کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 151
توقف و آموزش در کنار دریا
توقف و آموزش در کنار دریا
Paper 151
Tarrying and Teaching by the Seaside
Tarrying and Teaching by the Seaside
تا 10 مارس کلیۀ گروههای موعظه‌گر و آموزش دهنده در بیت‌صیدا دور هم گرد آمده بودند. پنجشنبه شب و جمعه بسیاری از آنها برای ماهیگیری بیرون رفتند، در حالی که در روز سبت در کنیسه حضور داشتند تا به سخنان یک یهودی سالمندِ دمشق پیرامون جلال پدرْ ابراهیم گوش دهند. عیسی بیشترِ این روز سبت را تنها در تپه‌ها گذراند. آن شنبه شب، استاد بیش از یک ساعت پیرامون ”رسالت بداقبالی و ارزش معنوی ناامیدی“ برای گروههای گرد آمده صحبت کرد. این یک رویداد به یاد ماندنی بود، و شنوندگان او هرگز درسی را که او ارائه داد فراموش نکردند.
151:0.1 (1688.1)
BY MARCH 10 all of the preaching and teaching groups had forgathered at Bethsaida. Thursday night and Friday many of them went out to fish, while on the Sabbath day they attended the synagogue to hear an aged Jew of Damascus discourse on the glory of father Abraham. Jesus spent most of this Sabbath day alone in the hills. That Saturday night the Master talked for more than an hour to the assembled groups on “The mission of adversity and the spiritual value of disappointment.” This was a memorable occasion, and his hearers never forgot the lesson he imparted.
عیسی از اندوه عدم پذیرش اخیر خود در ناصره به طور کامل بهبود نیافته بود؛ حواریون از یک غم عجیب و غریب که با رفتار شادِ معمولِ او آمیخته بود آگاه بودند. یعقوب و یوحنا بیشتر اوقات با او بودند، و پطرس با مسئولیتهای بسیاری که به بهروزی و هدایت گروه جدید بشارتگران مربوط بود بیش از حد مشغول بود. زنان این وقت انتظار پیش از آغاز نمودنِ کار عید فصح در اورشلیم را صرف دیدار خانه به خانه می‌کردند. آنها بشارت الهی را آموزش می‌دادند و در کفرناحوم و شهرها و روستاهای اطراف از بیماران پرستاری می‌کردند.
151:0.2 (1688.2)
Jesus had not fully recovered from the sorrow of his recent rejection at Nazareth; the apostles were aware of a peculiar sadness mingled with his usual cheerful demeanor. James and John were with him much of the time, Peter being more than occupied with the many responsibilities having to do with the welfare and direction of the new corps of evangelists. This time of waiting before starting for the Passover at Jerusalem, the women spent in visiting from house to house, teaching the gospel, and ministering to the sick in Capernaum and the surrounding cities and villages.
حدوداً در این هنگام، عیسی برای نخستین بار شروع به استفاده از روش تمثیلی برای آموزش جمعیتی نمود که مکرراً به دور او گرد می‌آمدند. از آنجا که عیسی در طول شب تا دیر هنگام با حواریون و سایرین صحبت کرده بود، در این یکشنبه صبح تعداد بسیار اندکی از گروه برای خوردن صبحانه بیدار شده بودند؛ از این رو او به کنار دریا رفت و تنها در قایق، همان قایق قدیمیِ ماهیگیریِ آندریاس و پطرس، که همیشه در اختیار او بود نشست، و پیرامون حرکت بعدی که در کار گسترش پادشاهی باید انجام می‌شد مراقبه کرد. اما استاد قرار نبود برای مدتی طولانی تنها باشد. خیلی زود از کفرناحوم و روستاهای نزدیکش مردم شروع به آمدن کردند، و تا ساعت ده صبح آن بامداد تقریباً یک هزار نفر در ساحل در نزدیکی قایق عیسی جمع شده بودند و با سر و صدای بلند جلب توجه می‌کردند. پطرس اکنون برخاسته بود و پس از این که خود را به قایق رساند به عیسی گفت: ”استاد آیا من باید با آنها صحبت کنم؟“ اما عیسی پاسخ داد: ”نه پطرس، من داستانی برای آنها خواهم گفت.“ و سپس عیسی شروع به بازگویی مثل بذرافشان نمود. این یکی از نخستین مثلهای زنجیره‌ای طولانی از چنین مثلهایی بود که او به توده‌هایی که او را دنبال می‌کردند آموزش داد. این قایق دارای یک صندلی بلند بود که او در حالی که با جمعیت گرد آمده در کنار ساحل صحبت می‌کرد روی آن می‌نشست (زیرا رسم بود که در هنگام آموزش دادن بنشینند). بعد از این که پطرس چند کلمه صحبت کرد، عیسی گفت:
151:1.1 (1688.3)
About this time Jesus first began to employ the parable method of teaching the multitudes that so frequently gathered about him. Since Jesus had talked with the apostles and others long into the night, on this Sunday morning very few of the group were up for breakfast; so he went out by the seaside and sat alone in the boat, the old fishing boat of Andrew and Peter, which was always kept at his disposal, and meditated on the next move to be made in the work of extending the kingdom. But the Master was not to be alone for long. Very soon the people from Capernaum and near-by villages began to arrive, and by ten o’clock that morning almost one thousand were assembled on shore near Jesus’ boat and were clamoring for attention. Peter was now up and, making his way to the boat, said to Jesus, “Master, shall I talk to them?” But Jesus answered, “No, Peter, I will tell them a story.” And then Jesus began the recital of the parable of the sower, one of the first of a long series of such parables which he taught the throngs that followed after him. This boat had an elevated seat on which he sat (for it was the custom to sit when teaching) while he talked to the crowd assembled along the shore. After Peter had spoken a few words, Jesus said:
”برزگری برای بذرافشانی بیرون رفت، و همینطور که بذر می‌پاشید، برخی از دانه‌ها در کنار جاده افتاد و زیر پا لگدکوب شد و توسط پرندگان آسمان خورده شد. دانه‌ای دیگر بر زمین سنگلاخ افتاد، در جایی که خاکش اندک بود، و به سرعت رویید زیرا خاک عمیق نبود، اما به محض این که آفتاب برآمد، خشکید، زیرا ریشه‌ای نداشت که رطوبت را جذب کند. دانه‌ای دیگر در میان خارها افتاد، و با رشد و نمّو خارها خفه شد به طوری که هیچ ثمری به بار نیاورد. با این حال، دانه‌های دیگر بر زمین نیکو افتادند، و رشد کردند، و بار آوردند، برخی سی برابر، برخی شصت برابر، و برخی صد برابر.“ و پس از این که گفتنِ این مثل را به پایان رسانید، به جمعیت گفت: ”هر که گوش شنوا دارد، بشنود.“
151:1.2 (1688.4)
“A sower went forth to sow, and it came to pass as he sowed that some seed fell by the wayside to be trodden underfoot and devoured by the birds of heaven. Other seed fell upon the rocky places where there was little earth, and immediately it sprang up because there was no depth to the soil, but as soon as the sun shone, it withered because it had no root whereby to secure moisture. Other seed fell among the thorns, and as the thorns grew up, it was choked so that it yielded no grain. Still other seed fell upon good ground and, growing, yielded, some thirtyfold, some sixtyfold, and some a hundredfold.” And when he had finished speaking this parable, he said to the multitude, “He who has ears to hear, let him hear.”
