کتاب یورنشیا
پیشگفتار
Foreword
Sections
در ذهن انسانهای فانیِ یورَنشیا — که نام کرۀ شماست — سردرگمی زیادی پیرامون معنی عباراتی نظیر خدا، ربانیت، و الوهیت وجود دارد. موجودات بشری پیرامون روابط شخصیتهای الهی که با این القاب بیشمار مشخص می‌شوند، هنوز دچار سردرگمی و عدم اطمینان بیشتر هستند. به دلیل این نارساییِ ادراکی که با آشفتگی فکری بسیار زیاد توأم است، به من رهنمود داده شده که این گفتار مقدماتی را تدوین کنم. این بیانیه در توضیح مفاهیمی که باید به سمبلهای لغوی مشخص وصل شوند و طی سطور بعد در آن مقالاتی که هیئت آشکارکنندگان حقیقت اُروانتان اجازۀ ترجمۀ آن را به زبان انگلیسی یورَنشیا یافته‌اند، مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
0:0.1 (1.1)
IN THE MINDS of the mortals of Urantia—that being the name of your world—there exists great confusion respecting the meaning of such terms as God, divinity, and deity. Human beings are still more confused and uncertain about the relationships of the divine personalities designated by these numerous appellations. Because of this conceptual poverty associated with so much ideational confusion, I have been directed to formulate this introductory statement in explanation of the meanings which should be attached to certain word symbols as they may be hereinafter used in those papers which the Orvonton corps of truth revealers have been authorized to translate into the English language of Urantia.
هنگامی که ما در تلاشمان برای بسط آگاهی کیهانی و افزایش بینش معنوی به استفاده از یک زبان محدودِ عالمِ وجود محدود می‌شویم، عرضۀ مفاهیم بزرگ و حقیقت پیشرفته، به طور فزاینده مشکل می‌شود. اما حکم ما به ما توصیه می‌کند که با استفاده از سمبلهای لغوی زبان انگلیسی برای رساندن معانی خود هر تلاشی را به کار بندیم. به ما راهنمایی شده که فقط زمانی عبارات جدید را به کار گیریم که برای توصیف مفهوم مورد وصف در زبان انگلیسی واژه‌ای یافت نشود که بتوان آن را برای رساندن چنین مفهوم جدید بخشاً یا حتی با کم و بیش تغییر معنی به کار گرفت.
0:0.2 (1.2)
It is exceedingly difficult to present enlarged concepts and advanced truth, in our endeavor to expand cosmic consciousness and enhance spiritual perception, when we are restricted to the use of a circumscribed language of the realm. But our mandate admonishes us to make every effort to convey our meanings by using the word symbols of the English tongue. We have been instructed to introduce new terms only when the concept to be portrayed finds no terminology in English which can be employed to convey such a new concept partially or even with more or less distortion of meaning.
با امید به تسهیل فهم و پیشگیری از سردرگمی هر انسانی که ممکن است این مقالات را مطالعه کند، ما عاقلانه می‌پنداریم که در این بیانیۀ اولیه فهرستی از معانی را ارائه کنیم که در الحاق نامگذاری الوهیت و مفاهیم مشخص مربوط به چیزها، معانی، و ارزشهای واقعیت جهانی به واژه‌های بیشمار انگلیسی به کار گرفته خواهند شد.
0:0.3 (1.3)
In the hope of facilitating comprehension and of preventing confusion on the part of every mortal who may peruse these papers, we deem it wise to present in this initial statement an outline of the meanings to be attached to numerous English words which are to be employed in designation of Deity and certain associated concepts of the things, meanings, and values of universal reality.
اما برای تدوین این پیشگفتار تعاریف و محدودیتهای واژه‌ای، لازم است استفاده از این عبارات در مطالبِ بعدی پیش‌بینی شود. از این رو، این پیشگفتار یک بیانیۀ تکمیل شده در محدودۀ خود نیست؛ این فقط یک راهنمای تعریفی است که برای یاری رساندن به کسانی که مقالات ضمیمۀ مربوط به الوهیت و جهان جهانها را خواهند خواند، طراحی شده و توسط یک کمیسیون اُروانتان که به این منظور به یورَنشیا فرستاده شده تدوین شده است.
0:0.4 (1.4)
But in order to formulate this Foreword of definitions and limitations of terminology, it is necessary to anticipate the usage of these terms in the subsequent presentations. This Foreword is not, therefore, a finished statement within itself; it is only a definitive guide designed to assist those who shall read the accompanying papers dealing with Deity and the universe of universes which have been formulated by an Orvonton commission sent to Urantia for this purpose.
کرۀ شما، یورَنشیا، یکی از سیارات مسکونی مشابه بسیار است که جهان محلی نِبادان را در بر می‌گیرد. این جهان به همراه آفرینشهای مشابه ابرجهان اُروانتان را تشکیل می‌دهد که از پایتخت آن، یووِرسا، کمیسیون ما می‌آید. اُروانتان یکی از هفت ابرجهانهای تکاملی زمان و فضا است که به دور آفرینش بدون آغاز و بی‌پایانِ کمال الهی — جهان مرکزی هاوُنا — در گردش است. در قلب این جهان جاودان و مرکزی جزیرۀ ساکن بهشت، مرکز جغرافیایی ابدیت و مکان اقامت خدای جاودان، قرار دارد.
0:0.5 (1.5)
Your world, Urantia, is one of many similar inhabited planets which comprise the local universe of Nebadon. This universe, together with similar creations, makes up the superuniverse of Orvonton, from whose capital, Uversa, our commission hails. Orvonton is one of the seven evolutionary superuniverses of time and space which circle the never-beginning, never-ending creation of divine perfection—the central universe of Havona. At the heart of this eternal and central universe is the stationary Isle of Paradise, the geographic center of infinity and the dwelling place of the eternal God.
0:0.6 (1.6)
The seven evolving superuniverses in association with the central and divine universe, we commonly refer to as the grand universe; these are the now organized and inhabited creations. They are all a part of the master universe, which also embraces the uninhabited but mobilizing universes of outer space.
0:1.2 (2.2)
DEITY is personalizable as God, is prepersonal and superpersonal in ways not altogether comprehensible by man. Deity is characterized by the quality of unity—actual or potential—on all supermaterial levels of reality; and this unifying quality is best comprehended by creatures as divinity.
7- غائی — الوهیت خود ابراز شده و فراتر از زمان-فضا. الوهیتی که قادر مطلق، عالِم مطلق، و همه جا حاضر است. الوهیتی که در دومین سطحِ ابرازِ یگانه‌سازِ ربانیت به عنوان فوق کنترل کنندۀ مؤثر و نگاهدارندۀ اَبسُونایتِ جهان بنیادین عمل می‌کند. در مقایسه با خدمتِ روحانیِ الوهیتها به جهان بزرگ، این کارکرد اَبسُونایت در جهان بنیادین به منزلۀ فوق کنترل جهانی و فوق نگاهداری است، که گاهی اوقات غائیتِ الوهیت نامیده می‌شود.
0:1.10 (2.10)
7. Ultimate—self-projected and time-space-transcending Deity. Deity omnipotent, omniscient, and omnipresent. Deity functioning on the second level of unifying divinity expression as effective overcontrollers and absonite upholders of the master universe. As compared with the ministry of the Deities to the grand universe, this absonite function in the master universe is tantamount to universal overcontrol and supersustenance, sometimes called the Ultimacy of Deity.
سطح اَبسُونایتِ واقعیت با چیزها و موجوداتِ بدون آغاز یا پایان و با چیرگی بر زمان و فضا تعیین ویژگی می‌شود. اَبسُونایتیها آفریده نشده‌اند؛ آنها منتج شده‌اند — به عبارت ساده، آنها وجود دارند. سطح الوهیتِ غائیت به یک کارکرد در رابطه با واقعیتهای اَبسُونایت دلالت دارد. هر گاه که بر زمان و فضا چیرگی حاصل شود، چنین پدیدۀ اَبسُونایت، صرف نظر از این که در کدام بخش از جهان بنیادین باشد، یک عمل غائیتِ الوهیت می‌باشد.
0:1.12 (2.12)
The absonite level of reality is characterized by things and beings without beginnings or endings and by the transcendence of time and space. Absoniters are not created; they are eventuated—they simply are. The Deity level of Ultimacy connotes a function in relation to absonite realities. No matter in what part of the master universe, whenever time and space are transcended, such an absonite phenomenon is an act of the Ultimacy of Deity.
سطح مطلق بدون آغاز، بدون پایان، بدون زمان، و بدون مکان می‌باشد. به عنوان مثال: در بهشت، زمان و مکان وجود ندارد؛ وضعیت زمانی-مکانیِ بهشت مطلق است. این سطح، توسط الوهیتهای بهشت به صورت وجودگرایانه از طریق تثلیث به دست می‌آید، اما این سومین سطح از ابرازِ یگانه‌سازِ الوهیت به صورت تجربی کاملاً یگانه نمی‌شود. هر گاه، هر جا، و هر قدر سطح مطلق الوهیت عمل کند، ارزشها و معانی مطلق بهشت جلوه‌گر می‌شوند.
0:1.13 (2.13)
The absolute level is beginningless, endless, timeless, and spaceless. For example: On Paradise, time and space are nonexistent; the time-space status of Paradise is absolute. This level is Trinity attained, existentially, by the Paradise Deities, but this third level of unifying Deity expression is not fully unified experientially. Whenever, wherever, and however the absolute level of Deity functions, Paradise-absolute values and meanings are manifest.
