Ουράντια βιβλίο
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ
ΕΓΓΡΑΦΟ 101. Η ΑΛΗΘΗΣ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Abschnitte
- Εισαγωγή
- § 1. Η ΑΛΗΘΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
- § 2. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
- § 3. ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
- § 4. ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ
- § 5. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΞΑΠΛΟΥΜΕΝΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ
- § 6. Η ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
- § 7. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.
- § 8. ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ
- § 9. ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ
- § 10. Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Paper 101
The Real Nature of Religion
The Real Nature of Religion
Sections
- Introduction
- § 1. True Religion
- § 2. The Fact of Religion
- § 3. The Characteristics of Religion
- § 4. The Limitations of Revelation
- § 5. Religion Expanded by Revelation
- § 6. Progressive Religious Experience
- § 7. A Personal Philosophy of Religion
- § 8. Faith and Belief
- § 9. Religion and Morality
- § 10. Religion as Man’s Liberator
Η θρησκεία είναι ο πρόγονος της προηγμένης ηθικής και των ηθών της προοδευτικής κοινωνικής εξέλιξης. Ωστόσο, αυτή καθ’ εαυτή η θρησκεία δεν αποτελεί, απλά, ένα ηθικό κίνημα, παρά το ότι οι εξωτερικές, κοινωνικές εκδηλώσεις της θρησκείας επηρεάζονται πάρα πολύ από τη δεοντολογική και ηθική κεκτημένη ταχύτητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Η θρησκεία είναι πάντα η έμπνευση της εξελισσόμενης φύσης του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το μυστικό αυτής της εξέλιξης.
101:0.2 (1104.2)
Religion is the ancestor of the advanced ethics and morals of progressive social evolution. But religion, as such, is not merely a moral movement, albeit the outward and social manifestations of religion are mightily influenced by the ethical and moral momentum of human society. Always is religion the inspiration of man’s evolving nature, but it is not the secret of that evolution.
Η θρησκεία, η πεποίθηση-πίστη της προσωπικότητας, μπορεί πάντα να θριαμβεύει επί της, επιφανειακά, αντιφατικής λογικής της απελπισίας, που γεννιέται στην άπιστη, υλική διάνοια. Υπάρχει, πράγματι, μια γνήσια και ειλικρινής εσώτερη φωνή, αυτό το «αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο.» Και η πνευματική αυτή καθοδήγηση διαφέρει από την ηθική παρότρυνση της ανθρώπινης συνείδησης. Το αίσθημα της θρησκευτικής ασφάλειας είναι κάτι περισσότερο από συναίσθημα. Η σιγουριά της θρησκείας υπερβαίνει τη λογική της διάνοιας, ακόμη και τη λογική της φιλοσοφίας. Η θρησκεία είναι πίστη, εμπιστοσύνη και ασφάλεια.
101:0.3 (1104.3)
Religion, the conviction-faith of the personality, can always triumph over the superficially contradictory logic of despair born in the unbelieving material mind. There really is a true and genuine inner voice, that “true light which lights every man who comes into the world.” And this spirit leading is distinct from the ethical prompting of human conscience. The feeling of religious assurance is more than an emotional feeling. The assurance of religion transcends the reason of the mind, even the logic of philosophy. Religion is faith, trust, and assurance.
Η αληθής θρησκεία δεν αποτελεί σύστημα φιλοσοφικών πεποιθήσεων που μπορεί να εκλογικευθεί και να τεκμηριωθεί με φυσικές αποδείξεις, ούτε είναι μια φανταστική και μυστικιστική εμπειρία απερίγραπτων αισθημάτων έκστασης,, που μόνο οι ρομαντικοί οπαδοί του μυστικισμού μπορούν να απολαύσουν. Η θρησκεία δεν είναι προϊόν λογικής, αλλά εξεταζόμενη εκ των έσω, είναι απόλυτα λογική. Η θρησκεία δεν εκπορεύεται από τη λογική της ανθρώπινης φιλοσοφίας, αλλά ως εμπειρία των θνητών είναι εντελώς λογική. Η θρησκεία αποτελεί την εμπειρία του θείου στη συνείδηση μιας ηθικής ύπαρξης εξελικτικής προέλευσης. Αντιπροσωπεύει την αληθή εμπειρία με τις αιώνιες πραγματικότητες στο χρόνο, την πραγμάτωση των πνευματικών απολαύσεων, ενώ ο άνθρωπος βρίσκεται ακόμη στη σάρκα.
101:1.1 (1104.4)
True religion is not a system of philosophic belief which can be reasoned out and substantiated by natural proofs, neither is it a fantastic and mystic experience of indescribable feelings of ecstasy which can be enjoyed only by the romantic devotees of mysticism. Religion is not the product of reason, but viewed from within, it is altogether reasonable. Religion is not derived from the logic of human philosophy, but as a mortal experience it is altogether logical. Religion is the experiencing of divinity in the consciousness of a moral being of evolutionary origin; it represents true experience with eternal realities in time, the realization of spiritual satisfactions while yet in the flesh.
Ο Προσαρμοστής της Σκέψης δεν διαθέτει ειδικό μηχανισμό, δια του οποίου να επιτυγχάνει την αυτοέκφραση. Δεν υπάρχει μυστικιστικό, θρησκευτικό χάρισμα για την υποδοχή, ή την έκφραση των θρησκευτικών αισθημάτων. Οι εμπειρίες αυτές γίνονται διαθέσιμες μέσω του φυσιολογικά επιβαλλόμενου μηχανισμού της θνητής διάνοιας. Κι’ εκεί ακριβώς βρίσκεται η εξήγηση της δυσκολίας που έχει ο Προσαρμοστής, στο να αποκτήσει άμεση επικοινωνία με την υλική διάνοια του πλάσματος στο οποίο μόνιμα ενοικεί.
101:1.2 (1104.5)
The Thought Adjuster has no special mechanism through which to gain self-expression; there is no mystic religious faculty for the reception or expression of religious emotions. These experiences are made available through the naturally ordained mechanism of mortal mind. And therein lies one explanation of the Adjuster’s difficulty in engaging in direct communication with the material mind of its constant indwelling.
Το θείο πνεύμα έρχεται σε επαφή με τον θνητό άνθρωπο, όχι στο χώρο της ευαισθησίας και των συναισθημάτων, αλλά στο χώρο της ανώτερης και πλέον εξαγνισμένης σκέψης. Είναι οι σκέψεις σας, όχι τα συναισθήματά σας που σας οδηγούν προς τον Θεό. Η θεία φύση μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο με τα μάτια του νου. Ωστόσο ο νους που πραγματικά ξεχωρίζει τον Θεό, που ακούει τον ενοικούντα Προσαρμοστή, είναι ο καθαρός νους. «Χωρίς ιερότητα, κανείς δεν μπορεί να δει τον Κύριο.» Ολόκληρη αυτή η εσωτερική και πνευματική επικοινωνία ορίζεται ως πνευματική ενόραση. Παρόμοιες θρησκευτικές εμπειρίες απορρέουν από την επίδραση που ασκείται στην ανθρώπινη διάνοια μέσω της συνδυασμένης δραστηριότητας του Προσαρμοστή και του Πνεύματος της Αλήθειας, όπως λειτουργούν εντός, και επί των ιδεών, των ιδανικών, της ενόρασης και των πνευματικών προσπαθειών των εξελισσόμενων υιών του Θεού.
101:1.3 (1104.6)
The divine spirit makes contact with mortal man, not by feelings or emotions, but in the realm of the highest and most spiritualized thinking. It is your thoughts, not your feelings, that lead you Godward. The divine nature may be perceived only with the eyes of the mind. But the mind that really discerns God, hears the indwelling Adjuster, is the pure mind. “Without holiness no man may see the Lord.” All such inner and spiritual communion is termed spiritual insight. Such religious experiences result from the impress made upon the mind of man by the combined operations of the Adjuster and the Spirit of Truth as they function amid and upon the ideas, ideals, insights, and spirit strivings of the evolving sons of God.
Η θρησκεία, λοιπόν, ζει και ακμάζει όχι δια της λογικής και του συναισθήματος, αλλά μάλλον δια της πίστης και της ενόρασης. Συνίσταται όχι μόνο στην ανακάλυψη καινούργιων δεδομένων, ή την απόκτηση κάποιας μοναδικής εμπειρίας, αλλά μάλλον στην ανακάλυψη καινούργιων, πνευματικών νοημάτων σε δεδομένα ήδη καλά γνωστά στην ανθρωπότητα. Η ανώτατη θρησκευτική εμπειρία δεν εξαρτάται από πρότερες πράξεις πίστης, παράδοσης και κύρους. Ούτε είναι η θρησκεία προϊόν ανώτερων αισθημάτων και καθαρά μυστικιστικών εντάσεων. Είναι, μάλλον, μια έντονα βαθιά και ουσιαστική εμπειρία πνευματικής επικοινωνίας με τις πνευματικές επιδράσεις που κατοικούν εντός της ανθρώπινης διάνοιας και στο σημείο που οι εμπειρίες αυτές προσδιορίζονται με όρους της ψυχολογίας, πρόκειται απλά για την εμπειρία του να βιώνει κανείς την πραγματικότητα της πίστης προς τον Θεό, ως την πραγματικότητα μιας παρόμοιας καθαρά προσωπικής εμπειρίας.
101:1.4 (1105.1)
Religion lives and prospers, then, not by sight and feeling, but rather by faith and insight. It consists not in the discovery of new facts or in the finding of a unique experience, but rather in the discovery of new and spiritual meanings in facts already well known to mankind. The highest religious experience is not dependent on prior acts of belief, tradition, and authority; neither is religion the offspring of sublime feelings and purely mystical emotions. It is, rather, a profoundly deep and actual experience of spiritual communion with the spirit influences resident within the human mind, and as far as such an experience is definable in terms of psychology, it is simply the experience of experiencing the reality of believing in God as the reality of such a purely personal experience.
Ενώ η θρησκεία δεν αποτελει το προϊόν των ορθολογιστικών συλλογισμών μιας υλικής κοσμολογίας, είναι, παρά ταύτα, το δημιούργημα μιας απόλυτα λογικής ενόρασης, η οποία πηγάζει από την διανοητική εμπειρία του ανθρώπου. Η θρησκεία δεν γεννιέται ούτε από τον απόκρυφο διαλογισμό, ούτε από την μεμονωμένη μελέτη, αν και, συνεχώς, είναι λίγο-πολύ μυστηριώδης και πάντα απροσδιόριστη και ανεξήγητη από την άποψη της διανοητικής κρίσης και της φιλοσοφικής λογικής. Το σπέρμα της αληθούς θρησκείας προέρχεται από το χώρο της ηθικής συναίσθησης του ανθρώπου και αποκαλύπτεται στην ανάπτυξη της πνευματικής ανθρώπινης ενόρασης, αυτής της ικανότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, η οποία προκύπτει ως επακόλουθο της παρουσίας του αποκαλύπτοντος τον Θεό Προσαρμοστή της Σκέψης στη θνητή διάνοια που διψά να γνωρίσει τον Θεό.
101:1.5 (1105.2)
While religion is not the product of the rationalistic speculations of a material cosmology, it is, nonetheless, the creation of a wholly rational insight which originates in man’s mind-experience. Religion is born neither of mystic meditations nor of isolated contemplations, albeit it is ever more or less mysterious and always indefinable and inexplicable in terms of purely intellectual reason and philosophic logic. The germs of true religion originate in the domain of man’s moral consciousness, and they are revealed in the growth of man’s spiritual insight, that faculty of human personality which accrues as a consequence of the presence of the God-revealing Thought Adjuster in the God-hungry mortal mind.