حواریون و کسانی که با آنها بودند، وقتی که شنیدند عیسی به این شیوه به مردم آموزش می‌دهد، بسیار گیج شدند؛ و بعد از صحبتهای زیاد در میان خود، آن شب متی در باغ زبدی به عیسی گفت: ”استاد، معنی گفتارهای مبهمی که به جمعیت ارائه می‌دهی چیست؟ چرا با کسانی که در جستجوی حقیقت هستند با مثل سخن می‌گویی؟“ و عیسی پاسخ داد:
151:1.3 (1689.1)
The apostles and those who were with them, when they heard Jesus teach the people in this manner, were greatly perplexed; and after much talking among themselves, that evening in the Zebedee garden Matthew said to Jesus: “Master, what is the meaning of the dark sayings which you present to the multitude? Why do you speak in parables to those who seek the truth?” And Jesus answered:
”من در تمام این مدت با شکیبایی به شما آموزش داده‌ام. به شما سپرده شده است که اسرار پادشاهی آسمان را بدانید، اما به توده‌های فاقد بصیرت و به کسانی که به دنبال نابودی ما هستند، از این به بعد، اسرار پادشاهی به صورت تمثیل ارائه خواهد شد. و ما این کار را خواهیم کرد تا کسانی که به راستی خواستار ورود به پادشاهی هستند بتوانند معنی این آموزش را تشخیص دهند و بدین ترتیب نجات را بیابند، در حالی که آنهایی که فقط برای به دام انداختن ما گوش می‌دهند ممکن است بیشتر حیران شوند، از این نظر که بدون دیدن خواهند دید، و بدون شنیدن خواهند شنید. فرزندانم، آیا قانون روح را نمی‌بینید که مقرر می‌دارد به او که دارد داده خواهد شد تا به وفور داشته باشد؛ اما از او که ندارد حتی آنچه را که دارد گرفته خواهد شد. از این رو، از این پس من با مَثَلهای زیاد با مردم سخن خواهم گفت تا در نتیجه دوستان ما و کسانی که مایل به شناخت حقیقت هستند بتوانند آنچه را که به دنبال آن هستند پیدا کنند، در حالی که دشمنان ما و کسانی که حقیقت را دوست ندارند بتوانند بدون فهمیدن بشنوند. بسیاری از این مردم راه حقیقت را دنبال نمی‌کنند. آن پیامبر در واقع تمام این روانهای فاقد بصیرت را توصیف کرد آنگاه که گفت: ’زیرا قلب این مردم تیره و تار شده است، و گوشهای آنان قادر به شنیدن نیست، و آنها چشمانشان را بسته‌اند، که مبادا حقیقت را تشخیص دهند و در قلبشان آن را بفهمند.‘“
151:1.4 (1689.2)
“In patience have I instructed you all this time. To you it is given to know the mysteries of the kingdom of heaven, but to the undiscerning multitudes and to those who seek our destruction, from now on, the mysteries of the kingdom shall be presented in parables. And this we will do so that those who really desire to enter the kingdom may discern the meaning of the teaching and thus find salvation, while those who listen only to ensnare us may be the more confounded in that they will see without seeing and will hear without hearing. My children, do you not perceive the law of the spirit which decrees that to him who has shall be given so that he shall have an abundance; but from him who has not shall be taken away even that which he has. Therefore will I henceforth speak to the people much in parables to the end that our friends and those who desire to know the truth may find that which they seek, while our enemies and those who love not the truth may hear without understanding. Many of these people follow not in the way of the truth. The prophet did, indeed, describe all such undiscerning souls when he said: ‘For this people’s heart has waxed gross, and their ears are dull of hearing, and their eyes they have closed lest they should discern the truth and understand it in their hearts.’”
پطرس و گروه اطراف او به این نتیجه رسیدند که مثل بذرافشان یک تمثیل است، و این که هر جنبۀ آن یک معنی پنهان دارد، و از این رو آنها تصمیم گرفتند نزد عیسی بروند و از او توضیح بخواهند. بر این اساس، پطرس به استاد نزدیک شد و گفت: ”ما قادر نیستیم معنی این مثل را درک کنیم، و ما مایلیم که شما آن را برای ما توضیح دهید، زیرا شما می‌گویید شناخت اسرار پادشاهی به ما داده شده است.“ و هنگامی که عیسی این را شنید به پطرس گفت: ”پسرم، من نمی‌خواهم چیزی را از تو دریغ کنم، اما ابتدا تو به من بگو دربارۀ چه صحبت کرده‌ای؛ تفسیر تو از آن مثل چیست؟“
151:2.1 (1689.4)
Peter and the group about him came to the conclusion that the parable of the sower was an allegory, that each feature had some hidden meaning, and so they decided to go to Jesus and ask for an explanation. Accordingly, Peter approached the Master, saying: “We are not able to penetrate the meaning of this parable, and we desire that you explain it to us since you say it is given us to know the mysteries of the kingdom.” And when Jesus heard this, he said to Peter: “My son, I desire to withhold nothing from you, but first suppose you tell me what you have been talking about; what is your interpretation of the parable?”
بعد از یک لحظه سکوت، پطرس گفت: ”استاد، ما در رابطه با این مثل بسیار صحبت کرده‌ایم، و این تفسیری است که من برگزیده‌ام: بذرافشان، موعظه‌گر پیام الهی است؛ دانه، کلام خداوند است. دانه‌ای که در کنار جاده افتاد نمایانگر کسانی است که آموزش پیام الهی را نمی‌فهمند. پرندگانی که دانۀ افتاده بر زمینِ سخت را ربودند نمایانگر شیطان، یا آن موجود شرور هستند که آنچه را که در قلب این انسانهای نادان کاشته شده است می‌رباید. دانه‌ای که روی زمین سنگلاخ افتاد، و به طور ناگهانی رویید، نمایانگر آن اشخاص سطحی و بی‌فکر است که وقتی خبر خوش را می‌شنوند، با شادی پیام را می‌پذیرند؛ اما چون حقیقت هیچ ریشۀ واقعی در فهم عمیق‌تر آنها ندارد، در شرایط محنت و اذیت و آزار، دلبستگی آنها مدتی کوتاه دوام می‌آورد. هنگامی که دشواری می‌آید، این ایمانداران دچار لغزش می‌شوند؛ آنها وقتی که وسوسه می‌شوند سقوط می‌کنند. دانه‌ای که در میان خارها افتاد نمایانگر کسانی است که مشتاقانه کلام را می‌شنوند، اما اجازه می‌دهند که دغدغه‌های دنیا و فریبِ ثروت کلام حقیقت را خفه کند طوری که بی‌ثمر شود. حال، دانه‌ای که روی زمین نیکو افتاد و رویید تا ثمر دهد، برخی سی برابر، برخی شصت برابر، و برخی یکصد برابر، نمایانگر آنهایی است که وقتی حقیقت را می‌شنوند، بسته به عطایای مختلف عقلانیِ خویش، آن را با درجات مختلفِ قدردانی می‌پذیرند، و بدین ترتیب این درجات مختلف از تجربۀ مذهبی را نشان می‌دهند.“
151:2.2 (1689.5)
After a moment of silence, Peter said: “Master, we have talked much concerning the parable, and this is the interpretation I have decided upon: The sower is the gospel preacher; the seed is the word of God. The seed which fell by the wayside represents those who do not understand the gospel teaching. The birds which snatched away the seed that fell upon the hardened ground represent Satan, or the evil one, who steals away that which has been sown in the hearts of these ignorant ones. The seed which fell upon the rocky places, and which sprang up so suddenly, represents those superficial and unthinking persons who, when they hear the glad tidings, receive the message with joy; but because the truth has no real root in their deeper understanding, their devotion is short-lived in the face of tribulation and persecution. When trouble comes, these believers stumble; they fall away when tempted. The seed which fell among thorns represents those who hear the word willingly, but who allow the cares of the world and the deceitfulness of riches to choke the word of truth so that it becomes unfruitful. Now the seed which fell on good ground and sprang up to bear, some thirty, some sixty, and some a hundredfold, represents those who, when they have heard the truth, receive it with varying degrees of appreciation—owing to their differing intellectual endowments—and hence manifest these varying degrees of religious experience.”
