کتاب یورنشیا
I. بخش اول - جهان مرکزی و ابرجهانها
مقالۀ 2
طبیعت خداوند
طبیعت خداوند
تا میزانی که بالاترین درک ممکن انسان از خداوند در حیطۀ تصور و کمال مطلوب بشر از یک شخصیت آغازین و بیکران می‌گنجد، مطالعة برخی از ویژگیهای طبیعت الهی که سرشت الوهیت را تشکیل می‌دهد جایز است و ممکن است یاری دهنده باشد. طبیعت خداوند از طریق آشکارسازی پدر که میکائیل نبادان در آموزشهای گوناگون خود و در زندگی عالی انسانی خود در جسم نمایان ساخت به بهترین نحو می‌تواند تفهیم شود. طبیعت الهی همچنین در صورتی می‌تواند توسط انسان بهتر تفهیم شود که او خود را به عنوان یک فرزند خداوند تلقی نموده و به آفرینندۀ بهشتی به عنوان یک پدر معنوی راستین بنگرد.
2:0.1 (33.1)
INASMUCH as man’s highest possible concept of God is embraced within the human idea and ideal of a primal and infinite personality, it is permissible, and may prove helpful, to study certain characteristics of the divine nature which constitute the character of Deity. The nature of God can best be understood by the revelation of the Father which Michael of Nebadon unfolded in his manifold teachings and in his superb mortal life in the flesh. The divine nature can also be better understood by man if he regards himself as a child of God and looks up to the Paradise Creator as a true spiritual Father.
طبیعت خداوند را می‌توان در مکاشفه‌ای از اندیشه‌های متعالی مورد مطالعه قرار داد. سیرت الهی را می‌توان به صورت تصویری از ایده‌آلهای ملکوتی در نظر گرفت. اما روشنگرترین و از لحاظ معنوی تهذیب کننده‌ترین مکاشفۀ طبیعت الهی باید در درک زندگی مذهبی عیسی ناصری، هم پیش و هم پس از نیل او به آگاهی کامل از ربانیت یافت شود. اگر زندگیِ در جسم ظهور یافتۀ میکائیل به عنوان زمینه‌ای برای آشکارسازی خداوند به انسان در نظر گرفته شود، ما می‌توانیم تلاش کنیم تا برخی از تصورات و ایده‌آلها را پیرامون طبیعت الهی که احتمالاً ممکن است به روشن‌سازی و یگانه‌سازیِ بیشترِ درک انسان از طبیعت و ویژگی شخصیت پدر جهانی کمک کند، با سمبلهای لغوی بشری بیان کنیم.
2:0.2 (33.2)
The nature of God can be studied in a revelation of supreme ideas, the divine character can be envisaged as a portrayal of supernal ideals, but the most enlightening and spiritually edifying of all revelations of the divine nature is to be found in the comprehension of the religious life of Jesus of Nazareth, both before and after his attainment of full consciousness of divinity. If the incarnated life of Michael is taken as the background of the revelation of God to man, we may attempt to put in human word symbols certain ideas and ideals concerning the divine nature which may possibly contribute to a further illumination and unification of the human concept of the nature and the character of the personality of the Universal Father.
ما به دلیل ظرفیت محدود ذهن انسان در تمامی تلاشهایمان برای بسط دادن و معنوی ساختن ایدۀ بشر از خداوند، به طرز فاحشی در محدودیت قرار داریم. ما همچنین به دلیل محدودیتهای زبان و به لحاظ فقر مطالبی که می‌توان در تلاشهایمان برای توصیف ارزشهای الهی و برای عرضۀ معانی معنوی به ذهن متناهی و فانی انسان به منظور توضیح یا مقایسه از آنها استفاده نمود، در اجرای مأموریت خود به طور جدی در محدودیت قرار داریم. تمامی تلاشهای ما برای بسط ایدۀ انسان از خداوند، اگر به خاطر این واقعیت نبود که ذهن فانی توسط تنظیم کنندۀ اعطاییِ پدر جهانی مورد سکنی واقع شده و توسط روح حقیقتِ پسر آفریننده رسوخ یافته است، تقریباً بیهوده می‌بود. از این رو، با اتکا به حضور این روحهای الهی در قلب انسان برای کمک به بسط مفهوم خداوند، من اجرای حکم خود را در تلاش برای توصیف بیشتر طبیعت خداوند برای ذهن انسان با مسرت به عهده می‌گیرم.
2:0.3 (33.3)
In all our efforts to enlarge and spiritualize the human concept of God, we are tremendously handicapped by the limited capacity of the mortal mind. We are also seriously handicapped in the execution of our assignment by the limitations of language and by the poverty of material which can be utilized for purposes of illustration or comparison in our efforts to portray divine values and to present spiritual meanings to the finite, mortal mind of man. All our efforts to enlarge the human concept of God would be well-nigh futile except for the fact that the mortal mind is indwelt by the bestowed Adjuster of the Universal Father and is pervaded by the Truth Spirit of the Creator Son. Depending, therefore, on the presence of these divine spirits within the heart of man for assistance in the enlargement of the concept of God, I cheerfully undertake the execution of my mandate to attempt the further portrayal of the nature of God to the mind of man.
”بیکران را لمس نموده، ولی نمی‌توانیم به او دست یابیم. رد پاهای الهی شناخته شده نیستند.“ ”درک او بی‌پایان و عظمت او جستجو ناپذیر است.“ نور خیره کنندۀ حضور پدر چنان است که برای مخلوقات دون پایۀ او ظاهراً وی ”در تاریکی ضخیمی سکونت دارد.“ نه فقط اندیشه‌ها و طرحهای او کشف نکردنی است، بلکه ”او کارهای بزرگ و شگرف بیشماری انجام می‌دهد.“ ”خداوند بزرگ است؛ ما او را درک نمی‌کنیم، و تعداد سالهای او را نیز نمی‌توان دریافت.“ ”آیا خداوند به راستی در زمین سکنی خواهد گزید؟ بنگرید، فلک (جهان) و فلک افلاک (جهان جهانها) نمی‌توانند او را در بر گیرند.“ ”چقدر قضاوتهای او جستجو ناپذیر و راههای او فراتر از دریافتن است!“
2:1.1 (33.4)
“Touching the Infinite, we cannot find him out. The divine footsteps are not known.” “His understanding is infinite and his greatness is unsearchable.” The blinding light of the Father’s presence is such that to his lowly creatures he apparently “dwells in the thick darkness.” Not only are his thoughts and plans unsearchable, but “he does great and marvelous things without number.” “God is great; we comprehend him not, neither can the number of his years be searched out.” “Will God indeed dwell on the earth? Behold, the heaven (universe) and the heaven of heavens (universe of universes) cannot contain him.” “How unsearchable are his judgments and his ways past finding out!”
”تنها یک خدا وجود دارد، پدر بیکران، که یک آفرینندۀ وفادار نیز هست.“ ”آفریدگار الهی همچنین حل و فصل کنندة جهانی، سرچشمه و مقصد روانها است. او روان متعالی است، ذهن آغازین، و روح نامحدود تمامی آفرینش.“ ”کنترل کنندۀ بزرگ مرتکب اشتباه نمی‌شود. او در شکوه و جلال می‌درخشد.“ ”خدای آفریننده کاملاً عاری از ترس و عداوت است. او فناناپذیر، جاودان، خود-موجود، الهی، و پربرکت است.“ ”جد آسمانی تمامی چیزها چقدر پاک و زیبا، چقدر ژرف و غیرقابل درک است!“ ”بیکران از این نظر که انسانها را از خود بهره‌مند می‌سازد عالی‌ترین است. او آغاز و پایان است، پدرِ هر مقصود نیک و کامل.“ ”با خداوند همه چیز امکان‌پذیر است؛ آفریدگار جاودان علت علتها است.“
2:1.2 (34.1)
“There is but one God, the infinite Father, who is also a faithful Creator.” “The divine Creator is also the Universal Disposer, the source and destiny of souls. He is the Supreme Soul, the Primal Mind, and the Unlimited Spirit of all creation.” “The great Controller makes no mistakes. He is resplendent in majesty and glory.” “The Creator God is wholly devoid of fear and enmity. He is immortal, eternal, self-existent, divine, and bountiful.” “How pure and beautiful, how deep and unfathomable is the supernal Ancestor of all things!” “The Infinite is most excellent in that he imparts himself to men. He is the beginning and the end, the Father of every good and perfect purpose.” “With God all things are possible; the eternal Creator is the cause of causes.”
2:1.3 (34.2)
Notwithstanding the infinity of the stupendous manifestations of the Father’s eternal and universal personality, he is unqualifiedly self-conscious of both his infinity and eternity; likewise he knows fully his perfection and power. He is the only being in the universe, aside from his divine co-ordinates, who experiences a perfect, proper, and complete appraisal of himself.
پدر دائماً و به طور بی‌وقفه نیاز متغیر درخواست برای خود را آن گونه که گاه به گاه در بخشهای مختلف جهان بنیادینِ او تغییر می‌یابد تأمین می‌کند. خدای بزرگ خود را می‌شناسد و درک می‌کند؛ او نسبت به تمامی ویژگیهای کمال بنیادین خویش بی‌نهایت خودآگاه است. خداوند یک حادثۀ کیهانی نیست؛ او یک آزمایشگر جهانی هم نیست. فرمانروایان جهان ممکن است به ماجراجویی مبادرت ورزند؛ پدران کوکبه ممکن است آزمایش کنند؛ سرپرستان سیستم ممکن است تمرین کنند؛ اما پدر جهانی از آغاز انتها را می‌بیند، و طرح الهی و مقصود جاودانۀ او در واقع در بر گیرنده و شامل تمامی تجربیات و تمامی ماجراهای تمام موجودات تحت فرمان او در هر کره، سیستم، و کوکبه در هر جهان قلمروهای پهناور او می‌باشد.