Η πίστη ενώνει την ηθική ενόραση με τις ευσυνείδητες διακρίσεις των αξιών και η προϋπάρχουσα εξελικτική αίσθηση του καθήκοντος ολοκληρώνει την προέλευση της θρησκείας. Η θρησκευτική εμπειρία καταλήγει, τελικά, στην αναντίρρητη επίγνωση του Θεού και την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα της σωτηρίας της προσωπικότητας που πιστεύει.
101:1.6 (1105.3)
Faith unites moral insight with conscientious discriminations of values, and the pre-existent evolutionary sense of duty completes the ancestry of true religion. The experience of religion eventually results in the certain consciousness of God and in the undoubted assurance of the survival of the believing personality.
Μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί ότι τα θρησκευτικά ιδανικά και οι πνευματικές παροτρύνσεις δεν είναι της φύσης που απλώς θα έκανε τους ανθρώπους να θέλουν να γνωρίσουν τον Θεό, αλλά μάλλον η φύση και η δύναμή τους είναι τέτοια, που επηρεάζουν βαθιά τους ανθρώπους με την πεποίθηση ότι οφείλουν να πιστεύουν στον Θεό. Η αίσθηση του εξελικτικού καθήκοντος και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από το διαφωτισμό της αποκάλυψης κάνουν τόσο βαθιά εντύπωση στην ηθική φύση του ανθρώπου, ώστε να φθάνει, τελικά, στη διανοητική αυτή κατάσταση και στην ψυχική εκείνη διάθεση, όπου συμπεραίνει ότι δεν έχει το δικαίωμα να μην πιστεύει στο Θεό. Η ανώτερη και υπέρ-φιλοσοφική σοφία τέτοιων φωτισμένων και πιστών ατόμων τους διδάσκει, εν τέλει, ότι το να αμφισβητούν τον Θεό, ή να δυσπιστούν στην καλοσύνη του, θα ήταν σαν να προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι είναι αναξιόπιστο το πιο αληθινό και πιο βαθύ πράγμα στην ανθρώπινη διάνοια και ψυχή – ο θείος Προσαρμοστής.
101:1.7 (1105.4)
Thus it may be seen that religious longings and spiritual urges are not of such a nature as would merely lead men to want to believe in God, but rather are they of such nature and power that men are profoundly impressed with the conviction that they ought to believe in God. The sense of evolutionary duty and the obligations consequent upon the illumination of revelation make such a profound impression upon man’s moral nature that he finally reaches that position of mind and that attitude of soul where he concludes that he has no right not to believe in God. The higher and superphilosophic wisdom of such enlightened and disciplined individuals ultimately instructs them that to doubt God or distrust his goodness would be to prove untrue to the realest and deepest thing within the human mind and soul—the divine Adjuster.
Η ύπαρξη της θρησκείας συνίσταται απόλυτα στην θρησκευτική εμπειρία των λογικών, μέσων, ανθρώπινων υπάρξεων. Και αυτή είναι η μοναδική έννοια κατά την οποία μπορεί, ποτέ, η θρησκεία να θεωρηθεί επιστημονική, ή ακόμη και ψυχολογική. Η απόδειξη του ότι η αποκάλυψη είναι αποκάλυψη, είναι το ίδιο το γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας: Το γεγονός ότι η αποκάλυψη πράγματι συνθέτει τις φαινομενικά αποκλίνουσες επιστήμες της φύσης και της θεολογίας της θρησκείας σε μια συνεπή, και λογική συμπαντική φιλοσοφία, μια συντονισμένη και αδιάσπαστη ερμηνεία της επιστήμης αλλά και της θρησκείας, δημιουργώντας εξ αυτού αρμονία στο νου και ικανοποίηση στο πνεύμα, η οποία δίνει τις απαντήσεις, στην ανθρώπινη εμπειρία, για τα ερωτήματα εκείνα της θνητής διάνοιας, που διακαώς επιθυμεί να μάθει πώς το Άπειρο επεξεργάζεται τη βούληση και τα σχέδιά του στην ύλη, τις διάνοιες και το πνεύμα.
101:2.1 (1105.5)
The fact of religion consists wholly in the religious experience of rational and average human beings. And this is the only sense in which religion can ever be regarded as scientific or even psychological. The proof that revelation is revelation is this same fact of human experience: the fact that revelation does synthesize the apparently divergent sciences of nature and the theology of religion into a consistent and logical universe philosophy, a co-ordinated and unbroken explanation of both science and religion, thus creating a harmony of mind and satisfaction of spirit which answers in human experience those questionings of the mortal mind which craves to know how the Infinite works out his will and plans in matter, with minds, and on spirit.
Η αιτιολόγηση είναι η μέθοδος της επιστήμης. Η πίστη είναι η μέθοδος της θρησκείας. Η λογική είναι η επιχειρούμενη τεχνική της φιλοσοφίας. Η αποκάλυψη εξισορροπεί την απουσία της μοροντιανής άποψης, παρέχοντας μία τεχνική για να επιτευχθεί η ενότητα στην ισοστάθμιση της πραγματικότητας και των σχέσεων της ύλης και του πνεύματος, δια της μεσολάβησης της διάνοιας. Και η πραγματική αποκάλυψη δεν καθιστά ποτέ την επιστήμη μη φυσική, τη θρησκεία μη λογική ή την φιλοσοφία παράλογη.
101:2.2 (1106.1)
Reason is the method of science; faith is the method of religion; logic is the attempted technique of philosophy. Revelation compensates for the absence of the morontia viewpoint by providing a technique for achieving unity in the comprehension of the reality and relationships of matter and spirit by the mediation of mind. And true revelation never renders science unnatural, religion unreasonable, or philosophy illogical.
Η λογική, μέσω της επιστημονικής μελέτης, μπορεί να οδηγήσει δια των φυσικών οδών σε μία Γενεσιουργό Αιτία, αλλά απαιτείται η θρησκευτική πίστη για να μεταμορφώσει τη Γενεσιουργό Αιτία της επιστήμης στο Θεό της σωτηρίας. Επιπλέον, δε, απαιτείται η αποκάλυψη για την επικύρωση αυτής της πίστης, αυτής της πνευματικής ενόρασης.
Η επιστήμη τερματίζει τη λογική της αναζήτηση στην υπόθεση μιας Γενεσιουργού Αιτίας. Η θρησκεία δεν σταματά την πορεία της πίστης μέχρις ότου βεβαιωθεί για την ύπαρξη ενός Θεού της σωτηρίας. Η οξυδερκής μελέτη της επιστήμης υποδηλοί, λογικά, την πραγματικότητα και την ύπαρξη ενός Απόλυτου. Η θρησκεία πιστεύει ανεπιφύλακτα στην ύπαρξη και την πραγματικότητα ενός Θεού, ο οποίος υποστηρίζει τη σωτηρία της προσωπικότητας. Αυτό που η μεταφυσική αποτυγχάνει, ολοκληρωτικά, να κάνει και αυτό που ακόμη και η φιλοσοφία αποτυγχάνει, εν μέρει, να πράξει, το πράττει η αποκάλυψη. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι αυτή η Γενεσιουργός Αιτία της επιστήμης και ο Θεός της σωτηρίας της θρησκείας είναι ή μοναδική και ή ίδια Θεότητα.
101:2.7 (1106.6)
Science ends its reason-search in the hypothesis of a First Cause. Religion does not stop in its flight of faith until it is sure of a God of salvation. The discriminating study of science logically suggests the reality and existence of an Absolute. Religion believes unreservedly in the existence and reality of a God who fosters personality survival. What metaphysics fails utterly in doing, and what even philosophy fails partially in doing, revelation does; that is, affirms that this First Cause of science and religion’s God of salvation are one and the same Deity.
Η αιτιολόγηση είναι η απόδειξη της επιστήμης, η πίστη είναι απόδειξη της θρησκείας, η λογική είναι η απόδειξη της φιλοσοφίας, αλλά η αποκάλυψη επικυρώνεται μόνο από την ανθρώπινη εμπειρία. Η επιστήμη προσφέρει τη γνώση. Η θρησκεία προσφέρει την ευτυχία. Η φιλοσοφία προσφέρει την ενότητα. Η αποκάλυψη επιβεβαιώνει την εμπειρική αρμονία της τριπλής αυτής προσέγγισης της κοσμικής πραγματικότητας.
101:2.8 (1106.7)
Reason is the proof of science, faith the proof of religion, logic the proof of philosophy, but revelation is validated only by human experience. Science yields knowledge; religion yields happiness; philosophy yields unity; revelation confirms the experiential harmony of this triune approach to universal reality.
Η μελέτη της φύσης δεν μπορεί παρά να αποκαλύψει ένα Θεό της φύσης, ένα Θεό της κίνησης. Η φύση επιδεικνύει μόνο την ύλη, την κίνηση και την εμψύχωση – τη ζωή. Η ύλη, μαζί με την ενέργεια, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, εκδηλώνεται στα ζώντα πλάσματα. Ωστόσο, ενώ το υλικό μέρος της ζωής γίνεται, έτσι, σχετικά συνεχές ως φαινόμενο, είναι απόλυτα παροδικό όσον αφορά στα άτομα. Η φύση δεν παρέχει τη βάση για εκλογικευμένη πίστη στη σωτηρία της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ο θρησκευόμενος άνθρωπος που ανακαλύπτει το Θεό στη φύση, έχει ήδη ανακαλύψει, αρχικά, τον ίδιο αυτό, προσωπικό Θεό στην ίδια την ψυχή του.
101:2.9 (1106.8)
The contemplation of nature can only reveal a God of nature, a God of motion. Nature exhibits only matter, motion, and animation—life. Matter plus energy, under certain conditions, is manifested in living forms, but while natural life is thus relatively continuous as a phenomenon, it is wholly transient as to individualities. Nature does not afford ground for logical belief in human-personality survival. The religious man who finds God in nature has already and first found this same personal God in his own soul.
Η πίστη αποκαλύπτει το Θεό στην ψυχή. Η αποκάλυψη, το υποκατάστατο της μοροντιανής ενόρασης σ’ έναν εξελικτικό κόσμο, καθιστά τον άνθρωπο ικανό να δει στη φύση τον ίδιο Θεό που η πίστη παρουσιάζει στην ψυχή. Έτσι, λοιπόν, η αποκάλυψη γεφυρώνει με επιτυχία το χάσμα μεταξύ της ύλης και του πνεύματος, ακόμη και μεταξύ του δημιουργήματος και του Δημιουργού, μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού.
101:2.10 (1106.9)
Faith reveals God in the soul. Revelation, the substitute for morontia insight on an evolutionary world, enables man to see the same God in nature that faith exhibits in his soul. Thus does revelation successfully bridge the gulf between the material and the spiritual, even between the creature and the Creator, between man and God.
Η μελέτη της φύσης τείνει, λογικά, προς την κατεύθυνση της λογικής διαφώτισης, ακόμη και της ζώσας εποπτείας, αλλά κατά κανένα ικανοποιητικό τρόπο δεν αποκαλύπτει ένα προσωπικό Θεό. Από την άλλη πλευρά, η φύση δεν προδίδει τίποτε το οποίο θα απέκλειε το σύμπαν από το να θεωρηθεί ως το έργο του Θεού της θρησκείας. Ο Θεός δεν μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα στη φύση, ο άνθρωπος, όμως, έχοντας βρει το Θεό με άλλους τρόπους, κάνει τη μελέτη της φύσης απόλυτα συνεπή με μία ανώτερη και περισσότερο πνευματική ερμηνεία του σύμπαντος.
101:2.11 (1107.1)
The contemplation of nature does logically point in the direction of intelligent guidance, even living supervision, but it does not in any satisfactory manner reveal a personal God. On the other hand, nature discloses nothing which would preclude the universe from being looked upon as the handiwork of the God of religion. God cannot be found through nature alone, but man having otherwise found him, the study of nature becomes wholly consistent with a higher and more spiritual interpretation of the universe.