عیسی بعد از شنیدن تفسیر پطرس از مثل، از حواریون دیگر پرسید که آیا آنها نیز پیشنهادی برای عرضه کردن ندارند. فقط نَتَنائیل به این دعوت پاسخ داد. او گفت: ”استاد، در حالی که من بسیاری چیزهای خوب را دربارۀ تفسیر شمعون پطرس از مثل تشخیص می‌دهم، ولی به طور کامل با او موافق نیستم. نظر من پیرامون آن مثل این است: دانه نمایانگر پیام الهی پادشاهی است، در حالی که بذرافشان نشانۀ پیام‌آوران پادشاهی است. دانه‌ای که در کنار جاده روی زمین سخت افتاد نمایانگر کسانی است که فقط قدر اندکی از پیام الهی را شنیده‌اند، همراه با کسانی که نسبت به پیام بی‌تفاوت هستند، و قلبشان را سخت کرده‌اند. پرندگان آسمان که دانه‌ای را که در کنار جاده افتاده بود ربودند نمایانگر عادات یک فرد نسبت به زندگی، وسوسۀ شرورانه، و خواسته‌های جسمانی می‌باشند. دانه‌ای که در میان صخره‌ها افتاد نشانۀ آن روانهای عاطفی است که آموزش جدید را به سرعت می‌پذیرند و هنگامی که با دشواریها و واقعیات زندگی کردن مطابق این حقیقت مواجه می‌شوند به همان اندازه در رها ساختن حقیقت سریع هستند؛ آنها فاقد درک معنوی می‌باشند. دانه‌ای که در میان خارها افتاد نمایانگر کسانی است که به حقایق پیام الهی جذب می‌شوند؛ آنها به پیروی کردن از آموزشهای آن تمایل دارند، اما غرور زندگی، حسادت، رشک، و اضطرابهای وجود بشری مانع آن می‌شود. دانه‌ای که روی خاک خوب افتاد، و رویید و برخی سی برابر، برخی شصت برابر، و برخی یک صد برابر ثمر داد، نمایانگر درجات طبیعی و متنوع توانایی برای درک حقیقت و پاسخگویی به آموزشهای معنوی آن توسط مردان و زنانی است که از عطایای گوناگون روشنایی روحی برخوردارند.“
151:2.3 (1690.1)
Jesus, after listening to Peter’s interpretation of the parable, asked the other apostles if they did not also have suggestions to offer. To this invitation only Nathaniel responded. Said he: “Master, while I recognize many good things about Simon Peter’s interpretation of the parable, I do not fully agree with him. My idea of this parable would be: The seed represents the gospel of the kingdom, while the sower stands for the messengers of the kingdom. The seed which fell by the wayside on hardened ground represents those who have heard but little of the gospel, along with those who are indifferent to the message, and who have hardened their hearts. The birds of the sky that snatched away the seed which fell by the wayside represent one’s habits of life, the temptation of evil, and the desires of the flesh. The seed which fell among the rocks stands for those emotional souls who are quick to receive new teaching and equally quick to give up the truth when confronted with the difficulties and realities of living up to this truth; they lack spiritual perception. The seed which fell among the thorns represents those who are attracted to the truths of the gospel; they are minded to follow its teachings, but they are prevented by the pride of life, jealousy, envy, and the anxieties of human existence. The seed which fell on good soil, springing up to bear, some thirty, some sixty, and some a hundredfold, represents the natural and varying degrees of ability to comprehend truth and respond to its spiritual teachings by men and women who possess diverse endowments of spirit illumination.”
هنگامی که نَتَنائیل سخنانش را به پایان رساند، حواریون و همراهان آنها وارد بحث جدی شدند و با جدیت به مباحثه مشغول شدند. برخی به تصحیح تفسیر پطرس پرداختند، در حالی که یک تعداد تقریباً برابر از آنها تلاش کردند از توضیحات نَتَنائیل پیرامون مثل دفاع کنند. در این اثنا پطرس و نَتَنائیل به خانه رفتند، و در آنجا هر یک به تلاشی سخت و مصمم پرداخت تا دیگری را متقاعد سازد و نظر او را عوض کند.
151:2.4 (1690.2)
When Nathaniel had finished speaking, the apostles and their associates fell into serious discussion and engaged in earnest debate, some contending for the correctness of Peter’s interpretation, while almost an equal number sought to defend Nathaniel’s explanation of the parable. Meanwhile Peter and Nathaniel had withdrawn to the house, where they were involved in a vigorous and determined effort the one to convince and change the mind of the other.
استاد اجازه داد این سردرگمی از نقطۀ شدیدترین جلوۀ آن عبور کند؛ سپس او دستانش را به هم کوبید و آنها را نزد خود فرا خواند. وقتی که همۀ آنها یک بار دیگر دور او جمع شدند، او گفت: ”پیش از آن که در مورد این مثل به شما بگویم، آیا هیچیک از شما چیزی برای گفتن دارید؟“ پس از یک لحظه سکوت توما لب به سخن گشود: ”آری استاد، من مایلم چند کلمه بگویم. من به یاد دارم که شما یک بار به ما گفتید که نسبت به همین موضوع مراقب باشیم. شما به ما رهنمود دادید که هنگام استفاده از مثل برای موعظۀ خود، باید از داستانهای واقعی استفاده کنیم، نه از حکایات، و این که باید داستانی را انتخاب کنیم که برای نشان دادن یک حقیقت محوری و حیاتی که ما می‌خواهیم به مردم آموزش دهیم به بهترین نحو مناسب باشد، و این که پس از به کار گرفتن داستان بدین شکل، نباید تلاش کنیم که دست به کاربرد معنویِ تمام جزئیات ریز که در گفتن داستان دخیل هستند بزنیم. نظر من این است که پطرس و نَتَنائیل هر دو در تلاشهای خود برای تفسیر این مثل اشتباه می‌کنند. من توانایی آنها را در انجام این کارها تحسین می‌کنم، اما به همان اندازه مطمئن هستم که همۀ این تلاشها برای این که یک مثلِ طبیعی قیاس تشبیهیِ معنوی در تمام جنبه‌های آن را به بار آورد فقط می‌تواند به سردرگمی و برداشت خطاآمیز جدی از هدف راستینِ چنین مثلی منجر شود. درستیِ نظر من به واسطۀ این واقعیت به طور کامل ثابت می‌شود که در حالی که ما همگی یک ساعت پیش نظر واحد داشتیم، اکنون به دو گروه جداگانه تقسیم شده‌ایم که نظرات متفاوتی در رابطه با این مثل دارند و چنان این نظرات را جدی می‌گیرند که به نظر من، در توانایی ما برای فهم کامل حقیقت بزرگی که شما در ذهن داشتید، یعنی هنگامی که این مثل را به تودۀ مردم ارائه کردید و متعاقباً از ما خواستید که در مورد آن اظهار نظر کنیم، دخالت می‌کنند.“
151:2.5 (1690.3)
The Master permitted this confusion to pass the point of most intense expression; then he clapped his hands and called them about him. When they had all gathered around him once more, he said, “Before I tell you about this parable, do any of you have aught to say?” Following a moment of silence, Thomas spoke up: “Yes, Master, I wish to say a few words. I remember that you once told us to beware of this very thing. You instructed us that, when using illustrations for our preaching, we should employ true stories, not fables, and that we should select a story best suited to the illustration of the one central and vital truth which we wished to teach the people, and that, having so used the story, we should not attempt to make a spiritual application of all the minor details involved in the telling of the story. I hold that Peter and Nathaniel are both wrong in their attempts to interpret this parable. I admire their ability to do these things, but I am equally sure that all such attempts to make a natural parable yield spiritual analogies in all its features can only result in confusion and serious misconception of the true purpose of such a parable. That I am right is fully proved by the fact that, whereas we were all of one mind an hour ago, now are we divided into two separate groups who hold different opinions concerning this parable and hold such opinions so earnestly as to interfere, in my opinion, with our ability fully to grasp the great truth which you had in mind when you presented this parable to the multitude and subsequently asked us to make comment upon it.”
