-cherished notions about the coming of the Jewish Messiah. Events of the preceding few weeks had moved too swiftly for these astonished fishermen to grasp their full significance. It requires time for men and women to effect radical and extensive changes in their basic and fundamental concepts of social conduct, philosophic attitudes, and religious convictions.
در حالی که عیسی و آن دوازده تن در جنیسارت در حال استراحت بودند، جمعیت متفرق شدند. برخی به خانه‌های خود رفتند، و برخی دیگر برای عید فصح به اورشلیم رفتند. در مدت کمتر از یک ماه، پیروان مشتاق و علنی عیسی، که تنها در جلیل تعدادشان بیش از پنجاه هزار نفر بود، به کمتر از پانصد نفر کاهش یافتند. عیسی مایل بود که با وجود بی‌ثباتی تحسین مردم، به حواریونش چنان تجربه‌ای بدهد که پس از این که او آنها را در کار پادشاهی تنها گذاشت وسوسه نشوند که به چنین مظاهر هیستری گذرای مذهبی تکیه کنند، اما او فقط تا حدی در این تلاش موفق بود.
152:6.2 (1705.2)
While Jesus and the twelve were resting at Gennesaret, the multitudes dispersed, some going to their homes, others going on up to Jerusalem for the Passover. In less than one month’s time the enthusiastic and open followers of Jesus, who numbered more than fifty thousand in Galilee alone, shrank to less than five hundred. Jesus desired to give his apostles such an experience with the fickleness of popular acclaim that they would not be tempted to rely on such manifestations of transient religious hysteria after he should leave them alone in the work of the kingdom, but he was only partially successful in this effort.
استاد در دومین شب اقامت موقتشان در جنیسارت بار دیگر مَثَل بذرافشان را به حواریون گفت و این سخنان را اضافه کرد: ”ببینید، فرزندانم، توسل به احساسات بشری گذرا و کاملاً ناامیدکننده است؛ توسل انحصاری به عقل انسان نیز پوچ و بی‌فایده است؛ فقط از طریق توسل به روحی که در ذهن انسان زندگی می‌کند است که شما می‌توانید امید داشته باشید به موفقیت پایدار دست می‌یابید و آن دگرگونیهای شگفت‌آور شخصیت انسانی را به انجام می‌رسانید که به زودی در به بار آوردن ثمرات فراوانِ راستینِ روحی در زندگی روزانۀ همۀ کسانی که بدین ترتیب از طریق تولد روح در پرتو ایمان — پادشاهی آسمان — از تاریکیِ تردید رهایی یافته‌اند نشان داده می‌شوند.“
152:6.3 (1705.3)
The second night of their sojourn at Gennesaret the Master again told the apostles the parable of the sower and added these words: “You see, my children, the appeal to human feelings is transitory and utterly disappointing; the exclusive appeal to the intellect of man is likewise empty and barren; it is only by making your appeal to the spirit which lives within the human mind that you can hope to achieve lasting success and accomplish those marvelous transformations of human character that are presently shown in the abundant yielding of the genuine fruits of the spirit in the daily lives of all who are thus delivered from the darkness of doubt by the birth of the spirit into the light of faith—the kingdom of heaven.”
عیسی توسل به احساسات را به عنوان تکنیکی برای جلب و متمرکز ساختنِ توجه عقلانی آموزش داد. او ذهنی را که بدین ترتیب برانگیخته و احیا شده است به عنوان دروازه‌ای به سوی روان تعیین نمود، جایی که آن سرشت معنوی انسان در آن ساکن است، سرشتی که باید حقیقت را بشناسد و نسبت به جاذبۀ معنویِ پیام الهی واکنش نشان دهد، تا بتواند موجب نتایج دائمیِ دگرگونیهای راستین شخصیت شود.
152:6.4 (1705.4)
Jesus taught the appeal to the emotions as the technique of arresting and focusing the intellectual attention. He designated the mind thus aroused and quickened as the gateway to the soul, where there resides that spiritual nature of man which must recognize truth and respond to the spiritual appeal of the gospel in order to afford the permanent results of true character transformations.
عیسی بدین ترتیب تلاش نمود که حواریون را برای شوک قریب‌الوقوع — بحران در نگرش عمومی نسبت به او که فقط چند روز با آن فاصله وجود داشت — آماده کند. او به دوازده تن توضیح داد که حاکمان مذهبی اورشلیم با هیرودیس آنتیپاس توطئه خواهند کرد تا آنها را نابود کنند. آن دوازده تن شروع کردند به طور کاملتر (گرچه نه به طور قاطع) درک کنند که قرار نیست عیسی روی تخت پادشاهی داوود بنشیند. آنها به طور کاملتری دریافتند که حقیقت معنوی نباید از طریق کارهای شگفت‌آور مادی پیش رود. آنها شروع به درک این امر کردند که غذا دادن پنج هزار تن و جنبش مردمی برای پادشاه کردن عیسی، اوج انتظار مردم برای معجزه‌جویی و کارهای شگفت‌آور و اوج تحسین عیسی توسط توده‌ها بود. آنها دوران در حالِ نزدیک شدنِ غربال معنوی و ناملایمات بی‌رحمانه را به طور مبهم تشخیص داده و به طور نامشخص پیش‌بینی می‌کردند. این دوازده مرد به آرامی در حال بیداری نسبت به درک سرشت واقعیِ کارشان به عنوان سفیران پادشاهی بودند، و آنها شروع کردند خود را برای آزمونهای طاقت‌فرسا و سخت آخرین سال خدمت روحانی استاد در زمین آماده سازند.