Η αποκάλυψη, ως φαινόμενο μιας συγκεκριμένης εποχής είναι παροδική. Ως ατομική, ανθρώπινη εμπειρία είναι συνεχής. Το θείο λειτουργεί στη θνητή προσωπικότητα ως ο Προσαρμοστής-δώρο του Πατέρα, ως το Πνεύμα της Αληθείας του Υιού, ως το Άγιο Πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος, ενώ οι τρεις υπερανθρώπινες αυτές ιδιότητες ενοποιούνται στην ανθρώπινη, δια της εμπειρίας, εξέλιξη, ως λειτουργία του Υπέρτατου.
101:2.12 (1107.2)
Revelation as an epochal phenomenon is periodic; as a personal human experience it is continuous. Divinity functions in mortal personality as the Adjuster gift of the Father, as the Spirit of Truth of the Son, and as the Holy Spirit of the Universe Spirit, while these three supermortal endowments are unified in human experiential evolution as the ministry of the Supreme.
Η αληθής θρησκεία είναι μία ενορατική ματιά στην πραγματικότητα, είναι η πίστη-παιδί της ηθικής συνείδησης και όχι απλά η διανοητική συναίνεση σε οποιοδήποτε δογματικό σύνολο πεποιθήσεων. Η αληθής θρησκεία συνίσταται στην εμπειρία ότι «το ίδιο το Πνεύμα διαπιστώνει, μέσα από το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού.» Η θρησκεία δεν συνίσταται σε θεολογικές υποδείξεις, αλλά στην πνευματική ενόραση και την ανωτερότητα της ελπίδας της ψυχής.
101:2.13 (1107.3)
True religion is an insight into reality, the faith-child of the moral consciousness, and not a mere intellectual assent to any body of dogmatic doctrines. True religion consists in the experience that “the Spirit itself bears witness with our spirit that we are the children of God.” Religion consists not in theologic propositions but in spiritual insight and the sublimity of the soul’s trust.
Η βαθύτερη φύση σας – ο θείος Προσαρμοστής - γεννά εντός σας την πείνα και τη δίψα για δικαιοσύνη, μια βέβαιη λαχτάρα για τη θεία τελειότητα. Η θρησκεία είναι η πράξη της πίστης της αναγνώρισης αυτής της εσώτερης ανάγκης για την κατάκτηση του θείου. Και έτσι δημιουργούνται στην ψυχή η ελπίδα και η βεβαιότητα, για τις οποίες συνειδητοποιείτε ότι αποτελούν το δρόμο της σωτηρίας, τον τρόπο της επιβίωσης της προσωπικότητας, αλλά και όλες εκείνες οι αξίες που καταλήγετε να θεωρείτε αληθείς και σωστές.
101:2.14 (1107.4)
Your deepest nature—the divine Adjuster—creates within you a hunger and thirst for righteousness, a certain craving for divine perfection. Religion is the faith act of the recognition of this inner urge to divine attainment; and thus is brought about that soul trust and assurance of which you become conscious as the way of salvation, the technique of the survival of personality and all those values which you have come to look upon as being true and good.
Η συναίσθηση της θρησκείας ουδέποτε εξαρτήθηκε, ούτε ποτέ θα εξαρτηθεί από τις πολλές γνώσεις, ή την ευφυή λογική. Είναι πνευματική επίγνωση και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που μερικοί από τους μεγαλύτερους θρησκευτικούς διδασκάλους του κόσμου, ακόμη και οι προφήτες, κατείχαν, ορισμένες φορές, τόσο λίγη από τη σοφία του κόσμου. Η θρησκευτική πίστη είναι στη διάθεση του αδαούς, όσο και του μορφωμένου.
101:2.15 (1107.5)
The realization of religion never has been, and never will be, dependent on great learning or clever logic. It is spiritual insight, and that is just the reason why some of the world’s greatest religious teachers, even the prophets, have sometimes possessed so little of the wisdom of the world. Religious faith is available alike to the learned and the unlearned.
Η θρησκεία πρέπει πάντα να γίνεται η ίδια ο κριτής του εαυτού της. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει αντικείμενο παρατήρησης, πολύ λιγότερο, δε, κατανόησης, απ’ έξω. Η μόνη σας βεβαιότητα για την ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού βρίσκεται στην ίδια σας την ενόραση, όσον αφορά στην πίστη σας προς, και την εμπειρία σας με, πνευματικά θέματα. Για όλους τους συνανθρώπους σας που είχαν μια παρόμοια εμπειρία, δεν χρειάζονται επιχειρήματα πάνω στην προσωπικότητα, ή την ύπαρξη του Θεού, ενώ για όλους τους άλλους ανθρώπους που δεν είναι το ίδιο βέβαιοι για τον Θεό, κανένα επιχείρημα δεν θα μπορούσε να γίνει πειστικό.
101:2.16 (1107.6)
Religion must ever be its own critic and judge; it can never be observed, much less understood, from the outside. Your only assurance of a personal God consists in your own insight as to your belief in, and experience with, things spiritual. To all of your fellows who have had a similar experience, no argument about the personality or reality of God is necessary, while to all other men who are not thus sure of God no possible argument could ever be truly convincing.
Η ψυχολογία μπορεί, πράγματι, να επιχειρήσει να μελετήσει τα φαινόμενα των θρησκευτικών αντιδράσεων προς το κοινωνικό περιβάλλον, αλλά δεν μπορεί ποτέ να ελπίσει ότι θα εισχωρήσει στα πραγματικά και εσώτερα κίνητρα και στη λειτουργία της θρησκείας. Μόνο η θεολογία, ο χώρος της πίστης και η τεχνική της αποκάλυψης μπορούν να παράσχουν κάποιο είδος λογικής ερμηνείας για τη φύση και το περιεχόμενο της θρησκευτικής εμπειρίας.
101:2.17 (1107.7)
Psychology may indeed attempt to study the phenomena of religious reactions to the social environment, but never can it hope to penetrate to the real and inner motives and workings of religion. Only theology, the province of faith and the technique of revelation, can afford any sort of intelligent account of the nature and content of religious experience.
Η θρησκεία είναι τόσο ζωτικής σημασίας, ώστε παραμένει σταθερή, παρά την απουσία της γνώσης. Υπάρχει, παρά την νόθευσή της με εσφαλμένες κοσμολογίες και λανθασμένες φιλοσοφίες. Επιζεί ακόμη και μέσα στη σύγχυση της μεταφυσικής. Εντός και εν μέσω όλων των ιστορικών μεταλλαγών της θρησκείας, παραμένει εκείνο που είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη πρόοδο και σωτηρία: η συνείδηση της ηθικής και η επίγνωση του σωστού.
101:3.1 (1107.8)
Religion is so vital that it persists in the absence of learning. It lives in spite of its contamination with erroneous cosmologies and false philosophies; it survives even the confusion of metaphysics. In and through all the historic vicissitudes of religion there ever persists that which is indispensable to human progress and survival: the ethical conscience and the moral consciousness.
Η πίστη-ενόραση, ή πνευματική διαίσθηση, είναι το χάρισμα της κοσμικής διάνοιας σε συνεργασία με τον Προσαρμοστή της Σκέψης, ο οποίος αποτελεί το δώρο του Πατέρα προς τον άνθρωπο. Η λογική του πνεύματος, η ευφυία της ψυχής, είναι το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, το δώρο του Δημιουργικού Πνεύματος προς τον άνθρωπο. Η πνευματική φιλοσοφία, η σοφία της πνευματικής πραγματικότητας, είναι το χάρισμα του Πνεύματος της Αληθείας, το συνδυασμένο δώρο των επιφοιτούντων Υιών στα παιδιά των ανθρώπων. Και ο συντονισμός και αλληλοσυσχετισμός των πνευματικών αυτών δώρων καθιστούν τον άνθρωπο προσωπικότητα πνευματική, στο εν δυνάμει πεπρωμένο του.
101:3.2 (1108.1)
Faith-insight, or spiritual intuition, is the endowment of the cosmic mind in association with the Thought Adjuster, which is the Father’s gift to man. Spiritual reason, soul intelligence, is the endowment of the Holy Spirit, the Creative Spirit’s gift to man. Spiritual philosophy, the wisdom of spirit realities, is the endowment of the Spirit of Truth, the combined gift of the bestowal Sons to the children of men. And the co-ordination and interassociation of these spirit endowments constitute man a spirit personality in potential destiny.
Είναι η ίδια αυτή πνευματική προσωπικότητα, σε πρωτόγονη και εμβρυϊκή μορφή, το κομμάτι που κατέχει ο Προσαρμοστής, εκείνο που επιζεί μετά τον φυσικό θάνατο της σάρκας. Η σύνθετη αυτή οντότητα με την πνευματική προέλευση, σε συνδυασμό με την ανθρώπινη εμπειρία είναι σε θέση, μέσω του τρόπου ζωής που παρέχεται από τους θείους Υιούς, να διασωθεί (υπό την εποπτεία του Προσαρμοστή) μετά τη διάλυση του υλικού εγώ της διάνοιας και της ύλης, όταν η παροδική αυτή συνεργασία του υλικού και του πνευματικού διακοπεί, εξ αιτίας της παύσης του μηχανισμού της ζωής.
101:3.3 (1108.2)
It is this same spirit personality, in primitive and embryonic form, the Adjuster possession of which survives the natural death in the flesh. This composite entity of spirit origin in association with human experience is enabled, by means of the living way provided by the divine Sons, to survive (in Adjuster custody) the dissolution of the material self of mind and matter when such a transient partnership of the material and the spiritual is divorced by the cessation of vital motion.
Δια της θρησκευτικής πίστης, η ανθρώπινη ψυχή αποκαλύπτεται και επιδεικνύει την εν δυνάμει θεία υπόσταση της αναδυόμενης φύσης της με τον χαρακτηριστικό τρόπο δια του οποίου προτρέπει την ανθρώπινη προσωπικότητα να αντιδράσει έναντι ορισμένων σκληρών διανοητικών και απαιτητικών κοινωνικών καταστάσεων. Η γνήσια πνευματική πίστη (η αληθής ηθική συνείδηση) αποκαλύπτεται κατά το ότι:
101:3.4 (1108.3)
Through religious faith the soul of man reveals itself and demonstrates the potential divinity of its emerging nature by the characteristic manner in which it induces the mortal personality to react to certain trying intellectual and testing social situations. Genuine spiritual faith (true moral consciousness) is revealed in that it:
Γνωρίζουμε, λοιπόν, από τρία φαινόμενα, ότι ο άνθρωπος διαθέτει θείο πνεύμα, ή πνεύματα που κατοικούν εντός του. Αρχικά, δια της προσωπικής εμπειρίας – της θρησκευτικής πίστης. Κατόπιν δια της αποκάλυψης – ατομικής και φυλετικής. Και τρίτον δια της εκπληκτικής επίδειξης τέτοιων εξαιρετικών και υπερφυσικών αντιδράσεων προς το φυσικό του περιβάλλον, όπως αυτές παρουσιάζονται από την προηγούμενη αφήγηση των δώδεκα πνευματικοφανών εκδηλώσεων κάτω από ουσιαστικές και σκληρές καταστάσεις της πραγματικής, ανθρώπινης υπόστασης. Και, υπάρχουν κι’ άλλες, ακόμη.
101:3.17 (1108.16)
We know, then, by three phenomena, that man has a divine spirit or spirits dwelling within him: first, by personal experience—religious faith; second, by revelation—personal and racial; and third, by the amazing exhibition of such extraordinary and unnatural reactions to his material environment as are illustrated by the foregoing recital of twelve spiritlike performances in the presence of the actual and trying situations of real human existence. And there are still others.