کلماتی که توما گفت روی همۀ آنها یک تأثیر آرام‌بخش داشت. این موجب شد که آنها آنچه را که عیسی در مناسبتهای پیشین به آنها آموخته بود به خاطر آورند، و پیش از آن که عیسی به سخن گفتن ادامه دهد، آندریاس برخاست و گفت: ”من متقاعد شده‌ام که توما درست می‌گوید، و من مایلم از او بخواهم که به ما بگوید برداشت او از مثل بذرافشان چیست.“ بعد از این که عیسی به توما اشاره کرد که صحبت کند، او گفت: ”برادرانم، من نمی‌خواستم که این بحث را طولانی کنم، اما اگر بخواهید، خواهم گفت که فکر می‌کنم این مثل گفته شد تا یک حقیقت بزرگ را به ما آموزش دهد. و آن این است که آموزش ما در مورد پیام الهی پادشاهی، صرف نظر از این که چگونه مأموریتهای الهی خود را با وفاداری و کارآمدی اجرا کنیم با درجات مختلفی از موفقیت همراه خواهد بود؛ و این که تمام این تفاوتها در نتایج مستقیماً منوط به شرایطی است که ذاتیِ مقتضیات کار خدماتی ما است، شرایطی که ما روی آن کنترل اندکی داریم و یا هیچ کنترلی بر آن نداریم.“
151:2.6 (1691.1)
The words which Thomas spoke had a quieting effect on all of them. He caused them to recall what Jesus had taught them on former occasions, and before Jesus resumed speaking, Andrew arose, saying: “I am persuaded that Thomas is right, and I would like to have him tell us what meaning he attaches to the parable of the sower.” After Jesus had beckoned Thomas to speak, he said: “My brethren, I did not wish to prolong this discussion, but if you so desire, I will say that I think this parable was spoken to teach us one great truth. And that is that our teaching of the gospel of the kingdom, no matter how faithfully and efficiently we execute our divine commissions, is going to be attended by varying degrees of success; and that all such differences in results are directly due to conditions inherent in the circumstances of our ministry, conditions over which we have little or no control.”
هنگامی که توما صحبت خود را تمام کرد، اکثر موعظه‌گران همیار او تقریباً آماده بودند تا با او موافقت کنند، حتی پطرس و نَتَنائیل داشتند به سمت عیسی می‌رفتند تا با او صحبت کنند، که در این هنگام عیسی برخاست و گفت: ”آفرین توما؛ تو معنی واقعی مثلها را تشخیص داده‌ای؛ اما پطرس و نَتَنائیل هر دو به یک اندازه برای همۀ شما خوب عمل کرده‌اند، زیرا خطرِ پذیرشِ ساختنِ یک تمثیل از مثلهای من را به طور کامل نشان داده‌اند. شما در قلب خودتان ممکن است اغلب به گونه‌ای سودمند درگیر چنین بلندپروازیهایی از تخیل گمان پردازانه شوید، اما وقتی به دنبال عرضۀ چنین نتیجه‌گیریهایی به عنوان بخشی از آموزش عمومی خویش می‌شوید. اشتباه می‌کنید.“
151:2.7 (1691.2)
When Thomas had finished speaking, the majority of his fellow preachers were about ready to agree with him, even Peter and Nathaniel were on their way over to speak with him, when Jesus arose and said: “Well done, Thomas; you have discerned the true meaning of parables; but both Peter and Nathaniel have done you all equal good in that they have so fully shown the danger of undertaking to make an allegory out of my parables. In your own hearts you may often profitably engage in such flights of the speculative imagination, but you make a mistake when you seek to offer such conclusions as a part of your public teaching.”
اکنون که تنش به پایان رسیده بود، پطرس و نَتَنائیل به خاطر تفسیرهایشان به یکدیگر تبریک گفتند، و به جز دوقلوهای حَلفی، هر یک از حواریون جرأت کرد که پیش از استراحت در شب، تفسیری از مثل بذرافشان را انجام دهد. حتی یهودای اسخریوطی تفسیری بسیار محتمل را عرضه کرد. آن دوازده تن اغلب در میان خود تلاش می‌کردند مثلهای استاد را مانند یک تمثیل بفهمند، اما دیگر هرگز چنین حدسیاتی را جدی نگرفتند. این یک جلسۀ بسیار سودمند برای حواریون و دستیاران آنها بود، به ویژه به این دلیل که از این زمان به بعد عیسی در ارتباط با آموزشهای عمومی خود بیشتر و بیشتر از مثلها استفاده کرد.
151:2.8 (1691.3)
Now that the tension was over, Peter and Nathaniel congratulated each other on their interpretations, and with the exception of the Alpheus twins, each of the apostles ventured to make an interpretation of the parable of the sower before they retired for the night. Even Judas Iscariot offered a very plausible interpretation. The twelve would often, among themselves, attempt to figure out the Master’s parables as they would an allegory, but never again did they regard such speculations seriously. This was a very profitable session for the apostles and their associates, especially so since from this time on Jesus more and more employed parables in connection with his public teaching.
ذهن حواریون متوجه مثلها بود، آنقدر زیاد که تمام عصر روز بعد به بحث بیشتر پیرامون مثلها اختصاص یافت. عیسی گفتگوی عصرانه را با این سخنان آغاز کرد: ”عزیزانم، شما همیشه باید در آموزش دادن اثرگذار باشید، طوری که عرضۀ حقیقت را به اذهان و قلوب کسانی که پیش شما هستند به گونه‌ای مناسب انجام دهید. هنگامی که شما در برابر انبوهی از خردها و خلق و خوهای متنوع قرار می‌گیرید، نمی‌توانید برای هر طبقه از شنوندگان کلمات متفاوتی را بیان کنید، اما می‌توانید داستانی بگویید تا آموزش خود را برسانید؛ و هر گروه، حتی هر فرد، قادر خواهد بود که مطابق عطایای عقلانی و معنویِ خودش تفسیر خود را از مثل شما انجام دهد. شما باید اجازه دهید نورتان بتابد، اما این کار را با خرد و درایت انجام دهید. هیچکس، وقتی که چراغی را روشن می‌کند، آن را با یک ظرف نمی‌پوشاند یا زیر تخت نمی‌گذارد؛ او چراغ خود را روی یک چراغدان قرار می‌دهد، جایی که همه بتوانند نور آن را ببینند. بگذارید به شما بگویم که هیچ چیز در پادشاهی آسمان پنهان نیست که آشکار نشود؛ هیچ رازی نیز وجود ندارد که در نهایت فاش نشود. سرانجام همۀ این چیزها آشکار خواهند شد. فقط به توده‌ها و این که چگونه آنها حقیقت را می‌شنوند فکر نکنید؛ همچنین به خودتان توجه کنید که چگونه می‌شنوید. به یاد داشته باشید که بارها به شما گفته‌ام: به آن که دارد بیشتر داده خواهد شد، در حالی که از او که ندارد حتی آنچه که فکر می‌کند دارد گرفته خواهد شد.“
151:3.1 (1691.4)
The apostles were parable-minded, so much so that the whole of the next evening was devoted to the further discussion of parables. Jesus introduced the evening’s conference by saying: “My beloved, you must always make a difference in teaching so as to suit your presentation of truth to the minds and hearts before you. When you stand before a multitude of varying intellects and temperaments, you cannot speak different words for each class of hearers, but you can tell a story to convey your teaching; and each group, even each individual, will be able to make his own interpretation of your parable in accordance with his own intellectual and spiritual endowments. You are to let your light shine but do so with wisdom and discretion. No man, when he lights a lamp, covers it up with a vessel or puts it under the bed; he puts his lamp on a stand where all can behold the light. Let me tell you that nothing is hid in the kingdom of heaven which shall not be made manifest; neither are there any secrets which shall not ultimately be made known. Eventually, all these things shall come to light. Think not only of the multitudes and how they hear the truth; take heed also to yourselves how you hear. Remember that I have many times told you: To him who has shall be given more, while from him who has not shall be taken away even that which he thinks he has.”
