کتاب یورنشیا
IV. بخش چهارم - زندگی و تعالیم عیسی
مقالۀ 141
آغاز نمودن کار همگانی
آغاز نمودن کار همگانی
Paper 141
Beginning the Public Work
Beginning the Public Work
در نخستین روز هفته، 19 ژانویه، سال 27 بعد از میلاد مسیح، عیسی و دوازده حواری آمادۀ عزیمت از مقر مرکزی خود در بیت‌صیدا شدند. این دوازده تن از طرحهای استادشان چیزی نمی‌دانستند، به جز این که در آوریل برای شرکت در جشن عید فصح عازم اورشلیم بودند، و قصد آنها این بود که از طریق مسیر درۀ رود اردن سفر کنند. آنها تا نزدیک به ظهر از منزل زبدی خارج نشدند، زیرا خانواده‌های حواریون و سایر شاگردان آمده بودند که خداحافظی کنند و در کار جدیدی که آنها در آستانۀ شروع آن بودند برایشان آرزوی سلامتی کنند.
141:0.1 (1587.1)
ON THE first day of the week, January 19, a.d. 27, Jesus and the twelve apostles made ready to depart from their headquarters in Bethsaida. The twelve knew nothing of their Master’s plans except that they were going up to Jerusalem to attend the Passover feast in April, and that it was the intention to journey by way of the Jordan valley. They did not get away from Zebedee’s house until near noon because the families of the apostles and others of the disciples had come to say good-bye and wish them well in the new work they were about to begin.
درست پیش از عزیمت، حواریون استاد را گم کردند، و آندریاس بیرون رفت تا او را پیدا کند. بعد از یک جستجوی کوتاه، او عیسی را در قایقی در پایین ساحل یافت که نشسته بود و گریه می‌کرد. این دوازده تن اغلب استادشان را وقتی که غمگین به نظر می‌رسید دیده بودند، و آنها دوره‌های کوتاه مدت اشتغال جدی ذهنی او را مشاهده کرده بودند، اما هیچیک از آنها هرگز او را در حال گریه کردن ندیده بودند. آندریاس از دیدن این که استاد در آستانۀ عزیمتشان به اورشلیم اینطور غمگین است قدری یکه خورد، و جرأت کرد به عیسی نزدیک شود و بپرسد: ”استاد، در این روز بزرگ که ما در آستانۀ عزیمت به اورشلیم هستیم تا پادشاهی پدر را اعلام کنیم، چرا گریه می‌کنی؟ کدامیک از ما تو را آزرده کرده است؟“ و عیسی ضمن بازگشت با آندریاس برای پیوستن به دوازده تن، به او پاسخ داد: ”هیچیک از شما مرا غمگین نساخته است. من فقط به این دلیل غمگین هستم که هیچیک از اعضای خانوادۀ پدرم، یوسف، به خاطر نیاورد که برای خداحافظی با ما به اینجا بیاید.“ در این هنگام روت برای دیدار برادرش یوسف در ناصره بود. سایر اعضای خانوادۀ او به واسطۀ غرور، ناامیدی، سوء تفاهم، و رنجشی جزئی که در نتیجۀ احساسات جریحه‌دار شده در آن زیاده‌روی شده بود از او دوری می‌کردند.
141:0.2 (1587.2)
Just before leaving, the apostles missed the Master, and Andrew went out to find him. After a brief search he found Jesus sitting in a boat down the beach, and he was weeping. The twelve had often seen their Master when he seemed to grieve, and they had beheld his brief seasons of serious preoccupation of mind, but none of them had ever seen him weep. Andrew was somewhat startled to see the Master thus affected on the eve of their departure for Jerusalem, and he ventured to approach Jesus and ask: “On this great day, Master, when we are to depart for Jerusalem to proclaim the Father’s kingdom, why is it that you weep? Which of us has offended you?” And Jesus, going back with Andrew to join the twelve, answered him: “No one of you has grieved me. I am saddened only because none of my father Joseph’s family have remembered to come over to bid us Godspeed.” At this time Ruth was on a visit to her brother Joseph at Nazareth. Other members of his family were kept away by pride, disappointment, misunderstanding, and petty resentment indulged as a result of hurt feelings.
کفرناحوم از طبریه دور نبود، و شهرت عیسی کاملاً در سرتاسر جلیل و حتی در بخشهایی فراسوی آن شروع به گسترش کرده بود. عیسی می‌دانست که هیرودیس به زودی متوجه کار او خواهد شد؛ لذا فکر کرد بهترین کار این است که با حواریون خود به جنوب و به داخل یهودیه سفر کند. گروهی در بر گیرندۀ بیش از یکصد ایماندار مایل بودند که با آنها بروند، اما عیسی با آنها صحبت کرد و از آنها استدعا نمود که در مسیر حرکتشان به سمت پایین رود اردن گروه حواریون را همراهی نکنند. اگر چه آنها رضایت دادند که پشت سر باقی بمانند، بسیاری از آنها ظرف چند روز به دنبال استاد راه افتادند.
141:1.1 (1587.3)
Capernaum was not far from Tiberias, and the fame of Jesus had begun to spread well over all of Galilee and even to parts beyond. Jesus knew that Herod would soon begin to take notice of his work; so he thought best to journey south and into Judea with his apostles. A company of over one hundred believers desired to go with them, but Jesus spoke to them and besought them not to accompany the apostolic group on their way down the Jordan. Though they consented to remain behind, many of them followed after the Master within a few days.
نخستین روز، عیسی و حواریون فقط تا تاریچیا حرکت کردند، و طی شب در آنجا استراحت کردند. روز بعد آنها تا نقطه‌ای در کنار رود اردن نزدیک به پلا، یعنی جایی که یحیی در حدود یک سال پیش از آن موعظه کرده بود، و جایی که عیسی تعمید گرفته بود، سفر کردند. آنها بیش از دو هفته در اینجا ماندند و به آموزش و موعظه پرداختند. تا پایان هفتۀ اول چند صد نفر در یک اردوگاه نزدیک به جایی که عیسی و دوازده تن اقامت داشتند جمع شده بودند، و آنها از جلیل، فینیقیه، سوریه، دکاپولیس، پریا، و یهودیه آمده بودند.
141:1.2 (1587.4)
The first day Jesus and the apostles only journeyed as far as Tarichea, where they rested for the night. The next day they traveled to a point on the Jordan near Pella where John had preached about one year before, and where Jesus had received baptism. Here they tarried for more than two weeks, teaching and preaching. By the end of the first week several hundred people had assembled in a camp near where Jesus and the twelve dwelt, and they had come from Galilee, Phoenicia, Syria, the Decapolis, Perea, and Judea.
عیسی هیچ موعظۀ عمومی انجام نداد. آندریاس جمعیت را تقسیم کرد و موعظه‌گران را به اجتماعات پیش از ظهر و بعد از ظهر تخصیص داد؛ بعد از وعدۀ غذای عصر، عیسی با آن دوازده تن گفتگو نمود. او هیچ چیز جدیدی به آنها آموزش نداد اما آموزش پیشین خود را مرور کرد و به پرسشهای زیاد آنها پاسخ داد. در یکی از این عصرها، او چیزی دربارۀ چهل روزی که در تپه‌های نزدیک به این مکان گذرانده بود به آن دوازده تن گفت.
141:1.3 (1588.1)
Jesus did no public preaching. Andrew divided the multitude and assigned the preachers for the forenoon and afternoon assemblies; after the evening meal Jesus talked with the twelve. He taught them nothing new but reviewed his former teaching and answered their many questions. On one of these evenings he told the twelve something about the forty days which he spent in the hills near this place.