2:1.4 (34.3)
The Father constantly and unfailingly meets the need of the differential of demand for himself as it changes from time to time in various sections of his master universe. The great God knows and understands himself; he is infinitely self-conscious of all his primal attributes of perfection. God is not a cosmic accident; neither is he a universe experimenter. The Universe Sovereigns may engage in adventure; the Constellation Fathers may experiment; the system heads may practice; but the Universal Father sees the end from the beginning, and his divine plan and eternal purpose actually embrace and comprehend all the experiments and all the adventures of all his subordinates in every world, system, and constellation in every universe of his vast domains.
و همة اینها مستلزم چنین ترتیباتی برای تماس و ارتباط با مخلوقات گوناگون اوست، که اول در شخصیتهای پسران بهشتی خداوند مقرر شده است؛ شخصیتهایی که گرچه در ربانیت کامل هستند، اغلب در طبیعتِ عینیِ جسم و خون نژادهای سیاره‌ای نیز سهیم شده، و یکی از شما و با شما یکی می‌شوند؛ بدین ترتیب چنان که واقع شد، خداوند انسان می‌شود، همان گونه که در اعطای میکائیل رخ داد، که به طور متناوب پسر خدا و پسر انسان خوانده می‌شد. و دوم، شخصیتهای روح بیکران هستند، رسته‌های گوناگون گروههای فرشتگان سراف و سایر موجودات آسمانی هوشمند که به موجودات مادی دون منشأ نزدیک می‌شوند و به طرق بسیار به آنان کمک معنوی داده و به آنها خدمت می‌کنند. و سوم، ناصحان اسرارآمیزِ غیرشخصی، تنظیم کنندگان فکر هستند، هدیۀ واقعی خود خدای بزرگ که برای سکنی گزیدن در انسانهای همانند یورنشیا اعزام شده و بدون اعلان و بدون توضیح فرستاده شده‌اند. آنها با سخاوتی بی‌پایان از قله‌های جلال فرود می‌آیند تا اذهان متواضع آن انسانهایی را که از ظرفیت خداشناسی یا از پتانسیل آن برخوردارند مستفیض نموده و در آنها سکنی گزینند.
2:1.7 (34.6)
And all this necessitates such arrangements for contact and communication with his manifold creatures as have been ordained, first, in the personalities of the Paradise Sons of God, who, although perfect in divinity, also often partake of the nature of the very flesh and blood of the planetary races, becoming one of you and one with you; thus, as it were, God becomes man, as occurred in the bestowal of Michael, who was called interchangeably the Son of God and the Son of Man. And second, there are the personalities of the Infinite Spirit, the various orders of the seraphic hosts and other celestial intelligences who draw near to the material beings of lowly origin and in so many ways minister to them and serve them. And third, there are the impersonal Mystery Monitors, Thought Adjusters, the actual gift of the great God himself sent to indwell such as the humans of Urantia, sent without announcement and without explanation. In endless profusion they descend from the heights of glory to grace and indwell the humble minds of those mortals who possess the capacity for God-consciousness or the potential therefor.
پدر بهشتی به این شیوه‌ها و بسیاری شیوه‌های دیگر، از راههایی که برای شما ناشناخته و کاملاً فراتر از درک متناهی هستند، به گونه‌ای مهرآمیز و مشتاقانه بیکرانی خود را کاهش می‌دهد و یا تعدیل می‌کند، رقیق می‌سازد، و تقلیل می‌دهد تا بتواند به ذهن متناهی فرزندان مخلوق خود نزدیکتر شود. و بدین ترتیب، پدر بیکران از طریق یک سری توزیعات شخصیتی که به صورت کاهنده‌ای مطلق هستند قادر است از تماس نزدیک با موجودات هوشمند گوناگون بسیاری از قلمروهای جهان پهناور خویش برخوردار شود.
2:1.8 (35.1)
In these ways and in many others, in ways unknown to you and utterly beyond finite comprehension, does the Paradise Father lovingly and willingly downstep and otherwise modify, dilute, and attenuate his infinity in order that he may be able to draw nearer the finite minds of his creature children. And so, through a series of personality distributions which are diminishingly absolute, the infinite Father is enabled to enjoy close contact with the diverse intelligences of the many realms of his far-flung universe.
او همة این کارها را بدون این که ذره‌ای از حقیقت و واقعیتِ بیکرانی، ابدیت، و آغازین بودن او کاسته شود، انجام داده است، اکنون انجام می‌دهد، و برای همیشه مستمراً انجام خواهد داد. و این چیزها به رغم دشواری درک آنها و رازی که آنها در آن نهفته‌اند، یا عدم امکان فهم کامل آنها توسط مخلوقات، نظیر آنهایی که در یورنشیا زندگی می‌کنند، مطلقاً حقیقت دارند.
2:1.9 (35.2)
All this he has done and now does, and evermore will continue to do, without in the least detracting from the fact and reality of his infinity, eternity, and primacy. And these things are absolutely true, notwithstanding the difficulty of their comprehension, the mystery in which they are enshrouded, or the impossibility of their being fully understood by creatures such as dwell on Urantia.
از آنجا که اولین پدر در طرحهای خویش بیکران و در مقاصد خویش ابدی است، ذاتاً برای هر موجود متناهی غیرممکن است که همواره این طرحها و مقاصد الهی را در تمامیتشان بفهمد یا درک کند. انسان فانی فقط گاه و بیگاه، اینجا و آنجا، می‌تواند به مقاصد پدر چنان که در رابطه با به انجام رساندن طرح صعود مخلوق در سطوح پی در پی پیشرفت جهانی آن آشکار می‌شود نظری اجمالی بیفکند. اگر چه انسان قادر نیست مفهوم بیکرانی را دریابد، پدر بیکران به طور قطع تمام محدودیتهای همۀ فرزندانش را در تمامی جهانها کاملاً درک می‌کند و به گونه‌ای مهرآمیز پذیرا می‌شود.
2:1.10 (35.3)
Because the First Father is infinite in his plans and eternal in his purposes, it is inherently impossible for any finite being ever to grasp or comprehend these divine plans and purposes in their fullness. Mortal man can glimpse the Father’s purposes only now and then, here and there, as they are revealed in relation to the outworking of the plan of creature ascension on its successive levels of universe progression. Though man cannot encompass the significance of infinity, the infinite Father does most certainly fully comprehend and lovingly embrace all the finity of all his children in all universes.
پدر با تعداد کثیری از موجودات بالاتر بهشت در ربانیت و ابدیت سهیم است، ولی ما تردید داریم که بیکرانی و به تبع آن برتری جهانی با کسی به غیر از همتایان همردیف تثلیث بهشتی او به طور کامل به اشتراک گذاشته شود. بیکرانیِ شخصیتی باید ضرورتاً تمامی محدودیتهای شخصیتی را در بر گیرد؛ از این رو این حقیقت — حقیقت عینی — این آموزش است که اعلام می‌کند: ”ما در او زندگی می‌کنیم و حرکت می‌کنیم و هستی داریم.“ آن ذره از الوهیتِ نابِ پدر جهانی که در انسان فانی ساکن است، بخشی از بیکرانیِ اولین منبع و مرکز بزرگ، پدرِ پدرها، می‌باشد.
2:1.11 (35.4)
Divinity and eternity the Father shares with large numbers of the higher Paradise beings, but we question whether infinity and consequent universal primacy is fully shared with any save his co-ordinate associates of the Paradise Trinity. Infinity of personality must, perforce, embrace all finitude of personality; hence the truth—literal truth—of the teaching which declares that “In Him we live and move and have our being.” That fragment of the pure Deity of the Universal Father which indwells mortal man is a part of the infinity of the First Great Source and Center, the Father of Fathers.
حتی پیامبران باستانی شما نیز طبیعت جاودان، بدون آغاز، بی‌پایان، و دایره‌وار پدر جهانی را درک می‌کردند. خداوند عملاً و به طور ابدی در جهان جهانهای خویش حضور دارد. او با تمام اقتدار مطلق و عظمت جاودانۀ خود در لحظۀ حال سکونت دارد. ”پدر در خود حیات دارد، و این حیات، زندگی جاودان است.“ در سراسر اعصار جاودان، پدر بوده است که ”به همه حیات می‌بخشد.“ در راستی الهی، کمال بی‌نهایت وجود دارد. ”من خداوند هستم؛ من تغییر نمی‌کنم.“ دانش ما از جهان جهانها آشکار می‌سازد که نه تنها او پدر نورها است، بلکه در مدیریت او در امور بین سیاره‌ای ”هیچ تغییر یا نشانی از تغییر وجود ندارد.“ او ”پایان را از آغاز اعلام می‌کند.“ او می‌گوید: ”نظر من پابرجا است؛ من تمامی آنچه را که بر آن خرسندم مطابق مقصود جاودانه که در پسرم در نظر گرفته‌ام به انجام می‌رسانم.“ از این رو برنامه‌ها و مقاصد اولین منبع و مرکز مانند خود او هستند: جاودان، کامل، و تا ابد تغییرناپذیر.