1- عیسی بر ضد استفاده از مثلها یا تمثیلها در آموزش دادن حقایق پیام الهی توصیه کرد. او استفادۀ آزادانه از مثلها، به ویژه مثلهای طبیعت را توصیه کرد. او بر ارزش به کار گرفتن قیاس موجود میان قلمروهای طبیعی و روحی به عنوان وسیله‌ای از آموزش دادن حقیقت تأکید کرد. او مکرراً به چیز طبیعی به عنوان ”سایۀ غیرواقعی و زودگذر واقعیات روحی“ اشاره می‌کرد.
151:3.3 (1692.2)
1. Jesus advised against the use of either fables or allegories in teaching the truths of the gospel. He did recommend the free use of parables, especially nature parables. He emphasized the value of utilizing the analogy existing between the natural and the spiritual worlds as a means of teaching truth. He frequently alluded to the natural as “the unreal and fleeting shadow of spirit realities.”
عیسی نزدیک به پایان درس عصرانه، نخستین اظهار نظر خود را در رابطه با مثل بذرافشان انجام داد. او گفت که مثل به دو چیز اشاره داشت: اول، این یک مرور خدمت روحانی خودش تا آن زمان و یک پیش‌بینیِ آنچه که برای باقیماندۀ عمرش در زمین پیش روی او قرار داشت بود. و دوم، این همچنین اشاره‌ای بود به این که حواریون و سایر پیام‌آوران پادشاهی در کار خدماتی خود از نسل به نسل در گذر زمان چه می‌توانستند انتظار داشته باشند.
151:3.13 (1693.3)
Toward the close of the evening’s lesson Jesus made his first comment on the parable of the sower. He said the parable referred to two things: First, it was a review of his own ministry up to that time and a forecast of what lay ahead of him for the remainder of his life on earth. And second, it was also a hint as to what the apostles and other messengers of the kingdom might expect in their ministry from generation to generation as time passed.
عیسی همچنین از مثلها به عنوان بهترین رد احتمالی تلاشِ متمرکز رهبران مذهبی در اورشلیم استفاده کرد که آموزش می‌دادند تمام کارهای او با کمک دیوها و شاهزادۀ شیاطین انجام می‌گیرد. متوسل شدن به طبیعت در مخالفت با چنین آموزشی بود، زیرا مردم آن روزگار به تمام پدیده‌های طبیعی به عنوان محصول عمل مستقیم موجودات روحی و نیروهای فوق طبیعی می‌نگریستند. او همچنین به این علت این روش آموزشی را برگزید که او را قادر می‌ساخت به کسانی که مایل بودند راه بهتر را بدانند حقایق حیاتی را اعلام کند، در حالی که در همان حال به دشمنانش برای یافتن دلیلی برای حمله به او و برای وارد کردن اتهام بر علیه او فرصت کمتری می‌داد.
151:3.14 (1693.4)
Jesus also resorted to the use of parables as the best possible refutation of the studied effort of the religious leaders at Jerusalem to teach that all of his work was done by the assistance of demons and the prince of devils. The appeal to nature was in contravention of such teaching since the people of that day looked upon all natural phenomena as the product of the direct act of spiritual beings and supernatural forces. He also determined upon this method of teaching because it enabled him to proclaim vital truths to those who desired to know the better way while at the same time affording his enemies less opportunity to find cause for offense and for accusations against him.
عیسی قبل از این که گروه را برای شب مرخص کند، گفت: ”اکنون من آخرین بخش مثل بذرافشان را به شما خواهم گفت. من شما را آزمایش می‌کنم تا بدانید چگونه این را دریافت خواهید کرد: پادشاهی آسمان همچنین مثل یک مردی است که بذر خوب روی زمین می‌پاشید؛ و در حالی که او در شب می‌خوابید و در روز به دنبال کارش بود، دانه جوانه زد و رشد کرد، و گر چه او نمی‌دانست چگونه این امر رخ داد، گیاه به ثمر رسید. نخست، برگه بود، سپس سنبله، بعد دانۀ کامل در سنبله. و سپس هنگامی که دانه رسید، او داس را بیرون آورد، و برداشت محصول به پایان رسید. او که گوش شنوا دارد، بشنود.“
151:3.15 (1693.5)
Before he dismissed the group for the night, Jesus said: “Now will I tell you the last of the parable of the sower. I would test you to know how you will receive this: The kingdom of heaven is also like a man who cast good seed upon the earth; and while he slept by night and went about his business by day, the seed sprang up and grew, and although he knew not how it came about, the plant came to fruit. First there was the blade, then the ear, then the full grain in the ear. And then when the grain was ripe, he put forth the sickle, and the harvest was finished. He who has an ear to hear, let him hear.”
روز بعد عیسی دوباره از قایق به مردم آموزش داد. او گفت: ”پادشاهی آسمان همانند مردی است که بذر خوبی در مزرعۀ خود کاشت؛ اما در حالی که او خوابیده بود، دشمنش آمد و در میان گندمها علفهای هرز کاشت و شتابان از آنجا دور شد. و بدین ترتیب هنگامی که ساقه‌های جوان روییدند و بعداً تقریباً آماده بودند که ثمر دهند، علفهای هرز نیز پدیدار شدند. سپس خادمان این صاحبخانه آمدند و به او گفتند: ’آقا، آیا شما بذر خوب در مزرعۀ خود نکاشتید؟ پس این علفهای هرز از کجا آمدند؟‘ و او به خادمانش پاسخ داد: ’یک دشمن این کار را انجام داده است.‘ سپس خادمان از سرورشان پرسیدند: ’آیا می‌خواهید بیرون برویم و این علفهای هرز را بچینیم؟‘ اما او به آنها پاسخ داد و گفت: ”نه، مبادا هنگام جمع‌آوریِ آنها گندمها را نیز ریشه‌کن کنید. در عوض اجازه دهید آنها تا زمان برداشت محصول با هم رشد کنند. در آن هنگام به درو کنندگان خواهم گفت اول علفهای هرز را جمع‌آوری کنید و آنها را به صورت دسته ببندید و بسوزانید و سپس گندمها را جمع‌آوری کنید تا در انبار من ذخیره شود.“
151:4.1 (1693.7)
The next day Jesus again taught the people from the boat, saying: “The kingdom of heaven is like a man who sowed good seed in his field; but while he slept, his enemy came and sowed weeds among the wheat and hastened away. And so when the young blades sprang up and later were about to bring forth fruit, there appeared also the weeds. Then the servants of this householder came and said to him: ‘Sir, did you not sow good seed in your field? Whence then come these weeds?’ And he replied to his servants, ‘An enemy has done this.’ The servants then asked their master, ‘Would you have us go out and pluck up these weeds?’ But he answered them and said: ‘No, lest while you are gathering them up, you uproot the wheat also. Rather let them both grow together until the time of the harvest, when I will say to the reapers, Gather up first the weeds and bind them in bundles to burn and then gather up the wheat to be stored in my barn.’”