بسیاری از آنهایی که از پریا و یهودیه آمدند توسط یحیی تعمید شده بودند و علاقمند بودند که در مورد آموزشهای عیسی اطلاعات بیشتری کسب کنند. حواریون پیشرفت زیادی در آموزش شاگردان یحیی داشتند، تا حدی که به هیچ وجه از موعظۀ یحیی چیزی کم نکردند، و زیرا در این هنگام حتی شاگردان جدیدشان را هم تعمید نکردند. اما این امر همیشه برای پیروان یحیی یک مانع بود که اگر عیسی تماماً آن کسی بود که یحیی اعلام کرده بود، چرا برای خارج کردن او از زندان کاری نکرد. شاگردان یحیی هرگز نمی‌توانستند بفهمند که چرا عیسی از مرگ ظالمانۀ رهبر محبوبشان پیشگیری نکرد.
141:1.4 (1588.2)
Many of those who came from Perea and Judea had been baptized by John and were interested in finding out more about Jesus’ teachings. The apostles made much progress in teaching the disciples of John inasmuch as they did not in any way detract from John’s preaching, and since they did not at this time even baptize their new disciples. But it was always a stumbling stone to John’s followers that Jesus, if he were all that John had announced, did nothing to get him out of prison. John’s disciples never could understand why Jesus did not prevent the cruel death of their beloved leader.
آندریاس شب به شب در کار حساس و دشوارِ سازگاریِ آرام با پیروان یحیی تعمید دهنده به حواریونِ همکارش با دقت رهنمود می‌داد. در طول این نخستین سالِ خدمت عمومیِ عیسی، بیش از سه چهارم پیروان او قبلاً یحیی را دنبال نموده و تعمید او را دریافت کرده بودند. تمام این سالِ 27 بعد از میلاد مسیح در به عهده گرفتنِ بی‌سر و صدای کار یحیی در پریا و یهودیه گذشت.
141:1.5 (1588.3)
From night to night Andrew carefully instructed his fellow apostles in the delicate and difficult task of getting along smoothly with the followers of John the Baptist. During this first year of Jesus’ public ministry more than three fourths of his followers had previously followed John and had received his baptism. This entire year of a.d. 27 was spent in quietly taking over John’s work in Perea and Judea.
شب قبل از عزیمت آنها از پلا، عیسی رهنمودهای بیشتری در رابطه با پادشاهی نوین به حواریون داد. استاد گفت: ”به شما آموخته‌اند که به دنبال آمدن پادشاهی خداوند باشید، و اکنون من آمده‌ام اعلام کنم که این پادشاهیِ از دیر باز مورد جستجو، نزدیک است، و حتی از پیش در اینجا و در میان ما است. در هر پادشاهی باید یک پادشاه وجود داشته باشد که بر تخت سلطنت خویش نشسته است و قوانین سرزمین را مقرر می‌دارد. و بدین ترتیب شما برداشتی از پادشاهی آسمان به عنوان یک فرمانرواییِ جلال یافتۀ مردم یهودی بر تمام مردمان زمین به وجود آورده‌اید که بنا بر آن، مسیح بر تخت سلطنت داوود نشسته و از این مکان با قدرتی معجزه‌آسا قوانین سرتاسر دنیا را رسماً اعلام می‌دارد. اما، فرزندانم، شما با چشم ایمان نمی‌بینید، و با فهم روحی نمی‌شنوید. من اعلام می‌کنم که پادشاهی آسمان درک و تصدیق فرمانروایی خداوند در درون قلب انسانها است. درست است، در این پادشاهی، یک پادشاه وجود دارد، و آن پادشاه پدر من و پدر شماست. به راستی ما فرمانبرداران وفادار او هستیم، اما بسیار فراتر از این واقعیت، این حقیقت دگرگون کننده وجود دارد که ما فرزندان او هستیم. در زندگی من این حقیقت برای همه آشکار خواهد شد. پدر ما همچنین بر یک تخت سلطنت می‌نشیند، اما نه تختی که با دست درست شده باشد. تخت سلطنتِ بیکران، مکان جاودان اقامت پدر در آسمانِ آسمانها است؛ او همه چیز را پر می‌کند و قوانینش را به جهان جهانها اعلام می‌دارد. و پدر همچنین از طریق روحی که فرستاده است تا در روان انسانهای فانی زندگی کند در قلب فرزندانش در زمین فرمانروایی می‌کند.
141:2.1 (1588.4)
The night before they left Pella, Jesus gave the apostles some further instruction with regard to the new kingdom. Said the Master: “You have been taught to look for the coming of the kingdom of God, and now I come announcing that this long-looked-for kingdom is near at hand, even that it is already here and in our midst. In every kingdom there must be a king seated upon his throne and decreeing the laws of the realm. And so have you developed a concept of the kingdom of heaven as a glorified rule of the Jewish people over all the peoples of the earth with Messiah sitting on David’s throne and from this place of miraculous power promulgating the laws of all the world. But, my children, you see not with the eye of faith, and you hear not with the understanding of the spirit. I declare that the kingdom of heaven is the realization and acknowledgment of God’s rule within the hearts of men. True, there is a King in this kingdom, and that King is my Father and your Father. We are indeed his loyal subjects, but far transcending that fact is the transforming truth that we are his sons. In my life this truth is to become manifest to all. Our Father also sits upon a throne, but not one made with hands. The throne of the Infinite is the eternal dwelling place of the Father in the heaven of heavens; he fills all things and proclaims his laws to universes upon universes. And the Father also rules within the hearts of his children on earth by the spirit which he has sent to live within the souls of mortal men.
”هنگامی که شما تابع این پادشاهی باشید، واقعاً مجبور می‌شوید قانون فرمانروای جهان را بشنوید؛ اما هنگامی که به دلیل بشارت پادشاهی که من برای اعلام آن آمده‌ام، خودتان را از روی ایمان به صورت فرزندان کشف کنید، از این پس به صورت مخلوقات تابع قانونِ یک پادشاه تماماً قدرتمند به خودتان نگاه نمی‌کنید، بلکه به صورت فرزندان سرافراز یک پدر بامحبت و الهی. هر آینه، به درستی به شما می‌گویم که هنگامی که خواست پدر قانون شما باشد، به سختی در پادشاهی هستید، اما هنگامی که خواست پدر به راستی خواست شما می‌شود، آنگاه عیناً و به درستی در پادشاهی هستید، زیرا بدین طریق پادشاهی به یک تجربۀ تثبیت شده در شما تبدیل شده است. هنگامی که خواست خداوند قانون شما باشد، شما بندگان مطیع والامنشی هستید؛ اما هنگامی که به این آموزش نوین فرزندی الهی ایمان می‌آورید، خواست پدر من خواست شما می‌شود، و شما به رتبۀ والای فرزندان آزاد خداوند، فرزندان رهایی یافتۀ پادشاهی، ارتقا می‌یابید.“
141:2.2 (1588.5)
“When you are the subjects of this kingdom, you indeed are made to hear the law of the Universe Ruler; but when, because of the gospel of the kingdom which I have come to declare, you faith-discover yourselves as sons, you henceforth look not upon yourselves as law-subject creatures of an all-powerful king but as privileged sons of a loving and divine Father. Verily, verily, I say to you, when the Father’s will is your law, you are hardly in the kingdom. But when the Father’s will becomes truly your will, then are you in very truth in the kingdom because the kingdom has thereby become an established experience in you. When God’s will is your law, you are noble slave subjects; but when you believe in this new gospel of divine sonship, my Father’s will becomes your will, and you are elevated to the high position of the free children of God, liberated sons of the kingdom.”
استاد و حواریونش برای تقریباً سه هفته در نزدیکی آماتوس ماندند. حواریون روزی دو بار برای تودۀ مردم مداوماً موعظه می‌کردند، و عیسی هر بعد از ظهرِ سبت موعظه می‌کرد. ادامه دادن به وقت تفریح چهارشنبه غیرممکن شد؛ لذا آندریاس ترتیبی داد که هر یک از شش روز هفته دو حواری باید به استراحت بپردازند، در حالی که در طول مراسم سبت همگی مشغول انجام وظیفه بودند.