2:2.1 (35.5)
Even your olden prophets understood the eternal, never-beginning, never-ending, circular nature of the Universal Father. God is literally and eternally present in his universe of universes. He inhabits the present moment with all his absolute majesty and eternal greatness. “The Father has life in himself, and this life is eternal life.” Throughout the eternal ages it has been the Father who “gives to all life.” There is infinite perfection in the divine integrity. “I am the Lord; I change not.” Our knowledge of the universe of universes discloses not only that he is the Father of lights, but also that in his conduct of interplanetary affairs there “is no variableness neither shadow of changing.” He “declares the end from the beginning.” He says: “My counsel shall stand; I will do all my pleasures” “according to the eternal purpose which I purposed in my Son.” Thus are the plans and purposes of the First Source and Center like himself: eternal, perfect, and forever changeless.
در فرامین پدر نهایت تکمیل یافتگی و کمال سرشار وجود دارد. ”هر چه خداوند انجام دهد همیشگی است؛ هیچ چیز نمی‌تواند به آن اضافه شده و یا چیزی از آن کسر شود.“ پدر جهانی از مقاصد اولیۀ خرد و کمال خویش پشیمان نمی‌شود. برنامه‌های او پابرجا و نظر او تغییرناپذیر است، ضمن این که اعمال او الهی و خطاناپذیر هستند. ”هزار سال در دیدۀ او آنگاه که سپری شود چون دیروز و به سان پاسی در شب است.“ کمال ربانیت و عظمت ابدیت پیوسته در ورای درک کامل ذهن محدود انسان فانی است.
2:2.2 (35.6)
There is finality of completeness and perfection of repleteness in the mandates of the Father. “Whatsoever God does, it shall be forever; nothing can be added to it nor anything taken from it.” The Universal Father does not repent of his original purposes of wisdom and perfection. His plans are steadfast, his counsel immutable, while his acts are divine and infallible. “A thousand years in his sight are but as yesterday when it is past and as a watch in the night.” The perfection of divinity and the magnitude of eternity are forever beyond the full grasp of the circumscribed mind of mortal man.
واکنشهای یک خدای تغییرناپذیر، در اجرای مقصود جاودانۀ او، ممکن است به نظر رسد که مطابق رویکرد متغیر و اذهان دگرگون شوندة مخلوقات هوشمند او تغییر می‌کند؛ یعنی ممکن است در ظاهر و به طور سطحی تغییر کند؛ اما در زیر سطح و زیر تمامی جلوه‌های ظاهری، مقصود تغییرناپذیر، طرح پایدار خدای جاودان پیوسته موجود است.
2:2.3 (36.1)
The reactions of a changeless God, in the execution of his eternal purpose, may seem to vary in accordance with the changing attitude and the shifting minds of his created intelligences; that is, they may apparently and superficially vary; but underneath the surface and beneath all outward manifestations, there is still present the changeless purpose, the everlasting plan, of the eternal God.
کمال آغازین خداوند شامل یک نیکی پنداشته شده نیست بلکه در کمالِ ذاتیِ خوبیِ طبیعتِ الهیِ او است. او نهایی، کامل، و غایت کمال است. در زیبایی و کمال سیرت نیکوی او هیچ کمبودی وجود ندارد. و تمام طرح وجودهای زنده در کرات فضا در هدف الهی ارتقاءِ همة مخلوقات اراده‌مند به مقصد والای تجربۀ سهیم شدن در کمال بهشتی پدر متمرکز است. خداوند نه خود محور و نه خود شامل است. او هرگز از اعطای خود به همة مخلوقاتِ خودآگاهِ جهانِ پهناورِ جهانها باز نمی‌ایستد.
2:2.5 (36.3)
God’s primal perfection consists not in an assumed righteousness but rather in the inherent perfection of the goodness of his divine nature. He is final, complete, and perfect. There is no thing lacking in the beauty and perfection of his righteous character. And the whole scheme of living existences on the worlds of space is centered in the divine purpose of elevating all will creatures to the high destiny of the experience of sharing the Father’s Paradise perfection. God is neither self-centered nor self-contained; he never ceases to bestow himself upon all self-conscious creatures of the vast universe of universes.
خداوند به طور ابدی و بی‌نهایت کامل است. او شخصاً نمی‌تواند عدم کمال را به عنوان تجربۀ خود از سر بگذراند، اما او در آگاهی از تمام تجارب عدم کمال کلیۀ مخلوقاتِ در حال تقلای جهانهای تکاملی تمامی پسران آفرینندۀ بهشتی سهیم است. لمس شخصی و رهایی‌بخشِ خداوندِ کمال بر قلبها سایه می‌افکند و طبیعت همة آن مخلوقات فانی را که به سطح جهانی بصیرت اخلاقی فراز یافته‌اند در بر می‌گیرد. پدر جهانی از این راه و نیز از طریق تماسهای حضور الهی، عملاً در تجربه با عدم بلوغ و عدم کمال در سیر تکاملی هر موجود اخلاقیِ کل جهان شرکت می‌کند.
2:2.6 (36.4)
God is eternally and infinitely perfect, he cannot personally know imperfection as his own experience, but he does share the consciousness of all the experience of imperfectness of all the struggling creatures of the evolutionary universes of all the Paradise Creator Sons. The personal and liberating touch of the God of perfection overshadows the hearts and encircuits the natures of all those mortal creatures who have ascended to the universe level of moral discernment. In this manner, as well as through the contacts of the divine presence, the Universal Father actually participates in the experience with immaturity and imperfection in the evolving career of every moral being of the entire universe.
2:2.7 (36.5)
Human limitations, potential evil, are not a part of the divine nature, but mortal experience with evil and all man’s relations thereto are most certainly a part of God’s ever-expanding self-realization in the children of time—creatures of moral responsibility who have been created or evolved by every Creator Son going out from Paradise.
خداوند درستکار است؛ از این رو عادل است. ”خداوند در همۀ راههای خود درستکار است.“ ”خداوند می‌گوید: من هر کاری را که انجام داده‌ام بی‌دلیل انجام نداده‌ام.“ ”قضاوتهای خداوند تماماً راستین و نیکو است.“ عدالت پدر جهانی نمی‌تواند از اعمال و کارهای مخلوقاتش تأثیر پذیرد، ”زیرا در پروردگار، خدای ما، هیچ بی‌عدالتی، هیچ جانبداری از اشخاص، و هیچ هدیه‌پذیری وجود ندارد.“
2:3.1 (36.6)
God is righteous; therefore is he just. “The Lord is righteous in all his ways.” “‘I have not done without cause all that I have done,’ says the Lord.” “The judgments of the Lord are true and righteous altogether.” The justice of the Universal Father cannot be influenced by the acts and performances of his creatures, “for there is no iniquity with the Lord our God, no respect of persons, no taking of gifts.”
چه بیهوده است که از چنین خدایی برای تغییر فرامین تغییرناپذیرش درخواستهای کودکانه به عمل آوریم تا بتوانیم از پیامدهای عادلانۀ عملکرد قوانین خردمندانۀ طبیعی و احکام معنوی نیکویش اجتناب ورزیم! ”فریب نخورید؛ خداوند مورد استهزا قرار نمی‌گیرد، زیرا انسان هر چه بکارد، همان را نیز درو خواهد کرد.“ درست است، حتی در عدالتِ درو کردن خرمن خطاکاری، این عدل الهی همیشه با شفقت تعدیل می‌شود. داور ابدی خرد بیکرانی است که نسبتهای عدالت و رحمت را که در هر موقعیت مشخص تخصیص داده خواهد شد تعیین می‌کند. بزرگترین مجازات (در واقع پیامد اجتناب ناپذیر) برای خطاکاری و شورش تعمدی بر ضد حکومت خداوند، از دست دادن وجود به عنوان تابع جداگانۀ آن حکومت می‌باشد. نتیجۀ نهایی گناه با تمامی وجود نابودی است. در تحلیل نهایی، چنین افرادی که با گناه تعیین هویت شده‌اند از طریق در بر گرفتن شرارت با کاملاً غیرواقعی شدن، خود را نابود ساخته‌اند. با این حال، ناپدید شدن عملی چنین مخلوقی تا زمان اجابت کامل حکم صادرۀ عدالت جاری در آن جهان همیشه به تعویق می‌افتد.
2:3.2 (36.7)
How futile to make puerile appeals to such a God to modify his changeless decrees so that we can avoid the just consequences of the operation of his wise natural laws and righteous spiritual mandates! “Be not deceived; God is not mocked, for whatsoever a man sows that shall he also reap.” True, even in the justice of reaping the harvest of wrongdoing, this divine justice is always tempered with mercy. Infinite wisdom is the eternal arbiter which determines the proportions of justice and mercy which shall be meted out in any given circumstance. The greatest punishment (in reality an inevitable consequence) for wrongdoing and deliberate rebellion against the government of God is loss of existence as an individual subject of that government. The final result of wholehearted sin is annihilation. In the last analysis, such sin-identified individuals have destroyed themselves by becoming wholly unreal through their embrace of iniquity. The factual disappearance of such a creature is, however, always delayed until the ordained order of justice current in that universe has been fully complied with.