0:1.18 (3.5)
Divinity may be perfect—complete—as on existential and creator levels of Paradise perfection; it may be imperfect, as on experiential and creature levels of time-space evolution; or it may be relative, neither perfect nor imperfect, as on certain Havona levels of existential-experiential relationships.
خدا یک سمبل لغوی است که به تمامی شخصیت‌یابی‌های الوهیت تخصیص داده می‌شود. این واژه در هر سطحِ شخصی از کارکرد الوهیت نیاز به تعریف متفاوتی دارد و در هر یک از این سطوح باید باز هم دوباره تعریف شود، زیرا این واژه ممکن است برای تخصیص شخصیت‌یابی‌های متنوعِ همتراز و تابعِ الوهیت به کار گرفته شود؛ برای مثال: پسران بهشتی آفریننده — پدران جهان محلی.
0:2.6 (3.19)
GOD is a word symbol designating all personalizations of Deity. The term requires a different definition on each personal level of Deity function and must be still further redefined within each of these levels, as this term may be used to designate the diverse co-ordinate and subordinate personalizations of Deity; for example: the Paradise Creator Sons—the local universe fathers.
0:2.15 (4.9)
4. God the Supreme—the actualizing or evolving God of time and space. Personal Deity associatively realizing the time-space experiential achievement of creature-Creator identity. The Supreme Being is personally experiencing the achievement of Deity unity as the evolving and experiential God of the evolutionary creatures of time and space.
5- خدای هفتگانه — شخصیت ربانی که در زمان و فضا عملاً در هر جا عمل می‌کند. الوهیتهای شخصی بهشت و همیاران خلاق آنها که در داخل و ماوراءِ مرزهای جهان مرکزی عمل می‌کنند و در اولین سطحِ مخلوق از مکاشفة یگانه‌سازِ الوهیت در زمان و فضا به عنوان ایزد متعال توانمندی-شخصیت می‌یابند. این سطح، جهان بزرگ، گسترۀ فرود شخصیتهای بهشت به زمان-مکان در ارتباط متقابل با صعود مخلوقات تکاملی از زمان-مکان است.
0:2.16 (4.10)
5. God the Sevenfold—Deity personality anywhere actually functioning in time and space. The personal Paradise Deities and their creative associates functioning in and beyond the borders of the central universe and power-personalizing as the Supreme Being on the first creature level of unifying Deity revelation in time and space. This level, the grand universe, is the sphere of the time-space descension of Paradise personalities in reciprocal association with the time-space ascension of evolutionary creatures.
0:2.17 (4.11)
6. God the Ultimate—the eventuating God of supertime and transcended space. The second experiential level of unifying Deity manifestation. God the Ultimate implies the attained realization of the synthesized absonite-superpersonal, time-space-transcended, and eventuated-experiential values, co-ordinated on final creative levels of Deity reality.
7- خدای مطلق — خدای در حال کسب تجربۀ ارزشهای فراسوی فوق شخصی و معانی ربانیت، که اکنون به صورت مطلقِ الوهیت وجود دارد. این سومین سطح تجلی و بسط یگانه‌ساز الوهیت می‌باشد. در این سطح فوق خلاق، الوهیت تهی شدن پتانسیل شخصی شدن را تجربه می‌کند، با تکمیل ربانیت مواجه می‌شود، و دستخوش تخلیۀ ظرفیت برای خود آشکارسازی به سطوح متوالی و تدریجیِ شخصیت‌یابی‌های دیگر می‌شود. الوهیت اکنون با مطلقِ نامحدود مواجه می‌شود، با آن تماس می‌یابد، و تعیین هویت با آن را تجربه می‌کند.
0:2.18 (4.12)
7. God the Absolute—the experientializing God of transcended superpersonal values and divinity meanings, now existential as the Deity Absolute. This is the third level of unifying Deity expression and expansion. On this supercreative level, Deity experiences exhaustion of personalizable potential, encounters completion of divinity, and undergoes depletion of capacity for self-revelation to successive and progressive levels of other-personalization. Deity now encounters, impinges upon, and experiences identity with, the Unqualified Absolute.
خداوند — پدر جهانی — شخصیت اولین منبع و مرکز است و روابط شخصی با کنترل بی‌نهایت روی تمامی منابع و مراکز همارا و تحت فرمان را بدین گونه حفظ می‌کند. چنین کنترلی شخصی و به طور بالقوه بی‌نهایت است، اگر چه ممکن است به سبب کمالِ کارکردِ چنین منابع و مراکز و شخصیتهای همارا و تحت فرمان در واقع هرگز عمل نکند.
0:3.10 (5.9)
God—the Universal Father—is the personality of the First Source and Center and as such maintains personal relations of infinite control over all co-ordinate and subordinate sources and centers. Such control is personal and infinite in potential, even though it may never actually function owing to the perfection of the function of such co-ordinate and subordinate sources and centers and personalities.
0:3.11 (5.10)
The First Source and Center is, therefore, primal in all domains: deified or undeified, personal or impersonal, actual or potential, finite or infinite. No thing or being, no relativity or finality, exists except in direct or indirect relation to, and dependence on, the primacy of the First Source and Center.
0:3.13 (5.12)
1. The gravity forces of the material universes are convergent in the gravity center of nether Paradise. That is just why the geographic location of his person is eternally fixed in absolute relation to the force-energy center of the nether or material plane of Paradise. But the absolute personality of Deity exists on the upper or spiritual plane of Paradise.
واقعیت، آنطور که توسط موجودات متناهی فهم می‌شود، جزئی، نسبی، و سایه‌وار است. حداکثرِ واقعیتِ الوهیت که به طور کامل توسط مخلوقاتِ تکاملیِ متناهی قابل درک باشد در ایزد متعال فرا گرفته شده است. با این وجود واقعیتهای مقدم و ابدی، واقعیتهای فوق متناهی، وجود دارند که نیای این الوهیت متعالیِ مخلوقات تکاملی زمان-فضا هستند. در تلاش برای وصف منشأ و طبیعت واقعیت جهانی، ما ناچاریم از تکنیک استدلال زمان-فضا استفاده کنیم، تا به سطح ذهن متناهی برسیم. از این رو بسیاری از رخدادهای همزمانِ ابدیت باید به صورت وقایع متوالی عرضه شوند.
0:3.20 (5.19)
REALITY, as comprehended by finite beings, is partial, relative, and shadowy. The maximum Deity reality fully comprehensible by evolutionary finite creatures is embraced within the Supreme Being. Nevertheless there are antecedent and eternal realities, superfinite realities, which are ancestral to this Supreme Deity of evolutionary time-space creatures. In attempting to portray the origin and nature of universal reality, we are forced to employ the technique of time-space reasoning in order to reach the level of the finite mind. Therefore must many of the simultaneous events of eternity be presented as sequential transactions.
آنطور که یک مخلوق زمان-فضا منشأ و ناهمسانی واقعیت را می‌نگرد، من هستمِ جاودان و بیکران از طریق اِعمال ارادۀ آزادِ ذاتی و جاودان به رهایی ربانی از قید و بندهای بیکرانی کامل دست یافت، و این جدایی از بیکرانی کامل اولین تنش مطلق ربانیت را ایجاد نمود. این تنشِ ناهمسانیِ بیکرانی از طریق مطلق جهانی که برای یگانه ساختن و هماهنگ نمودن بیکرانیِ دینامیکِ جمع الوهیت و بیکرانیِ ایستای مطلقِ نامحدود عمل می‌کند حل می‌شود.
0:3.21 (6.1)
As a time-space creature would view the origin and differentiation of Reality, the eternal and infinite I AM achieved Deity liberation from the fetters of unqualified infinity through the exercise of inherent and eternal free will, and this divorcement from unqualified infinity produced the first absolute divinity-tension. This tension of infinity differential is resolved by the Universal Absolute, which functions to unify and co-ordinate the dynamic infinity of Total Deity and the static infinity of the Unqualified Absolute.
در این کارکرد اولیه، من هستمِ تئوریک از طریق کار همزمانِ پدر جاودانِ پسر آغازین شدن و منبع جاودانِ جزیرۀ بهشت شدن به تحقق شخصیت دست یافت. همزمان با تمایز پسر از پدر، و در شرایط بودن بهشت، شخص روح بیکران و جهان مرکزی هاونا پدیدار شدند. با پدیداری الوهیتِ همزیستِ شخصی، پسر جاودان و روح بیکران، پدر به عنوان یک شخصیت از پراکندگی اجتناب‌ناپذیر در سرتاسر پتانسیل جمع الوهیت گریخت. از آن پس پدر فقط در مشارکت سه‌گانه با دو الوهیت همترازش است که تمام پتانسیل الوهیت را پر می‌کند، ضمن این که الوهیت تجربی در سطوحِ ربانیتِ تعالیت، غائیت، و مطلق بودن به طور فزاینده در حال واقعیت یافتن است.
0:3.22 (6.2)
In this original transaction the theoretical I AM achieved the realization of personality by becoming the Eternal Father of the Original Son simultaneously with becoming the Eternal Source of the Isle of Paradise. Coexistent with the differentiation of the Son from the Father, and in the presence of Paradise, there appeared the person of the Infinite Spirit and the central universe of Havona. With the appearance of coexistent personal Deity, the Eternal Son and the Infinite Spirit, the Father escaped, as a personality, from otherwise inevitable diffusion throughout the potential of Total Deity. Thenceforth it is only in Trinity association with his two Deity equals that the Father fills all Deity potential, while increasingly experiential Deity is being actualized on the divinity levels of Supremacy, Ultimacy, and Absoluteness.