141:3.1 (1589.2)
The Master and his apostles remained near Amathus for almost three weeks. The apostles continued to preach twice daily to the multitude, and Jesus preached each Sabbath afternoon. It became impossible to continue the Wednesday playtime; so Andrew arranged that two apostles should rest each day of the six days in the week, while all were on duty during the Sabbath services.
پطرس، یعقوب، و یوحنا بیشترِ موعظۀ عمومی را انجام می‌دادند. فیلیپ، نَتَنائیل، توما، و شمعون بیشترِ کارهای شخصی را انجام می‌دادند و برای گروههای ویژۀ پرس و جو کنندگان کلاسهایی برگزار می‌کردند؛ دوقلوها به نظارت کلیِ پلیسی خود ادامه می‌دادند، در حالی که آندریاس، متی، و یهودا یک کمیتۀ عمومی مدیریت سه نفره را ایجاد کردند، گر چه هر یک از این سه تن کارهای مذهبی قابل توجهی نیز انجام می‌دادند.
141:3.2 (1589.3)
Peter, James, and John did most of the public preaching. Philip, Nathaniel, Thomas, and Simon did much of the personal work and conducted classes for special groups of inquirers; the twins continued their general police supervision, while Andrew, Matthew, and Judas developed into a general managerial committee of three, although each of these three also did considerable religious work.
آندریاس عمدتاً با کار حل و فصل سوءتفاهمات و اختلافات دائماً تکراری میان شاگردان یحیی و شاگردان جدیدتر عیسی مشغول بود. هر چند روز یک بار وضعیتهای جدی به وجود می‌آمد، اما آندریاس با کمک دستیاران حواری خود می‌توانست طرفهای ستیزه‌جو را وادار کند حداقل به طور موقت به نوعی توافق برسند. عیسی از شرکت در هر یک از این گفتگوها خودداری می‌کرد؛ همچنین او هیچ اندرزی دربارۀ رفع صحیح این اختلافات نمی‌داد. او در رابطه با این که چگونه حواریون باید این مشکلات مبهوت کننده را حل کنند هرگز یک بار هم پیشنهادی ارائه نداد. هنگامی که آندریاس با این پرسشها نزد عیسی می‌آمد، او همیشه می‌گفت: ”خردمندانه نیست که میزبان در مشکلات خانوادگی میهمانانش شرکت کند؛ یک پدر و مادر خردمند در نزاعهای کوچک فرزندان خودشان جانبداری نمی‌کنند.“
141:3.3 (1589.4)
Andrew was much occupied with the task of adjusting the constantly recurring misunderstandings and disagreements between the disciples of John and the newer disciples of Jesus. Serious situations would arise every few days, but Andrew, with the assistance of his apostolic associates, managed to induce the contending parties to come to some sort of agreement, at least temporarily. Jesus refused to participate in any of these conferences; neither would he give any advice about the proper adjustment of these difficulties. He never once offered a suggestion as to how the apostles should solve these perplexing problems. When Andrew came to Jesus with these questions, he would always say: “It is not wise for the host to participate in the family troubles of his guests; a wise parent never takes sides in the petty quarrels of his own children.”
استاد در همۀ برخوردهایش با حواریونش و با همۀ شاگردانش خرد زیادی آشکار می‌ساخت و انصاف کامل نشان می‌داد. به راستی عیسی یک استاد انسانها بود؛ او به دلیل ترکیبی از جذابیت و نیروی شخصیت خود تأثیر زیادی روی همنوعان خویش می‌گذاشت. در زندگیِ سخت، آواره، و خانه به دوش او یک تأثیر فرمانده‌وار ظریف وجود داشت. در شیوۀ مقتدر آموزشی او، در منطق روشن او، قدرت استدلال او، بینش خردمندانۀ او، هشیاری ذهنی او، توازن بی‌همتای او، و شکیبایی اعجاب‌آور او یک جاذبۀ عقلانی و نیروی کششی معنوی وجود داشت. او ساده، مردانه، صادق، و نترس بود. با تمام این تأثیرات فیزیکی و عقلانی که در حضور استاد جلوه‌گر بود، تمام آن جذابیت‌های معنوی وجودی — شکیبایی، ملایمت، فروتنی، تواضع، و افتادگی — که با شخصیت او همراه بود نیز وجود داشت.
141:3.4 (1589.5)
The Master displayed great wisdom and manifested perfect fairness in all of his dealings with his apostles and with all of his disciples. Jesus was truly a master of men; he exercised great influence over his fellow men because of the combined charm and force of his personality. There was a subtle commanding influence in his rugged, nomadic, and homeless life. There was intellectual attractiveness and spiritual drawing power in his authoritative manner of teaching, in his lucid logic, his strength of reasoning, his sagacious insight, his alertness of mind, his matchless poise, and his sublime tolerance. He was simple, manly, honest, and fearless. With all of this physical and intellectual influence manifest in the Master’s presence, there were also all those spiritual charms of being which have become associated with his personality—patience, tenderness, meekness, gentleness, and humility.
عیسی ناصری به راستی یک شخصیت قوی و مؤثر بود؛ او یک نیروی عقلانی و یک دژ معنوی بود. شخصیت او نه تنها برای زنانِ دارای ذهن معنویت یافته از میان پیروانش جذاب بود، بلکه همچنین برای نیقودیموسِ تحصیل کرده و روشنفکر و برای سرباز دلیر رومی، افسری که در کنار صلیب به نگهبانی ایستاده بود، و هنگامی که او تماشای مردن استاد را تمام کرد، گفت: ”به راستی این یک پسر خدا بود.“ و ماهیگیران غیور و نیرومند جلیل او را استاد خطاب می‌کردند.
141:3.5 (1589.6)
Jesus of Nazareth was indeed a strong and forceful personality; he was an intellectual power and a spiritual stronghold. His personality not only appealed to the spiritually minded women among his followers, but also to the educated and intellectual Nicodemus and to the hardy Roman soldier, the captain stationed on guard at the cross, who, when he had finished watching the Master die, said, “Truly, this was a Son of God.” And red-blooded, rugged Galilean fishermen called him Master.
تصاویر عیسی بسیار مایۀ تأسف بوده است. این نقاشیهای مسیح یک تأثیر زیانبخش روی جوانان گذاشته است؛ اگر عیسی چنین مردی بود که هنرمندان شما معمولاً به تصویر در آورده‌اند، تجار معبد به سختی از برابر او می‌گریختند. مردانگی او متین بود؛ او خوب اما طبیعی بود. عیسی به شکل عارفی آرام، شیرین، ملایم، و مهربان ظاهر نشد. آموزش او به گونه‌ای شعف‌انگیز دینامیک بود. او نه تنها نیتی نیک داشت، بلکه در واقع به انجام کار نیک مشغول بود.
141:3.6 (1590.1)
The pictures of Jesus have been most unfortunate. These paintings of the Christ have exerted a deleterious influence on youth; the temple merchants would hardly have fled before Jesus if he had been such a man as your artists usually have depicted. His was a dignified manhood; he was good, but natural. Jesus did not pose as a mild, sweet, gentle, and kindly mystic. His teaching was thrillingly dynamic. He not only meant well, but he went about actually doing good.
استاد هرگز نگفت: ”بیایید نزد من ای همۀ کسانی که تن‌آسا هستید و همۀ کسانی که خیال‌پرداز هستید“. اما او بارها گفت: ”بیایید نزد من ای تمامی زحمتکشان، و من به شما آرامش — قدرت معنوی — خواهم داد.“ یوغ استاد به راستی آسان است، اما با این وجود، او هرگز آن را تحمیل نمی‌کند؛ هر فرد باید با خواست آزاد خود این یوغ را بگیرد.