پس از این که مردم چند سؤال پرسیدند، عیسی مثل دیگری را بیان کرد: ”پادشاهی آسمان همانند یک دانۀ خردل است که مردی در مزرعۀ خود کاشت. حال، یک دانۀ خردل کمترین دانه است، اما هنگامی که به طور کامل رشد می‌کند، به بزرگترین گیاه تبدیل می‌شود و مانند یک درخت است، به طوری که پرندگان آسمان قادر می‌شوند بیایند و در شاخه‌های آن استراحت کنند.“
151:4.2 (1693.8)
After the people had asked a few questions, Jesus spoke another parable: “The kingdom of heaven is like a grain of mustard seed which a man sowed in his field. Now a mustard seed is the least of seeds, but when it is full grown, it becomes the greatest of all herbs and is like a tree so that the birds of heaven are able to come and rest in the branches thereof.”
151:4.6 (1694.4)
“Again, the kingdom of heaven is like a sweep net which was cast into the sea, and it gathered up every kind of fish. Now, when the net was filled, the fishermen drew it up on the beach, where they sat down and sorted out the fish, gathering the good into vessels while the bad they threw away.”
151:4.7 (1694.5)
Many other parables spoke Jesus to the multitudes. In fact, from this time forward he seldom taught the masses except by this means. After speaking to a public audience in parables, he would, during the evening classes, more fully and explicitly expound his teachings to the apostles and the evangelists.
تعداد جمعیت در طول هفته مداوماً افزایش یافت. عیسی در سبت شتابان به تپه‌ها رفت، اما وقتی صبح یکشنبه فرا رسید، جمعیت بازگشت. عیسی در اوایل بعد از ظهر بعد از موعظۀ پطرس با آنها صحبت کرد، و وقتی سخنانش به پایان رسید، به حواریونش گفت: ”من از توده‌ها خسته شده‌ام؛ بگذارید به آن سوی دیگر برویم تا بتوانیم برای یک روز استراحت کنیم.“
151:5.1 (1694.6)
The multitude continued to increase throughout the week. On Sabbath Jesus hastened away to the hills, but when Sunday morning came, the crowds returned. Jesus spoke to them in the early afternoon after the preaching of Peter, and when he had finished, he said to his apostles: “I am weary of the throngs; let us cross over to the other side that we may rest for a day.”
در مسیر رفتن به آن سوی دریاچه، آنها با یکی از آن طوفانهای شدید و ناگهانی که به ویژه در این فصل از سال مخصوص دریای جلیل است مواجه شدند. این حجم از آب تقریباً هفتصد فوت زیر سطح دریا است و با سواحل مرتفع، به ویژه در غرب احاطه شده است. تنگه‌های شیب‌داری هستند که از دریاچه به تپه‌ها راه می‌برند، و همینطور که هوای گرم شده در یک توده در طول روز برفراز دریاچه بالا می‌رود، بعد از غروب آفتاب تمایلی برای هوای خنک کنندۀ تنگه‌ها وجود دارد که به سمت دریاچه هجوم آورند. این تندبادها به سرعت می‌آیند و گاهی اوقات درست به همان صورت به طور ناگهانی از بین می‌روند.
151:5.2 (1694.7)
On the way across the lake they encountered one of those violent and sudden windstorms which are characteristic of the Sea of Galilee, especially at this season of the year. This body of water is almost seven hundred feet below the level of the sea and is surrounded by high banks, especially on the west. There are steep gorges leading up from the lake into the hills, and as the heated air rises in a pocket over the lake during the day, there is a tendency after sunset for the cooling air of the gorges to rush down upon the lake. These gales come on quickly and sometimes go away just as suddenly.
درست چنین تندباد عصرانه‌ای بود که قایقی را که در این عصر یکشنبه عیسی را به سوی دیگر حمل می‌کرد گیر انداخت. سه قایق دیگر که برخی از بشارتگران جوانتر را حمل می‌کردند عقب آنها بودند. این طوفان به رغم این که محدود به این ناحیه از دریاچه بود شدید بود، و هیچ شواهدی مبنی بر وجود طوفان در ساحل غربی وجود نداشت. باد چنان قوی بود که امواج شروع به فرا گرفتن قایق کردند. باد شدید بادبان را پیش از آن که حواریون بتوانند آن را جمع کنند پاره کرده بود، و اکنون آنها در حالی که با دشواری قایق را به سمت ساحل می‌کشیدند به طور کامل به پاروهای خود متکی شده بودند. در این هنگام ساحل اندکی بیش از یک و نیم مایل از آنها فاصله داشت.
151:5.3 (1694.8)
It was just such an evening gale that caught the boat carrying Jesus over to the other side on this Sunday evening. Three other boats containing some of the younger evangelists were trailing after. This tempest was severe, notwithstanding that it was confined to this region of the lake, there being no evidence of a storm on the western shore. The wind was so strong that the waves began to wash over the boat. The high wind had torn the sail away before the apostles could furl it, and they were now entirely dependent on their oars as they laboriously pulled for the shore, a little more than a mile and a half distant.
در این اثنا عیسی در عقب قایق زیر یک سرپناه کوچک خواب بود. هنگامی که آنها بیت‌صیدا را ترک کردند استاد خسته بود، و به منظور استراحت کردن بود که او به آنها فرمان داده بود که او را با قایق به سوی دیگر ببرند. این ماهیگیرانِ پیشین پارو زنان قوی و با تجربه‌ای بودند، اما این یکی از بدترین تندبادهایی بود که آنها تا آن هنگام با آن روبرو شده بودند. اگر چه باد و امواج قایق آنها را همچون یک قایق اسباب‌بازی به این سو و آن سو پرتاب می‌کردند، عیسی بدون اختلال به خواب رفته بود. پطرس در کنار پاروی سمت راست نزدیک به عقب قایق بود. هنگامی که قایق شروع به پر شدن با آب کرد، او پاروی خود را رها کرد و شتابان به سوی عیسی رفت، او را به شدت تکان داد تا او را بیدار کند، و هنگامی که او بیدار شد، پطرس گفت: ”استاد آیا نمی‌دانی که ما در یک طوفان شدید هستیم؟ اگر ما را نجات ندهی، همۀ ما هلاک خواهیم شد.“
151:5.4 (1694.9)
Meanwhile Jesus lay asleep in the stern of the boat under a small overhead shelter. The Master was weary when they left Bethsaida, and it was to secure rest that he had directed them to sail him across to the other side. These ex-fishermen were strong and experienced oarsmen, but this was one of the worst gales they had ever encountered. Although the wind and the waves tossed their boat about as though it were a toy ship, Jesus slumbered on undisturbed. Peter was at the right-hand oar near the stern. When the boat began to fill with water, he dropped his oar and, rushing over to Jesus, shook him vigorously in order to awaken him, and when he was aroused, Peter said: “Master, don’t you know we are in a violent storm? If you do not save us, we will all perish.”
هنگامی که عیسی زیر باران بیرون آمد، ابتدا به پطرس نگاه کرد، و سپس در تاریکی به پارو زنان در حالِ تقلا خیره شد. او نگاه خود را به شمعون پطرس برگرداند، که در هیجان خود هنوز به پاروی خود بازنگشته بود، و گفت: ”چرا همۀ شما اینقدر پر از ترس هستید؟ ایمان شما کجاست؟ آرام، ساکت باشید.“ عیسی تازه این نکوهش را برای پطرس و سایر حواریون به زبان آورده بود و برای آرام کردن روان آشفتۀ پطرس تازه از او خواسته بود به دنبال آرامش باشد، که اتمسفرِ آشفته شده، پس از برقراری تعادلش، در آرامش بزرگی قرار گرفت. امواج خروشان تقریباً فوراً فروکش کردند، ضمن این که ابرهای تیره که خود در یک بارش کوتاه تحلیل رفته بودند، ناپدید شدند، و ستارگان آسمان در بالای سر درخشیدند. تا جایی که ما می‌توانیم قضاوت کنیم همۀ اینها کاملاً تصادفی بود؛ اما حواریون، به ویژه شمعون پطرس از پنداشتن این رخداد به عنوان یک معجزۀ طبیعت هرگز دست نکشیدند. برای مردان آن روزگار به طور خاص آسان بود که به معجزات طبیعت باور داشته باشند، تا حدی که آنها به طور قاطع باور داشتند که تمام طبیعت پدیده‌ای است که مستقیماً تحت کنترل نیروهای روحی و موجودات فوق طبیعی قرار دارد.