حکم پایان دادن وجود معمولاً در هنگام قضاوت دوره‌ای یا تاریخیِ قلمرو یا قلمروها صادر می‌شود. در کره‌ای نظیر یورنشیا این امر در پایان یک دورة سیاره‌ای رخ می‌دهد. پایان دادن وجود در چنین اوقاتی توسط عمل هماهنگ کلیۀ دادگاههای حوزۀ قضایی که از شورای سیاره‌ای تا دادگاههای پسر آفریننده و تا محکمات دادرسی قدمای ایامها امتداد می‌یابد می‌تواند صادر شود. حکم نابودی در دادگاههای بالاتر ابرجهان به دنبال تأیید ناگسستنی اعلام جرم که از کرۀ محل اقامت فرد خطاکار سرچشمه می‌گیرد منشأ می‌یابد؛ و آنگاه، وقتی که فتوای نابودی در بالا تأیید شد، اجرای آن توسط عمل مستقیم آن قضاتی که در مقر مرکزی ابرجهان اقامت دارند، و از آنجا عمل می‌کنند، انجام می‌شود.
2:3.3 (37.1)
Cessation of existence is usually decreed at the dispensational or epochal adjudication of the realm or realms. On a world such as Urantia it comes at the end of a planetary dispensation. Cessation of existence can be decreed at such times by co-ordinate action of all tribunals of jurisdiction, extending from the planetary council up through the courts of the Creator Son to the judgment tribunals of the Ancients of Days. The mandate of dissolution originates in the higher courts of the superuniverse following an unbroken confirmation of the indictment originating on the sphere of the wrongdoer’s residence; and then, when sentence of extinction has been confirmed on high, the execution is by the direct act of those judges residential on, and operating from, the headquarters of the superuniverse.
هنگامی که این حکم در نهایت تأیید شد، موجودی که با گناه تعیین هویت شده فوراً طوری می‌شود که گویا هرگز وجود نداشته است. از چنین عاقبتی برخاستن از مرگ وجود ندارد؛ آن همیشگی و ابدی است. عوامل زندۀ انرژی که هویت را شکل می‌دهند از طریق دگرگونی زمان و تغییر شکل فضا به پتانسیلهای کیهانی که زمانی از آنجا پدیدار شده بودند تبدیل می‌شوند. اما در رابطه با شخصیت فرد شرور، به دلیل ناکامی مخلوق در اتخاذ آن انتخابها و تصمیمات نهایی که زندگی جاودان را تضمین می‌کرد، او از یک وسیلۀ حیات مداوم محروم می‌شود. وقتی که در بر گرفتن مداوم گناه توسط ذهن مربوطه به خود-شناسایی کامل با شرارت منجر شود، آنگاه به دنبال خاتمۀ حیات، به دنبال نابودی کیهانی، چنین شخصیت منزوی جذب روح‌الارواح آفرینش شده، و بخشی از تجربۀ در حال تکامل ایزد متعال می‌شود. او دیگر هیچگاه به عنوان یک شخصیت پدیدار نمی‌شود؛ هویت او طوری می‌شود که گویا هرگز وجود نداشته است. در مورد شخصیتی که تنظیم کننده در او ساکن است، ارزشهای معنویِ تجربی در واقعیتِ تنظیم کنندۀ ادامه دهنده بقا می‌یابند.
2:3.4 (37.2)
When this sentence is finally confirmed, the sin-identified being instantly becomes as though he had not been. There is no resurrection from such a fate; it is everlasting and eternal. The living energy factors of identity are resolved by the transformations of time and the metamorphoses of space into the cosmic potentials whence they once emerged. As for the personality of the iniquitous one, it is deprived of a continuing life vehicle by the creature’s failure to make those choices and final decisions which would have assured eternal life. When the continued embrace of sin by the associated mind culminates in complete self-identification with iniquity, then upon the cessation of life, upon cosmic dissolution, such an isolated personality is absorbed into the oversoul of creation, becoming a part of the evolving experience of the Supreme Being. Never again does it appear as a personality; its identity becomes as though it had never been. In the case of an Adjuster-indwelt personality, the experiential spirit values survive in the reality of the continuing Adjuster.
در هر کشمکش جهانی میان سطوح عینی واقعیت، در نهایت شخصیت سطح بالاتر بر شخصیت سطح پایین‌تر پیروز خواهد شد. این نتیجۀ اجتناب‌ناپذیرِ جدالهای جهانی ذاتیِ این واقعیت است که ربانیتِ کیفیت برابر با درجۀ اصالت یا واقعیتِ هر مخلوقِ دارای اراده است. شرارت محض، خطای کامل، گناه عمدی، و تبهکاری تمام عیار ذاتاً و به طور اتوماتیک انتحاری هستند. چنین رفتارهای غیرواقعیِ کیهانی فقط به خاطر رحمت و بردباری گذرای موکول به عمل مکانیسمهای تعیین عدالت و دادجویانۀ دادگاههای جهان برای انجام قضاوت عادلانه می‌توانند در جهان باقی بمانند.
2:3.5 (37.3)
In any universe contest between actual levels of reality, the personality of the higher level will ultimately triumph over the personality of the lower level. This inevitable outcome of universe controversy is inherent in the fact that divinity of quality equals the degree of reality or actuality of any will creature. Undiluted evil, complete error, willful sin, and unmitigated iniquity are inherently and automatically suicidal. Such attitudes of cosmic unreality can survive in the universe only because of transient mercy-tolerance pending the action of the justice-determining and fairness-finding mechanisms of the universe tribunals of righteous adjudication.
حکومت پسران آفریننده در جهانهای محلی حکومتی مبتنی بر آفرینش و معنویت بخشیدن است. این پسران خود را وقف اجرای مؤثر طرح بهشتی صعود تدریجی انسان فانی، توانبخشی یاغیان و خطا اندیشان می‌کنند، اما وقتی که تمام این تلاشهای مهرآمیز در نهایت و برای همیشه مورد پذیرش واقع نشدند، حکم نهایی نابودی توسط نیروهایی که تحت حوزۀ قضایی قدمای ایامها عمل می‌کنند اجرا می‌شود.
2:3.6 (37.4)
The rule of the Creator Sons in the local universes is one of creation and spiritualization. These Sons devote themselves to the effective execution of the Paradise plan of progressive mortal ascension, to the rehabilitation of rebels and wrong thinkers, but when all such loving efforts are finally and forever rejected, the final decree of dissolution is executed by forces acting under the jurisdiction of the Ancients of Days.
ترحم به سادگی عدالت تعدیل شده با آن خردی است که از کمال دانش و شناخت کامل ضعفهای طبیعی و محدودیتهای محیطی مخلوقات متناهی ناشی می‌شود. ”خدای ما سرشار از شفقت، رئوف، بردبار، و آکنده از ترحم است.“ از این رو ”هر که خداوند را ندا دهد نجات خواهد یافت،“ ”زیرا او فراوان خواهد بخشید.“ ”رحمت خداوند از ازل تا ابد است؛“ آری، ”رحمت او تا ابد پایدار است.“ ”من خدایی هستم که محبتی مهرآمیز، داوری، و درستکاری را در زمین اجرا می‌کند، زیرا من از این چیزها خشنود می‌شوم.“ ”من از روی میل و رغبت فرزندان انسانها را آزرده نمی‌سازم و آنها را محزون نمی‌کنم“، زیرا من ”پدر رحمتها و خدای تمام آسایشها“ هستم.
2:4.1 (38.1)
Mercy is simply justice tempered by that wisdom which grows out of perfection of knowledge and the full recognition of the natural weaknesses and environmental handicaps of finite creatures. “Our God is full of compassion, gracious, long-suffering, and plenteous in mercy.” Therefore “whosoever calls upon the Lord shall be saved,” “for he will abundantly pardon.” “The mercy of the Lord is from everlasting to everlasting”; yes, “his mercy endures forever.” “I am the Lord who executes loving-kindness, judgment, and righteousness in the earth, for in these things I delight.” “I do not afflict willingly nor grieve the children of men,” for I am “the Father of mercies and the God of all comfort.”
خداوند ذاتاً مهربان، طبعاً دلسوز، و تا ابد بخشنده است. و هرگز لازم نیست که برای برانگیختن مهر و محبت پدر بر او اعمال نفوذ شود. نیاز مخلوق برای تضمین جاری شدن کامل رحمتهای لطیف پدر و فیض نجات دهندۀ او کاملاً کافی است. از آنجا که خداوند همه چیز را دربارۀ فرزندانش می‌داند، بخشش برای او آسان است. هر چه بهتر انسان همسایۀ خود را درک کند، آسانتر خواهد بود او را ببخشد، و حتی او را دوست بدارد.
2:4.2 (38.2)
God is inherently kind, naturally compassionate, and everlastingly merciful. And never is it necessary that any influence be brought to bear upon the Father to call forth his loving-kindness. The creature’s need is wholly sufficient to insure the full flow of the Father’s tender mercies and his saving grace. Since God knows all about his children, it is easy for him to forgive. The better man understands his neighbor, the easier it will be to forgive him, even to love him.
فقط تشخیص خرد بیکران، یک خداوند درستکار را قادر می‌سازد که عدالت و رحمت را به طور همزمان و در هر وضعیت مفروض جهانی به کار بندد. پدر آسمانی هرگز با حالات متضاد نسبت به فرزندان جهانی خود دچار از هم گسستگی نمی‌شود؛ خداوند هرگز قربانی حالات آنتاگونیستی نیست. علم همه جانبۀ خداوند به طور بی‌وقفه ارادۀ آزاد او را در انتخاب آن رویکرد جهانی که به طور کامل، همزمان، و برابر مطالبات تمامی ویژگیهای الهی او و کیفیتهای بیکرانِ طبیعت جاودان او را برآورده می‌سازد هدایت می‌کند.