مفهوم من هستم یک اذعان فلسفی است که ما به ذهن محدود به زمان، در قید و بند فضا، و متناهی انسان، و به غیرممکن بودن درک مخلوق از وجودهای ابدیت — واقعیتها و روابط بدون آغاز و بی‌پایان — به عمل می‌آوریم. برای مخلوق زمان و فضا، همه چیز باید از یک آغاز برخوردار باشد، فقط به استثنای بی‌علت یگانه — علت آغازین علتها. از این رو ما این سطح ارزشی فلسفی را به عنوان من هستم می‌پنداریم، و در همان حال به همة مخلوقات آموزش می‌دهیم که پسر جاودان و روح بیکران با من هستم همپاینده هستند؛ به عبارت دیگر، هرگز زمانی وجود نداشت که من هستم، پدرِ پسر، و با او پدرِ روح نباشد.
0:3.23 (6.3)
The concept of the I AM is a philosophic concession which we make to the time-bound, space-fettered, finite mind of man, to the impossibility of creature comprehension of eternity existences—nonbeginning, nonending realities and relationships. To the time-space creature, all things must have a beginning save only the ONE UNCAUSED—the primeval cause of causes. Therefore do we conceptualize this philosophic value-level as the I AM, at the same time instructing all creatures that the Eternal Son and the Infinite Spirit are coeternal with the I AM; in other words, that there never was a time when the I AM was not the Father of the Son and, with him, of the Spirit.
بیکران برای نشان دادنِ آکندگی — نهایی بودن — به کار می‌رود، و حاکی از آغازین بودن اولین منبع و مرکز است. من هستمِ تئوریک یک بسطِ مخلوق-فلسفیِ ”بیکرانیِ اراده“ است، اما بیکران یک سطح ارزشیِ واقعی است که نشانگر قصد ابدیِ بیکرانیِ حقیقیِ ارادۀ آزاد مطلق و بی‌قید و بند پدر جهانی است. این مفهوم گاهی اوقات پدر-بیکران نامیده می‌شود.
0:3.24 (6.4)
The Infinite is used to denote the fullness—the finality—implied by the primacy of the First Source and Center. The theoretical I AM is a creature-philosophic extension of the “infinity of will,” but the Infinite is an actual value-level representing the eternity-intension of the true infinity of the absolute and unfettered free will of the Universal Father. This concept is sometimes designated the Father-Infinite.
بخش عمدۀ سردرگمی همة رسته‌های موجودات، بالا و پایین، در تلاششان برای کشف پدر-بیکران، ذاتی محدودیتهای درک آنان است. آغازین بودن مطلق پدر جهانی در سطوح زیرنامتناهی آشکار نیست؛ از این رو احتمال دارد که فقط پسر جاودان و روح بیکران واقعاً پدر را به عنوان یک بیکرانی بشناسند؛ برای همة شخصیتهای دیگر چنین مفهومی نشانگر به کارگیری ایمان است.
0:3.25 (6.5)
Much of the confusion of all orders of beings, high and low, in their efforts to discover the Father-Infinite, is inherent in their limitations of comprehension. The absolute primacy of the Universal Father is not apparent on subinfinite levels; therefore is it probable that only the Eternal Son and the Infinite Spirit truly know the Father as an infinity; to all other personalities such a concept represents the exercise of faith.
0:4.4 (7.2)
3. Interassociated reality. Universe reality is supposedly either deified or undeified, but to subdeified beings there exists a vast domain of interassociated reality, potential and actualizing, which is difficult of identification. Much of this co-ordinate reality is embraced within the realms of the Universal Absolute.
0:4.5 (7.3)
This is the primal concept of original reality: The Father initiates and maintains Reality. The primal differentials of reality are the deified and the undeified—the Deity Absolute and the Unqualified Absolute. The primal relationship is the tension between them. This Father-initiated divinity-tension is perfectly resolved by, and eternalizes as, the Universal Absolute.
0:4.10 (7.8)
4. Personal and Impersonal. Deity expansion, personality expression, and universe evolution are forever conditioned by the Father’s freewill act which forever separated the mind-spirit-personal meanings and values of actuality and potentiality centering in the Eternal Son from those things which center and inhere in the eternal Isle of Paradise.
بهشت کلمه‌ای است که در بر گیرندۀ مطلقهای شخصی و غیرشخصیِ کانونیِ همة فازهای واقعیت جهان است. بهشت، به بیان صحیح، ممکن است هر شکل و یا کلیۀ اشکال واقعیت، الوهیت، ربانیت، شخصیت، و انرژی — روحی، ذهنی، یا مادی — را در بر داشته باشد. همه در بهشت، به عنوان مکانِ منشأ، کارکرد، و سرنوشت، تا جایی که به ارزشها، معانی، و وجود واقعی مربوط است، سهیم هستند.
0:4.11 (7.9)
PARADISE is a term inclusive of the personal and the nonpersonal focal Absolutes of all phases of universe reality. Paradise, properly qualified, may connote any and all forms of reality, Deity, divinity, personality, and energy—spiritual, mindal, or material. All share Paradise as the place of origin, function, and destiny, as regards values, meanings, and factual existence.
جزیرۀ بهشت — بهشت که غیر از این قابل وصف نیست — کنترل مادی-جاذبه‌ایِ مطلقِ اولین منبع و مرکز است. بهشت بی‌حرکت است، و تنها چیز ساکن در جهان جهانها است. جزیرۀ بهشت یک مکان جهانی دارد اما موقعیتی در فضا ندارد. این جزیرۀ جاودان سرچشمۀ واقعی جهانهای فیزیکی — گذشته، حال، و آینده — است. جزیرۀ هسته‌ایِ نور از الوهیت مشتق شده است، اما الوهیت نیست؛ و آفرینشهای مادی نیز بخشی از الوهیت نیستند؛ آنها برآیند آن هستند.
0:4.12 (7.10)
The Isle of Paradise—Paradise not otherwise qualified—is the Absolute of the material-gravity control of the First Source and Center. Paradise is motionless, being the only stationary thing in the universe of universes. The Isle of Paradise has a universe location but no position in space. This eternal Isle is the actual source of the physical universes—past, present, and future. The nuclear Isle of Light is a Deity derivative, but it is hardly Deity; neither are the material creations a part of Deity; they are a consequence.
بهشت یک آفریننده نیست؛ آن یک کنترل کنندۀ بی‌نظیر بسیاری از فعالیتهای جهان است، بسیار بیشتر یک کنترل کننده تا یک واکنشگر. در سرتاسر جهانهای مادی، بهشت روی واکنشها و رفتار همة موجوداتی که به نیرو، انرژی، و توان مربوطند تأثیر می‌گذارد، اما بهشت خود در جهانها بی‌نظیر، منحصر به فرد، و منزوی است. بهشت نمایانگر هیچ چیز نیست و هیچ چیز بهشت را نمایندگی نمی‌کند. آن نه نیرو است و نه یک وجود؛ آن فقط بهشت است.
0:4.13 (7.11)
Paradise is not a creator; it is a unique controller of many universe activities, far more of a controller than a reactor. Throughout the material universes Paradise influences the reactions and conduct of all beings having to do with force, energy, and power, but Paradise itself is unique, exclusive, and isolated in the universes. Paradise represents nothing and nothing represents Paradise. It is neither a force nor a presence; it is just Paradise.
0:5.1 (8.1)
Personality is a level of deified reality and ranges from the mortal and midwayer level of the higher mind activation of worship and wisdom up through the morontial and spiritual to the attainment of finality of personality status. That is the evolutionary ascent of mortal- and kindred-creature personality, but there are numerous other orders of universe personalities.
0:5.2 (8.2)
Reality is subject to universal expansion, personality to infinite diversification, and both are capable of well-nigh unlimited Deity co-ordination and eternal stabilization. While the metamorphic range of nonpersonal reality is definitely limited, we know of no limitations to the progressive evolution of personality realities.
همة رسته‌ها و فازهای زیرنامتناهیِ شخصیت دست‌یافتنی‌های مربوط به هم می‌باشند و به طور بالقوه هم‌آفرینشی هستند. پیش شخصی، شخصی، و فوق شخصی همگی از طریق پتانسیلِ متقابلِ دستیابیِ هماهنگ، پیشرفت تدریجی، و ظرفیت هم‌آفرینشی، به هم مرتبط هستند. اما غیرشخصی هرگز به طور مستقیم به شخصی جهش نمی‌کند. شخصیت هرگز خود انگیخته نیست؛ این هدیۀ پدر بهشتی است. شخصیت روی انرژی قرار گرفته است، و فقط با سیستمهای زندة انرژی مرتبط است؛ هویت می‌تواند با الگوهای غیرزندۀ انرژی مرتبط باشد.
0:5.4 (8.4)
All subinfinite orders and phases of personality are associative attainables and are potentially cocreational. The prepersonal, the personal, and the superpersonal are all linked together by mutual potential of co-ordinate attainment, progressive achievement, and cocreational capacity. But never does the impersonal directly transmute to the personal. Personality is never spontaneous; it is the gift of the Paradise Father. Personality is superimposed upon energy, and it is associated only with living energy systems; identity can be associated with nonliving energy patterns.
پدر جهانی راز واقعیت شخصیت، اعطای شخصیت، و فرجام شخصیت است. پسر جاودان شخصیت مطلق، راز انرژی روحی، ارواح مورانشیا، و ارواح کامل شده است. کنشگرِ همبسته، شخصیت روحی-ذهنی، سرچشمۀ هوشمندی، استدلال، و ذهن جهانی است. اما جزیرۀ بهشت غیرشخصی و فراروحی است، و جوهر بدنة جهانی، منبع و مرکز مادۀ فیزیکی، و الگوی مطلق بنیادینِ واقعیت جهانی ماده است.