141:3.7 (1590.2)
The Master never said, “Come to me all you who are indolent and all who are dreamers.” But he did many times say, “Come to me all you who labor, and I will give you rest—spiritual strength.” The Master’s yoke is, indeed, easy, but even so, he never imposes it; every individual must take this yoke of his own free will.
عیسی پیروزی از طریق فداکاری را به تصویر درآورد، فدا کردن غرور و خودخواهی. او از طریق نشان دادن بخشش قصد داشت که رهایی روحی از تمام حسد ورزیها، شِکوِه‌ها، خشم، و حرص زدن برای قدرت خودخواهانه و انتقام را به نمایش درآورد. و هنگامی که او گفت: ”در برابر شخص شریر ایستادگی نکنید“، بعداً توضیح داد که منظورش این نبود که از گناه چشم‌پوشی کند یا برادری با شرارت را توصیه کند. قصد او این بود که بیشتر بخشش را آموزش دهد، ”در برابر رفتار شریرانه با شخصیتِ فرد، آسیب شریرانه به احساساتِ حرمتِ شخصیِ فرد، ایستادگی نکنید.“
141:3.8 (1590.3)
Jesus portrayed conquest by sacrifice, the sacrifice of pride and selfishness. By showing mercy, he meant to portray spiritual deliverance from all grudges, grievances, anger, and the lust for selfish power and revenge. And when he said, “Resist not evil,” he later explained that he did not mean to condone sin or to counsel fraternity with iniquity. He intended the more to teach forgiveness, to “resist not evil treatment of one’s personality, evil injury to one’s feelings of personal dignity.”
هنگامی که عیسی در آماتوس موقتاً اقامت داشت، وقت زیادی را با حواریون صرف کرد و دربارۀ مفهوم جدید خداوند به آنها آموزش داد؛ او بارها و بارها این فکر را به آنها القا کرد که خداوند یک پدر است، نه یک دفتردار بزرگ و متعالی که عمدتاً مشغول ثبت موارد آسیب زننده بر ضد فرزندان خطاکارش در زمین باشد، ثبت گناه و شرارت که وقتی متعاقباً به عنوان قاضی عادلِ تمام آفرینش بر مسند قضاوت دربارۀ آنها می نشیند آن را بر ضد آنها به کار گیرد. مدتها بود که یهودیان خدا را به عنوان پادشاهی برای همه تصور می‌کردند، حتی به عنوان یک پدر ملت، اما هرگز پیش از آن، تعداد زیادی از انسانهای فانی ایدۀ خداوند به عنوان یک پدر بامحبت فرد را تصور نکرده بودند.
141:4.1 (1590.4)
While sojourning at Amathus, Jesus spent much time with the apostles instructing them in the new concept of God; again and again did he impress upon them that God is a Father, not a great and supreme bookkeeper who is chiefly engaged in making damaging entries against his erring children on earth, recordings of sin and evil to be used against them when he subsequently sits in judgment upon them as the just Judge of all creation. The Jews had long conceived of God as a king over all, even as a Father of the nation, but never before had large numbers of mortal men held the idea of God as a loving Father of the individual.
141:4.2 (1590.5)
In answer to Thomas’s question, “Who is this God of the kingdom?” Jesus replied: “God is your Father, and religion—my gospel—is nothing more nor less than the believing recognition of the truth that you are his son. And I am here among you in the flesh to make clear both of these ideas in my life and teachings.”
عیسی همچنین تلاش کرد اذهان حواریونش را از ایدۀ عرضۀ قربانیهای حیوانی به عنوان یک وظیفۀ مذهبی آزاد سازد. اما این انسانها که در مذهب قربانیِ روزانه آموزش یافته بودند، در درک منظور او کند بودند. با این وجود، استاد در آموزش خود خسته نشد. هنگامی که او نمی‌توانست از طریق یک توصیف به اذهان همۀ حواریون دست یابد، پیامش را به شکل دیگر می‌گفت و نوع دیگری از تمثیل را برای مقاصد روشنگری به کار می‌گرفت.
141:4.3 (1590.6)
Jesus also sought to free the minds of his apostles from the idea of offering animal sacrifices as a religious duty. But these men, trained in the religion of the daily sacrifice, were slow to comprehend what he meant. Nevertheless, the Master did not grow weary in his teaching. When he failed to reach the minds of all of the apostles by means of one illustration, he would restate his message and employ another type of parable for purposes of illumination.
در همین زمان عیسی شروع کرد به آن دوازده تن در رابطه با مأموریتشان، ”تسلی دادن به مصیبت دیده‌ها و خدمت به بیماران“ به طور کاملتری آموزش دهد. استاد دربارۀ تمامیت انسان — پیوند بدن، ذهن، و روح — برای شکل دادن به هر مرد یا زن بسیار به آنها آموزش داد. عیسی دربارۀ سه شکل از ابتلا که همیارانش خواهند دید به آنها گفت و در ادامه توضیح داد که آنها چگونه باید به همۀ کسانی که از غم و اندوه بیماری بشری رنج می‌برند خدمت کنند. او به آنها آموزش داد که این چیزها را تشخیص دهند:
141:4.4 (1590.7)
At this same time Jesus began to teach the twelve more fully concerning their mission “to comfort the afflicted and minister to the sick.” The Master taught them much about the whole man—the union of body, mind, and spirit to form the individual man or woman. Jesus told his associates about the three forms of affliction they would meet and went on to explain how they should minister to all who suffer the sorrows of human sickness. He taught them to recognize:
عیسی در چندین فرصت پیرامون ماهیت، و قدری در رابطه با منشأ این ارواح شیطانی، که در آن روزگار اغلب ارواح ناپاک نیز نامیده می‌شدند، به حواریونش توضیح داد. استاد تفاوت میان تسخیر شدگی توسط ارواح شیطانی و دیوانگی را به خوبی می‌دانست، اما حواریون نمی‌دانستند. نظر به دانش محدود آنها پیرامون تاریخ آغازین یورنشیا، برای عیسی ممکن نبود که این امر را به طور کامل قابل فهم سازد. اما او با اشاره به این ارواح شیطانی بارها به آنها گفت: ”هنگامی که من نزد پدر آسمانیم فراز یافتم و بعد از این که روحم را بر تمام انسانها فرو ریختم، در آن روزگاران وقتی که پادشاهی با قدرت زیاد و شکوه روحی بیاید، دیگر هرگز آنها برای انسانها مزاحمتی ایجاد نخواهند کرد.“
141:4.8 (1591.4)
Jesus explained to his apostles on several occasions the nature, and something concerning the origin, of these evil spirits, in that day often also called unclean spirits. The Master well knew the difference between the possession of evil spirits and insanity, but the apostles did not. Neither was it possible, in view of their limited knowledge of the early history of Urantia, for Jesus to undertake to make this matter fully understandable. But he many times said to them, alluding to these evil spirits: “They shall no more molest men when I shall have ascended to my Father in heaven, and after I shall have poured out my spirit upon all flesh in those times when the kingdom will come in great power and spiritual glory.”
یکی از مهمترین گفتگوهای عصرانه در آماتوس جلسه‌ای بود که به بحث پیرامون یگانگی روحی مربوط می‌شد. یعقوب زبدی پرسیده بود: ”استاد، چگونه باید یاد بگیریم که شبیه هم ببینیم و از این طریق در میان خودمان از توازن بیشتری برخوردار شویم؟“ هنگامی که عیسی این پرسش را شنید، در درونِ روحش چنان زیاد برانگیخته شد، که پاسخ داد: ”یعقوب، یعقوب، من کی به شما آموزش دادم که همه باید شبیه هم ببینید؟ من به این دنیا آمده‌ام تا رهایی روحی را به این مقصود اعلام کنم که تک تکِ انسانها از توان زندگی اصیل و آزادی در پیشگاه خدا برخوردار شوند. من مایل نیستم که توازن اجتماعی و آرامش برادرانه از طریق قربانی کردن شخصیت آزاد و اصالت معنوی خریداری شود. آنچه من از شما حواریونم، می‌خواهم یگانگی روحی است، و شما می‌توانید آن را در شادیِ وقف یکپارچۀ خود به انجام قلبیِ خواست پدر آسمانی من تجربه کنید. برای این که از نظر معنوی شبیه به هم باشید نیازی به یکسان دیدن یا یکسان احساس کردن یا حتی یکسان فکر کردن نیست. یگانگی معنوی از این آگاهی ناشی می‌شود که هر یک از شما توسط هدیۀ روحیِ پدر آسمانی مورد سکنی واقع شده و به طور فزاینده تحت سلطۀ او هستید. توازن شما حواریون باید از این واقعیت ناشی شود که منشأ، سرشت، و سرنوشتِ امید روحیِ هر یک از شما یکسان است.