2:4.3 (38.3)
Only the discernment of infinite wisdom enables a righteous God to minister justice and mercy at the same time and in any given universe situation. The heavenly Father is never torn by conflicting attitudes towards his universe children; God is never a victim of attitudinal antagonisms. God’s all-knowingness unfailingly directs his free will in the choosing of that universe conduct which perfectly, simultaneously, and equally satisfies the demands of all his divine attributes and the infinite qualities of his eternal nature.
2:4.4 (38.4)
Mercy is the natural and inevitable offspring of goodness and love. The good nature of a loving Father could not possibly withhold the wise ministry of mercy to each member of every group of his universe children. Eternal justice and divine mercy together constitute what in human experience would be called fairness.
ترحم الهی نمایانگر تکنیکی از انصاف است که میان سطوح کمال و نقصان در جهان تعدیل ایجاد می‌کند. ترحم عدالت متعالی است که برای شرایط انسان متناهیِ در حال تکامل تطبیق یافته است، درستکاریِ ابدیت است که برای برآورده ساختنِ بالاترین منافع و سعادت جهانی فرزندان زمان تعدیل یافته است. ترحم نقض عدالت نیست بلکه تفسیر قابل درک مطالبات عدالت متعالی است که بر موجودات روحیِ تحت فرمان و مخلوقات مادیِ جهانهای در حال تکامل به طور عادلانه اعمال می‌شود. ترحم عدالت تثلیث بهشت است که به طور خردمندانه و مهرآمیز بر موجودات هوشمند گوناگون آفرینشهای زمان و فضا جاری می‌شود، همان گونه که با خرد الهی فرموله شده و توسط ذهن عالِم بر همه چیز و ارادۀ آزاد و مطلق پدر جهانی و کلیۀ آفرینندگان مرتبط به او تعیین می‌شود.
2:4.5 (38.5)
Divine mercy represents a fairness technique of adjustment between the universe levels of perfection and imperfection. Mercy is the justice of Supremacy adapted to the situations of the evolving finite, the righteousness of eternity modified to meet the highest interests and universe welfare of the children of time. Mercy is not a contravention of justice but rather an understanding interpretation of the demands of supreme justice as it is fairly applied to the subordinate spiritual beings and to the material creatures of the evolving universes. Mercy is the justice of the Paradise Trinity wisely and lovingly visited upon the manifold intelligences of the creations of time and space as it is formulated by divine wisdom and determined by the all-knowing mind and the sovereign free will of the Universal Father and all his associated Creators.
2:5.1 (38.6)
“God is love”; therefore his only personal attitude towards the affairs of the universe is always a reaction of divine affection. The Father loves us sufficiently to bestow his life upon us. “He makes his sun to rise on the evil and on the good and sends rain on the just and on the unjust.”
این اشتباه است که تصور کنیم می‌توان خداوند را به خاطر قربانیهای پسرانش و یا وساطت مخلوقات تحت فرمانش با چرب زبانی به دوست داشتن فرزندانش وا داشت، ”زیرا پدر خودش شما را دوست دارد.“ در پاسخ به این عطوفت پدرانه است که خداوند تنظیم کنندگان شگفت‌انگیز را می‌فرستد تا در ذهن انسانها ساکن شوند. محبت خداوند جهانی است؛ ”هر که بخواهد می‌تواند بیاید.“ او ”می‌خواهد همة انسانها با رسیدن به آگاهی از حقیقت نجات یابند.“ او ”مایل نیست که کسی هلاک شود.“
2:5.2 (39.1)
It is wrong to think of God as being coaxed into loving his children because of the sacrifices of his Sons or the intercession of his subordinate creatures, “for the Father himself loves you.” It is in response to this paternal affection that God sends the marvelous Adjusters to indwell the minds of men. God’s love is universal; “whosoever will may come.” He would “have all men be saved by coming into the knowledge of the truth.” He is “not willing that any should perish.”
آفرینندگان اولین کسانی هستند که سعی دارند انسان را از نتایج فاجعه‌بار تخطی ابلهانۀ خویش از قوانین الهی نجات دهند. محبت خداوند به طور طبیعی یک مهر پدرانه است؛ از این رو او گاهی اوقات ”برای منفعت خودمان ما را تنبیه می‌کند، تا بتوانیم در قدّوسیت او سهیم شویم.“ حتی در طول آزمونهای آتشین خود به یاد داشته باشید که ”در تمامی محنتهای ما، او نیز با ما آزرده می‌شود.“
2:5.3 (39.2)
The Creators are the very first to attempt to save man from the disastrous results of his foolish transgression of the divine laws. God’s love is by nature a fatherly affection; therefore does he sometimes “chasten us for our own profit, that we may be partakers of his holiness.” Even during your fiery trials remember that “in all our afflictions he is afflicted with us.”
خداوند به گونه‌ای الهی با گناهکاران مهربان است. هنگامی که یاغیان به درستکاری باز می‌گردند، با ترحم پذیرفته می‌شوند، ”زیرا خدای ما به وفور خواهد بخشید.“ ”من آنم که به خاطر خودم خطاهای شما را محو می‌سازم، و گناهان شما را به یاد نخواهم آورد.“ ”بنگرید که پدر چه نوع محبتی به ما ارزانی داشته است که باید فرزندان خدا خوانده شویم.“
2:5.4 (39.3)
God is divinely kind to sinners. When rebels return to righteousness, they are mercifully received, “for our God will abundantly pardon.” “I am he who blots out your transgressions for my own sake, and I will not remember your sins.” “Behold what manner of love the Father has bestowed upon us that we should be called the sons of God.”
با این همه، بزرگترین گواه خوبی خداوند و بالاترین دلیل برای دوست داشتن او، هدیۀ ساکن پدر، یعنی تنظیم کننده است که بسیار صبورانه در انتظار ساعتی است که شما هر دو برای ابد یکی شوید. اگر چه شما نمی‌توانید خدا را از طریق جستجو بیابید، اگر به راهبری روح ساکن در خود تسلیم شوید، بی‌تردید گام به گام، حیات به حیات، جهان به جهان، و دوره به دوره هدایت خواهید شد، تا این که سرانجام در حضور شخصیت بهشتی پدر جهانی بایستید.
2:5.5 (39.4)
After all, the greatest evidence of the goodness of God and the supreme reason for loving him is the indwelling gift of the Father—the Adjuster who so patiently awaits the hour when you both shall be eternally made one. Though you cannot find God by searching, if you will submit to the leading of the indwelling spirit, you will be unerringly guided, step by step, life by life, through universe upon universe, and age by age, until you finally stand in the presence of the Paradise personality of the Universal Father.
چقدر غیرمنطقی است که به خاطر محدودیتهای طبیعت انسان و موانع آفرینش مادیِ شما که دیدن خداوند را برایتان غیرممکن می‌سازد، او را پرستش نکنید. بین شما و خداوند فاصلة عظیمی وجود دارد (فضای فیزیکی) که باید پیموده شود. علاوه بر این، شکاف بزرگی از تفاوت معنوی وجود دارد که باید پر شود؛ اما با وجود تمامی آنچه که از نظر فیزیکی و معنوی شما را از حضور شخصی بهشتی خداوند جدا می‌سازد، درنگ کنید و به این حقیقتِ تأمل برانگیز بیندیشید که خداوند در درون شما زندگی می‌کند؛ او به شیوۀ خودش از پیش این شکاف را پر کرده است. او از خویشتن، روحش را فرستاده است تا در شما زندگی کند و در حالی که شما مسیر زندگی ابدی جهانی خود را دنبال می‌کنید با شما همراه باشد.
2:5.6 (39.5)
How unreasonable that you should not worship God because the limitations of human nature and the handicaps of your material creation make it impossible for you to see him. Between you and God there is a tremendous distance (physical space) to be traversed. There likewise exists a great gulf of spiritual differential which must be bridged; but notwithstanding all that physically and spiritually separates you from the Paradise personal presence of God, stop and ponder the solemn fact that God lives within you; he has in his own way already bridged the gulf. He has sent of himself, his spirit, to live in you and to toil with you as you pursue your eternal universe career.
من این را آسان و دلپذیر می‌یابم که کسی را پرستش کنم که بسیار بزرگ است و در عین حال با عطوفتی فراوان وقف خدمت روحانی ارتقاءِ مخلوقات دون پایۀ خود می‌باشد. من طبعاً کسی را دوست دارم که در آفرینش و کنترل آن بسیار قدرتمند است، و در عین حال در خوبی آنقدر کامل و در مهر و محبت آنقدر باوفا است که همواره بر ما سایه می‌افکند. من تصور می‌کنم که اگر خداوند آنقدر بزرگ و قدرتمند هم نبود، مادامی که اینقدر خوب و بخشنده باشد، به همان اندازه او را دوست می‌داشتم. ما همگی پدر را بیشتر به خاطر طبیعتش دوست داریم تا به خاطر شناخت ویژگیهای حیرت انگیزش.
2:5.7 (39.6)
I find it easy and pleasant to worship one who is so great and at the same time so affectionately devoted to the uplifting ministry of his lowly creatures. I naturally love one who is so powerful in creation and in the control thereof, and yet who is so perfect in goodness and so faithful in the loving-kindness which constantly overshadows us. I think I would love God just as much if he were not so great and powerful, as long as he is so good and merciful. We all love the Father more because of his nature than in recognition of his amazing attributes.