0:5.5 (8.5)
The Universal Father is the secret of the reality of personality, the bestowal of personality, and the destiny of personality. The Eternal Son is the absolute personality, the secret of spiritual energy, morontia spirits, and perfected spirits. The Conjoint Actor is the spirit-mind personality, the source of intelligence, reason, and the universal mind. But the Isle of Paradise is nonpersonal and extraspiritual, being the essence of the universal body, the source and center of physical matter, and the absolute master pattern of universal material reality.
4- روان. روان انسان یک نیل تجربی است. هنگامی که یک مخلوق انسانی ”انجام خواست پدر آسمانی“ را برمی‌گزیند، روح ساکن در او پدر یک واقعیت جدید در تجربۀ بشری می‌شود. ذهن انسانی و مادی مادر همین واقعیت در حال پدیداری است. جوهر این واقعیت جدید نه مادی و نه روحی است — آن مورانشیایی است. این روان در حال پدیداری و فناناپذیر است که فرجامش بقا یافتن از مرگ انسانی و آغاز صعود بهشتی است.
0:5.10 (8.10)
4. Soul. The soul of man is an experiential acquirement. As a mortal creature chooses to “do the will of the Father in heaven,” so the indwelling spirit becomes the father of a new reality in human experience. The mortal and material mind is the mother of this same emerging reality. The substance of this new reality is neither material nor spiritual—it is morontial. This is the emerging and immortal soul which is destined to survive mortal death and begin the Paradise ascension.
شخصیت. شخصیت انسان فانی نه جسم، نه ذهن، و نه روح است؛ روان هم نیست. شخصیت تنها واقعیت تغییرناپذیر در یک تجربۀ غیر از آن پیوسته تغییر یابندۀ مخلوق است؛ و آن همة عوامل مربوطۀ دیگرِ فردیت را یگانه می‌سازد. شخصیت عطیۀ بی‌نظیری است که پدر جهانی به انرژیهای زنده و مربوطۀ ماده، ذهن، و روح عطا می‌دارد، و با بقای روان مورانشیایی بقا می‌یابد.
0:5.11 (9.1)
Personality. The personality of mortal man is neither body, mind, nor spirit; neither is it the soul. Personality is the one changeless reality in an otherwise ever-changing creature experience; and it unifies all other associated factors of individuality. The personality is the unique bestowal which the Universal Father makes upon the living and associated energies of matter, mind, and spirit, and which survives with the survival of the morontial soul.
ما هر چیز و کلیۀ چیزهایی را که به گسترة شخصیت پدر واکنش نشان می‌دهند، شخصی می‌نامیم. ما هر چیز و کلیۀ چیزهایی را که به گسترة روحی پسر واکنش نشان می‌دهند، روح می‌نامیم. ما هر چیز و همة آنچه را که به گسترة ذهنی کنشگرِ همبسته واکنش نشان می‌دهد، ذهن می‌نامیم، ذهن به عنوان یک ویژگی روح بیکران — ذهن در همة فازهای آن. ما هر چیز و همة آنچه را که به گسترة مادی-گرانشیِ متمرکز در بهشتِ تحتانی واکنش نشان می‌دهد ماده می‌نامیم — انرژی-ماده در همة حالتهای دگردیسی آن.
0:6.1 (9.3)
Any and all things responding to the personality circuit of the Father, we call personal. Any and all things responding to the spirit circuit of the Son, we call spirit. Any and all that responds to the mind circuit of the Conjoint Actor, we call mind, mind as an attribute of the Infinite Spirit—mind in all its phases. Any and all that responds to the material-gravity circuit centering in nether Paradise, we call matter—energy-matter in all its metamorphic states.
ما انرژی را به عنوان یک کلمۀ فراگیر که به قلمروهای روحی، ذهنی، و مادی اطلاق می‌شود به کار می‌گیریم. نیرو نیز بدین ترتیب به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد. توان معمولاً محدود به نامگذاری سطح الکترونی مادی یا مادۀ واکنشگر به گرانشِ خطی در جهان بزرگ است. توان همچنین برای نامگذاری حاکمیت به کار می‌رود. ما نمی‌توانیم از تعاریف کلی پذیرفته شدۀ شما پیرامون نیرو، انرژی، و توان پیروی کنیم. چنان کمبودی در زبان وجود دارد که ما باید معانی متعددی به این کلمات تخصیص دهیم.
0:6.2 (9.4)
ENERGY we use as an all-inclusive term applied to spiritual, mindal, and material realms. Force is also thus broadly used. Power is ordinarily limited to the designation of the electronic level of material or linear-gravity-responsive matter in the grand universe. Power is also employed to designate sovereignty. We cannot follow your generally accepted definitions of force, energy, and power. There is such paucity of language that we must assign multiple meanings to these terms.
0:6.8 (9.10)
Mind is a phenomenon connoting the presence-activity of living ministry in addition to varied energy systems; and this is true on all levels of intelligence. In personality, mind ever intervenes between spirit and matter; therefore is the universe illuminated by three kinds of light: material light, intellectual insight, and spirit luminosity.
الگو ممکن است انرژی را به طرز خاصی شکل دهد، اما آن را کنترل نمی‌کند. جاذبه تنها کنترلِ انرژی-ماده است. نه فضا و نه الگو نسبت به جاذبه واکنش نشان نمی‌دهند؛ اما هیچ رابطه‌ای میان فضا و الگو وجود ندارد؛ فضا نه الگو است و نه الگوی بالقوه. الگو شکل خاصی از واقعیت است که از پیش تمام بدهی جاذبه را پرداخت کرده است؛ واقعیتِ هر الگو شامل انرژیهای آن، ذهن، روح، یا اجزای مادی آن است.
0:6.11 (10.3)
Pattern may configure energy, but it does not control it. Gravity is the sole control of energy-matter. Neither space nor pattern are gravity responsive, but there is no relationship between space and pattern; space is neither pattern nor potential pattern. Pattern is a configuration of reality which has already paid all gravity debt; the reality of any pattern consists of its energies, its mind, spirit, or material components.
در مقایسه با جنبۀ کل، الگو جنبۀ فردیِ انرژی و شخصیت را آشکار می‌سازد. اشکال شخصیت یا هویت الگوهایی هستند که ناشی از انرژی (فیزیکی، روحی، یا ذهنی) می‌باشند اما ذاتی آن نیستند. آن کیفیت انرژی یا شخصیت که به واسطۀ آن الگو منجر به پدیداری می‌شود می‌تواند به خداوند — الوهیت — به اعطای نیروی بهشت، به همزیستی شخصیت و توان، نسبت داده شود.
0:6.12 (10.4)
In contrast to the aspect of the total, pattern discloses the individual aspect of energy and of personality. Personality or identity forms are patterns resultant from energy (physical, spiritual, or mindal) but are not inherent therein. That quality of energy or of personality by virtue of which pattern is caused to appear may be attributed to God—Deity—to Paradise force endowment, to the coexistence of personality and power.
مکانیسمِ الوهیتِ جهانِ بنیادین تا جایی که به روابط ابدیت مربوط است دوگانه است. خدای پدر، خدای پسر، و خدای روح جاودانه هستند — موجوداتِ وجودگرا هستند — در حالی که خدای متعال، خدای غائی، و خدای مطلق شخصیتهای ربانیِ در حال تحققِ دوران پس-هاونا در زمان-فضا و کرات فراسوی زمان-فضای بسطِ تکاملیِ جهان بنیادین هستند. این شخصیتهای ربانیِ در حال تحقق از طریق تکنیکِ واقعیت‌یابیِ تجربیِ پتانسیلهای همیارانه-خلاقِ الوهیتهای جاودان بهشت، از زمانی که، و همینطور که در جهانهای در حال رشد، توانمندی-شخصیت می‌یابند، جاودانه‌های آینده هستند.
0:7.1 (10.6)
The Deity mechanism of the master universe is twofold as concerns eternity relationships. God the Father, God the Son, and God the Spirit are eternal—are existential beings—while God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute are actualizing Deity personalities of the post-Havona epochs in the time-space and the time-space-transcended spheres of master universe evolutionary expansion. These actualizing Deity personalities are future eternals from the time when, and as, they power-personalize in the growing universes by the technique of the experiential actualization of the associative-creative potentials of the eternal Paradise Deities.
پدر، پسر، و روح وجودگرا هستند — وجودگرا در واقعیت (گرچه تمام پتانسیلها ظاهراً تجربی هستند). متعال و غائی کاملاً تجربی هستند. مطلق الوهیت در واقعیت یافتن تجربی است اما در بالقوگی وجودگرا است. جوهر الوهیت جاودانگی است، اما فقط سه شخص آغازین الوهیت به طور کامل جاودانه هستند. کلیۀ شخصیتهای دیگر الوهیت از یک منشأ برخوردارند، اما فرجامشان جاودانگی است.
0:7.5 (10.10)
The Father, Son, and Spirit are existential—existential in actuality (though all potentials are supposedly experiential). The Supreme and the Ultimate are wholly experiential. The Deity Absolute is experiential in actualization but existential in potentiality. The essence of Deity is eternal, but only the three original persons of Deity are unqualifiedly eternal. All other Deity personalities have an origin, but they are eternal in destiny.
0:7.6 (10.11)
Having achieved existential Deity expression of himself in the Son and the Spirit, the Father is now achieving experiential expression on hitherto impersonal and unrevealed deity levels as God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute; but these experiential Deities are not now fully existent; they are in process of actualization.