Επειδή ο κόσμος σας αγνοεί, γενικά, τις αρχές, ακόμη και τις φυσικές αρχές, θεωρήθηκε φρόνιμο, από καιρό σε καιρό να παρέχονται στοιχεία κοσμολογίας. Και τούτο πάντα δημιουργεί πρόβλημα για το μέλλον. Οι νόμοι της αποκάλυψης με τις απαγορεύσεις τους μας εμποδίζουν σε μεγάλο βαθμό να μεταδώσουμε αδικαιολόγητες, ή πρόωρες γνώσεις. Οποιαδήποτε κοσμολογία, αν παρουσιασθεί ως μέρος της αποκαλυφθείσας θρησκείας, είναι καταδικασμένη να διογκωθεί υπερβολικά, σε πολύ σύντομο χρόνο. Συνεπώς, οι μελλοντικοί σπουδαστές μιας τέτοιας αποκάλυψης, μπαίνουν τον πειρασμό να απορρίψουν κάθε στοιχείο γνήσιας θρησκευτικής αλήθειας που μπορεί να περιέχει, επειδή ανακαλύπτουν λάθη στη σχετική κοσμολογία που παρουσιάζεται σ’ αυτήν.
101:4.1 (1109.2)
Because your world is generally ignorant of origins, even of physical origins, it has appeared to be wise from time to time to provide instruction in cosmology. And always has this made trouble for the future. The laws of revelation hamper us greatly by their proscription of the impartation of unearned or premature knowledge. Any cosmology presented as a part of revealed religion is destined to be outgrown in a very short time. Accordingly, future students of such a revelation are tempted to discard any element of genuine religious truth it may contain because they discover errors on the face of the associated cosmologies therein presented.
Η ανθρωπότητα πρέπει να κατανοήσει ότι εμείς, που συμμετέχουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας περιοριζόμαστε πολύ αυστηρά από τις εντολές των ανωτέρων μας. Δεν έχουμε την ελευθερία να επισπεύσουμε τις ανακαλύψεις χιλίων ετών. Οι αποκαλυπτές πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με τις οδηγίες, οι οποίες αποτελούν μέρος της εντολής της αποκάλυψης. Δεν γνωρίζουμε πώς να αντιπαρέλθουμε αυτή τη δυσκολία είτε τώρα, είτε κάποτε, στο μέλλον. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι, ενώ τα ιστορικά γεγονότα και οι θρησκευτικές αλήθειες της σειράς αυτής των παρουσιάσεων της αποκάλυψης θα παραμείνουν στους αιώνες που θα έλθουν, μέσα σε ελάχιστα χρόνια, πολλές από τις αναφορές μας πάνω στις φυσικές επιστήμες θα χρειασθούν αναθεώρηση, συνεπεία των πρόσθετων επιστημονικών εξελίξεων και των νέων ανακαλύψεων. Αυτές τις καινούργιες εξελίξεις τις διαβλέπουμε από τώρα, αλλά μας απαγορεύεται να περιλάβουμε τα δεδομένα αυτά, που δεν έχουν αποκαλυφθεί από την ανθρωπότητα, στα αρχεία της αποκάλυψης. Ας γίνει σαφές ότι οι αποκαλύψεις δεν είναι, αναγκαστικά, προϊόντα έμπνευσης. Ενώ η θεία, ή η πνευματική ενόραση αποτελεί δώρο, η ανθρώπινη σοφία πρέπει να εξελιχθεί.
101:4.2 (1109.3)
Mankind should understand that we who participate in the revelation of truth are very rigorously limited by the instructions of our superiors. We are not at liberty to anticipate the scientific discoveries of a thousand years. Revelators must act in accordance with the instructions which form a part of the revelation mandate. We see no way of overcoming this difficulty, either now or at any future time. We full well know that, while the historic facts and religious truths of this series of revelatory presentations will stand on the records of the ages to come, within a few short years many of our statements regarding the physical sciences will stand in need of revision in consequence of additional scientific developments and new discoveries. These new developments we even now foresee, but we are forbidden to include such humanly undiscovered facts in the revelatory records. Let it be made clear that revelations are not necessarily inspired. The cosmology of these revelations is not inspired. It is limited by our permission for the co-ordination and sorting of present-day knowledge. While divine or spiritual insight is a gift, human wisdom must evolve.
Η επιστήμη ασχολείται με γεγονότα. Η θρησκεία ενδιαφέρεται μόνο για τις αξίες. Δια της πεφωτισμένης φιλοσοφίας η διάνοια επιχειρεί να συνενώσει τις έννοιες των γεγονότων αλλά και των αξιών, φθάνοντας έτσι στην αρχή της απόλυτης πραγματικότητας. Να θυμάστε ότι η επιστήμη είναι ο χώρος της γνώσης, η φιλοσοφία ο χώρος της σοφίας και η θρησκεία η σφαίρα της εμπειρίας της πίστης. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η θρησκεία παρουσιάζει δύο φάσεις εκδηλώσεων:
101:5.2 (1110.5)
Science deals with facts; religion is concerned only with values. Through enlightened philosophy the mind endeavors to unite the meanings of both facts and values, thereby arriving at a concept of complete reality. Remember that science is the domain of knowledge, philosophy the realm of wisdom, and religion the sphere of the faith experience. But religion, nonetheless, presents two phases of manifestation:
2. Την δι’ αποκαλύψεως θρησκεία. Τη συμπαντική στάση που αποτελεί πνευματικό παράγωγο. Την βεβαιότητα και την πίστη στην διατήρηση των αιώνιων πραγματικοτήτων, στη σωτηρία της προσωπικότητας, και την τελική κατάκτηση της κοσμικής Θεότητας, οι προθέσεις της οποίας κατέστησαν όλα αυτά δυνατά. Είναι μέρος του σχεδίου του σύμπαντος το ότι, αργά, ή γρήγορα, η εξελικτική θρησκεία προορίζεται να δεχθεί την πνευματική εξάπλωση της αποκάλυψης.
101:5.4 (1110.7)
2. Revealed religion. The universe attitude which is a spirit derivative; the assurance of, and belief in, the conservation of eternal realities, the survival of personality, and the eventual attainment of the cosmic Deity, whose purpose has made all this possible. It is a part of the plan of the universe that, sooner or later, evolutionary religion is destined to receive the spiritual expansion of revelation.
Οι επιστήμονες συνδέουν γεγονότα, οι φιλόσοφοι συντονίζουν τις έννοιες, ενώ οι προφήτες ανυψώνουν τα ιδανικά. Τα συναισθήματα και οι ευαισθησίες ακολουθούν σταθερά τη θρησκεία, αλλά δεν είναι θρησκεία. Η θρησκεία μπορεί να είναι η αίσθηση της εμπειρίας, αλλά δεν είναι η εμπειρία του αισθήματος. Ούτε η λογική (η εκλογίκευση), ούτε ευαισθησίες (τα συναισθήματα) αποτελούν βασικά μέρη της θρησκευτικής εμπειρίας, παρά το ότι και τα δύο μπορούν με ποικίλους τρόπους να συνδέονται με την άσκηση της πίστης στην επέκταση της πνευματικής ενόρασης σε πραγματικότητα, πάντα σύμφωνα με το επίπεδο και τις εκ φύσεως τάσεις της συγκεκριμένης διάνοιας.
101:5.9 (1110.12)
Scientists assemble facts, philosophers co-ordinate ideas, while prophets exalt ideals. Feeling and emotion are invariable concomitants of religion, but they are not religion. Religion may be the feeling of experience, but it is hardly the experience of feeling. Neither logic (rationalization) nor emotion (feeling) is essentially a part of religious experience, although both may variously be associated with the exercise of faith in the furtherance of spiritual insight into reality, all according to the status and temperamental tendency of the individual mind.
Η εξελικτική θρησκεία είναι το αποτέλεσμα του δώρου του συνοδού πνεύματος του τοπικού σύμπαντος, του επιφορτισμένου με τη δημιουργία και την υπόθαλψη του χαρακτηριστικού της λατρείας στον εξελικτικό άνθρωπο. Παρόμοιες πρωτόγονες θρησκείες ασχολούνται άμεσα με τα ήθη και την ηθική, την αίσθηση του ανθρώπινου καθήκοντος. Οι θρησκείες αυτές στηρίζονται στη βεβαιότητα της συνείδησης και καταλήγουν στη σταθεροποίηση των σχετικά ηθικών πολιτισμών.
101:5.10 (1110.13)
Evolutionary religion is the outworking of the endowment of the local universe mind adjutant charged with the creation and fostering of the worship trait in evolving man. Such primitive religions are directly concerned with ethics and morals, the sense of human duty. Such religions are predicated on the assurance of conscience and result in the stabilization of relatively ethical civilizations.
Οι ατομικά αποκαλυφθείσες θρησκείες υποστηρίζονται από τα επιφοιτούντα πνεύματα, που αντιπροσωπεύουν τα τρία πρόσωπα της Παραδείσιας Τριάδας και ασχολούνται κυρίως με την εξάπλωση της αλήθειας. Η εξελικτική θρησκεία ξαναφέρνει στο άτομο την έννοια του ατομικού καθήκοντος. Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην αγάπη, το χρυσό κανόνα.
101:5.11 (1111.1)
Personally revealed religions are sponsored by the bestowal spirits representing the three persons of the Paradise Trinity and are especially concerned with the expansion of truth. Evolutionary religion drives home to the individual the idea of personal duty; revealed religion lays increasing emphasis on loving, the golden rule.
Η θρησκεία που εξελίχθηκε στηρίζεται αποκλειστικά στην πίστη. Η αποκάλυψη παρέχει την επιπλέον βεβαιότητα της διευρυμένης παρουσίασης των αληθειών του θείου και της πραγματικότητας και την ακόμη περισσότερο πολύτιμη κατάθεση της ουσιαστικής εμπειρίας που συσσωρεύεται ως συνέπεια της πρακτικής λειτουργικής ένωσης της πίστης της εξέλιξης και της αλήθειας της αποκάλυψης. Μία τέτοια λειτουργική ένωση της ανθρώπινης πίστης και της θείας αλήθειας συνιστά την κατάκτηση ενός χαρακτήρα που είναι ήδη καθ’ οδόν για την απόκτηση της μοροντιανής προσωπικότητας.
101:5.12 (1111.2)
Evolved religion rests wholly on faith. Revelation has the additional assurance of its expanded presentation of the truths of divinity and reality and the still more valuable testimony of the actual experience which accumulates in consequence of the practical working union of the faith of evolution and the truth of revelation. Such a working union of human faith and divine truth constitutes the possession of a character well on the road to the actual acquirement of a morontial personality.
Η εξελικτική θρησκεία παρέχει μόνο τη βεβαιότητα της πίστης και την επαλήθευση της συνείδησης. Η δι’ αποκαλύψεως θρησκεία παρέχει τη βεβαιότητα της πίστης μαζί με την αλήθεια της ζώσας εμπειρίας στις πραγματικότητες της αποκάλυψης. Το τρίτο βήμα στη θρησκεία, ή η τρίτη φάση της θρησκευτικής εμπειρίας, έχει να κάνει με το μοροντιανό επίπεδο, την καλύτερη κατανόηση της μοροντιανής σοφίας. Ολοένα σε μεγαλύτερο βαθμό, κατά την πρόοδο στο μοροντιανό επίπεδο, οι αλήθειες της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας διευρύνονται. Όλο και περισσότερο θα κατανοείτε την αλήθεια των υπέρτατων αξιών, της θείας καλοσύνης, των συμπαντικών σχέσεων των αιώνιων πραγματικοτήτων και του απώτατου πεπρωμένου.
101:5.13 (1111.3)
Evolutionary religion provides only the assurance of faith and the confirmation of conscience; revelatory religion provides the assurance of faith plus the truth of a living experience in the realities of revelation. The third step in religion, or the third phase of the experience of religion, has to do with the morontia state, the firmer grasp of mota. Increasingly in the morontia progression the truths of revealed religion are expanded; more and more you will know the truth of supreme values, divine goodnesses, universal relationships, eternal realities, and ultimate destinies.