152:6.5 (1705.5)
Jesus thus endeavored to prepare the apostles for the impending shock—the crisis in the public attitude toward him which was only a few days distant. He explained to the twelve that the religious rulers of Jerusalem would conspire with Herod Antipas to effect their destruction. The twelve began to realize more fully (though not finally) that Jesus was not going to sit on David’s throne. They saw more fully that spiritual truth was not to be advanced by material wonders. They began to realize that the feeding of the five thousand and the popular movement to make Jesus king was the apex of the miracle-seeking, wonder-working expectance of the people and the height of Jesus’ acclaim by the populace. They vaguely discerned and dimly foresaw the approaching times of spiritual sifting and cruel adversity. These twelve men were slowly awaking to the realization of the real nature of their task as ambassadors of the kingdom, and they began to gird themselves for the trying and testing ordeals of the last year of the Master’s ministry on earth.
پیش از آن که آنها جنیسارت را ترک کنند، عیسی در رابطه با تغذیۀ معجزه‌آسای پنج هزار تن به آنها آموزش داد. او به آنها گفت دقیقاً چرا او به این تجلی خارق‌العادۀ قدرت خلاق دست زد و نیز به آنها اطمینان داد که بدین ترتیب به دلسوزی خود برای تودۀ مردم تن در نداد تا این که مطمئن شد این کار ”مطابق با خواست پدر“ است.
152:6.6 (1706.1)
Before they left Gennesaret, Jesus instructed them regarding the miraculous feeding of the five thousand, telling them just why he engaged in this extraordinary manifestation of creative power and also assuring them that he did not thus yield to his sympathy for the multitude until he had ascertained that it was “according to the Father’s will.”
یکشنبه، سوم آوریل، عیسی در حالی که فقط توسط دوازده حواری همراهی می‌شد، از بیت‌صیدا برای سفر به سوی اورشلیم شروع به حرکت نمود. آنها برای اجتناب از توده‌ها و برای این که تا کمترین حد ممکن جلب توجه کنند، از طریق راه جِراسا و فیلادلفیه سفر کردند. او آنها را از انجام هر گونه آموزش عمومی در این سفر منع کرد؛ او همچنین در طول اقامت در اورشلیم اجازۀ آموزش یا موعظه به آنها نداد. آنها شامگاه چهارشنبه 6 آوریل دیروقت به بِیت‌عَنْیا، در نزدیکی اورشلیم رسیدند. آنها برای این یک شب در خانۀ ایلعازر، مارتا، و مریم توقف کردند، اما روز بعد از هم جدا شدند. عیسی به همراه یوحنا در خانۀ یک ایماندار به نام شمعون، نزدیک به منزل ایلعازر در بِیت‌عَنْیا ماند. یهودای اسخریوطی و شمعون غیور نزد دوستانشان در اورشلیم ماندند، در حالی که سایر حواریون دو به دو در خانه‌های مختلف اقامت کردند.
152:7.1 (1706.2)
Sunday, April 3, Jesus, accompanied only by the twelve apostles, started from Bethsaida on the journey to Jerusalem. To avoid the multitudes and to attract as little attention as possible, they journeyed by way of Gerasa and Philadelphia. He forbade them to do any public teaching on this trip; neither did he permit them to teach or preach while sojourning in Jerusalem. They arrived at Bethany, near Jerusalem, late on Wednesday evening, April 6. For this one night they stopped at the home of Lazarus, Martha, and Mary, but the next day they separated. Jesus, with John, stayed at the home of a believer named Simon, near the house of Lazarus in Bethany. Judas Iscariot and Simon Zelotes stopped with friends in Jerusalem, while the rest of the apostles sojourned, two and two, in different homes.
عیسی فقط یک بار در طول این عید فصح وارد اورشلیم شد، و این در روز بزرگ عید بود. بسیاری از ایمانداران اورشلیم برای دیدار عیسی در بِیت‌عَنْیا توسط ابنیر بیرون آورده شدند. در طول این اقامت در اورشلیم آن دوازده تن دریافتند که چقدر احساس نسبت به استادشان در حال تلخ شدن است. آنها همگی با این باور که بحرانی در شرف وقوع است از اورشلیم خارج شدند.
152:7.2 (1706.3)
Jesus entered Jerusalem only once during this Passover, and that was on the great day of the feast. Many of the Jerusalem believers were brought out by Abner to meet Jesus at Bethany. During this sojourn at Jerusalem the twelve learned how bitter the feeling was becoming toward their Master. They departed from Jerusalem all believing that a crisis was impending.
در روز یکشنبه، 24 آوریل، عیسی و حواریون اورشلیم را به مقصد بیت‌صیدا ترک کردند، و از راه شهرهای ساحلی جافا، قیصریه، و پتولامیس رفتند. از آنجا از راه خشکی از طریق رامه و خورَزین به بیت‌صیدا رفتند و در روز جمعه، 29 آوریل رسیدند. عیسی بلافاصله پس از رسیدن به خانه، آندریاس را فرستاد تا از رئیس کنیسه اجازه بگیرد تا در روز بعد که سبت بود در سرویس بعد از ظهر صحبت کند. و عیسی به خوبی می‌دانست که این آخرین باری است که به او اجازه داده می‌شود در کنیسۀ کفرناحوم صحبت کند.
152:7.3 (1706.4)
On Sunday, April 24, Jesus and the apostles left Jerusalem for Bethsaida, going by way of the coast cities of Joppa, Caesarea, and Ptolemais. Thence, overland they went by Ramah and Chorazin to Bethsaida, arriving on Friday, April 29. Immediately on reaching home, Jesus dispatched Andrew to ask of the ruler of the synagogue permission to speak the next day, that being the Sabbath, at the afternoon service. And Jesus well knew that that would be the last time he would ever be permitted to speak in the Capernaum synagogue.