141:5.1 (1591.6)
One of the most eventful of all the evening conferences at Amathus was the session having to do with the discussion of spiritual unity. James Zebedee had asked, “Master, how shall we learn to see alike and thereby enjoy more harmony among ourselves?” When Jesus heard this question, he was stirred within his spirit, so much so that he replied: “James, James, when did I teach you that you should all see alike? I have come into the world to proclaim spiritual liberty to the end that mortals may be empowered to live individual lives of originality and freedom before God. I do not desire that social harmony and fraternal peace shall be purchased by the sacrifice of free personality and spiritual originality. What I require of you, my apostles, is spirit unity—and that you can experience in the joy of your united dedication to the wholehearted doing of the will of my Father in heaven. You do not have to see alike or feel alike or even think alike in order spiritually to be alike. Spiritual unity is derived from the consciousness that each of you is indwelt, and increasingly dominated, by the spirit gift of the heavenly Father. Your apostolic harmony must grow out of the fact that the spirit hope of each of you is identical in origin, nature, and destiny.
”شما از این طریق می‌توانید یک یگانگی کامل شده از هدف روحی و درک روحی را تجربه کنید که ناشی از آگاهی متقابل از هویت هر یک از ارواح بهشتی ساکن در شما باشد؛ و شما می‌توانید از تمامی این یگانگی عمیق معنوی به رغم نهایت تنوع رویکرد تک تک شما در زمینۀ تفکر اندیشمندانه، احساساتِ وابسته به خلق و خو، و رفتار اجتماعی بهره‌مند شوید. ممکن است شخصیت شما به گونه‌ای طراوت بخش متنوع و به طور چشمگیر متفاوت باشد، در حالی که ممکن است سرشت معنوی و ثمرات روحی پرستش الهی و مهر برادرانۀ شما چنان متحد باشد که تمام کسانی که زندگی شما را نظاره می‌کنند این هویت روح و وحدت روان را با قطعیت تشخیص دهند؛ آنها تشخیص خواهند داد که شما با من بوده‌اید و از این طریق به گونه‌ای قابل قبول یاد گرفته‌اید که چگونه خواست پدر آسمانی را انجام دهید. شما می‌توانید به یگانگی خدمت به خداوند دست یابید، حتی ضمن این که مطابق تکنیک عطایای اصیل ذهن، بدن، و روانِ خودتان این خدمات را ارائه می‌دهید.
141:5.2 (1591.7)
“In this way you may experience a perfected unity of spirit purpose and spirit understanding growing out of the mutual consciousness of the identity of each of your indwelling Paradise spirits; and you may enjoy all of this profound spiritual unity in the very face of the utmost diversity of your individual attitudes of intellectual thinking, temperamental feeling, and social conduct. Your personalities may be refreshingly diverse and markedly different, while your spiritual natures and spirit fruits of divine worship and brotherly love may be so unified that all who behold your lives will of a surety take cognizance of this spirit identity and soul unity; they will recognize that you have been with me and have thereby learned, and acceptably, how to do the will of the Father in heaven. You can achieve the unity of the service of God even while you render such service in accordance with the technique of your own original endowments of mind, body, and soul.
”یگانگی روحی شما حاکی از دو چیز است، که برای ایجاد توازن در زندگی تک تک ایمانداران همیشه یافت خواهد شد: نخست، شما برای خدمات زندگی از یک انگیزۀ مشترک برخوردارید؛ همۀ شما بالاتر از هر چیز آرزو دارید خواست پدر آسمانی را انجام دهید. دوم، همۀ شما هدف مشترکی از وجود دارید؛ خواست همۀ شما یافتن پدر آسمانی است، تا از این طریق به جهان اثبات کنید که مانند او شده‌اید.“
141:5.3 (1592.1)
“Your spirit unity implies two things, which always will be found to harmonize in the lives of individual believers: First, you are possessed with a common motive for life service; you all desire above everything to do the will of the Father in heaven. Second, you all have a common goal of existence; you all purpose to find the Father in heaven, thereby proving to the universe that you have become like him.”
عیسی بارها در طول آموزش آن دوازده تن، به این موضوع بازگشت. او به طور مکرر به آنها گفت که خواستۀ او این نیست که آنهایی که به او باور دارند باید مطابق تفاسیر مذهبیِ حتی انسانهای نیک خشک اندیش و همگون شوند. او بارها و بارها حواریونش را از تدوین عقاید و ایجاد سنتها به عنوان ابزاری برای هدایت و کنترل ایمانداران در بشارت پادشاهی برحذر داشت.
141:5.4 (1592.2)
Many times during the training of the twelve Jesus reverted to this theme. Repeatedly he told them it was not his desire that those who believed in him should become dogmatized and standardized in accordance with the religious interpretations of even good men. Again and again he warned his apostles against the formulation of creeds and the establishment of traditions as a means of guiding and controlling believers in the gospel of the kingdom.
نزدیک به پایان هفته در آماتوس، شمعون غیور یک پارسی به نام تِهِرما را که در دمشق تجارت می‌کرد نزد عیسی آورد. تِهِرما دربارۀ عیسی شنیده بود و به کفرناحوم آمده بود تا او را ببیند، و در آنجا با آگاهی یافتن از این که عیسی در مسیر اورشلیم با حواریونش به سوی رود اردن رفته بود برای یافتن او راه افتاد. آندریاس تِهِرما را برای آموزش به شمعون معرفی کرده بود. شمعون به این پارسی به عنوان یک ”آتش پرست“ نگاه می‌کرد، گر چه تِهِرما زحمت زیادی کشید تا توضیح دهد که آتش فقط سمبل قابل مشاهده از خدای پاک و مقدس است. فرد پارسی پس از گفتگو با عیسی قصد خود را برای چند روز ماندن به منظور شنیدن آموزش و گوش دادن به موعظه نشان داد.
141:6.1 (1592.3)
Near the end of the last week at Amathus, Simon Zelotes brought to Jesus one Teherma, a Persian doing business at Damascus. Teherma had heard of Jesus and had come to Capernaum to see him, and there learning that Jesus had gone with his apostles down the Jordan on the way to Jerusalem, he set out to find him. Andrew had presented Teherma to Simon for instruction. Simon looked upon the Persian as a “fire worshiper,” although Teherma took great pains to explain that fire was only the visible symbol of the Pure and Holy One. After talking with Jesus, the Persian signified his intention of remaining for several days to hear the teaching and listen to the preaching.