Όλο και περισσότερο, καθ’ όλη τη διάρκεια της μοροντιανής προόδου, η βεβαιότητα της αλήθειας αντικαθιστά τη βεβαιότητα της πίστης. Όταν, τελικά, θα ενταχθείτε στον πραγματικό πνευματικό κόσμο, τότε η βεβαιότητα της καθαρής πνευματικής ενόρασης θα λειτουργήσει στη θέση της πίστης και της αλήθειας, ή σε συνδυασμό με, και υπερτιθέμενη των, παλαιότερων αυτών τεχνικών της προσωπικής βεβαιότητας.
101:5.14 (1111.4)
Increasingly throughout the morontia progression the assurance of truth replaces the assurance of faith. When you are finally mustered into the actual spirit world, then will the assurances of pure spirit insight operate in the place of faith and truth or, rather, in conjunction with, and superimposed upon, these former techniques of personality assurance.
Η μοροντιανή φάση της αποκαλυφθείσας θρησκείας έχει να κάνει με την εμπειρία της σωτηρίας και η μεγάλη της ώθηση είναι η επίτευξη της πνευματικής τελειότητας. Υπάρχει, επίσης, παρούσα η υψηλή παρόρμηση της λατρείας, συνδυαζόμενη με μια επιτακτική ανάγκη για αυξημένες ηθικές υπηρεσίες. Η μοροντιανή ενόραση συνεπάγεται μια αεί διευρυνόμενη επίγνωση του Επτάπτυχου, του Υπέρτατου, ακόμη και του Ύπατου.
101:6.1 (1111.5)
The morontia phase of revealed religion has to do with the experience of survival, and its great urge is the attainment of spirit perfection. There also is present the higher urge of worship, associated with an impelling call to increased ethical service. Morontia insight entails an ever-expanding consciousness of the Sevenfold, the Supreme, and even the Ultimate.
Σε κάθε θρησκευτική εμπειρία, από την πρώιμη εκκίνησή της στο υλικό επίπεδο, ως τη στιγμή της επίτευξης της πλήρους πνευματικής υπόστασης ο Προσαρμοστής είναι το μυστικό της ατομικής επίγνωσης της πραγματικότητας της ύπαρξης του Υπέρτατου. Και ο ίδιος αυτός Προσαρμοστής κρατά, επίσης, τα μυστικά της πίστης σας στην υπερβατική επίτευξη του Ύπατου. Η εμπειρική προσωπικότητα του εξελισσόμενου ανθρώπου, ενωμένη στην ουσία του Προσαρμοστή του υπαρκτού Θεού, συνιστά την εν δυνάμει ολοκλήρωση της υπέρτατης ύπαρξης και εγγενώς αποτελεί τη βάση για την πέραν του πεπερασμένου κατάληξη της υπερβατικής προσωπικότητας.
101:6.2 (1111.6)
Throughout all religious experience, from its earliest inception on the material level up to the time of the attainment of full spirit status, the Adjuster is the secret of the personal realization of the reality of the existence of the Supreme; and this same Adjuster also holds the secrets of your faith in the transcendental attainment of the Ultimate. The experiential personality of evolving man, united to the Adjuster essence of the existential God, constitutes the potential completion of supreme existence and is inherently the basis for the superfinite eventuation of transcendental personality.
Η ηθική θα περιλάβει τις αποφάσεις που βασίζονται σε λογικές γνώσεις, διευρυμένες από τη σοφία και καθαγιασμένες από τη θρησκευτική πίστη. Παρόμοιες επιλογές είναι πράξεις ηθικής φύσης και αποδείξεις της ύπαρξης της ηθικής προσωπικότητας, του προπομπού της μοροντιανής προσωπικότητας και εν τέλει, της αληθούς πνευματικής υπόστασης.
Ο εξελικτικός τύπος γνώσης δεν είναι παρά η συσσώρευση πρωτοπλασματικού υλικού μνήμης. Είναι η πλέον πρωτόγονη μορφή της συνείδησης των πλασμάτων. Η σοφία περικλείει τις έννοιες οι οποίες σχηματοποιήθηκαν από την πρωτοπλασματική μνήμη κατά τη διαδικασία συσχετισμού και επανασυνδυασμού και παρόμοια φαινόμενα διαφοροποιούν την ανθρώπινη διάνοια από τον απλό, ζωώδη νου. Τα ζώα έχουν γνώσεις, αλλά μόνον ο άνθρωπος διαθέτει την ικανότητα της σοφίας. Η αλήθεια μπορεί να βρεθεί από τον άνθρωπο που έχει το χάρισμα της σοφίας, δια της επιφοίτησης, σε μια τέτοια διάνοια, των πνευμάτων του Πατέρα και των Υιών, του Προσαρμοστή της Σκέψης και του Πνεύματος της Αληθείας.
101:6.4 (1111.8)
The evolutionary type of knowledge is but the accumulation of protoplasmic memory material; this is the most primitive form of creature consciousness. Wisdom embraces the ideas formulated from protoplasmic memory in process of association and recombination, and such phenomena differentiate human mind from mere animal mind. Animals have knowledge, but only man possesses wisdom capacity. Truth is made accessible to the wisdom-endowed individual by the bestowal on such a mind of the spirits of the Father and the Sons, the Thought Adjuster and the Spirit of Truth.
Ο Χριστός Μιχαήλ, όταν επεφοίτησε στην Ουράντια, έζησε υπό το καθεστώς της εξελικτικής θρησκείας ως την εποχή της βάπτισής του. Από τη στιγμή εκείνη ως τη στιγμή της σταύρωσής του, περιλαμβανομένης και αυτής, επετέλεσε το έργο του δια της συνδυασμένης καθοδήγησης της εξελικτικής και της δι’ αποκαλύψεως θρησκείας. Από το πρωί της ανάστασής του ως την ανάληψή του, πέρασε από τις ποικίλες φάσεις της μοροντιανής ζωής από τις οποίες περνούν οι άνθρωποι, από τον κόσμο της ύλης σ’ εκείνον του πνεύματος. Μετά την ανάληψή του, ο Μιχαήλ έγινε κύριος της εμπειρίας της Υπεροχής, της πραγμάτωσης του Υπέρτατου. Και όντας το μοναδικό άτομο στον Νέβαδον που διέθετε την απεριόριστη ικανότητα να βιώνει την πραγματικότητα του Υπέρτατου, έφθασε αμέσως στο επίπεδο της κυριαρχίας επί της υπεροχής μέσα στο δικό του τοπικό σύμπαν.
101:6.5 (1112.1)
Christ Michael, when bestowed on Urantia, lived under the reign of evolutionary religion up to the time of his baptism. From that moment up to and including the event of his crucifixion he carried forward his work by the combined guidance of evolutionary and revealed religion. From the morning of his resurrection until his ascension he traversed the manifold phases of the morontia life of mortal transition from the world of matter to that of spirit. After his ascension Michael became master of the experience of Supremacy, the realization of the Supreme; and being the one person in Nebadon possessed of unlimited capacity to experience the reality of the Supreme, he forthwith attained to the status of the sovereignty of supremacy in and to his local universe.
Όσον αφορά στον άνθρωπο, η τελική συγχώνευση και η προκύπτουσα ενοποίηση με τον ενοικούντα Προσαρμοστή – τη σύνθεση του ανθρώπου και της ουσίας του Θεού στην προσωπικότητα – τον καθιστούν, δυνητικά, ζωντανό μέρος του Υπέρτατου και εξασφαλίζουν σ’ αυτήν την, κάποτε, θνητή ύπαρξη το αιώνιο φως της γέννησης της ατέλειωτης επιδίωξης της τελικότητας της υπηρεσίας στο σύμπαν για, και μαζί, με το Υπέρτατο.
101:6.6 (1112.2)
With man, the eventual fusion and resultant oneness with the indwelling Adjuster—the personality synthesis of man and the essence of God—constitute him, in potential, a living part of the Supreme and insure for such a onetime mortal being the eternal birthright of the endless pursuit of finality of universe service for and with the Supreme.
Η αποκάλυψη διδάσκει στο θνητό άνθρωπο ότι, για να αρχίσει μια τέτοια μεγαλειώδης και ενδιαφέρουσα πορεία μέσα στο διάστημα, μέσα στο χρόνο που περνά, πρέπει να ξεκινήσει από την οργάνωση της γνώσης σε έννοια-απόφαση. Έπειτα, να κάνει τη σοφία να εργασθεί αδιάλειπτα πάνω στο ανώτερο έργο της, του να μετασχηματίσει τις ψυχρές έννοιες σε ολοένα πρακτικότερες, αλλά παρά ταύτα ουράνιες έννοιες, ακόμα και στις αρχές εκείνες, οι οποίες είναι τόσο λογικές ως έννοιες και τόσο ορθολογιστικές ως ιδεώδη, που ο Προσαρμοστής τολμά να συνδυάσει και να εξαγνίσει, ώστε να είναι διαθέσιμες για μια τέτοια ένωση στην πεπερασμένη διάνοια, που θα τις κάνει πραγματικό ανθρώπινο συμπλήρωμα έτοιμο, με τον τρόπο αυτό, για τη δράση του Πνεύματος της Αληθείας των Υιών, των μέσα στο χρόνο και το διάστημα, εκδηλώσεων της αλήθειας του Παραδείσου – της συμπαντικής αλήθειας. Ο συντονισμός των εννοιών-αποφάσεων, των λογικών ιδεωδών και της θείας αλήθειας συνιστά την επίτευξη ενάρετου χαρακτήρα, την προϋπόθεση για να γίνει ο άνθρωπος δεκτός στις αιώνια εξαπλούμενες και διευρυνόμενες πνευματικές πραγματικότητες των μοροντιανών κόσμων.
101:6.7 (1112.3)
Revelation teaches mortal man that, to start such a magnificent and intriguing adventure through space by means of the progression of time, he should begin by the organization of knowledge into idea-decisions; next, mandate wisdom to labor unremittingly at its noble task of transforming self-possessed ideas into increasingly practical but nonetheless supernal ideals, even those concepts which are so reasonable as ideas and so logical as ideals that the Adjuster dares so to combine and spiritize them as to render them available for such association in the finite mind as will constitute them the actual human complement thus made ready for the action of the Truth Spirit of the Sons, the time-space manifestations of Paradise truth—universal truth. The co-ordination of idea-decisions, logical ideals, and divine truth constitutes the possession of a righteous character, the prerequisite for mortal admission to the ever-expanding and increasingly spiritual realities of the morontia worlds.
Οι διδαχές του Ιησού απετέλεσαν την πρώτη Ουραντιανή θρησκεία, η οποία τόσο άρτια αγκάλιασε τον αρμονικό συντονισμό της γνώσης, της σοφίας, της πίστης, της αλήθειας και της αγάπης, ώστε να διασφαλίσει ολοκληρωτικά και ταυτόχρονα την εγκόσμια ηρεμία, τη διανοητική βεβαιότητα, τον ηθικό διαφωτισμό, τη φιλοσοφική σταθερότητα, τη δεοντολογική ευαισθησία, την επίγνωση του Θεού, και τη θετική διασφάλιση της ατομικής σωτηρίας. Η πίστη του Ιησού έδειξε το δρόμο στην τελικότητα της ανθρώπινης σωτηρίας, στο ύπατο του ανθρώπινου, συμπαντικού επιτεύγματος, αφού φρόντισε για:
101:6.8 (1112.4)
The teachings of Jesus constituted the first Urantian religion which so fully embraced a harmonious co-ordination of knowledge, wisdom, faith, truth, and love as completely and simultaneously to provide temporal tranquillity, intellectual certainty, moral enlightenment, philosophic stability, ethical sensitivity, God-consciousness, and the positive assurance of personal survival. The faith of Jesus pointed the way to finality of human salvation, to the ultimate of mortal universe attainment, since it provided for:
3. Τη σωτηρία από την πνευματική τυφλότητα, την συνειδητοποίηση από τον άνθρωπο της αδελφότητας των θνητών υπάρξεων και τη μοροντιανή επίγνωση της συναδέλφωσης όλων των πλασμάτων του σύμπαντος. Την υπηρεσία-ανακάλυψη της πνευματικής πραγματικότητας και την λειτουργία-αποκάλυψη της καλοσύνης των πνευματικών αξιών.