هنگامی که پسران آفریننده و مدیران تحت فرمانشان را مشاهده می‌کنم که اینچنین متهورانه با دشواریهای گوناگون زمان که ذاتی تکامل جهانهای فضا است مبارزه می‌کنند، در می‌یابم که نسبت به این فرمانروایان پایین‌تر جهانها، مهری بزرگ و عمیق دارم. با این همه، من فکر می‌کنم که همة ما، از جمله انسانهای فانی قلمروها، پدر جهانی و کلیۀ موجودات دیگر، چه الهی و چه انسانی را دوست داریم، زیرا تشخیص می‌دهیم که این شخصیتها واقعاً ما را دوست دارند. تجربۀ دوست داشتن به اندازة زیاد پاسخی مستقیم به تجربۀ دوست داشته شدن است. با دانستن این که خداوند مرا دوست دارد، باید به حد زیاد دوست داشتن او را ادامه دهم، حتی اگر او عاری از کلیۀ ویژگیهای تعالیت، غائیت، و مطلق بودن خود می‌بود.
2:5.8 (39.7)
When I observe the Creator Sons and their subordinate administrators struggling so valiantly with the manifold difficulties of time inherent in the evolution of the universes of space, I discover that I bear these lesser rulers of the universes a great and profound affection. After all, I think we all, including the mortals of the realms, love the Universal Father and all other beings, divine or human, because we discern that these personalities truly love us. The experience of loving is very much a direct response to the experience of being loved. Knowing that God loves me, I should continue to love him supremely, even though he were divested of all his attributes of supremacy, ultimacy, and absoluteness.
محبت پدر هم اکنون و در سراسر گسترۀ بی‌پایان اعصار جاودان ما را دنبال می‌کند. همینطور که به طبیعت بامحبت خداوند می‌اندیشید، تنها یک واکنش منطقی و طبیعیِ شخصیتی نسبت به آن وجود دارد: شما آفرینندۀ خود را به طور فزاینده دوست خواهید داشت؛ شما عطوفتی شبیه آن که یک فرزند نسبت به پدر و مادر زمینی دارد به خداوند خواهید داشت؛ زیرا، همانطور که یک پدر، یک پدر واقعی، یک پدر راستین، فرزندانش را دوست دارد، پدر جهانی نیز پسران و دختران آفریدۀ خود را دوست دارد و برای ابد به دنبال سعادت و رفاه آنان است.
2:5.9 (40.1)
The Father’s love follows us now and throughout the endless circle of the eternal ages. As you ponder the loving nature of God, there is only one reasonable and natural personality reaction thereto: You will increasingly love your Maker; you will yield to God an affection analogous to that given by a child to an earthly parent; for, as a father, a real father, a true father, loves his children, so the Universal Father loves and forever seeks the welfare of his created sons and daughters.
اما محبت خداوند یک عطوفت هوشمندانه و دوراندیشانۀ پدرانه است. مهر الهی در ارتباط یکپارچه با خرد الهی و همۀ ویژگیهای بیکران دیگر طبیعت کامل پدر جهانی عمل می‌کند. خداوند محبت است، ولی محبت خداوند نیست. بزرگترین تجلی مهر الهی برای موجودات فانی در اعطای تنظیم کنندگان فکر مشاهده می‌شود، اما بزرگترین آشکارسازی مهر پدر برای شما در حیات اعطایی پسرش میکائیل، به آن گونه که در زمین حیاتی ایده‌آل و معنوی زیست نمود، دیده می‌شود. این تنظیم کنندۀ ساکن است که مهر پدر را برای هر روان بشری به صورت فردی متبلور می‌سازد.
2:5.10 (40.2)
But the love of God is an intelligent and farseeing parental affection. The divine love functions in unified association with divine wisdom and all other infinite characteristics of the perfect nature of the Universal Father. God is love, but love is not God. The greatest manifestation of the divine love for mortal beings is observed in the bestowal of the Thought Adjusters, but your greatest revelation of the Father’s love is seen in the bestowal life of his Son Michael as he lived on earth the ideal spiritual life. It is the indwelling Adjuster who individualizes the love of God to each human soul.
گاهی اوقات برایم تقریباً دردآور است که ناچارم مهر الهی پدر آسمانی برای فرزندان جهانش را با استفاده از سمبل لغویِ انسانیِ عشق توصیف کنم. این واژه گر چه بر بالاترین ایدۀ انسان از روابط انسانی در باب احترام و دلبستگی دلالت دارد، غالباً نشانگر بسیاری از روابط بشری است که کاملاً دون مایه است و به کلی نامناسب است که به وسیلۀ هر لغتی که برای نشان دادن مهر بی‌همتای خداوند زنده برای مخلوقات جهانش نیز استفاده می‌شود شناخته شود! چقدر تأسف‌آور است که قادر نیستم از واژه‌ای آسمانی و منحصر به فرد استفاده کنم که بتواند سرشت راستین و اهمیت فوق‌العاده زیبای مهر الهی پدر بهشتی را به ذهن انسان منتقل کند.
2:5.11 (40.3)
At times I am almost pained to be compelled to portray the divine affection of the heavenly Father for his universe children by the employment of the human word symbol love. This term, even though it does connote man’s highest concept of the mortal relations of respect and devotion, is so frequently designative of so much of human relationship that is wholly ignoble and utterly unfit to be known by any word which is also used to indicate the matchless affection of the living God for his universe creatures! How unfortunate that I cannot make use of some supernal and exclusive term which would convey to the mind of man the true nature and exquisitely beautiful significance of the divine affection of the Paradise Father.
در جهان فیزیکی، ممکن است ما زیبایی الهی را ببینیم، در دنیای عقلانی، ممکن است حقیقت جاودان را تشخیص دهیم، اما نیکی خداوند فقط در دنیای معنویِ تجربۀ شخصیِ مذهبی یافت می‌شود. مذهب در جوهر حقیقی خود، یک ایمان و اعتماد به نیکی خداوند است. خداوند می‌تواند در فلسفه بزرگ و مطلق، و حتی به نحوی هوشمند و شخصی باشد، اما در مذهب خداوند همچنین باید اخلاقی باشد؛ او باید نیکو باشد. انسان ممکن است از یک خدای بزرگ بترسد، اما او تنها به یک خدای نیکو اعتماد کرده و او را دوست می‌دارد. این نیکی خداوند بخشی از شخصیت خداوند است، و مکاشفة کامل آن تنها در تجربۀ شخصی مذهبی فرزندان ایماندار خداوند پدیدار می‌شود.
2:6.1 (40.5)
In the physical universe we may see the divine beauty, in the intellectual world we may discern eternal truth, but the goodness of God is found only in the spiritual world of personal religious experience. In its true essence, religion is a faith-trust in the goodness of God. God could be great and absolute, somehow even intelligent and personal, in philosophy, but in religion God must also be moral; he must be good. Man might fear a great God, but he trusts and loves only a good God. This goodness of God is a part of the personality of God, and its full revelation appears only in the personal religious experience of the believing sons of God.
مذهب بر این اشاره دارد که دنیای برین با طبیعتِ روحی از نیازهای اساسی دنیای بشر آگاه، و به آن پاسخگو است. مذهب تکاملی ممکن است اخلاقی شود، اما فقط مذهب آشکار شدة الهی حقیقتاً و به طور معنوی اخلاقی می‌شود. این مفهوم دیرین که خداوند الوهیتی است که اخلاقیات شاهانه بر او حکمفرما است توسط عیسی به آن سطح عاطفی تأثر برانگیز از اخلاقیات صمیمانۀ خانوادگیِ رابطۀ والدین و فرزند ارتقا یافت، که هیچ چیز لطیف‌تر و زیباتر از آن در تجربۀ انسانی وجود ندارد.
2:6.2 (40.6)
Religion implies that the superworld of spirit nature is cognizant of, and responsive to, the fundamental needs of the human world. Evolutionary religion may become ethical, but only revealed religion becomes truly and spiritually moral. The olden concept that God is a Deity dominated by kingly morality was upstepped by Jesus to that affectionately touching level of intimate family morality of the parent-child relationship, than which there is none more tender and beautiful in mortal experience.
”غنای نیکی خداوند، انسان خطاکار را به توبه رهنمون می‌سازد.“ ”هر هدیۀ نیکو و هر هدیۀ کامل از پدر نورها نازل می‌شود.“ ”خداوند نیکو است؛ او پناهگاه ابدی روان انسانها است.“ ”پروردگار خداوند بخشنده و مهربان است. او بردبار و مملو از نیکی و حقیقت است.“ ”بچشید و ببینید که پروردگار نیکو است! خوشا به حال کسی که به او اعتماد دارد.“ ”پروردگار مهربان و پر از شفقت است. او خدای نجات است.“ ”او دل شکستگان را شفا می‌بخشد و زخمهای روان را التیام می‌دهد. او بانی خیر تماماً قدرتمند انسان است.“
2:6.3 (41.1)
The “richness of the goodness of God leads erring man to repentance.” “Every good gift and every perfect gift comes down from the Father of lights.” “God is good; he is the eternal refuge of the souls of men.” “The Lord God is merciful and gracious. He is long-suffering and abundant in goodness and truth.” “Taste and see that the Lord is good! Blessed is the man who trusts him.” “The Lord is gracious and full of compassion. He is the God of salvation.” “He heals the brokenhearted and binds up the wounds of the soul. He is man’s all-powerful benefactor.”