هنگامی که شمعون غیور و عیسی تنها شدند، شمعون از استاد پرسید: ”چرا من نتوانستم او را متقاعد کنم؟ چرا او اینقدر در برابر من ایستادگی کرد ولی به آسانی به تو گوش داد؟“ عیسی پاسخ داد: ”شمعون، شمعون، چند بار به تو رهنمود داده‌ام که از کلیۀ تلاشها برای خارج ساختن چیزی از قلب آنهایی که به دنبال نجات هستند دست برداری؟ چند بار به تو گفته‌ام که فقط برای این که چیزی به داخل این روانهای گرسنه بگذاری تلاش کنی؟ انسانها را به داخل پادشاهی رهنمون شو، و حقایق بزرگ و زندۀ پادشاهی تمام خطاهای جدی را فوراً از بین خواهند برد. هنگامی که این خبر خوش را به انسان فانی عرضه کردی که خدا پدر اوست، آسانتر می‌توانی او را متقاعد کنی که او در واقع یک فرزند خدا است. و پس از این که این کار را انجام دادی، نور نجات را به آن که در تاریکی به سر می‌برد به ارمغان می‌آوری. شمعون، هنگامی که فرزند انسان در ابتدا نزد تو آمد، آیا او آمد که موسی و پیامبران را مردود شمارد و یک راه جدید و بهتر زندگی را اعلام کند؟ نه. من نیامدم که آنچه را که از نیاکان خود داشتید از شما بگیرم، بلکه بینش کامل شده از آنچه پدران شما فقط به طور جزئی دیدند به شما نشان دهم. پس شمعون برو، پادشاهی را آموزش بده و موعظه کن، و آنگاه که انسانی را با ایمنی و خاطر جمعی در این پادشاهی داری، وقتی چنین شخصی با پرسشهایش به شما مراجعه کرد، آنگاه وقت آن رسیده که آموزشهایی را که به پیشرفت تدریجی روان در پادشاهی الهی مربوط می‌شود ارائه کنی.“
141:6.2 (1592.4)
When Simon Zelotes and Jesus were alone, Simon asked the Master: “Why is it that I could not persuade him? Why did he so resist me and so readily lend an ear to you?” Jesus answered: “Simon, Simon, how many times have I instructed you to refrain from all efforts to take something out of the hearts of those who seek salvation? How often have I told you to labor only to put something into these hungry souls? Lead men into the kingdom, and the great and living truths of the kingdom will presently drive out all serious error. When you have presented to mortal man the good news that God is his Father, you can the easier persuade him that he is in reality a son of God. And having done that, you have brought the light of salvation to the one who sits in darkness. Simon, when the Son of Man came first to you, did he come denouncing Moses and the prophets and proclaiming a new and better way of life? No. I came not to take away that which you had from your forefathers but to show you the perfected vision of that which your fathers saw only in part. Go then, Simon, teaching and preaching the kingdom, and when you have a man safely and securely within the kingdom, then is the time, when such a one shall come to you with inquiries, to impart instruction having to do with the progressive advancement of the soul within the divine kingdom.”
آن شب عیسی در مورد زندگی نوین در پادشاهی با حواریون گفتگو کرد. او در بخشی از سخنانش گفت: ”هنگامی که شما به پادشاهی وارد می‌شوید، از نو زاده می‌شوید. شما نمی‌توانید چیزهای عمیق روح را به آنهایی که فقط از جسم زاده شده‌اند آموزش دهید؛ پیش از آن که به دنبال آموزش انسانها در شیوه‌های پیشرفتۀ روحی باشید، نخست مطمئن شوید که آنها از روح زاده شده‌اند. این کار را نپذیرید که به انسانها زیباییهای معبد را نشان دهید، مگر این که نخست آنها را به داخل معبد برده باشید. پیش از آن که پیرامون دکترین پدر بودن خدا و فرزند بودن انسانها گفتگو کنید، انسانها را با خدا و به عنوان فرزندان خدا آشنا کنید. با انسانها ستیزه نکنید — همیشه صبور باشید. این پادشاهیِ شما نیست؛ شما فقط سفیر هستید. به سادگی پیش بروید و اعلام کنید: این پادشاهی آسمان است — خدا پدر شماست و شما فرزندان او هستید، و این خبر خوش، اگر با جان و دل به آن ایمان داشته باشید، قطعاً نجات جاودان شماست.“
141:6.4 (1592.6)
That night Jesus discoursed to the apostles on the new life in the kingdom. He said in part: “When you enter the kingdom, you are reborn. You cannot teach the deep things of the spirit to those who have been born only of the flesh; first see that men are born of the spirit before you seek to instruct them in the advanced ways of the spirit. Do not undertake to show men the beauties of the temple until you have first taken them into the temple. Introduce men to God and as the sons of God before you discourse on the doctrines of the fatherhood of God and the sonship of men. Do not strive with men—always be patient. It is not your kingdom; you are only ambassadors. Simply go forth proclaiming: This is the kingdom of heaven—God is your Father and you are his sons, and this good news, if you wholeheartedly believe it, is your eternal salvation.”
حواریون در طول این اقامت موقت در آماتوس پیشرفت زیادی داشتند. اما آنها از این که عیسی هیچ پیشنهادی دربارۀ برخورد با شاگردان یحیی به آنها نداد بسیار ناامید شدند. حتی در امر مهم تعمید، تنها چیزی که عیسی گفت این بود: ”یحیی به راستی با آب تعمید می‌داد، اما هنگامی که به پادشاهی آسمان وارد می‌شوید، با روح تعمید خواهید یافت.“
141:6.5 (1593.1)
The apostles made great progress during the sojourn at Amathus. But they were very much disappointed that Jesus would give them no suggestions about dealing with John’s disciples. Even in the important matter of baptism, all that Jesus said was: “John did indeed baptize with water, but when you enter the kingdom of heaven, you shall be baptized with the Spirit.”
141:7.1 (1593.2)
On February 26, Jesus, his apostles, and a large group of followers journeyed down the Jordan to the ford near Bethany in Perea, the place where John first made proclamation of the coming kingdom. Jesus with his apostles remained here, teaching and preaching, for four weeks before they went on up to Jerusalem.
هفتۀ دوم اقامت در بِیت‌عَنْیا در آن سوی رود اردن، عیسی پطرس، یعقوب، و یوحنا را برای یک استراحت سه روزه به تپه‌های آن سوی رودخانه و جنوب اریحا برد. استاد بسیاری از حقایق جدید و پیشرفته را دربارۀ پادشاهی آسمان به این سه تن آموزش داد. به منظور ثبت این رویدادها، ما این آموزشها را به صورت زیر از نو سازماندهی و طبقه‌بندی خواهیم کرد:
141:7.2 (1593.3)
The second week of the sojourn at Bethany beyond Jordan, Jesus took Peter, James, and John into the hills across the river and south of Jericho for a three days’ rest. The Master taught these three many new and advanced truths about the kingdom of heaven. For the purpose of this record we will reorganize and classify these teachings as follows:
عیسی تلاش کرد روشن سازد که مایل است شاگردانش، پس از این که واقعیات نیک روحیِ پادشاهی را چشیدند، چنان در دنیا زندگی کنند که انسانها با دیدن زندگی آنها از پادشاهی آگاهی یابند و بعد از آن به این کار هدایت شوند که پیرامون راههای پادشاهی از ایمانداران پرس و جو کنند. کلیۀ این جویندگانِ صادقِ حقیقت همیشه خوشحال هستند که از خبرهای خوش هدیۀ ایمان که پذیرش به پادشاهی با واقعیات جاودان و الهی روحیِ آن را تضمین می‌کند بشنوند.
141:7.3 (1593.4)
Jesus endeavored to make clear that he desired his disciples, having tasted of the good spirit realities of the kingdom, so to live in the world that men, by seeing their lives, would become kingdom conscious and hence be led to inquire of believers concerning the ways of the kingdom. All such sincere seekers for the truth are always glad to hear the glad tidings of the faith gift which insures admission to the kingdom with its eternal and divine spirit realities.
استاد تلاش کرد به کلیۀ آموزگارانِ بشارتِ پادشاهی این را القا کند که تنها کار آنها آشکار ساختن خداوند به هر فرد انسانی به عنوان پدر اوست، و این که این فرد انسانی را به آگاهی یافتن از فرزند بودن هدایت کنند؛ سپس همین انسان را به خدا، به عنوان پسر ایماندار او، عرضه کنند. هر دوِ این آشکارسازیهای ضروری در عیسی تحقق می‌یابند. او در واقع، ”راه، راستی، و حیات“ شد. مذهب عیسی کاملاً مبتنی بر زیستنِ حیات اعطاییِ او در زمین بود. هنگامی که عیسی از این دنیا عزیمت کرد، هیچ کتاب، قانون، یا سایر اشکال سازمان بشری که زندگی مذهبی فرد را تحت تأثیر قرار دهد از خود به جا نگذاشت.