Μία τέτοια επτάπτυχη σωτηρία είναι αντίστοιχη με την ολοκλήρωση και την τελειότητα της πραγμάτωσης της ύπατης εμπειρίας του Πατέρα του Σύμπαντος. Και όλα αυτά εμπεριέχονται, δυνητικά, στην πραγματικότητα της πίστης της ανθρώπινης θρησκευτικής εμπειρίας. Και τούτο μπορεί να συμβαίνει επειδή η πίστη του Ιησού καλλιεργήθηκε από τις, και υπήρξε αποκαλυπτική ακόμη και των, πραγματικοτήτων, που βρίσκονται πέραν του απώτατου. Η πίστη του Ιησού προσέγγισε το επίπεδο ενός συμπαντικού απόλυτου σε τέτοιο σημείο, όπου γίνεται δυνατόν να εκδηλωθεί στον εξελισσόμενο κόσμο του χρόνου και του διαστήματος.
101:6.16 (1113.5)
Such a sevenfold salvation is the equivalent of the completeness and perfection of the realization of the ultimate experience of the Universal Father. And all this, in potential, is contained within the reality of the faith of the human experience of religion. And it can be so contained since the faith of Jesus was nourished by, and was revelatory of, even realities beyond the ultimate; the faith of Jesus approached the status of a universe absolute in so far as such is possible of manifestation in the evolving cosmos of time and space.
Δια της οικειοποίησης της πίστης του Ιησού, μπορεί ο θνητός άνθρωπος να προβλέψει έγκαιρα τις πραγματικότητες της αιωνιότητας. Ο Ιησούς έκανε την ανακάλυψη, μέσω της ανθρώπινης εμπειρίας, του Ανέκκλητου Πατέρα και οι αδελφοί του στη θνητή σάρκα μπορούν να τον ακολουθήσουν στην ίδια αυτή εμπειρία της ανακάλυψης του Πατέρα. Επιπλέον, μπορούν να επιτύχουν, έτσι όπως είναι, την ίδια ικανοποίηση στην εμπειρία αυτή με τον Πατέρα, όπως ο Ιησούς τον καιρό του. Καινούργιες δυναμικές ενεργοποιήθηκαν στο σύμπαν του Νέβαδον, ως συνέπεια της τελικής επιφοίτησης του Μιχαήλ και μία από αυτές ήταν το καινούργιο φως στο δρόμο της αιωνιότητας που οδηγεί στον Πατέρα των πάντων και που μπορούν να το διασχίσουν ακόμη και οι θνητοί από φθαρτή σάρκα και αίμα στην αρχική ζωή των πλανητών του διαστήματος. Ο Ιησούς ήταν και είναι ο νέος, ζωντανός δρόμος, δια του οποίου ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει τη θεία κληρονομία που όρισε ο Πατέρας πως θα γίνει δική του, αρκεί μόνο να τη ζητήσει. Στον Ιησού εκδηλώνονται πλούσια η αρχή αλλά και το τέλος της εμπειρίας της πίστης της ανθρωπότητας, ακόμη και της θείας ανθρωπότητας.
101:6.17 (1113.6)
Through the appropriation of the faith of Jesus, mortal man can foretaste in time the realities of eternity. Jesus made the discovery, in human experience, of the Final Father, and his brothers in the flesh of mortal life can follow him along this same experience of Father discovery. They can even attain, as they are, the same satisfaction in this experience with the Father as did Jesus as he was. New potentials were actualized in the universe of Nebadon consequent upon the terminal bestowal of Michael, and one of these was the new illumination of the path of eternity that leads to the Father of all, and which can be traversed even by the mortals of material flesh and blood in the initial life on the planets of space. Jesus was and is the new and living way whereby man can come into the divine inheritance which the Father has decreed shall be his for but the asking. In Jesus there is abundantly demonstrated both the beginnings and endings of the faith experience of humanity, even of divine humanity.
Η ιδέα είναι μόνο θεωρητικό σχέδιο δράσης, ενώ η θετική απόφαση είναι επικυρωμένο σχέδιο δράσης. Το στερεότυπο είναι σχέδιο δράσης που γίνεται αποδεκτό χωρίς επικύρωση. Το υλικό από το οποίο οικοδομείται η ατομική θρησκευτική φιλοσοφία προέρχεται από την εσώτερη αλλά και από την περιβαλλοντική εμπειρία του ατόμου. Το κοινωνικό επίπεδο, οι οικονομικές συνθήκες, οι ευκαιρίες για εκπαίδευση, οι ηθικές κατευθύνσεις, οι θεσμικές επιδράσεις, οι πολιτικές εξελίξεις, οι φυλετικές τάσεις και οι θρησκευτικές διδασκαλίες του χρόνου και του τόπου, όπου ζει το άτομο, όλα αποτελούν παράγοντες για το σχηματισμό της ατομικής θρησκευτικής φιλοσοφίας. Ακόμη και η έμφυτη ιδιοσυγκρασία και η διανοητική κλίση καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το θρησκευτικό φιλοσοφικό πρότυπο. Το επάγγελμα, ο γάμος και οι συγγενείς, όλα επηρεάζουν την εξέλιξη των ατομικών προτύπων ζωής ενός ατόμου.
101:7.1 (1113.7)
An idea is only a theoretical plan for action, while a positive decision is a validated plan of action. A stereotype is a plan of action accepted without validation. The materials out of which to build a personal philosophy of religion are derived from both the inner and the environmental experience of the individual. The social status, economic conditions, educational opportunities, moral trends, institutional influences, political developments, racial tendencies, and the religious teachings of one’s time and place all become factors in the formulation of a personal philosophy of religion. Even the inherent temperament and intellectual bent markedly determine the pattern of religious philosophy. Vocation, marriage, and kindred all influence the evolution of one’s personal standards of life.
Η θρησκευτική φιλοσοφία εξελίσσεται μέσα από μία λογική ανάπτυξη ιδεών, σε συνάρτηση με τις εμπειρίες της ζωής, όπως και οι δύο τροποποιούνται από την τάση να μιμηθεί κανείς τους συντρόφους του. Η σταθερότητα των φιλοσοφικών συμπερασμάτων εξαρτάται από την ενθουσιώδη, ειλικρινή και οξυδερκή σκέψη, σε συνάρτηση με την ευαισθησία προς τις έννοιες και την ακρίβεια της αξιολόγησης. Οι ηθικά δειλοί ουδέποτε φθάνουν στα ανώτερα επίπεδα της φιλοσοφικής σκέψης. Απαιτείται σθένος για να μπει κανείς σε καινούργια επίπεδα εμπειρίας και να επιχειρήσει να εξερευνήσει τους άγνωστους χώρους της διανοητικής ζωής.
101:7.2 (1113.8)
A philosophy of religion evolves out of a basic growth of ideas plus experimental living as both are modified by the tendency to imitate associates. The soundness of philosophic conclusions depends on keen, honest, and discriminating thinking in connection with sensitivity to meanings and accuracy of evaluation. Moral cowards never achieve high planes of philosophic thinking; it requires courage to invade new levels of experience and to attempt the exploration of unknown realms of intellectual living.
Η μεγάλη διαφορά μεταξύ της θρησκευτικής και της μη θρησκευτικής φιλοσοφίας της ζωής συνίσταται στη φύση και το επίπεδο των αναγνωρισμένων αξιών, όπως επίσης και στο αντικείμενο της πίστης. Υπάρχουν τέσσερις φάσεις στην εξέλιξη της θρησκευτικής φιλοσοφίας: Μια παρόμοια εμπειρία μπορεί να αποτελεί, απλά, συμμόρφωση, παραδομένη στην υποταγή στις παραδόσεις και την εξουσία. Ή, μπορεί να ικανοποιείται με μικρά επιτεύγματα, ίσα-ίσα για να σταθεροποιήσει την καθημερινή διαβίωση και γι’ αυτό να παγιδεύεται από νωρίς σ’ αυτό το τυχαίο επίπεδο. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι είναι αρκετό να περνούν καλά. Μία τρίτη κατηγορία προχωρεί ως το επίπεδο της επαγωγικής διανοητικότητας, αλλά εκεί βαλτώνουν, συνεπεία της πολιτισμικής σκλαβιάς. Είναι, πραγματικά, λυπηρό, γιγάντιες διάνοιες να κρατούνται δέσμιες, τόσο γερά, στη σκληρή αρπάγη της πολιτισμικής δουλείας. Είναι εξ ίσου θλιβερό να παρατηρεί κανείς εκείνους που ανταλλάσσουν την πνευματική τους δουλεία με τα υλιστικά δεσμά της, εσφαλμένα αποκαλούμενης, επιστήμης. Το τέταρτο επίπεδο της φιλοσοφίας κατακτά την ελευθερία από όλα τα κατά συνθήκη και κατά παράδοση εμπόδια και τολμά να σκεφθεί, να πράξει και να ζήσει έντιμα, με πίστη, άφοβα και αληθινά.
101:7.4 (1114.2)
The great difference between a religious and a nonreligious philosophy of living consists in the nature and level of recognized values and in the object of loyalties. There are four phases in the evolution of religious philosophy: Such an experience may become merely conformative, resigned to submission to tradition and authority. Or it may be satisfied with slight attainments, just enough to stabilize the daily living, and therefore becomes early arrested on such an adventitious level. Such mortals believe in letting well enough alone. A third group progress to the level of logical intellectuality but there stagnate in consequence of cultural slavery. It is indeed pitiful to behold giant intellects held so securely within the cruel grasp of cultural bondage. It is equally pathetic to observe those who trade their cultural bondage for the materialistic fetters of a science, falsely so called. The fourth level of philosophy attains freedom from all conventional and traditional handicaps and dares to think, act, and live honestly, loyally, fearlessly, and truthfully.
Η σκληρή δοκιμασία της θρησκευτικής φιλοσοφίας συνίσταται στο εάν, ή όχι, βλέπει τη διαφορά μεταξύ των πραγματικοτήτων του υλικού και του πνευματικού κόσμου, ενώ την ίδια στιγμή αναγνωρίζει την ενοποίησή τους στη διανοητική προσπάθεια και την κοινωνική υπηρεσία. Μία σοβαρή θρησκευτική φιλοσοφία δεν συγχέει τα του Θεού με τα του Καίσαρος. Ούτε θεωρεί την καλαίσθητη λατρεία του καθαρού θαύματος ως υποκατάστατο της θρησκείας.
101:7.5 (1114.3)
The acid test for any religious philosophy consists in whether or not it distinguishes between the realities of the material and the spiritual worlds while at the same moment recognizing their unification in intellectual striving and in social serving. A sound religious philosophy does not confound the things of God with the things of Caesar. Neither does it recognize the aesthetic cult of pure wonder as a substitute for religion.