اگر چه مفهوم خداوند به عنوان یک پادشاه و قاضی، یک شاخص اخلاقی بالایی را ترویج نمود و موجب پیدایش مردمی احترام‌گذار به قانون به عنوان یک گروه شد، فرد ایماندار را در رابطه با وضعیتش در زمان و در ابدیت در یک موقعیت غمناک ناامنی باقی گذاشت. پیامبران آتی عبرانی اعلام کردند که خداوند پدر اسرائیل است؛ عیسی خداوند را به عنوان پدر هر موجود بشری آشکار نمود. تمامی ایدۀ انسانی از خداوند، به گونه‌ای متعالی با زندگی عیسی روشن شد. عدم خودخواهی به طور ذاتی در مهر پدری وجود دارد. خداوند نه مثل یک پدر، بلکه به عنوان یک پدر مهر می‌ورزد. او پدر بهشتی هر شخصیت جهان است.
2:6.4 (41.2)
The concept of God as a king-judge, although it fostered a high moral standard and created a law-respecting people as a group, left the individual believer in a sad position of insecurity respecting his status in time and in eternity. The later Hebrew prophets proclaimed God to be a Father to Israel; Jesus revealed God as the Father of each human being. The entire mortal concept of God is transcendently illuminated by the life of Jesus. Selflessness is inherent in parental love. God loves not like a father, but as a father. He is the Paradise Father of every universe personality.
درستکاری بر این دلالت دارد که خداوند سرچشمۀ قانون اخلاقی جهان است. حقیقت، خداوند را به عنوان یک آشکار کننده، به عنوان یک آموزگار جلوه‌گر می‌سازد. اما عشق، عطوفت می‌بخشد و می‌طلبد، در پی همدمیِ سرشار از تفاهم است، مانند رابطه‌ای که میان والدین و فرزند وجود دارد. درستکاری ممکن است اندیشۀ الهی باشد، اما مهر ورزیدن رویکرد یک پدر است. این تصور نادرست که درستکاریِ خداوند با مهرِ جانفشانة پدر آسمانی آشتی‌ناپذیر بود، فقدان یگانگی در طبیعت الوهیت را پیش فرض می‌گرفت و مستقیماً به شرح و تفصیلِ دکترینِ کفاره منجر شد، که یک تهاجم فلسفی به وحدانیت و ارادۀ آزاد خداوند، هر دو، می‌باشد.
2:6.5 (41.3)
Righteousness implies that God is the source of the moral law of the universe. Truth exhibits God as a revealer, as a teacher. But love gives and craves affection, seeks understanding fellowship such as exists between parent and child. Righteousness may be the divine thought, but love is a father’s attitude. The erroneous supposition that the righteousness of God was irreconcilable with the selfless love of the heavenly Father, presupposed absence of unity in the nature of Deity and led directly to the elaboration of the atonement doctrine, which is a philosophic assault upon both the unity and the free-willness of God.
2:6.6 (41.4)
The affectionate heavenly Father, whose spirit indwells his children on earth, is not a divided personality—one of justice and one of mercy—neither does it require a mediator to secure the Father’s favor or forgiveness. Divine righteousness is not dominated by strict retributive justice; God as a father transcends God as a judge.
خداوند هرگز خشمگین، انتقامجو، یا عصبانی نیست. درست است که خرد اغلب مهر او را مهار می‌کند، ضمن این که عدالت، ترحم پذیرا نشدۀ او را مشروط می‌سازد. عشق او به نیکی چاره‌ای جز این که به عنوان نفرتِ برابر نسبت به گناه به نمایش درآید ندارد. پدر یک شخصیت ناسازگار نیست؛ یگانگی الهی کامل است. در تثلیث بهشت، به رغم هویتهای ابدیِ همردیفان خداوند، یگانگی مطلق وجود دارد.
2:6.7 (41.5)
God is never wrathful, vengeful, or angry. It is true that wisdom does often restrain his love, while justice conditions his rejected mercy. His love of righteousness cannot help being exhibited as equal hatred for sin. The Father is not an inconsistent personality; the divine unity is perfect. In the Paradise Trinity there is absolute unity despite the eternal identities of the co-ordinates of God.
خداوند گناهکار را دوست دارد و از گناه متنفر است: چنین بیانی از نظر فلسفی درست است، اما خداوند یک شخصیت مافوق است، و فقط اشخاص می‌توانند اشخاص دیگر را دوست داشته یا از آنها متنفر باشند. گناه یک شخص نیست. خداوند گناهکار را دوست دارد زیرا او یک واقعیت شخصیتی (بالقوه ابدی) است، در حالی که خداوند نسبت به گناه هیچ برخورد شخصی ندارد، زیرا گناه یک واقعیت معنوی نیست؛ آن شخصی نیست. از این رو فقط عدالت خداوند از وجود آن آگاه است. محبت خداوند گناهکار را نجات می‌دهد؛ قانون خداوند گناه را نابود می‌سازد. اگر گناهکار سرانجام خود را کاملاً با گناه تعیین هویت نماید، ظاهراً این رویکرد طبیعت الهی تغییر می‌یابد، درست همانطور که همان ذهن انسان فانی ممکن است همچنین کاملاً خود را با روح تنظیم کنندۀ ساکن تعیین هویت کند. طبیعت چنین انسانی که با گناه شناخته شده در آن هنگام کاملاً غیرروحانی (و از این رو شخصاً غیرواقعی) می‌شود و در نهایت نابودی وجود را تجربه خواهد نمود. عدم واقعیت، حتی کامل نبودن طبیعت مخلوق، نمی‌تواند در جهانی که به طور پیش رونده واقعی و به طور فزاینده معنوی می‌شود برای همیشه وجود داشته باشد.
2:6.8 (41.6)
God loves the sinner and hates the sin: such a statement is true philosophically, but God is a transcendent personality, and persons can only love and hate other persons. Sin is not a person. God loves the sinner because he is a personality reality (potentially eternal), while towards sin God strikes no personal attitude, for sin is not a spiritual reality; it is not personal; therefore does only the justice of God take cognizance of its existence. The love of God saves the sinner; the law of God destroys the sin. This attitude of the divine nature would apparently change if the sinner finally identified himself wholly with sin just as the same mortal mind may also fully identify itself with the indwelling spirit Adjuster. Such a sin-identified mortal would then become wholly unspiritual in nature (and therefore personally unreal) and would experience eventual extinction of being. Unreality, even incompleteness of creature nature, cannot exist forever in a progressingly real and increasingly spiritual universe.
در مواجهه با دنیای شخصیت، خداوند یک شخص بامحبت شناخته می‌شود؛ در مواجهه با دنیای معنوی، او یک محبت شخصی است؛ در تجربۀ معنوی او هر دو است. خواست اراده‌مند خداوند با محبت تعیین هویت می‌شود. نیکی خداوند در بن خواست آزاد الهی — تمایل جهانی به مهر ورزیدن، نشان دادن ترحم، جلوه‌گر ساختن شکیبایی، و عطای بخشش — جای دارد.
2:6.9 (42.1)
Facing the world of personality, God is discovered to be a loving person; facing the spiritual world, he is a personal love; in religious experience he is both. Love identifies the volitional will of God. The goodness of God rests at the bottom of the divine free-willness—the universal tendency to love, show mercy, manifest patience, and minister forgiveness.
واقعیتهای فیزیکی نسبتاً یکسان هستند، اما در فلسفۀ جهان حقیقت یک عامل زنده و انعطاف‌پذیر است. شخصیتهای در حال تکامل فقط تا حدی خردمند هستند و در ارتباطات خود به طور نسبی واقعی هستند. آنان فقط تا جایی که تجربۀ شخصی‌شان امتداد می‌یابد می‌توانند مطمئن باشند. آنچه که ظاهراً ممکن است در یک مکان به طور کامل واقعی باشد، ممکن است در بخش دیگری از آفرینش تنها به طور نسبی واقعی باشد.
2:7.2 (42.3)
Physical facts are fairly uniform, but truth is a living and flexible factor in the philosophy of the universe. Evolving personalities are only partially wise and relatively true in their communications. They can be certain only as far as their personal experience extends. That which apparently may be wholly true in one place may be only relatively true in another segment of creation.
حقیقت الهی، حقیقت نهایی، یکسان و جهانی است، اما داستان چیزهای معنوی، آنطور که توسط افراد بیشماری که از کرات گوناگون می‌آیند گفته می‌شود، ممکن است گاهی اوقات در جزئیات متفاوت باشد. این تفاوت ناشی از این نسبیت در کامل بودن دانش و در سرشار بودن تجربۀ شخصی و همچنین در طول و گسترة آن تجربه است. در حالی که قوانین و احکام، افکار و رویکردهای اولین منبع و مرکز بزرگ، به طور ابدی، به صورت بی‌نهایت، و در سراسر جهان حقیقی هستند؛ در عین حال کاربرد و تعدیل آنان برای هر جهان، سیستم، کره، و مخلوق هوشمند، مطابق طرحها و تکنیک پسران آفریننده، آنطور که در جهانهای مربوطۀ خود عمل می‌کنند، و همچنین در هماهنگی با برنامه‌ها و روشهای محلیِ روح بیکران و کلیۀ شخصیتهای آسمانی مربوطة دیگر می‌باشد.
2:7.3 (42.4)
Divine truth, final truth, is uniform and universal, but the story of things spiritual, as it is told by numerous individuals hailing from various spheres, may sometimes vary in details owing to this relativity in the completeness of knowledge and in the repleteness of personal experience as well as in the length and extent of that experience. While the laws and decrees, the thoughts and attitudes, of the First Great Source and Center are eternally, infinitely, and universally true; at the same time, their application to, and adjustment for, every universe, system, world, and created intelligence, are in accordance with the plans and technique of the Creator Sons as they function in their respective universes, as well as in harmony with the local plans and procedures of the Infinite Spirit and of all other associated celestial personalities.