141:7.4 (1593.5)
The Master sought to impress upon all teachers of the gospel of the kingdom that their only business was to reveal God to the individual man as his Father—to lead this individual man to become son-conscious; then to present this same man to God as his faith son. Both of these essential revelations are accomplished in Jesus. He became, indeed, “the way, the truth, and the life.” The religion of Jesus was wholly based on the living of his bestowal life on earth. When Jesus departed from this world, he left behind no books, laws, or other forms of human organization affecting the religious life of the individual.
عیسی روشن ساخت که برای برقراری روابط شخصی و ابدی با انسانها آمده است که باید برای همیشه مقدم بر همۀ روابط دیگر بشری باشد. و او تأکید کرد که این همیاری صمیمانۀ معنوی باید به کلیۀ انسانهای تمامی اعصار و در کلیۀ شرایط اجتماعی در میان همۀ مردمان گسترش یابد. تنها پاداشی که او برای فرزندانش در نظر داشت این بود: در این دنیا، شادی معنوی و همدمی الهی؛ در دنیای بعد، حیات جاودان در پیشرفتِ واقعیاتِ الهیِ روحیِ پدر بهشتی.
141:7.5 (1593.6)
Jesus made it plain that he had come to establish personal and eternal relations with men which should forever take precedence over all other human relationships. And he emphasized that this intimate spiritual fellowship was to be extended to all men of all ages and of all social conditions among all peoples. The only reward which he held out for his children was: in this world—spiritual joy and divine communion; in the next world—eternal life in the progress of the divine spirit realities of the Paradise Father.
عیسی تأکید زیادی بر آنچه که او دو حقیقتِ حاوی اهمیت مقدم در آموزشهای پادشاهی می‌نامید داشت، و آنها این هستند: دستیابی به نجات از طریق ایمان، و فقط ایمان، به همراه آموزش انقلابیِ دستیابی به آزادی بشری از طریق شناخت صادقانۀ حقیقت، ”شما حقیقت را خواهید شناخت، و حقیقت شما را آزاد خواهد کرد.“ عیسی حقیقتی بود که در جسم تجلی یافته بود، و او قول داد که پس از بازگشت خود نزد پدر آسمانی، روح حقیقت خویش را به قلب کلیۀ فرزندانش بفرستد.
141:7.6 (1593.7)
Jesus laid great emphasis upon what he called the two truths of first import in the teachings of the kingdom, and they are: the attainment of salvation by faith, and faith alone, associated with the revolutionary teaching of the attainment of human liberty through the sincere recognition of truth, “You shall know the truth, and the truth shall make you free.” Jesus was the truth made manifest in the flesh, and he promised to send his Spirit of Truth into the hearts of all his children after his return to the Father in heaven.
استاد ضروریات حقیقت را برای یک عصر تمام در زمین به این حواریون آموزش می‌داد. آنها اغلب به آموزشهای او گوش می‌دادند، در حالی که در واقع آنچه او می‌گفت برای الهام و تزکیۀ کرات دیگر بود. او الگوی یک طرح نوین و اصیل زندگی بود. از دیدگاه بشری، او در واقع یک یهودی بود، اما او به عنوان یک انسان فانی عالم زندگانی خویش را برای تمام دنیا زندگی کرد.
141:7.7 (1594.1)
The Master was teaching these apostles the essentials of truth for an entire age on earth. They often listened to his teachings when in reality what he said was intended for the inspiration and edification of other worlds. He exemplified a new and original plan of life. From the human standpoint he was indeed a Jew, but he lived his life for all the world as a mortal of the realm.
عیسی برای اطمینان از شناخت پدرش در آشکار ساختن طرح پادشاهی، توضیح داد که عمداً ”مردان بزرگ زمین“ را نادیده انگاشته بود. او کار خویش را با فقیران آغاز کرد، همان طبقه‌ای که توسط بیشتر مذاهب تکاملی روزگاران پیشین بسیار نادیده گرفته شده بود. او از هیچ کس نفرت نداشت؛ طرح او برای تمام کرۀ زمین و حتی جهانی بود. او در این بیانات چنان جسور و قاطع بود که حتی پطرس، یعقوب، و یوحنا وسوسه شدند فکر کنند که ممکن است احتمالاً او عقلش را از دست داده باشد.
141:7.8 (1594.2)
To insure the recognition of his Father in the unfolding of the plan of the kingdom, Jesus explained that he had purposely ignored the “great men of earth.” He began his work with the poor, the very class which had been so neglected by most of the evolutionary religions of preceding times. He despised no man; his plan was world-wide, even universal. He was so bold and emphatic in these announcements that even Peter, James, and John were tempted to think he might possibly be beside himself.
او تلاش کرد این حقیقت را به آرامی به این حواریون بازگو کند که در این مأموریت اعطایی نیامده بود که برای تعداد اندکی از مخلوقات زمین یک الگو باشد، بلکه به این دلیل که یک شاخص حیات بشری را برای تمامی مردمان تمام کرات در سرتاسر جهانش برقرار سازد و به نمایش بگذارد. و این شاخص به بالاترین کمال، حتی نیکی نهایی پدر جهانی نزدیک می‌شد. اما حواریون نمی‌توانستند معنی سخنان او را بفهمند.
141:7.9 (1594.3)
He sought mildly to impart to these apostles the truth that he had come on this bestowal mission, not to set an example for a few earth creatures, but to establish and demonstrate a standard of human life for all peoples upon all worlds throughout his entire universe. And this standard approached the highest perfection, even the final goodness of the Universal Father. But the apostles could not grasp the meaning of his words.
او اعلام کرد که آمده بود تا به عنوان یک آموزگار عمل کند، آموزگاری که از عالم بالا فرستاده شده بود تا حقیقت معنوی را به ذهن مادی عرضه کند. و این دقیقاً همان کاری است که او انجام داد؛ او یک آموزگار بود، نه یک موعظه‌گر. از دیدگاه بشری، پطرس موعظه‌گری بسیار مؤثرتر از عیسی بود. موعظۀ عیسی به دلیل شخصیت بی‌همتای او بسیار مؤثر بود، نه چنان به دلیل سخنوری گیرا یا جذابیت احساسی او. عیسی مستقیماً با روان انسانها سخن می‌گفت. او یک آموزگار روح انسان بود، اما از طریق ذهن. او با انسانها زندگی کرد.
141:7.10 (1594.4)
He announced that he had come to function as a teacher, a teacher sent from heaven to present spiritual truth to the material mind. And this is exactly what he did; he was a teacher, not a preacher. From the human viewpoint Peter was a much more effective preacher than Jesus. Jesus’ preaching was so effective because of his unique personality, not so much because of compelling oratory or emotional appeal. Jesus spoke directly to men’s souls. He was a teacher of man’s spirit, but through the mind. He lived with men.
در این فرصت بود که عیسی با اشاره به رهنمودهای پیش اعطاییِ برادر بهشتی‌اش، عمانوئیل، به پطرس، یعقوب، و یوحنا اعلام کرد که به واسطۀ حکم ”همیار عالی رتبه‌اش“، کارش در زمین از برخی جنبه‌ها محدود است. او به آنها گفت که آمده است تا خواست پدرش را به انجام رساند و فقط خواست پدرش. بدین ترتیب او که به واسطۀ یک هدف واحد قلبی انگیزه یافته بود، به واسطۀ شرارت در دنیا با اضطراب در ناراحتی به سر نمی‌برد.