Η πεποίθηση φθάνει στο επίπεδο της πίστης όταν γίνεται κίνητρο ζωής και διαμορφώνει τον τρόπο διαβίωσης. Η αποδοχή μιας διδασκαλίας ως αληθούς δεν αποτελεί πίστη. Είναι απλή πεποίθηση. Ούτε η βεβαιότητα, ούτε η δοξασία είναι πίστη. Η κατάσταση μιας διάνοιας φθάνει στα επίπεδα της πίστης μόνον όταν ουσιαστικά κυριαρχεί στον τρόπο ζωής. Η πίστη αποτελεί ζώσα θέση γνήσιας, ατομικής, θρησκευτικής εμπειρίας. Ένας άνθρωπος πιστεύει στην αλήθεια, θαυμάζει την ομορφιά και σέβεται την καλοσύνη, αλλά δεν τις λατρεύει. Η ιδιότητα αυτή της σωτήριας πίστης επικεντρώνεται μόνο στο Θεό, που είναι όλα τα παραπάνω, προσωποποιημένα και άπειρα περισσότερα.
101:8.1 (1114.5)
Belief has attained the level of faith when it motivates life and shapes the mode of living. The acceptance of a teaching as true is not faith; that is mere belief. Neither is certainty nor conviction faith. A state of mind attains to faith levels only when it actually dominates the mode of living. Faith is a living attribute of genuine personal religious experience. One believes truth, admires beauty, and reverences goodness, but does not worship them; such an attitude of saving faith is centered on God alone, who is all of these personified and infinitely more.
Πάντα μια πεποίθηση περιορίζει και δεσμεύει. Η πίστη επεκτείνει και αποδεσμεύει. Η πεποίθηση σταθεροποιεί, η πίστη απελευθερώνει. Ωστόσο, η ζώσα θρησκευτική πίστη είναι κάτι πολύ περισσότερο από το συσχετισμό ανώτερων πεποιθήσεων. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ανώτερο φιλοσοφικό σύστημα. Είναι μία ζώσα εμπειρία, που αφορά στις πνευματικές έννοιες, τα θεία ιδεώδη και τις υπέρτατες αξίες. Γνωρίζει τον Θεό και υπηρετεί τον άνθρωπο. Οι πεποιθήσεις μπορούν να αποτελέσουν κτήμα μιας ομάδας, αλλά η πίστη πρέπει να είναι ατομική. Οι θεολογικές πεποιθήσεις μπορούν να προταθούν σε μία ομάδα, αλλά η πίστη μπορεί να αναδειχθεί μόνο στην καρδιά του θρησκευόμενου ατόμου.
101:8.2 (1114.6)
Belief is always limiting and binding; faith is expanding and releasing. Belief fixates, faith liberates. But living religious faith is more than the association of noble beliefs; it is more than an exalted system of philosophy; it is a living experience concerned with spiritual meanings, divine ideals, and supreme values; it is God-knowing and man-serving. Beliefs may become group possessions, but faith must be personal. Theologic beliefs can be suggested to a group, but faith can rise up only in the heart of the individual religionist.
Η πίστη νοθεύει την εμπιστοσύνη της όταν τολμά να αρνηθεί τις πραγματικότητες και να αποδίδει στους πιστούς της υποτιθέμενες γνώσεις. Η πίστη γίνεται δοσίλογη όταν υποθάλπει την προδοσία της διανοητικής ακεραιότητας και υποτιμά την ευπείθεια προς τις υπέρτατες αξίες και τα θεία ιδεώδη. Η πίστη δεν αποφεύγει ποτέ ηθελημένα το καθήκον να επιλύσει τα προβλήματα της ζωής των θνητών. Η ζώσα πίστη δεν υποθάλπει τον φανατισμό, τις διώξεις, ή την μισαλλοδοξία.
101:8.3 (1114.7)
Faith has falsified its trust when it presumes to deny realities and to confer upon its devotees assumed knowledge. Faith is a traitor when it fosters betrayal of intellectual integrity and belittles loyalty to supreme values and divine ideals. Faith never shuns the problem-solving duty of mortal living. Living faith does not foster bigotry, persecution, or intolerance.
Η πίστη δεν περιορίζει τη δημιουργική φαντασία, ούτε συντηρεί αδικαιολόγητη προκατάληψη, έναντι των ανακαλύψεων της επιστημονικής έρευνας. Η πίστη ενεργοποιεί τη θρησκεία και υποχρεώνει τον θρησκευόμενο να ζήσει, ηρωικά, τον χρυσό κανόνα. Ο ζήλος της πίστης είναι σύμφωνος προς τη γνώση και οι αγώνες του είναι το πρελούδιο προς την ύψιστη ειρήνη.
101:8.4 (1115.1)
Faith does not shackle the creative imagination, neither does it maintain an unreasoning prejudice toward the discoveries of scientific investigation. Faith vitalizes religion and constrains the religionist heroically to live the golden rule. The zeal of faith is according to knowledge, and its strivings are the preludes to sublime peace.
Καμία επιβεβαιωμένη αποκάλυψη της θρησκείας δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντική αν αδυνατεί να αναγνωρίσει τις απαιτήσεις του καθήκοντος της ηθικής υποχρέωσης, η οποία δημιουργήθηκε και υποστηρίχθηκε από την πρότερη εξελικτική θρησκεία. Η αποκάλυψη σταθερά διευρύνει τον ηθικό ορίζοντα της εξελισσόμενης θρησκείας, ενώ ταυτόχρονα και άσφαλτα επεκτείνει τις ηθικές υποχρεώσεις όλων των προηγούμενων αποκαλύψεων.
101:9.1 (1115.2)
No professed revelation of religion could be regarded as authentic if it failed to recognize the duty demands of ethical obligation which had been created and fostered by preceding evolutionary religion. Revelation unfailingly enlarges the ethical horizon of evolved religion while it simultaneously and unfailingly expands the moral obligations of all prior revelations.
Όταν τολμάτε να κρίνετε την πρωτόγονη θρησκεία του ανθρώπου (ή, τη θρησκεία του πρωτόγονου ανθρώπου), πρέπει να θυμάστε να κρίνετε τους άγριους αυτούς και να αξιολογείτε τις θρησκευτικές τους εμπειρίες σύμφωνα με την διαπαιδαγώγηση και την κατάσταση της συνείδησής τους. Μην κάνετε το λάθος να κρίνετε τη θρησκεία ενός άλλου ανθρώπου με τα δικά σας πρότυπα γνώσης και αλήθειας.
101:9.2 (1115.3)
When you presume to sit in critical judgment on the primitive religion of man (or on the religion of primitive man), you should remember to judge such savages and to evaluate their religious experience in accordance with their enlightenment and status of conscience. Do not make the mistake of judging another’s religion by your own standards of knowledge and truth.
Η αληθής θρησκεία είναι εκείνη η ανώτερη και βαθιά πεποίθηση μέσα στην ψυχή που αναγκαστικά υποδεικνύει στον άνθρωπο ότι θα ήταν λάθος το να μην πιστέψει στις μοροντιανές εκείνες πραγματικότητες, οι οποίες συνιστούν τις ύψιστες ηθικές και εθιμικές αρχές του, την ύψιστη ερμηνεία των μέγιστων αξιών της ζωής και των βαθύτερων πραγματικοτήτων του σύμπαντος. Και μία τέτοια θρησκεία, αποτελεί, απλά, την εμπειρία της υποχώρησης της διανοητικής ευπείθειας στις ύψιστες επιταγές της πνευματικής συνειδητοποίησης.
101:9.3 (1115.4)
True religion is that sublime and profound conviction within the soul which compellingly admonishes man that it would be wrong for him not to believe in those morontial realities which constitute his highest ethical and moral concepts, his highest interpretation of life’s greatest values and the universe’s deepest realities. And such a religion is simply the experience of yielding intellectual loyalty to the highest dictates of spiritual consciousness.
Η φωτισμένη πνευματική συνείδηση του πολιτισμένου ανθρώπου δεν ενδιαφέρεται πάρα πολύ για κάποια ιδιαίτερη διανοητική πεποίθηση, ή για ένα συγκεκριμένο τρόπο διαβίωσης, όσο για την ανακάλυψη της αλήθειας στη ζωή, για τον τρόπο της καλής και κακής αντιμετώπισης των διαρκώς επαναλαμβανόμενων καταστάσεων της θνητής ύπαρξης. Η ηθική συνείδηση δεν είναι παρά το όνομα που δίδεται στην αναγνώριση και την επίγνωση από τον άνθρωπο των ηθικών εκείνων και αναδυόμενων μοροντιανών αξιών, που το καθήκον απαιτεί να εφαρμόζονται από τον άνθρωπο στον καθημερινό έλεγχο και την διαφώτιση της συμπεριφοράς του.
101:9.5 (1115.6)
The enlightened spiritual consciousness of civilized man is not concerned so much with some specific intellectual belief or with any one particular mode of living as with discovering the truth of living, the good and right technique of reacting to the ever-recurring situations of mortal existence. Moral consciousness is just a name applied to the human recognition and awareness of those ethical and emerging morontial values which duty demands that man shall abide by in the day-by-day control and guidance of conduct.
2. Η θρησκεία δημιουργεί στην ανθρώπινη διάνοια μια πνευματική επίγνωση της θείας πραγματικότητας που βασίζεται στις, και μέσω της πίστης πηγάζει από, τις προϋπάρχουσες έννοιες των ηθικών αξιών, ενώ συντονίζεται με τις υπερτιθέμενες αρχές των πνευματικών αξιών. Έτσι η θρησκεία γίνεται ο ελεγκτής των ηθικών θεμάτων, ένα είδος ανώτερης ηθικής ελπίδας και εμπιστοσύνης προς την πραγματικότητα, τις εμπλουτισμένες πραγματικότητες του χρόνου και τις διαρκέστερες πραγματικότητες της αιωνιότητας.
101:9.8 (1115.9)
2. Religion creates for the human mind a spiritualized consciousness of divine reality based on, and by faith derived from, antecedent concepts of moral values and co-ordinated with superimposed concepts of spiritual values. Religion thereby becomes a censor of mortal affairs, a form of glorified moral trust and confidence in reality, the enhanced realities of time and the more enduring realities of eternity.
Η πίστη γίνεται ο σύνδεσμος μεταξύ της ηθικής συνείδησης και της πνευματικής άποψης της διαρκούσης πραγματικότητας. Η θρησκεία γίνεται ο δρόμος διαφυγής του ανθρώπου από τους υλικούς περιορισμούς του γήινου, φυσικού κόσμου προς τις ουράνιες πραγματικότητες και τον πνευματικό κόσμο δια, και μέσω της τεχνικής της σωτηρίας, του προοδευτικού μοροντιανού μετασχηματισμού.
101:9.9 (1116.1)
Faith becomes the connection between moral consciousness and the spiritual concept of enduring reality. Religion becomes the avenue of man’s escape from the material limitations of the temporal and natural world to the supernal realities of the eternal and spiritual world by and through the technique of salvation, the progressive morontia transformation.
Ο ευφυής άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι παιδί της φύσης, μέρος του υλικού σύμπαντος. Επιπλέον βλέπει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για την προσωπικότητα του ατόμου στους μηχανισμούς και τις τάσεις του μαθηματικού επιπέδου της συμπαντικής ενέργειας. Ούτε μπορεί ο άνθρωπος να ξεχωρίσει, ποτέ, την πνευματική πραγματικότητα μέσω της εξέτασης των φυσικών αιτίων και αιτιατών.
101:10.1 (1116.2)
Intelligent man knows that he is a child of nature, a part of the material universe; he likewise discerns no survival of individual personality in the motions and tensions of the mathematical level of the energy universe. Nor can man ever discern spiritual reality through the examination of physical causes and effects.
Μια ανθρώπινη ύπαρξη γνωρίζει, επίσης, ότι αποτελεί μέρος του ιδεατού κόσμου, ωστόσο, ενώ η ιδέα μπορεί να διαρκεί πέραν του χρόνου της ανθρώπινης ζωής, δεν υπάρχει τίποτε συμφυές, ως ιδέα, που να υποδηλώνει την ατομική σωτηρία της προσωπικότητας που συλλαμβάνει την ιδέα. Ούτε η εξάντληση των δυνατοτήτων της λογικής και της κρίσης θα αποκαλύψει, ποτέ, στον επιστήμονα της λογικής, ή στον κρίνοντα την αιώνια αλήθεια της σωτηρίας της προσωπικότητας.