2:7.4 (42.5)
The false science of materialism would sentence mortal man to become an outcast in the universe. Such partial knowledge is potentially evil; it is knowledge composed of both good and evil. Truth is beautiful because it is both replete and symmetrical. When man searches for truth, he pursues the divinely real.
فیلسوفان هنگامی مرتکب جدی‌ترین اشتباه خود می‌شوند که در دام خطای انتزاع گرفتار می‌شوند، یعنی عمل تمرکز حواس روی یک جنبۀ واقعیت و سپس اعلام چنین جنبۀ منفردی به عنوان تمام حقیقت. فیلسوف خردمند همیشه به دنبال طرح خلاقانه‌ای خواهد بود که در پس همة پدیده‌های جهان قرار دارد، و نسبت به آنها پیش-موجود است. اندیشۀ آفریننده همواره بر عمل خلاق مقدم است.
2:7.5 (42.6)
Philosophers commit their gravest error when they are misled into the fallacy of abstraction, the practice of focusing the attention upon one aspect of reality and then of pronouncing such an isolated aspect to be the whole truth. The wise philosopher will always look for the creative design which is behind, and pre-existent to, all universe phenomena. The creator thought invariably precedes creative action.
خودآگاهی عقلانی می‌تواند زیبایی حقیقت، کیفیت معنوی آن را، نه تنها از طریق انسجام فلسفیِ مفاهیم آن، بلکه با قطعیت و اطمینان بیشتر از طریق پاسخ خطاناپذیر روحِ حقیقتِ همیشه حاضر کشف کند. شادی از شناخت حقیقت ناشی می‌شود زیرا می‌توان به آن عمل نمود؛ می‌توان آن را زیست. خطا همواره با ناامیدی و اندوه همراه است زیرا، از آنجایی که خطا واقعی نیست، نمی‌تواند در تجربه جلوه‌گر واقعیت باشد. حقیقت الهی به بهترین صورت توسط طعم معنوی آن شناخته می‌شود.
2:7.6 (42.7)
Intellectual self-consciousness can discover the beauty of truth, its spiritual quality, not only by the philosophic consistency of its concepts, but more certainly and surely by the unerring response of the ever-present Spirit of Truth. Happiness ensues from the recognition of truth because it can be acted out; it can be lived. Disappointment and sorrow attend upon error because, not being a reality, it cannot be realized in experience. Divine truth is best known by its spiritual flavor.
جستجوی ابدی برای یگانگی، برای انسجام الهی است. جهان پهناور فیزیکی در جزیرۀ بهشت به هم پیوند می‌یابد؛ جهان عقلانی در خدای ذهن، کنشگر همبسته، به هم مرتبط می‌شود؛ جهان روحی در شخصیت پسر جاودان به هم پیوند یافته است. اما انسان منزوی زمان و فضا از طریق رابطۀ مستقیم میان تنظیم کنندۀ فکر ساکن در فرد و پدر جهانی در خدای پدر پیوند می‌یابد. تنظیم کنندۀ انسان جزئی از خداوند است و برای ابد به دنبال یگانگی الهی است؛ او با الوهیتِ بهشتیِ اولین منبع و مرکز، و در او، به هم پیوند می‌یابد.
2:7.7 (42.8)
The eternal quest is for unification, for divine coherence. The far-flung physical universe coheres in the Isle of Paradise; the intellectual universe coheres in the God of mind, the Conjoint Actor; the spiritual universe is coherent in the personality of the Eternal Son. But the isolated mortal of time and space coheres in God the Father through the direct relationship between the indwelling Thought Adjuster and the Universal Father. Man’s Adjuster is a fragment of God and everlastingly seeks for divine unification; it coheres with, and in, the Paradise Deity of the First Source and Center.
اشتباه بزرگ مذهب عبرانی، ناکامی آن در مرتبط ساختن خوبی خداوند با حقایق واقعی علم و زیبایی گیرای هنر بود. با پیشرفت تمدن، و از آنجا که مذهب دنبال کردن همان مسیر نابخردانۀ تأکید بیش از حد بر نیکی خداوند را تا حد نادیده گرفتنِ نسبی حقیقت و بی‌توجهی به زیبایی ادامه داد، گرایشی فزاینده در برخی از انواع انسانها پدید آمد که از مفهوم انتزاعی و منفصل نیکی منفرد روی برگردانند. اخلاق‌گراییِ افراطی و منزویِ مذهب مدرن، که قادر نیست دلبستگی و وفاداری بسیاری از انسانهای قرن بیستم را حفظ کند، اگر علاوه بر فرامین اخلاقیِ خود، به حقایق دانش، فلسفه، و تجربۀ معنوی، و نیز به زیباییهای آفرینش فیزیکی، جاذبۀ هنر روشنفکرانه، و شکوه دستاوردهای اصیل شخصیتی توجهی یکسان داشته باشد، می‌تواند خود را بازسازی کند.
2:7.9 (43.2)
The great mistake of the Hebrew religion was its failure to associate the goodness of God with the factual truths of science and the appealing beauty of art. As civilization progressed, and since religion continued to pursue the same unwise course of overemphasizing the goodness of God to the relative exclusion of truth and neglect of beauty, there developed an increasing tendency for certain types of men to turn away from the abstract and dissociated concept of isolated goodness. The overstressed and isolated morality of modern religion, which fails to hold the devotion and loyalty of many twentieth-century men, would rehabilitate itself if, in addition to its moral mandates, it would give equal consideration to the truths of science, philosophy, and spiritual experience, and to the beauties of the physical creation, the charm of intellectual art, and the grandeur of genuine character achievement.
چالش مذهبی این عصر برای آن مردان و زنان دوراندیش، آینده‌نگر، و دارای بینش معنوی این است که جسورانه فلسفه‌ای جدید و جذاب برای زیستن بنا نهند؛ فلسفه‌ای برگرفته از مفاهیم بسیط و کاملاً یکپارچة امروزی از حقیقت کیهانی، زیبایی جهانی، و نیکی الهی. چنین نگرش جدید و نیکو به اخلاقیات، تمامی آنچه را که در ذهن انسان نیکوست جذب خواهد کرد و آنچه را که در روان بشر بهترین است به چالش خواهد طلبید. حقیقت، زیبایی، و نیکی واقعیتهای الهی هستند، و به تدریج که انسان در مقیاس زندگی معنوی فراز می‌یابد، این کیفیتهای متعالیِ جاودان در خداوند که محبت است به گونه‌ای فزاینده هماهنگ و یکپارچه می‌شوند.
2:7.10 (43.3)
The religious challenge of this age is to those farseeing and forward-looking men and women of spiritual insight who will dare to construct a new and appealing philosophy of living out of the enlarged and exquisitely integrated modern concepts of cosmic truth, universe beauty, and divine goodness. Such a new and righteous vision of morality will attract all that is good in the mind of man and challenge that which is best in the human soul. Truth, beauty, and goodness are divine realities, and as man ascends the scale of spiritual living, these supreme qualities of the Eternal become increasingly co-ordinated and unified in God, who is love.
تمام حقیقت— مادی، فلسفی، یا معنوی— هم زیبا و هم خوب است. تمام زیباییِ واقعی— هنر مادی یا تقارن معنوی — هم درست، و هم خوب است. همة خوبیهای راستین — چه اخلاقیات شخصی، برابری اجتماعی، یا خدمت الهی— به یک اندازه درست و زیبا هستند. سلامتی، سلامت عقلانی، و شادی، آنطور که در تجربۀ بشری در هم آمیخته‌اند، ترکیبی از حقیقت، زیبایی، و نیکی هستند. چنین سطوحی از زندگی کارآمد از طریق یگانگی سیستمهای انرژی، سیستمهای عقیدتی، و سیستمهای روحی پدید می‌آیند.
2:7.11 (43.4)
All truth—material, philosophic, or spiritual—is both beautiful and good. All real beauty—material art or spiritual symmetry—is both true and good. All genuine goodness—whether personal morality, social equity, or divine ministry—is equally true and beautiful. Health, sanity, and happiness are integrations of truth, beauty, and goodness as they are blended in human experience. Such levels of efficient living come about through the unification of energy systems, idea systems, and spirit systems.
حقیقت پیوند دهنده است، زیبایی جذاب است، و نیکی ثبات دهنده است. و هنگامی که این ارزشهای واقعی در تجربۀ شخصیتی هماهنگ شوند، نتیجه یک مرتبتی بالا از عشق می‌شود که با خرد مشروط شده و با وفاداری بر آن محک گذاشته می‌شود. هدف واقعی همۀ آموزشهای جهان این است که هماهنگی بهتری میان فرزند منزوی کرات و واقعیتهای بزرگتر تجربۀ در حال گسترش او ایجاد کند. واقعیت در سطح بشری محدود است، اما در سطوح بالاتر و الهی، بیکران و ابدی است.
2:7.12 (43.5)
Truth is coherent, beauty attractive, goodness stabilizing. And when these values of that which is real are co-ordinated in personality experience, the result is a high order of love conditioned by wisdom and qualified by loyalty. The real purpose of all universe education is to effect the better co-ordination of the isolated child of the worlds with the larger realities of his expanding experience. Reality is finite on the human level, infinite and eternal on the higher and divine levels.