151:5.5 (1695.1)
As Jesus came out in the rain, he looked first at Peter, and then peering into the darkness at the struggling oarsmen, he turned his glance back upon Simon Peter, who, in his agitation, had not yet returned to his oar, and said: “Why are all of you so filled with fear? Where is your faith? Peace, be quiet.” Jesus had hardly uttered this rebuke to Peter and the other apostles, he had hardly bidden Peter seek peace wherewith to quiet his troubled soul, when the disturbed atmosphere, having established its equilibrium, settled down into a great calm. The angry waves almost immediately subsided, while the dark clouds, having spent themselves in a short shower, vanished, and the stars of heaven shone overhead. All this was purely coincidental as far as we can judge; but the apostles, particularly Simon Peter, never ceased to regard the episode as a nature miracle. It was especially easy for the men of that day to believe in nature miracles inasmuch as they firmly believed that all nature was a phenomenon directly under the control of spirit forces and supernatural beings.
عیسی به طور آشکار به آن دوازده تن توضیح داد که او با جانهای آشفتۀ آنها سخن گفته بود و اذهان ترسیدۀ آنها را مخاطب قرار داده بود، و این که به عناصر فرمان نداده بود که از کلام او اطاعت کنند، اما فایده‌ای نداشت. پیروان استاد همیشه اصرار داشتند که پیرامون همۀ این گونه رخدادهای تصادفی تفسیر خودشان را صورت دهند. از این روز به بعد آنها به این باور اصرار داشتند که استاد روی عناصر طبیعی قدرت مطلق دارد. پطرس از بازگویی این که چگونه ”حتی بادها و امواج از او اطاعت می‌کنند“ هرگز خسته نشد.
151:5.6 (1695.2)
Jesus plainly explained to the twelve that he had spoken to their troubled spirits and had addressed himself to their fear-tossed minds, that he had not commanded the elements to obey his word, but it was of no avail. The Master’s followers always persisted in placing their own interpretation on all such coincidental occurrences. From this day on they insisted on regarding the Master as having absolute power over the natural elements. Peter never grew weary of reciting how “even the winds and the waves obey him.”
دیروقت در شامگاه بود که عیسی و همراهانش به ساحل رسیدند، و چون این شبی آرام و زیبا بود، همۀ آنها در قایقها استراحت کردند، و تا اندکی بعد از طلوع آفتابِ صبح روز بعد به ساحل نرفتند. هنگامی که آنها، در مجموع حدود چهل نفر، دور هم جمع شدند، عیسی گفت: ”بگذارید به آن سو به تپه‌ها برویم و چند روز در آنجا بمانیم تا در مورد مشکلات پادشاهی پدر تعمق کنیم.“
151:5.7 (1695.3)
It was late in the evening when Jesus and his associates reached the shore, and since it was a calm and beautiful night, they all rested in the boats, not going ashore until shortly after sunrise the next morning. When they were gathered together, about forty in all, Jesus said: “Let us go up into yonder hills and tarry for a few days while we ponder over the problems of the Father’s kingdom.”
اگر چه بخش عمدۀ نزدیک به ساحل شرقی دریاچه به ارتفاعات فراسوی آن به آرامی به سمت بالا شیب یافته بود، در این نقطۀ خاص یک کنارْ تپۀ پرشیب وجود داشت، و ساحل در برخی نقاط با شیبی تند به داخل دریاچه فرو می‌ریخت. عیسی با اشاره به دامنۀ تپۀ نزدیک به آنجا گفت: ”بگذارید برای صبحانۀ خود در دامنۀ این تپه بالا رویم و زیر برخی از پناهگاهها استراحت کرده و صحبت کنیم.“
151:6.1 (1695.4)
Although most of the near-by eastern shore of the lake sloped up gently to the highlands beyond, at this particular spot there was a steep hillside, the shore in some places dropping sheer down into the lake. Pointing up to the side of the near-by hill, Jesus said: “Let us go up on this hillside for our breakfast and under some of the shelters rest and talk.”
تمام دامنۀ این تپه با غارهایی که از صخره کنده شده بود پوشیده شده بود. بسیاری از این فرو رفتگی‌ها مقبره‌های باستانی بودند. در حدود نیمۀ راه به سوی بالای دامنۀ تپه در یک نقطۀ نسبتاً کوچک مسطح، قبرستان دهکدۀ کوچک خرسا قرار داشت. هنگامی که عیسی و همراهانش از نزدیک این محل دفن عبور می‌کردند، دیوانه‌ای که در این غارهای دامنۀ تپه زندگی می‌کرد شتابان سراغ آنها رفت. این مرد دیوانه در این نقاط به خوبی شناخته شده بود، و سابقاً با غل و زنجیر بسته شده و در یکی از غارها حبس شده بود. مدتها بود که او غل و زنجیر خود را شکسته و اکنون آزادانه در میان قبرها و گورهای متروکه پرسه می‌زد.
151:6.2 (1695.5)
This entire hillside was covered with caverns which had been hewn out of the rock. Many of these niches were ancient sepulchres. About halfway up the hillside on a small, relatively level spot was the cemetery of the little village of Kheresa. As Jesus and his associates passed near this burial ground, a lunatic who lived in these hillside caverns rushed up to them. This demented man was well known about these parts, having onetime been bound with fetters and chains and confined in one of the grottoes. Long since he had broken his shackles and now roamed at will among the tombs and abandoned sepulchres.
این مرد که نامش عاموس بود، به یک شکل از دیوانگی دوره‌ای مبتلا شده بود. بارها اتفاق افتاد که او لباسی می‌یافت و در میان همنوعانش نسبتاً خوب رفتار می‌کرد. در طول یکی از این فواصل هشیاری، او به بیت‌صیدا رفته بود، و در آنجا موعظۀ عیسی و حواریون را شنیده بود، و در آن زمان با دو دلی به بشارت پادشاهی ایمان آورده بود. اما به زودی یک مرحلۀ طوفانی از مشکلات او پدیدار گشت، و او به قبرها گریخت. او در آنجا ناله می‌کرد، با صدای بلند فریاد می‌کشید، و به گونه‌ای رفتار می‌کرد که همۀ کسانی را که بر حسب اتفاق با او برخورد می‌کردند به وحشت می‌انداخت.
151:6.3 (1696.1)
This man, whose name was Amos, was afflicted with a periodic form of insanity. There were considerable spells when he would find some clothing and deport himself fairly well among his fellows. During one of these lucid intervals he had gone over to Bethsaida, where he heard the preaching of Jesus and the apostles, and at that time had become a halfhearted believer in the gospel of the kingdom. But soon a stormy phase of his trouble appeared, and he fled to the tombs, where he moaned, cried out aloud, and so conducted himself as to terrorize all who chanced to meet him.
وقتی عاموس عیسی را شناخت، به پای او افتاد، و فریاد زد: ”من تو را می‌شناسم، عیسی، اما دیوهای بسیاری مرا تسخیر کرده‌اند، و به تو التماس می‌کنم که مرا شکنجه ندهی.“ این مرد به راستی باور داشت که ابتلای دوره‌ای ذهنی او به سبب این واقعیت بود که در این ایام ارواح شیطانی یا ناپاک به داخل او وارد شدند و بر ذهن و بدن او استیلا یافتند. مشکلات او بیشتر احساسی بود — مغز او به طور فاحش بیمار نبود.