خدای متعال در هاونا بازتابِ شخصیِ روحیِ الوهیت سه‌گانۀ بهشت است. این رابطۀ همیارانۀ الوهیت اکنون در خدای هفتگانه به طور خلاق به سوی بیرون در حال بسط است و در نیروی تجربیِ قادر متعال در جهان بزرگ در حال به وجود آمدن است. الوهیت بهشت، که به صورت سه شخص وجود دارد، بدین گونه در دو فازِ تعالیت به صورت تجربی در حال تکوین است، در حالی که این دو فازِ دوگانه به لحاظ توانمندی-شخصیتی به صورت یک خدا، ایزد متعال، در حال یگانه شدن هستند.
0:7.7 (11.1)
God the Supreme in Havona is the personal spirit reflection of the triune Paradise Deity. This associative Deity relationship is now creatively expanding outward in God the Sevenfold and is synthesizing in the experiential power of the Almighty Supreme in the grand universe. Paradise Deity, existential as three persons, is thus experientially evolving in two phases of Supremacy, while these dual phases are power-personality unifying as one Lord, the Supreme Being.
0:7.8 (11.2)
The Universal Father achieves freewill liberation from the bonds of infinity and the fetters of eternity by the technique of trinitization, threefold Deity personalization. The Supreme Being is even now evolving as a subeternal personality unification of the sevenfold manifestation of Deity in the time-space segments of the grand universe.
ایزد متعال یک آفرینندۀ مستقیم نیست، به جز این که پدر مَجستان است، اما او یک هماهنگ کنندۀ ترکیبیِ تمام فعالیتهای مخلوق-آفرینندۀ جهان است. ایزد متعال، که اکنون در جهانهای تکاملی در حال واقعیت یافتن است، مرتبط کننده و ترکیب کنندۀ ربانیتِ زمان-فضا، الوهیت سه‌گانۀ بهشت در همکاری تجربی با آفرینندگان متعالی زمان و فضا می‌باشد. این الوهیت تکاملی، هنگامی که سرانجام واقعیت یافت، پیوند ابدی متناهی و نامتناهی، یگانگی جاودانه و پایدار توان تجربی و شخصیت روحی را شکل می‌دهد.
0:7.9 (11.3)
The Supreme Being is not a direct creator, except that he is the father of Majeston, but he is a synthetic co-ordinator of all creature-Creator universe activities. The Supreme Being, now actualizing in the evolutionary universes, is the Deity correlator and synthesizer of time-space divinity, of triune Paradise Deity in experiential association with the Supreme Creators of time and space. When finally actualized, this evolutionary Deity will constitute the eternal fusion of the finite and the infinite—the everlasting and indissoluble union of experiential power and spirit personality.
تمام واقعیتِ متناهیِ زمان-فضا، تحت اشتیاق رهنمون کنندۀ ایزد متعال که در حال تکامل است، درگیر یک آماده‌سازیِ پیوسته فرازیابنده و یگانه‌سازی کامل کننده (ترکیبِ توان-شخصیتِ) همة فازها و ارزشهای واقعیت متناهی، در همیاری با فازهای متنوع واقعیت بهشت، با هدف و به منظور مبادرت کردن به تلاش متعاقب برای رسیدن به سطوح اَبسُونایتِ کمال اَبَرمخلوق می‌باشد.
0:7.10 (11.4)
All time-space finite reality, under the directive urge of the evolving Supreme Being, is engaged in an ever-ascending mobilization and perfecting unification (power-personality synthesis) of all phases and values of finite reality, in association with varied phases of Paradise reality, to the end and for the purpose of subsequently embarking upon the attempt to reach absonite levels of supercreature attainment.
این شخصیت‌یابیِ هفتگانۀ الوهیت در زمان و فضا و برای هفت اَبَرجهان انسان فانی را قادر می‌سازد به حضور خداوند، که روح است، دست یابد. این الوهیت هفتگانه، برای مخلوقات متناهی زمان-فضا که در آینده در ایزد متعال توانمندی-شخصیت خواهد یافت، الوهیت کارکردیِ مخلوقات فانی تکاملیِ دوران صعود بهشت می‌باشد. این چنین دوران اکتشاف تجربیِ درک خداوند با شناخت ربانیتِ پسر آفرینندۀ جهان محلی آغاز می‌شود و از طریق قدمای ایامهای ابرجهان فراز می‌یابد و از راه شخص یکی از هفت روح استاد به اکتشاف و شناخت شخصیت الهی پدر جهانی در بهشت دست می‌یابد.
0:8.9 (11.13)
This sevenfold Deity personalization in time and space and to the seven superuniverses enables mortal man to attain the presence of God, who is spirit. This sevenfold Deity, to finite time-space creatures sometime power-personalizing in the Supreme Being, is the functional Deity of the mortal evolutionary creatures of the Paradise-ascension career. Such an experiential discovery-career of the realization of God begins with the recognition of the divinity of the Creator Son of the local universe and ascends through the superuniverse Ancients of Days and by way of the person of one of the Seven Master Spirits to the attainment of the discovery and recognition of the divine personality of the Universal Father on Paradise.
جهان بزرگ حوزۀ سه‌گانۀ الوهیتِ تثلیثِ تعالیت، خدای هفتگانه، و ایزد متعال است. خدای متعال در تثلیث بهشت، که شخصیت و ویژگیهای روحی او از آن ناشی می‌شود، بالقوه است؛ اما او اکنون در پسران آفریننده، قدمای ایامها، و ارواح استاد، که قدرتش به عنوان قادر برای ابرجهانهای زمان و فضا از آنها ناشی می‌شود، در حال واقعیت یافتن است. این تجلی قدرت خدای بلافصلِ مخلوقات تکاملی در واقع همزمان با آنها در زمان-فضا تکامل می‌یابد. قادر متعال، که در سطح ارزشیِ فعالیتهای غیرشخصی تکامل می‌یابد، و شخص روحیِ خدای متعال یک واقعیت — ایزد متعال — هستند.
0:8.10 (12.1)
The grand universe is the threefold Deity domain of the Trinity of Supremacy, God the Sevenfold, and the Supreme Being. God the Supreme is potential in the Paradise Trinity, from whom he derives his personality and spirit attributes; but he is now actualizing in the Creator Sons, Ancients of Days, and the Master Spirits, from whom he derives his power as Almighty to the superuniverses of time and space. This power manifestation of the immediate God of evolutionary creatures actually time-space evolves concomitantly with them. The Almighty Supreme, evolving on the value-level of nonpersonal activities, and the spirit person of God the Supreme are one reality—the Supreme Being.
پسران آفریننده در همکاری ربانی خدای هفتگانه مکانیسمی را فراهم می‌کنند که از طریق آن انسان فانی فناناپذیر می‌شود و متناهی به آغوش نامتناهی دست می‌یابد. ایزد متعال تکنیکی را برای آماده‌سازیِ توانمندی-شخصیت، ترکیب الهی همة این فعالیتهای چندگانه، فراهم می‌کند، و بدین ترتیب متناهی را قادر می‌سازد به ابسُونایت دست یابد، و از طریق سایر واقعیت‌یابیهای ممکن آینده، برای نیل به غائی تلاش کند. پسران آفریننده و خادمان الهی مرتبط با آنها در این آماده‌سازیِ عالی شرکت می‌کنند، اما قدمای ایامها و هفت روح استاد احتمالاً به عنوان سرپرستان دائمی در جهان بزرگ برای ابد ثابت هستند.
0:8.11 (12.2)
The Creator Sons in the Deity association of God the Sevenfold provide the mechanism whereby the mortal becomes immortal and the finite attains the embrace of the infinite. The Supreme Being provides the technique for the power-personality mobilization, the divine synthesis, of all these manifold transactions, thus enabling the finite to attain the absonite and, through other possible future actualizations, to attempt the attainment of the Ultimate. The Creator Sons and their associated Divine Ministers are participants in this supreme mobilization, but the Ancients of Days and the Seven Master Spirits are probably eternally fixed as permanent administrators in the grand universe.
تاریخچۀ کارکرد خدای هفتگانه به سازماندهی هفت ابرجهان باز می‌گردد، و این احتمالاً در رابطه با تکامل آیندۀ آفرینشهای فضای بیرونی گسترش خواهد یافت. سازماندهی این جهانهای آیندۀ سطوح فضایی اول، دوم، سوم، و چهارمِ که تکاملی تدریجی دارند بدون شک شاهد آغاز نزدیکی فرازگرایانه و ابسُونایت به الوهیت خواهد بود.
0:8.12 (12.3)
The function of God the Sevenfold dates from the organization of the seven superuniverses, and it will probably expand in connection with the future evolution of the creations of outer space. The organization of these future universes of the primary, secondary, tertiary, and quartan space levels of progressive evolution will undoubtedly witness the inauguration of the transcendent and absonite approach to Deity.