141:7.11 (1594.5)
It was on this occasion that Jesus intimated to Peter, James, and John that his work on earth was in some respects to be limited by the commission of his “associate on high,” referring to the prebestowal instructions of his Paradise brother, Immanuel. He told them that he had come to do his Father’s will and only his Father’s will. Being thus motivated by a wholehearted singleness of purpose, he was not anxiously bothered by the evil in the world.
حواریون شروع به شناخت دوستیِ بی‌شائبۀ عیسی کرده بودند. اگر چه دستیابی به استاد آسان بود، همیشه او مستقل و برتر از همۀ موجودات بشری زندگی کرد. او حتی برای یک لحظه تحت استیلای هر نفوذ صرفاً انسانی یا در معرض داوری ضعیف انسان قرار نگرفت. او به افکار عمومی توجهی نکرد، و تحت نفوذ ستایش قرار نگرفت. او به ندرت درنگ نمود تا سوءتفاهمات را تصحیح کند یا از اظهارات غلط رنجیده شود. او هرگز از هیچ انسانی مشاوره نخواست؛ او هرگز درخواست دعا نکرد.
141:7.12 (1594.6)
The apostles were beginning to recognize the unaffected friendliness of Jesus. Though the Master was easy of approach, he always lived independent of, and above, all human beings. Not for one moment was he ever dominated by any purely mortal influence or subject to frail human judgment. He paid no attention to public opinion, and he was uninfluenced by praise. He seldom paused to correct misunderstandings or to resent misrepresentation. He never asked any man for advice; he never made requests for prayers.
یوحنا به روشنیِ بیشتر تشخیص می‌داد که به رغم تمام عطایای الهی او، بالاخره او انسان بود. عیسی به عنوان انسانی در میان انسانها زندگی کرد. او انسانها را درک می‌کرد، به آنها مهر می‌ورزید و می‌دانست چگونه آنها را مدیریت کند. او در زندگی شخصی خویش، بسیار انسانی بود، و با این وجود کاملاً بی‌عیب و نقص بود. و او همیشه عاری از خودخواهی بود.
اگر چه پطرس، یعقوب، و یوحنا نتوانستند بخش عمدۀ آنچه را که عیسی در این فرصت گفت بفهمند، سخنان مهرآمیز او در قلب آنها ماندگار شد، و پس از مصلوب شدن و رستاخیز او، آنها در خدمت روحانی متعاقب خویش بسیار غنی‌تر و شادمانتر پیش رفتند. شگفت‌آور نیست که این حواریون سخنان استاد را به طور کامل درک نمی‌کردند، زیرا او طرح یک عصر نوین را برای آنها برنامه‌ریزی می‌کرد.
141:7.15 (1595.1)
Although Peter, James, and John could not understand very much of what Jesus said on this occasion, his gracious words lingered in their hearts, and after the crucifixion and resurrection they came forth greatly to enrich and gladden their subsequent ministry. No wonder these apostles did not fully comprehend the Master’s words, for he was projecting to them the plan of a new age.
در طول چهار هفته اقامت در بِیت‌عَنْیا، در آن سوی رود اردن، آندریاس هر هفته چند بار حواریون را دو به دو برای یک یا دو روز به اریحا به مأموریت می‌فرستاد. یحیی ایمانداران زیادی در اریحا داشت، و اکثر آنها از آموزشهای پیشرفته‌تر عیسی و حواریونش استقبال می‌کردند. در این دیدارهای اریحا، حواریون به طور خاص شروع به اجرای فرامین عیسی برای خدمت به بیماران نمودند؛ آنها از هر خانه در شهر دیدار کردند و تلاش کردند هر شخص مبتلا را تسلی دهند.
141:8.1 (1595.2)
Throughout the four weeks’ sojourn at Bethany beyond Jordan, several times each week Andrew would assign apostolic couples to go up to Jericho for a day or two. John had many believers in Jericho, and the majority of them welcomed the more advanced teachings of Jesus and his apostles. On these Jericho visits the apostles began more specifically to carry out Jesus’ instructions to minister to the sick; they visited every house in the city and sought to comfort every afflicted person.
حواریون برخی کارهای همگانی را در اریحا انجام دادند، اما تلاشهای آنها عمدتاً یک ماهیت بی‌سر و صدا و شخصی داشت. آنها اکنون به این اکتشاف دست یافتند که خبر خوش پادشاهی برای بیماران بسیار تسکین دهنده است؛ و این که پیام آنها برای مبتلایان شفا دهنده است. و در اریحا بود که فرامین عیسی به دوازده تن برای موعظۀ بشارت پادشاهی و خدمت به مبتلایان در ابتدا به طور کامل به اجرا در آمد.
141:8.2 (1595.3)
The apostles did some public work in Jericho, but their efforts were chiefly of a more quiet and personal nature. They now made the discovery that the good news of the kingdom was very comforting to the sick; that their message carried healing for the afflicted. And it was in Jericho that Jesus’ commission to the twelve to preach the glad tidings of the kingdom and minister to the afflicted was first fully carried into effect.
آنها در مسیر رفتن به اورشلیم در اریحا توقف کردند و هیئتی از بین‌النهرین که برای مشورت با عیسی آمده بود به آنها رسیدند. حواریون برنامه داشتند فقط یک روز را در اینجا بگذرانند، اما هنگامی که این جویندگان حقیقت از شرق از راه رسیدند، عیسی سه روز را با آنها گذراند، و آنها با آگاهی یافتن از حقایق جدیدِ پادشاهی آسمان با شادی به خانه‌های گوناگون خویش در امتداد رود فرات بازگشتند.
141:8.3 (1595.4)
They stopped in Jericho on the way up to Jerusalem and were overtaken by a delegation from Mesopotamia that had come to confer with Jesus. The apostles had planned to spend but a day here, but when these truth seekers from the East arrived, Jesus spent three days with them, and they returned to their various homes along the Euphrates happy in the knowledge of the new truths of the kingdom of heaven.
در دوشنبه، آخرین روز ماه مارس، عیسی و حواریون سفر خود را به بالای تپه‌ها به سوی اورشلیم آغاز نمودند. ایلعازرِ بِیت‌عَنْیا برای دیدن عیسی دو بار به سمت پایین به رود اردن رفته بود، و هر ترتیبی داده شده بود که تا وقتی استاد و حواریونش مایل به ماندن در اورشلیم هستند نزد ایلعازر و خواهرانش در بِیت‌عَنْیا اقامت داشته باشند.
141:9.1 (1595.5)
On Monday, the last day of March, Jesus and the apostles began their journey up the hills toward Jerusalem. Lazarus of Bethany had been down to the Jordan twice to see Jesus, and every arrangement had been made for the Master and his apostles to make their headquarters with Lazarus and his sisters at Bethany as long as they might desire to stay in Jerusalem.
شاگردان یحیی در بِیت‌عَنْیا در فراسوی رود اردن ماندند. آنها توده‌های مردم را آموزش و تعمید می‌دادند، از این رو هنگامی که عیسی به منزل ایلعازر رسید، فقط توسط آن دوازده تن همراهی می‌شد. عیسی و حواریون برای پنج روز در اینجا اقامت داشتند، و پیش از عزیمت به اورشلیم برای عید فصح به استراحت و تجدید قوا پرداختند. این یک رخداد بزرگ در زندگی مارتا و مریم بود که استاد و حواریونش در منزل برادرشان بمانند و در آنجا بتوانند به رفع نیازهای آنها بپردازند.
141:9.2 (1595.6)
The disciples of John remained at Bethany beyond the Jordan, teaching and baptizing the multitudes, so that Jesus was accompanied only by the twelve when he arrived at Lazarus’s home. Here Jesus and the apostles tarried for five days, resting and refreshing themselves before going on to Jerusalem for the Passover. It was a great event in the lives of Martha and Mary to have the Master and his apostles in the home of their brother, where they could minister to their needs.