101:10.2 (1116.3)
A human being is also aware that he is a part of the ideational cosmos, but though concept may endure beyond a mortal life span, there is nothing inherent in concept which indicates the personal survival of the conceiving personality. Nor will the exhaustion of the possibilities of logic and reason ever reveal to the logician or to the reasoner the eternal truth of the survival of personality.
Το υλικό επίπεδο του νόμου προβλέπει για τη συνέχιση της αιτιότητας, την ατέρμονα ανταπόκριση του αποτελέσματος στην προηγηθείσα δράση. Το διανοητικό επίπεδο υποδηλώνει την διαιώνιση της ιδεατής συνέχισης, την ακατάπαυστη ροή της λανθάνουσας δυνατότητας της ιδέας από τις προϋπάρχουσες αρχές. Κανένα, όμως, από τα συμπαντικά αυτά επίπεδα δεν αποκαλύπτει στον ερευνώντα θνητό ένα δρόμο διαφυγής από την μονομέρεια της κατάστασης του και από την αφόρητη αγωνία του να είναι μία προσωρινή πραγματικότητα στο σύμπαν, μια γήινη προσωπικότητα, καταδικασμένη να εξοντωθεί, μόλις εξαντληθούν οι περιορισμένες ζωτικές ενέργειες.
101:10.3 (1116.4)
The material level of law provides for causality continuity, the unending response of effect to antecedent action; the mind level suggests the perpetuation of ideational continuity, the unceasing flow of conceptual potentiality from pre-existent conceptions. But neither of these levels of the universe discloses to the inquiring mortal an avenue of escape from partiality of status and from the intolerable suspense of being a transient reality in the universe, a temporal personality doomed to be extinguished upon the exhaustion of the limited life energies.
Είναι μόνο μέσω της μοροντιανής λεωφόρου, η οποία οδηγεί στην πνευματική ενόραση, που μπορεί ποτέ ο άνθρωπος να σπάσει τα ενυπάρχοντα στην θνητή του κατάσταση μέσα στο σύμπαν δεσμά. Η ενέργεια και η διάνοια οδηγούν, πράγματι, πίσω στον Παράδεισο και τη Θεότητα, αλλά ούτε το χάρισμα της ενέργειας, ούτε το χάρισμα της διάνοιας του ανθρώπου απορρέουν άμεσα από μια τέτοια Παραδείσια Θεότητα. Μόνο υπό την πνευματική έννοια είναι ο άνθρωπος παιδί του Θεού. Και τούτο είναι αληθές, διότι μόνο υπό την πνευματική έννοια ο άνθρωπος σήμερα προικίζεται και ενοικείται από τον Πατέρα του Παραδείσου. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί ποτέ να ανακαλύψει το θείο, ει μη μόνο μέσω του δρόμου της θρησκευτικής εμπειρίας και δια της άσκησης της αληθούς πίστης. Η δια της πίστης αποδοχή της αλήθειας του Θεού καθιστά τον άνθρωπο ικανό να δραπετεύσει από τα περιοριστικά δεσμά των υλικών εμποδίων και του παρέχει μια λογική ελπίδα ότι θα επιτύχει ασφαλή μετάβαση από τον υλικό χώρο, όπου υπάρχει ο θάνατος, στον πνευματικό χώρο, όπου υπάρχει η αιώνια ζωή.
101:10.4 (1116.5)
It is only through the morontial avenue leading to spiritual insight that man can ever break the fetters inherent in his mortal status in the universe. Energy and mind do lead back to Paradise and Deity, but neither the energy endowment nor the mind endowment of man proceeds directly from such Paradise Deity. Only in the spiritual sense is man a child of God. And this is true because it is only in the spiritual sense that man is at present endowed and indwelt by the Paradise Father. Mankind can never discover divinity except through the avenue of religious experience and by the exercise of true faith. The faith acceptance of the truth of God enables man to escape from the circumscribed confines of material limitations and affords him a rational hope of achieving safe conduct from the material realm, whereon is death, to the spiritual realm, wherein is life eternal.
Ο στόχος της θρησκείας δεν είναι να ικανοποιήσει την περιέργεια για τον Θεό, αλλά μάλλον να προσφέρει διανοητική σταθερότητα και φιλοσοφική ασφάλεια, να σταθεροποιήσει και να εμπλουτίσει την ανθρώπινη ζωή αναμιγνύοντας το ανθρώπινο με το θείο, το μερικό με το τέλειο, τον άνθρωπο με τον Θεό. Είναι δια της θρησκευτικής εμπειρίας που στις απόψεις του ανθρώπου για μια ιδεώδη κατάσταση χαρίζεται η πραγματικότητα.
101:10.5 (1116.6)
The purpose of religion is not to satisfy curiosity about God but rather to afford intellectual constancy and philosophic security, to stabilize and enrich human living by blending the mortal with the divine, the partial with the perfect, man and God. It is through religious experience that man’s concepts of ideality are endowed with reality.
Ποτέ δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε επιστημονικές, ούτε λογικές αποδείξεις του θείου. Η λογική από μόνη της δεν μπορεί ποτέ να επικυρώσει τις αξίες και τα οφέλη της θρησκευτικής εμπειρίας. Θα είναι, όμως, για πάντα αλήθεια: Οποιοσδήποτε επιθυμήσει να πράξει το θέλημα του Θεού, θα κατανοήσει την εγκυρότητα των πνευματικών αξιών. Αυτή είναι η πλησιέστερη προσέγγιση που μπορεί να γίνει στο ανθρώπινο επίπεδο της παροχής αποδείξεων της πραγματικότητας της θρησκευτικής εμπειρίας. Μία τέτοια πίστη παρέχει τη μοναδική διαφυγή από τη μηχανιστική αρπάγη του υλικού κόσμου και από την λανθασμένη παραμόρφωση της ατέλειας του πνευματικού κόσμου. Αποτελεί τη μοναδική γνωστή λύση στο αδιέξοδο της ανθρώπινης σκέψης πάνω στη συνεχιζόμενη σωτηρία της προσωπικότητας του ατόμου. Είναι το μοναδικό διαβατήριο προς την ολοκλήρωση της πραγματικότητας και την αιωνιότητα της ζωής σε μια συμπαντική δημιουργία αγάπης, τάξης, ενότητας και προοδευτικής κατάκτησης της Θεότητας.
101:10.6 (1116.7)
Never can there be either scientific or logical proofs of divinity. Reason alone can never validate the values and goodnesses of religious experience. But it will always remain true: Whosoever wills to do the will of God shall comprehend the validity of spiritual values. This is the nearest approach that can be made on the mortal level to offering proofs of the reality of religious experience. Such faith affords the only escape from the mechanical clutch of the material world and from the error distortion of the incompleteness of the intellectual world; it is the only discovered solution to the impasse in mortal thinking regarding the continuing survival of the individual personality. It is the only passport to completion of reality and to eternity of life in a universal creation of love, law, unity, and progressive Deity attainment.
Η θρησκεία θεραπεύει με επιτυχία την ανθρώπινη αίσθηση της ιδεαλιστικής απομόνωσης, ή της πνευματικής μοναξιάς. Απελευθερώνει τον πιστό, ως υιό του Θεού, ως πολίτη ενός καινούργιου και σπουδαίου σύμπαντος. Η θρησκεία διαβεβαιώνει τον άνθρωπο ότι, ακολουθώντας τη λάμψη της δικαιοσύνης που διακρίνεται στην ψυχή του, ταυτίζεται, έτσι, με το σχέδιο του Άπειρου και το στόχο του Αιώνιου. Μια παρόμοια απελευθερωμένη ψυχή αρχίζει αμέσως να αισθάνεται σαν στο σπίτι της σ’ αυτό το καινούργιο σύμπαν, το δικό της σύμπαν.
101:10.7 (1117.1)
Religion effectually cures man’s sense of idealistic isolation or spiritual loneliness; it enfranchises the believer as a son of God, a citizen of a new and meaningful universe. Religion assures man that, in following the gleam of righteousness discernible in his soul, he is thereby identifying himself with the plan of the Infinite and the purpose of the Eternal. Such a liberated soul immediately begins to feel at home in this new universe, his universe.
Όταν βιώνετε έναν τέτοιο ανασχηματισμό εξ αιτίας της πίστης, δεν είστε πλέον ένα υπόδουλο μέρος του μαθηματικού κόσμου, αλλά μάλλον ένας απελευθερωμένος, αυτόβουλος υιός του Πατέρα του Σύμπαντος. Ένας τέτοιος απελευθερωμένος υιός δεν πολεμά πλέον μόνος ενάντια στην ανελέητη καταδίκη της εξολόθρευσης της επί της γης ύπαρξης. Δεν πολεμά, πλέον, κόντρα σ’ ολόκληρη τη φύση, με όλες τις πιθανότητες απελπιστικά εναντίον του. Δεν κλονίζεται, πλέον, από τον παραλυτικό φόβο ότι, ίσως, εμπιστεύθηκε ένα αδύναμο φάντασμα, ή ότι στήριξε την πίστη του σ’ ένα λάθος της φαντασίας του.
101:10.8 (1117.2)
When you experience such a transformation of faith, you are no longer a slavish part of the mathematical cosmos but rather a liberated volitional son of the Universal Father. No longer is such a liberated son fighting alone against the inexorable doom of the termination of temporal existence; no longer does he combat all nature, with the odds hopelessly against him; no longer is he staggered by the paralyzing fear that, perchance, he has put his trust in a hopeless phantasm or pinned his faith to a fanciful error.
Τώρα, μάλλον, οι υιοί του Θεού στρατεύονται για να δώσουν τη μάχη του θριάμβου της πραγματικότητας κατά των μεροληπτικών ίσκιων της ύπαρξης. Επιτέλους, όλα τα πλάσματα αποκτούν συνείδηση του γεγονότος ότι ο Θεός και όλες οι θείες στρατιές ενός σχεδόν χωρίς όρια σύμπαντος είναι στο πλευρό τους, στον ουράνιο αγώνα για την κατάκτηση της αιωνιότητας της ζωής και της θείας ουσίας. Τέτοιοι δια της πίστης απελευθερωμένοι υιοί έχουν σίγουρα στρατευθεί στον αγώνα του χρόνου στο πλευρό των υπέρτατων δυνάμεων και των θείων προσωπικοτήτων της αιωνιότητας. Ακόμη και τ’ αστέρια στην πορεία τους δίνουν, τώρα, μάχη γι’ αυτούς. Επιτέλους, αντικρίζουν το σύμπαν εκ των έσω, από την πλευρά του Θεού και όλα έχουν αλλάξει, από τις αβεβαιότητες της υλικής απομόνωσης, στις βεβαιότητες της αιώνιας πνευματικής προόδου. Ακόμη και ο ίδιος ο χρόνος δεν είναι παρά η σκιά της αιωνιότητας που απλώνουν οι Παραδείσιες πραγματικότητες πάνω στο, σε κίνηση ευρισκόμενο, θέαμα του διαστήματος.
101:10.9 (1117.3)
Now, rather, are the sons of God enlisted together in fighting the battle of reality’s triumph over the partial shadows of existence. At last all creatures become conscious of the fact that God and all the divine hosts of a well-nigh limitless universe are on their side in the supernal struggle to attain eternity of life and divinity of status. Such faith-liberated sons have certainly enlisted in the struggles of time on the side of the supreme forces and divine personalities of eternity; even the stars in their courses are now doing battle for them; at last they gaze upon the universe from within, from God’s viewpoint, and all is transformed from the uncertainties of material isolation to the sureties of eternal spiritual progression. Even time itself becomes but the shadow of eternity cast by Paradise realities upon the moving panoply of space.