درست همانطور که ایزد متعال از انرژی و شخصیت بالقوۀ محصور شده در جهان بزرگ که عطیۀ پیشین ربانیت است به طور تدریجی تکامل می‌یابد، خدای غائی نیز از پتانسیلهای ربانیت که در حوزه‌های فراسوی زمان-فضای جهان بنیادین وجود دارد منتج می‌شود. واقعیت‌یابیِ الوهیتِ غائی نشانگر یگانگی اَبسُونایتیِ اولین تثلیث تجربی است و حاکی از بسط یگانه‌ساز الوهیت در دومین سطح خود-شکوفاییِ خلاق است. این در بر گیرندۀ معادلِ شخصیتی-توانمندیِ واقعیت‌یابیِ الوهیتِ تجربیِ جهان متعلق به واقعیتهای بهشتی اَبسُونایت در سطوح منتج کنندۀ ارزشهای فراسوی زمان-فضا است. تکمیل چنین پیشرفت تجربی برای این طراحی شده است که فرجام خدمتی غائی را برای همة مخلوقات زمان-فضا که از طریق واقعیت یافتنِ کامل ایزد متعال و از طریق خدمت خدای هفتگانه به سطوح اَبسُونایت دست یافته‌اند موجب شود.
0:9.1 (12.4)
Just as the Supreme Being progressively evolves from the antecedent divinity endowment of the encompassed grand universe potential of energy and personality, so does God the Ultimate eventuate from the potentials of divinity residing in the transcended time-space domains of the master universe. The actualization of Ultimate Deity signalizes absonite unification of the first experiential Trinity and signifies unifying Deity expansion on the second level of creative self-realization. This constitutes the personality-power equivalent of the universe experiential-Deity actualization of Paradise absonite realities on the eventuating levels of transcended time-space values. The completion of such an experiential unfoldment is designed to afford ultimate service-destiny for all time-space creatures who have attained absonite levels through the completed realization of the Supreme Being and by the ministry of God the Sevenfold.
0:9.2 (12.5)
God the Ultimate is designative of personal Deity functioning on the divinity levels of the absonite and on the universe spheres of supertime and transcended space. The Ultimate is a supersupreme eventuation of Deity. The Supreme is the Trinity unification comprehended by finite beings; the Ultimate is the unification of the Paradise Trinity comprehended by absonite beings.
0:9.3 (13.1)
The Universal Father, through the mechanism of evolutionary Deity, is actually engaged in the stupendous and amazing act of personality focalization and power mobilization, on their respective universe meaning-levels, of the divine reality values of the finite, the absonite, and even of the absolute.
0:9.4 (13.2)
The first three and past-eternal Deities of Paradise—the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit—are, in the eternal future, to be personality-complemented by the experiential actualization of associate evolutionary Deities—God the Supreme, God the Ultimate, and possibly God the Absolute.
خدای متعال و خدای غائی، که اکنون در جهانهای تجربی در حال تکاملند، وجودگرا نیستند. آنها جاودانه‌های گذشته نیستند، فقط جاودانه‌های آینده، مشروط به زمان-فضا و جاودانه‌های مشروط فرازگرا هستند. آنها الوهیتهای دارای عطایای متعال، غائی، و احتمالاً متعال-غائی هستند، اما سرآغازهای تاریخی جهان را تجربه کرده‌اند. آنها هرگز پایانی نخواهند داشت، اما از آغاز شخصیت برخوردارند. آنها در واقع فعلیتهایی هستند که از پتانسیل جاودان و بیکرانِ الوهیت برخوردارند، اما خود نه کاملاً جاودان هستند و نه بیکران.
0:9.5 (13.3)
God the Supreme and God the Ultimate, now evolving in the experiential universes, are not existential—not past eternals, only future eternals, time-space-conditioned and transcendental-conditioned eternals. They are Deities of supreme, ultimate, and possibly supreme-ultimate endowments, but they have experienced historic universe origins. They will never have an end, but they do have personality beginnings. They are indeed actualizations of eternal and infinite Deity potentials, but they themselves are neither unqualifiedly eternal nor infinite.
اشکال متعددی از واقعیت ابدیِ مطلق الوهیت وجود دارد که نمی‌توان برای ذهن متناهی زمان-فضا به طور کامل توضیح داد، اما واقعیت‌یابیِ خدای مطلق پیامد یگانگی دومین تثلیث تجربی، تثلیث مطلق، می‌باشد. این در بر گیرندۀ تحقق تجربی ربانیت مطلق، یگانگی معانی مطلق در سطوح مطلق است؛ اما ما در رابطه با در بر گیری تمام ارزشهای مطلق مطمئن نیستیم، زیرا هیچگاه اطلاع نیافته‌ایم که مطلقِ مشروط معادل بیکران است. فرجامهای اَبَرغائی درگیر معانی مطلق و معنویت بیکران هستند، و بدون هر دوی این واقعیتهای دست یافته نشده ما نمی‌توانیم ارزشهای مطلق را برقرار سازیم.
0:10.1 (13.4)
There are many features of the eternal reality of the Deity Absolute which cannot be fully explained to the time-space finite mind, but the actualization of God the Absolute would be in consequence of the unification of the second experiential Trinity, the Absolute Trinity. This would constitute the experiential realization of absolute divinity, the unification of absolute meanings on absolute levels; but we are not certain regarding the encompassment of all absolute values since we have at no time been informed that the Qualified Absolute is the equivalent of the Infinite. Superultimate destinies are involved in absolute meanings and infinite spirituality, and without both of these unachieved realities we cannot establish absolute values.
هنگامی که اندیشۀ توأم پدر جهانی و پسر جاودان که در خدای کنش عمل می‌کرد، موجب آفرینش جهان الهی و مرکزی شد، پدر ابراز اندیشۀ خود را در کلام پسرش و عمل مدیر اجرایی همبستة آنها از طریق متمایز ساختن حضورش در هاونا از پتانسیلهای بیکرانی دنبال نمود. و این پتانسیلهای آشکار نشدۀ بیکرانی، پنهان شده در فضا، در مطلقِ نامحدود باقی می‌مانند و در مطلق الوهیت به طور الهی احاطه می‌شوند، ضمن این که این دو در کارکرد مطلق جهانی، بیکرانی-یگانگیِ آشکار نشدۀ پدر بهشتی، یکی می‌شوند.
0:11.1 (13.6)
When the combined thought of the Universal Father and the Eternal Son, functioning in the God of Action, constituted the creation of the divine and central universe, the Father followed the expression of his thought into the word of his Son and the act of their Conjoint Executive by differentiating his Havona presence from the potentials of infinity. And these undisclosed infinity potentials remain space concealed in the Unqualified Absolute and divinely enshrouded in the Deity Absolute, while these two become one in the functioning of the Universal Absolute, the unrevealed infinity-unity of the Paradise Father.
همینطور که غنی شدنِ تمام واقعیت از طریق رشد تجربی و به وسیلۀ ارتباط متقابل تجربی با وجودگرا توسط مطلق جهانی صورت می‌یابد، توانمندی نیروی کیهانی و توانمندی نیروی روحی، هر دو، در حال آشکار شدن-واقعیت یافتنِ تدریجی هستند. اولین منبع و مرکز به واسطۀ حضور متوازن مطلق جهانی به بسطِ توانمندیِ تجربی دست می‌یابد، از تعیین هویت با مخلوقات تکاملی خود بهره‌مند می‌شود، و به گسترش الوهیت تجربی در سطوح تعالیت، غائیت، و مطلق بودن نائل می‌شود.
0:11.2 (13.7)
Both potency of cosmic force and potency of spirit force are in process of progressive revelation-realization as the enrichment of all reality is effected by experiential growth and through the correlation of the experiential with the existential by the Universal Absolute. By virtue of the equipoising presence of the Universal Absolute, the First Source and Center realizes extension of experiential power, enjoys identification with his evolutionary creatures, and achieves expansion of experiential Deity on the levels of Supremacy, Ultimacy, and Absoluteness.
0:11.5 (14.3)
The Deity Absolute cannot, or at least does not, react to any universe situation in a subabsolute manner. Every response of this Absolute to any given situation appears to be made in terms of the welfare of the whole creation of things and beings, not only in its present state of existence, but also in view of the infinite possibilities of all future eternity.
مطلق الوهیت آن پتانسیلی است که با انتخاب داوطلبانۀ پدر جهانی از تمام واقعیت نامتناهی جدا شد، و تمام فعالیتهای ربانیت — وجودگرایانه و تجربی — در حیطۀ آن به وقوع می‌پیوندند. این مطلقِ مشروط است که در تمایز با مطلقِ نامحدود قرار دارد؛ اما مطلق جهانی در احاطة تمام پتانسیل مطلق، بر هر دو فوقِ افزودنی است.
0:11.6 (14.4)
The Deity Absolute is that potential which was segregated from total, infinite reality by the freewill choice of the Universal Father, and within which all divinity activities—existential and experiential—take place. This is the Qualified Absolute in contradistinction to the Unqualified Absolute; but the Universal Absolute is superadditive to both in the encompassment of all absolute potential.
0:11.7 (14.5)
2. The Unqualified Absolute is nonpersonal, extradivine, and undeified. The Unqualified Absolute is therefore devoid of personality, divinity, and all creator prerogatives. Neither fact nor truth, experience nor revelation, philosophy nor absonity are able to penetrate the nature and character of this Absolute without universe qualification.
بگذارید روشن شود که مطلقِ نامحدود یک واقعیت مثبت است که بر جهان بزرگ سایه افکنده است، و ظاهراً با حضور فضاییِ یکسان در آن دورها در داخل فعالیتهای نیرویی و تحولات پیش مادیِ گستره‌های حیرت‌انگیزِ نواحیِ فضایی ماوراءِ هفت ابرجهان گسترش می‌یابد. مطلقِ نامحدود یک منفی‌بافی صرفِ برداشت فلسفی نیست که مبتنی بر پنداشتهای سفسطه‌های متافیزیکی در مورد جهانی بودن، سلطه، و تقدمِ بی‌قید و شرط و نامحدود باشد. مطلق نامحدود یک کنترل فراگیر مثبت جهان در بیکرانی است؛ این کنترل فراگیر در حیطۀ نیروی فضایی نامحدود است اما قطعاً مشروط به حضور حیات، ذهن، روح، و شخصیت است، و به واسطة واکنشهای اراده‌مند و فرامین هدفمند تثلیث بهشت بیشتر مشروط می‌شود.