151:6.4 (1696.2)
When Amos recognized Jesus, he fell down at his feet and exclaimed: “I know you, Jesus, but I am possessed of many devils, and I beseech that you will not torment me.” This man truly believed that his periodic mental affliction was due to the fact that, at such times, evil or unclean spirits entered into him and dominated his mind and body. His troubles were mostly emotional—his brain was not grossly diseased.
عیسی با نگاهی به این مرد که مثل یک حیوان روی پای او خم شده بود، دست خود را پایین آورد، دست او را گرفت، او را از جای خود بلند کرد و به او گفت: ”عاموس، تو توسط یک دیو تسخیر نشده‌ای؛ تو از پیش این خبر خوب را شنیده‌ای که یک فرزند خدا هستی. من به تو فرمان می‌دهم که از این حالت خارج شوی.“ و هنگامی که عاموس این سخنان عیسی را شنید، چنان تحولی در عقل او ایجاد شد که بلافاصله به ذهن درست و کنترل عادی احساسات خود بازگردانده شد. تا این هنگام جمعیت قابل توجهی از دهکدۀ نزدیک تجمع کرده بودند، و این مردم، که بر تعدادشان توسط خوکبانان از ارتفاعات بالای آنها افزوده شده بود از دیدن دیوانه که در کنار عیسی و پیروان او نشسته بود شگفت‌زده شدند. او از ذهنی درست برخوردار شده بود و آزادانه با آنها گفتگو می‌کرد.
151:6.5 (1696.3)
Jesus, looking down upon the man crouching like an animal at his feet, reached down and, taking him by the hand, stood him up and said to him: “Amos, you are not possessed of a devil; you have already heard the good news that you are a son of God. I command you to come out of this spell.” And when Amos heard Jesus speak these words, there occurred such a transformation in his intellect that he was immediately restored to his right mind and the normal control of his emotions. By this time a considerable crowd had assembled from the near-by village, and these people, augmented by the swine herders from the highland above them, were astonished to see the lunatic sitting with Jesus and his followers, in possession of his right mind and freely conversing with them.
هنگامی که خوکبانان به دهکده هجوم آوردند تا خبر رام شدن دیوانه را پخش کنند، سگها به گله‌ای کوچک و فاقد مراقب که شامل حدوداً سی خوک می‌شد حمله کردند و اکثر آنها را از روی پرتگاهی به داخل دریا راندند. و این رویداد اتفاقی، در ارتباط با حضور عیسی و به اصطلاح شفای معجزه‌آسای مرد دیوانه بود که این افسانه را به وجود آورد که عیسی از طریق بیرون افکندن لژیونی از دیوها از درون عاموس او را شفا داده بود، و این که این دیوها به داخل گلۀ خوکها وارد شده بودند، و موجب شده بودند که آنها از روی پرتگاه فوراً به سمت نابودی خود در دریای پایین هجوم ببرند. پیش از آن که روز به پایان رسد، خبر این رخداد توسط خوکبانان در بیرون منتشر شد، و تمام دهکده آن را باور کردند. عاموس با اطمینان کامل این داستان را باور کرد؛ او اندکی پس از آرام شدن ذهن آشفته‌اش دید که خوکها از لبۀ پرتگاه تپه به پایین سقوط کردند، و او همیشه باور داشت که آنها همان ارواح شروری را که او را مدتها عذاب داده و مبتلا ساخته بودند با خود حمل کردند. و این به تداوم شفای او بسیار مربوط بود. به همین اندازه حقیقت دارد که همۀ حواریون عیسی (به جز توما) باور داشتند که رخداد خوکها مستقیماً به شفای عاموس مربوط بود.
151:6.6 (1696.4)
As the swine herders rushed into the village to spread the news of the taming of the lunatic, the dogs charged upon a small and untended herd of about thirty swine and drove most of them over a precipice into the sea. And it was this incidental occurrence, in connection with the presence of Jesus and the supposed miraculous curing of the lunatic, that gave origin to the legend that Jesus had cured Amos by casting a legion of devils out of him, and that these devils had entered into the herd of swine, causing them forthwith to rush headlong to their destruction in the sea below. Before the day was over, this episode was published abroad by the swine tenders, and the whole village believed it. Amos most certainly believed this story; he saw the swine tumbling over the brow of the hill shortly after his troubled mind had quieted down, and he always believed that they carried with them the very evil spirits which had so long tormented and afflicted him. And this had a good deal to do with the permanency of his cure. It is equally true that all of Jesus’ apostles (save Thomas) believed that the episode of the swine was directly connected with the cure of Amos.
عیسی استراحتی را که به دنبال آن بود به دست نیاورد. او در بیشتر آن روز مورد ازدحام کسانی قرار گرفت که در واکنش به این خبر که عاموس شفا یافته بود به آنجا آمدند. آنها همچنین به واسطۀ این داستان که دیوها از آن دیوانه خارج شده و به داخل گلۀ خوکها وارد شده بودند جذب شده بودند. و بدین ترتیب، بعد از فقط یک شب استراحت، در اوایل بامداد سه‌شنبه عیسی و دوستانش توسط هیئتی از این غیریهودیان پرورش دهندۀ خوک بیدار شدند. آنها آمده بودند از او بخواهند که از میان آنها برود. سخنگوی آنها به پطرس و آندریاس گفت: ”ای ماهیگیران جلیل، از ما دور شوید و پیامبرتان را نیز با خود ببرید. ما می‌دانیم که او مردی مقدس است، اما خدایان سرزمین ما او را نمی‌شناسند، و ما در خطر از دست دادن بسیاری از خوکها هستیم. ترس از شما بر ما نازل شده است، از این رو از شما می‌خواهیم که از اینجا بروید.“ و هنگامی که عیسی سخن آنها را شنید، به آندریاس گفت: ”بگذارید به سرزمین خود بازگردیم.“
151:6.7 (1696.5)
Jesus did not obtain the rest he was looking for. Most of that day he was thronged by those who came in response to the word that Amos had been cured, and who were attracted by the story that the demons had gone out of the lunatic into the herd of swine. And so, after only one night of rest, early Tuesday morning Jesus and his friends were awakened by a delegation of these swine-raising gentiles who had come to urge that he depart from their midst. Said their spokesman to Peter and Andrew: “Fishermen of Galilee, depart from us and take your prophet with you. We know he is a holy man, but the gods of our country do not know him, and we stand in danger of losing many swine. The fear of you has descended upon us, so that we pray you to go hence.” And when Jesus heard them, he said to Andrew, “Let us return to our place.”
هنگامی که آنها در آستانۀ عزیمت بودند، عاموس از عیسی استدعا کرد به او اجازه دهد با آنها بازگردد، اما استاد رضایت نداد. عیسی به عاموس گفت: ”فراموش نکن که تو یک فرزند خدا هستی. نزد قوم خودت بازگرد و به آنها نشان بده که خدا چه کارهای بزرگی برای تو انجام داده است.“ و عاموس به همه جا رفت و اعلام کرد که عیسی لژیونی از دیوها را از روان آشفتۀ او بیرون افکنده است، و این که این ارواح پلید به داخل گله‌ای از خوکها وارد شده و آنها را به نابودی سریع سوق داده‌اند. و او متوقف نشد تا این که به تمام شهرهای دکاپولیس رفت، و اعلام کرد که عیسی چه کارهای بزرگی برای او انجام داده است.
151:6.8 (1697.1)
As they were about to depart, Amos besought Jesus to permit him to go back with them, but the Master would not consent. Said Jesus to Amos: “Forget not that you are a son of God. Return to your own people and show them what great things God has done for you.” And Amos went about publishing that Jesus had cast a legion of devils out of his troubled soul, and that these evil spirits had entered into a herd of swine, driving them to quick destruction. And he did not stop until he had gone into all the cities of the Decapolis, declaring what great things Jesus had done for him.