0:11.8 (14.6)
Let it be made clear that the Unqualified Absolute is a positive reality pervading the grand universe and, apparently, extending with equal space presence on out into the force activities and prematerial evolutions of the staggering stretches of the space regions beyond the seven superuniverses. The Unqualified Absolute is not a mere negativism of philosophic concept predicated on the assumptions of metaphysical sophistries concerning the universality, dominance, and primacy of the unconditioned and the unqualified. The Unqualified Absolute is a positive universe overcontrol in infinity; this overcontrol is space-force unlimited but is definitely conditioned by the presence of life, mind, spirit, and personality, and is further conditioned by the will-reactions and purposeful mandates of the Paradise Trinity.
0:11.9 (14.7)
We are convinced that the Unqualified Absolute is not an undifferentiated and all-pervading influence comparable either to the pantheistic concepts of metaphysics or to the sometime ether hypothesis of science. The Unqualified Absolute is force unlimited and Deity conditioned, but we do not fully perceive the relation of this Absolute to the spirit realities of the universes.
3- ما به طور منطقی اینطور استنباط می‌کنیم که مطلق جهانی در عملِ مطلقاً داوطلبانۀ پدر جهانی در زمینة متمایز نمودن واقعیتهای جهان به صورت ارزشهای الوهیت یافته و الوهیت نیافته — قابل شخصیت‌یابی و غیرقابل شخصیت‌یابی — اجتناب‌ناپذیر بود. مطلق جهانی پدیده‌ای ربانی است که نشانگر رفع تنشی است که توسط عمل داوطلبانۀ متمایز نمودنِ این گونة واقعیت جهان ایجاد شده است، و به عنوان هماهنگ کنندۀ همیارانۀ این جمع کل پتانسیلهای موجود عمل می‌کند.
0:11.10 (14.8)
3. The Universal Absolute, we logically deduce, was inevitable in the Universal Father’s absolute freewill act of differentiating universe realities into deified and undeified—personalizable and nonpersonalizable—values. The Universal Absolute is the Deity phenomenon indicative of the resolution of the tension created by the freewill act of thus differentiating universe reality, and functions as the associative co-ordinator of these sum totals of existential potentialities.
همیشه به خاطر داشته باشید: بیکرانیِ بالقوه، مطلق، و از ابدیت جدایی ناپذیر است. بیکرانیِ واقعی در زمان هرگز نمی‌تواند چیزی جز جزئی باشد و از این رو باید غیرمطلق باشد؛ بیکرانیِ شخصیتِ واقعی نیز نمی‌تواند مطلق باشد مگر در الوهیتِ نامحدود. و ناهمسانیِ پتانسیلِ بیکرانی در مطلقِ نامحدود و مطلق الوهیت است که مطلق جهانی را جاودانه می‌سازد، و بدین وسیله از نظر کیهانی، داشتنِ جهانهای مادی در فضا و از نظر روحی، داشتنِ شخصیتهای متناهی در زمان را ممکن می‌سازد.
0:11.12 (15.2)
Always remember: Potential infinity is absolute and inseparable from eternity. Actual infinity in time can never be anything but partial and must therefore be nonabsolute; neither can infinity of actual personality be absolute except in unqualified Deity. And it is the differential of infinity potential in the Unqualified Absolute and the Deity Absolute that eternalizes the Universal Absolute, thereby making it cosmically possible to have material universes in space and spiritually possible to have finite personalities in time.
متناهی فقط به این دلیل می‌تواند با نامتناهی در کیهان همزیستی کند که حضور همیارانۀ مطلق جهانی تنشهای میان زمان و ابدیت، متناهی بودن و نامتناهی بودن، بالقوگیِ واقعیت و فعلیتِ واقعیت، بهشت و فضا، انسان و خداوند را چنان به طور کامل برابر می‌کند. مطلق جهانی به طور همیارانه در بر گیرندۀ تعیین هویت ناحیۀ واقعیتِ در حال پیشرفتِ تکاملیِ موجود در زمان-فضا، و در زمان-فضای فراسو، جهانهای حاوی تجلی زیربیکرانی الوهیت، می‌باشد.
0:11.13 (15.3)
The finite can coexist in the cosmos along with the Infinite only because the associative presence of the Universal Absolute so perfectly equalizes the tensions between time and eternity, finity and infinity, reality potential and reality actuality, Paradise and space, man and God. Associatively the Universal Absolute constitutes the identification of the zone of progressing evolutional reality existent in the time-space, and in the transcended time-space, universes of subinfinite Deity manifestation.
مطلق جهانی پتانسیلِ الوهیتِ ایستا-دینامیک است که از نظر کارکردی در سطوح زمان-ابدیت به صورت ارزشهای متناهی-مطلق قابل تحقق است و نزدیکیِ تجربی-وجودگرایانه به آن ممکن است. این جنبۀ غیرقابل درک الوهیت ممکن است ایستا، بالقوه، و همبسته باشد، اما تا جایی که به شخصیتهای هوشمندی که اکنون در جهان بنیادین عمل می‌کنند مربوط است، به لحاظ تجربی خلاق یا تکاملی نیست.
0:11.14 (15.4)
The Universal Absolute is the potential of the static-dynamic Deity functionally realizable on time-eternity levels as finite-absolute values and as possible of experiential-existential approach. This incomprehensible aspect of Deity may be static, potential, and associative but is not experientially creative or evolutional as concerns the intelligent personalities now functioning in the master universe.
مطلق. دو مطلق — مشروط و نامحدود — در حالی که از نظر کارکرد آنطور که توسط مخلوقات ذهنی ممکن است مشاهده شوند ظاهراً بسیار متفاوت هستند، در مطلق جهانی و توسط او به طور کامل و الهی یگانه هستند. در تحلیل نهایی و در درک پایانی هر سه یک مطلق هستند. آنها در سطوح زیربیکرانی به لحاظ کارکردی متمایز هستند، اما در بیکرانی یکی هستند.
0:11.15 (15.5)
The Absolute. The two Absolutes—qualified and unqualified—while so apparently divergent in function as they may be observed by mind creatures, are perfectly and divinely unified in and by the Universal Absolute. In the last analysis and in the final comprehension all three are one Absolute. On subinfinite levels they are functionally differentiated, but in infinity they are ONE.
0:11.16 (15.6)
We never use the term the Absolute as a negation of aught or as a denial of anything. Neither do we regard the Universal Absolute as self-determinative, a sort of pantheistic and impersonal Deity. The Absolute, in all that pertains to universe personality, is strictly Trinity limited and Deity dominated.
تثلیث آغازین و جاودانۀ بهشت وجودگرا است و اجتناب‌ناپذیر بود. این تثلیثِ بدون آغاز ذاتیِ واقعیتِ ناهمسانیِ شخصی و غیرشخصی از طریق ارادۀ نامحدود پدر بود و هنگامی که ارادۀ شخصی او این واقعیتهای دوگانه را از طریق ذهن هماهنگ نمود واقعیت یافت. تثلیثهای پس-هاونا تجربی هستند. آنها ذاتیِ آفرینشِ دو سطحِ زیرمطلق و تکاملیِ تجلیِ توانمندی-شخصیت در جهان بنیادین هستند.
0:12.1 (15.7)
The original and eternal Paradise Trinity is existential and was inevitable. This never-beginning Trinity was inherent in the fact of the differentiation of the personal and the nonpersonal by the Father’s unfettered will and factualized when his personal will co-ordinated these dual realities by mind. The post-Havona Trinities are experiential—are inherent in the creation of two subabsolute and evolutional levels of power-personality manifestation in the master universe.
تثلیث بهشت — پیوند الوهیتِ جاودانۀ پدر جهانی، پسر جاودان، و روح بیکران در واقعیت وجودگرایانه است، اما همة پتانسیلها تجربی هستند. از این رو این تثلیث حاوی تنها واقعیت الوهیت است که در بر گیرندۀ بیکرانی است، و از این رو پدیده‌های جهان در زمینة واقعیت‌یابیِ خدای متعال، خدای غائی، و خدای مطلق به وقوع می‌پیوندند.
0:12.2 (15.8)
The Paradise Trinity—the eternal Deity union of the Universal Father, the Eternal Son, and the Infinite Spirit—is existential in actuality, but all potentials are experiential. Therefore does this Trinity constitute the only Deity reality embracing infinity, and therefore do there occur the universe phenomena of the actualization of God the Supreme, God the Ultimate, and God the Absolute.
اولین و دومین تثلیث تجربی، تثلیثهای پس-هاونا، نمی‌توانند بیکران باشند، زیرا در بر گیرندۀ الوهیتهای مشتق شده هستند، الوهیتهایی که از طریق واقعیت‌یابیِ تجربیِ واقعیتهای آفریده شده یا منتج شده توسط تثلیث وجودگرایانۀ بهشت تکامل یافته‌اند. بیکرانیِ ربانیت به واسطۀ متناهی بودن و اَبسونیتیِ تجربۀ مخلوق و خالق، اگر توسعه هم نیابد، به طور پیوسته غنی می‌شود.
0:12.3 (15.9)
The first and second experiential Trinities, the post-Havona Trinities, cannot be infinite because they embrace derived Deities, Deities evolved by the experiential actualization of realities created or eventuated by the existential Paradise Trinity. Infinity of divinity is being ever enriched, if not enlarged, by finity and absonity of creature and Creator experience.
تثلیثها حقایق رابطه و واقعیتهای تجلی هماهنگ الوهیت هستند. کارکردهای تثلیث حاوی واقعیتهای الوهیت هستند، و واقعیتهای الوهیت همیشه در پی تحقق و تجلی در شخصیت‌یابی هستند. از این رو خدای متعال، خدای غائی، و حتی خدای مطلق گریزناپذیرهای الهی هستند. این سه الوهیتِ تجربی در تثلیثِ وجودگرا، تثلیثِ بهشت، بالقوه بودند، اما پدیداری آنها در جهان به عنوان شخصیتهای توانمند بخشاً به کارکرد تجربی خود آنها در جهانهای توانمندی و شخصیت و بخشاً به دستاوردهای تجربی آفرینندگان و تثلیثهای پس-هاونا بستگی دارد.
0:12.4 (16.1)
Trinities are truths of relationship and facts of co-ordinate Deity manifestation. Trinity functions encompass Deity realities, and Deity realities always seek realization and manifestation in personalization. God the Supreme, God the Ultimate, and even God the Absolute are therefore divine inevitabilities. These three experiential Deities were potential in the existential Trinity, the Paradise Trinity, but their universe emergence as personalities of power is dependent in part on their own experiential functioning in the universes of power and personality and in part on the experiential achievements of the post-Havona Creators and Trinities.
1- تثلیث غائی، که اکنون در حال تکامل است، سرانجام شامل ایزد متعال، شخصیتهای متعالی آفریننده، و آرشیتکتهای اَبسُونایتِ جهان بنیادین، آن برنامه‌ریزان بی‌نظیر جهان که نه آفریننده هستند و نه آفریده، خواهد شد. خدای غائی به عنوان پیامدِ ربانیِ یگانگیِ این تثلیثِ غائیِ تجربی در عرصۀ در حالِ گسترشِ جهانِ بنیادینِ تقریباً نامحدود سرانجام و به طور اجتناب‌ناپذیر از توانمندی و شخصیت برخوردار خواهد شد.
0:12.6 (16.3)
1. The Ultimate Trinity, now evolving, will eventually consist of the Supreme Being, the Supreme Creator Personalities, and the absonite Architects of the Master Universe, those unique universe planners who are neither creators nor creatures. God the Ultimate will eventually and inevitably powerize and personalize as the Deity consequence of the unification of this experiential Ultimate Trinity in the expanding arena of the well-nigh limitless master universe.
0:12.7 (16.4)
2. The Absolute Trinity—the second experiential Trinity—now in process of actualization, will consist of God the Supreme, God the Ultimate, and the unrevealed Consummator of Universe Destiny. This Trinity functions on both personal and superpersonal levels, even to the borders of the nonpersonal, and its unification in universality would experientialize Absolute Deity.
تکمیل یگانگی تثلیث غائی به طور تجربی در حال انجام شدن است، اما ما واقعاً به احتمال چنین یگانگیِ کاملِ تثلیث مطلق تردید داریم. با این وجود برداشت ما از تثلیث جاودان بهشت یک یادآور پیوسته موجود است که ممکن است سه‌گانه شدنِ الوهیت، آنچه را که در غیر این صورت دست نیافتنی است انجام دهد؛ لذا ما پدیداری متعال-غائی و سه‌گانگی-واقعیت‌یابیِ محتملِ خدای مطلق را در آینده بدیهی می‌پنداریم.
0:12.8 (16.5)
The Ultimate Trinity is experientially unifying in completion, but we truly doubt the possibility of such full unification of the Absolute Trinity. Our concept, however, of the eternal Paradise Trinity is an ever-present reminder that Deity trinitization may accomplish what is otherwise nonattainable; hence do we postulate the sometime appearance of the Supreme-Ultimate and the possible trinitization-factualization of God the Absolute.
فیلسوفان جهانها یک تثلیث تثلیثها، یک تثلیث وجودگرایانه-تجربیِ بیکران، را بدیهی می‌پندارند، اما آنها قادر نیستند شخصیت‌یابی آن را تجسم کنند؛ این احتمالاً برابر با شخص پدر جهانی در سطحِ مفهومیِ من هستم است. اما صرف نظر از همة اینها، تثلیث آغازین بهشت به طور بالقوه بیکران است زیرا در واقع پدر جهانی بیکران است.
0:12.9 (16.6)
The philosophers of the universes postulate a Trinity of Trinities, an existential-experiential Trinity Infinite, but they are not able to envisage its personalization; possibly it would equivalate to the person of the Universal Father on the conceptual level of the I AM. But irrespective of all this, the original Paradise Trinity is potentially infinite since the Universal Father actually is infinite.
در تدوین مطالب متعاقب که به تصویر نمودن سیرت پدر جهانی و سرشت همیاران بهشتی او مربوط می‌شود، همراه با تلاش برای توصیف جهان کامل مرکزی و هفت ابرجهان که به دور آن می‌چرخند، بنا بر این است که ما با این فرمان فرمانروایان ابرجهان هدایت شویم که رهنمود می‌دهد ما در تمام تلاشهای خود برای آشکار ساختنِ حقیقت و هماهنگ کردنِ دانش ضروری، در رابطه با مطالبی که ارائه خواهد شد ارجحیت را به بالاترین مفاهیم موجود بشری دهیم. فقط هنگامی که مفهوم مورد بحث از هیچ ابراز مکفی پیشین توسط ذهن بشری برخوردار نباشد ما می‌توانیم به مکاشفة صرف دست زنیم.
0:12.11 (16.8)
In formulating the succeeding presentations having to do with the portrayal of the character of the Universal Father and the nature of his Paradise associates, together with an attempted description of the perfect central universe and the encircling seven superuniverses, we are to be guided by the mandate of the superuniverse rulers which directs that we shall, in all our efforts to reveal truth and co-ordinate essential knowledge, give preference to the highest existing human concepts pertaining to the subjects to be presented. We may resort to pure revelation only when the concept of presentation has had no adequate previous expression by the human mind.
مکاشفات متعاقب سیاره‌ای که حاوی حقیقت الهی می‌باشند، به طور یکنواخت در بر گیرندۀ بالاترین مفاهیم موجود از ارزشهای معنوی به عنوان بخشی از هماهنگی جدید و افزایش یافتۀ دانش سیاره‌ای می‌باشند. از این رو، در ارائه نمودن این مطالب دربارة خداوند و همیاران جهانی او، ما بیش از یک هزار مفهوم بشری را که نمایانگر بالاترین و پیشرفته‌ترین دانش سیاره‌ای از ارزشهای معنوی و معانی جهان هستند به عنوان مبنای این مقالات انتخاب نموده‌ایم. از آنجایی که این مفاهیم بشری، که از انسانهای خداشناس گذشته و حال گردآوری شده، برای به تصویر کشیدن حقیقت، آنطور که ما برای آشکار ساختنِ آن رهنمود یافته‌ایم، ناکافی هستند، ما بی‌درنگ بر آنها خواهیم افزود، و به این منظور از دانش برتر خودمان پیرامون واقعیت و ربانیتِ الوهیتهای بهشت و جهان متعالیِ مسکونی آنها بهره خواهیم گرفت.
0:12.12 (17.1)
Successive planetary revelations of divine truth invariably embrace the highest existing concepts of spiritual values as a part of the new and enhanced co-ordination of planetary knowledge. Accordingly, in making these presentations about God and his universe associates, we have selected as the basis of these papers more than one thousand human concepts representing the highest and most advanced planetary knowledge of spiritual values and universe meanings. Wherein these human concepts, assembled from the God-knowing mortals of the past and the present, are inadequate to portray the truth as we are directed to reveal it, we will unhesitatingly supplement them, for this purpose drawing upon our own superior knowledge of the reality and divinity of the Paradise Deities and their transcendent residential universe.
ما کاملاً به دشواریهای مأموریت خود آگاهیم؛ ما به غیرممکن بودن ترجمۀ کامل زبان مفاهیم ربانیت و ابدیت به سمبلهای زبانِ مفاهیمِ متناهیِ ذهن بشری اذعان داریم. اما می‌دانیم که قطعه‌ای از خداوند در ذهن انسان ساکن است، و روح حقیقت در روان بشر اقامت دارد؛ و علاوه بر آن می‌دانیم که این نیروهای روحی برای این که انسان مادی را قادر سازند واقعیتِ ارزشهای معنوی را دریابد و فلسفۀ معانی جهان را درک کند با یکدیگر همکاری می‌کنند. اما حتی با قطعیت بیشتر می‌دانیم که این ارواحی که از حضور الهی برخوردارند قادرند انسان را در دستیازی معنوی به تمام حقایقی که به تقویتِ واقعیتِ پیوسته پیش روندۀ تجربۀ شخصی مذهبی — خدا آگاهی — کمک می‌کند یاری کنند.
0:12.13 (17.2)
We are fully cognizant of the difficulties of our assignment; we recognize the impossibility of fully translating the language of the concepts of divinity and eternity into the symbols of the language of the finite concepts of the mortal mind. But we know that there dwells within the human mind a fragment of God, and that there sojourns with the human soul the Spirit of Truth; and we further know that these spirit forces conspire to enable material man to grasp the reality of spiritual values and to comprehend the philosophy of universe meanings. But even more certainly we know that these spirits of the Divine Presence are able to assist man in the spiritual appropriation of all truth contributory to the enhancement of the ever-progressing reality of personal religious experience—God-consciousness.